ქორწინება საეკლესიო სამართალში, ტრადიცია, კანონიკა და ნორმა. პარამეტრები

[KAIROS]

ამ სამოქალაქო აქტს ვუთანაბრებთ ჯვრისწერას

რათქმაუნდა, ამით იმას კი არ ამბობ, რომ საიდუმლო მოხდა, არამედ იყო ისინი 30 წელი ცოლქმარი, ხალხის, სახელმწიფოს წინაშე და შენ ახლა ქალწულებად გინდა ჯვარი დაწერო
ანუ აღიარებ, რომ იყო ოჯახი ( შედარება არის ბავშვი) მაგრამ არა ქრისტიანული ოჯახი ( შედ. არა მონათლული), ანუ ქალი რომ მეოთხედ გათხოვდეს და კაცმა მეხუთედ მოიყვანოს ცოლი და ჯვარი პირველად დაიწეროს, შენ რას ფიქრობ ეკლესია 18 წლის უბიწოებივით დაადგამს გვირგვინს?

[კანონისტი]

KAIROS

შენ ახლა ქალწულებად გინდა ჯვარი დაწერო

რა შუაშია ქორწინება? თუ ქალწულად არ გინდა ჯვარი დაწერო, მაშინ ბევრს მოუწევს პირველ წესზე უარის თქმა

შენ რას ფიქრობ ეკლესია 18 წლის უბიწოებივით დაადგამს გვირგვინს?

ცხადია არა. მაგრამ სულ სხვა მიზეზის გამო, ჩემო კაიროს

[გიორგი]

კანონისტი

თუ ქალწულად არ გინდა ჯვარი დაწერო, მაშინ ბევრს მოუწევს პირველ წესზე უარის თქმა

ჰო, ეს მართალია...
მაშინ თუ ქალწულებაზეა ლაპარაკი პირველი წესით ჯვარს პრაქტიკულად ვერავინ ვერ დაიწერს, არა აქვს მნიშვნელობა იყო თუ არა ქორწინებაში... თუმცა დღევანდელ პრაქტიკაში მაინც წერენ ჯვარს პირველი წესით.

[KAIROS]

მოდი ახლა ჯერ ვთქვათ, რაც წინ დაგიწერე შევთანხმდით?

არ მომწონს იურიდიული ქორწინებისთვის ამხელა სტატუსის მინიჭება, რადგან სავსეა უამრავი გამონაკლისებით.

გიორგი,
ეს სტატუსი ადრე ეკლესიას ქონდა, ახლა სახელმწიფოს აქვს და ეკლესია ცნობს სახელმწიფოს ამ უფლებას, გამონაკლისები არის და არც არავინ დაობს... შენთან შევთანხმდი

შენ ფიქრობ , რომ მხოლოდ ქალწულობის გამო, კანონისტ, გიმეორებ ეკლესია სახელმწიფოს რეგისტრაციას აქცევს ყურადღებას,
თუ ადამიანი ხალხის, საზოგადოების, სახელმწიფოს წინაშე იყო ცოლი ან ქმარი ( და ვერ დაიწერა ჯვარი, ანუ პირიქით ასინეთ ) , ეკლესიისათვისააც ის დაოჯახებულია, და ჯვარს იმიტომ კი არ დაწერს პირველი წესით, რომ ქალწული არაა ( ნუ ვიტყუილებთ თავს, ვინ ამოწმებს მაგას, ხშირად მღვდელმა კი არა სიძემაც არ იცის წესიარად ) , არამედ იმიტომ, რომ ყავდა ახლა ამ ქალს 30 წელი ქმარი და ქონდა ოჯახი!
ახლა ეს სხვა საკითხია და საკამთოა და ვიკამათოთ... ე.ი. მოაწერა ვიღაცა გოგომ 3 ჯერ ხელი და კაცმა 4 ჯერ, დავუშვათ და ქალწულებია, ე.ი. მაინც არა აქვთ ოჯახი ( როცა აქვთ სახელწიფოს წინაშე მთელი ტავისი უფლებებით და მოვალეობებით ) ანუ მე აქ არაფერს ვამტკიცებ, მე აქ ვმსჯელობ---
მე ვფიქრობ ეკლესიამ უნდა დასაჯოს ეს ადამიანები უგვირგვინობით.... ან რაღაც დიდი ეპიტემიით ... არ შეიძლება ქორწინების ( არა საიდუმლოსი, არამედ ზოგადად კავშირის) მასხრად აგდება და თამაში...
ესაა სულ...
ისევ უჩინარობით;
კაიროსი!

