თემის საბეჭდი ვერსია

პოსტის ავტორი: neo თარიღი: Sep 6 2009, 08:41 PM

იმედი მაქვს ვინც უბრალოდ კამათისტვის არ შემოდის, და სურს ცოტა უფრო ღრმად ჩაწვდეს მართმადიდებლობის უნიკალურობის საკიტხს წაიკითხავს ამ ტექსტს...

თხოვნა იქნება წაკითხვის გარეშე კომენტარებს ნუ გააკეტთებთ...


ასევე ვთხოვ იმ მართმადიდებლებს, რომლებიც წლობით დაბოდიალებენ ეკლესიაში და არ გაჩენიათ ეს კითხვა გაეცნონ


კიდევ ერთი თხოვნა მაქვს: ნუ იქნება ერთმანეთის შეურაცხმყოფი და დამცინავი კომენტარები, განსაკუტრებით კაცებისგან არ შეეფერება ეს ღირსეულ კაცს (ქალისას კიდე აიტანს კაცი მაპატიეთსმაილიკი)... ვისაუბროთ ნორმალურად და ნელა...



მაშ ასე, იხილეთ ქვემოთ:

კადემიკოსი ალექსი ოსიპოვი
რა არის ქრისტიანობა?

ქრისტიანობას მთლიანად მოიცავს ერთადერთი სიტყვა - ქრისტე. რას ნიშნავს ეს? ეს არის მსხვერპლი, რომელიც ქრისტემ ადამიანთა მოდგმისათვის გაიღო. ეს არის ტვირთვა მთელი ადამიანური ბუნებისა, მთელი ჩვენი დაცემულობისა, ჩვენი შერყვნილობისა, რომელიც ღმერთს მოშორებული ადამისაგან მთელმა მისმა მოდგმამ მიიღო მემკვიდრეობად. „რომელმან იგი არა იცოდა ცოდვა, ჩვენთვის ცოდვა ქმნა, რათა ჩუენ ვიქმნნეთ სიმართლე ღმრთისა მას შინა“ (2 კორ. 5,21). ეს არის ყველაზე არსებითი ნიშანი, რომლითაც ქრისტიანობა განსხვავდება სხვა რელიგიებისაგან.

სხვა რელიგიებში ფუძემდებელი მხოლოდ მქადაგებელია, მქადაგებელი ახალი, ან ძველი და მივიწყებული სწავლებისა. ამიტომ არც ერთ სხვა რელიგიაში დამფუძნებელს ისეთი განსაკუთრებული მნიშვნელობა არ ენიჭება, როგორც უფალ იესო ქრისტეს - ქრისტიანობაში. დამფუძნებელი იქ მოძღვარია, უფლის მაცნე, ცხონების გზის მაუწყებელი და მეტი არაფერი. იგი მხოლოდ უფლის საყვირია, მთავარი კი ის სწავლებაა, რომელიც ღვთისაგან გადმოგვეცემა მისი მეშვეობით. ამიტომაც, სხვა რელიგიებში წინ სწავლებაა წამოწეული, ფუძემდებელი კი მეორე პლანზე დგას. რელიგიის არსი მის მქადაგებელზე არაა დამოკიდებული, ეს უკანასკნელი, ასე ვთქვათ, ცვლილებას ექვემდებარება. რელიგიას არაფერი დააკლდებოდა, იგი სხვა მოძღვარს ან წინასწარმეტყველს რომ ექადაგა. მაგალითად, ბუდიზმს თავისუფლად შეეძლო ეარსება მაშინაც, თუ დამტკიცდებოდა, რომ ბუდა არც არსებულა და ეს რელიგია სხვამ დააარსა. ისლამიც მშვიდად იარსებებდა, მუჰამედის ნაცვლად მისი დამფუძნებელი სხვა რომ აღმოჩენილიყო. ეს ეხება ყველა რელიგიას იმიტომ, რომ მათი ფუძემდებლების ფუნქციები შემოიფარგლებოდა ადამიანისათვის ამა თუ იმ სწავლების მიწოდებით. მათი მოღვაწეობის არსი სწავლება იყო.

მაგრამ განა შეიძლებოდა, ქრისტიანობა დაეფუძნებინა, მაგალითად, წმიდა იოანე ნათლისმცემელს? მას შეეძლო ექადაგა ზნეობრივი სწავლება, სარწმუნოების ესა თუ ის ჭეშმარიტება, მაგრამ არ იქნებოდა უმთავრესი, ე.ი. მსხვერპლი! ღმერთკაც იესო ქრისტეს ჯვარცმის გარეშე არ არსებობს ქრისტიანობა! ახლა გასაგებია, თუ რატომ იქცა მტრულად განწყობილი კრიტიკის მთავარ სამიზნედ ქრისტე, როგორც ნამდვილად არსებული პიროვნება. რომ არ იყოს ის, ვინც ივნო და ჯვარცმა თავს იდვა ჩვენთვის, ქრისტიანობას საფუძველი გამოეცლება. ათეიზმის იდეოლოგებს ეს მშვენივრად ესმოდათ.

ზემოთ უკვე ვთქვით, რომ ქრისტიანობის არსს მოიცავს ერთადერთი სიტყვა - ქრისტე. მაგრამ შეიძლება ითქვას სხვაგვარადაც: ქრისტიანობის არსს შეადგენს ქრისტეს ჯვარი და მისი აღდგომა, რომლის მეშვეობითაც კაცობრიობას, ბოლოს და ბოლოს, მიეცა საშუალება ახლად შობისა, განახლებისა, ღვთის იმ დაცემული ხატების აღდგენისა, რომელსაც ჩვენ ვატარებთ. ჩვენ არ შეგვეძლო ადამიანური ბუნებით ღმერთთან შეერთება იმიტომ, რომ ვერაფერი შერყვნილი ღმერთთან ვერ იქნება წილნაყარი. ამდენად, ღმერთთან შესაერთებლად, ღმერთ-კაცობის განსახორციელებლად აუცილებელი იყო ადამიანური ბუნების შესაბამისი განახლება. ქრისტემ განაახლა იგი საკუთარ თავში და ყოველ ადამიანს იმავეს განმეორების საშუალება მისცა.

მეორე უმთავრესი ასპექტი, რომელიც ქრისტიანობის არსს შეადგენს, არის ადამიანის სულიერი ცხოვრების სწორი წარმართვა. ქრისტიანობა აქაც ისეთ რამეს გვთავაზობს, რაც პრინციპულად განასხვავებს მას სხვა რელიგიურ სწავლებათაგან. უპირველეს ყოვლისა, ესაა სწავლება ღმერთზე, შემდეგ - ადამიანის სულიერი ცხოვრების არსისა და მიზნის გაგება, სწავლება აღდგომაზე და მრავალი სხვა.

ასე რომ, პირველი, რაც ახასიათებს მხოლოდ ქრისტიანობას და არა სხვა რელიგიებს, ესაა მტკიცება იმისა, რომ „ღმერთი სიყვარული არს“. სხვა რელიგიებში უმაღლესი საფეხური, რომელსაც მიაღწია რელიგიურმა ცნობიერებამ, არის ღვთის წარმოდგენა მართალ, მოწყალე მსაჯულად, მართლმსაჯულად. ამაზე შორს ისინი ვერ მიდიან. ქრისტიანობა კი რაღაც განსაკუთრებულს ამტკიცებს. იმას, რომ ღმერთი არის სიყვარული და მხოლოდ სიყვარული. სამწუხაროდ, ღმერთის ამგვარი, ქრისტიანული გაგება ძნელად იკაფავს გზას ადამიანის ცნობიერებისა და გულისაკენ. ღმერთი-სიყვარული ვერანაირად ვერ აღიქმება ძველი კაცის ცნობიერებით. მითუმეტეს, რომ ღმერთი-მსაჯულის სახე გვხვდება სახარებაშიც, მოციქულთა წერილებშიც, წმიდა მამათა თხზულებებშიც. როგორია ამ სახის გამოყენების თავისებურება? მას მხოლოდ და მხოლოდ სამოძღვრო-დამრიგებლობითი ხასიათი აქვს და მიმართულია, იოანე ოქროპირის სიტყვებით რომ ვთქვათ, „უფრო უხეში ადამიანების შემეცნებისაკენ“, მაგრამ როცა საქმე ღვთის არსის გაგების გადმოცემას ეხება, სულ სხვაგვარი სურათი იშლება. ქრისტიანობა სრულიად გარკვევით ამტკიცებს - ღმერთი არის სიყვარული. ის არ ექვემდებარება არანაირ გრძნობას: მრისხანებას, ტანჯვას, სასჯელს, შურისგებას და ასე შემდეგ. ეს აზრი მსჭვალავს ჩვენი ეკლესიის მთელ გადმოცემას. მოვიყვანთ თუნდაც მხოლოდ სამ ავტორიტეტულ გამონათქვამს.

ღირსი ანტონი დიდი - „ღმერთი სახიერია, უვნებო და უცვალებელი. თუ ზოგიერთს სრულ ჭეშმარიტებად მიაჩნია ის, რომ ღმერთი უცვალებელია, მაგრამ უკვირს, მაშინ რატომ ხარობს იგი კეთილი ადამიანების გამო, ბოროტებს კი ზურგს აქცევს, ცოდვილებს ურისხდება, მაგრამ როცა ინანიებენ, იწყნარებს, უნდა განვუმარტოთ, რომ ღმერთი არც ხარობს და არც მრისხანებს, რადგან სიხარული და მრისხანება ვნებებია. უაზრობაა ვიფიქროთ, რომ ღმერთი ადამიანთა საქმეების გამო ან კარგად გრძნობს თავს, ან ცუდად. ღმერთი სახიერია და მხოლოდ სიკეთეს იქმს, ზიანს არავის აყენებს და მარად უცვალებელია.

ჩვენ კი, როცა სახიერნი ვართ, ღმერთს ვეზიარებით მასთან მსგავსების გამო, მაგრამ როცა ვბოროტდებით, ვშორდებით მას იმიტომ, რომ განვსხვავდებით მისგან. როცა კეთილმსახურად ვცხოვრობთ, ღვთისანი ვართ, მაგრამ როცა სიავეს ჩავდივართ, უარყოფილნი ვართ მისგან. ეს იმას კი არ ნიშნავს, რომ ღმერთი მრისხანებს ჩვენზე, არამედ იმას, რომ ჩვენი ცოდვები არ აძლევენ მას ჩვენში გაბრწყინების საშუალებას, მტანჯველ დემონებთან კი გვაკავშირებენ. თუ შემდეგ ლოცვა-ვედრებითა და კეთილი საქმეებით ცოდვათა შენდობა მოვიპოვეთ, იმას კი ნუ დავასკვნით, ღმერთს გული მოვულბეთ ან შევცვალეთო. უბრალოდ, ამგვარი მოქმედებით და ღვთისაკენ მიქცევით ვკურნავთ ჩვენში არსებულ ბოროტებას და ისევ გვეძლევა იმის უნარი, რომ ვიგემოთ ღვთის სახიერება“.

წმიდა მღვდელმთავარი გრიგოლ ნოსელი - „იმ აზრს, რომ მკრეხელობაა ღვთის არსება რომელიმე ვნებისკენ - სიამოვნებისკენ, გულმოწყალებისკენ ან მრისხანებისკენ მიდრეკილად ჩავთვალოთ, ღვთაებრივი ჭეშმარიტების შემეცნებაში ნაკლებწარმატებულნიც ვერ უარყოფენ. მართალია, ნათქვამია: „შევიწყალო, რომელი შევიწყალო, და შევიწყნარო, რომელი შევიწყნარო“ (გამოსვლათა 33,19), მაგრამ, ვფიქრობ, ყოველ ამგვარ გამონათქვამში ღვთის სიტყვა ცხადად გვასწავლის, რომ ღვთის განგებულება ჩვენი თვისებების მეშვეობით იწყნარებს ჩვენს უძლურებას, რათა ცოდვისაკენ მიდრეკილებმა სასჯელის შიშით თავი შეიკავონ ბოროტებისაგან, ცოდვით დაცემულებს კი სწამდეთ ღვთის გულმოწყალებისა და სინანულის მეშვეობით მასთან მიბრუნების იმედი არ დაკარაონ“.

წმიდა მღვდელმთავარი იოანე ოქროპირი - „როცა ღმერთთან მიმართებაში გესმის სიტყვები: „მძვინვარება“, „მრისხანება“, მათ მიღმა ნურაფერ ადამიანურს ნუ იგულისხმებ. ეს შემწყნარებლური სიტყვებია. ღმერთს არაფერი მსგავსი არ ახასიათებს, მაგრამ ასე იმიტომ ითქმის, რომ საუბრის საგანი უფრო უხეში ადამიანების შემეცნებამდე იქნეს დაყვანილი“.

უამრავი ამგვარი ციტატის მოხმობა შეიძლება. ყველა მათგანში წმიდა მთციქულ იაკობის კათოლიკე ეპისტოლეში გამოთქმული აზრი მეორდება: „ნუვინ განცდილთაგანი იტყვინ, ვითარმედ ღმრთისა მიერ განვიცდები, რამეთუ ღმერთი გამოუცდელ არს ბოროტისა და არავის განსცდის იგი. არამედ კაცად-კაცადი განიცდების თვისისაგან გულის თქუმისა, მიიზიდვის და სცთების“ (1,13-14).

კაცობრიობის ისტორიაში ეს არის ღვთის სრულიად ახალი, უნიკალური გაგება. ჭეშმარიტად, მხოლოდ საღვთო გამოცხადებით შეიძლებოდა მიგვეღო ამგვარი სწავლება ღმერთზე, რადგან არც ერთ ბუნებრივ რელიგიაში არაფგრი მსგავსი არ გვხვდება. ბუნებრივი რელიგიებისათვის წარმოუდგენელი იყო ასეთი რამ, და მიუხედავად იმისა, რომ ქრისტიანობა უკვე ორი ათასი წელია რაც არსებობს, ქრისტიანთა უმეტესობისთვისაც ეს ნაკლებმისაღებია. ძველი, ვნებიანი კაცი, რომელიც ბატონობს ჩვენს სულში, ეძიებს მიწიერ სამართალს, რომელიც უკეთურებს სჯის, მართლებს კი ღირს სასყიდელს მიაგებს, ამიტომაც ღვთის უდიდეს გამოცხადებას იმის შესახებ, რომ ღმერთი არის სიყვარული და მხოლოდ სიყვარული, ადამიანის ცნობიერება ვერაფრით ვერ ღებულობს. ღმერთსაც თავისი ძე ამქვეყნად ე.წ. ღვთაებრივი სამართლის „დასაკმაყოფილებლად“ ან „გამოსასყიდად“ კი არ გამოუგზავნია, არამედ სიყვარულის და მხოლოდ სიყვარულის გამო.

ქრისტიანობის (დღეს უფრო სწორი იქნება ვთქვათ - მართლმადიდებლობის) მეორე თავისებურება ეხება ადამიანის სულიერი ცხოვრების არსს. ქრისტიანობა მთლიანად მიმართულია სულის განკურნებისაკენ და არა ნეტარებისა და სამოთხის „გამომუშავებისაკენ“. ღირსი სვიმეონ ახალი ღვთისმეტყველი მიგვითითებს: „ქრისტეს მცნებების გულმოდგინე შესრულება ადამიანს ასწავლის (ე.ი. უცხადებს ადამიანს) თავის უძლურებას“. მივაქციოთ ყურადღება, რას უსვამს ხაზს ღირსი სვიმეონი: მცნებათა შესრულება ადამიანს სასწაულთმოქმედად, წინასწარმეტყველად, მოძღვრად, ყოველგვარი ჯილდოს, საბოძვრის, ზებუნებრივ ძალთა ღირსად კი არ ხდის, რაც სხვა რელიგიებში მცნებათა „შესრულების“ უმთავრესი შედეგი და მიზანიც კია. არა. ქრისტიანობას ადამიანი სულ სხვა რამისკენ მიჰყავს - სურს, დაანახოს მას საშინელი შერყვნა კაცობრივი ბუნებისა, რომლის განსაკურნებლადაც შეისხა ხორცი ღმერთმა - სიტყვამ. ამის შემეცნების გარეშე ადამიანს არანაირად არ შეუძლია არც სწორი სულიერი ცხოვრება და არც ქრისტე - მაცხოვრის მიღება.

როგორ განსხვავდება ქრისტიანობა სხვა რელიგიებისაგან! რამდენად ბეცნი არიან ისინი, რომლებიც საუბრობენ ერთიან რელიგიურ ცნობიერებაზე, ამტკიცებენ, გველა რელიგიას ერთი და იმავე მიზნისკენ მივყავართ, ყველას ერთიანი არსი გააჩნიაო. რა გულუბრყვილოდ ჟღერს ეს ყველაფერი! მსგავსი რამის თქმა მხოლოდ მას შეუძლია, ვისაც სრულებით არ ესმის ქრისტიანობა.

ქრისტიანობაში „საქმეები“ ადამიანს უცხადებს მის ნამდვილ მდგომარეობას - საშინელი შერყვნისა და დაცემის მდგომარეობას: რა მხრიდანაც არ უნდა შემეხო, ყველგან მტკივა. მხოლოდ უძლურების ასეთი შეგრძნებით წარმოიშობა ადამიანში სწორი სულიერი ძალა. ადამიანი მაშინ ძლიერდება, როცა უფალი შედის მასში. ძლიერი ეგონა თავი პეტრე მოციქულს. სწორი აღმოჩნდა კი? მოვიგონოთ, რას წერს პავლე მოციქული: „სამგზის ვევედრე უფალს“. შედეგი: „ძალი ჩემი უძლურებასა შინა სრულ იქმნების“ (კორ. 12,8-9). როგორც ირკვევა, მხოლოდ საკუთარი თავის შეცნობით, იმის გაცნობიერებით, თუ ვინ ვართ სინამდვილეში, შემოდის ჩვენში უფალი და აი, მაშინ კი ნამდვილად ვძლიერდებით. „ცაც რომ ჩამომექცეს, არ შეძრწუნდება ჩემი სული“, - ამბობდა აბბა აღათონი. მაგრამ რას აღუთქვამს უფალი ადამიანს? წმიდა მღვდელმთავარი იოანე ოქროპირი წერს: „უფალი სამოთხის კი არა, თვით ზეცის დამკვიდრებას გვპირდება, სამოთხის მეუფებას კი არა, ცათა სასუფეველს აღგვითქვამს“. ღირს მაკარი ეგვიპტელს უთქვამს: „გვირგვინები და დიადემები, რომელთაც ქრისტიანები მიიღებენ, ნივთიერი არ არის“. განახლებული ადამიანი რაიმე ნივთიერს კი არა, თვით უფალს ღებულობს! განღმრთობა - ასე იწოდება ჩვენი იდეალი. ეს არის ადამიანის უმჭიდროესი ერთობა ღმერთთან, ადამიანის პიროვნების გახსნის სისრულე, მისი ისეთი მდგომარეობა, როცა ის ხდება ჭეშმარიტად ღვთის შვილი“, ანუ მადლით ღმერთი. ხედავთ, რა კოლოსალური განსხვავებაა ქრისტიანობასა და სხვა რელიგიებს შორის?!

შესაძლოა, უმთავრესი, რასაც ქადაგებს ქრისტიანობა, რაც განასხვავებს მას სხვა რელიგიებისგან და რის გარეშეც იგი ვერ იარსებებს, არის მისი უდიდესი დოგმატი, გამოხატული უმთავრეს ქრისტიანულ დღესასწაულში - აღდგომის დოგმატი. ქრისტიანობა მხოლოდ იმას კი არ ქადაგებს, რომ ქრისტიანის სული ღმერთს შეუერთდება, ამა და ამდაგვარ მდგომარეობაში იქნება. არა, იგი ამტკიცებს, რომ ადამიანი - ეს არის სული და სხეული, ერთიანი სულიერ-ხორციელი არსება, და განღმრთობა ახასიათებს არა მხოლოდ სულს, არამედ სულსაც და ხორცსაც. განახლებულ ადამიანში ყველაფერი იცვლება, არა მარტო სული, გონება, გრძნობები, არამედ თვით ხორციც.

ქრისტიანობა ქადაგებს საზოგადოდ აღდგომაზე, როგორც ფაქტზე, რომელიც შედეგად მოჰყვა ქრისტეს აღდგომას. შეუძლებელია, არ აღდგეს ყოველი, ვინც ქრისტესია. გავიხსენოთ, როგორ გამომწვევად გაისმა აღდგომის შესახებ პავლე მოციქულის ქადაგება არეოპაგში. ბრძენთა ამა სოფლისათა იგი ზღაპრად, გამონაგონად მიიჩნიეს, მაგრამ ქრისტიანობისთვის ეს ერთ-ერთი უმთავრესი დოგმატია. უწყება აღდგომის შესახებ ორი ათასი წელია მსჭვალავს მთელ ქრისტიანულ ცნობიერებას. უდიდესი წმიდანები, რომელთაც ღვთაებრივ გაცისკროვნებას და გონების გაბრწყინებას მიაღწიეს, დაბეჯითებით და კატეგორიულად ამტკიცებენ ამ ჭეშმარიტებას. ეს უნიკალური რამ არის კაცობრიობის რელიგიური ცნობიერების ისტორიაში.

ქრისტიანობა არის რელიგია, რომელიც ჩვენს გარეშე არ არსებობს და რომელიც არ შეგვიძლია განვიხილოთ, როგორც რომელიმე გონებაჭვრეტითი ობიექტი, ვეძებოთ მსგავსებანი და განსხვავებანი მასა და სხვა ობიექტებს შორის. ქრისტიანობა ბუნებით ახასიათებს ადამიანს, მაგრამ ადამიანი ქრისტიანი მხოლოდ მაშინ ხდება, როცა შენიშნავს, რომ ვერ ახერხებს განთავისუფლებას მტანჯველი ვნებებისაგან, ცოდვებისაგან. გახსოვთ, სიტყვები დანტეს „ჯოჯოხეთიდან“? - „შურით იმგვარად ეგზნებოდა ჩემი სისხლი, რომ სხვას კარგად მყოფს თუ ვნახავდი, სიავისაგან გავმწვანდებოდი“. აი, ტანჯვა. ნებისმიერ ვნებას ტანჯვა მოაქვს ადამიანისათვის და მხოლოდ მაშინ, როცა ქრისტიანულ ცხოვრებას შეუდგება, ამჩნევს იგი, თუ რა არის ცოდვა, რა არის ვნება, რა საშინელებაა ეს და უჩნდება მაცხოვარი ღმერთის აუცილებლობის შეგრძნება.

ადამიანის ცნობიერებაში განუწყვეტლივ მიმდინარეობს ბრძოლა ძველსა და ახალ კაცს შორის. რომელ უფალს აირჩევს იგი: უფალ ქრისტეს თუ უფალ ანტიქრისტეს? პირველი გვაცხოვნებს და განგვკურნავს, მოგვცემს იმის საშუალებას, რომ ღვთის ჭეშმარიტი ძეები გავხდეთ განკაცებულ ძე ღმერთთან ერთობაში. მეორე მზაკვრულად გვთავაზობს ყველა მიწიერ სიკეთეს დროის წამიერ მონაკვეთში. რას აირჩევ, ადამიანო?

ერთი რამ კი ნებისმიერ შემთხვევაში გახსოვდეს: სულში დაბუდებულ ვნებათა (ე.ი. ტანჯვის) სამყაროსგან ვერ გიხსნის ვარდისფერი სათვალე ან „სიბრძნე“ სირაქლემისა, გარდაუვალი საფრთხის დროს თავს ქვიშაში რომ რგავს; მხოლოდ საკუთარი თავისადმი, ეგრეთ წოდებული საკუთარი ძალებისადმი, გაბედული და პატიოსანი მზერის მიპყრობა და საშინელი სულიერი სიღატაკის შეგრძნება დაგანახებს ჭეშმარიტ ხსნას და ჭეშმარიტ მაცხოვარს - ქრისტეს, რომელზეც დამოკიდებულია მთელი შენი საუკუნო ცხოვრების სიკეთე.

წიგნიდან: „რა არის ქრისტიანობა“
ზუგდიდისა და ცაიშის ეპარქია, 2006 წ


ა

ლექსი ოსიპოვი
რატომ არის მართლმადიდებლობა ჭეშმარიტი რელიგია

ამჟამად ყველანი ისეთ ცხოვრებისეულ ვითარებაში ვიმყოფებით, როცა უკვე არანაირი ზღუდით არ შეგვიძლია გავემიჯნოთ გარემომცველ სამყაროს, სადაც რელიგიური მრავალმხრივობა სუფევს. ირგვლივ ურიცხვი მქადაგებელი გაჩნდა და ყველა მათგანი საკუთარ იდეებს, ცხოვრებისეულ ნორმებს, რელიგიურ შეხედულებებს გვთავაზობს. ამ მხრივ წინა თაობებს თანამედროვეობის შესაშური ნამდვილად არაფერი აქვთ. განვლილი უახლოესი ეპოქის პრობლემა რელიგიისა და ათეიზმის, ანუ მათი ურთიერთმიმართების საკითხი იყო.

დღევანდელობა ბევრად უფრო დიდი და უარესი პრობლემის წინაშე აღმოჩნდა. ღმერთის არსებობა-არარსებობის გარკვევა მხოლოდ პირველი საფეხურია. ვთქვათ, ადამიანი დარწმუნდა ღვთის არსებობაში. რა უნდა ქნას შემდგომ? სარწმუნოება ბევრია, რომელი მათგანი აირჩიოს? ქრისტიანი გახდეს თუ მუსულმანი? იქნებ, ბუდისტი? მაშინ კრიშნაიზმმა რა დააშავა? ჩამოთვლას აღარ გავაგრძელებ. ახლა იმდენი რელიგია არსებობს... ვთქვათ, ადამიანმა გააღწია ამ მრავალრელიგიური ჯუნგლებიდან და ქრისტიანი გახდა. დარწმუნდა, რომ ქრისტიანობა - საუკეთესო და სწორი რელიგიაა. მაგრამ შემდეგ როგორ განაგრძოს? რომელი ქრისტიანობა აირჩიოს? ისიც ხომ მრავალსახოვანია. მართლმადიდებლებს შეუერთდეს, კათოლიკებს, ორმოცდაათიანელებს, ლუთერანებს... (ჩამოთვლას ამჯერადაც არა აქვს აზრი). აი, რა ვითარებაში აღმოჩნდა თანამედროვე ახალგაზრდობა. ამასთან, ახალი და ძველი რელიგიების და არამართლმადიდებლური კონფესიების წარმომადგენლებს მასობრივი ინფორმაციის საშუალებებით პროპაგანდის ბევრად უფრო მეტი შესაძლებლობები გააჩნიათ, ვიდრე ჩვენ, მართლმადიდებლებს...

ამდენად, თანამედროვე ადამიანის უპირველესი პრობლემა არის სარწმუნოებათა, რელიგიათა და მსოფლმხედველობათა სიმრავლე.

მოდით, ამ სიმრავლეში გასარკვევად, ისე განვიხილოთ ზოგიერთი მათგანი, თითქოს, შევდიოდეთ იმ ოთახებში, რომლებიც თანმიმდევრობით იღება ჭეშმარიტების მაძიებელი უამრავი ჩვენი თანამედროვის წინაშე. ვეცდები, ძალიან ზოგად, მაგრამ პრინციპულ შტრიხებში დაგანახოთ, თუ რატომ არის ადამიანი ვალდებული (მას არა მარტო შეუძლია, არამედ, მართლაც, ვალდებულია) შეგნებულად გახდეს მართლმადიდებელი ქრისტიანი.

დავიწყოთ პირველი პრობლემით: „რელიგია და ათეიზმი“.

სხვადასხვა კონფერენციებზე,სადაც განათლებულ, განსწავლულ ადამიანებს ვხვდებით, ხშირად გვეკითხებიან ერთსა და იმავეს: ვინ არის ღმერთი? არსებობს თუ არა ის? ან რა საჭიროა იგი? თუ ღმერთი არსებობს, რატომ პირდაპირ არ აცხადებს საკუთარი თავის შესახებ?..

რა პასუხი გავცეთ მათ?

ეს საკითხი, ჩემის აზრით, შეიძლება გადაწყდეს თანამედროვე ფილოსოფიური აზროვნების მეშვეობით, რომელსაც ეგზისტენციალიზმი ეწოდება. რაში მდგომარეობს ადამიანური ცხოვრების საზრისი, მისი ძირითადი შინაარსი? რა თქმა უნდა, სიცოცხლეში, სხვაგვარად როგორ იქნება? რა აზრი შემიძლია განვიცადო, როცა მძინავს? ცხოვრების აზრი, საკუთარი არსებობისა და მოღვაწეობის ნაყოფთა შეცნობა, „გემოს გაგება“ შეიძლება იყოს მხოლოდ. ადამიანი არ ფიქრობს, რომ სიცოცხლის აზრი, შესაძლოა, სიკვდილი იყოს. სწორედ აქ გადის გადაულახავი ზღვარი რელიგიასა და ათეიზმს შორის. ქრისტიანობა ამტკიცებს, რომ ამქვეყნიური ყოფა მხოლოდ საწყისი, საწინდარი საშუალებაა მარადისობაში გადასასვლელად. იგი უხსნის ადამიანს, თუ რისი გაკეთება მართებს საუკუნო ცხოვრების მოსაპოვებლად. როგორი უნდა იყოს, რომ იქ მოხვდეს. ათეიზმი ამტკიცებს, რომ არ არსებობს არც ღმერთ, არც სული, არც მარადისობა, ამიტომ, გწამდეს, ადამიანო, რომ შენ მოგელის საუკუნო სიკვდილი! შიშის ზარი გვეცემა, საშინელი უიმედობა და სასოწარკვეთილება გვიპყრობს, ტანში ჟრუანტელი გვივლის ამ საზარელი სიტყვების გაგონებაზე: ადამიანო, შენ საუკუნო სიკვდილი გელის! აღარაფერს ვამბობთ, რბილად რომ ვთქვათ, უცნაური მტკიცებულებების შესახებ, რომლებიც ამ შეხედულების დასასაბუთებლად მოჰყავთ. იგი ისედაც აძრწუნებს ადამიანის სულს.

როცა ადამიანს ტყეში გზა დაებნევა, აქეთ-იქით აწყდება და შინისკენ მიმავალ ბილიკებს ეძებს, ამ დროს თუ ვინმეს გადაეყარა და ჰკითხა: „აქედან როგორ გავაღწიო?“ ეს უკანასკნელი კი პასუხობს: „აქედან ვერ გააღწევ, ამიტომ ეცადე, აქვე მოეწყო, როგორც მოახერხებო“, საეჭვოა, რომ გზააბნეულმა მას დაუჯეროს. იგი აუცილებლად განაგრძობს ძიებას. თუ ისეთი ვინმე შეხვდება, რომელიც ეტყვის: „კი, გასასვლელი არის. ახლავე გეტყვი, როგორ გაიგნო გზა“, - განა მას არ მიენდობა? იგივე ხდება მსოფლმხედველობრივი არჩევანის დროს, როცა ადამიანი რელიგიისა და ათეიზმის პირისპირ აღმოჩნდება. სანამ ადამიანს ჭეშმარიტების, ცხოვრების აზრის ძიების ნაპერწკალი მაინც უღვივის, ფსიქოლოგიურად არ შეუძლია მიიღოს კონფეცია, რომ ყველა ადამიანს ელის საუკუნო სიკვდილი, რომლის „მისაღწევად“ აუცილებელია ცხოვრების ეკონომიური, სოციალური, პოლიტიკური და კულტურული პირობების გაუმჯობესება. შემდეგ კი ყველაფერი კარგად იქნება - ხვალ თქვენ მოკვდებით და სასაფლაოზე წაგასვენებთ. პირდაპირ, „შესანიშნავია!“

ზემოთქმულით მხოლოდ ერთ, ფსიქოლოგიურ ძალზე არსებით მხარეზე მიგანიშნეთ, რომელიც, ჩემის აზრით, სულით ცოცხალი ყოველი ადამიანისათვის სრულიად საკმარისია იმაში დასარწმუნებლად, რომ ცხოვრების საზრისზე საუბარი იწყება მხოლოდ იმის აღიარებით, ვისაც ჩვენ ღმერთს ვუწოდებთ.

ასე რომ, მე ღმერთი მწამს! ჩავთვალოთ, რომ პირველი ოთახი გავიარეთ. რაკი ვირწმუნე ღმერთი, მეორე ოთახში შევედი... აქაც დიდი სიჭრელეა, ყველა გაიძახის: „ჭეშმარიტება მხოლოდ ჩემთანაა“. მუსულმანები, კონფუციელები, ბუდისტები, იუდეველები - ვინ გინდა, რომ აქ არ იყოს. ქრისტიანი მქადაგებელიც აქვეა, სხვების გარემოცვაში, და მე ვეძებ, რომელია მათ შორის მართალი, რომელს ვერწმუნო?

აქ ორი მიდგომა არსებობს (იქნებ მეტიც, მაგრამ მე ორს დავასახელებ). პირველი - შედარებითი საღვთისმეტყველო ანალიზის გზაა, რომელიც რელიგიის კარგად შესწავლას ითვალისწინებს. ამ გზას ყველა ვერ გაჰყვება. იგი დიდ დროს, ძალისხმევას და, თუ გნებავთ, შესაბამის უნარსაც მოითხოვს.

არის მეორე მეთოდიც. ბოლოს და ბოლოს, ყველა რელიგია ადამიანისკენაა მიმართული და უხსნის, თუ რა არის ჭეშმარიტება. ამასთან, ყველა მსოფლმხედველობა და რელიგია ერთსულოვანია იმაში, რომ თანამედროვე ადამიანის პოლიტიკური, სულიერ-ეკონომიკური, სულიერი, მორალური და კულტურული პირობები არანორმალურია. იქნებ, ზოგიერთები სჯერდებიან იმას, რაც არის, მაგრამ ადამიანთა დიდი უმრავლესობა, მეტნაკლებად, სწორედ ამის გამო იტანჯება. მთლიანად კაცობრიობას ეს ყველაფერი ვერ აკმაყოფილებს. იგი ეძებს რაღაც სხვას, უმჯობესს, ისწრაფვის სადღაც, შეუცნობელი მომავლისკენ, ელის „ოქროს საუკუნეს“...

ნათქვამიდან ცხადი ხდება, თუ რატომ დადის ყველა რელიგიის, ყველა მსოფლმხედველობის არსი ცხონების შესახებ სწავლებამდე. აი, სწორედ აქ ვხვდებით იმას, რაც, ჩემის აზრით, უკვე გვაძლევს საშუალებას, გავაკეთოთ დასაბუთებული არჩევანი, როცა რელიგიური მრავალფეროვნების წინაშე აღმოვჩნდებით. ყველა სხვა რელიგიისაგან განსხვავებით, ქრისტიანობა ამტკიცებს, რაღაც ისეთს, რაც სხვა რელიგიებმა (და მითუმეტეს, არარელიგიურმა მსოფლმხედველობამ) უბრალოდ, არ იციან. და არა მარტო არ იციან, არამედ, როცა გადაეყრებიან ხოლმე ასეთ რამეს, გაცხარებით უკუაგდებენ. ეს მტკიცება მოიცავს ე.წ. პირველქმნილი ცოდვის ცნებას. ცოდვაზე ლაპარაკობს ყველა რელიგია, მსოფლმხედველობა და იდეოლოგია (მართალია, მას სხვადასხვაგვარ სახელს არქმევენ, მაგრამ ამას დიდი მნიშვნელობა არა აქვს), მაგრამ არც ერთი მათგანი ადამიანის ბუნებას მის ახლანდელ მდგომარეობაში დასნეულებულად (დაზიანებულად) არ მიიჩნევს. ქრისტიანობა კი ამტკიცებს, რომ ის მდგომარეობა, რომელშიც ჩვენ ყველანი, ადამიანები, დავიბადეთ, ვიმყოფებით, ვიზრდებით და ვყალიბდებით, განვიცდით ტკბობას, ვერთობით, ვსწავლობთ, აღმოჩენებს ვაკეთებთ და ასე შემდეგ - ეს არის საშინელი სნეულების, საშინელი დაზიანების მდგომარეობა. ჩვენ ავადა ვართ. საუბარი არაა გრიპზე, ბრონქიტზე, ან ფსიქიკურ დაავადებაზე. არა და არა, ფსიქიურად ჩვენ ჯანმრთელნი ვართ - ურთულესი ამოცანების გადაჭრა და კოსმოსში გაფრენაც კი შეგვიძლია - ჩვენ სხვა მხრივ ვართ მწარედ დაავადებულები. ადამინური ყოფიერების დასაწყისში მოხდა ერთიანი ადამიანური არსების რაღაც ტრაგიკული გახლეჩა თითქოსდა დამოუკიდებლად არსებულ ურთიერთმოქიშპე ნაწილებად - გონებად, გულად და ფიზიკურ სხეულად, (მსგავსი კრილოვის იგავისა - „გედი, კიბორჩხალა და ქარიყლაპია“). ის, რასაც ქრისტიანობა ამტკიცებს, ბევრისთვის აბსურდია და აღშფოთებას იწვევს: „მე არანორმალური ვარ? დიდი ბოდიში, იქნებ სხვები არიან ასეთები, მაგრამ მე - ნამდვილად არა“. და თუ ქრისტიანობას ვერწმუნებით, სწორედ აქ არის ძირი და სათავე იმისა, რომ ადამიანის ცხოვრებაში, როგორც ინდივიდუალური, ისე ზოგადსაკაცობრიო მასშტაბით, ერთი ტრაგედია მეორეს მოსდევს. რადგან, თუ ადამიანი სერიოზულადაა ავად, ის კი ამას ვერ ამჩნევს და არ მკურნალობს, რა თქმა უნდა, იღუპება.

სხვა რელიგიები არ აღიარებენ ადამიანში ამ სნეულებას, მხოლოდ უარყოფენ მას. ისინი თვლიან, რომ ადამიანი - ეს არის ჯანსაღი მარცვალი, რომელიც შეიძლება განვითარდეს როგორც ნორმალურად, ასევე არანორმალურად. მისი განვითარება დამოკიდებულია სოციალურ გარემოზე, ეკონომიკურ პირობებზე, ფსიქოლოგიურ ფაქტორებზე და ბევრ სხვა რამეზეც. ამიტომ, ადამიანი კარგიც შეიძლება იყოს და ცუდიც, მაგრამ თავისი ბუნებით ის კარგია. აი, არაქრისტიანული ცნობიერების მთავარი ანტითეზისი. არაფერს ვამბობთ არარელიგიურ ცნობიერებაზე. მასზე სათქმელი არაფერია - ის საერთოდ: „ადამიანი - ეს ამაყად ჟღერს“. მხოლოდ ქრისტიანობა ამტკიცებს, რომ ჩვენი ახლანდელი მდგომარეობა - ესაა საშინელი გარყვნის, დაცემის მდგომარეობა, ამასთან, ისეთი გარყვნის, რომ თვით ადამიანს საკუთარი ძალებით მისი განკურნება არ შეუძლია. ამ მტკიცებაზეა აგებული უდიდესი ქრისტიანული დოგმატი ქრისტეზე, როგორც მხსნელზე.

სწორედ ეს იდეა არის პრინციპული ზღვარი ქრისტიანობასა და ყველა სხვა რელიგიას შორის.

ახლა კი შევეცდები გაჩვენოთ, რომ ქრისტიანობას, სხვა რელიგიებისგან განსხვავებით, შეუძლია, ობიექტურად დაასაბუთოს მის მიერვე მოცემული მტკიცება. მოდით, მივმართოთ კაცობრიობის ისტორიას, ვნახოთ, რითი ცხოვრობს და რა მიზნები გააჩნია მას ჩვენი, ადამიანური მზერისთვის მისაწვდომი დროის მანძილზე. თქმაც არ უნდა - მას სურს, ღვთის სასუფეველი დაამყაროს დედამიწაზე, ე.ი. სამოთხე მოაწყოს. ზოგიერთებს ამ მიზნის განხორციელება ღვთის შეწევნით სურთ. თუმცა, ამ შემთხვევაშიც უფალი განიხილება არა როგორც სიცოცხლის უმაღლესი მიზანი, არამედ როგორც საშუალება ამქვეყნიურ სიკეთეთა მისაღწევად. სხვებს ღმერთი საერთოდ არ სჭირდებათ. მაგრამ მთავარი სხვა რამეა. ყველას ესმის, რომ შეუძლებელია დედამიწაზე სასუფევლის მოწყობა ისეთი ელემენტალური რამეების გარეშე, როგორიცაა: მშვიდობა, სამართლიანობა, სიყვარული (თავისთავად ცხადია, რა სამოთხე შეიძლება იყოს იქ, სადაც ომი, უსამართლობა და ბოროტება სუფევს?!), თუ გნებავთ, ურთიერთპატივისცემა - აქამდეც დავედით. ესე იგი, ყველას მშვენივრად ესმის, რომ ამ ძირითადი ზნეობრივი ფასეულობების განხორციელების გარეშე შეუძლებელია რამენაირი კეთილდღეობის მიღწევა დედამიწაზე. კაცობრიობა კი რას აკეთებს მთელი ისტორიის მანძილზე? ერიჰ ფრომს კარგად აქვს ნათქვამი: „კაცობრიობის ისტორია სისხლითაა დაწერილი. ეს - მუდმივი ძალადობის ისტორიაა“. ზუსტია!

ისტორიკოსებს, განსაკუთრებით კი სამხედრო ისტორიკოსებს, შესაბამისი მაგალითების მოხმობით თვალნათლივ შეუძლიათ გვაჩვენონ, თუ რითია აღსავსე კაცობრიობის მთელი ისტორია: ომები, სისხლისღვრები, ძალადობა და სისასტიკე. იდეურად მეოცე საუკუნე „უმაღლესი ჰუმანიზმის“ საუკუნეა. სინამდვილეში კი, „სრულყოფილების“ ეს მწვერვალი დაღვრილი სისხლით აღემატა კაცობრიობის ყველ

პოსტის ავტორი: mekaje თარიღი: Sep 6 2009, 09:56 PM

neo

ძალიან კარგია. მე დავამატებ მამა თეოდორე გიგნაძის ქადაგებას

რატომ უნდა ვიყო ქრისტიანი?

ადამიანი, რომელიც ათეიზმის სრულ უსაფუძვლობასა და რელიგიური მსოფლმხედველობის აშკარა უპირატესობას მიხვდება, კვლავ დიდი პრობლემის წინაშე აღმოჩნდება. რელიგიათა სამყარო ძალზე მრავალფეროვანია. ყოველი რელიგიური პრაქტიკა სხვათა გამომრიცხავია. სხვაგვარად - ყველა რელიგია (ყოველ შემთხვევაში, ძირითადი რელიგიები) საკუთარ თავს წარმოაჩენს, როგორც ჭეშმარიტების ერთ-ერთ მფლობელს. ადამიანი აღმსარებლობას ირჩევს სინდისის, გულის კარნახის მიხედვით, მაგრამ არ გამოირიცხება გონებაც. ერთადერთი ჭეშმარიტება (ჭეშმარიტება კი უცილობლად ერთადერთია) ყველაზე უფრო ლოგიკური და გონივრულიც უნდა იყოს.

საუბრობენ ყველა რელიგიის გაერთიანებაზეც, რაც თითქოს საშუალებას მოგვცემს, ყველა მათგანში გაბნეული საუკეთესო მარცვლები შევკრიბოთ და გვარწმუნებენ, თითქოს ამგვარად მიღებული რელიგია ყველაზე უკეთესი და ამაღლებული იქნება.

პრობლემის გადასაწყვეტად საინტერესო ლოგიკას გვთავაზობს პროფესორი ანდრია კურაევი:

პირველ ყოვლისა, ადამიანმა უნდა გადაწყვიტოს, რომელს მიანიჭოს უპირატესობა: მონოთეიზმს თუ მრავალღმერთიანობას.

როგორც ფილოსოფიური, ისე ფსიქოლოგიური კუთხით და, ცხადია, ეროვნული მენტალიტეტის გათვალისწინებითაც, მონოთეიზმის უპირატესობა მრავალღმერთიანობასთან შედარებით აშკარაა.

მაგრამ მონოთეისტური რელიგიის სასარგებლოდ გაკეთებული არჩევანი ჯერ კიდევ არ ნიშნავს პრობლემის მოგვარებას. მონოთეისტური რელიგიები ორ ჯგუფად იყოფა: ერთნი ღვთაებად დაუსაბამო, უსასრულო, მაგრამ უპიროვნო ენერგიას აღიარებენ, მეორენი გვასწავლიან, რომ ღმერთი დაუსაბამო, უსასრულო, მარადიული, ყოვლისშემძლე, ყოველივეს შემოქმედი პიროვნული არსებაა.

ღმერთს, როგორც უპიროვნო სუბსტანციას, ენერგიას (გრავიტაციული ან ელექტომაგნიტური ველის მსგავსს), რომელიც არ არის სამყაროს შემოქმედი (უპიროვნობის გამო), რომელსაც ისევე არ გააჩნია ცნობიერება, შემეცნებისა და თვითშემეცნების უნარი, როგორც, მაგალითად, ბუზს, ჭუჭყს, ტალახს, ქვას, აღიარებენ აღმოსავლური რელიგიები, სხვადასხვა თეოსოფიურ-ოკულტური მიმდინარეობები, ასტროლოგები.

ადამიანს თავისუფალი არჩევნის ნება აქვს, მაგრამ ჩვენ უგუნურებად მიგვაჩნია, ღმერთად ვაღიაროთ გრავიტაციული ან ელექტრომაგნიტური ველის მსგავსი ენერგია, რომელსაც არ გააჩნია ცნობიერება და შემეცნების უნარი, რომელსაც ვერასოდეს მიმართავ ლოცვით (რამეთუ იგი არ არის პიროვნება) და რომელიც ამავე მიზეზის გამო ვერასოდეს იზრუნებს ჩვენზე, რომლის უპიროვნობის გამო ადამიანის პიროვნულ არსებობას პერსპექტივა არ გააჩნია და რომელშიც არ არსებობს სიკეთისა და ბოროტების ცნება. ჩვენი აზრით, შეუძლებელია, ღმერთს არ გააჩნდეს სამყაროში არსებული ყველაზე აღმატებული თვისება, შეუძლებელია, ღმერთი არ იყოს პიროვნება. უიმისოდ რელიგია, როგორც კავშირი ადამიანისა ღვთაებასთან, ყოველგვარ აზრს კარგავს. ასეთ შემთხვევაში იგი რელიგიური ნიღბით შემოსულ ათეიზმად წარმოჩინდება.

ჩვენ ვირჩევთ პიროვნული ღმერთის რელიგიას. მაგრამ პრობლემა არც ამით წყდება, რამეთუ დიდი არჩევნის წინაშე ვდგებით: პიროვნული ღმერთის მქადაგებელი რომელი რელიგია ავირჩიოთ, რომელი ქადაგებს ჭეშმარიტებას, რომელი დაგავაკავშირებს ნამდვილ ღმერთთან?

რაკი ჭეშმარიტებას პიროვნული ღმერთის მქადაგებელ რელიგიათა შორის ვირჩევთ, ამოსავალი ჩვენი ძიებისა პიროვნება და მისი თვისებები უნდა იყოს.

რომელია პიროვნებაში ყველაზე აღმატებული და ღირებული თვისება?

რა თქმა უნდა, სიყვარული.

სამი ძირითადი შეკითხვით, რომლებშიც სიყვარულის ცნება დომინირებს, სხვადასხვა რელიგიის (ისლამისა და ქრიტიანობის) აღმსარებელებს მივმართოთ.
პირველად დავეკითხოთ ისლამის მიმდევარს:

კითხვა პირველი: ღმერთი სიყვარულია?

ისლამის წარმომადგენელი პასუხს დააყოვნებს, რადგან მორწმუნისათვის ადვილი არ არის ღმერთს მიაწეროს თვისება, რომელიც მისი რელიგიის წმინდა წიგნებში არ იხსენიება. დიახ, ყურანში ვერსად ამოიკითხავთ, რომ ღმერთი სიყვარულია. ხოლო მართლმორწმუნე მუსლიმი ღმერთზე ისეთ რამეს როგორ იტყვის, რაც ყურანში არ წერია?! სხვათა შორის, მუჰამედი ამ დიად საღვთისმეტყველო თეზისს: „ღმერთი სიყვარულია“, - ვერც ჩაწერდა, ვინაიდან ისლამის „ღვთისმეტყველება“ ამის საშუალებას არ იძლევა. თუმცა ისლამის მიმდევარი ბოლოს მაინც იტყვის: „შეიძლება ითქვას, რომ სიყვარული ღმერთის ერთ-ერთი თვისებაცაა“ (ასეთი პასუხის მიზეზი მსოფლიოში დომინირებულ ევროპულ-ქრისტიანულ ცნობიერებაში უნდა ვეძებოთ).

კითხვა მეორე: რაში გამოვლინდა ღვთის სიყვარული ადამიანისადმი?

პასუხი დაახლოებით ასეთი იქნება: ღმერთმა შექმნა სამყარო, მოგვცა სჯული, გვაძლევს მარადიულ ცხოვრებას (პასუხი მხოლოდ გარეგნული ფორმითაა მისაღები).

კითხვა მესამე: ღვთისთვის ძნელი იყო ადამიანის სიყვარული?

ისლამის აღმსარებლის პასუხი: „რას ბრძანებთ! როგორ შეიძლება, მარადიული, ყოვლისშემძლე და ტრანსცენდენტული ღვთისთვის რაიმე ძნელი იყოს!“ - ლოგიკურად მისაღები იქნება, მაგრამ ასევე ლოგიკური და გასაგები იქნება ჩვენი შენიშვნა: თუ სიყვარული არ არის ძნელი, თუ სიყვარული არ ვლინდება ღვაწლსა და თავგანწირვაში, მაშინ იგი სიყვარულია?!
ახლა იმავე კითხვებით ქრისტიანს მივმართოთ:

კითხვა პირველი: ღმერთი სიყვარულია?

ქრისტიანი არ დაფიქრდება, მაშინვე იტყვის: „დიახ, ღმერთი სიყვარულია“. ქრისტიანებს წმინდა წერილში პირდაპირ გვიწერია ეს ყველაზე აღმატებული საღვთისმეტყველო ფორმულა. იგი მხოლოდ ქრისტიანობაშია, რამეთუ ყველა რელიგიათა შორის მხოლოდ ქრისტიანული ღვთისმეტყველება იძლევა ამგვარი ფორმულის გამოთქმის საშუალებას. ამგვარად, ამ საღვთისმეტყველო ფორმულის სხვა რელიგიებში არარსებობა არ არის შემთხვევითი; ასევე არ არის იგი შემთხვევითი ქრისტიანობაში.

კითხვა მეორე: რაში გამოვლინდა ღვთის სიყვარული ადამიანისადმი?

პასუხი ფორმით იგივე იქნება, როგორიც ისლამის წარმომადგენელმა გასცა, თუმცა არსობრივად ამ ორ პასუხს შორის ძირეული განსხვავებაა.

კითხვა მესამე: ღვთისთვის ძნელი იყო ადამიანის სიყვარული?

