სისხლიანი მსხვერპლი???, აქტიუალური კითხვა პარამეტრები

[sara]

დავიბენი

კაი,ეგ იყო გამოცდა და აბრაამის ერთგულება გამოსცადა...

აბა იეფთაე გალადელმა რო თავისი ერთადერთი ქალიშვილი შესწირა მსხვერპლად? (გახსოვს ალბათ)

ჰოდა რავიცი ვიბნევი ხოლმე რა :უსერ:

იეფთაე გალაადელმა(იფთახმა)ქალიშვილი
სისხლით კი არ შეწირა<მისი ქალწულება შეწირა,როდესაც ქალიშვილმა სთხოვა 2თვე მომეციო გამოსაგლოვად ქალწულების გამოსაგლოვად ითხოვა.

[T.L.]

sara
თუ არ ვცდები იოანე ოქროპირს აქვს მითითებული რომ მსხვერპლად შესწირა...

პ.ს. მე ზუსტად რომ არ ვიცი იმიტო ვიკითხე და იმიტო დავიბენი თორე განა რამე...)

[sara]

sara
თუ არ ვცდები იოანე ოქროპირს აქვს მითითებული რომ მსხვერპლად შესწირა...

პ.ს. მე ზუსტად რომ არ ვიცი იმიტო ვიკითხე და იმიტო დავიბენი თორე განა რამე...)

არა მეც მაგიტომ გიპასუხე დავიბენიო რომ თქვი ნამდვილად ქალწულება შესწირა,ეს ტექსტიდანაც ჩანს,როცა მამას 2თვით გაშვება სთხოვა იეფთაემ:,,უთხრა:წადი.ორი თვით გაუშვა,წავიდა იგი თავის დობილებთან ერთად და მთაში გამოიტირა თავისი ყმაწვილქალობა.ორი თვის შემდეგ დაბრუნდა მამასთან და აღასრულებინადადებული აღთქმა,ისე რომ მამაკაცი არ შეუცვნია."მსაჯულთა 11:38_39

[სოფი]

საინტერესოა, უფალმა აბრაამს არ დაანება საკუთარი შვილის მოკვლა, მსხევერპლად შეწირვა ...

უფალს ეს არც სჭირდებოდა,მან უბრალოდ გამოცდა მოუწყო აბრაამს.უფალმა დაინახა,რომ აბრაამს იგი ყველაზე მეტად უყვარს,ღვთის საოცარი სიყვარულის გამო იგი მზადაა თავისი საკუთარი შვილიც კი შესწიროს.აქ ესაა მთავარი..

[neo]

ადამიანის გასაღმეთებლად

[bebiko]

უფალი გახდა კაცი იმისათვის რომ კაცი გამხდარიყო ღმერთი.მან უკუხატქმნა ადამიანი საუკუნო ცხოვრებისთვის(კირილე ალექსანდრიელი)ჯვარცმით უფალმა გამოისყიდა ჩვენი ცოდვები,დაგვანახა თავისი უსაზღვრო სიყვარული.იმ ტანჯვით რომელიც მან ჩვენს გამო დაითმინა უფრო თვალსაჩინო გახადა თავისი სიყვარული და ეს მოხდა იმისთვის რომ მას ადამიანი დაებრუნებინა ძეობილობის პატივში რომელიც კაცობრიობამ ადამის შეცოდების შემდეგ დაკარგა და ვინაიდან ცოდვილი ბუნების გამო ადამიანს არ შეეძლო თავის გამოსყიდავა და პირვანდელი პატივის(ღვთის შვილობის)დაბრუნება,საჭირო გახდა ჯვარცმა კაცობრიობის ცოდვათა გამოსასყიდად.

[sarah]

თითქმის ყველაფერი, რჯულის მიხედვით, სისხლით წმინდავდება და სისხლის დაღვრის გარეშე არ ხდება მიტევება, ხოლო ქრისტე არა ვაცთა და ზვარაკთა სისხლით, არამედ საკუთარი სისხლით შევიდა ერთხელ წმინდაში და მოგვიპოვა საუკუნო გამოსყიდვა და როგორც ადამიანებს ერთხელ უწერიათ სიკვდილი და მერმე განკითხვა, ასევე ქრისტეც, რომელმაც ერთხელ შესწირა თავი, რომ აღეხოცა მრავალთა ცოდვა[ებრაელთა 9 თავი,სჯობია მთლიანად წაიკითხოთ]

[xornabujeli]

რატომ რატომ რატომ? ? ?
ძლივს... გავიგე.. მადლობა

მაგრამმაინც რატომ ჯვარცმით? რატომ სისხლის დაღვრით?

დავით შევეცდები ვუპასუხო შენს კითხვაზე ,თუ რატომ ჯვარცმით?და რატომ სისხლის დაღვრით?

ციტატა(ძველი აღტქმის ისტორიიდან):"იერუსალიმის ტაძარში კვლავინდებურად სრულდებოდა ლამაზი და მდიდრული მსახურებანი, ნაკადად დიოდა შეწირულ ცხოველთა სისხლი. მაგრამ დედამიწაზე ღმერთკაცის განხორციელებისა და მისი ჯვარცმის შემდგომ ამ რიტუალებმა ყოველგვარი აზრი დაკარგა, რადგან სრულად უსარგებლო, მადლისაგან განძარცვული გახდა, - უცოდველი კრავი უკვე შეეწირა კაცთათვის, იესო ქრისტემ იტვირთა ცოდვა სოფლისა. ამიტომ ამ მსახურებას უკვე აღარ შეეძლო უფლის მაძიებელ ურწყულთა დარწყულება. თუკი იესო უფალია, მაშინ უკვე აღარაა საჭირო კრავების მსხვერპლშეწირვა. "
ანდა წმ.თეოფანე დაყუდებულის წერილებიდან ციტატა:"საღმრთო ლიტურგია, სხვა ხომ არა არის რა, თუ არა გახსენება; ანდა, უფრო მეტიც, ჩვენი ხსნისათვის გოლგოთაზე განხორციელებული სისხლიანი მსხვერპლის საიდუმლოებრივი გარდაქმნა, უსისხლო მსხვერპლად?!"


-და ამიტომაც უფალი ჯვარს ეცვა ჩვენი ცოდვებისათვის, რათა თავისი უმანკო სისხლით გამოესყიდა,გამოეხსნა კაცობრიობა, წყევისა და საუკუნო სიკვდილისაგან .რადგან ჯვარცმისა და მაცხოვრის უმანკო სისხლის დაღვრის გარეშე ადამიანების პირველქმნილი ცოდვის წყვდიადიდან გამოხსნა შეუძლებელი იქნებოდა .

პ.ს.იმედია ,ცოტათი მაინც მივუახლოვდით პასუხს შენს კითხვებზე.

