თემის საბეჭდი ვერსია

პოსტის ავტორი: მამა ირაკლი თარიღი: Apr 2 2008, 11:05 PM

დაწერეთ რას ფიქრობთ!

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Apr 2 2008, 11:07 PM

მამა ირაკლი

ყოველ კვირას..

პოსტის ავტორი: მამა ირაკლი თარიღი: Apr 2 2008, 11:08 PM

შენ ასე აკეთებ?

პოსტის ავტორი: likka თარიღი: Apr 2 2008, 11:10 PM

რავიიც აბა, ადრე წავიკითხე სადღაც, ოთხჯერ მაინცო, ალბათ ეს უარეს შემთხვევაში...
მე, როგორც წესი, ოთხჯერ ვეზიარები, თითოჯერ ყველა მარხვაში.

უკეთეს შემთხვევაში მეტიც ყოფილა, (უარესში ნაკლებიც.. ) მაგრამ ოთხი მეტნაკლებად ოპტიმალური რიცხვია...

ალბათ ცოტააა...


იყო დრო, როცა ჩემი ოჯახიდან არავინ დადიოდა ტაძარში...ეს ბოლო წლებია კიდე დედაჩემმა ბევრად გამისწრო აქტიურობაში უფრო ყოჩაღუნა გამოგდა და ამ მარხვაში უკვე ორჯერ ეზიარა...

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Apr 2 2008, 11:14 PM

თვეში ერთხელ ვეზიარები...

პოსტის ავტორი: თათარაშვილი თარიღი: Apr 2 2008, 11:19 PM

დამლოცეთ მამაო

ნამდვილად არ ვიცი

ეს საფრთხილო საიდუმლოებაა, და ამას დიდი სულიერი მომზადება უნდა... ალბათ პიროვნებაზეა დამოკიდებული მისი ზიარების ინტენსივობა.

პოსტის ავტორი: sara თარიღი: Apr 2 2008, 11:20 PM

მოძღვრის კურთხევის მიხედვით.

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: Apr 2 2008, 11:24 PM

ყოველ კვირას კარგია, მაგრამ მე არ გამომდის საშუალოდ თვეში ერთხელ ვეზიარები.

მომზადებაზე რა გითხრათ. ასე მგონია, რომ ვერასდროს ვემზადები სათანადოდ თუმცა აღსარებას ვამბობ და ლოცვებსაც ვკითხულობ...

პოსტის ავტორი: ნათია თარიღი: Apr 2 2008, 11:31 PM

ისე მენატრება....

პოსტის ავტორი: ai gogoo თარიღი: Apr 2 2008, 11:34 PM

მაქსიმუმ ორ თვეში ერთხელ მაინც უნდა ეზიაროს, მაგრამ მე ზოგჯერ უფრო დიდი ხნითაც გამომდის უზიარებლად ყოფნა ალბათ ჩემი სიზარმაცის ბრალია, თან სულ რაღაც მიშლის ხელს არსარების ჩაბარება როცა მინდა...

პოსტის ავტორი: ილია თარიღი: Apr 2 2008, 11:51 PM

რავი კარგი იქნებოდა ორკვირაში ერთხელ ზიარებოდეს ადამინი... მაგრამ მე თვეებში ერთხელ თუ შევძლებ ხოლმე

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Apr 3 2008, 12:15 AM

ადრე, როცა თიტქმის "სამაგალითო" ეკლესიური ცხოვრებით ვცხოვრობდი,მაშინაც არ ვეზიარებოდი ყოველ კვირას. ძირითადად სულიერი მომზადების მიხედვით და მოძღვრის "ნებართვის" შესაბამისად. მაგრამ თუ წინასწარ ცნობილია ჩვენს ცხოვრებაში რაიმე სარისკო შემთხვევის არსებობის გარდაუვალობა, აუცილებლად უნდა მოვემზადოთ, რომ არ ვიყოთ უზიარებლები (შესაბამისად გულით "მოუნანიებლები") ამ პერიოდისთვის... არავინ ჩვენგანმა არ უწყის, როდის რა გველოდება და უნდა ვეცადოთ ნაკლებად უღირსი მაინც წარვსდგეთ უფლის წინაშე

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Apr 3 2008, 12:38 AM

იდეაში ევქარისტიული მსახურება ევქარისტიისათვის აღესრულება, და ასეც უნდა იყოს; ანუ ყოველ კვირას უნდა ხდებოდეს, სხვაა რა ხდება, მაგრამ იდეალად მოძღვრისა და მრევლისათვისაც ხშირი ზიარება უნდა იყოს...

პოსტის ავტორი: თამარი_ცქნაფო თარიღი: Apr 3 2008, 12:51 AM

ყოველ კვირას... მე ასე ვეზიარებ-ოდი... ახლა არა, ფიზიკურად არ გამომდის ბევრი მიზეზის გამო. სხვა საკითხია, რამდენად ხარ მზად და რამდენად არის შენთვის ყოველი ზიარება ''როგორც თავიდან'' მიახლება სიწმინდესთან. თუმცა, რომ ვაკვირდები, ყოველკვირეული ზიარებით უფრო მობილიზებული ვიყავი ყველანაირად.

პოსტის ავტორი: lingvo თარიღი: Apr 3 2008, 02:13 AM

ვფიქრობ ზიარების ინტენსიობა დამოკიდებულია მორწმუნის სულიერ მდგომარეობაზე. ამის განსაზღვრა კი მხოლოდ და მხოლოდ მოძღვრის კომპეტენციაა. რაც შეეხება მომზადებას, სინანულით გამსჭვალული აღსარება და ზიარების წინა ლოცვების ღრმად გააზრება და განცდა. ჩემი მოკძალებული აზრია.

პოსტის ავტორი: ლილიანა თარიღი: Apr 3 2008, 07:19 AM

მე წესით კვირა გამოშვებით უნდა ვეზირებოდე მაგრამ მამა ირაკლის მოსწრებული კითხვის პასუხად რას ვაკეთებთ ამისთვის ვპასუხობ რო ხშირად დრო ისე მეფანტება კვირიდან კვირამდე მომზადებასაც კი ვერ ვასწრებ ზიარებისთვის ან უბრალოდ ვზარმაცობ და ესეთი მობილიზების ფონზე თვეში ერთხელ თუ მაინც ვარხერხებ ზიარებას

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Apr 3 2008, 10:26 AM

მთელი ლიტურგიის ტექსტი მოწმობს იმას, რომ ის ვინც რჩება მართალთა ლიტურგიაზე უნდა ეზიაროს კიდეც, თუ არ ეზიარება, უნდა დატოვოს ლიტურგია კათაკმევლებთან ერთად.
ხოლო თუ რამე გამონაკლისი არსებობს ამ საკითხში, მას უმცირესობის ხასიათი უნდა ჰქონდეს და არა მასიური

პოსტის ავტორი: zaz თარიღი: Apr 3 2008, 10:38 AM

პატრიარქის კურთხევაა რომ მარხვაში ყოველ კვირას, ხოლო ხსნილში თვეში ერთხელ ვეზიაროთ. მგონი ამ ინტენსივობით ზიარება ყველაზე ოპტიმალურია.

პოსტის ავტორი: mari touchet თარიღი: Apr 3 2008, 10:46 AM

მარხვაში ყოველ კვირას და ისე ყოველ 2-3 კვირაში ერთხელ

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Apr 3 2008, 10:54 AM

წესით, ყოველ კვირას

მომზადებას რაც შეეხება, მომზადებული ადამიანი ვერასდროს ვერ იქნება საიმისოდ, რომ ქრისტეს წმინდა სისხლს და ხორცს ეზიაროს. ეს მაინც საღვთო წყალობაა. თუმცა მაზიარებელმა თავის მხრივ, ყველაფერი უნდა გააკეთოს საიმისოდ, რომ შედარებით მომზადებული იყოს....

პოსტის ავტორი: ალექსანდრე თარიღი: Apr 3 2008, 10:56 AM

ყოველ კვირას უნდა ეზიარებოდეს ადამიანი

პოსტის ავტორი: mak თარიღი: Apr 3 2008, 11:33 AM

რა თქმა უნდა კოველ კვირას,ეს აუცილებელია სულიერად გაძლიერდეს ადამიანი.მაგალითს მოვიკვან მე პირადად ყოველ კვირას ვეზიარები რამდენი ხანია... ისე კი მქონდა ბრძოლები ... და ხანდახან კი ფიქრობ რომ ისეტი მომენტები რომ აგარ მინდოდა ზიარება ...

