პატიმრობაში მყოფნი და ეკლესიის აზრი, "საპყრობილესა ვიყავ, და მოხუედით ჩემდა" პარამეტრები

[marine]

- #6 საპყრობილეში, სადაც თქვენ შედიხართ, ბევრი სამუდამო მსჯავრდადებულია, არიან ისეთებიც, რომლებიც 24-25-წლიანი სასჯელს იხდიან. როგორი დამოკიდებულება აქვთ მათ ეკლესიასთან, მოძღვართან?

- ამ ადამიანების აღსარება ისეთი ცოცხალი რწმენითა და განცდითაა ნათქვამი, მრევლში რომ ერთეულებს გააჩნიათ. მათი გულიდან წამოსული და სიტყვით გამოთქმული სინანული არც მოჩვენებითია და არც ვალის მოხდის მიზნით ნათქვამი. ჩემმა სულიერმა შვილმა, მამუკა რატიშვილმა ასეთი წერილი მომწერა: "ჩემო სულიერო მოძღვარო, ღმერთმა დაგლოცოთ... მინდა გაგიმხილოთ, რაც ასე მტანჯავს და მაწვალებს. მთელი ჩემი ცხოვრება ცოდვებით არის დამძიმებული, სულ თითებზე ჩამოსათვლელი იქნება ის შეცოდებანი, რომლებიც მე არ ჩამიდენია. ათეისტი არასდროს ვყოფილვარ, მაგრამ ეკლესიაში ან ვინმეს დასანახად შევდიოდი, ან ისეთ შემწეობას ვთხოვდი უფალს, რაც არ უნდა მეთხოვა. დროდადრო სინდისის ქენჯნას ვგრძნობდი, მაგრამ ამქვეყნიურ სიამეებს აყოლილი მის ჩახშობას ვცდილობდი. ვქურდობდი, ვლოთობდი, უწესოდ ვცხოვრობდი, ვავაზაკობდი და არ ვფიქრობდი, რომ ადამიანი მხოლოდ ამისთვის არ იყო მოვლინებული. ერთი პერიოდი მონასტერში წასვლა გადავწყვიტე, მაგრამ ეს ნაბიჯი ვერ გადავდგი. ჩემს გარშემო იყვნენ ადამიანები, რომლებსაც გულით სურდათ ჩემი სიკეთე, არ უნდოდათ, რომ ავაზაკურად მეცხოვრა, მაგრამ ისინი არაეკლესიურნი იყვნენ და თანადგომა არ გამოიჩინეს ჩემი გადაწყვეტილებისადმი. მე ისევ ძველ გზას დავადექი...

პეტრეპავლობის მარხვა მოდიოდა, როცა საეკლესიო ჟურნალ "კარიბჭის" რამდენიმე ნომერი შემოგვიგზავნეს. წასაკითხი არაფერი მქონდა და ვიფიქრე, დროს მოვკლავ-მეთქი. დღესაც არ ვიცი, რა იყო ის, რამაც გული და სული შემიძრა... უფალმა სწორედ ის მომივლინა, რაც ასე მჭირდებოდა. მარხვას შევუდექი და მოწევას თავი დავანებე. ლოცვა დავიწყე. არ სჯეროდათ ჩემი, რომ მართლა გულით ვლოცულობდი... ლოცვის დროს ვტიროდი, მაგონდებოდა განვლილი ცხოვრება და მრცხვენოდა... ერთდროულად ამომიტივტივდა ყველაფერი: როგორ განვიკითხავდი, როგორ დავცინოდი, ზემოდან დავყურებდი სხვებს, როგორ ვაგინებდი და შეურაცხვყოფდი მშობლებს... დედას, რომელიც დარსა თუ ავდარში მოდიოდა ციხეში, ჩემთვის რაიმე რომ შემოეგზავნა... მე ცოდვილს კი სხვისი ტანჯვის და შეურაცხყოფის მეტი რა მაქვს გაკეთებული? მრცხვენია, თურმე ამაოდ მიცხოვრია. არადა, უწინ ვამართლებდი ჩემს ცხოვრებას. მენანება ის წლები, მეცოდება ჩემი თავი და ვკითხულობ - რატომ არავინ გამოჩნდა ჩემს დასახმარებლად? ესეც უფლის ნება იყო და იმიტომ. ღმერთმა დაუშვა ის, რომ ჩემებურად, მცდარად მეცხოვრა და მერე შემედარებინა ჩემი წარსული და აწმყო.

