ყველაფერი რაც წმიდა სახარებას ეხება... პარამეტრები

[marine]

"ადამიანის ნაკლია - არ იცოდეს წმინდა წერილი, მაგრამ ორმაგი ნაკლია, რომ იცის, მაგრამ უგულებელყოფს მას"

/წმ. ეფრემ ასური/

[marine]

"წმინდა წერილი კაშკაშა მზის მსგავსად ყველაფერს ხსნის და ნათელს ჰფენს"

/წმ. ნიკოლოზ სერბი/

[marine]

"რაც ფიზიკური საზრდელია ჩვენთვის - ძალების შესანარჩუნებლად, იგივეა წმინდა წერილის კითხვა სულისათვის"

/წმ. იოანე ოქროპირი/

[marine]

"წმინდა წერილის კითხვა ასაზრდოებს, განანათლებს, ცოდვებისაგან განწმენდს, ფრთას ასხამს, აძლიერებს სულს, თუკი მოუძლურდება - იგი ამხნევებს, ყველაფერში ხელმძღვანელობს და ფარ-ხმალს დაყრის საშუალებას არ აძლევს".

/სქემარქიმანდრიტი ვიტალი (სიდორენკო)/

[marine]

"წმინდა სახარება იკითხეთ და იქიდან ამოიღეთ წმინდა წყალი ცხოველი"

/სქემარქიმანდრიტი ვიტალი (სიდორენკო)/

[marine]

"მწუხარებამ გაგვაერთიანა ერთმანეთთან და ღმერთთან. გაუფრთხილდით სამშობლოს და ეკლესიას. ამაშია ძალა ქართველი ერისა. გეძლევათ ლოცვა-კურთხევა, რომ სახარებიდან წაიკითხოთ ერთი თავი მთელ საქართველოში. ეს მოგცემთ მადლს და წყალობას".

/ილია მეორე/

[marine]

"ვეცადოთ, წმინდა წერილიდან ყოველდღიურად რაიმე სანუგეშო სიტყვა შევითვისოთ, გულთა შინა ჩვენთა სასიხარულო, გამამხნევებელი აზრები დავიმარხოთ; გამუდმებით ვიყურებოდეთ სახარებაში, ქრისტეს ნათელ ხატს ვუმზერდეთ და სული ჩვენი სინათლისა და სიხარულის წყაროსთვალად იქცევა. მაშინ უფლისმიერი სიხარული და მშვიდობა ღვთისა, "რომელი ჰმატს ყოველთა გონებათა", ჭარბად იქნება ჩვენს ცხოვრებაში და ჩვენ უკვე აქ, დედამიწაზე, ვიგემებთ, "რომ სიხარული მარჯვენასა შინა მისსა არს უკუნისამდე" (ფსალმ. 15,11) - ვკითხულობთ "მართლმადიდებელი მოძღვრის დღიურში".

[marine]

"რიგით მეორე სახარების ავტორია წმინდა მარკოზი, გადმოცემით, სამოცდაათმოციქულთაგანი, რომელსაც, საღვთო წერილის ზოგიერთ წიგნზე დაყრდნობით, ერქვა მეორე სახელიც - იოანე: იგი იყო ებრაელი და, ასევე გადმოცემით, მდიდარი იერუსალიმელი ქალის, მარიამის შვილი, რომელსაც იერუსალიმში საკუთარი სახლი ჰქონდა. ამ სახლში, საქმეთა წიგნის მიხედვით (საქ. 12.12), საპყრობილიდან სასწაულებრივი გათავისუფლების შემდეგ ცხოვრობდა წმინდა პეტრე მოციქული, სადაც სხვა მოციქულებიც იკრიბებოდნენ სალოცავად (საქ. 12; 1.13)"

/"ბიბლიის განმარტება, ახალ აღთქმა" ტ. 18, გვ.5/

[marine]

"ეგვიპტელთა ღმერთის, სერაპისის დღესასწაულის დღეს წმინდა მოციქული [მარკოზი] წარმართებმა შეიპყრეს და მოკლეს. ცხედარი ალექსანდრიაში დამარხეს, მაგრამ შემდეგ ვენეციელმა ვაჭრებმა ვენეციაში წაასვენეს და იმ დღიდან მახარებელი მარკოზი ქალაქის ზეციური მფარველი გახდა. აქ მის სახელზე მშვენიერი ტაძარი ააგეს".

[marine]

" - ვითარცა მდოგვისა მარცუალი, რომელი დაეთესის ქუეყანასა, რამეთუ უმცირეს არს იგი ყოველთა თესლთა, რომელნი არიან ქვეყანასა ზედა.

