სალოსი "ქრისტესთვის სულელი", სალოსი, მისი ღვაწლი და სალოსთა ცხოვრების ეპიზოდები პარამეტრები

[კანუდოსელი]

კანონისტი
შენი მთავარი შეცდომა ისაა, რომ საღთისმეტყველო საკითხებში მათემატიკურად ხისტ გზას ეძებ....

პ.ს.
გინება გარდა ცდუნებისა არის შეურაცხყოფა და განკითხვა არა იმ ადამიანისა ვისაც ესაუბრები, არამედ მისი მშობლისა, რომელიც არ ესწრება ამ საუბარს და შედეგად ის ვერც მოიქცევა და ვერც გამოსწორდება და რატომ უნდა იყოს ერთი ადამიანის (მშობლის) შეურაცხყოფის გზა მეორის (შვილის) ხსნის სტიმული სრულიად გაუგებარია და ამკვიდრებს ძველ დრომოჭმულ ფრაზას: "მიზანი ამართლებს საშუალებას" - ეს ქრისტიანობა კი არა ქრისტიანობის კარიკატურაც არაა

[კანონისტი]

კანუდოსელი

შენი მთავარი შეცდომა ისაა, რომ საღთისმეტყველო საკითხებში მათემატიკურად ხისტ გზას ეძებ....

მგონია, რომ პირიქით...

რატომ უნდა იყოს ერთი ადამიანის (მშობლის) შეურაცხყოფის გზა მეორეს (შვილი) ხსნის სტიმული სრულიად გაუგებარია

ვერც იმას გეტყვი, რომ დასაშვებია, მაგრამ ვერც იმას - შეუძლებელია

თუკი, მშობლის სიკვდილით ბევრ შვილს ეკლესიური ცხოვრება დაუწყია, შეურაცხყოფამაც რომ უშველოს, რა გაგიკვირდეს?....

რავიცი, რავიცი.....

[KAIROS]

მშობლის სიკვდილით ბევრ შვილს ეკლესიური ცხოვრება დაუწყია

სრულიად არაორდინალური შედარებებია დავით; მაკვირვებ! რა შუაშია ის რომ ღმერთმა ვინმე გაიყვანა ამქვეყნიდან, და ამით მისი ახლობელი მოექცა და ის რომ ვინმემ ვინმეს შეურაცხყოფა მიაყენა? კარგი ახლა...
ახლა წინაზე, შენი წინა შედარებაც უადგილო იყო, იმიტომ რომ მაცხოვარს იქ არაფერი მსგავსი არ ჩაუდენია, რაც იკრძალება, ანუ მან რაც გააკეთა, ის დაამოწმა კიდეც წმ, წერილით, სალოსური საქციელი კი გარეგნულად უცნაური საქციელია, მსგავსი რამ მაცხოვარს არ ჩაუდენია, და გიმეროებ არც ისეთი რამ ....

ერთი შეხედვით ცოდვიანი ქმედება

რაც არის სწორედ სალოსობა , ამაზე დაგიწერე, რომ მაცხოვრის მაგალითი, ძალიან შეუსაბამოა მეთქი...ახლა უფრო გასაგები იქნება... დანარჩენი წინ დავწერე... გინეითი და ბილწისტყვაობითი სალოსობა კი უცხოა მართლმადიდებლური ტრადიციისათვის და ეს ფაქტია!

სალოსობის შესახებ ეს საინტერესო ინფორმაცია და ნახეთ;