[athos]

წმ. გრიგოლ ღვთისმეტყველი

Остается исследовать вопрос и догмат, оставляемый без внимания многими, но для меня весьма требующий исследования. Кому и для чего пролита сия излиянная за нас кровь — кровь великая и преславная Бога и Архиерея и Жертвы? Мы были во власти лукавого, проданные под грех и сластолюбием купившие себе повреждение. А если цена искупления дается не иному кому, как содержащему во власти; спрашиваю: кому и по какой причине принесена такая цена? Если лукавому; то как сие оскорбительно! Разбойник получает цену искупления, получает не только от Бога, но самого Бога, за свое мучительство берет такую безмерную плату, что за нее справедливо было пощадить и нас! А если Отцу; то, во-первых, каким образом? Не у Него мы были в плену. А во-вторых, по какой причине кровь Единородного приятна Отцу, Который не принял и Исаака, приносимого отцом, но заменил жертвоприношение, вместо словесной жертвы дав овна? Или из сего видно, что приемлет Отец, не потому что требовал или имел нужду, но по домостроительству и потому, что человеку нужно было освятиться человечеством Бога, чтобы Он Сам избавил нас, преодолев мучителя силою, и возвел нас к Себе чрез Сына посредствующего и все устрояющего в честь Отца, Которому оказывается Он во всем покорствующим? Таковы дела Христовы; а большее да почтено будет молчанием.

იგივე ტექსტი ქართულად, თუმცა თარგმანი არ არის მაინდამაინც კარგი:


ვის მიმართ და რატომ დაიღვარა ჩვენს გამო დათხეული სისხლი იესო ქრისტესი? ჩვენ ეშმაკის მფლობელობაში ვიყავით, ცოდვით გაყიდულნი, რომლებმაც ვნებათმოყვარეობით ჩვენივე დამახინჯებული მდგომარეობა შევიძინეთ. და თუ გამოსყიდვისას საფასე მიეცემა იმას, ვინც ძალაუფლებას ფლობს: ჩნდება კითხვა: ვის მიმართ და რა მიზეზით იქნა შეწირული ეს საფასური - მაცხოვრის წმიდა სისხლი? თუ ეშმაკისადმი შეიწირა, მაშინ რაოდენ შეურაცხმყოფელია ეს ყოველივე! ამ შემთხვევაში ისე გამოდის, რომ ყაჩაღი, ანუ ბოროტი სული ღებულობს გამოსყიდვის საფასურს, და ღებულობს არა მარტო ღმერთისგან, არამედ თავად მას, უფალს იღებს მსხვერპლად; თავისი სისასტიკისათვის იგი იმდენად დიდ, უზომო ხარკს ღებულობს, რომ ამის გამო სამართლიანად დაგვინდობდა კიდეც. და თუ სხვაგვარადაა, და მამა ღებულობს ამ მსხვერპლს, როგორ ხდება ეს? ჩვენ ხომ მის ტყვეობაში არც ვყოფილვართ? მეორეც, რა მიზეზით შეიწყნარებს მამას სისხლი მხოლოდშობილი ძისა, მან ხომ არ მიიღო მსხვერპლად ისააკი, რომელიც მამამისმა შეწირა? უფალმა ხომ ადამიანის შეწირვით ჩაანაცვლა? და თუ ეს ასეა, მაშინ აქედან ჩანს, რომ მსხვერპლი მიიღო მამამ, ოღონდ არა იმიტომ, რომ თავად მოითხოვდა ან საჭიროებდა ამას, არამედ ღვთის განგებულების გამო და იმიტომ, რომ ადამიანი უნდა განწმედილიყო ღვთის განკაცებით, რომელსაც ბოროტის დამარცხებით თავად უნდა გამოვეხსენით და თავისთან ავეყვანეთ თავისივე ძის მეშვეობით, რომელიც ყოველივეს მამის სადიდებლად იქმოდა. ამგვარია ქრისტეს საქმენი, დანარჩენზე კი დუმილი ეგების.


(ტექსტი orthodoxy.ge-დან არის)

კიდევ ერთი საინტერესო სტატია:
Голгофа. Для чего нужна была крестная смерть Спасителя?


автор: Диакон Андрей Кураев

В пасхальную ночь полагалось резать агнцев и вкушать их. Пасхальная трапеза обязательно включала жаренного ягненка. Но правила кошерной (разрешенной иудаизмом) пищи предполагают, что в мясе не должно быть крови. По свидетельству Иосифа Флавия, на Пасху в Иерусалиме резалось 265 тысяч ягнят. Ирод Агриппа, чтобы подсчитать число благочестивых семей, велел отделять жертвы к очагу - их оказалось 600 тысяч... Из этих сотен тысяч жертвенных животных надо было излить всю кровь. Если учесть, что в Иерусалиме не было канализации, можно представить, какое количество крови городские сточные канавы несли к Кедронскому потоку.

Кедрон протекает между Иерусалимской стеной и Гефсиманским садом, в котором арестовали Христа. В предпасхальные дни Кедрон наполнялся не столько водой, сколько кровью. Перед нами символ, рожденный самой реальностью: Христа, Новозаветного Агнца, ведут на казнь через реку, полную крови ветхозаветных агнцев. Он идет пролить Свою кровь - чтобы не было больше нужды ни в чьем убийстве. Вся страшная мощь ветхозаветного культа не смогла всерьез исцелить человеческую душу. "Делами закона не оправдается никакая плоть"...

В Гефсиманском саду начинаются страдания Христа. Здесь Он провел последние часы Своей земной жизни в молитве к Отцу.

Евангелист Лука, врач по образованию, описывает облик Христа в эти минуты с предельной точностью. Он говорит, что когда Христос молился, то кровь, как капли пота, стекала по лицу Его. Это явление известно медикам. Когда человек находится в состоянии крайнего нервного или психического напряжения, то иногда - (крайне редко) такое бывает. Капилляры, которые находятся ближе к коже, рвутся, и кровь проступает сквозь кожу через потовые протоки, смешиваясь с потом. В таком случае действительно образуются крупные капли крови, которые стекают по лицу человека. В таком состоянии человек теряет очень много сил. Именно в этот момент Христа арестовывают. Апостолы пытаются сопротивляться. Апостол Петр, который носил с собою "меч" (возможно, это был просто большой нож) готов воспользоваться этим оружием, чтобы защитить Христа, но слышит от Спасителя: "возврати меч твой в его место, ибо все, взявшие меч, мечем погибнут; или думаешь, что Я не могу теперь умолить Отца Моего, и Он представит Мне более, нежели двенадцать легионов Ангелов?" Апостолы разбегаются. Спросонок никто не был готов следовать за Христом. И только один из них, скрываясь за кустами, следует какое-то время за храмовой стражей, ведущей Христа в город. Это - евангелист Марк, который позднее в своем Евангелии расскажет об этом эпизоде. Пока Христос молился в Гефсиманском саду, апостолы вопреки просьбам Христа спали. В те времена было принято спать нагими, и на Марке не было одежды. Вскочив, юноша набросил на себя что-то наспех, и в таком виде последовал за Христом. Мелькание этого пятна за кустами все-таки заметили, стражники попытались поймать его и Марк, оставив накидку в руках храмовой стражи, убежал нагим (Мк. 14.51). Этот эпизод достоин упоминания потому, что за несколько веков до этого он был по сути предсказан уже в Ветхом Завете. В книге пророка Амоса (2.16) было сказано о дне пришествия Мессии: "И самый отважный из храбрых убежит нагой в тот день". Марк действительно оказался самым отважным, он единственный пробует следовать за Христом, но все-таки и он вынужден нагим бежать от стражи...

