რწმენის და ურწმუნოების შესახებ, ღვთისმეტყველება ათეიზმის შესახებ პარამეტრები

[marine]

"რა თქმა უნდა შესაძლოა შეიცნო ღმერთი და ვერ შეიცნო საკუთარი სიძაბუნე, ან შეიცნო საკუთარი სიძაბუნე ღვთის გარეშე, მაგრამ შეუძლებელია შეცნობა იესო ქრისტესი, თუ არ შეიცან ღმერთიცა და საკუთარი სიძაბუნეც ერთდროულად".

/ბლეზ პასკალი/

[marine]

"მორწმუნე მონაწილეობს საღმრთო ცხოვრებაში და მიემართება განღმრთობისკენ, მაშინ, როდესაც ურწმუნო რჩება ცოცხალ-მკვდარი და ცხოვრობს სიკვდილის ტრაგიკულობაში".

[marine]

"ღმერთის გმობა არ აკნინებს ღმერთის დიდებულებას და ამიტომ იგი არ უნდა იწვევდეს შენში მრისხანებას. ვინც მკრეხელობს და ღმერთს გმობს, ის მხოლოდ საკუთარ თავს აყენებს ზიანს. ამრიგად, შენ არ უნდა ოხრავდე და ტიროდე, რადგან ეს სნეულება არ იმსახურებს ცრემლებს, ხოლო მისით დასნებოვნებული ადამიანის განკურნვა მხოლოდ სიმშვიდითაა შესაძლებელი. სიმშვიდე ყოველგვარ ძალადობაზე უფრო ძლიერია.

იხილე, თუ როგორი სიმშვიდით მოუწოდებს უფალი თავის შეურაცხ-მყოფელებს როგორც ძველ აღთქმაში, ასევე ახალ აღთქმაში. იქ იგი ასე მიმართავს იუდეველებს: "ერო ჩემო, რაი გიყავ შენ, ანუ რაითა შეგაწუხე, ანუ რაითა აღგაშფოთე შენ? - მომიგე მე" (მიქია 6, 3). ხოლო აქ ეუბნება თავის მომავალ მოციქულს, პავლეს: "სავლე, სავლე, რაისა მდევნი მე?" (საქმე მოციქ. 9,4).

ასევე პავლე მოციქულიც გვიბრძანებს, სიმშვიდით შევაგონებდეთ ჩვენს მოწინააღმდეგეებს. თავად ქრისტემაც ხომ, როცა მოწააფეები მოუხდნენ და ნებართვას სთხოვდნენ ცეცხლის გარდამოწევისათვის ზეციდან არასტუმართმოყვარე სამარიტელების მოსასპობად, "ვითარცა ელია ყო", უფალმა მკაცრად შერისხა ისინი და უთხრა: "არა იცით, რომლისა სულისანი ხართ თქვენ?" (ლუკ. 9, 55)".

/წმ. იოანე ოქროპირი/

[marine]

"რწმენა არ არის მხოლოდ გარსი, ის არის წარმმართველიც, გზის მაჩვენებელიც; იგი ყოვლისმომცველია. ადამიანური ურთიერთობები იქნება თუ პროფესიული საქმიანობა, აბსოლუტურად ყველაფერში რწმენაა ის საფუძველი, რომლის მეშვეობითაც ადამიანი შეძლებს, ეს სამყარო სრულად მოიცვას."

[marine]

"ყოველი კაცი მოვალეა, რწმენისმიერი სიხარული სხვასაც გაუზიაროს"

/მეუფე დოსითეოზი (ბოგვერაძე)/

[marine]

"რწმენა არის ის, რაც ადამიანს გაამარჯვებინებს დროზე, სიკვდილზე".

/მეუფე ეფრემი (გამრეკელიძე)/

[marine]

"ქართველებს ასეთი გამოთქმაც გვაქვს: "რაღაც არსებობს". ეს ყველაზე დიდი მკრეხელობაა... პეტრემ რა უთხრა ქრისტეს: "მრწამს, რომ შენ ხარ ძე ღვთისა", - აი, რა უნდა სწამდეს ქრისტიანს და არა რაღაცის არსებობის".

