ბერი გაბრიელი, (ეპიზოდები მისი ცხოვრებიდან) პარამეტრები

[მარიამი]

მამა გაბრიელზე სხვა თემაც არსებობს "მამათა გამონათქვამებში", მაგრამ ამ თემას ცალკე ვხსნი, რადგან მისი ცხოვრებიდან მინდა ეპიზოდები დავწერო და არა გამონთქვამები.
თუ მოდერატორები საჭიროდ ჩათვლიან, შეუძლიათ შეაერთონ


გაბრიელ ბერის ცხოვრება აქ შეგიძლიათ წაიკითხოთ:
http://www.orthodoxy.ge/biografiebi/beri_g..._tskhovreba.htm

ესეც ერთი მოგონება:
http://www.orthodoxy.ge/biografiebi/gabrie...khovrebadze.htm


მამა გაბრიელზე უამრავი მოგონება მაქვს კომპში, რამდენიმეს გადავხედე დღეს (ძირითადად მოკლეებს, რადგან გრძელი ტექსტების კითხვა შედარებით რთულია მონიტორიდან) და აქ შემოგთავაზებთ

* * *

გაბრიელ ბერი მასთან მიმსვლელის ყოველ დაფარულ საქმეს და განზრახვას ცნობდა, გონებისა და გულის აზრებს კითხულობდა. მისი ნათქვამი სიტყვა არ გაცუდდებოდა, ვისაც დალოცავდა, მისი საქმე კეთილად წარიმართებოდა. რჩევისათვის მისული ადამიანები იკურნებოდნენ, მშვიდდებოდნენ.

მამა გაბრიელს უცნობი ქალბატონი ესტუმრა და ახლობლისთვის საჩუქრად ხატი სთხოვა. გაკვირვებულმა, შიშით შევხედე ამ ქალბატონს, როგორ გაუბედა ამის თქმა-თქო, რადგან გაბრიელ ბერს არ უყვარდა ხატების ტყუილუბრალოდ გაჩუქება. ამ ქალბატონს კი მაშინვე ჩამოუღო ღვთისმშობლის ხატი. ქალბატონი გაოცებული აკვირდებოდა ხატს. ამ დროს მამა გაბრიელმა ჯვარიც ჩამოიღო და ისიც აჩუქა. მაშინ კი მუხლებზე დაემხო სტუმარი და მამა გაბრიელს მიმართა: - ნუთუ თქვენ გონებისა და გულის აზრებს კითხულობთ? ამ წუთს გავიფიქრე, ნეტავი ეს ჯვარიც მაჩუქოს-თქო და შემისრულეთ!

* * *

გულში, ჩუმად, ღვთისმშობლის ტროპარს ვლოცულობდი, დავამთავრე და „ამინ“ მითხრა მამა გაბრიელმა. პირველად ვერ მივხვდი, მაგრამ მეორედ და მესამედ რომ ვილოცე და კვლავ „ამინ“ მითხრა, მაშინ მივხვდი, რომ გულისა და გონების აზრებს კითხულობდა.

* * *

ათონის მთიდან ჩამობრძანებული ყოვლადწმიდა ღვთისმშობლის ხატი აჩუქეს მამა გაბრიელს. შუადღე გადასული იყო. ძლიერ გახარებია. უთქვამს: „ღვთისმშობელი ტყუილად არავისთან მივა“. ბინდდებოდა, წყალმანკის მძიმე სნეულებისაგან საწოლს მიჯაჭვული ბერი გაბრიელი სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქმა, უწმიდესმა და უნეტარესმა ილია მეორემ მოინახულა და მიულოცა არქიმანდრიტის ხარისხში აყვანა. რადგან იგი მუდამ გაურბოდა ადამიანთა მხრიდან პატივს და დამცირებას არჩევდა, კათოლიკოსმა სიტყვის თქმა არ აცალა, უკვე ნაკურთხი ხარო. მთელი მონასტერი საღმრთო სიყვარულით აღივსო და სიხარულით ულოცავდნენ გაბრიელ ბერს. მეორე დღეს კი მუცლიდან წყალი გაუქრა. ამ ფაქტის გამო გაოცებული ექიმი ამბობდა, რომ ჯერ არავის უნახავს „ცეროზი“ შეჩერებულიყოს, მუცლიდან წყალი კი გამქრალიყოსო და გაბრიელ ბერს ეკითხებოდა ღიმილით, წყალი რა იქნაო?

* * *

გაბრიელ ბერი კელიის წინ იჯდა და ამბობდა: დღეს საბერძნეთი დაიჩოქებს! მართლაც, ცოტა ხანში ათონის მთიდან ჩამოსული ორი ბერძენი ბერი ესტუმრა. დიდი სიყვარულით მიიღო, დალოცა და მათი სახელობის ხატები აჩუქა. ქსეროპოტამიის მონასტრის წინამძღვარი მუხლებზე დაემხო. გაბრიელ ბერმა თვალებში ჩახედა და მკაცრად მიმართა: - როგორ გაიფიქრე! განა ცისა და ქვეყნის დედოფალი თავის წილხვედრ ივერიას მიატოვებდა? ამის გაგონებაზე მუხლმოდრეკილი ბერძენი ბერი გაკვირვებული დარჩა, მამა გაბრიელს შენდობა სთხოვა და აღიარა: - აი, ახლა, სვეტიცხოვლის ტაძრიდან რომ გამოვდიოდი, დავიჩოქე და ღვთისმშობელს მივმართე: - ღვთისმშობელო, როგორ მიგიტოვებია საქართველო. ამ მიწაზე ერთი წმინდა ბერიც კი ვერ ვნახე. შემდეგ კი მამა გაბრიელს ისევ შენდობა სთხოვა. - ძმაო, მე კი ნუ მთხოვ, წადი და შენდობა ღვთისმშობელს სთხოვე, - დაუყვავა გაბრიელ ბერმა, მოეფერა და გულში ჩაიკრა. - ჩვენთან წამოდი – ათონზე, ასეთი დიდი ბერის ადგილი სწორედ იქ არის, – მიიწვია ათონელმა. ჩემს საქართველოს ათონზე ვერ გავცვლი, - უპასუხა მამა გაბრიელმა.

* * *

იერუსალიმის რუსული მონასტრიდან სტუმრად იღუმენია და ორი მონაზონი ჩამოვიდა. სიწმინდეები მოილოცეს და გაბრიელ ბერთან შესვლა ითხოვეს. სათითაოდ შემოვიდნენო, – თქვა მამა გაბრიელმა, ხოლო მისი კელიიდან გამოსულები აცრემლებულნი ამბობდნენ: - ასეთი დიდი მამა ჩვენ არ გვინახავს და არცა გვყავს!
მთელი ქვეყანა ლოცვით მოვიარეთ და აქ რომ ვიგრძენით ასეთი დიდი მადლი არსად გვიგვრძვნია? აქ იერუსალიმის მადლი ტრიალებს. ეს ნამდვილად მეორე იერუსალიმია!

* * *

ერთ დიდი ხნის ნაცნობს რამდენიმე კაცი მიჰყავდა მამა გაბრიელთან და გზაში ეუბნებოდა მათ, რომ წმიდა მამაა და არაფერს ჭამსო. სტუმრები რომ მოვიდნენ, მამა გაბრიელმა ყვირილი დაიწყო და უცნაურ სიტყვებს წარმოთქვამდა. ჯამს ეცა და გაიძახოდა: - დღეს რაღაც მგელივით მომშივდა! ამ ადამიანებმა ვერ გაუძლეს, ეს ვინ ყოფილაო და წავიდნენ. გაბრიელ ბერმა ნაცნობს უთხრა: ­ შვილო, ერთი წმინდა მამა იყო და ერთი უგუნური მოწაფე ჰყავდა. მოწაფემ წმინდა ბერი ხალხთან აქო და ადიდა. შემდეგ კი ხალხი ჩაიყვანა და დაუყენა წინ. ამ მოწაფის სახით ბოროტს უნდოდა ბერის ორმოცწლიანი ღვაწლი ერთ წამში წყალში ჩაეყარა.

* * *

გაბრიელ ბერი თავისი კელიის წინ იდგა. მივედი და ლოცვა-კურთხევა ავიღე. მითხრა: - აქ დამელოდე, სატრაპეზოში შევალ და ეხლავე დავბრუნდები. ფეხი არ მოიცვალო აქედან. ვიდექი და ჩემს პირდაპირ, ზედაზნისა და ჯვრის მონასტრის მთებს ვუყურებდი. ჩემთვის გავიფიქრე: - ბოლო ჟამს წმინდანები სასწაულებს აღარ აღასრულებენ, ნეტავ მამა გაბრიელს თუ შეუძლია ეს მთები გადასწიოს ან გადმოსწიოს? რა კარგი იქნება, თუნდაც ჩემი გულისთვის რომ გააკეთოს ეს. ვერც კი გავიგე, ამ დროს როგორ მოვიდა მამა გაბრიელი. ის ფიქრები გადამავიწყდა და მას შევხედე... მამა გაბრიელი დაჟინებით მიყურებდა და ბოლოს მითხრა: - გინდა, ეხლა მე აი, ამ მთებს ჯვარს გადავსახავ და გადავწევ და ამას შენი გულისთვის გავაკეთებ, გინდა? იმ მომენტში ძალიან შემეშინდა და არა, არ მინდა მეთქი ვუთხარი. მან კი განაგრძო: - მაგრამ რაში გჭირდება შენ ეს? გულში გავიფიქრე, რომ მთების გადაწევისას არ დაიმსხვრეს ყველაფერი და ამის გაფიქრებაზე მომიგო: - ნუ გეშინია, არაფერი დაინგრევა, თუ გინდა, გადავწევ ამ მთებს. აი, პირდაპირ შენს თვალწინ! ძალიან შემეშინდა და არ მინდა-მეთქი ვუთხარი. მერე კი თავი ჩავღუნე და მაინც ეჭვი შემეპარა. როცა ავიხედე, მამა გაბრიელი ტიროდა. მითხრა: - რატომ არ გჯერა ჩემი? ეს ჩემთვის არაფერია, ღმერთს რომ ვთხოვო, შემისრულებს! ღმერთს არა აქვს დაბრკოლება, იცოდე! სასწაული ის კი არ არის, მთა გადაადგილდება თუ არა, არამედ სასწაული ისაა, როცა ძროხა მწვანე ბალახს ძოვს, რძე კი თეთრია. ნუთუ არ გიკვირს ამოდენა დედამიწა რას უკავია? ეს ხომ საოცრებათა საოცრებაა!

* * *

დიდმარხვის წინ, მიტევების დღეს, აუცილებლად ჩამოვიდოდა ტაძარში, ამბიონზე მუხლს მოიყრიდა, შენდობას ითხოვდა და მოგვამრთავდა: - სიყვარულით გაგვეტარებინოს ყოველი დღე! თუ ვინმეს განურისხდებოდა და ისე დაღამდებოდა, რომ შენდობაზე არ მოვიდოდა – თვითონ აკითხავდა და სთხოვდა: – მაპატიე თუ რაიმე გაწყენინე.

* * *

გაბრიელ ბერთან მოდიოდნენ ამერიკელები, ინგლისელები, გერმანელები და კურთხევას სთხოვდნენ. გარკვეული დროის შემდეგ კი ყველას მართლმადიდებლად მონათვლის სურვილი უჩნდებოდა.

* * *

მძიმედ სნეული გაბრიელ ბერი საწოლში იწვა, როდესაც მითხრა:

- ახლა შავნაბადაზე მივდივარო.

მე ვიფიქრე, ხუმრობს-მეთქი. ცოტა ხნის შემდეგ კი ჩემდაუნებურად შევეკითხე: - იყავი შავნაბადაზე? მიპასუხა: - ვიყავი, ყველანი კარგად არიან და ტრაპეზობდნენ, როცა მივედიო. - შენ არ გამოჩნდი-მეთქი? – ვკითხე და - არაო, - მიპასუხა, თან დაამატა: - რომ დავენახე, გაოცდებოდნენ, საიდან გაჩნდაო. ამასთან, მეც არ მინდოდა გამოჩენა. - მამა შიო რას აკეთებდა-მეთქი? - ვკითხე და მიპასუხა: - ხალხს ითვლიდა.

რამოდენიმე დღის შემდეგ მამა შიო მოვიდა გაბრიელ ბერის სანახავად. მას შემდეგ, რაც ერთმანეთი მოიკითხეს, მამა შიოს ვკითხე, ბევრნი იყვნენ თუ არა შავნაბადას მონასტერში, რაზედაც მიპასუხა: - რა ვიცი, იმდენი მოდიან და მიდიან, რომ ვეღარ ვგებულობ. მხოლოდ ტრაპეზზე ვითვლი ხალხსა.

მამა გაბრიელმა ჩემს კითხვასა და მამა შიოს პასუხზე ღიმილით გადმომხედა.

სხვა დროს, როცა მითხრა: ­ მარტყოფის მონასტერში მივდივარო, ­ გაკვირვებით და ინტერესით დავუწყე ყურება. ნახევარი საათის შემდეგ ვკითხე: ­ იყავით-მეთქი? მიპასუხა: ­ ვიყავიო. ყველანი კარგად არიან და ყველა მონასტრულია, მხოლოდ ერთი ადამიანი არ არის მონასტრულიო. იმ ადამიანმა, გარკვეული დროის შემდეგ, მართლაც დატოვა მონასტერი.

* * *

„მამა გაბრიელს სისხლი ჩემი ხელით ავუღე, ნათიასთან ერთად. რაიმე კონსერვანტი არ დაგვიმატებია. სინჯარა, რომელშიც სისხლი მოვათავსეთ, განსაკუთრებული სტერილობის, ან დაბალი ტემპერატურის პირობებში არ ინახებოდა. ინტერესს იწვევს ის ფაქტი, რომ 4 წლის განმავლობაში, ჩვეულებრივ ტემპერატურაზე, სისხლი არც შედედდა, არც გაიხრწნა, არც ჰემოლიზი განიცადა. სისხლის ანალიზი, რომელიც სხვადასხვა ლაბორატორიაში გაკეთდა, ადასტურებს ზემოაღნიშნულს.

რა ფენომენია ეს – უბრალო შემთხვევითობა, თუ კანონზომიერება?! შეიძლება, განსაკუთრებულ ასკეტურ პირობებში ცხოვრებით და ღვთის მადლით შეიძინა სისხლმა გაუხრწნელობის უნარიც, ჩემი აზრით, ეს ასეა. გაივლის დრო და ყოველივე გაცხადდება. მეცნიერულად ამ მოვლენის შესწავლა, ალბათ, ინტერესმოკლებული არ უნდა იყოს.“

ექიმი ზურაბ ვარაზაშვილი

* * *

ზოგჯერ პირდაპირ გეტყოდა სათქმელს, ზოგჯერ კი მის ნათქვამს ვერც მიხვდებოდი. შეიძლება იმ წუთში განსაკუთრებული ყურადღება არც კი მიგექცია, ან გეფიქრა, ეს რისთვის თქვაო? გადიოდა დრო და ამოტივტივდებოდა მამა გაბრიელის ნათქვამი. მაშინღა ხვდებოდი, რომ ის სწორედ შენ გეხებოდა, შენს საქციელს, ან შენს უძლურებასა და ცოდვას, რომელიც არც კი გაითვალისწინე აღსარებისას.

