ბროდსკი, პასტერნაკ, მანდელშტამ ი ტაკ დალეე როგოც იტყვიან, ლექსებს წერდენ რა სიმ .... პარამეტრები

[d.p]

მოკლედ აქ განვიხილოთ საბჭოთა პერიოდის "იდეინი"/"მეამბოხე სულისკვეთების" პოეტები. დავიწყოთ ბატონი იოსიფ ბროდსკით- ერთობ საინტერესო პიროვნება და პოეტი, რომელსაც საბჭოთა კავშირში ცხოვრების ნახევარზე მეტი სხვადასხვა საგიჟეთებში ქონდა გატარებული. ამონარიდი პროცესიდან სადაც ბატონი ბროდსკი უსაქმურობისთვის გაასამართლეს

Судья: Ваш трудовой стаж?

Бродский: Примерно…

Судья: Нас не интересует «примерно»!

Бродский: Пять лет.

Судья: Где вы работали?

Бродский: На заводе. В геологических партиях…

Судья: Сколько вы работали на заводе?

Бродский: Год.

Судья: Кем?

Бродский: Фрезеровщиком.

Судья: А вообще какая ваша специальность?

Бродский: Поэт, поэт-переводчик.

Судья: А кто это признал, что вы поэт? Кто причислил вас к поэтам?

Бродский: Никто. (Без вызова). А кто причислил меня к роду человеческому?

Судья: А вы учились этому?

Бродский: Чему?

Судья: Чтобы быть поэтом? Не пытались кончить вуз, где готовят… где учат…

Бродский: Я не думал… я не думал, что это дается образованием.

Судья: А чем же?

Бродский: Я думаю, это… (растерянно)… от Бога…

Судья: У вас есть ходатайства к суду?

Бродский: Я хотел бы знать: за что меня арестовали?

Судья: Это вопрос, а не ходатайство.

Бродский: Тогда у меня нет ходатайства.

აგერ კიდე პოეზია (დაჟე ვიდეოზე) :

http://www.youtube.com/watch?v=-eV8gIR_jHk&feature=related

("Жил в плену
у ангелов." ეს რა კარგად თქვა იფ იფ )

http://www.youtube.com/watch?v=Ilnhy4xWjSg&feature=related

თუ ვინმეს დააინტერესა ვინმსჯელოთ ვინც იაქტიურებს ჩაიზე დავპატიჟებ ლიტერატურაზე სადისკუსიოდ კაკ ნიბუდ'

[d.p]

მოკლედ მამა ვარ 0 გამოხმაურებიანი თემების გახსნაში სიმ

[guest]

d.p

მოკლედ მამა ვარ 0 გამოხმაურებიანი თემების გახსნაში სიმ e025.gif

ტექნიკური მიზეზების გამო ვიდეოებს ვერ ვრთავ, თორემ წავიკიტხე შენი პოსტი , ვიდეოს ვნახავ და მერე დავწერ, ახლა კომპებთან ვერ გადავალ, ვწევვარ დავრდომილი და ლეპტოპზე კონტაქტის სისლაბის გამო გამორიცხულია კლიპები და კაი ცხოვრება

[likka]

d.p
მე პასტერნაკზე ჩავერთვები რა დისკუსიაში, ბროდსკიზე არავერი ვიცი, ვაღიარებ

პ.ს. მედავითნესავით კი კითხულობს ისე

[likka]

აი ეს ლექსი მიყვარს და ვგიჟდები, ადრეც დავდე სადღაც, ძააან ადრე, აღარც მახსოვს, ხოდა სანამ ჩვენი მოდერები არ მოვიდნენ და არ მიგვხურეს იმ მოტივით რომ მარტო ლექსებს ვდებთ და არ ვსაუბრობთ, დავდებ სანამ დროა იქნებ ვინმემ წაიკითხოს

ანდა რა უნდა ვთქვა, პოეტებს რომ უსაქმურობისთვის აპატიმრებს ეგეთ სისტემაზე იმდენი შემიძლია ვთქვა, რომ...მარა ეგ არ არის მგონი ამ თემის ძირითადი ხაზი არა?? პოეზია უპირველეს ყოვლისა

ჩაის ველოდები გენა


СВИДАНИЕ

Засыпет снег дороги,
Завалит скаты крыш.
Пойду размять я ноги:
За дверью ты стоишь.

