ავადმყოფობა - სულიერი ზრდის სტიმული პარამეტრები

[marine]

"მძიმე სნეულება, საღვთისმეტყველო შეხედულებით, ცვლის ცხოვრებისეულ მწუხარებასაც და ასკეტურ მოღვაწეობასაც. ის ეხმარება "მგლოვარეთა გულითა" რომ ნუგეში მოიხვეჭონ. ამიტომ სხეულისა და სულის ტანჯვა სულიერი სრულყოფის და იმ ნეტარ რეალობასთან დაბრუნების ერთ-ერთი შესაძლებლობაა, რომლის სახელიც ღმერთია. გავიხსენოთ მართალი იობის წიგნი: "ადამიანი სატანჯველად იბადება და ნაპეწკლებივით მაღლა მიისწრაფვის" (იობ. 5;7). მოციქული პავლე გვასწავლის: "მრავლითა ჭირითა ჯერ-არს ჩუენდა შესვლაი სასუფეველსა ღმრთისასა (საქმე 4;22)".

/კ.ვ. ზორინი, "გნებავს რაითა განიკურნო?" გვ. 37/

[marine]

"წმიდა მამათა საერთო შეხედულება მშვენივრად გამოხატა აბბა ევაგრემ: "ერისკაცი, რომელიც ავადმყოფ ძმას ემსახურება, იმ განდეგილზე უკეთესია, ახლობლების დანახვა რომ არ სურს"

[marine]

"ადამიანისა და ავადმყოფობის სირთულეს და მრავალმნიშვნელობას შემდეგი მაგალითით ავხნით. ერთხელ ცნობილ ეგვიპტელ მოღვაწეს აბბა ამონს - ნიტრიის მთაზე რომ ცხოვრობდა, ჯაჭვებით შეკრული მოზარდი მიუყვანეს. საბრალო ცოფიან ძაღლს დაეგლიჯა და ბოლოს მასაც აუტანელი ტკივილით გატანჯულს, სისხლდენამდე დაეკბინა საკუთარი თავი. როდესაც წმიდა ამონმა მასთან შვილის განკურნების სათხოვნელად მისული მშობლები ნახა, მორჩილად უთხრა: "რატომ მაწუხებთ ისეთი თხოვნით, რომლის აღსრულებაც ჩემს ძალას აღემატება? შვილის ხსნა თქვენს ხელშია, დაასაჩუქრეთ ის ქვრივი, ჩუმად რომ დაუკალით ხარი და ყმაწვილი გამოჯანმრთელდება". მხილებულმა მშობლებმა სიხარულით შეასრულეს წმინდა მამის სიტყვები და მისი ლოცვით ყმაწვილი განიკურნა".

[marine]

"რაც უფრო ნაკლებად სცოდავს ადამიანი, მით უფრო ჯანსაღდება მისი სული, მაგრამ აქედან სულაც არ გამომდინარეობს იმის გარდაუვალობა, რომ მისი სხეული ასევე ჯანსაღდებოდეს"

[marine]

"ავადმყოფობის საშუალებით გადარჩენა და სულიერი სრულყოფილების მოხვეჭა მხოლოდ ავადმყოფს კი არა, მის მომვლელსაც შეუძლია. ორივე ქრისტიანი - ავადმყოფი და მისი მოვლელი ერთ ჯილდოს მიიღებენ. სნეულთა გონიერი მსახურება თანაგრძნობის გაღვივებასა და ცოდვილ ვნებებზე გამარჯვებას უწყობს ხელს. ამასთან დაკავშირებით აბბა დოროთე ამბობდა, რომ ავადმყოფი უფრო არგებს ექიმს, ვიდრე ექიმი ავადმყოფს".

[marine]

"ჯანსაღი ძილი ზომიერ კუჭზეა; დილით ადრე ადგება და მასთანაა მისი სული"

[marine]

"რაც უფრო ხშირად ესწრებიან ადამიანები საეკლესიო მსახურებას, სხვადასხვა სომატური (სხეულის) სნეულებით მათი დაავადებისა და სიკვდილიანობის პროცენტი მით უფრო დაბალია"

[marine]

