ხალხური ზღაპრები, გამოცანები, ანდაზები და სხვ. პარამეტრები

[bato]

ჰო ეთეროა.

[bato]

ლექსებიც ნახეთ საინტერესოა

[sobarba]

ლექსებიც ნახეთ საინტერესოა

შენა და, ისეთი ლინკები არ გაქვს, სადაც ეთერო, თვითონ კითხულობს თავის ლექსებს?

[bato]

მაქვს და ლექსებში დავდებ.

[ზარნაშო]

კარგი ყმა ლაშქარს მოკვდება, სწორების მჯობინობასა, ცუდი კი ბოსლის ყურესა, ქალებთან ლოგინობასა.

[catherina_10]

სიმართლე შვილიშვინამდინაო

ერთი ქურდი კაცი თურმე იყო, დიახ მოუსვენარი. უშლიდა მამა ბოროტს ყოფაქცევას: კაცმა თავისი უნდა სჭამოს და არა სხვისაო. შვილმა ყურადღება არ მიაქცია მამის დარიგებას. შემდეგ მამამ უთხრა შვილსა: წადი, შვილო, და ეს სამი მთა გადაიარეო, რომლიდგანაც რა ხმა გაიგონო მოდი და მითხარიო. გაუგონა შვილმა და აუსრულა თხოვნა. როდესც მოვიდა მთიდგან, უთხრა მამას: მესამე მთამ მითხრაო, წადი და მოგეწევიო. ამიხსენ მამავ რა არის ესაო? მამამ უთხრა: შენი ავკაცობისათვის არც შენ გეკითხვის, არც შენს შვილსაო, შვილიშვილს კი გადახდებაო. ნათქვამია, მამამ ჭამა ტყემალიო, შვილიშვილს კბილები დააჭრაო. ყველამ იცოდეთ, - სიმართლე შვილიშვინამდინაო.


აფორიზმები, შეგონებანი, შაირები


ესე არ იცი: ჯაბან კაცს გულს უკლავს სხვის მამაცობა,
თვით კარგ კაცობა არ ძალუძს, სხვისა შურს კაი კაცობა.
ვაი რა დიდი ბრალია, შავარდენ ახყავს ძერასა!
გაუფრინდება, წაუვა, შორით დაუწყებს ცქერასა.



ადექით აიშალენით, საომრათ შაემზადენით,
ერთი მე მოვალ საბრალო, ცხრანი თქვენ მოხვალთ გმირები!
ნეტავი შენსა დედასა, შენ გაუზდიხარ შვილათა,
ერთი შენ მოხვალ საბრალო, ცხრანი ჩვენ მოვალთ გმირები,
წახვალ, ამამს დაიკვეხებ: შუამთა ჰყრია ვირები!




ალაზნის პირსა ჰკიდია ვაჟის ჯურხაის ფარიო,
მოუვლის ომის წადილი, ხანდიხან შესძრავს ქარიო.




არ ვარგა კაცი უმტერო, არც ძლიერ მტერ მორეული,
თოფი უჯობს ჩახმახითა სიათა გვარშერეული,
რომელიც ხურობს მაჟარსა, არის გონგამოლეული.




არ გათეთრდები, ყორანო, რაც უნდა გხეხონ ქვიშითა.
მტერნი არ შაგვიბრალებენ ტირილითა და ვიშითა,
ხმალთ კი არ შევეპოვები, შუბნი გამხეთქენ შიშითა.




ტირილითა და გლოვნითა მტერნი არ შეგვიბრალებენ,
მოვლენ, დაგვწვენ და დაგვდაგვენ, მზე იყოს, - დაგვიბლენებენ
ჩვენ ბევრის ხმალი გვექდნის, ზევით მთის, ქვევით ბარისა,
ვერავინ ვერას დაგვაკლებს, ხორცი ძანძღია ვაჟისა!




ამირან, ბასრი ბუსრი ხარ, ორბი ხარ დაბრუნებული,
მტერთანა დათვის შუბლი ხარ, სტუმართან გაცინებული.




აღას შესულმა ფრიდონმა მუხა მოგლიჯა ძირითა,
გასხიპა, მხარეზე გაიდო ვაჟმა მამაცათ ქებულმა.




ვაჟკაცს რას გამოადგება სოფელს შვენება თავისა,
ხმალს უნდა აჭრევინებდეს, იმედი ჰქონდეს მკლავისა.




ხმალს რა უშლის სიმოკლე, ფეხ წადგი, წაემატება,
არც ვაჯი კაცსა სიდაბლე, თუ თავი გაემეტება.




