მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

„საცხოვრებელს გარშემო ტყე ეკრა, არავითარი პირობები არ გააჩნდათ, წყალიც საკმაოდ შორს იყო... იუჯინი [მღვდელმონაზონი სერაფიმ როუზი] წერდა: "ყველა ვითომდა მოუწყობლობა სინამდვილეში უპირატესობა გამოდგა და მათი ერთობლიობა სულიერი ცხოვრების მღვიძარებას უწყობდა ხელს... ელექტრობისა და სატელეფონო კავშირის არარსებობა წუთისოფლისგან მაქსიმალურ იზოლაციას უზრუნველყოფდა, წყლის ნაკლებობა ცხოვრებას ასკეტურ იერს ანიჭებდა, რაც იმ ხელოვნურ პირობებში, თანამედროვე ადამიანთა უმეტესობა რომ ცხოვრობს, წარმოუდგენელია. ბუნების წიაღში არსებობა, განსაკუთრებით - ზამთარში, რწმენას აძლიერებს და ადამიანს მოთმინებას აჩვევს, ხშირი და უხვი თოვა კი იმაში გაწვრთნის, რომ საკუთარ თავს დიდად არ ენდოს. მთლიანობაში წარმოდგენა გვექმნება (თუმც კი ერთობ მიახლოებითი), თუ როგორ ცხოვრობდნენ პირველი ქრისტიანები".

1970 წელს, გერმანე ალასკელის კანონიზაციის შემდეგ, იუჯინი - სერაფიმეს, გლები კი გერმანეს სახელით ბერად აღკვეცეს. "რა ბედნიერი ვარ, რომ მოვუკვდი წუთისოფელს", - წერდა მამა სერაფიმე მეგობარს. ამ წყალობისთვის მთელი გულით მადლობდა უფალს და როცა ერთხელაც, წუთიერი დაეჭვებისას, მამა გერმანემ ჰკითხა, - იქნებ მართლაც შევიშალეთ, ამ უღრან ტყეში რომ ვცხოვრობთო, გაოცებულმა შეაგება: "რას ამბობ, ეს ხომ სამოთხეაო!"

მამა სერაფიმემ საკუთარი ხელით აიგო მთის ფერდობზე სენაკი და მას "ოპტინა" დაარქვა. ადამიანებთან ურთიერთობაში ძალზე უბრალო იყო, საკუთარ აზრს იშვიათად გამოთქვამდა, თავის სენაკში, სანთლის შუქზე საათობით მუშაობდა და იქ უმნიშვნელოვანესი აპოლოგეტური თხზულებანი შექმნა.“

[marine]

„მონაზვნის ლოცვას დიდი ძალა აქვს და მასზე ბოროტი ვერ იმარჯვებს.“

[marine]

"იგი [მამა ტიხონი] უდაბურ ადგილას ცხოვრობდა მარტოდმარტო და სენაკშიც თითქმის არაფერი ჰქონდა. არც არაფერი უნდოდა, ოღონდ ქრისტე ჰყოლოდა გულში, რადგან სადაც ქრისტეა, იქ სამოთხეა - მამა ტიხონისთვის ღვთისმშობლის წილხვედრი მიწა სამოთხე იყო".

[marine]

"ახლა შესამოსელი და მონაზვნური სამოსი ისეთივე საიდუმლოებაა, როგორიც გვირგვინების დადგმა ქორწინებისას. შენ მონაზვნურ ტანსაცმელს იცმევ გვირგვინის ნაცვლად და ასე ხდები ქრისტეს სასძლო, დებ რა ქალწულების აღთქმას სიცოცხლის ბოლომდე. შეიძლება თუ არა, რომ ეს გვირგვინები სხვას მიცენ, რომ ახლა სხვამ იქორწინოს? არა. მაგრამ როცა კვდებიან, გვირგვინებს მათთან ერთად დებენ კუბოში".

/იოსებ ათონელი/

[marine]

"ახალბედა მონაზონმა თავისი მონაზვნური ცხოვრების დასაწყისში არ უნდა შეისრუტოს ამ სოფლის სიბრძნე, იმიტომ, რომ შემდეგ მუდამ იშიშინებს იმ სანთლის მსგავსად, რომელსაც პატრუქი სველი აქვს".

