პელაგიანიზმი, და კართაგენის კრების ანათემები პარამეტრები

[Otherguy]

dzvelmartlmadidebeli

ვნახოთ რას ამბობს წმინდა ავგუსტინე ამ მუხლის("ღვთისგან შობილი არავინ სცოდავს") განმარტებისას:

"განა აქ ეწინააღმდეგება იოანე საკუთარ თავს? განა ამით უნდა დავასკვნათ რომ იოანე ღვთისგან არ არის რადგან ცოდვილია? რა თქმა უნდა არა! აქ(1 იოანე 1:8) აუცილებლად წარსულ ცხოვრებაზეა საუბარი. რადგან ადამიანს აქვს ცოდვანი, მაგრამ როგორც კი ღვთისგან იშვა(მოინათლა) მან შეწყვიტა ცოდვების ქმნა. აი ასე რომ იყოს, მაშინ არანაირი გაუგებრობა აღარ იქნება. რადგან ჩვენ უნდა ვთქვათ, რომ ჩვენ ვიყავით ცოდვილები, მაგრამ ეხლა გავმართლდით; ჩვენ ვცოდავდით, ეხლა კი აღარ ვცოდავთ..."


მაშ განა რეალურად არ გვესახება ის თუ რას გულისხმობს უფალი როცა ამბობს:"არა მოვედ წოდებად მართალთა, არამედ ცოდვილთა სინანულად"? აშკარაა, რომ გულისხმობს იგი მათ მოქცევას და არა იმას, რომ მისი მოციქულები და მიმდევრები ამგვარი ხალხი გახდებოდა, ამასვე წერს წმინდა თეოფილაქტე ბულგარელი:

"თუმცა მოუწოდებს მათ არა იმიტომ, რომ ცოდვილებადვე დარჩნენ, არამედ „სინანულად“, ანუ იმისთვის, რომ ისინი მოექცნენ. „სინანულად“ თქვა, რათა არ იფიქრო, რომ მოუწოდებს რა ცოდვილებს, იგი სულაც არ ფიქრობს მათ გამოსწორებაზე."


განა ასევე არ ამბობს წმ. იოანე ოქროპირიც:

"'განქარდეს ხორცი ცოდვათა' - არ გულისხმობს რომ ფიზიკურად უნდა მოვკვდეთ, არამედ ის რომ ცოდვა აღარ უნდა ჩავიდინოთ. და ამის ქადაგებას მოციქული ნათლად აგრძელებს მერეც!

'რამეთუ, რომელი – იგი მოკუდა, განმართლებულ არს ცოდვისაგან.' - მაშ შედარებაა, როგორც მკვდარი არის ცოდვის მიმართ პირდაპირი გაგებით მკვდარი, რადგან არ შეუძლია ცოდოს, ასევე ქრისტეს ნათლისღებაში დამარხული არის მკვდარი ცოდვების მიმართ... მას არ შეუძლია სცოდოს..."


და ასევე:

წმ. იოანე ოქროპირი ამაზე("ვითარმედ ესევითარისა მოქმედთა სასუფეველი ღმრთისაჲ ვერ დაიმკჳდრონ.") წერს:

'თუ ეს ყველაფერი იქნებოდა ჩვენი ბუნებიდან და არა ამორალური არჩევანიდან, მაშინ არ იწერებოდა "მოქმედთა", არამედ "ტანჯულთა". ამიტომ ნათელია თუ რატომ უნდა იყვნენ ამ ყველაფრის მოქმედნი გაძევებულნი ღვთის სასუფევლიდან, რადგან გასამჯრელო და დასჯა არის არა ჩვენი ბუნების არამედ ჩვენი არჩევნის გამო.'

ეზეკიელი 18 თავი:

"და სული მცოდველი იგი მოკუდეს."

და უშუჯლომან უკუეთუ მოაქციოს ყოველთაგან უშჯულოებათა, რომელნი ქმნნა, და დაიცვნეს ყოველნი მცნებანი ჩემნი, და ყოს მსჯავრი და სიმართლე და წყალობაჲ, ცხოვნებით ცხოვნდეს და არა მოკუდეს.






ეხლა კი პელაგის წერილიდან ნაწყვეტს დაგიდებ, პაპ ზოსიმესადმი:

"ჩვენ ვაღიარებთ სამებას, მამას, ძეს და სულიწმინდას, არიოზელთა საწინააღმდეგოდ ვამბობთ, რომ ძეც და სულიწმინდაც დაუსაბამონი არიან..."

"ჩვენ ვაღიარებთ ერთ(ნესტორიანელობა რომ არ დავწამოთ) განკაცებულ ღვთის ძეს, ოღონდ ორი ბუნებით, რადგანაც ერთარსია ჩვენთან მიმართებაში საკუთარი ადამიანური ბუნებით, ხოლო ღმერთია ღვთაებრივი ბუნებით..."

"ვამბობთ, რომ ღმერთს ჩვენთვის არაფერი შეუძლებელი არ დაუვალებია, არ ვეთანხმებით მანიქეველთა ბილწ აზრს, რომ შეუძლებელია ცოდვის თავიდან აცილება, თუმცა არც ჯოვინიანს ვეთანხმებით როცა ამბობს რომ ადამიანს არ შეუძლია სცოდოს... ადამიანს აქვს თავისუფალი ნება და მასზეა დამოკიდებული სცოდავს თუ არა... თუ ქრისტიანი მაინც დაეცა(აქ 100 დაცემაზე არაა საუბარი, დაახლოებით 1-2-ზე) ცოდვით ნათლობის მერე, შეუძლია მოინანიოს..."

[dzvelmartlmadidebeli]

Otherguy
სანამ თქვენს მიერ დასმულ კითხვაზე პასუხს გავცემდე, ჩემთვის აუცილებელია გავარკვიო თქვენი აღმსარებლობა. აუცილებელია ვიცოდე ვის ვედავები. მე იმედი მაქვს, რომ საკითხის ასე დაყენება სრულიად კორექტულია და შეურაცხმყოფელი არ იქნება თქვენთვის. საქმე იმაშია, რომ როდესაც სერიოზულ საღვთისმეტყველო თუ საეკლესიო-ლიტურგიკულ საკითხებზე ვმსჯელობთ, თავიდანვე უნდა გაირკვეს პოლემისტთა სარწმუნოებრივი ორიენტაციის საკითხი. ჩვენ უნდა ვიცოდეთ რა არის ჩვენს შორის საერთო და რა არა, რათა მოვძებნოთ დიალოგის ის კრიტერიუმები, რომელიც ორივე მხარისთვის იქნება მისაღები. თუ მაგალითად, თქვენ არ ბრძანდებით მართლმადიდებელი, ჩვენი მხრიდან ნაკლებად ეფექტური იქნება თქვენთან მართლმადიდებლური კრიტერიუმებით საუბარი, თუ ხართ ათეისტი, მაშინ თქვენთვის მისაღები პლატფორმიდან ვილაპარაკებთ, ხოლო თუ რომელიმე რელიგიური მიმართულების მიმდევარი (მაგ.: ბაპტისტი, იეღოველი, ორმოცდაათიანელი) მაშინ საერთო გვრჩება მხოლოდ წმიდა წერილი...

თქვენ იცით რომ მე ვარ ძველმართლმადიდებელი, მაგრამ, სამწუხაროდ ჩემთვის უცნობია თქვენი აღმსარებლობა. ზოგიერთი თვენი პოსტიდან ვიცი, რომ არც ერთ ეკლესიაში არ დადიხართ და არ გყავთ მოძღვარი (თუ ვცდები მომიტევეთ). ამიტომაც, გაურკვევლობაში რომ არ ვიყო, გთხოვთ, გაგვაცნოთ თქვენი რელიგიური მრწამსი. ოღონდ გთხოვთ იყოთ რაც შეიძლება კონკრეტული.

პატივისცემით: ძველმართლმადიდებელი

[Otherguy]

dzvelmartlmadidebeli

კეთილი, გეტყვით.

მონათლული ვარ მართლმადიდებლად, შემდეგ ბევრი რამის გამო ამიცრუვდა გული რელიგიაზე და რწმენა დავკარგე. შემდეგ დავიწყე რელიგიის(ქრისტიანობის) შესწავლა, ვიკვლევ ბიბლიას დედნისეულ ენებზე, ამავე დროს ვკითხულობ ეკლესიის ისტორიას(ისტორიკოსი ვარ ისე) და მეექვსე მსოფლიო კრებამდე(მერე უკვე ალაგ-ალაგ წმინდანები და მომხდარი ამბები) რაც მოხდა დეტალურად ვიცი ძააალიან ბევრი რამ, მწვალებელთა უამრავი ნაშრომი მაქვს წაკითხული და წმინდანებისიც ცხადია...

არ ვარ ამ ეტაპზე მორწმუნე(თუმცა მინდა რომ ვიყო), თუმცა ურთიერთობა მაქვს მართლმადიდებლებთან, კათოლიკებთან და პროტესტანტებთან, ვცდილობ ყველასგან ვისწავლო რაღაც...

ძალიან მიყვარს ქრისტიანობის შესწავლა და თქვენთან ნამდვილად არ ვაპირებ დისკუსიას პროტესტანტული გადმოსახედიდან, ხომ ხედავთ წმინდანებს ვციტირებ და არა სექტანტებს... თუმცა პელაგის და ზოგიერთ მწვალებელს ვციტირებ ხოლმე...

კარგი ურთიერთობა მაქვს რამოდენიმე მართლმადიდებელ(განათლებულ, ანტიეკუმენისტ) სასულიერო პირთან, ასე რომ რაღაცა ქრისტიანობის და მითუმეტეს მართლმადიდებლობის მტერი არ გახლავართ...

თუ საკმარისად არ მიგაჩნიათ ჩემი "კონფესიო დე ფიდე" ან თვლით რომ ჩემთან საუბარი არ ღირს, შეგიძლიათ არ გააგრძელოთ იგი...

პატივისცემით,

ლაშა.

[dzvelmartlmadidebeli]

Otherguy

მონათლული ვარ მართლმადიდებლად, შემდეგ ბევრი რამის გამო ამიცრუვდა გული რელიგიაზე და რწმენა დავკარგე. შემდეგ დავიწყე რელიგიის(ქრისტიანობის) შესწავლა, ვიკვლევ ბიბლიას დედნისეულ ენებზე, ამავე დროს ვკითხულობ ეკლესიის ისტორიას(ისტორიკოსი ვარ ისე) და მეექვსე მსოფლიო კრებამდე(მერე უკვე ალაგ-ალაგ წმინდანები და მომხდარი ამბები) რაც მოხდა დეტალურად ვიცი ძააალიან ბევრი რამ, მწვალებელთა უამრავი ნაშრომი მაქვს წაკითხული და წმინდანებისიც ცხადია...

არ ვარ ამ ეტაპზე მორწმუნე(თუმცა მინდა რომ ვიყო), თუმცა ურთიერთობა მაქვს მართლმადიდებლებთან, კათოლიკებთან და პროტესტანტებთან, ვცდილობ ყველასგან ვისწავლო რაღაც...

ძალიან მიყვარს ქრისტიანობის შესწავლა და თქვენთან ნამდვილად არ ვაპირებ დისკუსიას პროტესტანტული გადმოსახედიდან, ხომ ხედავთ წმინდანებს ვციტირებ და არა სექტანტებს... თუმცა პელაგის და ზოგიერთ მწვალებელს ვციტირებ ხოლმე...

კარგი ურთიერთობა მაქვს რამოდენიმე მართლმადიდებელ(განათლებულ, ანტიეკუმენისტ) სასულიერო პირთან, ასე რომ რაღაცა ქრისტიანობის და მითუმეტეს მართლმადიდებლობის მტერი არ გახლავართ...

თუ საკმარისად არ მიგაჩნიათ ჩემი "კონფესიო დე ფიდე" ან თვლით რომ ჩემთან საუბარი არ ღირს, შეგიძლიათ არ გააგრძელოთ იგი...

პატივისცემით,

ლაშა.

დიდი მადლობა ასეთი გულწრფელობისთვის, ლაშა. მე მიმაჩნია რომ თქვენთან საუბარი ღირს, თუნდაც იმიტომ, რომ ერთად გავარკვიოთ ზოგიერთი საკითხი. ის, რაც თუნდაც შესაძლოა თქვენ გაღელვებდეთ. არც მეგობრობის წინააღმდეგი ვიქნებით თქვენისთანა პიროვნებასთან. ის, რაც მე გკითხეთ, იმისთვის დამჭირდა, რომ გამერკვია რა მიმართულებით მელაპარაკნა თქვენთან. დამეთანხმებით ალბათ, რომ დისკუსიისას საჭიროა გარკვეული საერთო მომენტების პოვნა, მსჯელობის კრიტერიუმები რომ დადგინდეს.

წმიდა მამებს რომ კითხულობთ ეს კარგია, მწვალებლობათა იდეოლოგიის არსს ვერ ჩავწვდებით, თუ მამებს არ წავიკითხავთ. მართლმადიდებლობამ საკმაოდ დიდი გზა გამოიარა მწვალებლობებთან ბრძოლაში და უზარმაზარი გამოცდილება მიიღო. ამ საქმეში მან ჩააყენა თვით წარმართული ფილოსოფიაც კი და წარმართთა იარაღი მიაქცია თვით წარმართობის წინააღმდეგ. თუმცა ეს საუბრის სხვა თემაა.



ამჯერად, მე შევეცდები თქვენთვისაც და მკითხველისთვისაც დავდო ჩემი პასუხი თქვენს მიერ მოწერილ პოსტზე. ადგილებს წმიდა წერილიდან ჯერ დეტალურად არ შევეხები, რადგან პოსტი ისედაც დიდია. ვფიქრობ, ჯეროვანი იქნება, ჯერ საკითხის არსს ჩავწვდეთ, რომ წმიდა წერილის კკონკრეტული ადგილების მნიშვნელობა, განმარტებულ საკითხთა კონტექსტში, უფრო ცხადი და მკაფიო გახდეს.

თავიდანვე, სანამ წმიდა წერილის თქვენს მიერ მითითებულ ადგილთა განმარტებაზე გადავიდოდე, უნდა უნდა აღვნიშნო საკითხის არსი. რაზეა დავა? პელაგიუსის სწავლების მართებულობაზე? თუ ასეა, მაშინ შეიძლება ვთქვათ, რომ მსჯელობა მართლმადიდებლური სწავლების მართებულობაზეც მიდის, რადგან თუ პელაგიუსი მართალი იყო, მაშინ შემცდარან ის წმიდა მამები (თუნდაც კართაგენის მთელი კრება), რომელმაც დაგმო და შეაჩვენა პელაგიუსის სწავლება და მისი მიმდევრები, და მთლიანად ეკლესიაც, რომელმაც უცთომელ სჯულად დაიდო კართაგენელ მამათა სწავლება ადამიანის ნებისა და მადლის შესახებ.

მიუხედავად პირადი სიმპათიისა და კეთილგანწყობისა, ვალდებული ვარ ვთქვა მკაფიოდ და ნათლად: ის, რაც თქვენ მოგწონთ პელაგიანიზმში, არის მწვალებლობა და დაგმობილია მთელი მართლმადიდებლური ეკლესიის მიერ!



საწყენად ნუ მიგვიღებთ, მაგრამ ჩვენ შეგვიძლია მხოლოდ დავუშვათ ვარაუდი, რომ ჯეროვნად არ გაქვთ გაანალიზებული არც პელაგიანელობის სიმცდარე და არც მართლმადიდებლობის სიმართლე... თქვენ მხოლოდ გარეგანი, ზედაპირული შეხებით მსჯელობთ ამ მწვალებლობაზე და ვერ ხვდებით, რომ პელაგიანური სწავლებით უარიყოფა ქრისტეს განკაცებისა და მისი მკვდრეთით აღდგომის მნიშვნელობა... ასევე მადლის მნიშვნელობა ადამიანის სულის ცხოვნების საქმეში.

არ ვიცი, ბ-ნო ლაშა, რამ განაპირობა თქვენი გულის აცრუება რელიგიაზე (კონკრეტულად ქრისტეანობაზე), მაგრამ რადგან მაინც თავს არ ანებებთ რელიგიურ საკითხთა შესწავლას და მეგობრობთ სხვადასხვა აღმსარებლობის ადამიანებთან, ჩანს, თქვენს სულს, მაინც სწყურია ჭეშმარიტება. სწორედ ამის იმედით მოგმართავთ მეც და იმედია, ჩემს კრიტიკულ შეფასებებს პიროვნულ შეურაცხყოფად არ მიიღებთ.

იმისათვის, რათა უფრო ნათელვყოთ განსახილველი საკითხი და მკითხველის სამსჯავროზე გამოვიტანოთ ჩვენი დასკვნები, საჭიროდ მიმაჩნია ზოგადად მაინც შევეხოთ პელაგიანელობის პრობლემას და განვუმარტოთ მკითხველს რაში მდგომარეობს პელაგიანელობის მწვალებლობის არსი.