Иисуса, преданного Иудой, схватили стражники Синедриона - высшего органа управления иудейской религиозной общины. Его привели в дом первосвященника и на скорую руку судили, прибегая и к лжесвидетельствам, и к клевете. Успокаивая совесть собравшихся, первосвященник говорит: "... лучше нам, чтобы один человек умер за людей, нежели чтобы весь народ погиб". Синедрион стремится показать римским властям, что он сам в состоянии укрощать "возмутителей спокойствия" и не давать повода римлянам для репрессий.

Дальнейшие события в Евангелии описаны достаточно подробно. Последовал суд первосвященников. Римский прокуратор (наместник) Понтий Пилат не находит за Иисусом вины, которую на Него возлагает Синедрион: "Развращение народа, призыв к отказу платить подать кесарю - императору Рима, претензии на власть над иудейским народом". Однако первосвященник Каиафа настаивал на казни, и в конце концов Пилат дает свое согласие.

Обратим внимание только на ту часть приговора, где Синедрион говорит: "Он делает себя Богом". Значит, даже те, кто отнюдь не симпатизировал проповеди Христа, считали, что Он приравнивал Себя к Богу, т.е. утверждал Свое богоравное достоинство. Поэтому, естественно, в глазах правоверных иудеев, исповедующих сугубое единство Бога, это действительно было кощунство, именно это, а отнюдь не претензия на мессианское достоинство. Скажем, Бар Кааба, который приблизительно в это же время претендовал на мессианский титул, не был распят и его судьба гораздо более благополучна. Итак, суд позади, начинается ночь перед казнью.

Голгофа - невысокий холм за городскими стенами Иерусалима - была традиционным местом публичных казней. Именно для этих целей на вершине холма постоянно стояло несколько столбов. По обычаю, приговоренный к распятию должен был на себе нести из города тяжелую балку, служившую поперечиной. Такую балку нес на себе и Христос, но, как говорит Евангелие, не сумел донести ее до Голгофы. Он был слишком обессилен. Перед этим Христа уже один раз подвергли казни: его бичевали.



Туринская Плащаница



Сегодня, основываясь на данных Туринской плащаницы, мы можем сказать, что такое бичевание - это тридцать девять ударов пятихвостым бичом со свинцовыми шариками, которые привязаны к концам каждого из ремней. При ударе бич обвивался вокруг всего тела и рассекал кожу до кости. Иисус получил их тридцать девять, потому что иудейский закон запрещал наносить больше сорока ударов. Это считалось смертельной нормой.

Впрочем, закон уже был нарушен. Христа подвергли наказанию дважды, в то время как любое право, в том числе и римское, запрещает наказывать человека дважды за одно и то деяние. Бичевание - первое, и само по себе тяжелейшее наказание. После него выживал не каждый. И все же за первой карой следует вторая - распятие. Видимо Понтий Пилат действительно пытался отстоять жизнь Иисуса и надеялся, что вид окровавленного проповедника, избитого до полусмерти, удовлетворит кровожадные инстинкты толпы.

Однако этого не произошло. Толпа требовала казни, и Иисуса повели на Голгофу. Избитый и обессилевший, Он несколько раз падал по дороге, и в конце стража заставляет стоявшего рядом крестьянина по имени Симон взять крест и донести его до Голгофы. А на Голгофе Господа прибивают к кресту. Ноги прибивают к тому столбу, который был вкопан, а руки - к той перекладине, которую Он нес на Себе, и затем перекладину водружают на вертикальный столб и прибивают.

За две тысячи лет слово "распятие" повторялось так часто, что смысл его в некоторой степени утратился, потускнел. Потускнела в сознании ныне живущих и громадность той жертвы, которую принес Иисус за всех людей, бывших и будущих.

Что же такое распятие? Цицерон эту казнь называл самой ужасной из всех казней, которые придумали люди. Суть ее состоит в том, что человеческое тело повисает на кресте таким образом, что точка опоры оказывается в груди. Когда руки человека подняты выше уровня плеч, и он висит, не опираясь на ноги, вся тяжесть верхней половины тела приходится на грудь. В результате этого напряжения кровь начинает приливать к мышцам грудного пояса, и застаивается там. Мышцы постепенно начинают деревенеть. Тогда наступает явление асфиксии: сведенные судорогой грудные мышцы сдавливают грудную клетку. Мышцы не дают расширяться диафрагме, человек не может набрать в легкие воздуха и начинает умирать от удушья. Такая казнь иногда длилась несколько суток. Чтобы ускорить ее, человека не просто привязывали к кресту, как в большинстве случаев, а прибивали. Кованые граненые гвозди вбивались между лучевыми костями руки, рядом с запястьем. На своем пути гвоздь встречал нервный узел, через который нервные окончания идут к кисти руки и управляют ей. Гвоздь перебивает этот нервный узел. Само по себе прикосновение к оголенному нерву - страшная боль, а здесь все эти нервы оказываются перебиты. Но мало того, чтобы дышать в таком положении, у него остается только один выход - надо найти некую точку опоры в своем же теле для того, чтобы освободить грудь для дыхания. У прибитого человека такая возможная точка опоры только одна - это его ноги, которые также пробиты в плюсне. Гвоздь входит между маленькими косточками плюсны. Человек должен опереться на гвозди, которыми пробиты его ноги, выпрямить колени и приподнять свое тело, тем самым ослабляя давление на грудь. Тогда он может вздохнуть. Но поскольку при этом руки его также прибиты, то рука начинает вращаться вокруг гвоздя. Чтобы вздохнуть, человек должен повернуть свою руку вокруг гвоздя, отнюдь не круглого и гладкого, а сплошь покрытого зазубринами и с острыми гранями. Такое движение сопровождается болевыми ощущениями на грани шока.

Евангелие говорит, что страдания Христа длились около шести часов. Чтобы ускорить казнь, стража или палачи нередко мечом перебивали голени распятому. Человек терял последнюю точку опоры и быстро задыхался. Стражники, охранявшие Голгофу в день распятия Христа, торопились, им нужно было закончить свое страшное дело до заката солнца по той причине, что после заката иудейский закон запрещал прикасаться к мертвому телу, а оставлять эти тела до завтра было нельзя, потому что наступал великий праздник - иудейская Пасха, и три трупа не должны были нависать над городом. Поэтому команда палачей торопится. И вот, св. Иоанн специально отмечает, что воины перебили голени двум разбойникам, распятым вместе со Христом, но самого Христа не коснулись, потому что видели, что Он был мертв. На кресте заметить это не трудно. Как только человек перестает без конца двигаться вверх-вниз, значит, он не дышит, значит, он умер...

Евангелист Лука сообщает, что когда римский сотник пронзил копьем грудь Иисуса, то из раны излились кровь и вода. По заключению медиков, речь идет о жидкости из околосердечной сумки. Копье пронзило грудь с правой стороны дошло до околосердечной сумки и сердца - это профессиональный удар солдата, который целится в незагражденную щитом сторону тела и бьет таким образом, чтобы сразу достать до сердца. Из уже мертвого тела кровь истекать не будет. То, что кровь и вода излились, означает, что сердечная кровь еще раньше, еще до последней раны перемешалась с жидкостью околосердечной сумки. Сердце не выдержало мук. Христос умер от разрыва сердца раньше.



