თემის საბეჭდი ვერსია

პოსტის ავტორი: Otherguy თარიღი: Aug 8 2011, 11:26 AM

418 წელს, ნეტარი ავგუსტინეს მეთაურობით, დაიგმო პელაგიანიზმი, ხოლო თუ სწორს ამბობდა პელაგიუსი და იყო თუ არა ფაშისტური კანონები მიღებული ამ კრებაზე, თქვენ გადაწყვიტეთ:

კანონი 1: ვინც ამბობს, რომ ადამი შეიქმნა მოკვდავი და მოკვდებოდა იმის მიუხედავად, შეჭამდა თუ არა აკრძალულ ნაყოფს - წყეულიმც იყოს!

კანონი 2: ვინც ამბობს, რომ ბავშვების ნათლობა აუცილებელი არაა, ან რომ მათი ნათლობისას წარმოთქმული სიტყვა "ცოდვათა მისატევებლად" გადატანითი მნიშვნელობითაა ნათქვამი და არა ადამის ცოდვის გამო - წყეულიმც იყოს!

კანონი 3-1: ვინც ამბობს, რომ მოუნათლავი ჩვილებისთვის რაიმე შუა ადგილია სამოთხესა და ჯოჯოხეთს შორის, ან რომ ისინი არ წარწყმდებიან, იმის მიუხედავად რომ შეუძლებელია ცხონდეს ადამიანი ნათლობის გარეშე - წყეულიმც იყოს! --- [ზოგიერთ ხელნაწერში ეს კანონი არ წერია, თუმცა ბევრი ფიქრობს რომ ეს კანონიც იქნა მიღებული, თანაც ნეტარი ავგუსტინე ამ აზრს იზიარებდა]

კანონი 6: თუ ვინმე ამბობს, რომ სიტყვები "თუ ვამბობთ რომ უცოდველები ვართ, ვტყუით" უნდა გავიგოთ გადატანითი მნიშვნელობით და არა იმიტომ რომ მართლა ცოდვილები ვართ - წყეულიმც იყოს!

კანონი 7: თუ ვინმე ამბობს, რომ წმინდანები როცა წარმოთქვამენ სიტყვებს "შეგვინდე შეცოდებანი ჩვენი" არ ეხებათ პირადად მათ, არამედ სხვებს - წყეულიმც იყოს!

კანონი 8: თუ ვინმე ამბობს, რომ წმინდანები საკუთარ ცოდვილობაზე აქცენტს მხოლოდ თავმდაბლობის გამო აკეთებენ - წყეულიმც იყოს!

აქ მთავდება პელაგიანიზმის წინააღმდეგ მიმართული კანონები, არადა არათუ წმინდანს, ბიბლიაში ცოდვილი ქრისტიანს აღარ ეწოდება:

8. მაგრამ ღმერთი თავის სიყვარულს ჩვენდამი იმით გვიმჟღავნებს, რომ ქრისტე ჩვენი გულისთვის მოკვდა, როცა ჯერ კიდევ ცოდვილნი ვიყავით. (რომაელთა 5:8)

ანუ ქრისტიანს ცოდვილი აღარ ეწოდება უკვე...

იესოც ამბობს: 17. ეს რომ გაიგონა, იესომ უთხრა მათ: კარგად მყოფთ კი არ სჭირდებათ მკურნალი, არამედ ავადმყოფთ: მართალთა სახმობლად კი არ მოვედი, არამედ ცოდვილთა სინანულად. (მარკოზი 2:17) --- ანუ ამ დროსაც იყვნენ მართლები...

ბიბლიაში ყოველთვის ხდება კონტრასტი ცოდვილსა და მართალს შორის...

აგერ: 19. მოვიდა ძე კაცისა; კიდეც ჭამს და კიდეც სვამს, და ამბობენ: აჰა, კაცი მჭამელი და ღვინის მსმელი, მებაჟეთა და ცოდვილთა მეგობარიო. (მათე 11:19) ანუ არსებობენ მართლებიც ხომ? რომელთაც ცოდვილები არ ეწოდებათ...

რატომ უნდა ეწოდოთ ქრისტიანებს ცოდვილები და რატომ ამბობენ რომ "მარადის უნდა ვინანიებდეთ"? ანუ მარადის უნდა ვცოდავდეთ?

წერია იოანეს პირველი ეპისტოლეს მესამე თავში:

6. არცერთ მათგანს, ვინც მკვიდრობს მასში, არ შეუცოდავს: არცერთ შემცოდეს არ უხილავს და არ შეუცვნია იგი.


პ.ს. ანეკდოტია - ბიჭი მიდის მღვდელთან და ეკითხება: "მამაო რა ვქნა რომ ცოდვები მომეტევოს?" და პასუხად იღებს: "ჯერ უნდა ჩაიდინო შვილო ჩემო"-ო...

პოსტის ავტორი: sandro40 თარიღი: Aug 8 2011, 12:42 PM

Otherguy
ანუ, ბატონო, ჩემო აწი რაც მინდა გავაკეთო ცოდვაში არ მეთვლება?
ქრისტემ გამოისყიდა ყველაფერი და რასაც მინდა იმას ვიზამ?

პოსტის ავტორი: Otherguy თარიღი: Aug 8 2011, 01:00 PM

რა სისულელეა, კითხვა იცი? მაბრალებ პროტესტანტულ მარაზმს...

პელაგი ამბობდა, რომ ქრისტიანს უცოდველობა მოეთხოვებოდა... ანუ ცოდვა არ უნდა ჩავიდინოთ საერთოდო... ამის გამო კაცი აფრიკის ეპისკოპოსებმა არ გაახარეს და რამოდენიმე კრებაზე დაწყევლეს...

ნაწყვეტი პელაგის წერილიდან პაპ ზოსიმეს(რომელმაც გაამართლა) მიმართ:

"ჩვენ ვამბობთ, რომ ღმერთი არაფერ შეუძლებელს არ გვთხოვს... არ ვიზიარებთ მანიქეველთა(ავგუსტინე იყო ყოფილი მანიქეველი) ბილწ აზრს, რომ ცოდვის თავიდან აცილება შეუძლებელია, ასევე არ ვიზიარებთ ჯოვინიანის აზრს, რომ ადამიანს არ შეუძლია შესცოდოს... მაგრამ თუ ადამიანი ნათლობის მერე მაინც დაეცა, შეუძლია მოინანიოს..."

დაცემაში გულისხმობს 1-2 დაცემას და არა დღევანდელ 1000-ს...

ავგუსსტინე იძახდა: "შეუძლებელია რომ არ სცოდო"-ო...

პოსტის ავტორი: GIORGI LELUASHVILI თარიღი: Aug 8 2011, 03:47 PM

Otherguy
"არა არს კაცი, რომელი სცხონდეს და არა სცოდოს"!
რა გნებავთ?

პოსტის ავტორი: Otherguy თარიღი: Aug 8 2011, 03:57 PM

GIORGI LELUASHVILI

მერე ის რომ არ წერია "ფრაზები უაზროდ არ იქნიოთ"-ო ამიტომ უფლება გაქვს იქნიო? მაგ ფრაზის გამოა ხალხი ყოველ დღე და ყოველ კვირა რომ უპრობლემოდ სცოდავს, "წვერიანი ბიძები ხელათ მომიტევებენ რა პრობლემაა"-ო...

დიოსპოლის სინოდზე სადაც პელაგი გაამართლეს(რამაც ავგუსტინე გააბრაზა), პელაგიმ ეს სიტყვები წარმოთქვა:

"მე არ ვამბობ რომ ვინმე შეიძლება დაბადებიდან უცოდველი იყოს, მაგრამ მას შეუძლია გახდეს უცოდველი მას მერე რაც გააცნობიერებს ჭეშმარიტებას, მოინათლება, რის მერეც საკუთარი ნებითა/ძალისხმევით და ღვთის შეწევნით შეუძლია იყოს უცოდველი..."

პავლე მოციქული ამბობს ებრაელთა მიმართ წერილში, მეათე თავში: "თუ მას შემდეგ რაც ჭეშმარიტება შევიმეცნეთ, მაინც ვცოდავთ, აღარ რჩება გამოსასყიდის მადლი..."

პელაგი არ უარყოფდა მონანიებას, მაგრამ ამბობდა, რომ ადამიანს შეეძლო უცოდველი გამხდარიყო და ეს მას მოეთხოვებოდა კიდეც...


პ.ს. ნუთუ შეიძლება ასე ზერელედ იკითხოთ რაღაცეები? არიქა კართაგენი და ავგუსტინე გავაკრიტიკე და რა მნიშვნელობა აქვს რა დავწერე, მთავარია ეგენი გაამართლოთ...

პოსტის ავტორი: GIORGI LELUASHVILI თარიღი: Aug 8 2011, 04:29 PM

Otherguy

მერე ის არ უნდა გაიგო რისი თქმა მინდა?

ვინც მაგ ფრაზით მანიპულაციას ახდენს და ცოდვილ ცხოვრებას განაგრძობს - მე, სადაც საშუალება მეძლევა ყველგან ვამხელ და შესაბამისად ვუხსნი მაგ ციტატის მნიშვნელობას.

რაც შეეხება იმას, თუ ეს ფრაზა აქ რატომ მოვიყვანე, ავხსნი:
ადამიანმა ცოდვითი ბუნება მემკვიდრეობით მიიღო მათი პირველი წინაპრებისგან, რის გამოც ადამიანის ბუნება დაზიანდა და მისი განახლებაა საჭირო.
"ადამიანს მიეცა ბრძანება, რომ გახდეს ღმერთი"-ამბობენ წმ.მამები. ეს კი დაუღალავი შრომითა და ღვთისაკენ მუდმივი სწრაფვით ხდება; მაგრამ იმის თქმა, რომ ადამიანს შეუძლია საერთოდ უცოდველი გახდეს, ნამდვილად არასწორია.
ადამიანმა შეიძლება მაშინაც კი შესცოდოს, როცა ღვთის საიდუმლოებების ხილვის ღირსი გახდა.ცოდვისგან დაზღვეული არავინაა.

სხვა საკითხია, როცა ადამიანი განზრახ სცოდავს და ამ ციტატაშიც ეს აზრი დევს.
ის, რომ ეხლა შევცოდავ და მერე მოვინანიებ, მიანიშნებს, რომ ჯერ კიდევ არ შემიცვნია ჭეშმარიტება.

როგორ გგონია, პეტრე მოციქულს არ ჰქონდა ჭეშმარიტება შეცნობილი იქამდე, სანამ უფალს სამჯერ უარყოფდა?

კიდევ ვიმეორებ:ადამიანის უცოდველობა ნიშნავს სრულ თავდაცვას ცოდვისაგან და მარადიულ მცდელობას-გახდეს სრულყოფილი.



პირადად შენი ცხოვრების მიზანი კი წმინდანთა გაკრიტიკება და მწვალებელთა მხარდაჭერაა!
რაც ამ ფორუმზე დავრეგისტრირდი, შენგან ამის მეტს ვერაფერს ვხედავ!
თითქოს რაღაც ახალ-ახალ აღმოჩენებს აკეთებ ბიბლიიდან და წმინდანთა "შეცდომებს" პოულობ.
სანამ შენ მაგ ციტატებს ამოიკითხავდი, შენზე უწინ იცოდნენ წმინდა მამებმა ეგ ციტატები და მთელი ცხოვრება მაგის გამოკვლევასა და სწორ განმარტებას შეწირეს.
ახალა კი გამოდიხარ და წმინდანებს აკრიტიკებ!
ვინ მოგცა ამის უფლება?არიოზმა თუ ნესტორმა?

პოსტის ავტორი: Otherguy თარიღი: Aug 8 2011, 04:41 PM

GIORGI LELUASHVILI

მთელი ეს ნაწერი არის ემოციური ბლა ბლა ბლა, სადაა კართაგენის კანონების განხილვა???

მე რომ ვთქვა წმინდანზე რომ არის უცოდველი, უნდა დავიწყევლო?

ავგუსტინე წმინდანია? სხვა რომელი წმინდანი გავაკრიტიკე აბა?



სად წერია ბიბლიაში, რომ ქრისტიანმა საკუთარ თავს ცოდვილი უნდა ეძახოს და თანაც თავმდაბლობის გამო კი არა, რეალურად ცოდვილი? შენ საერთოდ არ წაგიკითხავს თემა და ამიტომაა მედიდურად რომ გამოდიხარ, ვითომდა წმინდანებს იცავ, არადა აზრზეც არ ხარ რას იცავ...

პოსტის ავტორი: GIORGI LELUASHVILI თარიღი: Aug 8 2011, 04:51 PM

Otherguy

კითხვა იცი?

შენ თუ გაგება არ გინდა, კი ბატონო ხელს აღარ შეგიშლი.
აქ განხილულია ჩემს მიერ ადამიანის ცოდვილობა-უცოდველობის საკითხი და რაც არასწორი დავწერე შეგიძლია მიმითითო და განვიხილოთ.

ნეტარი ავგუსტინე არ არის წმინდანი???
არ გადამრიო ეხლა...

კითხვის არსს ვერ ვწვდები
პავლე მოციქული ამბობს"მე ვარ პირველი ცოდვილთა შორის"


აუ არ გინდა რა

პოსტის ავტორი: Otherguy თარიღი: Aug 8 2011, 04:54 PM

GIORGI LELUASHVILI

"მე ვარ პირველი ცოდვილთა შორის" - ამას ამბობს პავლე, ესეგი ჩამოვყალიბდეთ ეხლა, პავლე მოციქული იყო მკვლელი, მეძავი და ქურდი? აბა რატომ ამბობს ამას??? სიგარეტს ეწეოდა თუ რატომ? რომელ მომაკვდინებელ ცოდვებს სჩადიოდა?

ჩემი აზრით, ან თავმდაბლობის გამო ამბობდა, რაც შენმა პატივცემულმა ავგუსტინემ დაწყევლა...

ან ხომ ისიც წერია: "ეპისკოპოსი ერთი ცოლის ქმარი უნდა იყოს"-ო რაც წარსულს ნიშნავს და არა იმას, რომ ქრისტიანებს რამოდენიმე ცოლის მოყვანა შეეძლოთ ერთდროულად...

ანუ ეგ ფრაზა არ უნდა გაიგო იმ მნიშვნელობით როგორც პატივსაცემი ავგუსტინე იგებს...

პ.ს. ანუ მეც და პელაგიც ვამბობთ, რომ ქრისტიანს მოეთხოვება უცოდველობა, თუ დაეცა 1-2-ჯერ, ცუდია მაგრამ მონანიება შეუძლია და გამოსწორება...

პოსტის ავტორი: GIORGI LELUASHVILI თარიღი: Aug 8 2011, 04:59 PM

Otherguy

ქრისტიანობის სასტიკი მდევნელი იყო
იგი იწონებდა პირველმოწამე სტეფანეს ჩაქოლვას.


ავგუსტინე ასე ამბობს:კანონი 8: თუ ვინმე ამბობს, რომ წმინდანები საკუთარ ცოდვილობაზე აქცენტს მხოლოდ თავმდაბლობის გამო აკეთებენ - წყეულიმც იყოს!

და შენ ამას არ ამბობ-პავლე თავს იმდაბლებსო?

პოსტის ავტორი: Otherguy თარიღი: Aug 8 2011, 05:00 PM

ჰოდა წარსულში ადამიანო წარსულში! რატომ არ გესმის?

ნათლობის მერე პავლე მოციქული ამბობს, რომ ცოდვა აღარ უნდა ჩავიდინოთ, ანუ უცოდველები უნდა ვიყოთ...

აი რომაელთა 6 თავი:

1. რას ვიტყვით? დავრჩეთ ცოდვაში, რათა იმრავლოს მადლმა? არამც და არამც.

2. ჩვენ, რომელნიც მოვკვდით ცოდვისათვის, როგორღა ვიცხოვროთ მასში?

6. რაკიღა ვიცით, რომ ჩვენი ძველი კაცი ჯვარს ეცვა მასთან ერთად, რათა გადაგებულიყო ცოდვის სჯული და აღარასოდეს დავმონებოდით ცოდვას.

14. ვეღარ გეუფლებათ ცოდვა, ვინაიდან რჯულის ქვეშ კი არა ხართ, არამედ მადლის ქვეშ.

15. მერედა რა? ვცოდოთ, რადგან რჯულის ქვეშ კი არა ვართ, არამედ მადლის ქვეშ? არამც და არამც.

21. კი მაგრამ, რა იყო მაშინ თქვენი ნაყოფი? ის, რისიც ამჟამად გრცხვენიათ, ვინაიდან სიკვდილია მისი დასასრული.

22. ხოლო ამჟამად, როცა ცოდვისაგან გათავისუფლდით და ღმერთს დაემონეთ, სიწმიდეა თქვენი ნაყოფი, დასასრული კი - საუკუნო სიცოცხლე.


ქრისტიანს აღარ ჰქვია ცოდვილი, ესაა მთავარი იდეა ქრისტიანობისა და არა ის, რომ ყოველ კვირა ინანიებდე იმ ცოდვებს რომელსაც ყოველ კვირა ჩადიხარ...

პოსტის ავტორი: GIORGI LELUASHVILI თარიღი: Aug 8 2011, 05:05 PM

Otherguy

თქვენც არ იცით რას ითხოვთ
თუ უცოდველობა მეოთხოვება და ეცემა, ესეიგი არ ყოფილა უცოდველი.

Otherguy

ჰოდა ამ წარსულ ცოდვას იხსენებს, ადამიანო არ გესმის?

არ გესმის რას ითხოვს პავლე მოციქული.

იგი ამბობს, რომ ადამიანმა უნდა შეწყვიტოს ცოდვილი ცხოვრება მონათვლის შემდეგ.
აღარ უნდა სცოდოს განზრახ, იმის გამო, რომ შემდეგ მოინანიებს.

შენ ამ კითხვაზე მიპასუხე-იყო თუ არა ცოდვა პეტრეს მიერ უფლის სამჯერ უარყოფა?

პოსტის ავტორი: Otherguy თარიღი: Aug 8 2011, 05:10 PM

პეტრე რამდენჯერ დაეცა მერე? 2-ჯერ როგორც მახსოვს, ნუ ჰა მაქსიმუმ სამჯერ... თანაც ეს დაცემები იყო სულ სხვა ტიპის, ერთხელ უაზრო სიკვდილი აირიდა თავიდან, მეორეჯერ თვალთმაქცობდა... პეტრე მოციქულმა ვინმე მოკლა ან ქურდობდა? ან ქალებში გულაობდა?

"განძრახ" ცოდვა კაი და ამის საწინააღმდეგო რომელია? შენ გგონია შეიძლება შესცოდო არაგანძრახულად 1-2-ზე მეტჯერ? საიდან ამგვარი ლოგიკა?

ან სად წერს პავლე მოციქული განძრახ ცოდვაზე? ზოგადად ცოდვაზეა საუბარი... თორემ ძილად დაცემა არაა განძრახული და ამიტომ არც ცოდვათ ითვლება როგორც პატივსაცემი ავგუსტინე ამბობს...


პ.ს. ხალხი სცოდავს იმ იდეით: "უცოდველები ხომ არ ვართ რა მოხდა რომ შევცოდოთ"-ო, აი ამან ანუ ავგუსტინეს ლოგიკამ დაღუპა ქრისტიანული სამყარო და ამიტომაა ზნეობა რომ ყვავის...

პოსტის ავტორი: GIORGI LELUASHVILI თარიღი: Aug 8 2011, 05:17 PM

Otherguy

შენ დაუთვალე?
შენ რა იცი რამდენჯერ დაეცა?
"ნებსით"!
ერთი-ორჯერ კი არა შეიძლება ასჯერაც შესცოდო, სანამ რეალიზებას მიაღწევ.
ანუ შენი ლოგიკით შეიძლება არაწმინდა აზრები თავისით (ეშმაკისგან) მხოლოდ ერთი-ორჯერ მოვიდეს?

ისე ცოდვასაც გააჩნია.

ვთქვათ თუ კაცი მოკალი, ან ქალებში გაიგულავე, ამაზე ვერ იტყვი უნებლიეთ შევცოდეო
ამას არც მე ვამბობ რათქმაუნდა.



სად ამბობს ამას ავგუსტინე???
სად ამბობს ამას ავგუსტინე, მიმითითე ერთი!
გადამრევ მე შენ.

პოსტის ავტორი: Otherguy თარიღი: Aug 8 2011, 05:21 PM

არაწმინდა აზრების მოსვლა სულ სხვა ფენომენია, რომელიც შიგადაშიგ მაინც ეწვევა ადამიანს...

მაგრამ სწორედ მაგაზეა საუბარი, რომ კაცის მოკვლა, ქალებში გულაობა, ქურდობა და ამგვარ მომაკვდინებელ ცოდვებზეა აქ საუბარი და ამათზე საუბრობდა პელაგიც...

ქრისტიანს კი ცოდვილი ნამდვილად აღარ ეწოდება, ამას წყალი არ გაუვა:

8. მაგრამ ღმერთი თავის სიყვარულს ჩვენდამი იმით გვიმჟღავნებს, რომ ქრისტე ჩვენი გულისთვის მოკვდა, როცა ჯერ კიდევ ცოდვილნი ვიყავით. (რომაელთა 5:8)

ეხლა უკვე აღარ ვართ ცოდვილებიო ამბობს პავლე მოციქული...


