ქრისტიანობა და ფსიქოლოგიური ასპექტები პარამეტრები

[marine]

"იმის გამო, რომ ფროიდი დოგმატიკოს-ათეისტი იყო, მისთვის ჭეშმარიტება ძალიან ვიწრო გაგებას წარმოადგენდა".

[marine]

"მიუხედავად იმისა, რომ ფროიდის უზენაესთან შეხვედრისა და კავშირის კონცეფცია რელიგიის გაგებასთან არსობრივად შეუსაბამოა, ფროიდიზმი გარკვეული თვალსაზრისით მაინც ფასეულია, ეს თავისებურება იმაში გამოიხატება, რომ ფროიდმა ბიბლიური ჭეშმარიტების ერთი ასპექტი, რომელიც დაცემულ ადამიანს შეეხებოდა, სეკულარულ ენაზე, როგორც შეძლო, ისე განმარტა და ამით ათეიზმის უსუსურობა კიდევ ერთხელ დაადასტურა".

[marine]

"მთავარია, არ მოგვიცვას პანიკამ. ჩვენი საკუთარი ტვინი დაგვეხმარება უსარგებლო და მავნე ჩვევების დაძლევაში. თუ სასარგებლო ქცევებს უფრო ხშირად განვახორციელებთ, მასში აღმოცენდება ახალი ნერვული კავშირები, რომლებიც მათ განმეორებას კიდევ უფრო გააადვილებს. ჩვენს აზრსაც დიდი ძალა აქვს, გააზრება, პოზიტიური შინაარსების წარმოსახვა დაგვეხმარება ახალი ჩვევების შემუშავებაში, რომელიც არასასურველს ჩაანაცვლებს.
უბრალოდ, უნდა მოვემზადოთ დაძლევის ხანგრძლივი პროცესისათვის, არ უნდა გვქონდეს იმედი, რომ წლებით შემუშავებული ჩვეულებისაგან მოკლე დროში გავთავისუფლდებით, განა მოგვივა აზრად, ვისწავლოთ რომელიმე ინსტრუმენტზე დაკვრა, ხატვა ან უცხო ენა რამდენიმე კვირაში. ყოველი ჩადენილი მავნე ჩვევა აადვილებს მის ხელმეორედ ჩადენას, სამაგიეროდ კარგი ჩვევაც ანალოგიური ბუნებისაა და გვიადვილებს მასთან მობრუნებას, ის ტოვებს კვალს ტვინში და თუ დავეცემით, წამოდგომაში დაგვეხმარება".

/ფსიქოლოგი ლელა ტყეშელაშვილი/

[marine]

" - მავნე ჩვევად ითვლება კანის წვალება-გაღიზიანება. რა ფარული მიზეზები იწვევს ამისკენ მიდრეკილებას და როგორ დავძლიოთ იგი?

- დერმატილომანია თავისთავად არ ჩნდება. მისი მიზეზი ბევრი რამ შეიძლება იყოს:
რისხვის და იმედგაცრუების გამოუხატავი გრძნობა;
თვითგანადგურების და სირცხვილის გრძნობა;
დანაშაულის გრძნობა;
კლინიკური დეპრესია;
ქრონიკული გახანგრძლივებული სტრესი;
თუ შესაძლებელია მისი უშუალო მიზეზი კანის რაიმე დაავადება, კოსმეტოლოგიური პრობლემა, ალერგია იყოს. ყველაფერი მაინც სარკიდან იწყება, უბრალო აკნე ან გამონაყარი ადამიანს ზედმეტად ანერვიულებს".

/ფსიქოლოგი ლელა ტყეშელაშვილი/

[marine]

"დეპრესიასა და სასოწარკვეთილებაში მყოფთათვის, როგორც რელიგიური, ისე ფსიქოლოგიური დახმარების ერთ-ერთი საშუალებაა იმ ადამინათა წარმოდგენა, რომლებიც უარეს დღეში არიან".

/დეკ. კონსტანტინე გიორგაძე/

[marine]

"- განსაკუთრებული იყო ბატონი ავლიპის დამოკიდებულება პაციენტებთან. შემონახულია ვიდეომასალა, სადაც კარგად ჩანს, თუ რა გულდასმით ესაუბრება იგი ავადმყოფს. ასეთი ადამიანების მკურნალობა პროფესიულ გამოცდილებასთან ერთად, ალბათ, დიდ ნებისყოფას, მოთმინებასა და სიყვარულსაც მოითხოვს...

- მამაჩემი ავადმყოფს ესაუბრებოდა ისე, როგორც ჩვეულებრივ ადამიანს. ნებისმიერი ფსიქიკური დაავადება, როგორი სიღრმის, ფორმისა და გამოხატულებისაც არ უნდა იყოს იგი, ადამიანის არსებობის ფორმაა. ეს ადამიანი ასე არსებობს, მისთვის სამყარო ასეთია. შესაბამისად, ასეთია მისი დამოკიდებულება სამყაროს მიმართ. ეს დამოკიდებულება ნორმალური ადამიანისათვის შეიძლება მიუღებელი ან გაუგებარი იყოს, მაგრამ, ასეა თუ ისე, ეს ამ პიროვნების სამყაროა და პატივი უნდა ვცეთ, უნდა გავუგოთ მას და იმ ხარვეზების გამოსწორება ვცადოთ, რაც ხელს უშლის გარემოსთან ადაპტირებაში. აქ, რა თქმა უნდა, ზედაპირული დამოკიდებულება არ გამოდგება. ეს კარგად ჰქონდა მამაჩემს გათავისებული. ღრმად ჰქონდა შეგნებული აგრეთვე ისიც, რომ უდიდესი მნიშვნელობა აქვს სიტყვას.
უნიკალური მეხსიერების წყალობით, საქართველოს თითქმის ყველა სოფლის სახელწოდება იცოდა. თუკი სადმე რომელიმე ოჯახში ერთხელ მაინც იყო ნამყოფი, იქ მცხოვრები ადამიანების სახელები და გვარები არასოდეს ავიწყდებოდა. პაციენტთან საუბარს იწყებდა უშუალოდ. როგორც კი სახელსა და გვარს გაიგებდა, მაშინვე ჰკითხავდა: - შენ ამ სოფლიდან არა ხარ, ესა და ეს კაცი შენი ნათესავი არ არისო? ყველაფერი კარგად ახსოვდა. იმაზე მეტიც კი, ვიდრე თავად პაციენტს. მისი პირველი შეხვედრა ავადმყოფთან, პირველი სიტყვა უდიდესი ფსიქოთერაპიული საშუალება იყო. ამას ფსიქოლოგიურ ენაზე ენპათია ანუ ნდობა ჰქვია. ავადმყოფთან ურთიერთობას მამაჩემი ნდობით იწყებდა, მასზე აგებდა ამ ურთიერთობას, რადგან მიაჩნდა, რომ ნდობის გარეშე არანაირი სხვა წამალი არ იმოქმედებდა. იტყოდა ხოლმე: - ჯერ გაიგე, მიხვდი, რა სჭირს შენს ავადმყოფს, გულთან მიიტანე მისი გასაჭირი და მერე ისე დაიწყე მკურნალობაო. ამას სთხოვდა იგი ნებისმიერ ფსიქიატრს. იტყოდა ხოლმე ხშირად, კარგი ადამიანი თუ არა ხარ, ვერც კარგი ფსიქიატრი იქნებიო. ასე სწამდა მას."

/აკადემიკოსი ზურაბ ზურაბაშვილი/