[კანონისტი]

გიორგი

მაშინ თუ ქალწულებაზეა ლაპარაკი პირველი წესით ჯვარს პრაქტიკულად ვერავინ ვერ დაიწერს, არა აქვს მნიშვნელობა იყო თუ არა ქორწინებაში... თუმცა დღევანდელ პრაქტიკაში მაინც წერენ ჯვარს პირველი წესით.

მოკლედ, იმ მიზეზით, რომ არაქალწულზე პირველი წესის ჯვრისწერა არ შეიძლება, თქმა იმისა, რომ რაიმე ფორმით შეიძლება მივიჩნიოთ საეკლესიო ქორწინება საეროს თანასწორად, არის ამ საიდუმლოს სერიოზული დაკნინება

კანონისტ, გიმეორებ ეკლესია სახელმწიფოს რეგისტრაციას აქცევს ყურადღებას

შენ გაიხარე

და არა ცნობს და აღიარებს

ჰო, აქცევს ყურადღებას, ითვალისწინებს, უშვებს.... ასეთი რბილი ფრაზები უფრო მართებულია.

მოაწერა ვიღაცა გოგომ 3 ჯერ ხელი და კაცმა 4 ჯერ, დავუშვათ და ქალწულებია, ე.ი. მაინც არა აქვთ ოჯახი

რატომ? ქორწინების მიზანი, კანონმდებლობით, არის ოჯახის შექმნა და არა სქესობრივი კავშირი. ოჯახის შექმნაში კი განიმარტება, თანაცხოვრების (სქესობრივ არ ვგულისხმობ, ერთ ჭერქვეშ) სურვილი, ერთიანი მეურნეობა და ურთიერთზრუნვა

მე ვფიქრობ ეკლესიამ უნდა დასაჯოს ეს ადამიანები უგვირგვინობით.... ან რაღაც დიდი ეპიტემიით ... არ შეიძლება ქორწინების ( არა საიდუმლოსი, არამედ ზოგადად კავშირის) მასხრად აგდება და თამაში...

ეპიტიმიაზე გეთანხმები

უგვირგვინობის მიზეზი, ჩემი აზრით, არ არსებობს

[გიორგი]

KAIROS

ეს სტატუსი ადრე ეკლესიას ქონდა

საქმეც მაგაშია... ეკლესიამ ზუსტად იცოდა ვისთვის დაეწერა ჯვარი და ვისთვის არა და მერამდენე წესით (თვითონვე საზღვრავდა), მაგრამ სახელმწიფოს კანონმდებლობა შორს რომ დგას ეკლესიის ხედვისგან ამიტომ არ მიმაჩნია საჭიროდ მისთვის ამხელა სტატუსის მინიჭება, მითუმეტეს გამონაკლისებიც არის უხვად...

ეკლესია სახელმწიფოს რეგისტრაციას აქცევს ყურადღებას, ე.ი. მოაწერა ვიღაცა გოგომ 3 ჯერ ხელი და კაცმა 4 ჯერ, დავუშვათ და ქალწულებია, ე.ი. მაინც არა აქვთ ოჯახი ( როცა აქვთ სახელწიფოს წინაშე მთელი ტავისი უფლებებით და მოვალეობებით ) ანუ მე აქ არაფერს ვამტკიცებ, მე აქ ვმსჯელობ---
მე ვფიქრობ ეკლესიამ უნდა დასაჯოს ეს ადამიანები უგვირგვინობით.... ან რაღაც დიდი ეპიტემიით ... არ შეიძლება ქორწინების ( არა საიდუმლოსი, არამედ ზოგადად კავშირის) მასხრად აგდება და თამაში...

იურიდიული ქორწინების საცინად აგდების და გაუთავებელი თამაშის მომხრე არც მე ვარ, ზნეობის და მორალის ამბავია, მაგრამ გაცილებით სამართლიანი იქნება პირველი წესით ჯვრისწერა აუკრძალონ წყვილს არაქალწულების გამო, ვიდრე რომ ქალწული იყოს და 4-ჯერ ჰქონდეს იურიდიული რეგისტრაცია გატარებული.

პირველი ბილწავს ადამიანს, ხოლო მეორე კანონდარღვევაა, თანაც დარღვევა იმ კანონის, რომელიც არც თუ მთლად ემთხვევა ეკლესიის ხედვას.

