ფერეიდნელი ქართველები, ვისაუბროთ პარამეტრები

[ნათია]

პირველი ქართველები ფერეიდანში

ზურაბ შარაშენიძის "ფერეიდნელი გურჯების" მიხედვით

1. ლადო აღნიაშვილი

პირველი ქართველი მოგზაური, რომელმაც ფეხი შედგა ფერეიდანის მიწაზე იქ მცხოვრები ქართველი მოსახლეობის გაცნობის მიზნით, იყო ლადო აღნიაშვილი.
ლადო აღნიაშვილი დაიბადა 1860 წელს კახეთში. თითქოს ბედმა არგუნა მას ყველაფერში პირველობა! იგი იყო ქართული ენის პირველი მასწავლებელი სათავადაზნაურო სასწავლებელში, პირველი ქართული გუნდის დამაარსებელი, პირველი ქართველი მოგზაური ფერეიდანში.

მიუხედავად იმისა, რომ ქართველი საზოგადოება მეცხრამეტე საუკუნის დასასრულისათვის დიდ ინტერესს იჩენდა ირანში მცხოვრები ქართველების მიმართ, მხოლოდ ლადო აღნიაშვილმა გადაწყვიტა საკუთარი სახსრებით გამგზავრებულიყო ამ შორეულ და საშიშროებით მოცულ გზაზე, რომ ერთხელ კიდევ მოეხადა ვალი თავისი ხალხის წინაშე.
1894 წლის ზაფხულში რუსეთის გემმა ლადო აღნიაშვილი კასპიის ზღვის ნავსადგურ ენზელში (დღევანდელი ფეჰლევი) მიიყვანა. ენზელიდან იგი რუსეთში ჩავიდა, ხოლო აქედან ყაზვინს გაემგზავრა. იმ დროს ირანის ქალაქებს შორის კავშირი ქარავნებით ხორციელდებოდა. ლადო აღნიაშვილიც ქარავანთან ერთად გადადიოდა ერთი ქალაქიდან მეორეში და დიდ სიძნელეებს, მაგრამ ბევრ საინტერესოს ხვდებოდა ამ მოგზაურობის დროს.
ყაზვინიდან დიდის გაჭირვებით და ვაი-ვაგლახით ჩავიდა ლადო აღნიაშვილი თეირანში, სადაც ვერაფერი შეიტყო ფერეიდანში ქართული მოსახლეობის შესახებ და თვენახევარის შემდეგ გაემგზავრა ისფაჰანისაკენ. აქ კი მთელი ზამთრის გატარება მოუხდა, ვინაიდან გაზაფხულამდე ფერეიდანის მაღალ მთებში ასვლა ძნელი იყო.
დადგა აპრილის თვე, საკმაოდ სიცხეები დაიჭირა. ლადოც შეუდგა სამზადისს ფერეიდანში გასამგზავრებლად. მაგრამ ამჯერად ახალი დაბრკოლება გამოუჩნდა. ისფაჰანში ფართოდ იყო გავრცელებული ხმები, რომ ფერეიდანის გზებზე საშინელი ყაჩაღობაა, მდიდარსა თუ ღარიბს, დიდსა თუ პატარას, ყველას ძარცვავენო. ლადოს უკვე მოთმინება ჰქონდა დაკარგული და, მიუხედავად ამგვარი ხმებისა, მაინც გადაწყვიტა გამგზავრება. იგი მოურიგდა ჩალვადრებს, ნახევარი თანხა წინასწარ გადაუხადა და გაუდგა გზას.
პირველი სადგური, რომელსაც ლადო აღნიაშვილი მიადგა, ნეჯეფაბადი იყო. მას ორი ცხენოსანიც შეუერთდა, რომლებიც შირაზიდან ბრუნდებოდნენ, მალე მათ წამოეწია ერთი შეიდი (სასულიერო პირი, რომელიც თავს მოჰამედის შთამომავლად თვლის) პატარა ბიჭით და ყველანი ერთად დაადგნენ გზას ყალანაზარისაკენ.
მიუხედავად იმისა, რომ მათ "დღისით მზე სულ ცეცხლს უკიდებდა", საშიშროების გამო არ უნდოდათ ღამით მგზავრობა. ისეთი მწველი მზე იყო, რომ აღნიაშვილს რამდენიმე დღეში სამჯერ გადასძვრა პირზე კანი.
ერთი სიტყვით, დიდის ვაივაგლახით აღნიაშვილმა მიაღწია "დომბექამარამდე". ეს უკვე ქართველებით დასახლებული სოფელი იყო, მაგრამ ჯერჯერობით ლადომ ამის შესახებ არა უწყოდა რა, ვინაიდან მას ფერეიდანის მხარის ქართული სოფლების ქართული სახელები ჰქონდა ჩაწერილი. დომბექამარს სპარსელები ეძახდნენ, ხოლო ქართველები ამ სოფელს თოლერს უწოდებდნენ. სწორედ თოლერი იცოდა აღნიაშვილმა და მხოლოდ ამ სოფელში გამოარკვია, რომ ეს იგივე დომბექამარია.
