მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

„ეგებ მონასტრული გამოცდილება დღეს ისეთი არ იყოს, როგორიც საჭიროა, მაგრამ, მადლობა ღმერთს, იხსნება მონასტრები, მრავლდებიან სასულიერო პირები, ბერები, ახალგაზრდები მოდიან მონასტერში... მადლობა ღმერთს ამისთვის.“

[marine]

„სქემიღუმენი სერაფიმე (კოვში) იხსენებს თავისი ერისკაცობის ამბავს, როცა ის ერთ მდიდარ კაცს ემსახურებოდა. ამ კაცს ერთადერთი ქალიშვილი ჰყავდა, რომლის შერთვასაც მიტროფანეს (ასეთი იყო მამა სერაფიმეს ერისკაცობის სახელი) სთავაზობდა: "ეს ხომ გაგაბედნიერებს, ღმერთი ამ ბედს მოთმინებისთვის გაძლევს. ქორწილისთვის 70 ოქროს მონეტას მოგცემ, ჯვრისწერის მერე კი შინ წაგიყვან და იმდენ ოქროს მოგცემ, სიცოცხლეში რომ არ გინახავს!"

ძნელი იყო ამის დათმენა იმ ყმაწვილისთვის, ვისაც ბერობა ენატრებოდა. მშობლები აღარ ჰყავდა, რჩევა ვერავის ჰკითხა და უეცარი დამუნჯება მოიგონა, პირში ქვა ჩაიდო. რა თქმა უნდა, არავინ დაიჯერა, მაგრამ ყმაწვილი თავისაზე იდგა. ბატონმა წვეულებაც კი გამართა, სასიდედრომ ქუდი და თბილი ქურთუკი დაუმალა, რომ არ გაპარულიყო. მაგრამ მიტროფანე ღუმელზე აძვრა და მიუხედავად დიდი თხოვნისა, დაბლა არ ჩამოსულა. საღამოს კი წერილი დაწერა: "ნეტარ იყვნენ, ვინც სიგლახაკე და უპოვარება შეიყვარა. ძებნას ნუ დამიწყებთ. ოთხივე მხრივ გზა ხსნილი მაქვს". შუაღამისას დაუტევა ბატონის სახლი და მონასტერში წავიდა.“

[marine]

“ათონზე, წმინდა ანას სკიტის ერთ-ერთ კალივაში, ცხოვრობდა ოთხი ხორციელი ძმა: მღვდელმონაზონი გაბრიელი, მოძღვარი კალივისა, მამა სერფიმე, მამა დიონისე და მამა ოქროპირი. ისინი ერისკაცობაში გვარად კარცონესები იყვნენ და მესინის ქალაქისთავის შვილები გახლდნენ. მაგრამ რადგანაც "არა პურითა ხოლო ცხონდება კაცი", მათ სიყმაწვილეშივე მოისურვეს მონაზვნობა და მამამაც, ამ კეთილშობილმა ადამიანმა, თვითონვე მიიყვანა შვილები ათონზე. ისინი დიდებული ხატმწერები იყვნენ და არასოდეს უღალატიათ აღთქმისთვის, მონაზვნად აღკვეცისას რომ დადეს. თუმცა ბევრ ადამიანს იცნობდნენ, მაგრამ მათთან ურთიერთობით არასოდეს შეუცვლიათ მთაწმინდური ცხოვრების პრინციპები.“

[marine]

“მოსაგრე მამა ტიხონი ამბობდა, მონაზონმა ერთი საათის მუშაობის შემდეგ ერთი საათი უნდა ილოცოსო“.

[marine]

„ბერდიდმა დანიელ ახალსკიტელმა 115 წელი იცოცხლა. მას მახვილი მხედველობა ჰქონდა. სკვნილზე ლოცვისას მასთან ტურის სახით ეშმაკი მიდიოდა და სკვნილზე ეკიდებოდა, მაგრამ ის თავის ღვაწლს აგრძელებდა“.