"განმანათლებელ თეოფანეს მოხდენილი გამონათქვამით, ავადმყოფს სარეცელი კალოა. რაც მეტია დარტყმები, მით მეტი მარცვალი გადმოიბნევა და ხვავიც მით უფრო დიდია, ამის შემდეგ ხორბალი დოლაბის ქვეშ უნდა გატარდეს, შემდეგ ფქვილისგან ცომი მოიზილება, შემდეგ, როგორც პური, - ღუმელში შეიდება და ბოლოს - ღვთით ტრაპეზზე დაიდება".
ჩვენი საუკუნის ერთ-ერთი მამა იღუმენი ნიკონი (ვორობიევი) ამტკიცებს, რომ სასიკვდილოდ დასნეულებული ქრისტიანი ღვთის წყალობას მოკლებული არ არის. და თუკი ადრე ამაო და ცოდვილი სიამოვნებებით ერთობოდა, სასიკვდილოდ განწირული უარს ამბობს მათზე, მისი გონება შეიცნობს, რომ სიკვდილი უკვე ზღურბლზეა, გარდაუვალია და მხოლოდ იმაზე იწყებს ზრუნვას, მასთან შესახვედრად როგორ მოემზადოს. შეურიგდეს ყველას და ღვთის წინაშე გულწრფელად მოინანიოს".

[marine]

"მორწმუნე ადამიანები ურწმუნოებზე უფრო იშვიათად ავადდებიან"

[marine]

სნეულთათვის ლოცვის მაგალითები:

"უფალო, იესო ქრისტე, სარეცელსა ზედა მდებარესა ცოდვილსა მონასა შენსა (სახელი) შეუნდე და აღადგინე, რამეთუ შენ ხარ ცოდვათა და სნეულებათა ჩვენთა აღმხმელი და ყოვლისაშემძლებელი, ვითარცა მრავალმოწყალე ხარ".

"ყოვლადწმიდაო ღვთისმშობელო, ყოვლითა შუამდგომელობითა შენითა ევედრე ძესა შენსა და ღმერთსა ჩვენსა აღდგინებისათვის მონისა შენია (სახელი)".

"ყოველნო წმიდანო და ანგელოსნო უფლისანო, ევედრენით ღმერთსა განკურნებისათვის მონისა მისისა (სახელი)".

[marine]

"განკურნებისთვის ლოცვა ცოდვა როდია, მაგრამ უნდა დავამატოთ "ვითარცა გნებავს, უფალო" და ის ან განგვკურნავს ან, მიუხედავად სამწუხარო მდგომარეობისა, გვანუგეშებს"

[marine]

"თავისთავად ავადმყოფობა ცოდვა კი არ არის, არამედ მისი შედეგი. ამიტომ არ არის აუცილებელი, რომ ავადმყოფი თავს ცოდვილად გრძნობდეს. ის ჩვენი განსასჯელი როდია და უფლება არ გვაქვს - გავკიცხოთ, განვიკითხოთ ან დავამციროთ იგი"

[marine]

"მხიარული გული ჯანმრთელობაა, მწუხარე სული კი ძვლებს ფიტავს" (იგავ. 17,22)

[marine]

"ავადმყოფობა მორწმუნის სულს აწრთობს, განწმენდს მას - როგორც ცეცხლი ოქროს"

[marine]

"არის სნეულება ფიზიკური, მაგრამ უარესია სნეულება სულიერი!"

/მეუფე შიო (მუჯირი)/

[marine]

"ზოგადად სნეულებას (ჩვენსას თუ ჩვენი ახლობლებისას) ვუყურებთ ხოლმე, როგორც რაღაც შემთხვევითობას, მაგრამ ეს ასე არ არის. უფალი უშვებს სნეულებას ჩვენზე, რომ რაღაც ძალიან მნიშვნელოვანი გაგვაგებინოს ამ ცხოვრებაში, რომ სულიერად განგვკურნოს; ფიზიკურ სნეულებასაც ხშირად ამისთვის უშვებს უფალი, რომ ადამიანი სულიერად განიკურნოს და გაძლიერდეს. და როდესაც ეს ხდება, მაშინ ჩვენი და ჩვენი ახლობლების ფიზიკური სნეულებაც უკან იხევს ხოლმე.
რატომ ვახსენებთ ახლობლებს? იმიტომ რომ ხშირად ადამიანი ახლობლების სნეულებას უფრო მეტად განიცდის, ვიდრე თავისას. როცა შვილი ავად ხდება, უფრო გტკივა, ვიდრე შენი თავი. ამიტომ აი, ამაზე უნდა დავფიქრდეთ დღეს".

/მეუფე შიო (მუჯირი)/

[marine]

"წელს, თებერვალში, მამა გაბრიელის [აღმსარებელი და სალოსი] ჟილეტი კვლავ მობრძანდა ჩვენთან - თავის დღესასწაულზე (ნაწილთა აღმოყვანებაზე). ამჯერად - სამი დღით.

ჩვენ დიდი ხნით ადრე ვიცოდით, რომ ეს სიწმინდე მობრძანდებოდა და მთელი ამ ხნის მანძილზე მოუთმელნად ველოდით 22 თებერვლის დადგომას. იმის აღწერას აღარ შევუდგები, თუ რა სიხარული, რა ნუგეში მოგვიტანა მან, მხოლოდ ერთ ამბავზე შევჩერდები.