დავა მადლისა და თავისუფლების ურთიერთმიმართების სფეროში პირველად წარმოიშვა V საუკუნის პირველ ნახევარში პელაგიუსის სწავლებასთან დაკავშირებით. პელაგიუსი იყო ბრიტანელი ბერი (სხვა მონაცემებით - ასკეტი-ერისკაცი), რომელიც V საუკუნის დასაწყისში ჩამოვიდა რომში. ის განაცვიფრა ზნეობის დაცემულმა მდგომარეობამ იმპერიის ძველ დედაქალაქში. თანაც, ქრისტეანები, რომლებიც ეძლეოდნენ ყოველგვარ ვნებებს, ხშირად თავს ადამიანური ბუნების უძლურებით იმართლებდნენ. ამბობდნენ რომ ის ადვილად მიდრეკადია ბოროტებისკენ ადამის პირველდაწყებითი ცოდვის გამო.

თავისი პირადი გამოცდილებიდან გამომდინარე, პელაგიუსმა დაასკვნა, რომ სწავლება პირველდაწყებითი ცოდვის შესახებ ზნეობრივი თვალსაზრისით ნაკლულევანია, რადგან ფაქტობრივად ამართლებს უზნეობას და ადამიანის პირად უპასუხისმგებლობას სულიერ ცხოვრებაში. რომში პელაგიუსი გამოდის თავისი სწავლებით, რომლის არსში შემდეგში მდგომარეობს:

1. პელაგიუსი უარყოფდა პირველდაწყებითი ცოდვის რეალობას და მით ადამიანური ბუნების დაზიანებას; ამ სწავლებას საზიანოდ მიიჩნევდა ზნეობრივი თვალსაზრისით, რადგან ის, პელაგიუსის აზრით, ადამიანებში კლავდა ცოდვის წინააღმდეგ ბრძოლის მისწრაფებას.

2. ქრისტეანის ზნეობრივი ენერგიის საყრდენად, პელაგიუსის მიხედვით, უნდა გამხდარიყო სწავლება თავისუფალი ნების შესახებ. ეს სწავლება პელაგიუსმა ასე ჩამოაყალიბა:

ა) დაბადებისას ყველა ადამიანი ისეთივე უცოდველი და უბიწოა, როგორც პირველწინაპრები (ადამი და ევა) ცოდვით დაცემამდე;

ბ) ნება არის უთვისებო უნარი, რომელსაც ბუნებით არ გააჩნია განწყობა არ სიკეთის და არ ბოროტებისკენ, ის ნებისმიერ დროს შეიძლება ადვილად მიიდრკოს როგორც ერთ, ასევე მეორე მხარეს;

გ) სიკვდილი ადამიანისთვის არის ბუნებრივი მოვლენა, ყველა ადამიანი მოკვდავია არა პირველდაწყებითი ცოდვი, არამედ ბუნების კანონით.

პელაგიუსის სწავლების კერძო მომენტი მდგომარეობს მის მეტად ცალმხრივ სწავლებაში ღმრთის მადლის შესახებ, რომელიც შეიძლება დავიყვანოთ სამ თეზისამდე. მადლში პელაგიუსს ესმის:

- ბუნებრივს ნიჭებს, რომლებიც ღმერთმა ადამიანს შესაქმის დროს მიანიჭა (ამ მხრივ, პელაგიუსი განსაკუთრებით გამოყოფს გონებას და თავისუფალ ნებას), მათი ჯეროვანი გამოყენების შემთხვევაში შეუძლიათ მისცენ ადამიანს შესაძლებლობა არ სცოდოს (liberum arbitrum). შესაქმის დროს ადამიანისთვის ბოძებული ნიჭების ერთობლიობას პელაგიუსი ბუნებრივ მადლს (gratia naturalis), ანუ ბუნების კანონს (lex naturae) უწოდებს.

- ძველაღთქმისეული სჯულს, რომელიც სიკეთისკენ აღძრავდა ადამიანს და აღუთქვამდა მას მომავალ ნეტარებას, პელაგიუსი სჯულის მადლს (gratia legis) უწოდებს.

- ქრისტეს სწავლება და მისი მაღალზნეობრივი ცხოვრების მაგალითი, რომელიც გარეგნულად მოქმედებს ადამიანზე, მის გონებასა და ნებას განანათლებს.

პელაგიუსის აზრით, მადლის ეს სამი სახეობა სრულიად საკმარისია ცხოვნებისთვის.


ცხადია, რომ პელაგიუსის სწავლებაში მადლი ღმრთის ზოგად ნიჭებთან და მისი განგებულების მოქმედებასთან არის შერეული. ფაქტიურად აქ უარყოფილია მადლის აუცილებლობა სულის ცხოვნებისთვის, მადლისა, რომელიც არის ადამიანში მოქმედი ღმრთის განსაკუთრებული ძალი. თავისთავად, ამ ძალას, მის სინამდვილეს, პელაგიუსი არ უარყოფდა, მაგრამ ის უარყოფდა მის აუცილებლობას სულის ცხოვნებისთვის. პელაგიუსის სწავლებით, ეს მადლი მხოლოდ ეხმარება ადამიანს იმის გაკეთებაში, რაც შესაბამისი ძალისხმევის შემთხვევაში, მის გარეშეც შეიძლება გაკეთდეს.

პელაგიუსის სწავლება დაგმობილ იქნა V საუკუნეში, კართაგენის კრბაზე (127 (113)-ე კანონი): "ვინც ამბობს, რომ სიმართლის მადლი ჩვენ მოგვეცა იმისთვის, რომ რისი გაკეთებაც შეგვიძლია თავისუფლებით, ის ადვილად გავაკეთოთ მადლის მიერ, და თუ მადლი არ მოგვეცემოდა, მაინც შეგვეძლო, მადლის გარეშც, ღვთის მცნებათა შესრულება, მაგრამ არა ადვილად, შეჩვენებულ იყოს. როდესაც უფალი ლაპარაკობდა ღვთის მცნებათა ნაყოფის შესახებ, არ უთქვამს, ჩემს გარეშე შეგიძლიათო ძნელად გაკეთება, არამედ თქვა: "ჩემს გარეშე არაფრის გაკეთება არ შეგიძლიათ" (იოანე 15:5).

პელაგიუსს ჰყავდა მიმდევრებიც, რომლებიც ცდილობდნენ შეერბილებინათ მისი პოზიცია, მათ ნახევრად პელაგიანელებს უწოდებენ. პელაგიუსისგან განსხვავებით, ნახევრადპელაგიანელები მიიჩნევდნენ, რომ სულიწმიდის მადლი, როგორც განსაკუთრებული ძალა, აუცილებელია, მაგრამ მხოლოდ ქრისტესკენ მოქცეული ადამიანის სარწმუნოებასა და სათნოებებში განსამტკიცებლად. მათი აზრით, ის არ არის აუცილებელი სიცოცხლის ბოლომდე სარწმუნოებაში დამკვიდრებისთვის, სულიერი ცხოვრების შენარჩუნებისა და ამაღლებისთვის, რისი მადლიც ადამიანმა მიიღო ნათლისღების საიდუმლოში. ნახევრადპელაგიანელთაგან ზოგიერთი მიიჩნევდა, რომ ეს მადლი თვით ქრისტესკენ მოსაქცევადაც კი არ არის საჭირო. ნახევრად პელაგიანელობა დაგმობილია კართაგენის კრების 125 (111)-ე და 126 (112)-ე კანონებით.


კანონი 125 (111): "ღვთის მადლი არა მარტო ცოდვების მიტევებას მოგვმადლებს, არამედ იმაშიაც გვეხმარება, რომ აღარ შევცოდოთ.

...ვინც იტყვის, რომ ღვთის მადლს, რომლითაც გავმართლდებით ჩვენი უფლის იესუ ქრისტეს მიერ, მხოლოდ წარსული ცოდვების მიტევება შეუძლია და არ მოგვმადლებს დახმარებას, რომ აღარ შევცოდოთ შემდეგაც, შეჩვენებულ იყოს".

კანონი 126 (112)-ე: "ქრისტეს მადლი არა მარტო გვაძლევს იმის ცოდნას, რომ რაც საჭიროა, ის გავაკეთოთ, არამედ სიყვარულს შთაგვბერავს ჩვენ, რათა რაც შევიცანით, მისი სრულყოფაც შევძლოთ.

ასევე ვინც ამბობს, რომ ჩვენი უფლის იესუ ქრისტეს ღვთის მადლი ჩვენ მოგვენიჭა მხოლოდ დამხმარედ, რომ არ შევცოდოთ, და მის მიერ განგვიცხადდება და გვეუწყება ჩვენ ჩვენი ცოდვების შეცნობა, რათა ვიცოდეთ, რისი თხოვნა არის საჭირო და რას უნდა ავუქციოთ გვერდი, და ვინც არ აღიარებს, რომ მისი მეშვეობით გვეძლევა შეძლება და სიყვარული იმისა, რომ რაც გავიგეთ, ის შევასრულოთ საქმით, შეჩვენებულ იყოს".

ასეთია, ძალზედ მოკლედ პელაგიუსის სწავლების არსი. ახლა ნეტ. ავგუსტინესაც შევეხოთ. თქვენს პოსტში რატომღაც მისი პოზიციიდან ცდილობთ მართლმადიდებლური, ანტიპელაგიანური პოზიციის კრიტიკას.

ნეტ. ავგუსტინეს სწავლება

მადლის შესახებ ცალმხრივი სწავლებების რიცხვს განეკუთვნებიან ასევე ის სწავლებები, სადაც მადლი განიხილება როგორც გარეგანი ძალა, რომელიც ჩამოაცილებს ადამიანს მის თავისუფლებას. პირველად ეს ტენდენცია პელაგიუსის მთავარ კრიტიკოსთან, ნეტ. ავგუსტინესთან გამოვლინდა. ისევე როგორც პელაგიუსთან, ასევე ნეტ. ავგუსტინესთან, მისი სწავლების უკიდურესობა განპირობებული იყო ნეტ. ავგუსტინეს სულიერი გზის, სულიერი მოქცევის თავისებურებებით.

ნეტ. ავგუსტინე ახალგაზრდობაში ეწეოდა საკმაოდ ცოდვილ ცხოვრებას და იმის შემდეგაც კი, რაც ქრისტე ირწმუნა, დიდი ხნის განმავლობაში ვერ ახერხებდა ცოდვის გზიდან მოქცევას. ცოდვილი ცხოვრებიდან მართალი ცხოვრებისკენ მობრუნება თვით ავგუსტინესთვის მოხდა სრულიად უეცრად, რაც, მის მიერ, საკუთარი ადამიანური ნების მონაწილეობის გარეშე, ღმრთის მადლის მოქმედებად იქნა აღქმული. ამ თავისი სუბიექტური გამოცდილებიდან გამომდინარე ნეტ. ავგუსტინემ დაასკვნა, რომ თავისუფალი ნება ადამიანის ცხოვნების საქმეში საერთოდ არავითარ როლს არ თამაშობს, რადგან ცოდვით დაცემის შემდეგ თავისუფალი ნება, ამ სიტყვის მკაცრი გაგებით, ადამიანს სულაც არა აქვს. ცხოვნება მხოლოდ ღმრთის ყოვლისშემძლე მადლით აღესრულება.

ერთ ერთ თავის წერილში ნეტ. ავგუსტინე წერდა: "პირველდაწყებითი ცოდვის სიმძიმით ჩვენ დავკარგეთ ღმრთის სიყვარულის თავისუფალი ნება" (წერილი 157). ცოდვით დაცემის შემდეგ ცოდვა ადამიანში გახდა გაბატონებული საწყისი, სიკეთისკენ სწრაფვის თავისუფლება მთლიანად დაიკარგა და მის ადგილას გაჩნდა ცოდვის ჩადენის აუცილებლობა.

ნეტ. ავგუსტინეს სწავლებით, მადლი, ეს არის შინაგანი ძალა, რომელიც იკავებს ადამიანის თავისუფლების ადგილს და ცოდვილის სულში წარმოქმნის სიკეთისა და ცხოვნების სურვილს, რომელიც იხსნის რწმენას და, საერთოდ, აცხოვნებს ადამიანის სულს. ნეტ. ავგუსტინემ პირველმა გამოთქვა აზრი ღმრთის მადლის მოქმედების გადაულახავობის შესახებ, რომელიც იმონებს თვით მოწინააღმდეგე ნებასაც კი.


ავგუსტინედან 1000 წლის შემდეგ, რეფორმაციის პერიოდში, ჯერ ლუთერმა, შემდეგ კი კალვინმა ავგუსტინეს სწავლება ლოგიკურ დასასრულამდე მიიყვანეს, რადგან შექმნეს სწავლება ადამიანთა დასაბამიერი წინასწარგანსაზღვრულობის შესახებ, რომლის მიხედვითაც, ერთნი - მარადიული ცხოვნებისთვის არიან წინასწარგანსაზღვრულნი, სხვანი კი - მარადიული წარწყმედისთვის. ნეტ. ავგუსტინე, ერთ თავის წერილში წერდა: "ისინიც, ვინც ცხონდებიან, მხოლოდ იმიტომ ცხონდებიან, რომ ღმერთს სურს მათი ცხოვნება". აზრი წინასწარგანსაზღვრულობის შესახებ აქ უკვე არსებობს, თუმცა ბუნდოვანი ფორმულირებით.

აზროვნების ამგვარი წყობა, სრულიად უცხოა აღმოსავლელი მამებისთვის. აღმოსავლეთის წმიდა მამებისეული ტრადიციით, ღმრთის ხატი ადამიანში ცოდვით დაცემის შემდეგ კი არ განადგურდა, არამედ დამახინჯდა და ითხოვს განწმენდას.

ღირ. მაკარი ეგვიპტელი ამბობს: "არასწორად მეტყველებენ ზოგიერთნი, რომ ადამიანი სრულიად მოკვდა და მას უკვე სრულიად არ ძალუძს აკეთოს რაიმე სიკეთე; სულს შეუძლია შეეწინააღმდეგოს ცოდვას, მაგრამ ღმრთის მადლის გარეშე მისი დამარცხება არ ძალუძს".

როგორც პელაგიუსის, ასევე ავგუსტინეს უკიდურესობებზე ვ. ნ. ლოსკი წერს: "პელაგიუსის ძირითადი შეცდომა იმაშია, რომ მან მადლის საიდუმლო გადაიტანა განსჯის სფეროში, სადაც სულიერი წყობის საგნები - მადლი და თავისუფლება - გარდაიქცა ორ შერეულ ცნებად, რომლებიც უნდა შეეთანხმებინა ერთურთისთვის, როგორც ერთმანეთისთვის უცხო საგნები. ნეტ. ავგუსტინე პელაგიანელობის წინააღმდეგ თავის პოლემიკაში თავისი მოწინააღმდეგის მაგალითს მიჰყვა" ("Очерки мистического богословия восточной Церкви",стр. 150) (Иерей Олег Давыденков. Отношение благодати к свободе. Ложные учения об отношении благодати к свободе. Пелагианство).


ერთ ადგილას თქვენ სწორედ ნეტ. ავგუსტინე დაიმოწმეთ როგორც ავტორიტეტი, რომელიც თავად პელაგიანელობის მოწინააღმდეგე იყო, მაგრამ თვითონ ვარდებოდა მეორე უკიდურესობაში, რომელზეც უკვე ვისაუბრეთ. მისი პოზიცია არ წარმოადგენს მართლმადიდებლობის პოზიციას მოცემულ საკითხზე, მეტიც, მართლმადიდებლობა მის შეხედულებას არ იზიარებს და ის რჩება თეოლოგუმენის სფეროში.

ამდენად, ზემოთ მოტანილი ისტორულ-დოგმატური ექსკურსის შემდეგ, წმ. იოანე ღვთისმეტყველის პირველ ეპისტოლეზე თქვენს მიერ დამოწმებულ ავგუსტინესეულ განმარტებაზე კომენტარის გაკეთების აუცილებლობა არ არსებობს, რადგან ცხადყოფილია, რომ ამ საკითხზე მსჯელობისას ჩვენ არ ვეყრდნობით ნეტ. ავგუსტინეს. ჩვენ ვიზიარებთ აღმოსავლელ მამათა აზრს, რომელიც ბრწყინვალედ არის გადმოცემული კართაგენის კრების ჩემს მიერ ზემოთ მოტანილ განმარტებებში.

სხვათა შორის, ობიექტურობა მოითხოვს (თუ კარგად ხართ გარკვეული ამ საკითხში) აღინიშნოს, რომ პელაგიუსს ავგუსტინეს გარდა პასუხი გასცა ღირ. იოანე კასიანემაც. აი როგორ პასუხს აძლევს ის ამ მწვალებლობას: დამსახურებებზე, ღირსებებსა და წინასწარგანსაზღვრულოებაზე მეტაფიზიკური მსჯელობის ნაცვლად, ღირ. იოანე კასიანე ამბობს, რომ როდესაც ღმერთი იხილავს ადამიანის სულის ოდნავ მისწრაფებასაც კი ღმრთისადმი, მიუხედავად იმისა, ეს თვით ადამიანის ძალისხმევით ხდება თუ ღმრთის მადლით, ადამიანის სულს ის თავის თანმდევ მადლს მყისიერ ანიჭებს.