პ.ს. ავგუსტინეზე წავიკითხე ძველად რომ ძილად დაცემას არ თვლიდა ცოდვას, მოვძებნი და განახებ...

პოსტის ავტორი: sandro40 თარიღი: Aug 8 2011, 05:23 PM

რაც წავიკითხე მხოლოდ ერთი რამის თქმა შEმიძლია იდიოტი იყო ეს პელაგი

პოსტის ავტორი: GIORGI LELUASHVILI თარიღი: Aug 8 2011, 05:26 PM

Otherguy

ხო, მარა ცოდვად ხომ ეთვლება?
სანამ გონებას არ განიწმენდს, იქამდე ამ ცოდვით სცოდავს.
გასაგებია რომ პავლე ნათლობამდე იყო ქრისტიანობის მდევნელი, მაგრამ ხომ ნათლობის შემდეგ ამბობს"მე ვარ პირველი ცოდვილთა შორის"ო?
კაი, მაინტერესებს.

პოსტის ავტორი: sandro40 თარიღი: Aug 8 2011, 05:28 PM

ადამიანი თავისი არსით არ უნდა იყოს ქრისტიაანი რომ ასეთ მარტივ ჭეშმარიტებას ვერ მიხვდეს,
დიახაც, ადამიანი, ბიბლიის მიხედვით, გავიხსენოთ, როგორი შეიქმნა?
და რატომ შEიცვალა მისი ბუნება და რატომ გახდა მოკვდავი,
ადამმა დაარღვია ის ჩანაფიქრის რაც მის შესახებ არსებობდა, შეეძლო არ ეჭამა მაგრამ შEჭამა

პოსტის ავტორი: GIORGI LELUASHVILI თარიღი: Aug 8 2011, 05:29 PM

sandro40

პოსტის ავტორი: sandro40 თარიღი: Aug 8 2011, 05:32 PM

ამას არ ვეთანხმები
ბოვშის რა ბრალია თუ არ მონათლეს.
მეეჭვება, რაღაც ეგრე არ ეწერებოდა ალბათ შემდგომია ჩამატებაა

პოსტის ავტორი: Otherguy თარიღი: Aug 8 2011, 05:37 PM

sandro40

უზრდელი ხარ მეგობარო... ავგუსტინეზე ზედმეტ ხმას ხომ ვერ ამოიღებ არაა? ეგ ამბობდა უნათლავი ჩვილები ჯოჯოხეთში წავლენო, ასევე იმას რომ არ არსებობს თავისუფალი ნება და ღმერთი თავად ირჩევს ვინ აცხოვნოს და ვინ არა... არ გაბედო და არ შეეწინააღმდეგო...

GIORGI LELUASHVILI

ანუ ამბობ რომ პავლე იყო მეძავიც, ქურდიც და მკვლელიც ნათლობის მერე? თუ რატომ ამბობს პირველი ვარ ცოდვილთა შორისო??? ამიხსენი რითი ჯობდნენ პავლეს მეძავები, მკვლელები და ქურდები...

თავმდაბლობის გამო ამბობს, ან თავისი წარსულის გამო... ნათლობის მერე კიდევ გეუბნები - ქრისტიანს ცოდვილი აღარ ჰქვია...

პოსტის ავტორი: sandro40 თარიღი: Aug 8 2011, 05:37 PM

ეს ელემენტარული ჭეშმარიტებაა მართლმადიდებლისთვის
რაც უფრო სუფთად ცხოვრობს ადამიანი და არ სცოდავს, მით უფრო ხედავს ის თუ რა შორსაა იმ სრულყოფილებისგან რაც ღვთის ჩანაფიქრში იყო,
შანსი არაა ადამიანს ან რისხვაში არ ჩავარდე ან თვალი სადმე არ გაგექცეს, ან შური არ შEმოვიდეს შენში, რას ლაპარაკობ, რაც უფრო მეტს ცხოვრობ სულიერად მით უფრო იწმინდები და იწმინდები და ახალ ახალ ცოდვებს არა მოგონილს არამედ რეალურს აღმოაჩენს საკუთარ თავში,
ეს დაუსრულებელი პროცესია, ცოდვის წინააღმდეგ ბრძოლა მუდმივია ამ სიცოცხლეში,
თუმცა ეს იმას არ ნიშნავს რომ ადამიანმა ერთი და იგივე ცოდვა მუდმივად ჩაიდინოს, ყოველ შემთხვევაში სასიკდვილო ცოდვების ჩადენა დაუშვებელი უნდა იყოს

პოსტის ავტორი: GIORGI LELUASHVILI თარიღი: Aug 8 2011, 05:37 PM

Otherguy

ანუ რაღაცაშია საქმე

პოსტის ავტორი: sandro40 თარიღი: Aug 8 2011, 05:41 PM

უი, ეს შენ ხარ ფორუმ ჯიზე 24 საათი მართლმადიდებლებს რომ ლანძღავ, ბოდის ლომ ვალსებობთ

ვისზეც გინდა იმაზე ამოვიღებ ხმას, არ მჯერა მე იმის რომ მოუნათლავი ჩვილი ბავშვები ჯოჯოხეთში მიდიან გინდა ავგუუსტინემ მითხრას თუ გინდ სხვამ
მერე პავლებზე რასაც წერ ამას გონიერი ადამიანი არ დაწერს...მძიმედაა საქმე

პოსტის ავტორი: GIORGI LELUASHVILI თარიღი: Aug 8 2011, 05:41 PM

Otherguy

კაცო ნათლობის შემდეგ არ მაქვს ლაპარაკი, ვააჰ!
ნათლობამდე, ნათლობამდე.რაც ვიცით დანამდვილებით:ხომ სასტიკად დევნიდა ქრისტიანებს?ეს ცოტაა?
რავიცი კიდე რამდენი ცოდვა ჩაუდენია ამის გარდა, მარა ეს ხომ ფაქტია?
მგონი შენ თვითონაც ვერ გაგია რას ამბობ.
"მე ვარ პირველი ცოდვილთა შორის"-იხსენებს წასულ ცოდვებს ნათლობის შემდეგ!

პოსტის ავტორი: Otherguy თარიღი: Aug 8 2011, 06:00 PM

GIORGI LELUASHVILI

ჰოდა ერთი და იგივე რამეს ვამბობთ მაშინ... "ცოდვილი ვარ" ეხება წარსულს და არა აწმყოს...

sandro40

ვინც სალანძღავია იმას ვლანძღავ... დღევანდელი მართლმადიდებლობა რაც საქართველოშია იმის აჩრდილიც კი არაა რაც ძველად იყო... რჯულის კანონი ასე ხშირად კი არა ერთხელ რომ დაირღვეოდა წმინდანები უკვე ჯანყდებოდნენ...

პოსტის ავტორი: GIORGI LELUASHVILI თარიღი: Aug 8 2011, 06:06 PM

Otherguy

ერთ რამეს მაშინ ვიტყვით, თუ დავუშვებთ იმას, რომ თქმა"ცოდვილი ვარ" შეიძლება ნათლობის შემდეგაც.

პოსტის ავტორი: Otherguy თარიღი: Aug 8 2011, 06:46 PM

თქმა ეგრე ბევრი რამის შეიძლება, მაგრამ როგორ ჯობია იმაშია საქმე...

ხალხს როცა ეუბნები რომ უცოდველობა შეუძლებელია და დაცემული ბუნება აქვთ, ცოდვის ჩადენისას ნაკლებად ინერვიულებენ, ეს უარესია... ქრისტიანს კი უცოდველობა მოეთხოვება ნათლობის მერე, რაც არ უნდა ილაპარაკოს რომ ცოდვილია...

პოსტის ავტორი: GIORGI LELUASHVILI თარიღი: Aug 8 2011, 07:00 PM

Otherguy

თუ ერთი უკიდურესობა ისაა, რომ თუ ეტყვი ადამიანს, რომ უცოდველობა შეუძლებელია და დაცემული ბუნება აქვს(რაც აბსოლუტური ჭეშმარიტებაა), შესაძლოა ცოდვის ჩადენისას ნაკლებად ინერვიულოს, მაშინ მეორე უკიდურესობაა ის, რომ თუ ეტყვი შენ ვსო, ეხლა რომ შესცოდო ქრისტიანი აღარ იქნებიო (და მართლა რომ შესცოდოს მიუხედავად დიდი მცდელობისა), მაშინ შეიძლება საერთოდ სასოწარკვეთილებაში ჩააგდო.


ეს მათი პრობლემაა, თუკი ამ ნათქვამს სწორად ვერ გაიგებენ.
ამის მსგავსად მრავალი მუხლი შეიძლება ბიბლიაში მოიძებნოს ისეთი, რომ ადამიანმა იგი თვითონ, სათავისოდ მოირგოს. ამიტომ ჰყავდა ბიბლიას განმმარტებლები, ღვთივსულიერი ხალხი, რომლებიც სულიწმინდის შთაგონებით განმარტავდნენ ბიბლიას.
ჩვენ მათი მოსმენა გვმართებს და არა საკუთარი ინტერპრეტაციებით ცხოვრება.

პოსტის ავტორი: Otherguy თარიღი: Aug 8 2011, 07:19 PM

GIORGI LELUASHVILI

მათი მოსმენაო და მათში მარტო ავგუსტინეს გულისხმობ, ესაა შენი პრობლემა...

დაცემული ბუნება აქვს არა ის, ეგ სადღა წერია? და ქრისტიანს ცოდვილი რომ აღარ ეწოდება ეგ ფაქტია ბიბლიაში...

პოსტის ავტორი: GIORGI LELUASHVILI თარიღი: Aug 8 2011, 07:42 PM

Otherguy

რათქმაუნდა არამარტო ავგუსტინეს!
ერთი წმინდა მამა მანახეთ, რომელიც არ ამბობს, რომ ადამიანი თავისი ბუნებით დაცემულია და რომ უცოდველობა შეუძლებელია.
ეხლა დაცემული ბუნება აქვთ!
ვინაიდან "ადამში ყველამ შესცოდა"
მე კი სრულიად საპირისპიროს ვხედავ"მე ვარ პირველი ცოდვილთა შორის"

პოსტის ავტორი: Otherguy თარიღი: Aug 8 2011, 08:30 PM

1 იოანეს ეპისტოლეს მესამე თავი:

6. არცერთ მათგანს, ვინც მკვიდრობს მასში, არ შეუცოდავს: არცერთ შემცოდეს არ უხილავს და არ შეუცვნია იგი.


ანუ იოანეს არ ჰქონია ღმერთი შეცნობილი? ტერმინოლოგიაზე მედავები და მე გეუბნები რომ პავლე მოციქული აღარ იყო ცოდვილი ჰოდა თუ რამე ამგვარ რამეს ამბობდა, ან თავმდაბლობდა ან წარსულზე საუბრობდა...

კართაგენის კრებაზე კი სულ სხვა აზროვნება სუფევდა... მათთვის ადამიანი უცოდველი ვერ გახდებოდა ვერასოდეს და მუდამ ცოდვილად იწოდებოდა - რაც არის ბიბლიის საწინააღმდეგო აზროვნება...

პოსტის ავტორი: sandro40 თარიღი: Aug 8 2011, 10:17 PM

Otherguy

.რა იცი შენ ძველად რა იყო და რა არა და საერთოდ რა იცი მართლმადიდებლობის შესახებ :
რაღაცას რომ წერ ბიბლიის სწავლებას ეწინააღმდეგებაო, კითხვა, მხოლოდ ასოების მოხაზულობის ამოცნობა არაა, წაკითხულიდან შინაარსის გამოტანაც უნდა შეგეძლოს,
ქრისტიანობა მხოლოდ ბიბლიაზე არაა დაფუძნებული, არამედ ეკლესიის გადმოცემებზე

"как написано: нет праведного ни одного; нет разумевающего; никто не ищет Бога; все совратились с пути, до одного негодны; нет делающего добро, нет ни одного... потому что все согрешили и лишены славы Божией" (Рим 3:10-12,23).

აბა ეს რაა

"знаю твои дела; ты ни холоден, ни горяч; о, если бы ты был холоден, или горяч! Но, как ты тепл, а не горяч и не холоден, то извергну тебя из уст Моих. Ибо ты говоришь: `я богат, разбогател и ни в чем не имею нужды`; а не знаешь, что ты несчастен, и жалок, и нищ, и слеп, и наг. Советую тебе купить у Меня золото, огнем очищенное, чтобы тебе обогатиться, и белую одежду, чтобы одеться и чтобы не видна была срамота наготы твоей, и глазною мазью помажь глаза твои, чтобы видеть. Кого Я люблю, тех обличаю и наказываю. Итак будь ревностен и покайся. Се, стою у двери и стучу: если кто услышит голос Мой и отворит дверь, войду к нему, и буду вечерять с ним, и он со Мною" (Откр 3:15-20).



Потому что все согрешили и лишены славы Божией" (Римлянам 3:23).

პოსტის ავტორი: sandro40 თარიღი: Aug 8 2011, 10:32 PM

Знаю, что не живёт во мне, то есть в плоти моей, доброе; потому что желание добра есть во мне, но чтобы сделать оное, того не нахожу» (Рим. 7:18).
მოციქული პავლე აღწერს:
ვინაიდან არ მესმის რას ვაკეთებ: იმიტომ, რომ იმას კი არ ვაკეთებ, რაც მსურს, არამედ იმას, რაც მძულს... კეთილს კი არ ვაკეთებ, რომელიც მსურს, არამედ ბოროტს, რომელიც არ მსურს... ჩემს ასოებში სხვა რჯულსა ვხედავ, რომელიც ეურჩება ჩემი გონების რჯულს, და იმ ცოდვილი რჯულის ტყვედ მაქცევს, რომელიც არის ჩემს ასოებში (რომ. 7; 15, 19, 23).

პოსტის ავტორი: Otherguy თარიღი: Aug 9 2011, 10:00 AM

sandro40

Потому что все согрешили и лишены славы Божией" (Римлянам 3:23). --- აქ წარსული რომ წერია ხედავ თუ რუსულის მასწავლებელი გჭირდება?

ან ეგრე თუ წერია, წმინდა მარიამი ცოდვილი იყო? გამახსენე აბა დოგმატი წმინდა მარიამზე, მე მახსოვს რომ მართლმადიდებლურად - სულიწმინდა იცავდა მას ცოდვის ჩადენისგან... ან გამახსენე ენოქზე რომ წერია "დადიოდა ენოქი უფლის გზით და აიყვანა იგი თავისთან"...

ეგ შენ ხარ 1-2 მონაკვეთით რომ მსჯელობ, თორემ ბიბლია ცალსახაა რომ ქრისტიანს ცოდვილი აღარ ჰქვია... იესო რომ ამბობს: "მართლებისთვის კი არ მოვედი, არამედ ცოდვილთათვის"-ო... ან სხვაგან: "ამბობენ რომ მოვიდა ძე კაცისა, ჭამს და სვამს და ცოდვილებთან მეგობრობს"-ო, განა აქედან არ ჩანს რომ ისრაელში ეს გამოთქმა ყველას კი არ ეხებოდა, არამედ მხოლოდ მათ ვინც სცოდავდა?

ნიკოდემუსი რომ ეუბნება იესოს: "ყველა მცნებას ბავშვობიდან ვიცავდი"-ო, შენ და ავგუსტინე ალბათ ეტყოდით: "უხ შე მატყუარა, ბილწო პელაგიანისტო, ეხლავე აღიარე რომ ცოდვილი ხარ თორემ დაგწყევლი"-ო... თუმცა წერია: "იესოს უყვარდა იგი"-ო...

პოსტის ავტორი: GIORGI LELUASHVILI თარიღი: Aug 9 2011, 02:01 PM

Otherguy

და შენ გგონია, რომ ვინც ქრისტე შეიცნო, თუნდაც მოციქულებმა, არ შეუცოდავთ ამის შემდეგ საერთოდ?
არასწორია იმის თქმა, რომ თავმდაბლობდა, რადგან ნეტარი ავგუსტინე ასეთ აზრს შეაჩვენებს, ხოლო თუ წარსულზე საუბრობს, მაინც ხომ ამბობს ცოდვილი ვარო?
ამას გაეცი პასუხი:"ვინაიდან არ მესმის რას ვაკეთებ: იმიტომ, რომ იმას კი არ ვაკეთებ, რაც მსურს, არამედ იმას, რაც მძულს... კეთილს კი არ ვაკეთებ, რომელიც მსურს, არამედ ბოროტს, რომელიც არ მსურს... ჩემს ასოებში სხვა რჯულსა ვხედავ, რომელიც ეურჩება ჩემი გონების რჯულს, და იმ ცოდვილი რჯულის ტყვედ მაქცევს, რომელიც არის ჩემს ასოებში (რომ. 7; 15, 19, 23)."
მერე ყველა ღვთისმშობელი მარიამი იყო?
მარიამი ღვთის დედაა და სამების შემდეგ ყველაზე მაღლა ის დგას.
ეს რაღა შუაშია?
რატომ განმარტავ ამას შენებურად?
აქ ნიკოდემუსი იმას ხომ არ ამბობს უცოდველი ვარო?
შეიძლება იცავდე მცნებებს, მაგრამ ცოდვა (თუნდაც უნებლიეთ) მაინც შეგემთხვას.

აი რას ამბობს ნეტარი ავგუსტინე:
" მიდით და დაიმკვიდრეთ ცათა სასუფეველი, - ეუბნება უფალი მოწყალეთ, - არა იმიტომ, რომ თქვენ არ შესცოდეთ, არამედ იმისათვის, რომ მოწყალებით განიწმინდეთ ცოდვებისაგან."

პოსტის ავტორი: lasha_k თარიღი: Aug 9 2011, 05:55 PM

Otherguy

თუ ადამიანს შეუძლია რომ აღარ შესცოდოს მაშინ იესოს მესიანობას მთლიანად აზრი ეკარგება

პოსტის ავტორი: Otherguy თარიღი: Aug 9 2011, 11:03 PM

GIORGI LELUASHVILI

კარგად წაიკითხე ნეტარი ავგუსტინეს განმარტება 1 იოანეს ეპისტოლის ბოლო თავებზე, თავისი პირით აღიარებს რომ მოციქული იოანე უცოდველია...

lasha_k

პირიქით, იესო მოვიდა იმიტომ რომ ცოდვილები გამოესწორებინა და არა მართლები, თავად ამბობს ამას... მესიობას აზრი ეკარგება თუ მისი მსხვერპლის გაღების მერეც ვამბობთ რომ "არ შეგვიძლია ცოდვისგან თავის არიდება..."

პოსტის ავტორი: lasha_k თარიღი: Aug 10 2011, 12:39 AM

Otherguy

ესეიგი მართლებისთვის არ მოსულა? მარტო ვინც ტყუოდა მხოლოდ იმათვის მოვიდა?

პოსტის ავტორი: dzvelmartlmadidebeli თარიღი: Aug 10 2011, 10:45 AM

Otherguy

მართალია, ნებისმიერი ქრისტეანი მოწოდებულია სწორედ სიწმინდისკენ და სრულყოფილებისკენ, რადგან მაცხოვარმა სწორედ ამისკენ მოუწოდა თავის მოწაფეებს: "იყავით სრულქმნილნი, როგორც სრულქმნილია თქვენი ზეციერი მამა" (მათე 5:48). მაგრამ, ეს მოწოდება როდი ნიშნავს, რომ ქრისტეანი შეუძლებელია სცოდავდეს... ამ ჭეშმარიტებას ღაღადებს, თვით მაცხოვარი, რომელმაც იცოდა რა ადამიანის დაცემული ბუნების უძლურება და ცოდვებისკენ მისი მიდრეკილება, ასწავლა როგორ ელოცათ ზეციერი მამის მიმართ: "მამაო ჩვენო, რომელი ხარ ცათა შინა.... მოგვიტევენ ჩვენ თანანადებნი ჩვენნი, ვითარც ჩვენ მივუტევებთ თანამდებთა მათ ჩვენთა..."


კართაგენის ადგილობრივი კრება ბრძანებს: "არა მარტო თავმდაბალი, არამედ ჭეშმარიტიც არის წმინდანთა ხმა: "თუ ვამბობთ, რომ არა გვაქვს ცოდვა, საკუთარ თავს ვატყუებთ" (1 იოანე 1:8).

ასევე განვსაზღვრავთ წმიდა იოანე მოციქულის ნათქვამის შესახებ: "თუ ვამბობთ, რომ არა გვაქვს ცოდვა, საკუთარ თავს ვატყუებთ და ჭეშმარიტება არ არის ჩვენში" (1 იოანე 1:8). ვისაც ჰგონია, რომ თავმდაბლობის გამო არ უნდა ვთქვათ, ცოდვა არა გვაქვსო, და არა იმიტომ, რომ ეს ჭეშმარიტებაა, შეჩვენებულ იყოს. ამას მოწმობს მოციქული და ამბობს ასე: "თუ ვაღიარებთ ჩვენს ცოდვებს, სარწმუნო არის და მართალი, რომ მოგვეტევება ცოდვები და განვიწმინდებით ყოველგვარი უსამართლობისგან" (1 იოანე 1:9).