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

„მამა ტიხონი ცდილობდა არა მარტო ისიხასტური სულით, არამედ დიდსულოვნებითაც მიებაძა და ასევე იმითაც, რომ არავინ დაემძიმებინა. იგი არიგებდა მონაზვნებს, ეღვაწათ ამაო მზრუნველობისაგან თავის დასაღწევად. მუშებივით არ ემუშავათ და ერისკაცებივით არ ეჭამათ, რადგან მონაზვნის საქმე არის მუხლთადრეკა, მარხვა, ლოცვა - არა მარტო საკუთარი თავისათვის, არამედ მთელი ქვეყნიერებისათვის - ცოცხალთა და მიცვალებულთათვის, ხოლო შრომა მათ ნაკლებად მართებთ და ისიც - აუცილებლისთვის, რომ სხვები არ დაამძიმონ, რადგან ზედმეტი შრომით, ადამიანი ღმერთს ივიწყებს. იტყოდა ხოლმე: - ფარაონი ბევრს ამუშავებდა და უხვად აძლევდა საჭმელს ისრაელის ერს, რათა მათ ღმერთი დავიწყებოდათ“.

[marine]

„ლანდივით თხელი და თავმდაბალი მონოზონი"

[marine]

"ახალბედა მონაზონი, რომელიც თავის მშობლებს, დებსა და ძმებს იგონებს, ღვთაებრივი შეწეევნის მოსვლას ეწინააღმდეგება. თუ ის სოფელს იგონებს, ეს იმას ნიშნავს,რომ მან ძალიან მალე დაივიწყა ყველაფერი, რაც გადაიტანა, როცა ცდილობდა მოსწყვეტოდა სოფელს".

/წმ. პაისი ათონელი/

[marine]

„ბერმონაზვნური ცხოვრება ფარული, მადლმოსილი მოწამეობაა. ყოველი სული, ვინც ბერმონაზვნურ ცხოვრებას მიუძღვნა თავი, ხანგრძლივი მარტვილობის გზას ირჩევს, უარს ამბობს მიწიერ და ხორციელ სიამოვნებაზე. ჭეშმარიტი ბერის მთავარი ნიშანი - ვინც ხსნისთვის ნამდვილ ხელოვნებას მიმართა - უცნობად დარჩენაა, ე.ი. ნებაყოფლობით დამალვა ბერმონაზვნურ უჩინარობაში, სრული გაქრობა იესო ქრისტეს მორჩილებაში“

/ბერი იოილი/

[marine]

"ბერმონაზვნობა პირველ ფაზაში - ფარული ვნებების გამჟღავნების მეთოდია, შემდეგ კი - სამკურნალო აღზრდის სახე, ბოლოს - ხორციელდება სათნოება და იწმინდება სული"

/ათონელი ბერი გაბრიელი/

[marine]

"მონაზვნობა, პირველ რიგში, სულის სიწმინდეა. მორჩილების გარეშე კი მისი მიღწევა შეუძლებელია. ამიტომაც თუ არ არის მორჩილება, იქ არც მონაზვნობაა. არა-მორჩილი - არც მონაზონია, ამ სიტყვის ჭეშმარიტი მნიშვნელობით. მონაზვნობის გარეშე შეიძლება დიდ სიმაღლეს მიაღწიო და მოწამებრივ სრულყოფილებამდეც კი ახვიდე, მაგრამ გონების სიწმინდე მხოლოდ მონაზვნების ხვედრია, რომელიც მორჩილების ღვაწლით მიიღწევა. აი, რატომ მივიჩნევთ მორჩილებას მონაზვნობის საფუძვლად".

/არქიმანდრიტი სოფრონი/

[marine]

"ერთი ძმა გამოცდილ ბერთან მივიდა და უთხრა: "ამბა! უდაბნოში ყოფნით მოწყენილი ვარ"; ბერმა უპასუხა: "უფრო ხშირად ილოცე და უფალი შეგეწევა, ძალასა და სიმშვიდეს მოგცემს". ლოცვა ნაღველისა და სასოწარკვეთილების წამალია".