ისე მისაღები არცერთი არ არის, მაგრამ დოზაა სხვადასხვა... სასჯელიც სხვადსხვა უნდა იყოს...

[კანონისტი]

იურიდიული ქორწინების საცინად აგდების და გაუთავებელი თამაშის მომხრე არც მე ვარ, ზნეობის და მორალის ამბავია, მაგრამ გაცილებით სამართლიანი იქნება I წესით ჯვრისწერა აუკრძალონ წყვილს არაქალწულების გამო, ვიდრე რომ ქალწული იყოს და 4-ჯერ ჰქონდეს იურიდიული რეგისტრაცია გატარებული.

მართებული კანონიკური ხედვაა, ჩემი აზრით

[კანუდოსელი]

სად შემიძლია ამდენის წაკითხვა, თან მე აღარ მადარდებს ეგ პრობლემა, ცოლი უკვე მყავს, დასაოჯახაბლებმა იკითხონ

თან გიორგი ჩემი არ იყოს, იმხელა პოსტინგებს წერს სანამ ბოლოში გავალ, ის მავიწყდება საერთოდ პოსტინგი რა თემას ეხება

[კანონისტი]

კანუდოსელი
წესით offtopic-ია შენი პოსტი და უნდა წავშალო, მაგრამ იმდენად კარგი მუხტის შემომტანია, რომ იყოს

[KAIROS]

და არა ცნობს და აღიარებს
ჰო, აქცევს ყურადღებას, ითვალისწინებს, უშვებს.... ასეთი რბილი ფრაზები უფრო მართებულია.

რა ვქნა ახლა თავიდან დავიწყო?
აქცევს ყურადღებას რასა ქვია, თუ აღიარება არაა და ცნობა? ან დაშვება რასა ქვია,ცოდვას კი არ ჩადის რაიმეს სახელმწიფო იკონომიური ტერმინებით რომ მიუდგე, სასაცილოა სახელმწიფოს დაცვა მიწევს კანონისტის წინაშე
რატომ გგონია, რომ რაც შენ აღიარე უკვე "კანონიური კავშირის" სტატუსის მიმნიჭებელ ორგანოს ცნობა ეკლესიის მიერ მისი საიდუმლოთმოქმედების დამაკნინებელი იყოს? როგორც ბავშვისათვის დაბადების მოწმობის მიცემა არ აკნინებს ნათლობის საიდუმლოს, როცა ის ეკლესიაში იბადება, ასევე ოჯახისათვის ოჯახის დაბადების მოწმობის მიცემა არ აკნინებს ქორწინების საიდუმლოს, როდესაც ქრისტიანული ოჯახი იბადება...
ახლა მცირე დაკვირვება საკითხის გაადვილებისათვის, გასულ საუკუნემდე ხომ ხელის მოწერა ეკლესიაში ხდებოდა, ანუ " ქორწინების რეგისტრაციას მხოლოდ ეკლესია ახორციელებდა" (ეს სიტყვები უნდა გეცნოს ), რომ ეთქვა ვინმეს, მამაო, რა მოხდა მერე ჯვარს არ დავიწერთ, საიდუმლოს არ შევურაცხყოფთ, აგერ რაღაც საქმეზე გვჭირდება ეგ და "გაგვიჩალიჩეო" , დაუშვებდა კი ეკლესია 3-4 ჯერ მოწერა-გაწერას? არა! ახლა რა მოხდა მერე, მოვიდა კომუნისტი ამუნია და დაავლო ამ რეგისტრაციის წიგნს და წააცუნცულა "მმაჩის" ბიუროში , აბა საიდუმლოს ვერ წაიღებდა და რისი წაღებაც შეძლო ის წაიღო, ახლა რადგან სხვა შენობაში აწერს წყვილი ხელს და არა ეკლესიაში, ამიტომ გახდა რეგისტრაცია ანუ ოფიციალურად ოჯახის კანონიერების სტატუსის მიმნიჭებელი ორგანო, ასე ასათვალიწუნებელი ეკლესიიდან? არა, ეკლესია აღიარებს იმავე წესს, რაც ადრე მას ეკუთვნოდა, დღეს სახელმწიფოს ეკუთვნის, მაგრამ წესი წესია და გამონაკლისის გარდა უნდა შესრულდეს, ამ წესთან ერთობლიობაში მოდის ჯვრისწერა; ამიტომ დავწერე რომ გაწერა-მოწერა არაა ასე ადვილად ხელწამოსკრავი და მარტო ყურის აწევის ღირსი
მოკლედ იმედია ფორუმს წაადგა ეს კამათი, იმედია ჩვენც წაგვადგება
იხარე;
კაიროსი!

