მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

"ჩვენი კეთილისმყოფელი ჩაფიქრებული შესცქეროდა მონაზონ მართას, თითქოს მის სახეზე ხედავდა იმას, რასაც წიგნებში ვერ წაიკითხავდა, ეს იყო ანარეკლი მადლისა ადამიანის სახეზე."

[marine]

"ამბობენ, ზოგიერთი მონაზონი, რომელიც უდაბნოში ცხოვრობს, კი არ გალობს, არამედ კითხულობს მსახურებას, მათ არ სურთ, დატკბნენ თავიანთი გალობის მოსმენით."

[marine]

"წმინდა მამებს უთქვამთ, ვინც წინამძღვარს არ შეიყვარებს და წინამძღვარზე საუბრობს, მისი გაკეთებული ნებისმიერი საქმე ფუჭად ჩავლილი შრომააო."

/სქემმონაზონი ნინო (დაშნიანი)/

[marine]

"VI საუკუნეში მოღვაწეობდა ღირსი მამა დავითი, რომელიც ადრე ავაზაკი იყო, მაგრამ ერთხელ გულში სინანული ჩაეღვარა, მონაზვნად აღიკვეცა და დიდ ღვაწლს მისცა თავი. გავიდა ხანი. ერთხელ სენაკში მჯდომს გამოეცხადა მთავარანგელოზი გაბრიელი და აუწყა - დავით, დავით, შეგინდო ღმერთმა ყოველი ცოდვანი შენი და ამიერიდან მრავალ სასწაულს მოახდენო.
- არა მჯერა, რომ ჩემი ზღვის ქვიშასავით ურიცხვი ცოდვა ღმერთმა ასე მცირე ხანში მომიტევოსო.
- მე ვარ მთავარანგელოზი გაბრიელი, უკეთუ ზაქარია წინასწარმეტყველს არ მოვერიდე, ურწმუნოების გამო ენა შევუკარ და დუმილით განვსწავლე, განა შენ ისე გაგიშვებ? ამიერიდან შენც დადუმებული იქნები ვიდრე აღსასრულამდე.
მამა დავითმა თაყვანი სცა მას და შეჰკადრა:
- როცა ავაზაკი ვიყავი, მრავალ უჯერო საქმეს ჩავდიოდი და კაცთა სისხლთა დავათხევდი, ღმერთს არ ვადიდებდი, მაშინ არ შემიკარი ენა და ახლა დამამუნჯებ, როცა ღვთისმსახურება და გალობა მინდაო? მთავარანგელოზმა მიუგო: "როცა ღმერთისადმი ილოცებ და იგალობებ, მაშინ შეგეძლება ამეტყველება, დანარჩენ დროს კი დამუნჯდებიო". ანგელოზი გაუჩინარდა და მისი სიტყვა აცხადდა, ღირს მამა დავითს მეტყველება მაშინ შეეძლო, როცა ღმერთს ადიდებდა და ლოცულობდა."

[marine]

"ადამიანი სულიერ სიხარულს როცა შეიგრძნობს, ერში ვეღარ გაჩერდება. მონასტერში სიხარულით უნდა წამოხვიდე. თუ სიხარული არ ექნება ადამიანს, იქ ვერ გაჩერდება. ამქვეყნიური სიხარულისთვის უნდა მოკვდე, მაგრამ უნდა დაიბადო სულიერი სიხარულისთვის."

/დედა გლაფირა/

[marine]

"როცა წმინდა მთაზე ბერი ვიყავი და მამა იოსების მორჩილი, გამოცდილებით შევიცანი, როგორ ებრძვის ბოროტი ბერს. მერე კვიპროსზე, დიდ მონასტერში იღუმენი გავხდი და დავინახე, როგორ ესხმის თავს ბოროტი იღუმენს. ეს ბრძოლა უკვე უფრო ძლიერი იყო, ვიდრე უბრალო ბერთან, რადგან იღუმენი ვალდებულია, იზრუნოს მონასტერსა და ყველა ბერზე, მაგრამ ღვთის შემწეობით, ეს ბრძოლაც გადავიტანე. შემდეგ ეპისკოპოსი გავხდი და დავინახე, როგორ ომს უმართავს ბოროტი ეპისკოპოსს. ის იმაზე ძლიერია, ვიდრე იღუმენთან, რადგან ეპისკოპოსი ეკლესიის სათავეში ადგას".