როდესაც ლადო ამ სოფელში შევიდა, მას ერთი ეზოდან შემოესმა საკმაოდ ხმამაღალი ქართული საუბარი:
- ბიჭო, ეიჰ, იადოლა! რა უყავ ბიჭო, ი შენი ვირი.
- შენ რაით გინდა? შინ არი - უპასუხია მეორეს.
- როგორ არ მინდა, პური უნდა წავიღო წისქვილში.
- ჩვენ გომშია, წადი წაიყვანე.
ადვილი წარმოსადგენია, თუ როგორ შთაბეჭდილებას მოახდენდა ეს სიტყვები ლადოზე. იგი უმალ ჩარეულა საუბარში:
- ბიჭო, ეი! შენ ვინა ხარ, გურჯი ხარ?
- ჰო, გურჯი ვარ! მაგრამ შენ ვინა ხარ? ჩვენებური სად იცი?
- მეც გურჯი ვარ, გურჯისტანიდან მოველ თქვენს სანახავად.
- იიი, გურჯი კი არა!
- ჰო, მართლა გეუბნები - მიუგო ლადომ.
- მაშ გურჯი ხარ? - თქვა ეს და ლადოსკენ გაეშურა; დაუწყო მას ქართულად ლაპარაკი და თან თავის ამხანაგს
ხელს უქნევდა, ანიშნებდა აქ მოდიო.
გაოცებულმა მისმა ამხანაგმა ბარი მხარზე გაიდო და გაექანა მათკენ. ლადოს ცხენი ნელ-ნელა მიჰყავდა, ბიჭს მის უნაგირზე ჩაეჭიდა ხელი და ქართული საუბრით მიჰყვებოდა. როცა ბარიანი ბიჭი მიუახლოვდა მათ, პირველმა უთხრა:
- იცი, ეს გურჯია, გურჯისტანიდან არი.
- იი, გურჯი კი არა? - უპასუხა ბარიანმა.
მაგრამ, როდესაც ლადომ ქართულად დაუწყო ლაპარაკი, ისიც დარწმუნდა, გაექანა, ცხენს ფაფარში წაავლო ხელი და თან გაჰყვა ნელ-ნელა მიმავალ მხედარს. მათ გზაში ერთი კაცი შემოეყარათ. ფერეიდანელმა ბიჭებმა უთხრეს მას: - ბიჭო, იცი, ეს ჩვენი ძველიაო.
სოფლის ბოლოში ლადო გამოემშვიდობა მათ, აღუთქვა მალე შეხვედრა. აუხსნა, რომ გადაწყვეტილი აქვს ყველა ქართული სოფლის ნახვა და ამიტომ დროებით გტოვებთო, დომბექამარელმა ქართველებმა იგი გააცილეს სოფელ დაშქეშანისაკენ მიმავალ ნახევარ გზამდე და შემდეგ უკან გაბრუნდნენ გახარებულები. მათ ხომ თითქმის სამასი წლის განმავლობაში პირველად იხილეს თავიანთი თანამემამულე.
შესანიშნავად აგვიწერს ლადო აღნიაშვილი სოფელ მარტყოფში მისვლის ამბავს: "მარტყოფს, რომ მივუახლოვდი, იქ, სოფლის პირში ორი დედაკაცი წყალს ავსებდა. დამინახეს და გამართეს ლაპარაკი: ერთმა სთქვა - ეს "საჰაბიაო" (ბატონი). მეორემ უთხრა, - "არა ეს ჩვენია, გურჯიაო". - "არა, საჰაბიაო, ფარანგიაო" (უცხოელი). - არა ეს ჩვენი ძველია, გურჯია. ხანმა არა თქვა, ერთი ჩვენი ძველი ისპაანში ზისო". და როდესაც ეს პირველიც დაეთანხმა, წამოხტნენ ორივენი, დაყარეს იქ წყლის ჭურჭელი და გაიქცნენ სოფლისაკენ. მირბოდნენ და ყველა გამვლელ-გამომვლელს ეუბნებოდნენ: "ჩვენი ძველი მოდის! გურჯი მოდის გურჯისტანიდანაო!"
"სანამ შიგ სოფელში შევიდოდი აუარებელი ხალხი იყო ყველა გზებზედ გამოშლილი: კაცი და ქალი, დიდი და პატარა აქეთ-იქიდან მომძახოდა - აჰვალი (ჯანმრთელობა) როგორა გაქვს? - "სალამ!" - "ჩაღი (გუნება, ხასიათი) როგორა გაქვს": მე ყველას თავს ვუკრავდი და მადლობას ვეუბნებოდი".
ამგვარად, დიდი წვალებისა და გაჭირვების შემდეგ, ლადო აღნიაშვილმა მოახერხა ფერეიდანის მხარის თითქმის ყველა სოფლის ნახვა. იგი იმდენად გადაღლილი იყო მოგზაურობით, ბევრი დაბრკოლების გადალახვითა და ხელმოკლეობით, რომ მალე დაუტოვებია ფერეიდანი და საქართველოში დაბრუნებულა.
დაუღალავმა შრომამ წელში გატეხა ლადო აღნიაშვილი; სულიერადაც მოქანცა იგი, დასნეულებული ლადო გარდაიცვალა 1904 წლის აპრილში. იგი დაკრძალულია კუკიის სასაფლაოზე.