პირველად პეტრეპავლობის მარხვაში შეგხვდით. დამლოცეთ და როდესაც ოლარი გადამაფარეთ, ვერ აგიხსნით, რა გრძნობა დამეუფლა. ალბათ გახსოვთ ჩემი პირველი აღსარება - ცრემლს ვერ ვიკავებდი. მინდოდა ყველაფერი მეთქვა, მაგრამ ლაპარაკი აღარ შემეძლო. მხოლოდ თქვენ გხედავდით, მამაო. შვება ვიგრძენი. ბევრს ჰგონია, იმიტომ შევიცვალე, ასე რომ მიჭირს ციხეში. მე აქ მესამედ ვარ და მშვენივრად ვიცი აქაური ცხოვრება. ბევრჯერ დავფიქრებულვარ იმაზე, არჩევანის წინაშე დამდგარი როგორ მოვიქცეოდი, რომ ეთქვათ ჩემთვის - გაგიშვებთ და სხვებივით იცხოვრეო... ჩემი ერთადერთი სურვილია, აქედან გასული მონასტერში წავიდე. უფლის გზანი შეუცნობელია, თუ ღირსი ვიქნები, ალბათ ღმერთი დაუშვებს ამას და შევძლებ, რომ ცოდვით დამძიმებული სული გადავირჩინო, ღმერთს ვემსახურო და ვიცხოვრო ისე, როგორც უნდა ცხოვრობდეს ჭეშმარიტი მართლმადიდებელი, რომელიც იესოს სახეა მიწაზე. ბედნიერი ვარ, რომ უფალმა ინება, ამდენი ხნის შემდეგ მეგრძნო მისი მადლი და გზის სისწორე, რომელიც სულის გადარჩენაში დამეხმარება.

ისიც უფლის ნება იყო, რომ ჩემმა ახლობელმა "კარიბჭის" რამდენიმე ნომერი შემომიგზავნა. ერთ-ერთ მათგანში ლარგვისის მონასტერი აღმოვაჩინე და გავიფიქრე, სასჯელს რომ მოვიხდი, იქ წავალ-მეთქი. პატარა არ ვარ, რომ ვერ განვსაზღვრო ის, თუ რა სირთულეები შეიძლება შემხვდეს ამ გზაზე, ეს ვინმეს აყოლით არ გადამიწყვეტია. ისიც კარგად ვიცი, რომ მძიმე ჯვარი იქნება ეს ჩემთვის. ამიტომ ძალიან მინდა ეს დრო, ვიდრე ციხეში ვარ, უფლის შეწევნით და თქვენი დახმარებით მაქსიმალურად გამოვიყენო, ვისწავლო და გავიგო ის, რაც მონასტერში გამომადგება.

ახლა ძალიან მიჭირს. ისიც კარგად მესმის, რომ ხშირად ვერ ახერხებთ ჩვენთან, თქვენს სულიერ შვილებთან ციხეში შემოსვლას. არადა, როგორ მინდა, ხშირად მოდიოდეთ. თქვენი დანახვა ყოველთვის მამშვიდებს. ხშირად ლოცვა მიჭირს, ყურადღება მეფანტება, მაგრამ ვიხსენებ თქვენს დარიგებას და თავს შევუძახებ ხოლმე - გაუძელი!

ჩემო მოძღვარო, ილოცეთ ჩემი ტანჯვითა და ცოდვებით დამძიმებული სულისთვის. ღმერთი იყოს თქვენი ოჯახისა და მრევლის მფარველი!"