из подвигов христианского благочестия - юродство о Христе. Они не только добровольно отказывались от удобств и благ жизни земной, от выгод жизни общественной, от родства самого близкого и кровного, но принимали на себя вид безумного человека, не знающего ни приличия, ни чувства стыда, дозволяющего себе иногда соблазнительные действия. Эти подвижники не стеснялись говорить правду в глаза сильным мира сего, обличали людей несправедливых и забывающих правду Божию, радовали и утешали людей благочестивых и богобоязненных. - Ю. нередко вращались среди самых порочных членов общества, среди людей погибших в общественном мнении, и многих из таких отверженных возвращали на путь истины и добра. Почти все Ю. Востока и некоторые из них на Руси были иноки. Выражение Апостола: "мы юроди Христа ради" (1 Кор. IV, 10) послужило основою и оправданием подвига юродства. Общее название этих подвижников - юродивые. В древнем языке часто употреблялось слово оурод, юрод; им переводилось греческое mwroV. В Житии блаж. Симеона он постоянно называется оуродом - юродом; в Печерском Патерике упоминается Исаакий, который "поча по Mиpy ходити оуродом ся творя". В Общей Минее 1685 г. тропарь юродивым читается так: "глас апостола твоего Павла услышав глаголющ: мы оуроди Христа ради, раб твой Христе Боже - оурод бысть на земли... ", а в Общей Минее 1860 г. : "глас апостола твоего Павла услышав - мы юроди Христа ради... юрод бысть".. Вместе с тем слово это издревле употребляется и для перевода греческого saloV - простый, глупый; отсюда прозвание юродивого Николы Новгородского Салос (Карамзин IX, прим. 297). Е. Е. Голубинский это прозвание дает Михаилу Клопскому. Первою по времени Христа ради юродивою была св. Исидора (ум. около 365 г.), подвизавшаяся в Тавенском женском монастыре Мен или Мин. Жизнь ее описал св. Ефрем Сирин, посетивший пустыни Египта в 371 г. Из других Ю. восточной (греческой) церкви известны препод. Серапион Синдонит, препод. Виссарион Чудотворец, св. Симеон, препод. Фома, св. Андрей. Вместе с христианством русские заимствовали от восточной церкви и подвижничество, в его разнообразных видах. На Руси первым по времени Ю. был киево-печерский чернец Исаакий, скончавшийся в 1090 г. Исторические судьбы и склад жизни древнерусского общества много способствовали процветанию на Руси юродства. Ни одна страна не может представить такого обилия Ю. и примеров такого необыкновенного уважения к ним, как древняя Русь. В продолжение лишь 3 веков (XIV - XVI) на Руси насчитывается не менее 10 Ю. святых, тогда как в общем месяцеслове православной церкви в течение 5 веков (Vl - X) не более 4 Ю. святых, принадлежащих различным странам. Не говорим уже о Ю. неканонизованных, которых было очень много в древней России (весьма многие из них упоминаются в "Святой Руси", арх. Леонида) и которые народом больш. частью также считались святыми. См. Васильев, "История канонизации русских святых" (М., 1893); Яхонтов, "Жития св. северно-русских подвижников" (Казань, 1882); В. О. Ключевский, "Древнерусские жития святых, как исторический источник" (М., 1871, 4 приложение). Древнерусское общество много страдало от неправды, корыстолюбия, эгоизма, личного произвола, от притеснения и угнетения бедных и слабых богатыми и сильными. При таких обстоятельствах печальниками русского народа являлись иногда Христа ради Ю. Общеизвестно смелое обличение Иоанна Грозного псковским юродивым Николою Салосом. Василий Блаженный нередко обличал Грозного Иоанна; блаженный Иоанн Московский беспощадно обвинял Бориса Годунова в участии в убийстве царевича Димитрия. Художественный тип юродивого древнерусской жизни создан Пушкиным в "Борисе Годунове". Л. Н. Толстой, в своем "Детстве", симпатизирует, по-видимому, юродивому и матери Иртеньева, считающей юродивого "Божьим человеком". - Во второй половине XVI в. в Русской земле было уже много храмов, в которых почивали мощи православленных церковью Ю. или которые были построены во имя их. Новгород славил Николая Кочанова, Михаила Клопского, Иакова Боровицкого, Устюг - Прокопия и Иоанна, Ростов - Исидора, Москва - Максима и Василия Блаженного, Калуга - Лаврентия, Псков - Николу Салоса. С конца ХVI в. число Ю. в Русской земле заметно уменьшается; только немногие из них достигли прославления. Нельзя сказать с определенностью, как рано на Востоке появились лже-юродивые; по всей вероятности, когда восточное иночество стало утрачивать дух древне-христианского подвижничества, вместе с истинно-юродивыми стали появляться и мнимо-юродивые. Как рано на Руси явились мнимо-юродивые - на это есть прямые указания лишь начиная с XVI века. Иоанн Грозный во втором послании к собору жаловался, что "лживые пророки, мужики и женки, и девки, и старые бабы бегают из села в село, нагие и босые, с распущенными волосами, трясутся и бьются, и кричат: св. Анаcтacиa и св. Пятница велят им". В следующем затем столетии о таких лжеюродивых упоминают патриарх Иоасаф 1-й (в указе 1636 г.) и собор 1666 - 1667 г. Церковная власть времен Петра I преследовала лже-юродивых (ханжей), которых предписывалось помещать в монастыри "с употреблением их в труд до конца жизни"; указом 1732 года воспрещалось "впускать юродивых в кощунных одеждах в церкви", где они кричали, пели и делали разные бесчинства во время богослужения, единственно из корыстного желания обратить на себя внимание богомольцев. И в настоящее время иногда являются лже-юродивые и находят немало почитателей. См. свящ. Иоанн Ковалевский, "Юродство о Христе и Христа ради юродивые восточной и русской церкви" (М., 1895; здесь же и жития Ю.).

