აღსარება და ზიარება პარამეტრები

[marine]

სასუფევლის ძებნა უფლის ძიებაა

"მაგრამ ჩვენ რომ მართლმადიდებლები ვართ, გვაქვს კი სწორი წარმოდგენა ცხონებაზე? მართლმადიდებელ ეკლესიაში ვინც კი დადის, ყველამ იცის, რას ნიშნავს ცხონება? ყველას გაცნობიერებული აქვს, რას ნიშნავს ქრისტეს ხორცსა და სისხლთან ზიარება? ამასაც გავბედავ: ყველა მოძღვარმა იცის, რას ნიშნავს, როცა სულიერ შვილებს ზიარებას უკრძალავენ? ვინ მოიგონა, რომ ადამიანი მხოლოდ მარხვებში უნდა ეზიარებოდეს? მაშ, ზიარება ჯილდოა? სამი-ოთხი თვე უნდა იღვაწო და მერე დაგაჯილდოონ? თუ ისეთი მაგარი ხარ, რომ სამ-ოთხ თვეში სრულყოფილების კიბეზე ადიხარ, ზიარება რაღაში გჭირდება?

ამბობენ ხოლმე - მარიამ მეგვიპტელი სულ ორჯერ ეზიარა ცხოვრებაშიო. მარიამ მეგვიპტელი ტაძართან იყო და არ ეზიარებოდა? ის ხომ უდაბნოში მხეცებთან ცხოვრობდა და სიცოცხლის ბოლოსღა ნახა მოძღვარი, ვინც აზიარა.
ვინც მონასტრებში ცხოვრობდა? გრიგოლ ხანძთელი წელიწადში ერთხელ ეზიარებოდა თუ თვეში ორჯერ? იოანე კრონშტადტელი ყოველდღე ეზიარებოდა, ასევე იქცეოდა თეოფანე დაყუდებული.

ზიარება ჯილდო არ არის, ის მხსნელი საშუალებაა.

საჭიროა, ყველაფრის მიმართ სწორი დამოკიდებულება გვქონდეს. ეს ეხება იმასაც, აქ რას ეძებს ადამიანი. თუ ის სიმშვიდეს, სიხარულს, ბედნიერებას, კეთილდღეობას, ამქვეყნიურ წარმატებას ეძებს, ეს არ მიეცემა. აბა, რა ვეძებოთ? - ღმერთი. უფალი გვეუბნება, უპირველეს ყოვლისა სასუფეველი ეძებეთ და რაც გჭირდებათ, მე ვიცი და მოგცემთო. სასუფევლის ძიება კი უფლის ძიებაა."

/დეკ. თეოდორე გიგნაძე/

[marine]

"ჩვენთვის პირიქითაა - აღსარების გვრცხვენია, ცოდვას კი თავისუფლებად მივიჩნევთ. სინამდვილეში კი აღსარებაა თავისუფლება, ცოდვა კი - სირცხვილი".

/ბერი ანატოლი/

[marine]

"მგზნებარე სინანულით"

[marine]

"კვერცხის ფორმის ვერცხლის სანაწილეში ვერცხლის პატარა კოვზი დევს, კოვზის ტარს ჯვრის ფორმა აქვს. ეს კოვზი თურმე სნეულთა საზიარებლად დაჰქონდა მამა სერაფიონს [გურგენიძე]."

[marine]

"საფუძველი, რომელზეც ქრისტიანმა თავისი ცხოვრება უნდა დაამყაროს, სინანულია".

[marine]

"მან [ღვთისმშობელმა] დაიტია დაუტევნელი. ის ყოვლისშემწველი ცეცხლი, რომელიც დაეტია ადამინში და არ დაწვა იგი. ზიარების ლოცვებშიც ხომ ვკითხულობთ: "ცეცხლი არისო, უღირსთა შემწველი". მაგრამ რომ ვეზიარებით, ხომ არ ვიწვებით ჩვენ".


