გიორგი სააკაძე, გმირი თუ არა გმირი? პარამეტრები

[ივერიელი]

გიორგი სააკაძე, გმირი თუ არა გმირი?

რა თქმა უნდა გმირი.

[damiane80]

რო არ იჩხუბოთ და ა. შ. ვისაც აინტერესებს გიორგი სააკაძე გირჩევთ წაიკითხოთ ჯანსულ ღვინჯილიას ,,გიორგი სააკაძის პიროვნება,, და ბევრ თქვენ კითხვას პასუხს გასცემთ თან გაარკვევთ გმირი იყო თუ მოღალატე, მე დამეხმარა პასუხის გაგებაში და იმედია თქვენც დაგეხმარებათ

შეგიზლიათ მაგ წიგნის ელ ვერსია ან პდფ-ი დადოთ საიტზე??? (ან ბიბლიოტეკაში სულაც)

პაატა რატომ გაიწირა
1. სინანულის გამო, საქციელის გამოსწორების მიზნით; (->აღარ "კიდია ფეხზე" საქართველო)
2. იმიჯის და მომავლის გარანტიის მიზნით. (->მაინც კიდია, მხოლოდ სახელი სურს)

+1 შეიძლება სხვა გამოსავალი აღარ ჰქონდა.

არსებობს ვერსია, რომ გიორგი სააკაძეს ხელში ჩაუვარდა შახის წერილი ყორჩიხა-ხანის მიმართ, რომლითაც ყორჩიხა-ხანს სააკაძე უნდა მოეკლა მას შემდეგ, რაც საქართველოში შემოვიდოდა.

არის ვერსია, რომ სწორედ ამის შემდეგ მიიღო გადაწყვეტილება სააკაძემ ქართველების მხარეს მიმხრობოდა და ყორჩიხა ხანის ლაშქარი გაენადგურებინა. ასე რომ პაატა, ამ ვერსიით, გამოდის იძულებითი მსხვერპლი, რომელიც ფაქტიურად გარდაუვალი იყო.

ისე ამ ვერსიაზე, თუ სხვებსაც გაქვთ უფრო კონკრეტული წყაროები, გთხოვთ დაწეროთ

[mari-mari15]

არის ვერსია, რომ სწორედ ამის შემდეგ მიიღო გადაწყვეტილება სააკაძემ ქართველების მხარეს მიმხრობოდა და ყორჩიხა ხანის ლაშქარი გაენადგურებინა. ასე რომ პაატა, ამ ვერსიით, გამოდის იძულებითი მსხვერპლი, რომელიც ფაქტიურად გარდაუვალი იყო.

ამაზე არგუმენტს მოგიყვან იმასთან დაკავშირებით რომ ცდები, წერილი სააკაძემ ნახა საქართველოში როდესაც ბრძოლა საცაა უნდა დაწყებულიყო ანუ რამდენიმე დღით ადრე, ასეთ მცირე დროში ის ლაშქარს ვერ შეკრებდა რაც არ უნდა გაეკეთებინა მითუმეტეს თავის მოწინააღმდეგებს ვერ შეირიგებდა და ვერ გაერთიანდებოდნენ, ამას დიდი დრო სჭირდებოდა, შესაბამისად სააკაძემ შაჰის წინააღმდეგ ბრძოლა დიდი ხნით ადრე გადაწყვიტა და პაატაც გაცნობიერებულად მსხვერპლად შეწირა სამშობლოს

[odishari]

damiane80

1 შეიძლება სხვა გამოსავალი აღარ ჰქონდა.

არსებობს ვერსია, რომ გიორგი სააკაძეს ხელში ჩაუვარდა შახის წერილი ყორჩიხა-ხანის მიმართ, რომლითაც ყორჩიხა-ხანს სააკაძე უნდა მოეკლა მას შემდეგ, რაც საქართველოში შემოვიდოდა.

არის ვერსია, რომ სწორედ ამის შემდეგ მიიღო გადაწყვეტილება სააკაძემ ქართველების მხარეს მიმხრობოდა და ყორჩიხა ხანის ლაშქარი გაენადგურებინა. ასე რომ პაატა, ამ ვერსიით, გამოდის იძულებითი მსხვერპლი, რომელიც ფაქტიურად გარდაუვალი იყო.

მეც ამ ვერსიას ვიზიარებ. სააკაძეს სხვა გზა არ ქონდა - უღალატებდა თუ არა შაჰს, მას მაინც მოკლავდნენ, ამიტომაც როცა ამის შესახებ გაიგო, ქართველებს დაუკავშირდა, რომლებსაც უკვე გამზადებული ჰყავდათ ლაშქარი მტრისათვის წინააღმდეგობის გასაწევად და დახმარება აღუთქვა. ეს იყო და ეს... ჩემი აზრით მას მხოლოდ პიროვნული ამბიციები ამოძრევებდა...