პასუხი ალოგიკური, მაგრამ უნიკალური იქნება: „ღვთისათვის ძალზე ძნელი იყო ადამიანის სიყვარული; თავგანწირული იყო ეს სიყვარული; საკუთარი თავის უკიდურეს დამდაბლებამდე, სისხლის დაღვრამდე, თვით უპატიო სიკვდილამდე ძნელი იყო ეს სიყვარული“. ამგვარი თავგანწირვის განხორციელებისათვის ღვთაებრივი, უვნებო ბუნების მქონე პიროვნული ღმერთი ვნებად, ადამიანურ ბუნებას იღებს, რომლის ტანჯვით პიროვნულად თავად ღმერთი იტანჯება, რომლის სიკვდილით თავად ღმერთი კვდება და ამით გამოავლენს მაქსიმალურ სიყვარულს, რაც კი ერთ პიროვნებას მეორის მიმართ შუეძლია გამოამჟაღავნოს - თავის სულს დებს ჩვენთვის. აქ ისეთი სიდიადე, სიმდაბლე, სინათლე და სიყვარულია, რომ ადამიანს არათუ ამგვარის ან მსგავსის მოფიქრება, ან რაიმეს დამატება, არამედ უკვე მომხდარისა და არსებულის გააზრება და დატევნაც კი არ ძალუძს (ამიტომ იყო, რომ ქრისტიანობის მთელი ისტორიის მანძილზე ყოველთვის ცდილობდნენ მის შესწორებას, რათა იგი ადამიანებისათვის ადვილი გასააზრებელი ყოფილიყო; სწორედ ეს გახლდათ მრავალი ერესის წარმოშობის მიზეზი). ქრისტიანობაზე უფრო აღმატებული მოძღვრების შექმნა შეუძლებელია. ყოველი ნაბიჯი ქრისტიანობიდან, უკან გადადგმული ნაბიჯი იქნება.

ერთ-ერთი საღვთისმეტყველო განმარტება, თუ რატომ არ ცხონდება ეშმაკი, ასეთია: თუ სატანა მაშინ არ ჩავარდა სინანულში, როცა კაცად მოსული სამყაროს შემოქმედი ადამიანთათვის კვდებოდა, როცა ასეთმა სიყვარულმაც არ შეაძრწუნა მისი გული, რაღამ უნდა შეძრას იგი? მსგავსი რამ ადამიანზეც შეიძლება ითქვას: თუ კაცის გული იმ ამბავმა არ შეძრა, რომ ღმერთი მის გადასარჩენად ადამიანად მოვიდა, ეწამა და მოკვდა, ღმერთი ადამიანად იქცა, რათა ადამიანი ღმერთად ექცია, სხვა რაღამ უნდა შეძრას იგი?!

ღმერთმა დაგვიფაროს ამგვარი გულქვაობისგან!

მოამზადა მღვდელმა თეოდორე გიგნაძემ
ჟურნალი „კარიბჭე“, აგვისტო, 2004 წ.

პოსტის ავტორი: neo თარიღი: Sep 7 2009, 04:22 PM

ახლა გადავიდეთ სხვა რელიგიებზე:

დავიწყოთ ბუდიზმით

ბუდიზმი ერთ-ერთი მსოფლიო რელიგიაა, რომელიც რამდენიმე ასეულ მილიონ მორწმუნეს აერთიანებს. იგი ჩრდილო ინდოეთში ჩაისახა ძვ. წ. VI-V საუკუნეებში. მისი დამაარსებელია საკიას ტომის უფლისწული სიდჰართა გაუტამა, ანუ საკია მუნი (განდეგილი საკიას ტომიდან). იგი დღევანდელ ქალაქ ბენარესის მახლობლად მდებარე ქალაქ კაპიტალავასტში დაიბადა. მამამისი საკიას ტომის მეფე სუდოგანა იყო. დედას მაია-დევი ერქვა. მამა სიდჰართას ფუფუნებით ზრდიდა და ყოველნაირად უმალავდა ამ ქვეყნად არსებულ ტანჯვასა და უბედურებას, მაგრამ გაუტამამ ყოველივე ამის შესახებ მაინც შეიტყო. იგი შეაძრწუნა საკუთარმა ბედნიერებამ, მიატოვა სასახლე, მშობლები, ცოლი, ვაჟიშვილი და ამა ქვეყნის ბოროტების დასათრგუნავი საშუალების საძებნელად წავიდა. მან მრავალი მოძღვარი მოინახულა და, ბოლოს, ერთ ღამეს წმიდა ხის ქვეშ მყოფს ჭეშმარიტება ეუწყა, რის შედეგადაც იგი გახდა ბუდა და (სანსკ. ბუდდჰა - განათლებული, გასხივოსნებული, სხვიფენილი) ამიშ შემდგომად მან ხსნის შესახებ დაიწყო ქადაგება. მალე მას მრავალი მიმდევარი და მოწაფე გაუჩნდა (მათ შორის ყველაზე საყვარელი მოწაფე ანანდა იყო). ბუდა 80 წელს მიღწეული გარდაიცვალა. მისი ნეშტი თაყვანისცემის საგანი გახდა. ბუდას არაფერი დაუწერია, რამაც მისი მოძღვრების ირგვლივ დავა გამოიწვია. ჭეშმარიტების დასადგენად კრებებს იწვევდნენ, რომელთა შორისაც უმთავრესია ძვ. წ. 250 წ. პაშალიპუტრაში მეფე აშოკას დროს ჩატარებული კრება, რომლის დადგენილების ძალით ბუდიზმი, რომელიც მანამდე იდევნებოდა, სახელმწიფო რელიგია გახდა. ამ დროისათვის მოხდა ბუდას მოძღვრების წერილეობითი ფიქსაცია. ეს ნაწერები 3 ნაწილად - 3 ტიპიტიკად იყოფა (ტიპიტიკა - სიბრძნის კალათა): 1. სუტრა (მოძღვრება), 2. ვინაია (დისციპლინა) და 3. აბჰიდჰართა (მეტაფიზიკა). მეფე აშოკამ მისიონერები სხვა ქვეყნებშიც გაგზავნა ბუდიზმის გასავრცელებლად. თუმცა შემდეგ ინდოეთში ბარაჰმანიზმმა კვლავ მოიკრიბა ძალა და ბუდიზმი ძალზედ შეავიწროვა. დღეისათვის ინდოეთში მხოლოდ 4 მილიონამდე ბუდისტია, სამაგიეროდ იგი ყველაზე გავრცელებული რელიგიაა შრი-ლანკაში, მიანმაში (ყოფ. ბირმა), ტაილანდში, კამბოჯაში, ვიეტნამსა და ლაოსში. ბევრია ბუდისტი ჩინეთში, იაპონიასა და კორეაში, აგრეთვე, მონგოლეთში.

ბუდიზმი არაა ერთგვაროვანი. სამხრეთული ბუდიზმი, რომელიც შრი-ლანკასა და ინდოჩინეთშია გავრცელებული და ჰინაიანას სახელითაა ცნობილი, უფრო ახლოა ბუდიზმის პირვანდელ ფორმასთან (ჰინაიანა მცირე ეტლს ნიშნავს). მისი პანთეონი ღარიბია, კულტი ძალზე მარტივი. ჩრდილოეთის ბუდიზმი - მაჰაიანა (დიდი ეტლი) - გავრცელებულია ჩინეთში, იაპონიაში, კორეაში. მას დოგმატიკა და კულტი უფრო რთული აქვს, იერარქია მდიდარია, ძლიერაა განვითარებული სამონასტრო ცხოვრება, რომელიც მკაცრი წესებით გამოირჩევა. (1)

ტერავადას შტო გავრცელებულია სამხრეთში: ცეილონზე, ბირმაში, კამბოჯასა და ტაილანდში. მისი სწავლება ეფუძნება ტიპიტაკას წიგნებს, რომელიც ცხოვრებისაკენ მოუწოდებს ადამიანს. მისთვის მთავარი სათნობა - სიბრძნეა. ტერავადას სკოლა გაურბის რიტუალებს და მეტ ყურადღებას უთმობს მედიტაციას.

ბუდიზმის ფორმაა აგერთვე ლამაიზმი. იგი ტიბეტში ჩაისახა XIV საუკუნეში - მაჰაიანასა და ტანტრიზმის, აგრეთვე ტიბეტელთა ძველი სარწმუნოების ბონ-პოს ბაზაზე, XVI საუკუნიდან ლამაიზმი გავრცელდა მონღოლებში, ხოლო XVII საუკუნეში შეაღწია რუსეთის ტერიტორიაზე - ბურიატებში, ტუველებსა და ყალმუხებში. მასში ბუდიზმი შეერწყა ადგილობრივ წარმართულ რწმენა-წარმოდგენებს, რის გამოც ლამაიზმში ძლიერაა განვითარებული სხვადასხვა წეს-ჩვეულება, მაგალითად, შამანიზმი. ლამაისტების მეთაურია დალაი-ლამა, რომელიც დიდი უფლებამოსილების მქონეა და მას, როგორც ცოცხალ (განსხეულებულ) ბუდას, ისე სცემენ თაყვანს. ლამაიზმის კანონიკურ საფუძველს წარმოადგენს წმიდა ტექსტთა კრებულები: განჯური (108 ტომი) და დანჯური (225 ტომი). ლამაიზმისათვის დამახასიათებელია თეატრალური მისტერიები, ფუფუნებით აღსავსე მსახურებები, რომლებიც სრულდება დაცანებში (სამონასტრო დაწესებულებებში), „ათ შავ ცოდვად“ ლამაიზმი ასახელებს: მკვლელობას, ქურდობას, „არასწორ შეერთებას“, ტყუილს, ცილისწამებას, ბოროტისმეტყველებას, ამაოდმეტყველებას, სიხარბეს, მრისხანებას, „ცრუ წარმოდგენებს“.

არსებობს აგრეთვე ძენ-ბუდიზმი. იგი VI საუკუნეში აღმოცენდა ინდოეთში. მისი დამაარსებელია ბოდჰიდჰარმა, აქედან გავრცელდა იგი ჯერ ჩინეთში, შემდეგ იაპონიაში, სადაც VII-VIII საუკუნეებში დასრულებული სახე მიიღო (2). ძენ-ბუდიზმი საკმაოდ დასცილდა ტრადიციულ ბუდიზმს. იგი ერთგვარი ბუდისტური სუპერეგზისტენციალიზმია. იგია ბუდიზმი ბუდას გარეშე, ადოგმატური სწავლება, რომელიც არ ცნობს არანაირ ავტორიტეტს, არავითარ ტრადიციას. მისი კულტია დაცინვა, რომელიც ყველას, მათ შორის საკუთარი თავის წინააღმდეგაა მიმართული. იგია ფილოსოფიის სიძულვილი, მაგრამ ფილოსოფიური პარადოქსების სიყვარული. ძენი უარყოფს იმ ლოგიკის კანონებსა და ცნებით კატეგორიებს, რომლებიც ინდუიზმსა და ბუდიზმშია გავრცელებული. ძენ-ბუდიზმი დაახლოებით ისე მიემართება კლასიკურ ბუდიზმს, როგორც ძველ ცინიკოსთა სწავლება პლატონიზმს. ძენ-ბუდიზმი ერთგვარად თანამედროვე ევროპულ ეგზისტენციალიზმსაც ეხმაურება, რის გამოც სულ უფრო და უფრო პოპულარული ხდება დასავლეთის ქვეყნებში. ამ პოპულარობას ხელი შეუწყო ძენ-ბუდიზმის ცნობილმა თანამედროვე პოპულარიზატორმა დაითაცუ ტეიტარო სუძუკიმ (1870-1966 წწ).

ძენში ლიგუკური ანალიზი ტაბუდადებულია. მისი მიხედვით ადმაინი უნდა გათავისუფლდეს სხვათა აზრების ზეგავლებისაგან, რჩევებისაგან და სწავლებებისაგან და არც თვითონ უნდა ასწავლოს სხვას რაიმე. ძენი უარყოფს სასწაულებს და ზებუნებრივ მოვლენებს. იგი ასწავლის, რომ რეალობას არ გააჩნია ობიექტური შინაარსი, არსეობს მხოლოდ სუბიექტური აღქმა. „ჭეშმარიტებები“ ცნობიერდება უშუალოდ, ინტუიტიურად - როდესაც შესაცნობი და შემცნობი ერთმანეთში შეირწყმიან. ძენის დოქტრინა ქაოტურია. ინდუიზმის მსგავსად ძენი აცხადებს, რომ ადამიანი და ღმერთი - ერთი არსებაა. ძენი არ აღიარებს არც მადლს, არც ცოდვას, რადგან მათ სუბიექტური აღქმის ნაყოფად მიიჩნევს, ძენის მოძღვრებით განსაკუთრებით ისინი ინტერესდებიან, ვინც გაურბის დოგმებსა და ავტორიტეტებს.

ბუდიზმის ძირითადი პოსტულატები შემდეგია: იგი არ აღიარებს არც შემოქმედს და არც ქმნილებას. მისთვის ერთადერთი ჭეშმარიტად არსებული არის არარა, ანუ არყოფნა, რომელსაც მარადიული, დამოუკიდებელი და თვითმყოფადი არსებობა აქვს. ყველა სხვა არსებობა, რასაც საწყისი და დასასრული აქვს, ცვლილებას ექვემდებარება და დროითა და სივრცითაა შეზღუდული, მოკლებულია ჭეშმარიტ ყოფიერებას. ყოველივე არსებული არარასაგან წამოსდგა და კვლავ მას უბრუნდება, მაშასადამე, არყოფნა ყველაფრის თავი და ბოლოა. ამდენად, თუკი იგი ჭეშმარიტი არსი და სამყაროს ერთ-ერთი საფუძველია, მაშინ სამყარო, ყოველივე იმასთან ერთად, რაც მასში არსებობს და ცოცხლობს, უკანონო და არასაჭირო არსებობის შედეგია და, ამდენად, ბოროტებაა.

ბუდიზმს არ გააჩნია პასუხი კითხვაზე, თუ როგორ წარმოიშვა თავდაპირველად ყოველივე. იგი იყენებს სწავლებას უსასრულოდ მრავალი სამყაროსა და მათში არსებულ არსებათა შესახებ, რომლებიც აუცილებლად ისპობიან და სხვას უთმობენ ადგილს, რომელთაც თავის მხრივ იგივე ელით.

მაშასდამე, ბუდიზმი რელიგია კი არა, ფილოსოფიური აგნოსტიციზმი უფროა, რადგან რელიგია, კლასიკური გაგებით, კავშირს გულისხმობს, კავშირს ადამიანსა და ღმერთს შორის. ბუდიზმში კი არ არსებობს აბსოლუტური პიროვნების ცნება, არსებობა ბოროტებაა, ცხოვრება ტანჯვათა ჯაჭვია, ხოლო ბუდიზმის მიზანი ამ ტანჯვისგან გათავისუფლებაა. რადგან ტანჯვა თვით ყოფიერების ცნებას ერწყმის, ამიტომ მისგან გათავისუფლება თვით ყოფიერების მოსპობით უნდა მოხდეს. ტანჯვისგან გათავისუფლებისათვის თვითმკვლელობა უაზრობაა, რადგან ბუდიზმი, ისევე როგორც ინდუიზმი, რეინკარნაციას აღიარებს, რასაც კვლავ ახალი ტანჯვა მოჰყვება (3). ამიტომ ბუდა მიიჩნევს, რომ უნდა მოისპოს თვით სიცოცხლის სურვილი, რაც შემდგომი რეინკარნაციის შეწყვეტასა და სანსარისგან თავის დაღწევის საწინდარია. ასე გადადის ადამიანი ნირვანაში, რომელიც ღმერთთან ურთიერთობა კი არ არის, არამედ სიცოცხლიდან გაქცევა და სულიერი ვაკუუმის მდგომარეობაა. ნირვანა სიტყვასიტყვით ჩაქრობას ნიშნავს. იგი ბუდიზმში უდიდესი სიკეთე და ადამიანის საბოლოო მიზანია. იგი ტანჯვის, უბედურების და საერთოდ ყოფიერების ყოველგვარი გამოვლინების მოსპობაა. უკვდავება ბუდიზმს ესმის, როგორც აბსოლუტურ უმოქმედობასა და სრულ განურჩევლობაში გადასვლა.

როგორც უკვე ვთქვით, ბუდისტისათვის ბოროტების სათავე თვით სიცოცხლე, ადამიანის არსებობა და მისი სურვილებია, სადაც სიცოცხლეა, იქ აუცილებლად ბოროტებაცაა, როგორც მისი ძირეული და არსებითი ნიშანი. შესაბამისად ბუდიზმის თანახმად სიცოცხლის გაქრობა სიკეთეა, მაგრამ, მეორე მხრივ, ბუდიზმი არ იძლევა პასუხს კითხვაზე, თუ რატომაა სიცოცხლის სურვილი ბოროტება. იგი მხოლოდ ფაქტების ემპირიულ მხარეს აფიქსირებს.

ბოროტებაზე ამგვარი შეხედულება ბუდიზმს სოციალურ სფეროშიც გადააქვს. ოჯახური, ეროვნული და სხვა ურთირთობები, ბუდისტური მსოფლმხედველობის მიხედვით, ბოროტებაა, რომელთაგანაც ასევე აუცილებელია გათავისუფლება.

თუ ქრისტიანი ასკეტისათვის უმთავრესი ამოცანა საკუთარ ვნებებთან ბრძოლაა და ამ ვნებათაგან გათავისუფლების შემდეგ იგი სიცოცხლისკენ ისწრაფვის, რათა ღირს იქნეს აბსოლუტთან თანაზიარებისა და მის სასუფეველში დამკვიდრებისა, ბუდისტი საწინააღმდეგო მიმართულებით მიდის, მისთვის მთავარი სიცოცხლის სურვილია და, ამის კვალობაზე, თავად სიცოცხლის გაქრობაა, ანუ როგორც მართებულად შენიშნავს ნ.ლოსკი: „სხეულებრივი სიკვდილით შეშინებული გაუტამა ხსნას აბსოლუტურ სიკვდილში, ყოფიერების სრულ მოსპობაში ეძიებს“, ხოლო გ.კ.ჩესტერტონი ამბობს: „ქრისტეს ეცოდება ადამიანები იმიტომ, რომ ისინი კვდებიან, ხოლო ბუდას ეცოდება იმიტომ, რომ ისინი ცოცხლობენ“. თუ მაცხოვარი ამბობს: „ნეტარ იყვნენ გლახაკნი სულითა, რამეთუ მათი არს სასუფეველი ცათა“ (მათე 5, 3), ბუდა ამ სიტყვების ამგვარ პერიფრაზს „ახდენს“: „ნეტარ იყვნენ გლახაკნი სულითა, რამეთუ მათ ელოდებათ არყოფნა“.

ქრისტიანსაც და ბუდისტსაც გრძნობადი ბუნებისაგან გათავისუფლება სწადიათ, მაგრამ თუ ბუდისტი ბიბლიური სამსონივით მტრების მოსპობით საკუთარ თავსაც სპობს, ქრისტიანი, რომელიც სძლევს მტერს, ნეტარი ცხოვრების ღირსი ხდება.

ბუდისტი, რომელიც არ ცნობს პიროვნულ ღმერთს, ვერ ახერხებს დადებითი შინაარსი შესძინოს საკუთარ ზნეობრივ თავისუფლებას. ამიტომ მისთვის თავისუფლება უმიზნო სიცოცხლის უარყოფაში მდგომარეობს. ამის გამო კი იქ, სადაც პოზიტიური მიზანი არ არსებობს, აუცილებლად ხდება ყოველგვარი მიზანშეწონილი მოქმედების პარალიზება. პასიური სათნოებანი (მოთმინება, დათმობა) ბუდიზმში ყოველთვის ჭარბობს აქტიურს. ბუდიზმში ვხედავთ თანაგრძნობისმიერ სიყვარულს, მაგრამ იქ არ მოიპოვება მოქმედი, განმათავისუფლებელი და შემოქმედებითი სიყვარული. უფრო მეტიც, თვით ეს პასიური სიყვარულიც კი, რომელიც მხოლოდ თანაგრძნობას გამოხატავს და სიხარულს არ ანიჭებს, უკანა პლანზე იწევს და ადგილს უთმობს თვითჭვრეტისა და თვითმოსპობის სურვილიდან გამომდინარე კვიეტიზმს. ასე რომ, ბუდიზმი თავისი არსით ნიჰილიზმია, და ამის გამო იყო, რომ მან ამგვარი ფორმით დიდხანს ვერ იარსება. ამიტომაც მას ყოველთვის შეცვლილი და შერბილებული სახით წარმოადგენდნენ ხოლმე: კერძოდ, ნირვანას რაღაც სამოთხის მსგავსი თვისებები მიანიჭეს, დააწესეს კულტი, წეს-ჩვეულებები, შემოიღეს თეორია უმაღლეს არსებათა მიერ ადამიანის შეწევნის შესახებ. ყოველივე ამან კი ბუდას თავდაპირველი, წმინდა ფილოსოფიურ-ეთიკური სწავლება რელიგიად აქცია.

ასეთია მოკლედ ბუდიზმის შინაარსი. იგი ტანჯვის, უბედურების და ამდენად ბოროტების დაძლევისა და მისგან თავის დაღწევის თავისთავად კეთილშობილ მიზანს ისახავს, მაგრამ არ აღიარებს რა შემოქმედს, პიროვნულ ღმერთს, და ცხადია არ იცნობს ჭეშმარიტ მხსნელს - იესო ქრისტეს, ამ დიადი მიზნის მიღწევას გაუტამას გონების მიერ შექმნილი რეცეპტით - ნირვანათი აპირებს. ეს კი, როგორც უკვე ზემოთ აღვნიშნეთ, ამ მოძღვრებას არყოფნის, სიკვდილისა და ვოიდიზმის (4) მქადაგებლად აქცევს.

გამოყენებული ლიტერატურა:

„აპოლოგეტიკური წერილები“, თბილისი, 2001 წ.
ავტორ-შემდგენელი: ზურაბ ეკალაძე

გაზეთი „საპატრიარქოს უწყებანი“, № 30, 1999 წ.

პოსტის ავტორი: Atman თარიღი: Sep 7 2009, 04:49 PM

neo


მოდი ერთ კითხვას დაგისვამ: ავიღოთ მაგალითად "ცოდვა" ვნება. აქვს დიდი მნიშვნელობა როგორი ხერხით დავამარცხებ მე მას ჩემ გონებაში, ლოცვით, მედიტაციით თუ სხვა მეთოდით? თუ მე უფრო კარგი მეთოდი ვიცი პირადად ჩემთვის, ვიდრე ლოცვაა, არ მირჩევნია მისი გამოყენება?

ბუდიზმს და იმპერსონალისტურ რელიგიებს რომ აკრიტიკებთ, აბა ერთი ეს წაიკითხეთ და ნახეთ მსგავსებები და განსხვავებები ქრისტიანობასთან:





Свами Вивекананда
ПАРА-БХАКТИ ИЛИ ВЫСШЕЕ БОГОПОЧИТАНИЕ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Подготовительное отречение
Мы окончили рассмотрение так называемой подготовительной Бхакти, и, чтобы приступить к изучению ПараБхакти, или высшего Богопочитания, нам остается только сказать об окончательном подготовлении к нему. Такое подготовление, состоящее в повторении священных имен, в обрядах, формах, символах, имеет целью только очищение души, из всех же средств очищения самое главное, без которого никто не может достигнуть высшего Богопочитания (Пара-Бхакти), - отречение. Многим оно кажется ужасным, но без него невозможно никакое духовное развитие. Отречение необходимо во всех. Йогах. Оно представляет собою краеугольный камень, центр и главный стимул всякого духовного совершенствования, настоящую сущность религии. Когда человеческая душа отрешается от мирских вещей и пытается углубиться в сущность; когда человек-дух поймет, что, становясь уплотненным и материальным, он приближается к погибели и, сознав это, отвернется от материи, тогда начинается отречение, а с ним и действительный его духовный рост. Отречение Карма-йога - это отказ от всех плодов своих действий, от всякого интереса к результатам своей работы, от забот о награде, как теперь, так и после. Раджа-йог, исследуя природу, узнает, что все ее назначение в том, чтобы душа узнала о своей вечной отдельности от природы, поняла и убедилась, что она дух, а не материя, и что ее соединение с материей может быть только временным. Отречение Раджа-йога является результатом исследования природы. Джнана-йог уже с самого начала должен знать, что природа, кажущаяся такою массивною, не более как иллюзия. Он должен понимать, что все проявления силы в природе производятся душою, а не природою, что все знание и все испытываемое нами находится в душе, а не в природе; должен непосредственно, по убеждению своего разума, и сразу, оторваться от всех оков природы, предоставляя ей и всему, что к ней принадлежит, идти своим путем, а сам - стараться остаться один. Его отречение самое суровое и трудное.
Отречение Бхакти-йога, наоборот, самое естественное и легкое; в нем нет никакого насилия. Бхакта ни от чего не отказывается, ничего насильно от себя не отрывает. Проявления этого отречения, хотя в более или менее извращенном виде, мы видим вокруг нас каждый день. Человек любит женщину, а затем через несколько времени влюбляется в другую и первую оставляет. Она легко, свободно, ускользает из его ума, совсем не оставляя в нем чувства утраты. Женщина любит мужчину, потом полюбила другого, и первый совершенно естественно забывается. Человек любит свой город, затем начинает любить свою страну, и сильная любовь к маленькому городу легко, естественно пропадает. Потом он научается любить весь мир, и его любовь к своей стране, его патриотизм исчезает без всякого насилия, не причиняя ему никакого беспокойства. Характер того, к чему чувствуется наибольшая привязанность, что доставляет самое сильное удовольствие, зависит от степени развития испытывающего. Ни один человек не может есть с таким увлечением, как собака и волк; наслаждений же, которые доставляют человеку умственные занятия и их результаты, ни волк, ни собака испытывать не могут. У человека наслаждение сначала также связано с низшими чувствами, и чем он ближе к животному, тем сильнее его чувственные наслаждения. По мере же его развития, низшие роды наслаждения становятся все слабее, и получают постепенно перевес те, которые доставляют ему умственные занятия. Достигая же еще высшего плана, чем умственный, - плана божественного вдохновения, - он испытывает состояние блаженства, в сравнении с которым все чувственные и даже умственные удовольствия теряют всякое значение. Когда ярко светит луна, звезды кажутся тусклыми, а когда сияет солнце, сама луна меркнет. Отречение, необходимое для достижения Бхакти, получается не посредством подавления чего бы то ни было, а приходит просто, естественно, подобно тому, как в присутствии необыкновенно сильного света менее сильный свет становится все слабее и слабее, пока не исчезнет совсем. Так всякая любовь, чувственная или
интеллектуальная, вследствие любви к Богу становится слабою и гаснет: любовь же к Богу растет и принимает форму, называемую Пара-Бхакти, или высшее Богопочитаниё. Формы исчезают, ритуалы отбрасываются, книги становятся ненужными, изображения, храмы, церкви, религии, секты, страны и национальности - все эти маленькие ограничения - сами собою спадают с того, кто познал любовь к Богу. Ничего не остается, что бы связывало или сковывало его свободу. Корабль подходит к магнитной скале, и его железные болты и скрепы притягиваются и вырываются, а деревянные части освобождаются и свободно плавают по воде. Так Божественная милость освобождает душу от болтов и скреп, ее связывающих, и она становится свободною. В этом помогающем богопочитанию отречении нет ничего трудного и сурового, никакой борьбы, никакого насилия. Бхакти не подавляет ни одной из своих страстей; он только старается усиливать их и направлять к Богу.
Отречение бхакты - результат любви
Везде в природе мы видим любовь. Все прекрасное в обществе, великое, возвышенное - все происходит от любви; все в нем дурное - даже дьявольское - также представляет собою лишь ложно направленный продукт той же любви. Одна и та же страсть производит как чистую и святую супружескую любовь, так и тот сорт любви, который ищет удовлетворения в самых низких животных формах. Страсть та же, но проявление ее в различных случаях различно. Одно и то же чувство, будучи хорошо направлено, побуждает человека делать добро и отдавать все, что он имеет, нуждающимся, направленное же дурно, заставляет другого перерезать горло своим братьям и отнимать все их достояние. Первый любит других так же сильно, как второй себя. Тот же огонь, который варит пищу для нас, может обжечь ребенка; но не огня вина, если он делает это; разница в том, как им пользуются. Поэтому любовь, напряженное стремление к соединению, сильное желание двух частей стать одним и даже погрузиться и исчезнуть в одном, проявляется везде, в высшей или низшей форме, как случится. Бхакти-Иога - наука Высшей Любви, она указывает, как управлять и пользоваться ею, как давать ей другую цель и получать от нее самые блестящие результаты, одним словом - как заставить ее вести нас к духовному блаженству. Бхакти-йога не говорит: откажись, но говорит только: люби, люби Самое Высшее. Все же низкое само спадает с того, чей предмет любви - Высочайшее.
"Я не могу о Тебе говорить ничего, кроме того, что Ты моя любовь, Ты прекрасен. О, Ты прекрасен. Ты сама красота". Все, что требует от нас эта Йога, это чтобы наша жажда прекрасного была направлена к Богу. Что такое красота человеческого лица, неба, звезд, луны? Все это только слабое отражение истинной, всеобъемлющей Божественной Красоты. "Он, светозарный, озаряет все. Его светом все светится"'. Достигнете этого высокого состояния Бхакти, и оно заставит вас сразу забыть ваши маленькие личности. Отрешитесь от ничтожных мирских эгоистических привязанностей. Не смотрите на человечество как на предмет ваших высших интересов. Стойте как зритель, как исследователь и наблюдайте явления природы; смотрите, как могущественное чувство любви вырабатывается в мире. Иногда это покажется вам трудным: вы встретите препятствия, испытаете неудачи. Но они будут незначительны и только в то время, когда вы еще на пути к достижению высшей, истинной любви. Не обращайте на них внимания; они чувствительны, только пока находишься в мирском водовороте; выйдя же из него и стоя вне его, как зритель или ученик, вы сразу увидите миллионы миллионов путей, какими Бог проявляет себя как Любовь.
"Везде, где есть какое-либо благополучие, даже в чувственных вещах, там есть и искра того Вечного Блаженства, которое есть Сам Бог". Даже в самых низших родах привязанности таится зародыш Божественной любви. Одно из имен Бога на санскритском языке - Хари -' означает, что Он привлекает к Себе все. Только Его влечение достойно человеческого сердца. Кто на самом деле может привлечь душу? Только Он. Не думаете ли, что душу может ' привлечь мертвая материя? Этого никогда не было и никогда не будет. Видя человека, увлекающегося прекрасною наружностью,
не думаете ли вы, что его привлекает горсть расположенных известным образом материальных частиц? Ни в каком случае. За этими материальными частицами должно быть и есть действие божественного влияния и божественной любви. Невежественный человек не знает этого, но сознательно или бессознательно привлекается им и только им одним. Даже самые низкие формы привязанности получают свою силу от Самого Господа. "Никто, о возлюбленный, никогда не любил мужа ради самого мужа; муж любим ради Атмана, Господа, Который внутри его"'. Любящие жены могут знать это или не знать, но это тем не менее верно. "Никто, о возлюбленный, никогда не любил жену ради самой жены, но внутри жены нахожусь Я, Которого любят". - "Таким же образом никто не любит ребенка или что-нибудь другое в мире иначе, как ради Него, Который внутри". Бог - это громадный магнит, а все мы железные опилки; постоянно привлекаемся Им и стремимся приблизиться к Нему. Вся наша борьба в этом мире преследует не эгоистичные цели. Глупцы не знают, что делать, но весь труд их жизни состоит в приближении к этому великому Магниту. Да, все ужасные условия и борьба в жизни имеют целью заставить нас идти в конце концов к Нему и составить с Ним одно.
1 "Катха-упанишада", II-5-15.
Бхакти-йог знает смысл житейской борьбы, понимает ее значение. Он выдержал длинный ряд схваток, испытал их тяжесть и страстно желает освободиться от них. Он хочет избежать столкновений и идет прямо к всепривлекающему центру, к великому Хари. Могущественное притяжение в направлении к Нему и уничтожает все другие привязанности бхакты, так как входящая в его сердце бесконечная любовь к Богу не оставляет там места ни для какой другой любви. Да иначе и быть не может. Бхакти наполняет его сердце океаном любви; этот океан - Сам Бог, и там не остается места для маленьких привязанностей. Это отречение бхакты называется вайрага, или непривязанность ко всему, что не Бог, и происходит от анурага, или сильной привязанности к Богу. Когда такое идеальное отречение, служащее приготовлением в высшей Бхакти, наступает, для души открывается дверь к достижению полных величия областей Высшего Богопочитания, или Пара-Бхакти, и только человек, вошедший во внутренний алтарь ее, имеет право сказать, что все формы и символы, как помощь к осуществлению религии, для него бесполезны. Только он достиг того высшего состояния любви, которое обыкновенно называется братством людей; остальные только болтают о нем. Он один не видит различий. Огромный океан любви влился в него, и он не замечает ни людей, ни животных, ни растений, ни солнца, ни луны, ни звезд; но везде и во всем видит своего Возлюбленного. Во всех лицах ему сияет его Хари. Свет солнца и луны - Его проявления. Везде, где есть красота или величие, для него - это красота и величие Его. Такие бхакты еще живут - мир никогда не бывает без них. Такой, даже когда его укусит змея, скажет, что это к нему пришел посланный от его Возлюбленного. Только такие люди имеют право говорить о всеобщем братстве. Они не чувствуют злобы; их ум никогда не реагирует в форме ненависти или зависти. Все внешнее, чувственное в них исчезло навсегда. Как могут они сердиться, когда, вследствие своей любви, они всегда за всем кажущимся видят Истину.
1 "Брихадараньяка-упанишада", II-4.
Естественность Бхакти-Йоги и ее главный секрет
"Какие йоги выше, те ли, что с постоянным почтением всегда молятся Тебе, или те, которые поклоняются Недифференцированному, Абсолюту?"1 ¬спросил Арджуна Шри Кришну. Ответ был такой: "Кто сосредоточивает свой ум на Мне и молится Мне с вечным постоянством и самою глубокою верою, - те Мои лучшие поклонники; они величайшие Йоги. Кто подчинением своего тела и уверенностью в тождестве всей вещей поклоняется Абсолюту, Неописуемому, Непроявленному, Вездесущему, Немыслимому, Всеведущему, Неизменяемому и Вечному, тот, деланием добра всем существам, также приходит ко Мне Одному. Но для тех, чей ум посвящен непроявленному Абсолюту, трудность борьбы по пути к достижению цели
значительно больше, так как для воплощенного существа путь к непроявленному Абсолюту гораздо труднее. Кто весь свой труд предлагает Мне, кто с полным упованием думает обо Мне, молится Мне и не имеет привязанности ни к чему, кроме Меня, тех Я скоро подниму из океана вечно повторяющихся рождений и смерти, так как их ум вполне привязан ко Мне".
1 "Бхагавадгита", XII-1-7.
Это одинаково относится к Джнана-Йоге и БхактиЙоге. Можно сказать, что обе определяются этим изречением. Джнана-Йога - великая наука: это высшая философия.
Как это ни странно, но почти каждый думает, что может делать все, что от него требует философия. На самом деле следовать в жизни философии очень трудно, и часто, пробуя руководствоваться ею в жизни, мы подвергаемся серьезной опасности. Этот мир делится на людей с демоническою природой, думающих, что забота о теле составляет сущность и цель существования, и людей с хорошею натурою, которые знают, что тело только средство для достижения целей - орудие, назначенное для воспитания души. Дьявол может также цитировать Писание, и на самом деле цитирует, толкуя его сообразно со своими целями; так что знание, служа для доброго человека побудительною причиною к деланию добра, предлагается также и в оправдание того, что делают злые люди. В этом большая опасность Джнана-Йоги. Бхакти-Йога же естественна, приятна и легка. Бхакти-йог не взлетает на такие высоты, как Джнана-йог, и поэтому для него нет и таких жестоких падений. Но пока с души не спали оковы, она, конечно, не может быть свободна, какой бы религиозный путь ни избрала.
Есть рассказ об одной блаженной Гопи, у которой были разбиты связывающие душу оковы как хороших, так и дурных поступков. "Сильное награждение, испытываемое при размышлении о Боге, сняло с нее связывающее действие ее добрых дел, а сильная скорбь души от недостижения Его омыла ее от всех греховных наклонностей; и, освободись таким образом от всех оков, она стала свободною"1. Поэтому главный секрет Бхакти-йога заключается в знании, что различные страсти, чувства и наклонности человеческого сердца сами по себе не бывают дурны, следует только заботливо управлять ими и давать им все более и более высокое направление, пока они не достигнут; самого полного совершенства. Самое высшее направление - то, которое ведет нас к Богу; всякое другое ниже его. Мы видим, что наслаждение и страдание очень обыкновенны и часто повторяются в нашей жизни. Когда человек страдает от того, что не достиг богатства или чего-либо другого мирского, он, значит, дурно направил свое чувство, и страдание не принесет ему пользы. Если же он страдает потому, что не достиг Высочайшего, не приблизился к Богу, страдание послужит к его спасению. Когда вы радуетесь, что получили горсть монет, вы дали вашей способности радоваться ложное направление; ее нужно было направить выше, заставить служить Высочайшему идеалу, достижение которого должно быть самой сильной нашей радостью. Это верно относительно всех наших чувств. Бхакта говорит, что ни одно из них не дурно; он пользуется каждым из них, направляя все без исключения к Богу.
1 "Вишну-пурана" V-13-21, 22.
Формы проявления любви
Есть несколько форм, в которых любовь проявляется. На первом месте стоит почитание. Почему люди оказывают почтение храмам и святым местам? Потому, что там поклоняются Богу, и Его присутствие связывается в понятии людей с такими местами. Почему во всех странах почитают учителей религии? Для человеческого сердца естественно так поступать, потому что учители религии проповедуют о Боге. В основе своей почтение есть результат любви: никто из нас не сможет почитать того, кого не любит. Дальше идет прити - наслаждение в Боге. Какое
огромное удовольствие люди испытывают от чувственных предметов! Они идут куда угодно, подвергаются всяким опасностям, чтобы добыть вещь, которая им нравится. Бхакта желает того же самого рода сильной любви, но только направленной к Богу. Затем есть прелесть и в страдании, вирахе, - сильном страдании от отсутствия любимого. Когда человек чувствует сильное горе, потому что не достиг Бога, не узнал того, что только одно достойно познания и, вследствие этого, стал неудовлетворенным и почти безумным, тогда говорят, что у него вираха ¬то состояние ума, которое заставляет чувствовать недовольство в присутствии всего, что нелюбимо. Мы видим, как часто бывает эта вираха при земной любви. Когда мужчина сильно любит женщину или женщина мужчину, они чувствуют род невольной досады в
присутствии тех, кого не любят. Совершенно то же состояние нетерпения относительно нелюбимых вещей испытывает ум, когда Пара-Бхакти приобрела власть над ним; даже говорить о чем-нибудь, кроме Бога, ему становится противно. "Думай о Нем, о Нем одном и откажусь от всех других пустых мыслей"^1. Те, кто говорит только о Нем, приятны Ему; те же, кто говорит о чем-нибудь другом, кажутся Ему неприятными.
Еще выше любовь, когда сама жизнь поддерживается только ради идеала любви, когда жизнь находят прекрасной и стоящей того, чтобы жить только из-за любви, когда без любви жизнь не продолжалась бы и мгновения. Жизнь приятна потому, что она полна мыслью о возлюбленном. Тадията (принадлежность Ему) наступает, когда человек стал совершенным в Бхакти. Когда он сделался блаженным, достиг Бога, прикоснулся к ногам своего Господа, тогда вся его природа очищена и совершенно изменилась, все назначение его жизни выполнено. Но, достигнув такого состояния, многие бхакты продолжают жить исключительно для того, чтобы благословить Его. Это составляет их единственное блаженство в жизни, с которым они не хотят расстаться. "О король, таково блаженное свойство Хари, что даже те, кто стал удовлетворенным всем и чье сердце освободилось от всех уз, даже они любят Бога ради самой любви"^2, ¬Господа, "Которому поклоняются все боги, все любящие свободу и все познавшие Брахмана"^3. Такова сила любви. Когда человек совершенно забыл себя и чувствует, что ему ничто не принадлежит, только тогда он приобретает состояние тадияты. Все становится для него священным, потому что все принадлежит Возлюбленному. Даже при земной любви любящий считает священным и дорогим для себя все, принадлежащее любимому. Как возлюбленный любит даже клочок одежды возлюбленной его сердца, совершенно так же, когда человек любит Бога, все во Вселенной становится для него дорогим потому, что все принадлежит Ему.
1 "Мундака-упанишада". II-2-5.
2 "Бхагавата-пурана", I-7-10.
3 "Нришинхатапания. У-2-16.
Всеобъемлющая любовь, и как она ведет к самопожертвованию
Как мы можем любить вьяшти, частное, не любя раньше самашти, всеобщее? Бог есть самашти, обобщенное и абстрактное всеобщее целое: а природа, которую мы видим, вьяшти, отдельная вещь. Любить всю Вселенную можно только любовью к самашти - всеобщему, которая есть простая единица, заключающая в себе миллионы миллионов меньших частиц. Философы Индии не останавливаются на частностях. Они бросают беглый взгляд на частное и тотчас начинают искать обобщенную форму, заключающую в себе все частности. Поиски всеобщего составляют, таким образом, предмет индийской философии, как и религии. Джнан ищет обобщения вещей, того одного абсолютного и обобщенного Существа, зная Которое, он будет знать всякую вещь. Бхакта хочет узнать то обобщенное, абстрактное Лицо, любя Которое, он будет любить всю Вселенную. Таким образом, индийский ум на протяжении всёй истории направлялся к этому замечательному исканию общего во всем - в науке, в психологии, в любви и в философии.

Поиски бхакты приводят его к заключению, что если кто-нибудь продолжает любить одно лицо после другого, то он может любить их таким образом бесконечно, не будучи совсем в состоянии любить мир как целое. Поэтому следует стремиться прийти к основной мысли, что сумма всей любви - Бог, что сумма желаний всех душ во Вселенной, свободны ли они, или связаны, или домогаются освобождения, - Бог. Только тогда возможно для человека проявлять всеобщую любовь. Бхакта поэтому говорит, что Бог есть самашти, и что видимая природа тот же Бог, но дифференцировавшийся и проявленный. Если мы любим сумму, мы любим все ее составляющие. Тогда будет легка любовь к миру и деланье ему добра, но эта способность получается только посредством любви к Богу; иначе делать добро миру нельзя. "Все принадлежит Ему, и Он любит меня, а я люблю Его", - говорит бхакта. При такой любви все становится священным, потому что все - Его, все - Его дети, Его тело, Его проявление. Как можем мы тогда кого-нибудь обидеть? Как можем кого-нибудь не любить? С любовью к Богу придет несомненно любовь ко всему во
Вселенной. Чем более мы приблизимся к Богу, тем яснее увидим, что все вещи - в Нем. Когда душа успеет приобрести блаженство этой высшей любви, она начнет видеть Его везде. Наше сердце станет тогда вечным источником любви. А когда мы достигнем посредством этой любви высшего состояния, все маленькие различия между вещами этого мира исчезнут: человек будет казаться не человеком, но Богом, животное - не животным, но Богом; даже в тигре мы будем видеть не тигра, но проявление Бога. Таким образом, в этом высшем состоянии Бхакти, поклонение обращается ко всякой жизни и ко всякому существу. "Зная, что Хари, Господь, есть во всякой вещи, мудрый должен проявлять неуклонную любовь ко всем существам".
Результатом этого рода напряженной, всепоглощающей любви является чувство совершенного самопожертвования и убеждение, что ничто не враждебно нам. Тогда любящая душа способна сказать при боли: "Добро пожаловать, боль", и при несчастьи: "Добро пожаловать, несчастье, - вы также от Возлюбленного". Приползшей к ней змее она скажет: "Добро пожаловать, змея". И, даже если придет смерть, такой бхакта будет приветствовать и ее улыбкой. Он скажет: "Блажен я, что они все пришли ко мне, все мои желанные". Бхакта в этом состоянии совершенного отречения, происходящего от сильной любви к Богу и всему, что Его, перестает отличать удовольствие от страдания, насколько они касаются его. Он теперь не знает, что значит жаловаться на боль или страдание, и этот род безропотной покорности воле Бога, Который весь - любовь, ¬более ценное приобретение, чем всякая слава великих и геройских подвигов.
Для большинства человечества тело составляет все. Для них вся Вселенная - тело, и телесные наслаждения важнее всего. Этот демон поклонения телу и телесным вещам вселился во всех нас. Мы можем пускаться в возвышенные разговоры и очень высоко заноситься в область рассудка, но все же остаемся похожими на ястреба, которого ум направлен вниз, на кусок падали. Зачем, например, спасать наше тело от тигра? Почему не отдать его? Тигр останется очень доволен, и это будет своего рода самопожертвование и богопочитание. Дойти до такого полного осуществления идеи самоотречения, когда чувство своего "я" совершенно утрачено, - значит подняться на такую головокружительную высоту религии любви, до которой только немногие в этом мире когда-либо добирались; но, пока человек не достиг этой высшей степени всегда готового и всегда желаемого самопожертвования, он не может быть совершенным бхактой. Как бы мы ни заботились о сохранении наших тел, они все-таки в конце концов разрушатся; между ними нет вечных. Гак пусть же они погибнут на служении другим. "Богатство, и даже самую жизнь, мудрый всегда держит наготове для служения другим. В этом мире верно одно - смерть, и гораздо лучше, чтобы тело умерло для хорошего дела, чем для дурного". Мы можем влачить нашу жизнь пятьдесят или сто лет, но что же будет после? Все, что представляет собою результат
соединения, должно распасться и умереть, и для нашего тела настанет время, когда оно разложится. Ведь умерли Будда и Магомет. и все им подобные. Бхакта говорит: "В этом эфемерном мире, где все рассыпается в прах, мы должны употребить наше время с наибольшею пользою, а действительная высшая польза заключается в служении всем существам". Ужасное заблуждение, что мы не что иное, как тело, и должны стараться всеми возможными средствами сохранить его и ( доставлять ему наслаждения, порождает весь эгоизм мира. Если бы вы знали, что вы нечто особое от вашего тело, вам не из-за чего было бы бороться и кому-либо противодействовать; вы были бы глухи ко всем эгоистичным пробуждениям. Поэтому бхакта и говорит, что вы должны себя держать, как если бы были мертвы для всех мирских идей. Это и есть самопожертвование. Предоставьте всему идти своею дорогой - в этом истинный смысл слов "Да будет воля Твоя" - и не старайтесь о чем-нибудь хлопотать и из-за чего-нибудь бороться, думая, что Богу нужны наши слабости и самолюбие. Правда, может случиться, что даже из наших эгоистических хлопот выйдет что-нибудь хорошее; но это Божие произволение, и в нем нет никакой нашей заслуги. Совершенный бхакта находит, что никогда не должно ничего желать или делать для себя. "Боже, они строят во имя Твое высокие храмы: они приносят богатые жертвы! Я же беден, у меня ничего нет: так возьми это тело и положи у Своих ног. Не отвергни меня, о Господи!" Такая молитва исходит из глубины сердца бхакты. Для того, кто испытывал это вечное принесение себя в жертву Возлюбленному Господу, оно гораздо дороже богатства, славы, власти и всяких наслаждений. Спокойная покорность бхакты - это "мир, превосходящий всякое понимание", блаженство ни с чем не сравнимое. Его апратикулья - такое состояние, при котором ум не имеет решительно никаких интересов в этом мире, и потому, естественно, не знает ничего, что противоречит таким интересам. В этом состоянии высокого отречения все, имеющее форму привязанности, исчезло вполне, за исключением одной всепоглощающей любви к Тому, в Ком все живет, движется и имеет бытие. Эта же привязанность, выражающаяся в любви к Богу, конечно, такова, что не связывает души, но разбивает все ее оковы.
Высшее знание и высшая любовь для истинно любящего - одно и то же
Упанишады различают высшее знание и низшее. Между высшим знанием Упанишад и высшею любовью Бхакти (Пара-Бхакти) нет никакой разницы. "Мундака-упанишада" говорит: "Познавшие Брахмана утверждают, что есть два рода знания, достойных того, чтобы стремиться к обладанию ими, именно высшее (пара) и низшее {апара). Низшее состоит из Ригведы, Яджурведы, Самаведы, Атхорваведы, Шикши, или умения произносить слова и пользоваться ударениями, Кальпы, или жертвенного богослужения, грамматики, Нирукты, или этимологии, и астрономии; высшее - в познании Неизменного"1. Здесь, таким образом, ясно указывается, что высшее знание есть познание Брахмана. Дэви-Бхагавата дает нам следующее определение высшей любви (Пара-Бхакти): "Когда непрерывный поток мысли о Боге, подобно маслу, переливаемому из одного сосуда в другой, течет непрерывной струей, это и есть Пара-Бхакти, высшая любовь". Этот род постоянного, непрерывного и неуклонного направления ума и сердца к Богу есть высшее проявление любви к Нему человека. Все другие формы Бхакти только подготовление к достижению этой высшей ее формы ¬Пара-Бхакти, называемой также любовью, приходящею после привязанности (рагануга). Когда эта высшая любовь водворится в сердце человека, его ум будет постоянно думать о Боге и не помнить ничего другого. Он не даст в себе места никаким мыслям, кроме мыслей о Боге, и его душа, будучи безусловно чиста, разобьет все оковы ума и материи и станет светла и свободна. Только он может поклоняться Господу в своем сердце, и для него все формы, символы, книги и учения становятся ненужными и бесполезными. Нелегко так любить Бога!
1 "Мундака-упанишада", 1-4-5.
Обыкновенная человеческая любовь расцветает только там, где на нее отвечают: а где любовь не встречает ответа, там обыкновенно в
результате получается холодное равнодушие. Бывают, однако редкие случаи человеческой любви, где можно заметить, что любовь продолжается даже тогда, когда на нее не отвечают. Мы можем сравнить ради иллюстрации этот род любви с любовью ночной бабочки к огню. Это насекомое любит огонь, стремится к нему, потому что в его природе любить огонь, и, попадая в него, умирает. Любить, потому что сама природа этого требует, без сомнения, самое высшее и наиболее бескорыстное проявление любви, какое только может видеть мир. Такая любовь, вырабатываемая в духовном плане, необходимо ведет к достижению Пара-Бхакти.
Треугольник любви
Мы можем представить любовь в виде треугольника, каждый угол которого соответствует одному из неотделимых от любви ее свойств. Не может быть треугольник без трех углов и не может быть истинной любви без трех следующих свойств. Первый угол треугольника любви то, что любовь не торгуется. Где есть желание получить что-нибудь взамен, там не может быть настоящей любви; она становится простою торговлею. Пока в нас есть какаялибо мысль получить от Бога ту или другую милость взамен нашего почитания Его и преданности Ему, до тех пор не может быть никакой любви в нашем сердце. Те, кто поклоняются Богу, потому что хотят, чтобы Он даровал им милости, наверно не будут поклоняться Ему, если эти милости не получатся. Бхакта любит Бога, потому что любит. Нет другой причины, порождающей и направляющей это божественное чувство истинно набожного. Есть рассказ, что некий король пошел однажды в лес и там встретил мудреца. Он говорил с мудрецом, был поражен его праведностью и мудростью и выразил желание, чтобы тот сделал ему одолжение, принял от него подарок. Мудрец отказался, сказав: "Плоды этого леса - достаточная для меня пища, чистые потоки, бегущие с гор, дают мне воду для питья, кора деревьев доставляет мне покров, горные пещеры служат мне убежищем; зачем же я стану брать подарки от тебя или кого бы то ни было?" Король отвечал: "Просто чтоб доставить мне удовольствие. Пожалуйста, пойдем со мною в город, в мой дворец, и возьми от меня что-нибудь". Он убеждал его долго, и наконец мудрец согласился исполнить желание короля и пошел с ним в его дворец. Прежде чем предложить подарок мудрецу, король начал молиться: "Господи, дай мне еще детей, дай мне богатства: Господи, дай еще территории; Господи, сохрани мое тело в добром здоровье", и т.д. Прежде чем король окончил свою молитву, мудрец встал и спокойно ушел из комнаты. Видя это, король смутился и погнался за ним, громко крича: "Ты уходишь, не взяв моих подарков". Мудрец обернулся и сказал: "Я не беру от попрошаек. Ты сам нищий; как же ты можешь мне что-нибудь дать? Я не настолько глуп, чтоб ожидать получить что-нибудь от подобного тебе нищего. Уходи, не следуй за мной!" Эта история ясно показывает разницу между нищими в области религии и действительно любящими Бога. Поклоняться Богу ради какой-нибудь награды, даже ради спасения, ¬значит унижать высокий идеал любви. Любовь не знает никакой награды. Любовь бывает всегда только ради любви. Бхакта любит потому, что не может не любить. Когда вы видите прекрасный вид и любуетесь им, вы не требуете от вида никакой награды, и он ничего не требует от вас. Но, глядя на него, вы приходите в блаженное настроение, смягчающее тревоги вашей души. Он почти возвышает вас временно над вашею смертною природою и приводит в состояние спокойного, божественного экстаза. Такова природа настоящей любви, и это первый угол нашего треугольника. Не просите ничего взамен вашей любви. Давайте вашу любовь Богу; но не просите за нее ничего, даже от Него.
Второй угол треугольника любви - то, что любовь не знает страха. Те, кто любит Бога из страха, самые низкие из человеческих существ; они недоразвились до состояния человека. Они молятся Богу из страха наказания. Для них Он великое Существо с кнутом в одной руке и скипетром в другой, и они боятся, что если не будут повиноваться ему, то подвергнутся бичеванию. Поклоняться Богу из страха наказания ¬разврат. Такое поклонение, - если его можно так назвать, - самая грубая форма поклонения Богу Любви. Пока в сердце есть сколько-нибудь
страха, как может быть там любовь? Любовь побеждает всякий страх. Представьте себе на улице молодую мать. Если на нее залает собака, она испугается и бросится в ближайший дом. Но вообразите, что та же мать на улице с ребенком, и лев бросается на ребенка. Где окажется в таком случае мать? Несомненно, перед пастью льва, чтобы спасти свое дитя. /Любовь побеждает всякий страх. Страх является от эгоистичной мысли об отделении себя от природы. Чем ничтожнее я себя считаю и чем больший я эгоист, тем больше мой страх. Когда человек считает себя маленьким и ничтожным, страх обязательно нападает на него. А чем вы меньше думаете о себе, как о незначительной личности, тем у вас меньше будет страха. Пока в вас есть искра страха, любви у вас быть не может; любовь и страх несовместимы. Бога никогда не боятся те, кто любит Его. Заповедь "Не произноси имени Господа Бога твоего напрасно" может только рассмешить истинно любящего Его. Какое богохульство может быть в религии любви? Чем более вы повторяете имя Божие, тем лучше для вас, когда бы вы это не делали. Вы повторяете Его имя только потому, что любите Его.
Третий угол треугольника любви то, что любовь не знает соперника, потому что в ней всегда воплощается высший идеал любящего. Истинной любви никогда не бывает, пока предмет нашей любви не стал для нас нашим высшим идеалом. Часто случается, что человеческая любовь дурно направлена и помещена, но для того, кто любит, предмет его любви всегда его высший идеал. Один человек может видеть свой идеал в самом низком существе, другой - в самом высоком, и тем не менее обоими может быть истинно и сильно любим только его идеал. Высочайший идеал всякого человека - Бог. Для невежды и мудреца, святого и грешника, образованного и необразованного, воспитанного и невоспитанного, - для всех людей высший идеал - его Бог. Совокупность всех высших идеалов красоты, величия и силы дает нам полное понятие о любящем и любимом Боге. Эти идеалы существуют в каждом уме, в той или другой форме, и составляют части и совокупность частей всех наших умов. Все активные проявления человеческой природы, которые мы видим в окружающем нас обществе, производятся в разных душах разными идеалами, стремящимися обнаружиться и стать конкретными, потому что все, находящееся внутри, стремится выйти наружу. Это вечно господствующее влияние идеала есть сила, одна из побудительных причин, которую постоянно молено видеть действующею в человечестве. Может быть, только после сотен рождений, после борьбы в течение тысячелетий человек увидит, что напрасно стараться свой внутренний идеал приспособлять к внешним условиям и сообразовать с ними; но, придя к такому заключению, он не будет больше пытаться проводить свой идеал во внешнем мире, а станет поклоняться самому идеалу, как идеалу с точки зрения высшей любви.
Этот бесконечно совершенный идеал обнимает все низшие идеалы. Каждый находит верным изречение, что любящий видит красоту Елены даже в эфиопке. Человек, стоящий в стороне, в роли зрителя, находит, что в этом случае идеал помещен не там, где следует; но влюбленный все равно видит свою Елену и совсем не видит эфиопки. Потому что предмет нашей любви - будь то Елена, или эфиопка - есть настоящий центр, около которого скристаллизовались наши идеалы. Чему же мир обыкновенно поклоняется? Конечно, не всеобъемлющему, бесконечно совершенному идеалу высшей преданности и любви. Идеал, которому обыкновенно поклоняются все, и мужчины, и женщины, - это то, что имеется в них самих, и каждый проектирует сво

პოსტის ავტორი: neo თარიღი: Sep 7 2009, 08:02 PM

ცოდვა რომ დაამარცხო, ჯერ ცოდვას ცოდვა უნდა დაარქვა, როგორც ლაო ძი იტყოდა... ოღონდ ავადმყოფობაზე...

