დავითი, ფსალმუნები, განმარტებანი პარამეტრები

[marine]

ყველაფერი დავითის ფსალმუნების შესახებ!


"ჩვენ დავითიანნი ვართ! "დავითი" ნიშნავს ღვთისაგან შეყვარებულს".

/ილია II/


ტროპარი:

"უცხოსა სიმდაბლისა მუშაკო, უცხოდ ამაღლებულო მშვიდო, მგალობელთა მთავარო დავით, ქრისტეს მამობასა ღირს-ქმნილო, მეოხ გვეყავ ჩვენ წინაშე ღმრთისა, წინასწარმეტყველო და მეფეო".



ფსალმუნის ძველ-ქართული სიტყვის განმარტება:

კუმოდიან (103, 32) - აბოლდებიან, აკვამლდებიან, კვამლი აუვათ.

[marine]

"ამ წიგნის მამა არის დავითი, რომელიც აბრაამის მერე ერთი იყო ერების მამა, - ჩვენი საკუთარი ორფეოსი - მგალობელი; სათნოებათა პირველი ფერმწერი; - დავითი, პირველი მაუწყებელი ერთარსება ღმრთეების სამი პირისა, მწყემსი და შესანიშნავი მხედარი, წინასწარმეტყველი და, ამასთანავე, მეფე, - დავითი, რომელიც გახდა გული, ენა და კალამი პირველი მეფისა - ზეციერი მეუფისა, რომელმაც მოიპოვა ყველა ის სათნოება, რომლებიც ადამიანს განაღმრთობს"




მჭელეული (125, 6) - ხელეული (ხელეური), ნამგლით მომკილი პური, რაც მომკელის ერთ მუჭში თავსდება.

[marine]

„ფსალმუნნი განდევნაა ეშმაკთა. ფსალმუნნი იარაღია შიშისაგან ღამისა. ფსალმუნნი უსაფრთხოებააა ჩვილთათვის. ფსალმუნნი ნუგეშისცემაა მოხუცთა. ფსალმუნნი ყველაზე ღირსეული სამკაულია დედათათვის. ფსალმუნნი საქმეა ანგელოზთა, ზეციური სამკვიდრებელი და სულიერი საკმეველია. ფსალმუნნი განანათლებს გონებას, აღმყვანებელია ზეცად, კაცთ ღვთის თანამოსაუბრედ ჰყოფს. ფსალმუნნი სადაც შემუსვრილებით იგალობება, იქვეა ღმერთი ანგელოზთა თანა“

წმიდა ეფრემ ასური
/FB/

ქარქუეტი (101, 3) - დიდი ხმელი ბალახი.

[marine]

ფსალმუნი 106, 36

„და ითესეს ყანები და დაასხეს ვენახები და ყვეს ნაყოფი იფქლისა “ - უამრავ ადამიანში იქნა დათესილი ღვთის სიტყვა, უამრავი ადამიანი მოექცა და „და დასხეს ვენახები“, როგორც მამები გვეუბნებიან, „დასხეს ვენახებში“ იგულისხმება ეკლესია, ანუ უამრავი ღვთის სახლი აშენდა და უამრავი ადამიანი შეუერთდა ქრისტეს სამწყსოს“.

/არქიმანდრიტი მაკარი (აბესაძე)/

[marine]

"ფსალმუნთგალობას ნუ დასცხრებიან ბაგენი შენნი, რამეთუ ღვთის სახელის ხმობა განასხავს დემონებს"

/ღირსი ნილოს სინელი/

[marine]

"ფსალმუნი (სადიდებელი, საგალობელი) ეწოდება მუსიკალურ სიმებიან ინსტრუმენტს. ეს საკრავი დავითის განუშორებელ საკრავს წარმოადგენდა. დავითი ღვთის შთაგონებით თხზავდა უფლის სადიდებელს და ქნარზე გალობდა. მისი ხმა იმდენად შთამბეჭდავი და დამატკბობელი იყო, რომ როცა საულ მეფეს ბოროტი სული შემოაწვებოდა, მოუსმენდა დავითის გალობას და უკეთ ხდებოდა, – გაეცლებოდა ბოროტი სული მეფეს".