негативное изображение



Иисуса успевают снять с креста до захода солнца, успевают наскоро обвить в погребальные пелены и уложить в гробницу. Это каменная пещера, высеченная в скале недалеко от Голгофы. Его кладут в гробницу, заваливают вход в небольшую пещерку тяжелым камнем и ставят стражу, чтобы ученики не украли тело. Проходит две ночи и один день, и на третий день, когда ученицы Христа, полные скорби, потому что они лишились любимого Учителя, идут к гробнице, чтобы наконец обмыть Его тело и совершить полностью все погребальные обряды, они обнаруживают, что камень отвален, стражи нет, гробница пуста. Но не успевают их сердца исполниться нового горя: мало того, что Учителя убили, а теперь даже нет возможности похоронить Его по-человечески - как в этот момент является им Ангел, возвещающий величайшую весть: Христос воскрес!

Евангелие описывает ряд встреч с воскресшим Христом. Удивительно, что Христос по Своем воскресении не является ни Понтию Пилату, ни Каиафе. Он не идет убеждать чудом своего воскресения людей, которые не признавали Его при жизни. Он является только тем, кто уверовал и успел принять Его раньше. Это - чудо уважения Бога к человеческой свободе. Когда же мы читаем свидетельства апостолов о воскресении Христа, мы поражаемся одной вещи: они рассказывают о воскресении не как о событии, происшедшем где-то с каким-то посторонним человеком, но как о событии в их личной жизни. "И это не просто: Воскрес дорогой мне человек". Нет. Апостолы говорят: "И мы воскресли вместе со Христом". С тех пор каждый христианин может сказать, что самое важное событие в его жизни произошло во времена Понтия Пилата, когда камень у входа в гробницу оказался отвален, и оттуда вышел Победитель смерти.

Крест - основной символ христианства. Крест - средоточие скорби. И крест же - защита и источник радости для христианина. Почему нужен был Крест? Почему недостаточно было ни проповедей Христа, ни Его чудес? Почему для нашего спасения и соединения с Богом оказалось недостаточно того, что Бог-Творец стал человеком-тварью? Почему, говоря словами святителя Григория Богослова, мы возымели нужду в Боге не только воплотившемся, но и закланном? Итак - что значит Крест Сына Божия в отношениях человека и Бога? Что произошло на Кресте и вслед за распятием?

Христос неоднократно говорил, что именно ради этого момента Он пришел в мир. Последний враг, древний враг, с которым сражается Христос - это смерть. Бог есть жизнь. Все, что существует, все, что живет - по убеждениям христиан и по опыту любой развитой религиозной философской мысли - существует и живет в силу своей причастности к Богу, своей взаимосвязи с Ним. Но когда человек совершает грех, он разрушает эту связь. И тогда божественная жизнь перестает струиться в нем, перестает омывать его сердце. Человек начинает "задыхаться". Человека, каким видит его Библия, можно сравнить с водолазом, который работает на дне моря. Вдруг, в результате неосторожного движения, шланг, по которому сверху поступает воздух, оказывается пережатым. Человек начинает умирать. Спасти его можно только восстановив возможность воздухообмена с поверхностью. Этот процесс и есть суть христианства.

Таким неосторожным движением, нарушившим связь между человеком и Богом, был первородный грех и все последующие грехи людей. Люди воздвигли преграду между собою и Богом -- преграду не пространственную, а в своем сердце. Люди оказались отрезанными от Бога. Эту преграду необходимо было убрать. Чтобы люди могли быть спасены, могли обрести бессмертие, следовало восстановить связь с Тем, Кто только Один бессмертен. По слову апостола Павла, один только Бог имеет бессмертие. Люди отпали от Бога, от жизни. Их необходимо было "спасти", надо было помочь им обрести именно Бога - не какого-то посредника, не пророка, не миссионера, не учителя, не ангела, а самого Бога.

Могли ли люди сами построить такую лестницу из своих заслуг, своих добродетелей, по которой они, как по ступеням Вавилонской башни, поднялись бы до неба? Библия дает ясный ответ - нет. И тогда, поскольку Земля сама не может вознестись до Неба, Небо склоняется к Земле. Тогда Бог становится человеком. "Слово стало плотью". Бог пришел к людям. Он пришел не для того, чтобы узнать, как мы здесь живем, не для того, чтобы дать нам несколько советов о том, как себя вести. Он пришел для того, чтобы человеческая жизнь могла вливаться в жизнь Божественную, могла с ней сообщаться. И вот Христос вбирает в себя все, что есть в человеческой жизни, кроме греха. Он берет человеческое тело, человеческую душу, человеческую волю, человеческие взаимоотношения, чтобы Собою согреть, отогреть человека и изменить его.

Но есть еще одно свойство, неотделимое от понятия "человек". За эпохи, прошедшие со времени изгнания из рая, человек обрел еще одно умение - он научился умирать. И этот опыт смерти Бог тоже решил вобрать в Себя.

Тайну страданий Христа на Голгофе люди пытались объяснить по-разному. Одна из самых простых схем говорит, что Христос принес Себя в жертву вместо нас. Сын решил умилостивить Небесного Отца, чтобы тот, ввиду безмерной жертвы, принесенной Сыном, простил всех людей. Так считали западные средневековые богословы, нередко так говорят сегодня популярные протестантские проповедники, такие соображения можно встретить даже у апостола Павла. Эта схема исходит из представлений средневекового человека. Дело в том, что в архаичном и в средневековом обществе тяжесть проступка зависела от того, против кого этот проступок направлен. Например, если человек убивает крестьянина - положено одно наказание. Но если он убивает слугу князя, его ждет иное, более серьезное наказание. Именно так средневековые богословы нередко пытались объяснить и смысл библейских событий. Сам по себе проступок Адама, может быть, и невелик - подумаешь, яблоко взял, - но дело в том, что это был поступок, направленный против величайшего властителя, против Бога.

Маленькая, сама по себе ничтожная величина, помноженная на бесконечность, против которой она была направлена, сама стала бесконечной. И, соответственно, для того, чтобы оплатить этот бесконечный долг, необходима была бесконечно огромная жертва. Такую жертву человек не мог принести сам за себя, и, поэтому, за него ее выплачивает сам Бог. Такое объяснение полностью соответствовало средневековому мышлению.

Но сегодня мы не можем признать эту схему достаточно вразумительной. В конце концов, возникает вопрос: справедливо ли, что вместо действительного преступника страдает безвинный? Справедливо ли будет, если некий человек поругается со своим соседом, а затем, когда на него найдет приступ человеколюбия, он вдруг решит: ладно, я на своего соседа гневаться не буду, но, чтобы все было по закону, пойду зарежу своего сына, и после этого будем считать, что мы помирились.