2. პავლე ლორთქიფანიძე

პირველი მსოფლიო ომის პერიოდში კავკასიის მხედრიონი აქტიურად მოქმედებდა ირანსა და თურქეთში. 1916 წელს ირანში ქართული ესკადრონის მეთაური იყო შტაბს-კაპიტანი პავლე ალექსანდრეს ძე ლორთქიფანიძე. იგი ფერეიდანში შეხვდა იქაურ ქართველებს და იყო ფერეიდნელი ქართველის სეიფოლა იოსელიანის სტუმარი.
აი, როგორ აგვიწერს პ. ლორთქიფანიძე ქართველებთან შეხვედრას თავის წერილში, რომელიც გამოქვეყნდა 1916 წლის გაზეთ "სახალხო ფურცელში": "დრო არა მაქვს, ამ წერილის წამომღებიც მიჩქარის და სამსახურიც ისეთია, რომ "წინ გასწით!"-ო გვიძახიან. გზაში ვარ, მაგრამ ქართველ მკითხველს მინდა გადავცე შემდეგი:... ქალაქ ისპაჰანის მოშორებით გაშენებულია პატარა სამაჰმადიანო საქართველო, თორმეტი თუ ცამეტი სოფელი... არაფერი არ ვიცოდი... შეველ ერთ სოფელში მოგზაურობის დროს და ირგვლივ ქართულად ლაპარაკობდნენ. თავბრუ დამესხა, ომი ახალი შეწყვეტილი გვქონდა და გონსაც არ მოვსულიყავი... ვიფიქრე, ეს რა ამბავია, ნუ თუ საქართველოს რომელიმე კუთხეში ამოვყავი თავი მეთქი... მაგრამ სპარსული ტანისამოსი როგორღაც მეჩოთირებოდა... როცა მე ქართულად დავიწყე ლაპარაკი, იმდენი ქალი და კაცი შემომესია, რომ ტევა არ იყო... საიდანა ხარ ბატონო? - გაიძახოდნენ... მხოლოდ მაშინ მომაგონდა შაჰ-აბასის სიმხეცე და მისგან გადასახლებული ქართველები სპარსეთში. დედაენა ჩინებულადაა დაცული, დიდი და პატარა მხოლოდ ამით ამაყობს - ქართულად ვლაპარაკობთო... ჩვენი ქართველობა მხოლოდ დედაენით გამოიხატებაო... თხოულობენ "სკოლას", ქართველ მასწავლებელს... ნუთუო, ლაპარაკობენ: ჩვენი ქართველები ისე უგულო შეიქნენ, რომ ჩვენზე არ ფიქრობენო".

3. ამბაკო ჭელიძე

ამბაკო ჭელიძე 1923 წლის ივლისის პირველ რიცხვებში მოსკოვიდან თბილისში ჩამოსულ სპეციალისტთა ჯგუფს, რომელთაც დავალებული ჰქონდათ ირანში საბჭოთა ბანკის გახსნა, გაჰყვა თეირანში ამავე წლის შემოდგომაზე, როგორც ფინანსიური საქმის მცოდნე. მას თან ახლდა მისი მეუღლე სარა ჭელიძე. ამ შემთხვევამ შესაძლებლობა მისცა ამბაკოს ჩასულიყო ფერეიდანში და ადგილზე გასცნობოდა ფერეიდნელთა ყოფას. მან ბევრი რამ იცოდა ლადო აღნიაშვილის გადმოცემით, მისი წერილებიდან და წიგნიდან. ამბაკო ჭელიძე ირანში სამუშაოდ იყო წასული და, მიუხედავად დიდი სურვილისა, მას არ შეეძლო უნებართვოდ დაეტოვებინა თეირანი და ფერეიდანში გამგზავრებულიყო.
დადგა 1927 წლის ზაფხული და ამბაკო ჭელიძეც მოემზადა ფერეიდანში გასამგზავრებლად. სეიფოლა იოსელიანს წინასწარ შეატყობინეს და ივლისის პირველ რიცხვებში ამბაკო, მისი მეუღლე - სარა, დაქირავებული ფოტოგრაფი და მძღოლი ფერეიდანისკენ დაიძრენ.

