სახარება და მსახიობები, მისაღებია კი ჩვენთვის თეატრალური ხარება? პარამეტრები

[saria-giorgi]

შეიძლება თუ არა ღმერთის განსახიერება სცენაზე, შეიძლება თუ არა ითამაშო ქრისტე, ითამაშო ჭეშმარიტება? ეს კითხვა, სულ ცოტა ხნის წინ რომ აბსურდულად მოეჩვენებოდათ, დღეს მთელი სიმწვავით დგას ჩვენს წინაშე. როდესაც სინას მთაზე მოსეს ღმერთი გამოეცხადა, უთხრა: ,,წარიხადენ ხამლნი ფერხთა შენთაგან, რამეთუ ადგილი ეგე... ქუეყანა წმიდა არს"(გამ. 3,5). ახლა კი სურთ, წმინდა და იდუმალი სინას მთა თეატრით შეცვალონ. ქრისტემ მსახიობის სახით სასწაულები უნდა აღასრულოს, კეთროვნები განკურნოს, ბრმებს თვალიო აუხილოს, იგავები წარმოთქვას, მთაზე იქადაგოს, მოკვდეს და აღდგეს. ყოველივე, რამაც კაცობრიობას ცხონება მიანიჭა, რამაც მთელი ისტორია ორ ნაწილად გაყო, თეატრის სცენაზე უნდა გამოიტანონ: მობრძანდით, იხილეთ და შეგიძლიათ ხელითაც კი შეეხოთ.
ჩვენს წინაშე დგას კითხვა - უდიდესი მნიშვნელობის მქონე კითხვა, უშუალოდ ჩვენს ცხონებას რომ ეხება: შეიძლება თუ არა ეკლესიის თეატრთან შეერთება, თეატრისა და კონოდარბაზის გადაქცევა თავისებურ კატეხიზმოს სასწავლებლად, ასე ვთქვათ, ტაძრის წინკარად? ხომ არ გახდება ბიბლიურ თემაზე დადგმული სპექტაკლები და ფილმები სიწმინდის პროფანაცია და რეჟისორებისა და მსახიობების ნებისაგან დამოუკიდებლად, ანტირელიგიური პროპაგანდის ყველაზე უარესი ფორმა? მივა კი ადამიანი ქრისტესთან თეატრის მეშვეობით თუ პირიქით, თეატრში დაკარგავს მას - სათავეშივე გაამრუდებს თავის სულიერ გზას, ანუ ღვთის მადლს, რომლითაც მორწმუნე გულს ქრისტე ეცხადება, შეცვლის თამაშის, ილუზიებისა და მოჩვენებითობის სფეროთი - თეატრის სამყაროთი? ქვეცნობიერად ხომ არ უარყოფს ადამიანი ქრისტეს, მიიღებს რა ცრუ ქრისტეს - მსახიობის ნიღაბს?
ძველი ისტორიკოსების, ფილოსოფოსებისა და ქრისტიანი მწერლების აზრით, თეატრი წარმართული რიტუალებისა და მისტერიებისგან წარმოიშვა. არისტოტელე ანტიკური თეატრის საწყისად დიონისეს - მეღვინეობის ღმერთისადმი მიძღვნილ დღესასწაულს მიიჩნევს, რომელიც ბერძნული მითოლოგიიდან აღებული სცენებისა და ბაკქანალია-მასკარადების თანხმლებით იმართებოდა. ტერტულიანე მიუთითებდა, რომ ,,ლიდიელებმა რელიგიური სანახაობები დააწესეს" და თეატრს ,,სრულ კერპთაყვანისმცემლობას" უწოდებს. იმის შესახებ, რომ ანტიკური თეატრი წარმართული რელიგიებისგან წარმოიშვა და მათთანვეა კავშირში, წერდნენ აგრეთვე რომაელი ისტორიკოსები ვარონი და სვეტონიუსი, აპულეუსი - ,,მეტამორფოზების" ავტორი, ქრისტიანი ავტორები: ლაკტანციუსი, მინუციუსი, კლიმენტი ალექსანდრიელი, კვიპრიანე კართაგენელი და სხვები. ძველი ქრისტიანი აპოლოგეტებისათვის თეატრი იყო არა მარტო ორგანული ნაწილი წარმართობისა, არამედ მისი დვრიტა, მისი კონცენტრირება. ანტიკურ ქალაქში თეატრის შენობა უმეტეს შემთხვევებში, ტაძართან ახლოს იყო მიკერებული. პომპეუსის მიერ აგებული რომის სახელგანთქმნული თეატრი ვენერას თაძართან იყო შეერთებული, ისე რომ, როდესაც თეატრში წარმოდგენა იდგმებოდა, ტაძრის კიბეები იმავდროულად მაყურებელთა სკამებადაც გამოიყენებოდა. ანტიკურ თეატრებში თამაშდებოდა სცენები, სადაც ღმერთების გამოჩენა სამართლიანობის გამარჯვებას ნიშნავდა. ღმერთები თანდათან ტრაგედიებიდან კომედიებშიც გადადიოდნენ. მაგრამ უნდა გვახსოვდეს, რომ ანტიკურობის წარმართობისათვის ღმერთი მონოთეისტური რელიგიის აბსოლუტური სული როდი იყო, არამედ კოსმიურ ძალთა პერსონიფიკაცია და გმირთა აპოთეოზი. ელინსა და რომაელს შეეძლოთ თაყვანი ეცათ თავიანთი ღმერთებისათვის და თან, ამავე დროს, ირონიულადაც შეეხედათ მათთვის.
კიდევ უფრო მნიშვნელოვან როლს ასრულებდა თეატრი ინდოეთის, ჩინეთისა და იაპონიის რელიგიებში.
ინდუისტებისა და ბუდისტებისათვის სამყარო ილუზიაა, ისტორია - სპექტაკლი, წარმოდგენა, მასკარადი; პიროვნება - უბრალო ფიქცია. ქვეყნიერება ბრაჰმას მიერ შობილი ლანდებია, ხილული სამყარო - მირაჟი, წარმოსახვის თამაში. ამიტომ ინდუისტისათვის არ არსებობს პრინციპული განსხვავება ჭეშმარიტებასა და თამაშს, ცხოვრებასა და თეატრს შორის; რეალობა მხოლოდ ერთიანი აბსოლუტია, ყოველგვარი სიმრავლე კი - მოჩვენებათა სამეფო, ნიღბების პარადი. ინდუისტისათვის თეატრი მშობლიური სტიქიაა.
ინდუისტური პანთეონის ღმერთებს ხშირად გამოსახავენ მუსიკოსებისა და მოცეკვავეების სახით, განსაკუთრებით ეს ეხება შIვას, სწორედ მის პატივსაცემად არის აგებული ინდოეთშI ტაძრებისა და სამლოცველოების უმეტესობა. შივას მეუღლის - სიკვდილის ქალღმერთის, კალის ტაძრებთან პროფესიონალი მოცეკვავე-ბაიადერები ცხოვრობენ.
აფრიკის, ოკეანიისა და ციმბირის ანიმალისტურ შამანურ რელიგიებში მრავალი რიტუალური წეს-ჩვეულება სცენური წარმოდგენების ხასიათს ატარებს, მაგალითად, ნადირობის იმიტაცია, ასევე ექსტატიკური ცეკვები. ამასთან, შამანები ხშირად იკეთებენ რქიანი და კბილებდაკრეჭილი ურჩხულების ნიღბებს. ამ ნიღბებისა და დემონთა გამოსახულებების მსგავსება პირდაპირ გასაოცარია.