[marine]

“წმინდა დავითის ლავრის ბერებზე ჰყვება წმინდა გაბრიელ მცირე. ერთ მის თანამედროვე კეთილ მონაზონს, ფრიად ლმობიერს, დუმილის შემატკბობელს, თავის სენაკში ჰქონდა წმინდა შიო ახლის თავის ქალა და მის წინ ყოველ ღამეს გლოვასა და ცრემლთა ღვრაში განლევდა. თუ სხვათა სიკვდილი ყოველთვის საშინელი და შემაძრწუნებელია, ამ ნეტარმა მამამ ყოველგვარი სნეულებისა და ტკივილის გარეშე საუკუნო ძილით მიიძინა.”

[marine]

„მამა ეგნატე კატუნაკელი (ერისკაცობაში იოანე) ათონზე დასახლდა და მორჩილად მამა ნეოფიტეს დაუდგა. ერთხელაც გაუმხილა: - მამაო, სოფელში ყოფნისას ვმუშაობდი და საკმაოდ დიდი ფული - სამასი გირვანქა მოვაგროვე. მინდა გადმოგცეთო.

წმინდა ნეოფიტეს გაეცინა: - აქ რაში გვჭირდება? თუ მართლა გინდა მონაზონი გახდე, მაშინ უნდა განთავისუფლდე ამ ტვირთისგან. აიღე ეს ფული და მთელი მთაწმინდა მოიარე. სადაც გაჭირვებულ მონაზონს შეხვდები, ცოტა მიეცი და ხელწერილი ჩამოართვი. უკან დაბრუნებისას ამ ხელწერილებს მაჩვენებ და მაშინ მიგიღებო.

იოანეს ეგონა, ეს ადვილი საქმე იქნებოდა, მაგრამ ასე არ აღმოჩნდა. ბევრი მონაზონი, მიუხედავად დიდი გაჭირვებისა, უარს ამბობდა ფულის აღებაზე. ოთხი თვე იწვალა, რომ ისეთი ბერები მოენახა, ვინც ამ ფულის აღებას დასთანხმდებოდა. ამ ოთხ თვეში მან ასკეტიზმის გაკვეთილები მიიღო და შემდგომში სხვებსაც ასწავლიდა, რომ არა პურითა ხოლო ცხონდება კაცი".

[marine]

„მონაზვნობა იქნება ეს თუ ქორწინება, მნიშვნელობა არ აქვს, მთავარია, ერთგულად და მამაცურად მიჰყვე ქრისტეს გზას.“

[marine]

„- წინა საუბრისას მივადექით იღუმენია მარიამის (ჭიჭინაძე) პერიოდს. როგორი იყო დედა მარიამი?

- ერთი შეხედვით მკაცრი ქალი ჩანდა. თავიდან თითქოს ცივად ეპყრობოდა უცხოს და ეს არც იყო გასაკვირი, ვინაიდან მწარე გამოცდილება ჰქონდა. თუ კეთილ ადამიანად შეგიცნობდა, დიდ სულიერ სითბოს გაგრძნობინებდა. დამამახსოვრდა ხორციელად დაძაბუნებული, ბრმა, მაგრამ სულიერად მტკიცე. ბოლო რამდენიმე წელი სნეულებაში განვლო. მწოლიარე იყო, თუმცა სულიერი სიფხიზლე არ მოჰკლებია, არ დაუმდაბლებია ღირსება წინამძღვრისა.

როდესაც მის სანახავად მივიდოდი, სენაკში შესვლის ლოცვას წარმოვთქვამდი და კარზე დავაკაკუნებდი, უშიშრად და რიხით შემეკითხებოდა - "ნამუ რექი!" (რომელი ხარ?). ვეტყოდი ჩემს ვინაობას, გაუხარდებოდა და ტკბილად მიმიწვევდა. მომიკითხავდა, ეკლესიურ ახალ ამბებს მომათხრობინებდა და კურთხევით დამემშვიდობებოდა.

ხომ უაღრესად დაუძლურებული იყო ხორციელად, ლოცვას არ ეშვებოდა, სკვნილი ეკავა ხელთ და ას წელს გადაცილებული, დაშრეტილი თვალებითა და სულიერი მზერით მაცხოვარსა და მის წმინდანთ უმზერდა და დამჭკნარი ტუჩებით ჩუმად ლოცულობდა...“



„- ჩემი მეგობრები დიდი აღფრთოვანებით იგონებენ თეკლათის მონასტრის ბოლო ხნის იღუმენიას, დედა ელენეს (ადანაია)...

