თემის საბეჭდი ვერსია

პოსტის ავტორი: ზებედე თარიღი: Aug 4 2007, 12:37 AM

„უკუეთუ ვთქუათ, ვითარმედ ცოდვაჲ არა გვაქუს, თავთა თჳსთა ვაცთუნებთ და ჭეშმარიტებაჲ არა არს ჩუენ თანა. უკეთუ აღვიარნეთ ცოდვანი ჩუენნი, სარწმუნო არს და მართალ, რაჲთა მოგვეტევნეს ჩუენ ცოდვანი ჩუენნი და განგუწმინდეს ყოვლისაგან სიცრუისა“ (I ინ. 1,8-9).


აღსარებასთან დაკავშირებული პრობლემები არც თუ ისე ცოტაა მრევლში. ზოგს ჰგონია რომ უცოდველია, და მოძღვართან რომ მიდის ეუბნება რომ "ცხოვრებაში არავინ მოუკლავს" და "ბოროტება არ ჩაუდენია," ან კიდევ "ქათამი დაუკლავს" და იმას ინანიებს....

არის მეორე მომენტიც, როცა ადამიანებს უჭირთ აღსარებაზე საუბარი, ანუ ვერ აყალიბებენ აზრს, არ იციან როგორ უნდა თქვან ესა თუ ის ცოდვა, იბნევიან....
შეიძლება თუ არა მამაკაცებს აღსარების ჩამოყალიბებაში და იმ პრობლემებზე, რასაც ვერ აბამენ თავს მონანულები დაეხმაროს კომპეტენტური ერის ადამიანი, ვინც იცის აღსარების ჩაბარება და როგორ უნდა უთხრას მონანულმა ესა თუ ის ცოდვა მღვდელს? მე არ ვგულისხმობ რომ ერის ადამიანს გაანდონ ცოდვები რის ჩაბარებასაც აპირებენ მღვდელთან, მაგრამ ხომ არის ისეთი საკითხები რომლებზეც არ იციან როგორ უნდა ჩააბარონ მოძღვარს? ანუ მოამზადოს კომპეტენტურმა ადამიანმა აღსარებისთვის მონანულები, რომ მრუშობის მაგივრად არ თქვან ამ სიტყვის "ქუჩური ჟარგონი" ან "ქათმის დაკვლის" აღსარება....

პრობლემებია ქალებშიც, ბევრმა ქალებმაც არ იციან როგორ ჩააბარონ აღსარება და ესაუბრონ მღვდლებს ქალურ პრობლემებზე...დედათა მონასტრებში იღუმენიები და წინამძღვრები ამზადებენ დედებს აღსარებისთვის, ესაუბრებიან თუ როგორ ჩააბარონ მღვდლებს აღსარება, ერში ქალებს არ ჰყავთ ასეთი "დამხმარეები," შეიძლება თუ არა ერში მცხოვრებმა ქალებმა აღსარებისთვის "კონსულტაცია" გაიარონ იღუმენიებთან, ან მიეცეს ერში ისეთ ქალს (რომელმაც იცის აღსარების პრობლემები) იმის კურთხევა რომ მოამზადოს აღსარებისთვის და ასწავლო თუ როგორ უნდა ჩააბარონ ქალებმა აღსარება?

პოსტის ავტორი: alilo თარიღი: Aug 4 2007, 01:05 AM

საინტერესო თეემმააა.სამწუხაროდ უმრავლესობას მრველში არინ ისეთები საერთოდ არ აქვთ ჩაბარებული აღსარება

პოსტის ავტორი: ზებედე თარიღი: Aug 4 2007, 03:27 AM

არაა ადვილი აღსარების ჩაბარება, ამას ხომ მომზადება სჭირდება...

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Oct 31 2007, 05:26 PM

ხო, ესეთი თემაც გვქონდა, ე.ი. ჩვენი გუჯა წინა ცხოვრებაში ქსეროქსის აპარატი იქნებოდა, არა უშავს, ვაპატიოთ



ისე, ჩემთვის ცოტა მძიმე თემაა...

პოსტის ავტორი: მამა ირაკლი თარიღი: Oct 31 2007, 05:36 PM

სხვათა შორის ადრე აგსარების ჩაბარებაში ნათლიები ეხმარებოდნენ,ქალებს ფოფოდიები. ზოგ შემთხვევაში დიაკვნებიც ამზადებდნენ მრევლს ამისათვის!
ეს ისე ცნობისათვის.

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Oct 31 2007, 05:39 PM

სწორს ბრძანებთ მამა ირაკლი, და საერთოდ მგონია, რომ საჭიროა აღდგეს ძველი პრაქტიკა ქალების მსახურებისა: ფოფოდიები, დიაკონისები და სხვა...

ფოფოდიას რაც შეეხება მისი როლი უნდა იყოს არა ნომინალური, არამედ რეალური

პოსტის ავტორი: მამა ირაკლი თარიღი: Oct 31 2007, 05:43 PM

ისე ასეთი ჭკუსი დამრიგებელი დედაკაცების მეტი რა არის ჩვენს ტაძრებში!

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Oct 31 2007, 05:44 PM

გამარჯობა მამა ირაკლი

როგორ ფიქრობთ აუცილებელია მღვდელთან ან სასულიერო იერარქიის წარმომადგენელთან მოხდეს აღსარების ჩაბარება თუ შეიძლება ეკლესიის წევრს (სულიერად ზრდასრულ ადამიანსაც ) ჩააბარო აღსარება. დავუშვათ მაშინ თუ სასულიერო პირი არ არის სიახლოვეს...
მაინტერესებს თქვენი პირადი აზრი.

პოსტის ავტორი: მამა ირაკლი თარიღი: Oct 31 2007, 05:44 PM

ზოგიერთი აბრკოლებს კიდეც სამწუხაროდ!

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Oct 31 2007, 05:47 PM

მართალია და მგონი იმიტომ არის ამდენი დამრიგებელი, რომ არ არის ქალის როლი დაფიქსირებული: "პრობლემები იქმნება იქ, სადაც საზღვრები არაცალსახაა" დავაფიქსიროთ მათი მოვალეობები და ვალდებულებები და მგონი პრობლემები მოიხსნება, თან ეს ფემინისტური მიდგომა - ქალი მღვდელი - გაქრება.

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Oct 31 2007, 05:48 PM

მამა ირაკლი

მომიტევეთ ვერ გავიგე ზუსტად რა იგულისხმეთ...

ანუ ის ადამიანი ვისთანაც აღსარებას იტყვი შეიძლება დაბრკოლება აღმოჩნდეს იმისთვის ვინც აღიარებს?

პოსტის ავტორი: მამა ირაკლი თარიღი: Oct 31 2007, 05:48 PM

ჩემს აზრს დიდი მნიშვნელობა არ აქვს,პირველი საუკუნის ქრისტიანები ერთმანეთის წინაშე აღიარებდნენ ხმამაღლა ცოდვებს,ევქარისტიის წინ და მხოლოდ ამის შემდეგ ეზიარებოდნენ.მაგრამ ახლა აღსარება ერთ-ერთი საიდუმლოთაგანია და მას მღვდელი,არა თუ დიაკონი,აღასრულებს.მასაქვს უფლება მინიჭებული ეკლესიისაგან ღვთის სახელით ცოდვის მიტევებისა.

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Oct 31 2007, 05:50 PM

მამა ირაკლი

და რამ განაპირობა ეს ცვლილება?

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Oct 31 2007, 05:50 PM

მგონი ეს საყოველთაო წესი არ ყოფილა არასოდეს.
უძველეს ლიტურგიკულ წყაროებში (იპოლიტე რომაელი, იუსტინე მარტვილი..) ასეთი პრაქტიკა არ გვხვდება და მით უმეტეს აღსარების ზიარებაზე ავტომატური მიბმა - ასევე არაა ეკლესიის უძველესი პრაქტიკა.

პოსტის ავტორი: მამა ირაკლი თარიღი: Oct 31 2007, 05:53 PM

საერო ადამიანი არ არის გამორიცხული რომ დაბრკოლდეს და რაგაც ბრზოლაში ჩავარდეს თუ ის არ არის მზად,სულიერად და მადლისმიერად!

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Oct 31 2007, 05:54 PM

მამა ირაკლი

მე ვფიქრობ რომ არც მღვდელია ამაში დაზღვეული...

პოსტის ავტორი: მამა ირაკლი თარიღი: Oct 31 2007, 05:55 PM

ქრისტიანულ თემებში ასე ხდებოდა,შესაძლებელია ყველგან იგივე წესი არ იყო!

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Oct 31 2007, 05:56 PM

ორი მომენტი ახსენა მამა ირაკლიმ: სულიერი და მადლისმიერი: პირველი მოძღვარსაც აქვს და ერის კაცსაც, მეორე - ერისკაცს აქვს, ოღონდ არა სამღვდლო მადლისმიერი - ეს განსხვავებაა

პოსტის ავტორი: მამა ირაკლი თარიღი: Oct 31 2007, 05:57 PM

რა თქმა უნდა მაგრამ სამღვდელო მადლიც სწორედ ასეთი განსაცდელების გამო ეძლევა მოძღვარს!

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Oct 31 2007, 05:58 PM

ეს უფრო გვიანდელი მოვლენაა, ვიდრე ადრინდელი, რადგან იუსტინე ფილოსოფოსიც თემში ცხოვრობდა, იპოლიტე რომაელიც თემს ხელმძღვანელობდა და ამის მიუხედავად არც ერთს და არც მეორეს არ უწერიათ არაფერი ამისი მსგავსი.

ამას თეოლოგთა წრეში, რამდენადაც მახსოვს უკავშირებენ მონასტიციზმის მომძლავრებას, რაც უფრო გვიანდელი მოვლენაა.

პოსტის ავტორი: მამა ირაკლი თარიღი: Oct 31 2007, 05:59 PM

საინტერესოა ამდენი იცით,მოძღვრის კურთხევა რომელიც ასევე საიდუმლოა,ამ დროს რა მადლი გადადის მღვდელზე?

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Oct 31 2007, 06:00 PM

კანუდოსელი

ანუ მადლის ხარისხებიც არსებობს?

პოსტის ავტორი: მამა ირაკლი თარიღი: Oct 31 2007, 06:00 PM

მოციქულმა ქადაგებაც კი აუკრძალა ყველას...კურნებაც ..და.ა.შ

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Oct 31 2007, 06:01 PM

მადლი სულისგანაა, მაგრამ ზოგი ეძლევა ქადაგებისთვის და ზოგიც მსახურებისთვის....გახსოვს იმედია წმ. წერილიდან..

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Oct 31 2007, 06:03 PM

მამა ირაკლი

და განა ეს მადლი იმ მომენტში (საჭიროებისას) არ შეიძლება ქრისტეს სხეულის ნებისმიერ ასოს მიეცეს?

პოსტის ავტორი: მამა ირაკლი თარიღი: Oct 31 2007, 06:04 PM

ყველა ცოდვას თავისი სახელი აქვს,შეიზლება მორწმუნემ თავისი სიტყვებით აუხსნას. მოძღვარიც გამოკითხავს!პრაქტიკაში ასე ხდება.

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Oct 31 2007, 06:06 PM

კი და არა, კი რადგან მღვდელი გახდები თუ მოგეცა, არა რადგან ყველა მღვდელი ვერ იქნება - ელემენტარული ლოგიკაა

პოსტის ავტორი: მამა ირაკლი თარიღი: Oct 31 2007, 06:07 PM

ადამიანის წინაშე ცოდვის აღიარება სხვაა,ეს შეიზლება,მაგრამ აღსარების საიდუმლო და ცოდვათა მიტევება სხვაა ,მემგონი არჩევთ ამას.

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Oct 31 2007, 06:08 PM

მამა ირაკლი

უკაცრავად ეს მე მიპასუხეთ?

პოსტის ავტორი: მამა ირაკლი თარიღი: Oct 31 2007, 06:11 PM

ეს საერთოდ, თემას შეეხებოდა!

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Oct 31 2007, 06:12 PM

კანუდოსელი

ახლა მეტყვი ბიბლიის ციტატა ამოგლიჯეო
მაგრამ მაინც:

1პეტრე 2:9

თქვენ რჩეული მოდგმა ხართ, სამეფო სამღვდელოება, წმიდა ერი. წილხვედრილი ხალხი...
ეს მღვლდლები არიან მხოლოდ თუ ნებისმიერი ქრისტეს რჯულის ცხოვრებაში გამტარებელი ხალხი?

კანუდოსელ ეს კითხვა შენთან არის

პოსტის ავტორი: მამა ირაკლი თარიღი: Oct 31 2007, 06:13 PM

ზოგს შეხედულება აქვს რომ ცოდვის აღიარება წმინდა ხატების ცინაშეც შეიძლება. ეს რა თქმა უნდა შეცდომაა!

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Oct 31 2007, 06:13 PM

ეს ყველას ეხება ცხადია

პოსტის ავტორი: kato_Bato თარიღი: Oct 31 2007, 06:14 PM

მე ვიცი, რომ ადამიანზე "აღსარების ჩაბარება" შეიძლება მაშინ, თუ მავანი კვდება და ახლომახლო მოძღვარი არაა..

მერე მას, ვინც ასეთი აღსარება "მიღო " ევალება მოძღვართან მისვლა და გარდაცვილის აღსარების თქმაო.
რამდენად მართალია?

პოსტის ავტორი: ნათია თარიღი: Oct 31 2007, 06:15 PM

როგორ მიხარია, ასე წყნარად რომ საუბრობთ

მომიტევეთ ოფტიკი

პოსტის ავტორი: მამა ირაკლი თარიღი: Oct 31 2007, 06:16 PM

საერთოდ აუცილებელი არ არის ადამიანი პირველადვე მოძღვართან აღსარებაზე მივიდეს. შეიძლება გაესაუბროს და გამოიკითხოს ის საკითხები რაშიც ის ვერ არის გარკვეული.ამ შემთხვევაში აღსარებას რაც შეეხება.

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Oct 31 2007, 06:16 PM

ცოდვების აღიარება ლოცვისას ყოველთვის ხდება და ვინაიდან ლოცვა ხატების წინაშე ხორციელდება,ცხადია, რომ ხატების წინაშეც შეიძლება ცოდვების აღიარება - განა იქ არ არის სიტყვები: მომიტევე ცოდვისთვის....?

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Oct 31 2007, 06:16 PM

მამა ირაკლი

ჩემს მეგობრებთან ხშირად გვქონია საუბარი ხატების საკითხზე. როგორც მე ვიცი ხატის წინაშე ლოცულობენ ადამიანები, სთხოვენ შემწეობას და ა.შ.

განა რატომ არის შეცდომა მასზე გამოსახულ წმინდანს ჩააბარო აღსარება?

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Oct 31 2007, 06:18 PM

მოიდა ბუა
მე ხატს არ ვაბარებ აღსარებას ტკბილო და ეს უკვე 10000000-ჯერ გითხარი, ამიტომ უაზროდ კამათს მოეშვი...თუმცა მგონი არც კამათობ..., ვაი,ავიჭერი აშკარად

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Oct 31 2007, 06:20 PM

კანუდოსელი

მე ხატის მატერიალური მასალა როდი ვიგულისხმე...
მასზე გამოსახული წმინდანი...

როგორც ვხედავ მამა ირაკლის და თქვენი აზრი ამ შემთხვევაში ერთმანეთს ეწინააღმდეგება.
როგორია ეკლესიის შეხედულება?

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Oct 31 2007, 06:22 PM

მგონი მამა ირაკლი გულისხმობს აღსარების საიდუმლოს,რაც ცხადია აღსარების საიდუმლოში ხდება, მაგრამ ეს არ გამორიცხავს, იმას, რომ ცოდვები აღიარო ლოცვისას ხატების წინაშე.

პოსტის ავტორი: solomony თარიღი: Oct 31 2007, 06:24 PM

ეს ვერ გავიგე როგორ შეიძლება მოძღვართან აღსარების ჩაბარება გავაიგივოთ და ვთქვათ რომ ხატის წინაშე შეიძლება აღსარების თქმა

პოსტის ავტორი: მამა ირაკლი თარიღი: Oct 31 2007, 06:24 PM

სართოდ ,აღსარება ეს არ არის მხოლოდ აღიარება,მონანიება.ამ დროს ასევე გამოინახება ხოლმე გზები ცოდვის დაძლევისა! ამ დროს შეიძლება ადამიანს ეპიტემიაც დაედოს და .ა შ

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Oct 31 2007, 06:25 PM

ვინ აიგივებს?
მე ვამბობ:
1. ლოცვისას ვთხოვ შენდობას
2. ვლოცულობ ხატების წინაშე
3. ცოდვების შენდობისას კონკრეტიკაზეც გადავდივარ

ამიტომ შედეგი:
ხატების წინაშეც ხდება აღსარება - ანუ აღიარება

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Oct 31 2007, 06:26 PM

solomony

ერთი ვერ მესმის- თუკი სათხოვარს ევედრები რატომ არ სეიძლება ცოდვებიც უთხრა?

რა სათხოვარს რომ სთხოვ ხატი გეუბნება შესმენილია ან არ არის შესმენილიო?


მაინტერესებს თქვენი აზრი (ყველასი ვინც ამ თემაში პოსტავთ)
განა პირდაპირ იესოსთან რომ მიხვიდე ლოცვით და მას ჩააბარო აღსარება, მღვდლის და ხატის გარეშე-დანაშაულია?