[კანონისტი]

KAIROS
ახლა რომ მნახო რამდენი საქმე მაქვს, ა ასეთ სახეს მიიღებდი -->

ასე რომ, საღამოს ან ხვალ დაგიწერ პასუხს. მთლად მასეც არ არის საქმე. ის რეგისტრაციის უფლება ეკლესიას ჯერ მიანიჭა სახელმწიფომ, მერე კი - წაართვა.

ეს შემორბენით

დიალოგი უდავოდ კარგია. გაგახაროს უფალმა და შეგეწიოს ყველა საქმეში!

[KAIROS]

რეგისტრაციის უფლება ეკლესიას ჯერ მიანიჭა სახელმწიფომ, მერე კი - წაართვა.

მიხედე საქმეებს, მეც გავიქეცი ახლა, უბრალოდ უნდა ვთქვათ, რომ ის რეგისტრაცია ანიჭებს ოჯახს, როგორც უკვე არსებულის ნორმას, და ეს ოჯახი, შემდეგ შეყავს საიდუმლოში ეკლესიას... და ამ რეგისტრაციას აქვს თავისი დიდი მნიშვნელობა სახელმწიფოს, საზოგადოების და ეკლესიის წინაშეც, რადგან ეკლესიაში უკვე ცნობილი, აღიარებული წყვილი უნდა იწერდეს ჯვარს, აღიარებული მშობლებიდან, ცნობილი საზოგადოებიდან და ცნობილი და ააღიარებული სახელმწიფოსაგანაც,(ქრონოლოგი
ურად როგორც გინდათ ისე დააწყეთ, შეიძLება ხელი გვიან მოაწერონ, მაგრამ უნდა მოაწერონ,როცა შეძლებენ) ამიტომ გაუსვა ხაზი რმე-მ რომ ორივე აუცლებელიაო....
სულ ესაა , მე მოვრჩი
კაიროსი!


პ.ს.

ამ თემას კითხულობს 2 მომხმარებელი (მათ შორის 0 სტუმარი და 1 დამალული წევრი)
1 წევრი: კანონისტი

გადი კაცო, იმუშავე გაცდენ აშკარად, გავედი მეც

[თამარი_ცქნაფო]

რით ვერ დაქორწინდით, დავიტანჯე ამ სტატიების კითხვით

მე მაინც შემიბრალეთ

[კანუდოსელი]

რით ვერ დაქორწინდით, დავიტანჯე ამ სტატიების კითხვით

მე მაინც შემიბრალეთ

[კანონისტი]

მოდი დავწერ ჩემს საბოლოო მოსაზრებას

ქორწინების რეგისტრაციის ისტორიას რომ გადავხედოთ, მკაფიო საკანონმდებლო რეგლამენტირება გვხვდება ძველ რომში. იქ არსებობდა ე.წ. "აგნატური" და "კოგნატური" ქორწინება და რომაული კანონებით ზუსტად იყო გათვალისწინებული მეუღლეთა უფლებები. იმ დროინდელია, აგრეთვე, საქორწინო ხელშეკრულების გაჩენაც.

ჯვრისწერა, როგორც ქორწინების რეგისტრაცია, სულაც არ ყოფილა დადგენილი ეკლესიის მიერ. ეკლესიისთვის არსებითია ჯვრის დაწერა და ოჯახის კურთხევა და არა რეგისტრაცია. თავისთავად ცხადია, რომ პირველი საუკუნის ქრისტიანებს სულაც არ სჭირდებოდათ ქორწინების სადმე დარეგისტრირება. ეკლესიამ რეგისტრაციის ფუნქცია შეიძინა მოგვიანებით, მას შემდეგ რაც ოფიციალური სტატუსი მიიღო ქრისტიანობამ აღმ. რომის იმპერიაში. ეკლესიას ეს ფუნქცია ზოგ ქვეყნებში დღემდე აქვს შენარჩუნებული, ზოგან კი კვლავ სახელმწიფოს ხელშია გადასული.

