წმინდანების მეოხება სნეულების დროს პარამეტრები

[marine]

"წიგნში წავიკითხე მეუფე იოანეს [მაქსიმოვიჩი] შესახებ, რომელიც ადამიანებს განსაცდელისას ეხმარება; მეც წმინდანს დახმარებისთვის მივმართე და შეწევნამაც არ დააყოვნა:

ღრძილთან ძვალი გამომეზარდა. საშინელი ტკივილი დამეწყო.

მე დავიწყე წმ. იოანესადმი ტროპარის კითხვა. წავისვი მისი წმიდა ნაწილებზე ნაკურთხი ზეთი; მივიდე წმინდანის ფოტო მტკივნეულ ადგილზე. თავადაც ვერ მივხვდი, როგორ გამიარა ტკივილმა - შევამოწმე, აღმოჩნდა, რომ ღრძილიდან ამოზრდილი ძვალი აღარ ჩანდა, ვერც კი მივხვდი, სად უნდა გამქრალიყო, ღრძილი კი დამცხრომოდა. სულ მალე გადავიღე რენტგენი და გავარკვიე, რაც მოხდა, მაგრამ, რაც მთავარია, ტკივილი აღარ მაწუხებდა, ისე, რომ ამ მხარეს ჭამაც კი შემეძლო - ეს ჩემთვის სასწაულია!

მეუფე იოანე ყოველთვის მეხმარება, როგორც კი მის მიმართ წავიკითხავ ლოცვებს, თითქოს მთელი ძალით ჩამოვეკიდე მის მანტიას - დაე, მაპატიოს მეუფემ.

მე მადლიერი ვარ წმიდა მეუფეების იოანესი, სპირიდონის, ნიკოლოზის, ასევე მოწამე მეფის ოჯახის, ნეტარი ქსენიასი და მატრონასი, და ყველა წმინდანისა, რომლებიც ღვთისა და ყოვლადწმიდას წინაშე ჩვენ ცოდვილთა მეოხნი არიან".

/მხევალი ღვთისა ფოტინე, 2020, ივლისი/



"როცა მამა არსენთან [კაბადოკიელი] ავადმყოფი მიჰყავდათ, ის არასოდეს ინტერესდებოდა, მის წინ ვინ იდგა, თურქი თუ ქრისტიანი, მაგრამ ჰკითხავდა, რითი იყო კაცი ავად, რათა მისთვის შესაბამისი ლოცვა წაეკითხა. საღმრთო მადლის ძალით სნეულების განკურნებით, იგი თურქებს ჩვენი სარწმუნოების ძალას აჩვენებდა და ამგვარად აიძულებდა მათ პატივი ეცათ მართლმადიდებლობისთვის.

ერთხელ, თავისი მედავითნისა და თანაშემწის, პროდრომოსის თანხლებით სოფლების შემოვლისას მამა არსენი დაბა სინასოსში მივიდა. ადგილობრივმა თურქებმა აუკრძალეს მას ქრისტიანებთან შეხვედრა. მამა არსენს მათთან კამათი არ დაუწყია, მხოლოდ პროდრომოსს უთხრა:

- წავიდეთ და ნახავ, როგორ გამოგვეკიდებიან თურქები.

ნახევარი საათი იარეს, მერე კი ჰაჯიეფენდი შეჩერდა, მუხლნი მოიდრიკა და ხელები ლოცვით ზეცისკენ აღაპყრო. თუ აქამდე მშვიდი ამინდი იყო, უეცრად ღრუბელი მოგროვდა და კოკისპორული წვიმა წამოვიდა, რომელსაც გრიგალი ახლდა. სოფელ სინასოსს მეხი არყევდა. თურქები მაშინვე მიხვდნენ თავიანთ შეცდომას და ორი ზეფთია (ცხენოსანი შიკრიკი) დაადევნეს მამა არსენს. ზეფთიები მუხლებში ჩაუვარდნენ მას, მთელი სოფლის სახელით ბოდიში მოუხადეს და უკან დაბურნება სთხოვეს. მამა არსენმა მათ აპატია და სინასოსში დაბრუნდა. სოფელს ოთხივე მხარეს ჯვარი გადასახა, ქარიშხალი შეწყდა და კვლავ მზემ გამოანათა"



"უდიდესი წმინდა მამა სვიმეონ მესვეტე ღვთისაგან ბოძებული ძალით სასწაულებრივად კურნავდა ადამიანებს, მაგრამ ამ დროს თვითონ ცალი ფეხი დამპალი ჰქონდა და მასზე მატლი ეხვია. ერთხელ ერთ-ერთმა მომლოცველმა მისი სნეული ფეხის ხილვისას თქვა, - ეს რომ წმინდანი იყოს, ასეთ დღეში როგორ იქნებოდა, სხვა როგორ განკურნავს, როდესაც საკუთარი თავი ვერ განუკუნავსო. ამ დროს მას ხელში სვიმეონ მესვეტის ფეხიდან გადმოვარდნილი მატლი ჩაუვარდა და ბრილიანტად იქცა. წმინდა სვიმეონი ამ განსაცდელის გამო მადლობდა ღმერთს"

[marine]

"ეს მოხდა 1998 წლის აგვისტოში. ტაძარში შევიდა ახალგაზრდა ქალი ხუთი წლის გოგონათი ხელში - პატარა გამხდარი, უსიცოცხლოდ ჩამოყრილი ხელ-ფეხით. ის ციცქნას გავდა. დედასთან საუბარში გაირკვა, რომ გოგონას არ შეეძლო სიარული. მას დაბადებიდან დაზიანებული ჰქონდა ცენტრალური ნერვიული სისტემა. ექიმები ვერაფრით აიმედებდნენ უბედურ დედას. ასეთი მძიმე სენი მხოლოდ ღვთის განგებას შეიძლება დაემარცხებინა. და ეს მყისიერად მოხდა - ღირსი ალექსანდრე სვირელის წმინდა ნაწილებთან, გაოცებული ადამიანების თვალწინ, რომლებითაც სავსე იყო ტაძარი.