პოსტის ავტორი: solomony თარიღი: Oct 31 2007, 06:27 PM

მოტევება კი მოძღვრის მიერ

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Oct 31 2007, 06:28 PM

ღმერთის მიერ

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Oct 31 2007, 06:29 PM

გლახა

და ვინ გითხრა, რომ არ შეიძლება უთხრა?

აქ საუბარია იმაზე, რომ წმინდანის წინაშე აღიარებული ცოდვა განსხვავდება მოძღვრის წინაშე აღიარებულისაგან, რადგან ეს უკანასკნელი, უფლის სიტყვებისამებრ, ფლობს ცოდვის განსხნის და შეკვრის უფლებას, რასაც ვერ მიიღებ ხატის წინაშე ცოდვის აღიარებით

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Oct 31 2007, 06:30 PM

solomony

ვფიქრობ რომ უფალი თუ არ მოგიტევებს.....

პოსტის ავტორი: solomony თარიღი: Oct 31 2007, 06:30 PM

მოძღვრის ლოცვით

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Oct 31 2007, 06:31 PM

არც ეგრე მარტივადაა საქმე...
ასეთი კატეგორიულობით შენ ამ წუთში ქადაგებ იურიდიზმს და კათოლიციზმს...

იუსტინე პოპოვიჩი წაიკითხე, სადაც ის ამბობს, რომ მართლმადიდებლობაში არის არა შვიდი საიდუმლო, არამედ გაცილებით მეტი, ანუ საიდუმლოა ყველა სინერგია უფალთან და იმედია ენა არ მოგიტრიალდება რომ თქვა, რომ ლოცვისას სინერგია არ გვაქვს და რომ სთხოვ მოტევებას ვერ მიიღებ, თუ მოძღვარი არ ნახე...ეს უფალმა უწყის და კიდევ ერთი: ავტომატური აღსარება მღვდელთან ასევე არაა გარანტი მიტევებისა სწორედ იმიტომ, რომ მიმტევებელი არის ღმერთი

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Oct 31 2007, 06:33 PM

კანუდოსელი

ჰო და ამინ!


solomony

თუკი შენ არ გაანძრიე ტვინი, არ მიიღე გადაწყვეტილება და იმედი დადე მღვდლის ლოცვაზე ცუდად იქნება საქმე..
ღმერთს შვილები ჰყავს და არა შვილიშვილები

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Oct 31 2007, 06:36 PM

არა ყოვლთვის, მაგალითად მაშინ, როდესაც ადამიანი გარდაიცვალა მოძღვრისგან შორს, მაგრამ ჰქონდა რწმენა და სინანული...აგერ ზემოთ დავწერე იუსტინე პოპოვიჩზე...გადახედე




კარგი ნათქვამია

პოსტის ავტორი: solomony თარიღი: Oct 31 2007, 06:42 PM

ჯანმრთელმა ადამიანმა აღსარება მოძღვარს უნდა ჩააბაროს რათა ცოდვები მიეტევოს და არა ხატების წინაშე თქვას აღსარება და ჩათვალოს რომ ცოდვები მიეტევა.
უფალმა სამღვდელო დასს მიანიჭა ადამიანთა შეკვერისა და გახსნის ცოდვათა მიტევების და არ მიტევების ძალა.(ამის შესახებ სად ეუბნება უფალი მოციქულებს მგონი იცით)გავიხსენოთ წმინდანთა ცხოვრება როცა ერთი წმინდანი ეწამა უფლისთვის და ასე აღესრულა ჯოჯოხეთში მოხვდა რადგანაც გარკვეული მიზეზების გამ0ო მოძღვრისგან იყო შეკრული და როცა მოძღვარმა წაუკითხა განხსნის ლოცვა მაშინ ცხონდა.

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Oct 31 2007, 06:43 PM

კანუდოსელი

ზოგადად მესმის.... უფალი ხომ ჩვენ ყოველ კეთილ გულისთქმას შეიწირავს...

მაგრამ მაშ რა ფუნქცია აქვს აღსარებას (ცოდვათა მოტევების, და არა დამოძღვრის თვალსაზრისით) და რით განსხვავდება იგი სინერგიული ლოცვისას ნათხოვი შენდობით მიღებული მიტევებისგან?

პოსტის ავტორი: მამა ირაკლი თარიღი: Oct 31 2007, 06:44 PM

თუ მღვდელმსახური (თავის დროს მოციქულები,მერე ეპისკოპოსები,მღვდლები) საჭირო არ იყო ,უფალმა რათ დაავალა მათ სამწყსოს პატრონობა! რა მარტო ღმერთის რწმენა საკმარისი არ იქნებოდა?

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Oct 31 2007, 06:46 PM

სოლომონ სოლომონ სამწუხაროდ ვერაფერი ვერ გაიგე რაც დავწერე....

პ.ს.
სანამ ჯანმრთელს მოიხსენიებ ვიღაც არაჯანმრთელის ფონზე, სწავლა არ გაწყენდა
პ.პ.ს.
ცოდვილი როგორაა ჯანმრთელი ჯერ ეს გამაგებინე





მამა ირაკლი, მე ვამბობ, რომ ხატის წინაშე ლოცვა და მორჩათქო?

მე ვამბობ იმას, რომ საიდუმლო არსებობს არა შვიდი არამედ მეტი - ასეთია მართლმადიდებლური ღვთისმეტყვეება უამრავი ღვთისმეტყველის ენით, ერთერთი წმ. იოანე პოპოვიჩია.

და ვამბობ იმას, რომ ლოცვა არის ერთდროულად აღსარებაც, რომელსაც ე.წ. აღსარების საიდუმლოში არამც და არამც არ ვურევ.

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Oct 31 2007, 06:47 PM

მამა ირაკლი

მართალს ბრძანებთ, მამაო.

კანუდოსელი
შენ პროტესტანტიზმში უფრო გადადიხარ ეგრე..... გასაგებია, რომ ადამიანს გულით მონანული შეენდობა, მაგრამ განსხნის ხელმწიფება აქვს მღვდელსა და ეპისკოპოსს და არა წმინდანს თუ ხატის წინაშე ლოცვას

თუმცა, ისევ ვიმეორებ, მთავარი გულია. აღსარებაში მონაწილეობისთვისაც, თავისთავად. ჯერ გულით ვინანიებთ და მერე ვამბობოთ, მაგრამ ეს მეორე ეტაპი (აღსარების თქმა) აუცილებელია ცოდვათა მოსატევებლად

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Oct 31 2007, 06:50 PM

იოანე პოპოვიჩთან ერთად? მაშინ კი ვიყო პროტესტანტი

ნუ ავიწროვებ მიტევებას როგორც მხოლოდ აღსარების საიდუმლოს შედეგს, რადგან მიტევება ხდება ღმერთის მიერ და ის შეკრული არაა მღვდლის სიტყვებით, თუ მას უნდა ის მიუტევებს როცა უნდა, სადაც უნდა და ვისაც უნდა.

პ.ს.
აღსარების საიდუმლოს სავალდებულო საიდუმლოდ ჩამოყალიბების პრაქტიკას არ იცნობ როგორც ჩანს...

პოსტის ავტორი: მამა ირაკლი თარიღი: Oct 31 2007, 06:54 PM

ყოფილა შემთხვევა როდესაც,ადამიანს პრველ ჯერზე რაღაც ცოდვის აღიარებისა შერცხვენია აღსარების დროს და შემდეგში გადაულახავს ეს რწმენაში ცოტა რომ გაძლიერებულა!

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Oct 31 2007, 06:55 PM

ეს რა შუაშია იმასთან რაზეც ვმსჯელობთ?

პოსტის ავტორი: მამა ირაკლი თარიღი: Oct 31 2007, 06:58 PM

რა თქმა უნდა ცოდვათა მიტევება მოძღვრის მიერ ხდება არა პირადი შეხედულებით, არამედ საღვთO კანონის შესაბამისად.ასევე სასჯელიც

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Oct 31 2007, 07:00 PM

კანუდოსელი

რა, არ შეიძლება თუ?


არ ვავიწროვებ არანაირად. პირიქით. ცოდვათა მიტევება სულაც სინანულის გარეშე, კეთილი საქმეებისთვისაც კი ხდება, მაგრამ საკითხავია რა ცოდვის და როგორ

შენ მაინც თეოლოგიური კუთხით განიხილავ მაგას და შეიძლება სადღაც მართალი ხარ. კანონიკურად კი სრულიად გაურკვეველ რამეს ამტკიცებ, განსაკუთრებით, როცა საუბარი ეხება საეკლესიო დანაშაულს (ანუ მძიმე ცოდვას)

ის, რომ მეგობარს უხეშად მიმართე ან, ვთქვათ, დაამცირე, მესმის და გასაგებია, რომ აღსარების გარეშეც უპრობლემოდ მოგეტევება, თუკი გულით შეინანებ, შენდობას თხოვ მას და ასე შემდეგ. დარწმუნებული ვარ ამ ტიპის ცოდვებზე ჰქონდა წმ. იოანეს საუბარი, რაც (ცოდვის სიმძიმის მიუხედავად) მკაფიოდ ამტკიცებს, რომ არსებულა ცოდვის მიტევების სხვა გზაც და რაკიღა ის არსებობს, მას უკვე შეეძლო ემსჯელა საიდუმლოებათა სიმრავლეზე.....

მაგრამ, ისეთ ცოდვებზე, რასაც აუცილებლად აღსარება სჭირდება (ანუ - საეკლესიო დანაშაულებზე), იმოქმედებს შენი აზრით ეგ წესი?

ჩემი აზრით - არა

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Oct 31 2007, 07:02 PM

მამა ირაკლი, მე სხვას ვამბობ, განა ის ვთქვი, რომ პირადი შეხედულებით ხდებათქო?
აღსარების საიდუმლო არსებითი საიდუმლოა ეკლესიისა, მაგრამ თქვენ გამორიცხავთ, რომ ის ვიინც მიმტევებელია (ღმერთი) ყველა შემთხვევაში იმოქმედებს კანონებით და არავითარ შემთხვევაში არ მიუტევებს ადამიანს მაშინაც კი თუ ფიზიკური საშუალება არ იყო მღვდლის მიერ შენდობის ლოცვის წაკითხვისა?

მგონი მივადექით ძირეულ საკითხს ღვთისმეტყველებისა: "რა არის ხსნის საიდუმლოება"

პოსტის ავტორი: მამა ირაკლი თარიღი: Oct 31 2007, 07:03 PM

ეს იმ შუაშია რომ ხანდახან ,თემას შორდები ხოლმე

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Oct 31 2007, 07:05 PM

დღეს გავიგე, რომ სეკლესიო კანონიკა და თეოლოგია სხვადასხვა რამეებია...
ისე მამენტ იხილე ზემო პოსტი რაა... დამდე პატივი



ჰო, ნაღდად ეგრეა მგონი

პოსტის ავტორი: მამა ირაკლი თარიღი: Oct 31 2007, 07:09 PM

ისე მაინტერესებს ,აღსარების გარეშე,ანუ შენდობის ლოცვის გარეშე ადამიანი ამას როგორ შეიგრძნობს9ცოდვის მიტევებას),ტავად გმერთი აძლევს დასტურს, ტანში ჟრუანტელი უვლის თუ სხვა რამ ხდებათ
მართლა მაინტერესებს,არ ვიცი.
ისე კი ალბათ მაინც ესე შეიძლება ვერც კი გაიგო როდის მოგეტევა და რპდის არა.

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Oct 31 2007, 07:12 PM

ეეეჰ მართლ ვერ გამიგეთ, მე ვამბობ, რომ აღსარებაზე არ წახვიდეთქო?

არ ვამბობ ამას არა, არ ვარ მე ის კაცი (@ყვარყვარე )
მე ვამბობ, რომ თუ არ ხარ იმ სიტუაციაში, როდესაც არ არის მოძღვარი ახლოს, გაქვს სრული უფლება ილოცო და გქონდეს იმედი, რომ მოგეტევება, თუ მთელი გულით ილოცებ....

მაინტერესებს: იმედი არ უნდა მქონდეს?

პოსტის ავტორი: მამა ირაკლი თარიღი: Oct 31 2007, 07:19 PM

ღვთის მოწყალების იმედი ადამიანს რა თქმა უნდა ყოველთვის უნდა ჰქონდეს!
მით უფრო განსაცდელში!


მაგრამ მღვდლის მოძიებას მაინც უნდა დაეშუროს ამ დროს!

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Oct 31 2007, 07:21 PM

კანუდოსელი

რა საოცრებაა, გავიგე რასაც ამბობ, მაგრამ რატომ ამბობ ეგ ვერ გავიგე


ანუ ეს თემა ეხება პრობლემებს აღსარებასთან დაკავშირებით და არა იმას, რასაც შენ ამბობ


, მდა...

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Nov 1 2007, 12:37 PM

კანუდოსელი

სიმართლე გითხრა ეს შეკითხვა რამდენჯერმე დამებადა....

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 1 2007, 12:41 PM

კი, მაგრამ როგორც ყველა თემას, ისე ამანაც მიიღოოდნავი გადახვევა, რაც ასევე ბუნებრივია და თუ მიყვები თავიდან მიხვდები რატომ დავიწყეთ ამაზე საუბარი....ამ საუბარში თავად მამა ირაკლიც მომყვებოდა.

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Nov 1 2007, 12:49 PM

კანუდოსელი
ვფიქრობ რომ მხევალი ნინო ამ საკითხში არ არის კომპეტენტური და მან ამ თემაში არ უნდა პოსტოს ...

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 1 2007, 12:51 PM

მეც ვფიქრობ, რომ შენ წმინდანთა ნაწილების თემაში არ უნდა პოსტო, მარა სადაა სამართალი?

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: Nov 1 2007, 12:54 PM

შენი გადასაწყვეტია ვინ სად დაპოსტავს? და შენ რა იცი ვინ რაშია კომპეტენტური? ცოტა ზედმეტი ხომ არ მოგდის?

თუ მასეა, შენ ამ ფორუმზე საერთოდ არ უნდა პოსტავდე, ჩემი აზრით!

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Nov 1 2007, 12:57 PM

მარიამი

მეფეების და დედოფლების აზრებზე კომენტარს არ ვაკეტებ

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 1 2007, 12:57 PM

კარგი მორჩით ახლა....ნუ გაწიწმატდი შენც..

გლახა და მარიამ...მორჩით...ორივე მგონი ზედმეტებში გადადიხართ....და ინიციატორი გლახაა ცხადია...

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Nov 1 2007, 12:58 PM

მარიამი

გახსენით შუბლი...გაიღიმეთ
ნუ იგრუზებით
ქვეყანაზე ისედაც ბევრია დასაგრუზი

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: Nov 1 2007, 12:59 PM

ოკ მართლა გავბრაზდი. ვერ ვისწავლე, რომ გლახას პროვოკაციებს არ წამოვეგო ხოლმე

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Nov 1 2007, 12:59 PM

კადუნოსელი,

დაწერე რა თუ გახსოვს კერძოდ იუსტინე პოპოვიჩის რომელ ნაშრომს იხსენიებდი ზემოთ, საიდუმლოებებზე რომ გეწერა (მე მაქვს "სარწმუნოებისა და სიცოცხლის საიდუმლოებები"- თარგმანში ასეა და ქართულად რაფერაა არ ვიცი) მაინტერესებს რაღაც ზუსტად.

მადლობა

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Nov 1 2007, 01:00 PM

მარიამი

შენ ვიცი არ გაბრაზდები, მაგრამ ახლა დარწმინებული ვარ მხევალი ნინო გაბუტული ზის კომპიუტერთან

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 1 2007, 01:01 PM

რა ცუდია, რომ უბრალო მოკვდავი, თუნდაც ინტრიგანი მოკვდავი ვერ დაადებს ვორნს სხვას
ჩემი ნება რომ იყოს სამი ვორნი გამოცხვებოდა, ერტი გლახას, ერთი შენ და მეც, როგორც წამებულ ქრისტიანს

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 1 2007, 01:02 PM

აუ ნამდვილად არ მახსოვს......ან მანდ უნდა ეწეროს, შენ რაც დადე, ან იმ შრომაში, სადაც ეკუმენიზმზე საუბრობს....

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Nov 1 2007, 01:06 PM

მადლობა .

იმიტომ რომ თვით საიდუმლოებებში არ წერია , მაგრამ გასაგებია, ეკუმენიზმი რომ ახსენე მივაგნებ აწი

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Nov 1 2007, 01:41 PM

დავუბრუნდეთ აღსარებას, მგონი პროტესტანტები არ ამბობენ ხო? ა ზრაია, გლახას სჭირდება!

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Nov 1 2007, 02:07 PM

გლახა

ნუ რა ფილოსუფოიური გამონათქვამები გაქვს შენ დასაღუპავო შენა!!! არა, ეს უნდა ცავიწერო და სამომავლოდ ვიხელმძრვანელო

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 1 2007, 02:18 PM

ვინაიდან ეს თემა აღსარებასთან დაკავშირებულ პრობლემებს ეხება, მე პრობლემებს უფრო განვავრცობ და ასეთ კითხვას დავსვამ:

როგორ მიგაჩნიათ, ზიარების წინ აუცილებელი უნდა იყოს თუ არა აღსარება უცილობლად?

ეს კითხვა მაქვს იმდენად, რამდენადაც ცნობილია, რომ ძველი ლიტურგიკული პრაქტიკა არ იყო აუცილებელი აღსარების პრაქტიკა ზიარების წინ. ანუ, თუ ადამიანი არ ჩაიდენდა მართლაც სერიოზულ დანაშაულს, ის როგორც მართალთა ლიტურგიაზე დამსწრე, ეზიარებოდა ყოველ კვირას და აღსარებას არ ამბობდა.

