წმინდა ნიკოლოზი და მისი სასწაულები პარამეტრები

[marine]

-----------------------------------

"1938 წლის ზაფხულში შინსახკომის თამანშრომელი დიმიტრი ეფიმოვი სამუშაოდ მიავლინეს ნოვოდერევენსკის რაიონში. სოფელში მისთვის შესაფერი ბინის მოძებნა რთული აღმოჩნდა - მასზე ადრე ჩამოსულებს აქ ყველა ადგილი უკვე დაეკავებინათ. ადგილობრივი ადმინისტრაციის მუშაკებმა ერთი მარტოხელა ქვრივის სახლში გადაწყვიტეს ოთახის დაქირავება. მაგრამ ქვრივმა განაცხადა, რომ ოთახს არავის დაუთმობდა, რადგან იგი წმიდა ნიკოლოზს ჰქონდა დაკავებული. მას ოთახის გაღება უბრძანეს და როცა შევიდნენ, იხილეს ნიკოლოზ სასწაულთმოქმედის უზარმაზარი, იატაკიდან თითქმის ჭერამდე აზიდული ხატი. იგი აიღეს და საბრალო ქალის თხოვნა-მუდარის მიუხედავად სარდაფში ჩაიტანეს. ბოლოს ქვრივმა თქვა, რომ უსარგებლოდ ირჯებოდნენ, რადგან წმიდა ნიკოლოზი მაინც არავის დაუთმობდა თავის ოთახს. მას სიცილი დააყარეს. დიმიტრიმ შეიტანა ოთახში ნივთები, ოთახი ჩაკეტა და სამუშაოდ წავიდა.

იდგა ივნისის უღრუბლო დღე. უეცრად გაისმა ჭექა-ქუხილი და გაიელვა. დიმიტი მივარდა ფანჯარასთან და დაინახა, რომ იწვოდა ქვრივის სახლი. სასწრაფოდ მიირბინა შემთხვევის ადგილზე და თვითმხილველთაგან გაიგო, რომ მცირე, მუჭისხელა ღრუბლიდან გამოვარდა მეხი, რომელიც სწორედ მის მიერ დაქირავებულ ოთახს დაეცა. ამგვარად, წმიდა ნიკოლოზმა არავინ დაუშვა თავისი ხატის სამყოფელში. სახლი დაიწვა, ხატი კი უვნებელად გადარჩა. ქვრივმა მიიღო დაზღვევის თანხა, ააშენა ახალი ქოხი და მადლობდა წმიდა ნიკოლოზს წყალობისა და ნუგეშისათვის."

[marine]

"ჩვენს ოჯახში ინახება წმ. ნიკოლოზის უძველესი ხატი, რომელსაც განსაკუთრებულად ეთაყვანებოდა ჩემი დიდი ბებია - დარია პავლეს ასული. რატომ? - ამაზე მოგვითხრობს ოჯახის გადმოცემა.

ერთხელაც ახალგაზრდობაში ჩემი დიდი ბებია გაემგზავრა ადრიელ წირვაზე ვიკსენსკის ივერიის დედათა მონასტერში. ის ცხოვრობდა მონასტრიდან 15 კილომეტრში, სოფელ ველეტმაში. გზა ტყეში გადიოდა.

სადღაც შუა გზაზე დარიას გზა გადაუღობა ბინძურმა კაცმა. რა უნდა ექნა მარტოხელა, დაუცველ ქალს? მან დაიწყო მხურვალე ლოცვა: "მამაო ნიკოლოზ, დამეხმარე!" მყისიერად ტყიდან გამოვიდა ჭაღარა, არც თუ მაღალი მოხუცი კვერთხით ხელში, რომელიც არამზადას მოუქნია, ქალს კი უთხრა: "ნურაფრის გეშინია, უფლის მხევალო".

შეხედა კაცმა მოხუცს, შეტორტმანდა, შემდგომ კი დარიას უთხრა: "ქალო, მადლობა უთხარი ღმერთს და შენს მფარველს, თორემ მე ვიცი..." და ის ტყეში თვალს მიეფარა, მოხუციც გაუჩინარდა, თითქოს არც იყო...

ასე სასწაულებრივად, ხილულად ეჩვენა წმიდა ნიკოლოზის წყალობა დარიას. ამ სასწაულის მოყოლისას ჩემი დიდი ბებია ყოველთვის ტიროდა და მხურვალედ ლოცულობდა წმ. მღვდელმთავრის ხატთან".

/მონა ღვთისა იოანე, კალინიგრადის მხარე/

[marine]

"მე ქმართან ერთად სოკოებს ვაგროვებდი, მაგრამ ტყიდან წვიმას გამოვექეცით. მანქანაში აღმოვაჩინეთ, რომ დავკარგეთ დოკუმენტები - მართვის მოწმობა და ტექ-პასპორტი, რომლებიც ტყეში ამოგვივარდა. ისინი დიდი ხანი ვეძებთ, მაგრამ ამაოდ.
ერთი კვირის შემდეგ ქმარს ვურჩიე, მუხლმოდრეკით ელოცა წმ. ნიკოლოზის მიმართ და ეთხოვა დახმარება. ქმარი დამთანხმდა, მაგრამ მკითხა: "და ლოცვის მერე როგორ მოვიქცეთ, ისევ ტყეში წავიდეთ?" მე ვუპასუხე: "როგორც ღმერთი გამოაჩენს".
ლოცვიდან ერთი წუთის მერე დაგვირეკეს და გვითხრეს, რომ იპოვეს ჩვენი საბუთები. ისინი დაგვიბრუნეს უანგაროდ სრულებით უვნებელი, მიუხედავად იმისა, რომ ერთი კვირა თავსხმა წვიმაში ეყარა მიწაზე".