სრულიად ცხადია, ეს ნათქვამია არა მხოლოდ თავმდაბლობით, არამედ ჭეშმარიტებით. მოციქულს შეეძლო ეთქვა: თუ ვამბობთ, რომ ცოდვა არა გვაქვს, საკუთარ თავს ავიმაღლებთ და თავმდაბლობა არ არის ჩვენში, მაგრამ როდესაც თქვა, საკუთარ თავს ვატყუებთ და ჭეშმარიტება ჩვენში არ არისო, ამით ცხადად გამოაჩინა, რომ ვინც ამბობს თავის თავზე, რომ არა აქვს ცოდვა, ჭეშმარიტს არ ამბობს, არამედ ტყუის" (დიდი სჯულისკანონი. კართაგენის კრების 114-ე განწესება. საქ. ეკლესიის კალენდარი. 1987 წ. გვ. 287-288).

იმავე კრების 115-ე კანონში ვკითხულობთ: "საუფლო ლოცვაში ("მამაო ჩვენო"-ში) წმინდანები თავის თავზე ამბობენ: "მოგვიტევენ ჩვენ თანანადებნი ჩვენნი" (მათე 6:12).

ასევე ჯეროვნად მიგვაჩნია: ვინც ამბობს, თითქოს საუფლო ლოცვაში წმინდანები სიტყვებს: "მოგვიტევე ჩვენ თანანადებნი ჩვენნი" ამბობდნენ არა თავის თავზე, ვინაიდან მათთვის არ არისო საჭირო ეს ვედრება, არამედ მათ სამწყსოში მყოფი სხვა ცოდვილების შესახებ, ამიტომაც არ ამბობსო თითოეული წმინდანთაგანი - მომიტევე მე თანანადებნი ჩემნი, არამედ ამბობს: "მოგვიტევენ თანანადებნი ჩვენნი", ვინაიდან ამ ლოცვის დროს მართალი სხვებზე უფრო ფიქრობსო, ვიდრე საკუთარ თავზე, ვინც ამას ამბობს, შეჩვენებულ იყოს.


წმიდა და მართალი იყო იაკობ მოციქული, როდესაც ამბობდა, რომ "ჩვენ ყველანი ბევრს ვცოდავთ" (იაკ. 3:2). რისთვის დაუმატა მან "ყველანი", თუ არა იმისთვის, რომ ამ სიტყვის აზრი შეხამებული იყოს ფსალმუნის სიტყვასთან: "ნუ შეხვალ სასამართლოზე შენ მონასთან ერთად, რამეთუ არ გამართლდება შენ წინაშე ყოველი ცოცხალი" (ფსალმ. 142:2).


ყოვლად ბრძენი სოლომონის ლოცვაში ნათქვამია: "არ არის ადამიანი, რომელსაც არ შეუცოდავს" (III მეფ. 8:36). მართალი იობის წიგნში ნათქვამია: "ხელსა შინა ყოვლისა კაცისასა დანიშნავს, რათა ცნას ყოველმან კაცმან თავისი უძლურება" (იობი 37:7). ასევე წმიდა და მართალი დანიელი ლოცვაში ამბობს: "შევცოდეთ, უსჯულონი გავხდით" (დანიელ 9:5) და სხვა რამდენს აღიარებს იგი თავმდაბლობით და ჭეშმარიტებით, რათა არავის ეგონოს, როგორც ზოგიერთები ფიქრობენ, რომ არა თავისი, არამედ უფრო თავისი ერის ცოდვებისთვის ამბობს ამას. ამის შემდგომ მან დასძინა: "ვლოცულობდი და ვაღიარებდი ჩემს ცოდვებს და ჩემი სამწყსოს ცოდვებს ჩემი უფალი ღმერთის წინაშე" (დანიელი 9:2). არ უთქვამს, "ცოდვათა ჩვენთა", არამედ თქვა მისი სამწყსოს და თავისი ცოდვები, ვინაიდან წინასწარ ხედავდა წინასწარმეტყველი, რომ აღმოჩნდებოდნენ ამ აზრის ბოროტად გამგებნი" (იქვე).

და კვლავაც, 116-ე განწესებაში კართაგენის კრების მამები ბრძანებენ: "ასევე ის, ვისაც სურს, წმინდანთა მიერ წარმოთქმული სამეუფო ლოცვის სიტყვები: "მოგვიტევე ჩვენ თანანადებნი ჩვენნი" ისე გაიგოს, რომ წმინდანები თითქოს თავმდაბლობით და არა ჭეშმარიტად ამბობენ ამას, შეჩვენებულ იყოს, რადგანაც ვინ ჩათვლის მლოცველად იმას, ვინც ადამიანებს კი არა, ღმერთს ატყუებს და ბაგეებით კი ამბობს, რომ სურს, რათა მიეტეოს მას ცოდვა, ხოლო გულით ამბობს, რომ სხვას, თანამდებთ (მოვალეებს) მიეტეოს, თითქოს თვითონ მას ცოდვა არ ჩაუდენია" (იქვე).

ამრიგად, კრების მამათა სწავლება და განჩინებები ააშკარავებენ იმ ფაქტს, რომ ის, რაც მოეთხოვება ქრისტეანს (სიწმინდე, სიმართლე, უცოდველობა), "ღმრთის მადლის გარეშე არ მიიღწევა" (კართ. კრებ. 113-ე კანონი). ხოლო ამგვარი მდგომარეობის მისაღწევად უდიდესი ღვაწლია საჭირო და არ ვიცით, დედამიწაზე მცხოვრებთა შორის, ჩვენი უფლის, იესუ ქრისტეს გარდა, ვინმემ თუ მიაღწია უცოდველობის ისეთ მწვერვალს, თქვენ რომ გულისხმობთ, რადგან თუკი მოციქულები და წმიდა მამები აღიარებდნენ, რომ "ბევრს სცოდავდნენ", ჩვენისთანა უძლურ ადამიანებზე რაღა უნდა ითქვას?


ჩვენ ვტოვებთ ძველ ცხოვრებას როცა ვინათლებით და "შევუდგებით ქრისტეს" და ღვთის მადლით, ვცდილობთ არ ჩავიდინოთ ცოდვა, მაგრამ ცხოვრებაში ეს ასე არ ხდება. შესაძლებელია მხოლოდ მეტ-ნაკლებობით უცოდველობა, ანუ, ერთს მეტად გააჩნდეს სიწმინდე ღმრთის წინაშე, სხვას კი ნაკლებად, მაგრამ სრულიად უცოდველი არავინ ყოფილა კაცთაგან... უფალმა სწორედ იმიტომაც დაგვიწესა სინანულის საიდუმლო, რომ იცოდა რა ჩვენი უძლურება, სინანულით სულის განბანვის შესაძლებლობა მოგვცა... მოგვცა საუფლო ლოცვა, სადაც გვაღიარებინა, რომ ყოველ წუთს, ყოველ წამს ჩავდივართ ცოდვას და გვასწავლა, გველოცა როგორც საკუთარი თავის, ასევე მოყვასის სულთა შესაწევნად...

ამდენად, თქვენი განცხადება, რომ ადამიანს მოეთხოვება უცოდველობა, რადგან მას ეს შეუძლია, მართებულად არ მიმაჩნია... გამოდის, რომ ყოფილან ადამიანები, რომლებსაც უკვე აღარ სჭირდებოდათ სინანული, საუფლო ლოცვა და მათ თვით მოციქულთა და წმიდა მამათა სიწმიდის ზღვარიც კი გადაულახავთ... თუ მეტყვით ვინ იყო დედამიწაზე ამდაგვარი დიდად დამავალებთ...





დიახ, ვიცით, რომ კათოლიკეები უფუარი პურით აზიარებენ, მაგრამ მართლმადიდებელი წმინდანები სწორედ ამ სიახლისთვის ამხელდნენ ლათინთა ეკლესიას (მაგ. უწმიდესი პატრიარქი ფოტი, ასევე მიქაელ კირულარიოსი). "პლატინა, დასავლეთის ეკლესიის ისტორიკოსი და პაპების ცხოვრების აღმწერელი, წერს, რომ უფუველი ცომის გამოყენება შემოიღო პაპმა ალექსანდრე I-მა, რომელიც II საუკუნის დასაწყისში ცხოვრობდა. თუმცა შეუძლებელია იმის დადგენა, ზუსტად როდის შემოიღეს უფუველი ცომი დასავლეთის ეკლესიაში, ერთი რამ უეჭველია: ეს მოხდა მოგვიანებით. და რაკი მოგვიანებით შემოიღეს, თავიდან სხვაგვარად იყო, მაშასადამე, უფუველი ცომის გამოყენება აშკარად სიახლეა" (ციტ. ილია მინიატისის ანტილათინური თხზულებიდან: "ლოდი საცთურისა". წიგნი II, თ. 3-ე. "სიტყვა მართლისა სარწმუნოებისა. წიგნი II. თბილისი 1991 წ. გვ. 374-377).


"რაც შეგვეხება ჩვენ, აღმოსავლეთის ეკლესიას, ჩვენი მოწინააღმდეგე ლათინები არასოდეს გვსაყვედურობდნენ აფუებული პურის, როგორც რაღაცა სიახლის გამოყენებას, არც ის ჩანს, რომ იგი ოდესმე, მოციქულთა შემდგომ დროში შემოეღოთ. მაშასადამე, ესაა უძველესი ჩვეულება. და თუ ეს ჩვეულება წმინდაა, როგორც თვით დასავლეთის ეკლესიის ღვთისმეტყველები აღიარებენ, მაშასადამე ჩვენი ჩვეულება აფუებული პურის გამოყენებისა ბევრად უფრო სწორია და სამართლიანი, ვიდრე ლათინური ეკლესიისა, მეორეც, არც პაპ ალექსანდრეს და რაც ვინმე სხვას არ უნდა შემოეღო ეს სიახლე, ანუ აფუვებული პურის უფუვებლით შეცვლა, მითუმეტეს, რომ ამის არავითარი აუცილებლობა არ არსებობდა.

ამიტომაც, სამართლიანად შეგვიძლია ეპიფანესთან ერთად ვთქვათ სოლომონის სიტყვები: "ისმინე, შვილო, სწავლაი მამისა შენისა, და ნუ განეშორები სჯულსა დედისა შენისასა" (იგავთა 1:8), და პაპ ცელესტინუსთან ერტად გავიმეოროთ: "შეწყვიტოს სიახლემ სიძველეთა ხელყოფა!" (Епископ Илия Минятий. "Камень преткновения". Книга вторая. Глава третья: О третьем предмете несогласия, или об опресноках. ციტ. http://akaka.al.ru/sfilo/014.shtml) (შენიშვნა: სამწუხაროდ, "სიტყვა მართლისა სარწმუნოებისა"-ს ზემოთხსენებულ თარგმანის მესამე თავში, ბოლოდან მეორე აბზაცში, დაშვებულია შეცდომა (აფუვებულის ნაცვლად წერია "უფუვებელი"), ამიტომაც, ეს ადგილი დავიმოწმეთ რუსული თარგმანიდან).




მოგვიტევეთ, მაგრამ, ვერ ვხვდებით რა მიმართებით არის შედარებული ზიარების დროს აფუვებული პურის გამოყენება, პირჯვრისწერასთან.

დავიწყებთ იქიდან, რომ არ გვაქვს არავითარი წერილობითი მოწმობა იმისა თუ როგორ ხდებოდა პირველ საუკუნეებში პირჯვრისწერა... პირველად მოწმობები წყობის შესახებ გვხვდება IV საუკუნის მამებთან. მაგალითად, წმ. კირილე იერუსალიმელი პირჯვრისწერის ჩვეულებაში "თითებს" ახსენებს ("ნუ შეგვრცხვება აღიარება ჯვარცმულისა და შუბლზე აშკარად ვქმნათ თითებით ბეჭედი ჯვარი…")

ნიკოდიმოს მთაწმინდელი, "პიდალიონის" (ბერძნ. "დიდი სჯულისკანონი") განმარტებაში (წმ. ბასილი დიდის 91 განწესებასთან დაკავშირებით, სადაც წმ. ბასილი დიდი ბრძანებს: "სასწაული ჯუარისა სახელისა მიმართ უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესსა მორწმუნეთა ზედა დაბეჭდუაი ვინ გუასწავა ჩვენ წერით?" (დიდი რჯულისკანონი, "მეცნიერება", თბილისი, 1975 წ., გვ. 506), ბრძანებს, რომ წმ. ბასილი დიდი აქ გულისხმობს ორი თითით პირჯვრისწერას. ანუ, ნიკოდიმოს მთაწმინდელი ორი თითით პირჯვრისწერის ჩვეულებას წმ. ბასილი დიდის დროებას განაკუთვნებდა. (პიდალიონის ეს ადგილი შეგიძლიათ იხილოთ აქ: http://www.oldorthodox.ge/ktxv_sagvtismetyvelo_disputi_forumelebtan_23.html ). წმ. იოანე მოსხის (VII ს.) "ლიმონარში" ("სამოთხე") დამოწმებულია მაგალითი, როგორ გადაწერა შხამგარეული წყლით სავსე კათხას ეპისკოპოსმა ჯვარი ორი თითით.


მეტიც, XII საუკუნეში ბერძნები, სომხებთან და სირიელ მონოფიზიტებთან პოლემიკისას, პირჯვრისწერის ორთითიანი წყობის სიძველის და მართებულობის დასამტკიცებლად იმოწმებდნენ არა მარტო ძველ წყაროებს, არამედ თვით ბიბლიასაც კი.

პროფ. კაპტერევთან ვკითხულობთ: "ბიზანტიელი იმპერატორები არაერთხელ ცდილან სომხების შემორიგებას მართლმადიდებლობასთან, რის გამოც მათ არაერთხელ უცდიათ მათთან საეკლესიო ურთიერთობა. ამ მიზნით იმპერატორმა მანუილ კომნინოსმა 1170 წელს სომხებს მიუგზავნა ერთ-ერთი კონსტანტინეპოლელი მეცნიერი, სახელად თეორიანე, რათა საღვთისმეტყველო საუბრები ჩაეტარებინა მათთან. თეორიანემ აღწერა სომხებთან თავისი გასაუბრება. მეორე გასაუბრების შესახებ, სხვათა შორის, თეორიანე გვამცნობს ასეთ საინტერესო დეტალებს: "როდესაც ეს (წინამსწრობი სიტყვა) ითქვა, ადგა ერთი სირიელი მღვდელი და თეორიანეს ჰკითხა: რატომ იწერთ თქვენ (ე. ი. კონსტანტინეპოლელი ბერძნები) პირჯვარს ორი თითით და განა აქ გაყოფილნი არ არიან (ერთმანეთში) თითები, როგორც დამოუკიდებელნი ერთიმეორისგან? შედეგად, თქვენი აზრით, ქრისტეშიც ორი ბუნება გაყოფილია. თეორიანემ უპასუხა: ქრისტეს ორი ბუნების განსაცალკევებლად კი არ ვაკეთებთ ამას, არამედ, მას შემდეგ, რაც დაგვიხსნა ეშმაკის მონობისაგან, დამოძღვრილ ვიქმენით აღვმსდგარიყავით მის წინააღმდეგ და გვებრძოლა, რამეთუ ხელებით ვიქმთ სიკეთეს, წყალობას და სხვა სათნოებებს, და ეს არის ღვაწლი; აი, თითებით კი, აღვიბეჭდავთ რა შუბლს ქრისტეს ბეჭდით, წინ აღვუდგებით ეშმაკს, ვძლევთ მას და დავითთან ერთად ვადიდებთ უფალს: "კურთხეულ არს უფალი ღმერთი ჩემი, რომელმან ასწავა ხელთა ჩემთა ღუაწლი და თითთა ჩემთა - ბრძოლაი" (ფსალმ. 143:1). "თითსაო" კი არ უბრძანებია დავითს (ანუ როგორც თქვენ აკეთებთ - სომხები), არამედ თითებსაო" (Н. Ф. Каптерев. Патриарх Никон и царь Алексей Михайлович. Глава V Церковно-обрядовые реформы Никона).

ამრიგად, როდესაც პირჯვრისსაწერი თითების წყობის სიძველეზე ვლაპარაკობთ, არ გვაქვს საფუძველი ვამტკიცოთ, რომ პირველივე საუკუნიდან პირჯვარს იწერდნენ ერთი თითით და ისიც ცერათი. ამისი მოწმობა არავის მოუცია.


არ ვაპირებ ამ საკითხის მეტად განვრცობას, რადგან საკმაოდ ვრცლად ვიმსჯელეთ ამის შესახებ თემაში "პირჯვრისწერის მიმართულება" (შეგიძლიათ იხილოთ ჩვენს საიტზეც: http://www.oldorthodox.ge/ktxv_sagvtismetyvelo_disputi_forumelebtan_1.html ).

მე ყურადღებას მივაპყრობ თქვენს გამონათქვამს, რომლის მიხედვითაც, თურმე ანათემატიზმა "ჯვარს ვინც არ დასწერს ორი თითით - წყეულიმც იყოს" - არის ზედმეტი და არ ითვალისწინებს ისტორიულ ფაქტებს, ცვლილებებს, რომელიც შეეხო ზიარებას და პირჯვრის გადაწერას, და რომელიც პირველ საუკუნეში მხოლოდ ცერა თითით ხდებოდა..."

ეს ანათემატიზმა გამოთქმული იყო მონოფიზიტთა წინააღმდეგ, რომლებიც პირჯვარს იწერდნენ ერთი თითით, ხოლო მართლმადიდებლები, თავიანთი დიოფიზიტური აღმსარებლობის გამოსახატავად, პირჯვარს ორი თითით ისახავდნენ. მაშ, რომელ "ისტორიულ ფაქტს არ ითვალისწინებს" ეს ანათემატიზმა და რა კავშირშია ის ევქარისტიის საიდუმლოსთან? ან რატომ უნდა ყოფილიყო გათვალისწინებული ანტიმონოფიზიტურ ფორმულაში "ცვლილება, რომელიც შეეხო ზიარებას"? (შეეხო კი?...).

და ბოლოს, თქვენი კრიტიკა, ამ შემთხვევაში, მიმართულია ეკლესიის უძველესი პრაქტიკის და მისი აღმსარებლობის დამცველი ანათემის წინააღმდეგ. თქვენ მიიჩნევთ, რომ ეკლესია შეცდა, როდესაც ეს ანათემა გამოთქვა. სამწუხაროდ, თქვენ არ გვაჩვენებთ ამ "შეცდომის" საფუძვლიანობას, რასაც, იმედია, თქვენს მომავალ პოსტებში ვიხილავთ (უმჯობესი კია არ შეუდგეთ ამის გადმოცემას, რადგან, ჩემი თქვენდამი პატივისცემა მავალდებულებს გაგაფრთხილოთ და გირჩიოთ ასეთი ნაბიჯი არ გადადგათ. დიდი საფრთხის შემცველია ეკლესიის მრავალსაუკუნოვანი დადგენილების კრიტიკა, რომელსაც უდიდესი, აღმსარებლობითი საფუძველი ჰქონდა).

იმედი მაქვს, მიუხედავად ჩემი კრიტიკისა, ამ ვირტუალურ სივრცეში მეგობრებად დავრჩებით.

პატივისცემით: ძველმართლმადიდებელი.


Otherguy

კეთილი, ვიმსჯელოთ ამ თემაზე. მაგრამ, მართლაც აჯობებს ეს საკითხი და ჩემი წინა პოსტი "პელაგიანიზმის" თემაში გადავიტანო.

პოსტის ავტორი: Otherguy თარიღი: Aug 10 2011, 11:14 AM

dzvelmartlmadidebeli

ვნახოთ რას ამბობს წმინდა ავგუსტინე ამ მუხლის("ღვთისგან შობილი არავინ სცოდავს") განმარტებისას:

"განა აქ ეწინააღმდეგება იოანე საკუთარ თავს? განა ამით უნდა დავასკვნათ რომ იოანე ღვთისგან არ არის რადგან ცოდვილია? რა თქმა უნდა არა! აქ(1 იოანე 1:8) აუცილებლად წარსულ ცხოვრებაზეა საუბარი. რადგან ადამიანს აქვს ცოდვანი, მაგრამ როგორც კი ღვთისგან იშვა(მოინათლა) მან შეწყვიტა ცოდვების ქმნა. აი ასე რომ იყოს, მაშინ არანაირი გაუგებრობა აღარ იქნება. რადგან ჩვენ უნდა ვთქვათ, რომ ჩვენ ვიყავით ცოდვილები, მაგრამ ეხლა გავმართლდით; ჩვენ ვცოდავდით, ეხლა კი აღარ ვცოდავთ..."


მაშ განა რეალურად არ გვესახება ის თუ რას გულისხმობს უფალი როცა ამბობს:"არა მოვედ წოდებად მართალთა, არამედ ცოდვილთა სინანულად"? აშკარაა, რომ გულისხმობს იგი მათ მოქცევას და არა იმას, რომ მისი მოციქულები და მიმდევრები ამგვარი ხალხი გახდებოდა, ამასვე წერს წმინდა თეოფილაქტე ბულგარელი:

"თუმცა მოუწოდებს მათ არა იმიტომ, რომ ცოდვილებადვე დარჩნენ, არამედ „სინანულად“, ანუ იმისთვის, რომ ისინი მოექცნენ. „სინანულად“ თქვა, რათა არ იფიქრო, რომ მოუწოდებს რა ცოდვილებს, იგი სულაც არ ფიქრობს მათ გამოსწორებაზე."


განა ასევე არ ამბობს წმ. იოანე ოქროპირიც:

"'განქარდეს ხორცი ცოდვათა' - არ გულისხმობს რომ ფიზიკურად უნდა მოვკვდეთ, არამედ ის რომ ცოდვა აღარ უნდა ჩავიდინოთ. და ამის ქადაგებას მოციქული ნათლად აგრძელებს მერეც!

