მართლმადიდებლობა და მედიცინა პარამეტრები

[ნათია]

სერაფიმე საროველი ამბობს: იმკურნალე, რადგან ღმერთმა შექმნა ექიმიც და წამალიც და მის ხელშია შენი

გამოჯანმრთელება.



რელიგიას უცხოელ ფსიქიატრთაგან მნიშვნელოვანი ყურადღება დაუთმო დოქტორმა ლ.ა. კოხმა თავის შესანიშნავ წიგნში „ადამიანის ნერვული ცხოვრება“, თავში „ნერვულ დაავადებათა მიზეზები“ (გვ. 163) ვკითხულობთ: „სულის ღმრთისაგან გაუცხოებაა უდიდესი ბოროტება. მასში, როგორც ცალკეულ პირთათვის, ისე საზოგადოებისათვის მწიფდება ყველაზე შხამიანი და მწარე ნივთიერება, რომელიც ნერვებს ანადგურებს“. მომდევნო თავში: „ნერვულ დაავადებათა მკურნალობა“ (გვ.204) დოქტორი კოხი წერს: „სად პოულობს სული ძალას, წინაღუდგეს იმას, რაც მას თავს ატყდება და ნერვებს ემუქრება? საიდან იღებს იგი იარაღს, თავისი ძლევამოსილი თავდაცვისათვის? როცა მას უკვე მიაყენებენ ჭრილობას, რა ეხმარება, რომ არ დაეცეს და თავისი თავი და თავისი ნერვები დაიცვას და დაიფაროს? ერთადერთი პასუხი ის არის, რომ ვერაფერს ვერ მიაღწევ, ვერაფერს ვერ შეძლებ რელიგიის ანუ ღმრთისადმი პიროვნული დამოკიდებულების გარეშე. ჩვენი საუკეთესო ძალები სწორედ რელიგიის წიაღშია“.

ასევე ვკითხულობთ: „მაგრამ ჩვენ ვსაუბრობთ იმის შესახებ, რომ ადამიანი, რომელსაც სასოება აქვს უფლის მიმართ, მრავალი იმედგაცრუების გადატანას შეძლებს, შეძლებს მრავალი მძიმე შეგრძნებისა და განსაცდელის გამკლავებას, რომლებიც ჯერ მის ფსიქიკაში აღწევენ, შემდეგ კი ამ უკანასკნელიდან - ნერვებში; რომ რელიგიური ადამიანი არ ემონება და არ ემორჩილება იმას, რაც ურწმუნო ადამიანს ემუქრება და საფრთხეს უქადის. უკიდურეს შემთხვევაში, იგი ზურგს აქცევს იმას, რისკენაც ურწმუნო ადამიანი მიილტვის და მიისწრაფვის და რომ ამგვარად, რელიგიის მოქმედება მრავალი თვალსაზრისით, მრავალი მიმართებით პროფილაქტიკურია“. შემდეგ, 206-ე გვერდზე ვკითხულობთ: „დაე, სწამდეთ ან არ სწამდეთ, მაგრამ ის კი უდავოა, რომ რელიგიის ზემოქმედება, მისი ზეგავლენა არა მხოლოდ ცაკლეულ პირთათვის, საერთოდ ყველასათვის ნერვულ დაავადებათაგან საუკეთესო დამცავ საშუალებას წარმოადგენს“.







მე ამ დასკვნამდე მივედი: როცა ამჩნევ რომ უძლურია მედიცინა შენს დაავადებაზე, მაშინ უფალს უნდა მიენდო და უფლისადმი რწმენას შეუძლია სასწაულიც კი მოახდინოს



ვისაუბროთ .....