ვინც რომ კაცია-ჩოხა ჯაჭვია,
ქუდი ნაბდისა,-ჩაბალახია.




კარგი ყმა მაშინ კარგია, ხმალი რომ შეიქს ელვასა,
მოციქულობდეს ისარი, შუბი აგდებდეს ენასა.




კაცი მტერთ გადმოგდებული, გეზელქორულბ ჰკიოდა,
ჩვენ მონადირე გვეგონა, თურმე მას გული სტკიოდა,
თავს ჰქონდა ხმალი ნაკრავი, გულს სისხლი ჩამოსდიოდა,
ათი მოეკლა გზადაგზა, უომრობასა ჩიოდა.




მგელი არ მოშლის მგლობასა, ლაღი ყმა მამაცობასა,
არც მოშლის ბერი არწივი, წვერის ძირს ნადირობასა.




მუშა უნდა მუშაობდეს, მეომარი ხმალს იღებდეს,
მტერზე იყოს გალესილი, მაშინ არაფერს ითმენდეს,
მამულის გულისათვინა თუნდ მოკვდეს, არცა იქვშვრედეს;
დღე არ ქონდეს მოსათმენი, რაკი მიდგება ძალზედა,
კაცი მოკვდება ცოლზედა, მამულზედ საკუთარზედა.




როსტომ თქვა: «მიწა გრილია, სიტყვას არ უნდა რბილობა,
შიში არ იხსნის სიკვდილსა, ცუდია დაღრეჯილობა,
რაც ომში კაცი დეესწროს, გარჯა უნდა და ცდილობა,
ათასად გვარი დაფასდა, ორი ათასათ ზრდილობა,
თუ კაცი თვითონ არ არი, ცუდია გვარიშვილობა.
ცრუ კაცი წყალმა წაიღოს,- აქოს, ადიდოს,- გაქვიშოს,
უბრალოდ ლაყბას დაიწყებს, გუშინწინდელი არ იყოს».




სოფელს ტირიან ქალები: «სოფელს კაი ყმა კვდებაო,
ღმერთო, ნუ მოჰკლავ კაის ყმას, სოფლობა წაგვიხდებაო,
აფროსთანა ან მტერთანა წინვიღა წაგვიძღვებაო».




მშვიდს დროს გარჩეული საქმე სიჩქარიღ ვერ გასწორდება,
და კაცს თუ კაცობა ეთქმის, არც წარსულს დაავიწყდება.
ბევრჯერ ნათქვამს ერთ გადათქმა გზას ვერ უპოვნის სწორესა
და ვისაც რჩევა უნდოდეს, აასრულოს იმან ესა.




წინანდალს ვაზი ამშვენებს, ახმეტას ვაშლი წითელი,
ვაჟკაცსა ფარი და ხმალი, მოიმწითუროს კისერი.
შენ ბიჭო აზანბურელო, ხმა შენი ჩამოდიოდა,
შენი დაჭრილი ლეკები არაგვში ჩამოდიოდა.




ცოტა მოხნული სჯობია ბევრსა და ხარვეზიანსა,
ცოლი სჯობია ფერმკრთალი ლამაზს და სხვებთან ზიარსა,
ყველა ხელს იმას გადასდებს, იმ ოხერსა და ტიალსა.




სნეული და თერობა, ლამაზ ქალს უნდა ფერობა.
მაღლა მთაშია ყინული აპირობს ჩამოდნობასა,
გოგოების გათხოება უყურებს შემოდგომასა.




ქალი მყავდა მშვენიერი, ტურფა იყო კავოსანი.
გავათხოვე, გავატანე ჩემი ვეფხისტყაოსანი.
მან იკითხა, არ უსმინეს, ისინია სვანოსანი,
ისევე მე წამოვიღე, ჩემი ვეფხისტყაოსანი.




ლაშქარს წასვლა მას უხარის, ვისაც კარგი ცხენი ჰყავსო,
დაბრუნება და შინ მოსვლა, ვისაც კარგი ცოლი ჰყავსო.




ნეტავი ძმათა მრავალთა, შინ ვერვინ შაუხდებაო,
ვერვინ აგინებს ცოლ-დედას, ვერც ვინ ცხენ შაუჯდებაო!




ძმაო, რაი სჯობს ძმობასა, ერთმანეთისა ყმობასა!
ძმა მაშინ მოგაგონდება, ორნი რო გცემდნენ მარტოსა.