/თამარ მაიაკოვა, ქ. ვლადიმირი/

[marine]

40 დაუჯდომელი წმ. ნიკოლოზს

"ერთხელ სკოლიდან დაბრუნებულს სახლში საჭმელი არაფერი დამხვდა. ჩვენი ოჯახი განსაცდელში იყო - არ გვქონდა არც ფული, არც პური (მამა იყო მღვდელი, რის გამოც მას არ აძლევდნენ პროდუქტების ბარათებს და არც სამსახურში აჰყავდათ სადმე). დედა წინდებს ქსოვდა და თან ოდნავ გასაგონად გალობდა: "ღვთისმშობელო ქალწულო, გიხაროდენ..." მამა ვიღაცასთან წავიდა კარტოფილის სათხოვნელად - მას 12 ცალი მისცეს. მე ვთქვი: - დედა, იქნებ მუშაობა დამეწყო რკინიგზაში? 16 წლიდან იყვანენ. იქნებ ასაკი მოვიმატო და მივიდე? - იყავი აქ, შვილო, რა მუშა გამოვა შენგან, როცა ჭიდან წყალს ძლივს იღებ, - მითხრა დედამ.

უცებ დედამ საქსოვი გადადო და ჩაფიქრებულმა თქვა:

აი, ამას კი ამბობენ, რომ ვინც წმ. ნიკოლოზს 40 დაუჯდომელს წაუკითხავს ყველაფერს მიიღებს ღვთისგან, რასაც სთხოვსო.

მაშ ახლავე დავიწყებ კითხვას, - გადაჭრით ვუთხარი მე. მაშინვე მივედი ხატების კუთხეში, დავიჩოქე და პირველად ცხოვრებაში დავიწყე წმ. ნიკოლოზის დაუჯდომლის კითხვა.

ვაგზის შენობაში განთავსებული იყო წიგნების მაღაზია და გაზეთების ჯიხური. მას განაგებდა ისააკ სკლარი. მისი შვილი იმავე სკოლის მეორე კლასში იყო, სადაც მე ვსწავლობდი.

სკოლა სადგურიდან დაახლოებით ნახევარ კილომეტრში მდებარეობდა. მე ყოველთვის მიწევა გავლა ამ მაღაზიის წინ და ინტერესი წიგნებისა და ჟურნალების მიმართ ყოველთვის მიბიძგებდა მისკენ, თუმცა უფულობის გამო ვერასდროს ვერაფერს ვყიდულობდი. ვიდექი ხოლმე 15 წუთი და ვიტრინებს ვათვალიერებდი. ასე ხდებოდა თითქმის ყოველ დღე.

და აი, მე თვალიერებისას უცებ მეკითხება მეპატრონე: - მიშა, გინდა ფული გამოიმუშავო? და არც კი დაუცადა ჩემს პასუხს, გამოვიდა და მიჩურჩულა, რომ დავალებული აქვს მოახდინოს მაღაზიის ინვენტარიზაცია და გასული წლის ანგარიშის ჩაბარება. - თუ ამას 5 დღეში გააკეთებ, მე შენ 30 მანეთს მოგცემ, - მითხრა მეპატრონემ.

ამ ამბის გაგებისას დედამ ჯვარი გამოსახა და ატირდა, მამამ კი მკითხა: - წმ. ნიკოლოზის რამდენი დაუჯდომელი წაიკითხე? - 38, დღეს იქნება 39. - აი, თავად ხედავ, როგორ ეხმარება წმ. მღვდელმთავარი. მის მიმართ ყოველთვის ილოცე, შვილო, - დასძინა მამამ. ცოტაოდენი შევჭამე და დავიწყე ლოცვა. დედ-მამაც ჩემს გვერდით ლოცულობდნენ, მუხლზე მდგომნი.

სკოლაში გაცილებისას დილით დედამ მითხრა: - მე სადგურში დაგელოდები, თუ დაგაგვიანდა ღამის 1-2 საათამდეც კი.

5 დღის შემდეგ მე ავიღე ცხოვრებაში პირველი ხელფასი - 30 მანეთი, რომელიც ესოდენ აუცილებელი იყო განსაცდელში მყოფი ჩვენი ოჯახისთვის.

***

დიდ დასვენებაზე ყველა მოსწავლე იღებდა უფასო საუზმეს რკინიგზის პროფკავშირების ხარჯზე. კლასში შემოჰქონდათ ემალის ქვაბით საჭმელი, 300 გრამი პური, ყველთან ან ძეხვთან ერთად. ჩემი მშობლები არ იყვნენ რკინიგზელები და ამიტომ მე საუზმე არ მერგებოდა. ამდენად შესვენებისას გამოვდიოდი ნახევრად ბნელ დერეფანში, სადაც ვჭამდი პურის ნაჭერს, რომელსაც სახლიდან მატანდნენ, თუმცა დედა ყოვლეთივს ვერ მატანდა პურს, დილით კი არასდროს ვჭამდი.