/მიტრიპოლიტი ათანასე ლიმასოლელი/

[marine]

"სვინკლიტიკიამ თავისი პატარა ვაჟი, კოზმა, მონასტერში მოლოცვისას თან გაიყოლა. იქ უწინასწარმეტყველეს: "რა ბედნიერი ხარ! შენი ვაჟი დაიბადა არა მარტო თქვენს, არამედ სხვათა საცხოვნებლადაცო". ყრმობისას კოზმასაც ჰქონდა ხილვა. ხმა ესმა ზეციდან: "შენ ამ გვარის შვილი არ ხარო". "ესე იგი, ცუდი ვარო", - იფიქრა ბავშვმა. "არა, შენ ღვთისა ხარ", - უთხრა უხილავმა არსებამ. მართლაც, ბიჭი გაიზარდა და სქემარქიმანდრიტი კოზმა ბალაამელი შეიქმნა".

[marine]

"მონასტერში [ფოკის მამათა მონასტერი] გვყავდა პატარა სტუმარი ბიჭი, რომელიც სიგარეტს ეწეოდა. წინამძღვრისგან დავალებული გვქონდა, მისთვის მიგვექცია ყურადღება, რომ არ მოეწია. იმდენად რთულ დღეში გვაგდებდა, რომ ყველას მოგვბეზრდა მისი ჯიბეების ჩხრეკა. ღმერთს ვთხოვდით, წასულიყო მონასტრიდან.
როგორც კი წავიდა, იმდენი თაგვები შემოგვესია, რომ ღამეები არ გვაძინებდნენ, ლოგინში გვიძვრებოდნენ და თავპირზე დარბოდნენ. ეს ისეთი განსაცდელი იყო, რომ ღმერთს ვთხოვეთ, ჩვენთვის ეპატიებინა, დაებრუნებინა გიორგი და აეშორებინა თაგვები. ასეც მოხდა.
მშობლებმა ბიჭი ისევ ჩამოგვიყვანეს. სიხარულით მივიღეთ. თაგვები კი იმ დღიდან აღარ გამოჩენილან, გიორგის გულწრფელად უკვირდა ჩვენი ასეთი აღტაცებული დახვედრა. ღმერთმა ჩენი ლოცვა შეისმინა, დღეს ჩვენ მეგობრები ვართ და ის წარმატებული პიროვნებაა".

[marine]

"დიდებულთა ოჯახის შვილმა მონაზვნობა ისურვა. დიდად მოღვაწე იყო და ამით ეშმაკი სულმთლად გადაირია."

[marine]

"...არადა მონასტერი ენატრებოდა, მონაზვნად კურთხევა სურდა..."

[marine]

"თუ ღმერთს უნდა, თქვენ რაიმე საუფროსო ადგილს დაიკავებთ მონასტერში, - არიგებდა ღირს მამა ნიკონს სულიერი მამა, წმინდა ბარსანოფი ოპტელი, - მაგრამ იცოდეთ, ეს მძიმე ჯვარია. წმინდა მამები ამბობდნენ: ორი ჯვარია ყველაზე მძიმე: პირველი ჯვარი მეფისაა, მეორე კი მონასტრის წინამძღვრისო. თანაც ნახეთ, ეს ნათქვამი იყო იმ ძველ ნეტარ დროს, დღეს სათქმელიც არაფერია".

[marine]

"გერმანე ტფილელი, რომელიც ადრე გარეჯის წინამძღვარი იყო, სიყრმიდანვე მონასტერში გაიზარდა. ისე პატარა მოიყვანეს მონასტერში, რომ შემდგომში, როცა მოწყალების შესაგროვებლად წასულმა მამებმა თან გაიყოლეს, ერთ სოფელში დედაკაცთა მხილველმა თქვა: "ესენი ვინ არიანო", რადგან "არ იცოდა სახე დედათა".