მოდით ვისაუბროთ ვინ რას ფიქრობს ამის თაობაზე.
საერთოდ აღსარება და ზიარება სხვადასხვა საიდუმლოებებია და არ შეიძლება ავტომატური მიბმა ერთმანეთზე, რადგან აღსარება დღეს გახდა როგორც ხიდი ზიარებისკენ - ეს კი ნამდვილად სიახლეა, რომელსაც სამწუხაროდ დიდი ისტორია აქვს, ანუ არც თუ ისეთი სიახლეა უკვე.

ამ თემაზე ძალიან საინტერესო სტატია აქვს ცნობილ რუს თეოლოგს ალექსანდრე შმემანს http://www.kiev-orthodox.org/site/worship/394/

პ.ს.
იმედია ისე არ გამიგებთ, რომ აღსარების მოწინააღმდეგე ვარ - მოწინააღმდეგე ვარ იმდენად,რამდენადაც იყვნენ ძველი ლიტურგისტები აპოლოგეტები და თეოლოგები.

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Nov 1 2007, 02:32 PM

კადუნოსელი,

აღსარების მერე ჩემი მოძღვარი თვლის მაზიაროს თუ არა, ანუ სასჯელი ან რაიმე "გამოსასწორებელი" ხომ არ მჭირდება. მე პირადად ვერ გავბედავ მოძღვრის ნებართვის გარეშე ზიარებას, მაშინაც როცა თვლის რომ შეიძლება ჩემი ზიარება, მაშინაც კი უღირსად მივიჩნევ გულში საკუთარ თავს. არ ვიცი საქართველოში როგორაა, მაგრამ აქ აუცილებელია აღსარება.

თუ მე საჭიროდ ჩავთვალე მაგალითად რომ ზიარების ღირსი ვარ (რაც არასოდეს ხდება) და მივიდე ეკლესიაში სადაც ჩემი მოძღვარი არ არის, ცხადია მაზიარებენ, უკან არავინ დამაბრუნებს ეს პირადი განცყობილებები.

რაც შეეხება ზოგადად ჩემს აზრს, მე მივიჩნევ რომ რამდენადაც შესაძლებელია უნდა ბარდებოდეს აღსარება ზიარების წინ (არა აუცილებლად იმ დღეს,მაგრამ მახლობელ დღეებში მაინც).

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 1 2007, 02:37 PM

ეს თემა მე შემთხვევით არ წამომიჭრია, რადგან აღსარების აუცილებლობა ზიარების წინ არის ერთი იმ მრავალ შედეგთაგანი, რასაც ზოგადად ლიტურგიკული კრიზისი ეწოდება და ეს კრიზისი ჩანს თუნდაც იმ ალოგიკურობაში სადამდეც მივყავართ ამ მიდგომას. ამისი მაგალითი აგერ შენი პოსტიცაა:

არ უნდა ჩათვალო არასოდეს, მიუხედავად იმისა, რომ თავად ამბობ რომ არც ვარო...ბოლობოლო ხარ თუ არა?
ხომ ხვდები სად არის ძაღლის თავი? და ეს ნამდვილად არაა შენი ბრალი.

ზოგადად ეპიტემიაზე არ ვამბობ მე რომ არ შეიძლება...წაიკითხე ის სტატია, მგონი მოგეწონება

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Nov 1 2007, 02:41 PM

მამა თეიმურაზ ჩაჩიბაიას (გუჯა და კანუდოს თავი შეიკავეთ ) აქვს კარგი ბროშურა აღსარებასთან დაკავშირებით, მოვიცლი და მოკლედ ჩამოვაყალიბებ ძირითად შინაარსს...

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 1 2007, 02:41 PM

ეგ ბროშურა მართლა კარგია და ამიტომაც თავს შევიკავებ

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Nov 1 2007, 02:42 PM

აჰა ძირითადად იგივეს წერს რასაც შენ..

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Nov 1 2007, 02:43 PM

აუცილებლად წავიკითხავ.

მასეა სწორედ, ანუ არ ვარ ამიტომაც ვამბობ, რომ პირადად მე უაღსარებოდ ვერც გავბედავ! ზიარება კი არა , სულ უკან ვდგები ლიტურგიაზე, თითქმმის ტაძრის შესასვლელტან, რომ ჩემზე მართალს წინ არ დავუდგე. სხვა არ ვიცი, ეგებ თქვენ დაწეროთ.

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 1 2007, 02:48 PM

უკან რომ დგები ეს კარგია, ცუდი იქნებოდა, თუ ზიარებაზე უარს იტყვი უღირსობის გამო, რადგან, როგორც წმ. კასიანე ამბობს, ასეთი მიდგომა დანაშაულია.

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Nov 1 2007, 02:52 PM

რა თქმა უნდა, ამიტომაც ხშირად ვერ ვეზიარები, ამისთვის დიდი შრომა სჭირდება მარკოსაც და მეც, რომ ვეზიარო.

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Nov 1 2007, 02:53 PM

აჰა, რადგან ვინც დაცემის შემდეგ სახეს იკაწრავს - მისთვის მოულოდნელი იყო თავისი უღირსების გამოვლინება - ე.ი ვერ აცნობიერებდა, რომ უღირსება მისი თვისებაა.. ვინც გაწონასწორებულია მისთვის თავის უღირსებაში მოულოდნელი არაფერია

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 1 2007, 02:53 PM

ვერ გამიგე, მე სწორედ ხშირი ზიარების აუცილებლობაზე ვლაპარაკობ და არა მის გადადებაზე....პირიქით ასენათა, პირიქით

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: Nov 1 2007, 02:54 PM

უწმინდესის ლოცვა-კურთხევით ზიარების დღეს ან მის წინა დღეს მორწმუნემ აუცილებლად უნდა თქვას აღსარება.
ძველი ტრადიციების გარჩევას ვერ დავიწყებ. ვიცი, რომ ადრე ასე არ იყო. მაგრამ დღეს არსებული ვითარების გამო უწმინდესმა ასე ჩათვალა საჭიროდ. ჩემთვის საკმარისია ვფიქრობ, მისი გადაწყვეტილება უსაფუძვლო და დაუფიქრებელი არ იქნებოდა.
ეკლესიის ისტორიაში ცოდნის გაღრმავების მიზნით ძველი ტრადიციების შესახებაც მოვისმენ სიამოვნებით.

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 1 2007, 02:54 PM

გინდა კაკა დამთხვეულო?

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Nov 1 2007, 02:55 PM

კიი, აუ აღსარებასთან რა მოსატანია და ახლა სახლში გაკეთებული "მამალო" მომინდა

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Nov 1 2007, 02:56 PM

დავწერდი ბევრ რამეს საკუთარ თავზე ამ ასპეკტში, რა ვიცი, მიხვდებით მერე ბრძოლების როგორი სახეებიც არსებობს,მაგრამ რა ვიცი.... მთავარია, ბრძენი მოძღვარი მყავს და ვლახავ ხოლმე ადრე თუ გვიან ყველა სულიერ გაჭირვებას რაც ძალიან მაფერხებს.

სხვისი არ ვიცი...ურჩობებზე პირადად ჩემზე ცოცხალი მაგალითები უნახებია უფალს, უტყუარი თან, რაც სწორედ ნათლად მანახებდა რას ნიშნავს იყო გალავარეზ!

მადლობა უფალს ყველაფრისთვის.

პოსტის ავტორი: xornabujeli თარიღი: Nov 1 2007, 03:38 PM

-რა თქმა არ არის დანაშაული,მაგრამ ცოდვებისაგან გახსნისა და შეკვრის უფლება აქვს მხოლოდ მღვდელსახურებს,როგორც ეს დააწესა უფალმა ჩვენმა იესო ქრისტემ. როდესაც უფალი შეეკითხა მოციქულებს თუ ვინ გგონივართ მე თქვენო,პეტრე მოციქულმა სხვეა მოციქულებზე უწინ უპასუხა, რომ იგი არის ქრისტე, ძე ღმრთისა ცხოველისა.ყოველივე ამის უკეთ გაგებისათვის მოვიტან ადგილებს მათეს სახარების განმარტებას წმიდა მამათა სწავლების მიხედვით.ამ მასალების შემკრები,მთარგნელი და გამმართველი წილკნელი ეპისკოპოსი ზოსიმე(შიოშვილი) .
პეტრესაგან დიდი აღიარება და დიდებული აღთქმა მაცხოვრისა.
მათე 16, 13-19

"ეს დიდებული აღიარება პეტრე მოციქულისაგან, რაც დანარჩენი მოციქულების სახელით მოხდა, იყო ღვთის დიდი განცხადება, ასე დაამოწმა ეს თავად უფალმა ჩვენმა იესო ქრისტემ: მიუგო იესო და ჰრქუა მას: ნეტარ ხარ შენ, სვიმონ, ბარიონა, რამეთუ ხორცთა და სისხლთა არა გამოგიცხადნეს, - ჩემმა მშვიდმა სახემ კი არ გასწავლა შენ ეს, ადამიანური ცოდნით კი არ გახდა ეს შენთვის ცნობილი, არამედ მამამან ჩემმან ზეცათამან გაგიხსნა შენ ამისი ცოდნა. "
-"პეტრეს მოკლე აღსარებაში, პირველად ადამიანური ბაგენით, გამოითქვა ქრისტიანული სწავლების მთელი არსი ორი ბუნების შეერთებისა, რაც ჩვენი გადარჩენისათვის თავის თავში შასრულა იესო ქრისტემ“ (ღირსი ისიდორე პელუსიოტი) - „იესო ქრისტე, - ამბობს წმ. იოანე დამასკელი, როგორც ადამიანი გვთავაზობს კითხვას, ხოლო როგორც ღმერთი საიდუმლოდ აბრძნობს და შთააგონებს პეტრეს“ რაც უნდა ეპასუხა და შენატრის მას იმისათვის, რომ თავის ადამიანურ გონებას არ მისცა საშუალება, რომ ჩაეხშო ზეციური მამისაგან ჩაგონებული."
-"როგორც ჩემმა მამამ მოგცა შენ ცნობა ჩემზე, ეუბნება უფალი წმინდა პეტრეს, ასევე და მიგცე შენ ჩემი ამაღლების შემდგომ, მოგცემ როგორც სახლის მმართველს კლიტენი სასუფეველისა ცათაისანი, რომელიც არის იგივე ეკლესია; დაგადგენ შენ და შენთან ერთად ჩემს სხვა დანარჩენ მოციქულებს ჩემი ეკლესიის მცველებად; თქვენ მასში შეუშვებთ მათ, ვისაც ღირსეულად მიიჩნევთ, იქნებიან ისინი იუდეველნი, თუ წარმართნი, თქვენ ხურავთ და დაიცავთ მის კარებებს მათი შეჭრისაგან იქ, რომელნიც საამისოდ უღირსნი იქნებიან. და რომელიც შეჰკრა ქუეყანასა ზედა, შენ პეტრე და ასევე ყოველმა თქვენგანმა, ჩემმა მოციქულებმა, ყველაფერს, რასაც კი აკრძალავთ, როგორც ჩემი სამეფოსთვის შეუფერებელს, როგორც ზეციური ცხოვრებისათვის გამოუდეგარს, მაშინ ჩემგანაც კრულ იყოს იგი, აიკრძალოს, უცხოდ იქნას ამაღლებული ცათა შინა; და რომელიც განჰხსნას შენ ქუეყანასა ზედა, ხსნილი იყოს იგი ჩემგანაც ცათა შინა. მე მოგცემთ თქვენ და თქვენს შემდგომ თქვენს მემკვიდრეებს უფლებას მიტევებისა და არმიტევებისა. ვისაც შეუნდობთ, მას შეენდობა, ხოლო ვისაც არ აპატიებთ და დაუტევებთ, მას დარჩება. „უფალმა არ თქვა, - შენიშნავს წმ. ოქროპირი, - შევთხოვ მამას, არამედ - მე მოგცემ შენ. ხედავ, ქრისტე როგორ აცხადებს თავს და გვაჩვენებს ღვთის ჭეშმარიტ ძედ? იგი ჰპირდება პეტრეს მიცემას იმისა, რაც კუთვნილებაა მხოლოდ ერთი ღმერთისა: მიტევებას ცოდვებისა, დაფუძნებას ეკლესიისა შეურყევლად უამრავ მღელვარებათა შორის და უბრალო მეთევზის წარმოდგენას ყოველგვარ კლდეზე უმტკიცესად, როცა მის წინააღმდეგ აღსდგება მთელი ქვეყნიერება“. უფალი მიმართავს მარტო პეტრე მოციქულს იმიტომ, რომ მან სხვებზე უწინ აღიარა იგი ღვთის ხორცშესხმულ ძედ. „ნუთუ,- ამბობს ნეტარი ავგუსტინე, - ის გასაღები მიიღო პეტრემ და არა მიიღო პავლემ? პეტრემ მიიღო, ხოლო იოანემ, იაკობმა და სხვა მოციქულებმა არ მიიღეს? განა ეკლესიაში არ არის ის გასაღებები, სადაც ყოველდღიურად ხდება პატიებს ცოდვებისა? ეს გასაღებები და უფლება შეკვრისა და გახსნისა მიიღო არა ერთმა, რომელიმე ადამიანმა, არამედ ერთიანმა მსოფლიომ ეკლესიამ“.
-მომიტევეთ ,თუ რაიმე კარგად ვერ ავხსენი.






ეს ჩვენი ძმა კანუდოსა განათლებული ქრისტიანი კაცია,მოდი ჯერ მას მოვუსმენ პირადა მე,და მაინტერესებს მისი მოსაზრება.

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Nov 1 2007, 03:48 PM

ხორნაბუჯელი,

მეც ველოდები დაწეროს, ლინკი დადო და მოგვიანებით წავიკითხავ, ვჩქარობ ახლა. ძაღლის თავიო ზაზა ამბობს და მაინტერესებს მე ჩემს პრობლემაზე დავწერე, მარა რომ აზრი გამოვთქვა ზაზას შეკითხვის ირგვლივ (პასუხს არ ვამბობ), ჯერ უნდა გავეცნო იმ მასალას ან დაწერეს და წავიკითხავთ.

დროებით აბა და ლამაზ დღეს გისურვებთ.

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Nov 1 2007, 04:00 PM

კანუდოსელი

ყოველ კვირას არც ამბობ აღსარებას, ანუ ვინც ყოველ კვირას ეზიარება ის ცხადია არ ამბობს აღსარებას ყოველ კვიას, მაგრამ მე ისე იშვიათად ვეზიარები, რომ ვფიქრობ აღსარება ჩემს შემთხვევაში აუცილებელია, თუმცა ჩემს შემხვევაშიც კი ყოფილა გამონაკლისები (ამის თქმა არ მინდოდა რიგი მიზეზების გამო, კონკრეტული პირის ურთიერთობა მოძღვარან ძალიან ინდივიდუალურია ამიტომ კონკრეტულ შემთხვევებს ვერ განვიხილავთ...)


ცხადია სხვადასხვა საიდუმლოა, აღსარება ზიარების გარეშეც არის და ალბათ ზიარებაც აღსარების გარეშეც, მაგრამ ეს მომზადებაა ზიარებისთვის... თუმცა, ვინც ყოველ კვირას ეზიარება, ის ცხადია ყოველ კვირას არ იტყვის აღსარებას, თუ მართლა რაიმე განსაკუთრებული არ შეემთხვა იმ კვირაში...



აღსარება სინანულის საიდუმლოა, ხოდა უნდა გინდოდეს აღსარების ტქმა, აბა ძალით აღსარება არ გამიგია...
რა ვიცი რა ვიცი, რაღაც ინდივიდუალური მგონია..

პოსტის ავტორი: serafita თარიღი: Nov 1 2007, 04:15 PM

staywhite

კი, აქაც ასეა

პოსტის ავტორი: ზებედე თარიღი: Nov 1 2007, 04:26 PM

როგორ ფიქრობთ, აღსარება რომ ჩააბაროს მათლმადიდებელმა კათოლიკე მღვდელს, თქვენი აზრით უფალი არ მიუტევებს? მე ვფიქრობ რომ კი

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Nov 1 2007, 04:31 PM

ზებედე

შესაძლოა, მხოლოდ იმ დოზით, როგორც ადამიანს სხვა ადამიანზე ცოდვის განდობა შეიძლება მიეტევოს

კათოლიკე მღვდელი არ ფლობს სამღვდელო მადლს

პოსტის ავტორი: serafita თარიღი: Nov 1 2007, 04:31 PM

დიდ მარხვებში ჩვენი მოძღვარი კურთხევას გვაძლევს მრევლს, რომლებიც ხშირად ვეზიარებით, ყოველ კვირას ვეზიაროთ აღსარების გარეშე, თუ ჩვენ თვითონ არ გვაწუხებს რაიმე ახალი ცოდვა.

პოსტის ავტორი: ზებედე თარიღი: Nov 1 2007, 04:34 PM

რატომ კანონ? ვინ წაართვა?

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Nov 1 2007, 04:36 PM

ზებედე

ერთ წმინდა კათოლიკე და სამოციქულო ეკლესიასთან განშორებამ

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 2 2007, 11:55 AM

რთული საკითხია რადგან

1. მსოფლიო განშორებული ეკლესიას არის მადლს განშორებული
2. თუ ის სრულიად განშორებულია ამ მადლს, მაშინ მათი მიღების წესი მართლმადიდებლობაში რატომ არის ისეთი, რომელიც გულისხმობს იქ მადლის არსებობას?


