აღსარება და ზიარება პარამეტრები

[marine]

"ცოდვების გამუდმებული აღიარების მოვალეობა იგივეა, რაც სინდისის წმინდად და უბიწოდ დამარხვის ვალდებულება"

/სქემიღუმენი ხარიტონი (დუნაევი)/

[marine]

"სინანული, აღსარება ეშმაკს ადამიანზე გავლენას უკარგავს"

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

" - წმიდაო მამაო, როცა საღმრთო ლიტურგია აღესრულება, აუცილებელია, რომ მაზიარებლები ყოველთვის იყვნენ?

- დიახ, იმიტომ, რომ ლიტურგიის უმთავრესი მიზანი ისაა, რომ ქრისტიანები, თუნდაც ზოგიერთი მათგანი, ვინც ამისთვის მზადაა, ეზიარნენ. საღმრთო ლიტურგიის ყველა ლოცვაში ლაპარაკია მორწმუნეებზე, რომლებიც საზიარებლად ემზადებიან. ამიტომ ლიტურგიაზე ერთი მაზიარებელი მაინც უნდა იდგეს. რა თქმა უნდა, ხდება, რომ მლოცველთა შორის ზიარებისათვის არც ერთი არ არის მზად. ეს სხვა საქმეა, მაგრამ კარგია, თუ ვინმე ეზიარება - პატარა ბავშვი, ან ჩვილი. როდესაც მაზიარებელი არ არის, მაშინ ლიტურგიის მსახურება მხოლოდ მღვდლების ზიარებასა და მოხსენებულთათვის აღესრულება. მაგრამ ეს წესი კი არ უნდა იყოს, არამედ - გამონაკლისი"

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

"როდესაც ერთი და იგივე ნაკლს მრავალჯერ ეუბნებიან მღვდელს და თან ამავე დროს თვითონაც ცდილობენ მათ გამოსწორებას, შედეგი შთამბეჭდავია. დროთა განმავლობაში ისეთი სუსტი მხარეების გამოსწორებას ახერხებენ, ადრე რომ ვერც წარმოიდგენდნენ და ეკლესიური ცხოვრების დაწყებამდე ამაოდ შეეცდებოდნენ მათ შეცვლას. ამ დროს ორი პირობის დაცვაა მეტად მნიშვნელოვანი: ერთი - აღსარებაში ნაკლოვანებების ხშირი აღნიშვნა და მეორე - ძალისხმევის გამოჩენა მათ გამოსასწორებლად. თუ მხოლოდ სიტყვიერად ხდება ნაკლის აღმოფხვრა და არაფერი კეთდება მისი გამოსწორებისთვის, მარტო სინანული რას გიშველის"

/დეკ. დავით ციცქიშვილი/

[marine]

"აღსარება-ზიარების საიდუმლოში მონაწილეობა შეძლებისდაგვარად ხშირი უნდა იყოს, მაგრამ არც ზედმეტი, რამდენადაც ღირსეული მომზადებაა საჭირო. თუკი წელიწადში ერთხელ ზიარებაც ვერ ხერხდება, მაშინ მთელი შენი სასოება უფალზე დაამყარე, ილოცე, და უფალი, დაინახავს რა შენს კეთილ ნებას, შენს სურვილსაც ზიარებად შეიწირავს".

[marine]

"რადგანაც ჩვენი გონება, გული და სხეული შებილწულია სიტყვით, საქმით და გულისსიტყვით, აღარ გვაქვს კადნიერება, აღარ გვაცვია საქორწინო სამოსელი. ამიტომ უნდა განვიწმინდოთ აღსარებით, ცრემლით, სულის ტკივილით და, რაც ყველაზე მაღლა დგას - ლოცვით, რომელიც განწმენდს და სრულყოფს ადამიანს"

/წმ. იოსებ ისიქასტი/

[marine]

" - ზოგჯერ აღსარების შემდეგ კვლავ გვქენჯნის სინდისი იმავე ცოდვების გამო, რაც აღსარებაში მოვინანიეთ, ნუთუ არ მოგვეტევა ისინი?

