ეს საკითხი საკამათოა? პარამეტრები

[ზებედე]

დამლოცეთ მამაო.


მამაო, მაინტერესებს სინოდის ეს განჩინება ეხება თუ არა დაუბადებელ, იგივე დედის მუცელში მოწყვეტილ ჩვილებსაც, შეიძლება თუ არა ამ შემთხვევაში ერთნაირად მივიჩნიოთ დაბადებული და დაუბადებელი ჩვილი? არსებობს თუ არა ეკლესიური სწავლება მუცელში მომწყდარ ჩვილების საუკუნო ხვედრზე, ამბობს თუ არა ვინმე კონკრეტულად ამის შესახებ რომ ისინი წარწყმდებიან, ან ცხონდებიან...

ყველას გთხოვთ მამაოს პასუხს ნუ დაასწრებთ

საქართველოს მართლმადიდებელი ეკლესიის უწმინდესი სინოდის განჩინება:

პიროვნების სულიც ცხოვნების შესახებ ეკლესიური მოძღვრება გვასწავლის, რომ ცხოვნებისათვის აუცილებელია ცოდვების მიტევება. წმ. იოანეს სახარებაში სწერია: ”უკუეთუ ვინმე არა იშვეს მეორედ, ვერ ხელეწიფების ხილვად სასუფეველი ღმრთისა” (იოანე 3.3)

მეორედ შობა ნიშნავს ახალი ადამიანის სულიერ დაბადებას.

სარწმუნოების სიმბოლოს XI მუხლის მიხედვით, ცოდვათა მიტევება შესაძლებელია ნათლისღებით: ”აღვიარებ ერთსა ნათლისღებასა მოსატევებელად ცოდვათა". კართაგენის საეკლესიო კრების 110-ე მუხლის თანახმად, ჩვილებიც ნათელს იღებენ ცოდვათა მისატევებლად. ამ კანონით კართაგენის საეკლესიო კრება გვახსენებს, რომ ყოველ პიროვნებას, გარდა პირადი ცოდვებისა, გააჩნია აგრეთვე ადამისმიერი, ანუ პირველქმნილი ცოდვაც. აქედან გამომდინარე, ბუნებრივია, რომ ჩვილებიც, რომელთაც არ გააჩნიათ პირადი ცოდვები, საჭიროებენ ნათლისღებას, რათა განიწმიდოს პირველქმნილი ცოდვისაგან.

სახარების მიხედვით, ნათლისღებაში იგულისხმება ასევე ჯვარცმა და სიკვდილი. უფალი ბრძანებს: "სასუმელი სამე ჩემი შესუით და ნათლისღება, რომელი მე ნათელ-ვიღო, ნათელ-იღოთ..." (მათე 20,23). ამიტომ ქრისტესათვის წამებულნი, რომელთაც არ ჰქონდათ მიღებული წყლით ნათლობა, ღვთის მადლით განიწმინდებიან ცოდვათაგან, ანუ იშვებიან მეორედ, და ისევე, როგორც ნათელღებულნი, დაიმკვიდრებენ ცათა სასუფეველს, ანუ _ ცხოვნდებიან.

ყოველივე ზემოთქმულიდან გამომდინარე, მეორედ შობის, ანუ ცოდვათაგან განწმენდის გარეშე სასუფევლის დამკვიდრება, ანუ სულის ცხოვნება შეუძლებელია. 1/14. XII. 2000 წ.

[დეკ. ანდრია]

მუცელში მომწყდარ ჩვილებზე განცალკავებით არ უსაუბრიათ მამებს იმ მიზეზის გამო, რომ ამის საჭიროება არც იყო. იცოდა ყველამ, რომ დაცემული კაცობრივი ბუნებით, რომლითაც ვიბადებით, სასუფეველს ვერ ვიმკვიდრებთ. დაბადება არ ცვლის ადამიანის ბუნებას. დაბადებით მხოლოდ გვეძლევა საშუალება ნათლობისა, მაგრამ ეს არ არის ბუნების რაიმენაირი ცვლილება.