Впрочем, вопросы к такого рода популярному богословию возникали еще у св. Отцов Православной Церкви. Вот, например, рассуждение св. Григория Богослова: "Остается исследовать вопрос и догмат, оставляемый без внимания многими, но для меня весьма требующий исследования. Кому и для чего пролита излиянная за нас кровь - кровь великая и преславная Бога и Архиерея и Жертвы? Мы были во власти лукавого, проданные под грех и сластолюбием купившие себе повреждение. А если цена искупления дается не иному кому, как содержащему во власти, спрашиваю: кому и по какой причине принесена такая цена? Если лукавому, то как сие оскорбительно! Разбойник получает цену искупления, получает не только от Бога, но самого Бога, за свое мучительство берет такую безмерную плату, что за нее справедливо было пощадить и нас! А если Отцу, то, во-первых, по какой причине кровь Единородного приятна Отцу, Который не принял и Исаака, приносимого отцом, но заменил жертвоприношение, вместо словесной жертвы дав овна? Или из сего видно, что приемлет Отец, не потому что требовал или имел нужду, но по домостроительству и по тому, что человеку нужно было освятиться человечеством Бога, чтобы Он Сам избавил нас, преодолев мучителя силою, и возвел нас к Себе чрез Сына посредствующего и все устрояющего в честь Отца, Которому оказывается Он во всем покорствующим? Таковы дела Христовы, а большее да почтено будет молчанием"*.

Были и другие попытки объяснить тайну Голгофы. Одна из этих схем, в некотором смысле более глубокая и довольно дерзкая, говорит об обманувшемся обманщике. Христос уподобляется охотнику*. Когда охотник желает поймать какого-нибудь зверя или рыбу, он рассыпает приманку или маскирует крючок наживкой. Рыба хватает то, что видит - и натыкается на то, с чем встретиться никак не желала.

По мысли некоторых восточных богословов, Бог приходит на землю для того, чтобы разрушить царство сатаны. Что такое царство смерти? Смерть - это пустота, небытие. Поэтому смерть нельзя просто прогнать. Смерть можно только заполнить изнутри. Разрушение жизни нельзя преодолеть ничем иным, кроме как созиданием. Для того, чтобы войти в эту пустоту и изнутри заполнить ее, Бог принимает человеческий облик. Сатана не узнал тайну Христа - тайну Сына Божьего, ставшего человеком. Он считал Его просто праведником, святым, пророком, и полагал, что, как любой сын Адама, Христос подвластен смерти. И вот, в ту минуту, когда силы смерти возликовали, что им удалось победить Христа, предвкушая встречу с очередной человеческой душой в аду, они встретились с силой Самого Бога. И эта божественная молния, низойдя в ад, начинает разворачиваться там и разносит весь адский склеп. Таков один из образов, довольно популярный в древней христианской литературе*.

Третий образ уподобляет Христа врачу. Святой Василий Великий так и говорит: Бог, прежде чем послать Сына Своего на землю, отпустил грехи всем нам. Христос же приходит для того, чтобы подобно опытному врачу, связать воедино распавшуюся человеческую природу. Человек должен сам, изнутри своей собственной природы, снять все преграды, отделяющие его от Бога. То есть человек должен научиться любви, а любовь -- это очень опасный подвиг. В любви человек теряет самого себя. В некотором смысле, всякая серьезная любовь близка к самоубийству. Человек перестает жить для себя, он начинает жить для того человека, которого любит, иначе это не любовь. Он выходит за свои собственные пределы.

Однако в каждом человеке есть частица, не желающая выходить за свои пределы. Она не хочет умирать в любви, она предпочитает на все смотреть с точки зрения своей собственной маленькой пользы. С этой частицы и начинается умирание человеческой души. Мог ли Бог просто удалить неким ангельским скальпелем эту раковую опухоль, гнездящуюся в человеческой душе? Нет, не мог. Он создал людей свободными (по Своему образу и подобию) и, потому, не стал бы уродовать собственный образ, который Он вложил в человека. Бог действует только изнутри, только через человека. Сын Предвечного Отца две тысячи лет назад стал сыном Марии, чтобы здесь, в человеческом мире, появилась хотя бы одна душа, способная сказать Богу: "Да, возьми меня, я ничего своего не хочу иметь. Воля не моя, но Твоя да будет".

Но дальше начинается таинство обожения человеческой природы Христа. Он с самого рождения своего Бог. Он располагает, с одной стороны, божественным сознанием, божественным "Я", а с другой стороны, человеческой душой, которая развивалась, как у каждого ребенка, юноши, молодого человека. Естественно, в каждое живое существо Бог вложил боязнь перед смертью. Смерть - это то, что не есть Бог. Бог есть жизнь. Каждой человеческой душе, каждой живой душе вообще свойственно бояться того, что очевиднейшим образом не есть Бог. Смерть - очевиднейшим образом не есть Бог. И человеческая душа Христа боится смерти - не трусит, а противится ей. Поэтому в Гефсиманском саду человеческая воля и душа Христа обращаются к Отцу со словами: "Душа моя скорбит смертельно... Если возможно, да минует Меня чаша сия; впрочем, не как Я хочу, но как Ты..." (Мф. 26, 38-39).

В этот момент переступается последняя грань, которая могла отъединить человека от Бога - опыт смерти. В результате, когда смерть подступает к жизни Христа, пробует ее раздробить и уничтожить, то не находит в ней для себя никакого материала. По определению святого Иринея Лионского, с которым были согласны не только христиане II века, когда жил святой, но и верующие во все времена, смерть - это раскол. Прежде всего раскол души и тела, а также вторая смерть, которая по христианской терминологии есть раскол души и Бога. Вечная смерть. Так вот, когда этот раскол, этот клин, пробует утвердится, найти свое место во Христе, оказывается, что ему там нет места. Он там застревает, потому что человеческая воля Христа через Гефсиманское моление подчинилась божественной воле, всецело соединилась с ней. Клин смерти не смог отделить душу Христа от Божественной природы Сына Божия, и, как следствие, человеческая душа Христа оказалась до самого конца неотделима от Его тела. И поэтому и происходит почти немедленное воскресение Христа.

Для нас это означает, что отныне смерть человека становится не более, чем эпизодом его жизни. Поскольку Христос нашел путь выхода из смерти, это означает, что если человек последует за ним, образно говоря, "вцепится в его одежды", то Христос протащит его через коридоры смерти. И смерть окажется не тупиком, а просто дверью. Именно поэтому апостолы говорят о том, что смерть Иисуса Христа - важнейшее событие в их личной жизни.

Таким образом, спасение мы обретаем не смертью Христа, но Его воскресением. Смерть изгоняется натиском жизни. Христос не просто "претерпевает" муки. Нет. Он вторгается в область смерти и присозидает человечество к источнику бессмертной жизни - к Богу.

--------------------

და ესე უწყოდეთ ჟამი, რამეთუ აწვე არს ჟამი განღჳძებად ჩუენდა ძილისაგან. აწ უმახლობელეს არს ჩუენდა ცხორებაჲ, ოდესღა-ესე გურწმენა. ღამე იგი განგუეშორა, და დღე შემოგუეახლა; განვიშორნეთ უკუე საქმენი ბნელისანი და შევიმოსოთ საჭურველი ნათლისაჲ.