პირველად ამბაკო ჭელიძე ახორე ფაინში - ქვემო მარტოფში მისულა. აქ მას სეიფოლა იოსელიანის მიერ გაგზავნილი კაცები შეგებებია, რომლებსაც ზემო მარტოფში უნდა წაეყვანა სტუმრები.
გზა სოფლისაკენ ყანებს შორის გადიოდა. მათ მოულოდნელად წინ გადაუდგა მარტყოფელი გლეხი ქალაჯი მაჰმუდი, გვარად თავაზიანი, ბარით ხელში. იგი თურმე ვენახს რწყავდა, როგორც კი ამბაკო და მისი თანამგზავრები დაინახა, თავი დაანება მუშაობას და მათ მიეგება. მან მეტად ზრდილობიანად მოიკითხა ამბაკო და მისი მეუღლე და მორიდებით უთხრა: - დიდხანს გვპირდებოდით, ბატონო მოსვლას, მოდი ჩემი ღარიბი ოჯახიც ნახე.
სოფლის შესასვლელთან ბევრი ხალხი მიეგება სტუმრებს. ბევრი მათგანი ამბაკოს ნაცნობი იყო და სხვებს ეუბნებოდნენ: - "ჩვენი ძველი არის, ჩვენი პატრონი საქართველოდან" ანდა კიდევ: "სალამი მიე, ჩვენები არიან. ჩვენებური ნამაათ (ლამაზად) იციან".
სეიფოლა იოსელიანი სოფლის თავში ცხოვრობდა, რის გამოც მთელი სოფელი ფეხით გაიარეს ამბაკომ და მისმა მეუღლემ. "სახლების ბანებზე და გომებზე გამოფენილი იყვნენ ჭრელი, ხშირი ნაოჭებიანი კაბებით მორთული ქალები, ყველა უჩადროდ, უნიღბოდ (ესეც ერთ-ერთი განმასხვავებელი ნიშანი იყო ქართველი ქალისა ირანელისაგან), ისინი გადასძახოდნენ ერთიმეორეს კრიალა ხმით. დარბოდნენ, კისკისებდნენ. ქალების სითამამემ გადააჭარბა კაცებისას" - შენიშნავს ამბაკო.
სეიფოლას სახლთან რომ მივიდნენ, იქ უკვე ტევა აღარ იყო. ფერეიდნელები აღფრთოვანებით გაიძახოდნენ - დიდი საქართველოდან მოსულანო. ბევრ ქართულ ოჯახს მიუწვევია ამბაკო და მისი მეუღლე. ფერეიდნელი ქალები განსაკუთრებულ პატივს სცემდნენ თურმე სარა ჭელიძეს. ერთხელ, როცა სარა ფეხზე დგომით დაღლილა, ერთ ფერეიდნელ გოგონას მიწაზე ცხვირსახოცი დაუფენია და მისთვის უთქვამს: - "მე ცხვირსაწური (ცხვირსახოცი) ნამაათ (ლამაზად) დაგიფინე, დაჯექი!"
ამბაკო ჭელიძე ირანში 1929 წლამდე დარჩა. ექვსი წელი დაჰყო მან ამ ქვეყანაში და ჩამოიტანა მეტად ძვირფასი ცნობები ფერეიდნელი ქართველების შესახებ.
ამბაკო ჭელიძის შემდეგ მეორე მსოფლიო ომის პერიოდში 1944 წელს ირაკლი კანდელაკს მიეცა საშუალება ჩასულიყო ფერეიდანის მხარეში და ენახა ქართული სოფლები, სადაც იმ დროს ინგლისის ჯარები იყო განლაგებული. იგი, ჯერ კიდევ ისფაჰანში ყოფნის დროს დაახლოებია ფერეიდნელ ქართველ ხანს - ჰოსეინ დავითაშვილს, რომელიც რამდენიმე სოფლის პატრონი იყო ფერეიდანის მხარეში და მასთან ერთად გამგზავრებულა ქართული სოფლების დასათვალიერებლად.
აღსანიშნავია, რომ ირაკლი კანდელაკმა ფერეიდანში ყოფნის დროს მოახერხა დოკუმენტური ფილმის გადაღება. მიუხედავად იმისა, რომ სხვადასხვა მიზეზების გამო, ამ ფილმიდან მხოლოდ ნაწყვეტები გადარჩა, იგი დიდი პოპულარობით სარგებლობს ქართულ საზოგადოებაში.