პოსტის ავტორი: სარდიონ თარიღი: Apr 3 2008, 02:10 PM

დამლოცე მამაო.
აქ გამომსვლელთა აზრს ვეთანხმები და ვფიქრობ რომ არ უნდა იკადროს ქრისტიანმა ევქარისტიაზე დასწრება თუ ის არ ეზიარება.
უფრო სწორად ის სადღაც შემოსასვლელში უნდა იდგეს , დასჯილთა შორის
მაგრამ თუ არავის დაუდია სასჯელი, თვითდასჯას არ უნდა აწარმოებდეს.
ხოლო მსგავსი მსჯელობა , რომ არაა მომზადებული, ანდა უღირსია, ძირშივე მცდარია.
ვერასოდეს ვერავინ ვერც მოემზადება და ვერც ღირსი გახდება ზიარებისა, თუ ესე მივუდგებით საკითხს.
ზოგმა აღსარება ვერ მოასწრო და ამას იმიზეზებს.
არც ესაა დაბრკოლება. აღსარება და ზიარება სხვადასხვა საიდუმლოებებია და თანმიმდევრობა: ჯერ აღსარება მერე ზიარება, არავის დაუდგენია კერძო შემთხვევების გარდა.
თუ კაცი 2 ბატონსცდილობ ემსახურო, მაშინ არ უნდა იკადრო მიახლება.
თუ მდაბალი გულით და სინანულით მიდიხარ ქრისტესკენ მაშინ რაღა გაბრკოლებს?
განა მონანული და დამდაბლებულის მისვლა საზიარებლად თავხედობა იქნება?
პირიქით, ვინც მოძღვრის კურთხევასაც აიღებს, აღსარებასაც იტყვის, , 3 დღე მძიმედ იმარხულებს და ზიარების წინა ლოცვებს 2 ჯერ ზედიზედ წაიკითხავს, და მერე მივა საზიარებლად , მაგრამ შემუსვრილება და სიმდაბლე , შიში და მადლიერება ღვთისადმი არ გააჩნია, და ყველაფერი ზემოთ თქმული მექანიკურ წესად შეასრულა, ის არის უღირსი ზიარებისა და ერთ ნაბიჯსაც ვერ გადადგავს ღვთისკენ.
მერე გამოვა გარეთ და იგივე ცოდვებს, რაც უამრავჯერ თქვა აღსარებაში,
უამრავჯერ ჩაიდენს.
სიტყვა გამიგრძელდა, მაპატიეთ.
ჩემი აზრით მონანული და მდაბალი სული უნდა ეზიაროს ყოველდღე და ადიდოს ღმერთი.
მაგრამ რადგან ფიზიკურად ეს ჩვენს ცხოვრებაში შეუძლებელია, მაშინ ეს უნდა ქნას ყველა შესაძლო შემთხვევაში.
და აღსარება სთქვას მაშინ, როცა ჭეშმარიტ სინანულს იგრძნობს.
და ნუღარ შეეშინდება რომ იგივე ცოდვებს ჩაიდენს გაუთავებლად
და იმისა,რომ ზიარება მას არა საკურნებლად, არამედ სასჯელად და დასაღუპად ექმნება, ისე როგორც იუდას ექმნა.

პოსტის ავტორი: sapo თარიღი: Apr 3 2008, 02:35 PM

ჩემი აზრით, ყოველ კვირას უნდა ეზიარებოდეს ადამიანი,მაგრამ უფრო მონასტერში.იმიტომ რომ ,იქ უფრო ღირსი ხდება , რომ უფრო ხშირად მიიღოს წმინდა ძღვენი.ზიარება წმინდათა წმინდაა და ის ჩვენთვის არ უნდა იყოს ადვილი მისაღები.ჯობია თვეში ერთხელ მივიღოთ უფლის სისხლი და ხორცი და განვიკურნოთ სულიერად და ხორციელად.ვიდრე ხშირად და ამით ჩვენს სულს ზიანი მივაყენოთ.რათქმაუნდა არიან ერში ადამიანები რომლებიც ყოველ კვირას მართლა ღირსეულად ეზიარებიან,მაგრამ უმრავლესობა .....
უფალმა შემინდოს თუ არასწორად ვმსჯელობ

პოსტის ავტორი: seminarieli lela თარიღი: Apr 3 2008, 05:31 PM

ინდივიდუალურია ნუ რათქმაუნდა 1 წელს არ უნდა გადავაცილოთ

პოსტის ავტორი: neo თარიღი: Apr 3 2008, 07:01 PM

მაქსიმუმ ყოველ მესამე კვირას, ახსარება უფრო ხშირად

პოსტის ავტორი: ქეთუ თარიღი: Apr 3 2008, 07:23 PM

neo

აღსარება




გასწავლი რა .

თემას რაც შეეხება, გააჩნია როგორ ვარ მომზადებული, და რა მდგომარეობაში ვარ სულიერად...
ჩვეულებრივ ყოველ 2 კვირაში ერთხელ ამ ბოლო დროს, თუმცა იყო დრო გარემოებები ძალიან მიშლიდა ხელს და მაშინ 2 თვე ვერ ვეზიარე, ძალიან მიჭირდა იმ დროს...

პოსტის ავტორი: makiki თარიღი: Apr 3 2008, 07:35 PM

დამლოცეთ მამაო
ნამდვილად არ ვიცი მორწმუნე რა ინტესივობით უნდა ეზიარებოდეს,ალბათ ეს ინდივიდუალურად გადასაწყვეტია. მე ვცდილობ ხოლმე ,რომ თვეში ერთხელ მაინც ვეზიარო,ამ მარხვაში მამაომ კურთხევა მომცა ყოველ კვირას ვზიარებოდი ,მაგრამ ერთხელაც ძვლივს მოვახერხე.
ადამიანი როცა ხშირად ამბობს ახსარებას თვითონ მამაო აძლევს შემდეგ კურთხევას ზიარებაზე,ალბათ ეს მოძღვრის გადასაწყვეტია.
არ მინდა თემას გადავუხვიო,მაგრამ ერთ პატარა ისტორიას მოგიყვებით:ზიარების დროს ერთი პატარა ბავშვი გაუჩერებლად კისკისებდა და სიცილის მიზეზი რომ კითხეს უთხრა რომ მტრედზე იცინოდა ,რომელიც მაზიარებლებს პირიდან წმინდა ნაწილებს აცლიდა.ანუ ეს იმას ნიშნავს რომ მართალია უამრავი ადამიანი ეზიარება ,მაგრამ მათგან სულ მცირე თუ ახერხებს ღვთისგან ზიარების მიღებას

პოსტის ავტორი: solomony თარიღი: Apr 3 2008, 08:20 PM

დამლოცეთ მამაო
ჩემი აზრით კარგია თუ ადამიანი ყოველკვირა ეზიარება.მაქსიმუმ კი ეცადოს თვეში ერთხელ მაინც ეზიაროს.მარხვაში ადამიანი უფრო ხშირად უნდა ეზიაროს.
რაც შეეხება იმას თუ ადამიანი როგორ უნდა მოემზადოს ზიარებისთვის ჩემი აზრით წინა რამდენიმე დღე ადამიანმა უნდა დაიცვას სულიერი მარხვა,განსხვავებულად გაატაროს დრო.ხორციელი მარხვა მოძღვრის კურთხევის შესაბამისად.და ის მინიმუმი მაინც შეასრლოს რომ აღსარება თქვას საღამოს ლოცვას დაესწროს და ზიარტების წინა ლოცვები წაიკითხოს.

პოსტის ავტორი: თამარი_ცქნაფო თარიღი: Apr 3 2008, 09:31 PM

ეს თვეში ერთხელ საიდან მოიტანეთ? მე საგანგებოდ ვკითხე ერთ მიტროპოლიტს და მან თქვა, რომ უწმინდესის კურთხევა ზოგადად კვირაში ერთხელ-ზე ვრცელდებაო

პოსტის ავტორი: მამა ირაკლი თარიღი: Apr 3 2008, 11:33 PM

რატომ ან თვეში ერთხელ, ან რატომ კვირაში ერთხელ?


"აბი" ხომ არ არის ასე რომ დავნიშნოთ!
ბოდიშს მოვითხოვ ასეთი შედარებისათვის!

პოსტის ავტორი: თათარაშვილი თარიღი: Apr 3 2008, 11:35 PM

მეც ასე ვფიქრობ მამაო

კვირაში ერთხელ, თვეში ერთხელ... ეს ვალდებულება ხომ არ არის რომ კვირაში ერთხელ მიიღო? რა თქმა უნდა თუ ადამიანი მზად არის, ამაზე დიდი ბედნიერება არაფერია ყოველ კვირას რომ ეზიარები, მაგრამ ადამიანი შინაგანად უნდა მოემზადოს და როცა იგრძნობს რომ მას შესწევს ძალა რომ კრძალვით მიეახლოს უფლის უწმინდეს სისხლსა და ხორცს მაშინ უნდა ეზიაროს.