/წმ. ნილოს სინელი/

[marine]

“დასჭირდა მონაზონს ერში გასვლა? გავიდეს. მაგრამ უნდა იყოს მთლად თვალები, მთლად ნათელი: კარგად უნდა ხედავდეს, რომ სხვათათვის სარგებლის მოტანისას თვითონ არ დაზიანდეს შემთხვევით.

ძალზე სასიფათოა ახალგაზდა ბერთა და მონაზონთა ერში გასვლა, რომლებიც ჯერ კიდევ გაფურჩქვნის ასაკში არიან. ისინი მახეებს შორის დაიარებიან“

/იოსებ ათონელი/

[marine]

„ვაჟკაცობა, სიმამაცეა საჭირო. მე საბრალო და საწყალი მონაზვნები კი არ მინდა, არამედ - მებრძოლი და ყოჩაღი! რათა მათ მთელი სულიერი სიმამაცით იბრძოლონ ეშმაკის წინააღმდეგ და განადიდონ ღმერთი“.

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

„ყველასთვის ცნობილია, რომ ძნელია მონაზვნური ცხოვრება, ოღონდ ცოტამ თუ იცის, რომ იგი ყველაზე აღმატებული, უწმინდესი, უმშვენიერესი და უმსუბუქესიც კი არის; დიახაც! იგი მსუბუქი, გამოუთქმელად მიმზიდველი, უტკბილესი, მანუგეშებელი, ნათელი და სიხარულით მარადის მბრწყინავია; მაგრამ ჭეშმარიტება არა მრავალთა, არამედ მცირედთა მხარეს არის. მაგრამ იგივე შეიძლება გავიმეოროთ საერთოდ სულიერ ცხოვრებაზე. აი, რატომ ბრძანა მაცხოვარმა: „რამეთუ უღელი ჩემი ტკბილ არს და ტვირთი ჩემი სუბუქ არს“ (მათ. 11,30).

/ოპტინელი ბერი „სტარეცი“/

[marine]

„ადგილი კი არ გვძენს სიწმინდეს, არამედ - ცხოვრების წესი. შეიძლება წმინდა მთაზე იყო, მაგრამ აზრით - მის გარეთ, ხალხში. შეიძლება ფიზიკურად ხალხში იყო, მაგრამ აზრით - ათონზე. თუ შენ ნადვილი ბერი ხარ, სადაც არ უნდა იყო, ათონი შენთვის ყველგანაა“.

/ბერი იაკობი/

[marine]

„ამისათვის გევედრებით, საყვარელნო ძმანო და დანო, კრებულნო მონაზონთაო, რათა არ ესვიდეთ თავთა თქვენთა ზრუნვასა და ქონებასა ზედა თქვენსა; არა იმედობდეთ, არამედ ერთი არს იმედი - იესო მზრდელი ყოველთა. ამას შეეხიზნეთ, ამას მიანდევით ზრუნვა თქვენი; ამან, ტკბილმან იესომ, განაგოს ცხოვრება თქვენი; ესე მდაბალი, მშვიდი და სახიერი იესო შეიყვარეთ; ამის კალთას მიეყრდენით, და არა მოგაცდინონ თქვენ ამასთა ზრუნვათა, არამედ ვითარცა მეფესა, სოფელი გამსახურონ და ყოველნი განგიმზადონ და მორჩილ თქვენდა ჰყოს სოფელი ესე, რაიცა არსებისათვის, საჭირო იყოს თქვენდა, ესე მისთვის, რათა არა მოცდეთ მისდამი სიყვარულის გალობასა და ცად აღმავალი გულითადი ლოცვისათვის“.

/წმ. ალექსი ბერი/

[marine]

“თუ მონასტერში იმისათვის მოხვედით, რომ აქ ქება დაიმსახუროთ, ძალიან მეცოდებით“

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

“არის შემთხვევები, როდესაც შვილს სურს იცხოვროს მონასტერში, მაგრამ ვერ ტოვებს მოხუც მშობელს. ამის შესანიშნავი მაგალითია წმინდა იოანე ოქროპირი, რომელიც არ წავიდა მონასტერში იქამდე, სანამ თავისი მოვალეობა არ აღასრულა მშობლის წინაშე.”

/დეკ. დავით შენგელია/

[marine]

“მონასტერში ანდა საკუთარ სახლში უბრალოდ უნდა იცხოვრო”

/ღირსი პაისი ათონელი/