მდოგვის მარცვალი საოცრად მცირეა იმ მცენარესთან შედარებით, რომელიც მისგან იზრდება. იგი მიწაში ჩათესვისას ყველა თესლზე მცირეა ამქვეყნად. ისეთ ცხელ ქვეყნებში, როგორიც იუდეაა, მდოგვის ხე იმგვარ სიმაღლეს აღწევს, რაზეც წარმოდგნაც კი არა გვაქვს: მისი ტოტების ქვეშ ადამიანს თავისუფლად შეუძლია გავლა-გამოვლა; მის ძლიერ ტოტებზე გუნდ-გუნდად სხდებიან დიდი ფრინველები და ტოტები არ ტყდება, ისინი უძლებენ ადამიანის სიმძიმეებსაც კი. ამ მცენარის თესლი სამკურნალოდ იყო მიჩნეული, ამიტომაც იგი ყველასათვის იყო ცნობილი. მდოგვის თესლის მარცვალი ისეთი მცირეა, რომ ებრაელებს ასეთი გამოთქმაც კი ჰქონდათ: "მცირე, როგორც მდოგვის მარცვალი".

[marine]

ბართლომეს (იმავე ნათანაელის) შესახებ

"ფილიპეს შემდეგ სინოპტიკოსებთან (იგულისხმებიან მათე, მარკოზი და ლუკ. რედ) იხსენიება ბართლომე, ხოლო საქმეთა წიგნში (საქმ. 1.13) - თომა. სინოპტიკური სახარების არც ერთ ნუსხაში არ გვხვდება ნათანაელი, რის გამოც ზოგიერთი მამა (ნეტარი ავგუსტინე, წმინდა იოანე ოქროპირი) იმასაც ფიქრობდა, რომ ნათანელი არ იყო თორმეტ მოციქულთაგანი. გამოითქვა მოსაზრებაც, რომ იგი იყო მათე მოციქული. ცხადია, მათ საფუძველი არ გააჩნია. გავრცელებული ვერსიის თანახმად, ნათანაელი და ბართლომე ერთი და იგივე პიროვნებაა. ეს დასტურდება იმითაც, რომ წმინდა იოანე მახარებელი საერთოდ არ ახსენებს ბართლომეს, არამედ ნათანაელს (ინ. 1.46 - 50; 21-2). ბართლომე არ არის საკუთარი სახელი, არამედ მამისა (ბარ - ძე, შვილი, თოლმაი - საკუთარი სახელი კაცისა; აქედან ბართლომე - თალმაის შვილი) და, ამის შესაბამისად, მოციქულს ერქვა სხვა სახელი. წმინდა იოანე მახარებელი ფილიპესთან აკავშირებს ნათანაელს, ხოლო წმინდა მათე და მარკოზი - ბართლომეს, ამიტომაც ფიქრობდნენ, რომ ნათანაელი და ბართლომე ერთი და იგივე პიროვნება იყო. ზოგიერთის აზრით, ბართლომე-ნათანაელი იყო ფილიპეს ძმა, მაგრამ ეს მოსაზრება არაფრით არ მტკიცდება და ამდენად, არც სარწმუნოა. წმინდა იოანე მახარებელი ანდრიას შესახებ აღნიშნავს, რომ მან იპოვა "თავისი ძმა" სიმონი და მიიყვანა იესოსთან. მსგავსი მინიშნება არ გვხვდება ფილიპესთან, როდესაც მან ასევე იპოვა ნათანაელი და მიიყვანა იესოსთან".

[marine]

" - და იხილა ლეღვი ერთი შორით, რომელსა ესხა ფურცელი, და მოვიდა, უკუეთუმცა რაიმე პოვა მას შინა. და მოვიდა რაი მისა, არარაი პოვა, გარნა ფურცელი ხოლო, რამეთუ არ იყო ჟამი ლეღვისაი. და ჰრქუა მას: ნუღარამცა ვინ ჭამს უკუნისამდე შენგან ნაყოფსა. და ესმოდა ესე მოწაფეთა მისთა.