== Оригинал этой статьи взят из энциклопедии Брокгауза-Ефрона

[მართა]

KAIROS
მე ვიცნობ ბევრ ადამინს რომელიც ახლობლის სიკვდილის შემდეგ მივიდა და დაუახლოვდა ეკლესიას,მშობლის ,მეგობრის ნათესავის .ისინი შვებას პოულობენ და ხდებიან დროთა განმავლობაში ეკლესიის ნაწილი.მართლა ბევრს ვიცნობ ასეთს...თუმცა ისინიც ვიცი ვისაც ამა არ უშველა.
რაც შეეხება სალოსობას,კარგა ხანი ვერ ვგებულობდი მის არსს,სანამ სალოსი ბერების ცხოვრებას არ გავეცანი,ბევრი რამ დავინახე და უკეთ შევიგრძენი ადამიანური სისუსტეები,ასევე უფლისადმი ერთგულება და უზომო სიყვარული.
მე ვიცი ერთი ბერ-მონაზონი(არ დავასახელებ ვინაობას)საკმაო ახალგაზრდა ასაკშივე ანახა მრევლსა და საზოგადოებას ნამდვილი მსახურება უფლის მიმართ.ეს ბევრმა "ნორმალურად" მიიღო აი ბევრმა კი ლამის თვითონ ეს ბერი გააღმერთა.აღარ დავწვრილმანდები და მოვყვები თუ რა ბრმა რწმენით მიუდგა მრავალნი ამ დიდ ადამიანს,მან მაშინვე იგრძნო საშიშროება და ალბად რომ არ სძლიოს პატივმოყვარეობამ და კიდევ "სხვა " რაღაცეებმა,თავი გაიხადა ქილიკის და დაცინვის ობიექტად,მე მივხვდი და კიდევ მრავალი ეს მართლაც ერთგული მსახური უფლისა რატომ იქცევა ასე მაგრამ არიან ისეთებიც რომლებიც ყვებიან როგორ ნახეს მამაო ისეთი მთვრალი რომ ფეხზე ვერ იდგა თუ როგორ უდიერი შენიშვნები დაიწყო შარვლიან და გამომწვევად ჩაცმული გოგონებისადმი,რა უცნაური გახდა ამ ბოლო დროს და ასე შემდეგ... თავიდან გავიკვირვე მაგრამ მერე ერთი დეკანოზისგან მოვისმინე სალოსობას მისდევსო და მაშინვე გამინათდა გონება.
აი ასეც არი ხშირად ანუ უამრავ შემთხვევაში მრევლი და საზოგადოება უბიძგებს სასულიერო პირს გააპარტავნებისგან თავ დასაცავად გადადგან არა " პოპულარული" ნაბიჯები!

