მართლმადიდებლობა და მედიცინა პარამეტრები

[marine]

"ყოველგვარ სენს, თვით უკურნებელსაც კი, უფალი საკურნებლად გვიგვზავნის".

/დეკანოზი ალექსი უმინსკი/

[marine]

"უქრთამო მკურნალო პანტელეიმონ!"

[marine]

"მიხეილი (30 წლის): უფლის ნება ყველაფერში ვლინდება. მე ექიმი ვარ და ვიცი, უფალს სურს, ადამიანმა იცოცხლოს, იცხოვროს, მაგრამ ყოველდღიურობამ ისე არ უნდა ჩაგვითრიოს, მთავარი დაგვავიწყდეს. ექიმი ხარბი და უცოდინარი არ უნდა იყოს. თუ ასეა, ნუთუ ეს უფლის ნებას უნდა მივაწეროთ?! ეს ხომ ადამიანის უსულგულობა და უსინდისობაა?! რა გიშლის ხელს, რომ მეტი იმუშაო შენს თავზე და ადამიანის სიცოცხლე საფრთხეში არ ჩააგდო? ზოგიერთი ფიქრობს, ექიმი ვერაფერს გიშველის, რადგან სიკვდილ-სიცოცხლის დრო განსაზღვრულიაო. ეს რომ ასე ყოფილიყო, უფალი რატომ დაეხმარებოდა ადამიანებს, დაეძლიათ უამრავი სასიკვდილო სენი? ბევრი რამ არის შეუცნობელი, მაგრამ უფრო მეტად რომ გვიყვარდეს ერთმანეთი და უფალი, ალბათ უფრო მეტს შევძლებდით!"

[marine]

"...ჩვენ ყველანი ავად ვართ, ყველა მოწყვლადნი, სუსტნი, არ ძალგვიძს ვიცხოვროთ სრული ცხოვრებით, რომელიც ღვთისგან მოგვეცა! დავფიქრდეთ ამაზე, და შევეცადოთ გავიხსნათ ღვთის წინაშე ისე, რომ მან შეძლოს თავისი განკურნების სასწაულის აღსრულება, გაგვხადოს განახლებულნი, რათა სრულფასოვნად ვიცხოვროთ ამ სამყაროში".

/მიტროპოლიტი ანტონ სუროჟელი/

[marine]

"თუ ღვთის ნება ჩვენზე ზოგჯერ მწარედ მოქმედებს, ვამბობთ, უფალმა მიგვატოვაო, ან მის არსებობაში ეჭვი გვეპარება და რწმენა გვეკარგება. ეს ასევე ძალზე ცუდ თვისებას - პრეტენზიულობას განაპირობებს. ურწმუნო და არაეკლესიური ადამიანი ბედზე უჩივის და აპათია თუ დეპრესია ეუფლება."

/დეკ. თეოდორე გიგნაძე/

[marine]

"ადამიანი მით უფრო ჯანმრთელია ფსიქოლოგიური თვალსაზრისით, რაც უფრო უშუალო, შეულამაზებელ კონტაქტს ახერხებს თავის სუბიექტურსა და გარე სამყაროს შორის".

/ფსიქოლოგი ლელა ტყეშელაშვილი/

[marine]

"მისი ბავშვობა, მრავალწლიანი ავადმყოფობა და მოთმინება, მეორე ნათლობა - ანგელოზებრივი სახე - გვატყობინებს, რომ ჩვენმა უტკბესმა იესომ ის სურნელოვანი საკმეველივით მიიღო".


"წლების მანძილზე ითმენდა უფლის სტუმრობას - ავადმყოფობას"

[marine]

"მან [ღირსი ვიგბერტი] სიცოცხლის ბოლო პერიოდში, მიუხედავად სნეული სხეულისა, მკაცრ ასკეტურ ღვაწლში გაატარა"

[marine]

"განა არ უწყი, რომ მომვლელიც იმნაირ ჯილდოს მიიღებს, როგორსაც სნეული?"