ერთხელ გაკვეთილების ბოლოს მამასახლისმა მითხრა: - ხვალ არ წახვიდე დასვენებაზე, მე შენ სიაში შეგიყანე და ჩვენთან ერთად ისაუზმებ. მე კი დაბნეულად ვკითხე: - ამის გამო ხომ არ დაგსჯიან? - არა, რას ამბობ, - მიპასუხა მან.

იმ დღიდან მეც ვიღებდი უფასო საუზმეს. და რაოდენ მნიშვნელოვანი იყო ის საჭმელი ჩემთვის. დედ-მამამ დიდად გაიხარეს ამით.

8 კლასის დასრულების შემდეგ 14 წლისამ მე მუშაობა დავიწყე".

/დეკანოზი მიქაელის (ტრუხანოვი) მოგონებიდან/

[marine]

"ჩემს 7 თვის შვილს დიდ ხანს ჰქონდა მაღალი სიცხე. მე ძალიან განვიცდიდი. დავიწყე ცრემლებით ლოცვა წმ. ნიკოლოზის მიმართ. მას ვთხოვე, ხვალამდე სიცხე გამქრალიყო, რის შემდეგაც მის სასწაულს საჯაროდ განვადიდებდი; და ყველაფერი სწორედ ასე მოხდა.

ცოტა ხნით ადრე კი წმ. ნიკოლოზი ჯვრისწერის ბეჭდის პოვნაში დამეხმარა. მოულოდნელად აღმოვაჩინე, რომ თითზე ბეჭედი აღარ მეკეთა. ძალიან განვიცადე - ჯვრისწერა ხომ ცხოვრებაში ერთხელ ხდება. მე და ჩემი ქმარი ბეჭედს დიდხანს ვეძებდით, სადაც კი შეიძლებოდა. მე უკვე გამიქრა კიდეც იმედი, რომ მას ვიპოვიდი. ხოდა მხოლოდ წმ. ნიკოლოზისადმი ლოცვის იმედიღა დამრჩა, და ჰოი, საოცრებავ - იმავე საღამოს ვიპოვე ბეჭედი წინდაში, რომელიც თავად გავრეცხე.

ყველას გირჩევთ, ილოცოთ წმ. ნიკოლოზის მიმართ, ის ყველას ყველაფერში ეხმარება!"

/მხევალი ღვთისა სვეტლანა/

[marine]

"წმიდა ნიკოლოზი სიყრმეშივე ღრმად განისწავლა საღმრთო წერილში. პართიის ეპისკოპოსმა ღვთისმოშიში ყმაწვილი მედავითნედ დაადგინა, შემდეგ კი მღვდლად აკურთხა.
წმიდა ნიკოლოზის ცხოვრება მრავალი სასწაულით აღინიშნა. სარწმუნოებისათვის მან დევნა და პატიმრობაც დაითმინა".


"წმიდა ნიკოლოზი ღრმად მოხუცებული მიებარა უფალს. ადგილობრვი საკათედრო ტაძარში დიდხანს უხრწნელად იყო დაცული მისი წმიდა ნაწილები".

[marine]

"ერთხელ მივდივარ ცენტრალურ ბაზარში. იყო ზაფხული, ცხელოდა. საღამოვდებოდა. უამრავ ხალხში ჩანთებით მივკვლევდი გზას - უამრავი ხილი ვიყიდე დედასთან საავადმყოფოში მისატანად. მანქანასთან მამაჩემი და ბავშვები მელოდნენ.

უცებ დავინახე - ჩემსკენ ბაბუა მოდის, რაღაცით ჩემს ბაბუასაც გავდა, ოდნავ მაღალი და უფრო გრძელი თმით, წვერით კი - უფრო ფართო. მან გამიღიმა და თქვა: - რამდენი რამ აუკიდიაო. მე კი ვუპასუხე: - დედა მყავს საავადმყოფოში. უცებ მომინდა, რამეზე დამეპატიჟა იგი.

- მიირთვიით, კეთილო კაცო, - ვუთხარი. მან უარი არ მითხრა, ტომარა გამომიწოდა, გამოართვა ხილი, სანაცვლოდ კი ფუთა მომაწოდა - წიგნს გადა. ვყოყმანობდი, ამეღო თუ არა, მან კი მითხრა: - აიღე, შენ უფრო გჭირდებაო.

გამოვართვი - ყოვლაწმიდა ღვთისმშობლის ძველებური ხატი აღმოჩნდა. სპილენძის პერანგით. ხავერდში იდო, უკვე გახუნებული ჩანდა, რომ ძალიან ძველი იყო - "გამოჯანმრთელდება დედაშენი, მამაც ირბენს", - მითხრა კიდევ, სხვაც ბევრი რამ მითხრა, ჭკვიანურად დამარიგა. ვკითხე: - რა გქვიათ? ვიფიქრე, ეკლესიაში სანთელს დავუნთებ, საჯანმრთელოში მოვიხსენიებ-მეთქი. მან კი მითხრა: - მე არ მეძახიან, თავად მოვდივარო. გაიცინა და ისეთი სითბო ჩამეღვარა გულში...