რაც შეეხება მედიტაციას და შინაგან ლოცვას მათ შორისაც არის ძალიან პრინციპული სხვაობა:

მედიტაცია არის მონოლოგი, ლოცვა დიალოგი. ერთი ეგოზეა მიმართული მეორე ღმერთზე...

მე და შენი კამათის ზღვარი იმაზე კი არ გადის რომელი რელიგია ჯობია, არამდედ იმაზე არიან თუ არა რელიგიები განსხვავებულნი.

ცოტა ხანი ინდუიზმზეც დავდებ მასალებს. ჰარი კრიშნაზეც...

ცოდვას ვერანაირი მოქმედებებით ვერ დაამარცხებ, დამოუკიდებად. ცოდვისგან განთავისუფლება ღმერთი იძლევა.

დამოუკიდებლად ადამიანს ეს არ შეუძლია, ამაზე ზემოტ წერია უკვე.

პოსტის ავტორი: Atman თარიღი: Sep 7 2009, 08:19 PM

მედიტაცია არც მონოლოგია და არც დიალოგი. დაკვირვებაა უბრალოდ საკუთარ ფიქრებზე და შეგრძნებებზე. მხოლოდ დაკვირვება ყველანაირი ქმედების (თუნდაც გონებისმიერის) გარეშე, რაც ძალიან რთულია და ბევრს რომ გონია ვმედიტირებო არაა მასე. რაც შეეხება ლოცვას ეგ კონცენტრაციაა ღმერთზე და მეც მაგის მომხრე ვარ.




რა თქმა უნდა მაგრამ ამისთვის არაა აუცილებელი ლოცვა. ღმერთზე კონცენტრაციაც საკმარისია სიტყვების გარეშე.




რაღაცაზე რომ დებ მასალას, ან ნეიტრალური მხარის შეფასება უნდა იყოს, ან ორივე მხარის. დადე და მერე მეც დავდებ.

კრიშნაზე წარმოდგენის შექმნა ვისაც უნდა ჯერ თავად კრიშნას სიტყვები წაიკითხოს ჯობია და მერე შეფასებები.
აქ ბჰაგავატ გიტას და უდჰავა გიტას ლინკებს ვდებ, ორივეგან კრიშნა უშუალოდ ლაპარაკობს და ყვეკლაფერს დაწვრილებით აღწერს:

http://sss.vn.ua/bh_gita.htm

http://sss.vn.ua/uddhava.htm

მგონი დამეთანხმებით რომ თუ ობიექტურობაზე მიდგა საქმე ჯობია ჯერ პირველი პირი წავიკითხოთ და მერე შევაფასოთ.

პოსტის ავტორი: neo თარიღი: Sep 7 2009, 08:22 PM

აი ცენტრალური მესიჯი შენი პოსტისა...

მუღამი სადაც ერთმანეთისგან განსხვავდება აქაური სიყვარული და ქრისტიანული სიყვარული.

აქ პიროვნება დაკარგულია... ყველა ატამანია, ეს სამყარო და ადამიანი კი ილუზიაა...

მე ვცდილობ ხაზი გავუსვა განსხვავებებს, და ვთქვა რომ ეს განსხვავებები ფუნდამენტურია... ქრისტიანობის საწინააღმდეგოა ეს სწავლება და ეწინააღმდეგება ძირშივე...

მაგიტომ არის კრიშნაიდები მედიტაციისა და თვითჰიპნოზის გზით აჯერებენ ტავის თავს რომ ისინი ღმერთები არიან... ისინი ყველა ატამანები, ან ერტი ატამანი არიან...

ეს ტექსტი აღწერს მხოლოდ გარეგან გამოვლინებებს, მედიტაციებს მეც ვაკეთებ, და გითხარი რომ შინაგანი ლოცვის პრაქტიაკ ქრისტიანობაში არსებობს...

მტავარი ის კი არ არის შენ რომ ითიშები და შინაგან სამყაროში გადაეშვები, მთავარია შენსა და ღმერთშ შორის ურთიერთობა...

კიდევ ერთხე ვაბობ, ეს ყველაფერი ძალიან გავს ქრისტიანულ სიყვარულს, მაგრამ სიღრმეში რომ ჩახვალ პირდაპირ ანტიქრისტიანულია...

ამა დავწეროთ მედიტაციის ფრაზები აქ და ყველაფერი ნათელი გახდება...










მერე და ვინ თქვა რომ ლოცვა სიტყვებია ?

პოსტის ავტორი: Atman თარიღი: Sep 7 2009, 08:29 PM

ეს შენი აზრითაა ცენტრალური.






მე ატმანად ვთვლი თავს, მაგრამ პიროვნება სულაც არ მაქვს დაკარგული. არ მაქვს სახელი და გვარი, მაგრამ ინდივიდუალური პიროვნება ვარ. დავკარგე ჩემი თავი, მაგრამ მოვიპოვე სხვა, პასპორტის და სტანდარტული CV-ს გარეშე. შეფასებებს საკუთარი შეხედულებებით აკეთებ და ეს რა თქმა უნდა შენი ნებაა, მაგრამ ცოტა კატეგორიულობის სუნი ასდის

პოსტის ავტორი: neo თარიღი: Sep 7 2009, 08:35 PM

შეიძლება მასეც იყოს მაგრამ არ არის აუცილებელი. მტავარია რომ შენ გაქვს წაკითხული და კარგად იცი რაც წერია.

და თუ მე რამეს არასწორს ვწერ, დამისაბუთო რომ იქ სხვა რამე წერია და არა ის რასაც მე ვწერ.

ახლა დავდებ ამ საქმის პროფესიონალების შეფასებას. და თუ რამე საწინაარმდეგო იქნება ან არა სწორი, მონიშნე ის და ვნახოთ. თუ დავრწმუნდი მერე წავიკითხავ. ისე დროს ვერ დავკარგავ.

სიმართლე გითხრა კრიშნაიზმის წიგნი რომ გადავშალე თავიდანვე ისეთი რაღაცეები ეწერა გულზე შემომეყარა და შევაგდე კარადაში... მივხვდი რომ ამ რელიგიის ნაყოფი უკიდურესი ეგოცენტრიზმი იქნებოდა... შესაძლოა შევცდი... მოდი ვნახოთ...



დამისაბუთე. დამიწერე სხვა უფრო ფუნდამენტური იდეა, რომელიც ამ ტექსტშია და ამ რელიგიის შინაგან ხედვას ასახავს

იოგა

იოგა ინდური ფილოსოფიის ექვს „ორთოდოქსულ“ (ანუ ვედების ავტორიტეტზე დამყარებულ) მიმდინარეობათაგან (დარაშნა) ერთ-ერთს ეწოდება, მაგრამ იოგურ ტექნიკას მეტ-ნაკლებად ძველინდური აზროვნების თითქმის ყველა მიმდინარეობა აღიარებს (მიმანსასა და ჩარვაკის გარდა), რის გამოც იოგა ინდურ სისტემათა უმეტესობის საერთო ელემენტს წარმოადგენს (ბუდიზმის ჩათვლით).

თვით ტერმინი „იოგა“ არაერთმნიშვნელოვნად განიმარტება: იგი ნიშნავს შეერთებას, მონაწილეობას, წესრიგს, აგრეთვე ღრმა ფიქრს, ჭვრეტას, თუმცაღა, უფრო ხშირად მას სანსკრიტული ძირიდან - „იუჯ“ - წარმოშობილად მიიჩნევენ, რაც ძალისხმევას, ვარჯიშს ნიშნავს.

იოგას უძველესი წარმოშობა აქვს. იგი ჯერ კიდევ რიგვედაში, ინდური რელიგიის ლიტერატურის უძველეს ძეგლშია ნახსენები. შემორჩენილია იოგას პოზაში მყოფი ადამიანების ფიგურები, რომლებიც ძვ.წ. III ათასწლეულითაა დათარიღებული. როგორც ჩანს, მისი წინამორბედი ძველ დრავიდთა (ინდოეთის უძველესი მაცხოვრებლები) შამანიზმი იყო, მაგრამ მან არიელთა რელიგიის დიდი გავლენაც განიცადა. უპანიშადებში იგი საკმაოდ ხშირად მოიხსენიება, ხოლო მაჰაბჰარატაში ნათქვამია, რომ იოგა ვედების სამსხვერპლო რიტუალის შემცვლელიაო, მაგრამ მიუხედავად ამისა იოგას უმთავრესი პრინციპები ძვ.წ. II საუკუნის დასაწყისში მცხოვრებმა ფილოსოფოსმა პატანჯალიმ ჩამოაყალიბა „იოგა-სუტრაში“ - იოგას პირველ კლასიკურ სახელმძღვანელოში.

იოგას მთავარი მიზანია ღვთაებრივი არსის წვდომა და ამით უკვდავებისა და თავისუფლების მოპოვება. ადამიანის კითხვაზე, თუ რატომაა ღვთაება მიუწვდომელი და ხილული სამყაროსაგან განსხვავებით უხილავი, ბრაჰმანიზმი პასუხობს: „ღვთაება აქვეა, ახლოსაა, იგი შენშია, მაგრამ შენ არ ძალგიძს მისი ჭვრეტა, რადგან სიცრუესა და ილუზიაში ხარ ჩაფლული. მისი უშუალო შეცნობა და აღქმა კი ვარჯიშითაა შესაძლებელი, რითაც შენ შეიძენ უნარს მარადიულის საიდუმლოს შეცნობისა“. ამ მიზანს ემსახურება იოგა. დათრგუნავს რა სხეულს თავშეკავებით, დაძლევს შიშს, დარდს, ყოველგვარ ადამიანურ ვნებას, იოგი თავისით აღწევს უმაღლეს მდგომარეობას. იგი არა მარტო სხვა მოკვდავთ აღემატება, არამედ ერწყმის ღვთაებრივ ბუნებას და ღმერთად იქცევა, ნათქვამია მაჰაბჰარატაში. სხვა სიტყვით რომ ვთქვათ, იოგა განიმარტება, როგორც ხსნის გზა თვითგაღმერთების მეოხებით.

თავისი ფილოსოფიური წინამძღვრობით იოგა სანქიას მეტაფიზიკასთან სიახლოვეს ამჟღავნებს (სანქია ძვ. ინდური ფილოსოფიის ერთ-ერთი მიმდინარეობაა, რომელიც ბრძენ კაპილას მიერაა შექმნილი ძვ.წ. VIII საუკუნეში). მისი აზრით არაცნობიერი სტიქიური პროცესები ასეთივე ბრმა სტიქიური ბუნებისაგან წარმოიშობა, რომელსაც პირველმატერია - პრაკრიტი ეწოდება, მაგრამ ამგვარი დებულებით სანქია მატერიალიზმამდე არ მიდის. მისთვის სულიერი სამყაროს არსებობაც ისეთივე უეჭველია, როგორც ფიზიკურისა. აქედან გამომდინარე, სანქია ასკვნის, რომ ცნობიერებას დამოუკიდებელი წარმოშობა აქვს. იგი თავდაპირველად ამგვარ წყაროდ ერთიან სულს - პურუშას მიიჩნევდა, მაგრამ შემდგომ მისი შეხედულება იმ აზრისკენ გადაიხარა, რომლის მიხედვითაც არსებობს სულიერ ერთეულთა ურიცხვი რაოდენობა, რომლებიც უსხეულო არასებათა მთელ სამყაროს ქმნიან (ეს ყოველივე რაღაცით ლაიბნიცის „მონადოლოგიასაც“ მოგვაგონებს). ამრიგად, სანქიას ფილოსოფია მკვეთრად გამოხატული დუალიზმით ხასიათდება და ორ - მატერიალურ და სულიერ, მარადიულ, ურთიერთდაპირისპირებულ სამყაროს არსებობას აღიარებს, რომელთა „შეთავსებითაც“ იქმნება იმგვარი სამყარო, როგორსაც ჩვენა აღვიქვამთ. იგი იმდენად არასრულყოფილია, რომ მთლიანად ტკივილითა და ტანჯვითაა განმსჭვალული. აქედან გამომდინარე, ადამიანი, რომელიც სხეულის მონობაში იმყოფება, სულისა და მატერიის ურთიერთკავშირის შესუსტებისაკენ უნდა ისწრაფვოდეს. კაპილას ამ კონცეფციის მიხედვით, პატანჯალიც ადამიანს პრაკრიტის ტყვეობაში მყოფად მიიჩნევდა. მისი აზრით, იოგმა უარი უნდა თქვას ხილულ საგანთა სურვილზე. ადამიანი, რომელსაც არ შეუცნია თავისი ზებუნებრივი სიდიადე და ვერ აცნობიერებს საკუთარ მე-სა და ღვთაებას შორის იგივეობას, მატერიის მონად რჩება. აქვე ისიც უნდა აღვნიშნოთ, რომ მიუხადავად პატანჯალისა და უპანიშადების ფილოსოფიას შორის არსებული სხვაობისა, „იოგა-სუტრაში“ ასახული პრაქტიკა ბევრად არ განსხვავდება ძველისაგან, რის გამოც პატანჯალის სახელმძღვანელო მათთვისაც უმაღლეს ავტორიტეტად და სამაგიდო წიგნად რჩება, ვინც შესაძლოა ამ უკანასკნელის შეხედულებებს არ იზიარებს.

შემდგომში „იოგა-სუტრას“ იდეები განავითარეს და გააღრმავეს მისმა კომენტატორებმა - ვიასამ და ვიჩასპატმა.

„იოგა-სუტრას“ მიხედვით, საბოლოო მიზნის მისაღწევად იოგმა 8 საფეხურიანი გზა უნდა გაიაროს. პირველ ეტაპს იამა (თავშეკავება) ეწოდება, იგი ელემენტარულ ასეკზასა და ეთიკური ნორმების დაცვას მოითხოვს (ცოცხალი არსებებისადმი ზიანის არმიყენება, უანგარობა, სიმართლე, მოთმინება, უბიწოება).

მეორე საფეხურია ნიიამა (სიწმინდე). იგი პირველის მსგავსია და გულის, სხეულისა და გონების დისციპლინას გულისხმობს. მისი საფუძველია წმინდა ტექსტებზე ფიქრი, სხეულებრივი და სულიერი სიწმინდე, სურვილთა მოთოკვა და სტიქიური ძალების კონტროლი. ამ ეტაპზე იოგა დიდ ადგილს უთმობს ადამიანის არსების სიღრმისეულ პოტენციალს, რომლის ცენტრიც (კუნდალინი), იოგას თანახმად, ხერხემლის ქვედა ნაწილში მდებარეობს. მისი სიმბოლოა რგოლებად დახვეული გველი (მწარმოებლური, სექსუალური ძალის ძველი ემბლემა), კუნდალინის ენერგიის ვიბრაცია სწორედ იქიდან ხდება განსაკუთრებული კვანძების (ჩაკრა) მეშვეობით. კუნდალინის ძალის ფლობა სულის უმაღლესი დაძაბულობის პირობაა. ესაა არა მისი დათრგუნვა (როგორც ეს ქრისტიანულ ასკეტიკაშია), არამეად მისი შემოქმედებით აქტივობად გარდაქმნა.

ყველაზე დიდი გავრცელება მესამე ეტაპმა - ასანამ ჰპოვა, რადგან იგი მჭიდრო კავშირშია ე.წ. „ჰათჰა-იოგასთან“, რომელიც ადამიანის სხეულებრივ ცხოვრებას, მის ჯანმრთელობას ეხება. ასანა სხეულის გარკვეული მდგომარეობაა, რომელშიც იოგი გარკვეული ხნის მანძილზე იმყოფება. მოგვიანებით დაახლოებით 840000 ასანა იქნა შემუშავებული, ძირითადად სამედიცინო მიზნებისათვის. პატანჯალი და მისი მიმდევრები კი ასანებს სხეულის, ფიზიოლოგიური პროცესების დასაუფლებლად იყენებდნენ, რომლებიც დაბრკოლებას წარმოადგენენ სულიერი აღმასვლის გზაზე.

იოგაში უდიდესი მნიშნველობა აქვს სუნთქვას, რომლის მოწესრიგებასაც მე-4 საფეხური პრანაიამა (პრანას ფლობა) ახდენს. სიტყვა „პრანა“, ვივეკანანდას განმარტებით, სუნთქვას არ ნიშნავს. იგია ენერგია, რომელიც მთელ სამყაროს მსჭვალავს. სუნთქვის მეოხებით ადამიანს ჩაკრებიდან მომდინარე, „სასიცოცხლო დენთა“ მართვა შეუძლია. მას ძალუძს მიიღოს და შეინარჩუნოს კოსმიური ძალა, რომელიც მის რიტმს სამყაროულ რიტმთან თანხმიერს გახდის, ეს კი იოგს დროის გამთიშავი ზემოქმედებისაგან ათავისუფლებს. არსებობს უტყუარი ცნობები იმის შესახებ, რომ ზოგიერთი იოგი სიბერეშიც ახალგაზრდულად გამოიყურებოდა, ხოლო ცნობილი მკვლევარი მირჩა ელიადე იცნობდა იოგს, რომელიც დღეში სულ 10 ჩასუნთქვას ახდენდა.

შემდგომი ნაბიჯი იოგას გზაზე გრძნობათა ალაგმვაა, რომელსაც პრატიაჰარა ეწოდება. ადამიანი ამ დროს ემიჯნება ყოველივე იმას, რაც მას თვითჩაღრმავებაში ხელს უშლის. იგი სულს ერთგვარ ფოკუსში აქცევს და საკუთარ შინაგან სამყაროს მიაპყრობს. ჩამოთვლილი 5 საფეხური იოგას მრავალ სხვა მისტიკურ სწავლებასთან და სკოლასთან აახლოვებს, რადგან მასში სულიერი თვითსრულყოფილების ზოგადადამიანური გამოცდილებაა აღბეჭდილი. რაც შეეხება იოგას დამამთავრებელ ეტაპს - სამიამას, იგი სანქიას ფილოსოფიის აშკარად გამოხატულ ნიშნებს ატარებს. თუ პირველი 5 საფეხური მჭიდროდაა დაკავშირებული ერთმანეთთან და ადვილად გადადის ერთიმეორეში სამიამას სხვადასხვა ეტაპის გარჩევა კიდევ უფრო რთული საქმეა. მასში სამი ასპექტი გამოიყოფა: დჰიანა (ცნობიერების კონცენტრაცია), დჰარანა (ჭვრეტა) და ბოლოს ზეშემეცნება - სამადჰი. დჰიანა სხვადასხვა ხერხით მიიღწევა. მათ შორის რაიმე ფრაზაზე, სიტყვასა ან სხეულის ნაწილზე (მაგ. ცხვირის წვერზე, ენაზე და ა.შ.) მთელი გულისყურის ხანგრძლივი მიპყრობით (ამგვარი ილეთები იოგასაგან თანამედროვე აუტოტრეინინგმაც ისესხა). დჰიანასა და დჰარანას ძნელად შესამჩნევი ნიუანსები განასხვავებს ერთმანეთისაგან. ისინი უკვე არ კმაყოფილდებიან სამყაროსაგან ნეგატიური განდგომით, არამედ ახდენენ „აზრის დაკავებას“ რაიმე გარკვეულ საგანზე, რომელიც თანდათანობით ზედმეტი ხდება და ქრება. რჩება მხოლოდ გონებაზე აღმატებული აუმღვრეველი ინტუიცია, ცნობიერება თავისი წმინდა სახით, ამ დროს ადამიანს პრაკრიტის სამეფოსთან მხოლოდ უწვრილესი ძაფიღა აკავშირებს. „იგი (ადამიანი) არაფრისაკენ არ მიისწრაფვის და ისევე აზროვნებს, როგორც ჯირკი“, ნათქვამია „მოქშა-დჰარმაში“ (მაჰაბჰატას ერთ-ერთი შემადგენელი ნაწილი). გარეშე დამკვირვებელს ამგვარი ექსტატური მდგომარეობა - (სამადჰი) გულყრას ან ლეთარგიულ ძილს აგონებს. ცნობილია, რომ XIX საუკუნის ცნობილი ინდოელი რელიგიური მოღვაწე რამაკრიშნა სამადჰიში ყოფნის დროს ისეთ მდგომარეობამდე მიდიოდა, რომ მას სიცოცხლის არავითარი გარეგნული ნიშანი არ ეტყობოდა. ეს ის მდგომარეობაა, როდესაც იოგი აღწევს თავის მიზანს; მთლიანად წყდება მატერიალურ (მისთვის ცნობილ, ილუზორულ) სამყაროს და ღვთაებას ერწყმის. იმისდა მიხედვით, თუ ამ მიზნის მისაღწევად რას ენიჭება უმთავრესი მნიშნველობა, იოგას სამ სახეს განარჩევენ (სხვა ნიშნების მიხედვით იოგათა რაოდენობა კი მეტია): ჯნიანა-იოგა, რომელიც ღვთაბასთან შერწყმას შემეცნების გზით აღწევს, კარმა-იოგა - აქტიური მოქმედების გზა და ბჰაკტა-იოგა - ღვთაებასთან ემოციური მიახლება, გულის გზა. ამჯერად ჩვენ ეს უკანასკნელი გვაინტერესებს, რადგან თეოსოფები გვსაყვედურობენ, რომ როდესაც ჩვენ, ქრისტიანები უარვყოფთ იოგას ფილოსოფიურ-მედიტაციურ ფორმას, თურმე გვავიწყდება, რომ არსებობს „ბჰაკტი-იოგაც“, რომელიც ღვთაებისა და ადამიანის უანგარო სიყვარულს ეფუძნება და ამდენად ძალზე ახლოა სიყვარულის ქრისტიანულ გაგებასთან. ამას ისიც ემატება, რომ იოგას ვარჯიშების დანერგვას თანამედროვე კათილოკე ბერებიც ცდილობენ, ამიტომაც ქრისტიანული მოძღვრების ფონზე, იოგას შეფასებისას, უპირველეს ყოვლისა, უპრიანია დავსვათ კითხვა: ერთნაირად მოიაზრება თუ არა სიყვარულის ცნება ქრისტიანობასა და ინდუიზმში? მაცხოვრის უმთავრესი მცნებაა: „შეიყვარე უფალი ღმერთი შენი, ყოვლითა გულითა შენითა, ყოვლითა სულითა შენითა და ყოვლითა გონებითა შენითა, ყოვლითა გონებითა შენითა“ და „შეიყვარე მოყვასი შენი ვითარცა თავი შენი“ (მათე 22,37-39). ერთი შეხედვით შეიძლება მოგვეჩვენოს, რომ „ბჰაკტი-იოგაც“ იგივეს ამბობს, მაგრამ ეს მხოლოდ გარეგნული დამთხვევაა. აქ საჭიროა გავარკვიოთ უმთავრესი: ვინაა სიყვარულის ობიექტი და როგორია თავად ეს სიყვარული. ქრისტიანობაში ღვთისადმი სიყვარულს პიროვნული ხასიათი აქვს. ადამიანის პიროვნებას უყვარს ღვთაებრივი პიროვნება. ადამიანის პიროვნება ქრისტიანობის მიხედვით, ესაა ხატი ღვთისა, რომელსაც გააჩნია სიყვარული, სიბრძნე, თვითშემეცნება, შემოქმედებითი ძალა და თავისუფლება. ღვთის პიროვნება კი აბსოლუტური არსია. ინდუიზმი პიროვნულ ღმერთს არ სცნობს, იქ აბსოლუტი მხოლოდ აბსოლუტური ენერგიაა, უპიროვნო ძალა, რომელიც საკუთარი თავიდან ქმნის სამყაროს თავისი ყოფიერების კანონებითა და რიტმებით, ანუ აუცილებლობით. პიროვნული ყოფიერება მუდამ შესაბამისობაშია ისეთ ცნებებთან, როგორიცაა სიყვარული და ჭეშმარიტება. ადამიანის ინდივიდუალობა პიროვნულ ხასიათს იძენს ან კარგავს მისი (ადამიანის) ჭეშმარიტი დანიშნულების განხორციელებასთან დამოკიდებულებით. ამასთან, ღმერთთან ურთიერთობის დროს ადამიანი ბუნებითაც არ ხდება ღმერთი, ხოლო ეს უკანასკნელი არ სპობს ადამიანის ინდივიდუალობას.

ინდუიზმში აბსოლუტი ერთადერთ ყოფიერებად, ერთადერთ ჭეშმარიტად არსებულ არსად მოიაზრება. ინდუიზმისათვის პიროვნება თვითგამოხატვა კი არ არის, არამედ თვითშეზღუდვაა. ინდური ტრიმურტი სამი პიროვნება კი არ არის, არამედ იგი აბსოლუტის მყოფობის სამ მოდუსს წარმოადგენს - ბრაჰმას, ვიშნუსა და შივას (შექმნა, შენახვა, მოსპობა) მათი მრავალნაირი ავატარების (გამოვლინებების) სახით. ამდენად, ამგვარი ღვთაების სიყვარული - ესაა უპიროვნო ძალის, ან ნიღბის სიყვარული. ადამიანის ჭეშმარიტი არსება, იოგას (და საერთოდ ინდუიზმის) მიხედვით, არის ატმანი, დანარჩენი ილუზიაა. ატმანი უსახო, უსასრულო და თვისებებს მოკლებულია. „ერთი ატმანი არსებობს და მყოფობს ყველა სულდგმულში“, ვკითხულობთ უპანაშადებში. ადამიანი - ესაა აბსოლუტი, რომელიც თანდათანობით იმეცნებს, რომ იგი (მისი ატმანი) და აბსოლუტი (ბრაჰმანი) იგივეობრივნი არიან. ამდენად, ადამიანის ინდივიდუალობაც ილუზიაა. მაშ, ვინაა სიყვარულის სუბიექტი? თუ მოყვარული სხეულებრივი ადამიანია, მაშინ გამოდის, რომ უყვარს ილუზიას, ხოლო თუ მოყვარული ატმანია, მაშინ საკუთარ სიყვარულთან ანუ ეგოცენტიზმთან და თვითგაღმერთებასთან გვაქვს საქმე, ე.ი. თუ ადამიანს უყვარს უყვარს სხვა ადამიანი, როგორც ინდივიდუმი, მას უყვარს მირაჟი და ილუზია, ხოლო, თუ ადამიანს ატმანი უყვარს, მაშინ, რადგან ატმანი ერთია, ამიტომ მას საკუთარი თავი უყვარს. ინდუიზმის უმთავრესი „დოგმატია“: „შენ ხარ ის“ (სანსკ. „ტატ ტვამ ასი“). რა სიყვარულზე შეიძლება ამ შემთხვევაში ვილაპარაკოთ, როცა სიყვარულის ობიექტი და სუბიექტი ერთი და იგივეა: ატმანს უყვარს საკუთარი თავი ბრაჰმანის სახით და პირიქით. მაშ ვინ უყვარს და ვის ერწყმის იოგი, თუ ყოველივე ილუზიაა, ხოლო მისი ატმანი აბსოლუტის იგივეობითია? ამის გამოა, რომ იოგი სიყვარულსაც ისეთივე დამღუპველ ვნებად მიიჩნევს, როგორც სიძულვილს, რადგან იგი მას მატერიალურ ე.ი. ილუზორულ სამყაროზე აჯაჭვავს. გარდა ამისა, ინდუიზმისთვის უცხოა მონანიების ცნება და ცოდვილობის განცდა. ამის გამო სიყვარული, როგორც ემოცია, ვნებიან ხასიათს ატარებს. ინდუიზმი ერთმანეთისაგან არ განასხვავებს სულიერ და სექსუალურ სიყვარულს და მათ ერთიან, ოღონდ სხვადასხვაგვარად ორგანიზებულ ძალად მიიჩნევს. ამიტომაც, იოგას ზოგიერთი სისტემა ახდენს კუნდალინის ხელოვნურ აღგზნებას, რის შედეგადაც ბჰაკტი გადაიქცევა ეგზალტირებულ, ექსტატურ და აფექტურ სიყვარულად, ანუ ცრურელიგიური შინაარსის მქონე ვნებად, ხოლო ამგვარი ექსტატური მდგომარეობა ილუზორულ სამყაროსგან გათავისუფლებად, აბსოლუტთან შერწყმად და, ამდენად, ადამიანის უმაღლეს მიზნად ცხადდება. ყოველივე ზემოთ თქმულიდან გამომდინარე, ცხადი ხდება იმ მოსაზრების აბსურდულობა, რომლის მიხედვითაც იოგას პრაქტიკა თითქოს ისიხასტური ლოცვის მსგავსია. ის, რომ ისიხაზმში დიდი მნიშვნელობა ენიჭება სხეულის პოზას და სუნთქვის რეგულაციას, იმის მანიშნებელია, რომ ადამიანი, როგორც პიროვნება, სულიერ-სხეულებრივი მონადაა და ლოცვაში სულთან ერთად სხეულიც მონაწილეობს. ამის გამო, სხეულის და ზოგიერთი ფიზიოლოგიური პროცესის (განსაკუთრებით სუნთქვის) გაკონტროლება აუცილებელი ხელისშემწყობი პირობაა ისეთი ურთულესი, ღრმა და მისტიკური ლოცვის აღსრულებისას, როგორსაც ისიხასტი ბერების ე.წ. „გონებისმიერი ლოცვა“ წარმოადგენს. იოგს კი სხეულის კონტროლი იმიტომ სჭირდება, რომ მისმა ატმანმა უფრო ადვილად დააღწიოს თავი სხეულს და საერთოდ მატერიალურ სამყაროს, ვითარცა ილუზიას. ისიხასტი ბერი ასკეზით, ლოცვით, მარხვით თრგუნავს და მოაკვდინებს არა სხხეულს, არამედ ვნებებს. მათ შორის ავხორცობის ვნებასაც (იოგური ტერმინოლოგიით კუნდალინის ენერგიას), ხოლო ლოცვის დროს მთელ გონებას გულში „ათავსებს“, ე.ი. მისი ყოველი აზრი ლოცვისას გულში კონცენტრირდება, გულიდან გამოედინება და მთლიანად ღვთისაკენაა მიმართული, რის შედეგადაც ქრისტიანი მოღვაწე ღირსი ხდება ღვთის შეუქმნელ ენერგიებთან თანაზიარებისა, ღირსი ხდება თაბორის ნათლის ხილვისა და ეს ენით აუწერელი მდგომარეობა არის სწორედ ის, რასაც ქრისტიანულ ასკეტიკაში თეოზისი, განღმრთობა ეწოდება, როცა ადამიანი ხდება ღმერთი არა ბუნებითად, არამედ მადლის მიერ. მაგრამ ეს ყოველივე ქრისტიანი ასკეტისაგან უდიდეს შრომას, მოთმინებასა და ძალისხმევას მოითხოვს. სწორედ ამის გამო უკრძალავენ ღვაწლმოსილი ბერები გამოუცდელთ თვითნებურად, სულიერი მოძღვრის მეთვალყურეობის გარეშე შეუდგნენ მოღვაწეობის იმ გზას, რომელსაც ხიბლში ჩავარდნის უდიდესი საშიშროება ახლავს თან. კერძოდ, გამოუცდელი ბერი გონების ნაცვლად გულში სწორედ ავხორცულ (კუნდალინის) ძალას ათავსებს, ისე, რომ თვითონ ამას ვერ აცნობიერებს და ეროტიკული სიტკბოება ღვთის ხილვით გამოწვეული ნეტარება ჰგონია. (სხვათაშორის ამგვარი „მისტიკა“ ძალზედ გავრცელდა კათოლიკურ სამყაროში, განსაკუთრებით ქალთა შორის(კატერინა სიენელი, ტერეზა სავილელი), როდესაც, ექსტაზის დროს, მაცხოვარს ისე მიმართავდნენ როგორც საყვარელ მამაკაცს. ასე რომ, იოგა არამარტო ახლოს არაა ქრისტიანულ მისტიკასთან (არადა ზოგიერთები ამ უკანასკნელზე იოგას გავლენის შესახებაც კი ლაპარაკობენ?!), არამედ იგი სრულიერ სამყაროში თვითნებური შეჭრა და კავშირი დაცემულ სულებთან, რასაც ინდუიზმი აბსოლუტთან ზიარებად და მატერიალური სამყაროსაგან თავის დაღწევად ასაღებს. იოგებისათვის ღვთაების უმაღლეს ავატარად თავის ქალებითა და გველებით შემკული სიკვდილის ქალღმერთი კალი ითვლება და ეს ფაქტიც ცხადად ადასტურებს ამ სწავლების აშკარა დემონურ წარმომავლობას.

„აპოლოგეტიკური წერილები“, თბილისი, 2001 წ.
ავტორ-შემდგენელი: ზურაბ ეკალაძე

პოსტის ავტორი: Atman თარიღი: Sep 7 2009, 09:00 PM

მე რა შუაში ვარ, ამ კამათს სხვებიც კითხულობენ და მათ არ აქვთ წაკითხული.




უკეთესი იქნება თუ გამოიღებ ისევ კარადიდან და გულდასმით წაიკითხავ ბოლომდე, მაგრამ კრიშნაიზმზე წიგნების კითხვას ისევ თავად ბჰაგავად გიტა და უდჰავა გიტა ჯობია.




არ მაქვს ამის უფლება. მთავარი იდეა სხვადასხვა ადამიანისთვის სხვადასხვაა და სტროფებს შორის უნდა ამოიკითხოს ადამიანმა. შენი ციტატის დადება თავსმოხვევაა შენს მიერ შენი შეხედულების. ყველა თავისთვის გამოიტანს დასკვნასაც და მთავარ იდეასაც... და ეს მთავარი იდეა სხვადასხვა დროს შეიცვლება ყოველი ახალი წაკითხვისას.

ახლა შენს მოყვანილ ტექსტს გადავხედავ...




არაპროფესიონალურადაა ახსნილი და ზერელედ. იოგა კავშირს ნიშნავს და თანაც იოგის მრავალი სახე არსებობს.





სანქჰიაზე კრიშნა თავად ლაპარაკობს ამ მონაკვეთში და ყველაზე საუკეთესოდ ხსნის:

ГЛАВА XIX

СИСТЕМА САНКХЬИ



Благословенный Господь сказал:

1. Теперь Я расскажу тебе о системе [философии] санкхьи, предложенной древними, узнав которую, человек может сразу же избавиться от заблуждения, порождаемого видением множественности.

Древние: Капила и др.

2. До возникновения юг знающий и вся вещественная вселенная были одной целой и однородной Сущностью. То же самое имело место и в сатья югу – в начале цикла, когда люди были искусны в различении.

До возникновения: т.е. в состоянии пралайи, или космической инволюции.

Одной целой и однородной Сущностью: тогда ещё не было разделения на субъект и объект. Тогда был только Брахман – Один без второго.

Различение: которое сводит на нет двойственность.

3. Та абсолютная и однородная Реальность – Брахман, которая превосходит ум и речь, разделилась надвое – на вещественный мир и сознающую способность.

4. Из этих двух вещей одна – это пракрити, имеющая двойственную природу, а другая – Абсолютное Знание, называемое Пурушей.

Двойственная природа: как причина и следствие, например – махат – это причина, а эфир и т.д. – это следствия.

5. Из пракрити, когда Я нарушил её равновесие, вышли гуны – саттва, раджас и тамас, вызванные Пурушей.

Вызванные: поскольку творение разворачивается согласно прошлой карме джив.

6. От них вышла сутра, с которой соединён махат. В результате их преобразования появился эгоизм, который вводит всех в заблуждение.

Соединён: хотя сутре свойственна деятельность, а махату – разумность, всё же они – всего лишь аспекты одного и того же принципа.

Вводит всех в заблуждение: заставляя их видеть множественность.

7. Эгоизм обладает тремя качествами – саттвой, раджасом и тамасом, которые являются соответственно причиной ума, органов и тонких частиц материи. Он обладает как разумным аспектом, так и аспектом неживой материи.

Обладает разумным аспектом: из-за отражения Атмана. Таким образом, эгоизм служит как связь между Атманом – Чистым Разумом, и материей.

8. Из тамасического аспекта эгоизма появились пять первоэлементов; из раджасического – органы; а из саттвического – одиннадцать богов и ум.

Одиннадцать богов: божество, олицетворяющее пространство, Вайю (ветер), солнце, Варуна, два Ашвина, Агни (огонь), Индра, Вишну, Митра и луна.

Ум: это подразумевается частицей "ча" (и).

9. Направленные Мной, все эти вещи, действуя вместе, образовали овальную структуру, которая была превосходной обителью для Меня.

Меня: как Пребывающего Правителя вселенной.

10. Я пребывал в той овальной структуре, плававшей в воде. Из Моего пупа вырос лотос, воплощающий мир, и в нём проявился саморождённый Брахма.

11. Моей милостью он, олицетворяющий Всеобщую Душу, наделённый деятельностью, спроецировал через твёрдое отражение три сферы – бхур, бхувар и свар, наряду с их владыками.

Бхур: включая семь нижних сфер – атала и т.д.

Свар: включая четыре высшие сферы – махар и остальные.

12. Сфера свар стала обителью богов; бхувар – духов; земля – людей; а сферы за пределами свар стали обителью сиддхов.

Сиддхи: высоко продвинутые души, обладающие сверхнормальными способностями.

13. Господь Брахма сделал регионы ниже земли обителью асуров и нагов. Деятельность, обусловленная тремя гунами, ведёт к этим трём сферам.

Три сферы: бхур, бхувар, свар.

14. Йога, аскетизм и отречённость ведут к таким чистым сферам, как махар, джана, тапас и сатья, но бхакти-йога ведёт к Моей обители.

Джана: букв. "человек".

Моя обитель: Вайкунтха.

15. Обусловленный Мной – Временем и Предопределителем всего, этот мир с разнообразной кармой возносится и погружается в этом потоке гун.

16. Что бы ни возникало в мире, будь оно крошечное или громадное, разрежённое или плотное, – всё это обусловлено двумя принципами – Пурушей и пракрити.

17. То, из чего вещь возникает и в чём она исчезает, присутствует также и в промежуточной стадии. Только оно одно реально. Видоизменения имеют всего лишь временно воспринимаемое существование, как в случае металлических и глиняных изделий.

Только оно одно реально: следствие – всего лишь та же самая причина, пребывающая в другой форме. В золотом кольце нет ничего, кроме золота, в глиняном горшке нет ничего, кроме глины. Сравн. Чхандогья Упанишад VI.i.4-6.

18. Одно только то, что, используемое как материал, из предшествующего состояния переходит в последующее, является реальностью. То состояние, из которого возникает другое состояние и в котором оно исчезает, называется относительно реальным.

Материал: например, глина.

Называется: в шрути.

Относительно реальным: по отношению к последующему состоянию. Поэтому каждая из промежуточных связей в причинной цепи только относительно реальна, и Первопричина, или Брахман, является единственно реальным в абсолютном смысле.

19. Пракрити, которая является материальной причиной этой проявленной вселенной, Пуруша, которая является ее первоосновой, и время, которое является движущей силой при её проявлении – все эти три аспекта – воистину Я, Брахман.

Первооснова: действенная причина.

20. Проецирование в его различных формах продолжается в восприятиях души через нерушимую последовательность причин и следствий до тех пор, пока, согласно воле Господа, период существования мира не завершится.

Проецирование: т.е. "сотворение".

21. И тогда вселенная, пронизанная Мной, которая является сценой рождений и смертей многообразных существ, вместе со всеми своими сферами готова к состоянию, называемому растворением (пралайа).

22. Таким образом тела животных растворяются, превращаясь в пищу, пища обращается в семена, семена обращаются землю, а земля – в запах.

Порядок эволюции вселенной изложен в Тайттирия Упанишад II.I. Растворение (инволюция) происходит в обратном порядке. Здесь добавлены некоторые промежуточные стадии.

Тела и т.д.: от этого до "звуковых частиц" в стихе 24 перечисляется последовательность следствий тамасического эгоизма. Последовательность возобновляется в последней части стиха 25.

23. Запах, растворяясь, обращается в воду, вода – в её собственную сущность (сок), сок – в огонь, а огонь – в цвет.

24. Цвет, растворяясь, обращается в воздух, воздух – в осязание, осязание – в эфир, а эфир – в звуковые частицы. Органы, растворяясь, обращаются в их действенные причины – в богов.

В богов: здесь говорится, что органы, которым свойственна деятельность, которая, в свою очередь, направляема богами, обращаются обратно в богов. В действительности они растворяются в раджасическом эгоизме, который является их материальной причиной.

25. Боги, Мой друг, растворяясь, обращаются в ум, который правит всем, а ум – в саттвический эгоизм. Звук, растворяясь, обращается в тамасический эгоизм, а всемогущий эгоизм – в космический разум.

Ум и т.д.: строго говоря, ум вместе с богами, которые находятся под его властью, растворяется в саттвическом эгоизме.

26. Тот космический разум, наделённый самыми превосходными качествами, растворяется в его собственной причине – гунах, гуны – в пракрити, а она, растворяясь, обращается в извечное время.

Наделённый: ибо он и активный, и разумный.

Гуны: т.е. они восстанавливают своё нарушенное равновесие.

Она: т.е. она становится тождественной времени, рассматриваемому как неразделимое целое.

27. Время, растворяясь, обращается во всеведущее Существо, а то Существо – в Меня, изначальный и нерождённый Атман. Атман, который выведен из проецирования и растворения вселенной, является абсолютным и покоится Сам в Себе.

Всеведущее Существо: "Махапуруша", спроецировавший вселенную. Он – то состояние Параматмана, в котором Параматман созерцает пракрити.

То Существо: поскольку теперь вся дуальность исчезла, и больше уже нет взаимоподчинённых отношений (субъект-объект).

28. Как может заблуждение, вызванное видением множественности, возникать в уме или оставаться в сердце человека, который рассуждает подобным образом? Это подобно тому, как темнота в небе не может оставаться при восходе солнца.

29. Здесь, в прямом и обратном порядке, Я описал систему [философии] санкхьи, которая устраняет узел сомнения. Я – Свидетель высшего и низшего.









არაა სწორი. ინდუიზმი ცნობს ღმერთის პიროვნულობას, უბრალოდ ზოგი მიმდინარეობა ვიშნუს ეძახის, მას, ზოგი შივას, ზოგი კრიშნას. იმასაც კი აღიარებენ რომ ესენი ერთი და იგივე ღმერთის სხვადასხვა გამოვლინებებია მაგრამ დავა იმაზე აქვთ თუ რა ქვია სინამდვილეში. ღმერთს აქვს ასევე არაპიროვნული, იმპერსონალური ასპექტი, რომელიცაა სწორედ აბსოლუტი, ბრაჰმანი და სწორედ ამ ასპექტის ჩაწვდომას ცდილობენ ბუდისტები, მაგრამ კრიშნა ამბობს რომ ამაზე მაღალი საფეხური თავად ღმერთის პიროვნული ასპექტის წვდომაა.





ჯერ ერთი კუნდალინი ენერგიაა (თავდაპირველად სექსუალური) რომელსაც სწორად წარმართვა ჭირდება და ძალზე რთულია. თავად ეს ენერგია არაა დემონური, მთავარია როგორ გამოვიყენებთ მას... მეორე და მთავარი ისაა რომ ის მიმდინარეობები, რომლებიც პიროვნულ ღმერთს ცნობენ ძირითადად ეწინააღმდეგებიან მსგავს იოგას (განსაკუთრებით კრიშნაიტები). ეს იოგა აშტანგაიოგას, ანუ რვასაფეხურიანი იოგას შემადგენელი ნაწილია, რომელზეც თავად კრიშნა ელაპარაკება არჯუნას და ურჩევს რომ არ მიმართოს იოგის ამ სახეს, რადგანაც ურთულესი იყო თვით იმ ეპოქაშიც, ამ ეპოქაში კი ამაზე ლაპარაკიც ზედმეტია, თუნდაც იმიტომ რომ აშტანგაიოგას ძველად მინიმუმ 500 წელი მაინც ჭირდებოდა. ამ ეპოქაში კი რეკომენდებულია ბჰაკტი იოგა, რომელიც ღმერთის მორჩილებას და მის სიყვარულს გულისხმობს მკაცრი და სასტიკი ასკეტიზმის გარეშე.





ნეო კიდევ ერთხელ გირჩევ, ჯერ თავად პირველწყაროებს გაეცანი და ეცადე გაიგო (თუ თავიდანვე კრიტიკის თვალით შეხედავ ნამდვილად ვერ შეძლებ ამას) და შემდეგ შეაფასო. მართლმადიდებელი კი ვერასოდეს ვერ იქნება პროფესიონალი იოგის კვლევაში, იმიტომ რომ იოგა პრაქტიკაა უპირველეს ყოვლისა და არა თეორია. ბჰაკტი იოგა კი მართლმადიდებლობასთან ძალიან ახლოს დგას.

პოსტის ავტორი: neo თარიღი: Sep 7 2009, 09:04 PM

ეს მართლა ასეა ?

პოსტის ავტორი: Atman თარიღი: Sep 7 2009, 09:08 PM

ეს საინტერესო უნდა იყოს შენთვის. აქ რუსულ გადაცემაშია მართლმადიდებლის და კრიშნაიტის დაპირისპირება. მართლმადიდებელი აშკარად არაპროფესიონალია და ამიტომაც ფაქტიურრად ბოლომდე აგებს ბრძოლას, მაგრამ უფრო საინტერესო იქნებოდა ღირსეული მართლმადიდებელი მიეწვიათ ამ გადაცემაში. http://www.youtube.com/watch?v=cJ3pC7YJLXI&feature=related

მართალია, მაგრამ იმაში ატმანი იგულისხმება. და მაგას მოსესაც ეუბნება ღმერთი როცა ცეცხლის სახით გამოეცხადება (თუ არ ვცდები).