[marine]

"მონაზონი ქალები უძლურები არიან, მათ უფლის სიყვარულისთვის წუთისოფელზე უარი თქვეს".

[marine]

"როდესაც უდაბნოს ფურირემი სოფლის მინდორში გამოჩნდება, ყველა მირბის მის სანახავად; ასევე, როდესაც მონაზონი ქალი მონასტრიდან გამოდის, განსაკუთრებით, თუ ის ახალგაზრდაა, ეშმაკი, დიდსა თუ პატარას, მისკენ აგზავნის".

[marine]

"ყოვლადუბრალო და მოსაგრეობაში დაბერებული კაცი"

"თავად მონაზვნობის ცოცხალი მაგალითი გახლდათ"

"ეს იოანე ნათლისმცემელია, მონაზონთა მოძღვარი და მასწავლებელი. მასთან ერთობაში ყოფნის მსურველებმა მის ცხოვრებასა და სათნოებებს უნდა მიბაძონ".

"როდესაც ერისკაცები მშვენიერ მონაზონ დედებს ხედავენ, დაჟინებით უმზერენ მათ და ზიანდებიან; მონაზონი დედების სულებიც ხშირად გაუფრთხილებელი მზერით, თუნდაც, საქმით არ შესცოდონ, უკურნებელი სენით ავადდებიან".

"ბერი უნდა იყოს, ვითარცა თვალი, მსგავსი ქერუბიმებისა და სერაფიმებისა"

[marine]

"ერთხელ უდაბნოში დიდი ათონელი მამის, იოსებ ისიქასტის სულიერი ძმის, მისი თანამოღვაწე მამა არსენის სენაკთან გზააბნეული მგზავრი აღმოჩნდა. დაინახა უდაბნოს ცხოვრების სიმწირე, შეიგრძნო ასკეტური ცხოვრების სიღრმე და სიმძიმე და მამა არსენის უარი უთხრა მასთან დარჩენაზე: ,,არა, მამაო, მე წავალ აქედან. როგორ შეგიძლია, რომ წლების განმავლობაში იცხოვრო აქ, ამ სალ კლდეებში! აქ რომც დამაბა, მაინც გავგლეჯ თოკებს და გავიქცევი". "სად ცხოვრობ?" - ჰკითხა ბერმა. ,,ერთ-ერთ ქალაქში", - მიუგო მგზავრმა. "მე კი, - უთხრა მამა არსენმა, - ქალაქში რომ დამაბან, იქ გავწვეტ ამ თოკებს და აქეთკენ გამოვიქცევი". ანუ არიან ადამიანები, რომლებიც იმდენად ისწრაფვიან უფლისკენ, რომ ყოველგვარ პირობებს უძლებენ და ჯილდოდ დიდ ნეტარებასა და ნუგეშს იღებენ ღვთისგან."

[marine]

"ვინმე პატრიციას, სახელად ვენანცეს, სამნიის ოლქში მამული ჰქონდა. ამ მამულში ერთ-ერთ მოსახლეს ვაჟი ჰყავდა, სახელად ჰონორეტი. სიყრმიდანვე დათმენის სიყვარულმა აღძრა მასში ზეციური სამშობლოს სიყვარული. დიდხანს ცხოვრობდა ამგვარად. თავს იკავებდა ყოველგვარი უქმი სიტყვისგან, დათრგუნავდა ხორცს სურვილთა დათმენით.
ერთხელ მისმა მშობლებმა სუფრა გაუშალეს მეზობლებს. სუფრაზე, სხვა საჭმელებთან ერთად, ხორციც იდო, მაგრამ დათმენის მოყვარე ჰონორეტს ხორცის არათუ ჭამა, ხელის შეხებაც კი არ უნდოდა. მშობლები გაეხუმრნენ, - რაო, ხომ არ ფიქრობ, რომ მთებში წავალთ შენთვის თევზის დასაჭერადო. ამ მხარეში თევზის მხოლოდ სახელი თუ გაეგონათ.
როცა ჰონორეტს დასცინოდნენ, სუფრაზე წყალი შემოაკლდათ. მსახური მაშინვე წყლის მოსატანად წავიდა და როცა ტაგანის ავსება დაიწყო, შიგ თევზი ჩავარდა. მოსამსახურემ წყალი გადმოასხა ყველას თვალწინ და ის თევზიც ანახა, რომელიც იმდენად დიდი იყო, რომ ჰონორეტს საჭმელად მთელ დღეს ეყო. ყველა გაოცდა, მშობლებმაც დაცინვას თავი დაანებეს. ახლა უკვე პატივისცემით შეხედეს ყრმის თავშეკავებას.
თევზის ამბავმა ღვთის კაცის სათნოებები გესლიანი დაცინვისგან დაიხსნა. როგორც კი წარემატა ჰონორეტი ღვთივსათნო ცხოვრებაში, ბატონმა გაათავისუფლა. ის ფუნდაში დასახლდა და მონასტერი დააარსა... აქ ის ორასამდე განდეგილს ხელმძღვანელობდა. მისი ამაღლებული სულიერი ცხოვრება სხვებისთვის სამაგალითო გახდა."