/დეკ. ზურაბ მჭედლიშვილი/

[marine]

"სხვა დროს ჩემი ძმა კომუნისტებმა დაიჭირეს და საპყრობილეში ჩასვეს, გადაწყვეტილი ჰქონდათ მისი მოკვლა. იმ ღამეს სიზმარში ვიხილე, რომ ჩემი ძმა საპყრობილეში ჰყავდათ და გუშაგს ვკითხე, რის გამო იყო დაპატიმრებული. გუშაგმა მიპასუხა, რომ მას 150 ლირა ვალი ჰქონდა. მაშინ მე ამოვიღე 200 ლირა, გუშაგს მივეცი და ჩემი ძმა გაათავისუფლა. მართლაც, ის სასწაულებრივად გადაურჩა სიკვდილს და საპყრობილიდან გაათავისუფლეს"

/ღირსი ეფრემ კატუნაკელი/

[marine]

"90-იანი წლების დასაწყისი იყო...

ახალგაზრდა ბიჭი მაღაზიაში მუშად მოეწყო.

ისე მოხდა, რომ მას შეუყვარდა თავისი უფროსი, რომელიც მასზე 15 წლით უფროსი იყო. ქალი ბიჭს ეთამაშებოდა, მერე კი - მიატოვა. ბიჭს არ შეეძლო ამის გადატანა, დასდევდა ქალს და იტანჯებოდა. ქალს მისგან რომ თავი დაეღწია, უჩივლა მას და დააჭერინა.

ბიჭის მშობლები ეკლესიურები იყვნენ. მათ მღვდელს სთხოვეს შეკვეთილი წირვის დაყენება ტყვეობაში მყოფისთვის. ასევე შეუკვეთეს წმ. ნიკოლოზის, ყოვლადწმიდა ღვთისმშობლისა და უფლის პარაკლისები. ისინი გამუდმებით ცრემლით ლოცულობდნენ უსამარეთლოდ დაპატიმრებული შვილისთვის.

ერთი თვის შემდეგ ბიჭი გამოუშვეს. თავად არ იცოდა, რატომ გაათავისუფლეს. ზონის უფროსი გაოცებული ამბობდა, რაომ ასეთი რამ არასდროს მომხდარა.

როგორც კი შეკვეთილი წირვა და პარაკლისები იქნა გადახდილი, ზონაში მივიდა კომისია შესამოწმებლად. როგორც იყო მიღებული, სტუმრები სუფრასთან მიიპატიჟეს, დაიწყეს სმა, მხიარულება... საქმეებს კი მხოლოდ სიმბოლურად განიხილავდნენ. ინსპექტორი წამოდგა სუფრიდან, მივიდა თაროსთან, სადაც პატიმართა საქმეები იდო, ხელი გადაუსვა მათ და თქვა: "ყველა შევამოწმე" - და გაიცინა.

შეხებისგან საქაღალდეებიდან ზოგი მარჯვნივ გადავარდა, ზოგიც - მარცხნივ, ერთი კი დარჩა ადგილზე. გაასწორეს და კიდევ ორჯერ განმეორდა იგივე. ინსპექტორი უცებ გამოფხიზლდა, ამოიღო ეს საქაღალდე, გადაათვალიერა, რამოდენიმე წუთის შემდგომ დახურა საქაღალდე და თქვა: - "აი, ეს კი გაათავისუფლეთ!"

[marine]

"თქვენ, ალბათ, განგიცდიათ ეს საოცარი გრძნობა - როგორი სიხარულით ბრუნდებით, როდესაც მოინახულებთ პატიმარს ან სნეულს! ხომ ყოფილა ასეთი რამ? ამ საქციელის შემდგომ მადლი შემოდის და განიწმინდება ადამიანი"

/მეუფე შიო მუჯირი/

[marine]

"მოვა დრო, როდესაც მარტო მორწმუნეები კი არა, ურწმუნოებიც მიხვდებიან, რომ თუ სარწმუნოება არ არის, სამყარო ვერ იარსებებს, მაშინ ისინი დააძალებენ ყველას, რომ ღმერთი ირწმუნონ, რათა გადაარჩინონ სამყარო. გავა წლები და ისეთი დრო დადგება, რომ თუ რომელიმე დღე არ ილოცებ, ამის გამო ციხეში ჩაგსვამენ. ადამიანები ანგარიშს ჩააბარებენ მმართველს იმაზე - ილოცეს თუ არა! ამგვარდ ყველაფერი თავისით დალაგდება"