* * *

სამონაზვნონი ერთმანეთში საუბრობდნენ, რომ მონაზვნები ისედაც რამდენს ლოცულობენ, რამდენი ღვაწლი აქვთ და რა მოხდებოდა ორშაბათ დღეს მაინც არ ყოფილიყო ჩვენთვის მარხვაო. საუბარს რომ მორჩნენ, მოვიდა მამა გაბრიელი და დაიწყო: „კაცო, ოთხშაბათი გამიგია, პარასკევი გამიგია, ეს ორშაბათი ვინ მოიგონა? ჩქარა გაახსნილეთ“. ეს დღე სწორედ ორშაბათი იყო. ჩვენც ავდექით და გავახსნილეთ. მოვიდა ოთხშაბათი, მონაზვნები ისევ ერთად ვართ. მოვიდა მამა გაბრიელი და თქვა: „მოყვასნო, პარასკევი ჯვარცმის დღეა და გასაგებია, ეს ოთხშაბათიც გასაგებია, მაგრამ ჩემი კურთხევით გაახსნილეთ“. როდესაც ხუშთაბათი დადგა მაშინ კი დავემალეთ გაბრიელ ბერს, რამეთუ შეგვეშინდა, პარასკევიც არ გაეხსნილებინა. მისმა ლოცვა-კურთხევამ ჩვენში სინდისი გააღვიძა – ამის შემდგომ ორშაბათსაც მტკიცედ ვიცავდით და მივხვდით, რომ მარხვა არ უნდა გაგვეტეხა.

* * *

ერთმა ბერმა გაბრიელ ბერს ჰკითხა: – მარხვა რა არის?

ეხლავე აგიხსნიო უთხრა მამა გაბრიელმა და ჩამოუთვალა მას ბავშვობიდან ჩადენილი მისი ცოდვები. ყველა ცოდვა გაუხსენა: ეს რომ გააკეთე და ის რომ ჩაიდინეო. შემდგომში ამ ბერმა თქვა: მე სირცხვილისაგან აღარ ვიცოდი რა მეთქვა. დავვარდი ტირილად და აღარაფერი მახსოვდა. იგი უცებ შეიცვალა, გაღიმებული სახე მიიღო და მითხრა: – „მოდი, საჭმელი ჭამე და ერთად კარგად მოვილხინოთ“. მე ვუთხარი, რომ არ შემეძლო, რადგან ძალიან ცუდად გავხდი. მაშინ კი მივიღე დასმულ კითხვაზე სრული პასუხი: – აი, ეს არის მარხვა – როდესაც ცოდვების გამო სინანული გაქვს და საჭმელი არ გახსოვს!

* * *

გაბრიელ ბერთან ორი სექტანტი ქალი („იეღოველი“) გამოგზავნეს იმ მიზნით, რომ გამოეცადათ მოაქცევდა თუ არა იგი მათ ჭეშმარიტებისაკენ. კელიაში შემოსვლისთანავე მამა გაბრიელმა ტირილი დაიწყო და დიდხანს ტიროდა. ამ ქალებმა ხმა ვერ ამოიღეს. ბოლოს კი ვეღარ მოითმინეს და ტირილის მიზეზი ჰკითხეს. მან მიუგო: „როგორ თუ რა მატირებს! ყველა ქრისტიანისათვის სასუფევლის კარი ღიაა და მე კი ჩემი ცოდვების გამო ვერ შევდივარ. ეს სექტანტები სულ 5 მილიონი არიან დედამიწაზე და ამბობენ 144 ათასი გადავრჩებითო. თან ყველას დაკავებული ჰქონია ადგილი სასუფეველში და მე ვინ შემიშვებს“. ამის გამგონე ქალები დაიბნენ და არ იცოდნენ რა ეთქვათ. გაბრიელ ბერმა მიუთითა შეცდომებზე და მოაქცია ჭეშმარიტებაზე. ბოლოს ისინი მონაზვნებად აღიკვეცნენ.

* * *

ერთ დღეს ჩუმად ვიჯექი გაბრიელ ბერის კელიაში და უნებურად გამიჩნდა ასეთი აზრი: „მრავალი სასწაული მოიმოქმედა გაბრიელ ბერმა, ნეტავ, თუ შეუძლია, მეძავები მოაქციოს?“ ამ ფიქრებში მყოფს, გაბრიელ ბერმა მითხრა: „დღეს ჩემთან სტუმარი მოდის და არ მიმატოვო.“ რამდენიმე საათის შემდეგ ახალგაზრდა ქალი მოვიდა და მამა გაბრიელს სთხოვა, ეშველა მისი მეგობრისათვის, რომელსაც მეძავობის საშინელი ბოროტი შეჰყროდა. გაბრიელ ბერმა დაამშვიდა იგი და უთხრა: „ნუ გეშინია, მე მაგის სახლში ვარ ნამყოფი, მაგასთან პური მიჭამია და როგორ არ ვუშველი.“ სასწაული ის იყო, უძლურებაში მყოფი მას არ დაუბარებია, არც არაფერი უკითხავს მასზე, ხოლო როდესაც გაოცებულმა მთხოვნელმა თვითონ ჰკითხა, რომ თქვენთან ხომ არ ჩამოვიდესო, უპასუხა: არა, საჭირო არ არისო. უფლის უსაზღვრო მოწყალებითა და გაბრიელ ბერის ლოცვის ძალით, იმ ქალის მდგომარეობა მალე შეიცვალა და ღვთის სასოებით სინანულად მოიქცა. მოგვიანებით, როდესაც ეს ქალბატონი თვითონ ჩამოვიდა მამა გაბრიელთან, ცრემლებით უხდიდა მადლობას ხორციელი და სულიერი განკურნებისათვის და სთხოვდა, მისი ლოცვითი მფარველობის ქვეშ ყოფილიყო მუდამ. მან კი უპასუხა: „უფალი ყველას ეწევა და სასწაულებსაც ის ახდენს.“ შემდეგშიაც მრავალი მინახავს ამგვარი სენისგან ასე საკვირველად განკურნებული და მამა გაბრიელის ლოცვით ღვთის რწმენისაკენ მობრუნებული.

* * *

მამა გაბრიელის გაცნობამდე რელიგიური ცხოვრების საკმაო გამოცდილება მქონდა (მე ასე ვფიქრობდი), მაგრამ მისი გაცნობის შემდეგ სულ სხვა სამყაროში მოვხვდი. ერთხელ მამა გაბრიელს ვესტუმრე, კელიაში შემიპატიჟა, მესაუბრა, შემდეგ წიგნი მომაწოდა და მთხოვა, წამიკითხეო. თვითონ ხატებს აკეთებდა. წმინდა მამათა ცხოვრების კითხვა დავიწყე. კელიაში მხოლოდ ერთი ნათურა ბჟუტავდა და ბნელოდა, ძლივს ვკითხულობდი. უცებ მთელი კელია განათდა. ინსტიქტურად ნათურას ავხედე, ისევ ძველებურად ბჟუტავდა. მამა გაბრიელისაკენ გავიხედე. ის ადგილი, სადაც მამა გაბრიელი ზის მთლიანად განათებულია. როდესაც იგრძნო, რომ მივხვდი, რაც ხდებოდა, თავი დამიქნია და საქმიანობა გააგრძელა.

ერთხელ მამა გაბრიელმა გამომიცხადა, დღეს სახლში წასვლაზე კურთხევას არ გაძლევ, იღუმენიას სთხოვე და მონასტერში დარჩიო. ბევრი ვეხვეწე, მშობლები შეშინდებიან-მეთქი, მაგრამ ამაოდ. მე მინდა, ერთად ვილოცოთ, რომ ყველა განსაცდელს გაუძლოო. მივხვდი, რაღაცისთვის მამზადებდა, მაგრამ რისთვის? დავრჩი მონასტერში. მეორე დილას ხის ჯვარი, კანდელი, საკმეველი და ხატი მაჩუქა და სახლში გამომისტუმრა. რამოდენიმე დღეში სრულიად მოულოდნელად მამა გარდამეცვალა და მამა გაბრიელის ნაჩუქარი ჯვარი, ხატი, კანდელი და საკმეველიც დამჭირდა.

ერთხელ მამა გაბრიელთან რომ მივედი, ვნახე მონასტერში ჩემი თანამშრომელი მისულიყო. იმ დღეს მამა გაბრიელმა მითხრა, იღუმენიას ვთხოვე, მორჩილი გამოეყო, რადგან ავად ვარ და მომვლელი მჭირდებაო. გულში გავიფიქრე, ნეტავ ჩემი თანამშრომელი აკურთხონ, უფრო თავისუფლად მივალ ხოლმე-თქო. წამოსვლისას მამა გაბრიელი მეუბნება, როგორც შენ ფიქრობ, ისე იქნებაო. ვერ მივხვდი, რაზე მეუბნებოდა. შემდეგ ჩასვლაზე მამა გაბრიელის მომვლელად ჩემი თანამშრომელი დამხვდა – ახლა უკვე დედა პარასკევა.

* * *

ღვთის შეწევნით ათონის წმიდა მთაზე წავედი და იქ დავუახლოვდი ბერებს. შევხვდი ხუცესებს და მათი ქცევები ჩამრჩა გულში. ათონის მთიდან ჩემთან ერთად ჩამოვიდნენ ქსეროპოტამიის მონასტრის იღუმენი და სამი მორწმუნე, რომელთა შორის ერთი – სახელად სტილიანოსი –სპეციალობით ღვთისმეტყველი იყო და ყოველდღიურად ქადაგებდა რადიოთი.

ისინი შეხვდნენ მამა გაბრიელს. მე თარჯიმანი გახლდით. საუბრის შემდეგ იღუმენი იმდენად კმაყოფილი დარჩა, რომ შესთავაზა, თუ გინდათ, წაგიყვანთ ათონის წმიდა მთაზე, თქვენნაირი მლოცველები ათონზე საჭირონი არიანო. მამა გაბრიელმა დიდი მადლობა მოუხადა და თქვა: „მე საქართველოს ათონზე ვერ გავცვლი, მე ჩემს ათონზე ვარ“. ამის შემდეგ ქსეროპოტამიის იღუმენმა მითხრა, რომ შენი ბერობის საკითხზე მამა გაბრიელს ჰკითხე, მაინტერესებს, რას გეტყვისო. მე ვკითხე: „მამა გაბრიელ, ბერობა მინდა“. მან კი მიპასუხა: „რახან ბერობა გინდა, მაშინ უკვე ხარ ბერი“. იღუმენს მოეწონა ასეთი პასუხი. კელიაში შესვლისას მამა გაბრიელს აჩუქეს ხატები, სანთლები და სხვა პატარ-პატარა საჩუქრები სუვენირებთან ერთად. საუბრის შემდეგ, დამშვიდობებისას მამა გაბრიელმა იმ ერისკაცებს მისთვის მირთმეული ხატებიდან ერთ-ერთი აჩუქა. თეოლოგს კი, რომელსაც სტილიანოსი ერქვა და რომელმაც უშუალოდ გადასცა მამა გაბრიელს ხატები, დაუბრუნა წმინდა სტილიანოსის ხატი. გაკვირვებულმა სტილიანოსმა მკითხა: „ეს ხატები მე ვაჩუქე მას და ამ ხატს მე მაძლევს?“ მამა გაბრიელს მივმართე, მან გაიცინა და სტილიანოსს უთხრა: „ჰო, ამ ხატს შენ გჩუქნი“. აღფრთოვანებულმა სტუმარმა წამოიძახა: „ეს ბერი ჩვეულებრივი ბერი არ არის და შეიძლება სახარებიდან გარკვეული ადგილების შესახებ ვკითხო?“ მამა გაბრიელი დათანხმდა. შეკითხვებზე მამა გაბრიელმა ისეთი პასუხები გასცა, ღვთისმეტყველი აღფრთოვანდა ბერის სიბრძნით და ძალზედ კმაყოფილი დაემშვიდობა, რადგან მამა გაბრიელი, ენის ბარიერის მიუხედავად, ყოველგვარი დაბრკოლების გარეშე, ძალზედ მარტივად, გასაგებად განუმარტავდა. გზაში თეოლოგი გაოცებას ვერ მალავდა და მეუბნებოდა, ეს ძალიან დიდი მამა არისო. ამ ამბის შემდეგ დავუახლოვდი მამა გაბრიელს და ხშირად ვაკითხავდი კელიაში. იგი ყოველთვის ამომწურავად მიხსნიდა ჩემთვის საინტერესო საკითხებს.

ერთხელ მივედი მონასტერში. კიბეზე ჩამომჯდარიყო. დალოცვა ვთხოვე. მან ხელი უკან გასწია და მკითხა: „შენ როდის უნდა დამლოცო?“ იმ საღამოს საპატრიარქოში პატრიარქმა მითხრა: „მოემზადე მღვდლად კურთხევისათვის“.

გახარებული მეორე დღესვე გავეშურე მამა გაბრიელთან ამ ამბის სათქმელად, თუმცა გზაში ვფიქრობდი, კარგი არ იქნება, ვუთხრა, თქვენი წინასწარმეტყველება ასრულდა. დიდ მამებს არ უყვართ, როცა აქებენ. შევედი თუ არა სამთავროს დედათა მონასტერში, უეცრად ატყდა წივილ-კივილი. რაც მეტად ვუახლოვდებოდი კელიას მამა გაბრიელის ხმა უფრო და უფრო ხმამაღლა მესმოდა. იგი ამბობდა: „თქვე ფარისევლებო, უგუნურებო“ და კიდევ ისეთ რაღაცეებს ყვიროდა, მენიშნა, ამგვარი ფიქრებით არ უნდა ვხლებოდი. კურთხევის ასაღებად მისულს, სრულიად შეცვლილმა მკითხა: „სად არის შენი „პროფესორა?“ (ღვინოს გულისხმობდა). აღარაფერი მათქმევინა, რადგან მამები გაურბიან ქება-დიდებას.

მამა ვიტალი რამდენჯერმე ესტუმრა მამა გაბრიელს და შემდეგ თქვა: „ეს ძალიან დიდი ბერია“.
სხვასთან საუბარში მამა გაბრიელმა მამა ვიტალიზე თქვა: „ანგელოზია“.

ბევრჯერ გადავურჩენივარ და წარმწყმედელი მდგომარეობიდან გამოვუყვანივარ, იცის ღმერთმა და მამა გაბრიელის სულმა.

* * *

ერთ სასულიერო პირს განვიკითხავდი გულში. მამა გაბრიელთან რომ მივედი, პირდაპირ მანიშნა იმ ადამიანზე და მითხრა: „შენ იცი, ვის განიკითხავ? – ღმერთს, რადგან მას უნდა ეგ დაცემული პიროვნება აღდგეს და ღმერთთან უფრო ახლოს მივიდეს, შენ კი ღმერთის საქმეებში ერევი“.

ერთხელ კი ასეთი შემთხვევა იყო: სარწმუნოებაში ახლადმოქცეული ერისკაცი განვიკითხე, რომელიც ძლიერ ნაყროვანებაში ჩავარდა. მივედი მამა გაბრიელთან და პირდაპირ მითხრა: „შენ, ბერო, იცი სინანული? იმ ერისკაცს რატომ განიკითხავ, რომელიც ნაყროვანებაშია? ის ხომ ახლადმოქცეულია და სინანული არ ეცოდინება. ამიტომ ჩააგდო ღმერთმა ამ ცოდვაში (დაუშვა ღმერთმა მისი ამ ცოდვით დაცემა), რომ სინანული მისცეს, დაცემული აღადგინოს, თავისთან უფრო მიიახლოვოს. შენ კი ღმერთს განიკითხავ, რატომ ჩააგდო ეს კაცი ნაყროვანებაშიო“.