- სინანულით ცოდვები მოგვეტევება, მაგრამ ხდება ხოლმე, რომ აღსარების შემდეგ სინდისი კვლავ გვქენჯნის. განსვენებული მამა მაკარი (ოპტინელი) ამ თემაზე საუბრისას ზოგჯერ საკუთარ ხელს გვიჩვენებდა (ცალ ხელზე მისთივს დიდი ხნის წინათ მოკვეთილი თითი): აი, ტკივილმა დიდი ხანია გამიარა, ამგრამ კვალი დარჩა. სწორედ ასევე, ცოდვების მოტევების შემდეგაც ისმის ხოლმე სინდისის მამხილებელი ხმა"

[marine]

"ზოგი ამბობს, - დღეს ტელევიზიას ლიტურგია პირდაპირ ჩვენს სახლებში შემოაქვსო. დიახ, მაგრამ არა ქრისტე. თუ შეგიძლია, შეეცადე, ტელევიზიით ეზიარო"

[marine]

"ხშირად მიფიქრია, თუ როგორ დაითმენდნენ წმინდანები ასეთ ტანჯვას და განსაცდელებს და მამა იოსებმა [ბურჯანაძე] სწორედ ეს დაგვანახა... გელათში, პანაშვიდზე ჩასულები მისმა ძმებმა, მამა დავითმა და მამა კონსტანტინემ, მის სენაკში შეგვიყვანეს და გვაჩვენეს მოძღვრის დამწვარი კაბის ნაწილი, რომლის გულისჯიბეში აღსარებას ინახავდა.... თურმე ყოველდღე აღსარებას წერდა, რომ უეცრად გარდაცვალების შემთხვევაში, მის მოძღვარს წაეკითხა და შენდობა მიეღო... ჰოდა, სწორედ ეს ჯიბე გადაურჩა ცეცხლს"

[marine]

"ვ".-ს მონათხრობიდან: "მამა ვასილისთან [ოპტინელი] აღსარებაზე სასოწარკვეთის გამო მივედი. ბევრთან ვიყავი ნამყოფი, მაგრამ ერთი და იმავეს გამეორებამ უკვე დამღალა: "როგორ - ისევ? მაგრამ შენ ხომ აღუთქვი?!" - ჩემი თავი მეზიზღებოდა. მივედი ანალოგიასთან, ხმას არ ვიღებ. რა მაქვს სათქმელი, როდესაც სულში წყვდიადია? მღვდელი დუმს და მეც ჩუმად ვარ. რამდენი ხანი გაგრძელდა ასე, არ მახსოვს, მაგრამ უეცრად სიყვარულის ისეთი ტალღა ვიგრძენი, თითქოს ჩემს სულში რაღაც გარღვევა მოხდაო და ავლაპარაკდი, ყველაფერს დაუფარავად ვყვებოდი. ცხოვრებაში პირველად შევძელი, მელაპარაკა ბოლოდმე გახსნილად, გულიდან ყველაფერი ბინძური და უკეთური დაგმოვღვარე, რისი აღიარებაც საკუთარი თავის წინაშეც კი მრცხვენოდა. მაგრამ ახლა აღარ მრცხვენოდა - მამა ვასილისგან ისეთ თანალმობას ვგრძნობდი, თითქოს ეს ტკვილი ორივესი იყო, მხოლოდ ჩემი კი არა.

ამის მერე აღსარებაზე მამა ვასილისთან მივდიოდი, ზოგჯერ დღეში ორჯერ ან სამჯერაც კი. მის ანალოგიას ვიყავი მიჯაჭვული და როგორც კი ცდუნება შემომიტევდა, ვთხოვდი აღსარება მიეღო: "მამაო, ისევ დამეწყო!". - მამა ვასილი უმალ იბარებდა ჩემგან აღსარებას და მეც გულზე მომეშვებოდა ხოლმე. "მამაო, - ვეუბნები ერთხელ, - ალბათ, მოგაბეზრეთ თავი, ისე ხშირად მოვდივარ!" - "რამდენჯერაც საჭიროა, იმდენჯერ მოდი, - მიპასუხა მამა ვასილიმ, - ათჯერაც რომ იყოს საჭირო, ათჯერ მოდი".