Одна, в пальто осеннем,
Без шляпы, без калош,
Ты борешься с волненьем
И мокрый снег жуешь.

Деревья и ограды
Уходят вдаль, во мглу.
Одна средь снегопада
Стоишь ты на углу.

Течет вода с косынки
По рукаву в обшлаг,
И каплями росинки
Сверкают в волосах.

И прядью белокурой
Озарены: лицо,
Косынка, и фигура,
И это пальтецо.

Снег на ресницах влажен,
В твоих глазах тоска,
И весь твой облик слажен
Из одного куска.

Как будто бы железом,
Обмокнутым в сурьму,
Тебя вели нарезом
По сердцу моему.

И в нем навек засело
Смиренье этих черт,
И оттого нет дела,
Что свет жестокосерд.

И оттого двоится
Вся эта ночь в снегу,
И провести границы
Меж нас я не могу.

Но кто мы и откуда,
Когда от всех тех лет
Остались пересуды,
А нас на свете нет?

1949

[guest]

likka

Деревья и ограды
Уходят вдаль, во мглу.
Одна средь снегопада
Стоишь ты на углу.

Течет вода с косынки
По рукаву в обшлаг,
И каплями росинки
Сверкают в волосах.

ძალიან ნაცნობი სიტუაციაა ...

Бродский:

Я пробудился весь в поту:
мне голос был - "Не всё коту -
сказал он - масленица. Будет -
он заявил - Великий Пост.
Ужо тебе прищемят хвост".
Такое каждого разбудит.

[likka]

staywhite

ძალიან ნაცნობი სიტუაციაა ...

ალბათ კაკ რამანტიჩნა არაააა

განიხილეთ, ხალხ, განიხილეთ, თორე მიიხურება თემა

მოდერ - ი ©

[guest]

likka

ალბათ კაკ რამანტიჩნა არაააა

არა, ლიკ, ბევრად რადიკალურად განსხვავებული რომანტიზმისგან...

პ.ს. რატომ უნდა დაიხუროს?

[likka]

staywhite

არა, ლიკ, ბევრად რადიკალურად განსხვავებული რომანტიზმისგან...

მე ეტყობა სულ სხვანაირად აღვიქვამ მაგ ლექსს...

პ.ს. რატომ უნდა დაიხუროს?

რავი, მოვლენ და იტყვიან, მარტო ლექსებს ნუ დებთ რამე დააყოლეთ თანო არ უქნიათ თუ რა?!

თან დენვერას თემაა და მაგის თემებს კიდე სტიქიურად ხურავენ არა-სამაგალითოობისთვის და მეშინია

[guest]

likka

მე ეტყობა სულ სხვანაირად აღვიქვამ მაგ ლექსს... mellow.gif

ეგ გამოცდილების მიხედვით ხდება

Никого не будет...

Никого не будет в доме,
Кроме сумерек. Один
Зимний день в сквозном проеме
Незадернутых гардин.

Только белых мокрых комьев
Быстрый промельк моховой,
Только крыши, снег, и, кроме
Крыш и снега, никого.

И опять зачертит иней,
И опять завертит мной
Прошлогоднее унынье
И дела зимы иной.

И опять кольнут доныне
Неотпущенной виной,
И окно по крестовине
Сдавит голод дровяной.

Но нежданно по портьере
Пробежит сомненья дрожь,-
Тишину шагами меря.
Ты, как будущность, войдешь.