მე მაინც გადავწყვიტე, მისთვის გადამეხადა, მაგრამ ფული სანამ ამოვიღე - ის გაქრა. ხელი დავავლე ჩანთებს, დავუწყე ძებნა, ხალხი გამოვკითხე - კვალს ვერ მივაგენი.

შემდგომ დედამ მითხრა, რომ ეს ალბათ თავად წმ. ნიკოლოზ სასწაულთმოქმედი იყო.

იმ დღეს სახლში რომ დავბრუნდით ლიფტი არ მუშაობდა. შევწუხდი - როგორ ავიდოდა მამა მე-8 სართულზე, მაგრამ მან დაუბრკოლებლად აირა ყველა სართული. საბოლოოდ კი 90 წლამდე იცხოვრა.

ის ხატი კი დღემდე ჩვენთანაა, ოჯახში, მზეზე ოქროსავით ბრწყინავს. ერთხელ ქურდები შემოვიდნენ, ყველაფერი ძვირფასი გაიტანეს, ხატს კი არ შეეხნენ.

აი, ასე ვცხოვრობთ - დიდი ქონება არ დაგვიგროვებია, მაგრამ მშვიდობამ და სიყვარულმა კი დაისადგურეს ოჯახში.

ძლიერი აღმოჩნდა ხუცესის ლოცვა, მისი რჩევები გამომადგა. მჯერა, მნიშვნელოვან მომენტში გამოგვიგზავნა უფალმა წმ. ნიკოლოზ სასწაულთმოქმედი."

[marine]

"ერთხელ ჩვენ გადავწყვიტეთ, რომ სოფელში ჩვენს მძახლებს შევხვედროდით. როცა დავაპირეთ გამგზავრება, მე ჩემი ვაჟის გამო შფოთმა შემიპყრო. ადგილს ვერ ვპოულობდი. მთელი დილა და მატარებელში მგზავრობის 8 საათი რატომღაც სწორედ წმ. ნიკოლოზს ვევედრებოდი ჩემი შვილის გადარჩენას.

როდესაც მძახლებთან ჩავედით, მიამბეს, რომ ჩემი შვილი ძლივს გადარჩა დახრჩობისგან. მისი ნავი გადაბრუნდა და ის გადაარჩინა კაცმა, ვინც თურმე საერთოდ არ აპირებდა მდინარეზე წასვლას. მაგრამ მოულოდნელად, თითქოს ვიღაცამ დაავალაო, გადაწყვიტა მდინარეზე წასვლა.

ყოველ დღე ვმადლობ წმ. ნიკოლოზს ამისთვის!"

/ირინა დეტკოვა/

[marine]

"ჩემი ბებია, დედა და მეც, როგორც კი დავიწყე ლაპარაკი, მასწავლეს და ყოველთვის ვლოცულობდით წმიდა მღვდელმთავარისადმი.

სამი წლისას დამეწყო ებანლუობა და ვერავინ გაიგო ამის მიზეზი. მე სკოლაშიც კი არ მიმიღეს ამის გამო. დედა სად არ მატარებდა - საუკეთესო ექიმებთან მომატარა, მაგრამ ამ შემთხვევაში მედიცინა უძლური იყო.

ერთხელ დედა ორცხობილას აცხობდა. უცებ გაიღო კარი და ზღურბლზე ბაბუა გამოჩნდა. დედას შეეშინდა და ჰკითხა: - როგორ გამოიარეთ ჩვენი ეზო? იქ ხომ ავი ძაღლია? ჩვენი ძაღლის გვერდის ავლას ვერავინ ახერხებდა. მოხუცმა კი უპასუხა: - მე ძაღლები არ მერჩიან.

დედამ რატომღაც უამბო ჩემი ენაბლუობის შესახებ. მოხუცი თანაგრძნობით განეწყო და მას ასეთი რჩევა მისცა: - რამე გამოაცხე, წაიღე ეკლესიაში, მიეცი პირველ შემხვედრ მღვდელს და სთხოვე, ილოცოს ბავშვისთვის. თქვა თუ არა ეს, ისევე ჩუმად წავიდა, როგორც გამოჩნდა და არც ამ დროს გაგვიგია ძაღლის ხმა.

დედამ ყველაფერი ისე გააკეთა, როგორც უთხრა ბაბუამ და იმ დღიდან ყოველდღიურად მისწორდებოდა მეტყველება. სექტემბრისთვის უკვე შევძელი სკოლაში წასვლა. ვინც მისმენდა ვერაფრით იჯერებდა, რომ ოდესღაც ასე საშინლად მებმოდა ენა. მთელი ცხოვრება ვმადლობ დიდ მღვდელმთავარ ნიკოლოზს ამ დახმარებისთვის და შვილებსაც ვასწავლე მისდამ ლოცვა. წმიდანი მათაც ეხმარება"

[marine]

"ერთხელ ჩემი ქალიშვილი მეგობართან ერთად იალტაში გაემგზავრა დასასვენებლდ. უფასო ბილეთით უკრაინამდე მივიდნენ, მაგრამ იქ რუსული უფასო ბილეთით აღარ გადაუშვეს, გოგონებს კი ფული გაანგარიშებით ჰქონდათ და არ იცოდნენ, რა ექნათ. უცებ მათთან მივიდა ოჯახური წყვილი და იალტამდე წაყვანა შესთავაზეს. მართლაც, წაიყვანეს და იქაც ზრუნადნენ გოგოებზე.