ავგუსტინესგან განსხვავებით, იოანე კასიანე არ მიიჩნევს, რომ პირველდაწყებითი ცოდვით ადამიანი უძლური გახდა წარემართა თავისი ნება სიკეთისკენ. მადლი, ღირ. იოანე კასიანეს ესმის არა როგორც ადამიანის თავისუფალი ნების დამრღვევი ძალა, არამედ როგორც ღმრთისა და ადამიანის ცოცხალი და პედაგოგიური ურთიერთკავშირი.

აი, როგორ განმარტავს ის დაბადების წიგნის 12-ე თავის პირველი მუხლს, სადაც ნათქვამია: "უთხრა უფალმა აბრამს: წადი შენი ქვეყნიდან, შენი სამშობლოდან, მამაშენის სახლიდან იმ ქვეყანაში, რომელსაც მე გიჩვენებ" (დაბ. 12:1).


ღირ. იოანე კასიანე წერს: "რას ნიშნავს: "წადი შენი ქვეყნიდან"? ეს ნიშნავს, რომ უფალი მას ცხოვნებას, გადარჩენას სთავაზობს. "წადი... იმ ქვეყანაში" გამოხატავს იმის შრომას, ვინც იღვწის; რას ნიშნავს "მიწა", რომელსაც "მე გიჩვენებ"? აქ ლაპარაკია არა მარტო მიწაზე, რომლის პოვნაც არ ძალგიძს მთელი შენი უნარისდა მიუხედავად; მიწაზე, რომელიც არა თუ არ იცი სად არის, არამედ არც ეძებ მას". ამგვარად, იოანე კასიანეს მიხედვით, მადლის როლი იმაში მდგომარეობს, რომ ის აჩვენებს გზას გამოუკვლეველ, მიუწვდომელ ქვეყანაში, რომლის მიღწევა მეგზურის გარეშე შეუძლებელია. და ეს მეგზური არის ღმრთის მადლი, რომელიც ასწავლის ადამიანს და მიჰყავს იგი ახალ შეგნებამდე, მსგავსად იმისა, როგორც მამა ასწავლის თავის შვილებს.

იოანე კასიანე ასევე უთითებს, რომ მადლი თანამშრომლობს თავისუფალ ნებასთან, აძლიერებს მას და აღძრავს მას უმეტესი ძალისხმევისკენ; ამავე დროს, ღირ. მამა აუცილებელ აქცენტს აკეთებს იმაზე, რომ მადლის გარეშე ადამიანს არ შეუძლია მივიდეს ღმერთთან, ამიტომაც არის მადლი აუცილებელი სულის ცხოვნებისთვის".

ღირ. იოანე კასიანეს პოზიცია, - როგორც აღნიშნავს მღვდელმონაზონი სერაფიმ როუზი, - ჰარმონიულია, რადგან თანაბარ როლს ანიჭებს მადლსაც და თავისუფლებასაც;

ავგუსტინეს პოზიცია კი ცალმხრივია და დაუსრულებელი. ის აჭარბებს მადლის მნიშვნელობას, რითაც საფუძველს აძლევს გვიანდელ ღვთისმეტყველებს, რომლებიც სრულიადაც არ აზროვნებდნენ მართლმადიდებლურ კატეგორიებში, ბოროტად გამოიყენონ მისი სიტყვები და გაიგონ ისინი "დაუძლეველი მადლის" აზრით, რომელიც ადამიანმა თურმე მისი ნების საწინააღმდეგოდ უნდა მიიღოს.

ამდენად, მომავალში მაინც, ბ-ნო ლაშა, მართლმადიდებლებთან დისკუსიისას (ყოველ შემთხვევაში ჩემთან მაინც), კრიტერიუმად და ავტორიტეტად ნუ აიღებთ იმ მოღვაწეებს, რომელთა შეხედულებები განსახილველ საკითხთან მიმართებაში არასრულყოფილია და საყოველთაო, მართლმადიდებლური ეკლესიის მიერ მიღებული არ არის.


ეს რაც შეეხებოდა ავგუსტინეს მოწმობას. რაც შეეხება თქვენს მიერ დამოწმებულ ადგილებს წმ. წერილიდან, ზემოთ ვთქვი, რომ ამ პოსტში მათ არ შევეხები, აღვნიშნავ მხოლოდ შემდეგს: წინა პოსტში, სადაც რამდენიმე კანონი დაგიმოწმეთ კართაგენის კრების დადგენილებებიდან და ასევე ამოვიწერეთ ადგილები წმიდა წერილიდან, სადაც ცხადად იყო ნაჩვენები, რომ არავინ არის უცოდველი და, რომ ჩვენი ქრისტეანული ღვაწლი აღესრულება ღმრთის მადლის შეწევნით. თქვენ ჩვენს შეკითხვებს კითხვითვე უპასუხეთ და მოგვწერეთ: "დიდი მადლობა პასუხისთვის, და ამ ციტატებზე რას მეტყვით მაშინ"? რასაც მოჰყვა თქვენს მიერ ამოწერილი ციტატა იოანეს პირველი ეპისტოლედან.

სანამ გავარკვევდეთ, როგორ უნდა გავიგოთ თქვენს მიერ წმიდა წერილიდან ამოწერილი ციტატები, მინდა გკითხოთ, არის თუ არა წმიდა წერილი თქვენთვის უცილობელი ავტორიტეტი? თუ უცილობელი ავტორიტეტია, მაშინ მეორე კითხვა: შეიძლება თუ არა წმიდა წერილი საკუთარ თავს ეწინააღმდეგებოდეს? შეიძლება თუ არა ერთგან წერილი ამბობდეს ერთს და სხვაგან რადიკალურად მის საწინააღმდეგოს?

თუ თქვენ გწამთ, რომ წმიდა წერილი საკუთარი თავის საწინააღმდეგოდ არ მეტყველებს, მაშინ იმედია დამეთანხმებით, ბ-ნო ლაშა, რომ წერილის უარყოფა წერილით შეუძლებელია. ან ერთი მხარე განმარტავს წერილს არასწორად, ან მეორე...

დღეს ამით დავამთავრებ. თქვენი კეთილგანწყობის იმედი მაქვს და ასევე იმის, რომ ჩემი სიფიცხით გული არ გატკინეთ. თუ გატკინეთ, მომიტევეთ.

გულწრფელი პატივისცემით: ძველმართლმადიდებელი.

[George Leluashvili]

dzvelmartlmadidebeli

[gio9]

კანონი 3-1: ვინც ამბობს, რომ მოუნათლავი ჩვილებისთვის რაიმე შუა ადგილია სამოთხესა და ჯოჯოხეთს შორის, ან რომ ისინი არ წარწყმდებიან, იმის მიუხედავად რომ შეუძლებელია ცხონდეს ადამიანი ნათლობის გარეშე - წყეულიმც იყოს! --- [ზოგიერთ ხელნაწერში ეს კანონი არ წერია, თუმცა ბევრი ფიქრობს რომ ეს კანონიც იქნა მიღებული, თანაც ნეტარი ავგუსტინე ამ აზრს იზიარებდა]

აი, ამასთან დაკავშირებით მინდა დავწერო ჩემი აზრი.

ყველამ ვიცით ქრისტეს სიტყვები.
მე ვარ გზა, მამასთან ვერავინ მივა თუ არა ჩემს მიერ.

ასევე ვიცით, რომ ადამიანი დაბადებიდანვე ცოდვილი ბუნებისაა, რომელიც პირველი ადამიანის, ადამის დაცემიდან გამომდინარეობს.
ასევე ვიცით, რომ ყველა ადამიანს აქვს სული, მათ შორის ცოდვილი ბუნების ახალდაბადებულ ჩვილსაც.

3-1 კანონის მიხედვით გარდაცვლილი მოუნათლავი ჩვილის სული მიდის ჯოჯოხეთში,

თუმცა ასევე მგონია, რომ არაა სამართლიანი დაისაჯოს ადამიანი, რომელმაც ვერ მოასწრო ცხოვრებაში არჩევანის გაკეთება, თავისის ნებით აერჩია, მიეღო ქრისტე თავის გულში და გადარჩენილიყო ან არ მიეღო და დაღუპულიყო. ასეთ ადამიანს არც მიუღია ქრისტე და არც უარჰყვია იგი.

ანუ, მგონია რომ ასეთი ადამიანის სულს ღმერთი მაინც არ გასწირავს და ასეთი ადამიანის სულებს აუცილებლად ექადაგებათ ქრისტეს სიტყვა, თუნდაც ჯოჯოხეთში

[dzvelmartlmadidebeli]

gio9

აი, ამასთან დაკავშირებით მინდა დავწერო ჩემი აზრი.

ყველამ ვიცით ქრისტეს სიტყვები.
მე ვარ გზა, მამასთან ვერავინ მივა თუ არა ჩემს მიერ.

ასევე ვიცით, რომ ადამიანი დაბადებიდანვე ცოდვილი ბუნებისაა, რომელიც პირველი ადამიანის, ადამის დაცემიდან გამომდინარეობს.
ასევე ვიცით, რომ ყველა ადამიანს აქვს სული, მათ შორის ცოდვილი ბუნების ახალდაბადებულ ჩვილსაც.

3-1 კანონის მიხედვით გარდაცვლილი მოუნათლავი ჩვილის სული მიდის ჯოჯოხეთში,

თუმცა ასევე მგონია, რომ არაა სამართლიანი დაისაჯოს ადამიანი, რომელმაც ვერ მოასწრო ცხოვრებაში არჩევანის გაკეთება, თავისის ნებით აერჩია, მიეღო ქრისტე თავის გულში და გადარჩენილიყო ან არ მიეღო და დაღუპულიყო. ასეთ ადამიანს არც მიუღია ქრისტე და არც უარჰყვია იგი.

ანუ, მგონია რომ ასეთი ადამიანის სულს ღმერთი მაინც არ გასწირავს და ასეთი ადამიანის სულებს აუცილებლად ექადაგებათ ქრისტეს სიტყვა, თუნდაც ჯოჯოხეთში

ძალიან ხშირად გვესმის ეს შეკითხვა. ძალიან ბევრს აინტერესებს უნათლავად გარდაცვლილ ჩვილთა ბედი.

ამ საკითხთან დაკავშირებით უნდა ითქვას, რომ: ჯერ-ერთი, მოუნათლავად გარდაცვლილ ყრმათა მდგომარეობა არავითარ შემთხვევაში არ შეიძლება მივიჩნიოთ უიმედოდ. წმ. მოციქული პავლე ლაპარაკობს იმ ყრმებზე, რომელთა მამა ქრისტეანია დედა კი მოუნათლავი (ან პირიქით) და, რომ ეს ყრმები "წმიდანი არიან" (1 კორ. 7:14). შემდეგ, სახარებიდან თვით უფლისგან გვესმის, რომ "მამაჩემის სახლში ბევრი სავანეა" (იოანე 14:2). ნუთუ ამ სიმრავლეში არ აღმოჩნდება იმ ყრმათა ადგილი, რომელთა მშობლები ქრისტეანები იყვნენ და რომელთაც მხოლოდ შესაძლებლობა არ მიეცათ მოენათლათ თავიანთი ყრმები; ან კიდევ მიეცათ ქრისტეანული სახელები, მაგრამ მეორედშობის საბანელამდე (ანუ ნათლობამდე) სხვადასხვა მიზეზთა გამო (რომელშიც, თვით ყრმებს ვერანაირად დავადანაშაულებთ) ვერ მიაღწიეს?

წმიდა ეკლესია პირდაპირ გამოთქვამს ამგვარ ყრმათა შეწყალების რწმენას: "უნდა ვუწყოდეთ (ნათქვამია საღვთისმსახურებო წიგნებში), რომ ყრმები, რომელთაც ვერ მიიღეს ნათელი (ანუ მოუნათლავები) არც ჯოჯოხეთში წავლენ" (ხორციელის კვირის სვინაქსარი).

წმ. გრიგოლ ღვთისმეტყველი ბრძანებს: "სხვებს იმის შესაძლებლობაც კი არა აქვთ მიიღონ ნათლობის მადლი, შესაძლოა სიყრმის ასაკის გამო, ან კიდევ მათგან დამოუკიდებლად არსებული რაიმე მიზეზით... ამდაგვარნი (ანუ აღნიშნულ მიზეზთა გამო მოუნათლავად დარჩენილნი) მართლმსაჯული ღმრთის მიერ თუმც ვერ იქნებიან განდიდებულნი, მაგრამ არც დაისჯებიან, რადგან, მიუხედავად იმისა, რომ არ აღბეჭდილან ნათლისღების ბეჭდით, ცოდვაც არ ჩაუდენიათ".

ამ საკითხზე როდესაც დავობენ, საკითხს აყენებენ ე. წ. გამორიცხვის მეთოდით. ანუ, რადგან მართლმადიდებლობაში არ არსებობს ე. წ. "სალხინებელი" (ანუშუალედური მდგომარეობა ჯოჯოხეთსა და სამოთხეს შორის), ადამიანი ან სამოთხეში უნდა იყოს ან ჯოჯოხეთში. რაკიღა, როგორც მაცხოვარი ბრძანებს, "ვინც არ იშვება წყლისაგან და სულისა, ვერ შევალს ცათა სასუფეველში", ცხადია, ყველა მოუნათლავი ჯოჯოხეთში ჩადის, მათ შორის მოუნათლავად გარდაცვლილი ყრმებიც.

მაგრამ, აქ საკითხი ამგვარი ლოგიკით არ შეიძლება გადაწყდეს. ჯერ უნდა გაირკვეს რა არის ჯოჯოხეთი. გარკვეული ადგილის გარდა, რომელიც ცოდვილებს გამოყოფს მართალთაგან, ჯოჯოხეთი, ამავე დროს, არის სულიერი მდგომარეობა, გამოწვეული ადამიანის ცოდვებითა და ვნებებით. თუ ასეა, მაშინ იბადება კითხვა, სად უნდა მოხვდეს ყოვლად უბიწო და სრულიად უბრალო პატარა, რომელმაც არა თუ არ იცის ვნება რა არის, ამგვარი ცნებაც კი არ უწყის... შთააგდებს თუ არა მას ჯოჯოხეთში მისი მოუნათლავობა?

ამ კითხვას ისევ ნათლისღების ცნების გარკვევა გასცემს პასუხს. ბევრი რომ არ განვმარტო ისედაც ყველასთვის კარგად ცნობილი საკითხი, მოკლედ ვიტყვი: ქართული სიტყვა "ნათლის-ღება" ძალიან კარგად გამოხატავს ამ საიდუმლოს არსს. ეს არის ქრისტეს ნათლით, ბნელში მსხდომი ერის განათლება... ნათლობა, არის ცოდვით დაცემით დამახინჯებული სულის განათლება და აღდგენა, რათა შემძლებელ იქნას ღმრთის ნიჭთა მიღებისა და ქრისტეს ნათელის ხილვისა ცათა სასუფეველში...

ამდენად, მოუნათლავი ყრმები რაკიღა, სამწუხაროდ, ვერ ეზიარებიან ქრისტეს ნათელს, ისინი რჩებიან ბნელში, მაგრამ თავიანთი უცოდველობის წყალობით თავისუფლებიან ჯოჯოხეთის ყოველგვარი ტანჯვისგან. მათი ტანჯვა, თუ შეიძლება ითქვას, იქნება ის, რომ როგორც განუნათლავნი, ვერასოდეს იქნებიან ქრისტეს ნათლის ხილვის შემძლებელნი. ასეთი იქნება მკვდრეთით აღმდგარ უნათლავ ყრმათა ბუნებრივი მდგომარეობა. ამის წარმოსადგენად, შეგვიძლია გავაკეთოთ ასეთი შედარება: წარმოიდგინეთ ადამიანი, რომელიც ხანგრძლივი დროის განმავლობაში ჩამწყვდეული იყო უკუნ სიბნელეში, სადაც მზის უწვრილესი სხივიც კი არ აღწევს, უეცრად გამოიყვანონ დღის სინათლეზე. მისი მზერა, ვერა თუ თვალს ვერ გაუსწორებს მზის სინათლის ბრწყინვალებას, თავის ზემოთა აწევასაც კი ვერ შეძლებს დღის ნათლის თვალისმომჭრელობის გამო.