[კანონისტი]

KAIROS

რა შუაშია ის რომ ღმერთმა ვინმე გაიყვანა ამქვეყნიდან, და ამით მისი ახლობელი მოექცა და ის რომ ვინმემ ვინმეს შეურაცხყოფა მიაყენა?

ასე რთულად ვლაპარაკობ?

იმ შუაშია, რომ ადამიანზე (რომელიც ერთი შეხედვით უდანაშაულოა) მოიწევა განსაცდელი სხვის საცხონებლად!

ზაზამ შემაცოდა ეგერ შეგინებულის მშობლები, კაი ეს მოექცა ამ ქმედებითო, მარა მისი მშობლებიო? იმათ ხომ ტყუილად მიადგათ ეს შეურაცხყოფაო, თან იქ არ იყვნენო.... და ამაზე ვუპასუხე

[სარდიონ]

KAIROS

გინეითი და ბილწისტყვაობითი სალოსობა კი უცხოა მართლმადიდებლური ტრადიციისათვის და ეს ფაქტია!

ეს სიტყვები მცდარია.
რადგან მართლმადიდებლური ტრადიცია , როგორც ესეთი ,სალოსობა არ გახლავთ.
არამედ სალოსობა არის სპეციფიურად მართლმადიდებლობის წიაღში არსებული ფენომენი.
კათოლიკური და პროტესტანტული სამყარო მას არ იცნობს.
სალოსობისთვის გინება-ბილწსიტყვაობა სწორედაც ძალზე დამახასიათებელია, როგორც საზოგადოებაში არსებული კეთილზნეობრივი ნორმების იგნორირება.

[KAIROS]

ადამიანზე (რომელიც ერთი შეხედვით უდანაშაულოა) მოიწევა განსაცდელი სხვის საცხონებლად!

კი მაგრამ დავით, აქ განსაცდელი მოდის ღვთისაგან, და იქ შეურაცხყოფა, ერთი ღვთიური ქმედებაა, მეორე ცოდვილი და ადამიანური, ამიტომ გიწუნებ შედარებას!

ეს სიტყვები მცდარია.

ვერ დაგეთანხმებით

სალოსობისთვის გინება-ბილწსიტყვაობა სწორედაც ძალზე დამახასიათებელია, როგორც საზოგადოებაში არსებული კეთილზნეობრივი ნორმების იგნორირება.

აბა შენ გახარებას წყარო მაჩვენე, სადაც წერია, რომ სალოსი თუა აუცილებლად უნდა იგინებოდესო ან კიდევ მაგალითი გაიხსნე, რომელი წმიდანი სალოსი იგინებოდა?

[სარდიონ]

ჩვენს დაცემულ და ღვთისგან დაცილებულ დროშიაც კი, როცა ქუჩაში დედის გინებას ხშირად გაიგონებ, როცა ახალგაზრდები ქუჩაში დგანან და საკუთარ დედას ბილწად აგინებენ, და ჩვენ მიმოვდივართ და ეს გვესმის და ამას ვეგუებით, თუმცა გულში ვკიცხავთ, წარმოიდგინეთ რომ ახალგაზრდა კაცი საზოგადოებრივი თავშეყრის ადგილზე შიშველი ცხადდება.
მას აბსოლუტურად ნატურალურად უჩანს მთელი შიშველი სხეული და სასქესო ორგანო.
აი ამ დროში როცა საკუთარი დედის ხმამაღლა ბილწად შემგინებელს, კაცი ხმას არ სცემს, წარმოიდგინეთ რა დღეში ჩააგდებენ იმ შიშველ ახალგაზრდას.
და ეხლა არავინ არ მითხრას რომ საზოგადოებღივ ადგილში საკუთარი დედის ბილწად შეგინება უფრო მეტ რეაქციას გამოიწვევს ხალხში ვიდრე შიშველი მამაკაცის გამოცხადება.
მაშ რატომ ამტკიცებთ უაზროდ რომ სალოსი დედას არ შეიგინებოდაო? ეს უზნეობაა და მართლმადიდებლურ ეთიკეტს სცილდებაო?