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

"როდესაც პროტოპრესვიტერ ვასილის ჰკითხეს: "მამაო, ბანაკში ყოფნისას გეშინოდათ?" მან უპასუხა: "შიშით, რა თქმა უნდა, გვეშინოდა, როდესაც ბანაკში ღამის ლიტურგიაზე მალულად მივდიოდით, არ გამოვეჭირეთ და ვადა არ დაემატებინათ. მაგრამ დაიწყებოდა თუ არა ლიტურგია - ცა იხსნებოდა! ღმერთო, თუნდაც დამიმატონ ვადა, ოღონდ, რაც შეიძლება გვიან გათენდეს. ზოგჯერ ვფიქრობდი, რომ ჩვენ, ქრისტესთვის ტუსაღნი უფრო მეტად ვიყავით თავისუფალნი, ვიდრე ბანაკის მიღმა მყოფი ადამიანები. სული იყო თავისუფალი და სული მგზნებარებდა"

[marine]

"კიდევ მახსოვს, რომ ერთი ადამიანი ციხიდან დაბრუნდა და მამა ტროფიმეს [ოპტინელი] იქაურ ცხოვრებაზე მოუთხრობდა. "ციხე, - თქვა მამა ტროფიმემ, - ეშმაკის მონასტერია. ყველაფერი ისეა, როგორც ჩვენთან, ოღონდ საპირისპიროდ; ჩვენთან სიმდაბლეს ასწავლიან, იქ კი - ამპარტავნებას"

[marine]

"მოგვითხრობს იეროდიაკონი ილიოდორი: "დასაწყისში ზოგიერთი მოძღვარი ვერ ბედავდა ციხეში მისვლას. მამა ვასილი [ოპტინელი] იყო, ვინც ეს თავს იდო. ციხეში სადილის დამთავრებისთანავე შევდიოდით, იქიდან კი ღამის ორ საათზე გამოვდიოდით, ან სულაც ციხეში ვათევდით ღამეს. მთელ ციხეს ეძინა, მაგრამ მამა ვასილისთან რიგი იდგა აღსარების ჩასაბარებლად. ყოველ მათგანს დიდხანს ესაუბრებოდა.

ერთი შემთხვევა დამამახსოვრდა: ციხეში იმხანად ტაძარი არ იყო. ის თავის ხელით ააგეს პატიმრებმა მამა ვასილის მკვლელობის შემდეგ. მაშინ კი აბანოში გვიხდებოდა მონათვლა. და აი, მოსანათლად 39 კაცი გამოცხადდა, მაგრამ მეორმოცე, როგორც გაგვაფრთხილეს, თავშესაქცევად მოვიდა. საშინელი მკრეხელი იყო, თანაც მათ ენაზე "ავტორიტეტი". ნათლობის წინ მამა ვასილიმ იქადაგა. ის კაცი ძალზე ყურადღებით უსმენდა, მერე კი ჰკითხა: "მე რომ მოვინათლო შეიძლება?" და სასწრაფოდ გახდა დაიწყო.

ნათლობის შემდეგ მამა ვასილისთან მივიდა: "მამაო, მინდა ცოდვები მოვინანიო, შეიძლება აღსარება ჩაგაბაროთ?" მამა ვასილი მის აღსარებას ორი საათი იბარებდა. გამომშვიდობებისას კი სთხოვა, ღმერთზე საკითხავი რაიმე მიეცა. მგონი მამა ვასილიმ მას მისცა წიგნი "მამა არსენი", თუმცა, დანამდვილებით არ მახსოვს.