და თუ ასეა ამ, ფიზიკურ ცხოვრებაში, როგორ იქნება ეს, მეორედ მოსვლისა და საყოველთაო განკითხვის დღეს? როგორ შესძლებენ ცოდვილნი, რომლებიც არ მონათლულად ქრისტეს ნათლით, რომელთა სულებში არ დათესილა მომავალი ცხოვრების წინდი, არ მიუღიათ სულიწმიდის ნიჭი მირონცხებით და არ ზიარებულან მაცხოვრის უპატიოსნეს ხორცსა და სისხლს, შეხედონ ქრისტეს და ცოცხალნი დარჩნენ? ბუნებრივია, რომ ცოდვლინი და მოუნათლავნი ვერ იხილავენ ქრისტეს ნათლის ბრწყინვალებას, მათი ბუნებრივი მდგომარეობის გამო, მათი სულების უძლურების გამო. როგორც ბნელეთიდან გამოყვანილი ადამიანი არის უძლური თვალი გაახილოს დღის სინათლეზე, ასევე უძლურნი იქნებიან მოუნათლავნი და ცოდვილი ახედონ ღმრთის ბრწყინვალებას.

მახსენდება ერთი ამბავი ძველი პატერიკიდან მდიდარ კაცზე, რომელიც ძალიან მოწყალე და ქველმოქმედი იყო, მაგრამ ამავე დროს მექალთანე და გარყვნილი. როდესაც გარდაიცვალა, მის გამო ხილვა ჰქონდა ერთ ბერს, რომელმაც იხილა, როგორ იყო მიბმული სამოთხესა და ჯოჯოხეთს შუა აღმართულ ბოძზე ეს ადამიანი, რომელიც თავისი ქველმოქმედებისა და სიკეთის გამო გათავისუფლებული იყო ჯოჯოხეთის ცეცხლისგან, მაგრამ, როგორც მრუშობის ვნებით დასვრილი ვერც სამოთხეში შედიოდა (ხილვისეულ სიმბოლოში ეს კაცი ბოძზე იყო მიკრული). უყურებდა სამოთხისეულ ნეტარებას და მისი დაკარგვით გამწარებული უფალს პატიებას შეჰღაღადებდა. მას გამოეცხადა ანგელოზი და უთხრა: რას შემომღაღადებ ადამიანო? შენი ქველმოქმედებისთვის, უფალმა ჯოჯოხეთის ტანჯვისგან გაგათავისუფლა, მაგრამ შენი ცოდვილი ცხოვრებისთვის დაგიკეტა სამოთხის კარი. ხომ გსმენია, რომ ცოდვილნი ცათა სასუფეველს ვერ დაიმკვიდრებენ!

მოკლედ, ამ ისტორიის საინტერსო მომენტი მდგომარეობს იმაში, რომ ქველმოქმედი, მაგრამ სიძვის ვნებაში დანთქმული ქრისტეანი იმყოფებოდა ჯოჯოხეთსა და სამოთხეს შორის. მისი ტანჯვა, მხოლოდ იმაშია, რომ ხედავს რა დაჰკარგა (აქ ჯეროვანია გავიხსენოთ წმ. იოანე ოქროპირის ნათქვამი იმის შესახებ, რომ ყველაზე მტანჯველი, სწორედ იმის დანახვაა თუ რა დაჰკარგე შენი ცოდვილი ცხოვრებით).

ცხადია, ამ მაგალითიდან, არ გამომდინარეობს ის, რომ ცოდვილი პიროვნება იმყოფებოდა ე. წ. "სალხინებელში". მეტიც, ჩემის აზრით, ეს ადამიანი ჯოჯოხეთშია, ოღონდ მის სატანჯველთაგან ის განიცდის მხოლოდ იმას, რომ ხედავს სასუფევლის ნეტარებას და მის დაკარგვას განიცდის. აი, ამგვარი განცდა არ ექნებათ უნათლავად გარდაცვლილ ყრმებს. ისინი, რადგან ვერ ეღირსნენ ქრისტეს ნათელს, ვერ შევლენ სასუფეველში, მაგრამ როგორც უცოდველნი და უვნებონი, თავისუფალნი იქნებიან ჯოჯოხეთის გეჰენიისგან. წამიკითხავს, რომ ამგვარი ყრმები ანგელოზთა განსაკუთრებული მფარველობის ქვეშ იქნებიან. და ამ შემთხვევაში არსებითი მნიშვნელობა არა აქვს, ამგვარ მდგომარეობას რას დავარქმევთ. რას ვიტყვით ამგვარ ყრმებზე - ჯოჯოხეთში არიან ისინი თუ სამოთხეში. მთავარია რა მდგომარეობაში იქნებიან ისინი.

[lasha_k]

dzvelmartlmadidebeli

ცხადია, ამ მაგალითიდან, არ გამომდინარეობს ის, რომ ცოდვილი პიროვნება იმყოფებოდა ე. წ. "სალხინებელში". მეტიც, ჩემის აზრით, ეს ადამიანი ჯოჯოხეთშია, ოღონდ მის სატანჯველთაგან ის განიცდის მხოლოდ იმას, რომ ხედავს სასუფევლის ნეტარებას და მის დაკარგვას განიცდის. აი, ამგვარი განცდა არ ექნებათ უნათლავად გარდაცვლილ ყრმებს. ისინი, რადგან ვერ ეღირსნენ ქრისტეს ნათელს, ვერ შევლენ სასუფეველში, მაგრამ როგორც უცოდველნი და უვნებონი, თავისუფალნი იქნებიან ჯოჯოხეთის გეჰენიისგან. წამიკითხავს, რომ ამგვარი ყრმები ანგელოზთა განსაკუთრებული მფარველობის ქვეშ იქნებიან. და ამ შემთხვევაში არსებითი მნიშვნელობა არა აქვს, ამგვარ მდგომარეობას რას დავარქმევთ. რას ვიტყვით ამგვარ ყრმებზე - ჯოჯოხეთში არიან ისინი თუ სამოთხეში. მთავარია რა მდგომარეობაში იქნებიან ისინი.

საინტერესო იყო თქვენი ბოლო პოსტი

თუმცა თქვენ მაინც ჯოჯოხეთში გაუშვით ჩვილი ბავშვები და უფრო მეტიც თქვენ ყველაზე დიდ სასჯელში გაუშვით ყრმები რასაც წმინდა იოანე ოქროპირი ამ ხვედრზე აღწერს:

სიკვდილის შემდეგ ცოდვილთა ტანჯვა იმაში მდგომარეობს, რომ ისინი მოაკლდებიან ზეციურ სასუფეველში მართალთათვის მომზადებულ ყველანაირ ზეციურ მადლს და „განითხინენ ბნელსა მას გარესკნელსა“ (მათე 8,12). „მადლის ეს მოკლება, - ბრძანებს წმინდა იოანე ოქროპირი, - ისეთ ტანჯვასა და მწუხარებას მიაყენებს, რომ თუნდაც ცოდვილებს იმქვეყნად არანაირი სასჯელი არ ელოდეთ, იგი თავისთავად გეენის ცეცხლზე მეტად დაფლეთდა და შეაშფოთებდა ჩვენს სულებს“. შემდეგ იგი განაგრძობს: „მრავალ განუსჯელს მხოლოდ გეენისაგან თავის დაღწევა სურს, მაგრამ მე ღვთის დიდებისაგან მოკლება გეენაზე უფრო მტანჯველ სასჯელად მიმაჩნია; მან კი, ვინც ამას მოაკლდება, ვფიქრობ, იმდენად გეენის ცეცხლზე კი არ უნდა იტიროს, რამდენადაც ზეციური მადლის მოკლებაზე, რამეთუ ეს ყველაზე უსასტიკესი სასჯელია“

ასევე მინდა გითხრათ რომ მართლმადიდებლური სარწმუნოება არ ცნობს შუალედურ ყოფნას ან ჯოჯოხეთში ან სამოთხეში ....თუ თქვენი აზრით ყრმები ჯოჯოხეთში მოხვდებიან იქ ანგელოზის მფარველობის ქვეშ ყოფნა სრული აბსურდია ამაზე თვით ქრისტე ამბობს :
მათე 25:34
მაშინ ეტყვის მეუფე მის მარჯვნივ მდგომთ: მოდით, კურთხეულნო მამაჩემის მიერ, და დაიმკვიდრეთ სასუფეველი, თქვენთვის გამზადებული ქვეყნის დასაბამიდან.
მათე 25:41
მაშინ ეტყვის მარცხნივ მდგომთაც: წადით ჩემგან, წყეულნო, საუკუნო ცეცხლში, რომელიც ეშმაკისა და მისი ანგელოზებისთვისაა გამზადებული.

აქ როგორ ჩანს ორი ვარიანტია "მოდით კურთხეულნო"..... და "წადით ჩემგან წყეულნო" .......სხვა არ არსებობს

მაინტერესებს თქვენი აზრი ამ ორიდან სად მოხვდებიან ყრმები?

[dzvelmartlmadidebeli]

lasha_k

ასევე მინდა გითხრათ რომ მართლმადიდებლური სარწმუნოება არ ცნობს შუალედურ ყოფნას ან ჯოჯოხეთში ან სამოთხეში

ამისი შეხსენება არ მჭირდებოდა, რადგან თვითონ მივუთითე ამის შესახებ და იმიტომაც, რომ ჩემს მიერ მოტანილი განმარტება ამ მიმართებით არ გამოეყენებინათ. როგორც ჩანს, მაინც ვერ ძლიეთ "ცთუნებას".

მე ვწერდი: "მართლმადიდებლობაში არ არსებობს ე. წ. "სალხინებელი" (ანუშუალედური მდგომარეობა ჯოჯოხეთსა და სამოთხეს შორის), ადამიანი ან სამოთხეში უნდა იყოს ან ჯოჯოხეთში. რაკიღა, როგორც მაცხოვარი ბრძანებს, "ვინც არ იშვება წყლისაგან და სულისა, ვერ შევალს ცათა სასუფეველში", ცხადია, ყველა მოუნათლავი ჯოჯოხეთში ჩადის, მათ შორის მოუნათლავად გარდაცვლილი ყრმებიც".

რატომ არ გახდა საკმარისი ეს განმარტება არ ვიცი.

თუმცა თქვენ მაინც ჯოჯოხეთში გაუშვით ჩვილი ბავშვები და უფრო მეტიც თქვენ ყველაზე დიდ სასჯელში გაუშვით ყრმები რასაც წმინდა იოანე ოქროპირი ამ ხვედრზე აღწერს:

სიკვდილის შემდეგ ცოდვილთა ტანჯვა იმაში მდგომარეობს, რომ ისინი მოაკლდებიან ზეციურ სასუფეველში მართალთათვის მომზადებულ ყველანაირ ზეციურ მადლს და „განითხინენ ბნელსა მას გარესკნელსა“ (მათე 8,12). „მადლის ეს მოკლება, - ბრძანებს წმინდა იოანე ოქროპირი, - ისეთ ტანჯვასა და მწუხარებას მიაყენებს, რომ თუნდაც ცოდვილებს იმქვეყნად არანაირი სასჯელი არ ელოდეთ, იგი თავისთავად გეენის ცეცხლზე მეტად დაფლეთდა და შეაშფოთებდა ჩვენს სულებს“. შემდეგ იგი განაგრძობს: „მრავალ განუსჯელს მხოლოდ გეენისაგან თავის დაღწევა სურს, მაგრამ მე ღვთის დიდებისაგან მოკლება გეენაზე უფრო მტანჯველ სასჯელად მიმაჩნია; მან კი, ვინც ამას მოაკლდება, ვფიქრობ, იმდენად გეენის ცეცხლზე კი არ უნდა იტიროს, რამდენადაც ზეციური მადლის მოკლებაზე, რამეთუ ეს ყველაზე უსასტიკესი სასჯელია“

უფალმა ბრძანა: "ვინც არ მოინათლება წყლისაგან და სულისა, ვერ შევალს ცათა სასუფეველში". ვფიქრობ აქ ყველაფერი ნათლად არის ნათქვამი.

მოუნათლავად გარდაცვლილი ყრმების იმქვეყნიური ბედი ეკლესიას გადაწყვეტილი რომ ჰქონდეს, მაშინ მოუნათლავად გარდაცვლილებს წესსაც აუგებდნენ და ლიტურგიაზეც მოიხსენიებდნენ (და არა მარტო ქრისტეან ყრმებს, არაქრისტეანებსაც, რადგან ყრმები თავიანთი უბიწოებით, ერთმანეთისგან როდი განსხვავდებიან), მაგრამ მართლმადიდებლური ეკლესიის (ყოველ შემთხვევაში ჩვენთან ასეა) პრაქტიკაში ამგვარი რამ არ არსებობს. ყოველი მსჯელობა, მოუნათლავ ყრმათა ბედზე, მხოლოდ და მხოლოდ კერძო აზრს ეფუძნება და სავალდებულოდ მისაღები არ არის. ამიტომაც, როდესაც მოუნათლავ ყრმებზე ვმსჯელობთ, მართლმადიდებლობის პრაქტიკიდან უნდა გამოვდიოდეთ.

როგორი იქნება მოუნათლავად გარდაცვლილ ყრმათა ბედი (იქნება ეს აფრიკისა თუ სამხრეთ ამერიკის ჯუნგლებში ბინადარი რომელიღაც კანიბალური ტომის თუ განათლებული ევროპის შუაგულში მცხოვრები მოქალაქის შვილი) ერთმა ღმერთმა უწყის.

რაც შეეხება ანგელოზისმიერ მფარველობას, მე ეს დაბეჯითებით არ მითქვამს, სადღაც წავიკითხე-მეთქი... არ ვარ დარწმუნებული ამ მომენტის უეჭველობაში... არც არავის შევედავები...

უნათლავად გარდაცვლილ ყრმებზე დიდი დავა იყო თქვენს ეკლესიაში და აზრი იქაც ორად გაიყო. მკაცრი მიდგომით (თუ გამოვრიცხავთ მსჯელობას იმის შესახებ რა შეიძლება იყოს ჯოჯოხეთი და რა სამოთხე; და როგორ შეიძლება აღიქვან ის ზრდასრულმა, მოაზროვნე ადამიანებმა და როგორ ყრმებმა) ვერც ერთი მოუნათლავი ვერ შევა ცათა სასუფეველში და, როგორც უკვე ზემოთ ვთქვი, მართლმადიდებლური საეკლესიო პრაქტიკაც ასე უდგება ამ საკითხს.

[Otherguy]

ბოდიშით პასუხი რომ დამიგვიანდა, არ ვიყავი თბილისში ეს დღეები, დიდი მადლობა პასუხისთვის და კარგი დამოკიდებულებისთვის პირველ რიგში.

Otherguy


თავიდანვე, სანამ წმიდა წერილის თქვენს მიერ მითითებულ ადგილთა განმარტებაზე გადავიდოდე, უნდა უნდა აღვნიშნო საკითხის არსი. რაზეა დავა? პელაგიუსის სწავლების მართებულობაზე? თუ ასეა, მაშინ შეიძლება ვთქვათ, რომ მსჯელობა მართლმადიდებლური სწავლების მართებულობაზეც მიდის, რადგან თუ პელაგიუსი მართალი იყო, მაშინ შემცდარან ის წმიდა მამები (თუნდაც კართაგენის მთელი კრება), რომელმაც დაგმო და შეაჩვენა პელაგიუსის სწავლება და მისი მიმდევრები, და მთლიანად ეკლესიაც, რომელმაც უცთომელ სჯულად დაიდო კართაგენელ მამათა სწავლება ადამიანის ნებისა და მადლის შესახებ.

მიუხედავად პირადი სიმპათიისა და კეთილგანწყობისა, ვალდებული ვარ ვთქვა მკაფიოდ და ნათლად: ის, რაც თქვენ მოგწონთ პელაგიანიზმში, არის მწვალებლობა და დაგმობილია მთელი მართლმადიდებლური ეკლესიის მიერ!

პელაგი გაამართლეს აღმოსავლეთში 2 სინოდზე(დიოსპოლისი იყო ერთი), წაიკითხეთ კრების აქტები, რომლის დასკვნაა: "ეხლა კი, მას შემდეგ რაც მოვისმინეთ პელაგის აზრები, ვაღიარებთ მას თავისუფლად მწვალებლობისგან..."-ო, პაპმა ზოსიმემაც გაამართლა იგი და ამ ყველაფერმა ავგუსტინე ძალიან გააბრაზა მერე...

არ ვიცი, ბ-ნო ლაშა, რამ განაპირობა თქვენი გულის აცრუება რელიგიაზე (კონკრეტულად ქრისტეანობაზე), მაგრამ რადგან მაინც თავს არ ანებებთ რელიგიურ საკითხთა შესწავლას და მეგობრობთ სხვადასხვა აღმსარებლობის ადამიანებთან, ჩანს, თქვენს სულს, მაინც სწყურია ჭეშმარიტება. სწორედ ამის იმედით მოგმართავთ მეც და იმედია, ჩემს კრიტიკულ შეფასებებს პიროვნულ შეურაცხყოფად არ მიიღებთ.

იმისათვის, რათა უფრო ნათელვყოთ განსახილველი საკითხი და მკითხველის სამსჯავროზე გამოვიტანოთ ჩვენი დასკვნები, საჭიროდ მიმაჩნია ზოგადად მაინც შევეხოთ პელაგიანელობის პრობლემას და განვუმარტოთ მკითხველს რაში მდგომარეობს პელაგიანელობის მწვალებლობის არსი.