ხოლო როდესაც მამა ვასილი მოკლეს... მაპატიეთ, მაგრამ ისეთ ტკვილის ვგრძნობ დღემდე, რომ ამაზე ლაპარაკიც არ შემიძლია".
"ვ".-ს ამბავი იმით დასრულდა, რომ ბერად აღიკვეცა".

[marine]

"გეოლოგი ლიუდმილა ვასილის ასული ტოლსტიკოვა, ამჟამად მონაზონი გეორგია წერს: "წმინდათა შორის საკვირველ არს უფალი! ჩემთვის სამი ოპტინელი ახალმოწამე წმინდანები [ვასილი, ფერაპონტე და ტროფიმე] არიან. მსურს, მოგითხროთ ღვთი მოწყალების ორ შემთხვევაზე, რომელიც მე ცოდვილს მღვდელ-მონაზონ ვასილის შუამდგომლობით მომევლინა.

ახალგაზრდობაში მძიმე ცოდვა მქონდა, ახლა კი სირცხვილით ვიხსენებ მას. მაგრამ ჯერ კიდევ ახალმოსულმა ეკლესიაში, ეს ცოდვა ფაქტობრივად დავმალე და უმნიშვნელო, ირიბი სახელი ვუწოდე, არადა მომაკვდინებელი ცოდვა იყო. გადიოდა წლები. უკვე საეკლესიო გუნდში ვგალობდი, მაგრამ სული ისეთი დამძიმებული მქონდა, რომ მივხვდი, ეს ძველი ცოდვა არ მასვენებს. მაგრამ აღსარებისას სირცხვილით ვერ ვამბობდი, ან უცებ "მავიწყედებოდა".

და აი, 1993 წლის ნათლისღების ღამე დადგა. აღსარება დავწერე, გადავწყვიტე, რომ რადაც არ უნდა დამჯდომოდა, დღესვე მომენანიებინა. ღამისთევის ლოცვაზე გავიგე, რომ ჩემი მოძღვარი დღეს აღსარებებს არ იბარებს. სხვა მოძღვრებთან იმხელა რიგები იდგა, რომ მივხვდი, აღსარებას ვერ ჩავაბარებდი. ტაძარი გადავსებული იყო, ხალხი ზურგიდან მაწვებოდა, პირდაპირ მამა ვასილის ანალოგიისკენ მივყავდი, მაგრამ ისეთი დათრგუნული ვიყავი, რომ თავჩაქინდრული ვმოძრაობდი ხალხში და გარეშემო ვერაფერს ვამჩნევდი. უეცრად მამა ვასილი შემობრუნდა, თავი დამიქნია და მანიშნა, რომ აღსარებაზე მივსულიყავი. სიტყვას ვერ ვძრავ, მდუმარედ გავუწოდე აღსარების ბარათი. ის ორად იყო მოკეცილი და რა ეწერა იქ, მამა ვასილიმ არ იცოდა. დახედა ბარათს ჩემს ხელში და განცვიფრებით მითხრა: "ეს მე?" - "თქვენ მამაო". მან კი კვლავ შესძახა: "ეს მე?" - "თქვენ, წაიკითხეთ". მან წამღერებით გაიმეორა: "ეს მეეეე?" მაშინ არ ვიცოდი, რომ მამა ვასილის მჭვრეტელობის უნარი ჰქონდა, მაგრამ ზუსტად ვიცოდი, რომ ჩემი მდგომარეობა მისთვის ცხადია, მან იცის, რა წერია ბარათში ისე, რომ არც წაუკითხავს. მუხლებზე დავეშვი და ისე ძლიერ ავტირდი, რომ ცრემლები ღვარად მომდიოდა. ერთი რამე არ ვიცოდი, როგორ შეხვედავდი მოძღვარს თვალებში, თუკი ჩემს სიბილწეს გაიგებდა? უცებ მესმის, რომ მამა ვასილი მადლობას მიხდის აღსარებისთვის. ავიხედე და მოძღვრის სიხარულით გაბრწყინებული თვალები დავინახე"

[marine]

"მამა ვასილი [ოპტინელი] ყოველ დღე ამბობდა აღსარებას; ყოველი აღსარება შემოქმედებითი იყო, ხოლო გულისთქმებს უკვე გაჩენისთანავე სპობდა".