ქრისტიანებისათვის ანტიკური თეატრი რომის კოლიზეუმს ენათესავება, სადაც ქრისტიანებს მხეცებს უყრიდნენ შესაჭმელად და გლადიატორებს აჟლეტინებდნენ, მასხარები და მიმები კი წარმართული საზოგადოების სახელით სასაცილოდ იგდებდნენ სასიკვდილოდ მიმავალ ქრისტიან მოწამეებს. წარმართობა ქრისტიანობას მხოლოდ ცეცხლითა და მახვილით როდი ებრძოდა, არამედ ტყვილითა და ცილისწამებითაც, ბრბოს ხარხარით და პოეტებისა და მიმების დაცინვით. რომისა და იმპერიის სხვა ქალაქების ქუჩებში კომედიანტები მკრეხელურად განასახიერებდნენ ქრისტეს ჯვარცმას და ეკლესიის საიდუმლოებებს. თეატრი წარმართულ სამყაროს ეკუთვნოდა და დღემდე მოაღწია.
ეკლესიისა და თეატრის ურთიერთობას ჩვენ კიდევ დავუბრუნდებით, ახლა კი ერთი კონკრეტული საკითის გადაწყვეტას შევეცდებით: აქვს თუ არა თეატრს იმის უნარი და შესაძლებლობა, რომ სცენაზე უჩვენოს და მიბაძოს იმ სულიერ სამყაროს, რომელშიც კაცის სული მხოლოდ რელიგიური ინტუიციის, ლოცვისა და საკუთარი თავის განწმენდის გზით აღწევს? შეიძლება კი ამ სამყაროს ვიზუალური ჩვენება სცენიდან?
ძველ დროში მსახიობს ნიღბების ოსტატს უწოდებდნენ. არტისტული ნიჭი არის ზოგიერთი ადამიანის უნარი თითქოს სხვა ადამიანად გარდაიქმნას, შეესისხლხორცოს მას, შეცვალოს იგი საკუთარი თავით, საკუთარი თავი კი - მისით. ესაა პლასტიკური უნარი მიბაძვისა, რომელსაც გარკვეული ხერხებითა და ვარჯიშებით ავითარებენ, იმის უნარი, რომ საკუთარი თავიდან, როგორც თიხიდან, პიესების პერსონაჟები და სცენის გმირები გამოძერწონ. თეატრალური თამაში ორ სტადიას გულისხმობს: 1. მსახიობი ემზადება როლისთვის, თავისი გმირის სახეს ირგებს, მონდომებით იღებს მისგან ასლს, ამასთან, კრიტიკულად აფასებს საკუთარ თავს, თითქოს გარედან უყურებს მას. რეჟისორის დახმარებით იგი თამაშის ტექნიკას ამუშავებს, რეპეტიციებზე გარკვეულ მიზნებს ისახავს და მათ დამაჯერებელ, ეფექტურ განხორციელებას ცდილობს. ამ ეტაპზე მსახიობი თავის თავში თითქოს ორ სახეს ათავსებს: იგი იმ პირად აღიქვამს თავს, ვისაც თამაშობს და, ამავე დროს, აანალიზებს საკუთარ თამაშს, ცდილობს მოიშოროს ტექნიკური სახის შეცდომები და შეუსაბამობები, ანუ მთლიანი სახე შექმას. 2. სამუშაოს დასკვნითი ეტაპი. ამ დროს მსახიობმა უკვე შინაგანად უნდა მოირგოს სცენური სახე, თითქოს შეერწყა მას და გაქრეს, როგორც ცალკე პიროვნება. მან დამაჯერებლობის შთაბეჭდილება უნდა შექმნას, ჭეშმარიტების იმიტაცია უნდა მოახდინოს, თავისი თამაშით მაყურებელს სცენაზე მიმდინარე მოვლენების რეალობის განცდა უნდა მოჰგვაროს. აქ რაღაც შინაგანი ძრავასავით ირთვება სახეობრივი აზროვნების ძალა და შესაძლებლობა, მოცემული სქემის თემაზე ფანტაზიის აგების უნარი, რათა მსახიობმა საკუთარი წარმოსახვისა და მედიტაციის მეშვეობით შეძლოს თამაში მკაფიო სურათებად აქციოს, რომლებმაც, პირველ ყოვლისა, მას უნდა შეუცვალონ რეალობა. მან ის ფსიქოლოგიური და ემოციური ფონი უნ და შექმნას, მაყურებელს რომ გადაეცემა; უნდა აიძულოს ისინი, ცოცხალ რეალობად, მეტიც, თვით ცხოვრების კვინტესენციად აღიქვან ყველაფერი, რაც სცენაზე ხდება.
თეატრალურმა ხელოვნებამ წარმოსახვის განსავითარებლად შეიმუშავა მთელი რიგი სისტემებისა. საბოლოო ჯაში მსახიობს უნდა შეეძლოს შეიმოსოს როგორც საკუთარი გმირის სამოსი, ისე მისი გრძნობები, სურვუილები და მისწრაფებები, მისი ფსიქოლოგიური სტრქტურა და შინაარსი; უნდა შეეცადოს შინაგანად გააიგივოს თავი მასთან, მისი გონებით იაზროვნოს, მისი სიყვარულით უყვარდეს, მისი სიძულვილით სძულდეს, ანუ სხვა ადამიანში იცხოვროს: მსახიობმა უნდა დაავიწყოს მაყურებელს, რომ მის წინაშეა იმიტაცია და თამაში. ცნობილია, რომ სახეობრივი აზროვნების სფერო მჭიდროდ არის დაკავშირებული შთაგონებისა და თვითშთაგონების სფეროსთან.
ამას მოწმობს ოკულტური სისტემები, მაგალითად, რაჯა- და ხათხა-იოგები, სადაც მედიტაციასა და სახეობრივ აზროვნებას განსაკუთრებული ადგილი ეთმობა. თუ სცენური ტრენინის ყველაზე პოპულარულ სისტემებს გადავხედავთ და იოგას შევადარებთ, მათ შორის ბევრ საერთოს აღმოვაჩენთ.
ეს ერთ-ერთი მიზეზია იმისა, თუ რატომ უარყოფდნენ თეატრს ძველი ქრისტიანები. თეატრალურ სანახაობებში ისინი მაგიურ რიტუალებისა და მისტერიების სულისკვეთებას გრძნობდნენ. ესაა, ასე ვთქვათ, რელიგიურ მისტიკური ხასიათის მიზეზები. მეორე მიზეზი ზნეობრივი ხასიათისაა. სახეობრივი აზროვნება მჭიდრო კავშირშიაა ჩვენი გრძნობებისა და ვნებების სფეროსთან. ვნებები ჩვენს ცნობიერებაში გრძნობადი სურათების სახით ჩნდებიან. სამშვინველი ვერ აღიქვამს ვნებას, როგორც იდეას. ვნებების ენა ოცნებების, ზმანებებისა და ფანტაზიების ქალაქია. ჭეშმარიტად სულიერი განცდების მიმიკური გამოსახვა შეუძლებელია: ეს სუფთა და ნაზი ფერებია, მიმოზასავით, რომ იფარავენ თავიანთ ფურცლებს ყოველგვარი გარეშე შეხებისაგან - აქ უძლურია თვით ყველაზე ნიჭიერი თამაში. სამაგიეროდ, სახეობრივი აზროვნება ჩვენს მშვინვიერ-ვნებიან და აფექტურ გრძნობებს აღვიძებს, ამიტომ ქრისტიანობის პირელ საუკუნეთა წმ. მამები თეატრს ვნებების სკოლას უწოდებდნენ: ამ დროს მათ მხედველობაში ჰქონდათ არა მარტო პიესების შინაარსი, არამედ გამოსახვის მეთოდიც, თვით ატმოსფერო თეატრისა.