ერთხელ, დასვენებისას ჩემმა შვილმა ჰკითხა ამ კეთილ ადამიანებს, თუ რატომ მოიქცნენ ასე, მათ კი უპასუხეს: - ჩვენ შეიძლება არ შეგვენიშნეთ სადგურზე, მაგრამ ვიღაც მოხუცმა გვთხოვა, გვეზრუნა თქვენზეო.

აი ასე: მე ხომ ჩემი შვილის გამგზავრებისას მხურვალედ ვილოცე წმიდა ნიკოლოზის მიმართ და წმიდანმაც იზრუნა გოგონებზე რთული მდგომარეობის დროს"

/ირინა ნიკენკო, ქ. უფა/

[marine]

"ოლეგ კოვალკოვის ცხოვრებაში წმ. ნიკოლოზის მეოხებით ბევრი სასაწაული მოხდა, მაგრამ ყველაზე დასამახსოვრებელი იყო მისი ნაცნობის განკურნება ონკოლოგიური ავადმყოფობისაგან.

ახალგაზრდა ქალს აღმოაჩნდა ავთვისებიანი სიმსივნე, კიბოს უჯრედები ძალიან სწრაფად პროგრესირებდნენ. ექიმები აძალებდნენ სასწრაფო ოპერაციას. ანალიზები გადაამოწმეს რამდენიმე კლინიკაში - დიაგნოზი ყველგან დადასტურდა: - "პროგრესირებადი კიბო".

მაშინ ოლეგმა მისცა ქალაქ ზარიდან ჩამობრძანებული წმიდანის საფლავიდან აღებული მირონი და ურჩია ეცხო შუბლსა და მტკივან ადგილზე.

რამდენიმე კვირის შემდგომ ქალმა გადაწყვიტა, წვეთებად დაელია წმინდა მირონი. დაახლოებით ერთი თვის შემდეგ მან წინა საოპერაციოდ გაიკეთა ანალიზები. შედგმა ექიმები გააოგნა - კიბოს უჯრედებს ზრდა შეწყეტილი ჰქონდა და მათი რაოდენობა საგრძნობლად იყო შემცირებული. ამჟამად ქალი სრულებით ჯანრმთელია - მის ორგანოში კიბოს უჯრედები აღარაა"

[marine]

"ეს მოხდა მაისში. დედაჩემი სახლში ეკლესიიდან ბრუნდებოდა. იდგა დიდ გზასთან რაიმე მანქანის მოლოდინში, მაგრამ არავინ უჩერებდა მოხუც ადამიანს. დიდი ხნის ლოდინისა და შიმშილის გამო დედაჩემს ფეხები ეკვეთებოდა და ამიტომ, დაინახა რა ჰორიზონტზე მორიგი მანქანა მან თვალცრემლიანმა წმ. ნიკოლოზს მიმართა - დახმარებოდა სახლში იღწევაში. მანქანამ გაუარა გვერდით, მაგრამ დაახლოებით 100 მეტრში გაჩერდა. იქიდან გადმოვიდა ქალი და დედას ხელი დაუქნია. გახარებული დედა მანქანისკენ გაიქცა, სადაც ადამიანთა შეშინებულ სახეებს წააწყდა - თავისუფალი ადგილი არ იყო.

- ბებია, შენ შემთხვევით ხომ არ დაგვწყევლე? იკითხა ქალმა - გულწრფელად გვითარი, რას ფიქრობდი, როცა დაგვინახე?

- მე მხოლოდ წმ. ნიკოლოზს მივმართე ლოცვით, რათა მას გაეჩერებინა თქვენი მანქანა. მადლობა თქვენ, რომ შემიბრალეთ და გააჩერეთ, - უთხრა დედამ.

- აი, სწორედ მან გააჩერა, - მიუგო ქალმა, როცა მანქანით გვერდზე გაგიარეთ იმ კუთხეში, სადაც ჰკიდია წმ. ნიკოლოზის ხატი, ძლიერი ხმა გავიგეთ და აი ამგვარად, სივიწროვეში, მანქანა მოულოდნელად გაჩერდა, მაგრამ მეგობრულად, დედაჩემმა სახლში მოაღწია"

/ვ. საკულევა, ქ. სამარა/

[marine]

"იდგა უმძიმესი 90-იანი წლების პერიოდი...

ხელფასი გაუკრვეელი დროით გადაიდო. შვილი მეორე კლასში იყო, სესხსაც ვერავისგან ვშოულობდით.

მოვედი სახლში და უძლურებისგან ავტირდი. დავიწყე წმ. ნიკოლოზისადმი ვედრება. ვტიროდი დიდხანს...