შემდეგ მოსვლაზე კვლავ ჩააბარა აღსარება და მამა ვასილის სთხოვა ლოცვანი მიეცა და ლოცვა ესწავლებინა. შემდეგ ციხის უფროსს სთხოვა, ერთკაციან კამერაში გადაეყვანათ. მართლაც გადაიყვანეს. იჯდა მარტო და გამუდმებით ლოცულობდა. და აი, უცებ ციხეში მოვიდა ცნობა, რომ ამ კაცის საქმეს გადახედეს, ვადა შეუმცირეს და უნდა გათავისუფლდეს. პატიმრები მაშინ ალაპარაკდნენ, რომ მისმა ნათესავებმა, სადაც საჭიორ იყო, ქრთამი მისცეს და გაქნილი ადვოკატი დაიქირავეს. მაგრამ ამ კაცმა უთხრა: "საქმის გადახედვის თხოვნაც კი არ შემიტანია, ეს ღმერთმა შემიწყალა და გამათავისუფლა".

[marine]

"მამა ვასილი [ოპტინელი] პირველი იყო, ვინც ქალაქ სუხინიჩის ციხეში იწყო სიარული. ერთხელ მან იეროდიაკონ ილიოდორთან ერთად ციხეში ერთბაშად ორმოცი კაცი მოინათლა, მე კი ვეხმარებოდი. აბანოში მოამზადეს ხის კასრები, სრული შთაფლვით რომ მოენათლათ. ყველანი შიშვლები იდგნენ, ერთმა შიშით იკითხა: "ჩვენი მონათვლა განა შეიძლება, ჩვენ ხომ დამნაშავეები ვართ?" მამა ვასილიმ კი გაიღიმა და უთხრა: "თქვენ ბავშვები ხართ, ყველანი ჩვენი ზეციერი მამის შვილები ვართ". და უცებ ყველამ გაიღიმა, გაიხარა, მართლაც ბავშვებს დაემსგავსნენ. ვუყურებ, ვეება ჯეელები, სხეული სვირინგებით აქვთ დაფარული, მოძღვრის წინაშე კი პატარა ბავშვებად გრძნობენ თავს, მორიდებით ეკითხებიან: "მამაო, შეიძლება?".

[marine]

"რამდენიმე წლის წინ სამსახურში დედაჩემმა უყურადღებობით ხელი მოაწერა ფინანსურ დოკუმენტს დიდ თანხაზე. როგორც ცუდ ფილმში, მისი კომპანია დაიხურა და მთელი ფინანსური პასუხისმგებლობა დაეკისრა დედაჩემს, როგორც ხელის მომწერს.

პერსპექტივა იყო საშინელი: ციხე და მსგავსი.

ჩვენ დავიწყეთ ლოცვა უფლისადმი, ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლისა და წმინდანებისადმი. მე ყოველ საღამოს ვკითხულობდი წმ. სპირიდონის [ტრიმიფუნტელი] დაუჯდომელს. საღამოს დაღლილი ვბრუნდებოდი, ძილი მინდოდა, მაგრამ თავს ვტუქსავდი: არა, ადექი და წაიკითხე; ევედრე წმ. სპირიდონს დახმარება.

რამდენიმე დღის შემდეგ მე მირჩიეს საუკეთესო ადვოკატი. მან მიგვიღო რეკომენდაციის გარეშე და არც კაპიკი არ გამოგვართვა. გვითხრა, რომ პასუხისმგებლობის ვადა გასული იყო და დედას არაფერი ემუქრებოდა.

ამაზე დიდი სიხარული არასდროს განმიცდია! წმ. სპირიდონი დაგვეხმარა, რომ საქმე არ მისულიყო სასამართლომდე.

დიდება უფალს და მადლობა წმ. სპირიდონს, ასე რომ გვეხმარება ჩვენ ცოდვილებს!"