* * *

„მე დედაჩემს არ ვუთმობდი, როცა საჭირო არ იყო და შენ რატომ უნდა დაგითმო“, - მეტყოდა და კელიიდან დამითხოვდა. მე მხოლოდ მაშინ მაგონდებოდა, რომ სწავლაზე ჩემი ნებით დავთანხმდი და შენდობისთვის ვბრუნდებოდი. დიდი სიყვარულით მიღებდა. განგებ მაბრაზებდა, რომ ჩემი ხასიათის უარყოფითი თვისებები გამოემზეურებინა და ასე გამოვესწორებინე. ეს ყველაფერი კი, ჩემდაუნებურად, ისე ხდებოდა, რომ მე ვერ ვგრძნობდი. მაჩვევდა სიმტკიცეს, მორჩილებას და განსაცდელის მოთმინებით ატანას. წინასწარ მეტყოდა: დღეს გეჩხუბებიან. აბა, თუ გაუძლებ?. იმ დღეს აუცილებლად მეჩხუბებოდნენ. მამა გაბრიელი გამომცდელად მაკვირდებოდა, როგორ გავუძლებდი ყვედრებას, ცილისწამებას, ლანძღვას. მე ყოველთვის ვერ ვუძლებდი. ამას იგი წინასწარ გებულობდა, დამიყვავებდა, და ამ სიტყვებით ტიროდა: „მე მინდა, მალე გაგზარდო, შვილო“. „როცა მე გამიხსენებ, ისიც გაიხსენე, რომ გიბრაზდებოდი... რაც მეტად გიბრაზდებით, მით უფრო მეტად მიყვარხართ“.
თუ ვინმეს მკაცრად და ხმამაღლა მიმართავდა, იქვე აუხსნიდა, რომ ყოველი სწავლება ღვთისგან მოდის, ჩემგან არ გეგონოსო.

ერთხელ ერთ მონაზონს ლანძღავდა სხვების გასაგონად, თავისთვის კი ჩუმად ლოცავდა. დამინახა, რომ შევამჩნიე და გაუკვირდა, როგორ მიმიხვდიო.

ერთი ერისკაცი იმ დროს ეწვია, მონაზონს რომ უყვიროდა. ის კაცი წინ გადაუდგა და სთხოვა, გაჩერდითო. მამა გაბრიელი შემოტრიალდა და ცრემლმორეულმა უთხრა: „იცი, ეს მონაზვნები როგორ მიყვარან? მაგრამ მე რომ არ ვყავდე მათ, ცაში დაიწყებენ ფრენას“. ის ყველას ლოცავდა, ძალიან თბილი გული ჰქონდა.


გავაგრძელებ კიდევ. ჯერ ეს იყოს

[მარიამი]

* * *

სამონაზვნედ ვიყავი ნაკურთხი, როდესაც საშინელი შინაგანი სულიერი ბრძოლა დამეწყო ისეთი, რომ ჩემს თავს ვერაფერი მოვუხერხე და დილით, გაწამებული, დაღლილი და დაღონებული ვიჯექი მონასტრის ეზოში მამა გაბრიელის სენაკთან და ველოდებოდი, როდის გამოვიდოდა მოძღვარი გარეთ. მამა გაბრიელის გამოსვლისას (როგორც ყოველთვის, არ გამოეპარებოდა ჩემი სულიერი მდგომარეობა) მეკითხება: სალომე, შვილო, (ასე მომმართავდა ყოველთვის) რატომა ხარ ასე დაღონებული, რა გიჭირს? მე ვუპასუხე: მამა გაბრიელ, ძალიან ცუდად ვარ-მეთქი. არ გამომკითხა მიზეზი და მხოლოდ ეს მითხრა: შვილო, აქ დამიცადე, რაღაცას მოგიტანო და შევიდა სენაკში. ორი წუთის შემდეგ გამოვიდა სენაკიდან წიგნით ხელში (წმინდა მამათა სწავლებები ეჭირა) და მეუბნება: აქედან აქამდე წაიკითხეო და ხელის მოძრაობით მიმითითა ადგილი. ჩემს გაოცებას საზღვარი არ ჰქონდა, როცა მითითებული ადგილები წავიკითხე. ზუსტად, რაც მჭირდებოდა და რაშიც მიჭირდა, ის ეწერა იმ ადგილზე. მივხვი, რომ მამა გაბრიელი იყო სულიწმიდის ნიჭით დაჯილდოებული ადამიანი, შემოგხედავდა და შენს თვალებში და გონებაში შენს გაფიქრებულს კითხულობდა. კიდეც გამიხარდა და კიდეც შემეშინდა. ის, რომ გაფიქრებულს გამოიცნობდა ადამიანის სულში და გულში, ბევრი მაგალითი ყოფილა ჩვენთან, მონასტერში.

* * *

ყველაზე დიდი სასწაული ჩემთვის მაინც ის იყო, რაც მამა გაბრიელის გარდაცვალების შემდეგ მოხდა, 2007 წლის იანვარში. რადგან მისი წმინდანად აღიარება არ ხდებოდა და ერთ-ერთმა მიტროპოლიტმა თავის ეპარქიაში აკრძალა კიდეც მისი საფლავიდან ზეთის გამოყენება სამკურნალოდ და სამღვდელოებას აუკრძალა, მისი სურათები ქონოდათ ეკლესიებში, მე ეჭვი შემეპარა ჩემში და გულში ვამბობდი: მამა გაბრიელი ღვთის წინაშე დიდია, მართალია და წმინდაა, მაგრამ ალბათ წმინდანი არ არის-თქო. და გამიჯდა ეს ფიქრი ისე, რომ უკვე ცოდვას ვაღვივებდი გულში. მაგრამ ერთხელ ამ ფიქრის გამო სინანულით ვიტირე. ვტიროდი და მამა გაბრიელს შენდობას ვთხოვდი, თავს ვილანძღავდი იმ უმადურობისათვის, რომ მამა გაბრიელის იმდენი ზრუნვა და სიყვარული დამავიწყდა და ეს ცოდვის ფიქრი მივიღე. თან ვნანობდი და თან ძალიან მინდოდა, რომ მამა გაბრიელის ისეთი სურათი შემეძინა, რომელიც მე მომწონდა. მეორე დღეს ქუჩაში ერთი ახალგაზრდა ბიჭი მორბის ჩემსკენ და მეძახის: დედაო, დედაო. მოვიხედე და უცხო ადამიანია. მომაჩეჩა რაღაც სურათი და მეუბნება: ეს მამა გაბრიელისგან საჩუქრად და ისევ გაიქცა. ხმის ამოღება ვერ მოვახერხე, დავიხედე და რას ვხედავ: ის სურათია, რომელიც მე ასე გულით მინდოდა. მივხვდი, რომ მამა გაბრიელმა მაპატია და შეიწირა ჩემი სინანული, შემირიგდა.

მონოზონი თამარი (ბადალაშვილი)

მეზღვაურის ნაამბობი

გასულ წელს ერთი ძველი მეზღვაური გვეწვია ტაძარში და ასეთი რამ გვიამბო მამა გაბრიელის შესახებ:

იქნებოდა 1993 წელი. გერმანიაში ჩავედი მანქანის შესაძენად და საკმაოდ დამღლელი მგზავრობის შემდგომ, როგორც იქნა, საქართველოს საზღვრები გადმოვლახე. აი, უკვე მცხეთაშიც შემოვედი. ბინდდება. უჟმური ამინდია, თოვლჭყაპი. მოულოდნელად ვხედავ, ვიღაც დგას გზის პირას, ჩაცმულობით გლახაკს წააგავს. გავცდი, არ გავუჩერე. ვფიქრობ ჩემთვის: „ჩასვი ახლა ამ ახალ მანქანაში ეს საცოდავი, აგიყროლებს მანქანას... არა, არ გავუჩერებ“. მაგრამ 700-800 მეტრამდე რომ გავიარე, სინდისმა ქენჯნა მიყო, მოვაბრუნე მანქანა და უკან დავბრუნდი. ჩავისვი უცნობი. შევხედე და მიჭირს გავარჩიო ჩაცმულობის გამო, გლახაკია თუ სასულიერო პირი, გახამებული, დაკერებული სამოსი აცვია. მიღიმის. ცოტა ხნის შემდეგ მანქანის სალონში ენით აუწერელი კეთილსურნელება შეიგრძნობა. ვფიქრობ: „საიდან მოდის ასეთი სურნელი? მანქანაში არც სუნამო მაქვს და არც ოდეკოლონი“. „რაო, მოყვასო, აგიყროლე მანქანა?“ - ღიმილით მეკითხება უცნობი. მივხვდი, ყოველ ჩემს აზრს კითხულობს. ვგრძნობ, ეს კეთილსურნელებაც მისგან მოდის. შიში და გაოცება მიპყრობს ერთდროულად. ვეკითხები სახელს. „ბერი გაბრიელი ვარ“, - მპასუხობს ისიც. საუბარი გაება ჩვენს შორის. დამშვიდობებისას მეუბნება, რომ არცთუ დიდი ხნის შემდეგ მე მის საფლავზე მივალ. „რა მინდა მე მის საფლავზე, ან რა ვიცი, სად დაკრძალავენ?“ - ვბუზღუნებ გულში.

გავიდა ორიოდე წელი. მე კვლავ გერმანიაში ვარ ჩასული მანქანის ჩამოსაყვანად (ამით ვარჩენ ოჯახს, პენსიაზე გასული). გამომგზავრების წინ იქ მცხოვრებ ქართველებს ვეცნობი, მორწმუნეები აღმოჩნდნენ. მთხოვენ, რაკი საქართველოსკენ მოვემგზავრები, მცხეთის დედათა მონასტერში მონასტრისთვის შეწირული ხალიჩები და სხვადასხვა ნივთები ჩავიტანო. მე ვუარობ. „ამათ, ეტყობა, არ იციან, რომ საბაჟოზე ამ ნივთების გადასახადი ცალკე უნდა გადავიხადო, მანქანისა კი - ცალკე“, - ვფიქრობ მე. „ნივთების გადასახადს ჩვენ გადავიხდით“, - თითქოს ხმამაღლა პასუხობენ ისინი ჩემს ფიქრებს. მე უარს ვეუბნები, რამდენადმე შეურაცხყოფილი ხმით. ნივთები კი მომაქვს, მაგრამ გულში ვდრტვინავ.

...მცხეთაში რომ შემოვედი, უკვე დილის 4 საათი იყო. ჯერაც ბნელოდა. მონასტერს რომ მივუახლოვდი, ვხედავ, რკინის ჭიშკარი ჯაჭვითაა დაკეტილი და ადევს „კლიტე უხეში“. ავღელდი. „მშიერ-მწყურვალი, დაქანცული, ვდგევარ დაკეტილ მონასტერთან დილის 4 საათზე. აქ რა მინდა?“ - ვფიქრობ გაღიზიანებული. ვიწყებ მთელი ძალით რკინის კარზე რახუნს. მონასტრიდან გამოდის ერთი კაფანდარა მონაზონი. „გერმანიიდან თქვენთვის რაღაცეები გამომატანეს“, - მოვუჭერი მოკლედ, ვიდრე რაიმეს მკითხავდა. ეძახის სხვა მონაზვნებს. მიაქვთ შეწირულობა. ამ მონაზონს კი მონასტრის ეზოში შევყავარ. ბინდ-ბუნდში წესიერად ვერც ვარჩევ, სადა ვარ. მაგრამ აი, მოულოდნელად, აღმოვაჩენ, რომ საფლავებს შორის მივდივარ. კიდევ უფრო ვღიზიანდები. „სად მივყავარ ამას?“ მონაზონი ცდილობს, მადლიერება გამოხატოს, მლოცავს და მეუბნება: „მე თქვენ ისეთ რამეს მოგცემთ, რომ ნამდვილად გაგიხარდებათ, ოჯახში წაიღეთ“. იხრება ერთ-ერთ საფლავზე და ანთებული კანდელიდან (მოგვიანებით გავიგე, რომ თურმე კანდელი ჰქვია) პატარა შუშის ჭურჭელში ზეთს მისხამს. ეხლა კი ავფეთქდი. მონოზონი კი, თითქოს არც არაფერი გაეგოს, განაგრძობს: „ეს ზეთი უბრალო არ გეგონოს, მამა გაბრიელის საფლავიდან გაძლევ, აჰა, მიწაც აიღეთ, რომ იცოდეთ, რამდენს უშველა“. მამა გაბრიელის ხსენებაზე მოულოდნელად შევიცვალე, რისხვა განცვიფრებამ შეცვალა. „ეს ის მამა გაბრიელი ხომ არ არის, მე რომ გავიცანი, დარწმუნებით რომ მეუბნებოდა ჩემს საფლავზე ამოხვალო... ღმერთო ჩემო, ვინ ყოფილა ეს ადამიანი?“ მონოზონმა დამიდასტურა, რომ ეს სწორედ იმ ბერი გაბრიელის საფლავი იყო.

„მე ამ წმინდა ბერის პატივისცემას დღემდე ვინახავ“. - დაასრულა თავისი მონათხრობი მეზღვაურმა.

დეკანოზი არჩილ მინდიაშვილი

[tuchlik2]

ძალიან მიყვარს....

[მარიამი]

* * *

1991 წლის ბრწყინვალე შვიდეულის დღეები იდგა. ჩვენი მრევლის წევრმა, მამუკა წულუკიძემ (ამჟამად დეკანოზი მიქაელი) მთხოვა გავყოლოდი მცხეთაში მამა გაბრიელთან. დიდი სიხარულით დავთანხმდი.

სამთავროს მონასტერში რომ შევედით, ტაძარს გარშემო ვუვლიდით. მამა გაბრიელი თავისი კელიის წინ იჯდა. დაგვინახა თუ არა, გაშალა ხელები და ხმამაღლა დაიძახა: ქრისტე აღსდგა! და დიდი სიხარულით მიგვიპატიჟა ტრაპეზთან. ტრაპეზის დროს საუბრობდა უფალზე, ღვთისმშობელზე, ანგელოზებზე და მომავალ გაბრწყინებულ საქართველოზე, რომელიც ასე ძალიან უყვარდა. უცებ, შუა საუბრისას, მომიტრიალდა და მითხრა: დღეს აღსარებას მეტყვი. ასე განმეორდა სამჯერ. ამ დროს მე აღსარების თქმას არც ვფიქრობდი. ცოტა ხანში ადგა და მითხრა, შევყოლოდი კელიაში. კელიაში დამაჩოქა და ჩემს წარსულ ცოდვებში მამხილა რანიც სირცხვილის გამო აღსარებაში დაფარული მქონდა მოძღვართან, ოღონდ მამხილა დიდი სიყვარულით. შემდეგ გულში ჩამიკრა და ასე ვყავდი ცოტა ხანს, უცებ წამოდგა და თქვა: ახლა წავიდეთ მცხეთაში ე.ი. სვეტიცხოველში. მე კი დამტოვა ასე გაოგნებული. ცოტა ხანი ადგილიდან ვერ დავიძარი.

