ისტორიული კავშირი სხვა ქვეყნებთან პარამეტრები

[marine]

ფორუმელებო, მინდა თქვენი დახმარებით ყველანაირი მასალას მოვუყარო თავი ამ თემაში, თუ როგორი ისტორიული ურთიერთობა ჰქონდა და აქვს საქართველოსა და ქართველებს სხვა ქვეყნებთან.


ამჯერად მოგაწვდით ჩვენი პატრიარქის, ილია II-ის სიტყვას, რომელიც მან წარმოთქვა ინდოეთში ვიზიტის დროს:

„ინდოელი და ქართველი ერების ურთიერთობა ძალიან ნათლად და მხატვრულად აისახა ჩვენს მწერლობაში. ქართველები მწერლები და პოლიტიკური მოღვაწენი შესანიშნავად იცნობდნენ ინდოეთის ფილოსოფიასა და პოეზიას.

„სიბძნე ბალავარისა“, რომლის ორიგინალი მხოლოდ ქართულ ენაზე მოიპოვება, ასახავს ინდოეთის მეფის აბენესისა (აბენირი) და მისი შვილის იოდასაფის ქრისტიანობაზე მოქცევის ისტორიას.

ეს ნაწარმოები XI ს-ში ქართველი ბერის ექვთიმე მთაწმინდელის მიერ ითარგმნა ქართულიდან ბერძნულად.

ამას გარდა, ისეთ ქართულ კლასიკურ ნაწარმოებებში, როგორიცაა „ვეფხისტყაოსანი“, „ამირანდარეჯანიანი“, „თამარიანი“, არა ერთი საინტერესო ცნობაა ინდოეთის შესახებ.

თუ რა მჭიდრო პოლიტიკური და კულტურული კავშირი იყო საქართველოსა და ინდოეთს შორის, იქიდანაც ჩანს, რომ XVII ს-ში ქართველი ქალი ყოფილა ინდოეთის დედოფალი და იმდენად დიდი გავლენა ჰქონია თავის მეუღლე შაჰ დარუზე, რომ იგი გაუქრისტიანებია. ასე, რომ ჩვენი ერების ურთიერთობას მრავალსაუკუნოვანი და დიდი ისტორია აქვს.“


ვფიქრობ, ამ კონკრეტულ შემთხვევაში რაკი ინდოეთი ვახსენეთ, ეს საიტი დაგაინტერესებთ: http://www.india.iatp.ge/

[marine]

"ინდოელი მწერალი ბონკინჩონდრო ჩოტოპადხაი (1838-1894 წწ.) თავის რომანში "რაჯ-სინგხ" აღწერს იმპერატორ აურანგზების (1658-1707 წწ.) ცოლის უდიპურის ბიოგრაფიას. იგი, სამეგრელოდან ჯერ კიდევ პატარაობაში წამოყვანილი, უყიდია აურანგზების უფროს ძმას დარას. როდესაც ბავშვი გაიზარდა, დარას შეუყარდა ის, გაქრისტიანდა და ცოლადაც მოიყვანა. აურანგზებმა ძმას მამა-პაპისეული რელიგიის ღალატში დასდო ბრალი და ამ მოტივით მოკლა. შემდეგ თვითონ გახდა იმპერატორი და უდიპურიც ცოლად მოიყვანა"

/საქართველოს ისტორიის პალიტრა, "ქალები შუა საუკუნეების საქართველოში", გვ. 274/