შეუძლია თუ არა მსახიობს ქრისტეს სახის შექმნა და მისი ჩვენება მაყურებლისთვის? შექმნა იმისა, რასაც ერთი რეჟისორი ,,ცოცხალ ხატებს" უწოდებდა? შეიძლება თუ არა რეპეტიციებზე იესო ქრისტეს ხმის, მანერების, მიმოხრის შემუშავება? შეიძლება თუ არა გრიმის, პარიკის, მიწებებული წვერ-ულვაშის საშუალებით საკუთარი სახის ქრისტეს სახედ გადაქცევა? თუ ეს შესაძლებელია, იმ მსახიობის ხატის შექმნა და მის წინაშე ლოცვა რატომ იკრძალება? განა ქრისტეს არ დაემსგავსა და მეორე ღვთაება არ შეიქმნა? მაგრამ ყველაზე საშინელი სხვა რამეა. ქრისტე რომ ითამაშოს, მსახიობმა შინაგანად უნდა გააიგივოს თავი ქრისტესთან, დაიჯეროს, რომ მას შეუძლია უყვარდეს, ფიქრობდეს, როგორც ქრისტე ფიქრობდა, იტანჯებოდეს, როგორც ქრისტე იტანჯებოდა, ეს კი იმას ნიშნავს, რომ მსახიობმა უნდა ირწმუმნოს, რომ იგი ღმერთია. სატანამაც თქვა ოდესღაც: ,,ვიყო მსგავს მაღლისა" (ეს.14.14) და ჯოჯოხეთის უფსკრულმა შთანთქა: ,,ვხედევდი ეშმაკსა, ვითარცა ელვასა, ზეცით გარდამოვრდომილსა" (ლკ.10. 18). ამ ერთადერთმა ამპარტავნულმა აზრმა იგი ნათლის ანგელოზიდან ბნელეთისა და ჯოჯოხეთის სულად, საუკუნოდ წარწყმედილ, უბედურ, ღმერთისაგან უარყოფილ არსებად აქცია. ,,იყვნეთ ვითარცა ღმერთნი" (დაბ.3. 5) - უთხრა დემონმა ჩვენს წინაპრებს. კაცთა შორისაც თითქოს სატანის დაცემა განმეორდა, მიწა მათი დევნულობის ქვეყანა გახდა, სიკვდილი - მათი ხვედრი. ახლა კი მსახიობმა, რომელიც ქრისტეს თამაშობს, უნდა თქვას გულში: ,, მე შემიძლია ქრისტედ გარდაქმნა, შემიძლია ზეციური საყდრიდან თეატრის სცენაზე მისი ჩამოყვანა, შემიძლია ჩემი სახით ღმერთკაცი ვაჩვენო".
ანტიკურ ხანაში წარმართული ღმერთები ხშირად ხდებოდნენ ტრაგედიის პერსონაჟები. გამოთქმაც კი არსებობს: ,,ღმერთი მანქანიდან". მაგრამ, ჯერ ერთი, საბერძნეთისა და რომის ღმერთები ანთროპპომორფული პანთეიზმის ღმერთები არიან და არა ქრისტიანული მონოთეიზმის აბსოლუტური, მარადიული, უსასრულო, ყოვლად ძლიერი, ყოვლისმცოდნე, ყოვლადწმინდა, სახიერი სული, სოფლის დამბადებელი, შემოქმედი და გამგებელი. წარმართული ღმერთები სტიქიების განსახიერებას წარმოადგენენ. თვითონ ანტიკური მითოლოგიის თანახმად, ღმერთები მიწისაგან ჩნდებიან.მეორეც, ტრაგედიები, რომლებშიც ღმერთები გამოდიოდნენ, თვითონ წარმართების გახრწნისა და და დაცემის პერიოდში გამოჩნდა სცენაზე. პლატონი გმობდა პოეტებს(ჰომეროსსა და სხვებს), რომლებიც ღმერთებს ვნებებს მიაწერდნენ და თავის უტოპიურ სახელმწიფოს მოქალაქეებად არ ღებულობდა მათ. ისტორიიდან ვიცით, რომ იმპერატორ ივლიანე განდგომილის დროს და უფრო ადრეც ქუჩს მოხეტიალე მიმები წარმართულ ბრბოს ართობდნენ და აცინებდნენ იმით, რომ სახარებას კომედიის სახით წარმოადგენდნენ. ამგვარსავე, თუმცა კიდევ უფრო დახვეწილ ფარსებსა და კლოუნადებს იყენებდნენ XX საუკუნის ოციან წლებში, როგორც ანტირელიგიური პროპაგანდის ქმედით ხერხს: ესენი იყვნენ მაღალი თანამდებობის მასხარები და ეკლესიისათვის ცეცხლის წამკიდებლები, იაროსლავსკი-გუბელმანი და მისი რაზმი ,,მებრძოლ ათეისტთა საბჭოდან".
ჩვენს წინაშე დგას უმნიშვნელოვანესი კითხვა: ხომ არ გახდება ეკლესიის თანამედროვე ,,მეგობრების" მცდელობა, განასახიერონ ქრისტე სცენაზე, უფრო დახვეწილი და საშიში პროვოკაცია ქრისტიანობის წინააღმდეგ, ვიდრე ეს ათეისტური მასკარადები და კლოუნადები იყო?
ქრისტეს სახე მსახიობის სულში ისე ტყდება, როგორც მღვრიე წყალში და მის თამაშში ისე აირეკლება, როგორც მრუდე სარკეში (დაე ნუ ეწყინებათ მსახიობებს: ცოდვა ინდივიდუალური კი არა, უნივერსალური მოვლენაა). ეს დეფორმირებული და დამახინჯებული სახე კაცის გულში სიცრუის ლაქად რჩება და იქნებ მთელი ცხოვრების მანძილზე ვერც კი მოხერხდეს მისი კვალის წაშლა. წმ. მამები ამტკიცებენ, რომ ქრისტეს ხილვა მხოლოდ სული წმინდის მადლით არის შესაძლებელი, თეატრში კი გვარწმუნებენ, თითქოს ქრისტეს ხილვა მსახიობის გრიმწასმული ნიღაბშიც შეიძლება. სახარებაში უფალინ გვაფრთხილებს, არ დავიჯეროტ, თუკი გვეტყვიან, რომ ქრისტე აქ, დედამიწაზეა - სულერთია, უდაბნოზე მიგვითითებენ თუ განმარტოებულ ოთახზე, თეატრალურ სცენაზე თუ ტელევიზორის ეკრანზე. ყოველგვარი ნაყალბევი, უფალს მიმსგავსებული, ეს იქნება ცრუ წინასწარმეტყველება თუ სამასკარადო ტანისამოსის გადაცმა, ქრისტემ უარყო, როგორც დამღუპველი სულიერი ტყუილი. ქრისტე ერთადერთია, უნიკალური, უმაგალითო, იგი გამოუთქმელია კაცობრივი და ანგელოზებრივი ძალებისათვის. ქრისტეს თამაში, მისი სახელის მიტაცება, მისი სასწაულების მითვისება თვით უფალმა უარყო არა მარტო როგორც უღირსი ყალბისმქმნელობა, არამედ როგორც ცრუწინასწარმეტყველთა და მომავალი ანტიქრისტეს ნიშანი და პროგრამა. თუ ქრისტეს ტამაში დასაშვებია, ე.ი დასაშვებია ლიტურგიის, ჯვარცმის, აღდგომის თამაშიც. რა ავის მომასწავებელი სიტყვებია - ,,ლიტურგიის თამაში"! ტერტულიანე წერდა, რომ ჯოჯოხეთში დემონები მკრეხელურად ბაძავენ ლიტურგიას და შავი მაგია - ეს არის შავი მესის ნაწყვეტები. ცხადია, სცენაზე ,, ლიტურგიის თამაში" პირქუშ ფარსად იქცევა. როგორი სულიერი შხამი შეგროვდებოდა სცენაზე და რა საწამლავი მოიყრიდა თავს იმ თასში, საიდანაც მსახიობი ,,აზიარებდა" ,,მოციქულთა" როლების შემსრულებელი თავის ამხანაგებს, როცა სახარებისეული სიტყვებით მიმართავდა: ,,ესე არს ხორცი ჩემი... ესე არს სისხლი ჩემი" შემდეგი ნომერი შეიძლება გახდეს დარბაზში მსხდომი მაყურებლების ზიარება. რა საჭიროა ტაძარში სიარული, როდესაც უფრო ემოციურეად ყველაფერი თეატრშიც სრულდება? ახალი სექტაც კი ჩამოყალიბდებოდა მსახიობებისგან, რომლებიც უმადლოდ ანსახიერებენ ეკლესიას. შემთხვევით როდია, რომ თანამედროვე ლიტერატურულ ჟარგონზე თეატრს უკვე ხელოვნების ტაძარს უწოდებენ.