პოსტის ავტორი: miss sevda თარიღი: Apr 3 2008, 11:36 PM

დამლოცეთ მამაო
დიდი ხანია არ მიმიღია ზიარება, ეს ძალიან ცუდია ვიცი.არც ჩემს მდგომარეობას ვამართლებ, ეს ჩემი ბრალია რომ ასეა.
თუმცა ჩემის აზრით ზიარების დროს (ჩემთვის მაგალითად) უმთვრესია სულიერი მზაობა და არა მოვალეობის მოხდა.სიწრფელე სულისა და გონებისა,როცა იცი რომ გინდა ზიარება და ამის ყველანაირ სულიერ გარემოებას გრძნობ.რავიცი ეს ჩემი აზრია ,თუმცა ეს იმას ნამდვილად არ ნიშნავს და ცუდათ არ გამიგოთ რომ მე არ მიმიღია ზიარება დიდი ხანია,ეს ზალიან ცუდია, თუმცა არც ის მგონია კარგი ყოველკვირა თუნდაც ზიარების მიღება თუ ეს უბრალოდ მოვალეობის მოხდათ გადაგვექცევა

პოსტის ავტორი: neo თარიღი: Apr 4 2008, 12:12 AM

გავკადნიერდები და ჩემს აზრს გამოვთქვავ მამაო

ალბათ მაინც ინდივიდუალურია, რატომ ?

1. ნებისმიერ შემთხვევაში ჩვენ ყველა ცოდვას ერთდროულად ვერ შევებრძლოებით, გვინდა არ გვინდა პრიორიტეტების დალაგება გვიწევს... აღსარებაში ვამბობთ უპირველეს ყოვლისა იმ ცოდვას რომელიც განვლი პერიოდში განსაკუთრებით გამოიკვეთა... ანუ განსაკუთრებით შემაწუხებელია და ე.წ. ,,წვრილმან" ცოდვებს მაინდამაინც არ უღრმავდები...

თუმცა წვრილმანი და მსხვილმანი მაინც პირობითია, რაც უფრო ხშირად ეზიარები მით უფრო ღრმად ჩადიხარ საკუთარ ცოდვებში და მით უფრო მეტ მათგანტან მიმართებაში ხარ ძალმოსილი...

რაც უფრო დიდია უზიარებლობის პერიოდი მით უფრო დიდია მსხვილი ცოდვის ჩადენის ლაბათობა და შესაბამისად ნაკლებია უფრო უკანაპლანზე მდგომ ცოდვებამდე ჩასვლის უნარი...


2. რაც უფრო ხშირად იაზრებს ადამიანი თავის ცოდვებს მით უფრო მაღალია სულიერი მეტამორფოზის, ფერისცვალების, სიჩქარე... ერთი წვეთი სინანული მაინცც თუ ახლავს აღსარებას ეს ცვეთები სულში გროვდება და ადრე თუ გვიან ნაყოფს იღებენ...შესაბამისად რაც უფრო ჩქარჩქარა წვეთს სინანულის ონკანი მით მალე ივსება ცოდვასთან ურთიერთობის მოთბინების ფიალა...


3. სიხშირეს მხოლოდ მაშინ აქვს აზრი თუ ზიარება გააზრებულია როგოც გონებრივად ისე გულისმიერად... ანუ თუ სინანული ახლავს აღსარებას... ხშირმა ზიარებამ ზოგ ადამიანში შესაძლოა ზიარების საიდუმლოს ,,გაუბრალოება" გამოიწვიოს და სავალალო შედეგი მოგვიტანოს... ამის ფაქტები სავარაუდოდ ძალიან ხშირია

დასკვნა:

აღსარებისა და ზიარების სასურველი სიხშირე ინდივიდუალურია...



მე ასე ვფიქრობ, რაშიც შეიძლება ვცდებოდე, ესაა რომ მსჯელობას აკლია მადლის გავლენა, როგორც ფაქტორი... ეს მე არ ვიცი (ჯერ )

პოსტის ავტორი: სარდიონ თარიღი: Apr 4 2008, 10:01 AM

არ ვიცი ამ ფორუმზე ადრე იმსჯელეს თუ არა ამ საკითხზე.
მაგრამ საკითხი ძირეულია და კომპლექსურია.
ამიტომ გასაგებია რომ ცალსახა პასუხიც არ არსებობს.
მაგრამ არსებობს საერთო ეკლესიოლოგიური მიდგომა.
რაც იმაში მდგომარეობს , რომ ზუსტი წესი ზიარების სიხშირეზე ეკლესიას არ დაუდგენია.
და არც შეიძლებოდა დაედგინა მრავალი მიზეზის გამო.
არსებობს ზოგადი დებულებები კონკრეტული ეპოქის კონკრეტული პროვინციის ეკლესიაში კონკრეტული მრევლისთვის მაგრამ ზოგადეკლესიური არა.
ცნობილია ძველ მეუდაბნოე განდეგილთა ცხოვრება , რომლებმაც სიწმინდის უდიდეს საფეხურებს მიაღწიეს და მიწიერ ანგელოზებად იქცნენ , და ისინი 30-40 წელი უზიარებელი იყვნენ ან 1-2 ჯერ ეზიარნენ. ზოგი კი ეზიარა უდაბნოში გასვლამდე და იქვე აღესრულა.
მაგრამ ამავე დროს ცნობილია დიდ წმინდანთა მოწოდება ბერებისადმი , რომ ხშირად ეზიარონ და თავს ნუ აარიდებენ სხვადასხვ მიზეზის გამო.
ასეთივე მიმართვები ერისკაცებისადმი.
აქ მამა ირაკლიმ აბი ახსენა.
სწორედ რომ ეგ არის, ანუ დღევანდელი მიდგომა არის ექიმი-რეცეპტის ტიპის.
ადამიანები გაორებულები არიან.მათ ამ ქვეყანაში გადარევაც და ჩაბმაც უნდათ სულით და გულით და მერე როგორც აქ აღნიშნეს "მომზადება" და ზიარების მიღება.
აი ესაა პრობლემა. 2 ბატონის მსახურება კი არ გამოდის.
ადამიანი ამ ქვეყანას უნდა უყურებდე როგორც გარეშეს და უცხოს,ხოლო სულიერ ცხოვრებას კი რეალურს და უმთავრესს.
მაშინ აღარ დაისმება კითხვა რამდენჯერ უნდა ეზიარო.
რადგან ქრისტემ ზიარება სულის საარსებოდ მოგვცა , ისე როგორც ხორცისთვის გვაქვს ჰაერი და არავინ კითხულობს ან ფიქრობს მომავალი 10 წუთის მანძილზე ჰაერი ჩავისუნთქო თუ არაო.უბრალოდ სუნთქავ და არ აღიქვამ ამას წამლის რეცეპტად რომელიც ამა თუ იმ დოზით და პერიოდულობით უნდა მიიღო.
ხოლო რაციონალური და არა სიყვარულით მიდგომა ამ საკითხისადმი სხვა რამეზე მაფიქრებს.

პოსტის ავტორი: ugirsi თარიღი: May 10 2008, 02:42 PM

ადამიანი წმინდა მამების აზრით უნდა ეზიარებოდეს,ყოველ მეორე კვირას,და თუ მართლა განიცდის ყოველ კვირასაც შეილება,მარა მოზგვარს მაინც უნდა ვკიტხოტ

პოსტის ავტორი: nino_ni თარიღი: May 10 2008, 06:44 PM

როგორც ჩემი მოძღვრისგან ვიცი ყოველ კვირას უნდა ეზიარო.
უარეს შემთხვევაში თვეში ერთხელ,რომ წელიწადში 12 მაინც გამოვიდესო...(სასურველია ესე ანუ)
და ესეც იმ შემთხვევაში თუ ეკლესიაში წირვა-ლოცვებს არ აცდენ,ან აცდენ კურთხევით....
გაცდენის შემთხვევაში ,თუ მორწმუნე აცდენს 3 კვირას ზედიზედ,ანუ ტაძარში არ დადის ის უზიარებლობით ისჯება....

პოსტის ავტორი: ალექსანდრე თარიღი: May 11 2008, 02:38 AM

nino_ni

მე ეს არ მესმის და ვერც დაგეთანხმები ამ შემთხვევაში, სამწუხაროდ ალბათ ბევრმა დავიჯერეთ დღესდღეობით რომ მხოლოდ ხშირი ზიარებაა საკმარისი და ხშირი ზიარება გვაცხოვნებს მხოლოდ. დღეს ყურადღება ექცევა იმას თუ რამდენჯერ ვეზიარებით და არა იმას თუ როგორი გულით ვეზიარებით. ზიარება მაგიაა არაა, რომ ამდენჯერ და ამდენჯერ ეზიარე და ყველაფერი კარგად იქნება. ამდენჯერ მაინც უნდა ეზიარო და ცხონება გარანტირებული გაქვს. მარიამ მეგვიპტელი მხოლოდ ერთხელ ეზიარა და ისიც აღსასრულის წინ, მაგრამ ისეთ სულიერებას მიაღწია რომ სასწაულებს ახდენდა.