[marine]

"პატიმრობა მოგისაჯეს, საკანში ზიხარ და შენს ცხოვრებას წვრილ საცერში ცრი, გაკვირვებს, რა სწრაფად მოხდა ყოველივე, თითქოს ქვა დაგორებულიყოს მთიდან. შენი ცხოვრება იქამდე მშვიდად და წარმატებით მიედინეობდა, სანამ ძმის გასამართლებლად ცრუ ჩვენება არ მიეცი. "ის ხომ ჩემი ძმაა, ვის უნდა დავეხმარო, თუ არა მას, თუნდაც ცრუ ფიცი მივცე?" ასეთი ზრახვებით იმართლებდი თავს მსაჯულების წინაშე, მაგრამ ერთმა მოსამართლემ გითხრა: "ყველანი ძმები ვართ. რა მოხდება, ყველა რომ შენს მსგავსად მოიქცეს?" მხოლოდ მაშინ მიხვდი, რომ ცოდვილმა ფიქრებმა დანაშაულამდე მიგიყვანა.

ერთმა ცრუმოწმემ ასეთი ამბავი მომითხრო: "სასჯელის ასაცილებლად ცრუ ჩვენება მივეცი. სასამართლოში არ განმიცხადებია, არადა, უნდა გამეკეთებინა ეს, რადგან ადამიანური სასჯელი ღვთისაზე მსუბუქია. ჩემი დანაშაულის დღიდან ორი წლის მანძილზე ჩვენი სახლი ჯოჯხეთს დაემსგავსა. პირველი უბედურება ჩემს ხარებს დაატყდათ. ურემიანად კლდიდან გადაიჩეხნენო, - ამბავი დამახვედრა ცოლმა იმავე საღამოს, როგორც კი ცრუ ჩვენების მიცემის შემდეგ დაბიდან დავბრუნდი. რამდენიმე დღის შემდეგ მეხი პირდაპირ ფარეხს დაეცა და ცხვარი გამიწყვიტა. გაგვქურდეს. ცოლი ავად გახდა. მკურნალობისთვის ფული ვისესხე, მაგრამ იგი მალე ტანჯვით გარდაიცვალა. საბრალო ჩემი შვილი იმ სენმა შეიპყრო, რომლისგანაც დღე და ღამე დუჟმორეულნი კბილთა ღრჭენით იკრუნჩხებიან. გაღატაკებულმა და ვალებში ჩავარდნილმა სასოწარკვეთით შევჩივლე ერთ მეგობარს ჩემი მწარე ბედის გამო. მოწმენდილ ცაზე მეხის გავარდნას ჰგავდა მისი კითხვა: "ცრუმოწმედ ხომ არ დაუდექი ვინმეს?" თითქოს გაყინული წყალი გადამესხა. პასუხის გაუცემლად წამოვდექი, სასამართლოში მივედი და იქ ყველაფერი ვაღიარე. სასჯელი მოვიხადე და ციხიდან გამოსულმა ახალი ცხოვრება დავიწყე. სამუდამოდ ვისწავლე ღვთის შიში".

/"წერილები", წმ. ნიკოლოზ სერბი/

[marine]

"მოვინახულეთ ადგილი, სადაც მაცხოვარი ჰყავდათ შეპყრობილი. იქ შესულს სასტიკი სურათი დამხვდა, უფალთან მყოფ ავაზაკებს "უკეთესი" მდგომარეობა ჰქონდათ საპყრობილეში. ყველა საპყრობილე საშუალო სიმაღლის კაცზე იყო გათვლილი, მაცხოვრის საპყრობილეში შესულმა კი ვერც კი შევძელი გამართვა, ძალიან პატარა იყო და... რომ ვუყურებდი ყელში თითქოს ბურთი გამეჩხირა, რომელსაც ვერაფერს ვუხერხებდი, ცრემლიანი თვალებით ვეფერებოდი იქაურობას... წამით მაინც წარმოიდგინეთ, ჩვენს გამო რამხელა ტანჯვა-წამება გადაიტან უფალმა? არა მგონია, ეს ვინმემ წარმოიდგინოს..."

/სტუდენტი თოდრია ნანა/

[marine]

"ა.წ. 11 ივლისს სამების საკათედრო ტაძარში, ახალგაზრდულ ცენტრში, მსჯავრდებულთა ნამუშევრების გამოფენა მოეწყო.