/დეკ. გიორგი თევდორაშვილი/

[marine]

"მორწმუნემ ქრისტეს რწმენა არ უნდა დაკარგოს".

[marine]

"რწმენა ლოდია, მაგრამ სიმძიმისაგან თავისუფალი, რომელიც მიისწრაფვის არა ქვევით, არამედ მაღლა".

/დეკ. გიორგი სხირტლაძე/

[marine]

"რწმენის წმინდა წყალი"

[marine]

წერილი ერთ უბრალო კაცს აღმსარებლობაზე

"მატარებელში ჩუმად იჯექით და მიემგზავრებოდით. თქვენს თანამგზავრებს გაცხოველებული საუბარი ჰქონდათ დიდებულ ადამიანებზე. ერთმა მათგანმა გამოჩენილ ადამიანთა სახელები ჩამოთვალა, რომელთაც განსაკუთრებულ პატივს მიაგებდა, მათ შორის მოიხსენია სახელი იესო ქრისტესი, მეორემ თქვა, რომ ქრისტეს დიდებულ ადამიანად არ თვლის, მესამემ სხვა რამ თქვა, მეოთხემ - კიდევ რაღაც... ატყდა კამათი იესო ქრისტეზე, წმინდა სვიმეონ მიმრქმელის წინასწარმეტყველებისაებრ: აღდგინებად მრავალთა და სასწაულად სიტყვისაგებელად (შეადარე ლუკა 2,34).
მოკამათეებმა გკითხეს: - თუ თვლით ქრისტეს დიდებულ ადამიანადო.
- არა, - უპასუხე შენ, - ქრისტეს კაცთაგან ვერავის შეადარებ. იგი დიდებული ადამიანი კი არა, ღმერთია.
გაეცინათ, მასხრად აიგდეს ღვთისადმი შენი რწმენა. ჯერ კიდევ რამდენიმე წუთის წინ დაყოფილნი, გაერთიანდნენ შენსა და ქრისტეს წინააღმდეგ. მსგავსად ამისა, ერთ დროს ჰეროდე და პილატე რომ გაერთიანდნენ, რათა უფალი განესაჯათ და გზის დასასრულამდე დაცინვებისა და ლანძღვის სეტყვაში იარე. ნეტარი ხარ შენ! უკეთესნი უკეთესთა შორის, მოწამენი და ღირსნი კაცნი, დაითმენდნენ ქრისტესთვის დამცირებას. წმინდა მღვდელმთავარ გრიგოლ ღვთისმეტყველის უმცროს ძმას, კესარიას, გამოჩენილ ფილოსოფოსად თვლიდნენ და იმპერატორმა იულიანემ, ქრისტიანობიდან ამ წყეულმა განდგომილმა, მოისურვა მისი ქრისტიანობის წინააღმდეგ განწყობა. მიიწვია კესარია თავის სასახლეში და დარწმუნება დაუწყო, უარი თქვი ქრისტიანობაზე და წარმართობას დაუბრუნდიო. დიდი კინკლაობის მერე კესარიამ იმპერატორს მტკიცედ უთხრა: "მე ქრისტიანი ვარ და ქრისტიანად დავრჩებიო".
ამას წინათ ერთმა ჩერნოგორიელმა მომითხრო: არმიაში სამსახურისას სარწმუნოებას არ ვმალავდი, არ მრცხვენოდა, რის გამოც მრავალ დამცირებას ვითმენდი. მწყობრში ჩამდგარს უფროსი მიყვიროდა:
- ეი, ივან, ვინ არს შენი ღმერთი?
- ჩემი ღმერთი - ზეცაში მყოფი ყოვლისშემძლე ღმერთია!
უფროსი სილას გამაწნავდა და დაამატებდა, - მე ვარ შენი ღმერთიო.
- არა, შენ არა, არამედ ზეციური ღმერთი!
და კვლავ სილა გამაწნა. მაგრამ მე არ მწყინდა, მხოლოდ რაღაცნაირი სითბო მეღვრებოდა გულში და გრძნობამორეული ვამბობდი, - ცოტათი, მაგრამ მაინც ხომ მომიწევს უფლის ტანჯვა.
ნეტარი ხარ შენ, ივან, - ვუთხარი მას, - რომ გცემეს და დაგამცირეს უფლის გულისთვის.
ახლა კი შენ და ივანს გეუბნებით: "გიხაროდენ და მხიარულ იყვენით, რამეთუ სასყიდელი თქვენი ფრიად არს ცათა შინა" (მათე 5,12)."