და კიდევ ერთ კითხვას დაგისვამ... შენი სიტყვებიდან გამომდინარე რომ კრიშნაიზმი ეგოცენტრულია, აბა რას ნიშნავს იესოს სიტყვები: "იყავით სრულ, ვითარცა მამა თქვენი ზეციერი?"

პოსტის ავტორი: neo თარიღი: Sep 7 2009, 09:21 PM

რას ნიშნავს და ებრძოლეთ ცოდვას, ყველა ცოდვას... ყველა ცნება რომ დაიცვა და ერთი დაარღვიო მაინც ცოდვილი ხარ... ე.ი. მიზანია სრულყოფილება...

ეს ერთ ერთი ფრაზაა სახარებიდან... რისი განხილვა ცალკე არ შეიძლება... ცალკე არაფერი არ განიხილება ქრისტიანობაში... ცალკეული ფრაზები 10-მა კაცმა შეიძლება 10 განსხვავებული შინაარსით გაიგოს...

მაგიტომ არსებობს ეკლესია რომ არ დაირღვეს ის მოძრვრება რაც საფუძვლად დაედო ამ ფრაზის ფორმირებას...











ჰო მარა მოსეს ხმერტი თავის ტავზე ეუბნება. ,,მე ვარ ის ვინც ვარ"... თორე მოსე კი არ იძახის მე ვარ რმერთიო...

კრიშნაიდული მედიტაცია ამაზეა აგებული...

მე იმაზე კი არ ვსმჯელობ შეშმარიტება მართმადიდებლური ხედვაა თუ კრიშნაიდური...

მე უბრალოდ ვაფიქსირებ რომ ისინი რეალურად ურტიერთსაწინააღმდეგო მოძრვრებებია...

ქრისტიანობაში რომ არ ყოფილიყო ერთარსება და სამპიროვნება ღმერთის დოგმატი მაშინ ქრისტიანობა ვერ იტყოდა რომ ,,ღმერთი სიყვარულია"... რადგან სიყვარულტან კი არა ქგოცენტრიზმტან გვექნებოდა საქმე...

და რა მაინტერესებს, კრიშნა როგორ გარდაიცვალა ?

პოსტის ავტორი: Atman თარიღი: Sep 7 2009, 09:30 PM

არ გარდაცვლილა. თავის სხეულიანად წავიდა, ისე რომ სხეული არ დაუტოვებია. ზუსტად სიმართლე გითხრა არ ვიცი კონკრეტული ამბავი კრიშნას წასვლაზე.




იგივე შემიძლია ვთქვა შენს ფრაზებზე, რომლებსაც აციტირებ ("შენ ხარ ის რაც ხარ")
მთლიანობაში უნდა აღიქვა ტექსტები და არა ნაწილებად. ამიტომაც ისევ გიმეორებ ჯერ გაეცანი თავიდან ბოლომდე, ყველა პასუხს იპოვი. თან დიდიც არაა ძალიან. ისე აზრი არ აქცვს კამათს. მე ვერ ვხედავ დაპირისპირებას ქრისტიანობასა და კრიშნაოიზმს შორის და ამის თქმის უფლება შენზე მეტად მაქვს იმიტომ რომ ორივე მხარეს გავეცანი, შენ კი ძირითადად მართლმადიდებლების შეხედულებებს იცნობ კრიშნაიზმზე (და ეს იზმები რაღა დოზანაა) თავად კრიშნას სიტყვებს გაეცანი.

პოსტის ავტორი: neo თარიღი: Sep 8 2009, 11:33 AM

არაფერ შუაშია აქ მართმადიდებლობა. ზემოთ ისეტი არაფერი არ წერია (ბოლო აბზაცის გარდა, სადაც საუბარია დემონურობაზე) რასაც კრიშნადი არ დაეთანხმებოდა...

საკამათო არაფერია. ჩვენ უბრალოდ ვუყურებთ შინაგან დოგმატიკას და ვაბობთ რომელი როგორია.

მე აბზაცის ციტირება არ გამიგეტებია, უბრალოდ კითხვა დავსვი... და ეს კითხვა ყველაზე მნიშვნელოვან სხვაობას ეხება ქრისტიანობასა და ინდუზმს შორის...

ქრისტიანობაში ანალოგი ციტატა შეიძლება მოიყვანო იმ მომენტიდან როცა ქრისტეს ეკითხებიან ყველაზე მნიშვნელოვანი ცნება რა არისო? და ქრისტე ამბობს:

ესაა ,,გიყვარდეს ღმერთი" და მეორე მსგავსი ,,გიყვარდეს ადამიანი"... ანუ ადამიანი იმიტომ კი არა რომ მასში ატმანია ჩასახლებული, არამედ იმიტომ რომ ადამიანი პიროვნებაა...

კარგი წავიკითხავ

პოსტის ავტორი: neo თარიღი: Sep 9 2009, 05:41 PM

ამ თემამ მიიძინა, ცოტა გამოვაფხიზლოთ...

მოკლედ ჩემი დროის ბიუჯეტიდან გამომდინარე შევეცადე გავცნობოდი ზემოთ დადებულ ლინკებს... ზოგი თავი თავიდან ბოლომდე წავიკიტხე... ზოგი მხოლოდ ლურჯი ნაწილი (სადაც ,,ღვთაება" საუბრობს") და ზოგიც თვალი გადავავლე... ვიმედოვნებ დრო გამოვნახო და კიდევ უფრო ღრმად გავეცნო...

მინდა აღვნიშნო რომ ძალიან საინტერესო იყო... ზოგადად ინტელექტუალურად, ინტუიციურად და გნებავთ გონებისმიერად მსოფლმხედველობა ძალიან საინტერესოა და ძალიან წააგავს ქრისტიანობას...

თუმცა ფუნდამენტური სხვაობები არის და ზუსტად ისეტი რაც ზემოთ განხილული იყო და ეს ფუნდამენტური სხვაობები მიმანიშნებენ სწორი არჩევანისაკენ...

მიუხედავად იმისა რომ რელიგია მიმზიდველია, მას არ აქვს არც ერთიარგუმენტი რატომ უნდა დავიჯერო ის რაც მანდ წერია...

გარდა ერტი, საკმაოდ ძლიერი არგუმენტისა: ,,თუ გინდა რომ დაიჯერო, პრაქტიკულად უნდა გამოცადო, გახდე იოგი"...

რომ არ ვიცნობდე ქრისტიანობას ალბათ ასე გავაკეტებდე, მით უმეტეს რომ უკვე ვაკეთებდი... მქონდა შეხება იოგასტან, აუტოტრენინგთან და თვითგიპნოზტანაც... საკმაოდ მომხიბვლელი იყო...

მაგრამ დისკომფორტს მიქმნის რამოდენიმე მომენტი, მისი დოგმატიკიდან:

1. კერძოდ ის რომ მე და ღმერთი ერთიდაიგივე ვართ (ძაან ეჭვი მეპარება );

2. რომ არსებობს მხოლოდ ერთი უზენაესი მე რაც ერთადერთი რეალობაა;

3. რომ ეს მე ამბობს რომ ვნებაც კი მისგან მოდის(ასე ეწერა პირდაპირ);

4. რა ვქნა მერე რომ ეს ,,ღვთაება" სინამდვილეში დაცემული ქერუბიმი აღმოჩნდეს ?


კიდევ ვიმეორებ, რომ ზოგადად ქრისტიანულ დებულებებს ემთხვევა, თავის უარყოფის საკიტხში, ღმერთის სიყვარულის საკითხში და ა.შ. მაგრამ სვანაირია ქრისტიანული უარყოფა და სხვანაირი კრიშნაიდული... სხვაა სიყვარული ქრისტიანობაში (ორი სხვადასხვა პიროვნებათ შორის მოვლენა) და სხვაა კრიშნაიდობაში ) მოვლენა ერთი უზენასი მე-ს შიგნით ჩაკეტილი...


ბოლოს,

ეს ჩემი სუბიექტური აზრია: ისე დახვიწილად არის ფილოსობია წარმოჩენილი, რომ ამას უბრალო დონის ეშმაკი ვერ შეძლებდა... დიდი ხელოვნებაა ჩადებული... ლუციფერის ნაწარმია... რადგან ეს მსოფლმხედველობა ზუსტად იგივეს სთავაზობს ადამიანს რასაც ედემში სთავაზობდა ეშმაკი მას: ,,მიღეეთ ეს ნაყოფი და იქცევით ღმერთებად"... გაუტოლდებით მას )...


-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

















გადავიდეთ ახალ რელიგიაზე,

სხვა ტემებში ხშირად ისმება ხოლმე საკიტხი ისლამზე, მინდა ესეც წაიკითხონ ბავშვებმა

ისლამი

ისლამი ანუ მაჰმადიანობა ერთ-ერთი ე.წ. მსოფლიო რელიგიათაგანია, რომლის მიმდევართა რიცხვი დაახლოებით 1 მილიარდ კაცს უდრის. იგი დიდ როლს თამაშობს თანამედროვე პოლიტიკურ და რელიგიურ ცხოვრებაში. ისლამი თავისი აგრესიული სოციალ-პოლიტიკური დოქტრინისა და ძლიერი ემიგრაციის წყალობით სულ უფრო იმკვიდრებს ადგილს თვით დასავლეთის ქვეყნებშიც კი. ამასთან ერთად ისლამური პრობლემა სიმპტომატური იყო და არის ქართული სინამდვილისათვის, ერთი მხრივ, საქართველოს გეოპოლიტიკური ვითარებიდან გამომდინარე და მეორე მხრივ იმის გამო, რომ ქართველთა გარკვეული, არც თუ მცირე ნაწილი მუსლიმანური აღმსარებლობისაა.

ისლამი არაბეთის ნახევარკუნძულზე ჩაისახა VII საუკუნის დასაწყისში. მისი დამაარსებელი ყურეიშიტების გვარის ერთ-ერთი მექელი ხანიფა - მუჰამედია, რომელმაც თავი ერთი ღმერთის - ალაჰის მოციქულად გამოაცხადა. იმის გამო, რომ არაბი ტომები მრავალღმერთიანობას აღიარებდნენ და ყოველ ტომს თავისი „ღმერთი“ ჰყავდა, მუჰამედის მოძღვრებამ, როგორც მონოთეისტურმა, მექაში გავრცელება ვერ ჰპოვა, რის გამოც 622 წელს ხანიფთა მცირე ჯგუფთან ერთად მუჰამედი მედინაში წავიდა, სადაც მან პირველი მუსლიმანური თემი დააარსა, რომელიც თანდათან გაძლიერდა და 630 წელს მექელი დიდკაცობა იძულებული გახდა ფარ-ხმალი დაეყარა და ახალი რელიგია მიეღო. ასე წარმოიქმნა ფეოდალურ-თეოკრატიული სახელმწიფო - ერთიანი იდეოლოგიის მქონე ხალიფატი, რომელმაც საზღვრების გაფართოებისა და გამდიდრების მიზნით დაპყრობითი ომები დაიწყო. ხალიფების ხელმძღვანელობით, რომელთა ხელშიც როგორც საერო, ისე სასულიერო ძალაუფლება ერთად იყო თავმოყრილი, არაბებმა უზარმაზარი ტერიტორია დაიპყრეს, რომელზედაც ძალით ინერგებოდა ისლამი.

ისლამის წარმოშობაში დიდი როლი ითამაში, ერთი მხრივ, იუდაიზმმა, ხოლო, მეორე მხრივ, ნესტორიანელობამ და მონოფიზიტობამ, გარკვეული კვალი მასზე არაბი ტომების პოლითეიზმმაც დატოვა. ისლამის მთავარი დოგმა ერთი ღმერთის - ალაჰის აღიარება და მისდამი სრული მორჩილებაა (თვით სიტყვა „ისლამი“ - მორჩილს ნიშნავს). მუსლიმთა რწმენის აღიარების ფორმულაა: „არა არს ღმერთი თვინიერ ალაჰისა და მუჰამედია მოციქული მისი“.

მაჰმადიანური სარწმუნოების წყარო ყურანია (არაბ. ალ-ყურან - საკითხავი), რომელიც უზენაეს და უაღრესად სრულ წიგნად ითვლება თორასა და სახარებასთან ერთად. ისლამური ტრადიციის მიხედვით, ყურანი მუჰამედს ანგელოზმა ჯებრაილმა (გაბრიელმა) წაუკითხა. მისი ტექსტი პირველად ხალიფა ოსმანის დროს (644-665) გამოჩნდა. იგი 114 სურისაგან (თავი) შედგება. ყურანის შექმნიდან რამოდენიმე ათწლეულის შემდეგ ცხადი გახდა, რომ საჭირო იყო მასში ჩამოყალიბებული დებულებების, კერძოდ, ეთიკური მოძღვრების კონკრეტიზაცია, რის გამოც შეიქმნა ე.წ. სუნა ანუ ხადისების კრებული, რომელიც თავის მხრივ მუსლიმური სამართლის - შარიათის წყაროდ იქცა.

ყურანში ბიბლიურმა სიუჟეტებმა თავისებური ტრანსფორმაცია (1) განიცადეს.

ისლამი წინასწარმეტყველებად აღიარებს: ადამს, ნოეს (ნუხი), აბრაამს (იბრაჰიმი), მოსეს (მუსა) და იესოს (ისა). მუჰამედი, როგორც უკანასკნელი წინასწარმეტყველი, მათზე მაღლა დგას. იუდეურ-ქრისტიანული ტრადიციიდან ისესხა ისლამმა ერთღმერთიანობის, ანგელოზების, სულის უკვდავების, საიქიო მისაგებელის, მეორედ მოსვლის და სხვა იდეები, თუმცა ყოველ მათგანში საკუთარი შინაარსი ჩადო.


მექა


ისლამის სარწმუნოებრივ საფუძველს ე.წ. „5 ბურჯი“ შეადგენს: 1. ერთი ღმერთისა და მუჰამედის წინასწარმეტყველური მისიის აღიარება; 2. ხუთგზის ყოველდღიური ლოცვა (ასსალათი, ანუ ნამაზი); 3. მარხვა (საუმი, ურაზა), 4. მოწყალების გაცემა (ზაქათი); 5. მოსალოცად წასვლა მექაში, სიცოცხლეში ერთხელ მაინც (ჰაჯი).

ისლამი არ არის ერთიანი რელიგია. მორწმუნეთა უმრავლესობა ტრადიციულ ისლამს - სუნიზმს აღიარებს, რომელიც სუნასა და ყურანს ემყარება. შიიტები ყურანს ქარაგმულად განმარტავენ, ხოლო სუნაში მხოლოდ იმ ხადისებს აღიარებენ, რომელიც მუჰამედის სიძის - მეოთხე ხალიფა ალის სახელს უკავშირდება, მათ აქვთ საკუთარი წმიდა გადმოცემა - ახბარი. ცნობილია აგრეთვე მუსლიმანური სექტები: ისმაილიტები, დრუზები, ვაჰაბიტები, ბაბიდები, ბაჰაულას მიმდევრები და სხვა.

მუსლიმანური თეოლოგიის საყრდენს ვოლუნტარიზმი და ფატალიზმი წამოადგენს. ისლამში ღმერთი მოიაზრება, როგორც სამყაროს შემოქმედი, მარადიული სული, იგია პირველი და უკანასკნელი, ამასთან იგი უპიროვნო არსია (ამაში ზოგიერთი მკვლევარი გნოსტიციზმის გავლენას ხედავს, ალაჰის, როგორც უპიროვნო ღმერთის განმარტება ჩვენს დროში სულ უფრო მეტ მომხრეს იძნენს მუსლიმან ღვთისმეტყველთა შორის). მუსლიმანურ მონოთეიზმთან მჭიდროდაა დაკავშირებული ალაჰისადმი აბსოლუტური მორჩილების იდეა, რომელიც ყოვლისმომცველ ხასიათს ატარებს. ღვთის მიერ დადგენილი წესრიგისადმი უსიტყვო მორჩილების მოთხოვნა აისახა ყოვლისშემძლე ღმერთისა და წინასწარგანსაზღვრულობის შესახებ მოძღვრებაში. თვითონ ყურანში სწავლება ღვთაებრივ და ადამიანურ ნებათა თანაფარდობის შესახებ წინააღმდეგობრივადაა ჩამოყალიბებული. აბსოლუტური წინასწარგანზრახულობის იდეისა და ადამიანის თავისუფლების იდეის მომხრენი ყურანში თავისი თვალსაზრისის დადასტურებას პოულობენ, ეს დაკავშირებულია იმასთან, რომ ადრეულ პერიოდში მუჰამედი და მისი მიმდევრები მექის არისტოკრატიასთან ბრძოლის დროს ნების თავისუფლებას ქადაგებდნენ, ხოლო როცა ისლამი ოფიციალური რელიგია გახდა, წინასწარგანზრახულობის იდეა ერთ-ერთ ყველაზე მნიშვნელოვან იდეად იქცა, რომელსაც უნდა გაემართლებინა როგორც ახალი, ფეოდალური წყობილების, ისე საღვთო ომის (ჯიჰადი) აუცილებლობა, როგორც ღვთის ნების გამოვლინება.

ამ პოზიციაზე დგას ისლამის ოფიციალური თეოლოგიური დოქტრინა ქალამი (მეცნიერება, მოძღვრება), რომლის ფუძემდებელია ალაშარი (783-835 წწ.). ქალამის მიხედვით, ალაჰს გააჩნია აბსოლუტური თავისუფალი ნება, რომლითაც ის უწყვეტად ქმნის და ამოძრავებს ყოველ ტომს. ყოველი მოვლენა განიხილება, როგორც ალაჰის შემოქმედებითი აქტის შედეგი. ნებისმიერი საგანი, მათ შორის ადამიანიც, იარაღია ღმერთის ხელში. ადამიანს არ გააჩნია თავისუფალი ნება, თუმცა პასუხისმგებელია საკუთარ საქციელზე.

ქალამი შეიქმნა VIII საუკუნეში წარმოშობილი მუთაზილიტური მოძრაობის წინააღმდეგ, რომლის სათავეებთანაც იდგნენ ბასილ-იბნ-ატა (699-748 წწ.), ალ-კანდი (800-860 წწ.) და ან-ნაზამი (-845 წწ.), ხოლო ხალიფა მამუნის (813-838 წწ.) დროს მუთაზილიზმი სახელმწიფო მოძღვრება გახდა. იგი ტრადიციულ ისლამს ზომიერი რაციონალიზმის პოზიციიდან დაუპირისპირდა. მუთალიზიტები ცდილობდნენ, ალაჰისათვის ანთროპომორფული ნიშნები ჩამოეცილებინათ, უარყოფდნენ ყურანის შეუქმნელობას და ამდენად მას აბსოლუტურ ხასიათს. მათვე წამოაყენეს ადამიანის ნების თავისუფლების პრინციპი, რომლის მიხედვითაც ადამიანი თვითონ არის სიკეთისა და ბოროტების ჩამდენი (2).

რაც შეეხება ბოროტების საკითხს, ისლამის ვოლუნტარიზმისა და ფატალიზმიდან იმგვარი დასკვნა გამომდინარეობს, რომ სამყაროში არსებული ბოროტების მიზეზი თვით ალაჰია. მით უფრო, რომ მუსლიმანური ანთროპოლოგია ადამიანს სუსტ არსებად წარმოაჩენს, რომელიც არარაობაა, უგუნურია, ძლიერ და ბრძენ ალაჰთან შედარებით, რისი მიზეზიც საბოლოოდ თვითონ ალაჰია. გარდა ამისა, ყურანის ბოლო 113 სურაში პირდაპირაა ნათქვამი: „თქვი, მივმართავ უფალს განთიადისას, რომ დამიფაროს ყოველი ბოროტებისაგან, რაც გააჩინა“, ამასთან ერთად, თვით ბოროტების ცნებაც ისლამში ფარდობითია, მაგ: კაცის კვლა საზოგადოდ - ბოროტებაა, მაგრამ იგივე კაცის კვლა ჯიჰადის დროს არა თუ ბოროტებად, არამედ პირიქით, წმინდა საქმედ ითვლება. ამგვარი თეოლოგიური წინამძღვარი შესაბამის მორალს აფუძნებს, რომელიც მუსლიმანური წესების ფორმალური და მექანიკური შესრულების ფარგლებს არ სცილდება და ყურანის მთელი ზნეობრივი მოძღვრებაც მხოლოდ ცხოვრების პრაქტიკული მხარის მოწესრიგებისაკენაა მიმართული.

ზემოხსენებულ ისლამური სექტებიდან ჩვენთვის განსაკუთრებით აქტუალურია ვაჰაბიზმი და ბაჰაიზმი. პირველი მისი განსაკუთრებული აგრესიული ხასიათის გამო და მეორე იმიტომ, რომ მისი მიმდევრები საქართველოშიც არიან.

ვაჰაბიზმი, მომთაბარე არაბი ტომების იდეოლოგია, ჩაისახა XVIII საუკუნეში. მისი ფუძემდებელი იყო გამუსლიმანებული ებრაელი, მუჰამედ იბნ აბდ ალ-ვაჰაბი. მისი სახელის გამო თანამოაზრეებს ვაჰაბიტებს ეძახდნენ. ეს რელიგიური გაერთიანება ითხოვდა მუჰამედის დროინდელი ისლამის აღდგენას და აღიარებდა მხოლოდ ყურანს. ისინი უარყოფდნენ ყოველგვარი შექმნილის, მათ შორის მუჰამედის საფლავის თაყვანისცემას. ასევე კატეგორიულად ეწინააღმდეგებოდნენ მუჰამედისა და მისი ოჯახის წევრების დაფიცებას. არ იყენებდნენ მათრობელა სასმელებს, თამბაქოს, არ უსმენდნენ მუსიკას, არ მღეროდნენ, არ მონაწილეობდნენ ცეკვებსა და სხვა თამაშებში, ე.ი. უარყოფდნენ ადამიანის აღმგზნებ ყოველგვარ საშუალებას. 1740 წელს ურთიერთშეთახმების საფუძველზე იბნ ვაჰაბმა და იბნ საუდმა გადაწყვიტეს, ერთად ემოქმედათ ვაჰაბიზმის გასავრცელებლად. გაიყვეს რა ძალაუფლება, ვაჰაბი სასულიერო ლიდერი გახდა, საუდი - საერო. მათ მიერ ნეჯდში შექმნილი სახელმწიფო უფრო ძალადობას ეყრდნობოდა, ვიდრე რელიგიურ ღვთისმოსაობას. მათ მუსლიმანთა საყოველთაო აღშფოთება გამოიწვიეს, როდესაც ჯერ გაძარცვეს შიიტების სალოცავი, ხოლო 1806 წელს, ქ. მექა და დაარბიეს სალოცავები, არ შეეხნენ მხოლოდ ქააბას, სამაგიეროდ, შებილწეს მედინაში აიშას სახლი, სადაც სამი დიდი ადამიანის განსასვენებელი იყო. აქ ხომ ერთმანეთის გვერდით ესვენა მუჰამედი, აბუ ბაქრი და ომარი. დროთა მანძილზე ეს სექტა გავრცელდა მესოპოტამიასა და სომალში და ბევრი სირთულეებიც შეუქმნა ადგილობრივ ხელისუფლებას. ვაჰაბიტების მიერ უარყოფილი იყო მოლა, წმინდანები, წმინდა ადგილები. განსაკუთრებული ყურადღებდა დაეთმო ჯიჰადს ურწმუნოთა და რწმენაში დაბნეულთა წინააღმდეგ. როგორც რელიგიური და პოლიტიკური გაერთიანების საშუალება ვაჰაბიტური იდეები ადვილად გავრცელდა ინდოეთის მუსლიმებში. მათ მაშინვე იერიში მიიტანეს ადგილობრივ სიქხებზე (3). ბრძოლის რელიგიური მოტივი ის გახლდათ, რომ „მუსლიმს არ შეეძლო ეცხოვრა ურწმუნოების ქვეყანაში“, ამიტომაც, მისი მიზანი იყო საღმრთო ომი წმინდა რწმენის, ალაჰის სუფთა სახელის რწმენის აღსადგენად.

ბაჰაიზმი ბაბიზმის შემდგომი განვითარების შედეგად აღმოცენდა. თვით ბაბიზმის წარმოშობა კი უკავშირდება სეიდ ალ მუჰამედის, შირაზელი ვაჭრის, სახელს, რომელმაც, ჯერ კიდევ საკმაოდ ახალგაზრდამ, XIX საუკუნის 40-50-იან წლებში თავი გამოაცხადა ბაბად, რაც ნიშნავდა თავისებურ შუამავალს ალაჰსა და მორწმუნეს შორის, კარიბჭეს. ალი აგრძელებდა შეიხიტების სექტის ხელმძღვანელის სეიდ კაზემ რეშტის საქმეს. ეს უკანასკნელი ითვლებოდა მოსასვლელი მეთორმეტე იმამის წინამორბედად.

ბაბმა დამთავრებულად გამოაცხადა ყურანსა და შარიათზე დამყარებული კანონების ბატონობა. წამოაყენა მოქალაქეთა თანასწორობის პრინციპი; ადამიანთა უფლებების დაცვა, რითაც სწრაფად გახდა პოპულარული. აცხადებდა, რომ როგორც მოციქულის მემკვიდრე მოწოდებული იყო ახალი კანონების საუწყებლად. მის მოძღვრებაში დიდი ადგილი ეთმობოდა პანთეიზმისა და მისტიციზმის პრინციპებს. ბაბიზმი უარყოფდა ექსპლოატაციას და შიიტი სამღვდელოების თვითნებობას. ამ დროს დიდი უფლებები მოიპოვეს ადგილობრივმა ვაჭრებმა. ქვეყნიდან იდევნებოდნენ უცხოელი ვაჭარნი; რაც შეეხება რელიგიას, ბაბმა გაამარტივა ისლამური კულტი, შეამცირა ლოცვების რაოდენობა. ბაბისტურ მოძრაობაში დიდი როლი შეასრულა ქალმა ზაჰრე-ხანუმმა. ის იყო ერთ-ერთი ხელმძღვანელთაგანი, რომელიც ითხოვდა ქალთა ემანსიპაციას, ასევე მრავალცოლიანობისა და ქალების დამამცირებელი სხვა მუსლიმური ჩვეულებების გაუქმებას.

1850 წელს შაჰის ბრძანებით ბაბი სიკვდილით დასაჯეს თეირანში. პროტესტის ნიშნად ბაბისტურმა მოძრაობამ მოიცვა მთელი ირანი, მაგრამ, რადგანაც უშუალო ხელმძღვანელი აღარ იყო, მოძრაობა თანდათან შესუსტდა და მალე თავი იჩინა ახალმა დაჯგუფებამ, რომელშიც განსაკუთრებული აქტიურობით გამოირჩეოდა ჰუსეინ ალი, ბაჰაულას სახელით ცნობილი (ეს სახელი ნიშნავდა „ღმერთის ბწყინვალებას“). მოძრაობამ ბაჰაიზმის სახელწოდება მიიღო და გამოაცხადა რჯულშემწყნარებლობა. ცდილობდა ისეთი მსოფლიო რელიგიის შექმნას, რომელიც იქნებოდა სრულიად ახალი და შეძლებდა გართულებების გარეშე ხალხების გაერთიანებას. ამ რელიგიურმა მიმდევრობამ უკანა პლანზე დააყენა კულტი: ლოცვას არ ანიჭებდა დიდ მნიშვნელობას და არც რელიგიური აკრძალვები მიუღია კანონად. სავალდებულოდ აღარ ითვლებოდა მეჩეთში ერთობლივი ღვთისმსახურება, გააუქმა მთელი რიგი ბაბისტური აკრძალვები და სხვ.


ბაჰაისტური ტაძარი


ბაჰაიზმი თანამედროვე რელიგიურ-სოციალური-პოლიტიკურ მიმდევრობად ჩამოყალიბდა, რომელმაც თავის მოწოდებებსა და საქმიანობაში სერიოზული ყურადღება დაუთმო ხალხის ეკონომიკურ მდგომარეობას, რითაც შეძლო ავტორიტეტის სწრაფად მოხვეჭა. ეს უარყოფდა ძალადობას და მოუწოდებდა სიყვარულისა და მიმტევებლობისაკენ. ბაჰაისტების რელიგიური წიგნი „ქითაბ აკდას“ ანუ „უწმინდესი წიგნი“ ამთლიანებდა ყველა მნიშვნელოვან საკითხს. ბაჰაისტურ ტაძრებში ამ წიგნიდან ამოღებულ ცალკეულ გამონათქვამებს კედლებზეც კი ლოზუნგებად აწერდნენ. ბაჰაი უდიდეს სიყვარულს გამოხატავდა უქონელი და მოშიმშილე ხალხისადმი. ის ბევრს წერდა იმ ადამიანთა მომავალი კეთილდღეობის შესახებ, რომლებიც სოციალური უთანასწორობის მსხვერპლი გახდნენ. ერთი ბაჰაისტური წიგნი გარკვევით იუწყება: „იყო ბაჰაის მიმდევარი ეს იმას ნიშნავს გიყვარდეს მთელი კაცობრიოიბა, ემსახურო მას, იმუშაო საყოველთაო მშვიდობისა და ძმობისათვის. ბაჰაის მიმდევარი არის პიროვნება, რომელშიც შეთავსებულია ყველა საუკეთესო და სრულყოფილი თვისება. ბაჰაიზმი კრძალავს ადამიანების მხრივ ყველა ძალადობას, უსინდისობას და კაცობრიობას მოუწოდებს სიყვარულისაკენ. ამ ამაღელვებელი გრძნობის დაუფლებაში ადამიანებს ეხმარება უფლისადმი ლოცვა, რომელიც დღეში სამჯერ აღევლინება და მისი მეშვეობით მორწმუნეში „იბადება უფალი“. ბაჰაიზმის ძირითადი რელიგიური და მორალური პრინციპები შემდეგია: ჭეშმარიტების ძიება; რელიგია, როგორც საშუალება ძმობისა და სიყვარულისა; რათა გამოირიცხოს ადამიანებს შორის რელიგიური წინააღმდეგობები, აუცილებელია საერთო რელიგია, ასეთი ბაჰაიზმი; რელიგიისა და მეცნიერების მტკიცე კავშირი; ცრურწმენის უარყოფა; სოციალურ და ეკონომიკურ საშუალებათა გათანაბრების გზით ადამიანთა თანასწორობის მიღწევა; ადამიანთა თანასწორუფლებიანობა კანონის მიმართ; საყოველთაო მშვიდობა დედამიწაზე; რელიგიის ჩაურევლობა პოლიტიკაში; ქალისა და მამაკაცის თანსწორუფლებიანობა; და სხვ.

ბაჰაისტებს აქვთ საკუთარი კალენდარი, რომელიც ეყრდნობა მზის სისტემას; წელიწადი მოიცავს ცხრამეტდღიან თვეს, სულ 361 დღეს, ხოლო ოთხი დღე არის დამატებითი მეთვრამეტე და მეცხრამეტე თვეებს შორის; დღესასწაულების უმეტესობა ბაჰაის ცხოვრების მნიშვნელოვან მოვლენებს უკავშირდება. მთელ რიგ სახელმწიფოებში მოქმედებს ბაჰაიზმის 8 „თაყვანისცემის სახლი“ და იმედოვნებენ, რომ მათი რაოდენობა თანდათან გაიზრდება. დღეს ბაჰაიზმი გავრცელებულია მსოფლიოს 30 ქვეყანაში, 10 მილიონი მიმდევარი აღიარებს ამ რელიგიურ მოძღვრებას. მოქმედებს 250000-მდე ადგილობრივი და 800-მდე „ეროვნული სასულიერო საბჭოები“. ბაჰაის საზოგადოება აქტიურად თანამშრომლობს გაეროს სხვადასხვა მისიებთან, არასამთავრობო საერთაშორისო ორგანიზაციებთან; მათი გაერთიანება „სამართლიანობის მსოფლიო სახელი“ ჩაბმულია ეკოლოგიური პრობლემების მოწესრიგებისათვის მოძრაობაში, განვითარებადი ქვეყნების, უპატრონო ბავშვებისა და სოციალურად დაუცველი ადამიანების დახმარებაში.

ბაჰაიზმი მოქმედებს საქართველოშიც, 1992 წელს აქ მისი გავრცელება დაიწყეს ირანელმა როჰანმა და ინდოელმა აფშინმა. ისინი ასრულებდნენ ბაჰაიზმის „გავრცელების საერთაშორისო კომიტეტის“ დავალებას. „ოთხი თვის მანძილზე თავიანთ რწმენაზე მოაქციეს საქართველოში მცხოვრები რუსი ეროვნების ოციოდე ადამიანი, ხოლო 1993 წელს თბილისში ჩაატარეს „ადგილობრივი სასულიერო საბჭოს“ პირველი არჩევნები. 1994 წლიდან აქტიურ მქადაგებლობას ეწევიან: ქუთაისში, რუსთავში, მარნეულში, მცხეთაში, თელავში, გორში და ა.შ. დედაქალაქში მათი საკრებულო მოქმედებს აკაკი წერეთლის გამზირზე. ოთახში გაკრულია აბდულ ბაჰას დიდი სურათი, რწმენის 11 ძირითადი პრინციპი, ქარმალის მთის სურათი ბაბის განსასვენებელის გამოსახულებით და კალენდარი, აქვთ ბიბლიოთეკა და მათთვის საჭირო ტექნიკური საშუალებები. მოქმედებს ე.წ. „ბაჰაის აკადემია“, თვეში ერთხელ გამოსცემენ გაზეთს „ახალი ერა“. დღეისათვის თბილისში არის 200-მდე ბაჰაის მიმდევარი, მთალიანად საქართველოში - 2500.

„აპოლოგეტიკური წერილები“, თბილისი, 2001 წ.
ავტორ-შემდგენელი: ზურაბ ეკალაძე

1. იუდეველები და ქრისტიანები ილამში მიჩნეულ არიან ღვთისგან ნაწყალობევი, მაგრამ დამახინჯებული „წერილის ადამიანებად“, რის გამოც ისინი უფრო მაღლა დგანან ვიდრე წარმართები.

2. ისლამის წიაღში წარმოშობილ გავლენიან მიმართულებას წარმოადგენდა აგრეთვე სუფიზმი (სუფ - შალის მატყლის უხეში ქსოვილი, რომლითაც იმოსებოდნენ ამ მოძღვრების მიმდევრები). იგი VIII-IX ს. წარმოიშვა. სუფიზმი მისტიკური მოძღვრება იყო, რომელშიც ნეოპლატონიზმისა და ბუდიზმის ელემენტებიც შეიჭრა, რამაც მისი პანთეისტური ხასიათი განაპირობა. სუფიების მთავარ მიზანს ღმერთთან შერწყმა წარმოადგენდა, რაც მისტიკური ექსტაზის გზით ხორციელდებოდა, რომლის დროსაც ადამიანის სული ღმერთის იგივეობრივი ხდება და მისტიკოსის „მე“ უერთდება აბსოლუტს. სუფიზმი თავშეკავებულობას, ასკეტიზმს, გარესამყაროსადმი გულგრილობას ქადაგებდა. დიდი ბიძგი მისცა პოეზიის განვითარებას (განსაკუთრებით სპარსეთში). ღვთის მისტიკური ჭვრეტისა და ღვთის შემეცნებაში გონების უძლურების იდეების ალ-ღაზალმა (1058-1111 წ.) ისლამშიც შეიტანა, თუმცა პანთეისტური კონცეფცია უკუაგდო.

3. სიქხები იყვნენ ერთ-ერთი ინდური რელიგიის სიქხიზმის წარმომადგენლები. ეს მიმდინარეობა აღმოცენდა XVI ს-ში ინდოეთში, როგორც ინდუიზმის სექტა.

პოსტის ავტორი: Atman თარიღი: Sep 9 2009, 09:20 PM

ძლიერი არგუმენტია ხო იცი, ვერაფერს ვიტყვი... რამე რომ ვთვა საწინააღმდეგო ლუციფერის აგენტად შემრაცხავთ

მოდი კრიშნას და რამას ისტორიას გადახედეთ და მერე თქვით ეშმაკიაო ერთადერთი სიეშმაკე და სიცუღლუტე რასაც კრიშნა ბავშვობაში აკეთებდა, ეგ იყო რომ კარაქს იპარავდა

სხვათაშორის ეგრე მიიღეს იუდეველებმა ქრისტეც (ეშმაკის მოციქულად).

რაც შეეხება იოგას, თვითჰიპნოზი და აუტოტრეინინგი არაა იოგა და ეგ ყველაფერი მეც გამოცდილი მაქვს, ეგ ბავშვური სათამაშოებია ნამდვილ იოგასთან შედარებით (ბჰაკტი იოგას ვგულისხმობ). და ჩვენ არ ვართ ღმერთები, ჩვენ ღმერთის ნაწილები ვართ და განსხვავება ისეთია, როგორც წვეთი ოკეანესთან, მაგრამ სახე და ხატი ვართ ღვთისა და მისი შვილები, და არა თავად ღმერთები. ატმანი და ბრაჰმანი არაა ღმერთი, ატმანი ღმერთშია, ბრაჰმანი კი ღმერთის უპიროვნო ენერგიაა. მოდი აღარ ვიკამათოთ აზრი არა აქვს მართლა. შენ თუ ბჰაგავატ გიტას გაგება გინდა, კრიტიკულად კითხვით და მასზე მაღლიდან დგომით ვერ გაიგებ. understand გაგებასაც ნიშნავს და ქვემოთ დგომასაც, და არა მაღლიდან ყურებას იმ ინფორმაციაზე, რისი გაგებაც გინდა.

პოსტის ავტორი: neo თარიღი: Sep 10 2009, 12:29 PM

სინამდვილეში ეს მართლა ძლიერი არგუმენტია. თქვი საწინააღმდეგო არაფრად არ შეგრაცხავთ...

კრიშნაიზმს რაც აქვს ერთადერთი არგუმენტი ესაა რომ პრაქტიკულად გასინჯო იმ ხილის ნაყოფი რასაც გთავაზობს... რომ გახდე აღმოაჩინო შენში ატმანი.. ხომ ? აბსოლიტურად იგივეა რაც მოხდა სამოთხეში...

პოსტის ავტორი: Atman თარიღი: Sep 10 2009, 12:35 PM

იქნებ ქრისტეა ეშმაკი და მისი მოძღვრებაა ეგ სამოთხის ვაშლი? დამიმტკიცებ საწინააღმდეგოს? კაი რა ბავშვურ კამათში გადადის უკვე ეს ყველაფერი ამბობ რომ კრიშნა ეშმაკია, მისი ცხოვრება იცი? მისი ქმედებები?. საქმით იცნობა პიროვნება და არა სიტყვებით.

პოსტის ავტორი: neo თარიღი: Sep 10 2009, 12:38 PM

ისტორიას შევხედოთ ? კარაქი მოიპარა ? ლუციფერს კარაქიც არ მოუპარავს ისე აღმოჩნდა იქ სადაც ახლა არის...

რაც შეეხება თქვითტკბობას (რაც პირდაპირ წერია აი იმ ლინკში), მედიტაციის დროს ამას ქრისტიანობაში უკიდურესი ხიბლის მდგომარეობას ეძახიან და მაგაზე მძიმე ცოდვად არაფერი არ ითვლება...






ქრისტემ კარაქი მოიპარა ესეთი რამე კანონიკურ წიგნებში არ წერია, შენ ისიც გექნება წაკიტხული რომ ქრისტემ ბავვშ შეხედა გულსწყრომით და იმ ბავშს გული გაუსკდა და ა.შ.

ბევრ რამეს წერდნენ ქრისტეზე... ეკლესია კი ამობობს ,,ქრისტემ შეითვისა ადამიანი ბუნება გარდა მისი ცოდვისა"... ქრისტეს არავიტარი ცოდვა არ ჩაუდენია...

და ის ჯვარცმული ევედრებოდა მამას რომ ეპატიებინა მათთვის ვინც ის ჯვარს აცვა...

პოსტის ავტორი: Atman თარიღი: Sep 10 2009, 12:39 PM

ღმერთმა დამიფაროს ქრისტეზე რამე ცუდი ვთქვა, რა კარაქი, საიდან მოიტანე კრიშნა ბავშვობაში აკეთებდა მაგას...

პოსტის ავტორი: neo თარიღი: Sep 10 2009, 12:44 PM

საქმით და სიტყვებით არა - მოტივებით...



ააა, ოკ. კარაქის წინადადებას მოყვებოდა ტექსტი და მაგიტომ... არსებობს ე.წ. სახარებები რომლებიც არ მიიღო ეკლესიამ, და იქ ბევრი ცუდი წერია...

რა ცშეეხება ანდერშტენდს.

მე გულწრფელად მაინტერესებს, რა ვქნა მერე რომ დავეუფლები იოგას და სულის სხეულიდან გასვლას ვისწავლი, იქ მეორე მხარეს ზნედაცემული ქერუბიმი აღმოჩნდეს ?

პოსტის ავტორი: Atman თარიღი: Sep 10 2009, 12:52 PM

neo


რატო მეკამათები ასე ცხარედ? ისე გამოგყავარ თითქოს შენი ოპონენტი ვიყო. ცდილობ აკრიტიკო ის, რასაც კარგად არ იცნობ, ზერელედაც კი... რაღაცეები მეც არ მომწონს ჩვენს რელიგიაში, მაგრამ ამას ჩემი ჩაუწვდომლობით ვხსნი ამ საკითხებში და არა თავად რელიგიის ნაკლით. ამის თქმის უფლებასაც გამოცდილება მაძლევს, ცხოვრების ყოველ ეტაპზე მქონია რაღაც უარყოფითი შეხედულებები მოვლენებზე, მაგრამ რაღაც დროის მერე სხვანაირად შემიხედავს ამ მოვლენისთვის და გამიგია. თუ შეიძლება შევწყვიტოთ ეს უაზრო კამათი... და არ იფიქრო რომ თავდაცვით ტაქტიკას ვირჩევ და გავურბივარ კამათს უბრალოდ კამათმა შედეგი უნდა მოიტანოს, ამ კამათით კი წმინდა ადამიანების კრიტიკის მეტი არაფერი გამოდის ასე რომ ჯობია შევწყვიტოთ...

იოგის დაუფლებას არავინ გთხოვს, მოსმენა მაინც უნდა ისწავლო მორჩილებით და ღიად, კრიტიკის გარეშე და ის რჩევები აიღო, რაც ამ ეტაპზეა მისაღები შენთვის. ეხპერიმენტი იმაზე უნდა გააკეთო, რაც მოგწონს და რაც მისაღებია... თუ არადა არავინ გაძალებს.

მე არც სხეულიდან გასვლას ვსწავლობ და საერთოდ ეგეთი ფოკუსნიკური მისტიკა ნაკლებად მაინტერესებს უკვე (თუმცა თავიდან მაინტერესებდა). მე თანხმობას ვეძებ ყველასთან და ერთიანობას.

პოსტის ავტორი: neo თარიღი: Sep 10 2009, 02:37 PM

საკამათო არაფერი დამიწერია და საერთოდაც არ ვკამათობ.

ძალიან უბრალო კითხვები დავსვი და ფაქტების კონსტატაცია გავაკეთე... დაჟე ისეთი კი არაფერი დამიწერია რასაც კრიშნაიდი არ დაეთანხმებოდა... გარდა ბოლო წინადადებისა, რასაც მივაწერე რომ ეს ჩემი სუბიექტური აზრია მეთქი...

რაც შეეხება ზერელედ, ცოდნას, ჯერ ერთი მე არცერთი ისეტი კითხვა არ დამისვია რასაც ცოდნის გაღრმავება შეცვლიდა (იმიტომ რომ რაც ზემოთ წერია ამას ეტანხმებიან ისისნი ვისზეც წერია) და მეორეც მე მგონია რომ შენ თვითონ არ იცნობ ბოლომდე იმას რასაც ქადაგებ (ესეც ჩემი სუბიექტური აზრია)...(არგუმეტი) რადგან ვერ ვნახე ვერცერთი არგუმენტი რის გამოც უნდა დაგიჯერო... გარდა იმისა რომ წაიკითხე და მიხვდები... (მე რასაც ვხვდები ჩემი სიტყვებითაც მშვენივრად ვაყალიბები, ვერ ვაყალიბებ იმას რასაც ვერ ვხვდები)



ჩვენ ხომ არჩევანის გასაკეტებლად ვაკეთებთ ანალიზს.

1. არცევანი რომელსაც შენ მთავაზობ არის რომ ვეძებო თანხმობა ყველა რელიგიას შორის და ყველა ვაღიარო.

2. არჩევანი კი რასაც ქრისტეს სამოციქულო ეკლესია მთავაზობს არის დავემორჩილო მხოლოდ იმას, ვინც ტავგანწირვამდე სიყვარული იქადაგა და შემდეგ ჯვარს ეცვა ისე რომ ერთი ცუდი არ დასცდენია...

თუ მეორე არჩევანს გავაკეტებ, შენ მეუბნები რომ ცუდი აქ არაფერია და ეს პირველს არ ეწინააღმდეგება. ანუ საფრთხე არანაირი არ მელოდება;

ხოლო ეკლესია, რომელიც მტავაზობს მეორე არცევანს მეუბნება რომ ტუ არასწორ არცევანს გავაკეთებ შეცდომა იქნება. ამასთან მოყავს ძალიან ბევრი და ძალიან ობიექტური არგუმენტები...

მაშინ რა ლოგიკაა იმაში რომ პირველი ალტერნატივა ავირჩიო ?

ხოლო რაც შეეხება ერთიანობას ამაზე აგერ წერია, სახარებაში:

13. არავის მონასა ჴელ-ეწიფების ორთა უფალთა მონებად: ანუ ერთი იგი მოიძულოს და ერთი შეიყუაროს, და ანუ ერთისაჲ თავს-იდვას და ერთი შეურაცხ-ყოს. ვერ ჴელ-ეწიფების ღმრთისა მონებად და მამონაჲსა.

ესეც ჩემი მოგონილი არ არის. და საერთოდ არ ვკამათობ.

თუ გინდა კიდევ ერთხელ დავუბრუნდეთ ამ თემას, მაგრამ ვერც მე ვხედავ აზრს... ნუ გააკეთებ აქცენტს იმაზე რაზეც მე ვთქვი რომ ჩემი პირადი აზრია. თუ სხვა რამესთან წინააღმდეგობაში არ ხარ გადავიდეთ შემდეგ რელიგიაზე...

პოსტის ავტორი: Atman თარიღი: Sep 10 2009, 02:57 PM

გეთანხმები.

მიყევი შენ გზას და იქადაგე, ოღონდ ცოტა ფრთხილად კრიტიკასთან, მითუმეტეს იმისა რაც ღრმად არ იცი.

მართალი ხარ ტექსტების და ციტატების დონეზე არც მე ვიცი ღრმად (ზეპირად) ის რასაც პოპულარიზაციას ვუწევ (არ ვქადაგებ), მაგრამ შინაგანათ, ინტუიციურად ვხვდები და გულით ვგრძნობ რომ ეს მართალია, გონების და ლოგიკის დონე კი კარგა ხანია მივაგდე, რადგანაც აღარ ვენდობი და მაგ დონის პლაცდარმიდან სხვებთანაც მიჭირს ლაპარაკი... ლოგიკა და გონება ჩიხში შეგიყვანს, და ის რაც "სულიერება" გგონია, ჯერ კიდევ გონებაა და შორსაა სულისგან.

სასიამოვნო იყო შენთან საუბარი...

პოსტის ავტორი: afxazi თარიღი: Sep 10 2009, 02:58 PM

ცოტა მშვიდად და ფრთხილად. ზოგიერთი ფრაზა ჩემთვის პირადად მოსაწონი არაა და ამიტომ გთხოვთ სათანადოდ მოვეპყრათ ერთმანეთის რელიგიურ გრძნობებს და ნუ ვილაპარაკებთ ერთმანეთისთვის ძვირფას მოვლენაზე თუ პიროვნებაზე მდარედ.

პოსტის ავტორი: Atman თარიღი: Sep 10 2009, 03:14 PM

afxazi


იმედია არავისთვის მიმიყენებია შეურაცხყოფა...

პოსტის ავტორი: afxazi თარიღი: Sep 10 2009, 03:22 PM

Atman
კონკრეტულად შენ არ მიგულისხმიხარ, ამ შემთხვევაში ზოგადად ორივე გიგულისხმეთ, ისევე როგორც სხვებიც

პოსტის ავტორი: Atman თარიღი: Sep 10 2009, 03:25 PM

afxazi

პოსტის ავტორი: neo თარიღი: Sep 10 2009, 05:56 PM

ოკ.



არ არ მიგიყენებია , ჩემთვისაც სასიამოვნო იყო...

აუცილებლად ცავეძიები ბოლომდე სხვა რელიგიებს (თუმცა როდის ჯერ არ ვიცი)... მინიმუმ ეს შედეგეი გამოიღო ურთიერთობამ...



აი ამას მართლა ვერ ვხვდები. იმიტომ რომ მეც შინაგანად და ინტუიციურად მივყვები... და ამავე დროს ლოგიკაც არ მიშლის ხელს, არამედ მეხმარება, თუმცა გადაწყვეტილებას ნამდვილად გული იღებს.

პოსტის ავტორი: Atman თარიღი: Sep 10 2009, 06:10 PM

ესე იგი სწორ გზას ადგახარ. როცა კაცს ეხსნება ინტუიტიური ხედვა, ის ლოგიკაზე გაცილებით სანდოა. ქალს ისედაც უკეთესი ინტუიცია აქვს, მაგრამ სამაგიეროდ ემოციებს და სენტიმენტებს (რომელიც გონების ემოციური ნაწილია უფრო ხშირად და არა გულის) გულისმიერ განცდებში ურევს... ისე ცნობისათვის გონების ენერგეტიკული ცენტრი გულის დონეზეა მოთავსებული და არა თავში. ტვინი მხოლოდ ფიზიკური კომპიუტერია და მეტი არაფერი. ყველა რელიგიის ჩაძიება ნამდვილად ზედმეტია. აიღე ვედების მთავარი ნაწილები (რომელიც ცოდნაა და არა რელიგია და მათზე დაყრდნობით შეიქმნა უამრავი რელიგია, ისევე როგორც ბიბლიაზე) და აიღე ყურანი. ოღონდ მოისმინე აუდიოლექციები ან წერილობითი ლექციები იმათგან ვინც თავის რელიგიაშია გულითაც და გონებითაც. აუდიოლექციების მხრივ მზად ვარ დაგეხმარო თუ სურვილი გაგიჩნდება.

პოსტის ავტორი: neo თარიღი: Sep 11 2009, 01:21 PM

ოხ რამდენჯერ შევუყვანივარ შეცდომაში ინტურიციურ გადაწყვეტილებას. მე მგონია რომ შენ ადგახარ არა სწორ გზას (ამას ვხედავ ინტუიციურადაც და ლოგიკურადაც)... ევამაც ინტუიციური გადაწყვეტილება მიიღო თავის დროზე...

ლუციფერი სინათლის ანგელოსი იყო, და კარგად იცის როგორ მორთოს და მოალამაზოს ხაფანგები... ყველაზე სამწუხარო არის ის რომ შენ დაშვებასაც არ აკეთებ ,,რომ შეიძლება ცდებოდე", ეს უკვე ჩაკეტილი და კატეგორიული აზროვნებაა... მე ეს დაშვება გავაკეთე, და ლოგიკამ (თუ გნებავს ინტუიციამაც) მაინც ქრისტესთან მიმიყვანა...