ამიტომ რასაც ამბობს კანონისტი და ზებედე სიმართლეა, ოღონდ შესაბამის ჭრილში დანახული, ანუ:

ა) კათოლიკე მღვდელთან აღსარება არ არის ჩასაბარებელი, ვინაიდან ისინი ერეტიკოსები არიან ფაქტიურად
ბ) ეს კანონი უმკაცრესია მართლმადიდებელისთვის
გ) იგივე კანონი კათოლიკე ერის კაცისთვის სხვა ჭრილში განიხილება საღვთო იკონომიის ენაზე (მიღება მართლლმადიდებლობაში)
დ) იკონომიის უკან უცილობლად იმალება არა ზედაპირული თვალის დახუჭვა, არამედ მადლმოსილების არსებობის საკითხი (იგივე გადმოსვლის წესის თანახმად)
ე) ყველა შემთხვევაში კათოლიკეთა რწმენა დაზიანებულია და არ მესმის რატომ უნდა მივიდეს მასთან ადამიანი, თუ არ აკავშირებს რაიმე კულტურულ-ისტორიულ-ტრადიციული ძაფები, ანუ მართლმადიდებელი თუ აირჩევს დაზიანებულსა (თუნდაც არა სრულად დაზიანებულს) და დაუზიანებულს შორის - დაზიანებულს - ნუ გაუკვირდება, თუ ჩაეხუტება ლუცის კათოლიკე ერის კაცის სიტუაცია სხვაა....

მაგრამ ყოველივე ამის მიუხედავად ისიც უნდა ითქვას, რომ მართლმადიდებელი ღვთისმეტყველების თანახმად გუჯას კითხვაზე პასუხი მაინც არის ასეთი:

არავინ არ იცის უფალი მიუტევებს თუ არა, თუნდაც მართლმადიდებელს, რომელიც მივიდა კათოლიკესთან - რადგან ეს საღვთო განგებულების საკითხია.
პ.ს.
ამაზე საკმაოდ ვრცელი მსჯელობა იყო ამ ფორუმში, იხილეთ თემა: http://church.ge/index.php?showtopic=323&st=0

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 2 2007, 01:48 PM

აღსარების შესახებ მართლაც ეგრეა, მაგრამ ის ნამდვილად არ მიეტევება, თუკი იქვე მართლმადიდებლური ეკლესია იყო და მან კათოლიკეს ჩააბარა აღსარება

დანარჩენი შემდეგ ,

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 2 2007, 02:14 PM

ეს საღვთისმეტყველო საკითხია და საკმაოდ ღრმა და დაკავშირებულია მიუტევებელ ცოდვასთან - სული წმინდის გმობასთან.

განმმარტებლები რომ ნახო ამ ადგილისა, მიხვდები, რომ აქ გადაამეტე.
ყოველთვის აჯობებს თქვა: არ ვიცი, ვიდრე ვიცი, როდესაც მართლა არ (ვ)იცი

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 2 2007, 02:20 PM

არა, არა, ვერ გამიგე, მე მიუტევებელი ცოდვა კი არ ვიგულისხმე, არამედ ის რომ ქმედება თავად ცოდვილი იქნება, თუკი მართლამადიდებელმა მართლმადიდებელ ეკლესიას გვერდი აუარა და კათოლიკესთან მივიდათქო, თორემ რომ მოინანიოს ეს, რა მოხდა, მერე შეენდობა

არ გამლანძღა


კაიროსი!

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 2 2007, 02:28 PM

ქმედება კია ცოდვილი მაგრამ მეიეტვება თუ არა შენ საიდან იცი?

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 2 2007, 02:33 PM

უხ, გუჯაა მოსაკლავი, გამხვია შარში

როგორ არ მიეტევება კაცო, თუ მეორე კვირას მივიდა ეკლესიაში და თქვა, შევცდი მამაო და მეორეჯერ აღარ ვიზამო? ადამიანი სანამ ცოცხალია, მანამ ყველა ცოდვას შეუძლია ძლიოს, სინანული სხეულში მყოფთათვის არაა არასდროს გვიან...

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 2 2007, 02:35 PM

აი თუ საღათას ძილით "დაიძინა"?

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 2 2007, 02:38 PM

ეგ სხვა ამბავია, მაგრამ არავინ იცის როდის გაიღვიძებს, გაღვიძების შანსი, კი სხეულში მყოფს ყოველთვის აქვს!

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 2 2007, 02:44 PM

მარილზე გავიდა თქო მარილზე
თუმცა არც მარილზე გასვლაა აუცილებელი....

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 2 2007, 02:48 PM

მარილზე გასულს ღმერთი მიხედავს, ვინც არ გასულა, მას შანსი აქვს...
ასე რთულია რომ გამიგო?...

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 2 2007, 02:52 PM

ალლაჰუ აქბარ

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Nov 2 2007, 02:59 PM

რაზე შეთანხმდით?

პოსტის ავტორი: athos თარიღი: Nov 2 2007, 03:16 PM

მდაა...

ვფიქრობდი აპოკასტასისი ანათემიზირებული იყო...

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 2 2007, 04:06 PM

იმედია ორიგენისტობას არ დამდებ ბრალად და არ მეტყვი, რომ ეშმაკის ხსნის შანსსაც ვხედავ

პ.ს.
წყალში გადავუშვათ მიტროპოლიტი სერგი, გიორგი ფლოროვსკი და მრავალი მრავალი სხვა და რაც მთავარია ნეტარი ავგუსტინეც მივაყოლოთ ზედ

პოსტის ავტორი: athos თარიღი: Nov 2 2007, 09:57 PM

ნეტარი ავგუსტინეს რამოდენიმე აზრი ისედაც არის წყალში გადაშვებული, ასე რომ, არაა პრობლემა

გიორგი ფლოროვსკი წმინდა მამაა?

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Nov 3 2007, 02:35 PM

athos

ქართულად ვერ იტყვით?

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Nov 4 2007, 12:48 AM

სწავლება იმის შესახებ, რომ "საბოლოოდ ყველა ცხონდება".. ის თავის მხრივ ემყარება სახარებისეულ ფრაზას (პერიფრაზირებას მოვახდენ თქვენის ნებართვით) "საბოლოოდ ღმერთი იქნება ყველა ყველაფერში"-ს არასწორ გაგებას.. ე.წ ორიგენეს ერესი

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 7 2007, 01:37 PM

მერე ვინ ამბობს რომ წმინდა მამაა...ის ისევე როგორც წმინდა მამებიც - შესაძლებელია ცდებოდეს, მაგრამ უდაოდ იყო დიდი თეოლოგი და მისი აზრი გასათვალისწინებელია.

ნეტარი ავგუსტინეს რომელი აზრია გადაშვებული წყალში?

პოსტის ავტორი: leluka თარიღი: Nov 7 2007, 03:28 PM

აღსარება გვკურნავს სინანული თუ ზიარება ? ამაზე მიპასუხეთ

იმიტომ რომ ხშირად ხდება აღსარება მექანიკურია....სინანულიც არაადეკვატური ....და ამ შემთხვევაში საჭირო კია ზიარება ??? ამიტომ

ჯერ სინანული მერე აღსარება და მერე ზიარება.....შემის აზრით

აღსარებასთან დაკავშირებულ პრობლემებს კი რაც შეეხება ჩემი ერთ ერთი პრობლემა ის არის რომ მოძღვარი ბოლომდე უნდა მიცნობდეს მე მაგალითად ვაბარებ აღსარებას მაგრამ არ ვიცი წინ როგორ წავიწიო ანუ იმდენ ხალხში ისე შორიდან ჩამოსული ვერ ახერხებს ამდენს....ხოდა მაგი მაინტერესებს ჩემი აზრით უნდა მოგცეს ზიარების უფლება მანამ სანამ გაგიცნობს ასე ლოცვანიდან ამოწერილი ტრაფარეტული სიტყვები რასაც არ უნდა ვგულისხმობდე მე მასში და რას განვიცდი შესაბამისად..აი ასეთი სახით თუ მოგვეტევება?....როდესაც მოძღვარი არ კონკრეტდება....ალბათ მოგვეტევება თორემ დაგვიკონკრეტდება მოძღვარი

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Nov 7 2007, 04:00 PM

leluka

სწორი ხართ, გავმიჯნოთ საიდუმლოებების მნიშვნელობები და მათი ურთიერთკავშირი

პოსტის ავტორი: k@the თარიღი: Nov 7 2007, 07:01 PM

მგონი მითქვამს, რომ საქართველოში არ ვარ, გვერძე ქალაქში (აწ, უკვე სისტემატიურად, ყოველ შაბათს) ტარდება ქართული წირვა, სადაც თუ ვახერხებ (არც ისე ხშირად ) ვესწრები. (სხვა დროს, ვცდილობ სერბულში ვიარო აქვე)
ბოლოს რო ვიყავი ქართულ წირვაზე, იქ ფაქტიურად ზიარების წინ, გამოვიდა მამაო და იკითხა თუ ვინმე მზადააო მოვიდეს აღსარებისთვისო და რამოდენიმესაგან ჩაიბარა აღსარება და შემდეგ აზიარა. მე არ მოვმზადებულვარ , რადგან მე 'მიყვარს' აღსარების სიმშვიდეში ჩაბარება, როცა დრო მაქ დავფიქრდე და გავიაზრო რისი თქმა მინდოდა. მხოლოდ ჩამოწერილი ჩემი ცოდვების გადაკითხვა, შესაძლოა მერიდებოდეს კიდეც მოძღვართან, მარა, სიჩქარეში სინანულს ვერ ვგრძნობ. ის კი არა, ხანდახან სიმშვიდეშიც ვერ ვგრძნობ იმ სინანულს, უბრალოდ ვიცი რომ ცოდვაა და ვინანიებ (არა, ვამბობ უფრო)...
მე ვთვლი, რომ არ აქვს აღსარებაში ნათქვამ ცოდვას შენდობა, თუ ის სინანულის გარეშე იყო ნათქვამი.(თუ ვცდები შემისწორეთ) ხოლო ყოველ ჩადენილ ცოდვაზე, ნამდვილი სინანულის განცდის ნიჭი, ყველას არ გვაქვს.
ხოლო ზიარებას რაც შეეხება. არ ვიცი... მოსანანიებელი ყოველთვის მაქ რაღაც, ამიტომ ზიარებაც ვერ მიხერხდება.

რომ მცოდნოდა, მაშინ ქართულ წირვაზე, რომ მამაო მაზიარებდა, სიხარულით მოვემზადებოდი და სულაც არ ჩავთვლიდი თავს ზიარების ღირსად, თუმცა იმედი მექნებოდა რომ მიუხედავად აღსარების ჩაუბარებლობისა, ცეცხლად არ შემერგებოდა.

პოსტის ავტორი: judi თარიღი: Nov 12 2007, 12:55 PM

მართლმადიდებლურ ფორუმში, ცოტა გასაკვირია, როდესაც მოძღვართან აღსარების ჩაბარებაზე ასეთი დისკუსია იმართება...

არავინ გვიშლის ხელს ხატის წინ სინანულით რა ცოდვაც გვაწუხებს მოვინანიოთ, მაგრამ ეს არ ნიშნავს, რომ ეს ცცოდვა მოგვეტევება აღსარების გარეშე, რადგან უფალმა ცოდვათა მოტევების უფლება მღვდელს მიანიჭა.. თან ალბათ მაინც აპარტავნების მარცვალია ჩადებული, ხატს უფრო ადვილად გაანდობ ცოდვას და მღვდელთან გერიდება, გრცხვენია..

ისე, ძალიან კარგი წიგნია და ვიტყოდი ერთგვარი სახელმძღვანელოც იოანე კრესტიანკინის,, აღსარების აგების საიდუმლო,,

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Dec 19 2007, 07:49 PM

judi

წიგნები მაბნევს.

პოსტის ავტორი: neo თარიღი: Dec 19 2007, 08:29 PM

ალბათ გამოცდილებამ...

მგონია რომ ძალიან გამიჭირდება სინანული ჩემს ცოდვებზე, სხის ცოდვებს რომ ვისმენდე...

პოსტის ავტორი: Маиа თარიღი: Dec 29 2007, 08:38 PM

[quote name='judi' date='Nov 12 2007, 11:55 AM' post='208706']
მართლმადიდებლურ ფორუმში, ცოტა გასაკვირია, როდესაც მოძღვართან აღსარების ჩაბარებაზე ასეთი დისკუსია იმართება...

არავინ გვიშლის ხელს ხატის წინ სინანულით რა ცოდვაც გვაწუხებს მოვინანიოთ, მაგრამ ეს არ ნიშნავს, რომ ეს ცცოდვა მოგვეტევება აღსარების გარეშე, რადგან უფალმა ცოდვათა მოტევების უფლება მღვდელს მიანიჭა.. თან ალბათ მაინც აპარტავნების მარცვალია ჩადებული, ხატს უფრო ადვილად გაანდობ ცოდვას და მღვდელთან გერიდება, გრცხვენია..



თან მღვდელი დარიგებებს იძლევა და გვასწავლის როგორ არ ავცდეთ გზას... მიგვინიშნებს ჩვენს ცოდვებზე რომელსაც შეიძლება ჩვენ ვერ ვხედავდეთ

პოსტის ავტორი: Маиа თარიღი: Dec 29 2007, 08:51 PM

ჩემთვის ჯერჯერობით აუცილებელია... ისე კი ვფიქრომ არა აუცილებელი. ცოტა სხვანაირად უყურებ იმას რომ "გუშინ სულ არ გიფიქრია ღმერთზე და იმაზე თუ რა უნდა მოხვდეს ხვალ" და მეორე დღეს მიხვიდე და ეზიარო.... ამ დონემდე რომ არ მივიდეს იმისაც მეშინია... "მომზადება" მაინც საჭიროა.... ძველად ქრისტიანობა ცხოვრების წესი იყო და მუდამ ღმერთზე ფიქრობდნენ... ვშორდებით ღმერთს და იმიტომ გვჭირდება "მომზადება"

პოსტის ავტორი: llaasshhaa თარიღი: Dec 29 2007, 08:56 PM

რა მაინტერესებს არააქ ესეიგი მნიშვნელობა ფურცელზე დაუწერ თუ ეტყვი მოძღვარს ცოდვებს? ისე საინტერესოა რამდენი მუნჯი ადამიანია ეგენი როგორ ცხოვრობენ ნეტა ეკლესიურად უწერენ და გულში ლოცულობენ ალბად

პოსტის ავტორი: Маиа თარიღი: Dec 29 2007, 09:14 PM

არა აქვს მნიშვნელობა მთავარია გულში როგორ განიცდი

პოსტის ავტორი: ნათია თარიღი: Dec 29 2007, 09:15 PM

llaasshhaa
რომ არ დამავიწყდეს, ვწერ ხოლმე და მერე ვკითხულობ

პოსტის ავტორი: llaasshhaa თარიღი: Dec 29 2007, 09:39 PM

სპ

გასაგებია სპ

პოსტის ავტორი: saxva თარიღი: Apr 5 2008, 11:19 PM

მინდა ცემი ისტორია მოგიყვეტ, მე უკვე რვა ცელია ეკლესიასი დავდივარ, ვარ 20 ცლის, აგსარების საიდუმლოს, მის არსს და პასუხისმგებლობას მხოლოდ რამდენიმე თვის წინ ჩავწვდი, ამ 8 წლის განმავლობაში ჩემ მოძგვარს ვუმალავდი რამდენიმე ცოდვას, რომელთა თქმა საშინლად მეუხერხულებოდა და მცხვენოდა. ბოლო 1 წელია საშინლად ცუდად ვიგრძენი თავი, ძალიან დამძიმებული ვიყავი, რაგაცა მაწუხებდა და ვერ ვხვდებოდი რა მჩირდა, რაგაცაზე ზალიან ვწუხდი და ვერ ვხსნიდი რა მჩირდა, ჩავარდი დეპრესიაში, ჩავარდი სასოწარკვეტილებაში, მკონდა უიმედობის განცდა, და ამას წინათ აგსარებაზე შესულმა მოძგვარს ვუტXარი ჩემი სულიერი მდგომარეობის შესახებ, და აი თურმე რა მჩირდა: ეს დამალული ცოდვები დამიგროვდა, და ამ დროს სული საშინლად დამძიმდა, სული წუხდა, ვერ ისვენებდა, სინდისი არ მასვენებდა, და აი ყველაპერი რო ვუთხარი და ცოდვებიც რო ბოლომდე ვტქვი, რაგაც საოცარი გრძნობა დამეუფლა, შევსუბუქდი თითქოს და ახალი ადამიანი დავიბადე, აგსარების დროს გადმოდის სული წმიდა ადამიანზე და მას ცოდვებისგან წმიდავს.
აი რა მოყვება დამალულ ცოდვებს, სამწუხაროდ მე ამ მწარე შემთხვევამ ამიხილა თვალი...

პოსტის ავტორი: natia. თარიღი: Jun 17 2008, 09:05 PM

თუ მოგსვლიათ ისეთი რამე, რომ აღსარების ჩაბარების მერე მაინც გაწუხებდეთ ის ცოდვა რომელიც ჩაგიდენიათ, კიდევ თუ გახსენდებათ და ნანობთ?? და თუ გაქვთ მაინც შიში რომ ამ ცოდვების გამო მაინც არ დაისაჯო, ეს ნეტა ნორმალურია, თუ ცუდია???