- პატრიარქის ნებართვით, 1978 წელს, სულთმოფენობის დღესასწაულზე, მამა კონსტანტინემ მონაზვნად აღკვეცა სენაკის მკვიდრი, ღრმად მორწმუნე ქალბატონი ზინა ადანაია და სახელად ელენე უწოდა. მალევე დედა ელენე ჭყონდიდელმა მთავარეპისკოპოსმა იოანემ მონასტრის წინამძღვრად დაადგინა.

ტკივილიანი საერო ცხოვრება ჰქონდა გამოვლილი დედა ელენეს. უფლის ნებით, სწორედ მას ერგო ხვედრად უმძიმეს წლებში მონასტრის გაძღოლა. მისი წინამძღვრობის დროს ახლად შემოიზღუდა ეზო, მთავარეპისკოპოს იოანეს (ანანიაშვილი) ღვაწლით შეკეთდა საყდარი, აშენდა სამსართულიანი სამრეკლო. თითქმის თხუთმეტი წელი იღვაწა დედა ელენემ წინამძღვრად და დიდი ძალისხმევის ფასად იხსნა მონასტერი გაუკაცრიელებისაგან. მიუხედავად იმისა, რომ ახალაღკვეცილი მონაზვნები დასს არ შემატებიან, იქ წუთითაც არ შემწყდარა სულიერი ცხოვრება და ღვთისმსახურება.

საპატრიარქოს არქივში დაცულია იღუმენია ელენეს მიერ სხვადასხვა წლებში თეკლათიდან კათოლიკოსისადმი გაგზავნილი მიმართვები. სნებამორეული წინამძღვარი, აღწერდა რა მონასტრის ცხოვრების ყოველდღიურ გასაჭირს, მუხლმოყრილი ივედრებოდა ახალგაზრდა მოწესეთა გამოგზავნას, რათა ნაამაგარი სავანის საიმედო ხელში გადაცემის შემდეგ გულდამშვიდებული გასცლოდა სამზეოს. დედა ელენე 1997 წლის 21 სექტემბერს (ძვ. სტ.) 86 წლის ასაკში მიიცვალა. ვფიქრობ, მისი სახელი მონასტრის მატიანეში ამაგდართა შორისაც გამორჩეული დარჩება.

- ესე იგი, დედა ელენე შეესწრო სამეგრელოს სულიერი აღორძინების დასაწყისს?

- 1995 წელს აღდგა ფაზისის უძველესი ეპარქიის მემკვიდრედ მიჩნეული - ფოთი-სენაკის ეპარქია, რომელმაც ფოთის, სენაკისა და ხობის სამწყსო გააერთიანა. წმინდა სინოდის განჩინებით, ახალი საეპისკოპოსოს მღვდელმთავრად ყოვლადსამღვდელო გრიგოლი (ბერბიჭაშვილი) იქნა ხელდასხმული. ახალარჩეულმა მწყემსმთავარმა თავისი შემართული ხასიათის შესატყვისი საქციელით ერთობ მოკლე დროში გამოაცოცხლა ეპარქიის სულიერი ცხოვრება და არაერთი კეთილი საქმე განაჩინა, მაგრამ თეკლათის დედათა მონასტრის აღორძინებისათვის გაწეული შრომა განსაკუთრებულადაა აღსანიშნავი მის ბიოგრაფიაში.

1996 წლის 2 აპრილი. გაზაფხულის ამ ჩვეულებრივ დღესაც მრავლისმთქმელად დუმდნენ მისტიკურ საიდუმლოს ჩაწვდომილი წმინდა სანახები... სიკვდილ-სიცოცხლის გასაყარზე მყოფმა იღუმენია ელენე ადანაიამ სასოებით მიიღო საპატიო სტუმრები. იმ მზიან დილას ფოთი-სენაკის ახალარჩეული ეპისკოპოსი გრიგოლი, მწყემსმთავართა და სამღვდელოთა თანხლებით, პირველად მიეახლა თეკლათის სიწმიდეთ. ჯანგატეხილი დედა ელენე, უკანასკნელი ძალისხმევის მოკრების შედეგად, მღვდელმთავარსა და მის ამალას ფეხზე მდგარი შეეგება.