ფერეიდნელ ქართველთა მეტყველების თავისებურებანი

ამონარიდები ზურაბ შარაშენიძის წიგნიდან

ფერეიდნელი "გურჯები"

იმისათვის, რომ ნათლად წარმოვიდგინოთ ფერეიდნელ ქართველთა მეტყველების თავისებურებები, მოვიტანოთ რამდენიმე ფერეიდნელის საუბარი, რომელიც ჩაწერილია ფირზე 1968 წელს:
"მე ვარ მუხტარა... სოფელჩი (სოფელში) დაბადული, სამი წელია ოთხი წელია თეირანჩი ვცოცხლოფ (ვცხოვრობ). თეირანჩი რა რომ ვცოცხლოფ მივდივარ მუშოობ. მუშოობა ჩონთვის ძალიან ვიღონებით (ვიღლებით), ვიღონებით რო არ ითქმის ადვილათ, არც წერა არც კითხუა, პარსული (სპარსული) წერა-კითხუა ცოტათ ვიცით, ქართული არცრა ვიცით... შარშა (შარშან) და შარშაწინ, რო ჩონ (ჩვენი) ბიჭები გამოიდე (ჩამოვიდნენ, გამოვიდნენ) საქართველოსაყე (საქართველოდან), გამოიტანეს და ჩონ ერთრამე ეხლა ვწავლობთ და ვკითხობთ (ეხლა ვსწავლობთ ქართულს)... მე ცოტა ლექსებსა ვწერ და პარსულადაცა უწერ ეგრე რო... შაიად (შესაძლებელია) რო ქენ (თქვენ) გენახოსყე და გეკითხოსყე (წაგეკითხოთ) ჩემ ლექსები და ღმერთსაყე მინდა რო თქენ გამოგინდესყე იგრე მიშელეთ რო გამამინდეს ეს ლექსები ჩემ დედას ენაზედა ვწერო და ღმერთმა გააწეროს (ინებოს) რო გაკეთდეს და მაღლა (უმაღლესად, კარგად) დავწავლო (ვისწავლო) ქართული, რო ქართულად ვწერო და ვიკითხო, და თქენყე ეს ჩემ მოთხოვა არი, როგთხო (გთხოვთ) მე ჩემ ბიძებსა და ბიძაშვილებსა, მშვიდათ (ნახვამდის)".
"ხუალ იქნება პარასკევ, შვიდ საათზე მივდივართ სადგურში თითფრინავისა და უნდა ჩონი ბიძიები, მოსულიან ირანში გავაცილოთ და მოიდენ თბილიჩი... ჩონ გუნდა რო მოიდეთ თბილიჩი... დავჩეთ ჩონი ძმები, დები, პაპები ვნახოთ... ძალიან გუნდა, გუყვარს საქართველოს ქუეყანა და საქართველოს სამშობლო... გუნდა... მოსვლა თბილიჩი და დაჰწაულა (ქართულის სწავლა გვსურსო), მერე დაბრუნება ირანში... ძალიან მინდა ქენ ნახუა, საქართველოს ნახუა, საქართველოს რო გავიგეფყე ჩემ ბადანში (ტანი, სხეული), ჩემი ბადანში... დამაბრუებსყე, სიხარულით მინდა ჰამე (ყველას) გუნდა ქენ გამარჯობა, ღონიერება, ქენ ვაშკაცობა, საქართველო უნდა წაიდეს წინ, ქენ კი წინა ხართ, მერე ჩონაც წაგუყანოთ ქენთანა..."


P.S. მართლა ასე საუბრობენ ჩემი ნაცნობი ფერეიდნელი ქართველები

[gugua]

Selamun aleykum ძმავ! თქვენი ვებ-საიტი დევინახე, ძალვან გიმიხარდა... დიდი მადლობა! ღმერთი გამჩენელი ბევრი გაცოცხლონ... თურქეთის ქართველებიდან ირანელი ქართველებს ბევრი სელამი! კარგად იყავით. მე ვარ სტანბულში, თუ თურქეთში გამოხვალ, ჩვენთან გვესტუმრეთ... მურატ ძნელაძე www.genatsvale.net ნახვამდის, კარგად იყავით! Esselamu aleykum...

ეს მარგალიტები კი ამ საიტიდან თქვენთვის გადმოვიტანე...