ზიარებით მაცხოვრის ცხოველმყოფელ სისხლთან და ხორცთან, უფალი შემოდის ჩვენში მაცხოვრის სიტყვისამებრ: ''და რომელი ჭამდეს ჴორცსა ჩემსა და სუმიდეს სისხლსა ჩემსა, იგი ჩემ თანა დადგომილ არს, და მე მის თანა.'' ამიტომ რათქმაუნდა ხშირი ზიარება ძალიან კარგია და აუცილებელიცაა მაგრამ ცხონებისათვის ზიარების რაოდენობა, მხოლოდ ეს არაა საკმარისი.

პოსტის ავტორი: nino_ni თარიღი: May 11 2008, 08:10 PM

ალექსანდრე
კი,მართალი ხარ და ამიტომაც უნდა ეზიარო ხშირად,რომ უფალმა გაზიაროს ერთხელ მაინც........
ჩვენ ზიარების ღირსნი ვერადროს ვიქნებით,უნდა ვეცადოთ ვიყოთ "ღირსთან" ახლოს მანიც.ა
როგორც ნეტარი პელაგია რიაზანელი ამბობს:ერთხელ დიდ ხუთშაბათს 2100 მაზიარებელი აპირებდა ზიარებას.ყველა მათგანი აზიარა მღვდელმა,ხოლო უფალმა-მათგან მხოლოდ 38! აიღეთ აქედან სწავლება." ეს მახსენდება ხოლმე და ამიტომ ვთვლი,რომ ხშირად უნდა ეზიარო და გქონდეს იმედი,რომ მაგალითად 10 ზიარებიდან ერთხელ მაინც გაზიაროს უფალმა...............

პოსტის ავტორი: სარდიონ თარიღი: May 11 2008, 09:41 PM

რაც შეეხება პელაგიას, რამდენადაც ვიცი კანონიზირებული არაა და ნეტარის ხარისხი არავის მიუნიჭებია.
ხოლო სწავლება ზიარების შესახებ , ვის აზიარებს უფალი და ვის არა, არ არსებობს.
პელაგიას ნუ გაიხდით მოძღვრად, როცა უზღვავი მასალაა დიდ მამათაგან ამ საკითხზე და მსგავსი რამ არავის უწერია.
ხოლო არსებობს სწავლება უღირსად (ვგულისხმობ, სიმდაბლის გარეშე , სინანულის გარეშე) მაზიარებლების დასჯის შესახებ.
სახარება ყურადღებით წავიკითხოთ.
მაცხოვარი კომპრომისულ მიდგომაზე არსად საუბრობს.
არამედ ამბობს:უარყავი თავი თვისი და შემომიდექიო.
უპირველესად სასუფეველი ეძიეო, დანარჩენზე ნუ ზრუნავო.
და 2 ბატონის მსახური ვერავინ იქნებაო.

პოსტის ავტორი: veriko7 თარიღი: May 11 2008, 09:51 PM

რა აზრი აქვს ყოველ კვირას ზიარებას თუ მან სულიერი სიმშვიდე და უდიდესი მადლი არ მოგვიტანა? ჩემი აზრით, ადამიანი მხოლოდ მაშინუნდა ეზიაროს როდესაც ამისათვის მზად იქნება

პოსტის ავტორი: ალექსანდრე თარიღი: May 11 2008, 11:11 PM

nino_ni

აპაპაპა მე არ მითქვამს რომ ხშირად არ უნდა ვეზიაროთ მეთქი, პირიქით ხშირად უნდა ვეზიარებოდეთ ოღონდ წრფელი გულით. და არა ზიარების რაოდენობის დათვლით. ზიარების რაოდენობა კი არ აცხოვნებს ადამიანს არამედ ის თუ როგორი გულით მივეახლეთ წმიდა საიდუმლოს.

veriko7

და როდის იქნება ადამიანი მზად ზიარების მისაღებად? ვიქნებით კი ოდესმე ზიარების ღირსნი? ამიტომ ჯობია ხშირად ეზიაროს ადამიანი და თავი უღირსად მიიჩნიოს ვიდრე იშვიათად და თავი ზიარების ღირსი ეგონოს

პოსტის ავტორი: nino_ni თარიღი: May 12 2008, 06:32 PM

ალექსანდრე
კი.მეც მაგას ვამბობ ხშირად უნდა ეზიარო,რომ უფალმა ერთხელ მაინც გაზიაროს!!!!

პოსტის ავტორი: gio12 თარიღი: May 12 2008, 07:20 PM

ეკლესიის ისტორიის დასაწყისიდანვე წესად იყო მიღებული ხშირი ზიარება. მეორე საუკუნის ცნობილი მამა ეგნატე ღმერთშემოსილი წერს:"ეცადეთ, ხშირად შეიკრიბეთ ზიარებისათვის და ღვთის სადიდებლად"
ჭმ.იოანე დამასკელი კი ამბობს:"სულისა და ხორცისაგან შექმნილ ადამიანს სჭირდება როგორც სულიერი, ისე ხორციელი საკვები. სულიერ საზრდოდ იესო ქრისტემ მოგვცა თვით თავისი ხორცი და სისხლი, რომელსაც წმინდა ევქარისტიაში ღვინისა და პურის სახე აქვს.
ხშირად ზიარებას ძალიან დიდი მნიშვნელობა აქვს. ზოგიერთნი მიაჩნიათ თავი რა უღირსად, წელიწადში ერთხელ ან რამდენიმე წელიწადში ერთხელ ეზიარებიან. მაგრამ განა ოდესმე გავხდებით ამ დიდი საისუმლოს ღირსნი, როგორც არვ უნდა მოვემზადოთ? ამიტომ ჩვენი ცოდვების შეგნებითა და ღვთის მოწყალებისა და კაცთმოყვარების იმედით უნდა მივეახლოთ ქრისტეს სისხლსა და ხორცს.

"რაც უფრო ხშირად ეზიარება ადამიანი ქრისტეს წმინდა ცხოველსმყოფელ საიდუმლოს, მით უკეთესია." წმ. სერაფიმე საროველი.


მე პირადად თვეში ორჯერ მაინც მაზიარებს მოძღვარი მარხვაში კი ყოველ კვირას... ნუ რა თქმა უნდა თუ ძაან სისულელეები არ გავაკეთე აღსარებამდე.

პოსტის ავტორი: lch თარიღი: May 18 2008, 06:30 PM

მე მოძღვარი მყავს ურბნის-რუისის ეპარქიაში, იქ ჩასვლას ყოველ კვირას ვერ ვახერხებ და ვეზიარები დიდ დღესასწაულებზე...

პოსტის ავტორი: neo თარიღი: May 18 2008, 06:52 PM

სარდიონ

მივხვდი შენიშვნას, მადლობელი ვარ...

პოსტის ავტორი: leluka თარიღი: May 18 2008, 07:01 PM

კარგად რომ დაიცლება აღსარებაზე.... რომ მივდება რომ ყველაფერი ამოიღო სულიდან ხინჯი ე მაშინ

ანუ ყოველი გულიანი აღსარების მერე

პოსტის ავტორი: xatuna თარიღი: May 18 2008, 09:07 PM

დამლოცეთ მამაო
ალბათ რაც უფრო ხშირად ვიტყვით აღსარებას, რაც უფრო ხშირად მოვინანიებთ და ვეზიარებით მით უკეთესია ჩვენი სულებისთვის. კონკრეტულად რიცხვი არ ვიცი, მაგრამ ასეთი რამ წამიკითხია, რომ თუ თვლი რომ სათანადოდ არ ხარ მზად აღსარებისთვის და ზიარების მისაღებად, მაინც უნდა წახვიდე მოძღვართან, გადადებით არავითარ შემთხვევაში არ უნდა გადადო... თეორიულად კი ვიცი, მაგრამ სამწუხაროდ პრაქტიკულად ამას პირადად მე ვერ ვანხორციელებ...მე მხოლოდ მარხვებში ვეზიარები

პოსტის ავტორი: joriko86 თარიღი: May 18 2008, 09:09 PM

ადამიანის ზიარებას, "კალენდარული" სისტემა არსჭირდება... ჩვენი წინაპრები, ყოველ კვირას ეზიარებოდნენ, კი მართალია, მათი ცხოვრების სტილი და ჩვენი, რადიკალურად განსხვავდება მარა მაინც, მაშინ სხვა დრო იყო, ახლა სხვაა.... ეკლესიას დრო და საუკუნეები არყოფენ მარა მაინც... ძალზე რთულია დღევანდელობას, კაცი ყოველკვირას ეზიაროს, მარა სასურველია რათქმაუნდა. ჩემი აზრით, სხვადროს თუარა მარხვებში მაინც ვეზიაროთ სისტემატიურათ, რაც აუცილებელიცაა და ძალზე სასურველიც. რათა ღირსეულათ ვიცხოვროთ და ვიღვაწოთ.