* * *

მამა გაბრიელმა ჩემი მრევლის არაერთი წევრი ამხილა დაფარულ ცოდვაში. გამომიგზავნიდა ხოლმე მათ და ისინიც სინანულის ცრემლებით აღიარებდნენ აღსარებაში დაფარულ ცოდვებს. ესეც ერთ-ერთი ნიშანია მამა გაბრიელის მადლმოსილებისა. 1995 წელს, როდესაც ადგილობრივი კრება გაიმართა სვეტიცხოველში, ჩემი აზრი და დამოკიდებულება გამოვთქვი ეკუმენიზმზე... კრების შემდეგ გადავწყვიტე, მამა გაბრიელთან მივსულიყავი და რჩევა მეკითხა. სამთავროს მონასტერთან ვხედავ, კუბო ასვენია, მასში მამა გაბრიელი წევს ვითომ მთვრალი, მივედი, დავიხარე და ყურში ჩუმად ვუთხარი: მამა გაბრიელ, სათქმელი მაქვს და ამათი თანდასწრებით არ მინდა გითხრათ-მეთქი, მანაც გაუშვა ახალგაზრდები, რა თქმა უნდა, სავსებით ფხიზელი იყო, მათ დასანახად იქცეოდა ასე და სანამ მე რამეს ვეტყოდი, დამიწყო ლაპარაკი, თუ რა ვთქვი კრებაზე და ბოლოს მკაცრად დაამატა: განსაცდელების ოკეანეში შესცურეო. სხვათაშორის, ამის შემდეგ ბევრი განსაცდელი მქონდა, პირადიც, საზოგადოც. მამა გაბრიელმა იქვე მიწინასწარმეტყველა ჩემი მომავალი, რომლის გამხელაც ჯერ არ მსურს. რაც ყველაზე მეტად მაფიქრებს და მაშფოთებს, ეს არის ერთ-ერთი დიდი განსაცდელი... ამ ყველაფერს მამა გაბრიელი მკაცრად ამბობდა და როცა დაინახა, რომ დაზაფრული ვუსმენდი, ტკბილად დაასრულა: მაგრამ შენი მამა გაბრიელი ილოცებს შენთვის და ყველაფერი კარგად დამთავრდებაო. (დეკანოზი არჩილ მინდიაშვილი)

* * *

დედაჩემი თავის ეკლესიურ ცხოვრებაზე მოქცევას მამა გაბრიელს უმადლოდა და მისი დიდი სასოება ჰქონდა, მას როგორც წმინდანს ევედრებოდა თავისი მძიმე სნეულების ჟამს (ჰქონდა ჰიპერტონული წნევა, გადაიტანა ინსულტი, აწუხებდა გულის უკმარისობა, მოციმციმე არითმია; ძლიერ აწუხებდა სახსრების დაავადება, ხანდაზმულობაში ჯოხითაც კი უჭირდა სიარული) და შვებასაც იღებდა მისგან.

გარდაცვალებამდე სამი თვით ადრე ინსულტი გაუმეორდა მძიმე ფორმებში. მკურნალობამ არც საავადმყოფოში და არც სახლში შედეგი არ გამოიღო. ამას დაერთო შფოთი და უძილობა ტკივილების გამო; რამდენჯერმე ჩავარდა აგონიაში. იგი ასეთ მდგომარეობაშიც უფალს ევედრებოდა. იყო საოცრად სიცოცხლისმოყვარული. გარდაცვალებამდე ცოტა ხნით ადრე მას მამა გაბრიელი გამოეცხადა, რის შესახებაც ასეთი რამ მიამბო: „საღამოჟამს ჩემი ბარბარე (ერთ-ერთი შვილიშვილი) ჩემს საწოლთან ჩამოჯდა. მოულოდნელად სინათლე გაიპო (ოთახში ნათურა ენთო) და მამა გაბრიელი გამოჩნდა ენით აუწერელ ნათელში, საბერო სამოსელში შემოსილი, გარედან მანტია ეხვია და კუნკულ-ბარტყული ეხურა (დედაჩემმა სახელი ვერ მოიგონა ამ ბერული თავსარქმელისა და იგი მხოლოდ აღმიწერა). იდგა ჰაერში მომღიმარი და სიყვარულით შემომყურებდა; იგი ოდნავ თავს მიქნევდა და თითქოს თავისკენ მეპატიჟებოდა, გამომყევი, უკვე დრო არისო... გულში ვეუბნებოდი: „ცოტა ხანიც...” მან ოდნავ თავი დამიქნია, თითქოს თანხმობის ნიშნად. ბარბარეს მივხედე და დავეკითხე: „ხედავ, შვილო, მამა გაბრიელს?” და თვალებით მივანიშნე სადაც ვხედავდი. ბარბარემ იქით გაიხედა, მაგრამ ვერ დაინახა. ჩემი შვილებისთვის შევევედრე ამ ტკბილ ბერს. იმ შვილზე, ვის ოჯახშიც უფრო ხშირად ვცხოვრობდი და ვისთანაც ახლაც ვიყავი, თბილად, ღიმილით მითხრა: „ჩვენ მ-ა ა-ს არასდროს დავივიწყებთ, ყოველთვის დავეხმარებით”. ამ სიტყვებზე მამა გაბრიელი თითქოს ისევ იმ სინათლეში შებრუნდა და სინათლეც ისევ შეიკრა, აქამდე გახსნილი რომ იყო. ამას ვამბობ, მაგრამ ამის სრულყოფილად გადმოცემა შეუძლებელია” ის ერთადერთი ღამე იყო, როცა დედას მშვიდად, უშფოთველად ეძინა. ამის შემდეგ დედამ თითქოს წინასწარმცნობელობის მადლი შეიძინა, შვილებს, შვილიშვილებს რაც გვითხრა, - გზადაგზა გვიხდება. თვითონაც განცვიფრებით ამბობდა: ამ ავადმყოფობაში, მამა გაბრიელის გამოცხადების შემდეგ, დიდ სარწმუნოებაში შევედიო. თითქმის განუწყვეტლივ ლოცულობდა საუფლო ლოცვას, ევედრებოდა მაცხოვარსა და ღვთისმშობელ მარიამს, მამა გაბრიელს... ხშირად ვაზიარებდი. ხორციელად ისე მძიმედ იყო, გადატრიალებაც კი არ შეეძლო გვერდიდან გვერდზე, და როცა აბრუნებდნენ, უდიდეს ტკივილებს განიცდიდა. ბოლო დღეებში განსაკუთრებულად მიმტევებელი გახდა, ყველას მიმართ მადლიერი. სამი დღით ადრე, ხუთშაბათს დილით, ზიარების შემდგომ, ჩემს მეუღლესა და უფროს ქალიშვილს, თითოეულს ცალ-ცალკე, უთხრა, რომ შაბათს დილით გარდაიცვლებოდა. შაბათს დილიდან მხედველობაც დაკარგა, უკანასკნელად დავლოცე ივერიის ყოველადწმიდა ღვთისმშობლის ხატით და ერთი საათის შემდეგ ღიმილით ჩააბარა სული უფალს. ეს ღიმილი მას დაკრძალვამდე არ მოშორებია. იგი უფრო მძინარეს ჰგავდა, ვიდრე გარდაცვლილს.

ეს მოხდა მამა გაბრიელის გამოცხადებიდან სამი კვირის შემდეგ.

დეკანოზი არჩილ მინდიაშვილი

[ქავთარაძე]

მაგარი ადამიანი იყო ძალიან... წმინდა და სპეტაკი სულის პატრონი იშვიათია მისნაირი ადამიანები, უიშვიათესიც!

[nana_007]

ქავთარაძე,

ანჩხლობის რა შეგვამჩნიე აზრების დაზუსტებაა, სხვა არაფერი



წიგნიდან თავი მამა გაბრიელზე.



მამა გაბრიელი თავის კელიაში :

[მარიამი]

* * *

მონასტერში ახალი მისული ვიყავი, მამა გაბრიელი ყველას ერთად გველაპარაკებოდა. უცებ მომიბრუნდა და მკითხა: "განსაცდელი რომ მოვიდეს, მტკიცედ იდგები?" იმდენად დავიბენი, რომ პასუხი ვერ გავეცი. საკუთარი სიმტკიცის იმედი, მივხვდი, რომ არ მქონდა. მერე გამიმეორა: "იცოდე, მტკიცედ იდექი". განსაცდელი მართლაც მოვიდა, მტკიცედ დგომაც გამიჭირდა, მაგრამ მამა გაბრიელი აქაც დამეხმარა.

ერთხელ მითხრა: "12 წლის შემდეგ იქნები იღუმენია". ეს სიტყვები დავიმახსოვრე და ცოტა გამიკვირდა, რომ ეს ბევრად უფრო ადრე მოხდა. თუმცა პირველ წლებში ძალიან გამიჭირდა ამ ჯვრის მიღება, შინაგანად გავურბოდი პასუხისმგებლობას. სულ იმის იმედი მქონდა, რომ ღმერთი ამ ჯვარს შემიმსუბუქებდა, რაღაც შეიცვლებოდა. 7 წელი დამჭირდა, რომ ჩემს თავში მომენახა ძალა და მეთქვა ღვთის შეწევნით, ვიქნები იღუმენია, აღარ დავემალები ამ პასუხისმგებლობას. ეს კი ზუსტად 12 წლის შემდეგ მოხდა. სწორედ ამას გულისხმობდა მამა გაბრიელი, მას არაფერი ეშლებოდა.

ჩემი მშობლები წინააღმდეგნი იყვნენ, მონასტერში რომ ვიყავი. მამა თითქმის ყოველდღე მოდიოდა, საკმაოდ დაძაბული ურთიერთობა გვქონდა. ერთხელ ჩვეულებისამებრ დამიძახეს, მამა გელოდებაო. დამძიმებული შევედი ტაძარში და რას ვხედავ, მამა გაბრიელი თავისებური არტისტიზმით დგას და მამაჩემი კი მის წინაა დაჩოქილი. ცოტა ხნის შემდეგ წამოაყენა ფეხზე და სთხოვა, სალობიეში წამიყვანეო. მე ისე გამიარეს, ყურადღებაც არ მომაქციეს. თურმე იქ მამა გაბრიელმა სიმღერა "ღვინო კახურო" შესარულა. ამის შემდეგ მამაჩემის გული საბოლოოდ დაიპყრო. ასე ჩამოყალიბდა მათ შორის ბწყინვალე მეგობრობა. მე კი გავთავისუფლდი, სიმძიმე მთლიანად მომეხსნა.

იღუმენია მარიამი (მიქელაძე)
ფერისცვალების დედათა მონასტრის წინამძღვარი

[KAIROS]

ანუ შენ გინდა თქვა რომ კაიროსმა არაფერი უწყოდა მამა გაბრიელის შესახებ?

აქაც მე?
მე სრულიად არ შემაქვს ეჭვი ამ ფაქტებში, უბრალოდ ობიექტურად განვიხილავ საკითხებს,
და რას ვწერ ამაზე, ისევ იმ თემაში ვისაუბროთ, ვფიქრობ საკმაოდ მშვიდადაც ვსაუბრობთ ამ ბოლო პოსტებში, ასე რომ არაფერი ცუდი არ ხდება...
მარიამ ლაშა ცაიშვილი მოგონება დადე, მაგრად მომენატრა ეგ ოხერი ეგა

[მარიამი]

* * *

მამა გაბრიელი პირველად 1986 წელს სიონის საკათედრო ტაძარში ვნახე. ჩემი ყურადღება მისმა უჩვეულო ქცევამ მიიპყრო, წირვის მსვლელობისას მთელ ხმაზე გაჰყვიროდა. შორიდან ვაკვირდებოდი, ახლოს მისვლა ვერ გავბედე. ტაძრიდან გამოსულმა თვალი მოვკარი, როგორ ჩაუვარდა ფეხებში პატრიარქს და შენდობა სთხოვა. იმ დღიდან მისი სახე ღრმად აღიბეჭდა ჩემს მეხსიერებაში.

ორი წლის შემდეგ მას უკვე სამთავროს დედათა მონასტერში შევხვდი. მე იქ ახლადმისული მორჩილი ვიყავი, როცა ისევ მომესმა მისი რიხიანი ხმა, ისევ ყვიროდა. სასწრაფოდ მივირბინე, სადაც ის მეგულებოდა, კარი შევაღე თუ არა, პირისპირ შევეჩეხე. შიშისა თუ აღტაცებისაგან ადგილზე გავშეშდი, ისეთი გრძნობა დამეუფლა, თითქოს სხვა სამყაროდან მოვლენილი არამიწიერი არსება იდგა ჩემს წინ. რაღაც დენისმაგვარმა დამიარა თხემით ტერფამდე და მუხლები მომეკვეთა. "გავიგე, აქ სიყვარული მოსულა" - ალერსიანი ხმით თქვა, შემდეგ მოულოდნელად მორჩილ ნინოსკენ (ამჟამად იღუმენია მარიამი) გაიშვირა თითი და უთხრა: "12 წელიწადში იღუმენია გახდები". ერთ-ერთ იქ მდგომს კი მიმართა: "შენ ნახევარი შუშანიკი იქნები", ასე უცნაურად მოგვესალმა თითოეულ ჩვენგანს.

იმ დღიდან მამა გაბრიელი სამთავროში დარჩა. საცხოვრებლად ხის ძველი საქათმე ამოირჩია. უკვე გვიანი შემოდგომა იყო და საკმაოდ ციოდა. "აქ გაბრიელ ბერმა უნდა იცხოვროს და არავინ გაბედოს შესვლა", - გამოგვიცხადა. მე და დედა მარიამმა გადავწყვიტეთ, მაინც დაგველაგებინა საქათმე, რადგან სკორეთი იყო სავსე, შუა საქმის კეთებაში ვიყავით, როდესაც შევამჩნიეთ მამა გაბრიელის მდუმარე მზერა. ვიფიქრეთ ჩვენი კადნიერი საქციელის გამო მისი რისხვა დაგვატყდებოდა, მაგრამ პირიქით მოხდა, მამა გაბრიელმა დაგვლოცა.

აქედან მოყოლებული ოთხი წლის მანძილზე სამთავროში ჩემი ყოფნისას, არ მოვშორებივარ მას. შემდგომში, როდესაც ძალიან დავუახლოვდი, შიშისა და მორიდების გრძნობა სიყვარულმა გადაფარა, მაგრამ მისი "არაამქვეყნიურობის" განცდა მაინც არ მტოვებდა. ამ ხნის განმავლობაში ჩვენ საშუალება გვქონდა, თვალი გვედევნებინა მისი უჩვეულო საქციელისათვის. მას შეეძლო დაექირავებინა ტაქსი და მძღოლისთვის არ გადაეხადა ან მიეცა კუთვნილზე 50-ჯერ მეტი; შეეძლო ყოველნაირი მაღალჩინოსანი ან უბრალო, რიგითი ადამიანი ლანძღვა-გინებით გაეგდო ტაძრიდან, ყოველგვარი ხილული მიზეზის გატეშე, კვირეების განმავლობაში ფეხშიშველს ევლო ზამთარში, შეეჩერებინა მანქანების მოძრაობა ქუჩაში, ეთხოვა მოწყალება, ეცეკვა ან ემღერა ნებისმიერ ადგილას. ადამიანებთანაც მისი დამოკიდებულება ძალიან ინდივიდუალური და ცვალებადი იყო. ხან მიწასთან გაგასწორებდა, ხან ქებით ფრთებს შეგასხამდა. ზოგს ღვინის დალევას აძალებდა "დო დნა", ზოგს დააჩოქებდა და საათობით არ აძლევდა ფეხზე ადგომის კურთხევას.

მე ხშირად ვცდილობდი გამეანალიზებინა მისი ქმედებები, მაგრამ მათში ვერანაირ ლოგიკას ვერ ვხედავდი. მიუხედავად ამისა მთელი გულით ვენდობოდი და მიყვარდა. მამა გაბრიელის მოქმედება სცილდებოდა საზოგადოებრივი ქცევის ყოველგვარ ნორმებს, რისი გაგებაც ხანდახან არ იყო ადვილი.

ერთწელ მამა გაბრიელმა წამიყვანა თბილისში, სამების ტაძარში და დაიწყო მათხოვრობა. ხალხი უყრიდა ფულს, მე მის გვერდით ვიდექი და ხელში მიტენიდა შეგროვებულ მოწყალებას. აქ ერიდან ჩემი ნაცნობებიც აღმოჩნდნენ: მათი გაოგნებული სახის გამომეტყველებით მივხვდი, რამდენად უცნაურ ამპლუაში ვიყავი, მაგრამ მამა გაბრიელის გვერდით არაფერი მანაღვლებდა.