- წუხელ მთელი ღამე ზარების რეკა მესმოდა, სამრეკლოზე ანგელოზები რეკდნენ ზარებს გაუჩერებლივ, სად ხართ აქამდე?! - საყვედური ჰკადრა მობრძანებულთ იღუმენიამ.

უფლის ნებით, სწორედ ეს იმედით აღსავსე დღე გახდა მონასტრის სულიერი და ფიზიკური ცხოვრების აღმავლობის დასაწყისი...“

[marine]

„ბერი ეშმაკზე ორი დღით ადრეა დაბადებული“

[marine]

„მონასტერში რომ ხარ, უფრო მეტად აკვირდები საკუთარ თავს, ცდილობ, გამოასწორო საკუთარი ნაკლოვანებანი და სიყვარულით შეხედო ყოველივეს. ამას, რასაკვირველია, გამოცდილებით შეიძენ“

/მამა იოანე გვაჯაია/

[marine]

"იცი, როგორი უნდა იყოს მონაზონი? ვითარცა მკვდარი! თუნდაც აგინონ, თუნდაც აქონ, თუნდაც სცემონ, მან არაფერი არ უნდა თქვას"

/ყარაყალის იღუმენი კონდრატე (+1940)/

[marine]

„ეს მიამბო ერთმა მოხუცმა მონაზონმა. როცა მამამისი უკვალოდ გაქრა მცირე აზიიდან ბერძნების გასახლებისას და დედამისი დაქვრივდა, ზოგიერთმა ნათესავმა და ნაცნობმა მისი მეორედ გათხოვება გადაწყვიტა, რადგან დიდ ქალაქში, სადაც ისინი ცხოვრობდნენ, ბევრს მოსწონდა. საცოდავმა 22 წლის ქვრივმა მაჭანკლებს უთხრა: "თქვენ სიმართლე მითხარით, უნდა გავთხოვდე, მაგრამ მე ხომ შვილი მყავს. მოდით, ჯერ მას ვკითხავ, უნდა თუ არა ახალი მამა".

მაშინ ბავშვი 5 წლის იყო. დედამ ჰკითხა, - შვილო, გინდა მამა მოვიყვანოთო? ბავშვმა ზეცისკენ მიუთითა და უთხრა: "არა! ჩემი მამა ღმერთია!"

შვილის გამო დედა თავშეკავებით ცხოვრობდა და მეტად აღარ გათხოვილა.

დედის გარდაცვალების შემდეგ არც შვილი დაქორწინდა და ათონის წმინდა მთაზე წავიდა, რათა უფრო ადვილად გადაერჩინა საკუთარი სული.“

[marine]

"ხშირად მამები მონასტერში ახალმოსულს უხეშ სიტყვას ეტყოდნენ, გააბრაზებდნენ. თუ ახალმოსული დაითმენდა და პასუხს არ შეუბრუნებდა, მონასტრულიაო, იტყოდნენ და დატოვებდნენ; თუ შეეპასუხებოდა ან გაბრაზდებოდა, უკან გაგზავნიდნენ: შენი ადგილი ერშიაო.“

[marine]

"კარგია მოკვდე მონაზვნად, ოღონდ სინანულში მყოფი".

/მამა პაისი მოსაგრე (+1994)/

[marine]

„ბერის ცხოვრება ალბათ ღმერთთან ახლოს ყოფნაა. ეს ყველა ადამიანის მოვალეობაა, მაგრამ, მე ასე ვიტყოდი, რომ ბერის ცხოვრება უფრო ღრმა და მკაცრი ქრისტიანობაა, ვიდრე ერის ადამიანისა, უფრო მიმბაძველობა იმ ძველი პირვანდელი ქრისტიანებისა.

ბერობა ანგელოზებრივი ცხოვრებაა. ანგელოზებრივი ცხოვრება მარტო სიტყვით არ ითქმის. წმინდა მამების გადმოცემით ვიცით, რომ მონასტერი არის ხილული სამოთხე. იქ მყოფნიც ხილული ანგელოზები არიან. როცა იცი, რომ სამოთხის მსგავს ადგილას ცხოვრობ და ანგელოზებრივი სახელი გაქვს მონიჭებული, შესაბამისად უნდა იცხოვრო ანგელოზებრივად.