დედა მიუახლოვდა წმ. ნაწილების ლუსკუმას და იქ მდგომი მორჩილის დახმარებით ბავშვი ზედ დააწვინა. ცოტა ხანში ბავშვი ასე იყო დაწვენილი. შემდგომ დედამ ის იატაკზე დასვა, რათა თავადაც თაყვანი ეცა წმიდა ნაწილებისთვის. სანამ ლოცულობდა ვერც კი შენიშნა, რომ ბავშვი გაქრა. აღმოჩნდა, რომ ის მოულოდნელად წამოდგა გამაგრებულ ფეხებზე და წავიდა. ტაძარში სიჩუმე ჩამოვარდა. ხალხი გაიწია - გააკეთეს დიდი დერეფანი გოგონასთვის და მისი დედისთვის, რომელიც მისდევდა მას ხელებგაწვდილი, რომ წაბორძიკების შემთხვევაში ბავშვისთვის ხელი შეეშველებინა. ასე მიაღწიეს ტაძრის გასასვლელს. აქ დედამ შვილი ხელში აიყვანა და ყველამ დაინახა, თუ რას გამოხატავდა ცრემლებით დალბობილი მისი სახე - სიხარული, მადლიერება, დაბნეულობა, შიში და ეჭვი: - ვაითუ კიდევ ვერ შესძლოს სიარული?

ერთი წლის შემდგომ მონასტერში გაიგეს, რომ ვეროჩკა არა თუ დადის, არამედ დარბის კიდეც"

[marine]

"ერთი ხუცესი უდაბნოში ცხოვრობდა. მას ასტკივდა შინაგანი ორგანოები; ტკივილი აუტანელი იყო. ადამიანებისგან დახმარებას არ ელოდა, მხოლოდ გაძლიერებულად ლოცულობდა ღვთის მიმართ.

და აი, ერთ ღამეს ხედავს: - მოვიდა ორი ანგელოზი მაკრატლებით; ის გაჭრეს, ამოუღეს მტკივანი ადგილები, გაასუფთავეს, გარეცხეს და რაღაც წაუსვეს.

შემდგომ ყველაფერი უკან დააბრუნეს, რაღაც აპკურეს და მორჩა - ყველაფერი შეხორცდა, თითქოს არც ყოფილიყოს ჭრილობა.

როცა ხუცესმა გაიღვიძა, ის სრულებით ჯანმრთელი წამოდგა, ისე, თითქოს არასდროს ყოფილიყოს ავად, განახლებული, თითქოს სრულებით ახალგაზრდა იყო".

/წმ. თეოფანე დაყუდებული/

[marine]

"1963 წელს, როცა მე ვიყავი 9 წლის, ავად გავხდი ინფექციური მონონუკლეოზით. ეს ძლიერი დაავადებაა ბავშვებისთვის, მით უფრო იმ დროში. ძალიან ცუდად ვიყავი. სიცხე ორმოცამდე, ძლიერი სისუსტე, უმადობა, ისედაც გამხდარი სულ დავსუსტდი. ვიწექი - არაფერი მინდოდა, არაფერი შემეძლო. წიგნსაც ვერ ვკითხულობდი. ექიმებმა გააფრთხილეს ჩემი მშობლები, რომ შეიძლებოდა ვერ გადავრჩენილიყავი.

მამაჩემი რთულ მომენტებში არასდროს კარგავდა თავს, შეეძლო თავის ხელში აყვანა. რადგან ყველა სამედიცინო გზა უკვე ნაცადი იყო უშედეგოდ, მამამ მიმართა ბოლო მცდელობას, რომელიც ერთადერთი იყო, რასაც შეიძლება გადავერჩინე: ნიუ-იორკში სინოდში დარეკა, სადაც მაშინ იმყოფებოდა მეუფე იოანე შანხაელი.

მამა დაელაპარაკა მეუფეს და მოუყვა, როგორ ცუდად ვიყავი. მეუფემ წყნარად მიუგო:

ნუ ნერვიულობთ, ყველაფაერი კარგად იქნება!

მაგრამ მამა შეეპასუხა:

- ექიმები ამბობენ, რომ ის შეიძლება მოკვდეს.

მეუფემ კი იგივე სიტყვები გაიმეორა:

- ნუ ნერვიულობთ, ყველაფერი კარგად იქნება!

ამით დასრულდა საუბარი.

მეორე დილით სიცხემ დამიწია, პირველად წამოვდექი ლოგინიდან და სისუსტისგან ბარბაცით მიმავალმა საჭმელი მოვითხოვე.

მაჭამეს და მამამ ექიმთან წამიყვანა. მან გამსინჯა და განაცხადა:

- როგორც ჩანს, ბიჭს ყველაფერი კარგად ექნება, მაგრამ გულწრფელად რომ გითხრატ, ეს ჩვენი, ექიმების დამსახურება არაა.

მოგვიანებით ჩვენ გავიგეთ, რომ იმ ღამით ხანგრძლივი ფრენებითა და სხდომებით გადაღლილი მეუფე იოანე გაეშურა ტაძარში, სადაც საჯანმრთელო პარაკლისი გადამიხადა.

მე მწამს, რომ სწორედ მისი წმიდა ლოცვებით გადავრჩი.

უკვე ცხრა წლისა მე ვგრძნობდი, რომ მეუფე იოანე იყო განსაკუთრებული! ბოლომდე არ მესმოდა, რას ნიშნავდა სიწმინდე, მაგრამ ჩემი პატარა ასაკის შესატყვისად მჯეროდა, რომ მეუფე - განსაკუთრებული იყო".