'რამეთუ, რომელი – იგი მოკუდა, განმართლებულ არს ცოდვისაგან.' - მაშ შედარებაა, როგორც მკვდარი არის ცოდვის მიმართ პირდაპირი გაგებით მკვდარი, რადგან არ შეუძლია ცოდოს, ასევე ქრისტეს ნათლისღებაში დამარხული არის მკვდარი ცოდვების მიმართ... მას არ შეუძლია სცოდოს..."


და ასევე:

წმ. იოანე ოქროპირი ამაზე("ვითარმედ ესევითარისა მოქმედთა სასუფეველი ღმრთისაჲ ვერ დაიმკჳდრონ.") წერს:

'თუ ეს ყველაფერი იქნებოდა ჩვენი ბუნებიდან და არა ამორალური არჩევანიდან, მაშინ არ იწერებოდა "მოქმედთა", არამედ "ტანჯულთა". ამიტომ ნათელია თუ რატომ უნდა იყვნენ ამ ყველაფრის მოქმედნი გაძევებულნი ღვთის სასუფევლიდან, რადგან გასამჯრელო და დასჯა არის არა ჩვენი ბუნების არამედ ჩვენი არჩევნის გამო.'

ეზეკიელი 18 თავი:

"და სული მცოდველი იგი მოკუდეს."

და უშუჯლომან უკუეთუ მოაქციოს ყოველთაგან უშჯულოებათა, რომელნი ქმნნა, და დაიცვნეს ყოველნი მცნებანი ჩემნი, და ყოს მსჯავრი და სიმართლე და წყალობაჲ, ცხოვნებით ცხოვნდეს და არა მოკუდეს.






ეხლა კი პელაგის წერილიდან ნაწყვეტს დაგიდებ, პაპ ზოსიმესადმი:

"ჩვენ ვაღიარებთ სამებას, მამას, ძეს და სულიწმინდას, არიოზელთა საწინააღმდეგოდ ვამბობთ, რომ ძეც და სულიწმინდაც დაუსაბამონი არიან..."

"ჩვენ ვაღიარებთ ერთ(ნესტორიანელობა რომ არ დავწამოთ) განკაცებულ ღვთის ძეს, ოღონდ ორი ბუნებით, რადგანაც ერთარსია ჩვენთან მიმართებაში საკუთარი ადამიანური ბუნებით, ხოლო ღმერთია ღვთაებრივი ბუნებით..."

"ვამბობთ, რომ ღმერთს ჩვენთვის არაფერი შეუძლებელი არ დაუვალებია, არ ვეთანხმებით მანიქეველთა ბილწ აზრს, რომ შეუძლებელია ცოდვის თავიდან აცილება, თუმცა არც ჯოვინიანს ვეთანხმებით როცა ამბობს რომ ადამიანს არ შეუძლია სცოდოს... ადამიანს აქვს თავისუფალი ნება და მასზეა დამოკიდებული სცოდავს თუ არა... თუ ქრისტიანი მაინც დაეცა(აქ 100 დაცემაზე არაა საუბარი, დაახლოებით 1-2-ზე) ცოდვით ნათლობის მერე, შეუძლია მოინანიოს..."

პოსტის ავტორი: dzvelmartlmadidebeli თარიღი: Aug 10 2011, 12:32 PM

Otherguy
სანამ თქვენს მიერ დასმულ კითხვაზე პასუხს გავცემდე, ჩემთვის აუცილებელია გავარკვიო თქვენი აღმსარებლობა. აუცილებელია ვიცოდე ვის ვედავები. მე იმედი მაქვს, რომ საკითხის ასე დაყენება სრულიად კორექტულია და შეურაცხმყოფელი არ იქნება თქვენთვის. საქმე იმაშია, რომ როდესაც სერიოზულ საღვთისმეტყველო თუ საეკლესიო-ლიტურგიკულ საკითხებზე ვმსჯელობთ, თავიდანვე უნდა გაირკვეს პოლემისტთა სარწმუნოებრივი ორიენტაციის საკითხი. ჩვენ უნდა ვიცოდეთ რა არის ჩვენს შორის საერთო და რა არა, რათა მოვძებნოთ დიალოგის ის კრიტერიუმები, რომელიც ორივე მხარისთვის იქნება მისაღები. თუ მაგალითად, თქვენ არ ბრძანდებით მართლმადიდებელი, ჩვენი მხრიდან ნაკლებად ეფექტური იქნება თქვენთან მართლმადიდებლური კრიტერიუმებით საუბარი, თუ ხართ ათეისტი, მაშინ თქვენთვის მისაღები პლატფორმიდან ვილაპარაკებთ, ხოლო თუ რომელიმე რელიგიური მიმართულების მიმდევარი (მაგ.: ბაპტისტი, იეღოველი, ორმოცდაათიანელი) მაშინ საერთო გვრჩება მხოლოდ წმიდა წერილი...

თქვენ იცით რომ მე ვარ ძველმართლმადიდებელი, მაგრამ, სამწუხაროდ ჩემთვის უცნობია თქვენი აღმსარებლობა. ზოგიერთი თვენი პოსტიდან ვიცი, რომ არც ერთ ეკლესიაში არ დადიხართ და არ გყავთ მოძღვარი (თუ ვცდები მომიტევეთ). ამიტომაც, გაურკვევლობაში რომ არ ვიყო, გთხოვთ, გაგვაცნოთ თქვენი რელიგიური მრწამსი. ოღონდ გთხოვთ იყოთ რაც შეიძლება კონკრეტული.

პატივისცემით: ძველმართლმადიდებელი

პოსტის ავტორი: Otherguy თარიღი: Aug 10 2011, 05:13 PM

dzvelmartlmadidebeli

კეთილი, გეტყვით.

მონათლული ვარ მართლმადიდებლად, შემდეგ ბევრი რამის გამო ამიცრუვდა გული რელიგიაზე და რწმენა დავკარგე. შემდეგ დავიწყე რელიგიის(ქრისტიანობის) შესწავლა, ვიკვლევ ბიბლიას დედნისეულ ენებზე, ამავე დროს ვკითხულობ ეკლესიის ისტორიას(ისტორიკოსი ვარ ისე) და მეექვსე მსოფლიო კრებამდე(მერე უკვე ალაგ-ალაგ წმინდანები და მომხდარი ამბები) რაც მოხდა დეტალურად ვიცი ძააალიან ბევრი რამ, მწვალებელთა უამრავი ნაშრომი მაქვს წაკითხული და წმინდანებისიც ცხადია...

არ ვარ ამ ეტაპზე მორწმუნე(თუმცა მინდა რომ ვიყო), თუმცა ურთიერთობა მაქვს მართლმადიდებლებთან, კათოლიკებთან და პროტესტანტებთან, ვცდილობ ყველასგან ვისწავლო რაღაც...

ძალიან მიყვარს ქრისტიანობის შესწავლა და თქვენთან ნამდვილად არ ვაპირებ დისკუსიას პროტესტანტული გადმოსახედიდან, ხომ ხედავთ წმინდანებს ვციტირებ და არა სექტანტებს... თუმცა პელაგის და ზოგიერთ მწვალებელს ვციტირებ ხოლმე...

კარგი ურთიერთობა მაქვს რამოდენიმე მართლმადიდებელ(განათლებულ, ანტიეკუმენისტ) სასულიერო პირთან, ასე რომ რაღაცა ქრისტიანობის და მითუმეტეს მართლმადიდებლობის მტერი არ გახლავართ...

თუ საკმარისად არ მიგაჩნიათ ჩემი "კონფესიო დე ფიდე" ან თვლით რომ ჩემთან საუბარი არ ღირს, შეგიძლიათ არ გააგრძელოთ იგი...

პატივისცემით,

ლაშა.

პოსტის ავტორი: dzvelmartlmadidebeli თარიღი: Aug 10 2011, 11:07 PM

Otherguy

დიდი მადლობა ასეთი გულწრფელობისთვის, ლაშა. მე მიმაჩნია რომ თქვენთან საუბარი ღირს, თუნდაც იმიტომ, რომ ერთად გავარკვიოთ ზოგიერთი საკითხი. ის, რაც თუნდაც შესაძლოა თქვენ გაღელვებდეთ. არც მეგობრობის წინააღმდეგი ვიქნებით თქვენისთანა პიროვნებასთან. ის, რაც მე გკითხეთ, იმისთვის დამჭირდა, რომ გამერკვია რა მიმართულებით მელაპარაკნა თქვენთან. დამეთანხმებით ალბათ, რომ დისკუსიისას საჭიროა გარკვეული საერთო მომენტების პოვნა, მსჯელობის კრიტერიუმები რომ დადგინდეს.

წმიდა მამებს რომ კითხულობთ ეს კარგია, მწვალებლობათა იდეოლოგიის არსს ვერ ჩავწვდებით, თუ მამებს არ წავიკითხავთ. მართლმადიდებლობამ საკმაოდ დიდი გზა გამოიარა მწვალებლობებთან ბრძოლაში და უზარმაზარი გამოცდილება მიიღო. ამ საქმეში მან ჩააყენა თვით წარმართული ფილოსოფიაც კი და წარმართთა იარაღი მიაქცია თვით წარმართობის წინააღმდეგ. თუმცა ეს საუბრის სხვა თემაა.



ამჯერად, მე შევეცდები თქვენთვისაც და მკითხველისთვისაც დავდო ჩემი პასუხი თქვენს მიერ მოწერილ პოსტზე. ადგილებს წმიდა წერილიდან ჯერ დეტალურად არ შევეხები, რადგან პოსტი ისედაც დიდია. ვფიქრობ, ჯეროვანი იქნება, ჯერ საკითხის არსს ჩავწვდეთ, რომ წმიდა წერილის კკონკრეტული ადგილების მნიშვნელობა, განმარტებულ საკითხთა კონტექსტში, უფრო ცხადი და მკაფიო გახდეს.

თავიდანვე, სანამ წმიდა წერილის თქვენს მიერ მითითებულ ადგილთა განმარტებაზე გადავიდოდე, უნდა უნდა აღვნიშნო საკითხის არსი. რაზეა დავა? პელაგიუსის სწავლების მართებულობაზე? თუ ასეა, მაშინ შეიძლება ვთქვათ, რომ მსჯელობა მართლმადიდებლური სწავლების მართებულობაზეც მიდის, რადგან თუ პელაგიუსი მართალი იყო, მაშინ შემცდარან ის წმიდა მამები (თუნდაც კართაგენის მთელი კრება), რომელმაც დაგმო და შეაჩვენა პელაგიუსის სწავლება და მისი მიმდევრები, და მთლიანად ეკლესიაც, რომელმაც უცთომელ სჯულად დაიდო კართაგენელ მამათა სწავლება ადამიანის ნებისა და მადლის შესახებ.

მიუხედავად პირადი სიმპათიისა და კეთილგანწყობისა, ვალდებული ვარ ვთქვა მკაფიოდ და ნათლად: ის, რაც თქვენ მოგწონთ პელაგიანიზმში, არის მწვალებლობა და დაგმობილია მთელი მართლმადიდებლური ეკლესიის მიერ!



საწყენად ნუ მიგვიღებთ, მაგრამ ჩვენ შეგვიძლია მხოლოდ დავუშვათ ვარაუდი, რომ ჯეროვნად არ გაქვთ გაანალიზებული არც პელაგიანელობის სიმცდარე და არც მართლმადიდებლობის სიმართლე... თქვენ მხოლოდ გარეგანი, ზედაპირული შეხებით მსჯელობთ ამ მწვალებლობაზე და ვერ ხვდებით, რომ პელაგიანური სწავლებით უარიყოფა ქრისტეს განკაცებისა და მისი მკვდრეთით აღდგომის მნიშვნელობა... ასევე მადლის მნიშვნელობა ადამიანის სულის ცხოვნების საქმეში.

არ ვიცი, ბ-ნო ლაშა, რამ განაპირობა თქვენი გულის აცრუება რელიგიაზე (კონკრეტულად ქრისტეანობაზე), მაგრამ რადგან მაინც თავს არ ანებებთ რელიგიურ საკითხთა შესწავლას და მეგობრობთ სხვადასხვა აღმსარებლობის ადამიანებთან, ჩანს, თქვენს სულს, მაინც სწყურია ჭეშმარიტება. სწორედ ამის იმედით მოგმართავთ მეც და იმედია, ჩემს კრიტიკულ შეფასებებს პიროვნულ შეურაცხყოფად არ მიიღებთ.

იმისათვის, რათა უფრო ნათელვყოთ განსახილველი საკითხი და მკითხველის სამსჯავროზე გამოვიტანოთ ჩვენი დასკვნები, საჭიროდ მიმაჩნია ზოგადად მაინც შევეხოთ პელაგიანელობის პრობლემას და განვუმარტოთ მკითხველს რაში მდგომარეობს პელაგიანელობის მწვალებლობის არსი.

დავა მადლისა და თავისუფლების ურთიერთმიმართების სფეროში პირველად წარმოიშვა V საუკუნის პირველ ნახევარში პელაგიუსის სწავლებასთან დაკავშირებით. პელაგიუსი იყო ბრიტანელი ბერი (სხვა მონაცემებით - ასკეტი-ერისკაცი), რომელიც V საუკუნის დასაწყისში ჩამოვიდა რომში. ის განაცვიფრა ზნეობის დაცემულმა მდგომარეობამ იმპერიის ძველ დედაქალაქში. თანაც, ქრისტეანები, რომლებიც ეძლეოდნენ ყოველგვარ ვნებებს, ხშირად თავს ადამიანური ბუნების უძლურებით იმართლებდნენ. ამბობდნენ რომ ის ადვილად მიდრეკადია ბოროტებისკენ ადამის პირველდაწყებითი ცოდვის გამო.

თავისი პირადი გამოცდილებიდან გამომდინარე, პელაგიუსმა დაასკვნა, რომ სწავლება პირველდაწყებითი ცოდვის შესახებ ზნეობრივი თვალსაზრისით ნაკლულევანია, რადგან ფაქტობრივად ამართლებს უზნეობას და ადამიანის პირად უპასუხისმგებლობას სულიერ ცხოვრებაში. რომში პელაგიუსი გამოდის თავისი სწავლებით, რომლის არსში შემდეგში მდგომარეობს:

1. პელაგიუსი უარყოფდა პირველდაწყებითი ცოდვის რეალობას და მით ადამიანური ბუნების დაზიანებას; ამ სწავლებას საზიანოდ მიიჩნევდა ზნეობრივი თვალსაზრისით, რადგან ის, პელაგიუსის აზრით, ადამიანებში კლავდა ცოდვის წინააღმდეგ ბრძოლის მისწრაფებას.

2. ქრისტეანის ზნეობრივი ენერგიის საყრდენად, პელაგიუსის მიხედვით, უნდა გამხდარიყო სწავლება თავისუფალი ნების შესახებ. ეს სწავლება პელაგიუსმა ასე ჩამოაყალიბა:

ა) დაბადებისას ყველა ადამიანი ისეთივე უცოდველი და უბიწოა, როგორც პირველწინაპრები (ადამი და ევა) ცოდვით დაცემამდე;

ბ) ნება არის უთვისებო უნარი, რომელსაც ბუნებით არ გააჩნია განწყობა არ სიკეთის და არ ბოროტებისკენ, ის ნებისმიერ დროს შეიძლება ადვილად მიიდრკოს როგორც ერთ, ასევე მეორე მხარეს;

გ) სიკვდილი ადამიანისთვის არის ბუნებრივი მოვლენა, ყველა ადამიანი მოკვდავია არა პირველდაწყებითი ცოდვი, არამედ ბუნების კანონით.

პელაგიუსის სწავლების კერძო მომენტი მდგომარეობს მის მეტად ცალმხრივ სწავლებაში ღმრთის მადლის შესახებ, რომელიც შეიძლება დავიყვანოთ სამ თეზისამდე. მადლში პელაგიუსს ესმის:

- ბუნებრივს ნიჭებს, რომლებიც ღმერთმა ადამიანს შესაქმის დროს მიანიჭა (ამ მხრივ, პელაგიუსი განსაკუთრებით გამოყოფს გონებას და თავისუფალ ნებას), მათი ჯეროვანი გამოყენების შემთხვევაში შეუძლიათ მისცენ ადამიანს შესაძლებლობა არ სცოდოს (liberum arbitrum). შესაქმის დროს ადამიანისთვის ბოძებული ნიჭების ერთობლიობას პელაგიუსი ბუნებრივ მადლს (gratia naturalis), ანუ ბუნების კანონს (lex naturae) უწოდებს.

- ძველაღთქმისეული სჯულს, რომელიც სიკეთისკენ აღძრავდა ადამიანს და აღუთქვამდა მას მომავალ ნეტარებას, პელაგიუსი სჯულის მადლს (gratia legis) უწოდებს.

- ქრისტეს სწავლება და მისი მაღალზნეობრივი ცხოვრების მაგალითი, რომელიც გარეგნულად მოქმედებს ადამიანზე, მის გონებასა და ნებას განანათლებს.

პელაგიუსის აზრით, მადლის ეს სამი სახეობა სრულიად საკმარისია ცხოვნებისთვის.


ცხადია, რომ პელაგიუსის სწავლებაში მადლი ღმრთის ზოგად ნიჭებთან და მისი განგებულების მოქმედებასთან არის შერეული. ფაქტიურად აქ უარყოფილია მადლის აუცილებლობა სულის ცხოვნებისთვის, მადლისა, რომელიც არის ადამიანში მოქმედი ღმრთის განსაკუთრებული ძალი. თავისთავად, ამ ძალას, მის სინამდვილეს, პელაგიუსი არ უარყოფდა, მაგრამ ის უარყოფდა მის აუცილებლობას სულის ცხოვნებისთვის. პელაგიუსის სწავლებით, ეს მადლი მხოლოდ ეხმარება ადამიანს იმის გაკეთებაში, რაც შესაბამისი ძალისხმევის შემთხვევაში, მის გარეშეც შეიძლება გაკეთდეს.

პელაგიუსის სწავლება დაგმობილ იქნა V საუკუნეში, კართაგენის კრბაზე (127 (113)-ე კანონი): "ვინც ამბობს, რომ სიმართლის მადლი ჩვენ მოგვეცა იმისთვის, რომ რისი გაკეთებაც შეგვიძლია თავისუფლებით, ის ადვილად გავაკეთოთ მადლის მიერ, და თუ მადლი არ მოგვეცემოდა, მაინც შეგვეძლო, მადლის გარეშც, ღვთის მცნებათა შესრულება, მაგრამ არა ადვილად, შეჩვენებულ იყოს. როდესაც უფალი ლაპარაკობდა ღვთის მცნებათა ნაყოფის შესახებ, არ უთქვამს, ჩემს გარეშე შეგიძლიათო ძნელად გაკეთება, არამედ თქვა: "ჩემს გარეშე არაფრის გაკეთება არ შეგიძლიათ" (იოანე 15:5).

პელაგიუსს ჰყავდა მიმდევრებიც, რომლებიც ცდილობდნენ შეერბილებინათ მისი პოზიცია, მათ ნახევრად პელაგიანელებს უწოდებენ. პელაგიუსისგან განსხვავებით, ნახევრადპელაგიანელები მიიჩნევდნენ, რომ სულიწმიდის მადლი, როგორც განსაკუთრებული ძალა, აუცილებელია, მაგრამ მხოლოდ ქრისტესკენ მოქცეული ადამიანის სარწმუნოებასა და სათნოებებში განსამტკიცებლად. მათი აზრით, ის არ არის აუცილებელი სიცოცხლის ბოლომდე სარწმუნოებაში დამკვიდრებისთვის, სულიერი ცხოვრების შენარჩუნებისა და ამაღლებისთვის, რისი მადლიც ადამიანმა მიიღო ნათლისღების საიდუმლოში. ნახევრადპელაგიანელთაგან ზოგიერთი მიიჩნევდა, რომ ეს მადლი თვით ქრისტესკენ მოსაქცევადაც კი არ არის საჭირო. ნახევრად პელაგიანელობა დაგმობილია კართაგენის კრების 125 (111)-ე და 126 (112)-ე კანონებით.


კანონი 125 (111): "ღვთის მადლი არა მარტო ცოდვების მიტევებას მოგვმადლებს, არამედ იმაშიაც გვეხმარება, რომ აღარ შევცოდოთ.

...ვინც იტყვის, რომ ღვთის მადლს, რომლითაც გავმართლდებით ჩვენი უფლის იესუ ქრისტეს მიერ, მხოლოდ წარსული ცოდვების მიტევება შეუძლია და არ მოგვმადლებს დახმარებას, რომ აღარ შევცოდოთ შემდეგაც, შეჩვენებულ იყოს".

კანონი 126 (112)-ე: "ქრისტეს მადლი არა მარტო გვაძლევს იმის ცოდნას, რომ რაც საჭიროა, ის გავაკეთოთ, არამედ სიყვარულს შთაგვბერავს ჩვენ, რათა რაც შევიცანით, მისი სრულყოფაც შევძლოთ.