ეკლესია, რომელიც მოგვიწოდებს, რომ მივცეთ კეისარს კეისრისა, ბუნებრივია, პატივს მიაგებს დაქორწინების იმ წესს, რაც სახელმწიფომ დაადგინა. ეს პატივგება გულისხმობს იმას, რომ ეკლესიისთვის მნიშვნელოვანია დაადგინოს, ქალსა და მამაკაცს შორის სქესობრივი კავშირი წარმოადგენს თუ არა VII მცნების დარღვევას, რაც ცხადია, არ არის სამოქალაქო ქორწინების შემთხვევაში. ეკლესია, რომელიც ჯვრისწერის დროს საგანგებოდ გამოითხოვს უფლისგან წყვილის დალოცვას სარეცელის გაზიარებაზე (რაც ცხადია არ და ვერ მოხდება სახელმწიფო რეგისტრაციის დროს), წესით არც უნდა იწყნარებდეს სამოქალაქო ქორწინებას, მაგრამ ღვთის მიერ დადგენილი საერო ხელისუფლებისა და ოჯახის შექმნის მსურველი პირებისათვის პატივგემის გამო, იკონომიის წესით უშვებს სახელმწიფო რეგისტრაციას და ამგვარად რეგისტრირებულ პირებს მიიჩნევს მეუღლეებად.

ეს წესი განსაკუთრებულობას იძენს ახალ საუკუნეში, რადგან სახელმწიფო კანონმდებლობა თვით მართლმადიდებლურ ქვეყნებშიც კი საკმაოდ დაშორდა კანონიკურ ნორმებს. სახელმწიფო უპრობლემოდ დააქორწინებს პირებს, რომლებიც:
ა) თუნდაც 2-ჯერ, 3-ჯერ ან 10-ჯერ იყვნენ იქამდე რეგისტრაციაში
ბ) სასულიერო პირები არიან
გ) ნათელ-მირონობით არიან დაკავშირებულნი
დ) არიან ძალიან ახლო ნათესავები და ა.შ.

ამგვარი რეგისტრაციის წესი, ბუნებრივია, კიდევ უფრო აკნინებს სახელმწიფო რეგისტრაციის მნიშვნელობას ჯვრისწერასთან შედარებით. ასეთ დროს, ეკლესიამ მხოლოდ ისეთი სამოქალაქო ქორწინება შეიძლება შეიწყნაროს, რომელიც საეკლესიო კანონებთან არ მოდის ძირეულ წინააღმდეგობაში.

რაც შეეხება იმას, თუ რომელი წესით უნდა დაწეროს ეკლესიამ ჯვარი წყვილს. საეკლესიო კანონებით ცალსახად განისაზღვრა, რომ მეორე წესით ჯვრისწერა აღესრულება პირზე, თუ იგი მანამდე იყო ჯვარდაწერილი და შემდეგ მოხდა გვირგვინის ახდა. პირის მიერ სახელმწიფო რეგისტრაციაში ყოფნა ქორწინების საფუძველზე სხვა პირთან, ეკლესიის მიერ არ შეიძლება გახდეს პირველი წესით ჯვრისწერაზე უარის თქმის საფუძველი, რადგან მათ შორის ჯვრისწერა არ ყოფილა. თუ განვიხილავთ ზნეობრიობის კუთხით, ცხადია, უზნეობაა ადამიანის მიერ უამრავჯერ შესრულებული სამოქალაქო საქორწინო აქტი, მაგრამ ასეთივე და ბევრად უფრო უარესი უზნეობა და ცოდვაა, მაგალითად, ნათესავებს შორის სიძვით დაცემა, მაგრამ იგი არ შეიძლება გახდეს გვირგვინის დადგმაზე უარის თქმის საფუძველი იმ პირობებში, როდესაც ეკლესია იკონომიის წესით სიძვით დაცემულებს ნებას რთავს ჯვარი დაიწერონ პირველი წესით.