გადავწყვიტე, საღამოს წიგნი წამეკითხა. ერთ-ერთი ამოვირჩიე, გადავშალე - შიფ ფული დევს, თითქმის ჩემი ხელფასის ოდენობის (დიდი ხნის წინ გადამიდია და დამავიწყდა). ორი დღის შემდგომ კი მოულოდნელად ხელფასიც მომცეს"

[marine]

"დნეპროპეტროვსკში, საერთო საცხოვრებელში ცხოვრობდა შუა ხნის ქალი, სახელად ეკატერინე. ერთი კაცი, როემლიც ძლიერ იყო მიდრეკილი ალკოჰოლისკენ, არ ასვენებდა ამ ქალს, მიუხედავად ეკატერინეს წინააღმდეგობისა.

ერთხელ ღამით მან გადაწყვიტა, შეეღწია ქალის ოთახში. ეკატერინეს არავის დახმარების იმედი არ უნდა ჰქონოდა, რადგან მეზობლები, ამჯობინებდნენ, არ ჩარეულიყვნენ ასეთ დროს. კარი თითქმის ბეწვზე ეკიდა. გამწარებულ ეკატერინეს აღმოხდა: - ნიკოლოზ სასწაულთმოქმედო, შემეწიე! და დაიწყო კარებზე ჯვრი გამოსახვა. გავიდა რამდენიმე წუთი, ჩამოვარდა სიჩუმე...გაისმა მოძალადის ნაბიჯების ხმა, რის მერეც მან დაიწყო მეზობლებთან კაკუნი, მაგრამ არავინ გაუღო.

დილით კაცი მივიდა ეკატერინესთან და ჰკითხა: - ვინაა ის წვერიანი მოხუცი, ვინც ცხოვრობს შენთან ოთახში? როცა მე ვცდილობდი შემოღწევას, ის გამოვიდა შენი ოთახიდან და გამაგდო. მერე მეზობლებს მივაკითხე, მაგრამ არც იქ მომასვენა და ასე - დილამდე.

თავიდან ეკატერინემ ვერც კი დაიჯერა, როგორ შეიძლებოდა ასეთი რამ მომხდარიყო, შემდგომ კი გაიხსენა, რომ დახმარებისთვის მოუხმო წმ. ნიკოლოზს, მან კი ის განსაცდელში არ მიატოვა"

/ტატიანა, ქ. დნეპროპეტროვსკი/

[marine]

"ექვსი წლისა წავედი მდინარეზე საცურაოდ. ცურვა სასიამოვნო იყო, მაგრამ დავიწყე ჩაძირვა, ისე, რომ მთელი ჩემი მოკლე ცხოვრება - დაბადებიდან იმ დღემდე - კადრებივით დამიდგა თვალწინ... მე ყოველთვის მომწონდა წმ. ნიკოლოზ სასწაულთმოქმედი, ალბათ ამიტომ დავიწყე ყვირილი: - "მამაო ნიკოლოზ, დამეხმარე!" ამ დროს რაღაც ძალამ ამომაგდო წყლიდან. ვხედავ ზურგით შებრუნდა მოხუცი და მიდის. მივაღწიე ნაპირს და გადავწყვიტე მას დავწეოდი, მაგრამ ის თითქოს გაზავდა ჰაერში.

ვფიქრობ, ეს წმ. ნიკოლოზი იყო, რომელმაც სიკვდილისგან მიხსნა"

/იური ვლადიმიროვი/

[marine]

"გაზაფხულზე დავკარგე სამსახური, დავიწყე ახლის ძიება... პანდემიის დროს შანსები თითქმის არ მქონდა. ვაკანსიები ცოტა იყო და ყველა მხრიდან უარი მომდიოდა... ერთი-მეორის მიყოლებით, ბევრი...

თანდათან შემიპყრო სასოწარკვეთამ, არსაიდან სინათლე, მეუფლებოდა შიში, როგორ მეცხოვრა შემდგომ (ვცხოვრობ გერმანიაში).

დამ გამომიგზავნა ამბები, თუ როგორ დაეხმარნენ წმინდანები მორწმუნეებს სხვადასხვა გარემოებებში დაუჯდომელის კითხვის შემდგომ, მაგრამ თითქოს არც კი ვიჯერებდი, რომ თავადაც მეცადა.

ერთხელ დამ გამომიგზავნ ერთი გოგოს ისტორია, თუ როგორ შეემთხვა სასწაული მას შემდგომ, რაც 40 დღე წაუკითხა წმ. ნიკოლოზს დაუჯდომელი... და აი, ამ მომენტიდან მე, როგორც ცის ელვამ, განმინათა გონება, ეს აზრი გულში ჩამებეჭდა და გადავწყვიტე 40 დღე წმ. ნიკოლოზის დაუჯდომლის წაკითხვა, რათა მეოხისთვის სამსახური მეთხოვა.

34-ე დღეს გამიელვა აზრმა - ვაი, 6 დღე დამრჩა წასაკითხი და სასწაული ჯერაც არ მოხდა, და იმედი მომიკვდა და აი, ზუსტად შემდგომ დღეს, ისეთი რამ დატრიალდა... სიტყვებით გადმოვცემ... ვინაიდან ვცხოვრობ გერმანიაში, ყველა წვრილმანს გასაგებად ვერ მოვყვები, რა და როგორ იყო, მხოლოდ ერთს ვიტყვი - სასწაული მოხდა!

