ფრიდონ გელაშვილი პოეზია პარამეტრები

[marine]

გადავწყვიტე ეს თემა გამეხსნა და თქვენთვის გამეცნო მამაჩემის, ფრიდონ გელაშვილის, მოკრძალებული პოეზია. მამა ჭეშმარიტი ქართველი იყო და მისი ლექსები შესაბამისად მისივე „სულის ისტორიაა“.

ლექსების კრებული „დაუთოვია ფიქრის კალთებზე“ გარდაცვალების შემდეგ გამოვეცით.


ლექსებს ეტაპობრივად განვათავსებ:



ქარტის წმინდა გიორგის ეკლესიას


ნეტავი ვისი კურთხეული მარჯვენა გთლიდა,

აქ ვინ მოვიდა, ვინ იღვაწა შენდა საშენად.

პირველი ჩრდილი სად დაეცა, რომელი მხრიდან,

ვინ იყო იგი, ვისაც ერგო შენთან დარჩენა.


ცას მიბჯენილი ჩაკირულა კედლები შენი,

ქორბუდა ირმის რქებს მაგონებს მთვარენაბურთალს,

მტკვრის ხევის ვიწროს გადმოყურებს ჩუქურთმა შენი,

ღმერთმა ძლიერმა უკვდავი ჰყო, ვინც შენ გაკურთხა.



კვლავ ილანდება სვეტზე ფრესკა წმინდა გიორგის,

ხშირი ამბორით გაუცრიცა მას სახე მთვარემ,

ქაშუეთსა და ქარტას შორის ღმერთი მიმოდის,

სხივებით რეკავს შენს გუმბათზე სიცოცხლის ზარებს.


ნეტავი ვისი კურთხეული მარჯვენა თლიდა

ფოთოლჩაკირულ ლოდებს მთაზე შენს ასაშენად,

პირველი მტრედი სად დაფრინდა, რომელი მხრიდან,

ვინ იყო იგი, ვის წილად ხვდა შენთან დარჩენა.



* * *

ჩემი გვარი და სახელი გამოგონილი როდია, -

გელაშვილები ამ ქვეყნად თვით გელათიდან მოდიან!

მოდიან ულაყ ცხენებზე ამხედრებულნი, ქებულნი...

სხვა კრძალვა მახლავს, რადგანაც გვარით ვარ მირონცხებული.



* * *

ვგავართ ნატერფალს, კენჭნარევ პლაჟზე

შხაპუნა წვიმა უმალ რომ წაშლის.

ვციმციმებთ წამით ამ ქვეყანაზე

და მერე უმალ მივფრინავთ ცაში.


* * *
ადამიანი ცოდვას ფანტავს ხნულში მარცვლებად,

წუთისოფელში ჩვენ მას ვზიდავთ ჩვენივე თავით...

თუ არ შევჩერდით, თავისთავად ცოდვა არ ცვდება...

პირიქით, იგი ვითარდება, ხარობს და ჰყვავის.

[k@the]

მაკას

ზამთარი ჩვენში ეშხში შესულა,
თოვლმა ხაშური უკვე მოფარა,
მაშ, შენ რადა ხარ ასე ჭრელ-ჭრულა
ჩემი იმედის სინდიოფალავ!

მერინე დადე რა კიდევ
რა კარგი შედარებებია, ძალიან თბილი ლექსებია.

[marine]

მერინე დადე რა კიდევ
რა კარგი შედარებებია, ძალიან თბილი ლექსებია.

მადლობა, ქეთი, თბილი სიტყვებისთვის



ჩემო წისქვილო...


ო, რამდენ ფიქრებს თითზე კენწლავ, ჩემო წისქვილო,

თოვლივით ადნობ ბნელ ღამეებს ჩაკოდილ ქვაში,

ასე მგონია, ხმას შენსას სურს, რომ მე მიშველოს

და ჯერ უთქმელი ლექსი ჩემი აფრინოს ცაში.


სარეკელას ხმით ეჯიბრები ყივილში მამალს,

მხნე, ძარღვიანი წააგავხარ ქორწილის მაყარს,

მაყარს, რომელიც ღამით ხვდება ამვლელს და ჩამვლელს

და ჭიქა ღვინით ალიონი ჟღურტულში გაჰყავს.


ახალ ძეობას, ახალ ამბავს შენ ვინ დაგასწრებს,

და დღენიადაგ ტვიფრავ ვარდად, იად, ღიღილოდ,

თუ შევძელი და ამოვკრიფე, თავიდან დავწერ,

შენს მთელ ნაფიქრალს ლექსად ვაქცევ, ჩემო წისქვილო.



* * *

დამავიწყე ჩემი ეზო,

ტკბილ ოცნებებს მაზიარე,

შენ, პატარა ოქროს თევზო,

ჩემს მტკნარ წყალში გასრიალებ!





* * *

ბაღს ვეფერები, ნაქარგს ვარდებით,

პაპის მარჯვენით ნახატს უშგულთან,

აღმიძრავს ფიქრებს კეცზე მჭადები -

ბებიაჩემის ხელის ჩუქურთმა.

ძალიან თბილი ლექსებია.

მამა ისე ძალუმად თბილი ადამიანი იყო, რომ არსად აღარ მეგულება ასეთი სითბო.