[_blind_]

რავიცი არც კი ვიცი საიდან დავიწყო. პირველი პოსტია და საკმაოდ გახსნილად ვილაპარაკებ ამის და მიუხედავად. იქიდან დავიწყებ რომ სამედიცინოზე ვსწავლობდი მოსკოვში და ამ თემებზე ფიქრით ბევრი ღამე გამითენებია. განსაკუთრებით მაწუხებს ხოლმე ის შეგრძნება რომ ანატომიჩკაში "პრეპარატებს" ვჯიჯგნიდი. თავიდან უსიამოვნო შეგრძნებაა იმიტომ რომ გვამი რომელსაც პრეპარირებას უკეთებ ოდესღაც ადამიანი იყო.. 16-17 წლის ადამიანისათვის ეს საკმაოდ დიდი ტრამვაა .. ყოველ შემთხვევაში ჩემთვის ასე იყო... და პირველი ეჭვი ჩემი რწმენის სიძლიერრეში მაშინ გამიჩნდა. 2-3 დღეში გვამები უბრალო პრეპარატად გადაიქცა და აღარ მაწუხებდა ღამის კოშმარები უფრო მეტიც შემეცნებითი პროცესი საკმაოდ მსიამოვნებდა და ვთვლიდი რომ ჩემი დახელოვნებისათვის ეს საუკეთესო საშუალება იყო ბევრჯერ მოხალისედ გამოვწვეულვარ მორიგეობაზე იმის გამო რომ უფრო მეტი გვამი გამეჭრა და ანატომია და სკალპელი უკეთესად მესწავლა... ალბათ ბევრისათვის ეს არანორმალური საქციელი იქნებოდა არ ვიცი... ერთი სიტყვით ვერ ვხვდებოდი თუ ღმერთი არსებობს და ადამიანს სჯის ავადმყოფობით რომელიც განწირულია სასიკვდილოდ მაში რა ჯანდაბას აკეთებს ექიმი? ის იმდნად კადნიერია რომ ღმერთის ნებას ეწინააღმდეგება????!!!! არ ვიცი არ ვიცი ზოგჯერ მარაზმამდე მივდივარ თუ მივდიოდი?. საერთოდ რთულია როდესაც შენს ხელში თუ რავიცი როგორ ქვია, ადამიანი კვდება. მე ამდენჯერმე გამოვცადე ეს გრძნობა უბრალო სანიტარად ვმუშაობდი და დაგვავალეს პაციენტის რეანიმაციაში გადაყვანა და ლიფტში უკვვე აგარ იყო საცოდავი.. ასე თუ ისე სანამ იქ ვსწავლობდი ერთი რამ შევამჩნიე რომ ის თანაგრძნობა და რაღაც მომენთში ჰუმანურობა ქრება. იმდენად ემოციური სამუშაოა რომ ნებით თუ უნებლიედ ზედმეტ ემოციებს ბლოკავენ ექიმები . რა თქმქ უნდა განიცდიან მაგრამ დაახლობით ისეთი დამოიდებულება აქვთ როგორც მაგალითად გამყიდველს კლიენტთან... მესმის რომ უხეშად ჟღეს შეძლემა მეც ვაჭარბებ მაგრამ მე ბევრი ქირურგი მინახია რომლებიც ემოციურად ისე გადაღლილები არიან რომ არანაირი თანაგრძნობის უნარი აგარ აქვთ ხოლმე ... საერთოდ როდესაც მედიცინას სწავლობ გაოცებაში მოდიხარ რა არის ადამიანი.... ისეთი რთული მექანიზმი იმდენი სრულყოფილი პროცესები ქიმია ფიზიკა..... და რამ შექმნა ადამიანი? ხშირად ვყოფილვარ ქირურგების ფატალური შეცდომის მომსწრე. მნიშვნელობა არ აქვს უცოდინრობით მოსვლიათ ეს თუ უყურადღებობით. მნიშვნელოვანი ისაა რომ იქ მაგიდაზე ვიღაცის დედა დარჩა ვიღაცის შვილი ვიღაცის ძმა და ასე შემდეგ.... ამ შემთხვევაში რამხელა ცოდვა აწევს ექიმს... პრაქტკულად მკვლელობაა.. ხშირად ვცდილობ ამ თემაზე არ ვიფიქრო რადგან მარაზმამდე მივდივარ... არ ვიცი როგორ კავშირშია მედიცინა და ღმერთი ერთმანეთთან მაგრამ აღასრულებენ თუ არა ექიმენი ღმერთის ნებას... მაგრამ ვიცი ერთი რომ მე ექიმი არ გამოვედი. ამჟამად არქიტექტორი ვარ... და ეს საქმე უფრო მსიამოვნებს და ადამიანის სიცოცხლეებთან პირდაპირი კავშირი აღარ მაქვს.!


