მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

„ჩვენ იმისათვის არ მოვსულვართ, რომ მონასტერი განვიკითხოთ, არამედ იმისთვის, რომ ჩვენ განგვიკითხონ. აი, ასეთი სინდისი უნდა ჰქონდეს ყველას“.

/არქიმანდრიტი ეფრემ ვატოპედელი/

[marine]

"მონაზვნობა ზებუნებრივია. მონაზვნის ცხოვრებაა ზებუნებრივი, რადგან იგი სრულიად უარყოფს ბუნებას; მშობლებთან და ნათესავებთან ბუნებრივ კავშირს წყვეტს. მათ არა ანგარების მიზნით, არამედ მხოლოდ და მხოლოდ იმიტომ შორდება, რომ ღმერთს ემსახუროს და მთლიანად მას მიუძღვნას თავი".

/არქიმანდრიტი ეფრემ ფილოთეველი/

[marine]

თუ კაცი მონასტერში მისვლისთანავე თავმდაბლობითა და მორჩილებით შეუდგება მოღვაწეობას, მისი სულიერი განვითარება გაცილებით ადვილია, ვიდრე მათი, ვინც დაუდევრობითა და სულიერი წინამძღოლის მორჩილების გარეშე ცდილობს უფლის გზაზე სვლას. ასეთი მოღვაწის გამოსწორება, სწორ გზაზე დაყენება და სათნოებაში განმტკიცება ძნელია, ისევე როგორც ფურცელზე დაწერილის გადაშლა და თავიდან დაწერა.

/არქიმანდრიტი მაკარი აბესაძე/

[marine]

„ბერმონაზვნობა უკვე გზაზე სიარულია. ჩვენ ვმოძრაობთ ამ გზაზე“.

/არქიმანდრიტი იერომიელი (ფილიშვილი)/

[marine]

„რომელიც განეშორა ქვეყანას და შეუერთდა ქრისტეს, იმყოფება სიმყუდროვეში და უყვარს ღმერთი, ინარჩუნებს მის ხატებას და უფრო და უფრო ემსგავსება, რამეთუ შეეწევა სულიწმიდა და იქცევა ღვთის სახლად და არა დემონებისა. ასეთი თავის მართალ საქმეებს მიუპყრობს ღმერთს. ამგვარი ცხოვრებისაგან განწმენდილი სული, ვნებათაღელვისგან თავისუფალი, ბოლოს ჯილდოვდება სიმართლის გვირგვინით და სათნოების სილამაზით იბწყინებს“.

/აბბა ფილიმონ განშორებული/

[marine]

„ერთხელ დეიდამ მისი [ წმ. არსენ კაბადოკიელი] თავისთან დატოვება და დაქორწინება გადაწყვიტა, მაგრამ დეიდის არჩეულმა გოგონამ თეოდორეს ცოლობაზე უარი თქვა - კარგი ოჯახის შვილია, მაგრამ ბერიაო. როცა თეოდორემ ეს გაიგო, დეიდას უთხრა: ხედავ, უცხოც კი მიხვდა, რომ ბერობა მინდა, შენ კი ჩემი არ გესმისო.“

[marine]

"ბერმონაზვნობა ერთგვარი სულიერი "მაქსიმალიზმია" და ქრისტესთვის თავის გადადება. ბერმონაზვნობა დაფარული ღვაწლია, ეს ადამიანს გულში ტრიალებს და ამის აფიშიება არსად ხდება. ყველაზე დიდი მეტამორფოზა ხდება ადამიანის გულში. პირდაპირ არ ხდება გარეგნული გამოხატულება სულიერი საკითხებისა. მონასტეში ჩვენ ვშრომობთ, ვლოცულობთ და ასე შემდეგ. რაც ადამიანის გულში ხდება - ეს არის ღვთის საიდუმლო და მოძღვრისა და სულიერი შვილის უშუალო საუბრის თემატიკა. მთავარი შინაგანი ღვაწლია".

/არქიმანდრიტი იერომიელი (ფილიშვილი)/

[marine]

„ბერ-მონოზვნობა არის ასკეტური მსახურება ღვთისა და მოყვასისათვის ამ სიტყვის ფართო გაგებით“.

[marine]

"თუკი ადამიანს მონასტერში ცხოვრების სურვილი და სულიერი ძალა აქვს, - ეს დიდი ბედნიერებაა. ეს მხოლოდ ღვთის ნებით ხდება და განა შეიძლება შეეწინააღმდეგო მას?!"