ობოლს სწყევლიან ყორნები: ნუმც გამოსულხარ ველადა,
მანამ შენ გამოხვიდოდი, ხორცი გვრჩებოდა ძველადა




სოფლისა თავსა ველსახლე, არა სოფელი ჩემ თავსა,
სოფელს კი ვეთავსებოდი, სოფელი მე არ მეთვისა.




იმ სოფელს ვერვინ წაიღებს ამ სოფლისა ცხოვრებასა,
წუთისოფლის სტუმრები ვართ, ჩვენ წავალთ და სხვა დარჩება.
ჩავიცვათ და დავიხუროთ, ამის მეტი რა შეგვრჩება!




ცა მტკავლით, ქვეყანა ციდით - ნახე თუ გაიზომება,
ზღვა თუ აიწყვის პეშვითა ან ცანი გადიწონება.




წუთია წუთისოფელი ცნობას არ გვაცლის ძმისასა,
გადავბრუნდებით, მოვკვდებით, ქვეშ მოვექცევით ქვიშასა!




ეგ სოფელი სთველია, აქ არავინ დარჩება, ყველა წასასვლელია.




წუთია წუთის ქვეყანა, წუთის წეობით იწვება,
ზოგი ლხინსაა, თამაშას, ზოგი უცეცხლოთ იწვება.




წუთისოფლისა ცხოვრება ვერცხლით არ მოიპოება,
მდიდარი კაციც მინახავს ოხრათ რჩებოდეს ქონება.




რასაც დავთესთ, იმას მოვმკით, საიქიოს წინ დაგვხვდება,
ამ სოფელს ხორციელობა ხის ფოთლივით გაცვივდება.




ღმერთო, შენ ხარ ყოვლის შემწე, მოწყალე კარგაღებულის,
სიცოცხლისგან აბეზარის, თავიდგან ხელაღებულის.




ზოგიერთი უგუნური ღმერთს ტყუილად ემადლება,
ზარის ხმას რომ გაიგონებს, პირჯვრის წერა ეზარება.




კარგი კაცის პურმარილი გზაზედ ხიდად გადებული,
ბატონი ჰყავს მადლიერი, კარის კაცი მოგებული!




თეთრისა თხისა ციკანსა შორს შაეტყობა ვაცობა.
ისევ შენ გამოგადგება ეგ შენი კარგი კაცობა.




კაცი უნდა კაცი იყოს, რომ დაჰპირდეს, არ გამტყუნდეს!




ღმერთმა რა ქნას და რა უყოს
იმ ამხანაკს: რაც იპოვნოს, არ გაუყოს.




აცადე, დაიზრდებიან ცხაოტს ფართონი მგლისანი,
ჯავრი არ შაურჩენიათ თავის მოლაღის მტრისანი.




ტკბილმა ენამ, კარგმა სიტყვამ ხმალი უკანვე ჩააგო,
თოფის ფეხშეყენებულის კვესი უკანვე გადადო,
ამაყმა კაცმა, ბოროტმა გული ხანჯალზე ააგო.




შაიყრებიან ფრინველნი, არ გაირევენ ძერასა,
კაცი ვერსაით წაუვა თავის ბედსა და წერასა.




ოცდაოთხსა გურულსა მაკე ტურა შეეყარა,
სანამდი ჯოხს აიღებდენ, სულით ხორცი გაეყარათ.
მეგრელმა თქვა, დავსწრებოდი-ყაზახურად დავდგებოდი,
სომეხმა თქვა, დავსწრებოდი-ჩახმახურად დავხვდებოდი,
ქართლელმა თქვა, დავსწრებოდი-მარილივით დავდნებოდი.

[Georgia-O-Keefe]

ზოგიერთი უგუნური ღმერთს ტყუილად ემადლება, ზარის ხმას რომ გაიგონებს, პირჯვრის წერა ეზარება.

[ბიძია თომა]

მაგარია ზღაპრები ხანდახან ახლაც ვკითხულობ ან ბიძაშჰვილს უკითხავ

[guest]

სამართლიანი განაჩენი

ერთმა მდიდარმა ვაჭარმა ფულით სავსე ქისა დაკარგა და ქალაქში გამოაცხადა, ვინც ვის ქისას იპოვიდა,მნახველს 100 გროშით დაასაჩუქრებდა .
ცოტა ხნის შემდეგ, ერთი ღარიბი კაცი მიუტანს დაკარგულ ქისას. ვაჭარს გაუხარდება დაკარგული ფულის ნახვა, მაგრამ იმდენად ძუნწი იყო, რომ შეებრალება ღარიბზე დაპირებული 100 გროშის მიცემა . როგორმე რომ თავი აარიდოს მიცემული სიტყვის შესრულებას, ცილიწამებას მიმართავს:

- შენ გლახაკო, შენი გასამრჯელო უკვე აგიღია, ამ ქისაში მე 800 გროში მედო, ახლა კი 700, გამოდის რომ ბარიბარში ვართ!