დღესასწაულამდე ორი-სამი დღით ადრე ჯერ ჩვენს ერთ-ერთ დას - დედა ისიდორას შეეყარა ვირუსი, შემდეგ კი - მეც. ორივეს ისეთი სისუსტე გვქონდა, რომ როგორც კი ზედმეტი მოძრაობა ან ზედმეტი ნაბიჯების გადადგმა მოგვიწევდა, მაშინვე გული გვიჩქარდებოდა და უნდა დავმსხდარიყავით. ავის მომასწავებელი აზრებით მოცული, ჩემთვის ვფიქრობდი: "ნუთუ ღამისთევას ვერ დავესწრები? მამა გაბრიელ, ასე დამსჯი? შენი წმინდა ჟილეტი ჩვენთან მობრძანდება, და მე?.." თუმცა არც იმის იმედი მტოვებდა, რომ მამა გაბრიელი არ "გაგვწირავდა".

და აი, ჩამობრძანდა. ყველანი ემაზდებიან შესახვედრად, მე კი მამა გაბრიელს ვევედრები: "მამა გაბრიელ, მომეცი ძალები, რომ ჭიშკრამდე მივიდე, მერე - ეკლესიამდე, მერე - სენაკამდე..." ასეთ მდგომარეობაში წავლასლასდი შესახვედრად. თურმე დედა ისიდორაც ჩემ დღეშია.

ისევ ისე დავხვდით, როგორც რამდენიმე წლის წინ, პირველად რომ მობრძანდა - ლიტანიობით. გავშალე წმინდა ჟილეტი იმავე სარეცელზე და დებს გადავხედე: ვეძებ დედა ათანასიას, იერარქიულად უფროს მონაზონს, რომ ჟილეტის წაბრძანებაში დამეხმაროს. უცბად მზერით დედა ისიდორას შევეჩეხე და გაუაზრებლად დავუძახე, ასე ვთქვათ, შემთხვევით. ისიც მოვიდა, ჟილეტი ერთად ავწიეთ, თავზე დავიდეთ და დავიძარით. მივდივართ გალობით ტაძრისკენ და ამ დროს უბერავს თებერვლის ცივი ქარი, მე კი სულ მთლად გაოფლილი ვარ. მომდის აზრი: "აჰა, გასაგებია, რომ ფილტვების ანთება ხელში მიჭირავს! მაგრამ ოღონდაც ღამისთევა შევძლო და მერე აღარ დავეძებ, თუ ღვთის ნებაა, იყოს ფილტვების ანთებაც".

მეორე დღეს (ესე იგი, ღამისთევის დღეს) დედა ისიდორა მეუბნება:

- იცი, განვიკურნე!

- მართლა? - ვეკითხები გახარებული, - როდის, როგორ?

თან ჩემთვის ვფიქრობ: "ეჭვიც არ მეპარებოდა, რომ მამა გაბრიელი ისე არ დაგტოვებდა". საინტერესო ისაა, რომ ამ დროს ერთი წუთითაც კი არ გამხსენებია საკუთარი ავადმყოფობა.

- აი, ჟილეტი რომ დავიდეთ თავზე და წამოვედით, მაშინ განვიკურნე, - მპასუხობს გაბადრული.

მე სიხარულს ვერ ვფარავ, ეს გამოჯანმრთელებული დედა ისიდორაც აგრძელებს დეტალების მოყოლას და უცბად... თავში დამკრა: "კი მაგრამ მე?" - და იმ წამს აღმოვაჩინე, რომ თურმე მეც სრულიად ჯანმრთელი ვყოფილვარ. სახტად დავრჩი. გაღიმებული, უფრო სწორად, გაოგნებული შევყურებ დედა ისიდორას და უკვე აღარ მესმის, რას მელაპარაკება. "როგორ? - ვფიქრობ, - ასე როგორ განვიკურნე, რომ ვერც გუშინ და ვერც დღეს ვერაფერს მივხვდი? მამა გაბრიელ, ასე როგორ განმკურნე, რომ ჩემი მეხსიერებიდან თვით ავადმყოფობის ხსოვნაც კი ამოშალე?"

ესეც შენი ვირუსი! ესეც შენი სისუსტე! ესეც შენი ფილტევების ანთება!"