[maZiebeli]

sara

იეფთაე გალაადელმა(იფთახმა)ქალიშვილი

სისხლით კი არ შეწირა<მისი ქალწულება შეწირა,როდესაც ქალიშვილმა სთხოვა 2თვე მომეციო გამოსაგლოვად ქალწულების გამოსაგლოვად ითხოვა.

ნამდვილად ქალწულება შესწირა,ეს ტექსტიდანაც ჩანს,როცა მამას 2თვით გაშვება სთხოვა იეფთაემ:,,უთხრა:წადი.ორი თვით გაუშვა,წავიდა იგი თავის დობილებთან ერთად და მთაში გამოიტირა თავისი ყმაწვილქალობა.ორი თვის შემდეგ დაბრუნდა მამასთან და აღასრულებინადადებული აღთქმა,ისე რომ მამაკაცი არ შეუცვნია."მსაჯულთა 11:38_39

განმარტება თუ გეგულება სადმე მასეთი? მე სხვა შთაბეჭდილება დამრჩა და ამიტომ მაინტერესებს.

მსაჯულთა , თავი 11
30-31: იფთახი აღუთქვამს უფალს, თუ ყამონის ძეებს ხელში ჩამაგდებინებ, როცა მათგან მშვიდობით დავბრუნდები, ვინც ჩემი სახლის კართან პირველი გამომეგებება, უფლისა იყოს იგი და აღვავლენ მას სრულადდასაწველადო.

სახლში დაბრუნებულს მისი ასული მიეგება, რის გამოც იგი სამოსელს იხევს და ამბობს, რომ უფალს აღუთქვა და ვეღარ გადათქვამს.

მას შემდეგ, რაც იფთახის ასული ორი თვით შემდეგ დაბრუნდა მთიდან, სადაც დობილებთან ერთად გამოიტირა ქალწულობა, მამა მოიქცა ისე, როგორც აღთქმული ჰქონდა.

ამის შემდეგ ყოველ წელიწადს, ოთხი დღის განმავლობაში მიმდინარეობდა იფთახ გილყადელის ასულის დატირება.

ეს ყოველივე ვერ მაფიქრებს იმას, რომ მარტო ქალწულების გამოტირება და მერე ყოველწლიური ოთხდღიანი გლოვა მიმდინარეობდა, მსხვერწლშეწივაზეა მგონი საუბარი...

[Genesis]

საკმაოდ ხშირად მოხვედრია ჩემს ყურს მსგავსი კითხვა: "რაში სჭირდებოდა ღემერთს სისხლიანი მსხვერპლი? ჯვარცმა?"

პირდაპირი პასუხი მინდა.... არ დამიწყოთ ახლა ისაო ესაო... პირდაპირ მითხარით...

ამ კითხვამ მეც დამაინტერესა....

საინტერესოა, უფალმა აბრაამს არ დაანება საკუთარი შვილის მოკვლა, მსხევერპლად შეწირვა ...

მან კი "ისე შეიყვარა წუთისოფელი, რომ მოსცა თვისი მხოლოდშობილი ძე" ... სისხლიან მსხვერპლად???

ადამმა რომ შესცოდა დაარღვია უფლის აკრძალვა და მას შემდეგ ცოდვის საზღაური სიკვდილია...

მოიღო ღმერთმა მოწყალება და ადამიანებს ცოდვის შეგრძნების შემთხვევაში მისცა უფლება სხვა მომკვდარიყო მისი ცოდვის მაგივრად... ეს ინქებოდა ხარი ძროხა თუ ა.შ.
უშვალოდ სისხლს იმიტომ ექცევა ყურადღება რომ სისხლისგან დაშრეტა ცხოვრებასთან გამოთხოვებას უკავშირდება...


ქრისტემ როგროც ჩანს ცხოველთა მსხვერპლი ჩაანაცვლა... ანუ ადამიანის ცოდვის საზრაური სიკვდილი თავის თავზე იტვირთა... ეს არნიშნავს რომ ავტომატურად ყველა ცოდვის საზღაური გამოსყიდულია...

ანუ გამოსასყიდი მსხვერპლი რომ შეეწირა ადამიანს, ჯერ ამისი აუცილებლობა და საჭიროება ხოუნდა გაეაზრებინა?! შესაბამისად ადამიანის ნებაზეა დამოკიდებული.

[sara]

'maZiebeli'
saraარა კონკრეტულად რომელ განმმარტებელთან არის არ ვიცი ,მაგრამ მე საკმაოდ კომპეტენტური ადამიანისგან ვიცი დანამდვილებით.

[Leom]

უფალი, რომ მადლინი და მოწყალეა,ასევე სამართლიანიც არის, და მისი სამართლით ცოდვა სიკვდილით ისჯება (არა მარტო სხეულის არამედ სულის სიკვდილითაც). ამიტომ ყოველი ადამიანის სასჯელი (ადამ და ევადან მოყოლებული ჩვენამდე და ჩვენს შემდეგ ვინც მოვა) არის სიკვდილი.
ღმერთს თავისი სამართალი უნდა აღესრულებინა , სხვანაირად უსამართლობა იქნებოდა მის მიერ. ამიტომ მოვიდა ამ ქვეყნად კაცად, იცხოვრა როგორც ადამიანი, ყველა ცდუნება გაიარა ,რომელიც ადამიანს ხვდება ცხოვრებაში, მხოლოდ იმ განსხვავებით ,რომ არ შეუცოდავს.
და ეს უცოდველი იესო ჩვენთვის გახდა ცოდვილი და მამამ დასაჯა ის ჩვენს მაგივრად. იესო ისეთი წამებითა და სიკვდილით მოკვდა,როგორითაც ჩვენ უნდა მომკვდარიყავით,ღმერთს რო ჩვენ დავესაჯეთ. აი ამაში გამოამჟღავნა ღმერთმა ჩვენდამი სიყვარული და ამიტომ იყო იესოს სიკდილი აუცილებელი.
მაგრამ არ უნდა დაგვავიწყდეს,რომ იესოს სიკვდილი არაფერი იქნებოდა ღმერთს რომ არ აღედგინა იგი. ამით იესომ როგორც ადამიანმა დაამარცხა სიკვდილი ღმერთის ძალით. და ჩვენც მის მორწმუნეებს მოგვცა ეს გამარჯვება.
აბრაამს რომ არ შეაწირინა თავისი შვილი, ამით ის დაგვანახა ღმერთმა რომ ადამიანს შეიწყალებდა. სამაგიეროდ ღმერთმა აბრაამს მისცა კრავი,რომელიც მან ბუჩქებში იპოვა და ეს კრავი შეწირა მას. და ეს კრავი სიმბოლო იყო იესოსი რომელიც ღმერთმა თვითონ მოგვცა თავისივე მსხვერპლი ჩვენს გადასარჩენად.
მნათე ძმაო რომ ამბობ ჯვარცმას ხოტბა არ შეასხათო,აბა დუვუწუნოთ ღმერთს რაც გააკეთა, არასწორი გააკეტა რამე?, ანდა შეგვეცოდოს ღმერთი?
ვინ ვართ ჩვენ ან რა სჭირს ღმერთს ჩვენი შესაცოდი? თვიტონ იესომ თქვა,რომ მოენდომებინა შესთხოვდა მამას და ანგელოზებს გამოუგზავნიდა და გაანადგურებდა მის მტრებს.
ყველაფერი ღმერთის ნება იყო ისეც მოხდა როგორც მას უნდოდა
ასე რომ ჩვენ არაფერი დაგვრჩენია ,გარდა იმისა რომ გავიხაროთ იესოს სიკვდილითა და აღდგომით, ვადიდოთ და ვაქოთ უფალი, და მადლობა შევწიროთ იმ სიყვარულისთვის ჩვენდამი, რომლის მიზეზიც ვერ ამიხსნია და არა მგონია ვინმემ ახსნას. იმედი მაქვს რომ ღმერთი გაგვიმჟღავნებს ამ მიზეზს როცა დრო იქნება

მიყვარხართ სუყველა
უფალმა დაგლოცოთ

[seminaristi]

საკმაოდ ხშირად მოხვედრია ჩემს ყურს მსგავსი კითხვა: "რაში სჭირდებოდა ღემერთს სისხლიანი მსხვერპლი? ჯვარცმა?"