[marine]

„29 დეკემბერს დილიდანვე გავედი საახალწლო საყიდლებზე. დედაჩემი, ლუსია თოროზოვა, წირვაზე წავიდა, ჩემი 8 წლის ნიკოლოზი კი, თანატოლებთან ერთად, უბნის სტადიონზე თამაშობდა. არ ვიცი, როგორ მოხდა, თავისზე უფრო ბიჭს თავში წყლით სავსე ბოთლი უსვრია და წარბი გაუხეთქავს. ბავშვებს ფეხით წაუყვანიათ ჩვენთან ახლოს, ე.წ. მიხეილის საავადმყოფოში. ექიმებს უთქვამთ, ხელს ვერ მოვკიდებთ, თვალის კლინიკაში წაიყვანეთო. რაკი ბავშებმა არ იცოდნენ, სად იყო თვალის კლინიკა, ისევ უკან წამოუყვანიათ. შინ მისულს მეზობლებმა ეს ამბავი დამახვედრეს და მაშინვე ტაქსით გავვარდი. საავადმყოფოს მიმღებში იუარეს, არაფერი ვიცით შენი შვილის შესახებო. კარისკაცმა ჩუმად მითხრა: ამათ სისხლიც კი არ მოსწმინდეს და ბავშვებმა უკან წაიყვანესო. თავზარდაცემული გამოვიქეცი... ჩემი შვილი, თანატოლებით გარშემოხვეული, საცოდავად იჯდა სტადიონზე და ტიროდა (ქუდიც სადღაც დაჰკარგოდა). მაშინვე „სასწრაფო“ გამოვიძახე. ექიმმა მითხრა: ღრმა ჭრილობაა, ახლავე კლინიკაში უნდა გადავიყვანოთ და იქ გაუკერავენო. ეს რომ ნიკოლოზმა გაიგო, შეშინდა და კატეგორიულად თქვა: მამა გაბრიელი და მიქაელ მთავარანგელოზი განმკურნავენო (რატომ თქვა მიქაელ მთავარანგელოზი და რატომ არ თქვა - სასწაულთმოქმედი ნიკოლოზი, ვისი სახელიც ჰქვია, არ ვიცი). ექიმმა ხელი მომაწერინა - პასუხსიმგებლობა მოიხსნა. მეზობელმა მითხრა, ცოტა ხნის მერე მოვალ და მოტყუებით წავიყვანოთო.

ბავშვი დავაწვინე და ჭრილობაზე პატარა პარკით დავადე მამა გაბრიელის საფლავიდან აღებული მიწა და ყვავილის ფურცლები. დაღლილს მალევე ჩაეძინა. ორი საათის მერე გამოიღვიძა და... თვალებს ვერ დავუჯერეთ: ჭრილობა მთლიანად შეხორცებული იყო. მეზობელი შემოვიდა საავადმყოფოში წასაყვანად და გაოგნებულმა წამოიძახა: მე რომ არ მენახა, ამას როგორ დავიჯერებდიო. ორი დღის მერე, დამნაშავე ბიჭის დედამ ნიკოლოზი რომ დაინახა, საყვედურით მითხრა: აკი, წარბი ჰქონდა გამსკდარი, რა ამბავი ატეხეთო. დიდი მადლობა მამა გაბრიელს ამ საოცარი დამხარებისათვის“.

[marine]

„წიგნზე მუშაობა თითქმის დასრულებული იყო, როცა სვეტიცხოველში, ახლობლის ჯვრისწერაზე, გავიცანი სამხატვრო აკადემიის პედაგოგი, ქალბატონი ინგა ძიძიკაშვილი, რომელმაც, მამა გაბრიელის მეოხებით, საკუთარი განკურნების საოცარი შემთხვევა მიამბო. დამაკავშირა ასევე პიროვნებასთან, ვის თავსაც აღსრულებულა კიდევ ერთი უდიდესი სასწაული... ახალგაზრდა ქალმა, რომლის ვინაობასაც შეგნებულად არ ვასახელებთ, აი, რა გვიამბო:

დაბადებიდან ნაკლებად შესამჩნევი სქოლიოზი მქონდა, გარდატეხის ასაკში კი თანდათან კუზი დამეტყო და მთელმა სხეულმა მკვეთრი დეფორმაცია განიცადა - კისერი ჩამივარდა, საერთოდ აღარ მქონდა კისერი, კუზის მხარეს მხარი ამომეწია. როცა ვწვებოდი, სიცარიელეს ვგრძნობდი, რადგან ხერხემალი შევარდნილი იყო და ზურგი მტკიოდა ხოლმე. ამ ჩემი მდგომარეობის გამო ძალიან დავკომპლექსდი - ხალხს ვერიდებოდი, თანატოლებთანაც კი აღარ ვურთიერთობდი. რატომღაც, შინაგანად მწამდა, რომ მამა გაბრიელის მადლი განმკურნავდა. ერთხელ გავიგე, ვიღაც ხეიბარი ბიჭი მიუყვანიათ მის საფლავზე და იქიდან საღსალამათი წაუყვანიათ. მეც წამიყვანეს და დაჩოქილი - მთელი გულით ვევედრებოდი...

მამა გაბრიელის საფლავი რომ გაიხსნა, არ წავედი, ვერ კი არა, არ წავედი, რადგან ხალხში გამოჩენა არ მინდოდა. აღმოყვანების დღეს, რეპორტაჟს რომ გადასცემდნენ, ტელევიზორის წინ დავიჩოქე და ცრემლებით შევთხოვდი განკურნებას, თან ხელს ვადებდი, ეკრანზე რომ ჩნდებოდა მისი წმ. ნაწილები და ვისვამდი ბეჭებზე და მთელ სხეულზე. უეცრად ძლიერი ტკივილი ვიგრძენი, თითქმის ყველა ძვალი ერთიანად ამტკივდა (მანამდე არანაირი ტკივილი არ მქონია). ეს ტკივილი რამდენიმე თვე გრძელდებოდა, მე კი გამაყუჩებლის ერთი აბიც არ დამილევია - შინაგანად ვგრძნობდი, რომ ეს სასიკეთო ძვრები იყო... მართლაც, ხერხემალი თანდათან გამისწორდა, მხარიც ჩვეულებრივი გახდა, კისერიც ამომეწია, 12 სანტიმეტრი მოვიმატე სიმაღლეში. სიცოცხლის ხალისი დამიბრუნდა, უკვე სხვაგვარად შევხედე ცხოვრებას... მამა გაბრიელის დახმარებით შესანიშნავი ოჯახი შევქმენი და ძალიან ბედნიერი ვარ.

ენით გამოუთქმელი მადლობა უფალს, მამა გაბრიელის მეოხებით რომ განმკურნა“.