ცოდნის მიღებაზე უარს ნამდვილად არ ვიტყვი... თან ეჭვი მაქვს რომ ვიცი იქ რა მოძრვრებების იქნება... წამიკითხავ როგორ დარბიან ტიბეტელები წყტალზე, შუბლის ძვალს როგორ იხვრეტენ რომ მესამე თავლი გაუვიტარდეს და ა.შ. კიდევ რაღაცეები...

ჩემი აზრიტ მატერიალური სამყარო სულიერი სამყაროს გაგრძელებაა და მასში ცვლილებების გარედან შეტანა შესაძლებელი სულიერ სამყაროსთან ტანამშრომლობით... ზოგჯერ საკუტარი სულიერი ძალიტაც...

მაგრამ ეს ცვლილება შეუძLია განახორციელოს ანგელოსს ისევე როგორც ეშმაკს... და მათ შორის ხაზის გავლება ძალიან ძნელია...

ასკეტი მამები გამოცხადებულ ანგელოსებსაც კი არ ესაუბრებიან, იმ მოტივით რომ ვერ არჩევენ ერთმანეთისგან ანგელოსია თუ ეშმაკი...

რა თქმა უნდა ჰუმანურია ფიქრი ყველა რელიგიის კეთილმყოფელობასა და მათ საერტო წარმომავლობაზე, და ინტუიციურად მისაღები... მაგრამ იფიქრო რომ ეს უეჭველად ასეა, ეს არასწორი მიდგომაა, და ბრმა რწმენაა არა რომელიმე რელიგიისა არამედ ,,საკუთარი ინტუიციისა"...

მითუმეტეს მაშინ როცა რეიგიების ჩაღრმავების შემთხვევაში ისინი ერთმანეთშ აშკარად ეწინააღმდეგებიან, მათ მხოლოდ ფასადი აქვთ საერთო... ფაქტები ამაზე მეტყველებენ, რაც ზემოთ გარჩეულია...

თუმცა ერთი რამეა მნიშვნელოვანი, - მთესველის იგავი თუ გახსოვს სახარებიდან... იქ არის აუბარი ადამიანებზე ვინც გააზრებულად მიიღო რწმენა და ვინც გაუაზრებლად... და თუ შენ მართმადიდებელი გახდები, წინა რიგებში აღმოჩნდები...

მით უმეტეს რომ მართმადიდებლობა არავის აიძულებს რომ უარი თქვას ან იოგაზე ან ვედების ცოდნაზე... ის მხოლოდ ამბობს რომ ფრთხილად და დაკვირვებით მოეკიდო ამას... ხაფანგში რომ არ ამოყო თავი, ჩვენი დიდი წინაპრებივით...

ზემოთ რაც დავწერე ყველაფერი ჩემი პირადი აზრია (ამიტომ კამათად არ ღირს, თუმცა იმედი მაქვს, დაფიქრებად მაინც ეღირება...)

პოსტის ავტორი: Atman თარიღი: Sep 11 2009, 01:31 PM

მაგ დაშვებების მეტი არაფერი მიკეთებია ამდენი წელია, ამიტომაც ვიქექებოდი ყველგან და ვეძებდი.




რამდენჯერ ვთქვი უკვე და კიდევ ვიმეორებ რომ ეგ ყველაფერი ცდუნებები და წინაღობებია ღმერთისკენ მიმავალ გზაზე და ამას ყველა უმაღლესი მოძღვრება ამბობს. ზოგ გზაზე ეგ ეტაპია... ზოგ გზაზე საერთოდ არაა საჭირო... სასწაულებს მე არ ვუყურებ როგორც რაიმე განსაკუთრებულ მოვლენას. მიზნად რომ დავისახო რამდენიმე წელში მივაღწევ რაიმე მარტივ სასწაულმოქმედების ძალას, მაგრამ ეგ დროის და ენერგიის ხარჯვის მეტი არაფერია, ეგ მხოლოდ ბრიყვებს და სულელებს აცდუნებს, მაგრამ როგორც სწავლება, ხანდახან საჭიროა იმისთვის, რომ ისეთი ადამიანი მიიზიდოს, რომელსაც ძილის მეტი არაფერი აინტერესებს და მთელი ცხოვრებას ტყუილად ატარებს, ასეთი ადამიანი დემონზე უარესიც კია

პ.ს. მთავარი მიზეზი, რამაც მაიძულა სხვაგან მეძებნა პასუხები ისაა, რომ აქ არავინ არ მპასუხობდა დამაჯერებლად და მე სამწუხაროდ არ აღმომაჩნდა იმდენი რწმენა რომ ბრმად მერწმუნა რაღაცეები... შეუცნობელ არიან გზანი უფლისანი, მაგრამ იმაზე მეტია შეცნობადი ვიდრე ეს ბევრს გონია...

პოსტის ავტორი: Antichristian Phenomenom თარიღი: Sep 11 2009, 02:14 PM

Speaking of Induism.
რამაკრიშნას ცხოვრებიდანაც შეეძლო რომელიმე მხარეს მოეყვანა არგუმენტები.

პოსტის ავტორი: Atman თარიღი: Sep 11 2009, 02:19 PM

Antichristian Phenomenom


რას გულისხმობ?

პოსტის ავტორი: neo თარიღი: Sep 11 2009, 05:57 PM

ოკ. რისი თქმაც შეიძლებოდა ალბათ უკვე ითქვა. გადავდივარ ისლამზე

როგორც ღვთისმეტყველები და ამ საქმის პროფესიონალები ამბობენ, ისლამსა და ქრისტიაბნობას შორის ძირიტადი განსხვავება, მათ ადამიანტან დამოკიდებულებაშია...

ისლამი უფრო დედამიწურ ცხოვრებაზე და ზნეობრივი კანონების მოწესრიგებაზე ორიენტირებული რელიგიაა... მაშინ როცა ქრისტიანობა შინაგან სამყაროზეა ორიენტირებული...

მაგალითად ,,არ განიკითხო და არ განიკითხები", ,,მიუტევე და მოგეტევება", რომელი საწყაულითაც მიუწყავ, იგივეთი მოგეწყოს", ,,გიყვარდეს სხვა, ისევე როგორც საკუთარი თავი გიყვარს"... რატომ იმიტომ რომ, ჩვენ ერტმანეთის უჯრედები ვართ... და როცა სხვას განიკიტხავ, ამით საკუთარ ტავს განიკითხავ... როცა სხვას არ მიუტევებ, ამით საკუტარ ტავს არ მიუტევებ... ეს სიყვარულის კანონის გამოვლინებაა...

ისლამში ღმერთი უპირველეს ყოვლისა სამართლიანია და მოწყალეა, ქრისტიანობაში უპირველეს ყოვლისა სიყვარულია...


ეს არის ძირითადი, რაც შეიძლება აქ იტქვას... მიუხედავად იმისა რომ გარკვეულწილად სხვადასხვა ისლამურმა მიმდინარეობებმა შეიტვისეს ინდუისტური და ქრისტიანული ხასითები...



თვით სამოთხეც კი ხასიათდება მატერიალური ხედვით...

პოსტის ავტორი: Antichristian Phenomenom თარიღი: Sep 11 2009, 08:47 PM

ისლამზე გადახვედით უკვე მაგრამ პასუხს გავცემ.

რას ვგულისხმობ და "რამაკრიშნას ცხოვრებაში" როგორც ვიცით არის აღწერილი რამდენიმე ეპიზოდი მისი ცხოვრებიდან, თუ როგორ ეწევა მედიტაციას და რა ხდება მისი ექსტაზში ყოფნის დროს. და აღწერილია სამაჰდიში როგორ გამოეცხადება ქრისტე, ალაჰი.. მაგაზეც გაგემახვილებინათ ყურადღება-მეთქი.

პოსტის ავტორი: Atman თარიღი: Sep 11 2009, 10:08 PM

და რა საჭიროა და რა შუაში იყო კონკრეტულ შემთხვევაში? ქრისტეს და ალაჰის გამოცხადება შეიძლება დაიჯერო შეიძლება არ დაიჯერო და მაგას ვერც დაამტკიცებ ვერც უარყოფ. ასე რომ აქ მაგის თქმა ზედმეტად მიმაჩნია.

პოსტის ავტორი: neo თარიღი: Sep 12 2009, 12:23 PM

ქრისტე და ალახი კი კარგი მედიტაციის დროს თუ გინდა ბრიჯიდ ბარდოც გამოგეცხადება ეს არ არის პრობლემა, რანარ სამყაროსაც წარმოიდგენ იმნაირში აღმოჩნდები... უბრალოდ ვერ დაასაბუთებ ეს შენი ილუზიაა თუ ნამდვილი ალახი იყო...



შემდეგი ეტაპი:

ჩინური რელიგიები

„ჩინური რელიგიების“ ცნებაში იგულისხმება კონფუციანელობა და დაოსიზმი, რომლებიც ბუდიზმთან ერთად ქვეყნის უდიდესი ნაწილისთვის ოფიციალურ რელიგიებად ითვლება. მათ ერთობას სანძიაო ეწოდება, რაც სამ რელიგიას ნიშნავს. როგორც სინოლოგები აღნიშნავენ, ამ სამი რელიგიის მიმდევართა რაოდენობის დადგენა ჭირს, რადგან მრავალი ჩინელი სამივე რელიგიისათვის დამახასიათებელ რიტუალებს ასრულებს. თუმცა კონფუციანელები მაინც ყველას სჭარბობენ. როგორც ერთი, ისე მეორე რელიგია ძვ. წ. აღ. VI ს-ში წარმოიშვა და ორივეს დამაარსებლად ისტორიული პიროვნება ითვლება, კერძოდ, კონფუცი (იგივე კუნ-ძი, კუნ-ფუ-ძი, ანუ მასწავლებელი კუნი. კონფუცი, კონფუციუსი ლათინიზებული ფორმაა და იგი პირველად იხმარა იეზუიტმა მატეო რიჩიმ, რომელმაც 1600 წელს იმოგზაურა ჩინეთში), რომლის დაბადების თარიღად 551 ან 555 წელს მიიჩნევენ, დაოსიზმის დამაარსებელი ლაოძი კი დაახლოებით 604 წ. დაიბადა.

ბუდიზმის მსგავსად, თავდაპირველად, ორივე ეს რელიგია ფილოსოფიურ სისტემებს წარმოადგენდა. (1)

მათ გარკვეულწილად შეითვისეს ძველი ჩინური რწმენა - წარმოდგენათა ელემენტები, კერძოდ რიტუალები და სწავლა ინ-სა და იან-ზე. (2)

კონფუცის მოძღვრებას ძნელია რელიგია ეწოდოს, ამ სიტყვის მკაცრი გაგებით. მასში არათუ პიროვნული აბსოლუტის, არამედ არც კოსმოგონიის, ონტოლოგიის, გნოსეოლოგიის, ლოგიკისა და მეტფიზიკის პრობლემები არსებობს. იგი, უპირველეს ყოვლისა, ეთიკურ-პოლიტიკურ დოქტრინას წარმოადგენს და მისი ძირითადი საკითხებიც ადამიანის ბუნება, მისი მორალი, ოჯახური ცხოვრება და სახელმწიფოს მართვაა.

კონფუციანელობის მთავარი თემა ზეციერისა და მიწიერის ურთოერთობაა. მისი აზრით, ზეციური ბატონობს მიწაზე და განაგებს მას. იგია ის, რაც ადამიანებს ბედისწერას უქვემდებარებს, ეს უკანასკნელი კი ადამიანის ცხოვრებას განაგებს. ზეცა ბუნების ნაწილია, მაგრამ ამავე დროს, მისი უმაღლესი სულიერი ძალაცაა, რომელიც ადამიანის ბუნებას განაპირობებს. ადამიანი რომელსაც ზეცისაგან მონიჭებული აქვს გარკვეული ეთიკური თვისებები, მორალური კანონების (დაო) მიხედვით უნდა იქცეოდეს და სწავლის მეშვეობით უნდა სრულყოფდეს თავის ზნეობას. სწავლის მიზანი „კეთილშობილი მამაკაცის“ (ძიუნ-ძი) დონის მიღწევაა, რომელიც ფლობს ლი-ს, რაც კეთილი ხალხის მიმართ სამართლიანი და უფროსების მიმართ პატივისმცემელი ადამიანის ეტიკეტია. კონფუცის სისტემაში დიდი ადგილი უჭირავს ტერმინ „ჟენ“-ს (ადამიანურობა). ესაა კანონი ადამიანთა შორის ოჯახში, საზოგადოებასა და სახელმწიფოში იდეალური ურთიერთობების შესახებ, რომელიც შეესიტყვება პრინციპს: „ნუ გაუკეთებ სხვას იმას, რაც არ გსურს თავად შენ“. ამავე დროს, კონფუცისათვის უცხოა მტრების სიყვარული. იგი ამბობდა: „თუ მეგობრებივით მოვექცევი მტრებს, მაშინ როგორღა მოვექცე მეგობრებსო“.

ამგვარი ეთიკური თეორიიდან აგებს კონფუცი თავის პოლიტიკურ კონცეფციას. იგი მოითხოვს ვალდებულებათა მკაცრ და ზუსტ იერარქიულ განაწილებას საზოგადოების წევრებს შორის, რის მაგალითადაც მას ოჯახი მიაჩნია. როგორც ზეცას ექვემდებარება მიწა და იმპერატორი, ისე ამ უკანასკნელს ექვემდებარებიან მოხელეები, მამას - ოჯახის წევრები, უფროს ძმას - უმცროსი და ა.შ. ე.ი. ზნეობრივი ცხოვრება სუბორდინაციაზეა დამყარებული.

კონფუციანელობაში დიდი მნიშნველობა ენიჭება რიტუალის შესრულების სიზუსტესა და პედანტურობას, თუმცა ამისათვის სხვა ფოლოსოფოსები კონფუცს აკრიტიკებდნენ, რადგან ამგვარ პედანტურობაში მიმდევართა მიზიდვის საშუალებას ხედავდნენ. იგი მაინც ჩინებულად მოერგო ჩინელთა ეროვნულ ხასიათს კონსერვატორიზმსა და ტრადიციათა დაცვის მოვალეობის გრძნობას.

კონფუცის გარდაცვალების შემდეგ მისი მოძღვრება 8 მიმდინარეობად გაიყო, რომელთაგან მნიშვნელოვანია მხოლოდ ორი:

იდეალისტთა სკოლა - მენძი
მატერიალისტთა სკოლა - სუნძი.

ორივე სკოლა ძვ. წ. III საუკუნეში ჩამოყალიბდა. მათი შემქმნელები იყვნენ შესაბამისად მენძი (372-289 წწ.) და სუნ-ძი (313-235, ან 298-238 წწ.). მათ შორის განსხვავება ყველაზე მეტად ანთროპოლოგიაში ჩენს, კერძოდ, მენ-ძის მიხედვით, ადამიანის ბუნება კეთილია. ეს მისი ძირეული პოსტულატია, საიდანაც იგი ასკვნის, რომ ადამიანში ჩადებულია სიკეთის ცოდნა და სიკეთის ქმნის უნარი. ბოროტება ადამიანში ჩნდება იმ შემთხვევაში, როცა იგი თავისი ბუნების მიხედვით არ მოქმედებს, შეცდომას უშვებს, ან ძალა არ შესწევს უცხო გავლენას დააღწიოს თავი. ბოროტების აღმოფხვრა ადამიანის თავდაპირველი ბუნების აღდგენით უნდა მოხდეს, რაც განათლებით მიიღწევა, რის შემდეგაც ადამიანი შეიცნობს ზეცას და მის სამსახურში ჩადგება.

მენძიმ ადამიანში ორი საწყისი გამოყო: იდეალური (გული, სული, გონება, ნება) და მატერიალური (ცი), რომელთაგან უპირატესობა ნებას (ჯი) მიანიჭა. სუნძი მეორე უკიდურესობაში ჩავარდა. მან ადამიანის ბუნება ბოროტად მიიჩნია. მისი აზრით, ადამიანი არ არის დამოკიდებული გარეშე ფაქტორებზე. მათ შორის არც ზეცაზე, პირიქით, იგი თვითონ უნდა მართავდეს ბუნებას, მენ-ძისაგან დიამეტრალურად განსხვავებული პოზიციის, მიუხედავად სუნძიც ადამიანური ბოროტების მოსასპობად იგივე მეთოდს ირჩევს - აღზრდას, რიტუალების დაცვასა და მოვალეობის შესრულებას. სრულყოფილება კი ხანგრძლივი სწავლით მიიღწევა, რაც მთელი სიცოცხლის მანძილზე გრძელდება.

ანალოგიურ აღზრდის მეთოდს გვთავაზობს დუნ ჯუნ-შუც (180-115 ან 177-104 წწ.), რომელიც წინამორბედთა რადიკალიზმის ნაცვლად, ადამიანში როგორც ბოროტი, ისე კეთლი საწყისის არსებობას აღიარებს და დუალიზმის პოზიციაზე დგება.

როგორც ვხედავთ, კონფუცის მიმდევრები ბოროტების დაძლევის გზას ზნეობრივ სრულყოფილებაში ხედავენ, რაც ერთი შეხედვით ქრისტიანულ სწავლებას წააგავს, მაგრამ ისინი არაფერს ამბობენ, თუ რატომაა ადამიანი ბუნებით კეთილი ან ბოროტი, ან ორივე ერთდროულად, რა არის ამის მიზეზი, რადგან მათთვის უცნობია პიროვნული ღმერთის, როგორც შემოქმედის, ცოდვით დაცემისა და სხვა ფუნდამენტური ცნებები. თვით სულის უკვდავების საკითხიც არა მარტო კონფუციანელობაში, არამედ მთელ ჩინურ აზროვნებაში საკმაოდ ბუნდოვანია, თუმცა გარდაცვლილისადმი პატივისცემის რიტუალი მეტად მნიშვნელოვან მოვლენას წარმოადგენს. ადამიანის სრულყოფისა და ბოროტების დაძლევის გზის ძიებას კონფუციანელები ღმერთის შეწევნას გარეშე ცდილობენ, ხოლო ამ ძიების მთელი სიმძიმე პიროვნებასა და საზოგადოებაზე გადააქვთ. გარდა ამისა, კონფუციანელობის მიხედვით, პიროვნება დეტერმინირებულია ერთი მხრივ, ფატალიზმით, ხოლო მეორე მხრივ, საზოგადოებრივი წესრიგისა და სახელმწიფოს ინტერესების გააბსოლუტურებით, რის გამოვ ადამიანი ამ სახლმწიფოს უბრალო შემადგენელ ნაწილადაა ქცეული.

„აპოლოგეტიკური წერილები“, თბილისი, 2001 წ.
ავტორ-შემდგენელი: ზურაბ ეკალაძე

(1) ამ დროისათვის ჩინეთში კიდევ ოთხი ფილოსოფიური სკოლა ჩამოყალიბდა:

1) ინიანძი (მოძღვრება ინ-სა და იან-ზე);
2) მონ-ძია (სახელთა სკოლა);
3) ფა-ძეა (კანონიკურს ნიშნავს და ამის გამო მას ევროპაში ლიგიზმის სახელით იცნობენ);
4) მოიზმი (იგი დაარსა მო-ძიმ).

გარდა ამისა, X საუკუნეში ჩნდება ნეოკონფუციანელობა, რომლის წინამორბედად ხან-იუ და ლიაო (VIII-IX სს.), ხოლო ფუძემდებლად სიენ-ფუ, ხუ-იუანი და ში-ძე ითვლებიან. III საუკუნეში დაოსიზმის ასაღორძინებლად შეიქმნა ნეოდაოსიზმი - ხე-იანისა და გან-ბის მიერ, რომელიც შემდგომში ბუდიზმს შეერწყა და გაქრა. ნეოკოფუციანელობა კი უფრო სიცოცხლისუნარიანი აღმოჩნდა და მან ჩინეთის სახალხო რესპუბლიკის შექმნამდე - 1949 წლამდე იარსება.

(2) ინი და იანი მზიან და მოღრუბლულ ამინდს აღნიშნავდნენ. შემდგომ კი ჩინელებმა ამ ტერმინების საშუალებით დაპირისპირებულ მოვლენათა გამოხატვა დაიწყეს, მაგ: სინათლე-სიბნელე, ცეცხლი-წყალი, აქტიური-პასიური, მამრობითი-მდედრობითი და ა.შ. საერთოდ კი, ინი მიწიერი, უხეში საწყისია, იანი - წმინდა, ზეციური, სულიერი. ისინი მარადიულად არსებობენ და პარალელურად იმყოფებიან, მაგრამ ერთმანეთს არ სპობენ. მათ ემორჩილება ყოველივე. ისინი ამოქმედებენ 4 ელემენტს და გარდაქმნიან მათ. ინისა და იანის ერთობლივ წესრიგს ტაო ეწოდება.

პოსტის ავტორი: Amuza თარიღი: Oct 9 2009, 03:41 PM

რატომ უნდა ვიყო ქრისტიანი?

ადამიანი, რომელიც ათეიზმის სრულ უსაფუძვლობასა და რელიგიური მსოფლმხედველობის აშკარა უპირატესობას მიხვდება, კვლავ დიდი პრობლემის წინაშე აღმოჩნდება. რელიგიათა სამყარო ძალზე მრავალფეროვანია. ყოველი რელიგიური პრაქტიკა სხვათა გამომრიცხავია. სხვაგვარად - ყველა რელიგია (ყოველ შემთხვევაში, ძირითადი რელიგიები) საკუთარ თავს წარმოაჩენს, როგორც ჭეშმარიტების ერთ-ერთ მფლობელს. ადამიანი აღმსარებლობას ირჩევს სინდისის, გულის კარნახის მიხედვით, მაგრამ არ გამოირიცხება გონებაც. ერთადერთი ჭეშმარიტება (ჭეშმარიტება კი უცილობლად ერთადერთია) ყველაზე უფრო ლოგიკური და გონივრულიც უნდა იყოს.

საუბრობენ ყველა რელიგიის გაერთიანებაზეც, რაც თითქოს საშუალებას მოგვცემს, ყველა მათგანში გაბნეული საუკეთესო მარცვლები შევკრიბოთ და გვარწმუნებენ, თითქოს ამგვარად მიღებული რელიგია ყველაზე უკეთესი და ამაღლებული იქნება.

პრობლემის გადასაწყვეტად საინტერესო ლოგიკას გვთავაზობს პროფესორი ანდრია კურაევი:

პირველ ყოვლისა, ადამიანმა უნდა გადაწყვიტოს, რომელს მიანიჭოს უპირატესობა: მონოთეიზმს თუ მრავალღმერთიანობას.

როგორც ფილოსოფიური, ისე ფსიქოლოგიური კუთხით და, ცხადია, ეროვნული მენტალიტეტის გათვალისწინებითაც, მონოთეიზმის უპირატესობა მრავალღმერთიანობასთან შედარებით აშკარაა.

მაგრამ მონოთეისტური რელიგიის სასარგებლოდ გაკეთებული არჩევანი ჯერ კიდევ არ ნიშნავს პრობლემის მოგვარებას. მონოთეისტური რელიგიები ორ ჯგუფად იყოფა: ერთნი ღვთაებად დაუსაბამო, უსასრულო, მაგრამ უპიროვნო ენერგიას აღიარებენ, მეორენი გვასწავლიან, რომ ღმერთი დაუსაბამო, უსასრულო, მარადიული, ყოვლისშემძლე, ყოველივეს შემოქმედი პიროვნული არსებაა.

ღმერთს, როგორც უპიროვნო სუბსტანციას, ენერგიას (გრავიტაციული ან ელექტომაგნიტური ველის მსგავსს), რომელიც არ არის სამყაროს შემოქმედი (უპიროვნობის გამო), რომელსაც ისევე არ გააჩნია ცნობიერება, შემეცნებისა და თვითშემეცნების უნარი, როგორც, მაგალითად, ბუზს, ჭუჭყს, ტალახს, ქვას, აღიარებენ აღმოსავლური რელიგიები, სხვადასხვა თეოსოფიურ-ოკულტური მიმდინარეობები, ასტროლოგები.

ადამიანს თავისუფალი არჩევნის ნება აქვს, მაგრამ ჩვენ უგუნურებად მიგვაჩნია, ღმერთად ვაღიაროთ გრავიტაციული ან ელექტრომაგნიტური ველის მსგავსი ენერგია, რომელსაც არ გააჩნია ცნობიერება და შემეცნების უნარი, რომელსაც ვერასოდეს მიმართავ ლოცვით (რამეთუ იგი არ არის პიროვნება) და რომელიც ამავე მიზეზის გამო ვერასოდეს იზრუნებს ჩვენზე, რომლის უპიროვნობის გამო ადამიანის პიროვნულ არსებობას პერსპექტივა არ გააჩნია და რომელშიც არ არსებობს სიკეთისა და ბოროტების ცნება. ჩვენი აზრით, შეუძლებელია, ღმერთს არ გააჩნდეს სამყაროში არსებული ყველაზე აღმატებული თვისება, შეუძლებელია, ღმერთი არ იყოს პიროვნება. უიმისოდ რელიგია, როგორც კავშირი ადამიანისა ღვთაებასთან, ყოველგვარ აზრს კარგავს. ასეთ შემთხვევაში იგი რელიგიური ნიღბით შემოსულ ათეიზმად წარმოჩინდება.

ჩვენ ვირჩევთ პიროვნული ღმერთის რელიგიას. მაგრამ პრობლემა არც ამით წყდება, რამეთუ დიდი არჩევნის წინაშე ვდგებით: პიროვნული ღმერთის მქადაგებელი რომელი რელიგია ავირჩიოთ, რომელი ქადაგებს ჭეშმარიტებას, რომელი დაგავაკავშირებს ნამდვილ ღმერთთან?

რაკი ჭეშმარიტებას პიროვნული ღმერთის მქადაგებელ რელიგიათა შორის ვირჩევთ, ამოსავალი ჩვენი ძიებისა პიროვნება და მისი თვისებები უნდა იყოს.

რომელია პიროვნებაში ყველაზე აღმატებული და ღირებული თვისება?

რა თქმა უნდა, სიყვარული.

სამი ძირითადი შეკითხვით, რომლებშიც სიყვარულის ცნება დომინირებს, სხვადასხვა რელიგიის (ისლამისა და ქრიტიანობის) აღმსარებელებს მივმართოთ.

კითხვა პირველი: ღმერთი სიყვარულია?

ისლამის წარმომადგენელი პასუხს დააყოვნებს, რადგან მორწმუნისათვის ადვილი არ არის ღმერთს მიაწეროს თვისება, რომელიც მისი რელიგიის წმინდა წიგნებში არ იხსენიება. დიახ, ყურანში ვერსად ამოიკითხავთ, რომ ღმერთი სიყვარულია. ხოლო მართლმორწმუნე მუსლიმი ღმერთზე ისეთ რამეს როგორ იტყვის, რაც ყურანში არ წერია?! სხვათა შორის, მუჰამედი ამ დიად საღვთისმეტყველო თეზისს: „ღმერთი სიყვარულია“, - ვერც ჩაწერდა, ვინაიდან ისლამის „ღვთისმეტყველება“ ამის საშუალებას არ იძლევა. თუმცა ისლამის მიმდევარი ბოლოს მაინც იტყვის: „შეიძლება ითქვას, რომ სიყვარული ღმერთის ერთ-ერთი თვისებაცაა“ (ასეთი პასუხის მიზეზი მსოფლიოში დომინირებულ ევროპულ-ქრისტიანულ ცნობიერებაში უნდა ვეძებოთ).

კითხვა მეორე: რაში გამოვლინდა ღვთის სიყვარული ადამიანისადმი?

პასუხი დაახლოებით ასეთი იქნება: ღმერთმა შექმნა სამყარო, მოგვცა სჯული, გვაძლევს მარადიულ ცხოვრებას (პასუხი მხოლოდ გარეგნული ფორმითაა მისაღები).

კითხვა მესამე: ღვთისთვის ძნელი იყო ადამიანის სიყვარული?

ისლამის აღმსარებლის პასუხი: „რას ბრძანებთ! როგორ შეიძლება, მარადიული, ყოვლისშემძლე და ტრანსცენდენტული ღვთისთვის რაიმე ძნელი იყოს!“ - ლოგიკურად მისაღები იქნება, მაგრამ ასევე ლოგიკური და გასაგები იქნება ჩვენი შენიშვნა: თუ სიყვარული არ არის ძნელი, თუ სიყვარული არ ვლინდება ღვაწლსა და თავგანწირვაში, მაშინ იგი სიყვარულია?!

ახლა იმავე კითხვებით ქრისტიანს მივმართოთ:

კითხვა პირველი: ღმერთი სიყვარულია?

ქრისტიანი არ დაფიქრდება, მაშინვე იტყვის: „დიახ, ღმერთი სიყვარულია“. ქრისტიანებს წმინდა წერილში პირდაპირ გვიწერია ეს ყველაზე აღმატებული საღვთისმეტყველო ფორმულა. იგი მხოლოდ ქრისტიანობაშია, რამეთუ ყველა რელიგიათა შორის მხოლოდ ქრისტიანული ღვთისმეტყველება იძლევა ამგვარი ფორმულის გამოთქმის საშუალებას. ამგვარად, ამ საღვთისმეტყველო ფორმულის სხვა რელიგიებში არარსებობა არ არის შემთხვევითი; ასევე არ არის იგი შემთხვევითი ქრისტიანობაში.

კითხვა მეორე: რაში გამოვლინდა ღვთის სიყვარული ადამიანისადმი?

პასუხი ფორმით იგივე იქნება, როგორიც ისლამის წარმომადგენელმა გასცა, თუმცა არსობრივად ამ ორ პასუხს შორის ძირეული განსხვავებაა.

კითხვა მესამე: ღვთისთვის ძნელი იყო ადამიანის სიყვარული?

პასუხი ალოგიკური, მაგრამ უნიკალური იქნება: „ღვთისათვის ძალზე ძნელი იყო ადამიანის სიყვარული; თავგანწირული იყო ეს სიყვარული; საკუთარი თავის უკიდურეს დამდაბლებამდე, სისხლის დაღვრამდე, თვით უპატიო სიკვდილამდე ძნელი იყო ეს სიყვარული“. ამგვარი თავგანწირვის განხორციელებისათვის ღვთაებრივი, უვნებო ბუნების მქონე პიროვნული ღმერთი ვნებად, ადამიანურ ბუნებას იღებს, რომლის ტანჯვით პიროვნულად თავად ღმერთი იტანჯება, რომლის სიკვდილით თავად ღმერთი კვდება და ამით გამოავლენს მაქსიმალურ სიყვარულს, რაც კი ერთ პიროვნებას მეორის მიმართ შუეძლია გამოამჟაღავნოს - თავის სულს დებს ჩვენთვის. აქ ისეთი სიდიადე, სიმდაბლე, სინათლე და სიყვარულია, რომ ადამიანს არათუ ამგვარის ან მსგავსის მოფიქრება, ან რაიმეს დამატება, არამედ უკვე მომხდარისა და არსებულის გააზრება და დატევნაც კი არ ძალუძს (ამიტომ იყო, რომ ქრისტიანობის მთელი ისტორიის მანძილზე ყოველთვის ცდილობდნენ მის შესწორებას, რათა იგი ადამიანებისათვის ადვილი გასააზრებელი ყოფილიყო; სწორედ ეს გახლდათ მრავალი ერესის წარმოშობის მიზეზი). ქრისტიანობაზე უფრო აღმატებული მოძღვრების შექმნა შეუძლებელია. ყოველი ნაბიჯი ქრისტიანობიდან, უკან გადადგმული ნაბიჯი იქნება.

ერთ-ერთი საღვთისმეტყველო განმარტება, თუ რატომ არ ცხონდება ეშმაკი, ასეთია: თუ სატანა მაშინ არ ჩავარდა სინანულში, როცა კაცად მოსული სამყაროს შემოქმედი ადამიანთათვის კვდებოდა, როცა ასეთმა სიყვარულმაც არ შეაძრწუნა მისი გული, რაღამ უნდა შეძრას იგი? მსგავსი რამ ადამიანზეც შეიძლება ითქვას: თუ კაცის გული იმ ამბავმა არ შეძრა, რომ ღმერთი მის გადასარჩენად ადამიანად მოვიდა, ეწამა და მოკვდა, ღმერთი ადამიანად იქცა, რათა ადამიანი ღმერთად ექცია, სხვა რაღამ უნდა შეძრას იგი?!

ღმერთმა დაგვიფაროს ამგვარი გულქვაობისგან!

მოამზადა მღვდელმა თეოდორე გიგნაძემ
ჟურნალი „კარიბჭე“, აგვისტო, 2004 წ.

პოსტის ავტორი: guest1 თარიღი: Apr 7 2010, 09:54 AM

აპ-პა-პა-პააა

ე.ი. მათთვის ვისაც ობიექტურობა უყვარს? თუ მათთვის ვინც ობიექტურობას მართლმადიდებლობას თვლის. იმდენი სიხარული და ბედნიერება მოგცეთ ღმერთმა, რამდენი შეცდომაც აქ არის დაშვებული პირველ სამ პოსტში მარტო.

ტყუილია ეს, და აჰა თქვენ პირველი სიხარული და ბედნიერებაც "namo tassa bhagavato arahato samma sambuddasa"-აბა დაგუგლე ეს სიტყვები, ცოტა გამოიკვლიე და ვნახოთ რამხელა მნიშვნელობა ენიჭება მასწავლებელს ბუდიზმში. ან ეს სიტყვები დაგუგლე "buddham saranam gacchami".

ესეც ტყუილია. ქრისტიანობის არსი ერთადერთი სიტყვა ქრისტე რომ იყოს, მაშინ მხოლოდ და მხოლოდ მისი სიტყვა იქნებოდა საკმარისი ადამიანისათვის. მეორეც, თქვენთვის ქრისტიანობა მხოლოდ მართლმადიდებლობაა. მესამეც, ქრისტე რომ იყოს მთავარი, ეკლესია არ იქნებოდა საჭირო თავისი პოლიტიკური ფუნქციით.

ესეც ტყუილია. სულიერი ცხოვრების არსი ყველა რელიგიაში ერთიდაიგივეა. ყველა რელიგია ქადაგებს ზუსტად იმას, რასაც ქადაგებდა ქრისტე. რიტუალური სხვაობების გარდა და უაზრო დოგმების გარდა (მაგალითად, ჯვარზე ქრისტე ერთი ლურსმნით უნდა იყოს მიკრული თუ ორით), სულიერი ცხოვრება ერთიდაიგივეა ყველგან. ყველა ქადაგებს სიყვარულს, თავმდაბლობას, მიტევებას და გზას ასეთი ცხოვრებისაკენ.

ოღონდ, მართლმადიდებლურ სიყვარულს, მიტევებას და სიმდაბლეს სულ სხვა ხიბლი აქვს.

ნაწილობრივ სწორია. მცდარია ის, რომ ბუდიზმშიც და ისლმაშიც დამაარსებელს დიდი მოწიწებით ეპყრობიან. მართალია ის, რომ დამაარსებელს არავითარი აზრი არა აქვს და ვისაც არ უნდა ექადაგა მსგავსი რამ, რელიგია მაინც ჩამოყალიბდებოდა. ამის მიზეზი ბუდიზმში აშკარაა. ბუდიზმი ქადაგებს გზას განთავისუფლებისაკენ და ეს გზა შენ თუ უშუალოდ არ გამოცადე, არავინ დაგაძალებს. თვითონ გაუტამა ბუდა ამბობდა, ნურც მე დამიჯერებთ, ნურც ავტორიტეტს, ნურც ვინმეს ნათქვამს, ნურც იმას, რაც თქვენს გუნება განწყობას მოეწონება; არამედ პრაქტიკაში დარგეთ ჩემი სიტყვები და ამის შემდეგ გადაწყვიტეთ თქვენ თვითონო.

აბა ვინ დაარსა ქრისტიანობა? ქრისტიანობა დაარსა ადამიანებმა და არა ქრისტემ. ამისთანა რამის თქმა ისტორიაზე ხაზის გადასმაა. ქრისტემ იქადაგა როგროც უნდა გვეცხოვრა. ქრისტეს არ დაუარსებია არცერთი ეკლესია; ქრისტეს არდაუნიშნია არცერთი მღვდელი; ქრისტეს არ დაუყია ქრისტიანობა მართლმადიდებლობად, კათოლიციზმად და პროტესტანტობად; ქრისტეს არ უსწავლებია პირჯვარის გადაწერა; ქრისტეს არ მოუგონია ყველა ის რიტუალი, რაც ეკლესიაში სრულდება. და ყველაფერი ამის გარეშე, თქვენ ქრისტიანობას არ თვლით ქრისტიანობათ. თქვენ არ თვლით ადამიანს ქრისტიანად, რომელიც მხოლოდ ქრისტეს სიტყვებით საზრდოობს. თქვენ ამბობთ, რომ უნდა მოვინათლოთ, პირჯვარი დავიწეროთ, აღსარება ჩავაბაროთ (ქრისტემ ვისგან ჩაიბარა აღსარება ბოლოს ხომ ვერ მეტყვით?), სახლი ვაკურთხოთ, აღდგომაზე კვერცხები დავაგოროთ, პირჯვარის გადაწერისას, ხელი უკუღმა არ წაგვცდეს და, კათოლიკურად არ გადავიწეროთ. ამის მერე ეს ადამიანი ამტკიცებს რომ ქრისტიანობა (რაც მართლმადიდებლური შეიძლება იყოს მხოლოდ) ქრისტემ დაარსა.

მერე ბუდიზმზე წავიკითხე და იქ ხომ საერთოდ უამრავი შეცდომაა.

თუ ნამუსი გააჩნია ადამიანს და ობიექტურობაზე თავს დებს, ამას რა დავარქვათ? ქრისტემ რა დაწერა? ქრისტიანობაში დავა არ არის? რამდენი მიმართულება და სექტაა ქრისტიანობაში? თუ მარტო მარლმადიდებლური ქრისტიანობაა სწორი? მასე თუ მიდგა საქმე, ეგერ ბუდისტებშიც არიან სექტები (ნიჩირენი მაგალითად), რომელიც იმას ამტკიცებს რომ თვითონ გაიგო ბუდას მოძღვრება მხოლოდ. ობიექტურობა და სიმართლე ყველგან ერთიდაიგივე საზომი არ უნდა იყოს?

ჰინაიანა არის დამამცირებელი ტერმინი და ვისაც ბუდიზმზე ცოტა რაიმე ესმის, იცის ეს. იმაას რასაც ჰინაიანას ეძახიან, ქვია თერავადა. მეორეც, ბუდიზმის ყველა მიმართულება (თერავადა, ძენი, ჩანი, ვაჯრაიანა და ა.შ.) ამბობს, რომ მათი სწავლება უშუალოდ გაუტამა ბუდასაგან მოდის. მესამე, რა პანთეონზეა საუბარი? სად არის ბუდიზმში პანთეონი? რას ნისნავს პანთეონი? რა კულტზეა საუბარი საერთოდ? ვინ ან რა არის კულტი ბუდიზმში? რაიმე ახალია?

ჯერ ერთი, აბჰიდჰამა და არა აბჰიდჰართა. მეორეც, აბჰიდჰამა გვიან დაემატა ტიპიტაკას მეცნიერული კვლევებით და მიაწერენ მოგვიანო ავტორებს. მესამეც, ტიპიტაკა სიბრძნის კალათას არ ნიშნავს. ტიპიტაკა პალზე (რომელიც სანსკრიტთან ახლო მდგარი ენაა) ნიშნავს სამ კალათას. სანსკრიტზე ეს სიტყვა წარმოითქმება როგორც ტრი-პიტაკა. "ტრი" მოგეხსენებათ ბევრ ინდოევროპულ ენაში სამს ნიშნავს. ამ ყველაფერს დიდი მნიშვნელობა კი არ აქვს. უბრალოდ ნათლად მიუთითებს, რომ ამ სტატიის დამწერმა არ იცის არაფერი ბუდიზმის შესახებ და რა თქმა უნდა საერთოდ ვერ დაეყრდნობი ამას. თანაც, მე შეგპირდით ტყუილებს გაჩვენებთმეთქი და რაც უბრო ბევრ ტყუილს ვაჩვენებ, მით უფრო დალოცვილი იქნებით ზემო პირობის თანახმად

გავაგრძელებ კიდევ რამოდნიმე შეცდომების ნუსხას.



თერავადა და ჰინაიანა ერთიდაიგივე მიმართულებაა. ტერმინი ჰინაიანა მოგვიანებით გაჩნდა, მას შემდეგ რაც მაჰაიანა სწავლება შემოვიდა. მაჰაიანა თავისი შინაარსით დაუპირისპირდა თერავადას და გამოყო თერავადა როგორც უფრო დაბალი დონე. ესეც დოგმატმა ბუდისტებმა გააკეთეს, ამაყებმა და ყეყეჩებმა. მედიტაცია კიდევ ყველა მიმართულებაში მნიშვნლოვან ადგილს იკავებს.

გამაგებინეთ ვისი დაწერილია ეს ყველაფერი და ხელს აღარ შეგიშლით არაფერში; თქვენს იდილიას აღარ დავარღვევ ლამაიზმი არ ქვია ტიბეტურ ბუდიზმს (ლამაიზმი ევროპელებმა შეარქვეს). ტიბეტურ ბუდიზმს ქვია ვაჯრაიანა , რაც თავის მხირვ კიდევ 4 ძირითად სკოლად იყოფა ტიბეტში. მეორეც, მე-16 საუკუნეშიო კაცოო. ამის დამწერს http://en.wikipedia.org/wiki/Padmasambhava, http://en.wikipedia.org/wiki/Atisha, http://en.wikipedia.org/wiki/Naropa და ა.შ. გაუგია? თუ არ გაუგია, მაშინ ვიტყვი, რომ პადმასაბჰავა ინდოელი ვინმე იყო (რომელსაც ტიბეტელები ბოდჰისატვად მიიჩნევენ) და რომელმაც ვაჯრიანა (ანუ ტიბეტური ბუდიზმი) შემოიტანა ტიბეტში მე-8 საუკუნეში. ატიშას და სხვებსაც გადახედოს.

ეს ზემოჩამოთვლილი ბუდისტები მე-16 საუკუნემდე ადრე ცხოვრობდნენ. ეს როგორ გავიგოთ? სომხები რომ ამბობენ, ჩვენ ქრისტიანობა ჩვენს წელთაღრიცხვამდე მე-5 საუკუნეში მივიღეთო, ისე? გვატყუებენ ამ ყველაფერს?



ეს უკვე რელიგიის დამახინჯების და უგუნურების უმაღლესს ხარისხს აღწევს. ჯერ ერთი, ბოდჰიდჰარმამ (თვითონ იყო ინდოელი) ბუდიზმის ეს ფორმა ჩინეთში გაავრცელა და მას ჩანი ეწოდა იქ. მოგვიანებით იგი გავრცელდა იაპონიაში ძენის სახელით. მეორეც, ჩანის დამაარსებლად ჩანიც და ძენიც თვლის თვითონ შაკიამუნი ბუდას. ინტერესის გულისთვის ან გადახედეთ ჩანის ლეგენდას (მაჰაკასიაპას ღიმილზე, როცა ბუდამ ყვავილი აღმართა)რომ დამახინჯებული ინფორმაცია არ გქონდეთ ამ რელიგიაზე. თუ არადა, შეეშვით იმას, რაც არ გესმით. მე ერთი ბუდისტი ოსტატი არ მინახია, რომელიც ქრისტიანობას ქადაგებს (მის დამახინჯებაზე საერთოდ ზედმეტია საუბარი). თქვენ რატომ ასე? სპორტული ინტერესით უტოლებთ ერთ რელიგიას მეორეს? თუ რწმენა გაქვს მართალი, რაში გაინტერესებთ საერთოდ რას ქადაგებს ბუდიზმი ან სხვა რელიგია? მისი კულტია დაცინვა ხო? აბა ერთი რაიმე მიმითითეთ, ბატონო ავტორო, სადაც ძენის ოსტატი სხვა რელიგიას, ადამიანს, კულტურას დაცინის. მითხარით რომელი ოსტატი და რომელ ქადაგებაში აკეთებს ამას. ერთი ძენის ოსტატის ქადაგება, წიგნი მიმითითეთ, სადაც ის უანგარო სიყვარულზე, თავმდაბლობაზე და პატიებაზე არ საუბრობს და ერთი ოსტატი დამისახელე, ვინ ამ ყველაფერს არ ასრულებს პირად ცხოვრებაში. გისმენთ.

ლოგიკური ანალიზი ამ ავტორისთვის არის ტაბუდადებული. თუ ასეთი ლოგიკა გააჩნია, მაშინ აჩვენოს ეს.

ბატონო ზურაბ, გადახედეთ ცნობილ ვედანტისტის სწავლებებს (შანკარა, პაპაჯი, რამანა მაჰარში); გადახედეთ ე.წ. ტეტრალემას. გადახედეთ შემდეგ ლინკებს: http://en.wikipedia.org/wiki/Indian_logic, http://en.wikipedia.org/wiki/Buddhist_logic. გადახედეთ და დარწმუნდებით, რომ თქვენ ინდუიზმის ლოგიკას და ბუდიზმის ლოგიკას არ იცნობთ. ამიტომ გგონიათ, რომ ძენი განსხვავებულ ლოგიკაზეა დაყრდნობილი. ამას გარდა, თქვენ საერთოდ არ იცი მაგალითად თერავადას ისეთი მიმართულება, რასაც ეძახიან ტაილანდის ტყის ტრადიციას და რაც არსებითად არაფრით არ გასნხვავდება ძენისაგან.

მცდარია.

მცდარია.

მცდარია

და ა.შ. მცდარია.

მოკლედ რომ ვთქვათ, ამ ტექსტის ავტორი საერთოდ არ არის ბუდიზმის გაგებაში. და თუ ამ ნათქვამის მიმართ პრეტენზია გააჩნია, გამომეხმაუროს.


ბატონო ზურაბ ეკალაძე: საიდან ეს ყალბი ინფორმაცია?

neo
გულწრფელად მითხარი, როდესმე თუ გიცდია მედიტაცია და რამდენი ხნით? თუ არ გიცდია, ან 2-3 თვით და არასწორად, რა უფლება გაქვს როცა მედიტაციას ადარებ ლოცვას? ადამიანმა 2 რაღაც რომ შეადაროს, ორივე უშუალოდ უნდა ნახოს.

პერსონალურ კითხვა კიდევ პირადად შენ. თემას დაარქვი "რა არის ქრისტიანობა ?, მათთვის ვისაც ობიექტურობა უყვარს..." და სიყალბით არის სავსე (იოგაზეც გადავხედე და ბევრი რამ არა სწორია). ამ სათაურის ქვეშ, მე მეგონა ქრისტიანობის არსზე ისაუბრებდი. შენ კიდევ, ქრისიტანობას (და რა თქმა უნდა მხოლოდ მართლმადიდებლობას) უპირისპირებ სხვა რელიგიებს, რათა მისი უპირატესობა აჩვენო. აგერ კითხვები, რომელზეც გულახდილად უნდა გასცე პასუხები. მე თუ მომატყუებ, მაგას არ აქვს მნიშვნელობა. საკუთ თავში გაეცი. ჭეშმარიტად გწამს ღმერთის? ჭეშმარიტად გწამს ქრისტესი? თუ ჭეშმარიტად გწამს და შენს რწმენაში მხოლოდ და მხოლოდ უფალისადმი სიყვარული ურევია, რაში გაინტერესებს საერთოდ რას ქადაგებს სხვა რელიგიები? თუ ჭეშმარიტად გწამს უფლის, რატომ უპირისპირებ რელიგიებს?

რატომ ხდება ისე, რომ ბევრ რელიგიაში უდიდესი ხალხი ქადაგებს მხოლოდ გზას და არ უპირისპირებს თავიანთ რელიგიას ქრისტიანობას, ისლამს და ა.შ.? რატომ ხდება ისე, რომ მაინცდამაინც მართლმადიდებლები აყენებენ თავის რელიგიას სხვა რელიგიაზე წინ და ისიც სხვა რელიგიების დაცინვით და დამახინჯება-დაკოდვით? რა არის ამის მიზეზი?

P.S. სულიწმინდის მადლს გაფიცებთ, ეს პოსტი არ წაშალოთ. დარჩეს ისტორიას "ობიექტურობის" მხილებად


მიმაგრებული სურათ(ებ)ი

პოსტის ავტორი: ნონა თარიღი: Apr 7 2010, 11:12 AM

neo

guest1

აპოსტრიორი აზროვნების ლოგიკას ატარებ თიტქმის ყველა თემაში სადაც კი შენი მსჯელობა დავინახე.
და ეს ძალიან მცდარი მიდგომაა.
საცდელი ხორცის ნაგლეჯად საკუთარი თავი არავის ემეტება თუ აღნიშნული აზროვნება მისი მსოფლდამოკიდებულების ლაიკმოტივი არაა

ყველაფერი რის შესახებაც ადამიანი შეიტყობს საკუთარ თავზე რატომ უნდა გამოსცადოს?!
არცერთი პრაქტიკული მცდელობა უკვალოდ გადატარებული არ ხდება და ჩვეულებრივ მოკვდავს რა რჯის საიმისოდ რომ აბსოლიტურად ბუნდოვანი და უმიზნო რისკების ქვეშ დააყენოს თავი ?
მერე სხვებს რომ მოუყვეს მაგალითად თუ რითი განსხვავდება მედიტაცია ლოცვისაგან?

ღმერთმა ადამიანს ტვინი შემთხვევით არ მისცა, შემთხვევით არ მისცემია მოკვდავს აზროვნებისა და წინასწარგანსჯის უნარი.

შენ ხომ იცი რომ ცეცხლი წვავს?
როცა ვიღაც გეუბნება რომ მას გრძნობა ცეცხლზე მეტად წვავს შენი სწორხაზოვანი ლოგიკა ყოყმანის გარეშე უნდა მიუგებდეს: და რა იცი როგორ წვავს ცეცხლი გამოგიცდია ოდესმეო?

უმრევლესობას ალბათ არ აქვს გამოცდილება თუ როგორ უწვავს ცეცხლი საკუთარ ხორცს
სამაგიეროდ უნახავს რეალობაში ან ფილმში, ან სულაც წერილობით ლიტერატურაში აღწერით, შესაძლოა მხოლოდ მონაყოლითაც ის მტკივნეული შეგრძნება და ვიზუალურად გამოხატული შედეგი რომელიც ცეცხლთან ურთიერთობამ მოუტანა სხეულს.

კითხვაზე რატომ გგონია რომ იცის დამწვრობის შესახებ მისი დადებითი პასუხის შემთხვევაშიც კი ის ნაწილობრივ ცთომილია
იმიტომ რომ საკუთარ ტყავზე გამოცდილი რეალურად სხვა ხარისხისა იქნება
და მაინც ადამიანები მონაყოლის, მოსმენილის, დანახულის შთაბეჭდილებით განერიდებიან ცეცხლთან შეხებით ურთიერთობას.

უხვად იყენებს მეტაფორულ თუ პრაქტიკულ აზროვნება/ქმედებაში შედარებისას, ქცევის კოორდინირებისათვის.

ენდობიან გამოცდილთა მიერ გადმოცემულ ემოციებს
ან
ენდობიან საკუთარ აპრიორულ დასკვნას პროცესის შესახებ.