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Jun 17 2008, 09:33 PM

natia.
თუკი გულით მოინანიე და მაინც გახსენდება, შესაძლოა მხოლოდ ბოროტის ბრძოლა იყოს. ასეთ დროს ლოცვის გაძლიერებაა საჭირო, იესოს ლოცვის, 90-ე ფსალმუნის

ხოლო თუკი გულით არ გაქვს მონანიებული, მაშინ ცოდვა გახსენებს თავს და ასეთ დროს, უმჯობესია, რომ ხელახლა თქვა აღსარებაში იგივე ცოდვა, მანამდე კი ჩაუფიქრდე თავს და კარგად გაიაზრო ერთი მხრივ ცოდვა, ხოლო მეორე მხრივ - შენანების აუცილებელია

იხარე ქრისტეს მიერ!

პოსტის ავტორი: veriko7 თარიღი: Jun 17 2008, 09:42 PM

მე დიდი სტრესი განვიცადე პირველად რომ ჩავაბარე აღსარება, მაკანკალებდა, იმდენად მეშინოდა... ჩემი მოძღვარი ძალიან კარგი პიროვნებაა, იმდენად ახლოს მიაქვს ჩემი ტკივილი და განცდები გულთან, რომ მასთან რაიმეს დამალვას ვერ შევძლებ

პოსტის ავტორი: natia. თარიღი: Jun 17 2008, 10:43 PM

კანონისტი

დიდი მადლობა, ხელახლა ვიტყვი მოძღვართან და ვილოცებ


veriko7
მეც ეგრე ვიყავი პირველად, და ხანდახან ეხლაც ეგრე ვარ ხოლმე, ძალიან ვნერვიულობ აღსარების წინ

პოსტის ავტორი: nino_ni თარიღი: Jun 17 2008, 11:55 PM

natia.

მე მჭირს ხოლმე მასე
რატომღაც მგონია ხოლმე რომ რაღაც გარკვეული ცოდვები უფალმა არ მაპატია და ისევ ვნერვიულობ ხოლმე,განვიცდი და მოსვენეებას ვკარგავ
პირველ აღსარებას რაც შეეხება მე მალევე ჩავაბარე ჩემს მოძღვარს და ნერვიულობა იმდენად დიდი იყო,რომ ვერ გადმოგცემთ,მაგრამ მერე მივხვდი რომ ბევრი რამე მოძღვარზე არის დამოკიდებული,ანუ როგორ მოგიდგება..
საბედნიეროდ ჩემი მოძღვარი ისეთი თბილი ადამიანია(მაგარამ თან მკაცრიც),რომ მასთან არ მიჭრის ჩემს ცოდვებზე ლაპარაკი.....

პოსტის ავტორი: argani თარიღი: Jun 19 2008, 09:27 PM

ქალებსაც?

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jun 19 2008, 09:29 PM

კი

პოსტის ავტორი: argani თარიღი: Jun 19 2008, 09:33 PM

კანუდოსელი

მაშ რატომ არის ქალის მღვდელმსახურობა ფემინისტური მკბენარი, გინა მუმლი?

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jun 19 2008, 09:36 PM

კარგი ადგილია ეგ საინტერესო...
თუმცა მე მეჩვენება, რომ მანდ არ იგულისხმება სიტყვაში "სამღვდელოება" ის ფაქტი, რომ მსახურებას აღასრულებს პირდაპირი გაგებით, ანუ არის საკურთხეველში, რადგან ვისაც ეს სიტყვები ეთქვა, აპრიორი ყველა არ იყო მღვდელი. ე.ი. ახსნა უნდა იყოს სხვანაირი და ახსნა ისაა, რომ მრევლიც აღასრულებს მსახურებას ერთად მღვდელთან და ის მსახურება მართლაც არის საერთო და არა მღვდლის მარტო - ამ შინაარსით წირვაზე მდგომი ადამიანი ყველა არის მღვდელმსახური.

პოსტის ავტორი: argani თარიღი: Jun 19 2008, 10:06 PM

კანუდოსელი

მაგრამ როცა წირვა თავდება და ეკლესიის მიდამოს ტოვებენ, ისინი განიცარცვებიან ამ თვისებებისაგან და არღა იქნებიან "რჩეული მოდგმა, სამეფო სამღვდელოება, წმიდა ერი. წილხვედრილი ხალხი"?

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jun 19 2008, 10:07 PM

არა, ეგრე არაა... ისევე როგორც მღვდელი, საკურთხევლიდან რომ გამოდის მაინც რჩება მღვდლად, ასევე ეგ ხალხიც

პოსტის ავტორი: argani თარიღი: Jun 19 2008, 10:30 PM

კანუდოსელი

მადლობა უფალს
მაშ თუ "რჩეული მოდგმა, სამეფო სამღვდელოება, წმიდა ერი. წილხვედრილი ხალხი"ა ქრისტეს მიმდევარი, ქალი გინდა იყოს ეს თუ კაცი, რატომა ქალის მღვდელმსახურობის მოთხოვნა ფემინისტური მკბენარი?

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jun 19 2008, 10:32 PM

თუნდაც იმიტომ, რომ დღეს ამ იდეას სრულიად არასაღვთისმეტყველო კონტექსტში საკმაოდ აგრესიულად სტენიან ეკლესიას. არადა თუ ქალის მღვდლობა მისაღებია საღვთისმეტყველო თვალსაზრისით - ამას უნდა მსჯელობა, ოღონდ დაწყნარებულ გარემოში და არა გადარეული ფემინისტების წრეში

პოსტის ავტორი: argani თარიღი: Jun 19 2008, 10:36 PM

კანუდოსელი
ვიზეიმოთ, ჰე, ჩვენ დიაცთ წიაღისეული სიმდიდრე და არად ვაგდოთ მუმლი რომელი ეკლესიის მუხას დაჰბზუის.

ვერავინ ვერ ჩატენის თუ ის იქ უკვე არსებობს. მას ციმციმ გამოტანა უნდა მზეზედ რათა ყოველმა იხილოს და დადუმდეს სამუდამოდ.

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jun 19 2008, 10:38 PM

ქალბატონი ბრძანდებით?

პოსტის ავტორი: argani თარიღი: Jun 19 2008, 11:11 PM

კანუდოსელი
ამას არანირი მნიშვნელობა არ აქვს. მაგრამ მე დავწერე 'ვიზეიმოთ ჩვენ დიაცთა' მეთქი და არა 'ვიზეიმოთ ჩვენ დიაცებმა' მეთქი

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jun 19 2008, 11:12 PM

ძველქართულად "ჩვენ დიაცთა" - სწორედ "ჩვენ დიაცებმა"-ს ნიშნავს...

პოსტის ავტორი: argani თარიღი: Jun 19 2008, 11:50 PM

კანუდოსელი

თუმცა დამარხული არს ამ ენასა შიგ....., ამჯერად ვისაუბროდ იმ სიმდიდრეზე რომელიც დიაცთა ბუნებაშია დამარხული და რომლიც მოპოვებას ზოგი ჰადესის კარის განხვნას ადრის.

პოსტის ავტორი: sali-j თარიღი: Jan 20 2009, 11:01 PM

12 წელზე მეტია ვარ აღმსარებელი და დღემდე ვფიქრობ ჩამიბარებია თუ არა ოდესმე ჭეშმარიტი სინანულით აღსარება?! თითქმის სულ ვწერ, " ქაღალდი ხომ არ წითლდება", ვტირი ჩემი ცოდვების გამო, მაგრამ მოძღვართან ვერა, ეს ალბათ ჩემი ამპარტავნების ბრალია...

პოსტის ავტორი: JoKeR თარიღი: Jan 22 2009, 07:21 PM

მე მგონი მთავარი პრობლემა ამის არის Eშმაკი.ის აბნევს ადამიანს და უჩიჩინებს თავში რომ არ მივიდეს მოძღვართან.
თავიდან ეს სულიერი ბრძოლა ყველას აქვს

პოსტის ავტორი: მაშიკო თარიღი: Jun 1 2009, 05:03 PM

ამ ბოლო დროს გამიჩნდა აზრი რომ აქამდე რაც აღსარება ჩამიბარებია იმას აღსარება არ ერქვა...
სწორედ ამიტომაც ვეღარ მივედი ამ ბოლო ხანებში აღსარებაზე...
ერთხელ ქადაგებისას მოვისმინე რომ ერთი მამაო ამბობდა 100 ადამიანიდან ჭეშმარიტად მხოლოდ 5 მაბარებსო აღსარებასო. მაშინ ვერ მივხვდი მისი სიტყვები რას მიშნავდა ეხლა კი ხშირად მახსენდება...

პოსტის ავტორი: damiane80 თარიღი: Jun 5 2009, 06:42 PM

აღსარების ჩამოყალიბებისას რამდენად საკმარისია ცოდვის ზოგადად მითითება (მაგ; შევცოდე სიცრუით ან ბილწი გულისთქმით), თუ მეტი კონკრეტიკაა აუცილებელი. როგორ ფიქრობთ?

პოსტის ავტორი: llaasshhaa თარიღი: Jun 5 2009, 08:52 PM

არ არის მეტად დაკონკრეტება აუცილებელი შენ ცოდვის სახელი უნდა თქვა და მავარია აღარ გაიმეორო და სინანული გქონდეს

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Jun 7 2009, 08:24 AM

აღსარების დროს ითქმება ცოდვის სახე, მისი სიხშირე და სიმძიმე, მაგალითად ქურდობა, რისი და რამდენად ხშირად, აღსარება არაა დასმენა, რომ დაასახელო "პადდელნიკები " ბევრს ეშინოდა ამისა, ჩაშვება გამოდისო და განსაკუთრებით მძიმე ცოდვების შემთხვევაში მაქსიმალურად უნდა მოხდეს უარის თქმა ამ ცოდვებზე აღსარების შემდეგ.

პოსტის ავტორი: leluka თარიღი: Jun 7 2009, 01:11 PM

რა მაინტერესებს იცით? როცა რამე მაწუხებს ვთქვათ რაღაც ჩვევა. მავნე ან გამიზნულად რაღაცას ან გაუმიზნავად ჩავდივარ რამეს და ვიცი რომ ცოდვაა, ან მერე გავიგებ ეს სიტყვაზე... და რატომ უნდა ვსთქვა ის რაც არ მაწუხებს და ვიცი რომ გავიმეორებ, ან მაწუხებს და ის მაწუხებს რომ გავიმეორებ, აზრი? ანუ როგორ უნდა მოიქცეს ადამიანი?

ამის წაკითხვის შემდეგ გამიჩნდა ეს შეკითხვა, როცა რამეს განვიცდი ისედაც ვცდილობ არ ჩავიდინო ის რაც მაწუხებს. საჭიროა თუ არა ხშირად არსარება შესაბამისად?

პოსტის ავტორი: Ligia თარიღი: Jun 7 2009, 10:38 PM

საჭირო კი არა აუცილებელიააააააა

რომ გაწუხებს, იბრძვი და თან აღსარებასაც ამბობ ხშირს, ფაქტიურად ცოდვას თავს ანებებ რააააა

ერთია რომ განიცდი და მეორე კიდევ ამას ხმამაღლა აღიარებ

აი უძრები შვილის ამბავი რომ გავიხსენოთ, ხომ მოინანია ყველაფერი, მაგრამ მამასთან ხმამაღლა აღიარა მაინც, თუმცა მისი უკან დაბუნება უკვე ნიშნავდა ცოდვის თავის დანებებას

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Jun 8 2009, 03:03 AM

ყოჩაღ ლიგუშკი

ყველა ცოდვას ჯერ გააზრება უნდა, რასაც სინანული უნდა მოყვეს და მტკიცე გადაწყვეტილება ამ ცოდვასთან ბრძოლისა, და მერე შენდობის მისაღებად და ამ გზით ღვთის მადლით გასაძლიერებლად, მივდივართ აღსარების ჩასაბარებლად.

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Jun 8 2009, 03:36 AM

Ligia

ახლა რა ხდება, ახალგაზრდებო: ცხადია, რომ აღსარება არის ძალიან პერსონალური საკითხი, ყველა თავისებურად აღიქვამს და ასეც უნდა იყოს, მას არ სჭირდება რაღაც შაბლონი. მაგრამ, აღსარების თქმა არ ნიშნავს ავტომატურად ცოდვაზე მოცილებას ანუ ამ ცოდვის პოტენციურ განუმეორებლობას. ზოგიერთს ისეთი ცხოვრება აქვს ბევრი მიზეზების გამო,. რომ სულ სულიც რომ ეწვოდეს და გულიც და ეხრებოდეს ტვინი, იძულებული ხდება მისგან დამოუკიდებელი მიზეზების გამო ასე თუ ისე კვლავ გაიმეოროს ესა-თუ ის ცოდვა, მაგრამ ეს გამეორება არ ნიშნავს იმას, რომ მას არ აქვს გათავისებული ამ ცოდვის "ცოდვობა" ან მისგან მოცილება არ უნდა, არამედ შეუძლებელია მოცილება თუნდაც რამდენიმე ხნის განმავლობაში მაინც. ამიტომ, აქ მოძღვარი უნდა იყოს "ყოჩაღი", მას უნდა შეეძლოს ბალანსი მისი სულიერი შვილის სულიერი მდგომარეობის გადარჩენის ამბავში. თუ მოძღვარი დააკომპლექსებს თავის სულიერ შვილს, ეს უკანასკნელი აღსარებაზეც ხელს აიღებს. მოკლედ, ხელოვნების დონეზე დადის ამ დროს მოძღვრის შემართება და ასეთ პრობლემატურ პიროვნებებს "ჩვეულებრივი" მოძღვარი არასოდეს ეყოლება, არამედ ჩემს თვალში უკვე გმირი მოძღვარი. რომელიც იმაში მაინც დაეხმარება, რომ ხმამაღლა შეძლოს მასთან მაინც მისმა სულიერმა შვილმა ცოდვაზე ტირილი. იმედის მიცემა, რომ დადგემა დრო და უფლის შეწევნით მოსცილდება ამ ცოდვას.

ვიცი, ბევრი ვერ გაიგებს რას ვწერ, მაგრამ ბევრიც გაიგებს და ზედმეტ განმარტებებს არ ვთვლი საჭიროდ , რომ დავწერო.


მოძღვარს გააჩნია - ამას ვიმეორებ კიდევ. მხოლოდ კარგი მოძღვარი არის გარანტი იმისა, რომ შენ არა მხოლოდ განიცადო, არამედ თქვა კიდეც. მადლობა უფალს, რომ მე მყავს ასეთი სულიერი მამა, რომელსაც არასოდეს უღალატია ამ ამბავში საკუთარ თავთანაც კი და მუდამ ვიცი, რომ ის ერთადერთი პიროვნება მაინც არსებობს, ვინც იცის ვინ ვარ და როგორი ვარ და ვინც უერთგულესია ჩემთვის. მადლობა უფალს ამისთვის!

პოსტის ავტორი: Ligia თარიღი: Jun 8 2009, 10:42 AM

იცი ახლა შენ ვინ დამარიგებდა ასე


მარტო მოძღვარი ვერაფერს გახდება, სულ რომ იოანე ოქროპირის სიძლიერის იყოს
მოძღვარს მაქსიმუმ დახმარება შეუძლია, გზა გაჩვენოს, აგიხსნას, მიგითითოს ხოლო ცოდვის თავის დანაბება მხოლოდ და მხოლოდ ადამიანის ძალიან ძლიერ სურვილსა და ნებისყოფაზეა დამოკიდებული და რა თქმა უნდა უფლის დახმარებით, საკუთარი ძალები ადამიანს ამოეწურება როცა იქნება და მერე სასოწარკვეთილებაში ჩავარდება

მოკლედ როგორც ჩვენი პატრიარი ამბობს საჭიროა სინერგია, უფლის და ადამიანის ნების თანაკვეთა, და ამ შემთხვევაში უკვე გამოცდილი მოძღვარი დაგეხმარება მცირე გადახვევებიდან (თუნდაც დიდი) ისევ სწორ გზაზე დადგომაში


ნანას ვეთანხმები იმაში რომ შეიძლება მოძღვარმა დაგაკომპლექსოს, მაგრამ აქაც არ დაგვავიწყდეს რომ უფალი მოწყალეა, მონანულს რომ დაგვინახავს აუცილებლად მიგვიყვანს იმ ადამიანამდე ვისთანაც შეგვეძლება ჩვენი ცოდვების ბოლომდე ხმამაღლა აღიარება, თუ ერთმა დაგაკომპლექსა ნუ გაჩერდები და საერთოდ აღსარებაზე უარის თქმას სხვა მოძღვარის მონახო ჯობია


მარიამ ეგვიპტელი 40 წელი მარტო იყო და ბოლოს მასთანაც მიიყვანა უფალმა მოძღვარი, ასე რომ "ცუდ მოძღვარსაც" ნუ დავაბრალებთ ჩვენს გულცივობას და გულისაცრუებას და აღსარებაზე უარის თქმას.



პ.ს. ახლა ბოროტი რის ბოროტია თუ თავი დაგანება იძინებდეს მაინც ხანდახან გრაფიკი გვეცოდინებოდა და დღეში რამდენიმე საათი მაინც არ შევცოდავდით

პოსტის ავტორი: მაშიკო თარიღი: Jun 8 2009, 10:54 AM

ზოგადად რო ვეტყვით მოძღვარი განსაზღვრავს მაგას კიდევ უფრო დაგვაკონკრეტებინოს თუ არა. დაგვისვამს კითხვებს..