/იღუმენია პარასკევა/

[marine]

"ჩვენს მონასტერში ბევრი, ძალიან ბევრი შემთხვევა იყო მამა გაბრიელის [აღმსარებელი და სალოსი] მიერ აღსრულებული სასწაულებრივი კურნებისა, მაგრამ ერთი დის მონათხრობი ძალზე საინტერესოდ მომეჩვენა და გადავწყვიტე გადმომეცა. აი, რა გვიამბო მან:

"ბოლო წლებში გამუმდებით მაწუხებდა ქუსლების ტკივილი. ვერც იმას ვხვდებოდი, რისი ბრალი იყო, და ვერც იმას, თუ რა უნდა მეღონა. განსაკუთრებით ძლიერდებოდა ეს ტკივილი ახალგაღვიძებულზე, ფეხებს თითქმის ვერ ვადგამდი იატაკზე. ნელ-ნელა, ნაბიჯ-ნაბიჯ ძლივს გადავადგილდებოდი ხოლმე. თითქმის იგივე მემართებოდა, თუ დიდხანს მომიწევდა ფეხზე დგომა. ერთი სიტყვით, გასაჭირში ჩავვარდი. კარგა ხანს ვითმინე და ბოლოს გადავწყვიტე მამა გაბრიელისთვის მიმემართა.

დავიწყე მისი წმინდა ზეთის ცხება და - არაფერი. შედეგი არ ჩანდა. ზეთს საჩვენებელი თითით ვისვამდი მტკვნეულ ადგილებზე და ზოგჯერ მომდიოდა აზრი: "კი მაგრამ, მამა გაბრიელმა ხომ თქვა - ნეკა თითითო?" მაგრამ ამ აზრს ყურადღებას არ ვაქცევდი. ზეთმა რომ "ვერ მიშველა", მაშინ მამა გაბრიელის ხატიდან თუ სურათიდან გადმოდენილი მირონი ავიღე და მისი ცხება დავიწყე. როგორც კი საჩვენებელ თითს შევახებდი მირონს, მაშინვე მომდიოდა ისევ ის აზრი: "კი მაგრამ..." და ამ დროს გულში ვფიქრობდი: "არა უშავს, თითი - თითია". ვერ წარმომედგინა, თუ ნეკა თითს ასეთი მნიშვნელობა ჰქონდა.

და აი, რა მოხდა. გავიდა სამი დღე და ტკივილი ისე გამიძლიერდა, რომ ძლივსღა დავდიოდი, თანაც დღითი დღე მატულობდა. მეოთხე დღეს ვიფიქრე: "აქ რაღაცაშია საქმე, კიდევ რომ გაძლიერდეს, უბრალოდ ვეღარ გავუძლებ". და უცბად მივხვდი მიზეზს: "თითი - თითია"!

ამის შემდეგ კეთილი ვინებე და ნეკა თითით დავიწყე მირონის ცხება. ერთი ფეხი პირველი ცხებისთანავე განმეკურნა. თვალებს არ ვუჯერებდი და სირცხვილისგან ვიწვოდი: "აი, შენი თითი, აი, თუ არა უშავს!" - ვაყვედრიდი საკუთარ თავს. მეორე ფეხზე ნელ-ნელა იკო ტკივილმა და ცოტა ხანს კიდევ გასტანა, - ალბათ იმისთვის, რომ კარგად დამემახსოვრებინა ეს შემთხვევა და კარგად გამეგო: თითი მართლაც რომ თითია, ორივე ჩემია და რომელსაც მინდა, იმას გამოვყიყენებ, მაგრამ აქ ხომ მთავარი მორჩილება იყო? თავმდაბლობისა და მორჩილების მოძღვარმა ვერ აიტანა ჩემი ქედმაღლობა და კარგადაც განმსწავლა. მას შემდეგ ქუსლები, შეიძლება ითქვას, აღარ მაწუხებს"

/იღუმენია პარასკევა/

[marine]

„ბერდიდი ნ. ორი წლის მანძილზე იწვა დიდი ლავრის საავადმყოფოში. მთელი ამ ხნის მანძილზე მონასტრის მამებს და ძმებს, არავის გაუგონია მისგან ნათქვამი ერთი „ოჰ“ ან „აჰ“, მხოლოდ მადლიერება და ყოვლადმოწყალე ღვთის დიდება ისმოდა ამ მუდამ სიხარულით აღსავსე და ნეტარი მოსაგრის ბაგეთაგან“.

[marine]

"არც მამის გეშინია, არც - მასწავლებლის, არც უფროსის, არც - კანონის დამცველისა და და არც მსაჯულის? არ გრცხვენია მეგობრის? ვერც სინდისი გამოგასწორებს? სწორედ ამ დროს მოდის ხორციელი ავადმყოფობა და, ასცთუ იშვიათად, ყველაფერს ასწორებს"

/წმ. იოანე ოქროპირი/