მაშ სადაა საჭიროება იმისა რომ ყველა მედიტაციაზე ხმის ამომღებელმა თავად დაკავდეს ამ პროცედურით?!
აქცენტირების გადატანა გამოცდილებაზე წმინდა წყლის რიტორიკაა და ნაკვებია სოფიზმის არაკეთილშობილური აზროვნებით.


პ.ს. სხვა თემაში შეგიძლია გააპროტესტო სოფიზმზე ჩემი აზრი, იქ უკეთ განვავრცობ და არგუმენტებსაც დავწერ შესაბამისად.

პოსტის ავტორი: guest1 თარიღი: Apr 7 2010, 11:41 AM

ნონა

მაშ ლოცვა რატომ უნდა გამოცადოს ადამიანმა? საიდან იცის ადამიანმა რომ ლოცვა მას აღამაღლებს?

თუ არ გამოგიცდია, საიდან იცი რომ ბუნდოვან და უმიზნო რისკს წარმოადგენს?

ამიტომ ითვლება ფსიქოლოგობანას თამაში არამართებულად. ვერ შექმენი ჩემი პორტრეტი სწორედ მე ნეო-ს აზრი მაინტერესებდა გულწრფელად. შენ კიდევ ისეთ რაღაცას მწამებ, რომ ამაზე ფიქრი დამჭირდა, რისი თქმა უნდა თქო.

ამ ტვინით, რომელიც ღმერთმა მოგვცა, მიჩვენე რომ ლოცვა შველის და მედიტაცია ღუპავს. გეკითხება დავუშვათ ადამიანი, რომელიც არჩევანის წინაშე დგება და გულწრფელად აინტერესებს მას ეს ამბავი. რას იტყვი, წმინდა მამებმა და ეკლესიამ აკრძალაო და ამგიტომ არ ვარგაო? მე რომ ვაკეთებ მედიტაციას, სატანის კარზე ვაკაკუნებ?

ვიცი, იმიტომ რომ დამიწვა ხელი და თან ბევრჯერ. რომელს არ დაუწვია ხელი ცეცხლზე ამ დუნიაზე? შენ? თუ არსებობს აქ ვინმე, რომელსაც ხელი არ დაუწვია ცეცხლზე?

და იმაზე რას იტყვით, ამდენი სიყალბე რომ წერია სხვა რელიგიებზე?

პოსტის ავტორი: ნონა თარიღი: Apr 7 2010, 12:27 PM

არაფერიც არ ვიცოდი

წლების წინ მითხრეს და არ დავიჯერე, გონებრივმა განსჯამ სასაცილოდაც არ იკმარა
მერე ძალიან რომ გამიჭირდა, უკვე წლების შემდეგ, გონების დაჯერების გარეშე დავემორჩილე ...
ერთი დღის, ორი კვირის, სამი თვის შემდეგაც კი არავითარი ამაღლება და მისდაგვარი არ მიგრძვნია
მხოლდ ნებისყოფას ვძაბავდი და დაახლოებით იმ განწყობით ვასრულებდი რითიც დღეს სტუდენტების უმრავლესობა ვიკიპედიადან რეფერატებს ამზადებს

მეტიც, ახლაც არ ვგრძნობ ამაღლებას,სამაგიეროდ როდესაც მოვუკლებ ან შევწყვეტ მაშინ ვგრძნობ დაცემას.
გათავისუფლდი სწორხაზოვანი ბჭისაგან და ეცადე როგორმე დაიჯერო ჩემი სიტყვები
დაიჯეროს იმიტომ გეუბნები რომ როცა გონებაა, მცირედი უტრირებით, გაკულტებული, ემოციური ემანაციების გაგება, რომელიც თავად არ გამოგირკვევია ზოგადად ჭირს


კამიკაძეს მიერ გაღებული მსხვერპლი მე უმიზნო (საზოგადოებისათვის) და უაზრო რისკად მიმაჩნია. შენ?
ამაში არგუმენტი რომ გებოძოს მე თავი უნდა ავიფეთქო?
ვაითუ მერე ფორუმზე წერა ვიუკადრისო და სადმე ამაღლებული ადგილიდან გმოძღვროთ დედამიწელები


საქმე იმაშია რომ ეგ რიტორიკული კითხვა იყო და არა პორტრეტი
არაუშავს, შემდეგში ამათი ერთმანეთისგან გარჩევაც გამოგვივა



ეს უკვე ნიშნავს იმას რომ შენ მომართული ხარ მხოლოდ დისკუსიისთვის და არაფერსაც არ არკვევ, მხოლოდ საკუთარს ჭეშმარიტების სახელით გვიმტკიცებ
სად ვთქვი მე რომმედიტაცია ღუპავს?
მხოლოდ არგუმენტაციაზე გამოგედავე და დაგისაბუთე კიდეც.
შენ კი ჩემს არგუმენტს უკვე ტრადიციისამებრ კითხვების ჯერით პასუხობ, რომელიც არგუმენტს გარეთ პასუხებს მოიაზრებს.
ეს კამათის ძალიან ბანალური და სოფიზმში აპრობირებული ხერხია, სამაგიეროდ უფლის მცნებებით ის ვერავის უქია, პირიქით!



უნდა მოგილოცოთ, უკვე მიცნობთ მასეთს
სანთლის თითზე მოთბუნებას თუ არ ჩავთვლით, ცეცხლთან არასოდეს მიცეკვია

მე ჯერ საკუთარიც არ ვიცი რიგიანად და სხვებზე ხომ სულ ვყუჩვარ

პოსტის ავტორი: neo თარიღი: Apr 7 2010, 07:28 PM

ბუდა ადამიანი იყო მისივე მოძღვრებით. ქრისტე ღმერთი იყო მისივე მოძრვრებით.

ბუდა იყო კაცი რომელის გაღმერთთდა, ქრისტე იყო ღმერთი რომელმაც ადამიანის ბუნება მიიღო...

ანუ აქ იგულისხმება რომ ქრისტიანობაში ათვლის წერტილი იწყება ქრისტედან, ბუდიზმში ბუდა მხოლოდ მოძრვარია და მთავრი მოძღვრებაა და არა მოძღვარი.

ამაში დამეტანხმება ნებისმიერი ბუდისტი და ეს არის ობიეტურობა. როცა ყველა ეთანხმება წარმოთქმულს.






არ არის ასე. ეს სიტყვებზე თამაშია. სხვა ენით გეტყვი. ქრისტიანობა არ იარსებებდა ქრისტეს გარეშე. ქრისტეს აღსრულებული საქმე არის ქრისტიანობის როგორც მოძრვრების საფუძველი... სხვა რელიგიებში ასე არ არის... ანუ აქ მტავარზე მტავრი მომენტია ქრისტეს ორბუნებოვნება და ჯვარცმა...

პოსტის ავტორი: Atman თარიღი: Apr 7 2010, 07:32 PM

neo

მთავარი არაა რას ამბობენ. მთავარია რისთვის ამბობენ და რას აკეთებენ. ქრისტეს შემთხვევაში ყველაფერი ნათელია. ბუდას კი ცოტა სხვა მისია ქონდა და ეს ძალიან დიდი და სხვა თემაა. ბუდას მთავარი მისია და მთავარი აქცენტი "ახიმსას" (არაძალადობის) დამკვიდრება იყო.

სხვადასხვანაირი მისიების გამო არ შეიძლება ქრისტეს და ბუდას ერთმანეთთან შედარება. მითუმეტეს სხვადასხვა გარემოში და სიტუაციაში მოვიდნენ. ეს არ ნიშნავს რომ ქრისტე ბუდაზე მაღლა დგას ან პირიქით.

და საერთოდ რა საჭიროა შედარებები? ვისაც ქრისტესი სჯერა ქრისტეს მიყვეს, ვისაც ბუდასი - ბუდას.

პოსტის ავტორი: neo თარიღი: Apr 7 2010, 07:37 PM

არც ეს არის ასე.

ბუდიზმი ნირვალანს ანუ ასოლიტურ სიკვდილს ქადაგებს და არა აბსოლიტურ სიცოცხლეს როგორც ქრისტიანობა... ბუდისტების მთავარი ამოცანა გაქრობაა და არა საუკუნო ცხოვრება.

ბუდიზმს საერთოდ არ აქვს ,,პიროვნების" და შესაბამისა უსასრულო პიროვნული ცხოვრების გაგება.

ამაში ნებისმიერ ბუდისტი დამეტანხმება. და ეს არის ობიექტურობა






ჰო ეგრე იყოს. უბრალოდ ვუპასუხე ზემოთ თქმულს.

საქმე იმაშია ომ დავით მეფსალმუნე სულიწმინდით ამბობს: ,,ყოველნი ღმერთნი წარმართთანი ეშმაკ არიან". მე ამისი მჯერა.

პოსტის ავტორი: Atman თარიღი: Apr 7 2010, 07:46 PM

neo

გეთანხმები! და ეს ბუდიზმის ძალიან უარყოფითი მხარეა! მაგრამ...

მოკლედ ვეცდები ავხსნა ისე როგორც ვედებში წერია:

ვედებში წერია (წინასწარმეტყველებებში) რომ ბუდა არის ღმერთის ავატარი, რომელიც მოდის იმისთვის, რათა აღკვეთოს ცხოველთა კვლა. იმ დროს ინდოეთში ვედებს არასწორ ინტერპრეტაციას უკეთებდნენ და იმ მონაკვეთებს იღებდნენ მისგან , რომლებიც აწყობდათ. და ისე ხსნიდნენ როგორც აწყობდათ. ბუდამ ასე ვთქვათ მოატყუა ეს ცოდვილი ბრაჰმანები და უარყო ვედების ავტორიტეტი საერთოდ, და აკრძალა ხორცის ჭამა. თითქოს ათეიზმისკენ მოუწოდებდა, მაგრამ ფაქტიურად აიძულა რომ მისთვის ეცათ თაყვანი (და ბუდიზმის ბევრი მიმდინარეობა ბუდას სცემს ახლაც თაყვანს) ბუდა კი ღმერთის ავატარია...

შემდეგ უკვე მოდის შივას ინკარნაცია (მთლად ღმერთი არაა, მაგრამ არც ნახევარღმერთია. ღმერთის ერთგული მსახურია. მოკლედ ეს რთული ასახსნელია და დროს არ დავკარგავ) რომელსაც ერქვა შანკარა (შანკარაჩარია) შანკარას მისია იყო განედევნა ინდოეთიდან ბუდზმი და აღედგინა ვედების ავტორიტეტი (უფრო სწორი აღქმით, ვიდრე ბუდიზმამდე იყო). ფილოსოფია მან თითქმის იგივე შეინარჩუნა, რაც ბუდიზმშია. იმ განსხვავებით რომ აღიარებდა არა სიცარიელეს, "არაფერს" არამედ ბრაჰმანს, ანუ ატმანს ანუ იმას რასაც სახელი არა აქვს და თან არაფერია და თან ყველაფერიი. ამავე დროს ბუდისტებისგან განსხვავებით აღიარებდა სულის არსებობასაც. ამბობდა რომ ყველანი თანასწორნი ვართ და ყველანი შეგვიძლია გავხდეთ "ღმერთები") მოკლედ ბუდისტებს ამის დაჯერება არ უნდა გაჭირვებოდათ, ჰოდა მოექცნენ შანკარაჩარიას ფილოსოფიაზე და ამავე დროს დაბრუნდა და ისევ განმტკიცდა ვედების ავტორიტეტი (და თან რა თქმა უნდა ისევ დარჩა "არაძალადობის" პრინციპი.

აი ამის მერე კი ვედებში წერია რომ მოვა ღმერთის "ფარული ავატარი" რომელიც იტყვის რომ ღმერთის მსახურია და არა ღმერთი და გაავრცელებს პერსონალიზმს, ანუ პიროვნული ღმერთის (და არა უპიროვნო ბრაჰმანის) თაყვანისცემის რელიგიას... პროდოლჟენიე უჟე სლედოვალოოოო მაგრამ ეს სხვა თემაა.

პოსტის ავტორი: neo თარიღი: Apr 7 2010, 07:51 PM

არც ეს არის სწორი.

ქრისტიანობა ქრისტემ დაარსა. და ეს რიტუალები (მართალია მცირედი სახეცვლილებით) ქრისტედან მოდის... ქრისტემ გადასცა მოსწავლეებს, იმატამ თავის მოსწავლეებს და იმათმა კიდევ თავის მოსწავლეებს... და ასე მოვიდა ,,სამოციქულო" ეკლესია დღემდე...

კათოლიკებმა გადაუხვიეს ტავის დროზე, შემდეგ კათოლიცისმში ბუნებრივად დაიბადა პროტესტამტიზმი... მხოლოდ სამოციქულო ეკლესია მიჰყვება პირვანდელ სწავლებას... ამიტომაც უწოდებენ ორთოდოქსულს მართმადიდებლობას. ამაში ნებისმიერი კათოლიკე და პროტესტანტი დამეტანხმება და ეს არის ობიექტურობა.

ეკლესიის დაფუძნების დღეა როცა ქრისტე აღდგომის შემდეგ ამაღლდა და რამოდენიმე დღეში სულიწმინდა გამოაგზავნა ეკლესიის დასაარსებლად... ტან ამაღლებისას დაიბარა ასე ვიზავო... ეკლესიის დაარსება იყო შედეგი. და ეკლესიას ძალიან კონკრეტული მისია დაუსახა.

რაც შეეხება ქრისტეს სიტყვებით საზრდოობას ეს პროტესტანტული აბსურდია. სახარება ეკლესიამ დაწერა და ეკლესიაზე უკეთესად არავინ იცის რას გულისხმობდა იმ სიტყვებში როცა წერდა... სხვას სიტყვები ნაკლებად ესმის ან სხვაგვარად ესმის... ამის ობიეტური არგუმენტია 2000 ზე მეტი პრიტესტანტული მიმართულება რომლის მიზეზი მხოლოდ და მხოლოდ ამ ტერმინშია ,,მხოლოდ წმინდა წერილი"...



ძალიან ხშირად გამიკეთებია და ახლაც ვაკეთებ ხოლმე. უფრო ღრმად წლებვის წინ ვაკეთებდი როცა იოგაზე ვარჯიშობდი. და ხან ანთებულ სანთელს ვუყურებდი და ხან ატასგვარ სისულელეებს ჩავდიოდი. თვითგიპნიზზეც ბევრი მიმუშავია და ძალიან კარგად ვიცი რა განსხვავებაა ლოცვასა და მედიტაციას შორის.

პოსტის ავტორი: Atman თარიღი: Apr 7 2010, 07:52 PM

კიდევ დავამატებ რომ ინდოეთში რელიგიების განვითარება არ მინდა შევადარო ან დავუპირისპირო ქრისტიანობას. ინდოეთი სხვა ხაზით და სხვა ტემპებით ვითარდებოდა. ის ადგილი კი, სადაც ქრისტე მოვიდა ძალიან განსხვავებული იყო ინდოეთისგან და სულიერად განვითარების თვალსაზრისით საკმაოდ ჩამორჩებოდა ინდოეთს. ასე რომ ქრისტეს გაცილებით მეტი "სამუშაო" და რთული მისია ქონდა ვიდრე ბუდას ან შანკარას.

პოსტის ავტორი: neo თარიღი: Apr 7 2010, 07:58 PM

იმიტომ რომ მე ამ დაპირისპირებებით მივაგენი ქრისტიანობას. შთამომავლობით არ მიმიღია. ჯერ ავწონე და მერე მივიღე გადაწყვეტილება.

მწაამს ? რა თქმა უნდა ძალიან მცირედ მწამს. რწმენა საქმით საბუთდება და არა ემოციური სიყვარულის განცდით. ჩემი საქმეები მოწმობენ ჩემ რწმენაზე უპირველესად ჩემ თავთან და შემდეგ ღმერთთან ურთიერთობაში. ჩემში რწმენა და ეჭვი მუდმივ ჭიდილშია და მე მუდმივ ძიებაში ვარ...

აი მტას რომ ვეტყვი გაიწიე თქო და გაიწევა მაშინ გამოჩნდება რომ ნამდვილად მწამს...

ვუპირისპირებ იმიტომ რომ ჭეშმარიტებას მივაგნო და სრულყოფილებისაკენ ვიარო... საქმით... რეალური ფერისცვალებით...

პ.ს.

ისე ის სიტყვები ჩემი არ არის. მგონი მამა თეოდორეს ქადაგებებიდან არის ამოჭრი და არ განმირისხდე თუ სრულყოფილ პასუხებს ვერ მიიღებ ჩემგან.






ვერ ვხდები საერთო რა შუაშია. ქრისტე რადიკალურად განსხვავებული მიმართულებით მიდის... არანაირი საერთო არ აქვს ბუდასთან... რავი ჩემთვის ეს ძალიან აშკარაა...

პოსტის ავტორი: Atman თარიღი: Apr 7 2010, 08:01 PM

გეთანხმები. მაგრამ ინდოეთშიც მოვიდა ავატარი, რომელიც იგივეს ქადაგებდა რასაც ქრისტე. როგორც წეღან ვახსენე ეს იყო ფარული ავატარი და ის ამბობდა რომ ღმერთის მსახური იყო, და როდესაც თაყვანს სცემდნენ და ეუბნებოდნენ ღმერთი ხარო, ყოველთვის უარყოფდა ამას. და მის შესახებ ვედების წინასწარმეტყველებებშიც წერია. მისი ცხოვრება სასწაულებით იყო სავსე და ყველაზე მეტად ინდოეთში არსებული მიმართულებებიდან ეს მიმართულება გავს ქრისტეს მოძღვრებას (და არა ქრისტიანობას).

პოსტის ავტორი: ikanosi თარიღი: Apr 7 2010, 08:05 PM

Atman
ქრისტე ღმერთი არის

პოსტის ავტორი: Atman თარიღი: Apr 7 2010, 08:07 PM

ikanosi

ჭეშმარიტად!

პოსტის ავტორი: ikanosi თარიღი: Apr 7 2010, 08:11 PM

Atman
სულ სხვანაირად ფიქრობდი მეგონა რაცხა

პოსტის ავტორი: Atman თარიღი: Apr 7 2010, 08:12 PM

ikanosi

მე რა დროს რას ვფიქრობ შენ კი არა უხუცესმა ფორუმელებმა ვერ დაადგინეს ჯერ

პოსტის ავტორი: guest1 თარიღი: Apr 7 2010, 10:02 PM

ნონა

ჯერ ერთი ლოცვის როლს არავინ უარყოფს. მეორეც, მე უნდა ვეცადო როგორმე დავიჯერო შენი სიტყვები და შენ უნდა ეცადო როგორმე არ დაიჯერო ჩემი სიტყვები? რატომ ვითომ? უფრო კარგად საუბრობ? მე ლოცვითაც მილოცია და მედიტაციაც გამიკეთებია. შენ მოერე არ გაქვს გამოცდილი და მიმტკიცებ, სავსებით არარაციონალურად და უსაფუძვლოდ, რომ ერთი კაია და მეორე ცუდი. ვინ არის ჩვენს შორის სოფისტი?

შედარებები მოგყავს ისეთი, რომ გაგება მიჭირს. სად კამიკაძის მიერ თავის აფეთქება და სად მედიტაცია? მსოფლიოში ალბათ მილიარდზე მეტი კამიკაძეა შენი მსჯლეობით.

რამ მნიშვნელობა აქვს ფორუმზე დამმოძღვრავ და შემაფასებ თუ სადმე ამაღლებული ადგილიდან გააკეთებ ამას?

მე კამათისათვის ვარ მომართული-ანუ, თუ სამართლიანი კითხვა დაგისვი, რაც შენი პასუხის სიმცდარეს კითხვაშივე ავლენს, ეს უკვე კამათისათვის მომზადებაა. მედიტაცია ცეცხლთან თამაშს და კამიკაძის მიერ თავის აფეთქებას ადარებ და მერე მეკითხები სად ვთქვი რომ მედიტაცია მავნეაო? მაშ რა არის მედიტაცია, კარგია თუ ცუდი?

რა თქმა უნდა, როცა უხერხულ კითხვებს სვამს ადამიანი, მაშინ სოფიზმის გადაბრალება ერთადერთი ხერხია. თანაც, რომელ არგუმენტზე მესაუბრები და რას არ გავეცი პასუხი. იმას რომ მედიტაცია ცეცხლია და ბომბზე თავის აფეთქება? ამას თუ არგუმენტს ეძახი, ეგ არ ვიცი. თუ სხვა არგუმენტი მიუთითე და გამომრჩა, მაშინ მე ბოდიშს მოვითხოვ და უბრალოდ დამიკოპირე ის არგუმენტი.

პოსტის ავტორი: ნონა თარიღი: Apr 7 2010, 10:39 PM

კარგი არ დაიჯერო
ისე მცდარ ინტერპრეტაციებს მოერიდე, ასე საუბარი ბევრად შედეგიანი იქნება

გამოდის შენ მაინცადამაინც დიდი ყურადღებით არ გაცნობიხარ ჩემს პოსტინგს აპრიორული აზროვნების შესახებ


ტექსტი კონტექსტითურთ წაიკითხე თუ შეიძლება, კი არ შევადარე, მხოლოდ აზროვნების ფორმა სხვა სიტუაციას მოვარგე

ეტყობა გავიწყდება რომ კონკრეტულად მე საერთოდ არ ვკამათბ მედიტაციის ავ-კარგიანობაზე, მხოლოდ შენს სტილს, "თუ არ გამოგიცდია საიდან იცი"-ს ვეწინააღმდეგები.
დანარჩენი ჩვენი საუბრისას სრულიად უმნიშვნელოა ჩემთვის, არც შევხებივარ.


არ გმოძღვრავ
რაღაც არასწორად გაიგე ეტყობა.
არ შემიდარებია, მე უკვე გითხარი რომ კამიკაძე ვახსენე აზროვნების ფორმის მცდარობასთან დაკავშირებით!


ჩემთვის ეგ უხერხული კითხვა არაა

მთელი საუბრის განმავლობაში პირველად(!) ვაფიქსირებ ჩემს აზრს მედიტაციის მავნებლობაზე, რომელიც არ გავს კამიკაძის მავნებლბის სქემას არსით.
შიგნიდან ანგრევს ადამიანს.

შენ არ დანგრეულხარ?
ახლა არ მითხრა არაო

თუ იცი რომ არ დანგრეულხარ საიდან იცი რომ რაც ახლა ხარ დანგრეულობა არაა

პ.ს. შენს სტილში

პოსტის ავტორი: guest1 თარიღი: Apr 7 2010, 11:58 PM

ნონა

"აბა მედიტაცია ცუდიაო" არ მითქვამსო? ხოდა, მე რაც გითხარი ის არის სიმართლე-შენ შენს დოგმას უწოდებ ჭეშმარიტებას. მედიტაცია შეიძლება ცუდის იყოს შეიძლება კარგი. ყველა წამალი ასეა: ზოგს რგებს ზოგს ავნებს-ლოცვის ჩათვლით. მაგრამ, შენ ყოველგვარი გამოცდილების გარეშე დოგმატურად იღებ ამ ყველაფერს და მერე მიმტკიცებ არგუმენტები მოგეციო. რომელია არგუმენტი, ესა, "მთელი საუბრის განმავლობაში პირველად(!) ვაფიქსირებ ჩემს აზრს მედიტაციის მავნებლობაზე, რომელიც არ გავს კამიკაძის მავნებლბის სქემას არსით.
შიგნიდან ანგრევს ადამიანს."? ამას ქვია არგუმენტი? აი უნდა ვაჩვენო გიოდელს და რასელს? არგუმენტის სხვადასხვა გაგება გვაქვს მე და შენ, და რა თქმა უნდა, მე ვცდები

პოსტის ავტორი: guest1 თარიღი: Apr 8 2010, 01:14 AM

neo

ეს პასუხი რა მოსატანია მერე (straw man argument)? მე იქ რაც დავწერე, ვუპასუხე იმას, რომ "არცერთ რელიგიაში დამფუძნებელს ისეთი მნიშნველობა არ ენიჭებაო, როგორც ქრისტიანობაში ქრისტესო." ბუდიზმში ბუდა არ წარმოადგენს ღმერთს და ქრისტიანობაში ქრისტე ღმერთად ითვლება-ამაზე არ ვედავები არავის. მაგრამ გაუატამა ბუდას მიმართ, როგორც მასწავლების მიმართ რომელმაც ეს სწავლება მოიტანა, შინაგანად დიდი მნიშვნელობა ენიჭება, რაც იმაში გამოიხატება, რომ მის სწავლებას ასრულებენ და არ ქაქანებენ. ნუ მოქაქანეებიც ბევრი ყავს, მაგრამ ეს მოქაქანეები არაფერს წარმოადგენენ, ისინი არ უძღვებიან ხალხს.

ქრისტიანობა არ იარსებებდა ქრისტეს გარეშე, მერე რა? ქრისტე ქრისტიანობის დასაარსებლად არ მოსულა. თუ სიტყვებზე თამაშია, მაშინ მითხარი სად თქვა ქრისტემ რომ ეკლესიები ამიგეთო, იერარქიები შექმენითო, მე ჯვარზე გამაკრავენ და მერე ასეთი ჯვარი გულდაკიდებული ატარეთო, აღსარებები ჩააბარეთო და ა.შ.? მიჩვენე სახარებებიდან სად არის ეს ყველაფერი მითითებული. მიჩვენე სად თქვა ქრისტემ, რომ თუ მარტო მე გამომყვებით და ეკლესიას არ დაიჯერებთ დაიღუპებითო? ეს არის სიტყვების თამაში? თუ არ თქვა ასეთი რამ, მაშ რატომ არ ქვია ქრისტეს სიტყვების სიცოცხლეში დამნერგავ და ქრისტეს ღვთიურობის მორწმუნე ადამიანს ქრისტიანი ეკლესიაში წასვლის გარეშე, და რატომ ქვია მარტო მართლმადიდებელ მრევლს რომელსაც ქრისტეს სიტყვიდან ერთი ნაწილის შესრულებაც არ შეუძლია, ქრისტიანი? მეისტერ ეკჰარტი (კათოლიკე, დიმინიკეს ორდენის დიდი ადამიანი) ქრისტიანი არ იყო და შენ ან კიდევ ვინმე სხვა ამ ფორუმზე ქრისტიანი ხართ?

მანახე შენი ერთი ბუდისტი, მოიყვანე აქ ფორუმზე, და მიჩვენოს რომ ეს ასეა. მცდარია ეგ შეხედულება. რაც არ გესმის, იმაზე ნუ საუბრობ. კარგი, ციტატებს მოვიყვან, ცოტას ავხსნი და თუ კიდევ შემეკამათე ამ საკითხში, მაშინ აღარაფერს ვიტყვი. პირველ რიგში, ტიპიტაკაში ნირვანაზე საუბარი ბუდას მიერ სულ სხვადასხვა ასპექტში ხდება. საბოლოო ჯამში, როცა ბუდას უსვამე კითხვას რა არის ნირვანა, ის პასუხობს, რომ ნირვანა არის სტრესისაგან განთავისუფლება, ცუდი ჩვევებისაგან განთავისუფლება, ეგოსაგან განთავისუფლება. აგერ უდანაში (ტიპიტაკაში ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი წიგნია) რას ამბობს ბუდა:
აგერ კიდევ რას ამბობს:

მე პირადად, ოცა სახარებას ვკითხულობ მეისტერ ეკჰარტის თვალით, ნირვანასა და ცათასასუფეველს შორის განსხვავებას ვერ ვხედავ. იყვნენ ქრისტაინები საქმით, რომელიც გვეუბნებოდნენ ცათა სასუფეველი ჩვენშია და მათ მიერ შემოთავაზებული გზა ამ სასუფევლის დამკვიდრებისაკენ, არაფრათ არ განსხვავდება ბუდიზმის მიერ შემოთავაზებული გზისაგან (მარტო სიტყვებშია განსხვავება). ვისაც აქვს წაკითხული შუა საუკუნეების ქრისტიანის თხზულება the cloud of unknowing და იცნობს ბუდიზმს, მიხვდება რასაც ვამბობ. როცა ქრისტე ამბობს საკუთარ თავს მოუკვდითო და ჩემს წინაშე გაცოცხლდებითო, მე ეს მესმის ისე, როგორ მეისტერ ეკჰარტის მსგავსი ქრისტიანები წერდნენ: ეგოს სრული ანიჰილაცია უნდა მოხდეს და მაშინ დაიწყებს ადამიანში უფალი გამოცხადებას. ეს კიდევ მეტი არაფერია, თუ არა რასაც ბუდიზმი ქადაგებს. უფრო მეტიც, სუფიზმში არაფერი სხვაობა არ არის. ბუდიზმს უბრალოდ სხვანაირი სიტყვები აქვს ამისათვის და სხვანაირი მიდგომა.

ნირვანაზე ბუდიზმში ბევრნაირი ახსნა არსებობს-ამის ახსნას ცდილობს ის, ვინც ფილოსოფიით და მჭერმეტყველებით არის დაინტერესებული, თურემ, ვისაც ჭეშმარიტად აინტერესებს ბუდას მოძღვრება, იქ ნათლად ჩანს, რომ ნირვანას საერთოდ რაიმე მნიშვნელობა არ აქვს, უფრო სწორედ მასზე საუბარს და ატასგვარ ფილოსოფიურ აბსურდს. http://www.accesstoinsight.org/lib/thai/dune/index.html ეს კაცი ტაილანში (სადაც თერავადა ბუდიზმია გავრცელებული) იყო უდიდესი ადამიანი, ბრძენი და ყველა ცნობილი ერი თუ ბერი (მეფეებისა და ცნობილი ბუდისტი ბერების ჩათვლით) მიდიოდენ მასთან პატივის მისაგებად და რჩევისათვის.

აგერ რას ამბობს ეს ადამიანი, როცა მას ეკითხებიან ნირვანაზე:ამ კაცს ეკითხებიან, რომ "ჩვენ გვჯერაო, რომ დღეს-დღეობით ბევრი ადამიანი არსებობს, რომელთაც ამ ნირვანას მიაღწიესო და რატომ არ აცხადებენ ესენი სახალხოდ ამ ყველაფერსო?". ეს ადამიანი პასუხობს: "მათ ვინც გამოიჭვიძა, არ საუბრობენ რის მიმართ გამოიღვიძეს, რადგანაც გამოღვიძება დგას ყველა სიტყვებზე მაღლა და სიტყვებს სცდება."

აგერ კიდევ რას ამბობს ეს კაცი: ამა კაცს ეკითხებიან, თუ მიაღწიე ნირვანასო. ეს კაცი პასუხობს: "არ არსებობს რაიმე რომელიც ნირვანას მიაღწევს და არ არსებობს რაიმე, რომელიც ნირვანას არ მიაღწევს." ამაზე დიდ ბუდისტ ავტორიტეტს შენ მე ვერ დამისახელებ. ხოდა რა თქვა ახლა ამ ადამიანმა ნირვანაზე გამრკვიე ერთი, ან გაგვარკვიონ იმ ბუდისტებმა, შენ ვისაც მიმართავ.

ასეთი იყო ბუდას პასუხებიც და ასეთი არის ჭეშმარიტი ბრძენის პასუხებიც. ისინი არ საუბრობენ მეტაფიზიკურზე და ადამიანს აძლევენ იმას, რაც მიეხმარება მათ. რა არის ნირვანა? როგორია ის? რა ხდება იქ? და ა.შ. არის ჩიხში მოსამწყვდევი კითხვები ბუდას სწავლებაში.

თუ მაინცდამაინც ასეთი აზრის ჩამოყალიბება გინდა ნირვანაზე, მაშინ ბევრი უნდა წაიკითხო ბუდისტური ლიტერატურა. უნდა გაიგო რა არის შუნიატა, მადჰიამაკა, ორი ჭეშმარიტება და ა.შ. უნდა წაიკითხო სხვადასხვა მიმართულებებიდან და ბოლოს ისევ ერთ დასკვნას გააკეთებ: ყველას სხვადასხვა აზრი აქვს ამის თაობაზე და უაზრობაა და აბსურიდა ამ კითხვაზე პასუხის გაცემა.

მე შემიძლია ვთქვა ამის მჯერა. მაგრამ, გააჩნია რას ჩადებ სიტყვა წარმართში. იქნებ წარმათში იმ ადამიანს გულისხმობს, რომელსაც ქრისტეს რწმენა შიგნიდან არ გააჩნია, მას საქციელში არ ბაძავს და თავის რელიგიურობას უამრავი არაფრის მომცემი რიტუალით "ამაგრებს"? რა იცი, ხომ ვერ იქნები დარწმუნებული ამაში?

რომელი რიტუალი გადასცა? ჩამოთვალე ყველა ეს რიტუალი. მე რაღაც ერთი რიტიუალიც არ მახსენდება.

აბა რა, იმას ხო არ იტყვი ჭეშმარიტ რწმენას არ მივსდევო. კათოლიკე რომ დაგეთანხმება ამაში, მაშინ კარგი. ვინ არის კათოლიკე აქ, რომელიც დაგეთანხმება რომ შენ მართლმადიდებელი ხარ და ის ცრუმადიდებელი?


მიმაგრებული სურათ(ებ)ი

პოსტის ავტორი: ნონა თარიღი: Apr 8 2010, 09:29 AM

guest1

სანამ შენ იძახდი ცუდს ამბობო მე არაფერიც არ მქონდა ნათქვამი, მტიც ავ-კარგზე არცერთი სიტყვა არ მითქვამს, თანაც საერთოდ არსად არ დამიფიქსირებია
მე სულ სხვა რამეზე გეკამათები და შენ რატომღაც არ გსურს მასზე საუბრის გაშლა
:გასაგები:


აუუ, არ გინდა გაგება, მე კიდევ გამეორება მეზარება


გიოდელი და რასელი არასოდეს თხოულობდნენ მაინცადამაინც მათგან მოესმინათ მსჯელობა ვინც ცდისეულად საკუთარ ტყავზე განიცადა განსახილველი ფაქტის გავლენა.

თანაც არგუმენტი ის არაა, რასაც შენ აციტირებ ხოლმე ჩემი ტექსტიდან

მე არგუმენტის საყოველთაოდ მიღებულ დეფინიციას ვგულისხმობ ხოლმე, შენი არ ვიცი

პოსტის ავტორი: guest1 თარიღი: Apr 8 2010, 11:30 AM

ნონა

საყოველთაოში რას გულისხმობ: საყოველთაო საყოველთაოს თუ საყოველთაო მართლმადიდებლურს?

აი შენი არგუმენტიც:ამას არ ქვია კარგი არგუმენტი. მასეთ არგუმენტებს ორი მხარე აქვს და შენ მოხლოდ ერთ მხარეს უყურებ. 1) წინასწარ განსაზღვრული გაქვს უკვე, რომ ლოცვა კარგია (რასაც მე არ ვუარყოფ) და მედიტაცია ცუდია. ეს კიდევ, შენი არგუმენტის ამოსავალი წერტილი კი არ უნდა იყოს, არამედ დასამტკიცებელი დებულება. ასეთ მსჯელობას ქვია begging the question, ან კიდევ მანკიერი წრე; 2) არავინ იბადება ამ ქვეყნად, რომელიც დაბადებიდან მოყოლებული ლოცულობს. ყველა ადამიანი იგებს ლოცვის ავკარგიანობაზე ისევე როგორც მედიტაციის ავკარგიანობაზე. ასე და ამგვარად, ჩვეულებრივი მოკვდავისათვის ლოცვაც გაუგებარი რისკის მატარებელი ქმედებაა, სანამ მას უშუალოდ არ გამოცდის ადამიანი. შენ მსჯელობა აქ არის ცალმხრივი დასკვნით, მაშინ როცა მსგავსი მსჯელობის საფუძველზე ლოცვაც და მედიტაციაც ერთიდაიმავე გაუგებარი რისკის რამეს წარმოადგენენ; 3) appeal to ridicule და ad homminem მსჯელობები გაქვს საკმაო რაოდენობით-თუ დამიჯერებ, არ მწყინს ეს მე. უბრალოდ მივუთითებ მსჯელობაში fallacies. არგუმენტისათვის არ ვარგა ეგ; 4) იყენებ არასწორ შედარებებს; 5) ღმერთმა ადამიანს ტვინი მისცა, მაგრამ ასეთები მხოლოდ მართლმადიდებლური ტვინები არიან, რადგანაც მათ შეუძლიათ განსჯის საფუძველზე გადაწყვიტონ რა არის ცუდი და რა არის კარგი-ამას ამბობ. არადა შენი განსჯა წმინდად რწმენას ეხება და appeal to authorities. ავტორიტეტთან მიმართვა მსჯელობის ჩვეულებრივი წესია, რა თქმა უნდა, მაგრამ შენთვის ავტორიტეტები არიან მხოლოდ და მხოლოდ მართლმადიდებლები, მაშინ როცა სხვისი ავტორიტეტები ა პრიორი შეცდომაში არიან; აგერ კიდევ ამის მაგალითი: "ენდობიან გამოცდილთა მიერ გადმოცემულ ემოციებს ან ენდობიან საკუთარ აპრიორულ დასკვნას პროცესის შესახებ". საკუთარი დასკვნა აქ არსად არ არის. ეს არ არის საყოველთაო ლოგიკა. როცა მედიტაციის სიავეზე დასკვნას აკეთებ და ისიც მხოლოდ მსჯელობის საფუძველზე, უამრავ მხარეს უნდა მოუსმინო. შენ კიდევ მხოლოდ ერთ მხარეს უსმენ. და, რაც უკვე ავღნიშნე, შენთვის ავტორიტეტი არ არის ჩემთვის ავტორიტეტი და პირიქით. უამრავი ადამიანი, რომელშიც დავინახე ყველა დადებითი თვისება, საუბრობს მედიტაციის სიკეთეზე. 7) "მაშ სადაა საჭიროება იმისა რომ ყველა მედიტაციაზე ხმის ამომღებელმა თავად დაკავდეს ამ პროცედურით?!"-დასკვნა, რომელსაც ორი მხარე აქვს და ისევ და ისევ ეყრდნობა რწმენას.

აი საყოველთაო მსჯელობა: როცა შენი დაკსვნები მხოლოდ და მხოლოდ დოგმებზეა დამყარებული და მხოლოდ და მხოლოდ რწმენის საფუძველზე იღებ, ნებისმიერ რწმნეას აქვს არსებობის უფლება. ასეთ დასკვნებს ყოველთვის ექნება ცალხმრივი მხარე მორწმუნეს მხრიდან.

რაც შეეხება მედიტაციას. არსებობს მედიტაცია და არსებობს "მედიტაცია". განსხვავება ეს არის: "მედიტაციის" დროს ადამიანი ხილვებს ხედავს (რაიმეზე კონცენტრაციისას ეს თითქმის ყველასათვის არის შესაძლებელი) და დიდ სიამოვნებას ღებულობს. ამის შემდეგ, ასეთ ადამიანს უჩნდება იმაზე დიდი ამპარტავნობა, რაც მანამდე ქონდა. ამის შემდეგ, ასეთი ადამიანები გვმოძღვრავენ კათედრიდან და თვითონაც არ იციან, რომ ტალახში იფლობიან. ეს არის ის "მედიტაცია", რაზეც შენ შეიძლება საუბრობდი. მაგრამ, შენ არა მგონია იცოდე (რადგანაც არა გაქვს სწორი წარმოდგენა მედიტაციაზე), რომ არსებობს მედიტაციაც. არსებობს მედიტაცია, რომლის დროსაც ადამიანი უბრალოდ აღიქვავს და აცნობიერებს ყოველგვარი ინტერპრეტაციის გარეშე. ასეთი მედიტაციის დროს აღმოაჩენ საკუთარ თავში იმ ეგოს, რომელსაც ამდენს ველოლიავებით და ეს ეგო თავისით იწყებს მოცილებას ნელ-ნელა; ასეთი მედიტაციის დროს, ის თვისებები რაც ქრისტემ იქადაგა, ადამიანში მოდის სადღაციდან და ასევე სადღაციდან მოდის, რომ ეს თვისებები მას არ ეკუთვნის, არამედ დიდი და განუსაზღვრელი რამ აძლევს მას; ასეთი მედიტაციის დროს, ადამიანი ხვდება, რომ, რადგანაც მას არაფერი ეკუთვნის, არ უნდა დაიკვეხნოს კუთვნილება და ა.შ. და ა.შ.

აი ჩემი ავტორიტეტი რას ამბობს "მედიტაციაზე":აქ საუბარია იმაზე, რომ როცა კონცენტრაციის უნარს აღწევს ადამიანი, მას ათასგვარი ხილვები უჩნდება. ზოგი სამოთხეს ნახულობს, ზოგი ბუდას ხედავს, (ის ვინც ქრისტიანობაში არის გაზრდილი ხშირად ქრისტეს ხედვას), ზოგი სხელიდან გამოდის და მოგზაურობს და ა.შ. ამ ბრძენკაცს (სახელად ლუანგ პუ-ს) ამას უყვებიან და ეკითხებიან: "ეს ხილვები რეალურია?" ეს კაცი პასუხობს: "თავისთავად ხილვები რეალურია, მაგრამ ხილვის ობიექტი არარეალურია". ეს კაცი, ქრისტიანულად რომ გადმოვთარგმნოთ, ასწავლის რომ ასეთ ხილვებზე აყოლა არის ეშმაკის აყოლა. ასეთ მედიტაციისაგან ხალსხ მოუწოდებს, რომ თავი შეიკავონ.

აი რას ამბობს ჭეშმარიტ მედიტაციაზე და როგორ უპირისპირებს "მედიტაციას":ასე ითარგმნება ეს: გონება, რომლის ფიქსაცია გარეგან ობიექტებზე ხდება, წარმოადგენს ტანჯვის და სტრესის მიზეზს.
ამის შედეგი არის ტანჯვა და სტრესი.
გონება, რომელიც თავის თავს უყურებს, წარმოადგენს გზას.
ამ გზის (გონებით გონების დაკვირვება) შედეგი არის ტანჯვის შეწყვეტა.

შენი ამის გაგება არ შეგიძლია, რადგანაც არც არსდროს გაგიკეთებია და არც გააკეთებ-არავითარი დამცირება ჩემი მხრიდან, ამას მართლა ვერავინ ვერ გაიგებს სიტყვით მარტო. უნდა გააკეთოს ადამიანმა. პოტენციური შესაძლებლობა გაქვს, ყველა ადამიანს აქვს ეს პოტენციური შესაძლებლობა და ყველას შეუძლია პოტენცია სისრულეში მოიყვანოს პრაქტიკით.

ახლა მითხარი, შენ უფრო საყოველთაო არგუმენტები მოიყვანე, თუ მე? ასეთ მედიტაციაზე არგუმენტირება შეუძლებელია. შეუძლებელია საერთოდ გაიგო რა არის "გონებით გონებაზე დაკვირვება" და ეს რაიმე სიტყვებით გადმოსცე თან. მაგრამ, შესაძლებელია ამის გაკეთება ყველასათვის, აბსოლიტურად ყველასათვის.

P.S. მედიტაციის რეკლამას არ ვაკეთებ. ადამიანისათვის ლოცვაც დიადი რამ არის. თუმცა ლოცვის დროსაც იმავე საშიშროების წინაშე შეიძლება დადგეს ადამიანი, რაც მედიტაციის დროს. ამ ყველაფერს იმიტომ ვამბობ, რომ თქვენი მსჯელობა ამ საკითხზე უსამართლოა და არა-არგუმენტირებულიც.

პოსტის ავტორი: Funkenstein თარიღი: Apr 8 2010, 12:28 PM

უკაცრავად თქვენს ნაწერებს თავიდან ბოლომდე ვერ წავიკითხავ დროის სიმცირის გამო, მაგრამ შევეცდები რომ ჩემი აზრი გამოვთქვა ლოცვასა და მედიტაციაზე. ჩემი აზრით ადამიანი არის პიროვნული არსება და ვთვლი რომ მისთვის პიროვნული კავშირის დამყარება ბევრად უფრო შედეგის მომტანი და სარგებლიანი იქნება ვიდრე ნუგეშისა და ხსნის ძიება აბსტრაქტულ არაპიროვნულ სივრცეში, რატომ არის რომ ადამიანი განსაცდელის დროს ყოველთვის ცდილობს თავისი პრობლემების შესახებ ესაუბროს ვინმე სხვა პიროვნებას, იქნება ეს ახლო მეგობარი თუ მოძღვარი და ეს იმ შემთხვევაშიც კი როცა ამ ახლო პიროვნებებისაგან ხსნას შეიძლება არც კი ელოდეს, უბრალოდ ადამიანში პიროვნული ურთიერთობა თავიდანვე დევს და ამას ვერსად გავექცევით და ლოცვაც არის პიროვნული ურთიერთობის დამყარება არა შენს მეგობართან არამედ თვით პიროვნულ ღმერთან. მედიტაციის დროს მგონი მზგავსი პიროვნული ურთიერტობები არ უნდა იყოს ასე რომ ნუგეშის მიღების საფუძველი უფრო ნაკლებად უნდა იყოს მასში. წარმოიდგინეთ შემთხვევა როცა ხევში ვარდები ადამიანი და ერთი ვარიანტია რომ მას შენ ხელი გაუწოდო და დაეხმარო ამოსვლაში და მეორე შემთხვევაა რომ მას უთხრა რომ დახმარების ხელი შენშიაო, დარწმუნებული ვარ მეორე შემთხვევაში კარგად არ დამთავრდება მისი ამბავი პრაქტიკული მაგალითებიც მაქვს, ჩემი მეგობარი რომელიც მედიტაციებით ცდილობდა თავისი სულიერი სამყაროს გაძლიერებას როცა დიდი პრობლემები მოევლინა ისე დაიბნა ისე დაჩაჩანაკდა რომ ლოგინიდან ვერც კი დგებოდა ხოლმე, მეგობრები ნუგეშს ვერ აძლევდნენ თავისი თავში კიდე რა ნუგეში უნდა ეძებნა ისედაც მოშლილი იყო, აი ზუსტად ამ შემთხვევაში სჭირდება ხოლმე ადამიანს ღმერთთან პიროვნული ურთიერთობა რომელსაც ძალუძს ბოლომდე მოუსმინოს, გვერდში დაუდგეს და დაეხმაროს ადამიანს.

პოსტის ავტორი: ნონა თარიღი: Apr 8 2010, 01:27 PM

წინასწარ განსაზღვრული თავიდან არ მქონია
შენთან საუბრსას არ დამიწყია ამაზე ფიქრი.
იმას რასაც შენ წინასწარგანსაზღვრულ მსჯელობას უწოდებ, დოგმატური აზროვნება ქვია და მსჯელობის ამ უკუ პროცესის შესახებ ფიოსოფიის თემაში უკვე დავწერე, რომელზეც შენი რეაქცია ჩემთვის ძალიან ბუნდოვანი იყო...

მედიტაციის დროს ხილვა ან ვიზუალურია, ან კიდევ უხატო.

ეგ გონების გონებით დაკვირვება სწორედ მეორე კატეგორიას განეკუთვნება.
მედიტაციის სხვადასხვა გამოვლინებად შეიძლება მივიჩნიოთ ადამიანის მუშაობა საკუთარ თვთან მაგალითად თავდაჯერებულობის, თვითრწმენის ამაღლების საკითხშიც.

ბევრი ფსიქოლოგიური წყარო მედიტაციის ერთერთ სახედ სწორედ ლოცვას განმარტავს.
ამ ჩამონათვალის განვრცობა კიდევ ბევრი ყოფითი ფაქტორით შეიძლება, მაგრამ მნიშვნელოვანია გესმოდეს რომ ყველა ეს მიკუთვნება გამომდინარეობს ტერმინის - მედიტაცია [ ლათ. meditatio] – დაფიქრება, ჭვრეტა, ეტიმოლოგიური მნიშვნელობიდან.

ამ სიტყვის ყველაზე ფართოდ გავრცელებული მნიშვნელობა კი სწორედ ის მედიტაციაა რომელიც ესოდენ დამახასიათებელია ბუდიზმისათვის (და რომლითაც დღეს არამხოლოდ ბუდისტები არიან დაკავებული).

შენი ესოდენ ნაქები გონებაზე გონებით დაკვირვების ძაფს იმ ნასკვში შევყავართ ფსიქოლოგიაში ჰეიბალოსცენციის სახელით რომაა ცნობილი და რომლისგანაც ყველა ერთი გზით გამოდის .

ჰო ტანჯვა იქ წყდება, რადგან გონება ახერხებს გარესამყაროსგან იზოლირებულად გაყვეს ფიქრს, ახლა შენ ამ ფიქრს გინდა შინაგანი მეს წვდომა დაარქვი და გინდა ილუზია, მთავარია რომ გონება რეალობას შორდება და მისტიკას ესწრაფვის, თანაც სადაა იმის გარანტია რომ ის ქვეცნობიერის მარიონეტი არაა მაგ დროს და ”ხედავს” იმას რაც სინამდვილეში არაა?

ახლა არ მითხრა რომ ქვეცნობიერს და არაცნობიერს ცნობიერში იღებს მედიტირებული გონება



და შენ რაც დაწერე მაგას არგუმენტი ქვია ოღონდ არა საყოველთაო.
ზოგადად საყოველთაო არგუმენტის მოძიება შესაძლებელია მხოლოდ იმ შემთხვევაში თუ თანამოსაუბრეებს საერთო ავტორიტეტები და ღირებულებები გააჩნიათ მომიჯნავე საკითხების ირგვლივ მაინც.

შენ მედიტაციის მეხოტბეებს ალაგებ აქ, მე კიდევ შემიძლია საუკუნოვანი დოგმატური დისციპლინა დაგიდო საპირწონედ, მაგრამ არცერთისთვის ეს საკმარისი არგუმენტი კითხვისნიშნიანი ავტორიტეტის გამო არ იქნება.

ამიტომ მსჯელობის გზას ვირჩევ, სამაგიეროდ შენ ჩაიციკლე ამ არგუმენტებზე, ბუდისტი ბერი თუ მედიტირების აქტიური გამომყენებელი რას იტყვის მედიტაციაზე ჩემთვის აბსოლიტურად უმნიშვნელოა, უფრო საპირისპირო ეფექტსაა.

რა აზრი აქვს მაგათ დაკოპირებას?

სწორედ ამიტომ გთავაზობდი მსჯელობის ფორმის ირგვლივ დისკუსიას.

შენ იყენებ მეთოდს, რომელიც არცერთი შენს მიერ ნაქები ფილოსოფოსის (არც სოფისტების) მიერ არაა აპრობირებული: გამოცდილი უნდა გქონდესო

ანუ რომ დავგმო ნარკომანია ამისთვის ნარკომანის ”არგუმენტს” - შენ ხომ არ იცი რას განიცდი ამ დროს - ნარკომანობის გამოცდილებით უნდა ვუპასუხო მეტი დამაჯერებლობისა და წონიანობისათვის?

გამოცვალე ფორმა მსჯელობისა, არასწორია და იმიტომ.

პოსტის ავტორი: neo თარიღი: Apr 8 2010, 08:53 PM

ქრისტემ ბევრი რამე თქვა და გააკეთა რაც სახარებაში არ წერია. და ეკლესიის გადმოცემით გადმოიემოდა, მოსწავლეებიდან მოსწავლეებზე.


ეკლესიის სწავლების გარეშე შეუძლებელია სახარების განმარტება. იმიტომ რომ ყველა ადამიანი სხვაგვარად და მაშასადამე სუბიექტურად აღიქვავს და კითხულობს იმას რაც მას სურს რომ წაიკითხოს და არა იმას რაც იქ დაიწერა ავტორის მიერ. ეკლეისა იყო ავტორი და ვის უნდა ვკითხო თუ არა მას ? ეკლესიის განაწესი მოციქულებიდან მოდის უშუალოდ... და მართმადიდებლობაში თითქმის არაფერი არ შეცვლილა მას შემდეგ.