[marine]

"[ღირს მამა პიმენ მრავალვნებულს] გაუჩნდა წყლულები, ისეთი მყრალი სუნი ასდიოდა, რომ მომსახურედ მიჩნეული კაცი ზიზღობდა"

[marine]

"სულიერი ჯანმრთელობა შობს ფიზიოლოგიურ ჯანმრთელობას, ამიტომ უპირველესად სულიერ ჯანმრთელობაზე უნდა ვიზრუნოთ".

/დეკ. გიორგი სხირტლაძე/

[marine]

"სნეული ავგაროზი რაღაც დიადს სიამოვნებას გრძნობდა, როცა იესო ქრისტეზე ფიქრობდა და ლაპარაკობდა, სნეულება მაშინ ჩვეულებრივ თითქოს არ აწუხებდა".

[marine]

"შრომა არის მკურნალი ადამიანისა"

/ილია მეორე/

[marine]

"ადამიანი ავად იმიტომ ხდება, რომ ღმერთს მასთან საუბარი სურს".

[marine]

"ენისეისკში ჩასვლისთანავე ვოინო-იასენეცკი საავადმყოფოს მთავარ ექიმს წარუდგა: "მე ტაშკენტის უნივერსიტეტის პროფესორი ვოინო-იასენეცკი ვარ, ბერობაში ლუკა". ახალგაზრდა ექიმმა ვერც კი დაიჯერა, რომ მის წინ ასეთი ცნობილი ადამიანი იდგა. პროფესორმა მას ოპერაციის გაკეთების უფლება სთხოვა. წარმატებული ოპერაციის შემდეგ ქირურგ-ეპისკოპოსს ხალხი მეზობელი სოფლებიდან მოაწყდა. უფასოდ გაკეთებული ოპერაციებით მეუფე უსიტყვოდ ამხელდა ახალგაზრდა ექიმების ანგარებას. განკურნებულთა მადლობას კი ასე პასუხობდა: "თქვენ უფალმა განგკურნათ ჩემი ხელით, ილოცეთ მის წინაშე".
ხალხისთვის უანგარო მსახურებისთვის შურიანი ექიმების მიერ წაქეზებულმა ხელისუფლებამ ეპისკოპოსი ლუკა დააპატიმრა და ანგარაში გადაასახლა".

[marine]

"ყველაზე კარგი წამალი მე ვიცი: დღეში ერთი სუფრის კოვზი სიხარული"

/ავლიპ ზურაბაშვილი/

[marine]

"უეცარი ავადმყოფობა"

[marine]

"დღესდღეობით კი გვეძლევა შესაძლებლობა, [ფსიქიკურ] ავადმყოფებს ვუმკურნალოთ არა მხოლოდ წამლით ანდა სიტყვით, არამედ სულიერადაც. ძალიან მნიშვნელოვანია, ფსიქიკურად დაავადებულს გვერდით სულიერი მოძღვარი ჰყავდეს და სულის განმტკიცებით გადაატანინოს ფსიქიკური პრობლემები."

/აკადემიკოსი ზურაბ ზურაბაშვილი/

[marine]

"ოცდაათწლიანი მღვდელმთავრობის შემდგომ ღირს მამას [წმ. აუდომარის] ღვთის დაშვებით, თვალისჩინი წაერთვა, თუმცა, წმინდა ვედესტის წმინდა ნაწილთა გადაბრძანების ცერემონიალს მაინც დაესწრო და სიწმინდესთან მიახლების შემდგომ მხედველობა დაუბრუნდა.

თუმცა, მიხვდა, რომ ბრმადქმნილი უკეთ ჭვრეტდა იმას, რაც ხორციელი თვალისთვის დაფარულია და ნეტარ ვედესტს სნეულების დაბრუნება გამოსთხოვა".

[marine]

"- მამაო, 2000 წელს ლეიკემია აღმოგაჩნდათ...