ასევე ვინც ამბობს, რომ ჩვენი უფლის იესუ ქრისტეს ღვთის მადლი ჩვენ მოგვენიჭა მხოლოდ დამხმარედ, რომ არ შევცოდოთ, და მის მიერ განგვიცხადდება და გვეუწყება ჩვენ ჩვენი ცოდვების შეცნობა, რათა ვიცოდეთ, რისი თხოვნა არის საჭირო და რას უნდა ავუქციოთ გვერდი, და ვინც არ აღიარებს, რომ მისი მეშვეობით გვეძლევა შეძლება და სიყვარული იმისა, რომ რაც გავიგეთ, ის შევასრულოთ საქმით, შეჩვენებულ იყოს".

ასეთია, ძალზედ მოკლედ პელაგიუსის სწავლების არსი. ახლა ნეტ. ავგუსტინესაც შევეხოთ. თქვენს პოსტში რატომღაც მისი პოზიციიდან ცდილობთ მართლმადიდებლური, ანტიპელაგიანური პოზიციის კრიტიკას.

ნეტ. ავგუსტინეს სწავლება

მადლის შესახებ ცალმხრივი სწავლებების რიცხვს განეკუთვნებიან ასევე ის სწავლებები, სადაც მადლი განიხილება როგორც გარეგანი ძალა, რომელიც ჩამოაცილებს ადამიანს მის თავისუფლებას. პირველად ეს ტენდენცია პელაგიუსის მთავარ კრიტიკოსთან, ნეტ. ავგუსტინესთან გამოვლინდა. ისევე როგორც პელაგიუსთან, ასევე ნეტ. ავგუსტინესთან, მისი სწავლების უკიდურესობა განპირობებული იყო ნეტ. ავგუსტინეს სულიერი გზის, სულიერი მოქცევის თავისებურებებით.

ნეტ. ავგუსტინე ახალგაზრდობაში ეწეოდა საკმაოდ ცოდვილ ცხოვრებას და იმის შემდეგაც კი, რაც ქრისტე ირწმუნა, დიდი ხნის განმავლობაში ვერ ახერხებდა ცოდვის გზიდან მოქცევას. ცოდვილი ცხოვრებიდან მართალი ცხოვრებისკენ მობრუნება თვით ავგუსტინესთვის მოხდა სრულიად უეცრად, რაც, მის მიერ, საკუთარი ადამიანური ნების მონაწილეობის გარეშე, ღმრთის მადლის მოქმედებად იქნა აღქმული. ამ თავისი სუბიექტური გამოცდილებიდან გამომდინარე ნეტ. ავგუსტინემ დაასკვნა, რომ თავისუფალი ნება ადამიანის ცხოვნების საქმეში საერთოდ არავითარ როლს არ თამაშობს, რადგან ცოდვით დაცემის შემდეგ თავისუფალი ნება, ამ სიტყვის მკაცრი გაგებით, ადამიანს სულაც არა აქვს. ცხოვნება მხოლოდ ღმრთის ყოვლისშემძლე მადლით აღესრულება.

ერთ ერთ თავის წერილში ნეტ. ავგუსტინე წერდა: "პირველდაწყებითი ცოდვის სიმძიმით ჩვენ დავკარგეთ ღმრთის სიყვარულის თავისუფალი ნება" (წერილი 157). ცოდვით დაცემის შემდეგ ცოდვა ადამიანში გახდა გაბატონებული საწყისი, სიკეთისკენ სწრაფვის თავისუფლება მთლიანად დაიკარგა და მის ადგილას გაჩნდა ცოდვის ჩადენის აუცილებლობა.

ნეტ. ავგუსტინეს სწავლებით, მადლი, ეს არის შინაგანი ძალა, რომელიც იკავებს ადამიანის თავისუფლების ადგილს და ცოდვილის სულში წარმოქმნის სიკეთისა და ცხოვნების სურვილს, რომელიც იხსნის რწმენას და, საერთოდ, აცხოვნებს ადამიანის სულს. ნეტ. ავგუსტინემ პირველმა გამოთქვა აზრი ღმრთის მადლის მოქმედების გადაულახავობის შესახებ, რომელიც იმონებს თვით მოწინააღმდეგე ნებასაც კი.


ავგუსტინედან 1000 წლის შემდეგ, რეფორმაციის პერიოდში, ჯერ ლუთერმა, შემდეგ კი კალვინმა ავგუსტინეს სწავლება ლოგიკურ დასასრულამდე მიიყვანეს, რადგან შექმნეს სწავლება ადამიანთა დასაბამიერი წინასწარგანსაზღვრულობის შესახებ, რომლის მიხედვითაც, ერთნი - მარადიული ცხოვნებისთვის არიან წინასწარგანსაზღვრულნი, სხვანი კი - მარადიული წარწყმედისთვის. ნეტ. ავგუსტინე, ერთ თავის წერილში წერდა: "ისინიც, ვინც ცხონდებიან, მხოლოდ იმიტომ ცხონდებიან, რომ ღმერთს სურს მათი ცხოვნება". აზრი წინასწარგანსაზღვრულობის შესახებ აქ უკვე არსებობს, თუმცა ბუნდოვანი ფორმულირებით.

აზროვნების ამგვარი წყობა, სრულიად უცხოა აღმოსავლელი მამებისთვის. აღმოსავლეთის წმიდა მამებისეული ტრადიციით, ღმრთის ხატი ადამიანში ცოდვით დაცემის შემდეგ კი არ განადგურდა, არამედ დამახინჯდა და ითხოვს განწმენდას.

ღირ. მაკარი ეგვიპტელი ამბობს: "არასწორად მეტყველებენ ზოგიერთნი, რომ ადამიანი სრულიად მოკვდა და მას უკვე სრულიად არ ძალუძს აკეთოს რაიმე სიკეთე; სულს შეუძლია შეეწინააღმდეგოს ცოდვას, მაგრამ ღმრთის მადლის გარეშე მისი დამარცხება არ ძალუძს".

როგორც პელაგიუსის, ასევე ავგუსტინეს უკიდურესობებზე ვ. ნ. ლოსკი წერს: "პელაგიუსის ძირითადი შეცდომა იმაშია, რომ მან მადლის საიდუმლო გადაიტანა განსჯის სფეროში, სადაც სულიერი წყობის საგნები - მადლი და თავისუფლება - გარდაიქცა ორ შერეულ ცნებად, რომლებიც უნდა შეეთანხმებინა ერთურთისთვის, როგორც ერთმანეთისთვის უცხო საგნები. ნეტ. ავგუსტინე პელაგიანელობის წინააღმდეგ თავის პოლემიკაში თავისი მოწინააღმდეგის მაგალითს მიჰყვა" ("Очерки мистического богословия восточной Церкви",стр. 150) (Иерей Олег Давыденков. Отношение благодати к свободе. Ложные учения об отношении благодати к свободе. Пелагианство).


ერთ ადგილას თქვენ სწორედ ნეტ. ავგუსტინე დაიმოწმეთ როგორც ავტორიტეტი, რომელიც თავად პელაგიანელობის მოწინააღმდეგე იყო, მაგრამ თვითონ ვარდებოდა მეორე უკიდურესობაში, რომელზეც უკვე ვისაუბრეთ. მისი პოზიცია არ წარმოადგენს მართლმადიდებლობის პოზიციას მოცემულ საკითხზე, მეტიც, მართლმადიდებლობა მის შეხედულებას არ იზიარებს და ის რჩება თეოლოგუმენის სფეროში.

ამდენად, ზემოთ მოტანილი ისტორულ-დოგმატური ექსკურსის შემდეგ, წმ. იოანე ღვთისმეტყველის პირველ ეპისტოლეზე თქვენს მიერ დამოწმებულ ავგუსტინესეულ განმარტებაზე კომენტარის გაკეთების აუცილებლობა არ არსებობს, რადგან ცხადყოფილია, რომ ამ საკითხზე მსჯელობისას ჩვენ არ ვეყრდნობით ნეტ. ავგუსტინეს. ჩვენ ვიზიარებთ აღმოსავლელ მამათა აზრს, რომელიც ბრწყინვალედ არის გადმოცემული კართაგენის კრების ჩემს მიერ ზემოთ მოტანილ განმარტებებში.

სხვათა შორის, ობიექტურობა მოითხოვს (თუ კარგად ხართ გარკვეული ამ საკითხში) აღინიშნოს, რომ პელაგიუსს ავგუსტინეს გარდა პასუხი გასცა ღირ. იოანე კასიანემაც. აი როგორ პასუხს აძლევს ის ამ მწვალებლობას: დამსახურებებზე, ღირსებებსა და წინასწარგანსაზღვრულოებაზე მეტაფიზიკური მსჯელობის ნაცვლად, ღირ. იოანე კასიანე ამბობს, რომ როდესაც ღმერთი იხილავს ადამიანის სულის ოდნავ მისწრაფებასაც კი ღმრთისადმი, მიუხედავად იმისა, ეს თვით ადამიანის ძალისხმევით ხდება თუ ღმრთის მადლით, ადამიანის სულს ის თავის თანმდევ მადლს მყისიერ ანიჭებს.

ავგუსტინესგან განსხვავებით, იოანე კასიანე არ მიიჩნევს, რომ პირველდაწყებითი ცოდვით ადამიანი უძლური გახდა წარემართა თავისი ნება სიკეთისკენ. მადლი, ღირ. იოანე კასიანეს ესმის არა როგორც ადამიანის თავისუფალი ნების დამრღვევი ძალა, არამედ როგორც ღმრთისა და ადამიანის ცოცხალი და პედაგოგიური ურთიერთკავშირი.

აი, როგორ განმარტავს ის დაბადების წიგნის 12-ე თავის პირველი მუხლს, სადაც ნათქვამია: "უთხრა უფალმა აბრამს: წადი შენი ქვეყნიდან, შენი სამშობლოდან, მამაშენის სახლიდან იმ ქვეყანაში, რომელსაც მე გიჩვენებ" (დაბ. 12:1).


ღირ. იოანე კასიანე წერს: "რას ნიშნავს: "წადი შენი ქვეყნიდან"? ეს ნიშნავს, რომ უფალი მას ცხოვნებას, გადარჩენას სთავაზობს. "წადი... იმ ქვეყანაში" გამოხატავს იმის შრომას, ვინც იღვწის; რას ნიშნავს "მიწა", რომელსაც "მე გიჩვენებ"? აქ ლაპარაკია არა მარტო მიწაზე, რომლის პოვნაც არ ძალგიძს მთელი შენი უნარისდა მიუხედავად; მიწაზე, რომელიც არა თუ არ იცი სად არის, არამედ არც ეძებ მას". ამგვარად, იოანე კასიანეს მიხედვით, მადლის როლი იმაში მდგომარეობს, რომ ის აჩვენებს გზას გამოუკვლეველ, მიუწვდომელ ქვეყანაში, რომლის მიღწევა მეგზურის გარეშე შეუძლებელია. და ეს მეგზური არის ღმრთის მადლი, რომელიც ასწავლის ადამიანს და მიჰყავს იგი ახალ შეგნებამდე, მსგავსად იმისა, როგორც მამა ასწავლის თავის შვილებს.

იოანე კასიანე ასევე უთითებს, რომ მადლი თანამშრომლობს თავისუფალ ნებასთან, აძლიერებს მას და აღძრავს მას უმეტესი ძალისხმევისკენ; ამავე დროს, ღირ. მამა აუცილებელ აქცენტს აკეთებს იმაზე, რომ მადლის გარეშე ადამიანს არ შეუძლია მივიდეს ღმერთთან, ამიტომაც არის მადლი აუცილებელი სულის ცხოვნებისთვის".

ღირ. იოანე კასიანეს პოზიცია, - როგორც აღნიშნავს მღვდელმონაზონი სერაფიმ როუზი, - ჰარმონიულია, რადგან თანაბარ როლს ანიჭებს მადლსაც და თავისუფლებასაც;

ავგუსტინეს პოზიცია კი ცალმხრივია და დაუსრულებელი. ის აჭარბებს მადლის მნიშვნელობას, რითაც საფუძველს აძლევს გვიანდელ ღვთისმეტყველებს, რომლებიც სრულიადაც არ აზროვნებდნენ მართლმადიდებლურ კატეგორიებში, ბოროტად გამოიყენონ მისი სიტყვები და გაიგონ ისინი "დაუძლეველი მადლის" აზრით, რომელიც ადამიანმა თურმე მისი ნების საწინააღმდეგოდ უნდა მიიღოს.

ამდენად, მომავალში მაინც, ბ-ნო ლაშა, მართლმადიდებლებთან დისკუსიისას (ყოველ შემთხვევაში ჩემთან მაინც), კრიტერიუმად და ავტორიტეტად ნუ აიღებთ იმ მოღვაწეებს, რომელთა შეხედულებები განსახილველ საკითხთან მიმართებაში არასრულყოფილია და საყოველთაო, მართლმადიდებლური ეკლესიის მიერ მიღებული არ არის.


ეს რაც შეეხებოდა ავგუსტინეს მოწმობას. რაც შეეხება თქვენს მიერ დამოწმებულ ადგილებს წმ. წერილიდან, ზემოთ ვთქვი, რომ ამ პოსტში მათ არ შევეხები, აღვნიშნავ მხოლოდ შემდეგს: წინა პოსტში, სადაც რამდენიმე კანონი დაგიმოწმეთ კართაგენის კრების დადგენილებებიდან და ასევე ამოვიწერეთ ადგილები წმიდა წერილიდან, სადაც ცხადად იყო ნაჩვენები, რომ არავინ არის უცოდველი და, რომ ჩვენი ქრისტეანული ღვაწლი აღესრულება ღმრთის მადლის შეწევნით. თქვენ ჩვენს შეკითხვებს კითხვითვე უპასუხეთ და მოგვწერეთ: "დიდი მადლობა პასუხისთვის, და ამ ციტატებზე რას მეტყვით მაშინ"? რასაც მოჰყვა თქვენს მიერ ამოწერილი ციტატა იოანეს პირველი ეპისტოლედან.

სანამ გავარკვევდეთ, როგორ უნდა გავიგოთ თქვენს მიერ წმიდა წერილიდან ამოწერილი ციტატები, მინდა გკითხოთ, არის თუ არა წმიდა წერილი თქვენთვის უცილობელი ავტორიტეტი? თუ უცილობელი ავტორიტეტია, მაშინ მეორე კითხვა: შეიძლება თუ არა წმიდა წერილი საკუთარ თავს ეწინააღმდეგებოდეს? შეიძლება თუ არა ერთგან წერილი ამბობდეს ერთს და სხვაგან რადიკალურად მის საწინააღმდეგოს?

თუ თქვენ გწამთ, რომ წმიდა წერილი საკუთარი თავის საწინააღმდეგოდ არ მეტყველებს, მაშინ იმედია დამეთანხმებით, ბ-ნო ლაშა, რომ წერილის უარყოფა წერილით შეუძლებელია. ან ერთი მხარე განმარტავს წერილს არასწორად, ან მეორე...

დღეს ამით დავამთავრებ. თქვენი კეთილგანწყობის იმედი მაქვს და ასევე იმის, რომ ჩემი სიფიცხით გული არ გატკინეთ. თუ გატკინეთ, მომიტევეთ.

გულწრფელი პატივისცემით: ძველმართლმადიდებელი.

პოსტის ავტორი: GIORGI LELUASHVILI თარიღი: Aug 12 2011, 09:54 AM

dzvelmartlmadidebeli

პოსტის ავტორი: gio9 თარიღი: Aug 12 2011, 11:23 AM

აი, ამასთან დაკავშირებით მინდა დავწერო ჩემი აზრი.

ყველამ ვიცით ქრისტეს სიტყვები.
მე ვარ გზა, მამასთან ვერავინ მივა თუ არა ჩემს მიერ.

ასევე ვიცით, რომ ადამიანი დაბადებიდანვე ცოდვილი ბუნებისაა, რომელიც პირველი ადამიანის, ადამის დაცემიდან გამომდინარეობს.
ასევე ვიცით, რომ ყველა ადამიანს აქვს სული, მათ შორის ცოდვილი ბუნების ახალდაბადებულ ჩვილსაც.

3-1 კანონის მიხედვით გარდაცვლილი მოუნათლავი ჩვილის სული მიდის ჯოჯოხეთში,

თუმცა ასევე მგონია, რომ არაა სამართლიანი დაისაჯოს ადამიანი, რომელმაც ვერ მოასწრო ცხოვრებაში არჩევანის გაკეთება, თავისის ნებით აერჩია, მიეღო ქრისტე თავის გულში და გადარჩენილიყო ან არ მიეღო და დაღუპულიყო. ასეთ ადამიანს არც მიუღია ქრისტე და არც უარჰყვია იგი.

ანუ, მგონია რომ ასეთი ადამიანის სულს ღმერთი მაინც არ გასწირავს და ასეთი ადამიანის სულებს აუცილებლად ექადაგებათ ქრისტეს სიტყვა, თუნდაც ჯოჯოხეთში

პოსტის ავტორი: dzvelmartlmadidebeli თარიღი: Aug 12 2011, 01:32 PM

gio9

ძალიან ხშირად გვესმის ეს შეკითხვა. ძალიან ბევრს აინტერესებს უნათლავად გარდაცვლილ ჩვილთა ბედი.

ამ საკითხთან დაკავშირებით უნდა ითქვას, რომ: ჯერ-ერთი, მოუნათლავად გარდაცვლილ ყრმათა მდგომარეობა არავითარ შემთხვევაში არ შეიძლება მივიჩნიოთ უიმედოდ. წმ. მოციქული პავლე ლაპარაკობს იმ ყრმებზე, რომელთა მამა ქრისტეანია დედა კი მოუნათლავი (ან პირიქით) და, რომ ეს ყრმები "წმიდანი არიან" (1 კორ. 7:14). შემდეგ, სახარებიდან თვით უფლისგან გვესმის, რომ "მამაჩემის სახლში ბევრი სავანეა" (იოანე 14:2). ნუთუ ამ სიმრავლეში არ აღმოჩნდება იმ ყრმათა ადგილი, რომელთა მშობლები ქრისტეანები იყვნენ და რომელთაც მხოლოდ შესაძლებლობა არ მიეცათ მოენათლათ თავიანთი ყრმები; ან კიდევ მიეცათ ქრისტეანული სახელები, მაგრამ მეორედშობის საბანელამდე (ანუ ნათლობამდე) სხვადასხვა მიზეზთა გამო (რომელშიც, თვით ყრმებს ვერანაირად დავადანაშაულებთ) ვერ მიაღწიეს?

წმიდა ეკლესია პირდაპირ გამოთქვამს ამგვარ ყრმათა შეწყალების რწმენას: "უნდა ვუწყოდეთ (ნათქვამია საღვთისმსახურებო წიგნებში), რომ ყრმები, რომელთაც ვერ მიიღეს ნათელი (ანუ მოუნათლავები) არც ჯოჯოხეთში წავლენ" (ხორციელის კვირის სვინაქსარი).

წმ. გრიგოლ ღვთისმეტყველი ბრძანებს: "სხვებს იმის შესაძლებლობაც კი არა აქვთ მიიღონ ნათლობის მადლი, შესაძლოა სიყრმის ასაკის გამო, ან კიდევ მათგან დამოუკიდებლად არსებული რაიმე მიზეზით... ამდაგვარნი (ანუ აღნიშნულ მიზეზთა გამო მოუნათლავად დარჩენილნი) მართლმსაჯული ღმრთის მიერ თუმც ვერ იქნებიან განდიდებულნი, მაგრამ არც დაისჯებიან, რადგან, მიუხედავად იმისა, რომ არ აღბეჭდილან ნათლისღების ბეჭდით, ცოდვაც არ ჩაუდენიათ".

ამ საკითხზე როდესაც დავობენ, საკითხს აყენებენ ე. წ. გამორიცხვის მეთოდით. ანუ, რადგან მართლმადიდებლობაში არ არსებობს ე. წ. "სალხინებელი" (ანუშუალედური მდგომარეობა ჯოჯოხეთსა და სამოთხეს შორის), ადამიანი ან სამოთხეში უნდა იყოს ან ჯოჯოხეთში. რაკიღა, როგორც მაცხოვარი ბრძანებს, "ვინც არ იშვება წყლისაგან და სულისა, ვერ შევალს ცათა სასუფეველში", ცხადია, ყველა მოუნათლავი ჯოჯოხეთში ჩადის, მათ შორის მოუნათლავად გარდაცვლილი ყრმებიც.

მაგრამ, აქ საკითხი ამგვარი ლოგიკით არ შეიძლება გადაწყდეს. ჯერ უნდა გაირკვეს რა არის ჯოჯოხეთი. გარკვეული ადგილის გარდა, რომელიც ცოდვილებს გამოყოფს მართალთაგან, ჯოჯოხეთი, ამავე დროს, არის სულიერი მდგომარეობა, გამოწვეული ადამიანის ცოდვებითა და ვნებებით. თუ ასეა, მაშინ იბადება კითხვა, სად უნდა მოხვდეს ყოვლად უბიწო და სრულიად უბრალო პატარა, რომელმაც არა თუ არ იცის ვნება რა არის, ამგვარი ცნებაც კი არ უწყის... შთააგდებს თუ არა მას ჯოჯოხეთში მისი მოუნათლავობა?

ამ კითხვას ისევ ნათლისღების ცნების გარკვევა გასცემს პასუხს. ბევრი რომ არ განვმარტო ისედაც ყველასთვის კარგად ცნობილი საკითხი, მოკლედ ვიტყვი: ქართული სიტყვა "ნათლის-ღება" ძალიან კარგად გამოხატავს ამ საიდუმლოს არსს. ეს არის ქრისტეს ნათლით, ბნელში მსხდომი ერის განათლება... ნათლობა, არის ცოდვით დაცემით დამახინჯებული სულის განათლება და აღდგენა, რათა შემძლებელ იქნას ღმრთის ნიჭთა მიღებისა და ქრისტეს ნათელის ხილვისა ცათა სასუფეველში...