საწყალი ღარიბი შეწუხდება ასეთი უსამართლო ბრალდებით, 100 გროშის აღებაზე მეტად ქურდობის დაბრალება შეაწუხებს, თავმდაბლურად მიუგებს უპატიოსნო ვაჭარს:

- ბატონო, მე ამ ქისიდან ერთი გროშიც არ ამომიღია, რად მდებ ბრალს?

ვაჭარი, დარწმუნებული იმაში, რომ სიმართლეს ვერავინ დაამტკიცებს, გლახაკს მოსამართლესთან მიყვანით დაემუქრება. შეყრის ხალხს და საჯაროდ დაადანაშაულებს ღარიბს ქურდობაში, საწყალი პატიოსანი გლახაკის ფიცსა და მტკიცს კი ყურად არ იღებს. საქმე იქამდე მივა, რომ მოსამართლეს დაუძახებენ.

ჭკვიანი მოსამართლე მაშინვე შეატყობს მდიდარ ვაჭარს ვერაგობას და სიძუნწეს, მოუსმენს რა მბრალმდებელ-ბრალდებულს სათითაოდ.

-კარგით, მე მოგისმინეთ თქვენ და ასეთი განაჩენი გამოვიტანე: ორივე მართლები ხართ, მჯერავს , რომ ვაჭარმა დაკარგა ქისა, რომელშიც 800 გროში იდო, აგრეთვე მჯერავს, რომ გლახაკმა იპოვა ქისა, რომელშიც, როგორც ვაჭარიც ამტკიცებს, მხოლოდ 700 გროში იდო, გამოდის რომ გლახაკის მიერ ნაპოვნი ქისა არ გეკუთვნის შენ ვაჭარო, რამეთუ მასში 800-ის მაგივრად 700 გროშია. ამიტომაც, კანონის თანახმად, ეს ქისა გლახაკს ეკუთვნის, წაიღე სახლში შეინახე 3 დღე, თუ 3 დღეში მისი ნამდვილი მფლობელი არ გამოჩნდა, მაშინ კანონით ეგ ნაპოვნი ქისა და ფული შენ გეკუთვნის.

ასე დაკარგა უპატიოსნო ვაჭარმა მისი ფული, პატიოსანმა გლახაკმა კი მოგება ნახა.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

(ანდაზები ვუკ კარაჯიჩის თქმულებათა კრებულიდან)

განსწავლული არავინ დაბადებულაო.

თავი წიგნზე ძველიაო.

ჭკვიან (ბრძენ) თავს ერთი თვალიც ეყოფაო.

ბრძენთან (ჭკვიანთან) ტირილი გერჩივნოს სულელთან სიმღერასაო.

ჭკუის ერთი უნცია ჯობს ას ლიტრ ძალასაო.

ჭკვიანი ნელა მიდის,მაგრამ მიზანს ადრე აღწევსო.

მელიას მკვდარსაც არ დაუჯეროო.

შიმშილს თვალები არ აქვსო.

სიბრძნე ასაკში კი არა თავშიაო.

ვინც არაფერს არ აკეთებს, ის ბოროტებას აკეთებსო.

კარგი ხმა შორს ვრცელდელდება და ბოროტი იმაზე შორსაო.

წყალი ყველაფერს რეცხავს ხასიათის გარდაო.

გასინჯვას დაჯერება გერჩივნოსო.

სიკეთის მსახურება გერჩივნოს დაჟანგულის ქადაგებასო.

ჯაგლაგი ცხენით სიარული ფეხით სიარულს მაინც ჯობიაო.

ეზოს მამალი გერჩივნოს მთის ძერასაო.

საქმის არდაწყება ჯობია საქმის დაუმთავრებლობასო.

ღირსეულად სიღარიბეში ცხოვრება გერჩივნოს უღირსად სიმდიდრეში ყოფასო.

უსამართლობის კეთებას უსამართლობის დათმენა გერჩივნოსო.

ენით დაცემას მუხლით დაცემა ჯობიაო.

საკუთარი ფაცხა სხვის სასახლეს ჯობიაო.