უნაყოფო ლეღვის ხე უფლის საუბრებში ადრეც იყო მოჩნეული ცოდვილი კაცის სახედ. ლუკა მახარებელმა შემოგვინახა მთელი იგავი, რომელიც ლეღვის ხეს ეხება. ამ იგავში იგი ლეღვის ხეს ინდობს მომავალში ნაყოფის გამოღების იმედით, მას მისჯილი ჰქონდა მოკვეთა და გადაგდება, რითაც გამოიხატება ღვთის დიდი მოთმინება ცოდვილთა მიმართ. ახლა კი ლეღვის ხე დაწყევლილია უნაყოფობის გამო მართლმსაჯულების ნიშნით, რომელიც, ადრე თუ გვიან, სჯის მოუნანიებლებს. ამრიგად, უწინდელი იგავი ქრიტეს მოწაფეთათვის უნდა ყოფილიყო კარგი განმარტება ლეღვის ხეზე უფლის მსჯავრისა, ეს განაჩენი კი ავსებდა იმ გაკვეთილს, რომელშიც იგავი იყო მოცემული, რაც აჩვენებდა, რომ უფლის შემწყნარებლობას აქვს თავისი დრო და დასასრული, რომ მოუნანიებლობა, განსაკუთრებით კი პირმოთნეობა, ყველაზე ადრე დაატეხს უსინანულო კაცს ზეციურ რისხვას".

/მთავარეპისკოპოსი ინიკენტი ბორისოვი/

[marine]

" - რამეთუ რომელსა უნდეს სულისა თვისისა განრიდებაი, წარიწყმიდოს იგი; და რომელმან წარიწყმიდოს სული თვისი ჩემთვის გინა სახარებისათვის, მან აცხოვნოს იგი.

წმ. იოანე ოქროპირი:

"ქრისტესათვის სულის დაკარგვა - ეს ნიშნავს, რომ აღმოფხვრა და მოაკვდინო სულში ყოველგვარი ვნებიანი და ცოდვიანი მოძრაობა, დაშრიტო ბიწიერება, ჩააქრო მრისხანება, ლაგამი ამოსდო საკუთარი ნების ქროლას, საკუთარ სიბრძნეს. ხოლო მათთვის, ვისაც ღმერთი მიუთითებს, ეს ნიშნავს - ეწამოს კიდეც ქრისტესათვის. თქვით გამოთქმა - "დაკარგავს სულს" - გვამცნობს, რომ აქ ხდება მრავალი სატანჯველი, თვით სასიკვდილო ბრძოლა, გმირობამდეც კი. "ნუ მეტყვი მე, - თითქოს ასე გვეუბნება უფალი, - რომ, ვინც გაექცა უდიდეს საშიშროებებს, ამით სული გადაირჩინა, არამედ წარმოიდგინე, რომ მის სულს ემონება მთელი ქვეყნიერება: რა სიკეთე ექნება მას იქიდან, თუკი მისი სული იღუპება?"

[marine]

" - და ამცნებდა ამათ იესუ და ეტყოდა: იხილეთ და ეკრძალენით ცომისაგან ფარისეველთაისა და ცომისაგან ჰეროდიანთაისა.

ნეტარი თეოფილაქტე ბულგარელი:

"ვინ იყვნენ ჰეროდიანელები? ესენი ახალგამოჩენილი მოძღვრები იყვნენ, რომლებიც ამბობდნენ, რომ ჰეროდე ქრისტეა და მისი უნდა გვწამდეს".

[marine]

" - ხოლო თქუენ სთქუთ: უკუეთუ ჰრქუას კაცმან მამასა ანუ დედასა კორბან, რომელი არს ნიჭი, რომელი რაი ჩემგან სარგებელ გეყოს.

წმ. იოანე ოქროპირი:

"ფარისევლებს სურდათ ეჩვენებინათ, რომ იესოს მოწაფეები არღვევდნენ მცნებას, ქრისტე კი პირიქით უჩვენებს, რომ ისინი თავად სცოდავნენ. ადამიანური გადმოცემა ხელის დაბანის აუცილებლობის თაობაზე არ ეწინააღმდგებოდა ღვთის მცნებას, ამიტომაც უფალი მიუთითებს მწიგნობრებს მათ სხვა გადმოცემაზე, რომელიც პირადპირ ეწინააღმდეგებოდა ამ მცნებას: ისინი ასწავლიდნენ ყრმებს, კეთილმოსაობის საბაბით, მოეძულებინათ მამები. თუ, მაგალითად, რომელიმე მშობელი ეუბნებოდა შვილს, მომეცი ეს ცხვარი ან სხვა რამეო, ისინი უპასუხებდნენ, - ის, რაც შენ გსურს ჩემგან ისარგებლო, მე მას ღმერთს მივართმევ ძღვნად, ამიტომაც არ შეიძლებაო შენგან მისი მიღება. აქედან წარმოდგებოდა ორმაგი ბოროტება: ისინი შეურაცხყოფდნენ მშობლებს ღვთის წინაშე მოვალეობის საბაბით, და გმობდნენ ღმერთსაც, მშობლების წინაშე მოვალეობის მიზეზით".

[marine]

" - და განიყვანა ერის მისგან თვისაგან და დაასხნა თითნი მისნი ყურთა მისთა და ჰნერწყუა და შეახო ენასა მისსა.