პოსტის ავტორი: leluka თარიღი: Jun 8 2009, 12:24 PM

staywhite

მადლობა ნან, მეც მასე ვფიქრობ

პოსტის ავტორი: Giorgi_Roganeli თარიღი: Jun 8 2009, 06:24 PM

მოძღვარზე მართლაც ბევრი რამ არის დამოკიდებული, ახლადმოქცეული ქრისტიანთან მიდგომა-ურთიერთობა ხომ უფრო მეტად სათუთი საქმეა.
ჩემს შემთხვევაში ასე იყო: პირველ აღსარებას სანამ ჩავაბარებდი, მოძღვარმა გამამხნევა, ნუ გეშინია, ისეთი რა უნდა მითხრა, გაგონილი რომ არ მქონდესო;
პირველ საუკუნეებში მორწმუნეები ხმამაღლა იძახდნენ თავიანთ ცოდვებს ყველას გასაგონად და შენ ერთ მღვდელს აღარ გინდა უთხრაო?!
ჰოდა, გადავლახე რუბიკონი და ჩავაბარე პირველი აღსარება რაც შეეხება ცოდვების დაკონკრეტებას: მღვდელმა შეიძლება გამოგკითხოს კიდეც ვთქვათ
განკითხვის ცოდვის შესახებ, მაგრამ დიდ ინტერესს არ უნდა იწვევდეს ის, თუ რა სიტყვებით და ვისთან ერთად განიკითხე მავანი...

სინანული უნდა ახლდეს აღსარებას და მღვდელი რომ შენდობის ლოცვას წამიკითხავს, მჯერა, რომ სულიწმინდა უჩინოყოფს აღსარებაში ნათქვამ ცოდვებს.
როგორც ყველაფერს, აღსარების თქმასაც პრაქტიკა სჭირდება და ამას პირველ და მომდევნო რამდენიმე აღსარებაში ალბათ ვერ შევიძენთ.

ვისაც პირველი აღსარება უჭირს, ეს ბრძოლაცაა ალბათ, მაგრამ სწორი ყოფილა მიდგომა, რომ სირცხვილია ცოდვების ჩადენა და არა მათი აღიარება აღსარების დროს.

პოსტის ავტორი: Ligia თარიღი: Jun 8 2009, 06:27 PM

პირველ აღსარებაზე თავისთავად

მაგრამ მგონი აქ უკვე ვისაც უკვე რამდენჯერმე (ბევრჯერ) აქვს ჩაბარებული, მაგაზეა საუბარი

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Jun 9 2009, 04:29 AM

სანამ გავარკვევდე რაზე კამათობთ მანამ ამ სტატიას გაეცანით

ეპ. ილარიონ ალფეევი

Покаяние

"Покайтесь, ибо приблизилось Царство Небесное" (Мф. 3:2) - с этих слов Иоанна Крестителя начал Свою проповедь Иисус Христос (Мф. 4:17). Греческое слово metanoia ("покаяние") означает "перемена ума". Проповедь Христа стала призывом к радикальному изменению образа мысли и образа жизни, обновлению ума и чувств, отказу от греховных дел и помыслов, преображению человека. Синонимом покаяния является часто встречающееся в Библии слово обращение: "Обратитесь каждый от злого пути своего и исправьте пути ваши и поступки ваши" (Иер. 18:11). Обращение есть отвращение к греховной жизни и возвращение к Тому, от Кого мы ушли, от Кого отпали, от Кого отвернулись. Кающиийся человек подобен блудному сыну из евангельской притчи (Лк. 15:11-24): живя в грехе, он удаляется от Бога, но после многих невзгод, "пришед в себя", решается вернуться к Отцу. Покаяние начинается с раскаяния и обращения ("пришед в себя"), которые перерастают в решимость ("встану, пойду") и заканчивается возвращением к Отцу ("встал и пошел"), исповеданием грехов ("я согрешил"), прощением от Бога ("принесите лучшую одежду"), усыновлением ("этот сын мой") и духовным воскресением ("был мертв и ожил, пропадал и нашелся").

Таинство покаяния, называемое также исповедью, установлено Церковью в глубокой древности. В Деяниях говорится, что "многие из уверовавших приходили (к апостолам), исповедуя и открывая дела свои" (Деян. 19:18). С исповеди начиналась христианская жизнь бывших язычников. Практиковались иногда публичная исповедь перед всей общиной (к V веку она исчезает), а также исповедь перед несколькими священниками. Чаще, однако, исповедь была тайной. В христианской традиции Церковь воспринимается как духовная "врачебница", грех - как болезнь, исповедь - лечение, священник - врач: "Ты согрешил? Войди в церковь и покайся в своем грехе... Здесь врач, а не судья; здесь никто не осуждается, но каждый принимает отпущение грехов" (святитель Иоанн Златоуст).[1] В чине исповеди сохраняются слова: "Внемли убо, понеже бо пришел еси во врачебницу, да не неисцелен отъидеши". Грех является падением, заблуждением человека: исповедь помогает ему подняться и выйти на верный путь.

Христианину все грехи прощены в Крещении. Однако "несть человек, иже жив будет и не согрешит", и после Крещения он вновь допускает грехи, оседающие в его душе, как грязь и чернота, лишающие его полноты жизни в Боге, потому что ничто нечистое не может войти в общение с Пречистым Богом. Святые Отцы называли покаяние "вторым крещением", подчеркивая его очищающее, обновляющее и освежающее действие: "Покаяние есть возобновление Крещения. Покаяние есть завет с Богом об исправлении жизни... Покаяние есть примирение с Господом чрез совершение добрых дел, противоположных прежним грехам. Покаяние есть очищение совести" (Иоанн Лествичник).[2]

Кающийся на исповеди острее ощущает свою греховность, и это сознание способствует исправлению его жизни. Показательно, что те, кто исповедуются редко или не исповедуюется вовсе, как правило, совсем не чувствуют себя грешниками: "живу, как все", "есть и похуже меня", "зла никому не делаю", "кто ж без греха в наши времена?" - чаще всего можно услышать от таких людей. А исповедующиеся регулярно всегда находят в себе множество недостатков и стараются бороться с ними. Этот парадокс объясняется тем, что, как пыль и грязь видны только там, где есть свет, а не в темной комнате, так и греховность человека становится для него явной по мере того, как он приближается к Богу, Который есть Свет, а вне Бога не может быть ясного видения грехов, потому что все помрачено и замутнено.

Исповедь приносится Богу, и священник - только "свидетель", как сказано в чинопоследовании таинства. Зачем нужен свидетель, когда можно исповедоваться Самому Богу? Церковь, устанавливая исповедь перед священником, несомненно, учитывала субъективный фактор: Бога многие не стыдятся, так как не видят Его, а перед человеком исповедоваться стыдно, но это спасительный стыд, помогающий преодолеть грех. Кроме того, священник является духовным руководителем, помогающим найти верный путь для преодоления греха. Исповедь не ограничивается только рассказом о грехах, она предполагает и совет священника, а также в некоторых случаях эпитимию - наказание или нравственное предписание для уврачевания греха.

Перед началом исповеди священник предупреждает, что она должна быть полной; в случае, если кающийся по стыду или по другой причине скрывает грехи, таинство считается недействительным: "Не стыдись и не бойся и не скрывай ничего от меня, будешь иметь сугубый грех". Прощение человек получает на исповеди тоже полное и всецелое: "Я, недостойный иерей, властью Его, мне данной, прощаю и разрешаю тебя от всех грехов твоих во имя Отца и Сына и Святого Духа". Прощаются ли забытые грехи? Однозначного ответа на это нет, хотя в молитве говорится именно о прощении всех грехов. Как правило, если человек после исповеди вспоминает забытый грех, он кается в нем на следующей исповеди. Впрочем, если исповедь бывает не слишком редко, человек не успевает забыть свои грехи.

Священник наделен от Бога правом объявлять от имени Бога прощение грехов. Господь Иисус Христос сказал апостолам: "Что вы свяжете на земле, то будет связано на небе, и что разрешите на земле, то будет разрешено на небе" (Мф. 18:18). Эта власть "вязать и решить" перешла, как верует Церковь, от апостолов к их преемникам - епископам и священникам.

С тех пор, как причащение мирян за каждой Литургией перестало быть нормой и сменилось практикой редкого или ежегодного причащения, таинство исповеди, естественно, стало предварять причащение. В Русской Церкви этот обычай постепенно привел к возникновению теории, согласно которой причастие мирян в отличие от духовенства вообще невозможно без исповеди. На практике это приводит к тому, что по большим праздникам в очередь на исповедь выстраиваются сотни людей, желающих причаститься, а сама исповедь сводится к трем фразам, сказанным в спешке, или только к чтению разрешительной молитвы, которая воспринимается как "допуск" к причастию. В этой практике, по мнению протопресвитера Александра Шмемана, сказывается юридическое отношение к таинству, когда прощение грехов вытекает не столько из раскаяния человека и произошедшего вследствие этого раскаяния примирения его с Богом и воссоединения с Церковью, сколько из власти священника; акцент переносится с покаяния на разрешительную молитву, которая воспринимается как самый важный момент таинства.[3] В Церквах греческого Востока исповедь не связана с причащением, что иногда приводит к обратной крайности: люди вообще не знают, что такое исповедь, и причащаются, не очистив совесть.

Греческая Церковь не знает также русской практики так называемой "общей исповеди", когда по причине большого стечения народа священник не беседует с каждым в отдельности, а лишь сам вслух перечисляет грехи, и верующие отвечают "каюсь", или "грешен", или ничего не отвечают; после чего прочитывается молитва и все подходят "под разрешение", а иногда и разрешительная молитва читается для всех сразу ("прощаю и разрешаю вас"). На рубеже XIX-XX столетий святой Иоанн Кронштадтский практиковал общую исповедь, однако это было сделано по особому разрешению Святейшего Синода, и сама исповедь скорее напоминала древние публичные исповеди, чем те, что практикуются сегодня, так как все присутствующие одновременно называли свои грехи вслух. В послереволюционной России общая исповедь стала повсеместной из-за нехватки храмов и священников. Будучи вынужденной мерой, она, однако, не должна полностью подменить собой частную исповедь, благодатное и спасительное действие которой известно всякому верующему по опыту.



--------------------------------------------------------------------------------

Примечания:

1.PG 49, 292.^

2. Лествица 5, 1 [Ioannou tou Sinaitou Klimax. Sel. 115].^

3. Протопресвитер А. Шмеман. Об исповеди и причастии (каноническая записка). С. 12.^

პოსტის ავტორი: VisualBB თარიღი: Jun 9 2009, 07:12 AM

ეხლა ძალიან ბევრი მოძღვარი, ფურცელზე დაწერილს იბარებს, მაგალითად ჩემი მოძღვარიც, ალბად იმიტომ, რომ დრო არ არის, ამდენმა ადმიანმა, რომ ჩააბაროს, და რავიცი, მინდა, რომ სიტყვით ვთქვა აღსარება რა ვქნა

პოსტის ავტორი: damiane80 თარიღი: Jun 9 2009, 09:43 AM

მე მაგალითად ჩამიბარებია ფურცელზე დაწერილი აღსარება, თუმცა წერის დროს მქონდა სინანულის განცდა და გულით მინდოდა მონანიება. მე მგონი ასეთი აღსარება მისაღები შეიძლება იყოს. თან პრაქტიკული თვალსაზრისითაც აქვს პლიუსები, ცოდვები არ გავიწყდება. გარდა ამისა, როცა აღსარების მსურველთა რიგი დგას, მე პირადად კონცენტრაცია (სინანულისაკენ) მიჭის სიმართლე რომ ვთვქა, ამიტომ ალბათ ზოგჯერ შესაძლებელია ფურცელზე დაწერო აღსარება. მით უფრო, რომ როგორც ვიცი, შემორჩენილი არი ზოგიერთი მამის დაწერილი აღსარებაც. მაგ : წმ ავგუსტინესი თუ არ ვცდები.

პოსტის ავტორი: VisualBB თარიღი: Jun 9 2009, 09:58 AM

damiane80
ხო, მაგრამ ზოგეჯერ ისეთი რამე გაქვს მოსაყოლი, რომ ფურცელზე ვერ დაწერ, მაგრამ შეიძლება.

მე ერთხელ მაქვს სიტყვითჩაბარებული აღსარება ძალიან პატარა ვიყავი მაშინ, თავად მოძღუარი მეკითხებოდა, ჭიანჭველებს თუ კლავო და დედას თU აბრაზებო და ა.შ ბუნებრივია მაშIნ არ მესმოდა კარგად, მის შემდეგ, დავდიოდი ეკლესიაში, მაგრამ შაბათ კვირას არა, არც ზიარების დროს, რამოდენიმე მძიმე მარხვა დავიცავი, მაგრამ ეკლესიაში არ მივსულვარ აღსარებაზე, არც ვზიარებულვარ, და ეხლა აღდგომის ბოლო კვირიდან ან ოდნავ ადრე, უფრო მოვექციე რწმენისკენ, და უფრო შევიცანი თავი ცოდვილად და უფრო და უფრო მებრძვის ბოროტი, ხანდახან, რომ ვთქვა მეშინია კიდევაც, და ღამეები არ მძინავს << სიმართლეა ფიზიკურა ვერ ვიძIნებ ისეთI ფიქრები მაქვს, და ვცდილობ, ფხიზლად ვიყო,

და მინდა მოვუყვე მაგრამ რა ვიცი ფურცლით არ მინდა მიდნა სულ მოვუყვე ყველაფერი,

ისე, ეხლა მონასტერში უნდა წავიდე (ალბად) და იქ ჩავაბარებ რომელიმე მამაოს, იმიტომ, რომ აქ ფიზიკურად შეუძლებელია სიტყვიერად მოუყვე აღსარება, და ხომ შეიძLება ასეთI რამე?

პრობლემა არამაქვს ჩემ მოძღუართან მოყოლის, უბრალოდ ფიზიკურად შეუძLებელია.


თუ არ ვცდები კურთხევა უნდა მომცეს მოძღუარმა,რომ სხვას ჩავაბარო

პოსტის ავტორი: damiane80 თარიღი: Jun 9 2009, 10:09 AM

[quote name='VisualBB' date='Jun 9 2009, 09:58 AM' post='506342']
damiane80

და მინდა მოვუყვე მაგრამ რა ვიცი ფურცლით არ მინდა მიდნა სულ მოვუყვე ყველაფერი,[/quote]

საუბარით ჯობია რა თქმა უნდა, ოღონდ მშვიდ ვითარებაში და აუჩაქარებლად.

პრობლემა არამაქვს ჩემ მოძღუართან მოყოლის, უბრალოდ ფიზიკურად შეუძLებელია,[/quote]

არასამუშაო საათებში უნდა მიხვიდე ანუ შაბათ-კვირას კი არა შუა კვირაში.

პოსტის ავტორი: მაშიკო თარიღი: Jun 9 2009, 10:31 AM

ფურცელზე დაწერილი მეც ჩამიბარებია, მაგრამ იმ საკითხების ირგვლივ ვესაუბრები კიდეც. შაბათ-კვირას ბევრი ხალხია და ამიტომ შუა კვირაში მივდივარ. ზოგჯერ მხოლოდ სასაუბროთაც მივდივარ.
საუბარი აუცილებელია მოძღვართან სხვანაირად განტვირთული მოდიხარ ეკლესიიდან და თან რჩევებსაც მოგცემს

პოსტის ავტორი: Ligia თარიღი: Jun 9 2009, 10:39 AM

ისა და სანამ მაგის კურთხევას აიღებდე, იქნებ აუხსნა რომ სალაპარაკო გაქვს და რაღაც გაწუხებს, , არ მგონია ახლა დრო ვერ გამონახოს
თუმცა შეიძლება 4 ჯერ უარით გაგისტუმროს აი დღეს არა და მერეო,, ამასაც თავისი მიზეზი ექნება აუცილებლად მაგრამ ბოლოს მაინც გამოვა და კარგადაც მოიოხებ გულს.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Jun 9 2009, 12:22 PM

სწრაფი აღსარება ფურცელზე რომ იწერება, გამოწვეულია იმით, რომ აღსარებას ვიტოვებთ ზიარების წინ, ან შაბათს საღამოს ლოცვაზე ან კვირას, როცა ეგ შეცდომაა, აღსარების ჩაბარება უნდა მოხდეს შუა კვირაში, სპეციალურად დადგენილ დროს, ცალკე ოთახში პირისპირ ჯდომით და ცოდვების აღიარებასთან ერთად, მასზე მოძღვართან საუბრით,ასე რჩევაც, შენდობაც და ყველაფერი მშვიდად და გულიანად ხდება.

პოსტის ავტორი: Ligia თარიღი: Jun 9 2009, 01:32 PM

ეჰჰჰ, კაიროს რომ შემეძლოს ყოველთვის შუა კვირაში მისვლა სანამ ვაჟას ბოლოდან 6.30 ზე ვარკეთილში გახვალ თან გზაში საცობებში მოყვები ...

პოსტის ავტორი: damiane80 თარიღი: Jun 9 2009, 02:51 PM

შენ ჯვართამაღლების ტაძრის მრევლი ხომ არ ხარ, იქ არის ეგ ძალიან მოწესრიგებულად

რაც შეეხება წერილობით აღსარებას, მე ვწერ ხოლმე მას მშვიდ გარემოში, ხანდახან საგალობლების ფონზე და ვცდილობ მაქსიმალურად გულწრფელად. ეს არ არის ხოლმე მხოლოდ ცოდვების ჩამოთვლა (თუმცა ზოგჯერ ასეც ხდება), არამედ ის რასაც ზეპირადაც ვიტყოდით. მაშინ რატომ ვწერ?, იმიტომ, რომ ასე უფრო მეტი რამე მახსენდება და სიმართლე ითქვას, უფრო მოსახერხებელიცაა ასე.