ამდენად, მოუნათლავი ყრმები რაკიღა, სამწუხაროდ, ვერ ეზიარებიან ქრისტეს ნათელს, ისინი რჩებიან ბნელში, მაგრამ თავიანთი უცოდველობის წყალობით თავისუფლებიან ჯოჯოხეთის ყოველგვარი ტანჯვისგან. მათი ტანჯვა, თუ შეიძლება ითქვას, იქნება ის, რომ როგორც განუნათლავნი, ვერასოდეს იქნებიან ქრისტეს ნათლის ხილვის შემძლებელნი. ასეთი იქნება მკვდრეთით აღმდგარ უნათლავ ყრმათა ბუნებრივი მდგომარეობა. ამის წარმოსადგენად, შეგვიძლია გავაკეთოთ ასეთი შედარება: წარმოიდგინეთ ადამიანი, რომელიც ხანგრძლივი დროის განმავლობაში ჩამწყვდეული იყო უკუნ სიბნელეში, სადაც მზის უწვრილესი სხივიც კი არ აღწევს, უეცრად გამოიყვანონ დღის სინათლეზე. მისი მზერა, ვერა თუ თვალს ვერ გაუსწორებს მზის სინათლის ბრწყინვალებას, თავის ზემოთა აწევასაც კი ვერ შეძლებს დღის ნათლის თვალისმომჭრელობის გამო.

და თუ ასეა ამ, ფიზიკურ ცხოვრებაში, როგორ იქნება ეს, მეორედ მოსვლისა და საყოველთაო განკითხვის დღეს? როგორ შესძლებენ ცოდვილნი, რომლებიც არ მონათლულად ქრისტეს ნათლით, რომელთა სულებში არ დათესილა მომავალი ცხოვრების წინდი, არ მიუღიათ სულიწმიდის ნიჭი მირონცხებით და არ ზიარებულან მაცხოვრის უპატიოსნეს ხორცსა და სისხლს, შეხედონ ქრისტეს და ცოცხალნი დარჩნენ? ბუნებრივია, რომ ცოდვლინი და მოუნათლავნი ვერ იხილავენ ქრისტეს ნათლის ბრწყინვალებას, მათი ბუნებრივი მდგომარეობის გამო, მათი სულების უძლურების გამო. როგორც ბნელეთიდან გამოყვანილი ადამიანი არის უძლური თვალი გაახილოს დღის სინათლეზე, ასევე უძლურნი იქნებიან მოუნათლავნი და ცოდვილი ახედონ ღმრთის ბრწყინვალებას.

მახსენდება ერთი ამბავი ძველი პატერიკიდან მდიდარ კაცზე, რომელიც ძალიან მოწყალე და ქველმოქმედი იყო, მაგრამ ამავე დროს მექალთანე და გარყვნილი. როდესაც გარდაიცვალა, მის გამო ხილვა ჰქონდა ერთ ბერს, რომელმაც იხილა, როგორ იყო მიბმული სამოთხესა და ჯოჯოხეთს შუა აღმართულ ბოძზე ეს ადამიანი, რომელიც თავისი ქველმოქმედებისა და სიკეთის გამო გათავისუფლებული იყო ჯოჯოხეთის ცეცხლისგან, მაგრამ, როგორც მრუშობის ვნებით დასვრილი ვერც სამოთხეში შედიოდა (ხილვისეულ სიმბოლოში ეს კაცი ბოძზე იყო მიკრული). უყურებდა სამოთხისეულ ნეტარებას და მისი დაკარგვით გამწარებული უფალს პატიებას შეჰღაღადებდა. მას გამოეცხადა ანგელოზი და უთხრა: რას შემომღაღადებ ადამიანო? შენი ქველმოქმედებისთვის, უფალმა ჯოჯოხეთის ტანჯვისგან გაგათავისუფლა, მაგრამ შენი ცოდვილი ცხოვრებისთვის დაგიკეტა სამოთხის კარი. ხომ გსმენია, რომ ცოდვილნი ცათა სასუფეველს ვერ დაიმკვიდრებენ!

მოკლედ, ამ ისტორიის საინტერსო მომენტი მდგომარეობს იმაში, რომ ქველმოქმედი, მაგრამ სიძვის ვნებაში დანთქმული ქრისტეანი იმყოფებოდა ჯოჯოხეთსა და სამოთხეს შორის. მისი ტანჯვა, მხოლოდ იმაშია, რომ ხედავს რა დაჰკარგა (აქ ჯეროვანია გავიხსენოთ წმ. იოანე ოქროპირის ნათქვამი იმის შესახებ, რომ ყველაზე მტანჯველი, სწორედ იმის დანახვაა თუ რა დაჰკარგე შენი ცოდვილი ცხოვრებით).

ცხადია, ამ მაგალითიდან, არ გამომდინარეობს ის, რომ ცოდვილი პიროვნება იმყოფებოდა ე. წ. "სალხინებელში". მეტიც, ჩემის აზრით, ეს ადამიანი ჯოჯოხეთშია, ოღონდ მის სატანჯველთაგან ის განიცდის მხოლოდ იმას, რომ ხედავს სასუფევლის ნეტარებას და მის დაკარგვას განიცდის. აი, ამგვარი განცდა არ ექნებათ უნათლავად გარდაცვლილ ყრმებს. ისინი, რადგან ვერ ეღირსნენ ქრისტეს ნათელს, ვერ შევლენ სასუფეველში, მაგრამ როგორც უცოდველნი და უვნებონი, თავისუფალნი იქნებიან ჯოჯოხეთის გეჰენიისგან. წამიკითხავს, რომ ამგვარი ყრმები ანგელოზთა განსაკუთრებული მფარველობის ქვეშ იქნებიან. და ამ შემთხვევაში არსებითი მნიშვნელობა არა აქვს, ამგვარ მდგომარეობას რას დავარქმევთ. რას ვიტყვით ამგვარ ყრმებზე - ჯოჯოხეთში არიან ისინი თუ სამოთხეში. მთავარია რა მდგომარეობაში იქნებიან ისინი.

პოსტის ავტორი: lasha_k თარიღი: Aug 13 2011, 07:13 PM

dzvelmartlmadidebeli

საინტერესო იყო თქვენი ბოლო პოსტი

თუმცა თქვენ მაინც ჯოჯოხეთში გაუშვით ჩვილი ბავშვები და უფრო მეტიც თქვენ ყველაზე დიდ სასჯელში გაუშვით ყრმები რასაც წმინდა იოანე ოქროპირი ამ ხვედრზე აღწერს:

სიკვდილის შემდეგ ცოდვილთა ტანჯვა იმაში მდგომარეობს, რომ ისინი მოაკლდებიან ზეციურ სასუფეველში მართალთათვის მომზადებულ ყველანაირ ზეციურ მადლს და „განითხინენ ბნელსა მას გარესკნელსა“ (მათე 8,12). „მადლის ეს მოკლება, - ბრძანებს წმინდა იოანე ოქროპირი, - ისეთ ტანჯვასა და მწუხარებას მიაყენებს, რომ თუნდაც ცოდვილებს იმქვეყნად არანაირი სასჯელი არ ელოდეთ, იგი თავისთავად გეენის ცეცხლზე მეტად დაფლეთდა და შეაშფოთებდა ჩვენს სულებს“. შემდეგ იგი განაგრძობს: „მრავალ განუსჯელს მხოლოდ გეენისაგან თავის დაღწევა სურს, მაგრამ მე ღვთის დიდებისაგან მოკლება გეენაზე უფრო მტანჯველ სასჯელად მიმაჩნია; მან კი, ვინც ამას მოაკლდება, ვფიქრობ, იმდენად გეენის ცეცხლზე კი არ უნდა იტიროს, რამდენადაც ზეციური მადლის მოკლებაზე, რამეთუ ეს ყველაზე უსასტიკესი სასჯელია“

ასევე მინდა გითხრათ რომ მართლმადიდებლური სარწმუნოება არ ცნობს შუალედურ ყოფნას ან ჯოჯოხეთში ან სამოთხეში ....თუ თქვენი აზრით ყრმები ჯოჯოხეთში მოხვდებიან იქ ანგელოზის მფარველობის ქვეშ ყოფნა სრული აბსურდია ამაზე თვით ქრისტე ამბობს :
მათე 25:34
მაშინ ეტყვის მეუფე მის მარჯვნივ მდგომთ: მოდით, კურთხეულნო მამაჩემის მიერ, და დაიმკვიდრეთ სასუფეველი, თქვენთვის გამზადებული ქვეყნის დასაბამიდან.
მათე 25:41
მაშინ ეტყვის მარცხნივ მდგომთაც: წადით ჩემგან, წყეულნო, საუკუნო ცეცხლში, რომელიც ეშმაკისა და მისი ანგელოზებისთვისაა გამზადებული.

აქ როგორ ჩანს ორი ვარიანტია "მოდით კურთხეულნო"..... და "წადით ჩემგან წყეულნო" .......სხვა არ არსებობს

მაინტერესებს თქვენი აზრი ამ ორიდან სად მოხვდებიან ყრმები?

პოსტის ავტორი: dzvelmartlmadidebeli თარიღი: Aug 13 2011, 08:22 PM

lasha_k

ამისი შეხსენება არ მჭირდებოდა, რადგან თვითონ მივუთითე ამის შესახებ და იმიტომაც, რომ ჩემს მიერ მოტანილი განმარტება ამ მიმართებით არ გამოეყენებინათ. როგორც ჩანს, მაინც ვერ ძლიეთ "ცთუნებას".

მე ვწერდი: "მართლმადიდებლობაში არ არსებობს ე. წ. "სალხინებელი" (ანუშუალედური მდგომარეობა ჯოჯოხეთსა და სამოთხეს შორის), ადამიანი ან სამოთხეში უნდა იყოს ან ჯოჯოხეთში. რაკიღა, როგორც მაცხოვარი ბრძანებს, "ვინც არ იშვება წყლისაგან და სულისა, ვერ შევალს ცათა სასუფეველში", ცხადია, ყველა მოუნათლავი ჯოჯოხეთში ჩადის, მათ შორის მოუნათლავად გარდაცვლილი ყრმებიც".

რატომ არ გახდა საკმარისი ეს განმარტება არ ვიცი.


უფალმა ბრძანა: "ვინც არ მოინათლება წყლისაგან და სულისა, ვერ შევალს ცათა სასუფეველში". ვფიქრობ აქ ყველაფერი ნათლად არის ნათქვამი.

მოუნათლავად გარდაცვლილი ყრმების იმქვეყნიური ბედი ეკლესიას გადაწყვეტილი რომ ჰქონდეს, მაშინ მოუნათლავად გარდაცვლილებს წესსაც აუგებდნენ და ლიტურგიაზეც მოიხსენიებდნენ (და არა მარტო ქრისტეან ყრმებს, არაქრისტეანებსაც, რადგან ყრმები თავიანთი უბიწოებით, ერთმანეთისგან როდი განსხვავდებიან), მაგრამ მართლმადიდებლური ეკლესიის (ყოველ შემთხვევაში ჩვენთან ასეა) პრაქტიკაში ამგვარი რამ არ არსებობს. ყოველი მსჯელობა, მოუნათლავ ყრმათა ბედზე, მხოლოდ და მხოლოდ კერძო აზრს ეფუძნება და სავალდებულოდ მისაღები არ არის. ამიტომაც, როდესაც მოუნათლავ ყრმებზე ვმსჯელობთ, მართლმადიდებლობის პრაქტიკიდან უნდა გამოვდიოდეთ.

როგორი იქნება მოუნათლავად გარდაცვლილ ყრმათა ბედი (იქნება ეს აფრიკისა თუ სამხრეთ ამერიკის ჯუნგლებში ბინადარი რომელიღაც კანიბალური ტომის თუ განათლებული ევროპის შუაგულში მცხოვრები მოქალაქის შვილი) ერთმა ღმერთმა უწყის.

რაც შეეხება ანგელოზისმიერ მფარველობას, მე ეს დაბეჯითებით არ მითქვამს, სადღაც წავიკითხე-მეთქი... არ ვარ დარწმუნებული ამ მომენტის უეჭველობაში... არც არავის შევედავები...

უნათლავად გარდაცვლილ ყრმებზე დიდი დავა იყო თქვენს ეკლესიაში და აზრი იქაც ორად გაიყო. მკაცრი მიდგომით (თუ გამოვრიცხავთ მსჯელობას იმის შესახებ რა შეიძლება იყოს ჯოჯოხეთი და რა სამოთხე; და როგორ შეიძლება აღიქვან ის ზრდასრულმა, მოაზროვნე ადამიანებმა და როგორ ყრმებმა) ვერც ერთი მოუნათლავი ვერ შევა ცათა სასუფეველში და, როგორც უკვე ზემოთ ვთქვი, მართლმადიდებლური საეკლესიო პრაქტიკაც ასე უდგება ამ საკითხს.

პოსტის ავტორი: Otherguy თარიღი: Aug 16 2011, 01:07 PM

ბოდიშით პასუხი რომ დამიგვიანდა, არ ვიყავი თბილისში ეს დღეები, დიდი მადლობა პასუხისთვის და კარგი დამოკიდებულებისთვის პირველ რიგში.

პელაგი გაამართლეს აღმოსავლეთში 2 სინოდზე(დიოსპოლისი იყო ერთი), წაიკითხეთ კრების აქტები, რომლის დასკვნაა: "ეხლა კი, მას შემდეგ რაც მოვისმინეთ პელაგის აზრები, ვაღიარებთ მას თავისუფლად მწვალებლობისგან..."-ო, პაპმა ზოსიმემაც გაამართლა იგი და ამ ყველაფერმა ავგუსტინე ძალიან გააბრაზა მერე...



დიახ, მეც ზუსტად პელაგისნაირად დავასკვენი მას მერე რაც ვნახე ზნეობრივი დაცემულობა საქართველოში და კერძოდ თბილისში...



სხვათაშორის, როცა თეოდორე მოფსუესტიელმა შეიფარა დასავლეთიდან დევნილი იულიანე ეკლანუმელი, დაწერა ნაშრომი "თავდაპირველი ცოდვის დამცველთა წინააღმდეგ", რომელიც სამწუხაროდ დაკარგულია, მაგრამ წმინდა ფოტი დიდი ნაწილობრივ გვიამბობს მისი შინაარსის შესახებ. თეოდორემ დაწერა ავგუსტინეს წინააღმდეგ, სადაც წერდა, რომ "ცოდვა არ გადაეცემა მემკვიდრეობით, რადგან ის თავისუფალი ნების შედეგია; აქედან გამომდინარე ადამისგან ჩვენ მხოლოდ მოკვდავობა გადაგვედო და არა თავად ცოდვა... ანუ ადამის ცოდვის გამო ვკვდებით მაგრამ ადამის ცოდვის გამო არ ვცოდავთ, ჩვენ ჩვენი ნებით ვცოდავთ..."

სხვათაშორის, წმინდა აფრაატი წერს თავის ნაშრომში აღდგომის შესახებ, რომ როცა ღმერთმა უთხრა ადამს "თუ შეჭამ ხის ნაყოფს, მოკვდები"-ო, აქ გულისხმობს ღმერთისთვის სულიერ სიკვდილს და არა ხორციელს, რადგანაც ადამმა მას მერე დიდი ხანი იცოცხლა... თქვენ ალბათ მიხვდით თუ რატომ მოვიყვანე ეს მაგალითი...






მაგრამ კართაგენის კრება არაა მსოფლიო საეკლესიო კრება, ამიტომ მისი კანონები არაა აუცილებლად ჭეშმარიტი... მაშინ პელაგიც გაამართლეს ორ კრებაზე აღმოსავლეთში და რა ვუყოთ?

ხოლო რაც შეეხება ეფესოს კრებას, კავშირი უპოვეს მის სწავლებას ნესტორიანიზმთან და პირველ რიგში ამიტომ დათანხმდა წმინდა კირილე პელაგიანიზმის ანათემაზე... თუმცა პელაგიმ სიცოცხლეშივე უარყო ნესტორიანული სწავლება, რადგან აღიარა ერთი განკაცებული ღვთის ძე...

"ჩემს გარეშე არაფრის გაკეთება არ შეგიძლიათ" (იოანე 15:5). - ამის პირდაპირი გაგება კი კალვინიზმია და მეტი არაფერი... ამ ლოგიკით, ცუდის გაკეთებაც არ შეუძლიათ ღვთის მადლის გარეშე, ანუ ყველაფერი წინასწარგანძრახულია და თავისუფალი ნება არ არსებობს...




აქ კი ვიტყვი, რომ თავად წმინდა იოანე კასიანეს და სხვა წმინდანებს ეძახდნენ ნახევრად პელაგიანისტებს... დიახ, წმინდა ვინსენტ გალელიც ნახევრად-პელაგიანისტი იყო, ასე ეძახდნენ ყოველ შემთხვევაში ყველას, ვინც აპროტესტებდა ავგუსტინეს რადიკალურ სწავლებას...




რთულია განსჯა როდის მოქმედებს ადამიანზე ღვთის მადლი, ამიტომ მე თუ არ ვცოდავ, ვერაფრით დავამტკიცებ ღმერთი მეხმარება თუ მე ვარ ეგეთი, ამიტომ ამაზე კომენტარს ვერ გავაკეთებ... მე აქცენტს მხოლოდ უცოდველობაზე ვაკეთებ...

დანარჩენი მერე,

პატივისცემით,

ლაშა.

პოსტის ავტორი: Otherguy თარიღი: Aug 16 2011, 11:03 PM

ეხლა კი მინდა ჩამოვწერო ეკლესიის ტრადიცია მისი კავშირი პელაგიანიზმთან...


დავიწყოთ წმინდა კლემენტი ალექსანდრიელით:

"არც ერთ შემთხვევაში, ღმერთი არ არის ცოდვის ავტორი. მაგრამ რადგანაც თავისუფალი ნება წარმოშობს ცოდვებს, სასჯელი სამართლიანად არის აღსრულებული ადამიანებზე..." - სტრომატა 1:17

"ეს იყო კანონი ოდითგანვე, რომ სათნოება უნდა ყოფილიყო თავისუფალი ნებიდან გამომდინარე." - სტრომატა 7:2

"ჩვენ გვჯერა და გადავრჩებით თავისუფალი ნების გამო."


ეხლა წმინდა კლემენტი რომაელი:



"მაგრამ თქვენ ამბობთ, რომ ღმერთს უნდა შევექმენით ისეთები რომ საერთოდ არ გვეფიქრა ამგვარ რამეებზე(ცოდვებზე). ვინც ამას ამბობთ არ იცით რა არის თავისუფალი ნება! ის ვინც არის სათნო საკუთარი თავისუფალი ნებით, მხოლოდ ისაა კეთილი და არა ის ვინც კეთილია საჭიროების გამო. მაშ ყველაფერი, კარგი და ცუდი თავისუფალ ნებაშია. მაგრამ არა, ამბობენ: 'რასაც ჩვენ ვამბობთ, ღმერთი გვაფიქრებს ყველაფერს'; გაჩერდით! რატომ მკრეხელობთ უფრო და უფრო? რადგან თუ ამბობთ, რომ თუ ჩვენ ცოდვაში ვცხოვრობთ, ეს მისგან მომდინარეობს და არა ჩვენი თავისუფალი ნებისგან, ესეიგი ღმერთი ყოფილა ავტორი ყველანაირი ცოდვის, სექსუალური გახრწნილებისა და მკრეხელობისა? შეეშვით ამ მკრეხელობების გამოთქმას!"


წმინდა ირანეუს ლიონელი:

" როცა უფალი ამბობს: 'რად მეუბნები უფალო! უფალო! და ჩემ ნათქვამს არ ასრულებ?', ყველა ამგვარი ნათქვამი ადასტურებს იმ აზრს, რომ ადამიანის თავისუფალი ნება დამოუკიდებელია... ადამიანს შეუძლია დაემორჩილოს ღმერთს და მიატოვოს ბოროტება."


ეხლა წმინდა იუსტინე წამებული:

"თუ ჩვენ არ ჩავთვლით, რომ ადამიანს აქვს თავისუფალი ნება აირჩიოს კეთილი ან ბოროტი, მაშინ ვერავინ იქნება განკითხული იმისთვის რასაც ჩაიდენს..." - პირველი აპოლოგია, 43 აბზაცი.

ტატიანე სირიელი.

"არაფერი ბოროტი არ შეუქმნია ღმერთს. მაგრამ ჩვენ ჩავიდინეთ ცოდვები. და ჩვენ, ვინც ცოდვები ჩავიდინეთ, კვლავ შეგვწევს ძალა რომ უკუვაგდოთ ისინი."



ეს კი ბიბლიიდან:


იესო, ძე სირაქისა:

http://www.orthodoxy.ge/tserili/biblia/ziraqi/ziraqi-15.htm

11. ნუ იტყვი, უფლის განგებით განვდექიო, რადგან ის თავის საძულველს არ გააკეთებს.

12. ნუ იტყვი ღმერთმა შემაცდინაო, რადგან არ სჭირდება მას ცოდვილი კაცი.