თეოლოგი ალექსანდრე ლოპუხინი:

"მთხოვნელები ფიქრობდნენ, რომ ქრისტე მას ჩვეულებისამებრ ხელების დასხმით განკურნავდა, მაგრამ ამ შემთხვევაში უფალი იყენებს კურნების სხვა საშუალებას. უნდოდა რა მიექცია ავადმყოფის ყურადღება და აღეძრა მასში მცირეოდენი რწმენა თავისი ძალმოსილებისადმი, უწინარეს ყოვლისა, იგი ხალხისგან გამოაცალკევა და განიმხოლოვა. სნეულს შეეძლო ეფიქრა, რომ უფალი თავისი ქმედებით იყო ექიმი, რომელმაც, ჩაუდო რა მას თითები ყურებში, შემდეგ კი დაინერწყვა თითებზე, როგორც იქცეოდნენ ზოგჯერ ძველი დროის ექიმებიც (ტაციტუსი, ისტორია, IV, 81), და შეახო იგი სნეულის ენას, რითაც გამოხატა მისი განკურნების წადილი".

[marine]

" - და კრეტსაბმელი იგი ტაძრისაი მის განიპო ორად, ზეითგან ვიდრე ქუედმდე.

ნეტარი თეოფილაქტე ბულგარელი:

"კრეტსაბმელი ორად განიპო იმის ნიშნად, რომ სულიწმინდის მადლმა დატოვა ტაძარი, რომ "წმინდათა წმიდა" გახდება ხილული და ყველასთვის ხელმისაწვდომი, როგორც ეს აღსრულდა კიდეც, როდესაც რომაელები შემოვიდნენ, და რომ თავად ტაძარიც მწუხარებს. როგორც ჩვეულებრივი იუდეველები იქცეოდნენ მწუხარებისას და დაიპობდნენ ხოლმე თავიანთ სამოსელს, ასევე ტაძარმაც, როგორც სულიერმა, იგივე უჩვენა შემოქმედის ვნების ჟამს, დაიპო რა თავისი სამოსელი".

[marine]

"- მიუგო მას იოვანე და ჰრქუა: მოძღუარ, ვიხილეთ ვინმე, რომელი სახელითა შენითა ეშმაკთა განასხმიდა, რომელი ჩუენ არა შეგვიდგეს, და ვაყენებდეთ მას, რამეთუ არა შემდგს ჩუენ.

არქიმანდრიტი პიროსი (ოქროპირიძე):

"იოანე მოციქულს გაახსენდა ასეთი შემთხვევა, რომელიც მოხდა მათი ქადაგების დროს - მათ აუკრძალეს ერთ კაცს ეშმაკთა განდევნა იესოს სახელით, რადგან ეს კაცი არ ყოფილა იესოს მოწაფე და მოციქულებთან ერთად არ დადიოდა. ჩანს, რომ ეს კაცი იყო იესოს საიდუმლო მოწაფე, მას სწამდა იესოს ღმერთობისა, მაგრამ მასთან კი არ მოდიოდა".

[marine]

" - და არა უტვებდა, რაითა გან-ვინმე-იღოს ჭურჭელი მიერ ტაძრით.

ნეტარი თეოფილაქტე ბულგარელი:

"იესომ არავის მისცა ნება ტაძარში უცხო ნივთის შეტანისა. მან განდევნა ვაჭრები, რითაც აჩვენა, რომ ყოველივე მამის კუთვნილი მასაც ეკუთვნოდა. სურდა, ეჩვენებინა მსხვერპლის შეცვლაც, განდევნა რა ტაძრიდან ხარები, ცხვრები და მტრედები, რითაც წინასწარვე გვაუწყა, რომ მეტად აღარ არის საჭირო მსხვერპლშეწირვა და პირუტყვის დაკვლა, არამედ - ლოცვა. ამიტომ უფლებამოსილებით მოქმედებას უფალმა დაურთო ხელმწიფური სიტყვაც მხილებისა და სწავლებისა".

[marine]

" - კეთილ არს მარილი; ხოლო უკუეთუ მარილი უმარილო იქმნეს, რაითაღა შეინელოს იგი? გაქუს თავისა თქუენისა მარილი და მშვიდობით იყვენით ურთიერთას.

არქიმანდრიტი პიროსი (ოქროპირიძე):

"როგორც ძველ აღთქმაში მარილს უშვრებოდნენ მსხვერპლად შესაწირავ ხორცს და ეს მარილი მას გემოს აძლევდა, ისე ქრისტეს მორწმუნეს უნდა ჰქონდეს მარილი თავგანწირვისა განსაცდელთან და საცდურთან ბრძოლაში".