პოსტის ავტორი: VisualBB თარიღი: Jun 9 2009, 03:15 PM

Ligia

რომელ კვარტალში ცხოვრობ? და კორპუსი?

პოსტის ავტორი: Ligia თარიღი: Jun 9 2009, 03:57 PM

არ ვცხოვრობ ვაჟაზე , ვმუშაობ სულ ბოლოში

პოსტის ავტორი: LEXO_931 თარიღი: Jun 9 2009, 03:58 PM

ეგ კარგი იდეაა ოღონდ ერთი რამ გასათვალისწინებელია .. მე რო დავუშვათ ოთხშაბათს ჩავაბარე აღსარება და კვირას მინდა ვეზიარო ამ 3-4 დღეში მე იმდენს შევცოდავ კიდე რო ხოდა ამიტომ შაბათ საღამოს ლოცვის მერე ვაბარებ აღსარებას დაწერილს სადაც ყველაფერ იმას ვწერ რაც მე მაწუხებს და ეკლესიიდან რო მოვდივარ იმ კანონების შესრულებას ვუნდები რომელიც მენიშნება აღსარების შესაბამისად... ასე რო ცოდვისთვის დრო აღარ მრჩება და უფრო სუფთა გულით ვეზიარები...(ჩემი აზრით)

პოსტის ავტორი: Ligia თარიღი: Jun 9 2009, 04:10 PM

ოთხშაბათს რომ ჩააბარებ აღსარებას , ხომ მოგცემს კანონებს, შაბათამდე შეასრულე და 3-4 დღეში რას ქვია იმდენს შევცოდავ - რა წინასწარ საიდან ამბობ, კანონებს რომ შეასრულებ მოგეხმარება, თან შენი ნებისყოფა, და რაც მთავარია უფლის იმედი ხომ დაგეხმარება და ამ 3-4 დღეში მეტ ძალას მოგცემს რომ ცოდვებს ებრძოლო


რაც შეეხება 3-4 დღის ცოდვებს, მაგისთვის შეიძლება კიდევ მიხვიდე შაბათს საღამოს, ამჯერად უკვე აღარ დაგჭირდება რჩევა დარიგებები და ახსნები, ეტყვი გულწრფელად და მორჩა, მალევე წამოხვალ

პოსტის ავტორი: LEXO_931 თარიღი: Jun 9 2009, 04:46 PM

ნუ ეგეც მართალიაა მაგრამ უკვე იმდენად შევეჩვიეთ ამ სახით აღსარებას რო ალბათ გამიჭირდებაა...იმ შაბათს მე იმას იმ ყველაფერს რაც მინდა მაინც ვუწერ და რჩევებზე ტაძრის გარეთ ისედაც მივმართავ...თუმცა ჩემი აზრით ყველას ჯობია მონასტრული წესიი ანუ იმ ოთხშაბათს მიხვიდე და დაწვრილებით მოუყვე როგორ ცხოვრობ რა გიჭირს (სულიერებაში) რა ცოდვებს ჩადიხარ...და მერე შაბათის ცისკრის მერე ცოდვების ჩამონათვალი მიუტანო და მან პირდაპირ შენდობის ლოცვა წაგიკითხოს

პოსტის ავტორი: Ligia თარიღი: Jun 9 2009, 06:16 PM

მიუტანო არა მიიტანო და წაიკითხო თვითონ ოღონდ იქვე ჩამოწერილი არა, სანამ ლოცვაზე მიხვალ სახლში მოემზადე,

პოსტის ავტორი: LEXO_931 თარიღი: Jun 9 2009, 06:37 PM

ხო რა ჩვენც ეგრე ვიქცევით.სახლში ცამოვწერ ჩამონათვალს და მერე ოლარს რო გადამაფარებს ვაძლევ და თვითონ კითხულობს.

პოსტის ავტორი: inaina თარიღი: Jun 9 2009, 06:56 PM

ვეძებ ასეთ მოძღვარს და ვერ ვნახე
ახლა ერთ ერთ მამოსთან გადავწყვიტე მისვლა და მინდოდა ჩაბარება და პარასკევს მოდი და ვნახოთო
სულაც არ მინდა მისვლა და არც მივალ
მე მეგონა სიხარულით მიმიღებდა(რასაც ვიყავი მიჩვეული მამა თეოდორესაგან)და ასე ცივ მიღებას არ ველოდი
ღირსი ვარ ალბათ
მაგრამ მაინც მტკივა გული და
მენატრება აღსარების თქმა

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Jun 9 2009, 08:26 PM

ფურცლით აღსარების ჩაბარებას აქვს მხოლოდ ერთი გამართლება, არ დაგავიწყდეს, ამისათვის სია უნდა გაკეთდეს,დანარჩენი შესაცვლელია.
არც ისაა აუცილებელი 3 წუთიან შეზღუდულ დროში ვიღაცა რომ გყავს სამი ნაბიჯით უკან და ხშირად ესმის კიდეც...
აღსარებამ უნდა გადავიდეს არა ზიარების დამხმარე საშუალებად, არამედ სერიოზულ, ცალკე საიდუმლოდ.
ანუ ოთხშაბათის აღსარება ღრმაა და საფუძვლიანი, ზიარების წინ თუ მოხდა რაიმე გაუთვალისწინებელი მხოლოდ მაშინ...
ასე რამოდენიმე ეკლესიაში
ჯვართამაღლებაში არ ვიცოდი ( არ ვარ საქართველოში), ჩემს დროს მასე იყო პეტრე-პავლეში...
კაიროსი!

პოსტის ავტორი: მაშიკო თარიღი: Jun 10 2009, 09:46 AM

მოძღვარიც ადამიანია და შეიძლება იმ დროს დაღლილი იყო და ალბათ უნებლიეთ გამოუვიდა ეგრე....
თუ არადა მაშინ სხვა მოძებნე...

პოსტის ავტორი: inaina თარიღი: Jun 10 2009, 10:07 AM

უკვე მესამე მოძღვარს მოუვიდა ასეთი რამე ჩემთან
პირველ მოძღვართან აღსარების სათქმელად მისული,ძალიან ცუდად ვარ,სახლში მივდივარ და მერე მოდიო(ვერც მერე მივედი და საერთოდ ვეღარ მივედი მერე,ისეთი პრობლემები მქონდა პირადი),დიდი ხანი გავიდა და მომერიდა თავის გამეხსენებინა,"აი მე ისა ვარ და ისა და ის რომ გითხარით" და ასე შემდეგ,არც ემახსოვრებოდა დარწმუნებული ვარ
მეორე მოძღვარი,ჩავაბარე აღსარება და იმ ტაძრიდან სად გადაიყვანეს არ ვიცი,იმავე ტაძრის მეორე მოძღვარმა ასე განმიმარტა,კი არ წავიდა გავუშვითო,რომელიც მე სრულებით არ მაინტერესებს რატომ წავიდა და როგორ წავიდა,იმიტომ რომ ჩემი განსახილველი არაა რომელიმე მოძღვრის რაიმე ქცევა,არც ცუდად მომჩვენებია მე ის მოძღვარი და რატომ წავიდა უფლის განსასჯელია ეს მხოლოდ...
ეს მესამე იყო,რომ ვუთხარი და ძალიან ცივად მითხრა,პარასკევს მოდი და ვნახოთო
ალბათ უღირსი ვარ და ამიტომაც ვერ მოვიპოვე მათი კეთილგანწყობა,არადა ძალიან მწყურია მამაშვილური ურთიერთობა და დამრიგებელი ადამიანი,რომელსაც დავემორჩილები
ნეტა ის დრო დაბრუნდებოდეს,13 წლის რომ ვიყავი და ზიარების შემდეგ, ტაძრიდან გამოსული მიწას რომ ვერ ვგრძნობდი ფეხქვეშ...

პოსტის ავტორი: მაშიკო თარიღი: Jun 10 2009, 10:19 AM

4 წლის წინ მეც შენს დღეში ვიყავი და ამიტომ კარგად მესმის შენი. ჯერ ერთ მძღვართან მივედი მერე მეორესთან და ბოლოს ეხლა ვისთანაც ვარ ის მესამეა. პირველ ორთან აღსარება არც მითქვამს. ეხლა ვისთანაც ვარ თავიდან მომეჩვენა რომ ცივად მიმიღო... მე ვფიქრობ რომ მომეჩვენა იმიტომ რომ ძალიან თბილი ადამიანია.
მე გირჩევ რომ რადგანაც მასეა ჯერ მოძღვარს დაუახლოვდე და მერე მიხვიდე აღსარებაზე. ქუთაისში რომ ცხოვრობდე მე დაგეხმარებოდი. მე კარგად მესმის შEნი. ყველას აქვს უფლება ყავდეს მოძღვარი და უღირსობა მაგასთან კავშირში არ არის. "ეძიებდე და პოვებდეო" წმინდა წერილში წერია.
იქნებ ვინმე ახლობელს თხოვო დახმარება, გაიკითხე ვინ არის გამოცდილი მოძღვარი.

პოსტის ავტორი: Ligia თარიღი: Jun 10 2009, 10:20 AM

ძალიან კარგია როცა ცალკე დღეს აბარებ აღსარებას , მაგრამ როცა მუშაობ და გვიან გიწევს მისვლა, მოძღვარიც ახლა სადამდე დაგიცდის, დილიდან მოსული თან,

ახლა სამსახურიდან კიდევ ადრე არავინ გაგათავისუფლებს, აქაო და აღსარებაზე მივდივარ და გამიშვიო, პრობლემებია ყველგან ადრე გაშვებებზე, ერთხელ და ორჯერ კი, მაგრამ 2-3 კვირაში ერთხელ ახლა რავარია



თორე სულ ამბობს ჩემი მოძღვარი, როცა სალაპარაკო გაქვთო მოდით სხვა დღეებშიო, და მომუშავე ხალხძე გამონაკლისებს დავუშვებო, მაგრამ ეს მომუშავე ხალხი საბოლოო ჯამში ბლომად ვგროვდებით

მასეთებს კვირას წირვის მერეც გვიბარებს ხოლმე და ხანდახან შაბათს საღამოსაც დაგვიჯდება და კარგა ხანი გვესაუბრება

სამაგიეროდ სახლში მიდის ღამის 9-10 საათზე და სული აღარ უდგია

პოსტის ავტორი: inaina თარიღი: Jun 10 2009, 10:32 AM

ყველა აღიარებს,რომ ქალაქელი მოძღვრები განიცდიან დროის მწვავე დიფიციტს სამწუხაროდ იმდენი ადამიანი დადის არსარებაზე,რომ მეჩვენება,თითქოს ამან უკვე მექანიკური სახე მიიღო,რადგან ამ ცხრილებით ხელში დგანან და მერე ჩამოარაკრაკებენ ხოლმე,მერიდება კიდევაც იმ რიგში ჩადგომა,რადგან მე მინდა ამოვხეთქო და ვიტირო კიდეც და ამისი სხვების თვალწინ გაკეთება არ შემიძლია

"ღმერთო,ღმერთო ჩემო,შენდამი აღვიმსთობ;სწყურიან შენდამი სულსა ჩემსა;რაოდენჯერ-მე არს ხორცი ესე ჩემი ქუეყანასა ამას შინა უდაბნოსა,უგზოსა და ურწყულსა?ესრეთ წწმიდასა შინა გეჩუენე შენ,რაითა ვიხილო მე ძალი და დიდებაი შენი"
62 ფსალმუნი

ამას რომ ვკითხულობ მაშინ განსაკუთრებულად მენატრება ტაძარში მისვლა

იმედია მეშველება რამე

პ.ს.
ისე ქუთაისელი მოძღვრები მართლაც ძალიან საყვარელი და ხუმარა მამაოები არიან
მეც ვიცნობდი ერთი-ორს და სხვებისგანაც ვიცი
ძალიან თბილები და უშუალოები არიან

პოსტის ავტორი: მაშიკო თარიღი: Jun 10 2009, 10:43 AM

მაგისთვის შუა კვირაში უნდა მიხვიდე.... და დრო ექნებათ უფრო.
მე მისვლას თუ ვერ ვახერხებ ვრეკავ და ისე ვესაუბრები. და რჩევა დარიგებებსაც ვიღებ,ვერ წარმომიდგენია თვეში ერთხელ რომ მივიდე მხოლოდ აღსარებაზე და მხოლოდ ამით შემოვიფარგლო. აღსარება სხვაა და ისე საუბარი როგორც საკუთარ მშობელთან ეს კიდევ სულ სხვაა...
ბევრ მამაოს ვიცინობ, იუმორით სავსენი არიან კი
ხვალ ერთ-ერთი მამაო მეყოლება სტუმრად სახლში და ძალიან მიხარია... აქ ფორუმზეც არის ხოლმე.

პ.ს. იმდენად ხშირად დავდივარ მოძღვართან შეკლული მყავს ხელში რაა

პოსტის ავტორი: Ligia თარიღი: Jun 10 2009, 02:46 PM

მექანიკურ სახეს მხოლოდ მაშინ მიიღებს თუ ადამიანი მიდის თვითონ მექანიკურად აღსარებაზე, ამ შემთხვევაში მოძღვარს ჩვენს გამექანიკურებას ნუ დავაბრალებთ


რიგში ჩადგომა მოსარიდებელი ნამდვილად არ არის, და ამოხეთქვას და ტირილს რიგში ჩადგომითაც მოახერხებ, რადგანაც როცა შემს ცოდვებს დასტირი, შენს ირგვლივ რა ხდება და ვინ რას იფიქრებს და ვაიმე სხვები რას იტყვიან და ვიუმე სხვა არ შევაწუხო სულ არ გადარდებს

და საერთოდ არ მგონია რომელიმე მოძღვართან მიხვიდე და აუხსნა რომ დალაპარაკება გინდა, "გავრცობილი" არსარება გინდა და უგულოდ მიგიღოს
ერთხელ ცივად მიღება მის გულცივობას სულაც არ ნიშნავს, პირველად იყავი და არ ჩათვალა შეიძლება საჭიროდ რომ "გაგშინაურებოდა"

და ის კიდევ რომ რატომღაც უმეტესობა ადამიანებისა მომღიმარ და ხუმარა მოძღვრებს ვეძებთ, და რისთვის, ნუთუ იმისთვის რომ ჩვენი აღსარების გაიოლება გვინდა და ეკლესიური ცხოვრების თანამედროვე ცხოვრებისთვის მორგება?
რა საჭიროა აღსარების დროს ხუმრობა, სიცილი და გაშინაურება და ე.წ. ფამილიარობა?
ჩვენ ხომ ისედაც რაღაცნაირად ზედმეტად ემოციურად ვყვებით ჩვენს აღსარებას, და თვითონ აღსარებაშიც კი ვფარისევლობთ და ვკეკლუცობთ და ამას დამატებული კიდევ მოცინარი მოძღვარი?


მგონია რომ აღსარებათან ჩვენ თვითონ ვიქმნით პრობლემებს და ასე ყველაფერს მოძღვრებს ნუ გადავაბრალებთ
მოძღვარი ვერ გვაცხოვნებს, მხოლოდ დაგვეხმარება

და მაინც გვქონდეს უფლის იმედი, მონანიეს რომ გვნახავს აუცილებალდ მიგვიყვანს იმ ადამიანთან ვისთანაც საჭიროა

პოსტის ავტორი: მაშიკო თარიღი: Jun 10 2009, 06:19 PM

ხშირად მინახავს როცა ტირიან აღსარებაზე. მერე რა მოხდა?
ყველაფერი მიჩვევაზეა ალბათ მოსარიდებელი არაფერია....

პოსტის ავტორი: damiane80 თარიღი: Jun 10 2009, 06:29 PM

ხელწერა იგივეა იმიტომ, რომ ჯვართამაღლების წინამძღვარი ადრე პეტრე-პავლეს ტაძრის მამაო იყო, მე როგორც ვიცი..

პოსტის ავტორი: damiane80 თარიღი: Jun 10 2009, 06:42 PM

რატომ წამოხვედი მამა თეოდორესაგან მერე, ისევ მას ჩააბარე

პოსტის ავტორი: VisualBB თარიღი: Jun 10 2009, 06:45 PM

ნეტა მეც მქონდეს დიდი სინანული, რომ აღსარებისას ვტიროდე,

პოსტის ავტორი: damiane80 თარიღი: Jun 10 2009, 06:48 PM

ვა რა ზუსტად თქვი, ხშირად არის ხოლმე კი ასე, თუმცა არა ყოველთვის. და მაინც ასე თქმა ჯობია სულ უთქმელობას. ის აღსარება, რომლის დროსაც გარშემო აღარავინ გახსოვს, მართლა ბედნიერებაა.

პოსტის ავტორი: მაშიკო თარიღი: Jun 10 2009, 07:01 PM

ხო აბაა მეც მინდა ეგეთი სინანული მაგრამ...

პოსტის ავტორი: inaina თარიღი: Jun 10 2009, 07:17 PM

სინანული ძალიან კარგია რომ გაქვს
ნეტავ მეც მომცა განცდა თვისთა ცოდვათა

პოსტის ავტორი: LEXO_931 თარიღი: Jun 10 2009, 10:39 PM

ეგ ჯობია ყველაფერს..რაც უფრო ხშირად აბარებ აღსარებას უკეთესია..საბედნიეროდ მამაომ იმდენად შეაჩვია ხალხი რო ყოველ შაბათ კვირას და დღესასწაულებზე სულ აბარებენ და ეზიარებიან (85 პროცენტი)...და ვინც მუშაობს კიდე იმათაც უმართლებთ იმიტო რო ხშირად აქვს ღამისთევები...ღამისთევაზე ასე მგონია აღსარებაც და ზიარებაც სხვანაირი..განსაკუთრებულია..