/მამა გიორგი ტუღუში/

[marine]

"ყოველი ზიარების შემდეგ ცუდად ვხდებოდი, მაგრამ მაინც ვეზიარებოდი. უკმაყოფილებისა და ჩემი ვნებების გამო ადამიანებთან დაპირისპირების განცდა მეუფლებოდა. ზიარება ავლენდა ჩემს რეალურ ბუნებას, რასაც სინამდვილეში წარმოვადგენდი. თავი კარგი მეგონა, მაგრამ ზიარების შემდეგ ვხედავდი, რომ ძალიან საზიზღარი ადამიანი ვიყავი - მძულდა მოყვასი, ადამიანის სიყვარული არ შემეძლო. ამასთან, უწმინდურებაც მინდებოდა და ჩემი ასეთი მდგომარეობა ძალიან მტანჯავდა, რაც ჩემს თავთან დაპირისპირების საბაბს მაძლევდა. მეუფლებოდა განცდა, რომ თუ გარდავიცვლებოდი ასეთი ვნებებით, პირდაპირ ჯოჯოხეთში მოვხვდებოდი. ღმერთს ვევედრებოდი, შევეწყალებინე. აი, ასე ვცხოვრობდი სასულიერო პირობამდე."

[marine]

"ყოველი, რომელიც სინანულის წმინდა და ნათელი სამოსით არ შეიმოსება, ეშმაკეულ ხიბლში განიგდება."


"სინანული, სულის შემუსვრილება, ტირილი სწორი ლოცვითი ღვაწლის ნიშანია".


/ახალმოწამე მიხეილ ნოვოსელოვი/

[marine]

"სინანულის ცრემლთა წვიმა"

[marine]

"წმინდა გიორგი მთაწმინდელი, როგორც ვიცით, კონსტანტინოპოლში გარდაიცვალა. სანამ ათონის მთაზე გადაასვენებდნენ, მოვიდა ვინმე დედაკაცი, ფარსმანისა და ჩორჩანელის და, მოწაფე წმინდანისა. მრავალი ცრემლი დაათხია საყვარელი მოძღვრის ცხედარს: რა მიყავი მე უბედურს, დიდი ხანია ვერ გნახე და გულისსიტყვანიც დამიგროვდაო. შემდეგ წავიდა შინ, დაწერა გრაგნილზე ცოდვიანი გულისთქმანი, რაც აწუხებდა, დაბეჭდა და გიორგი მცირეს გადასცა: ცრემლით გევედრები, ძმაო პატიოსანო, რათა წმინდა მამას სარტყელის ჯიბეში ჩაუდო, რომ რაც აქ წერია, ღირსმა მამა გიორგიმ აღხოცოს და მომიტევოსო. შემდეგ წმინდანის ხელს ეამბორა და ტირილით გაბრუნდა.

როცა წმინდა გიორგი მთაწმინდაზე გადაასვენეს, გიორგი მცირეს გაახსენდა დედაკაცის გრაგნილი. ერთ მღვდელს უთხრა, ენახა. მანაც ჩახედა. ჰოი, საოცრება! გრაგნილზე აღარაფერი ეწერა, აღხოცილიყო წმინდანის ლოცვით დედაკაცის ცოდვები. მაგრამ კაცთა ურწმუნოების გამო აღარავის უთხრა და გრაგნილი ისევ სარტყლის ჯიბეში ჩადო."

[marine]

"სინანული არასდროს არის გვიან. მთავარია, ვაღიაროთ ჩვენი დაცემა და თავი დავიმდაბლოთ. უფალი მხოლოდ ამას ელის ჩვენგან."

/დეკ. გრიგოლ კუმელაშვილი/

[marine]

"ზიარების მიღებით ადამიანი თავად უფალს უერთდება, რომლის თანადგომის გარეშეც ვერც სულიერ და ვერც მიწიერ ცხოვრებაში წარმატებას ვერ მივაღწევთ."

/მამა გაბრიელ დარჯანია/

[marine]

“- ბავშვი მოინათლება თუ არა, იმ დღიდან უნდა ვეცადოთ, რაც შეიძლება ხშირად ვაზიაროთ უფლის წმინდა სისხლსა და ხორცს. რა მნიშვნელობა აქვს ჩვილობიდან ზიარებას?

- "რომელი სჭამდეს ხორცსა ჩემსა და ჰსუმიდეს სისხლსა ჩემსა, იგი ჩემთანა დადგომილ არს და მე მის თანა", - ბრძანებს უფალი. ეს იმას ნიშნავს, რომ ზიარების მიღებით ადამიანი თავად უფალს უერთდება, რომლის თანადგომის გარეშეც ვერც სულიერ და ვერც მიწიერ ცხოვრებაში წარმატებას ვერ მივაღწევთ. გარდა ამისა, ზიარება ადამიანს სჭირდება საკურნებლად და განსაწმენდად სულისა და ხორცისა.