დავა მადლისა და თავისუფლების ურთიერთმიმართების სფეროში პირველად წარმოიშვა V საუკუნის პირველ ნახევარში პელაგიუსის სწავლებასთან დაკავშირებით. პელაგიუსი იყო ბრიტანელი ბერი (სხვა მონაცემებით - ასკეტი-ერისკაცი), რომელიც V საუკუნის დასაწყისში ჩამოვიდა რომში. ის განაცვიფრა ზნეობის დაცემულმა მდგომარეობამ იმპერიის ძველ დედაქალაქში. თანაც, ქრისტეანები, რომლებიც ეძლეოდნენ ყოველგვარ ვნებებს, ხშირად თავს ადამიანური ბუნების უძლურებით იმართლებდნენ. ამბობდნენ რომ ის ადვილად მიდრეკადია ბოროტებისკენ ადამის პირველდაწყებითი ცოდვის გამო.

თავისი პირადი გამოცდილებიდან გამომდინარე, პელაგიუსმა დაასკვნა, რომ სწავლება პირველდაწყებითი ცოდვის შესახებ ზნეობრივი თვალსაზრისით ნაკლულევანია, რადგან ფაქტობრივად ამართლებს უზნეობას და ადამიანის პირად უპასუხისმგებლობას სულიერ ცხოვრებაში.

დიახ, მეც ზუსტად პელაგისნაირად დავასკვენი მას მერე რაც ვნახე ზნეობრივი დაცემულობა საქართველოში და კერძოდ თბილისში...

რომში პელაგიუსი გამოდის თავისი სწავლებით, რომლის არსში შემდეგში მდგომარეობს:

1. პელაგიუსი უარყოფდა პირველდაწყებითი ცოდვის რეალობას და მით ადამიანური ბუნების დაზიანებას; ამ სწავლებას საზიანოდ მიიჩნევდა ზნეობრივი თვალსაზრისით, რადგან ის, პელაგიუსის აზრით, ადამიანებში კლავდა ცოდვის წინააღმდეგ ბრძოლის მისწრაფებას.

2. ქრისტეანის ზნეობრივი ენერგიის საყრდენად, პელაგიუსის მიხედვით, უნდა გამხდარიყო სწავლება თავისუფალი ნების შესახებ. ეს სწავლება პელაგიუსმა ასე ჩამოაყალიბა:

ა) დაბადებისას ყველა ადამიანი ისეთივე უცოდველი და უბიწოა, როგორც პირველწინაპრები (ადამი და ევა) ცოდვით დაცემამდე;

ბ) ნება არის უთვისებო უნარი, რომელსაც ბუნებით არ გააჩნია განწყობა არ სიკეთის და არ ბოროტებისკენ, ის ნებისმიერ დროს შეიძლება ადვილად მიიდრკოს როგორც ერთ, ასევე მეორე მხარეს;

გ) სიკვდილი ადამიანისთვის არის ბუნებრივი მოვლენა, ყველა ადამიანი მოკვდავია არა პირველდაწყებითი ცოდვი, არამედ ბუნების კანონით.

პელაგიუსის სწავლების კერძო მომენტი მდგომარეობს მის მეტად ცალმხრივ სწავლებაში ღმრთის მადლის შესახებ, რომელიც შეიძლება დავიყვანოთ სამ თეზისამდე. მადლში პელაგიუსს ესმის:

- ბუნებრივს ნიჭებს, რომლებიც ღმერთმა ადამიანს შესაქმის დროს მიანიჭა (ამ მხრივ, პელაგიუსი განსაკუთრებით გამოყოფს გონებას და თავისუფალ ნებას), მათი ჯეროვანი გამოყენების შემთხვევაში შეუძლიათ მისცენ ადამიანს შესაძლებლობა არ სცოდოს (liberum arbitrum). შესაქმის დროს ადამიანისთვის ბოძებული ნიჭების ერთობლიობას პელაგიუსი ბუნებრივ მადლს (gratia naturalis), ანუ ბუნების კანონს (lex naturae) უწოდებს.

- ძველაღთქმისეული სჯულს, რომელიც სიკეთისკენ აღძრავდა ადამიანს და აღუთქვამდა მას მომავალ ნეტარებას, პელაგიუსი სჯულის მადლს (gratia legis) უწოდებს.

- ქრისტეს სწავლება და მისი მაღალზნეობრივი ცხოვრების მაგალითი, რომელიც გარეგნულად მოქმედებს ადამიანზე, მის გონებასა და ნებას განანათლებს.

სხვათაშორის, როცა თეოდორე მოფსუესტიელმა შეიფარა დასავლეთიდან დევნილი იულიანე ეკლანუმელი, დაწერა ნაშრომი "თავდაპირველი ცოდვის დამცველთა წინააღმდეგ", რომელიც სამწუხაროდ დაკარგულია, მაგრამ წმინდა ფოტი დიდი ნაწილობრივ გვიამბობს მისი შინაარსის შესახებ. თეოდორემ დაწერა ავგუსტინეს წინააღმდეგ, სადაც წერდა, რომ "ცოდვა არ გადაეცემა მემკვიდრეობით, რადგან ის თავისუფალი ნების შედეგია; აქედან გამომდინარე ადამისგან ჩვენ მხოლოდ მოკვდავობა გადაგვედო და არა თავად ცოდვა... ანუ ადამის ცოდვის გამო ვკვდებით მაგრამ ადამის ცოდვის გამო არ ვცოდავთ, ჩვენ ჩვენი ნებით ვცოდავთ..."

სხვათაშორის, წმინდა აფრაატი წერს თავის ნაშრომში აღდგომის შესახებ, რომ როცა ღმერთმა უთხრა ადამს "თუ შეჭამ ხის ნაყოფს, მოკვდები"-ო, აქ გულისხმობს ღმერთისთვის სულიერ სიკვდილს და არა ხორციელს, რადგანაც ადამმა მას მერე დიდი ხანი იცოცხლა... თქვენ ალბათ მიხვდით თუ რატომ მოვიყვანე ეს მაგალითი...

პელაგიუსის სწავლება დაგმობილ იქნა V საუკუნეში, კართაგენის კრბაზე (127 (113)-ე კანონი): "ვინც ამბობს, რომ სიმართლის მადლი ჩვენ მოგვეცა იმისთვის, რომ რისი გაკეთებაც შეგვიძლია თავისუფლებით, ის ადვილად გავაკეთოთ მადლის მიერ, და თუ მადლი არ მოგვეცემოდა, მაინც შეგვეძლო, მადლის გარეშც, ღვთის მცნებათა შესრულება, მაგრამ არა ადვილად, შეჩვენებულ იყოს. როდესაც უფალი ლაპარაკობდა ღვთის მცნებათა ნაყოფის შესახებ, არ უთქვამს, ჩემს გარეშე შეგიძლიათო ძნელად გაკეთება, არამედ თქვა: "ჩემს გარეშე არაფრის გაკეთება არ შეგიძლიათ" (იოანე 15:5).

მაგრამ კართაგენის კრება არაა მსოფლიო საეკლესიო კრება, ამიტომ მისი კანონები არაა აუცილებლად ჭეშმარიტი... მაშინ პელაგიც გაამართლეს ორ კრებაზე აღმოსავლეთში და რა ვუყოთ?

ხოლო რაც შეეხება ეფესოს კრებას, კავშირი უპოვეს მის სწავლებას ნესტორიანიზმთან და პირველ რიგში ამიტომ დათანხმდა წმინდა კირილე პელაგიანიზმის ანათემაზე... თუმცა პელაგიმ სიცოცხლეშივე უარყო ნესტორიანული სწავლება, რადგან აღიარა ერთი განკაცებული ღვთის ძე...

"ჩემს გარეშე არაფრის გაკეთება არ შეგიძლიათ" (იოანე 15:5). - ამის პირდაპირი გაგება კი კალვინიზმია და მეტი არაფერი... ამ ლოგიკით, ცუდის გაკეთებაც არ შეუძლიათ ღვთის მადლის გარეშე, ანუ ყველაფერი წინასწარგანძრახულია და თავისუფალი ნება არ არსებობს...

პელაგიუსს ჰყავდა მიმდევრებიც, რომლებიც ცდილობდნენ შეერბილებინათ მისი პოზიცია, მათ ნახევრად პელაგიანელებს უწოდებენ. პელაგიუსისგან განსხვავებით, ნახევრადპელაგიანელები მიიჩნევდნენ, რომ სულიწმიდის მადლი, როგორც განსაკუთრებული ძალა, აუცილებელია, მაგრამ მხოლოდ ქრისტესკენ მოქცეული ადამიანის სარწმუნოებასა და სათნოებებში განსამტკიცებლად. მათი აზრით, ის არ არის აუცილებელი სიცოცხლის ბოლომდე სარწმუნოებაში დამკვიდრებისთვის, სულიერი ცხოვრების შენარჩუნებისა და ამაღლებისთვის, რისი მადლიც ადამიანმა მიიღო ნათლისღების საიდუმლოში. ნახევრადპელაგიანელთაგან ზოგიერთი მიიჩნევდა, რომ ეს მადლი თვით ქრისტესკენ მოსაქცევადაც კი არ არის საჭირო. ნახევრად პელაგიანელობა დაგმობილია კართაგენის კრების 125 (111)-ე და 126 (112)-ე კანონებით.
კანონი 125 (111): "ღვთის მადლი არა მარტო ცოდვების მიტევებას მოგვმადლებს, არამედ იმაშიაც გვეხმარება, რომ აღარ შევცოდოთ.

აქ კი ვიტყვი, რომ თავად წმინდა იოანე კასიანეს და სხვა წმინდანებს ეძახდნენ ნახევრად პელაგიანისტებს... დიახ, წმინდა ვინსენტ გალელიც ნახევრად-პელაგიანისტი იყო, ასე ეძახდნენ ყოველ შემთხვევაში ყველას, ვინც აპროტესტებდა ავგუსტინეს რადიკალურ სწავლებას...

აზროვნების ამგვარი წყობა, სრულიად უცხოა აღმოსავლელი მამებისთვის. აღმოსავლეთის წმიდა მამებისეული ტრადიციით, ღმრთის ხატი ადამიანში ცოდვით დაცემის შემდეგ კი არ განადგურდა, არამედ დამახინჯდა და ითხოვს განწმენდას.


ღირ. მაკარი ეგვიპტელი ამბობს: "არასწორად მეტყველებენ ზოგიერთნი, რომ ადამიანი სრულიად მოკვდა და მას უკვე სრულიად არ ძალუძს აკეთოს რაიმე სიკეთე; სულს შეუძლია შეეწინააღმდეგოს ცოდვას, მაგრამ ღმრთის მადლის გარეშე მისი დამარცხება არ ძალუძს".

რთულია განსჯა როდის მოქმედებს ადამიანზე ღვთის მადლი, ამიტომ მე თუ არ ვცოდავ, ვერაფრით დავამტკიცებ ღმერთი მეხმარება თუ მე ვარ ეგეთი, ამიტომ ამაზე კომენტარს ვერ გავაკეთებ... მე აქცენტს მხოლოდ უცოდველობაზე ვაკეთებ...

დანარჩენი მერე,

პატივისცემით,

ლაშა.

[Otherguy]

ეხლა კი მინდა ჩამოვწერო ეკლესიის ტრადიცია მისი კავშირი პელაგიანიზმთან...


დავიწყოთ წმინდა კლემენტი ალექსანდრიელით:

"არც ერთ შემთხვევაში, ღმერთი არ არის ცოდვის ავტორი. მაგრამ რადგანაც თავისუფალი ნება წარმოშობს ცოდვებს, სასჯელი სამართლიანად არის აღსრულებული ადამიანებზე..." - სტრომატა 1:17

"ეს იყო კანონი ოდითგანვე, რომ სათნოება უნდა ყოფილიყო თავისუფალი ნებიდან გამომდინარე." - სტრომატა 7:2

"ჩვენ გვჯერა და გადავრჩებით თავისუფალი ნების გამო."


ეხლა წმინდა კლემენტი რომაელი:



"მაგრამ თქვენ ამბობთ, რომ ღმერთს უნდა შევექმენით ისეთები რომ საერთოდ არ გვეფიქრა ამგვარ რამეებზე(ცოდვებზე). ვინც ამას ამბობთ არ იცით რა არის თავისუფალი ნება! ის ვინც არის სათნო საკუთარი თავისუფალი ნებით, მხოლოდ ისაა კეთილი და არა ის ვინც კეთილია საჭიროების გამო. მაშ ყველაფერი, კარგი და ცუდი თავისუფალ ნებაშია. მაგრამ არა, ამბობენ: 'რასაც ჩვენ ვამბობთ, ღმერთი გვაფიქრებს ყველაფერს'; გაჩერდით! რატომ მკრეხელობთ უფრო და უფრო? რადგან თუ ამბობთ, რომ თუ ჩვენ ცოდვაში ვცხოვრობთ, ეს მისგან მომდინარეობს და არა ჩვენი თავისუფალი ნებისგან, ესეიგი ღმერთი ყოფილა ავტორი ყველანაირი ცოდვის, სექსუალური გახრწნილებისა და მკრეხელობისა? შეეშვით ამ მკრეხელობების გამოთქმას!"


წმინდა ირანეუს ლიონელი:

" როცა უფალი ამბობს: 'რად მეუბნები უფალო! უფალო! და ჩემ ნათქვამს არ ასრულებ?', ყველა ამგვარი ნათქვამი ადასტურებს იმ აზრს, რომ ადამიანის თავისუფალი ნება დამოუკიდებელია... ადამიანს შეუძლია დაემორჩილოს ღმერთს და მიატოვოს ბოროტება."


ეხლა წმინდა იუსტინე წამებული:

"თუ ჩვენ არ ჩავთვლით, რომ ადამიანს აქვს თავისუფალი ნება აირჩიოს კეთილი ან ბოროტი, მაშინ ვერავინ იქნება განკითხული იმისთვის რასაც ჩაიდენს..." - პირველი აპოლოგია, 43 აბზაცი.

ტატიანე სირიელი.

"არაფერი ბოროტი არ შეუქმნია ღმერთს. მაგრამ ჩვენ ჩავიდინეთ ცოდვები. და ჩვენ, ვინც ცოდვები ჩავიდინეთ, კვლავ შეგვწევს ძალა რომ უკუვაგდოთ ისინი."



ეს კი ბიბლიიდან:


იესო, ძე სირაქისა:

http://www.orthodoxy.ge/tserili/biblia/ziraqi/ziraqi-15.htm

11. ნუ იტყვი, უფლის განგებით განვდექიო, რადგან ის თავის საძულველს არ გააკეთებს.

12. ნუ იტყვი ღმერთმა შემაცდინაო, რადგან არ სჭირდება მას ცოდვილი კაცი.

13. ყოველივე სისაძაგლე შეიძულა უფალმა და არც მისთა მოშიშთა უნდა უყვარდეთ.

14. მან დასაბამიდანვე შექმნა ადამიანი და მისი(ანუ თავისუფალი ნების!) ხელის ანაბარა დატოვა.

15. თუ მოისურვებ, დაიცავ მცნებებს და კეთილი რწმენით მოიქცევი.

16. მან დაგიდო წინ ცეცხლი და წყალი და, საითკენაც გენებოს, იქით გაიწოდე ხელი.

17. ადამიანის წინაშეა სიცოცხლე და სიკვდილი და, რომელსაც მოისურვებს ის მიეცემა.

[dzvelmartlmadidebeli]

Otherguy

პელაგი გაამართლეს აღმოსავლეთში 2 სინოდზე(დიოსპოლისი იყო ერთი), წაიკითხეთ კრების აქტები, რომლის დასკვნაა: "ეხლა კი, მას შემდეგ რაც მოვისმინეთ პელაგის აზრები, ვაღიარებთ მას თავისუფლად მწვალებლობისგან..."-ო, პაპმა ზოსიმემაც გაამართლა იგი და ამ ყველაფერმა ავგუსტინე ძალიან გააბრაზა მერე...

პელაგის სწავლებაზე და მის გარშემო არსებულ პერიპეტიებზე, მოკლედ წინა პოსტებში ვისაუბრე, ასევე აღვნიშნე, რომ პელაგი უფრო თავდაჭერილი იყო თავის შეხედულებებში, ვიდრე მისი მოწაფე ცელესტიუსი, რომლის ამპარტავნებამ და სიჯიუტემ გაამძაფრა სწორედ საკითხი და პელაგიუსის სწავლებას მისცა მწვალებლური ხასიათი.

ზემოთ ასევე აღვნიშნე, სანამდე მივიდა პელაგიუსის სწავლება და რომელ დოგმატურ საკითხებს შეეხო იგი, რომელსაც მართლმადიდებლობა სამართლიანად უპირისპირდება. ვფიქრობ, ერთი და იგივე განმეორება არ ღირს.