ბერი ძალიან სერიოზულიც ხშირად მინახავს, ძირითადად თბილისში, თავისი ხელით აშენებულ ზღაპრულ ეკლესიაში, იქ მარხვის დროს იკეტებოდა და არავის ნახულობდა, ჩვენ იქაც არ ვასვენებდით და ვაკითხავდით ხოლმე. უარს არ გვეუბნებოდა და გვღებულობდა ხატებით გამოჭედილ სენაკში, სადაც ყველაფერი მისი ხელით იყო გაკეთებული. რატომღაც აქ მამა გაბრიელი ყოველთვის დაფიქრებული და თავის თავში ჩაღრმავებული იყო. არასოდეს ხუმრობდა და არც უცნაურად იქცეოდა. გვესაუბრებოდა ძალიან ღრმა, სულიერ საკითხებზე. "მე ჩემი უძლურება შევიცანი", - ხშირად იმეორებდა ხოლმე. მისი სიტყვები არ იყო ლიტონი. ვგრძნობდი, ყველაფერს გამოცდილებიდან ამბობდა. მის გვერდით დროის განცდა მეკარგებოდა და ვერ ვგებულობდი ჩვენი საუბარი საათები გრძელდებოდა თუ წამები. აქ ის გარეგნულადაც სხვანაირი იყო - თეთრი, გამჭვირვლე სახის კანითა და მშვიდი გამომეტყველებით.

დრო გადიოდა და მე ვრწმუნდებოდი, რომ ბერი გაბრიელის ყოველი სიტყვა თუ საქმე, რამდენადაც უჩვეულო არ უნდა ყოფილიყო, გამოხატულება იყო მისი ღრმა რწმენისა და მოყვასისადმი საოცრად დიდი სიყვარულისა. ამ ორი მცნების აღსრულებას შესწირა მან მთელი თავისი ცხოვრება. მასთან მისულ ყოველ "ჭირვეულ და დაწუნებულ" სულს ის უნუგეშოდ არ ტოვებდა, განურჩევლად ზნეობისა, ეროვნებისა თუ შეხედულებებისა. მისი რისხვაც კი არასოდეს ბადებდა სასოწარკვეთას, უბრალოდ, გაფხიზლებდა სულიერი ნელთბილობისა და განურჩევლობისგან.

ღამღამობით ჩვენ საკმაოდ ხშირად გვესმოდა მისი საუბარი, ხანდახან ყვირილი, ჩხუბი. მას აშკარა დიალოგი ჰქონდა ვიღაცასთან, არადა ნამდვილად ვიცოდით, მარტო იყო. მისი ეს ფარული ურთიერთობა უხილავ ძალებთან მაძრწუნებდა ხოლმე.

ეჭვი არასოდეს შემპარვია, რომ მამა გაბრიელს რაღაც განსაკუთრებული ხედვა ჰქონდა. ამის დამადასტურებელი უამრავი მაგალითის მოყვანა შეიძლება.

ერთ დღეს, შიომღვიმის მონასტრის დღესასწაულზე წავედით. ბევრი ხალხი იყო შეკრებილი. წირვის დასრულების შემდეგ, ტრაპეზის დროს, სრულიად მოულოდნელად, მამა გაბრიელი მიუბრუნდა ერთ-ერთ პიროვნებას და საკმაოდ მძიმე ცოდვაზე ჰკითხა - თუ ჩაგიდენიაო. მანაც საოცარი სიმდაბლით აღიარა, რომ ეს ცოდვა ჩადენილი ჰქონდა. ყველამ თავი უხერხულად ვიგრძენით, მაგრამ მამა გაბრიელმა ოსტატურად განაქარვა ეს უხერხულობა. როდესაც გავაანალიზე მომხდარი, ჩემი გაკვირვება ორმაგი იყო: როგორ დაინახა მამა გაბრიელმა ეს ცოდვა ამ ადამიანში და მან როგორ შეძლო ასე მოულოდნელად, ამდენი ხალხის წინაშე, მისი აღიარება. დღეს ეს ადამიანი სასულიერო პირია.

მამა გაბრიელთან ერთი ახალგაზრდა ქალი მივიდა, მისი დანახვისთანავე ბერმა მოთქმა დაიწყო და მთელი ხმით იყვირა: "ამას ორი ისეთი განსაცდელი ელოდება, მის ტკივილს ღვთისმშობლისას თუ შევადარებ". მართლაც, ამ პიროვნების ცხოვრებაში ორი უმძიმესი შემთხვევა მოხდა, რამაც მთელ მის მომავალს დაღი დაასვა.

ერთხელ, სამთავროს ეკლესიიდან აღსარების შემდეგ გამოვდიოდი, ჩემს სულიერ მოძღვართან ერთად და ალბათ, პირველად და უკანასკნელად, მოძღვარი მკაცრად ითხოვდა ჩემგან ისეთ ქმედებას, რისი სულიერი ძალაც მე იმ დროს არ შემწევდა, გაორებული, თითქმის სასოწარკვეთამდე ვიყავი მისული, შევედით თუ არა სატრაპეზოში, მამა გაბრიელი მივარდა მას და უთხრა: "რას შვრები, არ გეცოდება, ეს იცი რა საწყალია?!" ასე დაინახა ჩემი იმჟამინდელი სიმძიმე მამა გაბრიელმა, როდესაც ჩვეულებრივ, სხვანაირი ეპითეტებით "მამკობდა" ხოლმე მაგალითად "თეოდორა არსენას ცხენიდან გადმოაგდებს და თვითონ შეჯდება". (იგულისხმებოდა არსენა მარაბდელი).

იმ ოთხი წლის მანძილზე, როცა ჩვენ მამა გაბრიელის გვერდით ვიყავით, მას არ ჰქონია დიდი აღიარება. ხალხს უყვარდა, მაგრამ იყვნენ ისეთებიც ვინც ჩვეულებრივ ლოთად თვლიდნენ, მამა გაბრიელის მხრიდან კი არასოდეს შემიმჩნევია რაიმე გაღიზიანება მათ მიმართ, პირიქით, ის საოცარ შემწყნარებლობას იჩენდა, რადგან მას არ სჭირდებოდა აღიარება.

ერთხელ შუაღამით ატეხა ზარების რეკვა. ჩვენ ისედაც ადრე ვდგებოდით ლოცვისთვის და დასასვენებლად მაინც და მაინც დიდი დრო არ გვრჩებოდა, ის კიდევ არ წყვეტდა ზარების რეკვას: "ადექით, საქართველო სისხლში ცურავს, ძმა ძმა მოკლავს, თქვენ კიდევ გძინავთ". მანამდე ვერ ვხვდებოდი რატომ არ გვასვენებდა მამა გაბრიელი, ვიდრე არ დაატყდა ჩვენს ქვეყანას ერთიმეორეზე მძიმე განსაცდელები.

ძალიან ძნელია ქაღალდზე გადმოიტანო ის, რასაც გული გრძნობს. ეს მცირედი, მკრთალი ანარეკლიც კი არ არის იმისა, რაც გვაჩვენა მამა გაბრიელმა თავისი ცხოვრებით. ის ცდილობდა დაენახვებინა ჩვენთვის, თუ რა არის მთავარი ქრისტიანისთვის. გვეხმარებოდა ზედაპირულისაგან განთავისუფლებაში დაშუდმივად გვაღრმავებდა რწმენაში.

ბოდბის დედათა მონასტრის იღუმენია თეოდორა

[nino_ni]

საოცარია...........
ძლაიან მიყვარს ეს ბერი და სხვისი არ ვიცი...;

რაც შეეხება იმას, რომ ვიღაც მამა გაბრიელს პატივს არ მიაგებს, ეს ახალი ამბავი არ არის და არც ჩვენი ფორუმის ლოკალური მოვლენაა. არიან საქართველოში ისეთი ადამიანები, ვისაც დღესაც გიჟი ჰგონია მამა გაბრიელი და აბუჩად იგდებენ იმ ხალხს, ვინც მის საფლავზე სასოებით მიდის. თუმცა მე დარწმუნებული ვარ, რომ ასეთი დამოკიდებულება შეიცვლება დროთა განმავლობაში


--------------------

ზალიან საწყენია ნამდვილად,რომ არიან ისეთებიც ვისაც მამა გაბრიელი გიჟი გონია
მოვა დრო და ყველა მიხვდება-ბერი გაბიელი წმინდანია!!!
მე მჯერა,რომ მას შერაცხავენ წმინდანად........

მისი სურათებიც დადეთ რა.......

[მარიამი]

მისი სურათებიც დადეთ რა.......

ახალგაზრდა მამა გაბრიელი

[მარიამი]

უწმინდესის გვერდით

[მარიამი]

* * *

მონასტერში სკოლის მოსწავლეები მოიყვანეს. გაბრიელ ბერი ბარძაყის ყელის მოტეხილობის გამო იწვა და სიარული არ შეეძლო. მასწავლებელმა სთხოვა, თუ შეიძლება უფროსი ასაკის ბავშვებს მოვიყვან და დალოცეთო. დათანხმდა და ყველა ბავშვი თავზე ხელის დადებით დალოცა. ერთი თვის შემდეგ ის მასწავლებელი მოვიდა და უთხრა, რომ ვისაც თავზე ხელი დაადეთ და დალოცეთ, ყველა ბავშვი რწმენაში შევიდაო.

* * *

დიდი უძლურების გამო გაბრიელ ბერი საწოლიდან ვეღარ დგებოდა. სვეტიცხოვლიდან მღვდელ-მონოზონი მოვიდა და ზეთის კურთხევის საიდუმლოს ასრულებდა. ამ დროს, სამთავროს მონასტრის ეზოში, კინორეჟისორი ჭოხონელიძე ანთიმოზ ივერიელზე ფილმს იღებდა. საწოლს მიჯაჭვული, თითქოს მომაკვდავი გაბრიელ ბერი რომ იხილა, შეწუხდა და თქვა: – აფსუს, რა ბერი კვდებაო?!

შვიდგზის ზეთისცხებამ რომ წამოაყენა, რეჟისორს გაუკვირდა და ითხოვა: – იქნებ თქვენს მიერ ეკლესიის გარშემოვლის პროცესის გადაღების ნება დამრთოთო. შემოვლის დროს, აიაზმის სხურებით წინ მამა გაბრიელი მიდიოდა, უკან კი გალობითა და ხატებით იღუმენია და მონაზვნები მიჰყვებოდნენ.

ამ ფაქტის შესახებ მამა გაბრიელმა თქვა: „უფალსა ვთხოვე ყველაფერი კარგად გამოსულიყო“. მართლაც, ძალიან კარგად გამოვიდა ყველაფერი და აი, მისი საოცარი ცხოვრებიდან მხოლოდ ეს ფირი შემორჩა.

ამ ამბის შემდეგ, კინორეჟისორმა გაბრიელ ბერს სთხოვა, რომ მონაწილეობა მიეღო ფილმში, რომელიც ათონის მთიდან ივერიის ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის ხატის წამობრძანებას ასახავდა და ჰკითხა თუ დამთანხმდებიო. გაბრიელ ბერმა უპასუხა: – როგორ არა, მაგრამ შვიდი ნამდვილი ბერი უნდა მახლდეს თან! და დაუსახელა მონასტერთა წინამძღვრები. ცოტა ხნის შემდეგ გაბრიელ ბერმა სალოსობა დაიწყო, ხელები ლამაზად აღაპყრო და რეჟისორს კვიმატი ღიმილით ჰკითხა: – წყალზე როგორ უნდა გავიარო, ერთიც ვნახოთ, ნასვამი ვიყო და ჩავიძირო?

რეჟისორმა აუხსნა: – ნუ გეშინია, მამა გაბრიელ, დაბლა ფიცრებს დაგიგებთ, რაც არ გამოჩნდება და თქვენ კი გაივლით“. გაბრიელ ბერი ფეხზე წამოდგა. მტკიცედ გაიარ-გამოიარა, წარბები შეიჭმუხნა და თქვა: – მაშ რა გაბრიელი ვიქნები, თუ ფიცრები დამჭირდა და წყალზე ფეხით ვერ გავიარე!

ჭეშმარიტად შეეძლო მას წყალზე ფეხით სიარული, მაგრამ ეს პატივმოყვარეობის გამო კი არ თქვა, არამედ იმისთვის, რომ მართლმადიდებელი სარწმუნოების სიდიადე ეჩვენებინა.

* * *

გაბრიელ ბერთან ორი სექტანტი ქალი (რასელისტი) გამოგზავნეს იმ მიზნით, რომ გამოეცადათ მოაქცევდა თუ არა იგი მათ ჭეშმარიტებისაკენ. კელიაში შემოსვლისთანავე მამა გაბრიელმა ტირილი დაიწყო და დიდხანს ტიროდა. ამ ქალებმა ხმა ვერ ამოიღეს. ბოლოს კი ვეღარ მოითმინეს და ტირილის მიზეზი ჰკითხეს. მან მიუგო: „როგორ თუ რა მატირებს! ყველა ქრისტიანისათვის სასუფევლის კარი ღიაა და მე კი ჩემი ცოდვების გამო ვერ შევდივარ. ეს სექტანტები სულ 5 მილიონი არიან დედამიწაზე და ამბობენ 144 ათასი გადავრჩებითო. თან ყველას დაკავებული ჰქონია ადგილი სასუფეველში და მე ვინ შემიშვებს“. ამის გამგონე ქალები დაიბნენ და არ იცოდნენ რა ეთქვათ. ამის შემდეგ გაბრიელ ბერმა მიუთითა შეცდომებზე და მოაქცია ჭეშმარიტებაზე.

* * *

მონასტრის სამლოცველოში ღვთისმშობლის პარაკლისს აღავლენდნენ. ამ დროს შემოვიდა მამა გაბრიელი, ხელში ადამიანის თავის ქალა და ხელის ძვლები ეჭირა, ხატის წინ დაალაგა და დამავალა, სატრაპეზოდან წითელი ღვინო და ხორბალი ამომეტანა. როდესაც ყველაფერი დავაწყვეთ, საშინელი ტირილი დაიწყო და ღვთისმშობელს ევედრებოდა, ქართველი ერი სისხლისაგან იხსენიო, დიდხანს სთხოვდა, შიგადაშიგ ყვიროდა – სისხლი რუსთაველზე, ქართველების სისხლიო. ბოლოს თქვა, ღვთისმშობლის პასუხი იყო, სისხლი იქნებაო და ლოცვა-მოთქმა გააგრძელა. შევშინდი. ვიფიქრე, თუ თბილისში ასეთი უბედურება უნდა მოხდეს, მეც ჩემს ახლობლებთან ერთად ვიყო-მეთქი და სასწარფოდ დავბრუნდი შინ. როდესაც რუსთაველზე ქართველმა ქართველს ესროლა, დილის 6 საათზე მამა გაბრიელი ზარებს რეკდა და „სისხლი, სისხლი“ ყვიროდა თურმე. დილას მონასტერი რომ გააღეს, ეს უბედურება შეიტყვეს და მამა გაბრიელის წინასწარმეტყველებით გაოცებულნი დარჩნენ.

* * *

საოცრად მოწყალე იყო ბერი გაბრიელი, - ყვება დედა პარასკევა. მთელი დღის მშიერი საჭმელს გვერდზე გადადებდა და უპასუხოდ არავის გაუშვებდა. გვეტყოდა: – თუ ადამიანს შენი დახმარება სჭირდება, – ჯერ მას დაეხმარე, ჭამას ყოველთვის მოასწრებ, თუ არადა სასუფეველს დაჰკარგავ! – „სასუფეველი ცათაი იიძულების; და რომელნი აიძულებდენ, მათ მიიტაცონ იგი“.