ნუთუ თვითონ ის აზრი, რომ აკრობატიკისა და მექანიზმების მეშვეობით შესაძლებელია სცენაზე ქრისტეს აღდგომის, ამაღლების, ფერისცვალების განხორციელება, არ იწვევს ქრისტიანებში ტკივილისა და ზიზღის განცდას? თეატრალური კოსტიუმებიც კი, ბიბლიური და საეკლესიო შესამოსელის მიბაძვით შეკერილი, მკრეხელობა და სიწმინდის პროფანაციაა. ძველ ეკლესიაში იუსტინიანე იმპერატორის კოდექსის თანახმად, წმ. შესამოსელში უკანონოდ გამოწყობა სამეფო რეგალიების მიტაცებას უტოლდებოდა და სასამართლოს მიერ ისჯებოდა. ჩვენს დროში ე.წ ,,ეკლესიის ქრისტიანი მეგობრები" ახალ ზნეობრივ მწვალებლობაში ვარდებიან. ისინი ამბობენ, რომ ,,მისიონერულ" მიზნებს ისახავენ - გააცნონ მაყურებელს ქრისტიანობა მეოცე, აპოკალიფსური საუკუნისათვის ღირსეული ხერხით, უჩვენონ ღმერთი სცენაზე და სახარფება თეატრის სცენიდან იქადაგონ. ბაბილონის გოდოლის ნაცვლად მათ სურთ ცამდე აღმართონ თეატრის სცენა, ღმერთი კი სცენაზე ჩამოიყვანონ და თეატრალური რამპის შუქზე წარმოადგინონ. მსახიობი, რომელიც ჰამლეტს და სპარტაკს თამაშობდა, ახლა ღმერთს თამაშობს - გამოუთქმელსა და მიუწვდომელს, ცისა და ხმელეთის შემოქმედს, ხელშეუXებელ და თვალთშეუდგამ ნათელში მყოფს, რომლის წინაშეც სერფიმები სახეს იფარავენ.
ძველი აღთქმისა და ახალი აღთქმის ეკლესიებს არასდროს მიუღიათ თეატრია, როგორც რელიგიური რეალიების გამოსახვის ფორმა და საშუალება ახლა ზოგიერთი მღვდელი ყავარჯენსაც კი უწოდებს და მის გამართლებას ცდილობენ. მთელს ძველსა და ახალ აღთქმაში არ არსებობს დრამატული ჟანრის ნაწარმოები.მონოთეიზმის მკაცრი მშვენიერება და საღმრთო ჭეშმარიტება ნაყალბევსა და იმიტაციას ვერ იტანდა. ჭეშმარიტება შეუთავსებელია ჭეშმარიტების თამაშთან, როგორც ტყუილის ყველაზე სამარცხვინო სახესთან.
როგორც ვთქვით, თეატრი წარმართული მითებისა და მისტერიების საფუძველზე შეიქმნა, ესაა ანტიკური სამყაროს შვილი, იმ სამყაროსი, რომელმაც დაკარგა თავდაპირველი გამოცხადება და ერთი ღმერთის რწმენა კოსმიურ ძალთა გაღმერთებით, თვით ადამიანთა აპოთეოზით და დაცემულ ანგელოზთა კულტით შეცვალა - დაცემულ ანგელოზებს კი ეკლესია დემონებს უწოდებს.
ქრისტიანული ეკლესია თეატრს მტკიცედ და რიგორისტულად უარყოფდა: 1. როგორც წარმართობის მიერ შობილს, მასთან სულიერად დაკავშირებულს ფასეულობათა სისტემით, გრძნობათა კულტით და წარმართულ-კოსმიური მსოფლაღქმით; 2. როგორც ჭეშმარიტების იმიტაციის მეთოდს, მოჩვენებითობისა და სიყალბის სამეფოს, სადაც სინამდვილეში ტყუილი ბატონობს; 3. როგორც ვნებების, ადამიანის მშვინვიერი, ვნებიანი განცდების სკოას (აფეკტური მდგომარეობისა და ფაქიზი ნერვულ-ფსიქიკური განცდების განსაკუთრებით დახვეწილი კულტის შექმნას); 4. როგორც პიროვნების ნგრევას(სახის ნიღბით შეცვლის ხელოვნებას).
თეატრი მხოლოდ მსახიობებს კი არ აძლევს თამაშის მიმართულებას, სტილს, მეთოდს, გამოცდილებასა და ჩვევას, არამედ მაყურებელსაც. იგი ადამიანებს არტისტებად აქცევს ყოველდღიურ ცხოვრებაში, იმ დროს, როდესაც ქრისტიანული სინანული კაცისგან სრულიად საპირისპიროს მოითხოვს - სულის განწმენდას ყოველივე უცხოსა და თავსმოხვეულისგან, გმირისა და ნიღბებისაგან, რომლითაც მას მეოცნებეობა და ამპარტავნება მოსავენ. ეკლესიამ თავის ყველაზე მაღალ ინსტანციაში - მსოფლიო და ადგილობრივ კრებებზე - დაგმო თეატრი. მსახიობის პროფესია კერპების დამამზადებლისას უტოლდებოდა. ელვირას (IV ს.) და აფრიკის (408 წ.) კრებათა განჩინებები კრძალავდნენ მსახიობის მონათვლას მანამ, სანამ ის არ დადებდა პირობას, რომ სამუდამოდ დაანებებდა თავს ამ ხელობას. არლის (314 წ.) კრებამ დაადგინა, ზიარებისგან განეყენებინა მსახიობები; კართაგენის კრებამ კი (397 წ.) განაწესა, რომ ყოფილი მსახიობები ეკლესიაში მხოლოდ სახალხო მონანიების შემდეგ მიეღოთ. თავიანთ თხუზულებებში ქრისტიანი აპოლოგეტები თეატრს ცირკტან ერთად გმობდნენ - ცირკთან, სადაც გლადიატორთა ბრძოლები ქრისტიანთა მასობრივი ჟლეტა მიმდინარეობდა. სახელგანთქმული ტერტულიანე წერდა - თეატრში დღის სინათლეზე ღამის საქმეები ხდებაო.