Ты появишься из двери
В чем-то белом, без причуд,
В чем-то, впрямь из тех материй,
Из которых хлопья шьют.


1931 © Борис Леонидович Пастернак

[თამარი_ცქნაფო]

staywhite

ალბათ კაკ რამანტიჩნა არაააა

განიხილეთ, ხალხ, განიხილეთ, თორე მიიხურება თემა

მოდერ - ი ©

მდააა... როდის იყო ამის გამო თემა დამეხუროს? კარგ მთქმელს კარგი გამგონი უნდა. უადგილო პარალელი იყო ფრიად...


დ.პ. მოდი ცოტა ისაუბრე ჯერ არ პერიოდზე, რომ უფრო დააინტერესო ხალხს.


მგონი საინტერესო ანალიზია, აბა, ნახეთ:

http://pasternak.niv.ru/pasternak/bio/borisov-reka.htm

ახლა ბროდსკის ერთი ესე ვნახე, ადგილებს ამოვკრებ, ძალიან დიდია და დავდებ, საინტერესოა ძალიან. ახლა ეს იყოს:
''თუ კი პოეტს რაიმე მოვალეობა აკისრია საზოგადოების წინაშე, ეს ისაა, რომ კარგად წეროს. უმცირესობაში მყოფს, სხვა არჩევანი არცა აქვს. თუ ამ ვალს არ აღასრულებს, დავიწყება შთანთქავს. მეორე მხრივ, საზოგადოებას პოეტისა არაფერი მართებს. უმრავლესობა ანუ საზოგადოება განსხვავებული კრიტერიუმებით აზროვნებს. მას არ აღელვებს ლექსები, რაგინდ კარგიც უნდა იყოს ისინი. ლექსების წაუკითხველობით საზოგადოება ისეთ სამეტყველო დონემდე ეშვება, რომელზეც იოლად ხდება დემაგოგიისა თუ ტირანის საკბილო. ეს კი საზოგადოებისთვის დავიწყების ეკვივალენტია, რომლისგან ხსნასაც ეს ტირანი რომელიმე სისხლიანი კალოს მოწყობით თუ დააპირებს''.
ამაზე არ ვიმსჯელოთ? მე რაღაც დამაინტერესა. უფრო მეორე მხარემ, რას აძლევს საზოგადოებას ლექსი და რაზეა მისი ფასეულობა დამოკიდბეული? შემოქმედებისათვის თავგანწირვაზეც შეიძლება საუბარი და ქართველ სიმბოლისტებთან პარალელი.
ჰე, ახლა, სთქუთ

[guest]

უფრო მეორე მხარემ, რას აძლევს საზოგადოებას ლექსი და რაზეა მისი ფასეულობა დამოკიდბეული? შემოქმედებისათვის თავგანწირვაზეც შეიძლება საუბარი და ქართველ სიმბოლისტებთან პარალელი.
ჰე, ახლა, სთქუთ

თამარ,

ჩემთვის პირადად ლექსს დიდი მნიშვნელობა აქვს, ან იმ ლექსებს, რომელიც მე სინამდვილესთან მაახლოვებს და ასევე იმ ლექსებს, სადაც "ჩემსას" ვხედავ, ჩემსას-ში ვგულისხმობ: ჩემს სახეს, ჩემს განცდებს, ჩემს გრძნობებს, ჩემს გამოცდილებებს, თუნდაც არაპირდაპირად. აი, სიმბოლისტებთან პარალელზე ვერაფერს ვიტყვი, მოგისმენთ თქვენ

[თამარი_ცქნაფო]

თამარ,

ჩემთვის პირადად ლექსს დიდი მნიშვნელობა აქვს, ან იმ ლექსებს, რომელიც მე სინამდვილესთან მაახლოვებს და ასევე იმ ლექსებს, სადაც "ჩემსას" ვხედავ, ჩემსას-ში ვგულისხმობ: ჩემს სახეს, ჩემს განცდებს, ჩემს გრძნობებს, ჩემს გამოცდილებებს, თუნდაც არაპირდაპირად. აი, სიმბოლისტებთან პარალელზე ვერაფერს ვიტყვი, მოგისმენთ თქვენ