[marine]

108-ე ფსალმუნი

8. "იყვნედ შვილნი მისნი ობოლ, და ცოლი მისი - ქურივ"

- ვიცით, რომ ქრისტიანობის პირველ საუკუნეში, როდესაც რომაელებმა იერუსალიმი აიღეს, უამრავი ადამიანი მოწყდა, უამრავი დარჩა ობლად და უამრავი დაქვრივდა.

/არქიმანდრიტი მაკარი (აბესაძე)/

[marine]

"იგი [ფსალმუნთა წიგნი] კურნავს სულის ძველ წყლულებს და ახლებსაც მსწრაფლ არჩენს, სნეულს აღადგენს, უვნებელს კი ფარავს. საერთოდ, რამდენადაც ეს შესაძლებელია, ანადგურებს ვნებებს, რომელნიც კაცის ცხოვრებაში მის სულზე სხვადასხვაგვარად ბატონობენ. ამასთან, ადამიანში იგი წარმოშობს რაღაც მშვიდ სიამოვნებასა და ტკბობას, რომელიც გონებას უმანკოს ხდის".

/წმ. ბასილი დიდი/

[marine]

"- ფსალმუნში ვკითხულობთ: "ნეტარ არს რომელმან შეიპყრნეს ჩვილნი შენნი და შეახეთქნეს კლდესა" (ფს. 136,10).

ჩვილებში იგულისხმება ჯერ კიდევ მოუმწიფებელი, ცოდვისმიერი ფიქრები და მოძრაობები, რომლებიც ადამიანის სულში წარმოიშობა".

[marine]

"ლოცვისა და ფსალმუნთგალობის მოუკლებელი ღვაწლით მან თავის სულში მიაძინა ვნება, მრისხანება, სიამაყე და სხვა გარეული მხეცები".

[marine]

"მიუხედავად იმისა, რომ ფსალმუნი [109] მცირე ზომისაა, უდიდესი ტევადობისაა თავისი წინასწარმეტყველური და სულიერი თვალსაზრისით".

[marine]

"შენ ხარ მღვდელ წესსა მას ზედა მელქისედეკისსა" (ფს. 109, 4)


- ეს სიტყვები მიმართულია მაცხოვრისადმი, - აარონის წესზე კი არ არის მღვდელი უკუნისამდე, არამედ მელქისედეკის წესზე, როგორც პავლე მოციქული ბრძანებს, მელქისედეკის არც დასაწყისი და არც დასასრული არ იცის არავინ.

რათქმაუნდა, მელქისედეკი იყო უბრალო კაცი, რომელიც აღასრულებდა მსახურებას ჭეშმარიტი ღვთისადმი, მაგრამ წმინდა წერილიდან მისი არც დასაწყისი ვიცით და არც დასასრული და სწორედ დაუსაბამო და დაუსრულებელი მღვდელობა იქნება მაცხოვრისა;

"წესსა ზედა მელქისედეკისსა", - მელქისედეკმა პური და ღვინო მიართვა, პურს და ღვინოს სწირავდა, ანუ არა სისხლიანი მსხვერპლით აღუვლენდა მსხვერპლს ღმერთს, არამედ პურისა და ღვინოს შეწირვით.

ვიცით, რომ მაცხოვრის მოსვლის შემდეგ სისხლიანი მსხვერპლშეწირვა შეწყდა და უსისხლო მსხვერპლშეწირვა აღესრულება, რაც, ასე ვთქვათ, მელქისედეკის წესზეა დაფუძნებული".

/არქიმანდრიტი მაკარი (აბესაძე)/

[marine]

"უფალი მასზე მსასოებელთ იცავს ცოდვით დაცემისაგან "იხსნეს უფალმან სულნი მონათა მისთანი და არა ცოდონ ყოველთა, რომელნი ესვენ მას" (ფს.33,23).