ბერი როცა მონასტერშია, ნახევრად სასუფეველში ცხოვრობს და ნახევრად დედამიწაზე. როგორ ვასრულებთ ჩვენს მოვალეობას, ეს მხოლოდ ღმერთმა იცის. ღმერთმა შეგვაძლებინოს. მთავარია, გვქონდეს სურვილი, რომ ზუსტად იმ ქრისტიანული წესებით და კანონებით ვიცხოვროთ. მთავარია სიყვარული, თავგანწირვა და თავდადება გვქონდეს უფლისა, სამშობლოსი, ეკლესიისა და მოყვასისა.“

/მეუფე სვიმეონი (ცაკაშვილი)/

[marine]

"მონაზვნური ცხოვრება - ღვთის უდიდესი წყალობაა კაცთათვის".

[marine]

"17 წლის იყო მამა ფილოთეოსი (ზერვაკოსი, +1980), როცა ბერობის სურვილი გაუჩნდა. იმავე ღამეს ძილში საშინელი გოლიათები გამოეცხადნენ, კბილების კრაჭუნით და ხმლებით ემუქრებოდნენ, - ეგ აზრი თავიდან ამოიგდე, თორემ აგკუწავთო.


მშველელად ღვთისმშობელი მოევლინა. რამდენჯერმე დააპირეს მისკენ წამოსვლა, მაგრამ ბოროტი არსებები უფლის დედამ შეაშინა. იმ დღიდან ყმაწვილს მზის ჩასვლის მერე გარეთ გასვლისაც კი ეშინოდა, - ვაითუ იმ ურჩხულებს გადავეყაროო.


ეშმაკს სხვა დროსაც გადაეყარა და დაემუქრა: - სატანავ, შენი არ მეშინია, მე ქრისტე შემეწევა! ქრისტემ გძლია და მისი ძალით მეც გძლევო. მაგრამ ბოროტი ძალები თავს არ ანებებდნენ და დროდადრო შიშსა და სულმოკლეობას ჰგვრიდნენ.


განსაკუთრებით ეძგერებოდა ხოლმე გულისთქმები ღამღამობით, მარტო დარჩენილს. ფილოთეოსი შიშის ძლევას ცდილობდა. საკუთარ თავს ეკითხებოდა: "ასე რატომ ხდება? დღისით, ადამიანებს შორის არაფრის მეშინია, ღამით კი შიში მთანგავს. ნუთუ ღმერთი, დღისით რომ მიცავს, ღამე თავს მანებებს? თუ მოყვარული მშობლები თავს ევლებიან შვილებს, კრუხიც კი იცავს და იფარავს თავის წიწილებს, სიყვარულით აღსავსე ზეციური მამა მით უფრო დაგვიცავს და დაგვიფარავს დღისითაც და ღამითაც და ყოველსა ჟამსა.


რისი მეშინია, მე ხომ ზეციური მამა მყავს, ჩემზე სიყვარულით მზრუნველი, რომელსაც ძალუძს, დამიცვას სულისა და სხეულის მომწყვლელი ბოროტისაგან". ასე იმხნევებდა თავს, ღამღამობით განმარტოებით მდგომ ეკვდერში დადიოდა და ლოცულობდა. ერთხელ ერთი ღამე სასაფლაოზე გაატარა, საფლავებს შორის ეძინა. ასე სძლია შიშს."

[marine]

"მამებო, მოიპოვეთ მღვიძარება. ჩვენ, მონაზვნები, ანგელოზებს ვბაძავთ. ანგელოზები კი ფხიზლობენ და ადიდებენ ღმერთს".

/ყარაყალის იღუმენი კონდრატე (+1940)/

[marine]

"მონაზვნები, რომლებიც მხარს უჭერენ ერისკაცებთან ურთიერთობას, თუ ისინი სრულყოფლნი არიან, არ კარგავენ სრულყოფილებას, ხოლო თუ სრულყოფილნი არ არიან, მრავალნაირ დაცემას შეიცნობენ".

/მამა კალენიკე დაყუდებული/