პოსტის ავტორი: levan gelovani თარიღი: May 20 2008, 09:26 PM

ეს მომეწონა

პოსტის ავტორი: tamar84 თარიღი: May 21 2008, 08:29 PM

ალბათ ყოველ კვირას უნდა ეზიარებოდეს ნამდვილი მორწმუნე ადამიანი, მაგრამ დღევანდელი ცხოვრების ტემპით ასეთი რამ რამდენად შესაძლებალია არ ვიცი.თუმცა ჩვენს ტაძარში ბევრი ახერხებს ასეთი სიხშირით ამ დიდი მადლის მიღებას.
მე კი სამწუხაროდ ჯერ ვერ ვეღირსე... .

პოსტის ავტორი: სარდიონ თარიღი: May 21 2008, 09:32 PM

tamar84
ჯერ ნაზიარები არ ხარ?

პოსტის ავტორი: gldani თარიღი: Jun 6 2008, 11:28 PM

დამლოცეთ მამაო.ზიარება სინანულის გარეშე არ არსებობს.უნდა ვეზიაროთ სინანულით,ანუ როცა მართლა იგრძნობ,რომ ამა თუ იმ ცოდვის ჩადენის გამო ინანიებ,როცა გამძიმებს ცოდვა და ცდილობ მონანიების შემდეგ აღარ ჩაიდინო.მოკლედ უნდა ვეზიაროთ მაშინ როცა სინანული გვეწვევა.ზიარება არ არის გეგმის შესრულება.ვერ დაუწესებ თავს,ამდენჯერ და ამდენჯერ უნდა ეზიაროო. გმადლობთ ,რომ მონაწილეობას იღებთ ფორუმში.ხშირად შეგვეხმიანეთ

პოსტის ავტორი: orthodox-georgia თარიღი: Jun 8 2008, 11:00 PM

ადამიანი ზიარების ღირსი ვერასდროს გახდება, მაგრამ უფლის გამოუთქმელი კაცთმოყვარეობის წყალობით მაინც გვაქვს საშუალება ვეზიაროთ მის უწმიდეს სისხლს და ხორცს.
წესით ალბათ ყოველ წირვაზე უნდა ვეზიარებოდეთ მაგრამ......................

პოსტის ავტორი: ana-xatia თარიღი: Jun 15 2008, 01:41 PM

მე შეძლებისდაგვარად ყოველ კვირას ვეზიარები. მაგრამ უფრო და უფრო მიმძაფრდება იმის გრძნობა რომ ღირსი არ ვარ. ერთადერთი იმას ვფიქორბ რომ თუ არ ვეზიარები, უფრო ადვილად მომერევა ბოროტი.
კურთხევასაც არასდროს ვიღებ მოძღვრისგან ზიარებაზე აღსარების შემდეგ. ზიარებისწინა ლოცვებს ვკითხულობ და მივდივარ, თუ მაზიარა, მაზიარა. თუ არადა - არა.
ისე საკმარისია ერთი კვირა არ ვეზიარო და ბრძოლები მიმძაფრდება საშინლად.


gldani

სინანულის მოსაპოვებლად ზოგი უამრავი ლოცულობს ბედნიერი ხარ თუ სინანული გაქვს.
"მომანიჭე მე განცდა თვისთა ცოდვათა"

პოსტის ავტორი: ზვარე თარიღი: Jun 15 2008, 07:01 PM

დამლოცეთ მამაო

მე ვეზიარები მაშინ, როცა მოძღვარი მაკურთხებს. არ ვეკითხები წინასწარ, რათა არ გამოვითხოვო კურთხევა. როცა მომცემს კურთხევას ვეზიარები,
ამით იმ ფიქრებისაგან თავისუფალი ვარ, აი ეხლა ვარ ღირსი თუ არა მაშინ ჯობდა..........

შესაბამისად ინტენსივობა ხან ძალიან ხშირია, ხან იშვიათი......

წელს დიდმარხვაში მხოლოდ ორჯერ ვეზიარე...

პოსტის ავტორი: ანა_ანა თარიღი: Jun 15 2008, 07:09 PM

ჩემი სათქმელი თქვა

ბოლოს ვეზიარე დიდ ხუთშაბათს

პოსტის ავტორი: levan gelovani თარიღი: Jun 15 2008, 10:40 PM

და ეგ რა კარგია?
ისე ზიარების ღირსი არასდროს არაა ადამიანი

პოსტის ავტორი: ანა_ანა თარიღი: Jun 16 2008, 12:19 AM

არა რა კარგი დამესიენ ეშმაკები

პოსტის ავტორი: natia. თარიღი: Jun 16 2008, 01:00 AM

დამლოცეთ მამაო...დიდი სიხარულია ზიარება, ჩემი აზრით რაც შეიძლება ხშირად უნდა ვცდილობდეთ ზიარებას, რა თქმა უნდა მოძღვრის კურთხევით, ხოლო თუ არ ვართ ღირსი, გავხდეთ ღირსეულნი(ღირსი არასდროს არ ვართ, მაგრამ ნაწილობრივ მაინც, რომ მოვემზადოთ...) რა ძნელია ზიარების გარეშე ცხოვრება..მაგრამ უფრო უარესია უღირსად ზიარება...აღსარებაში აუცილებელია ყველაფრის თქმა..ზოგს ერიდება არ ამბობენ და მერე იტანჯებიან...მაგრამ თუ მოძღვრის კურთხევა არ გვაქვს, მორჩილად უნდა ველოდოთ და ვემზადოთ ზიარებისთვის

პოსტის ავტორი: თათარაშვილი თარიღი: Jun 16 2008, 01:04 AM

ეს არ არის მთლად სწორი მიდგომა

პოსტის ავტორი: Iona თარიღი: Jun 16 2008, 05:58 PM

რაც არ უნდა თავი გაიგიჟოს კაცმა ზიარებას ღირსეულად მაიც ვერასოდეს მივიღებთ,

ამიტომ მე ვფიქრობ რაც უფრო ხშირად ვეზიარებით მით უკეთესი.

უბრალოდ არ უნდა იმაიმუნო და აღსარებაში ყველაფერ კარგად დაფქვა, სხვა პრობლემას მე ვერ ვხედავ.

პოსტის ავტორი: MIZANDASAXULI თარიღი: Jun 16 2008, 06:01 PM

და ეს კაია?


მეც მაშინ ვეზირები როდესაც მოძღვარი მაძლევს კურთხევს და ჩემი აზრით ეს კარგია ...

პოსტის ავტორი: kato_Bato თარიღი: Jun 16 2008, 06:33 PM

თათარაშვილი

გვასწავლეთ ბატონო, როგორ მივუდგეთ აბა

ვეზიაროთ და მერე ვაკურთხებინოთ თავი?

პოსტის ავტორი: neo თარიღი: Jun 16 2008, 06:52 PM

მე ძალიან ხშირად მაქვს ესეთი მიდგომა, მიუხედავად იმისა მოვემზადე, ვთქვი ახსარება და ა.შ. თუ არა თუ შესაბამისი განწყობა არ მაქვს არ ვეზიარები...

რაღაც შინაგანად ვგრძნობ როდის შეიძლება და როდის არა...

პოსტის ავტორი: S a l l y თარიღი: Jun 16 2008, 07:07 PM

ეხლა რაც შეიძლება მალე მაზიარა და არ მინდა არფერი ...

პოსტის ავტორი: სოფი თარიღი: Jun 17 2008, 05:37 PM

აუ,ზოგჯერ რა გადაუწყვეტელობა მჭირს,თქვენ უნდა ნახოთ განსაკუთრებით ამ ბოლო დროს შინაგანად ვგრძნობ,რომ არ ვარ ღირსი; ცოტა სინანულსაც რომ ვერ ვხედავ ჩემს გულში,უკვე ზიარების სურვილიც მიქრება

ხოდა ბოლო მომენტებში (ზიარების წინ) ერთ ტანჯვაში ვარ ხოლმე

პოსტის ავტორი: t.d თარიღი: Jun 17 2008, 05:47 PM

ეჰ შარშან ზაფხულს ერთ თვეში 7 ჯერ მაინც ვეზიარე, ახლა კი თვე გასულა და არ ვარ ნაზიარები რამის გავრეკო რაღაც მჭირს ნამდვილათ.ერთი 3 თვეა რაც ჩავგდე და ეს არ მეპატიება თვეში ერთხელ მიწევს ხოლმე ახლა.