პოსტის ავტორი: Ligia თარიღი: Jun 11 2009, 10:39 AM

ეტყობა ჯერ არ გინდა რომ გქონდეს განცდა თვისთა ცოდვათა, რადგან რომ გინდოდეს აუცილებლად მოვიდოდა

რაც შეეხება პირად პრობლემებს, ეცადე ეგ მეორე პლანზე გადადო, პირველი შენი სულია და სულს უნდა მიხედო, და პირადი პრობლემებიც მოგიგვარდება თავისთავად

მქონდა მე მსგავსი პრობლემები, პირადი არ იყო, მაგრამ რაც იყო რა, ხოდა რატომღაც ტაძარში სიარულს შევეში, დროს აღარ დავკარგავთქო (აზროვნებაა გადასარევი - ტაძარში სიარულით დროის არ დაკარგვა) აი სახარებისეულ მდიდარივით მომივიდა დიდი ბეღელი რომ ააგო, აქაო და დავისვენებო , ხოოოოდა ფაქტიურად დეპრესიაში ჩავვარდი, ოღონდ ცოტა ხნით და ვერც იმ ჩემს პრობლემას ვუშველე და სული უარესად დავიზიანე


მესმის შენი ახლა ქმარი გყავს 2 საყვარელი გოჭუნა სახლში და შეიძლება ჩემთვის უფრო ადვილი სათქმელია, (უქმრო, უშვილო, უსაქმროვო ვარ ) მაგრამ რა ვიცი თუ მოინდომებ უფალი აუცილებლად დაგეხმარება

პოსტის ავტორი: მაშიკო თარიღი: Jun 11 2009, 01:24 PM

მეც მქონია განშორების დღეები და უარესად გავხდი... უარესად კი არა გონს რომ მოვედი ჩემი თავი მეზარებოდა...

პოსტის ავტორი: inaina თარიღი: Jun 11 2009, 02:52 PM

ნუ ეგ სასაუბრო ახლა პირადულზე გადადის
ხდება ხოლმე რომ უფალს შორდები და მერე კვლავ უახლოვდები,
ხოლო რაც შეეხება "განცდას თვისთა ცოდვათა" ეს ურთიერთობაა პირადი უფალთან და ამაზე საუბარი არც უნდა დაგჭირდეს სადმე,გარადა სულიერი მოძღვრისა,საიდუმლოა რა მოკლედ აღსარება





ახლა უფრო მცალია სულისთვის შენ წარმოიდგინე,ვიდრე ადრე
რა ვიცი,ჩემს შემთხვევაში ასეა და სხვისი რა მოგახსენო

პოსტის ავტორი: Ligia თარიღი: Jun 11 2009, 04:09 PM

ხოდა მაშინ ცოტაც მოითმინე და უფალი აუცილებალდ მიგიყვანს იმ პიროვნებასთან ვისთანაც საჭიროდ ჩათვლის

პოსტის ავტორი: inaina თარიღი: Jun 26 2009, 08:07 PM

ეს პოსტი გამომრჩენია
სორიი

მამა თეოდორესგან 13 წლისა მივედი და გულში ჩამიკრა როგორც საკუთარი შვილი
15 წლისა კი ჩემს და მამაოს შორის ეშმაკი ჩადგა
ხოდა მე და ჩემმა დაქალმა(რომელსაც მოგვიანებით სამუდამოდ დავშორდი)
სიგარეტები მოვწიეთ ერთხელ და მერე სულ ვეწეოდით
ჰოდა მამოს რომ ვუთხარი
ისე ეწყინა კინაღამ გული შეუწუხდა და სასტიკად დამტუქსა
ასე მითხრა,აღარ მოხვიდე,თუ კიდევ გააკეთებ მაგასო
მას მერე დიდი დრო გავიდა და მართლაც აღარ მივედი,
როცა მივედი,ვთხოვე,ჩვენსკენაც გაიხსნა ეკლესიები და იქ გადავალ მამა გიორგისთან მეთქი და გულდაწყვეტილმა მომცა კურთხევა
მამა გიორგი შესანიშნავი მოძღვარი და ადამიანია,მაგრამ როგორი ბედნიერიც მამა თეოდორესთან ვიყავი,ისე ვეღარ შევძელი ცხოვრება.
ამის მერე გერმანიაში წავედი სასწავლებლად და რომ ჩამოვედი მერე გავთხოვდი და მერეღა მოვიცალე სულიერი ცხოვრებისთვის,თუმცა მამა თეოდორესთან ვერ აღვადგინე ურთიერთობა,მამა გიორგი კი ჩემგან ძალიან შორსაა...


ჩემი რჩევაა
ყველას
ვისაც ჩემი აზრი გაინტერესებთ

არ დაკარგოთ მოძღვარი უბრალო მიზეზის გამო,

ჩემთვის ის ყველაზე ძვირფასი ადამიანი იყო,ვისაც კი ვიცნობდი დღემდე
და საშინლად მწყდება გული,რომ ასე უბრალოდ ვიწყინე მისგან ერთი აკრძალვაც კი.
ახლა არც სიგარეტებს ვწევ და არც კი მომივა აზრად ასეთი რამე და სულის მოძღვარი კი დამაკარგინა ამ უბრალო მიზეზმა

პოსტის ავტორი: მაშიკო თარიღი: Jun 28 2009, 01:07 PM

inaina
იქნებ როგორმე აღადგინო ურთიერთობა მამა თეოდორესთან

პოსტის ავტორი: damiane80 თარიღი: Jul 1 2009, 04:28 PM

მე არ ვარ მამა თეოდორეს მრევლი, მაგრამ მიზეზების გამო სხვისა და სხვისა მომიწიე ურთიერთობა , მათ შორის აღსარების ჩაბარებაც.

შენ თვითონ ამბობ, რომ წამოსვლის მიზეზი უბრალოა და მაგის გამო გინდა ასე აფორიაქებული იყო მთელი ცხოვრება. თუ ექიმი ვერ კურნავს შენ სნეულებას, მთელი ცხოვრება მასთან ივლი, თუ წამოხვალდ და იმას მიაკითხავ ვინც გკურნავს.

ჩემი რჩევაა, ყველა უაზრო უხერხულებები ამოიგდე თავიდან, უპირველესია შენი სული. აუცილებლად მიდი მამაოსთან და მოყევი ყველაფერი როგორც არის და აქ როგორც მოყევი თხოვე პატიება და უთხარი, რომ განიცდი მისგან განშირებას და სთხოვე დაბრუნება დარწმუნებული ვარ ახლა უფრო დიდი სიყვარულით ჩაგიკრავს გულში, ვიდრე 15 წლის რომ იყავი მაშინ.

99 და 1 ცხვარის ამბავი ხომ გახსოვს, დაკარგული ცხვარის დაბრუნება უდიდესი სიხარული იქნება მოძღვრისთვის და ამ სიხარულს მაინც ნუღა მოაკლებ მამა თეოდორეს

ამის შემდეგ მიდი შენ ახლანდელ მოძღვართან და უთხარი, რომ რაღაც უაზრო პრობლემების გამო წამოსული იყავი შენი ბავშვობის მამაოსგან, რაც ყოველთვის ხინჯად გქონდა და გინდოდა დაბრუნება. უთხარი, რომ იყავი მისული, პატიება სთხოვე და ეხლა გინდა კვლავაც მისი მრევლი იყო და სთხოვე კურთხევა. დარწმუნებული ვარ მოგცემს და ეს საკითხიც გადაწყდება.

ნუ შეეცდები "დიპლომატიური" გამოსავალი ეძებო, უბრალოდ თქვი სიმართლე და მიენდე მაცხოვარს ჩვენსას იესო ქრისტეს და დაიბრუნე სულის სიმშვიდე.

პოსტის ავტორი: inaina თარიღი: Jul 1 2009, 05:26 PM

მადლობა ჩემო კარგო,გულისხმიერი რომ ხარ

მოკლედ გეტყვი(ცოტა უხერხულია პირადი საუბრები ასეთ თემაში)
მამა თეოდორე გადმოუყვანიათ სამებაში და იქ სწირავს
მივედი და ვთხოვე დავბრუნდი და სხვასთან ვერ მივდივარ,ისევ თქვენთან მინდა თქო,გეძებდი და ძლივს გიპოვე მამაო,ძალიან მიჭირს და მინდა რომ ვიარო თქო(უკვე თხოვნაშიც თავს ვიმართლებდი)

იმწამსვე მიხვდა,რომ კი არ მიჭირს,თავს ვუჭირვებ,რადგან გამიგია,არ გინდა შვილო ლოცვა?მაშ აიტანე განსაცდელები,ასე რომ ვიცი,უნდა აიძულო(სასუფეველი ხომ იიძულების),საკუთარ თავს.
ჰოდა მითხრა,დაბრუნდი,თუ შეძლებ წირვა ლოცვას დაესწროო,თუ შეძლებ შაბათი და კვირა სულ იარო და მერე შეგხედავო.მე კი ეს ვერ შევძელი,ბავშვებს ვაბრალი,პატარები არიან და ხელს მიშლიან მეთქი და მოკლედ,მიზეზები არ მელევა
თავს უნდა ვაიძულო,
მე კი ეს არ მინდა
შარვალს ვერ ვიხდი,მარხვას ვერ ვიცავ,ლოცვას ვერ ვახერხებ,წირვას ვერ ვუძლებ ბოლომდე
არადა ვიცი,რომ ეს არ უნდა ვქნა,მაინც ასე ხდება,ერთადერთი,რაც შევძელი,(ისიც ახლახანს დავიწყე და ჯერ 20 თავზე ვარ)ესაა სახარების ყოველდღე კითხვა,რომელიც მამა თეოდორემ დამავალა.
წირვაზე ვერ მივდივარ,ბავშვებს ვაბრალი,აღსარება და ზიარება კი მინდა,ძველებურად,როცა ადვილად მეძლეოდა ეს ყველაფერი.
ახლა კი ვიცი თეორიულად რაც ხდება,მაგრამ პრაქტიკულად ვერ შევძელი განვახორციელო
სუსტი ვარ ალბად(მაინც თავს ვიმართლებ)
ფსალმუნების წაკითხვა დავიწყე ფორუმელებთან ერთად და ეგ მიხარია ძალიან,მე-6 ფსალმუნიდან უკვე მე-9 ზე გადავალ დღეს ესე იგი 2 თვე მიკითხია სრულად(!)
იმედია ყველაფერს დავძლევ
ერთი სიზმარი ვნახე ასეთი
მე მოვდიოდი გაშავებულ და გადამწვარ ქალაქში ირგვლივ ყველაფერი იყო ნაცრისფერი და შავი და ვეძებდი სინათლეს,ვიხედებოდი სახლებში,ვეძებდი ადამიანებს,და სინათლეს,ადამიანები იმალებოდნენ შენობებში და ისინიც შავები იყვნენ,და სამყარო იყო ირგვლივ სრულიად გაშავებული.მივადექ მინდორს(აგრეთვე შავს,დაგამწვარს და მის ბოლოში დავინახე ეკლესია,გარედან შავი სრულიად,როგორც ყველაფერი გარშემო,მხოლოდ ამ ეკლესიის მოგრძო ფანჯრებიდან გამოდიოდა ოქროსფერი კაშკაშა სინათლე,გადავირბინე მინდორი და შევედი ტაძარში,იქ კი ყველაფერი მზესავით კაშკაშებდა,ოქროსფრად ელავდა,ძალიან ცოტა ხალხი იყო იქ,აქა-იქ იდგნენ და ტაძრის შუაში იდგა მამაო(არ ვიცი ვინა)რომელიც ხელზე სამაჯურებს იმაგრებდა და ოლარს იცმევდა,ოქროსფერს აგრეთვე,და სახეზე დიდი სიხარული დაეტყო,მე რომ შევედი და მოვიდა ჩემთან მოდი,მოდიო,წირვა იწყებაო,მეც მიხაროდა,მაგრამ არ მასვენებდა რაღაც სურვილი,მამოს ვუთხარი,ახლა უნდა გავიდე აქედან მამაო,სინათლე უნდა ვიპოვო გარეთ,აუცილებლად უნდა ვიპოვო,იქნებ სადმე იყოს კიდე თქო,არ გახვიდეო,ძალიან ეწყინა,რომ ვერ დაბრუნდეო?მე ხელი დავუჭირე ხელზე და ვითხარი,ნუ გეშინია მამაო,მე დავბრუნდები მეთქი,და გამოვედი ისევ იმ სიშავეში...

რასაც შვევპირდი მოძღვარს,ავასრულებ
აუცილებლად დავბრუნდები,უფალი დამაბრუნებს

პოსტის ავტორი: damiane80 თარიღი: Jul 1 2009, 05:38 PM

აბა ეს რა იყო . ამას შენ არ ამბობდი?



ესენი მამაოს ხომ არ მოუთხოვია, მხოლოდ მისვლა გთხოვა წირვა ლოცვაზე. ამით დაიწყე და წაიყვანე ბავშვები ბოლო/ბოლო. იქ მაინც ისეთი ამბავია, რომ ბავშვების ტირილი არავის გაუკვირდება.

ფსალმუნები და სახარების კითხვა გარკია რა თქმა უნდა, მაგრამ იქნება დილა-საღამოს ლოცვებსაც დაუბრუნდე, კონკრეტული შედეგი ექნება შენთვის, გაგაძლიერებს.

სხვა რა გითხრა თეორიულად შენც კარგად ხვდები რა უნდა ქნა, მაგრამ მთავარი მაინც რეალობაში ამის გადატანაა. აბა შენ იცი, როგორც იტყვიან

"დექით მტკიცედ და შეურყევლად"

პოსტის ავტორი: inaina თარიღი: Jul 1 2009, 05:41 PM

ეგ იყო ისა,რომ ახლა ვზივარ და მაზე ვწერ,აქამდე კი ამის დრო არ მქონდა

პოსტის ავტორი: damiane80 თარიღი: Jul 1 2009, 06:20 PM

ძირითად ტაძარშია, თუ რომელიმე გვერდით მდგომში?

პოსტის ავტორი: inaina თარიღი: Jul 1 2009, 06:57 PM

ძირითად ტაძარშია,კვირაობით სწირავს ხოლმე,ორშაბათსაც არის ხოლმე
ახლა როგორაა არ ვიცი,ეს იყო შარშან შემოდგომით\
ადრე ეს მამა თეოდორე იყო ხაშურის წმინდა ნიკოლოზის ტაძარში.ხაშურში რომ შედიხარ,ეგ პირველი ტაძარი სჩანს ბინებს შორის
მამა თეოდორე გოგალაძეზეა საუბარი
განსახიერებული სათნოება და სიყვარულია ეს ადამიანი

პოსტის ავტორი: damiane80 თარიღი: Jul 1 2009, 07:15 PM

ხო მე სხვა მეგონა, კარგი გასაგებია

პოსტის ავტორი: მაშიკო თარიღი: Jul 2 2009, 10:09 AM

მე მჯერა რომ ყველაფერს შეძლებ....
შარვალი ბევრს აცვია, მაგრამ ეგ არ ზღუდავთ მათ ეკლესიაში სიარულში...
ისე ამ პრობლემას ყველა მოძღვარი სხვადასხვანაირად უყურებს

პოსტის ავტორი: damiane80 თარიღი: Jul 2 2009, 11:00 AM

იმიტომ რომ ქრიატიანობა შარვლის გახდა/ჩაცმით არ იწყება.


ჯერ უნდა გაძლიერდეს რწმენაში და სიყვარულში და მერე თავად აღარ მოუნდება იმის გაკეთება, რაც მისთვის უკვე უსაყვარლესს ღმერთს არ ესათნოება და შეურაცხყოფს.

და პირიქით, თუ ადამიანი თავიდანვე წესების მონად ჩამოყალიბდა, და ვერ გაიგო რატომ არ უნდა გააკეთოს ის რაც არ უნდა გააკეთოს - მას ჩემი აზრით, გაუჭირდება ჭეშმარიტი მართლმადიდებლობა და მისი გულისთქმა ყოველთვის იქეთ იქნება, რომ ეს წესი როგორმე დაარღვიოს.

მე ასე მგონია.

პოსტის ავტორი: მაშიკო თარიღი: Jul 2 2009, 06:39 PM

ეგ რა თქმა უნდა თანდათან მოდის, ბევრ რამეზე უარის თქმა. თავიდან რომ აეკრძალა ჩემთვის მოძღვარს ყველაფერი, მაშინ ძალიან გამიკვირდებოდა და შეიძლება აღარც მივსულიყავი...
მოძღვარმა კარგად იცის ვის რა დაავალოს თუ აუკრძალოს, ისინი ჩვენს სულიერ მდგომარეობას ძალიან კარგად ხედავენ, თუ ატყობენ.

პოსტის ავტორი: inaina თარიღი: Jul 3 2009, 03:32 PM

ორივეს გეთანხმებით
ისე საყვარლად საუბრობთ ამ საკითხზე
დიდი სიყვარული და სინაზე დავინახე თქვენს სიტყვებში
დიდი მადლობა

პოსტის ავტორი: მაშიკო თარიღი: Aug 12 2009, 01:01 PM

ეჰ, რა დრო იყო 2 კვირაში ერთხელ მაინც რომ ვაბარებდი აღსარებას...
რა ცუდი გოგო ვარ, არადა განსაცდელი რომ შემხვდეს კი მივალ უცებ აღასარებაზე...