[marine]

"ინგა ძამუკაშვილის ნაამბობი:

2018 წლის დეკემბრის ბოლოს, საახალწლო სამზადისში რომ ვიყავით, გოზინაყისთვის ნიგვზის დაჭრა ვეღარ მოვახერხე - მარცხენა ხელის ცერა თითი არც ერთ თითს აღარ უკავშირდებოდა, შუა თითი და საჩვენებელიც ერთმანეთისგან განიზიდებოდა - ხელს ვკარგავდი. ეს, ყველასთვის დიდი ტრაგედიაა, ჩემთვის, სამხატვრო აკადემიის კერამიკოსისთვის, ორმაგად სამწუხარო იყო... არ ვმალავ მედიცინასთან ჩემს დამოკიდებულებას - ექიმების მიმართ ნდობა არ მაქვს... დავიწყეთ საუკეთესო სპეციალისტების მოძებნა. ღვთის წყალობით აღმოვაჩინეთ ნინო დუმბაძე და გვანცა გიორგაძე, რომლებმაც უზუსტესი ტექნოლოგიური გამოკვლევებით ერთობ იშვიათი და მძიმე დიაგნოზი დასვეს, ასევე, მარჯვენა მტევანზეც შენიშნეს პატოლოგიური ცვლილებების საწყისი. ქირურგიული ჩარევაა საჭიროო, თუმცა, რამდენად წარმატებული იქნებოდა ოპერაცია, ამის გარანტიას ვერავინ იძლეოდა... მდგომარეობა კი თანდათან რთულდებოდა - ცერა თითის კუნთი გაბრტყელდა, სულ ჩავარდა, საერთოდ აღარ არსებობდა.

ლაპარაკი დაიწყეს თურქეთში წასვლაზე - ჩემი ძმისშვილი უკვე აქტიურად ემზადებოდა... მე კი მამა გაბრიელს ვთხოვდი შეწევნას. იმის კადნიერება არ მქონია, რომ სრულად განვეკურნე, მხოლოდ იმას ვთხოვდი, ოპერაციისგან გადავერჩინე, რათა მდგომარეობა არ გაუარესებულიყო. მცხეთაში არ ჩავსულვარ - ჩვენი ტაძრის მედავითნემ დაბადების დღეზე მამა გაბრიელის პატარა ხატი მაჩუქა და ამ ხატს ვევედრებოდი, ხელს ვადებდი და კანდელის ზეთსაც ვიცხებდი, ოღონდ მომჭირნედ, რადგან ძალიან ცოტაღა მქონდა.

თანდათან უკეთესობა შევნიშნე, მაგრამ ვერ ვამხელდი - ხიბლში არ ჩამითვანლონ-მეთქი. გულმოდგინე ლოცვას ვაგრძელებდი. როცა უკვე თურქეთში წასვლა გადაწყვიტეს ჩემებმა, მაშინღა ვაჩვენე განკურნებული ხელი - ცერა თითის კუნთიც აღდგენილი იყო და მთელი მარცხენა მტევანი სრულად მორჩენილი, მარჯვენზეც არავითარი სიმპტომი აღარ შეინიშნებოდა...

ასე შემეწია მამა გაბრიელი".

[marine]

"ფარასასა და მეზობელ სოფლებში მამა არსენის [კაბადოკიელი] გარდა, ექიმი არ ჰყავდათ, ის იყო მათი მასწავლებელი და სულისა და ხორცის მკურნალი. რა თქმა უნდა, ავადმყოფებს რეცეპტებს არ უწერდა, ლოცვებს უკითხავდა და ისინი იკურნებოდნენ.

თუ ავადმყოფი მძიმედ იყო ავად, ანდა შორს ცხოვრობდა და შესაძლებლობა არ ჰქონდათ, მაამ არსენთან მიეყვანათ, მაშინ ჰაჯი-ეფენდისთან სნეულის რაიმე საგანს, ანდა სამოსს გზავნიდნენ და ის მასზე ლოცვას კითხულობდა. ავადმყოფი რწმენით და კეთილმოკრძალებით ჩაიცვამდა სამოსს და იკურნებოდა. ხშირად ადამიანების სანუგეშოდ იგი ლოცვას წერდა ქაღალდზე და სნეულს უგზავნიდა, ისიც ამ ლოცვას დაკეცილს და ქისაში ჩადებულს კისერზე იკიდებდა.

რადგანაც ადამიანები ბევრი და სხვადასხვა ავადმყოფობით იყვნენ ავად, მამა არსენი ზოგჯერ ვერ ნახულობდა შესაბამის ლოცვას და ამ მიზნით დავითნიდან ფსალმუნს კითხულობდა.

სახარებას ჩვეულებისამებრ მხოლდ ყველაზე სერიოზულ შემთხვევაში უკითხავდა - ბრმებს, მუნჯებს, ანდა ეშმაკეულებს. თუ დაინახავდა, რომ კაცი ხორცით და სულიერად ავად იყო, მაშინვე არ კურნავდა, არამედ სთხოვდა, მასთან რამდენჯერმე მისულიყო და მხოლოდ მაშინ, როცა სულს განუმრთელებდა, ლოცვას წაუკითხავდა და სასწაულებრივად ჰკურნავდა სხეულსაც.

კურნებისთვის მამა არსენი, ბუნებრივია, ფულს არ იღებდა, თითსაც არ აკარებდა და ამბობდა: "ჩვენი რწმენა არ იყიდება".

ერთხელ ერთი ახალგათხოვილი ეშმაკეული თურქი გოგონა მიუყვანეს. იმ დღეს მამა არსენი დაყუდებული იყო (ოთხშაბათ-პარასკევს ლოცვისთვის ჩაიკეტებოდა და არავის იღებდა) და გოგონას ახლობლებმა ეკლესიის მამასახლისს სთხოვეს შუამდგომლობა. ეშმაკეული შეკრული იყო, მაგრამ მისი გაკავება უჭირდათ. მამა არსენმა ისინი მიიღო და ეშმაკეულის გახსნა ბრძანა. როგორც კი გახსნეს, გოგონი მივარდა მამა არსენს და ფეხზე უკბინა. მამა არსენმა ხელთნაჭერი სახარება ქალს თავზე სამჯერ მსუბუქად ჩაუკაკუნა, სნეულისგან ეშმაკი გამოვიდა. ქალი მუხლებზე დაეცა, ატირდა და კრძალვით დაუწყო ამბორი ბერის ნაკბენ ფეხს. მამამისიც მაშინვე მუხლებზე დაემხო და მამა არსენს შეევედრა, მისგან მადლიერების ნიშნად ფულით სავსე ქისა მიეღო:

- აიღე, ეს ყველაფერი შენია, რადგანაც შვილი გადამირჩინე!

