განკითხვა, რა არის განკითხვა?! პარამეტრები

[marine]

"ჩვენ ახლებურად უნდა დავინახოთ ადამიანიც, იმიტომ რომ ძალიან ადვილად ვხედავთ მოყვასის ნაკლულოვანებებს და ადვილად განვიკითხავთ ერთმანეთს, გულს ვატკენთ ამით. ამიტომ ჩვენ ადამიანშიც უნდა დავინახოთ ხატება ღვთისა, ეს დიდი სიწმინდე და ვისწავლოთ მოკრძალებული და მოწოწებული დამოკიდებულება ყველა ადამიანის მიმართ, ვინც ჩვენ გარშემო არის"

/მიტროპოლიტი შიო (მუჯირი)/

[marine]

"განკითხვა - ამპარტავნების ერთ-ერთი გამოვლინებაა. ეს არის ვნება, რომელიც არარაობას საშუალებას აძლევს სხვების ლაფში გასვრით თავი მოიწონოს. ხშირად ადამიანები თავს სწორედ განკითხვისთვის იყრიან. როგორ გამოუცოცხლდებათ ხოლმე სახეები, თვალები როგორ აღტაცებით უელავთ, როცა სხვების სისუსტეებზე და მანკიერებებზე საუბრობენ! როგორი ზეიმით მოაქვთ სიახლეები თავიანთ მეზობლებზე, როგორც ნადავლი საერთო სუფრაზე! თითქმის ყოველთვის, სხვების განმკითხავები და ცილისმწამებლები, თავის იმით იმართლებდნენ, რომ "სიმართლისათვის იბრძვიან", სინამდვილეში კი ეს არა მანკიერების განკითხვა, არამედ თვითმოსამართლე ცილისმწამლების პათოლიგიური შინაგანი სიბილწეა. ასეთები ხორციან დახლზე მცოცავ ბუზებს, ან ლეშის მწამელ მატლებს ჰგვანან"

/არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/

[marine]

"საკუთარი თავი დაიცავი, ხოლო სხვის დაცემაზე ნუ გაიცინებ"

/წმ. გრიგოლ ღვთისმეტყველი/

[marine]

"- იცით, რა დამემართა ერთხელ? მე ნაცნობთან ერთად წავედი მსახურებაზე მონოდენდრის მონასტერში, კონიციდან დაახლოებით ფეხით ცხრა საათის სავალზე. ტაძარში ჩემი ნაცნობი დადგა მგალობლებთან, მე კი უკან დავდექი და მათთან ერთად ვგალობდი. გარკვეული დროის შემდგომ ტაძარში შემოვიდა საკმაოდ ახალგაზრდა ქალი, შავი ტანსაცმლით, ჩემს გვერდით დადგა და დამიწყო გულდასმით დათვალიერება. მიყურებს და პირჯვარს იწერს, მიყურებს და პირჯვარს იწერს... მე გავბრაზდი.

"რა ჭირს ამ ქალს? რას მიყრებს დაჟინებით?" - მე ჩემს დებსაც არ ვუყურებდი ქუჩაში, როცა ისინი გვერდით ჩამივლიდნენ. ისინი სახლში დედაჩემთან მსაყვედურობდნენ: - არსენმა (ხუცესი პაისის საერო სახელი) დაგვინახა და გვერდით ჩაგვიარა.

- განა ასე შეიძლება?! - მეუბნებოდა მერე დედა, - ქუჩაშI შენს დებს ხვდები და არ ესალმები.

- ყველას ხომ არ შევხედავ, ჩემი და არის თუ არა? ჩვენ ბევრი ნათესავი გყვავს, - ვპასუხობდი მე (ბერ პაისის ჰყავდა შვიდი და-ძმა). მეტი საქმე არ მაქვს.

აი, ასეთ უკიდურესობაში ვვარდებოდი: დებს გვერდით უჩუმრად გავუვლიდი ხოლმე.

და აი, დამთავრდა თუ არა ლიტურგია ამ შავოსანმა ქალმა თავისთან სახლში დამპატიჟა. როგორც აღმოჩნდა, მე ძალიან ვგავდი მის ომში დაღუპულ ვაჟს. აი, თურმე რატომ მიყურებდა ასე დაჟინებით ეკლესიაში და პირჯვარს იწერდა: - მე მას შვილს ვაგონებდი. მე კი მას განვიკითხავდი: - რა უსირცხვილო ქალია, როგორ მიყურებს ეკლესიაში მეთქი. მე ძალიან ცუდად ვგრძნობდი თავს ამ შემთხვევის შემდეგ. - რეებს ფიქრობ? ქალმა შვილი დაკარგა, მას რამხელა განსაცდელი აქვს და შენ კიდევ რეებს ფიქრობ?- ვუთხარი ჩემს თავს.

სხვა დროს მე განვიკითხე ჩემი ძმა, რომელიც ჯარში მსახურობდა. მისმა უფროსმა მითხრა: - შენს ძმას კარაქით სავსე ორი ბიდონი მივეცი, სად წაიღო? მე გამახსენდა, რომ ჩემს ძმას სახლში ჯარის მეგობრები მოჰყავდა ღამის გასათევად. - როგორ გააკეთა ასეთი რამ? სხვისი კარაქი როგორ აიღო? - ვფიქრობდი მე. ავდექი და ძმას მკაცრი წერილი დავუწერე... მან კი მიპასუხა: - ბიდონები მოიკითხე ტაძრის დარაჯთან. როგორც აღმოჩნდა, კარაქი მან ეკლესიას გაუგზავნა. - გილოცავ, - ვუთხარი საკუთარ თავს, - მაშინ ის უბედური ქალი განიკითხე, ახლა კი საკუთარი ძმა.

საკმარისია, მორჩა! სხვა დროს არავინ უნდა განსაჯო. შენ ხარ არანორმალური ადამიანი და ამიტომაც ხედავ ყველაფერს არანორმალურად. ეცადე, გახდე ნორმალური ადამიანი, - ვუთხარი ჩემს თავს.

სხვა დროს, როცა რაღაც მეჩვენებოდა არასწორი, ვამბობდი: - ალბათ ეს კარგი რამაა, ამგრამ მე ეს არ მესმის. რამდენჯერ დავიჯერე არასწორი ზრახვა და აღმოვჩნდი მტყუანი.

როცა მე, კარგი გაგებით, მოვიძულე საკუთარი თავი, დავიწყე ყველას გამართლება. სხვების გამართლებას ყოველთვის ვპოულობდი და მხოლოდ თავს ვიმტყუნებდი. თუკი ადამიანი თავს ყურადღებით არ მოეპყრობა - თავის სამართლებელი არ ექნება.

საჭიროა სიმამაცე, რათა მოიკვეთო განკითხვა.

გისურვებთ, დასაბამი დაუდოთ კეთილ საწყისს.

გააჩერეთ განკითხვის ზრახვები. ამინ. გისურვებთ განწმენდას და გონებისა და გულის განწმენდას, ამინ!"

/ღირსი პაისი ათონელი/