[marine]

"ნეტარი ავგუსტინე ამბობდა, რომ ფსალმუნთა გალობის სიყვარულმა წარმოშვა მონასტერიო".

[marine]

"ფსალმუნთგალობას ნუ დასცხრებიან ბაგენი შენნი: რამეთუ ღვთის სახელის ხმობა განასხამს დემონთ"

/წმიდა აბბა დოროთე/

[marine]

"დადგა დედოფალი მარჯვენით შენსა, ოქროქსოვილითა შემკულ და შემოსილ პირად-პირადად" (ფს. 44,9) სხვა რომელი დედოფალია ეს, თუ არა ქალწული მარიამი, და სხვა, ვის მარჯვენით დადგა იგი, თუ არ უფალი ღმერთის მარჯვენით?!"

/წმ. მაქსიმე ბერძენი/

[marine]

"იგი [წმ. ნიკოლოზ სერბი] წერს თავის ზოგიერთ თხზულებას, მათ შორის "საუბრები ტბის პირას", რომელსაც თანამედროვენი მეორე "ფსალმუნს" ეძახდნენ".

[marine]

"იკითხეთ ფსალმუნები. მათში შეიძლება იპოვოთ პასუხი ნებისმიერ კითხვაზე, სულიერ მოთხოვნილებაზე, ტკივილზე, ავადმყოფობაზე, ფსალმუნები წამალია".

/მღვდელ-მონაზონი ანატილი/

[marine]

ფსალმუნი 115

6. "პატიოსან არს წინაშე უფლისა სიკვდილი წმიდათა მისთა"

- ყველაზე დიდი რაც შეიძლება აღვასრულოთ ღვთის სიტყვისათვის, ესაა ღვთის წინაშე მოვკდეთ. ეს არ ნიშნავს მარტო მოწამებრივ აღსასრულს, ნიშნავს მოღვაწეობით აღსასრულსაც. მოწამებრივი აღსასრულია, როდესაც ადამიანი ღვთის სიტყვის გამო, ღვთის რწმენისთვის უფლის წინაშე დაისჯება, მსწრაფლვე აღესრულება, ხოლო მოღვაწეობითი აღსასრული - როდესაც ადამიანმა მთელი სიცოცხლე მიუძღვნა უფალს, ბოლოს კი ღვთივსათნოდ და მართლად აღესრულა.

/არქიმანდრიტი მაკარი (აბესაძე)/

[marine]

ფსალმუნი 117

27. "ღმერთი უფალი და გამოგვიჩნდა ჩუენ; განმზადენით დღესასწაული ჟამსა ყვავილთასა, ვიდრე რქათამდე საკურთხევლისა".

- განკაცნა ღმერთი, ხორციელად გამოგვიჩნდა ღმერთი; ყვავილობის ჟამს განამზადეთ დღესასწაულიო, - ეს კვლავ ნათქვამია მაცხოვრის უბრწყინვალეს დღესასწაულზე, აღდგომაზე, რომელიც ყვავილობის ჟამს განემზადა, წინასწარმეტყველებაც კი არის ამ სიტყვებში - აღდგომა ყვავილობის ჟამს, გაზაფხულზე უნდა მომხდარიყო.

"ვიდრე რქათამდე საკურთხევლისა" - საკურთხევლის რქამდე, ვიცით, რომ ისრაელში სოლომონის ტაძარში საკურთხეველს ოთხივე მხარეს რქები ჰქონდა, რომელიც საკურთხეველზე მაღალიც კი იყო, - საკურთხეველზე ამაღლდა, უფრო მეტად აღივსო ყველაფერი სიხარულით, ღვთის განდიდებით, ანუ ძველ აღთქმაზე გაცილებით ზეაღმატებული იყო ის სიხარული, რაც უფალმა თავის მოსვლით მოგვანიჭა, ვიდრე ის სულიერი სიხარული, რომელსაც ძველი აღთქმის პერიოდში განიცდიდა ადამიანი".

/არქიმანდრიტი მაკარი (აბესაძე)/