[marine]

„ის გახლდათ საეკლესიო აზროვნების მონაზონი. მისი ეკლესიოლოგიური შეხედულებები უაღრესად მართლმადიდებლური იყო“

[marine]

„მამა სოფრონს განსაკუთრებული მორჩილი ჰყავდა - მამა თეოფილაქტე. ვფიქრობ, ორიოდე მორჩილს თუ გადაულახავს მისი დარი უმკაცრესი გამოცდები. მისი უსიტყვო მორჩილება, იობის მოთმინება და დაუღალავი სწრაფვა, არ წაბორძიკებულიყო განსაცდელების ჟამს - ჩემში განსაკუთრებულ კრძალვასა და პატივისცემას იწვევდა.

ბერული ცხოვრების გზაზე პირველ ნაბიჯებს რომ ვდგამდი, ყოველთვის ვცდილობდი მე, პატარა და გლახაკ მონაზონს, მისგან რაღაც მესწავლა. ვფიქრობ, ისიც მიმიხვდა და ყოველთვის რამეს მიბოძებდა ხოლმე თავისი სულიერი საგანძურიდან. მის ყოველ გამონათქვამს ვისრუტავდი და სულის სიღრმეში ვიმარხავდი“.

[marine]

„არა! ბერს არაფრის უფლება არ უნდა ჰქონდეს. ის ვალდებულია, უარი თქვას ყველაფერზე, თვით თავის კანონიერ და ბუნებრივ უფლებებზეც კი“.

[marine]

„მონოზვნობა აღემატება ბუნებითს“

/არქიმანდრიტი ეფრემ მთაწმინდელი/

[marine]

„მხოლოდ სრული უარყოფა თავისა ამართლებს ჩვენს ბერულ მოწოდებას. მუდამ უნდა გვახსოვდეს, რომ საკუთარ თავს კი არა, ღმერთს ვეკუთვნით და ერთადერთი უფლება გვაქვს: მთელი სხეულითა და სულით, მთელი არსებით ყოველ წამს მხოლოდ უფლისა ვიყოთ“.

[marine]

"წმინდა პეტრე ათონელი ადრე მეომარი იყო. ერთხელ სარკინოზებმა დაატყვევეს და ფეხებზე ბორკილდადებული სამარიის ციხის მყრალ საკანში ჩაამწყვდიეს. მასთნ შესვლა კი ყველას აუკრძალეს. პატიმარმა ფიქრი დაიწყო იმაზე, თვითონ ხომ არ იყო ამ უბედურების მიზეზი. გაახსენდა, რომ ღმერთს ერთხელ დაჰპირდა, მონაზონი გავხდებიო და არ შეასრულა. ამიტომაც სამართლიანად ჩათვალა მოწეული სასჯელი. ევედრებოდა წმინდა ნიკოლოზს გათავისუფლებას.

წმინდანი გამოეცხადა და უთხრა: "ძმაო პეტრე! შენი თხოვნა შევისმინე, შენი გულისტკივილიც ვიცი. შენთვის ვევედრებოდი ღმერთს. მაგრამ რადგან აღთქმის შესრულებას აყოვნებდი, უფალიც აყოვნებს შენს განთავისუფლებას. მოთმინება მოიკრიბე და ევედრე ღმერთსო". წმინდა პეტრემ უფრო გააძლიერა მარხვა და ლოცვა. წმინდა ნიკოლოზი მეორედ გამოეცხადა. "დამერწმუნე, ძმაო პეტრე, მას შემდეგ არ დავმცხრალვარ და შენს გაანთავისუფლებას ვევედრები. მაგრამ არ ვიცი, რატომღაც უფალს არ უნდა შენი განთავისუფლება. ზოგჯერ უფალი მალევე არ გვიბოძებს სათხოვარს, რომ დიდხანს გვახსოვდეს მისი სიკეთე, ახლა კი იქნებ სურს, რომ უფრო ღირსეული შეევედროს შენთვის, რადგან ჩემს ლოცვას არ ასრულებს. ასეთი წმინდა სვიმეონ მიმრქმელია. ევედრე, იქნებ თავისი ლოცვით გიშუამდგომლოს ღვთის წინაშე".

წმინდა პეტრემ ლოცვა და მარხვა გააათკეცა. მალე მას წმინდა ნიკოლოზი და წმინდა სვიმეონი გამოეცხადნენ და პირობა ჩამოართვეს, თუ აღასრულებდა აღთქმას და ბერად შედგებოდა, ტყვეობიდან გამოიხსნიდნენ. წმინდა პეტრე დაჰპირდა, შევასრულებო. წმინდა სვიმეონმა და წმინდა ნიკოლოზმა გამოიყვანეს საკნიდან და უცებ სამარიის ციხის გარეთ აღმოჩნდა. საბოლოოდ, წმინდა პეტრე ათონის მთაზე მივიდა და დასაბამი დაუდო იქ მონაზვნობას."