მამა არსენმა ის ფეხზე წამოაყენა და მტკიცედ უთხრა:

- შენთვის დაიტოვე, ჩვენი რწმენა არ იყიდება".

[marine]

"ჩვენთან ტაძარში მოაბრძანეს წმ. ლუკას წმ. ნაწილი, რომელთანაც ლოცვით განვიკურნე ფეხების ტკივილისგან. რამოდენიმე წელი მტანჯავდა "დეზების" დაავადება.

წმ. ნაწილების მოლოცვის მეორე დღეს გავიღვიძე და გავიარე სრულებით უმტკივნეულოდ. დიდხანს ვიარე სახლში და მიკვირს, როგორ მარტივად განვიკურნე - ტკივილი ისე გაქრა, თითქოს არც ყოფილიყოს!

სიმართლე რომ ვთქვა, როცა სიწმიდეს ვემთხვეოდი საკუთარ თავზე მეტად დედაზე ვფიქრობდი, რომელსაც საშინელი ტკივილები ტანჯავდა და არავითარი წამალი არ შველოდა (ნარკოტიკული საშუალებებიც კი). ჩემი დედაც განიკურნა თანდათან.

გმადლობთ შენ, ჩვენო ტკბილო მლოცველო, მღვდელმთავარო ლუკა! დიდებულია ღმერთი თავის წმინდანებში!

* * *

ორი წლის წინ, სექტემბრის თვეში, წმ. მღვდელმთავარ ლუკას დაუჯდომლის კითხვისას მე ვიგრძენი ვარდების ძლიერი სურნელი. ის მხოლოდ ჩემს გარშემო იყო - მოშორებით ის აღარ იგრძნობოდა. თითქოს სურნელმა განმსჭვალა ჩემი სხეული და თითქოს გავიგე წმ. მღვდელმთავრის სიტყვები: "როგორ მეცოდებით". მე შეშინებულმა ვკითხე: - "მეუფე ლუკა, როგორი გებრალებით? თქვენ ხომ თავად გადაიტანეთ უამრავი განსაცდელი?!" მან კი მიპასუხა: - "მე მქონდა განსაცდელები, აი, თქვენ კი..." - და გაჩუმდა"





"2013 წლის ზაფხულში ჩვენთან მოვიდა დედის მეგობარი, რომელმაც ორი თვე ვერაფრით მოირჩინა ხველება. მისი ხველების ხმა მთელ ოთახში გრუხუნებდა. აქვე უნდა აღვნიშნოთ, რომ ეს ქალი მუსულმანი იყო. ხველების მორიგი შეტევისას ამ ქალმა აიღო ღირსი სერაფიმე საროველის ხატი და მკერდზე მიიკრა. - "გთხოვ, დამეხმარე", - იჩურჩულა მან. რამოდენიმე წამის შემდგომ მან წამოიძახა: - "სითბო! ვგრძნობ სითბოს". მის გაკვირვებას არ ჰქონდა საზღვარი, როცა ნახა - სითბო იმდენად ძლიერი იყო, რომ შეხების შემდგომ კანზე დარჩა წითელი კვალი.
ასე დაეხმარა მამა სერაფიმე გაჭირვებულ ადამიანს"

[marine]

"სიცოცხლის ბოლო 2 თვე სნეულმა საავადმყოფოში გაატარა. მეუფეს ფული არ ჰქონდა და ის უმწეოთა პალატაში მოათავსეს, სადაც გარდაიცვალა კიდეც. როდესაც მიცვალებულს ძველი სამოსი გახადეს და ახალი ჩააცვეს, ძველი სამოსი გვერდით, პარალიზებული ადამიანის საწოლზე მიაფინეს. ავადმყოფი მაშინვე განიკურნა და სიარული დაიწყო. პალატა კი კეთილსურნელებით აივსო. შემდეგ იქ წმიდა ნექტარიოსის სახელობის საექიმო კაბინეტი გახსნეს"

[marine]

"მამა სერაფიმესთან დივეევოში ვიყავი რამდენჯერმე, რომელიც განსაკუთრებით დამამახსოვრდა. მე დარწმუნებული ვიყავი, რომ აქ უშუალოდ გამოჩნდა მამა სერაფიმეს დახმარება.

ეს მოხდა ზამთარში: მე მძიმე ბრონქიტის შემდგომ გავემგზავრე დივეევოში - 20 გრადუსი ყინვა გამეფებულიყო. იქ მოვისმინე საოცარი ისტორია: მომლოცველთა ერთი ჯგუფი წმ. წყაროში ჩავიდა, ზოგი ფოტოებს იღებდა, გარკვეული დროის შემდეგ ერთ-ერთი დაბრუნდა მზა ფოტოთი, რომელზეც ცაში ღირსი სერაფიმეს უზარმაზარი ფიგურა იყო გამოსახული, რომელიც ჯვრით ხელში იყო, რომელმაც ჯვარი წმიდა წყაროში დაფლა.

ეს რომ გავიგე სასწრაფოდ შევიძინე კვართი და სუნთქვაშეძრული გაყინულ წყაროში ჩავედი. თითქოს გავთბი და სიხარულითაც ავივსე! რა მადლიანი მდგომარეობა იყო. ჩემი ავტობუსი ამასობაში წასულყო, თუმცა არ მინერვიულია - რწმენით ვიყავი. მართლაც ავტობუსი მობრუნდა ჩემს გამო და არც არავის უსაყვედურია ჩემთვის, დრო რომ დავაკარგინე. ჩემი ხველება კი უგზოუკვლოდ გაქრა მომენტალურად.