საქმის ჭკუით კეთება გერჩივნოს ძალით კეთებასაო.

ერთხელ იტირე სჯობია და ასჯერ ამოისუნთქეო.

გაყრილი ძმები მეზობლები ხდებიანო.

სადაც ყვავილია იქ ფუტკარიც უხვადააო.

[ზარნაშო]

იმ სოფელს ვერვინ წაიღებს ამ სოფლისა ცხოვრებასა,
წუთისოფლის სტუმრები ვართ, ჩვენ წავალთ და სხვა დარჩება.

ჩავიცვათ და დავიხუროთ, ამის მეტი რა შეგვრჩება! (<-- !!!)

აი მაგალითი იმისა, რომ ხალხური სიბრძნე ყოველთვის სიბრძნე არ არის

[კანონისტი]

ძალიან მიყვარს ეს ანდაზა (ქართული სულის სამართლიანობაზე ღაღადებს):

შენი ძმა და თათარი რომ ჩხუბობდნენ, სამართალი სწორად მიეციო

[catherina_10]

M.M.
მთლად ბრძნულ გამონათქვამად ნუ ჩათვლი მაგას

[Ismail]

თურმე მიცვალებულის დატირებაც კი ფოლკლორის ნაწილია
ამას წინათ ერთ კრებულს წავაწყდი, სადაც მთაში შეკრებილი დატირებები იყო თავმოყრილი. ძალიან მაგარი რამეა...

[ზარნაშო]

თურმე მიცვალებულის დატირებაც კი ფოლკლორის ნაწილია
ამას წინათ ერთ კრებულს წავაწყდი, სადაც მთაში შეკრებილი დატირებები იყო თავმოყრილი. ძალიან მაგარი რამეა...

"მთიებს" უსმინე, მარჯანიშვილის თეატრში რომ გამოვიდნენ?

[lamara]

[quote name='ნიკოლოზ_V' date='Jan 29 2007, 01:55 AM' post='41980']

ქართული ანდაზები

24. ბებერი ხარისა რქანიც ეწვევიანო.

მე ეს ანდაზა ასე ვიცი: ბებერი ხარისა რქანიც ხნავენო

[lamara]

აი კიდევ ანდაზები:

წყალნი წავლენ და წამოვლენ, ქვიშანი დარჩებიანო;

ირემმა ირემს ბალახი გაუწოდა, არც შენ გაკლია და არც მეო;

ახალი ცოცხი კარგად გვის, ძველი მოატანს ქვიშასაო;

ავი ძაღლი არც თვითონ ჭამს, არც სხვას აჭმევსო;

[lamara]

აი გამოცანაც. ჯერ პასუხს არ დავწერ. ვნახოთ როგორი ყოჩაღები ხართ.

ერთსა ალვისა ხეზედა 12 ტოტი ასხია,
ცვივა და ცვივა ფოთლები,
ისევ იმდენი ასხია.

აბა თქვენ იციიიიიიიით

არაა ისე ძნელი თქვენისთანა გონიერი ადამიანებისათვის, რატომ არ ცდილობთ გამოცნობას?

[iisperiTOVLI]

ზღაპარი ველის ყვავილისა
იყო და არა იყო რა, ღვთის უკეთესი რა იქნებოდა. იყო ერთი კაცი, ჰყავდა სამი ქალი: უფროსი ია, შუათანა ვარდი და უმცროსი ველის ყვავილი. წავა მამა ტყეში, მოჰკრეფს იას, მოუტანს უფროს ქალს და გაახარებს. წავა ვენახში, მოჰკრეფს ვარდს, მოუტანს შუათანა ქალს და გაახარებს. წავა ტყეში, წავა ვენახში, დაბრუნდება ისევ, მაგრამ ველის ყვავილს კი ვერა პოულობს. არის უმცროსი ქალი გულნატკენად და დაღონებული. მამას უთხრა ერთხელ ველის ყვავილმა: მამავ, მე რაღა დაგიშავე, რომ ჩემ დებს ია-ვარდს უზიდავ და მე კი ერთხელაც არ მომიტანეო? - შვილო, მეც მინდა მოვკრიფო და მოვიტანო, - უპასუხა მამამ, - მაგრამ ჩემი ცდა ტყუილად ჩამივლის ხოლმეო. მაინც ქალი ძალიან ჯავრიანად იყო. შეატყობს მამა თავის ქალს, რომ გულით უნდა ველის ყვავილი და ჯავრად ჩასჭრია გულშიო.

