ვერბალური ინცესტი, ანუ ”ჩემი დედა...” და ა.შ. პარამეტრები

[უბისელი]

მოდი განვიხილოთ ქართული საზოგადოების ახალგაზრდა ნაწილის ეს უსაზიზღრესი დაავადება...
ახალგაზრდობის ნებისმიერი თავშეყრის ადგილას, ნებისმიერ სიტუაციაში გაიგონებთ ამ საზიზღრობას.
მე კაცს ვერ ვეძახი და ვერც ვერასოდეს დავუძახებ ამის მთქმელს...

რისი ბრალია თქვენი აზრით? რა არის ამის მიზეზი და რითი შეიძლება აღმოვფხვრათ ეს პრობლემა?
არ ხართ ფსიქოლოგები ფორუმზე არავინ?

Copy ალაზანი.გე-დან

[გიორგი]

უბისელი

მოდი განვიხილოთ ქართული საზოგადოების ახალგაზრდა ნაწილის ეს უსაზიზღრესი დაავადება...

უპირველეს ყოვლისა ხაზგაზმით მინდა აღვნიშნო, რომ ეს არ არის საზოგადოების ახალგაზრდა ნაწილის ან ახალგაზრდობის პრობლემა. ამას გაცილებით ღრმა და მრავალსაუკუნოვანი ფესვები აქვს.

იცვლებოდა მხოლოდ ე.წ. "დაგინების" ფორმები.

მთაში საუკუნეების განმავლობაში არსებობდა ასეთი გამოთქმები:

"დედამც შეერთოს ცოლად, ვინც მტერს ზურგი უჩვენოს"

"დამც გამეხადოს ხარჭად თუ მამულს ვუღალატო"

და ა.შ.

ზოგიერთი მათგანი სხვადასხვა მხატვრულ ნაწარმოებებშიც აისახა.

ცხადია მე არ ვარ არავითარი დაგინების მომხრე და საერთოდაც არ მომწონს, არაეთიკურად და მიუღებლად მიმაჩნია ამგვარი ლექსიკით საუბარი, მაგრამ არამც და არამც ეს არ არის ვერბალური ინცესტი. ამას კატეგორიულად არ ვეთანხმები.

ე.წ. "დაგინების" იდეა მიუხედავად ძალიან უწმაწური გამოთქმისა არ ნიშნავს საკუთარი დედის, დის და ა.შ. შეგინება-ინცესტსს, პირიქით, ე.წ. დამგინებელს, ძალიან დიდ სიბინძურედ, ამორალურ, შეურაცხმყოფელ და ამაზრზენ საქციელად მიაჩნია ინცესტი და ამ მდგომარეობაში დედასთან ან დასთან მოხვედრა, შესაბამისად ამას უსურვებს და უტოლებს საკუთარ თავს იმ შემთხვევაში თუ რაიმე დიდ არაკაცობას და ნაძირლობას ჩაიდენს. ანუ, ე.წ. "დაგინება" სწორედ მაშინ გამოვა დედის შებილწვა-ინცესტი თუ "დამგინებელი" არაკაცობას ჩაიდენს.

დედამც შემერთოს ცოლად თუ მტერს ზურგი ვუჩვენო - ნიშნავს იმას, რომ დაე, საკუთარი დედის შემბილწველად (ინცესტის მონაწილედ) ჩავითვალო თუ მტრის შემეშინდეს და ლაჩარივით უკან გამოვიქცეო, ანუ აღიარებს თუ რა საზიზღობაა ეს ინცესტი და სწორედ ამის მონაწილედ ჩამთვალეთ თუ მტრის შემეშინდესო.

დამც გამეხადოს ხარჭად თუ მამულს ვუღალატო - ასევე ნიშნავს იმას, რომ დაე, საკუთარი დის შემბილწველად (ინცესტის მონაწილედ) ჩავითვალო თუ ქვეყანას ვუღალატოო.

ორივე შემთხვევაში დაუგინებელი და შეუბილწავი რჩება ადამიანი, რომელიც არც მტერს უჩვენებს ზურგს და არც მამულს უღალატებს.

იგივე "დაგინების" თანამედროვე ფორმებია:

"ჩემი დედა მოვტ...ან თუ მტრის შემეშინდეს და გამოვიქცე."
"ჩემი და მოვტ...ან თუ ჩემს ქვეყანას ვუღალატო"

ანუ ყველა შემთხვევაში მოქმედებს ლოგიკური "თუ" ნიშანი, რომელიც იმას გვეუბნება, რომ ისეთი საზიზღობის, როგორიც ინცესტია, შემსრულებელი გავმხდარიყავი თუ ჩამედინა ქვეყნის ღალატი, მტრისგან შერცხვენა და ა.შ.