კართაგენის ადგილობრივი კრების მე-18 კანონი ქრისტიანებს უკრძალავს სანახაობების ყურებას. ნიშანდობლივია, რომ ამ კანონის ტექსტში მითითებულია, ამგვარი აკრძალვები ეკლესიაში ყოველთვის და ყველგან არსებობდა. VI მსოფლიო კრების 51-ე კანონი უკრძალავს ქრისტიანებს თეატრალურ თამაშებზე, ცეკვებზე, გაწვრთვნილ ცხოველების მონაწილეობით დადგუმ საცირკო წარმოდგენებზე სიარულს. ამ კანონის დამრღვევთ ეკლესია კრებულისაგან განაძევებს. ლაოდიკიის კრების 54-ე კანონი უკრძალავ მღვდლებსა და ეკლესიის მსახურებს ყოველგვარ სანახაობაზე დასწრებას, თუნდაც ისინი კერძო სახლებში ეწყობოდეს. თეატრის ეს დაგმობა მთელ პატრისტიკას წითელ ზოლად გასდევს. თანამედროვე ეკლესიას უარი არ უთქვამს და არც შეუძლია უარი თქვას საეკლესიო კრებების განჩინებებზე ან პატრისტიკაზე (და საერთოდ, საეკლესიო გარდამოცემაზე), სხვაგვარად იგი საკუტარ თავს უარყოფს, უარყოფს თავის სულიერ და ზნეობრივ იგივეობას ძველ ეკლესიასთან.
ანტიკური კომედია, რომელიც კარგად იყო გამოწვრთნილი, საკუთარი ღმერთების დაცინვაში, კოლიზეუმის ველურ ცხოველებზე არანაკლები მძვინვარებით ეძგერა ქრისტიანულ ეკელსიას. მსახიობები და ჯამბაზები, აკრობატები და მიმები თეატრალურ სცენებზე, აგრეთვე ქალაქების ქუჩებსა და მოედნებზე დგამდნენ ქრისტეს ჯვარცმისა და მოწამეთა სიკვდილის პაროდიებს. ქრისტიანობაში თეატრმა მაშინვე იცნო თავის შეურიგებელი და უძლეველი მტერი - ჭეშმარიტება, მარადიული ნათლით რომ სპობს ტყუილსა და ნახევარსიმართლის წყვდიადს.
თეატრი წარმართული გარემოა იმათთვისაც, ვინც არაეკჯლესიურად რჩებიან, ანუ შინაგანად არ ერთვებიან ქრისტიანობაში.
წმ. ათანასე დიდი ამხელდა არიანელებს თეატრალიზირებულ ლიტურგიის აღსრულებაში, არიოზმა ტაძარში საერო, თეატრალური, ვნებიანი მელოდიები შეიტანა და ლიტურგიკულ კანონს თალიას - კომედიის მუზეუმისა და მფარველის სახელი უწოდა. ეკლესიის ისტორიკოსი ევსები მწვალებელ პავლე სამოსატელზე წერდა, რომ მას უყვარდა თეატრალური პომპეზურობა, გარშემორტყმული იყო ქალებით, რომლებიც ადიდებდნენ მას, როგორც ცით მოვლენილ ანგელოზს, ბოლოს კი პავლებ საეკლესიო ლოცვებში ქრისტეს სახელი საკუთარი სახელით შეცვალა.
აღმოსავლეთის ეკლესიის პოზიცია თეატრისა და თეატრალურობის მიმართ, ყოველ შემთხვევაში, მისი საკანონმდებლო დოკუმენტებში მაინც, ორთოდოქსული და უცვლელი დარჩა. ისიც უნდა აღინიშნოს, რომ დასავლეთის ეკლესია განყოფამდე და შემდგომშიც გმობდა თეატრსა და სანახაობებს, რაც სხვადასხვა იურიდიულ აქტშია ასახული (XVII საუკუნემდე, მაგ., შალონის (VII ს.,) მაინცისა და რომის (VI ს.,) კრებებზე), ამის თაობაზე წერდნენ პაპები (ლეონ IV და სხვ.). მაგრამ, XI საუკუნიდან კათოლიკების დამოკიდებულება თეატრისადმი ნელ-ნელა იცვლება. ძველი ეკლესიისათვის უცხო თეატრალურობა ეკლესიაშიც აღწევს (მაგ. რიტუალური ცეკვები ესპანეთში; ექვსი ბიჭუნას ცეკვა ტრაპეზის წინაშე, ცეკვები ტოლედოში საშობაო მესის დროს). მესა თეატრად იქცა. მაგ. მონანულთა სახალხო თვითგვემა ჰიმნების გალობის თანხმლებით, რომელიც უზარმაზარ ბრბოს იზიდავს. უკვე XII საუკუნის შუაგულში აბატი ელრედი ამხილებდა იმ მღვდლებს, რომლებიც ტაძარში ღვთისმსახურების დროს ხან ყვირილამდე იმაღლებენ ხმას, ხანაც ჩურჩულამდე უწევენ; ბაძავენ ცხენის ჭიხვინს, ქალის კივილს; საკურთხვეველში, გეგონება სცენაზე იდგნენ, ხან სასიკვდილო ტანჯვას გამოხატავენ, ხანაც ზეციურ აღტაცებას, მსახიობებისაგან იღებენ უცხო მანჭვა-გრეხას, პირის მოღრეცას, მხრების აVეVას - მოკლედ, ტაძარს თეატრად აქცევენ. იეზუიტებმა ბიბლიური სცენების თააში დაიწყეს ხალხის მოსაზიდად. ეს იყო ნიშანი შინაგანი დაცემისა და ხრწნისა. გასული საუკუნის 70-იან წლებში ბირმინგემში რამდენიმე კონფესიის, მათ შორის კათოლიკეთა, ანგლიკანელთა და მეთოდისტთა წარმომადგენლების შეკრება გაიმართა. ი ქ განიხილეს საკითხი, თუ ხელოვნების რომელი დარგია დღეს პოპულარული. ,,სწავლული მამები" იმ დასკვნამდე მივიდნენ, რომ ასეთი სახე ცირკია და მღვდელმსახურებს ურჩიეს, თავიანთი რელიგიური მასის უფრო წარმატებით შესრულებისათვის საცირკო ხელოვნება და ილუზიონიზმი შეესწავლათ.
ასევე არსებობს ბალეტები სახარების თემებზე. რაღაც ძალებს სურთ ეკლესიის სიწმინდეები და უმაღლესი ფასეულობები თეატრის სცენაზე გამოიტანონ და ბრწყინვალე ზიზილ-პიპილებად აქციონ. ქრისტე მისმა მტრებმა მოკლეს, მაგრამ ამ სიკვდილმა ჩვენ ცხოვრება მოგვანიჭა.
დღეს კი უფრო საშინელი რამ ხდება, ქრისტიანები უარყოფენ ქრისტეს, როცა მის სახეს მოცეკვავე მსახიობით ცვლიან.ჯოჯოხეთის ერთ-ერთი მოქმედება რიტუალური მკრეხელობა იყო. იქნებ ასეთი დადგემები სწორედ შავ მესას წარმოადგენენ, რომელსაც ვერ ცნობენ ადამიანები?
თუ დღეს ეკლესია თავისი პრეროგატივების ნაწილს თეატრს გადასცემს, ხვალ უცილობლად თვითონ თეატრი შემოიჭრება ეკლესიაში. ბოლოს და ბოლოს, თავისი მრევლის - თეატრალების გავლენით იძულებული გახდება ითამაშოს ლიტურგია.
ზოგიერთ, ქრისტიანობისადმი კეთილგანწყობილ ადამიანს ჰგონია, რომ ბიბლიურ თემაზე გადაღებული კინოფილმის ნახვა დაეხმარება წმ.წერილის უკეთ შესწავლაში. მაგრამ ნებისმიერი სცენარი სახარების თემაზე არა მარტო ოთხი სახარების კომპილაციაა, არამედ მათი გადაკეთება, ინტერპრეტაცია, ახალი, გამოგონილი პერსონაჟებისა და ეპიზოდების შემოტანა.