ნაზიარები ადამიანი ბნელი ძალების ზემოქმედებისგანაც არის დაცული და, რაც მთავარია, როგორც მაცხოვარი გვაუწყებს, ზიარება აუცილებელი პირობაა ზეციური სასუფევლის მოპოვებისათვის: "რომელი სჭამდეს ხორცსა ჩემსა და ჰსუმიდეს სისხლსა ჩემსა, აქუნდეს ცხოვრებაი საუკუნო". ეს ყველაფერი ბავშვებსაც სჭირდებათ. წმინდა ძღვენის მიღება მათში ჩვილობიდან აღანთებს უფლის სიყვარულს, უბიძგებს სულიერი ცხოვრებისკენ და ხელს უწყობს მათში ქრისტიანულ სათნოებათა დამკვიდრებას.”

/მამა გაბრიელ დარჯანია/

[marine]

"მწერთ, რომ გსურთ, ხშირად ეზიაროთ ჩვენი უფლის ხორცისა და სისხლის წმიდა საიდუმლოს. კარგი საქმეა, მაგრამ საჭიროა ეზიაროთ სათანადო კრძალულებით და ეკლესიური წესის მიხედვით მომზადებული".

/წმ. ანატოლი ოპტელი (პოტაპოვი)/

[marine]

"შვილებო, სულიერი მოძღვრისა არც უნდა გეშინოდეთ და არც უნდა გრცხვენოდეთ. მოძღვარმა ყველაფერი იცის, ყველა ცოდვა იცის, რადგან მასთან ერთი კი არა, ასობით ადამიანი ამბობს აღსარებას, მას ვერანაირი ცოდვით ვერ გააკვირვებ, რაც გინდა დიდი და მძიმე იყოს იგი.

პირიქით, ყველა, ვინც რომელიმე მძიმე ცოდვას აღიარებს, ჩემში განსაკუთრებულ მზრუნველობას აღძრავს მისი სულის მიმართ, და მე არასოდეს შემიცვლია და ვერ შევცვლი ჩემს დამოკიდებულებას სულის მიმართ, როგორი ცოდვებიც უნდა აღიაროს მან; პირიქით, უფრო მეტად ვგულშემატკივრობ მას, ვწუხვარ, ვზრუნავ მისი განკურნებისა და გადარჩენისთვის. ამიტომაც ეცადეთ არაფერი დამალოთ, ეცადეთ სრულად თქვათ აღსარება".

/წმ. ნიკონ ოპტელი/

[marine]

"აღსარებაზე ნურაფერს დამალავთ, რომ უკურნებელი სენი არ შეგეყაროთ".

/ღირსი თეოდორე სტუდიელი/

[marine]

"აღსარება საუბარი არ არის, არც ჩივილია სხვაზე, არც მოყოლა ცხოვრებისა და ჩვენი განცდების შესახებ. თუკი მაინც აუცილებელია რაიმეზე საუბარი, ან შეკითხვა, მაშინ ეს შეიძლება შეუსაბამოთ აღსარებას, მაგრამ იმ დროს, როდესაც ზურგს უკან არ გიდგას კიდევ რამდენიმე ათეული აღსარების მოსრუნე. ასეთ შემთხვევაში სჯობს საუბრისთვის სხვა დრო შეარჩიო.

აღსარებისთვის შინ უნდა მოვემზადოთ: შევადაროთ ჩვენი ცხოვრება იმას, რაც უფალმა გვამცნო სახარებით ან მოციქულთა ეპისტოლეებით, ამასთან, ვიხელმძღვანელოთ წმინდა მამების განმარტებით.

უკეთესია, თუ ყოველ საღამოს საკუთარ სინდისს შევამოწმებთ, გონებით მიმოვიხილავთ ყველაფერს, რაც დღის განმავლობაში გაგვიკეთებია. თუკი ასე მოვემზადებით, მაშინ აღსარებისას ნაკლები სიძნელეები შეგვექმნება".

/დეკ. გაბრიელ ნათენაძე/

[marine]

"ადამიანს დაბადებიდანვე თან დაჰყვება ადამის პირველქმნილი ცოდვა, რომელიც მას ნათლობის საიდუმლოს მეშვეობით მიეტევება, ხოლო შემდგომი ცხოვრების დროს ჩადენილ ცოდვებს მონანიება სჭირდება, რაც აღსარების საიდუმლოში იფურჩქნება".

/მამა ბასილი (მურმანიშვილი)/

[marine]

"მთავარი ის კი არ არის რომ ეზიარო, არამედ როგორ ეზიარები"

/დეკ. დავით შაქარაშვილი/

[marine]

"წმინდა ზიარება მიიღე მოწყურებული სულით"