ადგება და წავა ველის ყვავილის საძებნელად. ივლის ბევრს, ეძებს ველის ყვავილს, ვერსად შეხვდება და ბოლოს ერთ ადგილას მივა. იქ ძაღლის ტოლი გველი ნახა. ძალიან შეეშინდა. გველმა ჰკითხა: სად მიდიხარ, რა საქმე გაქვსო? - ველის ყვავილს ვეძებო, - უპასუხა კაცმა. - ველის ყვავილს მე მოგცემ, თუ შენი გულის ყვავილს მე მომცემო, - უთხრა გველმა. თუ არ მომცემ და მე შენ შეგჭამო. სული ტკბილიაო, ნათქვამია. თავის სიკვდილს შვილის მიცემა არჩია კაცმა და გველს თვრამეტი დღის ვადა დაუდო: იმ ვადაზე მოდი და წაიყვანეო. მოუკრიფა ერთი კონა ველის ყვავილისა და მისცა კაცს.

მოუტანა მამამ ველის ყვავილს კონა ყვავილებისა და გაახარა. ქალი სიხარულისაგან ფეხზე აღარ იდგა, დარბოდა, სუნავდა ველის ყვავილებს, ხან ჰკოცნიდა და ეტოლებოდა. ქალი დგას ბაღში და ესურვილება თავის ყვავილებს. ბაღს გარეთ ცხენის ჯოგია მომდგარი. უცებ ჯოგიდან ერთი ჯაგლაგი ცხენი დაიძახებს: - ველის ყვავილო, რომ იცოდე, რაც არის შენს თავს, ეგრე აღარ გაიხარებდიო! - რათაო?! - ჰკითხა ველის ყვავილმა. - იმიტომაო, - უპასუხა ცხენმა, - რომ მამაშენმა მაგ კონაში შენი სიცოცხლე მისცა გველსაო. თვრამეტი დღის შემდეგ მოვა გველი და წაგიყვანსო. როდესაც გველი მოვა და გაგამზადებს, მამა გგითხავს: რა მოგცეო და შენ ჩემი თავი სთხოვეო!

გავიდა თვრამეტი დღე და მოითხოვა გველმა თავისი, მოვიდა ველის ყვავილის წასაყვანად. მამამ ჰკითხა ველის ყვავილს: რა მოგცე, შვილოო? - ის ერთი ჯაგლაგი ცხენი რომ გყავს ის მომეციო, - უთხრა ქალმა. ჯერ არ აძლევდა მამა: ეგ რად გინდაო, მაგრამ რაკი ქალმა არ დაიშალა, მისცა. როდესაც წასვლა დააპირეს, ცხენმა უთხრა ველის ყვავილს: შენ ერთი წმინდა სავარცხელი წამოიღე, ერთი მინა ზეთი და ლურსმნებიო. შეჯდა ქალი და გასწია. ცხენი ეტყვის კარგა გზას რომ გაივლიან: აბა მიიხედე, ხომ არავინ მოდისო? - მიიხედა ქალმა: - ძაღლის ტოლა რაღაცა მოგვდევსო! - გადააგდე სავარცხელი და მე კი არ მომახვედროო! გადააგდებს სავარცხელს. ისეთი ტყე გაჩნდა, ისეთი ჯაგი და ბარდა, რომ ხოხობს გაუჭირდება ჩაძრომა. მოვა გველი, ეცემა ჯაგიანს, დაიგლიჯება და კატის ტოლა კიდევ დარჩება. გასცდება ამ დროს ქალი და წავა. ივლიან ბევრსა, ივლიან და ბოლოს ცხენი ეტყვის ველის ყვავილს: აბა მიიხედე, ხომ არავინ მოგდევსო? მიიბრუნებს თავს ქალი. კატის ტოლა რაღაც მოგვდევსო, - ეტყვის ცხენსა. - გადააგდე ლურსმნებიო! - ეტყვის ცხენი. გადააგდებს ლურსმნებს ველის ყვავილი. დაეფინება ალმასი. მოვა გველი, დაიჭრება, დაიკუწება ალმასებზე. ბუზის ტოლა კიდევ გადარჩება. გასცდება ქალი და წავა.