აი, ასე გამაგზავნა მამა სერაფიმემ თავის წყაროზე.

ღირსო მამაო სერაფიმე ევედრე ღმერთსა ჩვენთვის!"

[marine]

"ეშმაკეულ და პაარლიზებულ ბავშვებს მამა არსენი [კაბადოკიელი] ლოცვით ჰკურნავდა, და თუ ხედავდა, რომ ბავშვების ავადმყოფობაში მშობლები იყვნენ დამნაშავეები, მათ ეპიტიმიას ადებდა, რათა შემდგომში უფრო ყურადღებით მოქცეულიყვნენ. ერთხელ ჰაჯი-ეფენდისთან დადამბლავებული ბავშვი მოიყვანეს, რომელიც ლოცვით განკურნა. მაგრამ სულიერად განჭვრიტა, რომ ავადმყოფობაში დამნაშავეები მისი მშობლები იყვნენ და ისინი ეპიტიმიით დასაჯა"

[marine]

"აგვისტოში ჩემს შვილს დაემართა ჩირქოვანი მენინგიტი. მოვხვდით საავადმყოფოში. ყოველ საღამოს ბავშვს თავთან ვუკითხავდი წმ. იოანე შანხაელი სასწაულთმოქმედის დაუჯდომელს. როცა ბავშვი იძინებდა, წმინდანს ვთხოვდი, მასთან ყოფილიყო ღამის განმავლობაში და დახმარებოდა ავადმყოფობის დაძლევაში.

ერთ მშვენიერ დღეს, დილის 6 საათზე, შვილმა გაიღვიძა, გაიხედა შემოსასვლელი კარისკენ და მკითხა:

დედა, სად მიდის თოვლის ბაბუა?

რომელი თოვლის ბაბუა? - ვკითხე მე.

აი, ის, მთელი ღამე რომ ჩემთან იყო. მერე მითხრა, რომ გადავბრუნებულიყავი, რომ ნემსი გამეკეთეგბინა.

მე მივხვდი, რომ ეს წმ. იოანე შანხაელი იყო.

ის კიდევ მოვა შენთან, - ვუპასუხე შვილს. მაშინ ის 11 წლის იყო.

როცა ბავშვს მეორე ფუნქციას უკეთებდნენ, მე ვთხოვე წმინდანს, შეემსუბუქებინა ეს პროცედურა და ყოფილიყო კარგი შედეგი.

როცა ანალიზი იყო მზად, განყოფილების გამგე შემოვიდა და თქვა: - მთელი პრაქტიკის განმავლობაში არ მინახავს ასეთი შედეგი, რომ ციტოზი 1800 ერთეულიდან 112-მდე დავარდნილიყო. ის ძალიან გაკვირვებული იყო.

მე მას ვუთხარი, რომ ეს მამა იოანეს დახმარებით მოხდა. მას ვევედრებოდი ყოველ საღამოს და ბავშვიც ლოცულობდა".

/ინგა, 2022 წ./

[marine]

"1861 წლის ნოემბერში კორფუში დაბადებულ ბერძნულ ოჯახში რვა წლის ბიჭი დაავადდა ტიფური ცხელებით. ექიმების ყველა მცდელობის მიუხედავად, მისი მდგომარეობა გაუარესდა. ბავშვის დედა დღედაღამ ლოცულობდა და წმინდა სპირიდონს დახმარებას ევედრებოდა. მეჩვიდმეტე დღეს ბიჭი ძალიან ცუდად გახდა. სასოწარკვეთილმა დედამ სასწრაფოდ გააგზავნა დეპეშა კორფუში ნათესავებთან, რათა წმინდა სპირიდონის ტაძარში მისულიყვნენ და წმინდანის უხრწნელი სხეულის ლუსკუმის გახსნა ეთხოვათ.

ახლობლებმა მას თხოვნა შეუსრულეს და უხრწნელ სხეულთან ილოცეს. სწორედ იმ დროს (როგორც მოგვიანებით შეიტყვეს), ექიმების თვალწინ ბავშვს კრუნჩხვა დაემართა, რაც მედიკოსებმა სასიკვდილო აგონიად მიიჩნიეს, მაგრამ დამსწრეთა გასაკვირად, ბავშვმა თვალები გაახილა, პულსი აღუდგა, იმ დღიდან ბიჭუნა თანდათან სრულიად გამოჯანმრთელდა. ყველა დამსწრე ექიმმა აღიარა, რომ ეს ღვთის სასწაული იყო".

[marine]

"[წმინდა არსენ კაბადოკიელი] ჩვეულებისამებრ, ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის პატარა საყდარში მსახურობდა, ანდა მედავითნე პროდრომოსთან ერთად წმინდა იოანე ოქროპირის სახელობის ეკლესიაში მარტო წირავდა. როცა გზაში მამა არსენს ავადმყოფი კაცი შეხვდებოდა, თან გაიყოლებდა და როცა ტაძარს მიუახლოვდებოდნენ, განკურნავდა, რათა ღამისთევის ლოცვაზე მასთან ერთად ედიდებინა ღმერთი.

ერთხელ, მამა არსენი, მედავითნესთან ერთად, წმინდა იოანე ოქროპირის ტაძარში მიდიოდა, გზაში ერთი მუნჯი დედაკაცი შეხვდათ. მათ, ის, თავის თანამგზავრებთან ერთად, თან წაიყვანეს. ტაძარში როცა მივიდნენ, მამა არსენმა ქალს სახარება წაუკითხა, მან მაშინვე ხმა ამოიღო და ყველამ ღმერთი ადიდა".

[marine]

"2009 წლის ივნისის ბოლოს 24 წლის ელენეს უკეთებდნენ ოპერაციას, უნდა გამოეცვალათ გულის სარქველი. ექიმმა განაცხადა, რომ ოპერაციის შემდგომ ორი დღე ავადმყოფი დარჩებოდა რეანიმაციაში, მაგრამ ამ დროის შემდეგაც გოგონა ნორმაში ვერ მოვიდა - "ვერ იღვიძებდა". ამ მდგომარეობაში მან 27 დღე გაატარა.