[მხევალი ნინო]

saria-giorgi

ძველი ისტორიკოსების, ფილოსოფოსებისა და ქრისტიანი მწერლების აზრით, თეატრი წარმართული რიტუალებისა და მისტერიებისგან წარმოიშვა. არისტოტელე ანტიკური თეატრის საწყისად დიონისეს - მეღვინეობის ღმერთისადმი მიძღვნილ დღესასწაულს მიიჩნევს, რომელიც ბერძნული მითოლოგიიდან აღებული სცენებისა და ბაკქანალია-მასკარადების თანხმლებით იმართებოდა. ტერტულიანე მიუთითებდა, რომ ,,ლიდიელებმა რელიგიური სანახაობები დააწესეს" და თეატრს ,,სრულ კერპთაყვანისმცემლობას" უწოდებს. იმის შესახებ, რომ ანტიკური თეატრი წარმართული რელიგიებისგან წარმოიშვა და მათთანვეა კავშირში, წერდნენ აგრეთვე რომაელი ისტორიკოსები ვარონი და სვეტონიუსი, აპულეუსი - ,,მეტამორფოზების" ავტორი, ქრისტიანი ავტორები: ლაკტანციუსი, მინუციუსი, კლიმენტი ალექსანდრიელი, კვიპრიანე კართაგენელი და სხვები. ძველი ქრისტიანი აპოლოგეტებისათვის თეატრი იყო არა მარტო ორგანული ნაწილი წარმართობისა, არამედ მისი დვრიტა, მისი კონცენტრირება.

ამ შემთხვევაში მნიშვნელოვანი ის კი არაა, თეატრი რისგან წარმოიშვა, არამედ ის,სახრების მხოლოდ სანახაოებრივი წარმოდგეა, ხომ არ გაუბრალოებს და მისტიკურს ხომ არდაუკარგავს ჩვენს თვალში რელიგიას...

მე მგონი მხოლოდ ერთი კუთხით არ შეიძლება საკითხის დასმა. უბრალოდ, სახარება მხოლოდ კინოდან და თეატრიდან არ უნდა იცოდე,მაგრამ იქნებ, ვიღაცისთვის აზროვნების შემცველი, ან დაინტერესების საგანიც კი გახდეს ქრისტე, ფილმის ან თეატრის ნახვის შედგემ. ფილმა ქრისტე ვნებებზე ბევრზე იქმოედა დადებითად, ისმხარე ქრისტეს წამება, თითქოს ნაკლებად იყო აღქმული სასწაულების და ქადაგების ფონზე და ამ ფილმში ეს წარმოჩინდა. ჩვენც, რაღაც მივიწყებული გავაახსენა თითქოს. პირადად ჩემზე დადებითად იმქოედა ამფილმაა, იქნებ,სხვებზეც ასე იყო?

ეხლა ისტერიაში კი არ უნდ აგადაზარდო და ყველა უნიჭო ან რეჟისორის ამბიციის მქონე კი არ უნდა დგავდეს. ასეთი ფილმის გადაღებას და თეატრის დადგმას ძალიან დიდი სიფრთხილე და პორფესიონალიზმი უნდა. მაგრამ, რაც არ უნდა ნახო დადგმული, აუცილებელია სახარების კიტხვა.ეს მემგონი სადავ არაა.

[Heinrich von Sinsheim]

აქვს თუ არა თეატრს იმის უნარი და შესაძლებლობა, რომ სცენაზე უჩვენოს და მიბაძოს იმ სულიერ სამყაროს, რომელშიც კაცის სული მხოლოდ რელიგიური ინტუიციის, ლოცვისა და საკუთარი თავის განწმენდის გზით აღწევს?

თეატრი არ ცდილობს იესოს ან სხვა წმინდანების სულიერი სამყაროს მიბაძვას. რელიგიის პოპულარიზაციაა კარგად დადგმული თეატრალური სპექტაკლი ან კინო და თან საინტერესოა. საშუალებას გაძლევს დაინახო ღმერთის ადამიანური ბუნება და შენთვის უფრო ახლო გახდეს მისი ვნებები (ერისკაცისთვის ვამბობ თორემ სულიერად ძლიერ ხალხს ეს არ სჭირდება.

პირადად ჩემზე დადებითად იმქოედა ამფილმაა, იქნებ,სხვებზეც ასე იყო?