ახლა ამ მცირე ციტატამ იმ აზრისკენ წმაიყვანა, რომ პოეტი ემსახურება საზოგადოებას, მაგრამ ეს მსახურება არ არის ძალდატანებითი, არც საზოგადოება მოითხოვს ამას (თუმცა ამ მოტხოვნაზე ცალკე შეიძლება საუბარი). მაგრამ როცა პოეტი ქმნის, საზოგადოება იღებს ამ ''პროდუქტს'' და ითავისებს ან არ ითავისებს. თუ რამდენად ფასეულია ეს ქმნილება, ყველაზე უკეთ საზოგადოების რეაქციითა და დროით გამოიცდება. ამასთან, პოეტმა იცის, რომ არ დაწეროს, ამს პასუხს არ მოსთხოვენ, მაგრამ ამს არ ძალუძს, არ დაწეროს, ეს ერთგვარი თვითმკვლეობის განცდაა, ოღონდ იმ მარცვალს წააგავს, მიწაში რომ ფლავენ, ლპება- ღივდება დაა ხლაი სიცოცხლე აღმოცენდება. ანუ ყოველი ლექსის შექმნა პოეტისათვის ბოლომდე დახარჯვა, სისხლის დაღვრის მსგავსი პროცესია, რის შედეგადაც იბადება ლექსი - სულის ყველა წახნაგგამოვლილი და იმ ტკივილებით გაჯერებლ-დამშვენებული, რაც პოეტმა მისი წერისას განიცადა. და მკითხველი, რომელიც თუნდაც ამის ნახევარს წვდება, თან ამატებს თავის გამოცდილებას და ხედვას, ორმაგად გმირია. ასეთი მკითხველი სწორედაც რომ ითხოვს ასეთივე პოეტებს. ქართველი სიმბოლისტებიდან ყევალზე მეტად ტიციანი მახსენდება. ამ თავგანწირვას ვხედავ სწორედ ლექსში ''მე ყაჩაღებმა მომკლეს არაგვზე'' და ამიტომაა ეს ჩემი ერთ-ერთი უსაყვარლესი ლექსი.

საინტერესო რამ უწერია ამ ესეში ბროდსკის ცენზურაზეც. იმას მეერ დავდებ.

[guest]

თამარი_ცქნაფო

''მე ყაჩაღებმა მომკლეს არაგვზე''

თემიდან ბოდიშის მოხდით გადავუხვევ და გთხოვ, მომეცი რა ეგ ლექსი მადლობა წინასწარ

პ.ს. ცენზურაზე მართლა საინტერესოა, სიამოვნებით წავიკითხავ.

[თამარი_ცქნაფო]

აი, ნან

ტიციან ტაბიძე
მე ყაჩაღებმა მომკლეს არაგვზე

ჩამომრჩა უკან მე ჩერქეზეთი,
ვუახლოვდები ჩვენსკენ დარიალს,
დამშრალი თერგი ერთი წვეთია,
მაგრამ ზღვასავით გულზე გადიარს.

წამექცა თავზე ცა გარღვეული,
და ცაზე კიდევ სხვა მყინვარის ცა,
და დარიალით გადარეული
თვალებს ცრემლების თერგი მირეცხავს.

და გადავყურებ ალმას უფსკრულებს,
კვალდაკვალ ჩემი დემონი მომდევს,
ვხედავ გიგანტის შოლტის მუსკულებს
და რკინის ბაწარს, ყელზე რომ მომდეს.

ვიცი, მომელის მაინც ეს ბედი,
და ისიც ვიცი ჩემზე ახია,
ძვირფასო, არ ვარ, იცოდე, ყბედი,
ან თავის მოკვლა რა ტრაბახია.