რაც შეეხება ახსარებას, მე ჩემი პორადი პრაქტიკიდან ვიცი რომ ახსარებისა და სინანულის გარეშე სულიერი განვითარება შეუძლებელია პრაქტიკულად. თეორიულად და გამონაკლის შემთხვევებში რა ტქმა უნდა კი.

რაც შეეხება ბუდიზმს. აქაც ამოჭრილი ციტატებით თუ შევხედავთ რა ტქმა უნდა მსგავსებები შეიძლება დაინახო მაგრამ ციტატებს და მის განმარტება კერძოდ ინდივიდის მიერ აზრი არ აქვს. მტავარია რას ამბობს მიძრვრება და ის ორგანიზაცია რომელიც ამ მოძრვრებას ქადაგებს ერთიანად და სისტემურად.

რაც შეეხება კათოლიციზმს. ნებისმიერი კათოლიკე დაგეტანხმება რომ კათოლიკურმა ეკლესიამ გადაუხვია ,,სამოციქულო" სწავლებას ანუ ეკლესიის გადმოცემას იმიტომ რომ თავისი ლოგიკური აზროვნებით სხვა სწავლება მიიჩნია უფრო სწორად. ამის გამო მეთერთმეტე საუკუნეში თუ სწორად მახსოვს რომის ეკლესია განიკვეტა საერთო ქრისტიანული ეკლესიისაგან. და რა შედეგებიც მოუტან ამ ეკლესიამ სამყაროს ყველამ კარგად ვიცით კოცონზე დაწვებიდან ჯვაროსნულ სისხლისღვრებამდე... და ესეც ობიექტური ფაქტია.

ასეთია ჩემი მოსაზრება.

პოსტის ავტორი: guest1 თარიღი: Apr 8 2010, 10:17 PM

აი კიდევ ჩემი მოსაზრება როგორია:

ბუდისტის ქადაგებას ქრისტიანობის რაობაზე დაეთანხმებოდი? არა. მჭერმეტყველის და ფილოსოფოსის ქადაგებას, რომელიც საქმისაგან შორს დგას, ქრისტიანობის რაობაზე დაეთანხმებოდი? არა. მაში რატომ ეთანხმები ფილოსოფოების და ქრისტიანების ქადაგებას ბუდიზმის რაოებაზე? სად არის აქ სიმართლე? არსად. თუ გაინტერესებს რას ქადაგებს ბუდიზმი, მაშინ უნდა მოისმინო ბუდისტებისაგან და წაიკითხო ბუდისტური წყაროებიდან, რასაც მიეკუთვნება ტიპიტაკა და მაჰაიანას სუტრები. მე კიდევ დარწმუნებული ვარ, შენ არც ტიპიტაკას იცნობ, არც მაჰაიანას სუტრებს და არც თვითონ ბუდისტი ბერებისაგან გაქვს რაიმე მოსმენილი. თუ ვცდები, შემისწორე. ბუდისტური მოძღვრება ისეთივე მრავალფეროვანია, როგორც ქრისტიანული.

სახარებაში წერია ყველაფერი ის, რაც საჭიროა. იმის მეტი არაფერია საჭირო და არც წერია. იმიტომ არ წერია რიტუალებზე, რომ ქრისტეს ის არ უქადაგია. სახარების ინტერპრეტაცია სუბიექტური თუა, ეს ეხება ყველანაირ ინტერპრეტაციას მართლმადიდებლობის ჩათვლით. არც მართლმადიდედებელ წმინდანებში იყო ერთიანი აზრი (და ვერც ვერასდროს იქნება ადამიანური ბუნებიდან გამომდინარე) უამრავი საკითხის გარშემო.

რაც შეეხება სულიერ განვითარებას: აღსარებით და სინანულით უკვე სულიერად განვითარებული ხარ? ერთი ხელის მოსმით გადაწყვიტე, რომ თეორიულადაც კი შეუძლებელია ეს ყველაფერი. ანუ, 7 მილიარდი მოსახლიდან მხოლოდ 300 მილიონი სულიერად მაღალი მართლმადიდებელია ამ ქვეყანაზე. დანარჩენი 96 პროცენტი მდაბიო სულს წარმოადგენს. ალბათ უკვე უშუალოდ ღმერთში ცხოვრობ, რომ ამისათანა ხედვა მოგეცა და კაცობრიობის სულიერებას, თითოეული ადამიანის სულიერებას უშუალოდ ხედავ. რადგანაც ასე განვითარდა სულიერად მართლმადიდებელი, მაშინ, გასაკვირი არ არის, რომ სიმდაბლე აღარ არის საჭირო. არადა, რწმენა რომ გაგაჩნდეს, მთას გადადგამდი. შენ კი მარტო ის შეგიძლია, რომ საკუთარი რწმენა სხვისი "ურწმუნოების" ხარჯზე აღამაღლო, სხვანაირად შენი რწმენა ნულის ტოლი იქნებოდა.

მოკლედ, ასეთია ჩემი აზრი.

ფარავდეს უფალი ყველას.

პოსტის ავტორი: neo თარიღი: Apr 8 2010, 10:37 PM

მე ისეთს არაფერს ვაბობ რასაც ბუდისტები არ დაეთანხმებიან. ახლა ვერ დავწერ რა მაქვს წაკუთხული და საიდან ვიცი ამის შესახებ. ბუდისტური იდეალი საყოველტაოდ ცნობილია. ბუდიზმი, ძენ ბუდიზმი და ა.შ. საერთოდ არ აღიარებს ღმერთის როგორც პიროვნების არსებობას. თუმცა შეიძლება რარაც სწორად არ მახსოვს 9 წლის წინ ვკითხულობდი ბევრს ამის შესახებ როცა გადაწყვეტილებას ვირებდი... თუმცა ვინც ამაზე მსჯელობს ხოლმე ისინი კითხულობენ და მათი მჯერა. იმიტომ რომ მატყუარები არ არიან და ამბობენ იმას რასაც კითხულობენ.




ინფორმაციისათვის. ეკლესიის არსებობის ერთ ერთი მუღამი ისიც არის რომ ადამიანები ცდებიან. უამრავი წმინდა მამა არსებობდა ეკლესიის წიარში და ირგვლივ რომელტა სწავლება ეკლესიამ არ მიიღი (კათოლიკებისაგან განსხვავებით, ისინი ყველა ,,წმინდანის" აზრს იზიარებენ). მართმადიდებლობაში კი მიიღება მხოლოდ ის აზრები რაც მოციქულტა სწავლებასტან თანხმობაში მოდის და რაც საერთოა წმინდა მამატა სწავლებებში. ანუ მიიღება ის სწავლება რომელსაც ყველა ეტანხმება გამონაკლისის გარეშე. ნებისმიერ ერთი კაცი ცდება. ეკლესია არა. ასეთია სწავლება.




მე უკვე არვნიშნე ზემოტ რომ რწმენა არ მაქვს და რომ მქონდეს გადავაადგილებდი მთებს. ამაში გეტანხმები.

ახსარება და სინანული (რომელიც გამოიხატება ღვაწლში) არის აუცილებელი პირობა განვიტარებისთვის მაგრამ არა საკმარისი.

300 მილიონიდან ალბათ 300 კაცი იქნება სულიერად მარალი. და მართმადიდებლობა არ შემოიფარგლება გარეგნული რიტუალებით. რაც შეეხება დანარცენ მსოფლიოს ფაქტი სახეზეა...

შეხედე სოდომსა და გომორს როგორც დასავლეტში ისე აღმოსავლეთში. და კაცობრიობა რომ მდაბო სულტა ერთობაა (სამცუხაროთ მეც მანდ ვარ) ეს იმაზეც ჩანს მეოცე საუკუნეში ძალადობით უფრო მეტი ადამიანი რომ მოკვდა ვიდრე წინა ცხრამეტში ერტად....

მი კაწიმსია ჩორტავოი მატერი... და ამას ვერ ვხედავთ...

ქრისტიანობა კი ამბობს ადამიანი დაბადებიდანვე ცოდვილია... სნეულია არა ფიზიკურად, არა ფსიქიურად არამედ სულიერად... და მას არ შეუძლია განკურნება დამოუკიდებლად თუ ამ საქმეში არ ცაერია ღმერთი და ღმერთიც ვერ შეძლებს მის განკურნებას თუ ტავისი ავადმყოფობა თვითონ არ დაინახა...

პოსტის ავტორი: guest1 თარიღი: Apr 9 2010, 01:03 AM

neo

იმაში დაგეთანხმებიან, რომ ბუდიზმში პერსონალური ღმერთი არ არსებოს. მე არც არაფერი მითქვამს ამაზე სხვანაირად. შენი წარმოდგენები ნირვანაზე, აბოსლიტურად მცდარია და არცერთი ბუდისტი არ დაგეთანხმება. საუბარი ამაზე იყო.

ან ვინ თქვა რომ უფალი პიროვნებას წარმოადგენს? ამბობთ, რომ უფლის გზა დაფარულია. ქრისტე გვამცნობს, რომ უფალი დაფარულშია. უფალი რომ პიროვნებაა, იცით; უფალს რო ხასიათები გააჩნია, იცით; უფალი რომ მართლმადიდებლებს ცხონებას გამოუწერს, იცით; უფალი სულს როდის ქმნის იცით; უფალს რო მარტო ეკლესიების შენება სურს, იცით; უფალს რო მღვდლებზე აღსარებების ჩაბარება სურს, იცით. ყველაფერი იცით უფლის რაობაზე და სადღაა უფალი, რომლის გზებიც დაფარულია? სად არის ეს დაფარული უფალი, როცა თითქმის ყველა მართლმადიდებელმა იცის მის შესახებ?

ინფორმაციისათვის, ეკლესია მხოლოდ ადამიანებისაგან შედგება და არა ანგლოზებისაგან. ეს იმას ნიშნავს, ყველა შეიძლება ცდებოდეს. შენ კიდევ არჩევანს აკეთებ იმის მიხედვით, რაც შენ გაწყობს. კენჭისყრით მიღებული დოგმების ჭეშმარიტებას რომ ვიწამებთ, აქ არის ზუსტად პრობლემა.

ივერია ბრწყინავს თავისი სულიერებით ალბათ. ან შენ დასავლეთში სოდომგომორი იმისათვის გადარდებს, რომ მათ სულებზე წუხარ. სოდომ-გომორის ძიება საკუთარ სულში დავიწყოთ და მერე როცა ამას აღმოვაჩენთ მერე განვსაჯოთ სხვებიც.

ვხედავთ მეგობარო ვხედავთ. ოღონდ იმას ვერ ვხედავთ, რომ ამის მიზეზი პირადად ჩვენ ვართ და არა სხვები. ამის მიზეზი არის ჩვენი დოგმატური მსოფლხედველობა რომლის საფუძველზეც სხვის დოგმატურ მსოფხედველობას ვაკრიტიკებთ. ჩვენს თვალში აქლემს ვერ ვხედავთ და სხვის თვალში ნემსს ვეძებთ. ამის მიზეზია რელიგიები (უკლებლივ ყველა), ამის მიზეზია ათასი ჯურის მსოფხედველობა. რელიგიაა მიზეზი, სულიერება და რწმენა კი არა. რწმენა რომ არ გვაქვს, ამიტომ ვიბრალებთ რწმენის ქონას. რწმენა რომ არ გვაქვს, ამიტომ გვჭირდება ეკლესიები, სინაგოგები, მეჩეთები, სტუპები და მთელი ეს ყველა არაფრის მომცემი რიტუალები, რომელიც ადამიანთა დაპირისირების მეტს არაფერს ქმნის. შე კაი ადამიანო, თუ იცი რომ რწმენა არა გაქვს, რა უფლებით აკრიტიკებ სხვის რწმენას? რა უფლებით აკრიტიკებ მილიარდობით ადამიანს, რომელთა შესახებაც საერთოდ არავითარი წარმოდგენა არ გაგაჩნია? დაინახე შენს თავში ჭეშმარიტად ცოდვილი (სიტყვებში არ თქვა მარტო) და აღარ შეგაწუხებს სხვისი რელიგია და სხვისი რწმენა. შენ მარტო ამბობ ცოდვილი ვარო და იმის მაგივრად რომ ამ ცოდვილობის გაგებამ მიტევების და არგნასჯის უნარი მოგვცეს, მაინც სხვა რწმენებს ვებრძვით.

პოსტის ავტორი: guest1 თარიღი: Apr 9 2010, 10:03 AM

რას არ აღმოაჩენს ადამიანი, თუ მოინდომებს ძებნას

http://en.wikipedia.org/wiki/Christian_meditation#Eastern_Christianity
http://en.wikipedia.org/wiki/Hesychasm

აღმოსავლურ ორთოდოქსულ ქრისტიანობაში გავრცელებული ყოფილა და ახლაც არის მედიტაციის ტიპი, რომელიც არაფრით არ განსხვავდება მანტრის გამეორებისაგან. იმასაც ფიქრობენ, რომ მედიტაციის ეს ტიპი ინდოეთიდან შემოვიდა. თუმცა, მე თვითონ მგონია, რომ ასეთი პრაქტიკა უნივერსალურია და უფალი ყველა რელიგიაში აცხადებს. დამჯერეები ყავთ ნაკლები მხოლოდ. ამ მედიტაციას ეწოდება ჰეზიქაზმი (ან ხეზიხაზმი). მედიტაციის არსია გარკვეულ ფრაზაზე კონცენტრაცია და უამრავჯერ გამეორება, რათა მედიტატორმა მიაღწიოს ტრანსცენდენტულ მდგომარეობას:

ვიკიპედიის მიხედვით, ასეთი მედიტაციის ტიპი დაფუძნებულია ქრისტეს ნათქვამზე "განმარტოვდით და განმარტოებულში ილოცეთ", რაც ნიშნავსო შინაგან არსებაში ჩაფლვას, გარემო გრძნობებისაგან განამრტოებას, რათა მიაღწიონ უფლის განცდითი ცოდნა, http://en.wikipedia.org/wiki/Theoria.

ამ მეთოდს ისეთი დამცველები ყავდათ, როგორიც არის წმინდა გრეგორი პალამელი. თვითონ სიტყვა "ჰეზიქაზმი" მოდის ბერძნული სიტყვიდან "ჰეზიქია", რაც ნიშნავს შეწყვეტას, სრულ გაყუჩებას. საოცრებაა, წმინდანს "ეშმაკი" შეუჩნდა არადა, მედიტაციის ეს ფორმა აბსოლიტურად იდენტურია თავისი შინაარსით აღმოსავლურ რელიგიებში გაბატონებული მედიტაციებისაგან.

P.S. მადლობა ამ ფორუმს ძალიან დიდი უკვე რამდენი შეხედულება გავიცანი, რომელიც ისევ მართლმადიდებლური ეკლესიის წიაღში დაიბადა და რაც მსოფლიო რელიგიებში გავრცელებული შეხედულებების (მაგალითად ბუდიზმში, ტაოიზმში, ინდუიზმში და ა.შ.) მსგავსია და თითქმის კოპიოს წარმოადგენს. არ ყოფილა მართლმადიდებლობა თურმე მარტო ქართული მართლმადიდებლობა

პოსტის ავტორი: Atman თარიღი: Apr 9 2010, 10:12 AM

guest1

ერთ რამეს დავაზუსტებ: არც ერთ რელიგიაში არაა რეკომენდებული მანტრის ან ლოცვის გამეორება უშუალო მოძღვრის რჩევების და ზედამხედველობის გარეშე. ეფექტი ყველა შემთხვევაში აქვს, მაგრამ იესოს ლოცვის ხშირი გამეორებაც კი არაა რეკომენდებული მოძღვრის კურთხევის გარეშე. (მითუმეტეს ქალთა სქესისთვის).

პოსტის ავტორი: neo თარიღი: Apr 9 2010, 10:20 AM

ვითომ ? და რასნი ნიშნავს ,,ნირვანა" კლასიკური ბუდისტური გაგებით ? მართლა მაინტერესებს...







რას ამბობ კაცო ამას იქით რა კითთხვები არ არის ? მილიონი პასუხგაუცემელი კითხვა მაქვს მე პირადად...

პოსტის ავტორი: Atman თარიღი: Apr 9 2010, 10:41 AM

neo

მაგას ვერავინ ვერ აგიხსნის გასაგებად. მაგის მიღწევიუს ტექნიკა კიდევ შეიძლება აგიხსნან მაგრამ თვითონ ნირვანას ახსნა აბსურდია.



დაფარულია, მაგრამ არა ყველასთვის. მხოლოდ მათ შეუძლიათ უფლის პიროვნული სახის ხილვა, ვისი გულიც გაწმენდილია ცოდვებისგან და ვნებებისგან. და ვისაც მორჩილების გრძნობა ძალიან აქვს განვითარებული.

პოსტის ავტორი: neo თარიღი: Apr 9 2010, 10:43 AM

ქრისტიანობის საინტერესო მუღამი ქრისტეს ორბუნებოვნობაშია. ,,ეკლესია ქრისტეს სხეულია" ასეთია სწავლება. მაშასადამე კონცეპტუალურ დონეზე ჩვენ აქ საუბარი გვაქვს ,,ღვტაებრივ-ადამიანიურ ორბუნებოვან ორგანიზმთან" და არა უბრალოდ ადამიანთა ორგანიზაციასთან... სხვა რელიგიებში ესათ რამეს ვერ იპოვი. არსებობს ზეციური და მიწიერი ეკლესიის ცნებებიც... იერარქია ანგელოზებს სორისაც არსებობს... იერარქია ორაგიზაციას ნიშნავს, ორგანიზაცია წესრიგს... მოკლედ რომ ვტქვა ეკლესიის არსებობა გარდაუვალია... სხვაგვარად ქრისტიანობა საერთოდ არ გავრცელდებოდა ჩემი ზარით...






მე ეს არ მითქვავს. ამას შენ ამბობ.

არავის არ განვიკითხავ და არავის რელიგიურობა არ მაწუხებს. მე უბრალოდ ჩემ მოსაზრებებს ვწერ და საერთოდ არ მიმაჩნია რომ რასაც ვწერ ეს კატეგორიული სიმართლეა. რაც შეეხება სხვებს, მე ის ვიცი რომ პირველი სამოთხეში ავაზაკი შევიდა რომელიც არც ნაზიარები იყო და არც კეთოლი საქმეებით იყო გაჟღენთილი მისი ცხოვრება. არა საცნაურ არიან გზანი უფლისანი...

რაც შეეხება მართმადიდებლობას, მარტივად რომ ვთქვა ეს ,,ჩემი არჩევანია", რომელიც საკმაოდ ხანგრძლივ თეორიულ კვლევებს და პრაქტიკულ სულიერ გამოცდილებას ეყრდნობა, თუნდაც მედიტაციის საკითხში.


მედიტაცია და ლოცვა გარეგნული გამოხატულებებით თუ განვასხვავეთ შინაარსი არ გამოჩნდება. ,,იესოს ლოცვა" რომელიც არის ყველაზე დამკვიდრებული და გავრცელებული პრაქტიკა მართმადიდებლურ სამონასტრო ცხოვრებაში უხსოვარი დროიდან მოდის და მედიტაციური ტიპისაა... თუმცა აქ მთავარი მუღამი იმაში კი არ არის რომ შენ შინაგან სამყაროზე კონცეტრაციას აკეტებ არამედ იმაში რას ეძებ გულში რომ ჩადიხარ. ჩვენ ქრისტიანები პიროვნულ ურთიერთობას ვეძებთ ღმერთთან... აღმოსავლეთში ეს ასე არი არის...

რა სიტვებს იმეორებენ მედიტაციის დროს ჩვენი მეგობრები აღმოსავლეთიდან ?

გავს ეს სიტყვები მართმადიდებლურს ? ,,უფალო იესო ქრისტე ძეო ღვთისაო შემიწყალე მე ცოდვილი"... ამას ამბობენ ?


კოცეპტუალური სხვაობაა. ისინი ,,გაღმერთებას ცდილობენ ღმერთის გარეშე". კაცმა რომ თქვას ადამის მოდგმიდან ამას ცდილობს კაცობრიობა... ამ ნაყოფს იღებს ეშმაკისგან და ჭამს და ჭამს და ჯერავს მისი სიტყვების ,,თქვენ იქნებით ვითარცა ღმერთი თუ შეჭამთ ამ ნაყოფს"...


მე ყოველდღე ვაკეთებ მედიტაციას ტექნოლოგიურად. გარეგნულად დასამშვიდებლად დასასვენებლად სალოცავად. მაგრამ ღმერთმა დამიფაროს რომ ამ დროს ჩემ თავს ვუთხრა პოპულარული აღმოსავლური სიტყვები ,,შენ ის ხარ".

პოსტის ავტორი: guest1 თარიღი: Apr 9 2010, 11:10 AM

neo

მოდი ასე გეტყვი. ბუდიზმშიც არიან მჭერმეტყველები და ფილოსოფოსები, რომელთაც საქმე ნაკლებად აინტერესებთ და მარტო ბაგეებით გამოხატავენ "შეშმარიტებას". ასეთი ფილოსოფოსი გეტყვის მხოლოდ რას ნიშნავს ნირვანა. რადგანაც ასეთი ფილოსოფოსები მხოლოდ და მხოლოდ ინტერპრეტაციას ეყრდნობიან ტექსტების და რადგანაც ტეექსტების ინტერპრეტაცია იმდენია რამდენი სუბიექტის არსებობს, ამათი "ნირვანა" ისეთივე მრავალფეროვანია როგორც ქრისტიანი ფილოსოფოსების სიტყვა "ღმერთი". მე პირადად არ მაინტერესბს ასეთ განმარტებებზე ფიქრი. უბრალოდ ინფორმაციის თვალსაზრისით ვკითხულობ. ჭეშმარიტი ბუდისტი (რომელიც საერთოდ არ მიაკუთვნებს საკუთარ თავს რომელიმე რელიგიას და რომელიც ბუდას სიტყვას აცოცხლებს) გეტყვის მხოლოდ იმას, რაც საჭიროა სულიერი განვითარებისათვის. ბუდას არსად არ უხსნებია ტიპიტაკაში რას წარმოადგენს ნირვანა (ტიპიტაკის ძალიან მცირე ნაწილი მაქვს წაკითხული, თავს ვერ დავდებ ამაზე, მაგრამ ვისაც აქვს წაკითხული იმათგან ვიცი ეს და რაც მაქვს წაკითხული იქაც ნათლად წერია ეს). ზემოთ მოცემულ ლინკებზე რამოდენიმე ციტატა მოვიყვანე ამის თაობაზე. ცოტას დავამატებ, როგორც ქრისტიანი (განსაკუთრებით მედიტაციური მიმართულების და მისტიკური მიმართულების) განიცდის უფალს და არ შეუძლია გადმოსცეს რა არის უფალი, ზუსტად ისევეა ნირვანაც. ნირვანა შეიძლება შეადარო უფალს, რომლის გზები დაფარულია. არც ეს არის სწორი, უბრალოდ შედარებას ვაკეთებ უხეშს. მე არც უფალი განმიცდია და არც ნირვანა. როგორც უფალზე არ შეიძლება თქვა რა არის, ვინ არის და ა.შ., ისევე ნირვანაზე არ შეიძლება თქვა რაიმე. როგორც ქრისტიანობაში მთავარი და უმთავრესი არის ქრისტეს ცნებებით ცხოვრება (და ასკეტებში მედიტაციაც), ასევეა ბუდიზმშიც. ერთ-ერთ ბუდისტურ სუტრაში ეს გადმოცემულია, როცა მსგავს შეკითხვებს უსვამენ ბუდას. ბუდა პასუხობს, რომ ეგ მეტაფიზიკური შეკითხვები განთავისუფლების გზაზე არ დაგეხმარება. მე გასწავლოთ მხოლოდ მინიმუმს, რაც საჭიროა. და ეს მინიმუმი იყო ის გზა, რა გზითაც უნდა ეარათ. ბუდიზმში, ბევრი ამბობს, რომ ბუდა სულის არსებობას უარყოფს. ესეც მცდარია. არც უარყოფს და არც ადასტურებს. უარყოფს იმ სულს, რაც ჩვენ სულად მიგვაჩნია. ამბობს იმას, რომ ყველაფერი ფენომენალური წარმავალია (გრძნობები, აზრები, სხეული, განცდები და ა.შ.) და ასეთი რამ სულს არ წარმოადგენს. თუმცა, არც იმას ამბობს რას წარმოადგენს სული. ბუდა არ უარყოფდა მარადიულის, დაუსაბამოს, მიუწვდომელის არსებობას. პირიქით, ერთ-ერთ ძალიან ცნობილ ბუდისტურ ტექსტში, რასაც http://www.sacred-texts.com/bud/udn/index.htm ქვია, და სადაც ბუდა ასე ასწავლის ბერებს:სიტყვა "ბჰიკკუ" ნიშნავს ბერს, ასკეტს, მიმდევარს (დაახლოებით). მოკლედ აი რას ამბობს ბუდა: "არსებობს ბერნო დაუსაბამო, უშობი, შუქმნელი, უფორმო. რომ არ არსებობდეს დაუსაბამო, უშობი, შუქმნელი, უფორმო, მაშინ შეუძლებელი იქნებოდა განთავისუფლება. რადგანაც არსებობს დაუსაბამო, უშობი, შუქმნელი, უფორმო, ამიტომაც შესაძლებელია განთავისუფლება იმისაგან რაც შობილია, დასაბამი გააჩნია, შექმნილია, შედგენილია". ანუ, არსებობს რაღაც, რაც მატერიუალურ ფენომენალურ გამოვლენაზე მაღლა დგას, მას სცდება. ასეთი რამ ქრისტიანულ რელიგიაში უფალია. მე განსხვავებას ვერ ვხედავ, გარდა სახელების სხვაობისა.

მე კიდევ, არცერთ კითხვაზე პასუხი არ გამაჩნია კითხვები იცოცხლე, რამდენიც გინდა.

პოსტის ავტორი: guest1 თარიღი: Apr 9 2010, 11:50 AM

neo

ვერ დაგეთანხმები ამაში. შენ თუ რაღაცას ეძებ, მაშინ ყოველთვის იპოვი იმას, რა ილუზიებიც გაგაჩნია. თუ უფლის გზები დაფარულია, შენ ასეთ უფალს ვერ მოიყვან მსგავის მედიტაციით. უფალი თვითონ უნდა მოვიდეს შენში. იმ მედიტაციის არსი აბსოლიტურად არაფრით არ განსხვავდება აღმოსავლური მედიტაციების არსისაგან. სიტყვები მაქ მეათეხარისხოვანია სინამდვილეში, რაც არ უნდა ამტკიცოს მედიტატორმა. მედიტაციაში შინაარს არ ეძებს ადამიანი. შინაარს თუ არ ეძებ, ნებისმიერი სიტყვა გამოდგება. მაგალითად, ერთ-ერთი ცნობილი წიგნი the cloud of unknowing, რომელიც შუა საკუნეებშია დაწერილი უცნობი ქრისტიანის მიერ, ამას ხაზს უსვამს. ის გვთავავაზობს ნებისმიერი სიტყვის არჩევას (სიკეთე, სიყვარული, სიხარბე და ა.შ.). სიტყვა ჰეზიქაზმიც ზუსტად ამას მიუთითებს, რომ სიჩუმე უნდა მოვიდეს ადამიანის არსებაში და არა სიტყვების ანალიზი აკეთოს. ასეთი სიჩუმის დროს გონება აღარ აკეთებს სიტყვების ინტერპრეტაციას და სპონტანურად მოდის ჭეშმარიტება-უხეშად რომ ვთქვათ. მედიტაციის არსი არ არის ხილვების ნახვა და კაიფი ამით.

აფერისტები მაგალითად ხალხს ძალავენ ფულს და იჩემებენ რომ ყველას თავისი რაღაც სულელური ენერგეტიკული ჰაი-ჰუი აქვს. ამის მაგალითია ტრანსცენდენტალური მედიტაცია, რომელსში ათასობით დოლარს იხდიან. ვინც იხდის, ის კაიფს ღებულობს ასეთი მედიტაციისაგან და გონია რაღაც გააკეთა. ვინც ნამდვილ მედიტაციას ასწავლის, ის ამბობს, რომ ნებისმიერი სიტყვა შეიძლება აიღო. ამის მიზეზი ზემოთ მივუთითე: სიტყვის შინაარს არ ვეძებთ, არამედ გონების დაწყნარებას (სინამდვილეში არც გონების დაწყნარებას ვეძებთ) და ამ დაწყნარებას ჩვენი ნებით არ ვახდენთ, არამედ გონებას თვითონ ვაძლევთ ამის საშუალებას. ჩვენ უბრალოდ მოწმენი ვართ ამისი.

მართლმადიდებლურ მედიტაციაში შეიძლება მაგ სიტყვებს იყენებენ, შეიძლება სხვასაც. მაგას ვერ გეტყვი. მაგრამ სიტყვა "კონცეპტუალური" არ შეიძლება იხმარო აქ. რა კონცეფციებზეა საუბარი? რა უნდა მოექცეს კონცეფციების ქვეშ? თუ გასამეორებადი სიტყვის ან ლოცვის შინაარს კითხულობ, შენი გონება კონცეფციების დონეზე მუშაობს ისევ. თუ იმისათვის აკეთებ, რომ "სიჩუმე" მოვიდეს, მაშინ აქ კონცეფციებზე და არაკონცეფციებზე საუბარი ზედმეტია.

რატომ არ შეიძლება თქვა ,,შენ ის ხარ"? შენ არ აკეთებ მედიტაციას, თუ სიტყვის შინაარს უყურებ, გინდა შენთვის მისაღები სიტყვა აირჩიე და გინდა მიუღებელი. კარგი, შეიძლება მისაღები სიტყვით დაიწყო, მაგრამ ეს "მისაღებლობა" თუ მედიტაციის განმავლობაში სულ გონებაში გაქვს, მაშინ ვერ გააკეთებ მედიტაციას. ხოდა, როცა უბრალოდ გინდა საკუთარ არსებაში ჩაიხედო, აქ სიტყვები მეორეხარისხოვან როლს თამაშობენ. სიტყვებზე კონცენტრაცია (და არა მის შინაარსზე) მხოლოდ გონების გასაყუჩებლად გამოიყენება, ზუსტად იმ გონების, რომელიც შინაარს ქმნის. უფალი ვერ მოვა ასეთ გონებაში. ასეთ გონებაში მოვა მხოლოდ "ჩემი უფალი", "შენი უფალი" და ა.შ.

ყველაფერს თავი დავანებოთ და მოდი ასეთი კითხვა დავსვათ: კარგი, აიღე ის ლოცვა, რაც შენთვის ფასეულია. როდესმე ასეთი ლოცვის დროს შენი გონება დაწყნარებულა? როდესმე თუ განგიცდია სრული სიჩუმე, თუნდაც ქვეყანა რომ ინგრევა მაშინ?


Atman
ვისთვის არ არის დაფარული, თქვას მაშინ და რანაირი სახე აქვს ისიც ახსნას, დახატოს, დააკოპიროს-არ არის ეს ძნელი. თუ რაიმეს სახე აქვს და ფორმა, მისი ზედმიწევნით კოპირება შეიძლება; ბოლო ბოლო მისი ნაწილის მაინც. ან თვალს დაინახავდა ეგ გულ-გაწმენიდილი, ან ყურს, ან ტუჩებს, მოკლედ რაღაცას და სკეჩის გაკეთება არ გაუჭირდებოდა

პოსტის ავტორი: Atman თარიღი: Apr 9 2010, 12:01 PM

neo

აბა რას ამბობ ახლა არ გადამრიო! აღმოსავლეთი მარტო ბუდიზმი და ისლამი კი არაა

ზუსტად გულზე და ზუსტად ღმერთთან პერსონალურ (პიროვნულ) ურთიერთობებზეა დამყარებული ის სწავლება რომელსაც ახლა ვაპრაქტიკებ.

ადრეც ვთქვი და ისევ გავიმეორებ: არსებობს ღმერთის შეცნობის 3 დონე: ბრაჰმანის, ანუ ღმერთის უპიროვნო ასპექტის შეცნობა, ზესულის (სულიწმინდის) შეცნობა, რომელიც ჩვენს გულებშია და ჩვენს გულებში უნდა შევიცნოთ და უფლის უზენაესი ასპექტის - "ბჰაგავანის" შეცნობა, რომელიც პიროვნულია და 2 წინა ასპექტს ავტომატურად მოიცავს. ანუ ვინც თავიდანვე ბჰაგავანისადმი თაყვანისცემით იწყებს ღმერთის შეცნობას, ავტომატურად და გაცილებით მალე გადის ბრაჰმანის და ზესულის შეცნობის სტადიებს.

ქრისტიანობაც სწორედ მესამეთი იწყებს, რამეთუ ქრისტეს ეთაყვანება როგორც ღმერთის პიროვნულ გამოხატულებას!



ვინც ეძებს პოულობს შენ უფრო მეტად შენ რწმენაში (უფრო ბუდისტურში) ხარ დარწმუნებული და სხვას ნაკლებად ეძებ. ეგ ძალიან საკრალური ინფორმაციაა და ეგრე ადვილად და დაუმსახურებლად არ ეხსნება ყველას. მგონი უკვე უნდა იყო იმ ზღვარზე, როცა ხვდები რომ არაფერი არ იცი. მეც მაგ ზღვარიდან დავიწყე ნამდვილი ძებნა. ყველაზე მისაწვდომი და ყველაზე რეალური ინფორმაცია დროის და სივრცის ამ კონკრეტული მომენტისთვის პრაპჰუპადას წიგნებში და ლექციებშია. თუ სანსკრიტი იცი მაშინ ინდოეთში პრაპჰუპადას ხაზის გარდა არის კიდევ 3 მასწავლებელ-მოსწავლეობრივი ხაზი. და ეს ოთხივე არსით ერთია, მხოლოდ ფორმით განსხვავდება, ისიც უმნიშვნელოდ... (ამბობენ რომ არაოფიციალურად უკვე გაერთიანდნენ კიდეც, ოფიციალურად კი მომავალში აპირებენ).



რაც მთავარია ეს ცოდნა არის პრაქტიკული, ანუ "ბრმად რწმენა" ძალიან მცირე ინტერვალებით გიწევს. გთავაზობს: გამოსცადე და შედეგს დაინახავ. ამომწურავ პასუხებს იძლევა თითქმის ყველაფერზე, რაც მატერიალურს შეეხება. ჰოდა ვცდი და ვაპრაქტიკებ და ჯერ-ჯერობით უკმაყოფილო არ ვარ და ბევრი რაღაც, რაც ადრე მჯეროდა, ახლა არ მჯერა, უბრალოდ ვიცი.

პოსტის ავტორი: guest1 თარიღი: Apr 9 2010, 12:33 PM

Atman

შენ ან ეძებ, ან არ ეძებ. თუ არ ეძებ, მწიგნობარი ხარ და ბაგეებს ასველებ. თუ ეძებ, მაშინ ნაპოვნი უნდა გქონდეს და გეცოდინება. თუ არ გიპოვია, მაშინ ტყუილს ამბობ. როცა იპოვი, შემეხმიანე და დავლიოთ ერთად ჩაი არა, ღვინო.

ოო, ეს უკვე ცრუ ინფორმაციაა. პირველ რიგში, მე არ ვარ ბუდისტი და არ ვარ რაიმე ისტი.

დაგამძიმებს ეს პრაბჰუპადა, დაანებე თავი კაკ-კუკ ატმან, გაიღვიძე ეს "რელური ინფორმაცია" რას ნიშნავს? რეალურად დაინახე ეს ყველაფერი, თუ გონებაში კარგად ჩაჯდა უბრალოდ?

ინფორმაციას ამახინჯებ. ინფორმაცია არ გაპატიებს. ინდოეთში უამრავი ხაზი და წერტილია. თუ პრაბჰუპადა არ განსხვავდება რამანა მაჰარიშისაგან და პაპაჯისაგან, წაიკითხე, "რეალურად ერთიდაიგივეობა" მიპოვე და მე ჩემს მარჯვენას განვაგდებ.

აი რეალობა რა არის: რეალურად, მე, შენ და ყველას ამ ფორუმზე, წარმოდგენა არ გვაქვს რა არის ღმერთი. რეალურად, ჩვენ გვაქვს მხოლოდ ღმერთზე წარმოდგენები, ილუზიები. რეალურად, არცერთი ჩვენთაგანის წარმოდგენა არ წარმოადგენს რაიმეს. რეალურად, ჩვენი ილუზიები ილუზიებია და არც აქვს დიდი მნიშვნელობა რა სახის ილუზია გვექნება. რეალურად, თუ ერთ წარმოდგენას უწოდებ ჭეშმარიტებას, მაშინ ყველა წარმოდგენა ჭეშმარიტია; თუ ერთ წარმოდგენას უწოდებ მცდარს, მაშინ ყველა მცდარია. რეალურად, თუ ღმერთი ერთ წიგნშია გადმოცემული, მაშინ იგი ყველა წიგნშია გადმოცემული. რალურად, მე ვიცი, რომ არ ვიცი რა არის უფალი (და გამაჩნია მხოლოდ რწმენა, არც ვითხოვ მეტს); მე ვიცი, რომ არ ვიცი, ვიცი თუ არ ვიცი რა არის უფალი; რეალურად, მე არ ვიცი არ ვიცი თუ ვიცი რა არის უფალი; რეალურად, ამაზე კამათზე დიდი უაზრობა არაფერია ამ დუნიაზე. რეალურად, მე მხოლოდ ინფორმაციას ვდებ სხვადასხვა წყაროებიდან, რომელიც რეალურად განსხვავებული ინფორმაციებია. და ბოლოს, ეს ყველა "რეალურად" რეალურია თუ არა, არ ვიცი და არც აქვს მნიშნველობა.

კაი ბატონო, მოვრჩი ამ ღმერთზე ცოდნის გადმოცემას და თუ დამჭირდა მასზე ინფორმაცია, აწი შენ შეგეკითხები, როგორც უფლის რეალურ მცოდნეს

პოსტის ავტორი: Atman თარიღი: Apr 9 2010, 12:54 PM

guest1

ნუ სოფისტობ ერთი თუ კაცი ხარ



მე ვიგულისხმე ის ავტორიტეტული და უძველესი ხაზები, რომლებიც ვაიშნავიზმს ეკუთვნის და უზენაეს ღმერთს ეთაყვანებიან (სხვადასხვა სახელით მაგრამ ერთ ღმერთს) და არ იძახიან "მე ვარ ის"-ო. აბა ხაზი 4 კი არა ინდოეთში მილიონია



ჰოდა როცა მოგწყინდება დაკვირვება მაგ ილუზიებზე, აირჩიე ერთ-ერთი სხვა გზა მაინც არ გაქვს, მოგიწევს თამაშში ჩართვა და თუ გაცნობიერებული და დამკვირვებელი მოთამაშე იქნები მით უკეთესი შენთვის



მე უფლის მცოდნე კი არა ჩვენისთანა ურწმუნო თომებისთვის უფალთან მისასვლელი ყველაზე რეალური გზის (ჩემი აზრით რა თქმა უნდა) "მცოდნე" ვარ. ჯერ მხოლოდ გზის დასაწყისში ვარ

ჩემს თავს მაგონებ რამდენიმე თვის წინ. კითხე აგერ ფორუმელებს და გეტყვიან რამანა და რამაკრიშნა მეც მაგრად მიყვარდა! კრიშნამურტიც!

პოსტის ავტორი: death თარიღი: Apr 9 2010, 01:18 PM

მდაა, ეს თემა ქრისტიანობას ეხება თუ ცდილობს რომ შეეხოს? გადაარქვით სახელი

პოსტის ავტორი: newbie თარიღი: Apr 9 2010, 06:47 PM

guest

ქრისტეა ერთადერთი სიტყვა და მისი მოძღვრება.. ვიცით რა მოხდა ჯვარცმით და აღდგომით?

პოლიტიკა რა შუაში, როცა მოციქულები ქადაგებდნენ და აღასრულებდნენ ღვისმსახურებას ქრისტიანობა სასტიკად იდევნებოდა


რა ერთიდაიგივეს, არის ფუნდამენტალური განსხვავება, ამაზე უამრავი თემა იყო ამ ფორუმზე, ეს ვნახე სხვებიც წაიკითხე, http://church.ge/index.php?showtopic=7225&st=0 ნუ თუ გაინტერესებს

ერთიდაიგივეს ქადაგებას რას ეძახი, ნებისმიერი სერიოზული ფსიქოლოგიც ჩამოგირაკრაკებს რომ დათმობა, სიყვარული, სიმშვიდე მაგარი რამეა.. მაგრამ სარწმუნოებაში მთავარია ღმერთის და ადამიანის ხედვა. რა შუაშია ქადაგება? როცა ჩვენ ვლაპარაკობთ ჯ ვ ა რ ც მ ა ზ ე, ადამის და ევას შეცოდებით ადამიანმა დაკარგა სამოთხე და დაიბრუნა ქრისტეს გაღებული მსხვერპლით, და რომელმა 'მოქადაგემ' გააკეთა მსგავსი ბუდამ, მუჰამედმა ..? ალბათ მუჰამედმა რომელსაც რამდენი ცოლი ყავდა არც ვიცი, თუ რომელიმე ინდუისტური რელიგიების ავატარებმა კარაქის მოპარვით ალბათ?
ლაპარაკია ჯვარცმაზე ცისა და ქვეყნის შემოქმედმა აიტანა ენით გამოუთქმელი და გონებით გაუაზრებელი ტანჯვა, რომლის გახსენებაზე მისი მოყვარული ადამიანები ტირილს ვერ წყვეტენ, აღსრულდა უდიდესი საიდუმლო ადამიანის ცოდვების გამოსყიდვა, დაბნელდა მზეც, შეიძრა ქვეყანა და თურმე არც არაფერი, ბუდას გავყვები თუ მუჰამედს არ ქონია მნიშვნელობა, მაშინ ამას რა აზრი ქონდა?


სახარებაში ქრისტე სინანულის საიდუმლოს აწესებს
ერთ-ერთი ამ საიდუმლოებათაგანია სინანული-აღსარება, ცოდვათა გახსნისა და მიტევებისა. იესო ქრისტემ ჯერ კიდევ ჯვარცმამდე აღუთქვა მოციქულებს: მოგცემ შენ ცათა სასუფევლის გასაღებებს, და რასაც შეკრავ მიწაზე, შეკრულ იქნება ცაშიც, ხოლო რასაც დახსნი მიწაზე, დახსნილ იქნება ცაშიც“ (მათე 16, 19); ხოლო აღდგომის შემდეგ მიანიჭა კიდევაც მოციქულებს და ამით ეკლესიას ეს უდიდესი უფლება: „კვლავ უთხრა მათ იესომ: მშვიდობა თქვენდა! როგორც მე მომავლინა მამამ, ისე მე წარგავლენთ თქვენ. ეს რომ თქვა, შეუბერა და უთხრა მათ: მიიღეთ სული წმიდა, ვისაც მიუტევებთ ცოდვებს, მიეტევება მათ; და ვისაც დაუტოვებთ, დარჩება მათ“ (იოანე 20, 21-23).

უფლის აღდგომიდან ორმოცდამეათე ანუ ამაღლებიდან მეათე დღეს მოხდა სული წმიდის გარდამოსვლა მოციქულებზე: „და როცა სრულდებოდა ორმოცდაათობის დღე, ყველანი ერთად იყვნენ ერთ ადგილას. და ანაზდად იგრგვინა ზეცით, თითქოს გრიგალი აგუგუნდაო, და აავსო მთელი სახლი, სადაც ისინი იყვნენ. და მოევლინა მათ ალივით გაყოფილი ენები, რომლებიც დაეფინა თვითეულ მათგანს. და აღივსნენ ყველანი სული წმიდით...“ (საქმე 2, 1-3). იმ დღიდან არსებობს ეკლესია, რომელიც არის „სხეული ქრისტესი“ (კოლას. 1, 24).

მადლი, რომელიც მოციქულებმა ორმოცდამეათე დღეს მიიღეს, გადასცეს თავიანთ მოწაფეებს ხელდასხმით. ამ უკანასკნელმა კი თავიანთ მოწაფეებს, და ასე მოაღწია ჩვენამდე ჭეშმარიტმა სამოციქულო ეკლესიამ. ეკლესიაში მოქმედებს მაცხოვნებელი მადლი, რომელიც აუცილებელია ადამიანთა გადარჩენისათვის. და ეს მადლი მორწმუნეებს გადაეცემათ საეკლესიო საიდუმლოებების საშუალებით, რომელთა საერთო რიცხვი არის შვიდი, და რომლებიც ამ სოფელში ხორციელად ყოფნის დროს თვით მაცხოვარმა დააწესა.

ისე მაინტერესებს ინდუიზმში თუ არის აღსარების საიდუმლო?

პოსტის ავტორი: Atman თარიღი: Apr 9 2010, 07:13 PM

კონკრეტულად ინდუიზმის სხვადასხვა მიმართულებებში არ ვიცი მაგრამ ვაიშნავიზმში შემდეგნაირადაა:

ადამიანისთვის ყველაზე დიდ წყალობად მოძღვრის (გურუს) მიღება ითვლება. და რაც არ უნდა ცოდვილი იყოს წარსულში ადამიანი გურუს მიღების დროს ყველა ცოდვა იშლება. ოღონდ გურუს მიღება (ინიციაცია) ძალიან ძნელი და ხანგრძლივი პროცესია. თუ ადამიანი (ნეოფიტი) სთხოვს მოძღვარს რომ მისი მოძღვარი გახდეს, უნდა მიიღოს ბევრი პირობა და ასკეზა. უნდა შეწყვიტოს ველანაირი ცოდვითი საქმიანობა (თავიდან გაუჭირდება მაგრამ უნდა ეცადოს ყოველ შემთხვევაში). რაღაც პერიოდი გურუ აკვირდება და მერე აძლევს ინიციაციას. ინიცირების დროს ნეოფიტი დებს რაღაც გარკვეულ პირობებს (ფიცს) და ამის შემდეგ გურუ აძლევს მანტრას და ხდება მისი მოსწავლე. ეს ძალიან საპასუხისმგებლო პროცესია, გურუც შემთხვევით არ იღებს მოსწავლეებს, იმიტომ რომ თუ მოსწავლემ ღმერთის გზას უღალატა ეს გურუზეც ცუდად მოქმედებს. მოსწავლემ გურუ უნდა მიიღოს როგორც ღმერთის უშუალო წარმომადგენელი (მაგრამ ეს არ ნიშნავს რომ სხვის რჩევებს არ უნდა დაუჯეროს) და ბოლომდე დაემორჩილოს მას ყველაფერში. იქ არაა ისე, რომ რაღაც ცოდვა მოგეტევა და მერე ისევ გაიმეორო, მერე ისევ მოგეტევოს და ა.შ. როცა რწმუნდება ადამიანი რომ რაღაც კონკრეტულ ცოდვებს არ ჩაიდენს და სულიერი ძალა გაუძლიერდება, მას შემდეგ იღებს ინიციაციას, მანამდე კი სხვადასხვა გურუების ან მათი მოსწავლეების (და საერთოდ სულიერად მცხოვრები ადამიანების) რჩევებს იღებს და ესეც დიდი წყალობაა. ისინიც ყველანაირად ეხმარებიან სწორ გზაზე დააყენონ. მითუმეტეს მიდომა ყველა ადამიანთან ინდივიდუალურია. მოკლედ ეს ძალიან ვრცელი თემაა და 2 სიტყვით გამიჭირდება. შევეცადე არსი გადმომეცა. გურუ არის უშუალო დამაკავშირებელი ადამიანსა და ღმერთს შორის. ადამიანი მორჩილად, მთელი სიცოცხლის განმავლობაში უნდა ემსახუროს გურუს და მის მითითებებს. ითვლება, რომ ყველაფერი, რასაც ჩვენი სურვილებით და ხუშტურებით ვაკეთებთ ეგოიზმია, ხოლო ყველაფერს, რასაც გურუს დავალებით ვაკეთებთ მორჩილებაა.

პ.ს. გურუ არაა ვალდებული მოსწავლე მიიღოს. თვითონ წყვეტს რამდენი მოსწავლე ეყოლება.



ხელდასმის და მასწავლებელ-მოსწავლის ხაზი ქრისტიანობაში თითქმის დაკარგულია. ადრე ეს იყო ოფიციალური რიტუალი. საკრალური და საიდუმლო. ახლა კი მოძღვრის ყოლა მოდური გახდა (ყველას არ ვგულისხმობ რა თქმა უნდა) და არანაირ საკრალურობასთან არაა დაკავშირებული. როცა მოძღვარს იღებ, მისი ყველა მითითება უმორჩილესად უნდა შეასრულო და მეორედ არ მიხვიდე იგივე ცოდვების მოსანანიებლად. ასეთი რამ ტრადიციულ ურთიერთობებში სასტიკად ისჯებოდა. ზიარება საკრალურია, ძალას და წყალობას აძლევს ადამიანს იმისთვის, რომ ცოდვა აღარ გაიმეოროს, მაგრამ არც ასეთი ადვილი და "იაფი" უნდა იყოს ზიარების მიღება და დრომ უნდა გამოსცადოს ადამიანის მდგრადობა რაღაც კონკრეტული ცოდვებისადმი.

პოსტის ავტორი: newbie თარიღი: Apr 9 2010, 07:49 PM

atman

ანუ გამოდის სინანულზე არ არის აგებული ძირითადი აქცენტი გამოსწორებაზეა ხომ? ქრისტიანობაში განსხვავებულადაა ეს მომენტი, ანუ ადამიანი არასოდეს არაა დარწმუნებული რომ რაღაც კონკრეტულ ცოდვებს აღარ ჩაიდენს, ანუ ღვთის მიშვებით შეიძლება სერიოზულ სიმაღლეზე ასული ადამიანი უკანასკნელი ცოდვით დაეცეს..

პოსტის ავტორი: Atman თარიღი: Apr 9 2010, 08:24 PM

newbie

ეგრე არ გამოდის. სინანული თავისთავად იგულისხმება. რომ არ ნანობდეს არც ეცდებოდა გამოსწორებას. უბრალოდ როცა ცოდვა მოშორებულია (გადაგდებულია) მასზე სინანული აზრს კარგავს, იმიტომ რომ სინანული და ნეგატივი ისევ იმ მოვლენაზე აკეთებს კონცენტრაციას და ცოდვაში დაბრუნების საფრთხესაც ხსნის. ანუ მოიშორე და დაივიწყე. თუ ფიქრობ ისევ ესე იგი არ მოგიშორებია და ასკეზები სწორედ ამ ძალას იძლევა რომ მოიშორო. სინანული საწყის ეტაპზეა საჭირო. მერე უკვე როცა შეიცვლები და როცა მითუმეტეს ინიციაციას იღებ სხვა ხარ და წარსული აღარ გეხება. სახელსაც კი ახალს იძენ...

პოსტის ავტორი: guest1 თარიღი: Apr 9 2010, 09:42 PM

მართლაც და. პირველივე პოსტში სხვა რელგიების ძაგებაა ზოგადად. შემდედ, პირველივე გვერდზე, 2 პოსტში ამ რელიგიების (ისლამის და ბუდიზმის განსაკუთრებით) ეშამკისეული მხარეების ღრმა და ყოვლისმომცველი ანალიზია გაკეთებული

პოსტის ავტორი: neo თარიღი: Apr 10 2010, 11:41 AM

ვერაფერი ვერ გავიგე. მარტივი კითხვა დავსვი. სხვაგვარად დავსვავ. რა არის ბუდისტი ბერის ასტეზის მიზანი ?