ადამიანთა შემწე და დამპურებელი გაბრიელ ბერი მშიერს არავის გაუშვებდა. სანამ თვითონ შეეძლო, ყველას თავისი ხელით გაკეთებულ საჭმელს უწილადებდა და იტყოდა, რომ: ბერთა და მონოზონთა საჭმელი წვნიანიაო. მომცრო ქვაბში მუჭით ჩაყრიდა მარილს, მაგრამ კერძი არ დამლაშდებოდა, რადგან ზომიერად ჰქონდა ყველაფერი და თან ყველას ჰყოფნიდა. ისეთი ლობიო უნდა გაჭამო, – მეფეების საკადრისი, საჭმლის შესაზავებლად რაც საჭიროა, არ უნდა დაგენანოსო, – იტყოდა. როდესაც თვითონ შეუძლოდ იყო, საწოლიდან კარნახობდა, თუ როგორ უნდა გაეკეთებინათ კერძი და მართლაც ძალიან გემრიელი გამოდიოდა. ყოველთვის იმ კერძს აკეთებდა, რომელიც მომსვლელს სიამოვნებდა. თქვენც მიირთვით, შესთავაზეს მამა გაბრიელს. – მე თქვენი სიყვარულით ვიკვებებიო, – უპასუხა.

თუ ვინმე შეციებული შემოვიდოდა და სითბოს ნატრობდა – ღუმელი დაანთეო, მეტყოდა. თავისთვის ღუმელს არასოდეს დამანთებინებდა.

[მარიამი]

* * *

გაბრიელ ბერმა მინისტრთა საბჭოს შენობაზე აღმართული 12 მეტრიანი ლენინის სურათი დაწვა. ეს მოხდა 1965 წლის პირველ მაისს, იგი მაშინვე დაიჭირეს, საფუძვლად დაუდეს ანტისაბჭოური პროპაგანდა - მუხლი 71 და შეასახლეს N1 იზოლატორში.

დაჭერისთავანვე გამოიძახეს მერვე პოლკი, ჩანთა წაართვეს, შიგ ბომბები არ ჰქონდესო. ისე სცემეს, ძვლები ჩაუმტვრიეს... მაშინვე დასახვერტთა საკანში ჩასვეს, ვირთხებითა და მკბენარებით სავსე, ბნელ, ნესტიან, უჰაერო ადგილას, სადაც უგზავნიდნენ მოსყიდულებს, ზემოქმედება რომ მოეხდინათ. ერთმა უთხრა, მე მაქვს სახლში ხატი და მინდა მოგიტანოო. ბერმა ანგელოზისაგან შეიტყო, რომ მას შიშველი ქალის სურათი უნდა მიეტანა და უპასუხა: ეგ თქვენი ხატებია, თქვენ სატანას ემსახურებით და თქვენ გქონდეთო. კაცი შეცბა, რომ ამოიცნო ბერმა გაბრიელმა მისი განზრახვა.

უთხრეს, ჯვარი მოიხსენი და ჩაგვაბარეო. უპასუხა, მე არ მოვიხსნი და თუ შეძლებთ მოდით და ამხსენითო. შეშინდნენ და ჯვარს ვერ შეეხნენ. რომ ვერაფერი გააწყვეს, პატიმართა საერთო საკანში გადაიყვანეს.

ბერი გაბრიელი გათავისუფლების შემდეგ ყვებოდა: მკითხეს: - ახლა ქრისტეს ხედავ? დიახ, ვუპასუხე. ჩვენც დაგვანახე შენი ქრისტეო, გადააგდეს პარტიის მანდატები და დაგანახებთ. ახალ როგორ გიშველის შენი ქრისტე, ჩვენს ხელში ხარ და აქედან ჯერ არავინ გასულაო. 7 თვეში ისე გავალ. ბუზი არ ამიფრინდება-მეთქი, ვუპასუხე...

დედა პარასკევამ ჰკითხა: 7 თვეში რომ გამოხვიდოდი საიდან იცოდიო? უპასუხა: ჩემი თვალების წინ შვიდიანი დაიწერა და იმწამსვე ნუგეში მივიღე ღვთისაგან, 7 თვეში გაგიყვანო, მანიშნა.

ციხეში პატიმრებს თავისი წესები ჰქონდათ, მოინდომეს გაბრიელ ბერიც დაემორჩილებინათ, მასხრად აეგდოთ. ერთ-ერთმა ხელის შეხებაც კი მოინდომა. ამ დროს წამოდგა ბერი, პირჯვარი გამოისახა და ლოცვა დაიწყო. პატიმრები შეშინდნენ, დაიჩოქეს და პატიება თხოვეს.

ბერი გაბრიელი თვითონვე აძლევდა მაგალითს, როგორ უნდა მოქცეულიყვნენ: დილით ადრე ადგებოდა, იატაკს წმენდდა, ტუალეტს ასუფთავებდა, არაფერს თაკილობდა. ამ პერიოდს ასე იგონებს თვითონ: "ქურდები გაკვირვებული მიყურებდნენ, ცოცხის ტარისგან ჯვარი გავაკეთე, თან პატიმრებთან ვქადაგებდი. იმ ჯვარზე მალე ყველამ ერთად დავიწყეთ ლოცვა. საქმე თანაბრად გავინაწილეთ. იატაკის ტილოს ავიღებდი, ქურდები ხელიდან მტაცებდნენ. ყველაფერს ჩვენ გავაკეთებთ, ოღონდ შენ გველაპარაკეო. ღვთისაგან ისეთი დიდი სიყვარული ჩამოვარდა, ამბობდნენ, გარეთ გასვლა აღარ გვინდა, ჩვენთან ისეთი კაცი ზისო".

[მარიამი]

* * *

ერთხელ მივედი მონასტერში და რას ვხედავ, მამა გაბრიელი უშვერი სიტყვებით ლანძღავს დედა ქეთევანს, რომელიც მაშინ ახალი მოსული იყო. მე გავიყვანე გვერდზე და ვკითხე: მამა გაბრიელ, ამ უმანკო გოგონას რას ერჩი? მან მკაცრად შემომხედა და ხელით მანიშნა: შენ გაჩერდი, მე ვიცი, ეგ ვინც არის და ისიც ვიცი, ვინც იქნება, მაგრამ ვლანძღავ იმიტომ, რომ დავამდაბლოო.

მან სიტყვებს "ვიცი, ვინც იქნება" ხაზი გაუსვა, ამით მაგრძნობინა, რომ იგი იქნებოდა სამთავროს წმიდა ნინოს დედათა მონასტრის იღუმენია.

მამა გაბრიელი საოცარი სიზუსტით ჭვრეტდა ყოველივეს. ილია II რომ სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქი იქნებოდა, მან აღსაყდრებამდე დიდი ხნით ადრე იცოდა.

ერთხელ მამა არსენმა (ბერიშვილი) გამაფრთხილა, მამა გაბრიელს დასდევენ დასაჭერად და გააპარეო. მე კახეთში, ჩემს სახლში, წავიყვანე. იქ შედარებით ნაკლები იყო საშიშროება. ერთი პატარა ოთახი მივუჩინე. გარკვეული დროის შემდეგ მე მონასტერში დავბრუნდი. იქვე ახლოს დედაჩემი ცხოვრობდა და ის ამარაგებდა საჭმლით, მაგრამ ძალიან წუხდა: არაფერს ჭამს და როგორ მოვიქცეო. ჩავედი, რომ ყურადღება მიმექცია, მაგრამ ვერაფერს გავხდი. რომ ვსაყვედურობდი, მპასუხობდა: ძალიან ბევრი საზრდო მივიღეო. ის გულისხმობდა სულიერ საზრდოს - ლოცვებს. მე რომ შუაღამის სამ საათზე სინათლეს ვანთებდი, რომ ლოცვა დამეწყო, ის უკვე ხის ძირას იყო ჩამუხლული და ლოცულობდა. ცუდი ამინდიც რომ ყოფილიყო, მაინც იჩოქებდა და ისე ავედრებდა ღმერთს საქართველოს. არ უყვარდა ლოცვის დროს ხელის შეშლა, ამიტომ ვერც გავბედავდი რაიმე მეთქვა. სახლში შემოსულს ვეკითხებოდი, სად იყავი? და მპასუხობდა: "ქრისტესთან ვიყავი".

მამა გაბრიელმა, საშიშროება რომ ელოდებოდა, წინასწარ იგრძნო და სასწრაფოდ წავედით ჩემი სახლიდან. რამდენიმე დღეში დავბრუნდი და ვნახე, რომ საშინლად ვიყავი გაქურდული, შემდეგ გაირკვა, რომ ეს იყო წინასწარ გამიზნული. მეც დამსდევდნენ დასაჭერად, მაგრამ ყოველთვის ღმერთი მიფარავდა. დავბრუნდი თუ არა, ვიღაცამ დამაბეზღა და თავზე დამადგა სამი კაცი, ორი ფორმიანი და ერთიც - სამოქალაქო ტანსაცმელში. მილიციის წარმომადგენლები დაჟინებით მთხოვდნენ დამეწერა განცხადება, ვისზე მქონდა ეჭვი. მე ვუპასუხე: არაფერი დამიკარგავს და მილიციაში რა მინდა? მამა გაბრიელისგან ვიყავი გაფრთხილებული, ასეთი პასუხი გამეცა. რომ არაფერმა გაჭრა, მივუბრუნდი და ვუთხარი: ეჭვი თქვენზე მაქვს. ისინი განრისხდნენ და გაბრაზებულებმა მომაძახეს: შენზე ამბობდნენ ცეტიაო და მართლა ცეტი ყოფილხარო.

ეს ის პერიოდი იყო, როდესაც განსაკუთრებული სისასტიკით დევნიდნენ ღვთისმსახურებს. იოალად მოსყიდული, გონებანაკლული ადამიანები ქვებს გვესროდნენ და მამა გაბრიელს ჩიე-ჩიეს უძახოდნენ. ის კი არ ბრაზდებოდა, მშვიდად ეტყოდა ხოლმე: "ხო, ჩიე-ჩიე ვარ" და დაუწყებდა ბალახს ჭამას.

ერთ დროს ხულოში ვმოღვაწეობდი, იქედან რომ ჩამოვედი, მამა გაბრიელის სანახავად მივედი. მან დაუძახა მომვლელს, მონაზონ პარასკევას და უთხრა: "კარგად მომისმინე, აი აქ, ამ ტახტში დევს ჩემი სარტყელი. არავის მისცე ამის მეტს". მერე მე მომიბრუნდა და დღესაც განვიცდი ისეთი გულისმომკვლელი სიტყვები მითხრა: "მე მალე წავალ ამ ქვეყნიდან, შენ ჩემს გარდაცვალებას ვერ იხილავ. როცა მოხვალ, აღარ დაგხვდები და შენ ჩემი სამარის მიწას მოუხრი მუხლს. ეს ჩვენი ბოლო შეხვედრა არის".

მიუხედავად იმისა, რომ ყველა მისი სიტყვა კარგად მესმოდა, მაინც მეგონა, რომ მამა გაბრიელი არ გარდაიცვლებოდა. მონასტერში რომ მოვედი და გარდაცვლილი დამხვდა, ძალიან შევწუხდი.

დედაჩემი რომ გარდაიცვალა, მამა გაბრიელმა დიდი პატივი დასდო, წესი მან აუგო და, როდესაც ვასაფლავებდით, მითხრა: "დედაო, დედაშენი აქ არ გაჩერდება".

გავიდა ხუთი თუ ექვსი წელი მისი გარდაცვალებიდან და ვნახე ჩვენება: დედაჩემმა მითხრა, შვილო, წამიყვანე აქედან, აქ რა მინდაო. მე მამა გაბრიელს ვაუწყე, რაც ვნახე, თუმცა მისთვის ეს ამბავი იმთავითვე იყო ცნობილი. ახალი კუბო გავაკეთეთ, შიგ ძველი კუბოთი ჩავასვენეთ დედაჩემი და ღვთისმშობლის ტაძრის ეზოში დავკრძალეთ. ამის შემდეგ კიდევ ვნახე ჩვენება: დედაჩემი გახარებული იყო.

მონოზონი ნინო (ფეიქრიშვილი)

[მარიამი]

* * *

ჩემი სულიერი მდგომარეობიდან გამომდინარე ტაძარში ფაქტობრივად შიშმა მიმიყვანა. რადგან მცხეთის არქეოლოგიურ ექსპედიციაში ვმუშაობდი, დავიწყე სიარული სვეტიცხოველში.

სამი თვის მანძილზე დავდიოდი წირვაზე, მაგრამ ვერ ვეზიარებოდი. მოძღვარი არ მყავდა. ძალიან განვიცდიდი და, ამის გამო, ვიყავი საოცრად შებოჭილი.

"ხატები და ფრესკები მეტყველებენ" -ამბობდა მამა გაბრიელი და ერთ მშვენიერ დღეს წირვაზე რომ ვიდექი ისეთი ზეშთაგონება წამოვიდა, რომ თითქოს ფრესკა მკარნახობდა: მეყოლებოდა მოძღვარი მოხუცი ბერი, ის იქნებოდა უმაღლესი ასკეტი, გამორჩეული ყველასგან და თვითონ დამიძახებდა. ამ დროს ამომიტივტივდა გონებაში რატომღაც ილია ჭავჭავაძის "გლახის ნაამბობიდან" გაბრიელ გლახაკი, ალბათ, იმიტომ, რომ ის მოძღვარი ჩემს წარმოდგენაში მას მივამსგავსე.

ერთ დღეს სვეტიცხოველში ვდგავარ საღამოს ლოცვაზე, ვიღაცამ ჩამოიარა და თქვა: უნდა მოვიდეს გაბრიელ ბერი, რომელიც არის ლოთი, გიჟი, გადარეული, უმიზეზოდ ჩხუბობს, ხალხს ლანძღავს. ძალიან შემეშინდა, ვიკითხე, ვინ არის ასეთი? მიპასუხეს, რომ არის ძალიან მკაცრი, საშინელი კაცი, თავისებური და ექსცენტრული. იმდენად დავბრკოლდი, რომ შეშინებული გამოვედი სვეტიცხოველიდან და წელიწადნახევარი არ შევსულვარ. მივატოვე იქ სიარული, მაგრამ ღმერთმა არ მიმატოვა.

1992 წლის 11 ოქტომბერი იყო. შემოდგომის თბილი და ლამაზი დღე. ერთმა ჩემმა მეგობარმა შემომთავაზა, შავნაბადაზე წავიდეთ, დღესასწაული არის იმ მონასტრისო. რომ მივედით, იქ მეგობრები დამხვდნენ, რომლებმაც მომილოცეს დღესასწაული და მახარეს, რომ იქ იყო მამა გაბრიელი, უდიდესი ღვთისმსახური, სალოსი და ღვთივგაბრძნობილი ბერი. შეშინებულმა გავიფიქრე, ამ კაცის გამო სვეტიცხოვლიდან წამოვედი და აქ დამხვდა. მაგრამ ყურადღება მივაქციე ერთ ფაქტს. სვეტიცხოველში ის დაახასიათეს, როგორც ლოთი, გიჟი, აქ კი როგორც უდიდესი ღვთისმსახური, სალოსი ბერი.

იმ პერიოდში გატაცებული ვიყავი ფოტოგრაფიით. გზადაგზა ვიღებდი სურათებს. გავიფიქრე, შორიდან მაინც გადავუღებ-მეთქი, შევხედე, ბექობზე იჯდა მამა გაბრიელი ზურგშექცევით უამრავ მორწმუნეთა შორის და ქადაგებდა. პირველი რამაც გამაოგნა: ეს არის ის საშინელი კაცი, გიჟი და ლოთი?