13. ყოველივე სისაძაგლე შეიძულა უფალმა და არც მისთა მოშიშთა უნდა უყვარდეთ.

14. მან დასაბამიდანვე შექმნა ადამიანი და მისი(ანუ თავისუფალი ნების!) ხელის ანაბარა დატოვა.

15. თუ მოისურვებ, დაიცავ მცნებებს და კეთილი რწმენით მოიქცევი.

16. მან დაგიდო წინ ცეცხლი და წყალი და, საითკენაც გენებოს, იქით გაიწოდე ხელი.

17. ადამიანის წინაშეა სიცოცხლე და სიკვდილი და, რომელსაც მოისურვებს ის მიეცემა.

პოსტის ავტორი: dzvelmartlmadidebeli თარიღი: Aug 18 2011, 12:44 PM

Otherguy

პელაგის სწავლებაზე და მის გარშემო არსებულ პერიპეტიებზე, მოკლედ წინა პოსტებში ვისაუბრე, ასევე აღვნიშნე, რომ პელაგი უფრო თავდაჭერილი იყო თავის შეხედულებებში, ვიდრე მისი მოწაფე ცელესტიუსი, რომლის ამპარტავნებამ და სიჯიუტემ გაამძაფრა სწორედ საკითხი და პელაგიუსის სწავლებას მისცა მწვალებლური ხასიათი.

ზემოთ ასევე აღვნიშნე, სანამდე მივიდა პელაგიუსის სწავლება და რომელ დოგმატურ საკითხებს შეეხო იგი, რომელსაც მართლმადიდებლობა სამართლიანად უპირისპირდება. ვფიქრობ, ერთი და იგივე განმეორება არ ღირს.

რაც შეეხება აღმოსავლეთში ორი კრების მიერ პელაგიუსის გამართლებას უნდა ითქვას შემდეგი: ეკლესიის ისტორიიდან ვიცით, რომ ნებისმიერი მწვალებლობა, ყოველთვის იწვევდა აზრთა სხვადასხვაობას, რაც ბუნებრივია. მართლმადიდებლური თვალსაზრისი გამოიკვეთებოდა საკითხის დეტალური და მიმოწვლილვითი განხილვის შემდეგ. მაგრამ, ამ განხილვას, ამ საღვთისმეტყველო პოზიციას წინ უძღოდა ხანგრძლივი და მძაფრი პოლემიკა. ამგვარი ვითარებას ვერ ასცდა პელაგიანიზმიც. ამიტომაც, თქვენს მიერ ხსენებულ ადგილობრივ ეკლესიათა პოზიცია ვერ იქნება იმდროინდელი, მართლმადიდებლური ეკლესიის პოზიციის გამომხატველი. ნეტარი ავგუსტინესა და კართაგენის კრების (412) მიერ დაგმობილი ცელესტიუსი (უკვე აღვნიშნეთ, რომ სწორედ მან გააღრმავა პელაგიანური სწავლება და გამოიწვია მძაფრი კონფლიქტი ეკლესიასთან). მიუხედავად ამისა, მან მოიპოვა ნდობა ეფესოში, სადაც პრესვიტერადაც კი დაასხეს ხელი. ამ დროს, პელაგიუსს უპირისპირდება ნეტ. იერონიმეც და აფრიკელი პრესვიტერი პავლე ოროსიუსი, მიუხედავად ამისა, მან მაინც მოიპოვა პალესტინელ ეპისკოპოსთა ნდობა და გამართლებულ იქნა 451 წელს ორ საეკლესიო კრებაზე - იერუსალიმსა და ლიდაში (სხვა ვერსიით დიოსპოლში).

ვარაუდობენ, რომ ამ კრებების პოზიცია განაპირობა პელაგიუსის განმარტებამ, რომლის თანახმადაც "ადამიანს შეუძლია იყოს უცოდველი, მაგრამ მე არ მითქვამს, რომ ეს შეიძლება მოხდეს ღმრთის შეწევნის გარეშე". ასეთი განმარტება კრებებმა პელაგიუსის გასამართლებლად დამაკმაყოფილებლად ჩათვალეს. საბოლოო გადაწყვეტილების მიღება კი შესთავაზეს რომის ეპისკოპოსს. პელაგიუსმა მას გაუგზავნა თავისი სარწმუნოებრივი აღმსარებლობა, სადაც გადმოსცემდა საზოგადო ჭეშმარიტებებს, მაგრამ გვერდს უქცევდა მის ირგვლივ წამოჭრილი პრობლემის არსს.

ამ დროს, აფრიკაში მძაფრდება ბრძოლა პელაგიუსის ამხანაგის, ცელესტიუსის წინააღმდეგ, კართაგენის ახალმა კრებამ (416 წ.) დაგმო ცელესტიუსი და მისი მოძღვარი, ხოლო დადგენილების საბოლოო ვერდიქტის გამოსატანად მიმართა რომის პაპ ინოკენტი I-ს, რომელმაც დაამტკიცა კრების პოზიცია.




პელაგიუსმა თავის გასამართლებლი წერილი გაუგზავნა ინოკენტის მემკვიდრეს, რომის პაპ ზოსიმეს, რომელსაც მიმართა კონსტანტინოპოლიდან რომში ჩამოსულმა ცელესტიუსმაც (კონსტანტინოპოლში ის, როგორც ერეტიკოსი, ესპისკოპოსა ატიკემაც დაგმო). ცელესტიუსი უფრო თამამი იყო თავის გამონათქვამებში, ვიდრე მისი თავშეკავებული მოძღვარი, მაგრამ ჯიუტად იდგა თავის ადრინდელ შეხედულებებზე და ამბობდა, რომ მისი სწავლება არის გონებრივი გამოკვლევა და არა ერესი, რადგან ის არ ეხება სარწმუნოებრივ საკითხს; და რომ ის იმთავითვე აღიარებს და ღებულობს ყოველივეს, რასაც ასწავლის პაპი, და გმობს ყოველივეს, რასაც პაპი დაგმობს.

ცელესტიუსის ასეთმა განცხადებამ და პელაგიუსის კეთილსახოვანმა განმარტებამ აიძულა პაპი მიემართა აფრიკელი ეპისკოპოსებისადმი მიმართვით, სადაც იცავდა ბრალდებულებს. მაგრამ, აფრიკელებმა არ დათმეს. 418 წ. მოწვეულ კრებაზე, რომელსაც ესპანელი ეპისკოპოსებიც ესწრებოდნენ, მათ განაცხადეს, რომ ინოკენტის მიერ მიღებული გადაწყვეტილება საბოლოოა და გადასინჯვას არ ექვემდებარება.

გარკვეული ჭოჭმანის შემდეგ ზოსიმემ უარი თქვა ცელესტიუსისა და პელაგიუსის დაცვაზე.

ასეთია ისტორიული პერიპეტიები ამ საკითხთან დაკავშირებით, საიდანაც ცხადი ხდება, რომ საბოლოოდ პაპი ზოსიმე არ შეიძლება ჩაითვალოს პელაგიუსისა და ცელესტიუსის სწავლებათა დამცველად. ამას ააშკარავებს მისი საბოლოო პოზიცია.


ჰოდა, ჩემო ლაშა, შენც პელაგიუსისნაირი შეცდომა დაგიშვია. რა თქმა უნდა, ზნეობრივი დაცემულობა ყოველთვის დამთრგუნველად მოქმედებს, მაგრამ ერთმანეთისგან უნდა გავმიჯნოთ მართლმადიდებლური სარწმუნოება და კონკრეტულ ადამიანთა (მიუხედავად მათი რიცხვისა) ცოდვები. ერთი კია გასათვალისწინებელი, რომ ეკლესია უნდა აკონტროლებდეს ზნეობრიობის საკითხს და მოიკვეთდეს უზენოთ, და არა პირიქით, უზნეონი აკონტროლებდნენ ეკლესიას და ავიწროვებდნენ ზნეობრივთ, მაგრამ ეს არანაირ კავშირში არ არის მართლმადიდებლურ სარწმუნოებასთან, მართლმადიდებლურ მსოფლმხედველობასთან.

გაიხსენე იუდა, რომელმაც გასცა ქრისტე. შეგვიძლია თუ არა ვთქვა, რომ იუდას გამცემლობის საფუძველი მისი მოძღვრის სწავლებაშია?

გავიხსენოთ წმ. იოანე ოქროპირი, რომელსაც ლამის ნახევარი მართლმადიდებლური სამყარო დაუპირისპირდა (კერძოდ, სამი პატრიარქი), განხეთქილებაც კი მოხდა მაშინ და იოანეს მომხრეებს "იოანიტებს" უწოდებდნენ... გავიხსენოთ თეოფილე ალექსანდრიელი და მისი ძმისშვილი კირილე, III მსფოლფიო კრების მთავარი გმირი, ეკლესიის წმინდანი და ღვთისმეტყველი... გავიხსენოთ წმ. ეპიფანეც... ყველა მათგანმა შესცოდა მაშინ წმ. იოანე ოქროპირის წინაშე... მაგრამ, რა, განა მართლმადიდებლური სარწმუნოებაა დამნაშავე ამაში?

ცდებიან ადამიანები და არა სარწმუნოება, რომელიც ჭეშმარიტებაა... ეკლესიის ისტორიაში მრავლად არის თვით ეკლესიის შიგნით მოღვაწე მამათა შორის დაპირისპირების შემთხვევები... და ალბათ ეს ბუნებრივიცაა, ადამიანური უძლურება აქაც იჩენს თავს... ამის გამო არ უნდა განმდგარიყავი მართლმადიდებლობისგან...

ვიცი ჩემი რჩევები არ გჭირდება, იმაშიც დარწმუნებული ვარ, რომ კარგი განათლება გაქვს მიღებული, მაგრამ შენც შეიძლება რაღაც გამოგრჩეს, როგორც ნებისმიერ ადამიანს... ჰოდა, ვიმედოვნებ, ჩემი რჩევა არ იქნება შენთვის მიუღებელი... მე გირჩევ წაიკითხო წმ. იოანე ოქროპირის უბრწყინვალესი ჰომილიები ოლიმპიადასადმი (ოლიმპიადა იყო მისი სულიერი შვილი).

ნახე, რას წერს იოანეს დევნით და ეკლესიის უბადრუკობით შეშფოთებული და დაბნეული ოლიმპიადა ოქროპირს და იხილე, რას პასუხობს წმ. მამა თავის უძვირფასეს სულიერ შვილს. თამამად შეიძლება ითქვას, რომ "წერილები ოლიმპიადას" არის უბრწყინვალესი და მეტად ნათელი სწავლება ეკლესიის შესახებ... მსგავსი მოცულობის, შინაარსისა და სისავსის განმარტება ეკლესიის არსზე, მის ბუნებაზე და მის ყოფიერებაზე განსაცდელში, პირადად ჩემთვის უცნობია.



არ ვიცი მწვალებელი თეოდორე მოფსუესტელი აქ რაში დაგჭირდა?!


ავგუსტინეს შესახებაც უკვე ვილაპარაკეთ და არ ვიცი რატომ მიმოწმებ აქ თეოდორეს მის წინაარმდეგ? მე რომ ავგუსტინე (რომელსაც უდიდეს პატივს ვცემ) მოცემულ საკითხში ავტორიტეტად დამეყენებინა, შენს ამ მოწმობას ექნებოდა აზრი, მაგრამ ავგუსტინეზე უკვე გითხარი, რომ მის შეხედულებას მართლმადიდებლობა არ დაეყრდნო. ასე, რომ სრულიად სამართლიანად უთქვია თეოდორეს ავგუსტინესთვის: "ჩვენ მხოლოდ მოკვდავობა გადაგვედო და არა თავად ცოდვა... ანუ ადამის ცოდვის გამო ვკვდებით მაგრამ ადამის ცოდვის გამო არ ვცოდავთ, ჩვენ ჩვენი ნებით ვცოდავთ..."


ლაშა, გულწრფელად გეტყვი, - ვერ ვხვდები ამას რატომ მეუბნები. მე არსად დამიყენებია ეჭვქვეშ ის ჭეშმარიტება, რომ ადამის "სიკვდილი" სამოთხეში გულისხმობდა სულიერ სიკვდილს და არა ხორციელს. თუმცა, ღმრტის გაფრთხილებაში ისიც იგულისხმება, რომ ღმრთისგან განდგომას აუცილებლად მოჰყვება ხორიცელი სიკვდილიც. ადამი, როგორც წმ. მამები ასწავლიან არ იყო უკვდავი, მაგრამ არც მოკვდავი იყო. ადამს უკვდავობას ანიჭებდა ღმრთის მადლი, რომელიც იყო მისი მაცოცხლებელი... როდესაც ადამმა დაარღვია უფლის მცნება და მით გამოვიდა ღმრთისადმი მორჩილებისგან, მოაკლდა მის მაცოცხლებელ მადლს, "მოკვდა" ღმრთისთვის და გახდა მოკვდავი... ამიტომაც ამბობენ წმ. მამები, რომ პირველი სიკვდილი ყოველთვის ღმრთისგან განდგომით იწყება, რომელსაც უკვე შემდეგ მოსდევს მეორე, ხორციელი სიკვდილი...



აქ მნიშვნელობა არა აქვს ავგუსტინეს შეხედულების მომხრეები რას უწოდებდნენ წმ. იოანე კასიანეს და სხვა წმინდანებს... წმ. კირილე ალექსანდრიელი წმ. იოანე ოქროპირზე ამბობდა: "იუდას ადგილს დაიმკვიდრებსო ჯოჯოხთეში"... როგორია? კიდევ კარგი შეინანა... ასე, რომ სწორად და მართებულად შევაფასოთ და გამოვიყენოთ მართლმადიდებელ მამათა შორის არსებული პოლემიკისა და ზოგჯერ დაპირისპირების ფაქტები... ამგვარი შემთხვევების სწორი შეფასებაც არის ინტელექტუალურობის და სულიერების გამომხატველ კრიტერიუმთა შორის...


ჯერ ერთი ამ კრებებს "ინსტანციურად" უნდა მივუდგეთ... უმაღლესმა იერარქიამ (ამ შემთხვევაში რომის პაპმა და იმ კრებამ, რომელსაც მან მიმართა. ეს კი იყო აფრიკის კრება) ასეთი გადაწყვეტილება მიიღეს.

მეორეც, ეკლესიამ სწორედ კართაგენის კრებათა დადგენილებები მოიწონა და შეიტანა დიდ რჯულისკანონში და არა იერუსალიმისა და ლიდის კრებები, რომლებმაც პელაგიუსსა და ცელესტის ბრალდებები მოუხსნეს (ცხადია, ამ მწვალებელთა ტაქტიკიდან გამომდინარე).


მითუმეტეს!



არ ვიცი ამას მე რატომ მეუბნები... მე თუ მგულისხმობ, ამგვარად ფიქრის საბაბი არავისთვის მიმიცია... არსად მითქვამს, რომ ეს სიტყვები ბუკვალურად და ასე უხეშად უნდა გავიგოთ...


წინა პოსტებში, როდესაც პელაგიუსის და ცელესტიუსის სწავლებებს გადმოვცემდით, მადლის საკითხსაც შევეხეთ და თუ არ ვცდები ცოტა იქაც არის ნათქვამი ამის შესახებ. მადლი ყოველ კეთილ საქმეში შეეწევა ადამიანს და ამაზე არ უნდა ვიდავოთ... რაც შეეხება უცოდველობას, საქმეც სწორდ იმაშია, რომ მადლის გარეშე არ შეუძლია ადამიანს იყოს უცოდველი... თუ შეუძლია, მაშინ მადლი საჭირო არ ყოფილა... თუ მადლი არ არის საჭირო, მაშინ არც ქრისტეს განკაცება, ჯვარცმა, სიკვდილი, მკვდრეთით აღდგომა, ამაღლება და სულთმოფენობა ყოფილა საჭირო, რადგან სულთმოფენობით მიენიჭა კაცობრიობას სულიერ ცხოვრებაში განმამტკიცებელი მადლი, სულთმოფენობით დასრულდა ეკლესიის დაფუძნების პროცესი... და გადმოიღვარა მადლი კაცთა სულის საცხოვნებლად... აი, რამდენ დოგმატს უარვყოფთ თუ პელაგიუსივით და ცელესტიუსივით ვიტყვით, რომ მადლი არ არის აუცილებელი სულის ცხოვნებისთვის. შესაბამისი სწავლება, მისი ზუსტი ფორმულირების დაგმობით, ზედმიწევნითად არის ასახული ჩემს მიერ წინათ დამოწმებულ პოსტებში...

მადლის შეწევნისა და ადამიანის სულის ცხოვნებისათვის მისი უდიდესი მნიშვნელობის საკითხში სრულიად ვიზიარებ კართაგენის კრების ზემოთხსენებულ კანონებს. მადლის მნიშვნელობის უარყოფით უარიყოფა მთელი საღმრთო აღმშენებლობა ადამიანის ცხოვნების საქმეში...



არ ვიცი ამას მე რატომ მეუბნები... მე თუ მგულისხმობ, ამგვარად ფიქრის საბაბი არავისთვის მიმიცია... არსად მითქვამს, რომ ეს სიტყვები ბუკვალურად და ასე უხეშად უნდა გავიგოთ...


წინა პოსტებში, როდესაც პელაგიუსის და ცელესტიუსის სწავლებებს გადმოვცემდით, მადლის საკითხსაც შევეხეთ და თუ არ ვცდები ცოტა იქაც არის ნათქვამი ამის შესახებ. მადლი ყოველ კეთილ საქმეში შეეწევა ადამიანს და ამაზე არ უნდა ვიდავოთ... რაც შეეხება უცოდველობას, საქმეც სწორდ იმაშია, რომ მადლის გარეშე არ შეუძლია ადამიანს იყოს უცოდველი... თუ შეუძლია, მაშინ მადლი საჭირო არ ყოფილა... თუ მადლი არ არის საჭირო, მაშინ არც ქრისტეს განკაცება, ჯვარცმა, სიკვდილი, მკვდრეთით აღდგომა, ამაღლება და სულთმოფენობა ყოფილა საჭირო, რადგან სულთმოფენობით მიენიჭა კაცობრიობას სულიერ ცხოვრებაში განმამტკიცებელი მადლი, სულთმოფენობით დასრულდა ეკლესიის დაფუძნების პროცესი... და გადმოიღვარა მადლი კაცთა სულის საცხოვნებლად... აი, რამდენ დოგმატს უარვყოფთ თუ პელაგიუსივით და ცელესტიუსივით ვიტყვით, რომ მადლი არ არის აუცილებელი სულის ცხოვნებისთვის. შესაბამისი სწავლება, მისი ზუსტი ფორმულირების დაგმობით, ზედმიწევნითად არის ასახული ჩემს მიერ წინათ დამოწმებულ პოსტებში...

მადლის შეწევნისა და ადამიანის სულის ცხოვნებისათვის მისი უდიდესი მნიშვნელობის საკითხში სრულიად ვიზიარებ კართაგენის კრების ზემოთხსენებულ კანონებს. მადლის მნიშვნელობის უარყოფით უარიყოფა მთელი საღმრთო აღმშენებლობა ადამიანის ცხოვნების საქმეში...



ლაშა, მე ვფიქრობ, შენ ჩემი პოზიცია კარგად არ გაქვს გარკვეული... კლიმენტი რომაელის სიტყვებს მე არანაირად არ ვეწინააღმდეგები (ნუმც იყოფინ!). მეტიც, წმ. კლიმენტი სწორედ პელაგიუსის საპირისპიროს ამბობს... და გადმოსცემს მართლმადიდებლურ სწავლებას ადამიანის თავისუფალი ნების შესახებ...


ჭეშმარიტად!


ჭეშმარიტად ასეა!


რა თქმა უნდა!


ცხადია! თუმცა, აქ დავამატებდი იმას, რომ "ძალაში" ადამიანის ნებისყოფა იგულისხმება. ადამიანი სრულიად უძლური როდია უკუაგდოს ბოროტება, მაგრამ მისი საბოლოო დამარცხება მას მადლის გარეშე, ღმრთის გარეშე არ ძალუძს. ამიტომაც თქვა ქრისტემ: "ჩემს გარეშე არაფის გაკეთება არ შეგიძლიათ".


დიახ, "თუ მოისურვებ"... ეს ძალიან საინტერესო ადგილია... აქ უკვე ადამიანის მოსურვებაზეა ლაპარაკი, მის ნებაზე, სურს თუ არა მას მოქცევა და სულის ცხოვნება... ჩვენ კი ვლაპარაკობთ ამ სურვილის განხორციელების სრულ შესაძლებლობაზე... ამ სურვილის ბოლომდე მიყვანაზე, რაც ღმრთის გარეშე შეუძლებელია ...

პატივისცემით: ძველმართლმადიდებელი.

პოსტის ავტორი: Otherguy თარიღი: Aug 22 2011, 06:15 AM

dzvelmartlmadidebeli

სალამი, მაშ მოდი დავწერ ჩემ აზრს, ასე სჯობს რათა არ გამოვიდეს მეოთხე მსოფლიო კრებასავით და მითუმეტეს ზენოს ჰენოტიკონივით, სადაც გადამწყვეტი იყო "ანათემა ნესტორისა და ევტიქესი" და არა რეალურად საკუთარი მრწამსის წარმოჩინება... მეოთხე მსოფლიო კრებაზე გეცოდინებათ, რომ სანამ თეოდორიტემ ნესტორის ანათემაზე თანხმობა არ განაცხადა, არ გაამართლეს, არადა მაინც და მაინც კაცი უნდა ვწყევლოთ რომ ჭეშმარიტად გვაღიარონ? არ შეიძლება უბრალოდ ჭეშმარიტება ვაღიაროთ?