[marine]

„ბერობა თავგანწირვაა, უნაპირო თავგანწირვა“

[marine]

„ნამდვილი ბერი თავის სახეს არასოდეს ანახებს, სულიერ სამყაროში არავის ჩაახედებს, იმ სამყაროში, რომელსაც წლების განმავლობაში ელოლიავებოდა და ცრემლიანი ლოცვითა და მარხვით შექმნა“

/არქიმანდრიტი სტეფანე (კორინთელი)/

[marine]

„უფალი ყველასთან მიდის და წყალობას ანიჭებს. ღვთის წყალობაა თუნდაც ის, რომ ღმერთმა ბერი გამხადა. მთელი გულით ვთხოვდი ამას უფალს მაცხოვრის საფლავზე და ამისრულა კიდეც“.

/მამა ისაია (გოგიბერიძე)/

[marine]

გზა მონაზვნისა

უფლის გულისთვის დავთმე ყოველი,
სახესხვაობა ჩემი იერის,
საზრდელად მექცა თავშეკავება,
დამტევებელი ვარ მიწიერის.
შეუმჩნეველად ვცხოვრობ მიწაზე,
გადის დღეები ლოცვა-მარხვაში,
ზებუნებრივი ბრძოლით და ღვაწლით
წესიერების თვითდამარხვაში.
ნეტავ უზადოდ განლიო ეს გზა
მოკრძალებულო სულო მორჩილო,
მზერადაწმენდით ვხედავ მაცხოვარს,
ვცდილობ ფიქრებიც დავიმორჩილო.
ადამიანთა გრძნობიდან გავქრე,
შორს იყოს ჩემგან ბოროტის შური,
მხოლოდ ღვთის თვალში ვიპოვო მადლი,
ვიყო ღვთის მადლის დამტევი ჭური.
ჩემში ვნებების სრული დათრგუნვით
შევმონაზვნდი და ღმერთთან მივედი,
გულში ვატარებ ფარულ სიწმინდეს,
არ მინდა მქონდეს ნაკლი მცირედი.
“მარხვით სხეული გადადის სულში”,
ვიკლავ სულიერ შიმშილს და წყურვილს,
ჯვარცმულისაკენ მიმავალ გზაზე
ვსწავლობ განვუდგე ჩემს ნება-სურვილს.
მინდა სხეული შრომით მოვქანცო,
თქვენ არ იცით და ვარ წამებული,
ქრისტეს ცხოვრების მსგავსი ცხოვრებით
ვცხოვრობ და ფეხქვეშ ვარ დაგებული.
შეუმჩნეველი მონაზონი ვარ,
ცოდვა შემინდე, მამაო, ამბა,
ეს არის ჩემი განცდები ცრემლით,
გზა მონაზვნისა ასე ვთქვი ამბად.

/მაკა გელაშვილი/

[marine]

"მამა იოაკიმე [შენგელაია] რომ მიიცვალა, მათხოჯის მონასტეში საწირავად რამდენჯერმე მისულან ის მეუდაბნოე, ფარულად მოღვაწე წმინდა მამები, მამა იოაკიმე რომ პატრონობდა. როგორც ამ ამბის შემსწრე იგონებს (იგი მაშინ პატარა გოგონა ყოფილა და მონასტერში ნათესავ მონაზონს სტუმრობდა), ისინი მონასტერს საღამოჟამს მისდგომიან, სამნი ყოფილან, გრძელი წვერით, გლახაკებივით შემოსილნი... ერთ-ერთს ფეხსაცმლის ნაცვლად ნაბდის ნაგლეჯი ჰქონია შემოხვეული...

მონასტრის მცველი ავი ძაღლი უცნობებს თურმე კუდის ქიცინით შეხვდა, მათ დიდი პატივით მიეგებნენ მონაზვნები, იღუმენია ხელზე ემთხვია. ერთ-ერთი კარჩარაზული ტაძრის კართან მისულა (გასაღები იმ დროს მონასტრიდან შორს მყოფ პირს ჰქონია), ჯვარი გადაუსახავს და... ისიც თავისით გარებულა. შესულან, ათონიდან მათხოჯის მონასტერში ჩამობრძანებული ღვთისმშობლის "ღირს არსად" წოდებული ხატის მოსალოცათ, მერე ერთ-ერთი უხმოდ შესულა საკურთხეველში, სამღვდელოდ შემოსილა და მწუხრ-ცისკრის ლოცვა დაუწყია...

ტაძარში, სადაც ერთი სანთელიც არ ენთო, თურმე ყველაფერი კაშკაშებდა. როდესაც მწირველი ბერი ბარძიმით ხელში გამობრძანდა, დანარჩენმა ორმა ამბიონთან მოიდრიკა მუხლი და - ღმერთო უშველე საქართველოს, ღმერთო, მოხედე საქართველოსო! - ილოცეს"