ივლიან, ივლიან და ეტყვის ქალს ცხენი: აბა მიიხედე, მოგვდევს რამე, თუ არაო? მიიხედავს ქალი: ბუზის ტოლა რაღაცა მოგვდევსო. გადააგდე მინაო, - უთხრა ცხენმა. გადაისროლა მინა და გაჩნდა ტბა, ჰღელავს და ექანება. ცხენი ეტყვის: მე დაღლილი ვარ, დამეძინება, ის ბუზისტოლა გველი ბებრად იქცევა, მოვა ტბასთან და დაგვიძახებს: შვილო, ბეწვი გამოაძვრე ცხენს, გადმოდევ ტბაზე, გამიყვანე, შეგაქცევო, - მაგრამ შენ არ შეცდეო. - დაიძინებს ცხენი. მოვა გველი მოადგება ტბას, იქცევა ბებრად, აუვლის და ჩაუვლის ტბას. - შვილო, შენს ცხენს ბეწვი გამოაძრე, ტბაზე დააგდე, ხიდად იქცევა, გამოვალ, შეგაქცევო! - დაუძახებს გველი. - ვერა, - ეტკინებაო! - უპასუხებს ქალი. ვერ აცდინა ბებერმა ქალი.

გაეღვიძება რაშს, შეჯდება ქალი და გასწევენ. ცხენმა უთხრა ქალს: ჩვენ ქალაქში შევალთ და ვინც პირველად ხელი მომკიდოს, იმას გაჰყევიო.მივიდნენ ერთ ქალაქში, ჩაიარეს ბაზარზე. ერთი ახალგაზრდა სოვდაგრის შვილი მივიდა ცხენთან, დაუჭირა აღვირი და უთხრა ქალს: შენ ცოლი და მე ქმარიო. ქალი დათანხმდა. ვაჟი ძალიან მდიდარი იყო. წაიყვანა ქალი და გადაიხადეს ქორწილი.

ქალმა უამბო ყველა თავის თავგადასავალი ქმარს. ვაჟი ეტყვის: თუ არ წაველ და არა ვნახე ჩემი სიმამრი, არ იქნებაო. უშალა ცოლმა, უშალა, მაგრამ ქმარმა არ დაიშალა. შეჯდება ცხენზე და წავა: გონიერი ცხოველია, თვითონ მიმიყვანსო. შეჯდა, მაგრამ ცხენი ხმას აღარ იღებდა. გაჩუმებულები იყვნენ. საღამო ჟამს იმ გველის ტბასთან მივიდა, ჩამოხტა და დაისვენა. მივიდა ისევ ის ბებერი ტბასთან და გამოსძახა: დედაშვილობას, ცხენს წამწამი გამოაძრე, გადმოაგდე ტბაში, ხიდად გაიდება, გამოვალ და შეგაქცევო! - რა იცოდა ქალის ქმარმა, გამოაძრო წამწამი და გადაუგდო. გამოვიდა ბებერი. იმ ღამეს ერთად იყვნენ ბებერი შეაქცევდა.

გათენდა დილა. შეჯდა ცხენზე ვაჟი, უნდოდა წასვლა, მიიარ-მოიარა, მოძებნა გზა, მაგრამ ვეღარ იპოვა. ასე დაუღამდა. გათენდა მეორე დღე. დაუღამდება იქვე, ერთ ტანჯვაშია. ამ ხნობით ველის ყვავილს ვაჟი ეყოლება, მაშინვე გაგზავნიან მახარობელს სოვდაგრის შვილთან: ვაჟი გეყოლაო. მახარობელი მოადგება გველის ტბას და დაუღამდება. მოვა იმასთან ბებერი და შეაქცევს; ჰკითხავს: სად მიდიხარ შვილო, რა საქმე გაქვსო? - მახარობელი ეტყვის, რომ სოვდაგრის შვილს ვაჟი ეყოლა და ის უნდა ვახაროვო. აიღებს ეს ბებერი და წერილს ასე შეუცვლის: შენ ცოლს ძაღლის ლეკვი ეყოლა და რას იტყვი რა ვუყოთო. წაიკითხავს სოვდაგრის შვილი, ეცემა ელდა. აიღებს და მისწერს: აიღეთ, გაახურეთ საკირე და იმაში ჩააგდეთო.