შეიძლება ახსარება ჩაბარო და მოძღვარმა არ მოგცეს ზიარების კურთხევა, და ამ შემთხვევაში შენ რას გულისხმობ?


მომზადებს რაც შეხება როგორ აგიხსნათ ასე ვერ ვხდები, მაგრამ მონასტერში რომ ვემზადებოდი ასე შეიძლება ერშ ვერც კი მოვემზადო.

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Jun 17 2008, 06:14 PM

neo

ანუ, საკუტარ ტავს ტავად აძლევ კურთხევას, იმედია თათარაშვილს ეს მაინც მოეწონება.


მე ვეზიარები საუკუნეში ერთხელ. სხვა საშუალება არა მაქვს, ვისურვებდი უფრო ხშირ ზიარებას, მაგრამ ... რა ვქნა არ გამოდის და.

იემდია ოდესმე თვეში ერთხელ მაინც მომიწევს ზიარება. ნატვრაა, მეტი არაფერი

პოსტის ავტორი: neo თარიღი: Jun 18 2008, 08:00 PM

და რატომ არ გაქვს სხვა საშუალება ?

პოსტის ავტორი: ზვარე თარიღი: Jun 19 2008, 02:14 AM

ციტატა
მე ვეზიარები მაშინ, როცა მოძღვარი მაკურთხებს.

აბა მაშინ მოძღვარი საერთოდ არ ყოფილა საჭირო

ზიარება უზიარებლობის საკითხის გადაწყვეტა თუ არაა მოძღვრის გადასაწყვეტი, მაშინ საერთოდ რომელი საკითხების გადაწყვეტაა მის კომპეტენციაში?

ისე მცირე სჯულის კანონს თუ გადავავლებთ თვალს, ჩვენთვის ყოველდღიური და ,,უმნიშვნელო'' ცოდვებისათვის გათვალისწინებულ სასჯელებს თუ გადავხედავთ ზიარების უფლება მხოლოდ სიკვდილის წინ სასიკვდილო სარეცელზე უნდა მოგვეცეს.
გასაგებია, რომ არის შემწყნარებლობა და იკონომია, მაგრამ ვინ უნდა გამოიყენოს იკონომია?
ჩვენ თვითონ უნდა შევუფარდოთ საკუთარ თავს?

ჩვენ თვითონ გადავწყვიტოთ ზიარება უზიარებლობის საკითხი, ჩვენ თვითონ უნდა შევუფარდოთ საკუთარ თავს იკონომია, დავადოთ საკუთარ თავს ეპიტიმია (მოძღვრისაგან კურთხევა მიღებულმა, აღსარებანათქვამმა და მომზადებულმა უცებ ასე გადავწყვიტოთ), დავუწესოთ საკუთარ თავს კანონები.........

მაშინ მოძღვარი რაღათ გვინდა?
სხვა რაზე უნდა ესაუბრო მოძღვარს და რაზე უნდა ჰკითხო რჩევა თუ არა ამ საკითხებზე?

ჩვენ თვითონ თუ გადავწყვეტთ ზიარება უზიარებლობის საკითხს, მაშინ აღსარებას მოძღვარს რაღატომ ვაბარებთ?
პროტესტანტებივით პირდაპირ უფალს ხომ არ ჩავაბაროთ?

ზიარების მისაღებად კი ვართ ყოველთვის უღირსები, მაგრამ წირვას იმიტომ ვესწრებით, რომ ვეზიაროთ.

წირვას ვესწრები...... არ ვეზიარები..... ვდგევარ ჩემთვის....... არც ვარ საკმარისად მომზადებული..... უცებ მოძღვარი მაძლევს კურთხევას ვეზიარო, თვითრჯულობა დავიწყო და განსჯა რამდენად ღირსი ვარ? სიხარულით მაშინათვე მივალ და ვეზიარები. სადაა, სად ველოდო როდის ვიქნები ღირსი, ეგებ დღეს უნდა წავიდე ამქვეყნიდან.

აღსარება ზიარების საკითხი თუ არ მივანდეთ მოძღვარს, მაშინ გამოვუტყდეთ გულახდილად ჩვენს თავს, რომ არა გვყავს მოძღვარი და უკომპასო გემივით დავეხეტებით სულიერ ცხოვრებაში.





ჩემი აზრი ასეთია. ყველას საკუთარი აზრი აქვს. თუ ვინმემ ცუდად მიიღო შენდობას ვითხოვ.

პოსტის ავტორი: ana-xatia თარიღი: Jun 19 2008, 06:55 PM

მე კურთხევას არ ვირებ თქო, იმას არ ვგულისხმობ რომ თვითნებურად ვეზიარები.
რადგან მარტო ჩემ ტაძარში და ჩემ მოძღვართან ვეზიარები, რომელიც კარგად მიცნობს უკვე წლებია და წინა დღეს ჩაბარებული აღსარება ახსოვს, ან მაზიარებს, ან არა.

თან თავად მაკურთხა 3-4 წლის წინ, ეცადე ყოველ კვირას ეზიაროო და ვცდილობ რომ ვეზიარო.

ძალიან ცუდად ვგრძნობ თავს, როცა წირვაზე ვდგავარ და ვერ ვეზიარები, ტირილი მინდება ხოლმე.

პოსტის ავტორი: kato_Bato თარიღი: Jun 19 2008, 08:49 PM

ზვარე

კარგად თქვი

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jun 19 2008, 08:57 PM

ზვარე
ზიარება მოძღვარს უნდა მიანდო...პრობლემა სხვაშია, რომ მოძღვარმა არ განგაყენოს ზიარებიდან უაზრო მოტივით, რაც საქართველოში მიღებული წესია უკვე

პ.ს.
მაგალითად ასეთი მოტივიც არსებობს: რომ ეზიარები 40 დღე გყოფნის მადლი და ეს დრო შეგიძლია უზიარებელი იყო...აბსურდია ეს და ქრისტიანობის ძირეული ფუნდამენტის უცოდინარობა

პოსტის ავტორი: Georgia_me1121 თარიღი: Jun 19 2008, 10:18 PM

აღდგომის შემდგეგ აღარ მიმიღია ზიარება

პოსტის ავტორი: q-e-T-i თარიღი: Jun 19 2008, 10:33 PM

2-3 თვის წინ თითქმის ყოველ კვირას.... მაგრამ ახლა ალბათ ჩემი ბრალიცაა არ ვინდომებ სათანადოდ, თორემ შეუძლებელი არაფერია

პოსტის ავტორი: ზვარე თარიღი: Jun 19 2008, 11:12 PM

არ ვიცი ასეთი პრობლემა არ მქონია, მოძღვარიც ადამიანია, თუ ვერ ეგუება მას სულიერი შვილი ჯობია აიღოს კურთხევა და შეარჩიოს სხვა მოძღვარი, არ მგონია ეს ძნელი იყოს.

პოსტის ავტორი: ზვარე თარიღი: Jun 19 2008, 11:24 PM

ეს ნამდვილად პრობლემაა. ეს და მსგავსი პრობლემური აზრები მეძღვრებისაგან კი არა უფრო სხვა წრიდან მოდის ჩემი აზრით. არსებობს მრევლის ნაწილი, რომლებსაც მოძღვართან კი აქვს ურთიერთობა, მაგრამ რჩევებსა და ,,კურთხევას'' მრევლის ,,გამოცდილი'' წევრებისაგან იღებს. ვრცელდება და გროვდება დიდი რაოდენობით ისეთი აზრები, რომ...... ასეთი ჯგუფის მსოფმხედველობა ,,ცოტა შორდება'' ხოლმე მართლმადიდებლობას.
ესენი ხშირად მოძღვარმა რომ მისცეს კურთხევა ზიარებაზე, კონსიგნაციას ელოდებიან ჯგუფიდან.
,,კი მითხრა ეზიარეო, მაგრამ რა ვქნა...'' და ა. შ.

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Jun 19 2008, 11:51 PM

არ არის კარგი... მაგრამ ზიარების წინა ლოცვები მძაფრავენ..