პ.ს
ბოდიში თუ ჩემი აზრი ზუსტად ვერ გადმოვეცი უბრალოდ არ მიყვარს ამ პერიოდის და შეგრძნებების გახსენება.

შეიძლება გზააბნეული ვარ რელიგიური თვალსაზრისით და თავს გაბეზრებთ
მაგრამ რიავიცი მე ის დავწერე რაც მაწუხებს და შევეცადე ძალიან მკვეთრი ფორმები არ მიმეცა ამისათვის.
პ.პ.ს
ვთვლი რომ ექიმებში სწავლების პირველივე დღეებიდან იდება მიზიდულება გულგრილობისკენ. თუნდაც იგივე პრეპარატისადმი ანუ გვამისადმი. რაც შემდგომში უფრო მძიმე ფორმებს იღებს!(ნუ რა თქმა უნდა საქართველოს არ ვგულისხმობ. აქ პაციენტები უფრო უცოდინრობისაგან ზარალდებიან ვიდრე გულგრილობისაგან თუმცა არც უკანასკნელია გამორიცხული.

[taaata]

რავიცი არც კი ვიცი საიდან დავიწყო. პირველი პოსტია და საკმაოდ გახსნილად ვილაპარაკებ ამის და მიუხედავად. იქიდან დავიწყებ რომ სამედიცინოზე ვსწავლობდი მოსკოვში და ამ თემებზე ფიქრით ბევრი ღამე გამითენებია. განსაკუთრებით მაწუხებს ხოლმე ის შეგრძნება რომ ანატომიჩკაში "პრეპარატებს" ვჯიჯგნიდი. თავიდან უსიამოვნო შეგრძნებაა იმიტომ რომ გვამი რომელსაც პრეპარირებას უკეთებ ოდესღაც ადამიანი იყო.. 16-17 წლის ადამიანისათვის ეს საკმაოდ დიდი ტრამვაა .. ყოველ შემთხვევაში ჩემთვის ასე იყო... და პირველი ეჭვი ჩემი რწმენის სიძლიერრეში მაშინ გამიჩნდა. 2-3 დღეში გვამები უბრალო პრეპარატად გადაიქცა და აღარ მაწუხებდა ღამის კოშმარები უფრო მეტიც შემეცნებითი პროცესი საკმაოდ მსიამოვნებდა და ვთვლიდი რომ ჩემი დახელოვნებისათვის ეს საუკეთესო საშუალება იყო ბევრჯერ მოხალისედ გამოვწვეულვარ მორიგეობაზე იმის გამო რომ უფრო მეტი გვამი გამეჭრა და ანატომია და სკალპელი უკეთესად მესწავლა... ალბათ ბევრისათვის ეს არანორმალური საქციელი იქნებოდა არ ვიცი... ერთი სიტყვით ვერ ვხვდებოდი თუ ღმერთი არსებობს და ადამიანს სჯის ავადმყოფობით რომელიც განწირულია სასიკვდილოდ მაში რა ჯანდაბას აკეთებს ექიმი? ის იმდნად კადნიერია რომ ღმერთის ნებას ეწინააღმდეგება????!!!! არ ვიცი არ ვიცი ზოგჯერ მარაზმამდე მივდივარ თუ მივდიოდი?. საერთოდ რთულია როდესაც შენს ხელში თუ რავიცი როგორ ქვია, ადამიანი კვდება. მე ამდენჯერმე გამოვცადე ეს გრძნობა უბრალო სანიტარად ვმუშაობდი და დაგვავალეს პაციენტის რეანიმაციაში გადაყვანა და ლიფტში უკვვე აგარ იყო საცოდავი.. ასე თუ ისე სანამ იქ ვსწავლობდი ერთი რამ შევამჩნიე რომ ის თანაგრძნობა და რაღაც მომენთში ჰუმანურობა ქრება. იმდენად ემოციური სამუშაოა რომ ნებით თუ უნებლიედ ზედმეტ ემოციებს ბლოკავენ ექიმები . რა თქმქ უნდა განიცდიან მაგრამ დაახლობით ისეთი დამოიდებულება აქვთ როგორც მაგალითად გამყიდველს კლიენტთან... მესმის რომ უხეშად ჟღეს შეძლემა მეც ვაჭარბებ მაგრამ მე ბევრი ქირურგი მინახია რომლებიც ემოციურად ისე გადაღლილები არიან რომ არანაირი თანაგრძნობის უნარი აგარ აქვთ ხოლმე ... საერთოდ როდესაც მედიცინას სწავლობ გაოცებაში მოდიხარ რა არის ადამიანი.... ისეთი რთული მექანიზმი იმდენი სრულყოფილი პროცესები ქიმია ფიზიკა..... და რამ შექმნა ადამიანი? ხშირად ვყოფილვარ ქირურგების ფატალური შეცდომის მომსწრე. მნიშვნელობა არ აქვს უცოდინრობით მოსვლიათ ეს თუ უყურადღებობით. მნიშვნელოვანი ისაა რომ იქ მაგიდაზე ვიღაცის დედა დარჩა ვიღაცის შვილი ვიღაცის ძმა და ასე შემდეგ.... ამ შემთხვევაში რამხელა ცოდვა აწევს ექიმს... პრაქტკულად მკვლელობაა.. ხშირად ვცდილობ ამ თემაზე არ ვიფიქრო რადგან მარაზმამდე მივდივარ... არ ვიცი როგორ კავშირშია მედიცინა და ღმერთი ერთმანეთთან მაგრამ აღასრულებენ თუ არა ექიმენი ღმერთის ნებას... მაგრამ ვიცი ერთი რომ მე ექიმი არ გამოვედი. ამჟამად არქიტექტორი ვარ... და ეს საქმე უფრო მსიამოვნებს და ადამიანის სიცოცხლეებთან პირდაპირი კავშირი აღარ მაქვს.!
პ.ს
ბოდიში თუ ჩემი აზრი ზუსტად ვერ გადმოვეცი უბრალოდ არ მიყვარს ამ პერიოდის და შეგრძნებების გახსენება.