ზემოთ ერთ ერთი ფორუმელის მიერ სწორად დაიწერა ბაზალეთის ბრძოლაზე მომხდარი ამბავი - სააკაძე თავიდან არ იბრძოდა - ქართველებზე ხელს ვერ აღვმართავო - ამაზე დიდი იდიოტობა გაგიგიათ? ხალხი მეფის წინააღმდეგ გამოიყვანე, ერთმანეთს დაუპირისპირე და ახლა ამბობ ჩემს ძმებზე ხელს ვერ აღვმართავო? იმის გამბედაობა არ ეყო, რომ საქმე ბოლომდე მიეყვანა - მან ვერ გაბედა პასუხისმგებლობა საკუთარ თავზე აეღო, რაც ლაჩრული საქციელია... ხმლის კარგად ქნევა სიმამაცეს არ ნიშნავს...

სააკაძემ სარწმუნოება უარყო...

და ბოლოს, მოკვდა ისე, როგორც მოღალატეები კვდებოდნენ - ღორივით მოაჭრეს თავი...

[damiane80]

წერილი სააკაძემ ნახა საქართველოში როდესაც ბრძოლა საცაა უნდა დაწყებულიყო

ანუ წერილის ამბავი ნამდვილია?

რაიმე ისტორიულ წყაროს ან ამ წერილის შინაარს ხომ ვერ მიგვითითებ, ძალიან მაინტერესებს.

ბრძოლა საცაა უნდა დაწყებულიყო ანუ რამდენიმე დღით ადრე, ასეთ მცირე დროში ის ლაშქარს ვერ შეკრებდა რაც არ უნდა გაეკეთებინა მითუმეტეს თავის მოწინააღმდეგებს ვერ შეირიგებდა

ბრძოლა საცაა უნდა დაწყებულიყო ცოტა არაისტორიულად ჟღერს;
მეორეც, ლაშქრის შეკრება არც სჭირდებოდა, ქართველები ისედაც მზად იქნებოდნენს საომრად, გიორგიმ კი მთავარი რაც გააკეთა ყორჩიხა ხანი მოკლა და აირია მონასტერი.

მოკლედ ცოტა მეტი ფაქტები დადევით ისტორიკოსებმა და წყაროები, საინტერესოა ბგარკად გარკვევა, რომ გმირს მოღალატეობა არ დავწამოთ და პირიქით.

[mari-mari15]

ბრძოლა საცაა უნდა დაწყებულიყო ცოტა არაისტორიულად ჟღერს;მეორეც, ლაშქრის შეკრება არც სჭირდებოდა, ქართველები ისედაც მზად იქნებოდნენს საომრად, გიორგიმ კი მთავარი რაც გააკეთა ყორჩიხა ხანი მოკლა და აირია მონასტერი.

შეგახსენებ იმას, რომ სააკაძეს მოწინააღმდეგეები ჰყავდა ჯარში და თავის მხარეს ვერ გადმოიბირებდა რამდენიმე დღეში, ამიტო ტყუილად რომ არ მეკამათო ეგ წიგნი წაიკითხე და პასუხებსაც გაიგებ,

[damiane80]

შეგახსენებ იმას, რომ სააკაძეს მოწინააღმდეგეები ჰყავდა ჯარში და თავის მხარეს ვერ გადმოიბირებდა რამდენიმე დღეში, ამიტო ტყუილად რომ არ მეკამათო ეგ წიგნი წაიკითხე და პასუხებსაც გაიგებ,

სანამ წავიკითხავდეთ, გვითხარი რას ამბობს ჯანსულ ღვინჯილია მაინც... როგორ იყოო ყველაფერი?

[mari-mari15]

სანამ წავიკითხავდეთ, გვითხარი რას ამბობს ჯანსულ ღვინჯილია მაინც... როგორ იყოო ყველაფერი?

მთელი დღე მომიწევს წერა მაგ შემთხვევაში, ერთს გეტყვი თუ ფიქრობ რომ სააკაძე მოღალატე იყო, ამ წიგნის წაკითხვის შემდეგ რადიკალურად შეგეცვლება წარმოდგენა და იტყვი რომ ნეტა ყველა მისნაირი თავდადებული და გმირი ვიყოთ, სამშობლოს რომ გამოვადგეთო

[KAIROS]

ასე ვართ ქართველები, რადიკალები.
ან გმირი ან მოღალატე...
არადა ტრაგიკული პიროვნება იყო, გმირულად ტრაგიკული, თუმცა გმირი არა.

[mari-mari15]

არადა ტრაგიკული პიროვნება იყო, გმირულად ტრაგიკული, თუმცა გმირი არა.