რაც შეეხება აღმოსავლეთში ორი კრების მიერ პელაგიუსის გამართლებას უნდა ითქვას შემდეგი: ეკლესიის ისტორიიდან ვიცით, რომ ნებისმიერი მწვალებლობა, ყოველთვის იწვევდა აზრთა სხვადასხვაობას, რაც ბუნებრივია. მართლმადიდებლური თვალსაზრისი გამოიკვეთებოდა საკითხის დეტალური და მიმოწვლილვითი განხილვის შემდეგ. მაგრამ, ამ განხილვას, ამ საღვთისმეტყველო პოზიციას წინ უძღოდა ხანგრძლივი და მძაფრი პოლემიკა. ამგვარი ვითარებას ვერ ასცდა პელაგიანიზმიც. ამიტომაც, თქვენს მიერ ხსენებულ ადგილობრივ ეკლესიათა პოზიცია ვერ იქნება იმდროინდელი, მართლმადიდებლური ეკლესიის პოზიციის გამომხატველი. ნეტარი ავგუსტინესა და კართაგენის კრების (412) მიერ დაგმობილი ცელესტიუსი (უკვე აღვნიშნეთ, რომ სწორედ მან გააღრმავა პელაგიანური სწავლება და გამოიწვია მძაფრი კონფლიქტი ეკლესიასთან). მიუხედავად ამისა, მან მოიპოვა ნდობა ეფესოში, სადაც პრესვიტერადაც კი დაასხეს ხელი. ამ დროს, პელაგიუსს უპირისპირდება ნეტ. იერონიმეც და აფრიკელი პრესვიტერი პავლე ოროსიუსი, მიუხედავად ამისა, მან მაინც მოიპოვა პალესტინელ ეპისკოპოსთა ნდობა და გამართლებულ იქნა 451 წელს ორ საეკლესიო კრებაზე - იერუსალიმსა და ლიდაში (სხვა ვერსიით დიოსპოლში).

ვარაუდობენ, რომ ამ კრებების პოზიცია განაპირობა პელაგიუსის განმარტებამ, რომლის თანახმადაც "ადამიანს შეუძლია იყოს უცოდველი, მაგრამ მე არ მითქვამს, რომ ეს შეიძლება მოხდეს ღმრთის შეწევნის გარეშე". ასეთი განმარტება კრებებმა პელაგიუსის გასამართლებლად დამაკმაყოფილებლად ჩათვალეს. საბოლოო გადაწყვეტილების მიღება კი შესთავაზეს რომის ეპისკოპოსს. პელაგიუსმა მას გაუგზავნა თავისი სარწმუნოებრივი აღმსარებლობა, სადაც გადმოსცემდა საზოგადო ჭეშმარიტებებს, მაგრამ გვერდს უქცევდა მის ირგვლივ წამოჭრილი პრობლემის არსს.

ამ დროს, აფრიკაში მძაფრდება ბრძოლა პელაგიუსის ამხანაგის, ცელესტიუსის წინააღმდეგ, კართაგენის ახალმა კრებამ (416 წ.) დაგმო ცელესტიუსი და მისი მოძღვარი, ხოლო დადგენილების საბოლოო ვერდიქტის გამოსატანად მიმართა რომის პაპ ინოკენტი I-ს, რომელმაც დაამტკიცა კრების პოზიცია.

პაპმა ზოსიმემაც გაამართლა იგი და ამ ყველაფერმა ავგუსტინე ძალიან გააბრაზა მერე...

პელაგიუსმა თავის გასამართლებლი წერილი გაუგზავნა ინოკენტის მემკვიდრეს, რომის პაპ ზოსიმეს, რომელსაც მიმართა კონსტანტინოპოლიდან რომში ჩამოსულმა ცელესტიუსმაც (კონსტანტინოპოლში ის, როგორც ერეტიკოსი, ესპისკოპოსა ატიკემაც დაგმო). ცელესტიუსი უფრო თამამი იყო თავის გამონათქვამებში, ვიდრე მისი თავშეკავებული მოძღვარი, მაგრამ ჯიუტად იდგა თავის ადრინდელ შეხედულებებზე და ამბობდა, რომ მისი სწავლება არის გონებრივი გამოკვლევა და არა ერესი, რადგან ის არ ეხება სარწმუნოებრივ საკითხს; და რომ ის იმთავითვე აღიარებს და ღებულობს ყოველივეს, რასაც ასწავლის პაპი, და გმობს ყოველივეს, რასაც პაპი დაგმობს.

ცელესტიუსის ასეთმა განცხადებამ და პელაგიუსის კეთილსახოვანმა განმარტებამ აიძულა პაპი მიემართა აფრიკელი ეპისკოპოსებისადმი მიმართვით, სადაც იცავდა ბრალდებულებს. მაგრამ, აფრიკელებმა არ დათმეს. 418 წ. მოწვეულ კრებაზე, რომელსაც ესპანელი ეპისკოპოსებიც ესწრებოდნენ, მათ განაცხადეს, რომ ინოკენტის მიერ მიღებული გადაწყვეტილება საბოლოოა და გადასინჯვას არ ექვემდებარება.

გარკვეული ჭოჭმანის შემდეგ ზოსიმემ უარი თქვა ცელესტიუსისა და პელაგიუსის დაცვაზე.

ასეთია ისტორიული პერიპეტიები ამ საკითხთან დაკავშირებით, საიდანაც ცხადი ხდება, რომ საბოლოოდ პაპი ზოსიმე არ შეიძლება ჩაითვალოს პელაგიუსისა და ცელესტიუსის სწავლებათა დამცველად. ამას ააშკარავებს მისი საბოლოო პოზიცია.

მეც ზუსტად პელაგისნაირად დავასკვენი მას მერე რაც ვნახე ზნეობრივი დაცემულობა საქართველოში და კერძოდ თბილისში...

ჰოდა, ჩემო ლაშა, შენც პელაგიუსისნაირი შეცდომა დაგიშვია. რა თქმა უნდა, ზნეობრივი დაცემულობა ყოველთვის დამთრგუნველად მოქმედებს, მაგრამ ერთმანეთისგან უნდა გავმიჯნოთ მართლმადიდებლური სარწმუნოება და კონკრეტულ ადამიანთა (მიუხედავად მათი რიცხვისა) ცოდვები. ერთი კია გასათვალისწინებელი, რომ ეკლესია უნდა აკონტროლებდეს ზნეობრიობის საკითხს და მოიკვეთდეს უზენოთ, და არა პირიქით, უზნეონი აკონტროლებდნენ ეკლესიას და ავიწროვებდნენ ზნეობრივთ, მაგრამ ეს არანაირ კავშირში არ არის მართლმადიდებლურ სარწმუნოებასთან, მართლმადიდებლურ მსოფლმხედველობასთან.

გაიხსენე იუდა, რომელმაც გასცა ქრისტე. შეგვიძლია თუ არა ვთქვა, რომ იუდას გამცემლობის საფუძველი მისი მოძღვრის სწავლებაშია?

გავიხსენოთ წმ. იოანე ოქროპირი, რომელსაც ლამის ნახევარი მართლმადიდებლური სამყარო დაუპირისპირდა (კერძოდ, სამი პატრიარქი), განხეთქილებაც კი მოხდა მაშინ და იოანეს მომხრეებს "იოანიტებს" უწოდებდნენ... გავიხსენოთ თეოფილე ალექსანდრიელი და მისი ძმისშვილი კირილე, III მსფოლფიო კრების მთავარი გმირი, ეკლესიის წმინდანი და ღვთისმეტყველი... გავიხსენოთ წმ. ეპიფანეც... ყველა მათგანმა შესცოდა მაშინ წმ. იოანე ოქროპირის წინაშე... მაგრამ, რა, განა მართლმადიდებლური სარწმუნოებაა დამნაშავე ამაში?

ცდებიან ადამიანები და არა სარწმუნოება, რომელიც ჭეშმარიტებაა... ეკლესიის ისტორიაში მრავლად არის თვით ეკლესიის შიგნით მოღვაწე მამათა შორის დაპირისპირების შემთხვევები... და ალბათ ეს ბუნებრივიცაა, ადამიანური უძლურება აქაც იჩენს თავს... ამის გამო არ უნდა განმდგარიყავი მართლმადიდებლობისგან...

ვიცი ჩემი რჩევები არ გჭირდება, იმაშიც დარწმუნებული ვარ, რომ კარგი განათლება გაქვს მიღებული, მაგრამ შენც შეიძლება რაღაც გამოგრჩეს, როგორც ნებისმიერ ადამიანს... ჰოდა, ვიმედოვნებ, ჩემი რჩევა არ იქნება შენთვის მიუღებელი... მე გირჩევ წაიკითხო წმ. იოანე ოქროპირის უბრწყინვალესი ჰომილიები ოლიმპიადასადმი (ოლიმპიადა იყო მისი სულიერი შვილი).

ნახე, რას წერს იოანეს დევნით და ეკლესიის უბადრუკობით შეშფოთებული და დაბნეული ოლიმპიადა ოქროპირს და იხილე, რას პასუხობს წმ. მამა თავის უძვირფასეს სულიერ შვილს. თამამად შეიძლება ითქვას, რომ "წერილები ოლიმპიადას" არის უბრწყინვალესი და მეტად ნათელი სწავლება ეკლესიის შესახებ... მსგავსი მოცულობის, შინაარსისა და სისავსის განმარტება ეკლესიის არსზე, მის ბუნებაზე და მის ყოფიერებაზე განსაცდელში, პირადად ჩემთვის უცნობია.

სხვათაშორის, როცა თეოდორე მოფსუესტიელმა შეიფარა დასავლეთიდან დევნილი იულიანე ეკლანუმელი, დაწერა ნაშრომი "თავდაპირველი ცოდვის დამცველთა წინააღმდეგ", რომელიც სამწუხაროდ დაკარგულია, მაგრამ წმინდა ფოტი დიდი ნაწილობრივ გვიამბობს მისი შინაარსის შესახებ.

არ ვიცი მწვალებელი თეოდორე მოფსუესტელი აქ რაში დაგჭირდა?!

თეოდორემ დაწერა ავგუსტინეს წინააღმდეგ, სადაც წერდა, რომ "ცოდვა არ გადაეცემა მემკვიდრეობით, რადგან ის თავისუფალი ნების შედეგია; აქედან გამომდინარე ადამისგან ჩვენ მხოლოდ მოკვდავობა გადაგვედო და არა თავად ცოდვა... ანუ ადამის ცოდვის გამო ვკვდებით მაგრამ ადამის ცოდვის გამო არ ვცოდავთ, ჩვენ ჩვენი ნებით ვცოდავთ..."

ავგუსტინეს შესახებაც უკვე ვილაპარაკეთ და არ ვიცი რატომ მიმოწმებ აქ თეოდორეს მის წინაარმდეგ? მე რომ ავგუსტინე (რომელსაც უდიდეს პატივს ვცემ) მოცემულ საკითხში ავტორიტეტად დამეყენებინა, შენს ამ მოწმობას ექნებოდა აზრი, მაგრამ ავგუსტინეზე უკვე გითხარი, რომ მის შეხედულებას მართლმადიდებლობა არ დაეყრდნო. ასე, რომ სრულიად სამართლიანად უთქვია თეოდორეს ავგუსტინესთვის: "ჩვენ მხოლოდ მოკვდავობა გადაგვედო და არა თავად ცოდვა... ანუ ადამის ცოდვის გამო ვკვდებით მაგრამ ადამის ცოდვის გამო არ ვცოდავთ, ჩვენ ჩვენი ნებით ვცოდავთ..."

სხვათაშორის, წმინდა აფრაატი წერს თავის ნაშრომში აღდგომის შესახებ, რომ როცა ღმერთმა უთხრა ადამს "თუ შეჭამ ხის ნაყოფს, მოკვდები"-ო, აქ გულისხმობს ღმერთისთვის სულიერ სიკვდილს და არა ხორციელს, რადგანაც ადამმა მას მერე დიდი ხანი იცოცხლა... თქვენ ალბათ მიხვდით თუ რატომ მოვიყვანე ეს მაგალითი...

ლაშა, გულწრფელად გეტყვი, - ვერ ვხვდები ამას რატომ მეუბნები. მე არსად დამიყენებია ეჭვქვეშ ის ჭეშმარიტება, რომ ადამის "სიკვდილი" სამოთხეში გულისხმობდა სულიერ სიკვდილს და არა ხორციელს. თუმცა, ღმრტის გაფრთხილებაში ისიც იგულისხმება, რომ ღმრთისგან განდგომას აუცილებლად მოჰყვება ხორიცელი სიკვდილიც. ადამი, როგორც წმ. მამები ასწავლიან არ იყო უკვდავი, მაგრამ არც მოკვდავი იყო. ადამს უკვდავობას ანიჭებდა ღმრთის მადლი, რომელიც იყო მისი მაცოცხლებელი... როდესაც ადამმა დაარღვია უფლის მცნება და მით გამოვიდა ღმრთისადმი მორჩილებისგან, მოაკლდა მის მაცოცხლებელ მადლს, "მოკვდა" ღმრთისთვის და გახდა მოკვდავი... ამიტომაც ამბობენ წმ. მამები, რომ პირველი სიკვდილი ყოველთვის ღმრთისგან განდგომით იწყება, რომელსაც უკვე შემდეგ მოსდევს მეორე, ხორციელი სიკვდილი...

აქ კი ვიტყვი, რომ თავად წმინდა იოანე კასიანეს და სხვა წმინდანებს ეძახდნენ ნახევრად პელაგიანისტებს... დიახ, წმინდა ვინსენტ გალელიც ნახევრად-პელაგიანისტი იყო, ასე ეძახდნენ ყოველ შემთხვევაში ყველას, ვინც აპროტესტებდა ავგუსტინეს რადიკალურ სწავლებას...

აქ მნიშვნელობა არა აქვს ავგუსტინეს შეხედულების მომხრეები რას უწოდებდნენ წმ. იოანე კასიანეს და სხვა წმინდანებს... წმ. კირილე ალექსანდრიელი წმ. იოანე ოქროპირზე ამბობდა: "იუდას ადგილს დაიმკვიდრებსო ჯოჯოხთეში"... როგორია? კიდევ კარგი შეინანა... ასე, რომ სწორად და მართებულად შევაფასოთ და გამოვიყენოთ მართლმადიდებელ მამათა შორის არსებული პოლემიკისა და ზოგჯერ დაპირისპირების ფაქტები... ამგვარი შემთხვევების სწორი შეფასებაც არის ინტელექტუალურობის და სულიერების გამომხატველ კრიტერიუმთა შორის...

მაგრამ კართაგენის კრება არაა მსოფლიო საეკლესიო კრება, ამიტომ მისი კანონები არაა აუცილებლად ჭეშმარიტი... მაშინ პელაგიც გაამართლეს ორ კრებაზე აღმოსავლეთში და რა ვუყოთ?

ჯერ ერთი ამ კრებებს "ინსტანციურად" უნდა მივუდგეთ... უმაღლესმა იერარქიამ (ამ შემთხვევაში რომის პაპმა და იმ კრებამ, რომელსაც მან მიმართა. ეს კი იყო აფრიკის კრება) ასეთი გადაწყვეტილება მიიღეს.

მეორეც, ეკლესიამ სწორედ კართაგენის კრებათა დადგენილებები მოიწონა და შეიტანა დიდ რჯულისკანონში და არა იერუსალიმისა და ლიდის კრებები, რომლებმაც პელაგიუსსა და ცელესტის ბრალდებები მოუხსნეს (ცხადია, ამ მწვალებელთა ტაქტიკიდან გამომდინარე).

რაც შეეხება ეფესოს კრებას, კავშირი უპოვეს მის სწავლებას ნესტორიანიზმთან და პირველ რიგში ამიტომ დათანხმდა წმინდა კირილე პელაგიანიზმის ანათემაზე...

მითუმეტეს!

"ჩემს გარეშე არაფრის გაკეთება არ შეგიძლიათ" (იოანე 15:5). - ამის პირდაპირი გაგება კი კალვინიზმია და მეტი არაფერი... ამ ლოგიკით, ცუდის გაკეთებაც არ შეუძლიათ ღვთის მადლის გარეშე, ანუ ყველაფერი წინასწარგანძრახულია და თავისუფალი ნება არ არსებობს...

არ ვიცი ამას მე რატომ მეუბნები... მე თუ მგულისხმობ, ამგვარად ფიქრის საბაბი არავისთვის მიმიცია... არსად მითქვამს, რომ ეს სიტყვები ბუკვალურად და ასე უხეშად უნდა გავიგოთ...

რთულია განსჯა როდის მოქმედებს ადამიანზე ღვთის მადლი, ამიტომ მე თუ არ ვცოდავ, ვერაფრით დავამტკიცებ ღმერთი მეხმარება თუ მე ვარ ეგეთი, ამიტომ ამაზე კომენტარს ვერ გავაკეთებ... მე აქცენტს მხოლოდ უცოდველობაზე ვაკეთებ...