+ 1 "ქრისტეს ვნებანი"-ს არ ვიცი მარა jesus christ superstar რომ არის მიუზიკლი, დანამდვილებით ვიცი, რომ ამ ფილმმა თავის დროზე არაერთი ადამიანი დააახლოვა ეკლესიას და როკის მოყვარულ ახალგაზრდობას გააცნო სახარება გასაგები გზით.

[saria-giorgi]

თეატრი არ ცდილობს იესოს ან სხვა წმინდანების სულიერი სამყაროს მიბაძვას. რელიგიის პოპულარიზაციაა კარგად დადგმული თეატრალური სპექტაკლი ან კინო და თან საინტერესოა. საშუალებას გაძლევს დაინახო ღმერთის ადამიანური ბუნება და შენთვის უფრო ახლო გახდეს მისი ვნებები (ერისკაცისთვის ვამბობ თორემ სულიერად ძლიერ ხალხს ეს არ სჭირდება.

+ 1 "ქრისტეს ვნებანი"-ს არ ვიცი მარა jesus christ superstar რომ არის მიუზიკლი, დანამდვილებით ვიცი, რომ ამ ფილმმა თავის დროზე არაერთი ადამიანი დააახლოვა ეკლესიას და როკის მოყვარულ ახალგაზრდობას გააცნო სახარება გასაგები გზით.

ეშმაკიც ,,გვაახლოვებს" ეკლესიასთან, მკითხავები ხშირად უთითებენ თვალის ასახვეად ტაძარს, რომ იქ შესწირონ ფული და იქ დაანთონ სანთლები. ამით ხდება ხალხის მოტყუება. ამით ორმაგ თამაშს თამაშობენ, მსახიობები მკრეხელობენ ქრისტეს განსახიერებით, სასწაულების მანიპულირებით. ქრისტე რო ითამაშო, შინაგანას თავი უნდა გააიგივო ქრისტესთან, ესაა მთავარი საშინელება. უნდა დაიჯეროს რომ ის მთელი ქვეყნის შემოქმედია, უნდა სჯეროდეს, რომ მასაც იმგვაფრად უყვარს, როგორც ქრისტეს ჩვენ, იმგვარად იტანჯება, როგორც ქრისტე დაიტანჯა, ეს კი იმას ნიშნავს, რომ ირწმუნოს ის ღმერთია. ამგვარი რწმენა ჰქონდა ეშმაკსაც.

[saria-giorgi]

მალე დავამთავრებ გამოქვეყნებას და კომენტარები ბოლოს დადეთ, გთხოვთ.

[მარიამი რ.]

გიორგი ეს სტატია საიდანაა?
შენ გეკუთვნის თუ გადმოწერილია.
რაღაც ნაწილის გამოყენება მინდა და მაინტერესებს თუ მაქვს უფლება.

[saria-giorgi]

გიორგი ეს სტატია საიდანაა?
შენ გეკუთვნის თუ გადმოწერილია.
რაღაც ნაწილის გამოყენება მინდა და მაინტერესებს თუ მაქვს უფლება.

რამდენადაც მახსოვს მე დავწერე, შეგიძლია გამოიყენო. სხვადასხვა ავტორები გამოვიყენე წერისას. მამა რაფაელთან ნახავ ვრცლად, მთავარი წყარო ეგ იყო: ,,მართლმადიდებლობა და ამა სოფლის ცდომილებანი".

[მარიამი რ.]

რამდენადაც მახსოვს მე დავწერე, შეგიძლია გამოიყენო. სხვადასხვა ავტორები გამოვიყენე წერისას. მამა რაფაელთან ნახავ ვრცლად, მთავარი წყარო ეგ იყო: ,,მართლმადიდებლობა და ამა სოფლის ცდომილებანი".

გასაგებია
ძალიან დიდი მადლობა

[dzvelmartlmadidebeli]

მხევალი ნინო

ამ შემთხვევაში მნიშვნელოვანი ის კი არაა, თეატრი რისგან წარმოიშვა, არამედ ის,სახრების მხოლოდ სანახაოებრივი წარმოდგეა, ხომ არ გაუბრალოებს და მისტიკურს ხომ არდაუკარგავს ჩვენს თვალში რელიგიას...

ჭეშმარიტად ეს არის მთავარი და სამსახიობო ხელოვნება (არ ვიცი ვის თვალში როგორ მაგრამ) აუბრალოებს რელიგიას და ნამდვილიად უკარგავს თავის ნამდვილ შინაარსს. მართლმადიდებელი ქრისტეანისთვის საგულისხმო უნდა იყოს, რომ არც ერთი წმიდა მამა არ მიიჩნევდა სამსახიობო ხელოვნებას თუნდაც რაიმე დამხმარე ძალად ჭეშმარიტი სარწმუნოების საქადაგებლად. ვფიქრობ, ეს საკმარისად მნიშვნელოვანი გარემოებაა საკითხის გადასაწყვეტად.

გარდა ამისა, პრობლემა მარტო იმაში კი არ არის, რა რეაქცია შეიძლება ჰქონდეს ფილმის ან სპექტაკლის მაყურებელს, საქმე თვით მსახიობებშიცაა. როგორი საქმეა - გადარჩეს მაყურებელი, მქადაგებელი კი წარწყმდეს?! რა შეღავათი მსახიობს, თუ მისმა თამაშმა ვიღაცას ეკლესიაში მისვლის სურვილი აღუძრა?

Heinrich von Sinsheim

რელიგიის პოპულარიზაციაა კარგად დადგმული თეატრალური სპექტაკლი ან კინო და თან საინტერესოა. საშუალებას გაძლევს დაინახო ღმერთის ადამიანური ბუნება და შენთვის უფრო ახლო გახდეს მისი ვნებები (ერისკაცისთვის ვამბობ თორემ სულიერად ძლიერ ხალხს ეს არ სჭირდება.

საწყენად ნუ მიმიღებთ, მაგრამ კინოს ვერანაირად ძალუძს ვინმეს დაანახოს ღმერთის ადამიანური ბუნება. კინოს შეუძლია დაგვანახოს გათამაშებული ბუნება... გათამაშებული ტანჯვა... გათამაშებული სიხარული ან წუხილი... მისი მთელი შინაგანი არსი კი მიუწვდომელი რჩება... არცერთ მსახიობს არ ძალუძს გადმოსცეს ქრისტე ვნება... ის რაც დაიტია და განიცადა მისმა სულმა ჯვარცმისას... გარეგნული ეფექტები მხოლოდ ჩვენს სიბრალულს აღძრავს, ამ ტანჯვის ნამდვილი არსი კი მიუწვდომელია... სამსახიობო ხელოვნება ადამიანის მშვინვიერ გრძნობებზე უფრო მოქმედებს და არა სულის სიღრმეებზე... და ამას დავა არ უნდა (ყოველ შემთხვევაში, შევეცდები არ გედავოთ). თუ გაეცნობით მართლმადიდებლურ ასკეტიკას, მიხვდებით რას ვგულისხმობ.