შეიძლება "დაგინება" არ ეხებოდეს მაინცდამაინც სამშობლოს, ქვეყანას და საკუთარ ხალხს. მაგ:

"ჩემი დედა მოვტ...ან თუ ერთი სიტყვაც კი მეთქვას ტყუილი."

ანუ, თუ მე ახლა შენ გატყუებ და შენს ზურგს უკან რაიმეს ვმალავ, მაშინ ინცესტი მონაწილედ ჩამთვალე და ვყოფილიყავიო.

ე.წ. "დაგინებით" ხაზი ესმება სწორედ ინცესტის სიბინძურეს და მისი ასოცირება ხდება ძალიან მძიმე დანაშაულთან და უკიდურესად სამარცხვინო საქციელთან.


ცხადია ქრისტეანულად, არამც თუ "დაგინება", არამედ დაფიცებაც კი მიუღებელია და არავიტარი ფიცი-მტკიცი და აგრესიული მოწოდება საკუთარ ტავზე არ არის საჭირო საკუტარი სიმართლის დასადასტურებლად. ქრისტეანი ისედაც მართალი და მტკიცე უნდა იყოს თავის სიტყვაში. ეს ასეა და ამაზე მეორე აზრიც კი არ შეიძლება რომ არსებობდეს, მაგრამ მეორეს მხრივ ყველამ ძალიან კარგად უნდა გაიგოს, რომ ე.წ. "დაგინებას" არავიტარი კავშირი არა აქვს არც "ვერბალურ ინცესტთან" და არ შეურაცხყოფს საკუთარ დედას და დას ინცესტის გზით თუ ე.წ. "დამგინებელი" სიმართლეს ლაპარაკობს და შესაბამისად ხაზი ესმება ინცესტის ამაზრზენობას.

მე კაცს ვერ ვეძახი და ვერც ვერასოდეს დავუძახებ ამის მთქმელს...

დამგინებლები კაცებიც ყოფილან და ძალიან დიდი ვაჟკაცებიც იმ დროსთან შედარებით. იყო - პირიქითაც.

თავისთავად "დაგინება" არაფერს არ ნიშნავს, ისევე როგორც დაფიცება.

აქ უბრალოდ სხვა მომენტია. თანამედროვეობის გადმოსახედიდან ძალიან არაეთიკური და უწმაწურია იმ ლექსიკით და იმ თემაზე საუბარი, რაც ე.წ. "დაგინებას" თან ახლავს + ამგვარი გამაგრება საკუთარი სიმართლის მტკიცებისა, ყოვლად მიურებელია ქრისტეანული მსოფლმხედველობისათვის, სადაც სიმართლე ისედაც სიმართლეა.

[A.v.B]

უბისელი
უპირველეს ყოვლისა ხაზგაზმით მინდა აღვნიშნო, რომ ეს არ არის საზოგადოების ახალგაზრდა ნაწილის ან ახალგაზრდობის პრობლემა. ამას გაცილებით ღრმა და მრავალსაუკუნოვანი ფესვები აქვს.

იცვლებოდა მხოლოდ ე.წ. "დაგინების" ფორმები.

მთაში საუკუნეების განმავლობაში არსებობდა ასეთი გამოთქმები:

"დედამც შეერთოს ცოლად, ვინც მტერს ზურგი უჩვენოს"

"დამც გამეხადოს ხარჭად თუ მამულს ვუღალატო"

და ა.შ.

ზოგიერთი მათგანი სხვადასხვა მხატვრულ ნაწარმოებებშიც აისახა.

ცხადია მე არ ვარ არავითარი დაგინების მომხრე და საერთოდაც არ მომწონს, არაეთიკურად და მიუღებლად მიმაჩნია ამგვარი ლექსიკით საუბარი, მაგრამ არამც და არამც ეს არ არის ვერბალური ინცესტი. ამას კატეგორიულად არ ვეთანხმები.

ე.წ. "დაგინების" იდეა მიუხედავად ძალიან უწმაწური გამოთქმისა არ ნიშნავს საკუთარი დედის, დის და ა.შ. შეგინება-ინცესტსს, პირიქით, ე.წ. დამგინებელს, ძალიან დიდ სიბინძურედ, ამორალურ, შეურაცხმყოფელ და ამაზრზენ საქციელად მიაჩნია ინცესტი და ამ მდგომარეობაში დედასთან ან დასთან მოხვედრა, შესაბამისად ამას უსურვებს და უტოლებს საკუთარ თავს იმ შემთხვევაში თუ რაიმე დიდ არაკაცობას და ნაძირლობას ჩაიდენს. ანუ, ე.წ. "დაგინება" სწორედ მაშინ გამოვა დედის შებილწვა-ინცესტი თუ "დამგინებელი" არაკაცობას ჩაიდენს.