მაგრამ მიტაცებს ქარიშხალივით
ამ თვალუწვდენი ხრამების ფსკერი,
ვიცი, ქალი ხარ, ყველა ქალივით
ვიცი, ამასაც ეჭვით უცქერი.

მინდა, რომ ვიყო მწირი გულადი,
საშინელ ღამეს ვეფხვი რომ დაბდღვნა,
ვარ ავსებული შენით გულამდე
და მოვარდნილი ცრემლების წარღვნა.

მინდა მოვიფრთხნა ამ შარაგზაზე,
მინდა გავიხსნა გული ალალი,
მე ყაჩაღებმა მომკლეს არაგვზე,
შენ ჩემს სიკვდილში არ გიდევს ბრალი.



სხვათა შორის, აქ ცენზურაზეც არის საუბარი. უცებ ეს ლექის გამახსენა იმ ესემ.

[თამარი_ცქნაფო]

ლექსების ქართული თარგმანები ვნახე და... უიმეეეე

აბა, შეადარეთ

* * * (Быть знаменитым некрасиво)

* * *


Быть знаменитым некрасиво.
Не это подымает ввысь.
Не надо заводить архива,
Над рукописями трястись.
Цель творчества самоотдача,
А не шумиха, не успех.
Позорно ничего не знача,
Быть притчей на устах у всех.
Но надо жить без самозванства,
Так жить, что бы в конце концов
Привлечь к себе любовь пространства,
Услышать будущего зов.
И надо оставлять пробелы
В судьбе, а не среди бумаг,
Места и главы жизни целой
Отчеркивая на полях.
И окунаться в неизвестность,
И прятать в ней свои шаги,
Как прячется в тумане местность,
Когда в ней не видать ни зги.
Другие по живому следу
Пройдут твой путь за пядью пядь,
Но пораженья от победы
Ты сам не должен отличать.
И должен ни единой долькой
Не отступаться от лица,
Но быть живым, живым и только,
Живым и только до конца.


(...იყო ცნობილი არ არის კარგი)

ბორის პასტერნაკი
თარგმანი რუსულიდან - სერგო წურწუმია


იყო ცნობილი არ არის კარგი,
ეს არ ამაღლებს კაცს ცაზე მაღლა.
ხელნაწერების ნუ შექმნი არქივს,
არ ღირს მათ გამო შრომა და დაღლა.

შემოქმედების არის მიზანი –
თვითშეწირვა და არა ხმაური,
სამარცხვინოა და საზიზღარი
არარაობის აურზაური.

თვითმარქვიობის იყავ გარეშე,
განვლე ცხოვრება დაუძრახველი,
რომ გრძნობა გიძღვნან ყველა მხარეში
და თან მომავლის გესმას ძახილი.

დატოვე მუდამ შეუვსებელი
ბედი და არა თეთრი ქაღალდი,
ვერ პოულობდეს რათა მძებნელი,
რასაც ცხოვრების წიგნად სახავდი.

რომ დავიწყების ფარდა გფარავდეს,
რათა იფარო იგი ლითამად,
როგორც ნისლს იხდენს მიწა დანადენს,
როცა თვალთან ჭირს თითის მიტანა.

მომავლის მგზავრი გზას არ აცდება,
შენს ნაკვალევზე სხვები ივლიან,
არც გამარჯვება, არც დამარცხება
არ დაჰყო, რაც კი გამოგივლია.

ხვედრიც რომ გერგოს გასაოცარი,
ნუ უღალატებ რაც გწამს გულამდე,
იყავ ცოცხალი, მხოლოდ ცოცხალი,
იყავ ცოცხალი აღსასრულამდე.