გელი რომ დაბერებულა, ცხვარს დუტაკებია
გველი დატიალდება მოტიალდება კიდონ მის სახლში უკან მოვა
სხვას მოტანილით საჭმელი არ იქნება. ისის დროში არ იქნება
იყბალიან ქალი მუკტება. უიყბალიან ცხენი მუკცება
ტურას მე რომ მოვკტები საქათმეს კუთხეს თავი დიმიდევთ ვო უთქმიია
შენ არქშიია ზექერიია რომ მეგემშოს ჰელვა გიგიხთება ცივი ჭადი
ჩაჩნო შავ ყორანი არ გათეთთრება
ძაღლმა არს მან შიჭამა არს სხვას აჭამა
ძაღლს ძაღლის კიბილი არაწყენს
ყორანი გაღმაში გევდოდე თეთრ კვერცხ დავდეფ ვო უთქმიია, გაღმა გესულა კვერცხი დუდიია, კიდე შავი ყოფილა
ძემ გადმეიარა ნენეს ტრაკში ხებერი არაქ
ამოსულ ბზეს დილაზე დეტყობა
დათვ ბოკრები (ბარტყები) მოწრიია წტე წყალი ვერ უსმიია
ღმერთ რაცხა ემეტება იმას მოქცემს
ღორი რომ ყანაში შევა მუცელის გაძღომამდი ჭამს
ჟდის ღოღობი უმძრევს ქორი
ადე ზექერიავ მეიხედე მიმეიხედე (გეიხედე) გარში რამბავიია
ერთი გერი შვიდ გელზე ბეთიია
შვიდი გელი მესხრიკებოდა ტურას მე მიკიტინებდა
დედაბერ საქმე დალევია შალვარი უნგრიია შუკერია
ტყეში ხიიები ბევრი თუ იქნება, იქ გელი ვერ გეიარს
გელი რომ დაბერდება, ძაღლის სათამაში გახთება.
დუნია იქცევა, ეშმაკი (შეითანი) ფარხულობს
დელს ჭკვა არ ექნება, ბუცუცსას ხარი
კაცი შინ ზის, მისთავ წისქვილში ლაპარიკობენ
ქვა ქვაზე მიგორდება
კატამ კუდზე დასაქმა
შიერი ფუში (მუცელი) მალე გაძღება, თვალი არა.
ატეხვას თავი გატეხვა აქ
ბერი ხარის ქას ხნის
წყალ წაღებულ ხავს (ფხავს) ეკიდება
ხორგი ხორგ მიიედება
ზორით მოყვანული ძაღლი არ დაყეფს
ვირ ყურ ხევენ ე რა ეხახუნება (ეხატუნება ამბობს) ამბობს ვო უთქმიია
სხვას ცხენზე რომ შეჟდები, სოფლის შვაში ჩამოხვალ
შეშლილ ინსან ქოთანში ჩუკვია
დუნიია იქცევა ვოდა, ჭაყელიას თვალები დუქორია
თვალი გულის სარკე არი
უკბენელი ძაღლი არ იქნება. წრეხლი გუქნებელი ვირი (ცხენი) არ იქნება
ლეხთზე რომ მიარტყამ ტავ, მაშინ ჭკვა მოგივა თავში
გოგო ბერდებოდა ბეთს ელოდა
აზრაილი ცხვარს ყარში სიკტილი არი ვო უთქმია, ცხვარს ბალახის ჭამა გუგდია
მელას მუკითხიიან ქათამ ჭამ: მელას გუცინია
ძაღლი რომ ვერ დაყეფს, გელ კალოზე მეიყვანს
ინსანი ჯუვალში რომ ფეხ ჩადებს უკან არ დეიხედავს (ჯუვალში რომ ფეხი ჩადვეს ახლა არს მიყურებენ)
გველი გველ იშოვნის
შიმშილ კათუღი არ უნდა, რომ მოგეძინება, ჯირში ბალიში არ უნდა
ათჯელ დაზომე და ერთჯელ გაჭარე
ქალამანი ძაღლის მოპარული კაცი, ძაღლს; ძაღლო! შენ ქალამანი მომპარე იმას ვერ ჩეიცვამ, მე კიდე ქალამან ევღებ და ჩევცვამ ვო ითქმიია.
მსხალის კარქ. დათვი შიჭამს
ჯინჭარიდან ჯინჭარი ამვა (ჯინჭარი გადაჭრი ჯინჭარი ამვა)
რაცხას რომ დათესავ ის ამვა
შენ სხვას თუ ილაპარიკეპ სხვს შენ თავ ილაპარიკეპს
დუპაიჭველი (დუ პადიჭნელი) მოსლული, უბალიშო დაჟდება