"ვითარცა თივა არა შევიწვა"

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jun 19 2008, 11:55 PM

ესეც ხდება

მაგრამ იმ 40 დღეზე თავად მოძღვრის სიტყვები მოვიყვანე...
და კიდევ უარესიც ხდება - როდესაც მოძღვარი გადადის მრევლის ჭკუაზე ასეთიც მინახავს

პოსტის ავტორი: ზვარე თარიღი: Jun 20 2008, 02:37 AM

არ ვიცი, მე მქონია პერიოდი, როცა ყოველდღე ან თითქმის ყოველდღე ვეზიარებოდი. ჩემს მეუღლესაც ჰქონდა ასეთი პერიოდი. შვილებს ხომ ეხლაც, გამობრძანებული ბარძიმი სადმე შევამჩნიო და მაშინვე ვაზიარებ.
,,რომ ეზიარები 40 დღე გყოფნის მადლი და ეს დრო შეგიძლია უზიარებელი იყო'' - ეგეთი არ ვიცი

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Jun 20 2008, 11:55 AM

კანუდოსელი

დედას ვფიცავარ ეძებ

ბოლო 2-3 წელია ყველა იმას გაუიძახის რაც შეიძლება ხშირად ეზიარეთ პატრიქრის კურთხევაა ასეთიო. თან როგორც მახოსვს თავად მღვდლებს მისცა კურთხვეა, თქვენი მრევლი ხსირად აზიარეთო, სად ნახავ ხოლმე....

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jun 20 2008, 12:03 PM

დედას გეფიცები, არ ვეძებ

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Jun 20 2008, 12:11 PM

კანუდოსელი

წელიწადნახევრიანი ნაცნობობის მადლით, მჯერა შენი!

აბა ვინმე გადაცმული ხომ არ დაგსდევს რომ მღვდლებს სახელი გაუფუჭოს?

ნუ, არ ვიცი სად ნახულობ ანომალიებს, მაგრამ ზუსტად ვიცი რომ მღვდლები ცდილობენ მრევლის ხშირ ზიორებას, მაგრამ წინა პოსტებს თუ გადაიკითხავ მიხვდები რომ უზიარებლობა ხშირად მრევლის ბრალია. ზოგს არ გვცალია, ზოგი თურმე მზად არ არის, ზოგი საჭიროდ არ თვლის და აშ

პოსტის ავტორი: nan22 თარიღი: Jun 20 2008, 08:52 PM

ალბათ,სასურველია ყოველ კვირას

პოსტის ავტორი: Iona თარიღი: Jun 30 2008, 06:56 PM

ადრე ვეზიარებოდ იშვიათად და ძალიან ვემზადებოდი .... არადა ისეთი არაფერი არ მიჭირდა, და ძაანაც არაფეს ისეთს არ მივქარავდი,

უფალი ამბობს "წყალობა მნებავს და არა მსხვერპლი"

რა უნდა მოემზადო ასეთი ძაან დიდ ხანს, თუ გულზე რაიმე განსაკუთრებული და არაჩვეულებრი ტვირთი არ გადევს?

ხოდა ბოლოს ისე მოხდა რომ ძაან დამერხა სულიერად (მრავალი მიზეზის გამო ერთ ერთი მიზეზი დიდი ხნის უზიარებლობაც იყო უეჭველი) და ბოლოს მომიწია ისეთ საშინელ სულიერ მდგომარეობაში მიღება ზიარების რომ ძნელია ამის აღწერა.

ამიტომ დროზე ეზიარეთ ხალხო !!!

პოსტის ავტორი: Inga-G თარიღი: Jun 30 2008, 11:48 PM

მე თვეში ერთხელ თუ მოვახერხე,მარხვაში უფრო ხშირად.რადგანაც იმ ქალაქში სადაც ეკლესიაა მხოლოდ 2 კვირაში ერტხელ მიწევს ჩასვლა

პოსტის ავტორი: xornabujeli თარიღი: Jul 10 2008, 04:52 AM

მე, ჩემს თავზე ვიტყვი მხოლოდ,რომ ხშირად უზიარებლობა ჩემი სულიერი სიზარმაციდან გამომდინარეობს და არა რომელიმე მოძღვრის ახირებით,გინდა,თუ არა 40-დღე უნდა იყოს გასული წინა ზიარებიდანო, მე ვფიქრობ,თუ კი გაქვს სულ მცირე მზაობა და სურვილი,ხშირად შეგიძლია ეზიარო.

პოსტის ავტორი: ალექსანდრე თარიღი: Jul 10 2008, 06:32 PM

ეკლესიის ისტორიის დასაწყისიდანვე წესად იყო მირებული ხშირი ზიარება. მეორე საუკუნის ცნობილი წმიდა მამა ეგნატე ღმერთშემოსილი წერს: ''ეცადე, ხშირად შეიკრიბოთ ზიარებისათვის და ღვთის სადიდებლად (XIII ეპისტოლე ეფესელთა მიმართ)

წმიდა იოანე დამასკელი კი ამბობს: სულისა და ხორცისგან შექმნილ ადამიანს სჭირდება როგორც სულიერი, ისე ხორციელი საკვები. სულიერ საზრდოდ იესო ქრისტემ მოგვცა თვით თავისი ხორცი და სისხლი, რომელსაც წმიდა ევქარისტიაში ღვინისა და პურის სახე აქვს.

ძმანო და დანო ჩემნო, ნურც თქვენ მოიკლებთ ამ დიდ, გადამრჩენელ საიდუმლოს. მარხვის დროს გეძლევათ ლოცვა კურთხევა ეზიაროთ ყოველ კვირას და, ასევე, ყოველ დიდ დღესასწაულზე. ეს მოგცემთ სულიერ ძალას როგორც ხილულ, ისე უხილავ მტერთან საბრძოლველად და გაქცევთ იმ სულიერ ტაძრად, რომელსაც უფალი არასოდეს დატოვებს; მოგეცემათ მშვიდობა და სიხარული.
სრულიად საქართველოს კათოლიკოს პატრიარქი ილია II


მაშ ასე მეგობრებო მართალია მე ყოვლად უღირსი ვარ ამ წმიდა საიდუმლოს მიღებისა და ვერც ვერასოდეს გავხდები ამის ღირსი, მაგრამ მიუხედავად ამისა ღვთისადმი სასოებით მივეხალები, ვესწრაფვი რადგან ვიცი რომ მის გარეშე, მისგან განშორებული დავიღუპები და ’’სანადიროჲ ვიქნები გონიერისა მგელისა’’ და ''უკეთუ სრულიად განვეშორო მათგან, სრულიადცა წარვწყმდე და თუ მპოოს მტერმან ჩემმან შიშველი შორს უფლისა ჩემისაგან, სრულიად შთანმთქას და წარმწყმიდოს მე’’

პოსტის ავტორი: jiventino თარიღი: Aug 7 2008, 10:26 AM

სამკვირაში ერთხელ ან თვეში ერთხელ ეს ინტენსივობათუ დავიცავით კარგია, ისე მინიმუმ ერთხელ მაინც უნდა ვეზიაროთ წელიწადში, კარგია დიდ დღესასწაულებზე ზიარებაც.

პოსტის ავტორი: მწირი თარიღი: Aug 20 2008, 02:43 PM

ხშირად უნდა ვეზიაროთ.../შეძლებისდაგვარად.../ უნდა მივეახლოთ საიდუმლოს ღვთის შიშით, სარწმუნოებით და სიჱვარულით... და იმედით, რომ მივიღებთ ცოდვათა მიტევებას('მოსატევებელად ცოდვათა და ცხოვრებად საუკუნოდ...')

პოსტის ავტორი: llaasshhaa თარიღი: Aug 25 2008, 02:13 PM

მოძღვარმა შეილება რო არ მოგცეს საშუალება ყოველ კვირა ზიარების? ... ასე 4 ჯერ 5 ჯერ ყოველ კვირა რო ეზიარები და მერე რო აგიკრძალოს 1 კვირით უზიარებლობა ცოტა ხანს ?

პოსტის ავტორი: მაშიკო თარიღი: Jun 8 2009, 06:18 PM

მოძღვრის კურთხევა მაქვს რომ ყოველ კვირას ვეზიარო, მაგრამ ასე ვერ ვეზიარები... კარგია 2 კვირაში ერთხელ მაინც ზიარება

პოსტის ავტორი: animani თარიღი: May 22 2011, 10:13 AM

ჩემს მოკრძალებულ აზრს მოგახსენებთ ზიარების სიხშირესთან დაკავშირებით.
ის მოტივაცია, რომ ზოგიერთი აცხადებს სათანადოდ არ არის მომზადებული ზიარებისთვის არასწორია, რადგანაც როგორაც არ უნდა მოვემზადოთ ზიარებისთვის ვერასდროს გავხდებით ზიარების ღირსი.
ზიარება ყოველი ჩვენგანისთვის არის მოწყალება ღვთისა და არა ჩვენი დამსახურების შედეგი.
და თუ მართლალთა ლიტურგიას ვესწრებით კიდევაც უნდა ვეზიაროთ, რადგანაც ყველა წირვაზე იესო ქრისტე ჩვენთვის დაიკვლის, რათა მორწმუნენი არათუ მიეგებონ ჩვენთვის ჯვარცმულ ძეს ღვთისას, არამედ მიიღონ მისი ჭეშმარიტი ხორცი და სისხლი, რათა განუყოფლად და შეურევნელად შეუერთდნენ მას. ამიტომ უნდა დავძლიოთ ყოველგვარი დაბრკოლება, სიზარმაცე (ხშირად ეს არის ჩვენი უზიარებლობის მიზეზი) და ვეზიაროთ, თნდაც ეს კვირაში ორჯერ იყოს.
მე პირადად ვცდილობ ყოველ წირვაზე ვეზიარო, რათქმა უნდა მწუხრის ლოცვებსაც უნდა დაესწრო წინადღით.