რავიცი ყველა თავისას ფიქრობს, მე ასე ვთვლი და დიდ პატივსაც ვცემ, მაგის ნახევარს რომელიმე ქართველი რომ აკეთებდეს რაღა მოგვკლავს

[KAIROS]

მაგის ნახევარს რომელიმე ქართველი რომ აკეთებდეს რაღა მოგვკლავს

ჰო, ბევრიც გააკეთა და ბევრიც დააშავა, უფრო მეტად საკუთარ თავს.
მოკლედ ძალიან გაბუქებაც არ ვარგა და არც ძალიან ზედ გადავლა...

ტრაგიკული პიროვნება იყო, გმირულად ტრაგიკული, თუმცა გმირი არა.

მგონი ასეა უფრო...

[mari-mari15]

საკუთარ თავს უფრო მეტი დაუშავა გეთახმები, ასეთი რადიკალები ვართ ქართველები შენი თქმისა არ იყოს, ამიტო თავს დავანებებ არგუმენტებს და მტკიცებებს

[damiane80]

ან გმირი ან მოღალატე...

ვფიქრომ ამ შემთხვევაში რადიკალიზმი არ არის.

გიორგი სააკაძე ისეთი პიროვნება იყო და ისეთ ეპოქაში, რომ სადღაც შუაში მისი ყოფნა არის შეუძლებელი. აქ საკითხი ესე დგას, ადამიანი თავის თავს ემსახურებოდა თუ სამშობლოს, შეფასებაც შესაფერისია მოღალატე ან გმირი.

ზოგადად საკუთარი თავის სამსახური ყოველთვის სამშობლოს ღალატს არ უდრის, მაგრამ სააკაძის შემთხვევაში ესეთი ტოლობის ნიშანი დრომ და გარემოებებმა მოიტანეს.

ასე რომ კითხვა კითხვადვე რჩება. გმირი თუ მოღალატე.

პ.ს ისე სხვათაშორის თემის ავტორს სათაურში კარგად უწერია გმირი თუ არა გმირი. მე მგონი ეს ფორმულირება უფრო ზომიერია

[gvasalia]

ჩემი აზრით მოღAლატე არ იყო და გულანთებულიც იყო საქართველოსთვის მარა თავისი შეხედულება ქონდა ქვეყანაზე რომელიც შეიძლება არც იყო უშეცდომო და სხვების აზრთანაც წინააღმდეგობაში იყო და მოწინააღმდეგეების არსებობის პირობებში ეგეთი გზა მოუწია რომ დამდგარიყო მეორე მხარეს რიავიცი

[marine]

სააკაძის ძახილი

ქართლის მიწა ჩოხის კალთით დამქონდა,
მისთვის ღამე მითევია თეთრადა.
სხვა მიწაზე შავი მერნით დავქროდი
და ჩემს მკერდში საქართველო ფეთქავდა.

მარჯვენა და ხმალი ერთად მიჭრიდა,
წინ მიძღოდა ჩემი მიწის ხატება,
განსაცდელში ჩავარდნილს თუ მიჭირდა,
მასზე ფიქრი ძალას მომიმატებდა.

მაგრამ როცა დამილეწეს ბექთარი,
ჩემი ხელით გადავტეხე მახვილი.
ო, გული კი მანდ დავტოვე მფეთქავი,
დაჭრილი ვარ, გესმის ჩემი ძახილი?

ნოსტეს ციხევ! ნისლი მოგიხვევია,
სამშობლოში გშვენის მხარგაშლილობა.
ღრუბელი რომ ციდან მოგიხვევია,
მაგ ღრუბელით დამიფარე ჭრილობა.

დაისრული ორჯერ ცრემლით გაგშორდი,
გამწირეს და მოღალატეს მადარეს.
ჩემი ხმალი, სისხლიანი, ნაბრძოლი,
სამშობლოში არწივს გამოვატანე.

მხოლოდ ქარი არის სევდით მდაფნავი,
გვერდით ძმები სისხლით შენაფიცარი,
სხვა მიწაში მტანჯავს ჩემი საფლავი
და ღალატით ჩანგრეული ფიცარი.

ამომიღეთ, მთები გადამატარეთ,
მკერდზე მწველი ამაცალეთ ისარი,
ქართლის მიწა გულზე გადამაყარეთ,
იქ წაიღეთ ჩემი კუბოს ფიცარი.

/ოთარ მამფორია/

[marine]

"...1610 წლიდან ერთაწმინდა გიორგი სააკაძის და მის შთამომავალთა - თარხან-მოურავთა საგვარეულო აკლდამაა. ტაძარში ასვენია გიორგი სააკაძის ვაჟი - პაატა. გიორგი სააკაძემ ტაძარში ჯერ შვილის თავი დაკრძალა, შემდეგ, მოგვიანებით, თბილისელი ვაჭრების დახმარებით ტანი ფარულად ჩამოასვენა და ისიც აქ მიაბარა მიწას. ტაძარშივეა დაკრძალული მწერალი - სეზმან ერთაწმინდელი..."