მე დავიწყე გადაკვალიფიცირება, რის მერეც სამსახურს ყოველთვის მოვნახავ, კრიზისების მიუხედავად (საგადასახადო კონსულტანტი ძალიან მოთხოვნადი პროფესიაა გერმანიაში). ამასთან, ვიღებ ძალიან დიდ სტიპენდიას. ჩემს ბედნიერებას არ აქვს საზღვარი.

სიხარულის ცრემლები მომდის. ამაზე ვერც კი ვიოცნებებდი.

დიდება უფალს ყველაფრისთვის!

ვმადლობ წმ. ნიკოლოზ სასწაულთმოქმედს!

იმ დროიდან ყოველ ხუთშაბათს ვუკითხავ მას დაუჯდომელს. ვმადლობ სასწაულისთვის და არ დავიღლები მადლიერებით.

გწამდეთ! ითხოვეთ! ილოცეთ!

და ყველაფერი მოგეცემა, უფლის შეწევნით"

/ოქსანა, გერმანია/

[marine]

"ბერძენი მეფის ლევისა და პატრიარქ ათანასეს დროს კეთილკრძალულ ხუცეს თეოფანეს ეჩვენა წმ. ნიკოლოზი და დაავალა, სასწრაფოდ წასულიყო ხატმწერ აგისთან, რათა მას დაეწერა სამი ხატი - უფალ იესო ქრისტესი, ყოვლადწმიდა ღვთისმშობლისა და წმ. ნიკოლოზ სასწაულთმოქმედისა. ხატები შემდგომ თეოფანეს უნდა ეჩვენებინა პატრიარქისთვის.

როცა ხატები იყო მზად და თეოფანეს სახლში გადააბრძანეს, მასპინძელმა მოამზადა ტრაპეზი და სახლში მიიწვია პატრიარქი. დაინახა რა ხატები პატრიარქმა შეაქო უფლისა და ღვთის დედის ხატები, წმ. ნიკოლოზის ხატზე კი თქვა, რომ ის უბრალო ადამიანების - თეოფანეს და ნონას შვილი იყო და არ უნდა დაეყენებინა მისი ხატი უფლისა და ყოვლადწმიდა ღვთისმშობლის ხატის გვერდით.

დამწუხრებულმა თეოფანემ გააბრძანა წმ. ნიკოლოზის ხატი იმ ოთახიდან, დააბრძანა საპატიო ადგილზე და სთხოვა ერთ საეკლესიო მსახურს - მთელი ტრაპეზის განმავლობაში ლოცვით განედიდებინა წმ. ნიკოლოზი. ტრაპეზის დროს ღვინო გამოელიათ. შერცხვენის შიშით თეოფანე დაეხმოს მუხლებზე წმ. ნიკოლოზის ხატის წინაშე და სთხოვა დახმარება. ამის შემდგომ მასპინძელმა აღმოაჩინა, რომ ცარიელი ჭურჭელი შესანიშნავი ღვინით გავსებულიყო.

მეორე დილით ვიღაც დიდებულმა სთხოვა პატრიარქს მასთან მისვლა, რათა მისი ბოროტი სულებით შეპყრობილ შვილისთვის წაეკითხა წმ. სახარება.

როცა ისინი მიცურავდნენ ზღვით, დაიწყო საშინელი შტორმი, გემი გადაბრუნდა და ყველა წყალში ჩაცვივდა. დაიწყეს ლოცვა უფლის, ყოვლადწმიდა ღვთისმშობლისა და წმ. ნიკოლოზის მიმართ.

მოულოდნელად გამოჩნდა წმ. ნიკოლოზი, ზღვაზე როგორც ხმელეთზე მავალი. ის მივიდა პატრიარქთან, მოკიდა ხელ, სიტყვებით: - ათანასე, ნუთუ შენ დაგჭირდა ჩემი, უბრალო ხალხის შთამომავლის დახმარება?

მას შემდგომ, რაც გემი ამოაბრუნა და ყველა წყლიდან იქ აიყვანა, წმინდანი უჩინო იქმს. გემი მალე მივიდა კონსტანტინოპოლში. პატრიარქი მაშინვე გაეშურა წმ. სოფიას ტაძარში, ხალხი გააგზავნა თეოფანესთან და დაავალა, მიებრძანებინათ წმ. ნიკოლოზის ხატი.

როცა ხატი მიაბრძანეს, პატრიარქი მის წინაშე მუხლებზე დაემხო და ცრემლებით უთხრა:

- შევცოდე, მაპატიე წმიდაო ნიკოლოზ, მე ცოდვილს.