"ქრისტეს ვნებანი"-ს არ ვიცი მარა jesus christ superstar რომ არის მიუზიკლი, დანამდვილებით ვიცი, რომ ამ ფილმმა თავის დროზე არაერთი ადამიანი დააახლოვა ეკლესიას და როკის მოყვარულ ახალგაზრდობას გააცნო სახარება გასაგები გზით.

ჩემი ნათქვამის ჭეშმარიტებას სწორედ თქვენს მიერ მოტანილი ეს მაგალითიც ადასტურებს. ჯერ სახელწოდებას დააკვირდით: "იესუ ქრისტე - სუპერვარსკვლავი". რა სახელია ეს? ქრისტეზე აქ ჰოლივუდის ცნებებით მსჯელობენ. ამერიკელი (და არა მარტო) პრაგმატისტებისთვის ქრისტე მართლაც "სუპერვარსკვლავია" და მეტი არაფერი, ჩვენთვის კი ის ღმერთკაცია!

საგულისხმოა, რომ ამ როკ-ოპერის ავტორები და დამდგმელები ებრაელები არიან (ენდრიუ ლოიდ ვებერი და ტიმ რაისი. ქრისტეს "პარტიის" შემსრულებელიც ებრაელია - მომღერალი იან გილანი, ცნობილი ბენდის, Deep Purple-ს სახელგანთქმული ვოკალისტი). ალბათ ამიტომაც არ არის შემთხვევითი, რომ ეს როკ-ოპერა მთავრდება ქრისტეს ჯვარცმით და არა მისი აღდგომით.

შესაძლოა ვიღაცას ამ ოპერამ სურვილი გაუღვიძა ეკლესიისკენ მიეხედა, მაგრამ ოპერის ავტორებს ეს მიზანი სულაც არ ამოძრავებდათ. მთავარი პერსონაჟიც იუდაა და არა ქრისტე. ოპერა ამ ორი პიროვნების ურთიერთ დაპირისპრიებას წარმოაჩენს.

ოპერის ერთ ერთი ავტორი ტიმ რაისი Time-სთვის მიცემუულ ინტერვიუში ამბობდა: "ჩვენ იესუს განვიხილავთ არა როგორც ღმერთს, არამედ როგორც ადამიანს, რომელიც საჭირო დროს და საჭირო ადგილას აღმოჩნდა" (Time, 1970 წლის 9 ნოემბერი. გვ. 47).

"ჩვენი მიზანია, გადმოვცეთ ადამიან-იესუს ისტორია. ვფიქრობ, ასეთი კუთხით მისი სიდიადე უფრო გაიზრდება" (იქვე).

ვფიქრობ კომენტარები ზედმეტია.

[აბდალა]

შეიძლება თუ არა ღმერთის განსახიერება სცენაზე, შეიძლება თუ არა ითამაშო ქრისტე, ითამაშო ჭეშმარიტება?

ამის მეტს ვაკეთებთ რამეს ცხოვრებაში?

[A.V.M]

ეს მეგობარ ბლოგზე დაიწერა და აქაც ავტვირთავ:

,,ღვთისმშობლის გინება “იმედში”
მეგობრებო ! მინდა გაცნობოთ იმ საშინელი ფაქტის შესახებ, რომელიც 31 იანვარს პირდაპირ ჩვენს თვალწინ მოხდა და სამწუხაროდ არავის გამოუხატავს პროტესტი.

ა/წ 31 იანვარს ტელეკომპანია “იმედის” ეთერში გავიდა მხატვრული ფილმი “იღბლიანი სლევინი”. ხსენებულ ფილმში ჩვენი დროით 22:33 საათზე გაისმა ყოვლადწმიდა ღვთისმშობლის გინება (ღმერთმა შეგვინდოს გამეორება), თანაც ისეთი სიტყვებით, რომელიც არცერთ ცნობილ ღვთისმგმობსა თუ ერეტიკოსებს არ მოსვლიათ თავში.

წყარო: http://www.myvideo.ge/?act=dvr&chan=imedi&...01-2013%2022:31

“ფესვები” გმობს მომხდარს და მოგიწოდებთ: ყველამ ერთად, ჩვენი შესაძლებლობებიდან გამომდინარე, გამოვხატოთ პროტესტი ამ უსჯულოების წინააღმდეგ. ასევე მოუწოდებთ სტუდიას, რომელმაც თარგმნა ხსენებული ფილმი და ტელეკომპანია იმედს, რომ საჯაროდ მოიხადონ ბოდიში და აღარ განმეორდეს მსგავსი ფაქტები!''
http://pesvebi.wordpress.com/2013/02/26/%E...83%9B%E1%83%94/

[qetevano]

ყველამ ერთად, ჩვენი შესაძლებლობებიდან გამომდინარე, გამოვხატოთ პროტესტი ამ უსჯულოების წინააღმდეგ.

და ჩვენ რა სახით შეგვიძლია პროტესტის გამოხატვა?

[A.V.M]

qetevano

და ჩვენ რა სახით შეგვიძლია პროტესტის გამოხატვა?

რა თქმა უნდა ტელევიზიაში მიჭრით და კამერების თავზე გადალეწვით არა.
ყველაზე მინიმუმ ვირტუალური სივრციდან რომ გამოვხატოთ უკმაყოფილება ამ ფაქტით.დანარჩენი პირადად მე არ ვიცი , არც ეს ფილმი მინახავს და ვერც იმაზე გეტყვით რამეს , პოსტის ავტორი რა მეთოდებს გულისხმობს.

[benediqt]

saria-giorgi

მსახიობობა მიუღებელია და თეატრები უნდა დაინგრეს? რაო, ხელოვნება და კულტურა არ გვინდაო მართლმადიდებლობამ და ველურები ვიყოთო ხო?

[qetevano]

ესე მგონია რომ ჩემს ლექციებს ესწრები და რაზეც გვაქვს საუბარი მერე იმაზე პროვოცირებ საღამოობით... ზუსტად ემთხვევა უკვე მერამდენედ

[benediqt]

ესე მგონია რომ ჩემს ლექციებს ესწრები

მე მწერ ამას?

[qetevano]

მე მწერ ამას?

არა ის კი ვიცი რომ არ ესწრები რა თქმა უნდა, უბრალოდ ემთხვევა ხოლმე

[benediqt]

ის კი ვიცი რომ არ ესწრები რა თქმა უნდა

რას არ ვესწრები ვერ გავიგე, რა ლექციებს გულისხმობ?

[qetevano]

რას არ ვესწრები ვერ გავიგე, რა ლექციებს გულისხმობ?

კაი არაფერი.... უფრო სწორად, ლექციებს ჩემს სასწავლებელშითქო... დღეს მსახიობობას შევეხეთ და მაგაზე გამახსენდა

[A.V.M]

benediqt

saria-giorgi

მსახიობობა მიუღებელია და თეატრები უნდა დაინგრეს? რაო, ხელოვნება და კულტურა არ გვინდაო მართლმადიდებლობამ და ველურები ვიყოთო ხო?

ფორმაში ხარ როგორც ყოველთვის...
(ეგ კითხვა გიორგის რომ დასვა აბსოლიტურად განსხვავებულ პასუხს მიიღებ. მაგრამ აქ არ შემოდის და რას ვიზავთ...)