[marine]

"ძია კოსტასი ლოცვის კაცი იყო. როდესაც დააპირებდა წმინდა საიდუმლოებასთან მიახლებას, ბუსავით, მთელი ღამე ტყეში შედიოდა სალოცავად. გამთენიისას ბრუნდებოდა, თავის საუკეთესო სამოსს ჩაიცვამდა, რომლითაც ეკლესიაში მიდიოდა და ეზიარებოდა. ჩვენი დროის სხვა ადამიანები კი ღამეებს უქმობაში კარგავენ, როგორც კი დაბნელდება, იმალებიან საკუთარ სახლებში"

[marine]

"თუ ქრისტიანები ვართ და გვწამს, ქრისტეს სისხლი და ხორცი თავად ქრისტეა, როგორ უნდა ვიფიქროთ, რომ ქრისტესგან შეიძლება რაიმე ბიწიერება მოდიოდეს, ან ქრისტემ გამოიწვიოს სნეულება და სიკვდილი. მთელი 20 საუკუნეა ზიარებით ინფექციის გადადების ერთი შემთხვევაც კი არ დაფიქსირებულა"

/დეკ. კონსტანტინე გიორგაძე/

[marine]

"როგორც წმინდა მამები გვასწავლიან, აღსარების თქმის დროს მარცხნივ ეშმაკი გვიდგას, მარჯვნივ კი მფარველი ანგელოზი. ეშმაკი ჩაგვძახის, არ ვაღიაროთ ცოდვები, ანგელოზი კი ცდილობს, ყველაფერი მოვუყვეთ მოძღვარს. მის ხმას თუ დავყვებით, სულიერ სიმსუბუქეს ვიგრძნობთ, თითქოს მძიმე ტვირთი ჩამოგვეხსნაო. სწორედ ეს არის ნიშანი ჭეშმარიტი სინანულისა".

[marine]

"აღსარებაზე ნურაფერს დამალავთ, რომ უკურნებელი სენი არ შეგეყაროთ"

[marine]

"70. თუ ხორცს სხვა ხორცთან შეხებისას ეცვლება იერი და ბუნება, მაშინ როგორ შეიძლება არ შეიცვალოს ის, ვინც ღვთის ხორცს უცოდველი ხელით ეხება?!

უცოდველი ადამიანი არ არსებობს, მაგრამ წმინდა მამა [იოანე სინელი] გულისხმობს აღსარებით განწმენდილ ადამიანს: ვინც სინანულით განდევნის ცოდვებს და განწმენდილი შეეხება უფლის წმინდა სისხლსა და ხორცს, რაოდენ სასიკეთოდ შეიცვლება წმინდა ზიარებით ასეთი ადამინი?"

/არქიმანდრიტი მაკარი აბესაძე/

[marine]

"ყოველი საათი და ყოველი მომენტი შესაფერისია მონანიებისთვის, მაგრამ წმინდა მამები ქრისტიანებს მოუწოდებენ, უფრო ხშირად მივიდნენ აღსარებასა და საღვთო ზიარებაზე, განსაკუთრებით მრავალდღიანი მარხვისას"

[marine]

"აღსარებაზე სათქმელი არაფერი გაქვთ? ეს იმიტომ, რომ მართალი ხართ. ვილოცოთ, რომ უფალმა ცოდვილი გაგხადოთ, ანუ მებაჟის ხმით ალაპარაკდით: "ღმერთო, მილხინე მე ცოდვილსა ამას!" ილოცეთ: "მომანიჭე მე განცდაი თვისთა ცოდვათა". ამავდროულად იშრომეთ და უფლის წინაშე სიარულის ჩვევა შეიძინეთ. ამ ჩვევის შესაბამისად წმინდანთა საფეხურიდან იმ სფერომდე ჩამოქვეითდებით, სადაც ცოდვილები არიან... და როდესაც ამთ რიცხვში აღმოჩნდებით, მაშინ ვეღარც დაითვლით ყველა ცოდვას"

/წმ. თეოფანე დაყუდებული/

[marine]

"ნუ ეცდები, რომ აღსარებისას ცრემლები გქონდეს, უბრალოდ თქვი, რასაც სინდისი გიკარნახებს და მეტი არაფერი"

/ღირსი იოანე ბალაამელი/