დედამც შემერთოს ცოლად თუ მტერს ზურგი ვუჩვენო - ნიშნავს იმას, რომ დაე, საკუთარი დედის შემბილწველად (ინცესტის მონაწილედ) ჩავითვალო თუ მტრის შემეშინდეს და ლაჩარივით უკან გამოვიქცეო, ანუ აღიარებს თუ რა საზიზღობაა ეს ინცესტი და სწორედ ამის მონაწილედ ჩამთვალეთ თუ მტრის შემეშინდესო.

დამც გამეხადოს ხარჭად თუ მამულს ვუღალატო - ასევე ნიშნავს იმას, რომ დაე, საკუთარი დის შემბილწველად (ინცესტის მონაწილედ) ჩავითვალო თუ ქვეყანას ვუღალატოო.

ორივე შემთხვევაში დაუგინებელი და შეუბილწავი რჩება ადამიანი, რომელიც არც მტერს უჩვენებს ზურგს და არც მამულს უღალატებს.

იგივე "დაგინების" თანამედროვე ფორმებია:

"ჩემი დედა მოვტ...ან თუ მტრის შემეშინდეს და გამოვიქცე."
"ჩემი და მოვტ...ან თუ ჩემს ქვეყანას ვუღალატო"

ანუ ყველა შემთხვევაში მოქმედებს ლოგიკური "თუ" ნიშანი, რომელიც იმას გვეუბნება, რომ ისეთი საზიზღობის, როგორიც ინცესტია, შემსრულებელი გავმხდარიყავი თუ ჩამედინა ქვეყნის ღალატი, მტრისგან შერცხვენა და ა.შ.

შეიძლება "დაგინება" არ ეხებოდეს მაინცდამაინც სამშობლოს, ქვეყანას და საკუთარ ხალხს. მაგ:

"ჩემი დედა მოვტ...ან თუ ერთი სიტყვაც კი მეთქვას ტყუილი."

ანუ, თუ მე ახლა შენ გატყუებ და შენს ზურგს უკან რაიმეს ვმალავ, მაშინ ინცესტი მონაწილედ ჩამთვალე და ვყოფილიყავიო.

ე.წ. "დაგინებით" ხაზი ესმება სწორედ ინცესტის სიბინძურეს და მისი ასოცირება ხდება ძალიან მძიმე დანაშაულთან და უკიდურესად სამარცხვინო საქციელთან.
ცხადია ქრისტეანულად, არამც თუ "დაგინება", არამედ დაფიცებაც კი მიუღებელია და არავიტარი ფიცი-მტკიცი და აგრესიული მოწოდება საკუთარ ტავზე არ არის საჭირო საკუტარი სიმართლის დასადასტურებლად. ქრისტეანი ისედაც მართალი და მტკიცე უნდა იყოს თავის სიტყვაში. ეს ასეა და ამაზე მეორე აზრიც კი არ შეიძლება რომ არსებობდეს, მაგრამ მეორეს მხრივ ყველამ ძალიან კარგად უნდა გაიგოს, რომ ე.წ. "დაგინებას" არავიტარი კავშირი არა აქვს არც "ვერბალურ ინცესტთან" და არ შეურაცხყოფს საკუთარ დედას და დას ინცესტის გზით თუ ე.წ. "დამგინებელი" სიმართლეს ლაპარაკობს და შესაბამისად ხაზი ესმება ინცესტის ამაზრზენობას.
დამგინებლები კაცებიც ყოფილან და ძალიან დიდი ვაჟკაცებიც იმ დროსთან შედარებით. იყო - პირიქითაც.

თავისთავად "დაგინება" არაფერს არ ნიშნავს, ისევე როგორც დაფიცება.

აქ უბრალოდ სხვა მომენტია. თანამედროვეობის გადმოსახედიდან ძალიან არაეთიკური და უწმაწურია იმ ლექსიკით და იმ თემაზე საუბარი, რაც ე.წ. "დაგინებას" თან ახლავს + ამგვარი გამაგრება საკუთარი სიმართლის მტკიცებისა, ყოვლად მიურებელია ქრისტეანული მსოფლმხედველობისათვის, სადაც სიმართლე ისედაც სიმართლეა.

ადრე ეგეთ სიტვებს უკიდურეს შემთხვევაში თუ გამოიყენებდნენ ხოლმე (შედარებით მსუბუქი ფორმებით ).... დღეს კიდე სიტვის მასალად აქვთ გადაქცეული. არ გაგიგიათ ქუჩაში ყოველ სიტყვას რომ დააყოლებენ ხომე დესერტად ?


ვისაც ეგ დაგინება სიტყვის მსალად აქვს იმათ რა ვუყოთ ??