როიცხა რომ და კვერცხევ ტავ, მაშინ ისაქმებ
სოფელივ ვნახე უძაღლო, შიან ვიიარები უგარგნო
ხე გულიდან, კაცი სიტყვიდან გეიგნება
წისქვილში პუწაი რომ ბევრი სიმინდის მარცვალი ჩაყრა, წისქვილი დადგება
კატა მოძორზე აცტომია, ფუი რა ძალვან ყარს ვო უთქმია
იმ დუნიაიდან ვინმე თავ მოტეხილი არ მოვდა
ბიჭი კაი იყოს, ხეს ჯირში სახლი იყოს
ღელეში წაკინტრებულან და ქვა (ჭალიკვა) ვერ უნახჟან
ძაღლ ქალამანი შუჭამია (მუპარია), უქალამანო (ნაცვეთაზე) დარჩენილა (დარჩენია)
კატას ნიიორი არ უკატრიია
შიერის თვალი ნალიაზე იქნება
შიერ თვალიანი სხვას ნალიას შეხედავს
წისქვილში რომ შეხვალ უფქვილო ვერ გამოხვალ
დედა შვილისთინ, შვილი მის თავისთინ
სოფლის ქვედა კუთხეს ტყვილი (არი) იქნება ვთიქვი. ზედა კუთხეს მოველი (ამველი) მეს დევჯერე
სხვას საქმით შენი საქმე არ გაკეთთება
რაცხამდონი საბანი გაქ იმდონი გაწვედე ფეხები
ძროხა გადავარდნილა, ვირ ყლოყინია: რატონ ყლოყინობ ვო უთქმიიან, მედა ამატანიონნა ვო უათქმიია
დვანდელი საქმე ხვალზე არ და შაგდო
შიერი ძაღლი კალოს არ დაცავს
გველი დატიალდება მოტიალდება მის სახლში გაწორდება
ვარდი უეკლოდ არ იქნება
მოღალული ცხენს ქერი (რათუნდა) არ უნდა
დიდ სიცილს დიდი ტირილი ექნება
ვიყავ შენ დროს. მოხვალ ჩემ დროს (გენჯი ვიყავ შენსავენ, დაბერდები ჩემსავენ)
გზა გძელი იყოს იმას ბოლო იქნება
ხარს ძროხისთან უთხრობია: იალი ჭამე! ძროხას რატონ ვო მუკითხია - ხარმა ძროხას გიგიბანნა ვო ოთქმიია - ძროხამას. ვინდა გუბანნა იმას ეტყობა ვო უთქმიია
გაგორვებული ქვა იონსულ (ხავვს) ვერ დეიკავებს
შვიდი გელი ერთ ცხვარს ესხრიკებოდა. ტურას იმას უკიდენობდა (აკრტინებდა, უჭიდინებდა)
ნამეტარი საქონელი თვალ არ მოგხთრის
შენ სხვას უთითიებ, სხვა შენ თავ უთითიებს
ენ კაი ათი შვილი ერთ გონჯი (ბეთი) კაც იერ ვერ დეიკავებს
ძველი პრეწვას არ დალევს, ბერის კნესვას არ დალევს
თაფლ დამკავებული თით გეილოკავს
ბერი კაცი ბაღანასავენ იქნება
ყველა მის ბაღნისკენ დადგება
მამალი მოკტება თვალი ჩოფლუხში დურჩება
ქათამი რაცხას მეიჩხიკავს, იმა მოკეკავს
გონჯი (ბეთი) ენა მწაში გველ მოკლავს
ტყიდან მოსული. შინავს აძებს
შიერი ქათამს თვალი ნალიაში იქნება
დაჟდომილ იერზე ლაპარიკი ფუშ არ გაძღესბს
დუსველებლაი თევზი არ დეიკავება
ღმერთი ერთ კარ მიგიძრის, ერთ (სხვა) კარ გიგიღებს
ტირილას საქონელიდან რამე არ იქნება
ცხენიდან ჩამოვდა ვირზე შეჟდა
პირ აფჩენილს საქონელ თვალ გახილებული შეჭამს
ცხენის სიკტილი ჭვავიდან იყოს
საღამოს საქმეს დილის საქმე ჯოფს
ღვარი წევა ლილა დარჩება
სიტყვა დიდისა წყალი პაწაისა
სხვის ხელით გველი დეიკავო ისის ბრალიია
ჩაცმით დაბურვით ქალობა არ იქნება
კბენილი გველი ენას არ დანახიებს
ძღენერის შიან ბულკას (ხაპიგულსას) ეკიტრება
ცივო გეწურე (თბილი) თბილზე მიეწურე