პოსტის ავტორი: aia თარიღი: May 22 2011, 04:49 PM

გეთანხმები გაიხარეეე

პოსტის ავტორი: dzvelmartlmadidebeli თარიღი: May 22 2011, 07:36 PM

სასურველია ხშირად ეზიარებოდეს, მაგრამ პირველი საუკუნეებისგან განსხვავებით სადღეისოდ ზიარების მიღების სიხშირე შემცირდა. წმ. ოქროპირის მიხედვით ჩვენ ახლა წელიწადში ოთხჯერ ვეზიარებით მარხვებში. ცხადია, ეს გარდაუვალი აუცილებლობა არ არის და ქრისტეანს შეუძლია უფრო ხშირადაც ეზიაროს სათანადო მომზადების შემდეგ (რაც ძირითადად აღსარებას, დაწესებული ეპითიმიის შესრულებას, მარხვასა და მეტანიებს გულისხმობს) შეიძლება უფრო ხშირადაც ეზიაროს. ერთმა ფორუმელმა დაწერა, რომ ზიარების წინ ასეთი მომზადება რუსული წესია, რასაც ვერ დავეთანხმები (რომც იყოს, ეს მისაბაძი წესია), უბრალოდ, პირველქრისტეანები, დღევანდელთაგან განსხვავებით უფრო გულწრფელი და უშურველნი იყვნენ, რაზეც მათზე გადმოსული ქარიზმებიც მეტყველებდა. ამიტომ, პირველ საუკუნეში თუ შესაძლებელი იყო ყოველდღე (ყოველ ლიტურგიაზე) ზიარება, დღეს ეს სათანადო მომზადების გარეშე მიზანშეწონილი არ არის. ალბათ დამეთანხმებით, რომ უფლის უპატიოსნესი ხორცი და სისხლი, ჩვეულებრივი, ყოველდღიური საკვებივით არ უნდა მივიღოთ, მისი განსაკუთრებულობისა და განსხვავებულობის გამო.

პოსტის ავტორი: llaasshhaa თარიღი: Oct 5 2011, 12:11 AM

ჩემი მოძღვარი ასეთ კურთხევას გვაძლევს ყველას რო სანამ ვეზიარებით მთელი კვირა უნდა ვიმარხულოთ ორშაბათIდან მოყოლებული შაბათIს ჩათვლით და ანუ ყოველ კვირას ამიტომ ვერ ვეზიარები რადგან გამოდის მთელი ცხოვრება მარხვაზე უნდა ვიყო ... ანუ თვეში 1 ხელ ან ორჯერ გამომდის

მამა აკაკისთან ვარ მეტეხში

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Oct 5 2011, 12:23 AM

ეხლა გამახსენდა ერთი ფაქტი მამათა ცხოვრებიდან.
მამა მაკარიმ განკურნა შეპყრობილი ქალი ხოლო შემდეგ ამ ქალბატონმა კითხვა დაუსვა თუ რატომ ჩავარდა ამ მდგომარეობაში,წმიდანმა კი უპასუხა:
,,იმიტომ რომ 5 კვირაა ქრისტეს სისხლსა დ ხორცს არ ზიარებიხარო."
ჩვენ კი ხუთ თვეში ერთხელ ძლივს ვეზიარებით და ისიც საკითხავია როგორ...

ეჰჰჰ

პოსტის ავტორი: llaasshhaa თარიღი: Oct 5 2011, 12:26 AM

და ასეთ დროს რა უნდა ვქნა თU ყოველ კვირა მომინდა ზიარება სულ მარხვაზე რო ვერ ვიქნები?

პოსტის ავტორი: aamirani თარიღი: Jan 25 2012, 09:52 PM

ადამიანი რაც უფრო ხშირად ეზიარება მით უკეთესია.ბასილი დიდი კვირაში 4-ჯერ ეზიარებოდა, ადამიანი შეძლებისდაგვარად ყოველ წირვაზე უნდა ეზიაროს

პოსტის ავტორი: terra თარიღი: Jan 25 2012, 10:30 PM

შენს ადგილას მოძღვარს შევიცვლიდი.
მამა აკაკი პატიოსანი მღვდელი და კარგი კაცია, მაგრამ, ასეთი კურთხევა აშკარად ცთომილებაა.

პოსტის ავტორი: k@the თარიღი: Jan 26 2012, 01:51 AM

დედაჩემია მეტეხის ეკლესიის მრევლი. მე ვიცი რომ ოთხშაბათიდან მოყოლებული უნდა იმარხულონ, კვირას რომ ეზიარონ.
მართლა კარგი მღვდელია მამა აკაკი, მაგრამ ამ საკითხში არც მე ვეთანხმები. შარშან შობას არ აზიარა ისინი, ვინც 31/1-ში თევზი ჭამეს და გულდაწყვეტილი იყო დედი.
შენს ადგილას, თუ გიჭირს მამა აკაკისთან შელევა მეორე მოძღვარს ვნახავდი და ხანდახან იქ ვეზიარებოდი. სულ არ არის აუცილებელი საკითხის ბევრი განხილვა, ეტყოდი რომ მამა აკაკის მრევლი ხარ და იქ გიხერხდება ზიარება.

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 26 2012, 11:25 AM

როცა მარხვა არ არის, მარტო ოთხშაბათისა და პარასკევის მარხვის დაცვით მაზიარებს ჩემი მამაო.

პოსტის ავტორი: ქევანა თარიღი: Jan 26 2012, 01:05 PM

მამა თეოდორე ამბობს, რომ რაც უფრო ხშირად ეზიარება ადამიანი, მით უკეთესიაო..

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 26 2012, 01:09 PM

როცა ჩემს მამაოს აღსარებას ვაბარებ ეს ავტომატურად ნიშნავს იმას რომ მეორე დღეს შემიძლია ვეზიარო.

პოსტის ავტორი: ლეონტი თარიღი: Jan 26 2012, 01:17 PM

თუ ღმერთი გახსოვს, გიყვარს გეშინია, მუდმივ ლოცვაში ხარ, ნანობ ცოდვებს, აკონტროლებ თავს, ენას, რატომ არ უნდა ეზიარო ხშირად?
და თუ ზევით ჩამოთვლილს არ ან ვერ აკეთებ, მაინც რატომ არ უნდა ეზიარო ხშირად? რომ გამოფხიზლდე, გაძლიერდე და თავი დააღწიო იმას რასაც შენი ძალებით ვერასოდეს გააკეთებ, მიუხედავად იმისა რომ სურვილი გაქვს.
მკლედ ცუდი დროა, მძიმე და ნურავინ დაბრკოლდება ზიარებაზე, ვეცადოთ, თორემ ცუდადაა საქმე.

პოსტის ავტორი: k@the თარიღი: Jan 26 2012, 02:37 PM

მაშინ წირვაზე მისვლა და სრულად მოსმენასაც აზრი ეკარგება. რაც უფრო ხშირად ეზიარები, მით უფრო უკეთ ხარ, უფრო "ფორმაში", მეტი მხნეობა გაქვს, ცოდვის ჩადენისას კვირიდან კვირამდე უფრო კარგად იკავებ თავს, რადგან დიდი პერიოდი თუ არ მიხვალ ეკლესიაში და ამ პერიოდში რაღაც "დააშავე" მერე იტყვი ადამიანი, ბარემ ერთად მოვინანიებო და კიდევ "აშავებ". ეს ჩვეულებრივი ადამიანური სისუსტეა. არადა არ უნდა იყოს ასე, უნდა ყოველ კვირა ვაიძულოთ თავი, ვიბრძოლოთ როცა საჭიროა იმისთვის რომ ვეზიაროთ, რადგან უფალი მოწყალეა და ამ საჩუქარს მარად იმეტებს ჩვენთვის.

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 26 2012, 02:46 PM

ვეთანხმები ქეთის. რაც უფრო ხშირად ეზიარები ადამიანი მით უფრო მობილიზებული ხარ ცოდვასთან ბრძოლაში.