უფლის გზები აბსოლიტურად დაფარული არ არის. ის მოვიდა და ჭეშმარიტება გამოგვიცხადა. ჩემი ილუზია შეიძლება ამაში გეტანხმები. მაგრამ ეს არის ჩემი როგორც ადამიანის ღირსება... ჩემი გადაწყვეტილება არის ჩემი პიროვნების ამოსავალი... ჩემი არჩევანი განსაზღვრავს იმას მე ვისი შვილი ვარ... ჰო მედიტაციას რაც შეეხებ ეგ მართალია კამპოტი კამპოტი რომ იძახო მაინც გამოგითაყვანდება გონება... მაგრამ მოდი გიპნოზის სპეციალისტებს კითხე რა მოუვა ადამიანს თავის თავი რომ დააჯეროს ,,მე ის ვარ"-ში...

ქრისტიანული მედიტაცია (გულში ლოცვა) სწორედ შინაარსს გულისხმობს და არა ტრანსის მდგომარეობაში ილუზირებულ სამყაროში ცხოვრებას. ქრისტიანს ლოცვის დროს წარმოსახვა საერთოდ ეკრძალება... იმიტომ რომ ამას ცუდ შედეგებამდე მიყავს ადამიანი...

პოსტის ავტორი: Atman თარიღი: Apr 10 2010, 11:45 AM

neo

წარმოსახვა ბუდიზმშიც იკრძალება (განზრახ წარმოსახვა). ჩვენებები და წარმოსახვები თავისით მოდის გონებაში და ბუდიზმშიც (და არა მარტო) არის მითითება რომ უბრალოდ დავაკვირდეთ და ყურადღება არ მივაქციოთ. მთავარი აქცენტი კი ლოცვაზე ან მანტრაზე იყოს.

პოსტის ავტორი: neo თარიღი: Apr 10 2010, 11:52 AM

სადღაც შეიძლება მართალი ხარ. არც მე მომწონს იაფი ზიარება მაგრამ აქ მურამი იმაშია რომ ფორმალური ზიარება შინაარსობრივს არ ნიშნავს...

ფორმალური ახსარება შინაარსობრივს არ ნიშნავს, ფორმალური მარხვა შინაარსობრივს არ ნიშნავს...

შეუძლებელია მოძრვრის მორჩილება უსიტყვოდ შეასრულო. ეს ძალებს აღემატება უბრალოდ. და ვინც ეს შეძლო იმაც მთების გადაადგილებაც შეძლო. გარედან ერთი შეხედვით მარტივია მაგრამ საქმე საქმეზე რომ მიდგება ძალიან ძნელი. ამას რწმენა ჭირდება... და ამით რწმენა საბუთდება...



პ.ს.

აგნოსტიციზმი 21-ე საუკუნის ადამიანის ,,ფსიქოლოგიური გამოსავალია" იმ ჩიხიდან რა ჩიხშიც შევიდა... ,,აგნისტიციზმი" გადაწყვეტილების მიღებისაგან და შესაბამისად პასუხისმგებლობისაგან გაქცევაა...

მე ძალიან თავმდაბალ ინდოელებსაც ვიცნობ, იაპონელებსაც და ტაივანელებსაც აღმოსავლური რელიგიებიდან ასევე რეგვენი ქრისტიანიც ბევრი შემხვედრია მაგრამ ეს თავისტავად არაფერს ნიშნავს...

ყოველნი ღმერთნი წარმართთანი ეშმაკ არიან...

დანარჩენი თქვენ იცით.







ააა,

ჩვენთან თუ მოვა უნდა წაშალო ქრისტიანობაში. ეს პირდაპირი კანონია ლოცვის.

პოსტის ავტორი: Atman თარიღი: Apr 10 2010, 12:04 PM

neo

ვერ წაშლი. უბრალოდ ყურადღება ლოცვაზე უნდა დააბრუნო. წაშლა შეუძლებელია. როგორც მოვა ისე წავა, ყურადღება არ უნდა მიაქციო თორე რაც უფრო ჩაერევი უარესია. იმ მომენტში კი გაქრება მარა მერე უფრო დიდი ძალებით დაბრუნდება



ვერ გავიგე ამ სიტყვებით მეთანხმები თუ მეწინააღმდეგები



რა თქმა უნდა ძალიან ძნელია. უბრალოდ ძალიან უნდა ეცადოს მოსწავლე და გურუც თავიდან ისეთ დავალებებს არ აძლევს, რაც მის ძალას აღემატება. ეტაპობრივად ხდება ყველაფერი... და როდესაც გურუ გყავს ეს უკვე დიდი მადლი და საკმაოდ მაღალი ეტაპია. ანუ უკვე გზას ადგახარ და დაბნეული ცხვარივით არ მიყვები შენივე ცრუ ეგოს დავალებებს.

პოსტის ავტორი: guest1 თარიღი: Apr 10 2010, 12:49 PM

neo
მოკლედ ნეო, დაგლოცოს უფალმა, და ერთ რამეს ვიტყვი და აღარ გავაგრძელებ. ჩემი აზრი შენს აზრზე მაღლა არ დგას. ჩვენ ყველანი უძლურები ვართ. მე მაგალითს ვიღებ იმ ადამიანებისაგან, რომელნიც, ჩემი სინდისის ხმიდან გამომდინარე, წმინდად მიმაჩნია. ჩემთვის მნიშვნელობა არ აქვს წმინდანი და ბრძენი რომელ რელიგიას მიეკუთვნება. სიწმინდეს და სიბრძნეს ჩემთვის სახელი არა აქვს. ახლა დავამთავრე მამა გაბრიელის ბრძენი სიტყვები და მადლობა ამ ფორუმს, რომ ამ წმინდა ადამიანის და ბრძენის ვებგვერდის ბმულზე მიმითითა. ღმერთმა უმრავლოს ასეთი ხალხი საქართველოს. ჩემთვის ეს კაცი არის მართლმადიდებელი, იმიტომ რომ სიმართლეს ამბობდა და სიმართლით ცხოვრობდა. ასეთი ხალხი მარტო მართლმადიდებლობაში (როგორც რელიგიაში) არ გვხვდება. ასეთი ხალხი ყველა რელიგიაშია და ყველა ერშია. ჩემი სინდისის ხმა იმას მკარნახობს, რომ ღმერთის სასწორზე გულის სიღრმიდან გაკეთებულ სიკეთეს ერთიდაიგივე წონა აქვს, მიუხედავად იმისა, რა ფერის, ერის და აღსარების ადამიანი აკეთებს ამას. ღმერთის სასწორზე გულში აღმოცენებულ რწმენას თანაბარი წონა გააჩნია, ვისაც არ უნდა ქონდეს ეს რწმენა. აგერ მამა გაბრიელის სიტყვები: ჩვენ კი სიყვარულიც გვაკლია და ერთობაც, მისი მეორე ნაყოფი სიმართლისა და მართლმსაჯულების სიყვარულია, ჩვენ ამ სათნოებასაც მოკლებულნი ვართ, რადგან მოყვარეთა ჩვენთა, თუნდაც უღირსნი იყვნენ, ვაქებთ, ხოლო მტრებს, თუნდაც ქების ღირსნი იყვნენ, ვაძაგებთ. მე სხვა რელიგიებს არ ვუწევ რეკლამას. ქართველი უნდა იყოს მართლმადიდებელი, მაგრამ მართლმადიდებლობა ეკლესიასთან კუთვნილება არ განსაზღვრავს მარტო. მართლმადიდებლობა პირველ რიგში სიმართლის თქმაში უნდა გამოიხატებოდეს. სიმართლეს თუ ვერ ვიტყვით, რა ფასია აქვს ან ლოცვას, ან ჯვრის გადაწერას? თუ სიმართლეს ვამბობთ, მაშინ როგორ შეიძლება გულიდან გაკეთებული სიკეთე დავუკნინოთ ადამიანს, იმიტომ რომ ის სხვა აღსარების წარმომადგენელია? ან როგორ შეიძლება ერთიდაიგივე სიბრძნიდან ერთს სიბრძნე ვუწოდოთ, რადგანაც იგი მართლმადიდებლურია და მეორეს შეურაცვყოთ, იმიტომ რომ იგი სხვა აღსარების ხალხის ნათქვამია?

იგივე ეხება სულიერ პრაქტიკასაც. ღმერთთან რა გზით მიხვალ, აზრი არა აქვს. ჩემ აზრად ჩათვალე ეს. მე აღარ ვკამათობ. გეუბნები უბრალოდ იმას, რაც მე მგონია სიმართლე. ჩემი აზრით, ჩვენს რწმენას მივხედოთ პირველ რიგში და სხვა თვითონ მოუვლის თავის რწმენას. მამა გაბრიელმა თქვა: უფალი სხვის უბედურებას იმიტომ გვიჩვენებს, რათა ილოცოთ მისთთვის, დაეხმაროთ მას. ამით სიყვარულს გვასწავლის. ბუდისტს და სუფს შენ ხომ ვერ დაეხმარები? ისინი შორს არიან. და თუ ასე უბედურები არიან, ილოცე მათზე და სიყვარულს გასწავლის ეს. სხვისი აღმსარებლობის კიტინი და დაცინვა (მაშინ როცა წარმოდგენა არ გვაქვს ამაზე) ამ აღმსარებელთა ლოცვას წარმოადგენს? არა, რა თქმა უნდა. და როგორც მართლმადიდებელმა, ხომ შეგიძლია ეს სიმართლე აღიარო (და ვაღიარო მეც), რომ ჩვენ ჯერ ამხელა რწმენა არ გაგვაჩნია, ამ ხალხზე ვილოცოთ? ხომ ვიცით, რომ ეს ყველაფერი ამპარტავნობიდან მოდის და შეურაცყოფას წარმოადგენს სხვების? ხოდა, ნუ გავაკეთებთ ამას, მე მგონი ასე აჯობებს ისევ ჩვენი სულებისათვის.

ჩემი აზრი ასეთია. ჩემი სიმართლე ასეთია. სიმართლეა ეს თუ არა, უფალმა იცის. მარა, ახლა ამის მეტი მე სიმართლე არ გამაჩნია. ღმერთი მარტო ჩემს გონებაშია დღეს, ესეც სიმართლეა. ის რომ ღმერთი ყოველთვის ჩვენთან არის, ესეც ჩემს გონებაშია და საკმარისია. მარა, ეს გონება მარტო არაფერს მიშველის; რასაც შეიძლება დღეს დავყრდნო, სინდისია. ეს დღეს-დღეობით ჩემთვის ერთადერთი ხმა არის და ეს ხმა ასე მეუბნება. დაგლოცოთ და გახაროთ სუყველა უფალმა. მორჩა კამათი

პოსტის ავტორი: Atman თარიღი: Apr 10 2010, 01:23 PM

კაი ხანია ასეთი ბრძნული პოსტი არ წამიკითხავს ამ ფორუმზე

პოსტის ავტორი: neo თარიღი: Apr 10 2010, 03:30 PM

გაიხარე





ორივე.

იცი რა. ერთხელ ეკლესიაში ვიყავი ზარებაზე და ერთი ეშმაკეული იყო შემოსული. მოკლედ ამ წირვაზე (ზიარების შემდეგ ქადაგება იყო) უძებ რაღაც ღრიალის ხმა გავიგონე ჩემ უკან მარჯვენა მხარეს. კინაღამ გული გამისკდა... ყველანი შევტრიალდით და ერთი ქალი ღირეალებდა, ოღონ არადამიანური ხმით.

უცებ გაჩერდა და ესეთ რაღაცეებს ყვირის ,,ლეგეონი ვარ" ,,ბევრი ვართ"... ნუ მოკლედ კონცერტი არ იყო, იმას ვერ გადმოვცემ რაც იქ ხდებოდა, კანკალებდა და ეტრთი ამბავი იყო...

ბოლოს სიცილი ატეხა, საზარელი ხმით იცონოდა და რა თქვა იცი ?

100-ზე მეტი მიხვედით საზიარებლად მაგრამ რეალურად 7 ეზიარაო...

დანარჩენი შენ განსაჯე...

პოსტის ავტორი: ikanosi თარიღი: Apr 10 2010, 03:33 PM

ნართლა მოხდა ეგ თუ სხვის ნათქვამს ყვები?

პოსტის ავტორი: Atman თარიღი: Apr 10 2010, 03:37 PM

neo

და მეც მაგას არ ვამბობ?

ზიარების დროს ორივე მხარე მნიშვნელოვანია: ოფიციალურიც და შინაარსობრივიც. მადლი ყველა შემთხვევაში გადმოდის, მაგრამ შენი მზაობის მიხედვით იღებ ამ მადლს, ან არ იღებ. თუმცა რაც არ უნდა იყოს შენთვის გაუცნობიერებლად მაგრამ, მადლს ყველა ვარიანტში იღებ. მომავალში რომ მზად დახვდე მადლს, თუნდაც იმაში გეხმარება ზიარება. და არ ღირს მაგ ეშმაკეულის სიტყვებს დიდად დაუჯერო

ეშმაკეული არის ადამიანის სხეულის კონგლომერატი, სადაც ჭეშმარიტი სულის ცნობიერებას ძინავს და მის სხეულში დემონური არსებები ან სხვების ასევე მძინარე (სხვა სიზმრებით) სულები სახლობენ. სხეულში ან გონებაში... არსობრივი განსხვავება არ არის.

პოსტის ავტორი: neo თარიღი: Apr 13 2010, 10:02 AM

მართლა მოხდა.



გეთანხმები. მინახავს ეშმაკეულები.

პოსტის ავტორი: elusia თარიღი: Apr 19 2010, 06:48 PM

ქრისტიანობა არის ქრისტეს მცნებათა დაცვა,. პიროვნებები ირჩევენ ამ გზას, მაგრამ გამოცდებს ცოტანი აბარებენ..(ჩემის ჰაზრითა)

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 23 2015, 09:44 PM

"უდიდესი რუსი მწერალი გოგოლი ღრმად მორწმუნე ქრისტიანი იყო. აი, რა ურჩია მან წერილით ერთ თავის მეგობარს: "ჩემო მეგობარო, თავი ყოველთვის მოწაფედ ჩათვალე. ქრისტიანისთვის სწავლას დასასრული არა აქვს. ის ყოველთვის მოწაფეა, ვიდრე კუბოს ფიცრამდე".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 10 2016, 02:01 PM

"ჩვენ კი ყოველთვის შეორგულებულნი ვართ, ვერ განვიცდით ღმერთს სათანადოდ, ჩვენი გონება ყოველთვის არ არის უფლით დაკავებული. შეუორგულებელი სარწმუნოება რომ გვქონდეს, მთასაც რომ ვუთხრათ, აღმოიფხარ და ზღვაში ჩავარდიო, ასრულდება".

/არქიმანდრიტი მაკარი აბესაძე/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: May 23 2016, 10:10 PM

"საჭიროა მყარად ვიცოდეთ და გვესმოდეს, რომ ქრისტიანობა არა მხოლოდ "სიყვარულის რელიგიაა", არამედ უპირველეს ყოვლისა ჭეშმარიტების რელიგიაა, თანაც სრულიად დაუშვებელია "სიყვარულს" მსხვერპლად შევწიროთ ჭეშმარიტება, რადგან ასეთი "სიყვარული" უკვე აღარ იქნება ჭეშმარიტად ქრისტიანული სიყვარული, არამედ მხოლოდ თვალთმაქცობა ან სიყვარულის საწყალი პაროდია, რადგან ქრისტიანული სიყვარულისთვის ყველაფერზე ძვირფასი ჭეშმარიტებაა, რომელიც თავის მხრივ სწორედ ამ სიყვარულის მთავარ საგანს წარმოადგენს".

/მთავარეპისკოპოსი ამბერკი (ტაუშევი)/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: May 25 2016, 12:50 PM

"ქრისტიანობა არის არა ყველასთვის, არამედ თითოეული კონკრეტული ადამიანისათვის".

/დეკ. თეოდორე გიგნაძე/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jun 23 2017, 01:06 PM

+

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 2 2017, 01:37 PM

"ქრისტიანებს მსოფლიოს 128 ქვეყანაში დევნიან"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 20 2017, 12:32 PM

"ქრისტიანი ყველგან ქრისტიანად უნდა რჩებოდეს!"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Aug 1 2017, 03:25 PM

"ქრისტიანი" ნიშნავს იმას, ვინც არავის თრგუნავს საკუთარი თავის გარდა".

/არქიმანდრიტი ანდრია კონანოსი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Oct 17 2017, 09:23 PM

"ქრისტიანობა მარადის ხელუხლებლად უნდა რჩებოდეს, დროის სულისაგან დამოუკიდებელი და განუგებელი".

/წმ. თეოფანე დაყუდებული/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Oct 25 2017, 10:39 AM

"ქრისტიანობა არ არის სხვათა ცხოვრების ყურება, ქრისტიანობა საკუთარი თავის განწმენდაა".

/არქიმანდრიტი ბენიამინი (ბელქანია)/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Oct 27 2017, 11:52 AM

"თუ ჩვენ გულწრფელი ქრისტიანები ვართ, მაშინ დე შიშნეულობამ იმაზე, რომ ქრისტე არ გავანაწყენოთ, ჩვენში ყოველგვარი პირადი წყენა ჩაახშოს და განგვაწყოს სიტყვით, საქმითა და გულისხმისყოფით განვადიდოთ მისი წმინდა სახელი".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Nov 7 2017, 10:03 AM

"ქრისტიანობა არასოდეს მიეცემა დავიწყებას!"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 15 2017, 04:59 PM

"ცხოვრებაში ქრისტიანობა გაცილებით უფრო მეტად დაგეხმარებათ, ვიდრე წარმოგიდგენიათ".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 14 2018, 10:21 PM

"ქრისტიანობა კარია, რომლის მიღმაც სამყაროს შეცნობა იწყება!"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 16 2018, 08:19 PM

"გამობრწყინდა ქრისტიანული სარწმუნოება"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Feb 3 2018, 07:34 PM

"მიწიერი ეკლესია ეს არის მებრძოლი ეკლესია. ის ჯოჯოხეთთან ომის მდგომარეობაში იმყოფება, ქრისტეს ეკლესია ებრძვის სატანის ეკლესიას. ამ ბრძოლაში არც შესვენებაა და არც ზავი.

წმინდა მამები ქრისტიანებს ჯარს ადარებდნენ, ხოლო მღვდელმთავრები წარმოადგენენ ამ ჯარის სტრატეგებს (მხედართმთავრებს). იერარქების იღებენ თავზე სატანისა და დაცემული ანგელოზების მთავარ დარტყმას".

/არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Mar 9 2018, 06:08 PM

"ქრისტიანობა არის განათლებისა და რწმენის რელიგია. მას ყოველთვის წიგნიერი რელიგია ეწოდებოდა".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Mar 14 2018, 11:25 AM

"სულ უნდა გვახსოვდეს, რომ ჩვენ იმდენად ვხდებით ქრისტიანები, რამდენადაც მივემსგავსებით იესო ქრისტეს".

/მღვდელ-მონაზონი საბა (ნატროშვილი)/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Feb 22 2019, 06:56 PM

"ჭეშმარიტი ქრისტიანობა ყოველთვის იყო და არის სულის გმირობა"

/არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Feb 25 2019, 07:48 PM

"ქრისტიანობა სიყვარულის რელიგიაა"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Mar 1 2019, 03:28 PM

"ქრისტიანად ყოფნა ნიშნავს განახლების გზით მუდმივ სვლას, მადლისა და ცოდნის განუხრელ ზრდას, ჩვენს სულში სრულყოფილების, ღვთის მსგავსების აღდგენას".

/ილია მეორე/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Mar 1 2019, 04:01 PM

"ქრისტიანებსა და სხვა ხალხს შორის მანძილი ძალიან დიდია".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Mar 1 2019, 09:53 PM

"სხვაა - ქრისტიანი და სხვაა ქვეყნადმყოფობის მოყვარული; მანძილი მათ შორის ძალიან დიდია".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Mar 5 2019, 08:45 PM

"ქრისტიანობა არა მხოლოდ აღმატებულია ყველა სხვა სწავლებაზე, არამედ ამაღლებულია ყველაზე და ყველაფერზე, მისი საზღვრები კი სამყაროსავით უსასრულოა".

/არქიმანდრიტი ადამი (ახალაძე)/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 30 2019, 05:49 PM

"დღეს მსოფლიოში თუ რომელიმე რელიგიას მართლა დევნიან, ქრისტიანობაა"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: May 16 2019, 12:01 PM

"ქრისტიანობა ღვთისადმი მიმსგავსებაა"

/წმ. გრიგოლ ნოსელი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: May 18 2019, 09:42 PM

"ჩვენ, ქრისტიანები, არ ვართ ბრმად მორწმუნეები"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Aug 1 2019, 05:04 PM

"ჩვენი ყველაზე დიდი მტერი არის ჩვენი გაუნათლებლობა ქრისტიანობაში - ქრისტიანები ვართ და არ ვიცით, რა არის ქრისტიანობა"

/მეუფე იოანე (გამრეკელი)/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Sep 19 2019, 10:42 PM

"ყველა ქრისტიანი ღვთის შვილია"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Sep 29 2019, 03:13 PM

"ქრისტიანობა უნიკალური რელიგიაა"

/დეკ. თეოდორე გიგნაძე/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Oct 16 2019, 10:46 PM

"თუ ქრისტიანია ადამიანი, არ უნდა შეიძულოს სხვა ერი და პიროვნება"

/არქიმანდრიტი ბენიამინი (ბელქანია)/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Oct 18 2019, 05:35 PM

"როდესაც საკუთარ თავს სხვებისგან გამოვყოფთ, არ ვართ ქრისტიანები"

/წმ. პორფირი კავსოკალიველი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Oct 18 2019, 05:55 PM

"ჩვენი სარწმუნოება არის სარწმუნოებათა სარწმუნოება, გამოცხადებითი, ნამდვილი, ჭეშმარიტი სარწმუნოება. სხვა სარწმუნოებები (ან რელიგიები) კაცობრივია, ცარიელია. მათ არ იციან სამპიროვანი ღმერთის სიდიადე"

/წმ. პორფირი კავსოკალიველი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Oct 22 2019, 04:00 PM

"ფანატიზმს არანაირი კავშირი არა აქვს ქრისტესთან. იყავი ნამდვილი ქრისტიანი. მაშინ კი აღარ განაწყენდები ვინმეზე, არამედ შენი "სიყვარული... ყოველსა თავს-იდებნ". არამართლმადიდებლებთანაც კი ქრისტიანი იყავი, ანუ თავაზიანად, პატივისცემით მოექეცი მას, განურჩევლად მისი სარწმუნოებისა.

შეგიძლია მუსულმანის მიმართაც გამოიჩინო მზრუნველობა, როდესაც მას ეს სჭირდება, გაესაუბრო მას, ურთიერთობა იქონიო მასთან. პატივი უნდა ვცეთ სხვის თავისუფლებას, როგორც ქრისტე "დგას კარსა ზედა და ჰრეკს". ძალით კი არ ცდილობს კარების გაღებას, არამედ ელოდება, რომ სულმა თვითონ, თავისუფლად შეწყნაროს იგი. ჩვენც ასევე დავდგეთ თითოეული ადამიანის წინაშე".

/წმ. პორფირი კავსოკალიველი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 2 2019, 03:18 PM

"ქრისტიანობა არ არის იდეოლოგია! ქრისტიანობა გულის რელიგიაა და ქრისტე არ არის მასების ღმერთი! ქრისტე პიროვნების ღმერთია".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 2 2019, 09:59 PM

"ქრისტიანობა იმდენად ზეჯანსაღი სწავლებაა, ვერავითარი წინააღმდგომი ძალა ვერ დაამარცხებს".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 31 2019, 11:59 AM

"რატომ არ უყვართ ქრისტიანები? ამას მარტივი პასუხი აქვს, ქრისტიანი არასოდეს გახდება მასის ნაწილი. იგი მიილტვის, გახდეს პიროვნება. ეკლესიის დანიშნულება და მისიაც ეს არის, ადამიანს დაანახოს გზა, როგორ გახდეს პიროვნება"

/დეკ. შიო პაიჭაძე/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 22 2020, 05:19 PM

"როგორც ჩანს, ქრისტიანობას საქართველოში ვერა ძალა ვერ გაანადგურებს"

/კათოლიკოსი ამბროსი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Mar 12 2020, 06:18 PM

"რა არის ქრისტიანობა? - ღვთისადმი დამსგავსება, რამდენადაც ეს ჩვენი ადამიანური ბუნებისთვისაა შესაძლებელი. თუკი შენ გადაწყვეტ იყო ქრისტიანი, მაშინ ეცადე ღვთის მსგავსი გახდე და ქრისტე შეიმოსო" (წმ. გრიგოლ ნოსელი)

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Sep 2 2020, 10:45 PM

"ქრისტიანობა ტაძრის გარშემო მუხლებით ფორთხვა არა, აზროვნება და ცხოვრების წესია!.."

/მამა პეტრე კვარაცხელია/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Nov 9 2020, 05:41 PM

"ქრისტიანული რწმენის გარდა შეუმცდარი არაფერია"

/სქემარქიმანდრიტი ვიტალი (სიდორენკო)/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Nov 29 2020, 02:17 PM

"ქრისტიანობა ადამიანის გულზე ორიენტირებული რელიგიაა"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Nov 30 2020, 02:13 PM

"ქრისტიანობა იმედის, ბნელზე ნათელის გამარჯვების რელიგიაა"

/სქემმღვდელმონაზონი საბა (ნატროშვილი)/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 9 2020, 10:02 PM

"ქრისტიანობა თავგანწირვის რელიგიაა"

/მეუფე დავითი (მახარაძე)/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Mar 9 2021, 08:30 PM

"ქრისტიანობა საჭმელიც არის და სასმელიც"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: May 8 2021, 09:10 PM

"ქრისტიანები, რომლებსაც სურთ, წარმატებულები იყვნენ და ვითარდებოდნენ, საკუთარი თავი უნდა აიძულონ, ყოველთვის სიკეთე აკეთონ, რათა მათში არსებული ცოდვის გავლენისაგან გათავისუფლდნენ და სულიწმიდის მადლით აღივსონ"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: May 9 2021, 02:18 PM

"ქრისტიანი ღმერთს უახლოვდება არა თავისი ბაგითა და გარეგანი ხორციელი მოძრაობებით, როდესაც თაყვანს სცემს და ემსახურება მას, არამედ ადამიანი მას უახლოვდება გულითა და სულის შინაგანი განწყობით, როდესაც უყვარს იგი მთელი ძალით და მთელი თავისი ნებით, იმარხავს მის წმინდა მცნებებს"

/ღირსი ნიკოდიმოს მთაწმინდელი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: May 16 2021, 10:23 PM

"შეიძლება ადამიანი ეკლესიაშიც დადიოდეს, ეზიაროს კიდეც, მაგრამ ქრისტიანი არ იყოს...
ქრისტიანობა გარეგნული ნიშნით მარტო არ გამოიხატება, ის აზროვნებას და ცხოვრების წესს ყველაზე მეტად განსაზღვრავს...
გაივსო საზოგადოება ურწმუნო ქრისტიანებით, ვინც მუდამ სხვის ცხოვრებაში ყოფს ცხვირს და სინამდვილეში ვითომ ეკლესიურიბის მოუხედავად, ქრისტეს მდევნელი უფროა, ვიდრე მისი მიმდევარი..."

/მამა პეტრე კვარაცხელია/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: May 19 2021, 08:50 PM

"ერთ სასულიერო მწერალს თუ მოვუხმობთ, "ქრისტიანობა - ეს საიდუმლო სერობაა".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: May 25 2021, 10:21 PM

"ქრისტიანობა მდგომარეობს არა მდუმარე რწმენაში, არამედ საქმეთა სიდიადეში"

/წმ. ეგნატე ღმერთშემოსილი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: May 28 2021, 08:33 PM

"უფალი იესო ქრისტე თავად არაფერს წერდა. ამიტომ არაფერია იმაზე ადვილი, ვიდრე შენი გემოვნებით განმარტო ქრისტეს მოძღვრება და გამოიგონო "ქრისტიანობა", სინამდვილეში კი საკუთარი ცდომილება გაასაღო ქრისტიანობად... დიდ გაოცებას იწვევს, თუ რამდენად შორს შეიძლება წავიდნენ ადამიანები ქრისტიანობის თვითნებური განმარტებით: რასაც კი მოინდომებენ, მაშინვე "პოულობენ" მას სახარებაში".

/წმ. მღვდელმოწამე ილარიონი (ტროიცკი)/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: May 30 2021, 01:34 PM

"არ არსებობს მეტი პატივი და დიდება, ვიდრე იყო ჭეშმარიტი ქრისტიანი, მაგრამ ამ ღირსებას პატივმოყვარეობა ართმევს ადამიანს"

/წმ. ტიხონ ზადონელი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jun 14 2021, 07:35 PM

"ვინც არ უნდა იყოს და როგორიც არ უნდა იყოს, თუ ქრისტეს ეკლესიაში არ არის, მაშინ ის არც ქრისტიანია"

/წმ. კვიპრიანე კართაგენელი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jun 17 2021, 06:15 PM

"აი, ქრისტიანობის ნიშანი: რამდენიც არ უნდა იღვაწო, რამდენი კეთილი საქმეც არ უნდა აღასრულო, მუდამ იფიქრო, რომ არაფერი გაგიკეთებია; მარხვისას თქვი: "არ მიმარხულია"; ლოცვისას - "არ მილოცია"; ლოცვაში წარმატებისას: "წარმატებისთვის არ მიმიღწევია, მხოლოდ ახლა დავუდე დასაბამი". ღვთის წინაშე მართალიც რომ იყო, უნდა თქვა: "მართალი არა ვარ, არ ვიღვწი, ყოველდღე მხოლოდ ვიწყებ შრომას". თუმცა ქრისტიანს მოუკლებლად უნდა ჰქონდეს სიხარული, მომავალი სასუფევლის სასოება და გამოხსნის იმედი და ამბობდეს: "თუ დღეს არა, ხვალ დილით აუცილებლად ვიქნები გამოხსნილი"

/ღირსი მაკარი დიდი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jun 24 2021, 08:11 PM

"ქრისტიანობა არის საღვთო ბუნების ბაძვა"

/წმ. გრიგოლ ნოსელი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jun 27 2021, 06:45 PM

"ქრისტიანი არის ის, ვინც ემსგავსება ქრისტეს"

/მამა თეიმურაზ ქორიძე/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jun 28 2021, 04:45 PM

"ქრისტიანობა იმაში მდგომარეობს, რომ ადამიანს შეუძლია იგემოს ღვთის მადლი, რადგან ნათქვამია: "განიცადეთ და ნახეთ, რომ კარგია უფალი" (ფს. 33, 9). ეს განცდა უდავოდ არის სულის ქმედითი ძალა, რომელიც გულში აღასრულებს მსახურებას".

/წმ. მაკარი დიდი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 25 2021, 04:44 PM

"ქრისტიანული რელიგია ანათლებს ადამიანს, ანათებს მის გონებრივ ჰორიზონტს, ამაღლებს მისი ცოდნის დონეს, მაგრამ იგი ყველაფერს არ უცხადებს მის მიმდევარს. მისი სწავლება აღსავსეა საიდუმლოებებით, რომლებსაც ადამიანის გონება ვერ ჩასწვდება და მხოლოდ რწმენით მიიღება"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 25 2021, 05:37 PM

"მაღალია ქრისტიანის წოდება: ბევრი უნდა იშრომო, რომ აღასრულო იგი"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Aug 7 2021, 12:53 PM

"ჭეშმარიტი ქრისტიანი არის მეომარი, რომელიც ზეციური სამშობლოსკენ უხილავი მტრის ლეგიონებს შორის ბრძოლით მიიკვლევს გზას"

/გერმანე ალასკელი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Aug 15 2021, 08:04 PM

"კეთილკრძალული ქრისტიანები იმ ჩირაღდანთ ჰგვანან, ამსოფლიურ წყვდიადს რომ განდევნიან, ისინი გულში სიცოცხლის სიტყვას იმარხავენ".

/წმ. იოანე კრონშტადტელი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Aug 24 2021, 09:00 PM

"ქრისტიანი, რომელიც ქრისტიანობაში ვერ წარემატება, ქრისტიანი არ არის"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Aug 25 2021, 11:41 AM

"ჭეშმარიტი ქრისტიანი ისაა, ვინც ქრისტეს გულით ატარებს"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Aug 25 2021, 10:03 PM

"ქრისტიანი ისაა, ვინც ადამიანის შესაძლებლობებისამებრ ბაძავს ქრისტეს სიტყვით, საქმითა და გულისთქმით"

/წმ. იოანე კიბისაღმწერელი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Aug 28 2021, 06:56 PM

"ქრისტიანობა ისტორიაში მშვიდობისა და სიმშვიდის შეუდარებლად უფრო დიდი გარანტიაა, ვიდრე წარმართული რელიგიები"

/თეოლოგი ალექსანდრე ლოპუხინი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Aug 31 2021, 10:11 PM

"ქრისტიანი განუწყვეტლივ წინ უნდა მიიწევდეს; მაგრამ მეტად სასარგებლოა, დროდადრო ყურადღება უკან, - წარსულსაც მივაპყროთ, რათა ცუდი არ გავიმეოროთ. დანაშაული სინანულის ცრემლით გამოვისყიდოთ, დაწყებული სიკეთე დავასრულოთ".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Sep 4 2021, 10:03 PM

"ჭეშმარიტი ქრისტიანი მუდმივად ჯვარისმტვირთველია, და ქრისტიანული ცხოვრება კი - განუწყვეტელი ჯვარის ტვირთვა"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Sep 8 2021, 07:16 PM

"თუკი არ გსურს, შენი ჯვრის აღება და იესოს კვალდაკვალ სვლა, ან იმის აღსრულება, რაც მან გვამცნო, მაშინ დარწმუნებული იყავი, რომ არ ხარ ქრისტიანი, თუმცა ქრისტიანულ ტაძარში დადიხარ".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Sep 18 2021, 05:36 PM

"ქრისტიანობის წიაღში ჩვილებმა მეტი იცის ღმერთისა და მარადიული ცხოვრების შესახებ, ვიდრე - ძველი სამყაროს უდიდესმა ბრძენმა ადამიანებმა"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Sep 18 2021, 05:50 PM

"ქრისტიანული სახელი ქრისტიანული ცხოვრების გარეშე მლიქვნელობაა"

/წმ. ტიხონ ზადონელი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Sep 21 2021, 08:37 PM

"იესო ქრისტეს ცხოვრების საუკეთესო აპოლოგია იმ ქრისტიანის ცხოვრებაა, ვისშიც იესო ქრისტე ცხოვრობს"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Oct 23 2021, 09:53 PM

"ერთმანეთის სიყვარული, ერთმანეთის გაფრთხილება არის რელიგია, დანარჩენი რიტუალია!.."

/მამა პეტრე კვარაცხელია/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Nov 2 2021, 04:01 PM

"ასეთია ქრისტიანობა: იგი მონობაშიც მოგვიპოვებს თავისუფლებას!"

/წმ. იოანე ოქროპირი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 19 2021, 05:07 PM

"მაკარი დიდი: "ქრისტიანებს თავიანთი სამყარო აქვთ, თავიანთი ცხოვრების წესი, გონება, სიტყვა, საქმე; ამა სოფლის ადამიანებს სხვანაირი აქვთ ცხოვრების წესიც, გონებაც, სიტყვაც, საქმეც. სხვა ხალხია ქრისტიანები, სხვანი არიან სოფლისმოყვარენი; მათ შორის დიდი მაძილია; რამეთუ მიწის მკვიდრნი, შვილნი ამა სოფლისანი მიემსგავსებიან ხორბლის მარცვლებს, ამა ქვეყნის ცხავში ჩაყრილს; და გაიცხრილებიან ისინი ამა სოფლის ცვალებად გულისსიტყვათა შორის, ამქვეყნიური საქმეებით, სურვილებითა და ჩახლართული ნივთიერი ცნებებით გამოწვეულ განუწყვეტელ მღელვარებაში".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 11 2022, 05:42 PM

"ზოგიერთები ამბობენ: - "მე ქრისტიანი ვარ და ამიტომ მხიარული და წყნარი უნდა ვიყო". მაგრამ ეს არაა ქრისტიანობა. გასაგებია? ეს გულგრილობაა, ეს მიწიერი სიხარულია"

/ღირსი პაისი მთაწმინდელი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Feb 17 2022, 08:12 PM

"ქრისტიანული რელიგია სასწაულებრივი მოვლენაა: იგი, როგორც ჩანს, თავის საგნად მხოლოდ მომავალი ცხოვრების ნეტარებას ისახავს, მაგრამ ამავე დროს, ახლანდელი ცხოვრების ბედნიერებასაც ქმნის"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Feb 20 2022, 09:04 PM

"ყველა იმ რელიგიას შორის, რომელიც დედამიწაზე არსებობს, მხოლოდ ქრისტიანობაა ჭეშმარიტი რელიგია. და ამიტომ მხოლოდ ქრისტიანობას ძალუძს, მიანიჭოს ცალკეულ ადამიანს და მთელ კაცობრიობას სიკეთე და ბედნიერება - ზეციური და მიწიერი"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Feb 28 2022, 05:45 PM

"ქრისტიანობა წიგნიერი რელიგიაა"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Mar 1 2022, 02:00 PM

"ქრისტიანობა რაღაც უმნიშვნელო კი არა, უდიდესი საიდუმლოა"

/წმ. მაკარი დიდი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Mar 7 2022, 04:03 PM

"წმიდა გრიგოლ ნოსელი ქრისტიანებს ფერმწერებს ადარებს: "ყოველი ჩვეგანი, საკუთარი ცხოვრების მხატვარია. ჩვენი სული მხატვრის ტილოს ჰგავს, სათნოებები - საღებავებს; იესო ქრისტე არის ნატურა, საიდანაც უდნა გადავიხატოთ", - შესანიშნავი შედარებაა! როგორც მხატვარს აქვს გონებაში, წარმოსახვაში და თვალწინ ის საგანი, როლის ტილოზე გამოსახვაც სურს, ასევე, ქრისტიანი ყოველ საქმეში მზერას უდნა უსწორებდეს იესო ქრისტე.ს. ისევე, როგორც ფუნჯი, რომელსაც ფერმწერი იყენებს, ტილოზე ისეთ ფერებს დებს, რასაც ნატურაში ხედავს; ასევე, ჩვენი ნება, თუ მადლით არის ძალმოცემული, იესო ქრისტეში დანახული სათნოებების აღსრულების მეშვეობით ცდილობს, აღბეჭდოს მისი სახე სულში, და ჩვენ იმდენად ვხდებით ქრისტიანები, რამდენადაც მივემსგავსებით იესო ქრისტეს".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Mar 28 2022, 04:03 PM

"ყაჩაღთა ბანდის წევრებიც კი საერთო საქმის წარმატებისათვის ერთმანეთს ფიცით ეკვრიან. სწორედ ასევეა საჭირო რელიგია ადამიანთა საზოგადოების სიმტკიცისათვის!"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 1 2022, 10:23 PM

"იმითია ქრისტიანობა ძვირფასი და სათაყვანო, რომ იგი მარტო გონებით არაა შესათვისებეული, რომ სრულებით არ კმარა მხოლოდ შესწავლა და გაზეპირება მისი; არა, იგი ცხოვრების, მოქმედების მოძღვრებაა და აუცილებლად მის ყალიბზედ უნდა ჩამოესხას ჩვენი ცხოვრება, ეს მოძღვრება სარჩულად უნდა ედოს ჩვენს ყოფა-ქცევას, ჩვენს მოქმედებას, ჩვენს მოქალაქეობას, გრძნობა-აზროვნებას; მისი ელფერი, მისი ბეჭედი უნდა ეტყობოდეს ქრისტეანის საქციელს, - სასიხარულო იქნება იგი საქციელი თუ მწუხარება, საოჯახო თუ საზოგადო, სასულიერო თუ სახორციელო"

/ეპისკოპოსი ლეონიდე ოქროპირიძე/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 3 2022, 04:41 PM

"რაოდენ სიდიადეა ქრისტიანულ რელიგიაში! აი, მისი არსის უმოკლესი გადმოცემა: დროის დასაბამამდე სიტყვა იყო ღმერთთან: დროის დასაბამს სიტყვამ შექმნა სამყარო; დროთა განმავლობაში სიტყვა განკაცდა ჩვენი ცხონებისათვის, უკანასკნელ ჟამს განკაცებული სიტყვა, ღმერთკაცი იესო ქრისტე განსჯის ადამიანებს, და დარჩება ისევე, როგორც სამყაროს შექმნამდე იყო, - მარადისობა".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 4 2022, 09:06 PM

"რელიგია დედის წიაღია, საიდანაც გამოვიდა კაცობრიობის მთელი სულიერი ცხოვრება; კაცთა მოდგმის მთელი მაღალი კულტურა რელიგიის შვილია"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 4 2022, 09:24 PM

"რამდენად გულგაციებულია ჩვენი საზოგადოება ქრისტიანობაზე, ეს გვიჩვენა ჩვენმა მახლობელმა წარსულმა. ამ რვა-ცხრა წლის წინათ საკმარისი იყო მთელი სოფლისთვის ებრძანებინა იქვე გაზრდილს და უსწავლელ ბიჭს "ცეცხლში ჩაყარეთ წმიდა ხატები, საქონელი შედენეთ თქვენს ეკლესიაში, აღარ გაბედოთ ქრისტეს ხსენებაო", რომ ქალსა და კაცს სიტყვის შეუბრუნებლად აესრულებინა ასეთი უმსგავსობა! არ ვუფრთხილდებით საუნჯესავით სარწმუნოებას, არ ვვარჯიშობთ, რომ გავაღმავოთ და გავიფართოვოთ სარწმუნებრივი გრძნობა".

/ეპისკოპოსი ლეონიდე ოქროპირიძე/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 4 2022, 10:10 PM

"უმაღლეს ცივილიზაციას ვერაფრით შეიტანენ ხალხთა წიაღში, თუ იგი უმაღლეს რელიგიას არ შეესაბამება. აქედან, სრულიად საფუძვლიანად, საყოველთაო აღიარებით, გამომდინარეობს, რომ ველურ ხალხებში ცივილიზებულ საშუალებათა შორის პირველი ადგილი ქრისტიანულ მისიონერულ მოღვაწეობას მიეკუთვნება".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 6 2022, 02:36 PM

"უეჭველია, კაცობრიობა ვერასდროს შეძლებდა ეცხოვრა ისე, რომ ჰქონოდა გაგება ღვთის, სულის უკვადევისა და მომავალი ცხოვრების სამსჯავროს შესახებ; მაგრამ ქრისტიანობის გარეშე ამ ჭეშმარიტებათა შესახებ ცნებები განუსაზღვრელი, არამყარი, არასრული იყო ვნებათა დამანგრეველი ზემოქმედების გამო, ვინაიდან მათგან არაფრით იყო დაცული, და ისინი ნელ-ნელა ყველაფერს თავისებურად გარდაქმნიდნენ. ამ ცნებებს იგივე დაემართა, რაც გლავკის ქანდაკებას, რომლის შესახებაც პლუტარქე გვიამბობდა: ზღვის ნაპირზე მდგარი ტალღებმა ისე გამოხრა, რომ გამოსახულება აღარც კი ეტყობოდა და რაღაც უსახურ ქვს დაემსგავსა"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 8 2022, 10:36 PM

"მაღალი მთები მაყურებლის მზერას ზღუდავს; მაგრამ ამ მაღლობებს მიღმა, გადაიშლება შესანიშნავი მიდამო, ახალი სფერო, რომელზეც წარმოსახვა თავისი სწრაფი ფრთებით დაქრის. ადამიანური გონების ჰორიზონტიც შეზღუდულია რწმენის სიმაღლეებით, რომელთა გამოც იწრიტება ყოველგვარი ცოდნა, სისტდება ყველაზე გამჭრიახი აზრები: მაგრამ ეს რწმენა გვიცხადებს ჩვენთვის განუზომელ სიშორეებს, სადაც იწყება გულისათვის დაუსრულებელი რამ: რწმენის (ქრისტიანული რელიგიის) უსასრულო სფერო".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 13 2022, 10:08 PM

"სადაა სამყაროში სხვა რელიგია, რომელიც საკუთარ თავში ღვთაებრივი წარმომავლობის ასეთ აშკარა ნიშნებს შეიცავს, როგორსაც ქრისტიანული რელიგია?!"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 15 2022, 09:26 PM

"ქრისტიანული რელიგია ისეთია, რომ თუ მისი დასაბამისა და გავრცელების ისტორიიდან ამოვიღებთ ან გამოვრიცხავთ ყველა სასწაულებრივ ფაქტს, მიუხედავად ამის, ის არ დაკარგავს თავის სასწაულებრივ ხასიათს და ღვთაებრიობას. "ქრისტიანობა, - ამბობს ნეტარი ავგუსტინე, - დაფუძნებულია ან სასწაულებით, ან - სასწაულების გარეშე. სასწაულებით არის დაფუძნებული, - ნიშნავს, რომ ის ჭეშმარიტი რელიგიაა, ვინაიდან მხოლოდ ერთ ღმერთს ძალუძს, როგორც ყოვლისშემძლე უფალს, ბუნების შემოქმედსა და მეუფეს, სასწაულებში გამოავლინოს თავისი ყოვლისშემძლეობა. თუ ჩვენი სარწმუნოების სასწაულებრივი დაფუძნება სასწაულთა გარეშე მოხდებოდა, იგი თავადაა ყველა სასწაულზე უდიდესი სასწაული. ვინაიდან როგორ მოხდა, რომ ისეთი საქმე, რომელიც ყოვლეგვარ ადამიანურ ძალას აღემატება, შეიძლებოდა აღსრულებულიყო იმგვარი ადამიანების მიერ, ისეთი საშუალებებით და ასე მალე, სრულყოფილად და საბოლოოდ?!"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 15 2022, 09:54 PM

"ქრისტიანული რელიგიის სასწაულებრივი ქმედება ადამიანური გონებისთვის მიუწვოდმელია. დაე, ასე იყოს, მაგრამ, "რასაც გონება ვერ სწვდება, ეს ჯერ კიდევ არ არის რაღაც ისეთი რამ, რაც მის კანონებს ეწინააღმდეგება"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 16 2022, 08:12 PM

"არქიტექტორი ღრმად თხრის მიწას, სადაც პირველი ქვა უნდა ჩადოს; ასევეა ქრისტიანიც, რომელსაც სურს, თავისი ცხონების საქმე მტკიცე საფუძველზე დაამყაროს"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: May 1 2022, 07:56 PM

"იესოს რელიგია ურწმუნოთა მხრიდან ამჟამინდელ შეურაცხყოფებებზე იზეიმებს ისე, როგორც თავისი მტრების ძველ მრისხანებაზე იზეიმა. იგი იზეიმებს დღევანდელი ცრუბრძნების კალამზე, როგორც უკვე იზეიმა ქრისტიანთა უძველესი მდევნელების ხმალზე"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: May 28 2022, 02:09 PM

"მრავალი ქრისტიანი ღვთის გულმოწყალებიდან საკუთარ თავს ყველაფერს ჰპირდება, მაგრამ თავისი თავისაგან არაფერს მოითხოვს"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jun 21 2022, 08:48 PM

"ქრისტიანის წოდება მოითხოვს, არა მხოლოდ სხვისი არ ავიღოთ, არა მხოლოდ მეზობელი არ გავანაწყენოთ, არამედ - საკუთარიც დავუთმოთ მოკრძალებული სიყვარულით"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 1 2022, 05:37 PM

"ვინც ქრისტიანებთან უთანხმოებაში ცხოვრობს, მას არ შეიძლება, ქრისტესთან ერთობა ჰქონდეს"

/ნეტარი ავგუსტინე/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 8 2022, 09:23 PM

"ცოცხალი თევზი წყლის დინების საწინააღმდეგოდ მიცურავს, მკვდარი კი - ქვემოთ, წყლის ფსკერისაკენ. ჭეშმარიტი ქრისტიანი ცოდვილი სამყაროს ნაკადის წინააღმდეგ მიდის, ცრუ კი, - მისი სისწრაფით შეიქცევს თავს"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Oct 3 2022, 10:22 PM

"ქრისტიანობა კაცობრიობის მაცოცხლებელი მზეა"

/სრულიად საქართელოს კათოლიკოს-პატრიარქი ლეონიდე/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Oct 31 2022, 08:46 PM

"გახალხურებული ქრისტიანობა, თავისთავად გამიჯნულია ნამდვილი ქრისტიანობისგან და არ ატარებს საღვთო სულს."

/დეკ. შიო პაიჭაძე/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Feb 2 2023, 03:52 PM

"იყო ქრისტიანი, ეს ნიშნავს, გწამდეს მიცვალებულთა აღდგომა, გქონდეს სასოება, რომ ზეციური მამა გვიშვილებს, მივიღებთ ღვთაებრივი სახის ყოფიერებას, მამის სიყვარულის ნიჭით გავხდებით ის, რაც იგი არსებით არის, ანუ ღმერთი"

/ღირსი სოფრონი (სახაროვი)/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Feb 27 2023, 08:53 PM

"მართლმადიდებელი ქრისტიანი ყველაზე თავისუფალი ადამიანია მსოფლიოში და ყველაზე დიდი ექსპერტი სიყვარულის საკითხში"

/მონაზონი ვერონიკა/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 20 2023, 11:00 AM

"მე ქრისტიანი ვარ" - ეს სიტყვები ყველაფერს ნიშნავს: შენს ბუნებასაც, ეროვნებასაც, ღირსებასა და ადამიანობას"

/მიტროპოლიტი ილარიონი (ქიტიაშვილი)/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Nov 23 2023, 05:28 PM

"ქრისტიანი ისაა, ვინც მთლიანად მყოფობს ქრისტეში, და იგი, ვინც, თუკი ფლობს რამეს საკუთარ თავში, ეს მას მხოლოდ და მხოლოდ ქრისტესგან აქვს"

/წმ. თეოფანე დაყუდებული/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 28 2023, 03:30 PM

"ქრისტიანი, რომელსაც დიდება, ხორციელი სიამოვნება ან ფული უყვარს, არ არის ჭეშმარიტი ქრისტიანი"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Feb 12 2024, 06:58 PM

"წმინდა ეკლესიაც, ჩვენი სარწმუნოებაც - ქრისტიანობა არის მხოლოდ იმ ადამიანებისთვის, ვისაც სურს ღმერთთან ყოფნა"

/მიტროპლიტი შიო (მუჯირი)/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 3 2024, 03:14 PM

"ქრისტიანისათვის არის გამოსავალი - ეს ცათა სასუფევლისა და საუკუნო ცხოვრების ძიებაა. მაგრამ ქრისტიანი ასევე ადამიანიცაა, რომელშიც ცოდვა და ვნებები ცხოვრობენ. ამიტომ, მას შრომა სჭირდება, რათა გაერკვეს, სად სიკვდილია და სად სიცოცხლე; სად შხამი, სად კურნება; სად დემონური ცდუნება და სად ჩაუქრობელი ნათელი სიამრთლისა"

/არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/