ერთ-ერთი მიზეზი, რის გამოც ჯვარდაწერილს მეორედ გვირგვინს აღარ ადგამენ არის ის, რომ იგი ერთგვარად ამცირებს საღვთო საიდუმლოს, რომელმაც იგი და მისი მეუღლე "ერთ სულ და ერთ ხორც" საუკუნოდ შეაერთა და მისი სულმოკლეობის თუ სხვა ადამიანური სისუსტის გამო უარს ამბობს ამ კავშირზე. საეკლესიო კანონებით, მეორე და მესამე ჯვრისწერა საღვთო საიდუმლოდ აღარ ითვლება. ამ ლოგიკით, თუკი სახელმწიფო რეგისტრაციაგავლილ და მერე განქორწინებულ პირს უარს ვეტყვით პირველი წესით ჯვრისწერაზე და აღვასრულებთ მეორე წესს, იგი საიდუმლო აღარ იქნება და გამოდის, ადამიანს უარს ვეუბნებით საიდუმლოს შესრულებაზე მაშინ, როდესაც მასზე ეს საიდუმლო არც შესრულებულა. ამის მაგალითიც არსებობს, როდესაც ჩემს ახლობელს მოძღვარმა (რამდენადაც ვიცი, ქორეპისკოპოსთან შეთანხმებით) პირველი წესით დაწერა ჯვარი, თუმცა იგი იქამდე კანონიერ სამოქალაქო ქორწინებაში იყო პირველ მეუღლესთან და შვილიც ჰყავდა მასთან, თუცმა ჯვარი არ ჰქონდა დაწერილი.

ამიტომ, ეკლესიის მიერ ჯვრისწერის მეორე წესი უნდა შესრულდეს მაშინ, როდესაც პირი პირველი წესით უკვე იყო ჯვარდაწერილი.

[Genesis]

ძმები

სამწუხაროდ, საერთოდ ვერ გამიგეთ, რას ვწერ,

ბ) არც იმას რომ ხელმოწერის გარეშე ყველაფერი მრუშობაა

აი ამ პუნქტისთვის მქონდა ადრე ვორნი


კანონისტს ადრეც არ მოსწონდა ეგ შეხედულება...
ახლა ტკბილად მაგონდება...

[KAIROS]

კანონისტ,
ისევ ძველ შეცდომებს იმეორებ...
ეს რა თქმაა კაცო?

ეკლესია, რომელიც ჯვრისწერის დროს საგანგებოდ გამოითხოვს უფლისგან წყვილის დალოცვას სარეცელის გაზიარებაზე (რაც ცხადია არ და ვერ მოხდება სახელმწიფო რეგისტრაციის დროს), წესით არც უნდა იწყნარებდეს სამოქალაქო ქორწინებას

ეგ საიდუმლოს სრული არ გაგებაა ჩემო კანონისტ, ე.ი. გამოდის რომ ეკლესია იკონომიით უშვებს მრუშებას? :

იკონომიის წესით უშვებს სახელმწიფო რეგისტრაციას და ამგვარად რეგისტრირებულ პირებს მიიჩნევს მეუღლეებად.

რეგისტრაცია აძლევს დასაბამს ოჯახის დაბადებისა, საიდუმლოს კი ეს ოჯახი აყავს ქრისტიანული ოჯახის რანგში და შეყავს ამ საიდუმლოში, ხოლო სარეცელის გაზიარების უფლება მათ რეგისტრაციის შემდეგაც აქვთ, საერთოდ ვფიქრობ ღვთისმეტყველებაში ცალკე უნდა ვისაუბროთ რაა ქორწინების საიდუმლო....
ან ეს?

ამიტომ, ეკლესიის მიერ ჯვრისწერის მეორე წესი უნდა შესრულდეს მაშინ, როდესაც პირი პირველი წესით უკვე იყო ჯვარდაწერილი.

ხო არა, როგორი აბსურდია კაცო, არ ფიქრობ? როგორ შეიძლება ერთნაირად დაწერო ჯვარი ახალგაზრდა ნათელ წყვილს და გარყვნილ ბებრებს 60 წელს გადაცილებულებს რომ მოყავთ მესამე ცოლი და მეოთხე ქმარი? მხოლოდ იმ მოტივით, რომ ჯვარი არ აქვთ დაწერილიო?
მოკლედ, ალბათ აქ გადის იურიზმის და ღვთისმეტყველების საზღვარი და ალბათ ვერ შევთანხმდებით...
ჯერჯერობით მაინც...
ღვთისმეტყველებაში ამოვწევ საიდუმლოებების თემას, თორემ შემეშინდა
იხარე, იხარე

კაიროსი!