/"საქართველოს იმედი II" წიგნი 19. გვ. 119/

[marine]

"განსაკუთრებით ღირებულია ვრცელი გამოკვლევა "ვეფხისტყაოსნის" ავტორის მსოფლმხედველობის შესახებ. მას ხელს აწერს ე. ეკაშვილი. ფესვდონიმი [კალისტრატე ცინცაძის] დედის სახელიდან მოდის. ეკატერინე გოგორიშვილი გამორჩეული პიროვნება ყოფილა. მასზე ახლაც მოკრძალებითა და უღრმესი პატივისცემით საუბრობენ მეხუთე თაობის წარმომადგენლები.

ეკატერინე ამაყობდა თურმე თავისი გვარიშვილობით - ჩემს ძარღვებში დიდი სამცხელი ფეოდალის დაუთბეგ გოგორიშვილის სისხლი ჩქეფსო. ეს ის გოგორიშვილია, რომელმაც ბაზალეთის ომში გიორგი სააკაძის აბჯარი ჩაიცვა, მის ცხენზე შეჯდა და მისი სახელით იბრძოდა"

/"კარიბჭე" N16, 2015, გვ. 22/

[marine]

"ჩვენ ბევრი, სააკაძესავით კაცი გვყავს ისტორიაში წარმოჩინებული და დღემდე გარკვეული არა გვაქვს, მათი მოღვაწეობა და საქმენი დადებითს უნდა მივაწეროთ თუ უარყოფითს. ილიას სიტყვისა არ იყოს: "მისნი ავად და კარგადაც აღსახსნელი დიდნი საქმენი ჯერ შიგნეულად გამოძიებულნი არ არიან და ელიან პირუთვნელს განკითხველსა"

/ელგუჯა მაღრაძე, "გოდება. წერილები" ტ. II, გვ. 468/

[marine]

ჩემი თვალით დანახული გიორგი სააკაძე

გიორგი სააკაძე ჩემთვის მამულიშვილობასთან ასოცირდება... ბევრი ფიქრობს რომ დიდი მოურავი ამოუხსნელი ფენომენია, არასდროს იმდენი არ დაწერილა, რამდენიც სააკაძის ცხოვრებასა და მოღვაწეობაზე.

იოსებ ჯუღაშვილის არ იყოს, გიორგი სააკაძე ჩემთვისაც ღირებული პიროვნებაა, როგორც ერთი რიგითი ქართველისთვის. არასოდეს დამცდენია მასზე აუგი, არასოდეს მიმაჩნდა მოღალატედ, მიუხედავად იმისა, რომ რამდენჯერმე შეიცვალა სარწმუნოება.
ხანდახან ვფიქრობ, რომ უმადური ერი ვართ, სიკეთეს ვერ ან შეგნებულად არ ვაფასებთ. შადიმან ბარათაშვილმა და მისნაირებმა ყოველი ღონე იხმარეს იმისათვის, რომ დიდი მოურავი სამუდამოდ მოეშორებინათ თავიდან, მაგრამ ვერ მოახერხეს.
შადიმანმა და მისნაირმა შურიანმა ადამიანებმა აიძულეს საქართველოსთვის მფეთქავი გული მტრის სამსახურში ჩაეყენებინა, დროებით, მაგრამ მაინც.

გიორგი ისე გარდაიცვალა, გარდაცვლილსაც არ ეღირსა მშობელ მიწაზე დაბრუნება, ქართულ მიწაში ჩასვენება.

გიორგი სიაუშის ძე სააკაძე ჯერ მარტო იმიტომ არის დასაფასებელი, რომ საკუთარ სამშობლოს ყველაზე ძვირფასი – შვილის სიცოცხლე შესწირა პაატას სახით. მის შემდეგ ასეთი რამ იოსებ ჯუღაშვილმა (სტალინმა) გააკეთა, როცა ტყვეობაში მყოფი თავისი ვაჟი გერმანელ ჯარისკაცში არ გასცვალა. თეირანში ვიზიტისას სტალინი ირანის შაჰმა დიდი პატივით მიიღო თავის რეზიდენციაში, სწორედ მაშინ წარმოსთქვა იოსებ ჯუღაშვილმა თავისი ცნობილი სიტყვები: ''ნეტავ ახლა გიორგი სააკაძეს აჩვენა როგორი პატივით ღებულობენ ქართველს ირანში'' – ო.

პატივისცემით – ოთარ რურუა
/FB/

[marine]

/FB/