მოდერნისტული ოპტიმიზმისათვის გაუგებარი და დაუტევნელია ის ფაქტი, რომ ადამიანი შეიძლება ვერ ცხოვნდეს მაშინ, როცა მას პიროვნული ნების გამოვლენის საშუალება არ მისცემია. ადამიანური წარმოდგენები სიკეთესა და სიყვარულზე განსხვავდება ღმრთაებრივი სიყვარულისაგან. ადამიანური გადასახედიდან ბევრი რამ საღმრთო განგებულებაში შეიძლება გაუგებარიც იყოს და ვერ ეტეოდეს სიყვარულზე ადამიანური წარმოდგენების საზღვრებში. რატომ არ მოწყვიტა უფალმა იუდა ან პილატე ყრმობისას, როცა იცოდა მათი საშინელი აღსასრული? რატომ დაისაჯნენ იუდეველთა ყრმები იერუსალიმის დაცემისას მამათა ცოდვების გამო? რატომ იტანჯებიან მონათლული და მაზიარებელი ბავშვები სხვადასხვა სნეულებებით? ან თუნდაც რატომ ვერ ცხოვნდებიან ყრმები მხოლოდ იმის გამო, რომ მშობლებმა ვერ ან არ მონათლეს? (იმედია სინოდის განჩინებას არ გავაპროტესტებთ) რატომ გვგონია, რომ ნათლობის საშუალების არმიცემით ღმერთმა არ მისცა ჩვილებს სასუფევლის დამკვიდრების საშუალება, და არ ვფიქრობთ იმაზე, რომ შესაძლოა ამით იგინი უფალმა ჯოჯოხეთში ტანჯვას აარიდა, იცოდა რა მათი შესაძლო ბილწი ცხოვრება? ჩვენ ვერ ჩავწვდებით ღმრთაებრივი სიბრძნის განგებულებას, მაგრამ უნათლავად ცხოვნების იდეის მიღებით სერიოზულ პრობლემებს შევუქმნით მართალ აღმსარებლობას. მივანდოთ ჩვილთა ხვედრი უფალს.

მინდა გავიმეორო, რომ ვერავინ იტყვის, თითქოს მოუნათლავად აღსრულებული ყრმა (დაბადებული თუ დაუბადებელი) მიეცემა სატანჯველს. ლაპარაკია მხოლოდ სასუფევლის ვერდამკვიდრებაზე. ამიტომ ყოველგვარი გამონათქვამები იმაზე, რომ ვინმე ქადაგებს მოუნათლავ ყრმათა წარწყმედას (ტანჯვას) ცილისწამებას უფრო წააგავს. და კიდევ, ეკლესია ლოცულობს ყველასათვის, ვისაც აქვს თუნდაც მინიმალური შესაძლებლობა სასუფევლის დამკვიდრებისა. ვიხსენიებთ ჩვენ მონანთლულ ყრმებს, თუმცა მათი ცოდვების შენდობას არ ვითხოვთ, რადგან პიროვნული ცოდვა ვერ ექნებოდათ. მოუნათლავთათვის კი ეკლესიას არასდროს არ ქონია არანაირი ლოცვა. ვგონებ, 20 საუკუნე საკმარისია იმისათვის, რომ ჩამოყალიბებულიყო ეკლესიის ლიტურღიკა.

რაც შეეხება უფლის პირის ხედვას, გავიხსენოთ, რას ბრძანებს წმიდა წერილი: "ეკრძალენით, ნუუკუე ვინმე შეურაცხ-ჰყოთ ერთი მცირეთა ამათგანი. გეტყჳ თქუენ, რამეთუ ანგელოზნი მათნი ცათა შინა მარადის ხედვენ პირსა მამისა ჩემისასა, რომელ არს ცათა შინა" (მთ. 18,10). უფლის პირის ხილვა შესაძლებელია კაცთათვისაც. "და უწოდა იაკობ ადგილსა მას "ხილვაჲ ღმრთისაჲ", რამეთუ ვიხილე ღმერთ პირისპირ და ცხოვნდა სული ჩემი" (შექმნ. 32,30). გავიხსენოთ ფერისცვალების დღესასწაულის კონდაკი: "მთასა ზედა ფერი იცვალე ქრისტე ღმერთო და რაოდენ ძალ-ედვა მოწაფეთა შენთა, დიდებაჲ შენი უჩუენე... " გამოცხადებაში კი მართალთა შესახებ ვკითხულობთ: "მონანი მისნი ჰმსახურებდენ მას. და იხილონ პირი მისი და სახელი მისი შუბლთა ზედა მათთა" (გამოცხ. 22,4)

როცა ლაპარაკია იმაზე, რომ ანგელოზთა და კაცთათვის შეუძლებელია ხილვა პირისა ღმრთისა, იგულისხმება ის, რომ მთელი სისავსით უფლის სიდიადის აღქმა ქმნილებას ვერ ძალუძს.