[KAIROS]

პოსტი მეორე....
მოდი რათა ისევ სიტყვებზე გამოკიდება არ დავიწყოთ, მე გავიმეორებ ძირითად აზრს და ასე უფრო გამოჩნდება სხვაობა, სხვაობა კი კანონისტს და ჩემს შორის არის ორ გაგებაში
ა) როდის იქმნება ოჯახი
ბ) როდის იქმნება ქრისტიანული ოჯახი

1) ოჯახი იქმნება რეგისტრაციის შემდეგ
2) დღეს ეკლესიაში ხდება ამ უკვე შექმნილი ოჯახის აყვანა ქრისტიანულ საიდუმლოში , ისევე როგორც უკვე დაბადებული ბავშვის შეყვანა ხდება მეორედ დაბადების-ნათლობის საიდუმლოში.
ანუ თუ რეგისტირაცია ოჯახს ბადებს, მაშინ ჯერ ერთი ორჯერ ხელმოწერილს ორი ოჯახი აქვს და ჯვრისწერაც უნდა იყოს შესაბამისი,
მაგრამ ეკლესია, არაა მშრალი იურიზმი და ვინც მხოლოდ ფორმალურად მოაწერა და საზოგადოების წინაშე და რეალურ ცხოვრებაში არ ყოფილა ეს ოჯახი მოქმედი, ასეთ ადამიანებს ნამდვილი ოჯახის შექმნისას, ადებს ეპიტემიასდა შემდეგ წერს პირველი ჯვრისწერის კანონით ჯვარს და მეორე თუ რეგისტრაცია ოჯახს ბადებს, და ყველა რეგისტრირებული, საზოგადოებაში ცნობილი და რეალობაში მოქმედი ოჯახი არის კანონიერი, როგორც მათი კავშირი და ეკლესია მას იცნობს როგორც ოჯახს, ამიტომ ამ ოჯახის დანგრევის შემდეგ, თუკი ერთერთი მხარე შევა მეორედ ქორწინებაში, მასზე უნდა აღესრულოს მეორე ჯვრისწერის წესი, რადგან ამ ადამიანს უკვე ქონდა ოჯახი და ამას ეკლესიაც ცნობდა, და არც შეიძლება სხვანაირად!

პოსტი შევცვალე, რადგან შემდეგ შემდეგ სხვა კამათი დაიწყებოდა... ჯერ ეს ავითვისოთ---


აბა შენ იცი-თი;
კაიროსი!

[KAIROS]

ერთი საინტერესო სტატია ამ საკითხთან დაკავშირებით:
Раз произносится тайносовершительная молитва - значит является. Хотя всей полнотой Таинства не обладает.