ოჯახის მეგობარმა, გაიგო რა ეს ამბავი, გოგონას მშობლებს გაუგზავნა წიგნი - წმ. მღვდელმთავარ ლუკას ცხოვრების შესახებ, რომელშიც წმიდანის პარაკლისიც იყო, ასევე წმ. ზეთი სიმფეროპოლიდან, წმიდანის წმიდა ნაწილებიდან.

მშობლებმა დაიწყეს წმ. ლუკა მკურნალისადმი ლოცვა. ორი დღის შემდგომ გოგონამ თვალები გაახილა და დაიწყო ლაპარაკი. ყველამ სიხარულით განადიდა უფალი და მისი წმინდანი, დახმარებისთვის.

რეანიმაციის ექთნებმა კი ასეთი რამ თქვეს: ოპერაციის დროს მორიგეობისას, გაღვიძებამდე, განყოფილებაში მივიდა ვიღაც უცნაური ექიმი, რომელსაც ძველებური ხალათი ეცვა. მან უხმოდ გაიარა მორიგეების გვერდით და შევიდა ბლოკში, სადაც იმყოფებოდა ავადმყოფი.

უცნაურმა ექიმმა მაგრად ჩარაზა კარი და ჩამოაფარა ფარდები. გარკვეული დროის შედმგომ ის გამოვიდა და დატოვა განყოფილება. ექთნებმა სასწრაფოდ მიაშურეს რეანიმაციას და ნახეს გამოფხიზლებული გოგონა, რომელიც ადეკვატურად რეაგირებდა გარშემომყოფებზე"



"1887 წელს, ქრისტეს შობამდე 4 დღით ადრე, ნიკოლა-ბაბაევსკის მონასტერში მივიდა კოსტრომის გუბერნიის გლეხი, ყოფილი ჯარისკაცი ფილიმონ ოტვაგინი, რომელსაც სხეულის მარჯვენა მხარის სისუსტე ჰქონდა - მას გადაადგილებაში სხვები ეხმარებოდნენ. ვოლოგდის საავადმყოფოში ინახებოდა ჩანაწერი ამ პაციენტის განუკურნებელი დიაგნოზის შესახებ, რაც მას შრომის უუნაროს ხდიდა.

25-26 დეკემბერს ღამეს მას ჰქონდა ხილვა, რომ მის სარცელთან იდგა წმ. ნიკოლოზ სასწაულთმოქმედი, მარჯვნივ კი - ზეციური დედოფალი, ყოვლადწმიდა ღვთისმშობელი. მეუფემ უთხრა მას: - იშრომე და ილოცე ჩემთან და უფალი კურნებას გაჩუქებს. ზეციურმა დედოფალმაც მას იგივე უთხრა.

როცა ის გამოფხიზლდა, მან დადამბლავებულ სხეულში ძალა იგრძნო - მარჯვენა ხელი თავამდე მიიტანა, რაც ადრე არ შეეძლო, რის გამოც მარცხენა ხელით იწერდა პირჯვარს. იმ დილით ლიტურგიაზე მისულს უკვე თავისუფლად შეეძლო პირჯვრის გამოსახვა. შემდგომ ის სრულებით განიკურნა და დარჩა მონასტერში".

[marine]

"ცხოვრების მძიმე განსაცდელების გამო ძლიერ შემერყა ჯანმრთელობა. მე კუჭის ქრონიკული დაავადება გამიჩნდა. მაგრამ განსაკუთრებით მძიმე იყო ჩემი ფსიქოლოგიური მდგომარეობა. მე დავკარგე უნარი, 10 წუთზე მეტი ხანი მეკითხა ან მესაუბრა. დამეწყო თავის ძლიერი ტკივილები. ექიმებმა მითხრეს, რომ ჩემი მდგომარეობა სერიოზული იყო და მჭირდება ხანგრძლივი მკრუნალობა: სრული სიმშვიდე და სანატორიუმი, მაგრამ არც ერთის და არც მეორის საშუალება არ გამაჩნდა. მაშფოთებდა 30 წლის ასაკში ჩემი არაქმედითუნარიანობა.

იმ დროს მურომში ვცხოვრობდი. ერთ-ერთ უდიდეს ღვთისმშობლის დღესასწაულზე ვიდექი ღამისთევის ლოცვაზე. პირველად ცხოვრებაში მივმართე დედას ღვთისას მხურვალე ლოცვით: - "მე შემიძლია ავიტანო კუჭის გამუდმებული ტკივილი, თუკი უფალს ნებავს, გამომიგზავნოს ეს ჯვარი, მაგრამ შრომის, წმ. წერილისა და სულიერი წიგნების კითხვის, ადამიანებთან ურთიერთობის უნარის გარეშე - მე არ შემიძლია! ყოვლადწმიდაო ღვთისმშობელო, გევედრები, გთხოვ, როგორც პირველად - მომეცი საშუალება ვიმუშაო, ვიკითხო და ვიყო ადამიანებთან!"

როცა მე მივედი მღვდელთან, ვემთხვიე ღვთისმშობლის სადღესასწაულო ხატს, მცხეს ზეთი და მივიღე ნაკურთხი პური, მაშინვე ვიგრძენი - რაღაც განსაკუთრებული რამ მოხდა ჩემში: გონებაში აზრები გამინათდა, თითქოს რაღაც ძალა ჩასახლდა ჩემში. იმ მომენტიდან თავის ტკივილის და ფსიქიატრიული პრობლემების კვალიც არ დარჩა ჩემში. კუჭის ტკივილი დამრჩა, მაგრამ ვითმენ, მახსოვს რა უფლის სიტყვები: - ძალა ჩემი უძლურებასა შინა სრულ იქმნების"





"ჩვენს მეგობარ ალას დიდი ბებია ძალიან მორწმუნე ჰყავდა. მას ჰქონდა ბევრი ძალიან ძველი წიგნი და ხატი. მაგრამ მისი ქალიშვილი რევოლუციის შემდგომ პერიოდში გაიზარდა და ურწმუნო იყო.