დაბრუნდება მახარობელი, მოუტანს ამ წერილს. დაღონდება ვაჟის დედ-მამა, არ უნდათ შვილ-რძლის სიკვდილი, მაინც გაახურებენ საკირეს, უნდა ჩააგდონ. შეიტყობს ცხენი, დასწყვეტს თოკს და გაქანდება ქალისაკენ. ქალს ეტყვის: აიყვანე შენი ბავშვი ხელში, შემაჯექი და წავიდეთო. შეჯდა ქალი, შესვა თავის შვილიც და გაფრინდა ცხენი. ბავშვს ქუდი გადმოუვარდა და დარჩა იქა. რაკი ქალს უბედურება გადაეკიდა, სოვდაგრის შვილსაც გზა გაეხსნა: იარა, იარა და მოვიდა სახლში. შეიტყო ყველაფერი. ბევრი ინანა, მაგრამ რაღას უშველიდა. იპოვა შვილის ქუდი, წაიღო და წავიდა: ვისაც ეს ქუდი გამოადგება, ის იქნება ჩემი შვილიო.

ცხენი და ქალი რომ წავიდნენ, ბევრი იარეს, ერთ მინდორზე გამოვიდნენ. დადგა ცხენი, ქალს უთხრა: - ჩამოდი, აიღე დანა და ყელი გამომჭერიო. ასო-ასო დამჭერ, დამალაგე, მერე ინატრე რაც გინდა და იმად გექცევა ჩემი ნაჭრებიო. თუ მეც რამედ გინდივარ, ჩემთვისაც გადადევ ერთი ნაჭერიო. ქალი უარს ეტყვის: ვერ დაგკლავო. - არა, - თვალები დახუჭეო, - უთხრა ცხენმა, - და ისე დამკალიო.

დახუჭა თვალები ველის ყვავილმა, დაკლა ცხენი, დაჭრა ასო-ასო და ინატრა. გაცოცხლდა ისევ ცხენიც და გაიმართა მშვენიერი დუქან-ბაზრიანი ქალაქიც. გახდა ქალი ქალაქის უფროსად და პატრონად; ყველაფერი იმას ეკითხება.

ივლის ველის ყვავილის ქმარი, ატარებს ქუდს, ხან ვის დაჰხურავს, ხან ვის, მაგრამ ვერ იპოვის შვილს, თუმცა ბევრ სოფელსა თუ ქალაქს გაივლის. ბოლოს მივა იმ ქალაქში, სადაც ველის ყვავილია უფროსად. ჩაატარებს ქუდს ქუჩაზე და ხან ვის დაჰხურავს და ხან ვის, მაგრამ ვერ იპოვა. ბოლოს შეხვდა თავის შვილს; ძიძა ასეირნებდა. გადააგდებს ერთხელ ქუდს, ქუდი დაეხურება ბავშვს და მოუხდება. გადააგდებს მეორედ, მესამედ და ქუდი კარგა მოსდის. გაჯავრდება ძიძა; რასა მასხარაობ, დაიკარგე აქედან, ჭკუიდან ხომ არ შეიშალეო!

ბოლოს წაიყვანენ სოვდაგრის შვილს ველის ყვავილთან. სოვდაგრის შვილი და ველის ყვავილი იცნობენ ერთმანეთს და მოეხვევიან. უამბობს ყველაფერს ქმარი ველის ყვავილს, შერიგდებიან, მორიგდებიან და დაიწყებენ წინანდებურად ტკბილ ცხოვრებას.

ჭირი იქ დავაგდე,

ლხინი აქ მოვიტანე.

ქატო იქ დავაგდე,

ფქვილი აქ მოვიტანე.

[maikusi]

აი გამოცანაც. ჯერ პასუხს არ დავწერ. ვნახოთ როგორი ყოჩაღები ხართ.

ერთსა ალვისა ხეზედა 12 ტოტი ასხია,
ცვივა და ცვივა ფოთლები,
ისევ იმდენი ასხია.
აბა თქვენ იციიიიიიიით :a075:

არაა ისე ძნელი თქვენისთანა გონიერი ადამიანებისათვის, რატომ არ ცდილობთ გამოცნობას?

ბავშვობაში მქონდა გამოცანების წიგნები რომლებითაც მე და ჩემი ძმა ერთმანეთს ვეჯიბრებოდით,ვინ უფრო მეტს გამოიცნობდა ეს თემა რო ვნახე დამაინტერესა სად წავიღე ის წიგნები?

რამდენადაც მახსოვს ამ გამოცანის პასუხია:წელიწადის 12 თვე
.თუ შევცდი პასუხში,მაშინ თავად მითხარი

ისე,კაი თემაა,ხანდახან კარგია ბავშვობის გახენებაც

[lamara]

lamara

ერთსა ალვისა ხეზედა 12 ტოტი ასხია,
ცვივა და ცვივა ფოთლები,
ისევ იმდენი ასხია.

პასუხი: ალვის ხე წელიწადია, ტოტები- თვეები, ფოთლები- დღეები