პირდაპირი პასუხი მინდა.... არ დამიწყოთ ახლა ისაო ესაო... პირდაპირ მითხარით...

ამ კითხვამ მეც დამაინტერესა....

საინტერესოა, უფალმა აბრაამს არ დაანება საკუთარი შვილის მოკვლა, მსხევერპლად შეწირვა ...

მან კი "ისე შეიყვარა წუთისოფელი, რომ მოსცა თვისი მხოლოდშობილი ძე" ... სისხლიან მსხვერპლად???

საუკეთესო იყო ეკატერინესგან მოხმობილი წმ. გრიგოლ ღმრთისმეტყველის სიტყვა ამ საკითხზე. მხოლოდ საკითხის უფრო ნათლად წარმოსაჩენად რამდენიმე წინადადებას დავამატებ.
შესაძლებელია ვიფიქროთ, რომ ღმერთს ამ უდიდესი მსხვერპლის (მაცხოვრის ჯვარცმის) გარეშეც შეეძლო ადამიანთა გამოხსნა, მაგრამ ამისი დაშვება შეცდომა იქნება, ვინაიდან ღმერთი, იმასთან ერთად, რომ სიყვარულია, ყოვლადსამართლიანიც არის, ვინაიდან წმ. წერილი ამბობს: "წყალობასა და სამართალსა გაქებდე შენ უფალო". ღმერთს ისევე არ შეეძლო ამ მსხვერპლის გარეშე ადამიანის გამოხსნა, როგორც მას არ შეუძლია შესცოდოს, უსამართლოდ მოიქცეს. ღმრთის მცნებას გარდასული, უმძიმესად დაცემული ადამიანის გამოხსნა კი, თუ შეიძლება ასე ითქვას, "უსამართლო მეთოდებით" ღმრთაებრივი ბუნებისათვის ყოვლად მიუღებელია. ამიტომაც, რაკი კაცთაგან არავის, როგორც უკეთეს შემთხვევაში, პირველქმნილ ცოდვას მაინც დაქვემდებარებულს, არ შეეძლო კაცობრიობის ხსნა ცოდვის ტყვეობისაგან, ამიტომაც გახდა ძე ღმრთისა სრული ღმერთი და სრული კაცი და შეიწირა, რათა ამ მსხვერპლით, ერთდროულად, ადამიანურ ბუნებასაც გაკვალვოდა გზა სასუფეველისაკენ (რადგანაც ქრისტე ადამიანური ბუნებისა რომ არ ყოფილიყო, ვერ გამოიხსნიდა ადამიანს), და ამასთანავე (ამ მსხვერპლს), თავისი ღმრთაებრივი სიდიადით სრულად "შთაენთქა" ნებისმიერი ადამიანის ნებისმიერი ცოდვა.

[sandro40]

მნათEს კითხვა მგონი გვაახლოვეს შენს შეკთხვასთან დავით.

მე მესმის რომ შენი "რატომ" პრინციპში პასუხგაუცემელია. მგონია რომ შენ გთავაზობენ პასუხებს კითხვაზე "რისთვის"და არა კითხვაზე "რატომ".

ყოველ შემთხვევაში, ჩემი პირადი აზრია რასაც დავწერ და პროფესორებმა ქვების სროლა არ დამიწყოთ

ადამიანმა შესცდოდა და სამოთხიდან გამოიდევნა. კაცთა მოდგმამ შესცოდა, და მისმა მოდგმამვე უნდა გამოისყიდოს დანაშაული.

ვისგან უნდა გამოისყიდოს

საბოლოო პასუხი არ მაქვს და ნამდვილად ვერ ვხვდები რისი გამოსყიდვა მოხდა კონკრეტულად.
ქრისტეს ჯვარცმა ეს არ იყო რაღაცის სიმბოლო, კი ბატონო, მან კაცობრიობას დაანახვა უზომო სიყვარული ადამიანების მიმართ და ისიც რომ ადამიანს ძალუძს ეს გააკეთოს, იმიტომ რომ ადამიანის სხეულით იყო მოვლინებული სამყაროს, მაგრამ ვფიქრობ რომ ამაში რაღაც კონკრეტული მიზანი იყო, რომლის პასუხის არსებობს თავად მართლმადიდებლობაში, მაგრმ სამწუხაროდ კონკრეტული პასუხის ნაცვლად ვიღებთ რაღაც ზოგად, გაურკვეველ პასუხებს რაც თავისთავად უამრავ შეკითხვას ბადებს.

გამოისყიდა ცოდვა ადამის მიერ ჩადენილი, კი ბატონო, მაგრამ ვის მიმართ გამოისყიდა, მამა ღმერთის მიმართ?
ხომ შესაძლებელი იყო ის ცოდვა რომლის წინაშეც ადამის მოდგმას ბრალი არ მიუძღვის სხვანაირად პატიებოდა კაცობრიობას.

[seminaristi]

გამოისყიდა ცოდვა ადამის მიერ ჩადენილი, კი ბატონო, მაგრამ ვის მიმართ გამოისყიდა, მამა ღმერთის მიმართ?
ხომ შესაძლებელი იყო ის ცოდვა რომლის წინაშეც ადამის მოდგმას ბრალი არ მიუძღვის სხვანაირად პატიებოდა კაცობრიობას.