როდესაც მან ორმოცდაათ წელს გადააბიჯა, მას გაუჩნდა კუჭის წყლული. მდგომარეობა მძიმე იყო, იმდენად, რომ ქალი შეიძლება მომკვდარიყო. მას გაუკეთეს ოპერაცია და მალე სახლშიც გაწერეს. ექიმებმა ის გააფრთხილეს, რომ თუ საკვებს არ მიიღებდა, ის დაიღუპებოდა. ამის მიუხედავად, ქალი არაფერს ჭამდა - არც უნდოდა და არც შეეძლო და თანდათან სუსტდებოდა და სუსტდებოდა.

კუთხეში, სადაც მისი საწოლი იდგა, იყო დაბრძანებული წმ. ნიკოლოზის ხატი.

ერთხელ მან დაინახა, თუ როგორ გადმოვიდა ხატიდან, როგორც კიბეზე, თავად წმ. ნიკოლოზი, ისეთივე დაბალი სიმაღლის, როგორც ნახატზე იყო. წმიდანი ქალს მიუახლოვდა, ნუგეში სცა და დაუწყო დარწმუნება. "ჩემო ძვირფასო, უნდა ჭამო, თორემ შეიძლება მოკვდე". შემდგომ მოხუცი ხატზე დაბრუნდა.

ამის შემდგომ ქალმა საჭმელი მოითხოვა და თანდათან დაიწყო მომჯობინება. მან ოთხმოც წლამდე იცოცხლა და იმქვეყნად ჭეშამარიტ ქრისტიანად წავიდა"

[marine]

"როცა სახარებაში კითხულობ, თუ როგორ განკურნა უფალმა კეთროვნები, დავრდომილები, ბრმები, კოჭლები, ეშმაკეულები - განსაჯე, რომ შენი სულიც, რომელსაც ამჩნევია ცოდვის წყლულები და იმყოფება დემონთა ტყვეობაში, ამ სნეულთა მსგავსია.

სახარებიდან ისწავლე რწმენა იმისა, რომ როგორც ისინი განკურნა უფალმა, გაგკურნავს შენც, თუკი გულმოდგინედ შეევედრები მას საკუთარ განკურნებას"

/წმ. ეპისკიპოსი ეგნატე ბრიანჩანინოვი/

[marine]

"5 დეკემბერს მომიწია საავადმყოფოში დაწოლა. თან წავიღე წმ. იოანე მაქსიმოვიჩზე წიგნი, მისი ხატი და წმ. ნაწილებიდან ზეთი, მისი წმიდა გამოსახულებიანი გულსაბნევი კი გამუმდებით მეკიდა.

6 დეკემბერს მე გამიკეთეს ბრონქოსკოპია ბიოფსიასთან ერთად. ექიმის თქმით, ბიოფსიის პასუხისთვის 13 დეკემბრამდე უნდა დაგვეცადა. მთელი ეს დრო უნდა ვწოლილიყავი და მელოდა. მე მოვიწყინე - ვიწექი ტუბერკულიოზის კლინიკაში. მთელი ეს დრო ვლოცულობდი წმ. იოანეს მიმართ - ვკითხულობდი მის დაუჯდომელს ყოველდღე.

მოულოდნელად, 8 დეკემბერს მოვიდა ექიმი და მითხრა, რომ ბიოფსიის პასუხი უკვე მოვიდა და ხვალვე გამწერდნენ. ჩემს სიხარულს საზღვარი არ ჰქონდა!

აი, ასე, კეთილი მოძღვრის იოანეს დახმარებით კლინიკაში მხოლოდ 5 დღე დავყავი. ის გვეხმარება".

/მარია, ქალაქი რიბინსკი/

[marine]

"ეს მოხდა 1981 წელს. ჩემი 19 წლის ქალიშვილი მოხვდა საავადმყოფოში ნეფრიტის გამწვავებით. რამოდენიმე დღის შემდეგ გამოვლინდა მძიმე სურათი - აღმოჩნდა, რომ ნაყოფი მკვდარი იყო და უკვე იხრწნებოდა. მას დაეწყო მასშტაბური სეფსისი - სისხლის მოწამვლა. მკვდარი ნაყოფის მოცილებას ექიმები ვერ ახერხებდნენ, რადგან ჩემი შვილი ისე მძიმედ იყო, ნარკოზს ვერ გადაიტანდა. ერთადერთი ვარიანტი იყო - დალოდებოდნენ ნაყოფის ბუნებრივ გამოდენას, მაგრამ საამისოდაც ორგანიზმს არ ჰქონდა ძალები. ექიმების თქმით, ჩემი ქალიშვილის სიკვდილი დღის ბოლოს გარდაუვალი იყო. მე გადაჭრით მითხრეს - შემეტყობინებინა ეს სიძისთვის და დავმშვიდობებოდი ჩემს შვილს.

ღრიალით დავეცი მუხლებზე, არ ვიცოდი, რა მექნა... ამ დროს შემოვიდა ასაკოვანი სანიტარი და მითხრა: "ნუ ტირი, ყველაფერი კარგად იქნება, მხოლოდ ილოცე ყოვლადწმიდა ღვთისმშობლის მიმართ".

მე ამოვხრიალე, რომ არანაირი ლოცვა არ ვიცოდი. სანიტარმა თავად წამიკითხა ღვთისმშობლის ერთ-ერთი ტროპარი, მე არაფერი მესმოდა, მაგრამ გაუთავებლად ვიმეორებდი ამ სიტყვებს.

და აი, დღის ბოლოს მკვდარი ნაყოფი თავისთავად გამოვიდა, სისხლის სრულმა მოწამვლამ კი თანდათან უკან დაიხია. გაჩნდა საშუალება, დაეწყოთ მკურნალობა. ექიმები განცვიფრებას ვერ მალავდნენ.

მე აღთქმა დავდე, ქვეყნის მთავარ ტაძარში დამეწნთო ყოვლადწმინდასთან სანთელი. დავიწყე სანიტრის ძებნა, ართა მისთვის მადლობა გადაემხადა, მაგრამ ამაოდ - არც პერსონალი და არც ავადმყოფები ასეთ სანიტარს არ იცნობდნენ.

მე ჩემი აღთქმა შეავსრულე - დავანთე სანთელი იმ ტაძარში, რომელიხ ყველაზე მთავრად მივიჩნიე".