წმინდა ბასილი მოსკოველი,16 საუკუნე, რომელიც ზამთარში, ყინვაში და ზაფხულში, დედიშობილა დადიოდა, შუა ქალაქში, მაშინ როცა დედის აუტო-გინება კი არა, სხეულის მცირე ნაწილის გამოჩენაც უზნეობა იყო.

[KAIROS]

და სალოსი " კეთილზნეობრივ ნორმებს" კი არ უკეთებს იგნორირებას, მგონი შენ სალოსი სხვა რამეში გეშლება, არამედ საზოგადოების სიმახინჯეებს ამხელს არაორდინალური ხერხებით, იგივე მამა გაბრიელზე გამიგონია ( ანუ არ ვიცი ზუსტად ასეა თუ არა) რომ მან საცხრამაისო "პარადის" ( კომუნისტურ ტერმინს დავწერ) წინ ლენინის ძეგლთან მოისაქმაო...

[სარდიონ]

სალოსი სხვა რამეში არ მეშლება.
სწორედ ეგ "არაორდინალური ხერხები" არის საზოგადოებრივი "კეთილზნეობის" ნორმებიდან , ეთიკიდან გასვლა და გიჟური, მიუღებელი რამეების კეთება, მაგ მოსაქმების არ იყოს.
ჰოდა მამაგაბრიელი რადგან ახსენე , მონაზვნებს დედის ყველაფერს ორ შაურად უტრიალებდა სამთავროში, იგივეს უკეთებდა მაღალჩინოსნებს საზ.შეკრების ადგილებში, მაგალითად ედიკას გაუკეთა ერთხელ სვეტიცხოველთან ხალხში.

[დათიკო]

KAIROS

რომ მან საცხრამაისო "პარადის" ( კომუნისტურ ტერმინს დავწერ) წინ ლენინის ძეგლთან მოისაქმაო...

არა, მე თავად მაქვს მოსმენილი მისივე მოყოლილი თუ როგორ დაწვა ეს უზარმაზარი ლენინის პლაკატი პარადის დროს.
ეგ ჩანაწერი აქაც იდო ფორუმზე. მეც მაქვს და თუ გიდნა ავტვირთავ.

[G_I_O_R_G_I_]

ეგ ჩანაწერი აქაც იდო ფორუმზე. მეც მაქვს და თუ გიდნა ავტვირთავ

საინტერესოა კარგი იქნება

[KAIROS]

მაშ რატომ ამტკიცებთ უაზროდ რომ სალოსი დედას არ შეიგინებოდაო

კამათი კარგი რამეა, ჩემო სარდიონ, როცა კამათის საზღვრებში რჩება , ასე რომ სიტყვა "უაზროდ"და კამათის ტონალობა ამოიღე და მერე გავაგრძელებ საუბარს, თორემ ასე თუ მიუდექი საკითხს, უშედეგო საუბარს მივიღებთ... ასე რომ ჩემი მოთხოვნა, მოთხოვნად რჩება , ოღონდ წმიდანზე უნდა იყოს და თანადროულად მისი საქციელი შეწყანრებული უნდა იყოს ეკლესიის მიერ:

აბა შენ გახარებას წყარო მაჩვენე, სადაც წერია, რომ სალოსი თუა აუცილებლად უნდა იგინებოდესო ან კიდევ მაგალითი გაიხსნე, რომელი წმიდანი სალოსი იგინებოდა?

და ის რომ

მონაზვნებს დედის ყველაფერს ორ შაურად უტრიალებდა სამთავროში

ცოტა არ იყოს ვერ ჯდება ვერც ერთი წმიდანის ცხოვრებაში და იქნებ გამახსენოთ რომელი სალოსი აგინებდა უშვერად მონაზვნებს? ... საერთოდ კი არ გვინდა ეს სუბიექტივიზმი, არ გვინდა მაინცდამაინც მამა გაბრიელზე საუბარი, ვისაუბროთ რაა სალოსობა, და სად იწყება ის "ფსევდო სალოსობა" რაც აიკრძალა კიდეც

указом 1732 года воспрещалось "впускать юродивых в кощунных одеждах в церкви", где они кричали, пели и делали разные бесчинства во время богослужения, единственно из корыстного желания обратить на себя внимание богомольцев. И в настоящее время иногда являются лже-юродивые и находят немало почитателей. См. свящ. Иоанн Ковалевский, "Юродство о Христе и Христа ради юродивые восточной и русской церкви" (М., 1895; здесь же и жития Ю.).