[marine]

"ბერობის მოსურნე იუსტინიანე (იუსტინიანე ბალაამელი) მეზობელ მონასტერს მიადგა. იქ უთხრეს, ბალაამში წადიო. ეს პატარა, ტანჩიორა ბიჭი დაადგა გზას და რიაზანიდან ბალაამში ჩავიდა. მონასტერში ისწავლა წერა-კითხვა. მალე მშობლებმა შვილის დაბრუნება მოითხოვეს. იღუმენმა მორჩილს და მშობლებს ჰკითხა: - გაუშვებდით მას მონასტერში თუ არაო. "რა თქმა უნდა, არა", - უპასუხეს მათ. "მაშინ, არც მე გამოვუშვებო", - მიუგო მათ იღუმენმა.

მაშინ დედა ხატების წინ მუხებლზე დაემხო და ტირილით ინანიებდა თავის ცოდვას: მან ხომ ღვთისმშობელს აღუთქვა თავისი ვაჟი. მშობლები შინ მშვიდობიანად დაბრუნდნენ. მამებს ძალზე უყვარდათ ციცქნა მორჩილი, როცა ნავით სადმე მიდიოდნენ, ყოველთვის თან მიჰყავდათ. ნავში რომ არ მოეწყინა, პატარას კასრით თაფლს აძლევდნენ საჭმელად, რითიც თავს იქცევდა".

[marine]

"წმინდა ნექტარიოსი [პენტაპოლელი] მონასტერში სხვადასხვა სამუშაოს ასრულებდა. ეხმარებოდა მუშებს და მათთან ერთად ტრაპეზობდა. მონაზვნებს ფეხსაცმელს შეუკეთებდა, ხოლო როდესაც ყველას ეძინა, მონასტრის ეზოს, შენობასა და საპირფარეშოს საკუთარი ხელით ასუფთავებდა."

[marine]

"- მამაო, გარკვეული ხნის სულიერი ცხოვრების შემდეგ ადამიანი არჩევანის წინაშე დგება: ერისკაცობა თუ ბერობა. როგორ უნდა მოიქცეს, თუ ვერ გადაუწყვეტია, რა გზას დაადგეს?
- ადამიანი ოჯახს შექმნის თუ ბერობის გზას დაადგება - ეს ინდივიდუალური საკითხია და მოძღვართან უნდა გადაწყდეს. თუ ბერობა გადაწყვიტა, ასი პროცენტით უნდა სურდეს ეს. არ უნდა დაუშვას შეცდომა. არ იფიქროს, რომ ცხონება ბერობაში მეტად არის შესაძლებელი ანდა ბერობა იოლია, წუთისოფელში ცხოვრება კი ძნელი. თუ ადამიანი შეცდომით ირჩევს ბერობის გზას, არადა მოწოდებული იყო, ოჯახი შეექმნა, შვილები ჰყოლოდა, მაშინ ის იქ, მონასტერში, ვერასდროს ისწავლის ნამდვილ სიყვარულს...
სანამ არჩევანს გააკეთებდეს, ადამიანმა დიდხანს უნდა იცხოვროს ეკლესიურად. ამ საკითხში არ შეიძლება აჩქარება."

/დეკ. თეოდორე გიგნაძე/