ბერი ჩვეულებრივ ადამიანს არ ჰგავდა, საკმაოდ დიდი ჯვრით, პირველი საუკუნიდან მოსულს მივამსგავსე, რომელიც სიყვარულს და სიკეთეს აფრქვევღა. უცბად ვიფიქრე, თუ წინასწარმეტყველია, ერთი გამოიხედოს... გაფიქრება და მისი შემოტრიალება ერთი იყო. ამომხედა თუ არა, ვიგრძენი, რომ მან ჩემს შესახებ ყველაფკრი იცოდა. დამეუფლა შეგრძნება, რომ ის ჩემთვის მოვიდა, სამჯერ შემომხედა. პირველი შემოხედვა მაშინვე გადავიღე. მერე კიდევ ამომხედა, წვერებზე ხელი მოიკიდა და თავი ჩაღუნა. შემეშინდა და დავიმალე. მოძღვარი რომ არ მყავდა, ისეთი სევდა დამეუფლა, ვინატრე, მივსულიყავი და დამეჩოქა მის წინაშე. გავიფიქრე, ბედნიერია ყველა მორწმუნე, ვინც მის გვერდით არის და თვალებში შესციცინებს. მე კი ამის გაკეთება არ შემიძლია.

გაიშალა სადღესასწაულო ტრაპეზი. მეც მიმიწვიეს, მას რომ არ დავენახე, დავჯექი სადღაც კუთხეში. ტირილი მინდოდა, საოცარი სევდა დამეუფლა. ამ დროს წამოდგა და დაიწყო ქადაგება ღვთისმშობელზე. თან ისე ტიროდა, გამაოგნა, ასეთ მორწმუნეს არასოდეს შევხვედრივარ. მოუსვენრობა დამეუფლა, ვეღარ გავჩერდი, დავტოვე ტრაპეზი და გამოვედი. ღმერთს ვთხოვე, ნეტავ, ახლა ეს ბერი ისე ადგეს და წავიდეს, მე არ შემხედოს. ორი წუთის შემდეგ უკან მომყვა, ზედაც არ შეუხედავს, თითქოს ვერ შემამჩნია, თუმცა იქ ჩემს მეტი არავინ იდგა. წავიდა თუ არა, ამოვისუნთქე, მაგრამ კიდევ უფრო დიდი სევდა დამეუფლა, მინდოდა აღსარება მეთქვა. ვდგავარ ტაძრის წინ და გამოვიდა მამა შიო (გაბრიჭიძე), შავნაბადას მონასტრის წინამძღვარი. მკითხა: თქვენ აღსარებაზე ხომ არ ხართო. ჩემდა უნებურად ვთქვი, არა მეთქი, ვერ წარმომედგინა, როგორ უნდა მეთქვა აღსარება. მოდი, აქ შენ, მითხრა მამა შიომ, შემიყვანა ტაძარში და ღვთის შეწევნით მათქმევინა პირველი აღსარება. ასე გამომიყვანა გასაჭირიდან. გაიარა ხანმა და მივხვდი, რომ მამა გაბრიელის კურთხევით მოხდა ეს ყველაფერი.

ერთი თვის შემდეგ უნდა ყოფილიყო ბაბუაჩემის ორმოცი, წავედი სვეტიცხოველში. რაც იქ არ დავდიოდი ისე მენატრებოდა ეს ტაძარი, რომ სულ მასზე და მამა გაბრიელზე ვფიქრობდი. ამ დროს შემხვდა ერთი მოძღვარი, რომელსაც ვესაუბრე და შევჩივლე, რომ მინდოდა მამა გაბრიელთან მისვლა და ვერ ვბედავდი. მოძღვარმა მითხრა, ახლავე წადი მასთან არ გადადოო. მეც წავედი, შევედი დედათა მონასტერში და დიდხანს ვიწრიალე, ვერ გავბედე შესვლა. გავიფიქრე: თუ წინასწარმეტყველია, ხომ იცის რომ მოვედი და გამოვიდეს-მეთქი.

ამის გაფიქრება და მამა გაბრიელი კი არ გამოვიდა გამოვარდა: "ვინ გითხრა, რომ წინასწარმეტყველი ვარ. იცი რა ცოდვილი ვარ, შენ ჩემი გეშინოდა და აქ მოხვედი?!" დაიწყო ექსცენტრული მოძრაობები, სირბილი, ლანძღვა, თათხვა. მე არც მიყურებდა, მაგრამ ვიგრძენი, რომ ყველა ეშმაკი და დემონი დაამხო ჩემს ფეხებთან. ნელ-ნელა ჩხუბით ჩამოვიდა, მომიახლოვდა პირჯვარი გადამსახა. მე ისეთი დაბნეული ვიყავი, გამარჯობა ვუთხარი. რა გნებავთო, მკითხა ძალიან მკაცრი ტონით. მამა გაბრიელ, მე თქვენთან მოვედი, ვუპასუხე დარცხვენით. ავიდეთ სენაკში და იქ ვილაპარაკოთო. შეტრიალდა და არბის კიბეებზე. მის მანტიას მოვკიდე ხელი და ვთქვი: მე მეშინია თქვენი. უცბად მომტაცა მანტია ხელიდან და მიპასუხა: „ჩემი გეშინია? კარგი, მაშინ მე ავალ და შენ აქ დარჩი". აირბინა კიბეები და შევიდა თავის სენაკში. მე ვდგავარ შუა კიბეებზე და ვფიქრობ, ახლა უნდა გავიქცე სახლში, ვიცი ამას ვერ გავუძლებ, შევტრიალდი, უნდა წავიდე და მესმის რაღაც ხმა. წახვალ და დაიღუპები. გადავწიტე ავსულიყავი მასთან. ისევ ხმა მესმის, ახვალ და დაიღუპები. ვიგრძენი, რომ აშკარად მებრძვის ეშმაკი. გავიფიქრე, რომ უნდა მოვერიო ეშმაკს და როგორც იქნა, ათი წუთის წვალების შემდეგ შევედი. ისიც კი არ ვიცოდი, რომ ლოცვა უნდა მეთქვა და დავაკაკუნე. უცბად გააღო კარები და მხვდება სულ სხვა ადამიანი. ვგრძნობ, რაღაც საოცრება ხდება ჩემს ირგვლივ. თავი უნდა დაღუნო, სენაკში რომ შეხვიდე. შევედი და რას ვხედავ: ურიცხვი ხატი, სივიწროვე, რიდი, შიში, სიყვარული, მადლი - ყველაფერი ერთად მოდის. დავიწყე ტირილი, მომენტალურად ისეთ სინანულში ჩავვარდი, გავიფიქრე: ღმერთო ჩემო, რამხელა მამაა, რატომ ფილმებს უღებენ, რატომ წიგნებს არ წერენ მასზე?

ერთი წლის შემდეგ ვუთხარი, უკვე ერთი წელია, რაც მე თქვენ გიცნობთ. მან კი მითხრა: მე შენ გელოდებოდი, ქეთევან, რატომ დაგაგვიანდა მოსვლაო. მოგვიანებით მითხრა: "არ მინდოდა შავნაბადაზე წასვლა და შენი გულისთვის ამოვედი. სულ შენ გიყურებდი და არ გითხარი გამიზნულად, რომ შენ ჩემთან მოხვიდოდი. კიდევ ბევრი რამ არ გითხარი, რომ არ დაბრკოლებულიყავი და ამპარტავნებაში არ ჩავარდნილიყავი. ქეთევან, მე შენ ერთი წელი კი არა, 40 წელია გიცნობ. მე იცი ვინა ვარ? ილია ჭავჭავაძის „გლახის ნაამბობიდან“ გლახაკი გაბრიელი ვარ, შენ რომ აღარ გახსოვს“.

ბაბუაჩემის ცხვირსახოცი მინდოდა მეჩუქებინა მისთვის, მაგრამ ვერ გავბედე. მომერიდა, ახალი რომ არ იყო. ერთხელ მივედი მასთან და მეუბნება: „მე ახალგაზრდობაში ოპერაში გამოვდიოდი, ოტელოს როლში ვიყავი. დეზდემონა, რა უყავი ჩემი "პლატოკი". მე ისევ ვერ მივხვდი. სახეში შემომხედა და გამიმეორა: რა უყავი ჩემი "პლატოკი", "პლატოკი". საოცარი ბერი იყო, ერთდროულად შეეძლო ყველას ჩანაფიქრი წაეკითხა". ასე შემახსენა, რომ ცხვირსახოცი მეჩუქებინა.

ერთხელ მითხრა: "რა არის, რომ დადიხარ და ყველას ეუბნები ჩემზე წმიდანიაო. შენ, რა იცი, რომ მე წმიდანი ვარ. იცი, მე რა დიდი ცოდვილა ვარ? ბერებისთვის ქება არის დამანგრეველი. ვინც მათ პირში აქებს, ადიდებს, სწორედ ის არის მათი მტერი."

ვზივარ მამა გაბრიელის სენაკში ერთხელ და ვფიქრობ: ქეთევან დედოფალი არის თუ არა დიდი წმინდანი და საჭიროა თუ არა მისი ხატი მქონდეს. რას გამოაპარებდი მამა გაბრიელს, გაფიქრებულზე იმ წამსვე მიპასუხა: "ქეთევან დედოფალი დიდმოწამეა და მიხი ხატი აუცილებლად უნდა გქონდეს".

მამა გაბრიელის ქადაგებები იყო საოცრება, საუბარს ისეთ მოძრაობებს მიაყოლებდა, გაოგნდებოდი. ხალხი ვერ უძლებდა და ტიროდა. მახსოვს ერთხელ ამბიონიდან რომ დაიძახა: მიეშველეთ, მიეშველეთ, ქრისტეს გოლგოთამდე ჯვარი ააქვსო. ეს ისეთი შემაჟრჟოლებელი, შემაძრწუნებელი ხმით იყო ნათქვამი, რომ ტაძარში კაცი იყო, არ ატირებულიყო. მთელი მრევლი ხმამაღლა ტიროდა.

ძალიან ვწუხვარ, რომ ვერ ჩავიწერეთ მისი სიბრძნით აღვსილი ქადაგებები. მცირედაც კი ვერ ჩავწედით მის დიდებას. ბერი გაბრიელი იყო ისეთი ღვთისმსახური, რომელსაც შეეძლო უდიდესი ბედნიერება და სიყვარული მიენიჭებინა ადამიანისთვის. ვინ შეძლებს რომ სრულყოფილად აღნუსხოს ის სასწაულები, რასაც ის იქმოდა.

ძალიან განვიცდიდი, რომ არაფერს ჭამდა და ვთხოვე რაიმე მიირთვი-მეთქი. მიპასუხა: მე სიყვარულით ვიკვებებიო. ერთხელ მთხოვა, ახლა მე დავიძინებ, არ მიმატოვო, მალე გავიღვიძებო. გაღვიძებულმა ჩამოთვალა ქვეყნები: ამერიკა, საფრანგეთი, ინდოეთი, იტალია, გერმანია... თითქმის მთელი მსოფლიო, ამ ქვეყნებში ვიყავიო.

მამა გაბრიელი უდიდესი ბერი იყო, ყველგან სადაც მოისურვებდა, უხილავად დადიოდა. იმხელა სიყვარული იყო მასში ღვთისა და მოყვასის, რომ სულიწმიდით განბრძნობილს ვერანაირი ძალა წინააღმღეგობას ვერ უწევდა. მისთვის არაფერი იყო თუნდაც მთელი არმია დადგომოდა წინ. ის მზის იქითაც ხედავდა, რა ხდებოდა. სამყარო გადაფენილი იყო მის თვალწინ.

ქეთევან ბექაური

[მარიამი]

ახალი ჩამოსული ვარ მცხეთიდან, მამა გაბრიელის საფლავზეც ვიყავი
ამ განწყობაზე კიდევ რამდენიმე მოგონებას დავწერ.

* * *

1992 წლის ზაფხულში, უწმინდესისა და უნეტარესისი ილია II ლოცვა-კურთხევით ჩემი ბუნებრივი მალამოებით ვმკურნალობდი სქემმონაზონ იოანას, სამთავროს წმიდა ნინოს დედათა მონასტერში.

სამკურნალო საშუალებებთან ერთად მონოზვნებისათვის ყოველთვის მიგვქონდა შესაწირად ხილი და გამაგრილებელი წყლები, რომლის ნაწილსაც მამა გაბრიელს ვწირავდი.

ბერმა გაბრიელმა კარგად იცოდა, რომ მე ახალგაზრდა დავქვრივდი და ორ ობოლ ბავშვს ვზრდიდი. არასდროს დამავიწყდება ის ღიმილი და სითბო, რომელსაც ჩემი ბავშვების დალოცვისას ამჟღავნებდა. „ქვებიც რომ ურტყან თავში, ესენი მაინც სასახელონი დაიზრდებიან“, - მეუბნებოდა. ამ სიტყვებმა დიდი ნუგეში მომცა, იმაზე მეტი სიხარული რა უნდა იყოს დედისათვის, ვიდრე შვილების სათანადო აღზრდა.

ერთხელ, როცა დედა იოანას მკურნალობას მოვრჩი და კიბეებზე უნდა ჩავსულიყავი, ჩემი ყურადღება მიიპყრო ასეთმა საოცრებამ: ბერი გაბრიელი თავისი სენაკის წინ ხატების ჩარჩოებს ამზადებდა. მოღრუბლული დღე იყო, უჩვეულოდ ჩამობნელებული, ისეთი დღე-ღამის გასაყარზე რომ იცის ხოლმე. მამა გაბრიელი და მისი სამოქმედო არეალი, ზეციდან დაშვებული ბრწყინვალე სხივის სვეტით იყო გაცირსკროვნებული. ამ სვეტს ტაძრის სარკმლიდან შემოსული ათინათის ფორმა ჰქონდა.

დედა იოანასთან მისვლამდე ჩემი შვილები - მირანდა და ალექსანდრე მამა გაბრიელთან დავტოვე. იქიდან დაბრუნებისას კურთხევა მომცა დავმჯდარიყავი მის გვერდით ცოტა ხნით. მაშინ მოვუსმინე საუბარს ბერსა და ერთ კახელ ქალს შორის. ქალბატონმა ასეთი შეკითხვა დაუსვა: მამა გაბრიელ, წმიდა წერილი გვეუბნება, რომ არ განვიკითხოთ, მაგრამ ჩემთან რომ მეზობელი შემოდის და იწყებს განკითხვას, მრუშია, ქურდია და ასე შემდეგ, მე როგორ მოვიქცე, რომ შევაწყვეტინო და არ მოვუსმინო, უზრდელობაში ხომ არ ჩამეთვლება, ან როგორ სჯობს, რა გავაკეთო?

ბერი გაბრიელის პასუხი ასეთი გახლდათ: „შენ უთხარი, რომ ყველაზე მეტი მრუში და ყველაზე მეტი ქურდი ხარ და ის მაშინვე გაჩუმდება“.

მეხსიერებიდან არ ამომდის იმ ქალბატონის გაოგნებული და განცვიფრებული სახე.

1993 წლის შემოდგომა იყო. მე და ჩემი შვილები შევედით თუ არა სამთავროს წმიდა ნინოს დედათა მონასტერში, მოგვესმა საშინელი ყვირილი. ბერი გაბრიელი თავისი სენაკის წინ მრგვალ კოშკთან იდგა და მთელი ძალით გაჰყვიროდა.

მივუახლოვდით თუ არა მონასტერში ასასვლელ კიბეებს, ჩემს შვილებს ვუთხარი: მთვრალია, როგორი მთვრალია. აი, ბავშვებო, მთვრალი ბერი თქვენ ჯერ არ გინახავთ, ასეთია მთვრალი ბერი.

მამა გაბრიელს ხელები ცისკენ ჰქონდა აღმართული და თვალები ზეცისკენ მიპყრობილი, ის რაღაც სიტყვებს წარმოთქვამდა, რომელიც არ გვესმოდა.