ოღონდ ვიმეორებ, ის "უაზრო" და რამე მსგავსები არ გვინდა...
დავით:

როგორ დაწვა ეს უზარმაზარი ლენინის პლაკატი პარადის დროს

ეგ მეც გამიგონია, ოღონდ ეგეც გაუკეთებია და ისიც... თუმცა ორივე მაინც "გამიგონიას" დონეზეა და ვერ ვიმსჯელებთ მასზე...
მოკლედ ფაქტებით ვისაუბროთ...

[სარდიონ]

დათიკო
ეგ პარადის დროს არ მომხდარა, ეგ პლაკატი ლენინის ძეგლის უკან ქალაქის საბჭოს შენობაზე იყო გაკრული, პარადის დროს კი უბრალოდ ძეგლს მიაფსა.
ასევე მახსენდება უძრაობის წლების შემთხვევა როცა რუსთაველზე ოპერასთან ბრეჟნევის დიდი პლაკატი იყო გამოკრული, მამა გაბრიელი სეჩერდა და იშვიათად Uშვერი სიტყვებით დაუწყო დედის გინება და ლანძღვა, ხალხი მოგროვდა, ის კი იდგა და იგინებოდა, მილიციაც გაჩნდა, მაგრამ ხელი არ უხლიათ, მან ჩაამთავრა "მიტინგი" და წავიდა.


ერთმა ახლობელმა ჰკითხა მას, დედებს სამთავროში ეგრე რატომ ამცირებო.
მან ღიმილით პასუხა, რომ განგებ ვამდაბლებ, რომ სიმდაბლეს მიეჩვიონ, თორე საგინებელი არაფერი სჭირთო.
ესე რომ ჩვენც მივეჩვიოთ სიმდაბლეს თუ სულის ცხონება გვინდა და კამათში "ბუზი ავიფრინოთ".
დედის გინებას კი არ ვაპირებ, სალოსი არა ვარ.

[კანონისტი]

KAIROS

აქ განსაცდელი მოდის ღვთისაგან

ეს ფრაზა თეოლოგიურად რამდენად მისაღებია? (არ ვიცი, ვკითხულობ...)

სარდიონის შედარება მომეწონა, მგონი რომ შიშველი სიარული არანაკლებ შეურაცხყოფა გამოდის საზოგადოებრივად, ვიდრე ბრეჟნევის გინება (რომელსაც ისეც ბევრი აგინებდა ჩუმად ).....

უბრალოდ, კაიროს, რატომ მაინცდამაინც ეს გინება არ მოგწონს? სხვა ქმედებები განა ასე "ნორმალურია" ხოლმე სალოსების, რომ ეს ერთი გინება დავიწუნოთ?

"რომელი სალოსი იგინებოდა", არ არის ჩემი აზრი მთლად მართებული. აქ არსს უნდა ჩავწვდეთ, რამდენად დასაშვებია ასეთი ქმედება, თორემ თუკი მამა გაბრიელის კანონიზაცია მოხდა, მაშინ უკვე გვეყოლება ამ სახის სალოსიც....

[KAIROS]

კამათში "ბუზი ავიფრინოთ".

კაი ახლა, რათ გინდა ეს პროვოკაციები სარდიონ? ხომ გთხოვე, ვილაპარაკოთ, ვიკამათოთ, კაი კაცი ხარ და ნუ გავაფუჭებთ ურთიერთობებს...

აქ განსაცდელი მოდის ღვთისაგან
ეს ფრაზა თეოლოგიურად რამდენად მისაღებია?