უამბო რა წმ. ხატს პატრიარქმა და ყველა იქ მყოფმა წააბრძანეს ის წმ. სოფიას ტაძარში. შემდგომ დღეს მათ საფუძველი ჩაუყარეს კონსტანტინოპოლში ახალ ტაძარს წმ. ნიკოლოზის საპატივცემულოდ. როცა ტაძარი დასრულდა, ის სწორედ წმინდანის ხსენების დღეს აკურთხეს, რა დროსაც განიკურნა 40 სნეული კაცი და ქალი. ამის შემდგომ ბევრი სნეული მოდიოდა იქ: ბრმები, კოჭლები, კეთროვნები და წმ. ხატთან შეხებით იკურნებოდნენ, განადიდებდნენ რა ღმერთს და მის სასწაულმოქმედს"

[marine]

"წმინდა ნიკოლოზს სიცოცხლეშივე ისე ევედრებოდნენ, როგორც ხატზე დაწერილს ვევედრებით"

/ბოლნელი მთავარეპისკპოსი ეფრემი (გამრეკელიძე)/

[marine]

"სოფელ ზორისოვკაში იყო დიდებული მოძღვარი - მაამ ნიკოლოზი.

მე-20 საუკუნის 30-იან წლებში ანგრევდნენ ტაძრებს და აპატიმრებდნენ სასულიერო პირებს; ერთხელ მამა ნიკოლოზი დღის მეორე ნახევარში გავიდა ეზოში. მას ეფარა ფეტრიანი ქუდი და ეცვა მსოაცმელი.

ვიღაც ადამიანთა ჯგუფმა ჰკითხა: - სადაა მოძღვარი? სახლში?

მოძღვარი მიხვდა, რომ არ იყო ღვთის ნება, თავი მათთვის გადაეცა, რაკი ის ვერ იცნეს. ამიტომ ხელით რაღაც მიმართულება მიუთითა და უთხრა, რომ მოძღვარი იქით წაიდაო, თვითონ კი გაიქცა სხვა მიმართულებით. იქ იყო საკმაოდ ფართო მდინარე, საკმაოდ ცივი პერიოდი იყო, არც ხიდი იყო, არც ტრანსპორტი, წყალი კი - ძალიან ცივი იყო. უცებ მან შენიშნა მეთევზე ნავით. ფრთხილად დაუძახა და თავისთან მოუხმო, მიანიშნა, რომ მეორე ნაპირზე უნდოდა გადასვლა. როდესაც მდინარეზე გადადიოდნენ, სადღაც შუაში მეთევზემ ჰკითხა მოძღვარს: - შენ ვინ ხარ?

- დადგა მომენტი, როცა უნდა გამოცდილიყო ჩემი რწმენა. თუკი არ ვიტყოდი სიმართლეს მაშ რა ქრისტიანი ვიქნებოდი? მაგრამ თუ სიმართლეს ვიტყოდი, მაშინ მეთევზე ჩამახრჩობდა წყალში, რადგან იმ დროს ყველას შეეძლო მორწმუნე დაეჩაგრა".

ქრისტეს ჭეშმარიტმა მოძღვარმა თავი ღმერთს მიანდო, დასახმარებლად წმ. ნიკოლოზს მოუხმო და თქვა: - მე მღვდელი ვარ!

- მე კი მღვდელმთავარი ნიკოლოზი ვარ, - უთხრა "მეთევზემ", რის მერეც ის უხილავი გახდა, მამა ნიკოლოზი კი მოულოდნელად აღმოჩნდა მეორე ნაპირზე"

[marine]

"ჩვენს ოჯახში დიდი ხნის მანძილზე ცხოვრობდა შინამოსამსახურე კეთილმორწმუნე ქალი. მასთან ხელშეკრულება გვქონდა დადებული, რომელშიც შედიოდა მისი დაზღვევის უზრუნველყოფაც.

როცა ქალი დაბერდა ის ნათესავებთან გაემგზავრა საცხოვრებლად. როდესაც პენსიების შესახებ ახალი კანონი იქნა მიღებული, მოხუცი დოკუმენტებისთვის გვეწვია, რომლებიც პენსიის ასაღებად იყო საჭირო. მე გულდასმით ვინახავდი ამ საბუთებს, მაგრამ როცა მოვძებნე, ვერაფრით მივაგენი.

სამი დღე ვეძებდი ამ დოკუმენტებს - გადავაბრუნე ყველა ყუთი და კარადა - ყველაფერი ამაოდ. როდესაც მოხუცი კვლავ მოვიდა, მას დამწუხრებულმა ვაუწყე რაც შემემეთხვა, ქალი ძალიან განერვიულდა, მაგრამ სიმდაბლით თქვა: - მოდი წმ. ნიკოლოზის მიმართ ვილოცოთ, რათა ის დაგვეხმაროს და თუკი მაშინაც ვერ ვიპოვით საბუთებს, მომიწევს შევეგუო, რომ პენსია დავკარგე.

საღამოს გულმოდგინედ ვილოცეთ წმ. ნიკოლოზის მიმართ და იმავე დღეს მაგიდის ქვეშ კედელთან შევნიშნე გრაგნილი. ეს იყო სწორედ ის დოკუმენტები, რომლებსაც ვეძებდი. როგორც აღმოჩნდა, საბუთები საწერი მაგიდის უფრიდან გადავარდა უკან და მხოლოდ მაშინ გამოჩნდა, რაც მხურვალედ ვთხოვეთ წმ. ნიკოლოზს.

ყველაფერი კარგად დასრულდა - ჩვენს მოხუცს დაენიშნა პენსია.

ასე გვიხსნა წმ. ნიკოლოზმა და მსწრაფლ დაგვეხმარა ჩვენი განსაცდელისას"