ეხლა კი ჩემი აზრი...

ვთვლი, რომ არაფერი შეუძლებელი არ დაუვალებია ღმერთს, რასაც ითხოვს მცნებებში, ყველა ასრულებადია... ამიტომ რადგანაც წერია "ძველი კაცი ჯვარს ეცვა", "მოვუკვდით ცოდვას", "ღვთისგან შობილი არავინ სცოდავს, ვინც ეშმაკისგანაა ის სცოდავს" და "თუ მას შემდეგ რაც ჭეშმარიტება შევიმეცნეთ მაინც ვცოდავთ, აღარ რჩება გამოსასყიდის მადლი" და უამრავი ამგვარი ფრაზა, ვაღიარებ რომ ქრისტიანი უნდა იყოს უცოდველი საქმეებით მაინც... ხდება თუ არა ეს ღვთის დახმარებით(მადლით) - ამის დამტკიცება ხელაღებით შეუძლებელია, რადგან ცხადია წერია "ღვთისგან შობილი ძე იცავს და ცოდვა არ ეკარება"-ო, მაგრამ ჩვენ მოწმენი ვართ უამრავი ურწმუნო/არაქრისტიანი ადამიანის, რომელნიც სამაგალითო ზნეობით ცხოვრობდნენ, აქ ცხადია ჰომოსექსუალ პლატონს არ ვგულისხმობ, რეალურად ზნეობრივ ხალხზე ვამბობ... თუმცა აქვე ვამბობ, რომ ერთია ვინ შეეწევა ადამიანს და მეორეა საბოლოოდ რას აკეთებს - თუ ვამბობთ, რომ უცოდველობა მოეთხოვება ქრისტიანს, უნდა ვაღიაროთ, რომ ხდება თავისუფალი ნებისა და ღვთის შეწევნის სინერგია...

აქედან გამომდინარე ნამდვილად ვაღიარებ რომ გამოთქმა: "ჩვენ ცოდვილები ვართ" - ეხება ან წარსულ ცოდვებს, ან წარმოითქმება თავმდაბლობის გამო, სხვა ვარიანტის არ მჯერა... რადგანაც ქრისტიანს ცოდვილი აღარ ჰქვია, წერია კიდეც რომაელთა 5 თავში: "ქრისტე ჩვენი გულისთვის მოკვდა, როცა ჯერ კიდევ ცოდვილნი ვიყავით. "-ო... და მის წინა წინადადებაში: "მართლაც, ძნელად თუ ვინმე მოკვდება უკეთურისთვის, მართალისთვის კიდევ შეიძლება მოკვდეს ვინმე"(ეს ციტატა აღებულია არამეული ფეშიტიდან)...

საბოლოოდ კი ამ თავში წერია: "ვინაიდან, როგორც ერთი კაცის ურჩობით მრავალი გახდა ცოდვილი, ისე ერთი კაცის მორჩილებით მრავალნი გახდებიან მართალნი."

აქედან გამომდიარე შეუძლებელია "ჩვენ ცოდვილები ვართ" იყოს ეხლანდელ მდგომარეობის აღმნიშვნელი რამ...

რაც შეეხება ადამის ცოდვას, ვაღიარებ, რომ ადამი გახდა მოკვდავი ცოდვის გამო, მაგრამ არ შეიძლება დაცემული ბუნება გადაეცეს მემკვიდრეობით... ანუ ადამის ცოდვის გამო ვართ მოკვდავები, მაგრამ ადამის ცოდვის გამო არ ვცოდავთ, ვცოდავთ ჩვენი ნების გამო...



12. ვინაიდან როგორც ერთი კაცის მიერ შემოვიდა ცოდვა ამ ქვეყნად, ცოდვის მიერ კი - სიკვდილი, ისე სიკვდილიც გადავიდა ყველა კაცში, რადგანაც ყველამ სცოდა.

13. რადგან ცოდვა რჯულამდეც იყო ქვეყნად, მაგრამ თუ რჯული არ არის, ცოდვა არ შეირაცხება.

14. თუმცა ადამიდან მოსემდე სიკვდილი სუფევდა მათზეც, რომელთაც ადამივით არ შეუცოდავთ, ვინც არის მომავლის ხატი.


ადამი იყო პირველი ვინც შესცოდა ნუმერაციულად მხოლოდ და მხოლოდ. სიკვდილი გადმოგვედო ადამისგან, ამიტომაც წერია რომ "სიკვდილი სუფევდა ადამიდან მოსემდე მათზეც"-ო და არა "ცოდვა სუფევდა მათზე"-ო... ძველ აღთქმაშიც იყვნენ მართალნი, თუნდაც მოსე, ენოქი, ელია, იესუ ნავეს ძე და სხვა წინასწარმეტყველები... არ უნდა ვივარაუდოთ, რომ წინასწარმეტყველნი რჯულს არღვევდნენ... ისე მართლებში არ ვგულისხმობ სოლომონს, დავითსაც არ ვიგულისხმებდი თავისი ცოდვების გამო და მრავალცოლიანობის გამო, მაგრამ თავს შევიკავებ...

ასევე ვაღიარებ, რომ ნათლობა თუნდაც ხდებოდეს ადამის ცოდვის მისატევებლად, მოუნათლავი ბავშვის არცხონებაზე საუბარი ზედმეტია, რადგან არ არის განსხვავება მუსლიმანისა და მართლმადიდებლის ჩვილ ბავშვებს შორის, არც ერთი არაა აზრზე ცხოვრების, ღმერთის და ა.შ. თუმცა ამით არ ვუარყოფ ჩვილთა ნათლობას... უბრალოდ ჩემთვის, რადგან რწმენის ნაკლებობა მაქვს, "მეორედ დაბადება" ფილოსოფიურად გაიგება, როცა ახალი ადამიანი ხდება, გასხივოსნებული, შეიმეცნებ ჭეშარიტებას, როცა იცვლები ადამიანი... ჩემთვის ეს ასოცირდება ამასთან: "თუ მას შემდეგ რაც ჭეშმარიტება შევიმეცნეთ, მაინც ვცოდავთ, აღარ რჩება გამოსასყიდის მადლი..." და ამასთანაც: "ჩვენი ძველი კაცი ჯვარს ეცვა" - ეს კი ჩვილთან ვერ მოხდება მხოლოდ ნათლობით...


იმედია აქვე არ განმიმზადებ ანათემას...

პატივისცემით,

ლაშა.

პოსტის ავტორი: Otherguy თარიღი: Aug 23 2011, 06:06 PM

ისე, შეიძლება ვიკითხო - რატომ არის ავგუსტინე თეოლოგუმენი და პელაგი ერეტიკოსი? ავგუსტინეს პელაგიზე უფრო მეტი მწვალებლობა ჰქონდა...

პოსტის ავტორი: dzvelmartlmadidebeli თარიღი: Aug 25 2011, 11:38 AM

Otherguy
ვფიქრობ უკვე სადავო არაფერია. უბრალოდ ერთ ადგილს ვტკეპნით. შენი პოზიცია და რწმენა გასაგებია, მაგრამ მართლმადიდებლურ მიდგომას ნების თავისუფლებისა და ადამიანის სულის ცხოვნების საქმეში, ღმრთის მადლის თანამონაწილეობის სწავლებას რატომ უარყოფ? ხოლო თუ არ უარყოფ, პელაგიანიზმი რაღა საჭიროა? მან რა, უკეთ გამოთქვა ადამიანის სულის ცხოვნების დოგმატი?

მიუხედავად ამისა, მინდოდა შენს მიერ გამოთქმულ ერთ-ორ საკითხზე გამომეთქვა ჩემი აზრი.

ასე ასწავლის მართლმადიდებლობაც. ღმერთი არა თუ სათნოებებს და მცნებებს, განსაცდელსაც კი იმდენზე მეტს არ მოუვლენს ადამიანს, რამდენის ატანაც მას არ შეუძლია.




კარგი იქნებოდა კონკრეტული ადგილები მიგეთითებინა წერილიდან. თუ არ ვცდები პავლეს ეპისტოლეებიდან არის რამდენიმე ფრაზა. ყველა მათგანი ეხება ქრისტეს გამომსყიდველ მსხვერპლს, იმას, რომ უფლის ჯვარცმით დამარცხდა სიკვდილი და სიცოცხლემ გაიმარჯვა. ამიერიდან "ძველ კაცზე" ცოდვა ვეღარ უფლობს, რადგან უფლის მადლით შესაძლებელია მისი დამარცხება (რასაც უარყოფდნენ პელაგიუსი და მისი მოწაფე და ირწმუნებოდნენ, რომ ღმრთის მადლის გარეშე, საკუთარი ძალისხმევითაც შესაძლებელიაო ადამიანის ცხოვნება).

ამრიგად, იქ, სადაც ლაპარაკია "ძველ კაცზე", "წარსულ ცოდვებზე", "ცოდვისთვის მოკვდომაზე" და ა. შ. სწორედ ის ძველი მდგომარეობა იგულისხმება, რომელშიაც ქრისტეს მოსვლამდე იმყოფებოდა კაცობრიობა.

მოკლედ, შენს მიერ დამოწმებული ადგილები ქრისტოლოგიური, უფრო ზუსტად, სოტერიოლოგიური კუთხით უნდა განვიხილოთ და არა იმ მიმართებით, რომ აქ თითქოსდა იგულისხმებოდეს ნათლობის შემდგომი უცოდველი მდგომარეობა.

ამას თვით წმიდა წერილი და მართლმადიდებლური ეკლესიის მთელი ცხოვრება მოწმობს და ეს უმძლავრესი მოწმობა უფლის მიერ სინანულის საიდუმლოს დაფუძნებაშია. იქ სადაც უცოდველობაა, ცხადია, სინანული საჭირო არ არის. არადა მთელი წმიდა წერილი არის მოწოდება სიყვარულისა და სინანულისკენ.

ავიღოთ, მაგალითად, აპოკალიფსისი, რომლის პირველ თავებში უფალი აფრთხილებს ასიის შვიდ ეკლესიას. უეჭველია, რომ ეს მიმართვები, თავისი სულიერ-ზნეობრივი შინაარსით, ძირითადად განეკუთვნება მთელს ეკლესიას დედამიწაზე მისი არსებობის მთელს პერიოდში, წინასწარმეტყველურად კი - ბოლო ჟამისას. წმიდა მამები და ეგზეგეტები განმარტავენ, რომ ეკლესიისთვის მიცემული ამქვეყნიური დრო უნდა დავყოთ შვიდ ნაწილად, რომელსაც აპოკალიფსისი "ასიის შვიდ ეკლესიას" უწოდებს, თუმცა, სავარაუდოდ ასიის ეკლესიათა სახელწოდებები და დახასიათებანი მიესადაგება ტიპიურ, ეკლესიურ მდგომარეობას ან მის გამოვლინებებს ამა თუ იმ ეპოქაში.

და რისკენ მოუწოდებს უფალი ასიის ეკლესიებს? განა სინანულისკენ არა? მაშ, თუკი, როგორც შენ ფიქრობ, ქრისტეანი ნათლობის შემდეგ შეუძლებელია სცოდავდეს და რაც წერილში "ძველ კაცზე" დაწერილა, მხოლოდ ნათლობამდელ მდგომარეობას გულისხმობს, როგორ უნდა გავიგოთ წმ. იოანე ღვთისმეტყველის წინასწარმეტყველება იმის შესახებ, რომ იქნება მთელი პერიოდები ეკლესიის ცხოვრებაში, როდესაც არა თუ ცალკეული ადამიანები, თვით ეკლესიებიც კი გადაუხვევენ თავდაპირველ გზას უბიწოებისა და სინანულისკენ მოუწოდებს მათ?

ღმრთის სიტყვა მოწმობს, რომ ადამიანებს შეუძლიათ შეეწინააღმდეგონ ღმრთის მადლს (ანუ საკუთარი ნებით არ დაემორჩილონ მას) და ჯიუტადაც შეეწინააღმდეგონ მას ადამიანზე ღმრთის კეთილი ზემოქმედების ყოველგვარი ხერხის მიუხედავად. "დღენიადაგ ხელს ვიშვერ მოჯანყე ხალხისაკენ, რომელიც უკეთური გზით დადის, თავისი ზრახვების კვალზე" (ეს. 65:2). და ამგვარი მაგალითი საკმაოდ ბევრია (იხ. მაგალითად, საქმე 7:51; იერემია 7:13; იგავთა 1:24 და სხვ.). საერთოდ, წმიდა წერილის წიგნებში, როგორც ეს ყველამ იცის, მოთავსებულია უამრავი შეგონება, აღთქმა და მუქარა იმისთვის, რათა სათნოებათა ქმნისკენ აღძრას ადამიანი. რაც ადამიანის ცოდვისა და ვნებისკენ ბუნებრივ მიდრეკილებაზე მეტყველებს, რასაც სინანულით მოქცევა და ღმრთის მადლით, ძლევა სჭირდება.

მეტიც, ცნობილია, რომ უფლის რჩეულ მოწაფეთაგან ზოგიერთი მწვალებლობაშიც კი შთავარდა, მაგალითად, სამოცდაათთაგან: ნიკოლოზი, დიმასი, ფიგელი და ერმოგენე. ერთ ერთი მათგანი წარმართთა მოგვიც კი გახდა. ხოლო თორმეტი მოციქულიდან, მართალია, სულთმოფენობის შემდეგ არავინ გადაცდენილა ჭეშმარიტებას, მაგრამ ამის შესაძლებლობას საკუთარ თავში ისინი არ უარყოფნდნენ; პირიქით, ისინი ამბობდენ: "თუ ვამბობთ, მას ვეზიარებითო და ბნელში კი დავდივართ, ვცრუობთ და არ ვიქცევით ჭეშმარიტების თანახმად" (1 იოანე 1:6).



აქ შენ საკუთარ თავს წეინააღმდეგები , რადგან ჯერ წერ, რომ შესაძლოა ქრისტეანი უცოდველად ცხოვრობდეს, მაგრამ "ხდება თუ არა ეს ღვთის დახმარებით(მადლით) - ამის დამტკიცება ხელაღებით შეუძლებელია", შემდეგ კი მოგყავს ფრაზა, რომელიც აცამტვერებს ამ შეხედულებას: "ღვთისგან შობილი ძე იცავს და ცოდვა არ ეკარება". ანუ პირდაპირ ითქვა, რომ უბიწოება და სიწმინდე ღმრთის გარეშე, საკუთარი ძალისხმევით არ მიიღწევა.

გარდა ამისა, მინდა ყურადღება მივაპყრო ფრაზას:


როგორ არის შესაძლებელი ვამტკიცოთ, რომ ადამიანის სწრაფვას სულის ცხოვნებისკენ ღმერთი არ შეეწეოდეს? მაშ, რისთვის ეცვა ჯვარს? რად მოუვლინა ქვეყნიერებას სულიწმიდა? რაში მდგომარეობს სულიწმიდის ფუნქცია ეკლესიაში თუ არა იმაში, რომ შეეწეოდეს ყოველ ქრისტეანს სიკეთის ქმნასა და მცნებათა აღსრულებაში?! მოჰფენდეს მადლს საეკლესიო საიდუმლოებებს და აღასრულებდეს მრავალ სასწაულთ მორწმუნეთა მიერ!

სასწაული, კიდევ ერთი ნიშანია იმისა, რომ ადამიანის უბიწო და კეთილ ცხოვრებას მადლი შეეწევა, რადგან იმის მტკიცებას ხომ არ დაიწყებს ვინმე, კაცს საკუთარი ძალისხმევით შეეძლოს მიცვალებულის გაცოცხლება, მკელობელთა (კოჭლთა), ბრმათა და ათასგვარ სნეულთა და ეშმაკეულთა განკურნება? და თუკი ქრისტეანები ამას იქმოდნენ, განა ეს ცხადი ნიშანი არ არის მათში მოქმედი სულიწმიდის მადლისა? და თუ ასეა, რატომ ვამბობთ, რომ არ ვიცით სულის ცხოვნების საქმეში ღმერთი შეგვეწევა თუ არა?

ღმრთის შეწევნა, შენი რწმენით, ჯვარცმით დამთავრდა და იმ დღიდან ადამიანი საკუთარი ნების ანაბარა დარჩა... მაშინ, როგორ ძალუძს ღმრთისგან მიტოვებულ ამგვარ ადამიანს (ეს უკვე არის საშინელი სასჯელი ყოველი კაცისთვის), გაუმკლავდეს ეშმაკს? მადლი თუ არა, რა იცავს ადამიანს დემონთა მძლავრებისგან?

ცნობილი ღვთისმეტყველი, არქიეპისკოპოსი ბასილ კრივოშეინი სამართლიანად ამბობს, "ანგელოზები, ცხადია, ამ ბრძოლაში შეგვეწევიან და გვიცავენ, მაგრამ ისინი როდი აღუდგებიან წინ სატანას, არამედ თვით ქრისტე და მადლი სულიწმიდისა, რომელიც თავისი მყოფობით ანადგურებს დემონურ საცთურებს და ანათლებს ჩვენს სულებს სატანური უკუნისგან. ასე, მაგალითად, წმ. კირილე იერუსალიმელმა თავისი "კატეხიზმოს" ერთ ერთ თავში, იმის შემდეგ რაც გვესაუბრება იმ უკუნ სიბნელეზე, რომელიც დემონებს შემოაქვთ ჩვენს გონებაში, დაუყოვნებლივ ლაპარაკობს სულიწმიდაზე, რომელიც ამ ბრძოლაში ერევა, განგვანათლებს და კეთილსურნელებით აღგვავსებს (Кирилл Иерусалимский. "Огласительное Слово", 16. 16. P. G. 33. 940).

და ეს სრული ჭეშმარიტებაა! პელაგიუსი და მისი მოწაფე ისე გაერთნენ ადამიანების ცოდვებითა და მათი ძლევის ადამიანური შესაძლებლობებით, რომ ეშმაკის არსებობა მიავიწყდათ...

ასკეტი მამები კი გვასწავლიან, რომ დემონები მრავალ ხერხს მიმართავენ, რათა დაგვაბრკოლონ ჩვენს ლოცვებში. ლოცვის დროს შთაგვაგონებენ სხვადასხვა აზრებს, მოგვაგონებენ მრავალფეროვან საგნებს, ვნებებს, ხორციელ გრძნობებს და ა. შ. რათა შეასუსტონ ჩვენი გონება და შეუძლებელი გახადონ გულდასმითი ლოცვა.

მეუდაბნოვე მამათა ციტირება ამ მხრივ ძალიან შორს წაგვიყვანს, მაგრამ მათი თხზულებებიდან ცხადი ხდება, - ვერავინ ვერ გადაურჩება დემონთა უსასტიკეს შემოტევას ღმრთის მადლი თუ არ დაიცავს!...

ვერც ერთი ადამიანი, საკუთარი ძალისხმევით ვერ გაუმკლავდება დემონურ ხიბლს თუ მადლი არ შეეწია!...

მეტიც, ის მამები, რომლებსაც მკაცრი, დაყუდებული ცხოვრება აურჩევიათ, ხშირად ყოფილან დემონთა თავდასხმის ობიექტები და ზოგჯერ ცთუნებულან... ამ მხრივაც შემეძლო მრავალი მაგალითის მოხმობა, მაგრამ ვფიქრობ ამჯერად ეს ზედმეტია...

მე არავის შევედავები რწმენის საკითხში... როგორც გინდა ისე გწამდეს, მე მხოლოდ მაშინ ვდავობ, როცა აქეთ მედავებიან ჩემი სარწმუნოების სისწორეში... საღვთისმეტყველო დისპუტში კი ჩემს სარწმუნოებრივ პოზიციას ვაფიქსირებ მხოლოდ...

ამდენად, ლაშა, ანათემაზე შენს გადაცემას არ ვაპირებ... ღმერთმა გიშველოს და მისი მადლით კვლავ დაგაბრუნოს ჭეშმარიტი რელიგიისკენ.


და ბოლოს, რაც შეეხება ავგუსტინეს. შენ იკითხე:


ეს საკმაოდ ვრცელი თემაა და ალბათ დამეთანხმები, ახლა ამაზე მსჯელობა შორს წაგვიყვანს. ავგუსტინე, სხვებისგან განსხვავებით, მაინც მართლმადიდებელი ეკლესიის ერთგული დარჩა...

მომიტევე თუ დეტალურად არ განვიხილე ყველა შეკითხვა. ვფიქრობ, შენს მიერ დაყენებულ საკითხს, ზოგადად მაინც ვუპასუხე... მიიღებ თუ არა, ეგ შენი საქმეა.

პატივისცემით: ძველმართლმადიდებელი.

პოსტის ავტორი: Atm@n თარიღი: Aug 25 2012, 03:40 PM

პელაგიანიზმი რას ნიშნავს? მე ძალიან მომწონს პელაგეა. ალბათ მის მიმდევართა მოძრაობაა ხო?

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Aug 25 2012, 05:40 PM

არ იცი რომ მაგის მიმდევართა მოძრაობა არ იქნება?

ესაა ერთ-ერთი გაუკუღმართებული მწვალებლობა. და საკმაოდ ძველიც...