შეიძლება გზააბნეული ვარ რელიგიური თვალსაზრისით და თავს გაბეზრებთ
მაგრამ რიავიცი მე ის დავწერე რაც მაწუხებს და შევეცადე ძალიან მკვეთრი ფორმები არ მიმეცა ამისათვის.
პ.პ.ს
ვთვლი რომ ექიმებში სწავლების პირველივე დღეებიდან იდება მიზიდულება გულგრილობისკენ. თუნდაც იგივე პრეპარატისადმი ანუ გვამისადმი. რაც შემდგომში უფრო მძიმე ფორმებს იღებს!(ნუ რა თქმა უნდა საქართველოს არ ვგულისხმობ. აქ პაციენტები უფრო უცოდინრობისაგან ზარალდებიან ვიდრე გულგრილობისაგან თუმცა არც უკანასკნელია გამორიცხული.

არ ვთვლი, რომ იყო ექიმი ეს უდრის იყო გულგრილი...თუ წმინდა მართმადიდებლურად შევხედავთ, რა არის ადიამიანი ?ეს სულია, რაც განასხვავებს ინდივიდს...დანარჩენი ანუ ის, რაც ხორციელია, ყველაფერი წარმავალია.. მე არ ვიძხი იმას, რომ რადგან ხორცი წარმავალია,სწორია ადამიანის ჯიჯგვნა და ა.შ,მაგრამ ასე თუ ისე ამ ყოველივეს ამართლებს ექიმობის და საერთოდ, მედიცინის მიზანი - გამოიყენოს ეს გამოცდილება (გვამთან მუშაობის) სხვა ცოცხალი ადამიანის გადასარჩენად... და ამაზე კეთილშობილური მიზანი განა არის სხვა ამქვეყნად?