შეშლილი ორდეკი ტრაკით წყალში შევა
ფთხმელას ღიორი (კვარჩხალი) გერს ოზი არ იქნება
ფთხმელას ღიორო, მალე დალენდება
გველს რომ ძავი ატკივდება ჭლიკებზე შამოგიხვევა
შავი მურგვი (კტომა) სუნყველას კუჩხეში მიგორდება
ვარდ ეკალი ექნება
ქვა ქვაზე რომ ვადებდი კაი ვიყავ, რომ დავბერდი ვინმეს არ უნდა ჩემი თავი.
მომკტარი ძაღლი,გელიდან არ შეშინება
დოდოფალი შუშლელი სახლი იქნება, კტარის გამუსლელი სახლი არ იქნება
წისქვილი ღვარს წუღიია, ტინკილტაშაღს ეძებენ
ინსანი ხარის ქაში რომ შეხვიდე კიდე გნახვენ
სხვის კტარი, სხვისთინ ძინარიია (სხვის კტარი, სხვას ძინარე ეგონება)
ცაიელი ნალიაზე (ნალიაში) თაგვი არ ევა
იაზმი ყურში გამეიკოჭე
კაცი კაი იყოს ხის ჯირში ვიყო
ძროხამ ძროხა დაბუჩქნა, საბალახოში გადაგდებს
კაც მუკითხიან, დევე დეინახე?, არა ვო უთხრობია. იქეთამ გვალი დევნახე ვო უთქმიია. იმ კაცის ერთათ საღმომდინ გვალი ეძებეს მეგრემ, იქეთამ მე არ დევნახე ვო ვუთხარ გადავჩი ვო უთხრობია …
ჭაკვა ხელით ანჯა ტრაკი დეიბანვის
წისქვილში მივდოდი, ფხარის ჭვირთი მომეცით მეთქი ვთქვი, ვირის ჭვირთი მომცენ
ფხარის ჭვირთი არა, ვირის ჭვირთპი მომცენ
დედაშენი რომ მოკტება მამშენი გიავრი იქნება
ცოცხსას ჩააცვი, დააბურე იგზე მიაყუდე-აყუდე ლამაზი იქნება. ახლანდელი ქალების იცმენ, იბურვენ ქალი ვხთებით ვო გონიან, ახალი ქალები ცოცხსავენ ჩააცვი, დააბურე არუნიე სხვა რამე არ იციან.
ტავშანს ბარტყი ეყოლა მეგრემ. უთხრობია ქი; სააააამ დღეს მი მოგაწვო, სამ თვეს მი ვო მუკითხია, ბარტყმას სააააამ დღეს რომ გუწიწა დედამისმა მეგრემ ბევრი ეგონა სამი დღე, საააამ დღეს მომაწვე უთხრობია.
დედამისი რაცხაფრაით გეიარს გოგოს ისე გეიარს
ძაღლ დე დალევია ჯამე კარ მუფსმია
ათი ბაღანა ერთ ნენეს და ბაბს ვერ შეხედავს, ერთ ბაბაი და ნენეი ათ ბაღანას შეხედავს
ვირიდან გადავარდნილი მოკტება
გველი გაგძელებულა წევს მეგრემ, ჭაყელიას იმას მეს დევემგზავები ვო უთქმია, ჭაყელიაის გუგძელებია მისი თავი წელი მოეყდენია
ჭაყელიას მისი თავი გველზე დაზომობიხან წელი მოწყდენია
ჭაყელიას გველზე დაჯენგებიხან-დაჯენგებია, წელი მუწყვედია-მოწყდენია
ბევრი ცხვარი ბევრ კრავ იშოვს
ტურასთიმ მუკითხიან ქათმი ხორც ჭამ? გემეცინა ვი უთქმია
გველს სლაკვი დუტყვილებია; ცა იქცევა თვალები დავქოროთ ვო, სლაკვს თვალები გამუთხრია, გველს არ გამუთხრია. გველს სლაკვი დუტყვილებია, სლაკვს თვალები დაქორებულა
ხირსი თაფლიდან გემიელია (კარკია)
ღმერთმა ბევრი დღე მოქცეს
ღმერთმა არ დიგიწეროს, თუ არა რა მოგივა ხელიდან
ღმერთმა გადარჩინოს
ღმერთმა ნუ ქნას
ღმერთმა გახაროს
ღმერთმა შიგიბრალოს
ღმერთმა დეგეხმაროს
ღმერთო კაი დღიები დიგვიწერე
ღმერთმა წარჩინოს
ღმერთმა უშველოს
ღმერთმა ხელები იგიშენოს
ღმერთო, ლამაზი დღიები დაგვანახიე
ღმერთმამ ნუ ქნას