- განსაცდელი უფლისგან არის წარმოგზავნილი, რათა ადამიანმა უფრო მეტი იფიქროს, უფრო მეტი განიცადოს, უფრო უკეთ დაინახოს საკუთარი თავი. რადგან ადამიანებს დავიწყებიათ საკუთარი სული და აღარც ზრუნავენ მასზე, ღმერთი განსაცდელებს უგზავნით. ავადმყოფობა იმის გააზრების საშუალებაა, რომ სული უკვდავია, ხორცი კი მოკვდავი, იგი მხოლოდ დამხმარე საშუალებაა ბედნიერების მოსაპოვებლად. განსაცდელი კი ღვთის მადლი და წყალობაა. თუ ადამიანი მართებულად გაიაზრებს მას, ღმერთს მადლობას გადაუხდის. წინააღმდეგ შემთხვევაში ავადმყოფობა მისთვის უსარგებლო გახდება. ვნებებთან დაპირისპირება სწორედ უძლურებითაა შესაძლებელი.
თავიდან ძლიერი სისუსტე დამეწყო. ზოგი ამის მიზეზად პეტრეპავლობისა და დიდი მარხვების მკაცრად შენახვას მიიჩნევდა. მართალია, მარხვები მართლაც მკაცრად დავიცავი, მხოლოდ საღამოობით ვჭამდი თითო ვაშლს, მაგრამ ეს არ იყო მიზეზი. საავადმყოფოში ჩემს გვერდით იწვნენ ადამიანები, რომლებიც გამუდმებით ჭამა-სმაზე ფიქრობდნენ. ერთ-ერთი მათგანი 160 კილოს იწონიდა და მასაც ჩემნაირი დიაგნოზი ჰქონდა.
მხოლოდ მაშინ გავაცნობიერე, რა მძიმე დაავადება მჭირდა, როცა ჩემ გვერდით მყოფი ადამიანი გარდაიცვალა...
შეიძლება ითქვას, რომ ამ დაავადებამ მიწასთან გამასწორა. ჩავიტარე ქიმიოთერაპია, ცოტა მოვმჯობინდი, მაგრამ როდესაც უფრო ძლიერი კურსი დამჭირდა, ძალიან ცუდად გავხდი, იმდენად, რომ ვიფიქრე, აი, ეს არის სიკვდილი-მეთქი. სხეულს ვეღარ ვგრძნობდი. კიდევ ერთი კურსი დამინიშნეს და ექიმმა მითხრა: თუ გიშველის, გიშველის, თუ არადა, არ ვიცი, რა იქნებაო.
წესით, ადამიანს ლეიკოციტების რაოდენობა 4000 უნდა ჰქონდეს, როცა 3000-მდეა შემცირებული, ქიმიოთერაპიას უტარებენ, მაგრამ როცა 2000-ია, ამ დროს ამ პროცედურის ჩატარება უკვე სარისკოა. მე 400 მქონდა და შეწყვიტეს ჩემი მკურნალობა, რადგან შეიძლება მომაკვდინებელი ყოფილიყო. მდგომარეობა სრულიად უიმედო იყო. საავადმყოფოდან გამომწერეს. ვხვდებოდი, ეს რასაც ნიშნავდა...
შინ პირველი დღე საწოლში გავატარე. ვგრძნობდი: ოჯახის წევრები ფიქრობდნენ, ჯანმრთელობა დღითი დღე გამიუარესდებოდა და მალე გარდავიცვლებოდი. მაგრამ მე მეორე დღესვე წამოვდექი და ძველი მანქანის დაშლა დავიწყე. გაკვირვებული მეზობლები ჩემს სანახავად რამდენჯერმე შემოდიოდნენ.
მანქანა საბოლოოდ გავმართე. ამასობაში ერთი კვირაც გავიდა. ანალიზის აღება გადავწყვიტე. ოჯახის წევრები მეწინააღმდეგებოდნენ - არ უნდოდათ, ჩემი მდგომარეობა დაზუსტებით მცოდნოდა.
საავადმყოფოში მარტო წავედი. ანალიზმა ლეიკოციტების რაოდენობა 4000 აჩვენა. ლაბორანტს არ დავუჯერე და ანალიზი ხელმეორედ გავაკეთებინე. პასუხი იგივე აღმოჩნდა. მერე ანალიზის პასუხი ჩემს ექიმს მივუტანე. გვერდზე მოისროლა - ამას ვერ ვენდობიო და თავიანთ ლაბორატორიაში ხელახალი ანალიზი გამიკეთეს. იგივე პასუხი მიიღეს. ექიმი ვერ იჯერებდა მომხდარს. ახლა ძვლის ტვინის ანალიზი გამიკეთეს და გაკვირდნენ! ექიმი ამბობდა, 16 წლის მუშაობის სტაჟი მაქვს და მსგავს შემთხვევას არ შევსწრებივარო.