ეს კიდევ კარგია, ბროდსკის ლექსების თარგმანი საშინლად არ მომეწონა

[guest]

თამარი_ცქნაფო

ლექსების ქართული თარგმანები ვნახე და... უიმეეეე

მაგარი ლექსია თარგმანიც არაა ცუდი. ნამდვილად კაი ლექსია , ბეზ ბაზარა

შემოქმედების არის მიზანი –
თვითშეწირვა და არა ხმაური,
სამარცხვინოა და საზიზღარი
არარაობის აურზაური.

ძალიან კაი რამეა

[თამარი_ცქნაფო]

თამარი_ცქნაფო
მაგარი ლექსია თარგმანიც არაა ცუდი. ნამდვილად კაი ლექსია , ბეზ ბაზარა

შემოქმედების არის მიზანი –
თვითშეწირვა და არა ხმაური,
სამარცხვინოა და საზიზღარი
არარაობის აურზაური.

ძალიან კაი რამეა

აქვს რაღაც საერთო იმ ზედა ციტატასა და ტიციანის ლექსთან ხო? მეც ძალიან მომეწონა

[თამარი_ცქნაფო]

ესეც ნახეთ

***
Дано мне тело -- что мне делать с ним,
Таким единым и таким моим?
За радость тихую дышать и жить
Кого, скажите, мне благодарить?
Я и садовник, я же и цветок,
В темнице мира я не одинок.
На стекла вечности уже легло
Мое дыхание, мое тепло.
Запечатлеется на нем узор,
Неузнаваемый с недавних пор.
Пускай мгновения стекает муть --
Узора милого не зачеркнуть.

მანდელშტამისაა

განსაკუთრებით მომწონს ადგილი, სადაც ყვავილს - შემოქმედების ნაყოფს და მებაღეს- შემოქმედს ანუ ორივეს ადარებს თავს. პრინციპში, ნებისმიერი ადამიანიც ასე უნდა ფიქრობდეს: ღვთის შემოქმედების ნაყოფია თავად და თავადაც ქმნის სამყაროში მრავალს. რაც უფრო მეტად კეთლი იქნება მისი შემოქმედებითობის ნაყოფი, მით უფრო მეტი დადებითი დარცება და მას ვერაფერი წაშლის.

რაღაც ასე აღვიქვი უცებ, თან ნახევრად მძინავს

[athos]

d.p

ძალიან კარგი თემაა


likka

СВИДАНИЕ

ეს ლექსი მეც ძალიან მიყვარს
Как будто бы железом,
Обмокнутым в сурьму,
Тебя вели нарезом
По сердцу моему.

И провести границы
Меж нас я не могу.

ჟივაგოს ლექსები თითქმის ყველა ძალიან კარგია


Разлука
С порога смотрит человек,
Не узнавая дома.
Ее отъезд был как побег,
Везде следы разгрома.

Повсюду в комнатах хаос.
Он меры разоренья
Не замечает из-за слез
И приступа мигрени.

В ушах с утра какой-то шум.
Он в памяти иль грезит?
И почему ему на ум
Все мысль о море лезет?

Когда сквозь иней на окне
Не видно света Божья,
Безвыходность тоски вдвойне
С пустыней моря схожа.

Она была так дорога
Ему чертой любою,
Как морю близки берега
Всей линией прибоя.

Как затопляет камыши
Волненье после шторма,
Ушли на дно его души
Ее черты и формы.

В года мытарств, во времена
Немыслимого быта
Она волной судьбы со дна
Была к нему прибита.

Среди препятствий без числа,
Опасности минуя,
Волна несла ее, несла
И пригнала вплотную.

И вот теперь ее отъезд,
Насильственный, быть может.
Разлука их обоих съест,
Тоска с костями сгложет.

И человек глядит кругом:
Она в момент ухода
Все выворотила вверх дном
Из ящиков комода.

Он бродит, и до темноты
Укладывает в ящик
Раскиданные лоскуты
И выкройки образчик.

И наколовшись об шитье
С невынутой иголкой,
Внезапно видит все ее
И плачет втихомолку.