/წმ. ნიკოლოზ სერბი/

[marine]

"ეჭვი აღეძრა ცეცხლთაყვანისმცემლობის საბუთიანობაზე"

[marine]

"ათეისტს სურს, ღმერთი არ იყოს"

[marine]

"ი. ბროდსკი მიიჩნევს, რომ ურწმუნოება სიბრმავეა, უფრო ხშირად კი ღორობა. ამით პოეტმა გამოკვეთა პრობლემის ზნეობრივი ასპექტი, მკაფიოდ აჩვენა იმ ადამიანთა დაბალი ზნეობა, ურწმუნო ცხოვრებას რომ ირჩევენ. ყოველი ადამიანი, მორწმუნე თუ ურწმუნო, ბუნებით ეგოისტია. მორწმუნე ურწმუნოსაგან იმით განსხვავდება, რომ ისწრაფვის, ეგოიზმი მარადისობაში ჩაახშოს, მეორე კი დროის მდინარებას მიჰყვება."

[marine]

"ათეისტი, რომელსაც პანიკურად ეშინია სიკვდილისა, უფრო მეტად ძრწის ყოფიერების მარადისობის წინაშე და მთელი ძალით ახშობს საკუთარ სინდისს, სიცოცხლის უკანასკნელ წამამდე რომ ღაღადებს სიმართლეს.
ათეისტის ცხოვრებას, ფაქტობრივად, სიკვდილის პანიკური შიში წარმართავს."

[marine]

დოსტოევსკი წერდა: "ნუ გძულთ ათეისტები, ბოროტების მასწავლებლები, მატერიალისტები, რადგან ყველაზე ბოროტებს შორისაც მოიძებნება კეთილი. ისინი ლოცვების დროს ასე მოიხსენიეთ: "ღმერთო, გადაარჩინე ყველა, ვისაც არ სურს შენზე ილოცოს", - და აქვე დაუმატეთ: "ჩემი სიამაყის გამო კი არ გევედრები, უფალო, არამედ თვითონ ვარ მათზე ბილწი და ცოდვილი..."

[marine]

"ურწმუნო ადამიანში რწმენის ადგილს, როგორც წესი, ცრუმორწმუნეობა იჭერს".

[marine]

"მორწმუნე ადამიანი უბედური ვეღარ იქნება. ურწმუნოს, რც გინდა, მიეცი, თუნდ მთელი სამყარო, უუბედურესი იქნება".

/მამა შოთა ორველაშვილი/

[marine]

"ერთი დასავლელი მწერალი ამბობს, რომ განსხვავება მორწმუნესა და იმ ადამიანს შორის, რომელიც არ იცნობს ღმერთს, ისეთია, რომ შეიძლებოდა გვეთქვა: ერთნი ჰგვანან ცოცხალ ადამიანებს, ხოლო მეორენი - ქანდაკებებს, რომლებიც, შესაძლოა, მშვენიერნი იყვნენ, მაგრამ აკლიათ სიცოცხლე. მორწმუნე არის ადამიანი, რომელშიც ჩასახლდა მარადიული ღვთაებრივი სიცოცხლე".

[marine]

"ჩვენი რწმენა ხშირად გარეგნულად ლამაზი ფერებითაა დახატული, ჩვენი ქრისტიანული ცხოვრების "პეიზაჟი", სულიერი გზა, ერთი შეხედვით, თვალისმომჭრელია ხორციელად მხედველთათვის, მაგრამ უსიცოცხლო და არსგამოცლილია უფლის ყოვლისმჭვრეტელი თვალის წინაშე, ისე განსხვავებული ცოცხალი რწმენისგან, როგორც მხატვარი ნახატისგან."