საგამოფენო სივრცეში წარმოდგენილი იყო სხვადასხვა პენიტენციურ დაწესებულებაში შექმნილი 300-ზე მეტი ნამუშევარი: ხატები, ჯვრები და აქსესუარები; ასევე ერთ-ერთი მჯავრდებულის ლექსების კრებული და სიმღერების ალბომი.

ღონისძიებას დაესწრნენ საქართველოს საპატრიარქოს მჯავრდებულებთან ურთიერთობის განყოფილების ხელმძღვანელი თიანეთისა და ფშავ-ხევსურეთის ეპისკოპოსი მიქაელი (გაბრიჭიძე), საპატრიარქოს თანამშრომლები, სახელმწიფოს სპეციალური პენიტენციური სამსახურისა და სამხატვრო აკადემიის წარმომადგენლები.

სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქის ლოცვა-კურთხევითა და სპეციალური პენიტენციური სამსახურის მხარდაჭერით მსჯვარდებულთა რეაბილიტაცია-რესოციალიზაციის პროგრამის ფარგლებში, პენიტენციურ დაწესებულებებში ხეზე კვეთის სახელოსნოები უკვე წლებია ფუნქციონირებს. მჯავრდებულები პროფესიონალ პედაგოგთან ერთად სწავლობენ ხატწერასაც, რაც მათ არა მხოლოდ თავისუფალი დროის პროდუქტიულად გატარების, არამედ გათავისუფლების შემდგომ დასაქმების შესაძლებლობასაც აძლევს.

წარმოდგენილმა ნამუშევრებმა დამსწრე საზოგადოების გაოცება და დიდი მოწონება დაიმსახურა".

[marine]

"უფალი მოინახულებს პატიმრებს"

/წმ. ნიკოლოზ სერბი/

[marine]

"შეხედეთ - შეპყრობილ ბოროტმოქმედს სჯიან, ციხეში სვამენ, სადაც იხდის ის თავის მცირე საზღაურს. და თუკი ასეთი ადამიანი გულწრფელად მოინანიებს, ის გადაურჩება მარადიულ საპყრობილეს"

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

"ციხემ არ დაგაშინოთ - ყველგან ღმერთია - ციხეშიც, სხვაგანაც, სადაც არ უნდა ვიყოთ - ყველგან! ღმერთთან ერთად არასდროს არაფერია საშიში"

/სქემმონაზონი ზოსიმა (სოკური)/

[marine]

"აბა, ნახეთ: დამნაშავეს რომ დაიჭერენ, სცემენ, ციხეში სვამენ, ის იქ თავის მცირე "კანონს" აღასრულებს. და თუკი ასეთი ადამიანი გულწრფელად მოინანიებს, საუკუნო ტყვეობისაგან დაიხსნება. განა უბრალო საქმეა, თუ მიწიერი სატანჯველის სანაცვლოდ ადამიანი საზღაურად მარადისობაში გახსნის ანგარიშს?!"

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

"სიკვდილმისჯილ პატიმართან საკანში მღვდელი შევიდა.

- მინდა ღვთის სიყვარული გაუწყო, - უთხრა.

- და რაში გამოიხატება, ეს სიყვარული? - სკეპტიკურად იკითხა პატიმარმა.

- ისე შეგვიყვარა ჩვენ, ცოდვილები, რომ საკუთარი ძეც კი არ დაიშურა ჩვენს გადასარჩენად.

სიტყვამ "ჩვენ" პატიმარს გული მოულბო, სიტყვამ "გადასარჩენად" კი იმედის ნაპერწკალი გაუღვივა. მღვდელთან საუბრის შემდეგ მოწიწებით მიიღო მისგან "სახარება" და გულდასმით დაიწყო კითხვა. დილით ის უკვე მღვდელთან შეხვედრას ითხოვდა..."

[marine]

"როდესაც ვინმე გულით თანაუგრძნობს პატიმარს და ეხმარება მას მოწყალე ღმრთის სახელით, მაშინ მისი მოწყალება მოედინება წმინდა წყაროდან და აქვს ანგელოზების უმაღლესი შეფასება ზეცაში"

/წმ. ნიკოლოზ სერბი/