რატომღაც გავიფიქრე, რომ ვერ შეგვამჩნია და მალულად ავუყევით კიბეებს. უეცრად მესმის ბერის ხმა: „ყველაფერი დედა იოანას და მამა გაბრიელს არაფერი ხომ? ეგრემც შეგიწირავთ უფალი!“

სწრაფად შემოვბრუნდი და ჩემს გაკვირვებას საზღვარი არ ჰქონდა, ბერი გაბრიელი სრულიად ფხიზელი, საოცარი გონიერი გამომეტყველებით იდგა ჩვენ წინ და გვიღიმოდა. სიტყვა სალოსი რას ნიშნავდა არ ვიცოდი, წარმოდგენა არ მქონდა. ამ ქვედებით მან ამ სიტყვის არსი სრულად განმიმარტა.

ნაილი ხეთერელი
საქართველოს საპატრიარქოსთან არსებული
სატაძრო მედიცინის განყოფილების ხელმძღვანელი,
სახალხო მკურნალი

[მარიამი]

* * *

1984 წლის ზაფხული იყო, მაშინ საპატრიარქოს მკერავი ვიყავი. უწმინდესმა და უნეტარესმა ილია II-მ ბერ გაბრიელთან სახლში გაგვაგზავნა; ჩემგან კურთხევა, მოკითხვა, კეთილი სურვილები, ნობათი და ეს ფული გადაეცითო. ამ დავალებამ ძალიან გამახარა, რადგან დიდი ხნის მანძილზე ვნატრობდი მის ნახვას. გაგებული მქონდა წმიდად მცხოვრები წინასწარმეტყველი და ნათელმხილველი არისო. მას ვერაფერს დაუმალავ, ერთი შეხედვით ამოიცნობს ყველაფერს, რასაც გაიფიქრებო. და აი, მომეცა მისი ნახვის საშუალება.

წმიდა ბარბარეს ეკლესიას მივუახლოვდით თუ არა, გამაფრთხილეს: ბერი აქვე ცხოვრობს, მის ეზოში მცხოვრებთ არც მამა გაბრიელი, არც მასთან მიმსვლელები არ სიამოვნებთ, ფრთხილად გავიაროთო. შევხედე თუ არა ეკლესიას, რომელიც მისივე ხელით იყო ნაშენები, მის ჯვარს და ზარს, საოცრად მოვიხიბლე. უამრავმა ხატმა ხომ გამაოცა. კედლებზე რომ აღარ ეტეოდა, სპეციალურად გაბმულ თოკებზე ეკიდა. ყოველი ხატი სათანადო პატივით რომ მომეხილა, ერთი დღე არ მეყოფოდა. ყოველივე ამით მოხიბლულმა, გავიფიქრე: ამ წმიდა ბერს ასეთი ძვირფასი და უამრავი ხატი საიდან აქვს-მეთქი. ამის გულში გავლება და მისი პასუხი ერთი იყო. „იცით, საიდან მაქვს მოტანილი? უკეთურები თვითმცლელებით რომ ყრიდნენ სანაგვეზე, ვიღებდი და აქ, სალოცავ ადგილზე დავაბრძანებდი“. მისმა პასუხმა შემაკრთო და მაშინვე ჩემი თავი გავაფრთხილე: ეს ბერი, მართლაც დიდი ნათელმხილველია და არაფერში შეცდე-მეთქი.

მამა გაბრიელმა გაიგო თუ არა, რომ პატრიარქის გაგზავნილები ვიყავით, მაშინვე მუხლებზე დაეცა და ღმერთს შეჰღაღადა; მაღალი ხმით დაიწყო ტირილი: „მადლობა ღმერთო, რომ საქართველოს ასეთი ანგელოზი გამოუგზავნე. რა იცოდა, რომ ძალიან მიჭირდა. არც ფული მქონდა და არც საჭმელი. მას ხილვა აქვს, სწორედ მაშინ მიგზავნის, როცა ყველაზე მეტად მესაჭიროება“. თან ხატებს მიუტრიალდა და ეკითხებოდა - „შენ მიუტანე ამბავი? შეენ?“

მერე უცბად მოტრიალდა და გვიამბო: „რამდენიმე დღეა უჭმელი ვარ, შევცდი და ეზოში ახლობლებს ვთხოვე, მათ კი ლანძღვა-გინებით გამომისტუმრეს. ამიტომ ვტიროდი ჩემს სენაკში გულდაწყვეტილი და ვფიქრობდი: საიდან შეიძინეს ადამიანებმა ასეთი სიძულვილი, უსამართლობა, შეუბრალებლობა და გაუტანლობა. ღვთის ჭეშმარიტ გზას რომ დავადექი, იმიტომ ვარ ცუდი? ბოლოს გონს მოვეგე და შემრცხვა ქრიტესი, რომელიც თითქოს მეუბნებოდა: ქრისტიანს წუწუნი არ შეჰფერის, რადგან მე პირველმა გავიარე გზა დამცირებისა და შემდეგ ამაღლებისა, ეს ყველა ჩემმა მიმდევარმა უნდა იცოდესო. ამ ამბავმა გამომაფხიზლა და აი, თქვენც მოხვედით“.

გადავეცით თუ არა მამა გაბრიელს უწმინდესის ნობათი, მაშინვე სუფრა გაშალა. ქალებმა უარი ვთქვით ღვინოზე, მარტო ბერს დავუსხით, მაგრამ იგი არ მოგვეშვა და ჩვენც შეგვივსო ჭიქები. იმდენად საინტერესო და თბილი სადღეგრძელოები წარმოთქვა, რომ ცოტცოტაობით ჩვენი სასმისები გამოვცალეთ. ძალიან გაგვიკვირდა, როცა შევხედეთ, მისი ჭიქა სავსე იყო და საჭმელი ხელუხლებელი. გავიფიქრე, თითქოს მშიერ-მწყურვალი იყო, არაფერი კი არ უჭამია. მან მაშინვე ჩემს განაფიქრს უპასუხა: „საჭმელზე მეტად ადამიანიების სიყვარული მშია და ღვინოზე მეტად მათი სიყვარული მწყურიაო“. შემდეგ ლენინის სურათის დაწვის გახმაურებული ამბავი მოგვიყვა დაწვრილებით. როგორ გამოიძახეს მერვე პოლკის თანამშრომლები, რომლებმაც არაადამიანურად სცემეს იმისათვის, რომ ბერმა ოცდაათი წლით ადრე გაიგო ის, რასაც ჩვენ დღეს ძლივს ვგებულობთ. „ლენინის ძეგლს თქვენი ხელით მოხსნით და მის ადგილზე ყვავილების ბაღს გააკეთებთო. ნაცემ-ნაბეგვი სხეული კი მტკიოდა, მაგრამ სული ხარობდა, რადგან ის გავაკეთე, რაც ქრისტიანს, ჭეშმარიტ ღვთისმსახურს უნდა გაეკეთებინაო, - თქვა ბერმა. უფლისაგან მქონდა გამოცხადება შვიდ თქვეში გაგათავისუფლებენო და მართლაც, განვთავისუფლდი გაძლიერებული და გაკაჟებულიო“.

მონოზონი თეოდორა (ბოლქვაძე)

[მარიამი]

* * *

ერთხელ მამა გაბრიელი „კაკლოვანში“, სამრეკლოს გვერდით სკამზე მშვიდად იჯდა. ამ დროს მოვიდა საკმაოდ ლამაზი თვალებშეღებილი ქალი, შარვლით. მოსვლისთანავე მიეჭრა ბერს და ჩაუჯდა კალთაში, დაუწყო კოცნა: „მამა გაბრიელ, რა ლამაზი ხარ, რა მშვენიერი, როგორ მომწონხარ, მე კიდევ მოვალ და გინახულებ“...

იმდენად უცნაური და არაბუნებრივი რამ ხდებოდა, ვერ გაგვევო, გახევებული ვუყურებდით და ვფიქრობდით: რა ამოძრავებდა მას.

მამა გაბრიელს ზეაღეპყრო თვალები და თითქოს გაქვავდაო, ხმას არ იღებდა. ეს საქციელი ჩვენთვის - მონოზვნებისათვის მაშინ ძალიან სასაცილო იყო. ასე გვეგონა, ვინმემ სპეციალურად შემოაგზავნა ეს ქალი. ბერი საკმაო ხანს დუმდა და ისე ისმენდა უაზრო ლაპარაკს. მერე უცბად შეხედა მას და უთხრა: „ხო, მაყვალა, მოდი, კიდევ მოდი“. თავისი სახელის გაგონებამ ლამის გააგიჟა მაყვალა და ხვევნა-კოცნა გააორმაგა. როცა გული იჯერა, როგორც იქნა კარგა ხნის შემდეგ, თითქოს გამოფხიზლდაო, წამოხტა ბერის მუხლებიდან და თვალი მოგვავლო. ყველანი ვიცინოდით. მან ნელ-ნელა უკან დაიხია და ჭიშკრისაკენ ჩქარი ნაბიჯით გაემართა.

ვფიქრობდით, რომ მაყვალა მეორე დღესაც მოვა და იგივე სურათი განმეორდება, მაყვალა მართლაც მოვიდა მეორე დღეს, მაგრამ მოხდა სასწაული, მას წინა დღით მოსულ ქალთან აღარაფერი აკავშირებდა, გარდა სახელისა. ჩაეცვა შავი გრძელი კაბა, დაეფარებინა თავსაფარი, საღებავები კი არა და ტირილისგან თვალები ჰქონდა დაწითლებული. მიადგა ბერის სენაკის კარს და დაიწყო მოთქმა: „მამა გაბრიელ, ვიცი კარს არ გამიღებ. ვიცი აღარასოდეს გნახავ. შემინდე ჩემი გუშინდელი საქციელი. ვგრძნობ რაც გამიკეთე, აღმადგინე მკვდარი და ცხოვრებაზე ხელჩაქნეული. მადლობას გიხდი ყველაფრისთვის“.

ისეთი სულის შემძვრელი სანახავი იყო ყოველივე ეს, ირგვლივ მყოფნი დიდხანს გვატირა. ორმა ერთმანეთისგან ძირფესვიანად განსხვავებულმა დღემ გაგვაოგნა. მაშინ ანალიზის გაკეთების უნარი წაგვერთვა. ახლა კი თვალნათლივ ვგრძნობთ, რომ მამა გაბრიელმა მოახდინა უხილავი კურნება. გამახსენდა ერთი დეტალიც: ვიდრე მაყვალა მოვიდოდა მეორე დღეს, ბერი მოულოდნელად ადგა და შევიდა თავის სენაკში. ეჭვი არ გვეპარება, რომ მან იგრძნო მისი მოსვლა და არ ისურვა მასთან შეხვედრა და კიდევ ერთი, როგორც კი წავიდა მაყვალა წინა დღეს, ბერი მაშინვე ადგა, შევიდა თავის სენაკში და მერე აღარავინ მიუღია. მუხლმოდრეკილი ცრემლებით ლოცულობდა ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის ხატის წინ.

მეორე დღეს, წირვის შემდეგ, ტაძრის კართან წაიქცა, შუბლზე კოპი გამოესახა. მაშინვე მივცვივდით, წამოვაყენეთ და ოთხმა მონოზონმა ძლივს ავიყვანეთ კიბეებზე, ისე დამძიმდა, გეგონებოდა ტყვია მიგვქონდა. ძლივს ვაიავაგლახით შევიყვანეთ სენაკში. ვერ ავაყენეთ რომ ტახტზე დაგვეწყვინა და იატაკზე დავაბრძანეთ. კვნესოდა, ძალიან შევშინდით. უცებ ერთი მონოზონი წაბარბაცდა და როიალის კლავიშებს ჩამოჰკრა იდაყვი, რომელიც იმჟამად მის სენაკში იდგა, მუსიკის ხმაზე ბერმა თავი წამოსწია. მეორე მონოზომა მიაძახა: ერთი კიდევ დაატყი ხელი, შეიძლება ესიამოვნოსო. კლავიშები ამოძრავდა და მერე აჟღერდა. მამა გაბრიელი წამოდგა სრულიად ჯანმრთელი ადამიანივით და დაიძახა: „შალახო დაუკარით“. ისე ლამაზად აამოძრავა ხელები, გეგონებოდა საოცრებას ვხედავო. ცეკვას სიმღერაც მიაყოლა: „ვის უნახავს ძველისძველი ჯვარის მონასტერი“. სიმღერა დაამთავრა თუ არა, დაიწყო მოთქმა-გოდება: „ეს რა მომივიდა, ეშმაკმა მაჯობა. გუშინ როიალის კლავიშებზე ქვები ეცემოდა, მე შევრისხე: დაიკარგე აქედან-მეთქი. მან მიპასუხა: მაგ როიალზე გაცეკვებო და მაცეკვა კიდეც“.

მამა გაბრიელი ის ღვთისმსახური იყო, რომელსაც ვერ აქებდი. მას სძაგდა კაცთაგან ქება, ამიტომ როდესაც ბრძნულს მოიმოქმედებდა, მაშინვე წაშლიდა, ისეთ რამეს ჩაიდენდა.

ჩვენი მოწმენი გავხდით კურნებისა. ბოროტისგან შეპყრობილი როგორ გაათავისუფლა, შეცვალა მთლიანად. მამა გაბრიელს უნდოდა, ამოეშალა ჩვენი გონებიდან ეს ყველაფერი, ამიტომ დასჭირდა გამაბათილებლად ქცევა, თითქოსდა ემშაკმა აჯობა.

მაშინ ჩვენ ყველაფერი ისე გავიგეთ, როგორც მას სურდა. ღმერთმა მხოლოდ წლების შემდეგ გაგვინათა გონება და დაგვანახა მისი სიბრძნე.

ასეთი იყო ჩვენი საყვარელი მოძღვარი, რომელსაც სამწუხაროდ ვერ ვუგებდით. იგი ხშირად გვსაყვედურობდა: „თქვენ ვერ გაიგეთ ჩემი სიყვარული“.

ვთხოვ მამა გაბრიელს, ილოცოს და ევედროს ღმერთს ჩვენი სულების გადარჩენისათვის.

მონოზონი ეკატერინე (ებრალიძე)

[მარიამი]

ახლა ერთ სასწაულს მოგიყვებით, რომლის თვითმხილველიც მე თვითონ გახლავართ

ამ რამდენიმე წლის წინ ჩვენი მრევლიდან ერთ-ერთი ადამიანი იყო წასული მამა გაბრიელის საფლავზე, იქიდან წამოიღო საფლავის მიწა და ჩაყარა მომინანქრებულ თიხის პატარა ქოთანში, თან გაიფიქრა: თუ მამა გაბრიელი წმინდანია, აბა რამე ყვავილი ამოვიდესო. მეორე დღეს მოხდა დაუჯერებელი რამ: ყვავილი ამოვიდა... მაგრამ არა მიწაში, არამედ ქოთანზე გარედან. თავიდან ყვითელი წერტილები რომ დაუნახია ქოთანზე, უფიქრია, ვინმემ კვერცხიანი ხელი ხომ არ მოკიდაო, მერე კარგად დააკვირდა და დაინახა, რომ ეს იყო ულამაზესი პატარა ყვავილები. ჩემი თვალით ვნახე
ჩემმა მოძღვარმა ასეთი კომენტარი გააკეთა: მიწაში რომ ამოსულიყო, შეიძლება ეფიქრათ, თესლი იყო ჩავარდნილიო და არ მიეწერათ ეს ფაქტი მამა გაბრიელის სიწმინდისთვის. მაგრამ ბუნების ყველა კანონის დარღვევით ქოთანზე გარედან გამოსული ყვავილები პირდაპირი პასუხი იყო იმ ბიჭის კითხვაზე.