წინა პოსტებში, როდესაც პელაგიუსის და ცელესტიუსის სწავლებებს გადმოვცემდით, მადლის საკითხსაც შევეხეთ და თუ არ ვცდები ცოტა იქაც არის ნათქვამი ამის შესახებ. მადლი ყოველ კეთილ საქმეში შეეწევა ადამიანს და ამაზე არ უნდა ვიდავოთ... რაც შეეხება უცოდველობას, საქმეც სწორდ იმაშია, რომ მადლის გარეშე არ შეუძლია ადამიანს იყოს უცოდველი... თუ შეუძლია, მაშინ მადლი საჭირო არ ყოფილა... თუ მადლი არ არის საჭირო, მაშინ არც ქრისტეს განკაცება, ჯვარცმა, სიკვდილი, მკვდრეთით აღდგომა, ამაღლება და სულთმოფენობა ყოფილა საჭირო, რადგან სულთმოფენობით მიენიჭა კაცობრიობას სულიერ ცხოვრებაში განმამტკიცებელი მადლი, სულთმოფენობით დასრულდა ეკლესიის დაფუძნების პროცესი... და გადმოიღვარა მადლი კაცთა სულის საცხოვნებლად... აი, რამდენ დოგმატს უარვყოფთ თუ პელაგიუსივით და ცელესტიუსივით ვიტყვით, რომ მადლი არ არის აუცილებელი სულის ცხოვნებისთვის. შესაბამისი სწავლება, მისი ზუსტი ფორმულირების დაგმობით, ზედმიწევნითად არის ასახული ჩემს მიერ წინათ დამოწმებულ პოსტებში...

მადლის შეწევნისა და ადამიანის სულის ცხოვნებისათვის მისი უდიდესი მნიშვნელობის საკითხში სრულიად ვიზიარებ კართაგენის კრების ზემოთხსენებულ კანონებს. მადლის მნიშვნელობის უარყოფით უარიყოფა მთელი საღმრთო აღმშენებლობა ადამიანის ცხოვნების საქმეში...

"ჩემს გარეშე არაფრის გაკეთება არ შეგიძლიათ" (იოანე 15:5). - ამის პირდაპირი გაგება კი კალვინიზმია და მეტი არაფერი... ამ ლოგიკით, ცუდის გაკეთებაც არ შეუძლიათ ღვთის მადლის გარეშე, ანუ ყველაფერი წინასწარგანძრახულია და თავისუფალი ნება არ არსებობს...

არ ვიცი ამას მე რატომ მეუბნები... მე თუ მგულისხმობ, ამგვარად ფიქრის საბაბი არავისთვის მიმიცია... არსად მითქვამს, რომ ეს სიტყვები ბუკვალურად და ასე უხეშად უნდა გავიგოთ...

რთულია განსჯა როდის მოქმედებს ადამიანზე ღვთის მადლი, ამიტომ მე თუ არ ვცოდავ, ვერაფრით დავამტკიცებ ღმერთი მეხმარება თუ მე ვარ ეგეთი, ამიტომ ამაზე კომენტარს ვერ გავაკეთებ... მე აქცენტს მხოლოდ უცოდველობაზე ვაკეთებ...

წინა პოსტებში, როდესაც პელაგიუსის და ცელესტიუსის სწავლებებს გადმოვცემდით, მადლის საკითხსაც შევეხეთ და თუ არ ვცდები ცოტა იქაც არის ნათქვამი ამის შესახებ. მადლი ყოველ კეთილ საქმეში შეეწევა ადამიანს და ამაზე არ უნდა ვიდავოთ... რაც შეეხება უცოდველობას, საქმეც სწორდ იმაშია, რომ მადლის გარეშე არ შეუძლია ადამიანს იყოს უცოდველი... თუ შეუძლია, მაშინ მადლი საჭირო არ ყოფილა... თუ მადლი არ არის საჭირო, მაშინ არც ქრისტეს განკაცება, ჯვარცმა, სიკვდილი, მკვდრეთით აღდგომა, ამაღლება და სულთმოფენობა ყოფილა საჭირო, რადგან სულთმოფენობით მიენიჭა კაცობრიობას სულიერ ცხოვრებაში განმამტკიცებელი მადლი, სულთმოფენობით დასრულდა ეკლესიის დაფუძნების პროცესი... და გადმოიღვარა მადლი კაცთა სულის საცხოვნებლად... აი, რამდენ დოგმატს უარვყოფთ თუ პელაგიუსივით და ცელესტიუსივით ვიტყვით, რომ მადლი არ არის აუცილებელი სულის ცხოვნებისთვის. შესაბამისი სწავლება, მისი ზუსტი ფორმულირების დაგმობით, ზედმიწევნითად არის ასახული ჩემს მიერ წინათ დამოწმებულ პოსტებში...

მადლის შეწევნისა და ადამიანის სულის ცხოვნებისათვის მისი უდიდესი მნიშვნელობის საკითხში სრულიად ვიზიარებ კართაგენის კრების ზემოთხსენებულ კანონებს. მადლის მნიშვნელობის უარყოფით უარიყოფა მთელი საღმრთო აღმშენებლობა ადამიანის ცხოვნების საქმეში...

ეხლა კი მინდა ჩამოვწერო ეკლესიის ტრადიცია მისი კავშირი პელაგიანიზმთან...

დავიწყოთ წმინდა კლემენტი ალექსანდრიელით:

"არც ერთ შემთხვევაში, ღმერთი არ არის ცოდვის ავტორი. მაგრამ რადგანაც თავისუფალი ნება წარმოშობს ცოდვებს, სასჯელი სამართლიანად არის აღსრულებული ადამიანებზე..." - სტრომატა 1:17

"ეს იყო კანონი ოდითგანვე, რომ სათნოება უნდა ყოფილიყო თავისუფალი ნებიდან გამომდინარე." - სტრომატა 7:2

"ჩვენ გვჯერა და გადავრჩებით თავისუფალი ნების გამო."

ლაშა, მე ვფიქრობ, შენ ჩემი პოზიცია კარგად არ გაქვს გარკვეული... კლიმენტი რომაელის სიტყვებს მე არანაირად არ ვეწინააღმდეგები (ნუმც იყოფინ!). მეტიც, წმ. კლიმენტი სწორედ პელაგიუსის საპირისპიროს ამბობს... და გადმოსცემს მართლმადიდებლურ სწავლებას ადამიანის თავისუფალი ნების შესახებ...

ეხლა წმინდა კლემენტი რომაელი:

"მაგრამ თქვენ ამბობთ, რომ ღმერთს უნდა შევექმენით ისეთები რომ საერთოდ არ გვეფიქრა ამგვარ რამეებზე(ცოდვებზე). ვინც ამას ამბობთ არ იცით რა არის თავისუფალი ნება! ის ვინც არის სათნო საკუთარი თავისუფალი ნებით, მხოლოდ ისაა კეთილი და არა ის ვინც კეთილია საჭიროების გამო. მაშ ყველაფერი, კარგი და ცუდი თავისუფალ ნებაშია. მაგრამ არა, ამბობენ: 'რასაც ჩვენ ვამბობთ, ღმერთი გვაფიქრებს ყველაფერს'; გაჩერდით! რატომ მკრეხელობთ უფრო და უფრო? რადგან თუ ამბობთ, რომ თუ ჩვენ ცოდვაში ვცხოვრობთ, ეს მისგან მომდინარეობს და არა ჩვენი თავისუფალი ნებისგან, ესეიგი ღმერთი ყოფილა ავტორი ყველანაირი ცოდვის, სექსუალური გახრწნილებისა და მკრეხელობისა? შეეშვით ამ მკრეხელობების გამოთქმას!"

ჭეშმარიტად!

წმინდა ირანეუს ლიონელი:

" როცა უფალი ამბობს: 'რად მეუბნები უფალო! უფალო! და ჩემ ნათქვამს არ ასრულებ?', ყველა ამგვარი ნათქვამი ადასტურებს იმ აზრს, რომ ადამიანის თავისუფალი ნება დამოუკიდებელია... ადამიანს შეუძლია დაემორჩილოს ღმერთს და მიატოვოს ბოროტება."

ჭეშმარიტად ასეა!

ეხლა წმინდა იუსტინე წამებული:

"თუ ჩვენ არ ჩავთვლით, რომ ადამიანს აქვს თავისუფალი ნება აირჩიოს კეთილი ან ბოროტი, მაშინ ვერავინ იქნება განკითხული იმისთვის რასაც ჩაიდენს..." - პირველი აპოლოგია, 43 აბზაცი.

რა თქმა უნდა!

ტატიანე სირიელი.

"არაფერი ბოროტი არ შეუქმნია ღმერთს. მაგრამ ჩვენ ჩავიდინეთ ცოდვები. და ჩვენ, ვინც ცოდვები ჩავიდინეთ, კვლავ შეგვწევს ძალა რომ უკუვაგდოთ ისინი."

ცხადია! თუმცა, აქ დავამატებდი იმას, რომ "ძალაში" ადამიანის ნებისყოფა იგულისხმება. ადამიანი სრულიად უძლური როდია უკუაგდოს ბოროტება, მაგრამ მისი საბოლოო დამარცხება მას მადლის გარეშე, ღმრთის გარეშე არ ძალუძს. ამიტომაც თქვა ქრისტემ: "ჩემს გარეშე არაფის გაკეთება არ შეგიძლიათ".

იესო, ძე სირაქისა:

http://www.orthodoxy.ge/tserili/biblia/ziraqi/ziraqi-15.htm

11. ნუ იტყვი, უფლის განგებით განვდექიო, რადგან ის თავის საძულველს არ გააკეთებს.

12. ნუ იტყვი ღმერთმა შემაცდინაო, რადგან არ სჭირდება მას ცოდვილი კაცი.

13. ყოველივე სისაძაგლე შეიძულა უფალმა და არც მისთა მოშიშთა უნდა უყვარდეთ.

14. მან დასაბამიდანვე შექმნა ადამიანი და მისი(ანუ თავისუფალი ნების!) ხელის ანაბარა დატოვა.

15. თუ მოისურვებ, დაიცავ მცნებებს და კეთილი რწმენით მოიქცევი.

დიახ, "თუ მოისურვებ"... ეს ძალიან საინტერესო ადგილია... აქ უკვე ადამიანის მოსურვებაზეა ლაპარაკი, მის ნებაზე, სურს თუ არა მას მოქცევა და სულის ცხოვნება... ჩვენ კი ვლაპარაკობთ ამ სურვილის განხორციელების სრულ შესაძლებლობაზე... ამ სურვილის ბოლომდე მიყვანაზე, რაც ღმრთის გარეშე შეუძლებელია ...

პატივისცემით: ძველმართლმადიდებელი.

[Otherguy]

dzvelmartlmadidebeli

სალამი, მაშ მოდი დავწერ ჩემ აზრს, ასე სჯობს რათა არ გამოვიდეს მეოთხე მსოფლიო კრებასავით და მითუმეტეს ზენოს ჰენოტიკონივით, სადაც გადამწყვეტი იყო "ანათემა ნესტორისა და ევტიქესი" და არა რეალურად საკუთარი მრწამსის წარმოჩინება... მეოთხე მსოფლიო კრებაზე გეცოდინებათ, რომ სანამ თეოდორიტემ ნესტორის ანათემაზე თანხმობა არ განაცხადა, არ გაამართლეს, არადა მაინც და მაინც კაცი უნდა ვწყევლოთ რომ ჭეშმარიტად გვაღიარონ? არ შეიძლება უბრალოდ ჭეშმარიტება ვაღიაროთ?

ეხლა კი ჩემი აზრი...

ვთვლი, რომ არაფერი შეუძლებელი არ დაუვალებია ღმერთს, რასაც ითხოვს მცნებებში, ყველა ასრულებადია... ამიტომ რადგანაც წერია "ძველი კაცი ჯვარს ეცვა", "მოვუკვდით ცოდვას", "ღვთისგან შობილი არავინ სცოდავს, ვინც ეშმაკისგანაა ის სცოდავს" და "თუ მას შემდეგ რაც ჭეშმარიტება შევიმეცნეთ მაინც ვცოდავთ, აღარ რჩება გამოსასყიდის მადლი" და უამრავი ამგვარი ფრაზა, ვაღიარებ რომ ქრისტიანი უნდა იყოს უცოდველი საქმეებით მაინც... ხდება თუ არა ეს ღვთის დახმარებით(მადლით) - ამის დამტკიცება ხელაღებით შეუძლებელია, რადგან ცხადია წერია "ღვთისგან შობილი ძე იცავს და ცოდვა არ ეკარება"-ო, მაგრამ ჩვენ მოწმენი ვართ უამრავი ურწმუნო/არაქრისტიანი ადამიანის, რომელნიც სამაგალითო ზნეობით ცხოვრობდნენ, აქ ცხადია ჰომოსექსუალ პლატონს არ ვგულისხმობ, რეალურად ზნეობრივ ხალხზე ვამბობ... თუმცა აქვე ვამბობ, რომ ერთია ვინ შეეწევა ადამიანს და მეორეა საბოლოოდ რას აკეთებს - თუ ვამბობთ, რომ უცოდველობა მოეთხოვება ქრისტიანს, უნდა ვაღიაროთ, რომ ხდება თავისუფალი ნებისა და ღვთის შეწევნის სინერგია...

აქედან გამომდინარე ნამდვილად ვაღიარებ რომ გამოთქმა: "ჩვენ ცოდვილები ვართ" - ეხება ან წარსულ ცოდვებს, ან წარმოითქმება თავმდაბლობის გამო, სხვა ვარიანტის არ მჯერა... რადგანაც ქრისტიანს ცოდვილი აღარ ჰქვია, წერია კიდეც რომაელთა 5 თავში: "ქრისტე ჩვენი გულისთვის მოკვდა, როცა ჯერ კიდევ ცოდვილნი ვიყავით. "-ო... და მის წინა წინადადებაში: "მართლაც, ძნელად თუ ვინმე მოკვდება უკეთურისთვის, მართალისთვის კიდევ შეიძლება მოკვდეს ვინმე"(ეს ციტატა აღებულია არამეული ფეშიტიდან)...

საბოლოოდ კი ამ თავში წერია: "ვინაიდან, როგორც ერთი კაცის ურჩობით მრავალი გახდა ცოდვილი, ისე ერთი კაცის მორჩილებით მრავალნი გახდებიან მართალნი."

აქედან გამომდიარე შეუძლებელია "ჩვენ ცოდვილები ვართ" იყოს ეხლანდელ მდგომარეობის აღმნიშვნელი რამ...

რაც შეეხება ადამის ცოდვას, ვაღიარებ, რომ ადამი გახდა მოკვდავი ცოდვის გამო, მაგრამ არ შეიძლება დაცემული ბუნება გადაეცეს მემკვიდრეობით... ანუ ადამის ცოდვის გამო ვართ მოკვდავები, მაგრამ ადამის ცოდვის გამო არ ვცოდავთ, ვცოდავთ ჩვენი ნების გამო...



12. ვინაიდან როგორც ერთი კაცის მიერ შემოვიდა ცოდვა ამ ქვეყნად, ცოდვის მიერ კი - სიკვდილი, ისე სიკვდილიც გადავიდა ყველა კაცში, რადგანაც ყველამ სცოდა.

13. რადგან ცოდვა რჯულამდეც იყო ქვეყნად, მაგრამ თუ რჯული არ არის, ცოდვა არ შეირაცხება.

14. თუმცა ადამიდან მოსემდე სიკვდილი სუფევდა მათზეც, რომელთაც ადამივით არ შეუცოდავთ, ვინც არის მომავლის ხატი.


ადამი იყო პირველი ვინც შესცოდა ნუმერაციულად მხოლოდ და მხოლოდ. სიკვდილი გადმოგვედო ადამისგან, ამიტომაც წერია რომ "სიკვდილი სუფევდა ადამიდან მოსემდე მათზეც"-ო და არა "ცოდვა სუფევდა მათზე"-ო... ძველ აღთქმაშიც იყვნენ მართალნი, თუნდაც მოსე, ენოქი, ელია, იესუ ნავეს ძე და სხვა წინასწარმეტყველები... არ უნდა ვივარაუდოთ, რომ წინასწარმეტყველნი რჯულს არღვევდნენ... ისე მართლებში არ ვგულისხმობ სოლომონს, დავითსაც არ ვიგულისხმებდი თავისი ცოდვების გამო და მრავალცოლიანობის გამო, მაგრამ თავს შევიკავებ...

ასევე ვაღიარებ, რომ ნათლობა თუნდაც ხდებოდეს ადამის ცოდვის მისატევებლად, მოუნათლავი ბავშვის არცხონებაზე საუბარი ზედმეტია, რადგან არ არის განსხვავება მუსლიმანისა და მართლმადიდებლის ჩვილ ბავშვებს შორის, არც ერთი არაა აზრზე ცხოვრების, ღმერთის და ა.შ. თუმცა ამით არ ვუარყოფ ჩვილთა ნათლობას... უბრალოდ ჩემთვის, რადგან რწმენის ნაკლებობა მაქვს, "მეორედ დაბადება" ფილოსოფიურად გაიგება, როცა ახალი ადამიანი ხდება, გასხივოსნებული, შეიმეცნებ ჭეშარიტებას, როცა იცვლები ადამიანი... ჩემთვის ეს ასოცირდება ამასთან: "თუ მას შემდეგ რაც ჭეშმარიტება შევიმეცნეთ, მაინც ვცოდავთ, აღარ რჩება გამოსასყიდის მადლი..." და ამასთანაც: "ჩვენი ძველი კაცი ჯვარს ეცვა" - ეს კი ჩვილთან ვერ მოხდება მხოლოდ ნათლობით...