Чрезвычайно важным для понимания брака является вопрос о второбрачии. У апостола Павла есть слова, где он повелевает вдовам выходить замуж. Является ли это указание противоречием тем словам Христа, где Господь говорит, что "от начала не бысть тако"? Бог сотворил мужа и жену, и "что Бог сочетал, человек да не разлучает". В этом евангельском тексте утверждается абсолютная моногамия брака, невозможность развода, невозможность разлучения брака, и Церковь с древности всегда стояла на той точке зрения, что брак должен быть единственным. В древности второбрачие понималось как нарушение данного Богом закона об абсолютной верности мужу или жене. Потому что таинство брака понималось как соединение вечное. Если у католиков при юридическом понимании брака брак теряет свою силу при смерти одного из членов семьи, то при православном взгляде на брак это не может быть так, потому что брак соединяет людей навечно и смерть не имеет силы разрушить этот союз. Если понимать брак иначе, тогда что такое таинство, которое продолжается и в Царствии Божием? Тогда весь взгляд на таинство брака должен быть совершенно иным, таким, как у католиков, или еще каким-то, но не таким, каким он был в Православии изначала. Если же мы смотрим на брак как на вечный союз, тогда требуется и вечная верность друг другу, которая не может быть отменена и смертью. Таким образом, второбрачие в древней Церкви считалось в идеале невозможным.
Но Церковь всегда обращена к наличной реальности и не заблуждается на тот счет, что в реальной жизни идеал не всегда достижим. Церковь приходит к живым и грешным людям для того, чтобы грешных спасти и сделать их праведными. Нельзя не считаться с тем, что только немногие люди могут принять такую полноту учения Православной Церкви о браке. Подавляющее большинство людей так жить не может. Апостол Павел повелевает вдовам выходить замуж, потому что иначе происходят гораздо худшие нарушения. Гораздо хуже, если эти вдовы начнут жить блудной жизнью. Пусть лучше они снова выходят замуж, рожают и воспитывают детей и живут жизнью семейной.
В другом месте у апостола Павла есть совершенно противоположное указание. Он говорит, что можно выдавать девиц замуж, но лучше соблюдать свою деву, потому что те, кто выходит замуж, будут иметь скорби по плоти, а ему их жаль, поэтому он всем больше желает девственной жизни. Даже говорит: "Желаю вам всем быть как я"- т. е. оставаться в безбрачии. Казалось бы, это противоречивые тексты, но на самом деле нет. Здесь речь идет об идеале, который мы впоследствии стали называть монашеским, а там речь идет о предотвращении греха, о том, что в случае, когда мы сталкиваемся с невозможностью жить чистой жизнью, лучше пойти на уступки и допустить некоторый компромисс, лучше действовать с точки зрения церковной икономии, т.е. выбрать меньшее зло. Это нисколько не противоречит первохристианскому взгляду на брак, и отсутствие противоречия здесь видно из той церковной дисциплины, которая первоначально здесь употреблялась: Церковь вторые браки не благословляла так, как она благословляла первые, т. е. таинство брака здесь не совершалось церковным обрядом. Это было естественно, потому что таинство брака совершалось через участие в евхаристии, а второй брак воспринимался как грех, как некая уступка плоти, и те, кто выбирал такой путь, подвергались епитимьи, т. е. отлучению от причастия на какое-то время, и естественным образом не могли участвовать в евхаристии. Поэтому церковной полноты брака здесь быть не могло. Строго говоря, Православная Церковь никогда не считала второй брак полноценным браком, равным с первым, с тем единственным браком, который должен быть, с тем идеалом брака, который она утверждала. Тем более строго относилась Церковь к третьему браку. Однако в порядке церковной икономии и третий брак допускался как послабление, нарушение и как брак неполноценный. Но четвертый брак запрещался категорически, он считался уже несовместимым с пребыванием в Церкви.
Как же Церковь поступала в случае второго брака? Что же, этот брак Церковью уже никак не воспринимался? Нет, это не так. На тех, кто вступал во второй брак, налагалась епитимья. Они не могли приступить к чаше в течение какого-то времени, может быть, двух, трех лет, но потом, когда срок епитимьи кончался, когда они проходили определенный путь покаяния и вступали на путь подвига христианской жизни, когда страсти улеглись и уже побеждены в какой-то хотя бы степени, и они могли начать христианскую жизнь снова, Церковь их прощала и допускала к причастию, и они жили опять церковной жизнью. Церковь наличную семейную брачную жизнь снова воцерковляла и принимала, но таинства брака не совершала с той полнотой, с какой совершала первый брак. И опять-таки нам это трудно понять, потому что мы мыслим совершенно иными категориями. На нас большое влияние оказало католическое понимание брака, т. е. мы опять спросим: "А где же договор? Где же этот момент магического заключения брака?" Этого не было у первых христиан.
Прот. Владимир Воробьев. Православное Учение о браке.

[KAIROS]

მაშ ასე, აქ უკვე მოვედით წინააღმდეგობაში კანონისტ ბუმისის მოსაზრებასთან ( რაც კანონისტმა დავითმა გაიმეორა )

საეკლესიო კანონებით, მეორე და მესამე ჯვრისწერა საღვთო საიდუმლოდ აღარ ითვლება.

ეს ასე ცალმხრივად არაა,

Раз произносится тайносовершительная молитва - значит является.

თუმცა შემოდის ტერმინი "არასრულყოფილი" ქორწინება:

Строго говоря, Православная Церковь никогда не считала второй брак полноценным браком, равным с первым, с тем единственным браком, который должен быть, с тем идеалом брака, который она утверждала. Тем более строго относилась Церковь к третьему браку. Однако в порядке церковной икономии и третий брак допускался как послабление, нарушение и как брак неполноценный. Но четвертый брак запрещался категорически, он считался уже несовместимым с пребыванием в Церкви.

იდეა გასაგებია, რომ იკონომიით იქნა დაშვებული ქორწინება, მაგრამ მაინც ბუნდოვნად რჩება, როგორ შეიძლება "არასრულყოფილ" საიდუმლოზე ვისაუბროთ? არსებობს ნახევარი საიდუმლო და მთლიანი? არა! მაშინ როგორ ავხსნით ამ ტერმინს?.. საინტერესოა..
შემდეგ გავაგრძელებ;
იხარეთ;
კაიროსი!