საქმე ისაა, რომ ადამი და მისი ყოველი შთამომავალი, როგორც ადამისგან გამოსული ანუ ბუნებით მისივე მსგავსი, "უვარგისი" იყო სასუფეველში მკვიდრობისა, ასეთ მდგომარეობაში სასუფეველში მკვიდრობა უფრო მეტად დამტანჯველი იქნებოდა ადამისა და ყოველი მისი შთამომავლისათვის. როგორც პავლე მოციქული ამბობს, "სისხლთა და ხორცთა სასუფეველი ღმრთისა დამკვიდრებად ვერ ძალუძთ". ამიტომაც საჭირო იყო ადამიანური, ცოდვის შხამით გახრწნილი ბუნების სასუფეველში მკვიდრობისათვის განახლება. მაცხოვარმა კი სწორედ ეს, ბუნების განახლება განახორციელა თავისი მსხვერპლად შეწირვით, ანუ მან პირველმა, როგორც ადამიანმა და ამავე დროს, როგორც ზეუწმიდესმა ღმერთმა, თავისი მსხვერპლად შეწირვით გზა გახსნა სასუფეველში ადამიანის მკვიდრობისათვის. ქრისტეს ადამიანური ბუნება რომ არ შეემოსა, ადამიანს ვერ განაახლებდა, რომ არ შეეთვისებინა ყოველივე ადამიანური, გარდა ცოდვისა, ვერ განკურნავდა ადამიანურს (ცოდვილ ბუნებას). სწორედ ამიტომ, რაკი ღმრთის მიერ ადამიანის ბუნების (გარდა ცოდვისა) შეთვისების გარეშე არ შეიძლებოდა ადამიანის გამოხსნა, ამიტომაც იყო ეს მსხვერპლი აუცილებელი. სხვაგვარად რომ ყოფილიყო შესაძლებელი, მაშინ "სამგზის წყეული" მონოფიზიტების სარწმუნოებაც მაცხოვნებელი იქნებოდა. ვინაიდან, ისინი (მონოფიზიტები) ადამიანურ ბუნებას გამორიცხავენ ქრისტეში, ამიტომაც, რაკი ამითი (ქრისტეში ადამიანური ბუნების გამორიცხვით), თავისთავად აღიარებენ რა, რომ ადამიანის გამოხსნისათვის აღარ იყო საჭირო ღმრთის მიერ ადამიანური ბუნების შემოსვა, თავიანთ თავს ღმრთის მიერ ადამიანთა გამოხსნის საღმრთო განგებულების მიღმა აყენებენ და ღმერთს განეშორებიან.

[Leom]

იმიტომ რომ, თუ შენი ბაგით აღიარებ, რომ იესო უფალია, და შენი გულით ირწმუნებ, რომ ღმერთმა აღადგინა იგი მკვდრეთით, გადარჩები.

რომაელთა 10-9

[afxazi]

seminaristi

ღმერთს ისევე არ შეეძლო ამ მსხვერპლის გარეშე ადამიანის გამოხსნა, როგორც მას არ შეუძლია შესცოდოს, უსამართლოდ მოიქცეს

ძალიან არასწორი შედარებაა.

ღმერთს იმიტომ არ შეუძლია შესცოდოს, ცუდად მოიქცეს თუ სხვა, რომ ეს მის ბუნებაში არაა, რადგან ღმერთი აბსოლუტური, სრულყოფილი სიკეთეა.

ხოლო ადამინის გამოხსნას რაც შეეხება, მან ეს ადამიანისათვის საჭირო ყველაზე აღმატებული ფორმით გააკეთა. თორემ ყოვევარი მსხვერპლის გარეშეც შეეძლო მას ეპატიებინა ადამიანისათვის, რადგან ის ყოვლიდშემძლეა. მაგრამ ამ შემთხვევაში ადამიანის თანამაონაწილეობა იყო საჭირო ამ მსხვერპლის გაღებაში და ამიტომაც "სიტყვა იგი ხორციელ იქმნა და დაემკვიდრა ჩვენ შორის"

[seminaristi]

უფრო მეტი დაკვირვებდა და ყურადღება ისეთ თემაზე საუბრისას, რასაც ღვთისმეტყველება ჰქვია.

ამბობ ამას, და წერ, რომ "ყოვევარი მსხვერპლის გარეშეც შეეძლო მას ეპატიებინა ადამიანისათვის, რადგან ის ყოვლიდშემძლეა".
როგორც უწინ აღვნიშნე, ღმერთი სუყვარულთან ერთად ყოვლადსამართლიანიც არის. მას "არ შეუძლია" უსამართლოდ აღასრულოს ადამიანთა ხსნის საღმრთო განგებულება, სწორედ იმიტომ, რომ უსამართლო ქმედებები სრულიად უცხოა მისი ბუნებისათვის. თუ შენეული კუთხით მივუდგებით, გამოდის რომ ღმერთს შეუძლია ნებისმიერი ღმრთისმგმობელი აცხოვნოს, " რადგან ის ყოვლისშემძლეა". ვფიქრობ, ჩვენ შორის სადავო არ უნდა იყოს, რომ ღმრთისმგმობელთათვის არსებობს მხოლოდ უკანასკნელი მოწყალება ღმრთისა, საუკუნო ცეცხლი. ნუთუ სადავოა, რომ ღმერთს "არ შეუძლია" ასეთ ადამიანთა (ღმრთისმგმობელთა) ცხონება?

ღმერთს იმიტომ არ შეუძლია შესცოდოს, ცუდად მოიქცეს თუ სხვა, რომ ეს მის ბუნებაში არაა, რადგან ღმერთი აბსოლუტური, სრულყოფილი სიკეთეა.

ამავე დროს "ღმერთი აბსოლუტური, სრულყოფილი" სიმართლეცაა და ამიტომაც მის ბუნებაში არაა უსამართლოდ გამოხსნაც ადამიანისა. უფრო ნათელსაყოფად დავძენ იმასაც, რომ განკაცდა მაინცდამაინც ძე და არა მამა ან სული წმიდა, იმისათვის, რომ ძე ღმერთს თავისი თვისობრიობაც კი არ დაეკარგა (ძე იყო ზეციური მამისა და ძე გახდა კაცისა). აი, როგორი ზესიბრძნითა და ზედმიწევნითი სამართლიანობით აღასრულა ღმერთმა ადამიანთა ხსნა.

ყოვევარი მსხვერპლის გარეშეც შეეძლო მას ეპატიებინა ადამიანისათვის, რადგან ის ყოვლიდშემძლეა.

ამის თქმა, ჩემი აზრით, ტოლფასია იმისა, რომ ვთქვათ, თითქოს ქრისტეს გარეშე შეიძლება ვინმე გადარჩეს.მაგრამ მაცხოვარი, რომელზეც ვიცით, რომ "არა იპოვა ზაკუაი პირსა მისსა", ამბობს: "არავინ მოვიდეს მამისა, გარნა ჩემ მიერ". ანუ ქრისტესადმი, როგორც ერთადერთი გამომხსნელისადმი, მისი მსხვერპლად შეწირვის აუცილებლობისადმი, რწმენის გარეშე არ არსებობს ცხონება.

მაგრამ ამ შემთხვევაში ადამიანის თანამაონაწილეობა იყო საჭირო ამ მსხვერპლის გაღებაში და ამიტომაც "სიტყვა იგი ხორციელ იქმნა და დაემკვიდრა ჩვენ შორის"

კარგად არის ნათქვამი: "იყო საჭირო". მართლაც რომ საჭირო იყო და ამავე დროს აუცილებელიც, სხვაგვარად სამართალი ვერ აღსრულდებოდა.

[Leom]

ყოვლისშემძლეობა ჩემის აზრით ნიშნავს ,რომ ღმერთს ყველა სიტუაციაში აქვს თუნდაც ერთადერთი გზა გააკეთოს რაც მას სურს, და მე მჯერა ,რომ ქრისტე იყო ერთადერთი და აუცილებელი გზა ჩვენს გადასარჩენად