იმედია აქვე არ განმიმზადებ ანათემას...

პატივისცემით,

ლაშა.

[Otherguy]

ისე, შეიძლება ვიკითხო - რატომ არის ავგუსტინე თეოლოგუმენი და პელაგი ერეტიკოსი? ავგუსტინეს პელაგიზე უფრო მეტი მწვალებლობა ჰქონდა...

[dzvelmartlmadidebeli]

Otherguy
ვფიქრობ უკვე სადავო არაფერია. უბრალოდ ერთ ადგილს ვტკეპნით. შენი პოზიცია და რწმენა გასაგებია, მაგრამ მართლმადიდებლურ მიდგომას ნების თავისუფლებისა და ადამიანის სულის ცხოვნების საქმეში, ღმრთის მადლის თანამონაწილეობის სწავლებას რატომ უარყოფ? ხოლო თუ არ უარყოფ, პელაგიანიზმი რაღა საჭიროა? მან რა, უკეთ გამოთქვა ადამიანის სულის ცხოვნების დოგმატი?

მიუხედავად ამისა, მინდოდა შენს მიერ გამოთქმულ ერთ-ორ საკითხზე გამომეთქვა ჩემი აზრი.

ვთვლი, რომ არაფერი შეუძლებელი არ დაუვალებია ღმერთს, რასაც ითხოვს მცნებებში, ყველა ასრულებადია...

ასე ასწავლის მართლმადიდებლობაც. ღმერთი არა თუ სათნოებებს და მცნებებს, განსაცდელსაც კი იმდენზე მეტს არ მოუვლენს ადამიანს, რამდენის ატანაც მას არ შეუძლია.

ამიტომ რადგანაც წერია "ძველი კაცი ჯვარს ეცვა", "მოვუკვდით ცოდვას", "ღვთისგან შობილი არავინ სცოდავს, ვინც ეშმაკისგანაა ის სცოდავს" და "თუ მას შემდეგ რაც ჭეშმარიტება შევიმეცნეთ მაინც ვცოდავთ, აღარ რჩება გამოსასყიდის მადლი" და უამრავი ამგვარი ფრაზა, ვაღიარებ რომ ქრისტიანი უნდა იყოს უცოდველი საქმეებით მაინც...

კარგი იქნებოდა კონკრეტული ადგილები მიგეთითებინა წერილიდან. თუ არ ვცდები პავლეს ეპისტოლეებიდან არის რამდენიმე ფრაზა. ყველა მათგანი ეხება ქრისტეს გამომსყიდველ მსხვერპლს, იმას, რომ უფლის ჯვარცმით დამარცხდა სიკვდილი და სიცოცხლემ გაიმარჯვა. ამიერიდან "ძველ კაცზე" ცოდვა ვეღარ უფლობს, რადგან უფლის მადლით შესაძლებელია მისი დამარცხება (რასაც უარყოფდნენ პელაგიუსი და მისი მოწაფე და ირწმუნებოდნენ, რომ ღმრთის მადლის გარეშე, საკუთარი ძალისხმევითაც შესაძლებელიაო ადამიანის ცხოვნება).

ამრიგად, იქ, სადაც ლაპარაკია "ძველ კაცზე", "წარსულ ცოდვებზე", "ცოდვისთვის მოკვდომაზე" და ა. შ. სწორედ ის ძველი მდგომარეობა იგულისხმება, რომელშიაც ქრისტეს მოსვლამდე იმყოფებოდა კაცობრიობა.

მოკლედ, შენს მიერ დამოწმებული ადგილები ქრისტოლოგიური, უფრო ზუსტად, სოტერიოლოგიური კუთხით უნდა განვიხილოთ და არა იმ მიმართებით, რომ აქ თითქოსდა იგულისხმებოდეს ნათლობის შემდგომი უცოდველი მდგომარეობა.

ამას თვით წმიდა წერილი და მართლმადიდებლური ეკლესიის მთელი ცხოვრება მოწმობს და ეს უმძლავრესი მოწმობა უფლის მიერ სინანულის საიდუმლოს დაფუძნებაშია. იქ სადაც უცოდველობაა, ცხადია, სინანული საჭირო არ არის. არადა მთელი წმიდა წერილი არის მოწოდება სიყვარულისა და სინანულისკენ.

ავიღოთ, მაგალითად, აპოკალიფსისი, რომლის პირველ თავებში უფალი აფრთხილებს ასიის შვიდ ეკლესიას. უეჭველია, რომ ეს მიმართვები, თავისი სულიერ-ზნეობრივი შინაარსით, ძირითადად განეკუთვნება მთელს ეკლესიას დედამიწაზე მისი არსებობის მთელს პერიოდში, წინასწარმეტყველურად კი - ბოლო ჟამისას. წმიდა მამები და ეგზეგეტები განმარტავენ, რომ ეკლესიისთვის მიცემული ამქვეყნიური დრო უნდა დავყოთ შვიდ ნაწილად, რომელსაც აპოკალიფსისი "ასიის შვიდ ეკლესიას" უწოდებს, თუმცა, სავარაუდოდ ასიის ეკლესიათა სახელწოდებები და დახასიათებანი მიესადაგება ტიპიურ, ეკლესიურ მდგომარეობას ან მის გამოვლინებებს ამა თუ იმ ეპოქაში.

და რისკენ მოუწოდებს უფალი ასიის ეკლესიებს? განა სინანულისკენ არა? მაშ, თუკი, როგორც შენ ფიქრობ, ქრისტეანი ნათლობის შემდეგ შეუძლებელია სცოდავდეს და რაც წერილში "ძველ კაცზე" დაწერილა, მხოლოდ ნათლობამდელ მდგომარეობას გულისხმობს, როგორ უნდა გავიგოთ წმ. იოანე ღვთისმეტყველის წინასწარმეტყველება იმის შესახებ, რომ იქნება მთელი პერიოდები ეკლესიის ცხოვრებაში, როდესაც არა თუ ცალკეული ადამიანები, თვით ეკლესიებიც კი გადაუხვევენ თავდაპირველ გზას უბიწოებისა და სინანულისკენ მოუწოდებს მათ?

ღმრთის სიტყვა მოწმობს, რომ ადამიანებს შეუძლიათ შეეწინააღმდეგონ ღმრთის მადლს (ანუ საკუთარი ნებით არ დაემორჩილონ მას) და ჯიუტადაც შეეწინააღმდეგონ მას ადამიანზე ღმრთის კეთილი ზემოქმედების ყოველგვარი ხერხის მიუხედავად. "დღენიადაგ ხელს ვიშვერ მოჯანყე ხალხისაკენ, რომელიც უკეთური გზით დადის, თავისი ზრახვების კვალზე" (ეს. 65:2). და ამგვარი მაგალითი საკმაოდ ბევრია (იხ. მაგალითად, საქმე 7:51; იერემია 7:13; იგავთა 1:24 და სხვ.). საერთოდ, წმიდა წერილის წიგნებში, როგორც ეს ყველამ იცის, მოთავსებულია უამრავი შეგონება, აღთქმა და მუქარა იმისთვის, რათა სათნოებათა ქმნისკენ აღძრას ადამიანი. რაც ადამიანის ცოდვისა და ვნებისკენ ბუნებრივ მიდრეკილებაზე მეტყველებს, რასაც სინანულით მოქცევა და ღმრთის მადლით, ძლევა სჭირდება.

მეტიც, ცნობილია, რომ უფლის რჩეულ მოწაფეთაგან ზოგიერთი მწვალებლობაშიც კი შთავარდა, მაგალითად, სამოცდაათთაგან: ნიკოლოზი, დიმასი, ფიგელი და ერმოგენე. ერთ ერთი მათგანი წარმართთა მოგვიც კი გახდა. ხოლო თორმეტი მოციქულიდან, მართალია, სულთმოფენობის შემდეგ არავინ გადაცდენილა ჭეშმარიტებას, მაგრამ ამის შესაძლებლობას საკუთარ თავში ისინი არ უარყოფნდნენ; პირიქით, ისინი ამბობდენ: "თუ ვამბობთ, მას ვეზიარებითო და ბნელში კი დავდივართ, ვცრუობთ და არ ვიქცევით ჭეშმარიტების თანახმად" (1 იოანე 1:6).

ვაღიარებ რომ ქრისტიანი უნდა იყოს უცოდველი საქმეებით მაინც... ხდება თუ არა ეს ღვთის დახმარებით(მადლით) - ამის დამტკიცება ხელაღებით შეუძლებელია, რადგან ცხადია წერია "ღვთისგან შობილი ძე იცავს და ცოდვა არ ეკარება"-ო, მაგრამ ჩვენ მოწმენი ვართ უამრავი ურწმუნო/არაქრისტიანი ადამიანის, რომელნიც სამაგალითო ზნეობით ცხოვრობდნენ

აქ შენ საკუთარ თავს წეინააღმდეგები , რადგან ჯერ წერ, რომ შესაძლოა ქრისტეანი უცოდველად ცხოვრობდეს, მაგრამ "ხდება თუ არა ეს ღვთის დახმარებით(მადლით) - ამის დამტკიცება ხელაღებით შეუძლებელია", შემდეგ კი მოგყავს ფრაზა, რომელიც აცამტვერებს ამ შეხედულებას: "ღვთისგან შობილი ძე იცავს და ცოდვა არ ეკარება". ანუ პირდაპირ ითქვა, რომ უბიწოება და სიწმინდე ღმრთის გარეშე, საკუთარი ძალისხმევით არ მიიღწევა.

გარდა ამისა, მინდა ყურადღება მივაპყრო ფრაზას:

ვაღიარებ რომ ქრისტიანი უნდა იყოს უცოდველი საქმეებით მაინც... ხდება თუ არა ეს ღვთის დახმარებით(მადლით) - ამის დამტკიცება ხელაღებით შეუძლებელია

როგორ არის შესაძლებელი ვამტკიცოთ, რომ ადამიანის სწრაფვას სულის ცხოვნებისკენ ღმერთი არ შეეწეოდეს? მაშ, რისთვის ეცვა ჯვარს? რად მოუვლინა ქვეყნიერებას სულიწმიდა? რაში მდგომარეობს სულიწმიდის ფუნქცია ეკლესიაში თუ არა იმაში, რომ შეეწეოდეს ყოველ ქრისტეანს სიკეთის ქმნასა და მცნებათა აღსრულებაში?! მოჰფენდეს მადლს საეკლესიო საიდუმლოებებს და აღასრულებდეს მრავალ სასწაულთ მორწმუნეთა მიერ!

სასწაული, კიდევ ერთი ნიშანია იმისა, რომ ადამიანის უბიწო და კეთილ ცხოვრებას მადლი შეეწევა, რადგან იმის მტკიცებას ხომ არ დაიწყებს ვინმე, კაცს საკუთარი ძალისხმევით შეეძლოს მიცვალებულის გაცოცხლება, მკელობელთა (კოჭლთა), ბრმათა და ათასგვარ სნეულთა და ეშმაკეულთა განკურნება? და თუკი ქრისტეანები ამას იქმოდნენ, განა ეს ცხადი ნიშანი არ არის მათში მოქმედი სულიწმიდის მადლისა? და თუ ასეა, რატომ ვამბობთ, რომ არ ვიცით სულის ცხოვნების საქმეში ღმერთი შეგვეწევა თუ არა?

ღმრთის შეწევნა, შენი რწმენით, ჯვარცმით დამთავრდა და იმ დღიდან ადამიანი საკუთარი ნების ანაბარა დარჩა... მაშინ, როგორ ძალუძს ღმრთისგან მიტოვებულ ამგვარ ადამიანს (ეს უკვე არის საშინელი სასჯელი ყოველი კაცისთვის), გაუმკლავდეს ეშმაკს? მადლი თუ არა, რა იცავს ადამიანს დემონთა მძლავრებისგან?

ცნობილი ღვთისმეტყველი, არქიეპისკოპოსი ბასილ კრივოშეინი სამართლიანად ამბობს, "ანგელოზები, ცხადია, ამ ბრძოლაში შეგვეწევიან და გვიცავენ, მაგრამ ისინი როდი აღუდგებიან წინ სატანას, არამედ თვით ქრისტე და მადლი სულიწმიდისა, რომელიც თავისი მყოფობით ანადგურებს დემონურ საცთურებს და ანათლებს ჩვენს სულებს სატანური უკუნისგან. ასე, მაგალითად, წმ. კირილე იერუსალიმელმა თავისი "კატეხიზმოს" ერთ ერთ თავში, იმის შემდეგ რაც გვესაუბრება იმ უკუნ სიბნელეზე, რომელიც დემონებს შემოაქვთ ჩვენს გონებაში, დაუყოვნებლივ ლაპარაკობს სულიწმიდაზე, რომელიც ამ ბრძოლაში ერევა, განგვანათლებს და კეთილსურნელებით აღგვავსებს (Кирилл Иерусалимский. "Огласительное Слово", 16. 16. P. G. 33. 940).

და ეს სრული ჭეშმარიტებაა! პელაგიუსი და მისი მოწაფე ისე გაერთნენ ადამიანების ცოდვებითა და მათი ძლევის ადამიანური შესაძლებლობებით, რომ ეშმაკის არსებობა მიავიწყდათ...

ასკეტი მამები კი გვასწავლიან, რომ დემონები მრავალ ხერხს მიმართავენ, რათა დაგვაბრკოლონ ჩვენს ლოცვებში. ლოცვის დროს შთაგვაგონებენ სხვადასხვა აზრებს, მოგვაგონებენ მრავალფეროვან საგნებს, ვნებებს, ხორციელ გრძნობებს და ა. შ. რათა შეასუსტონ ჩვენი გონება და შეუძლებელი გახადონ გულდასმითი ლოცვა.

მეუდაბნოვე მამათა ციტირება ამ მხრივ ძალიან შორს წაგვიყვანს, მაგრამ მათი თხზულებებიდან ცხადი ხდება, - ვერავინ ვერ გადაურჩება დემონთა უსასტიკეს შემოტევას ღმრთის მადლი თუ არ დაიცავს!...

ვერც ერთი ადამიანი, საკუთარი ძალისხმევით ვერ გაუმკლავდება დემონურ ხიბლს თუ მადლი არ შეეწია!...

მეტიც, ის მამები, რომლებსაც მკაცრი, დაყუდებული ცხოვრება აურჩევიათ, ხშირად ყოფილან დემონთა თავდასხმის ობიექტები და ზოგჯერ ცთუნებულან... ამ მხრივაც შემეძლო მრავალი მაგალითის მოხმობა, მაგრამ ვფიქრობ ამჯერად ეს ზედმეტია...

მე არავის შევედავები რწმენის საკითხში... როგორც გინდა ისე გწამდეს, მე მხოლოდ მაშინ ვდავობ, როცა აქეთ მედავებიან ჩემი სარწმუნოების სისწორეში... საღვთისმეტყველო დისპუტში კი ჩემს სარწმუნოებრივ პოზიციას ვაფიქსირებ მხოლოდ...

ამდენად, ლაშა, ანათემაზე შენს გადაცემას არ ვაპირებ... ღმერთმა გიშველოს და მისი მადლით კვლავ დაგაბრუნოს ჭეშმარიტი რელიგიისკენ.


და ბოლოს, რაც შეეხება ავგუსტინეს. შენ იკითხე:

რატომ არის ავგუსტინე თეოლოგუმენი და პელაგი ერეტიკოსი? ავგუსტინეს პელაგიზე უფრო მეტი მწვალებლობა ჰქონდა...

ეს საკმაოდ ვრცელი თემაა და ალბათ დამეთანხმები, ახლა ამაზე მსჯელობა შორს წაგვიყვანს. ავგუსტინე, სხვებისგან განსხვავებით, მაინც მართლმადიდებელი ეკლესიის ერთგული დარჩა...

მომიტევე თუ დეტალურად არ განვიხილე ყველა შეკითხვა. ვფიქრობ, შენს მიერ დაყენებულ საკითხს, ზოგადად მაინც ვუპასუხე... მიიღებ თუ არა, ეგ შენი საქმეა.

პატივისცემით: ძველმართლმადიდებელი.

[Atm@n]

პელაგიანიზმი რას ნიშნავს? მე ძალიან მომწონს პელაგეა. ალბათ მის მიმდევართა მოძრაობაა ხო?

[A.V.M]

პელაგიანიზმი რას ნიშნავს? მე ძალიან მომწონს პელაგეა. ალბათ მის მიმდევართა მოძრაობაა ხო?

არ იცი რომ მაგის მიმდევართა მოძრაობა არ იქნება?

ესაა ერთ-ერთი გაუკუღმართებული მწვალებლობა. და საკმაოდ ძველიც...