- მამაო, როგორ ფიქრობთ, რამ გამოიწვია თქვენი ჯანმრთელობის ასე რადიკალურად შეცვლა? რომელიმე განსაკუთრებული ლოცვა ხომ არ გითქვამთ?

- არა, განსაკუთრებული არაფერი წამიკითხავს; როცა ვიწექი და ძლიერ შეუძლოდ ვიყავი, ღმერთს ვესაუბრებოდი: უფალო, ყველას რაღაც ნიჭი აქვს, რომელსაც შენ ამ ადამიანის საცხონებლად იყენებ; მეც რაღაც მაქვს, მაგრამ არ ვიცი, როგორ განვავითარე იგი, შეძლებისდაგვარად ვეცადე მაინც. და თუ ამ ნიჭის საფლავში ჩატანება გინდა, ჩამატანე; თუ ასეთია ნება შენი, თანახმა ვარ-მეთქი.
ამის შემდეგ დავიწყე გამოკეთება და საბოლოოდ მკურნალობას დავექვემდებარე. ექიმმა ოფიციალურად დადგენილი სქემით ვერ მიმკურნალა, რადგან ასეთმა მკურნალობამ ჯანმრთელობის მდგომარეობა გამიუარესა, ამიტომ იძულებული გახდა, ბედს მინდობოდა და თავისით დამინიშნა მკურნალობა. აქედან მოყოლებული, 2006 წლამდე, მდგომარეობა დღითი დღე უმჯობესდებოდა.
ზუსტად იმხანად ვეკურთხე კიდეც მღვდლად. მიუხედავად იმისა, რომ დროდადრო უძლურებას განვიცდიდი, დიდი მარხვა მაინც დავიცავი და მას შემდეგ არც ერთი მარხვა არ გამომიტოვებია. მარხვის დროს მხოლოდ საღამოობით ვიღებ მცირეოდენ მშრალ საკვებს, შაბათ-კვირას - ზეთიანს. მას შემდეგ ფეხზე ვდგავარ და არ დავმჯდარვარ. ცხადია, შიგადაშიგ მკურნალობასაც ვიტარებ. ექიმებმა მითხრეს, რომ მწვავე ლეიკემია მაქვს, ვინც მსგავსი დიაგნოზით იწვა საავადმყოფოში, ყველა ორ-სამ წელიწადში გარდაიცვალა... ექიმების თქმით, 99%-იანი სიკვდილი მელოდა და მხოლოდ 1% იყო გადარჩენის იმედი. მე სწორედ ამ ერთ პროცენტს დავეყრდენი.
დასასრულს კი გვინდა დავძინოთ, რომ მსგავსი შემთხვევები აქამდეც ხდებოდა, ახლაც ხდება და მომავალშიც მრავლად მოხდება; მთავარია, მათი სწორი აღქმა და გააზრება ვისწავლოთ. სინამდვილეში ხომ ის, რასაც ჩვენ სასწაულს ვეძახით და უჩვეულოდ მიგვაჩნია, სრულიად ჩვეულებრივი რეალობაა. როგორც მაცხოვარი ამბობს: მთავარია, მდოგვის მარცვლისოდენა რწმენა გვქონდეს, მორწმუნისთვის კი ამქვეყნად დაუძლეველი და შეუძლებელი არაფერია."