ნუ მისაღებია, რადგან აქ შეიძლება ბევრი რამ იგულისხმო, უფლის ნება, დაშვება... მოკლედ ეს სხვა საკითხია, აშკარაა რომ ის შედარება არ იყო სწორი და მგონი ეს ახლა ნათელია...
რაც შეეხება გინებას, აშკარაა, რომ ბილწსიტყვაობა ცალმხრივად ცოდვაა,
ანუ ცოდვაა მაშინაც როცა მარტოა ადამიანი, და მაშინაც როცა ირგვლივ ხალხია...
ანუ თავად გინებაა არსშივე ცოდვა...
და რაა ბილწსიტყვაობა, მაშინ ნახეთ კიბისაღმწერელი...
ახლა შიშველი სიარული არაა ცალმხრივად ცოდვა... ანუ თავად სიშიშვლე კი არაა ცოდვა, არამედ
შეიძლება გახდეს დამაბრკოლებელი, ადამიანის დაცემული ბუნების გამო...
მოკლედ ისე არ გავიგოთ, რომ საკითხი გადაწყვეტილია და მორჩა, უბრალოდ ძალიან
უცხო ფენომენია გინებისათვის ანუ ცოდვისთვის, ცალმხრივად და უპირობოდ მავნესათვის, რაიმე
კარგი ფუნქციის მინიჭება... ამაზე ვწერ მე, თორემ მამა გაბრიელის პიროვნებას არ განვიხილავ და გთხოვთ
ამ ჭრილში ნუ წაიკითხავთ ჩემს პოსტებს...

[მარიამი]

რომელი წმიდანი სალოსი იგინებოდა?

იქნებ წმ. სვიმეონ სალოსამდე არც ქალების აბანოში შესულა სხვა სალოსი, მაგრამ ის შევიდა. ან სულაც ყველაზე პირველად ვინც დაიწყო სალოსობა, იმასაც არ ექნებოდა მაგალითები წარსულიდან.
ასე რომ, ეს არგუმენტი სერიოზულად მოიკოჭლებს.

[KAIROS]

ეს არგუმენტი სერიოზულად მოიკოჭლებს.

არ მოიკოჭლებს არანაირად, და აი რატომ, იმიტომ რომ ცალმხრივ ცოდვაზეა საუბარი; ანუ რაც დავწერე... ნურც ერთხელ მომხდარ ფაქტს გავხდით საზოგადოდ და სამაგალითოთ, ის კაცი ერთხელ შევიდა იქ, ყოველდღე ხომ არ დადიოდა?

[მარიამი]

არ მოიკოჭლებს არანაირად, და აი რატომ, იმიტომ რომ ცალმხრივ ცოდვაზეა საუბარი; ანუ რაც დავწერე... ნურც ერთხელ მომხდარ ფაქტს გავხდით საზოგადოდ და სამაგალითოთ, ის კაცი ერთხელ შევიდა იქ, ყოველდღე ხომ არ დადიოდა?

მერე რა? ერთხელ ხომ შევიდა? ანუ ცოდვა ჩაიდინა მაგით?

[KAIROS]

არ შეიძლება მარიამ ასე, ჯერ ერთი გამონაკლისი კანონს ამტკიცებს, ის რომ ერთხელ შევიდა ამართლებს მხოლოდ ერთხელ ამის გაკეთებას და არა ათჯერ, მეორეც და მთავარიც, გინება თავშივე არსშივე არის ცოდვა, და თან მომცველი ცოდვა, ის შეიცავს ისეთ პიროვნებასაც, რომელიც იმ შემთხვევაში არაფერ შუაშია, და სალოსის დანიშნულებას არ ეხება ანუ მხილებას , რაც კანუდოსამ დაწერა ანუ ;

გინება გარდა ცდუნებისა არის შეურაცხყოფა და განკითხვა არა იმ ადამიანისა ვისაც ესაუბრები, არამედ მისი მშობლისა, რომელიც არ ესწრება ამ საუბარს და შედეგად ის ვერც მოიქცევა და ვერც გამოსწორდება.... ამკვიდრებს ძველ დრომოჭმულ ფრაზას: "მიზანი ამართლებს საშუალებას" - ეს ქრისტიანობა კი არა ქრისტიანობის კარიკატურაც არაა