თემის საბეჭდი ვერსია

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 7 2007, 12:08 AM

ამ საგანს ჩვენთან "ზნეობრივ ღვთისმეტყველებას " უწოდებენ, რუსულის (ნრანსტვენოე ბოგოსლოვიე) და ლათინურის გავლენით ( თეოლოჯია მორალე), ქართულად კი სწორედ ჩემი აზრით უფრო ეს ჟღერს "ღვთისმეტყველება ზნეობის შესახებ" ვიდრე "ზნეობრივი ღვთისმეტყველება" , ტერმინოლოგიაზე აქ არ შევჩერდებით, არამედ შევეცდებით ვისაუბროთ ამ საგანზე და შესაბამისად განვიხილოთ იგი თქვენი დახმარებით და საჭირო ლიტერატურის მოშველიებით!



... რატომაა ცოდვა ცოდვა, რამდენადაც ბანალური არ უნდა იყოს პასუხი, ასეთია იმიტომ რომ ცოდვა ხორციელი "ავნებს ხორცსა, მერე სულსა" ან პირიქით, ან საერთოდ მხოლოდ "ავნებს სულსა" არის საკმარისი არგუმენტი იმისათვოს, რომ ცოდვას ადამიანის მკვლელი დავარქვათ , მისი სულის წარწყმედელი, რადგან სულის ნეტარება და ტანჯვა, სწორედ მის მდგომარეობაზეა დამოკიდებული, ღმერთთან ყოფნა ნიშნავს მისი მცნებებით ცხოვრებას, მასთან არ ყოფნა კი მისი მცნებების გარდასვლას, შესაბამისად ყველაფერი ის რაც მცნებების დარღვევისაკენ გვიბიძგებს არის ცოდვა და ეს ცოდვა ღმერთს გვაშორებს, ეს დაშორება კი სულის დაბნელებას ანუ ტანჯვას იწვევს, ანუ მოდი დავაკსვნათ ზემდეტი სიამოვნება არის ცოდვის ერთერთი სახეობა ( როგორც ამპარტავნება, მკვლელობა, ქურდობა), და როგორც ყველა სხვა ცოდვა ადამიანის სულს ავნებს, ნელნელა წამლავს მას, ნელნელა აუხეშებს და აშორებს როგორც ღმერთს ისე იმ უმაღლესს იდეალებს, რასაც ზნეობა ქვია...

იხარეთ თქვენ და ღმერთმა დალოცოს სრულიად საქართველო!

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: XAFRAN თარიღი: Nov 7 2007, 04:59 PM

სიმართლე გითხრა ამას ვერ დავეთანხმები.

თუნდაც ზომაზე მეტ სიამოვნებას ვერ შეუძლია ავნოს ადამიანის სულიერ სიმაღლეს ან ზნეობას, რადგან ეს ორი სრულებით სხვადასხვა რამაა. მე ასე ვფიქრობ>>>>
თუმცა ვინც მინდობილია უფალს, იგი უფლის თხოვნას უნდა ასრულებდეს, რადგან უფალმა უკეთ იცის რა არის ჩვენთვის უკეთესი. ამისტომ დღეს უფლის მოწოდების გამო იკავებენ თავს რაღაც რაღაცეებისგან და არა იმის გამო რო ესმით რა ზიანი მოაქვს თავისთავად ზომაზე მეტ ამქვეყნიურ სიამოვნებებს. ( თორე ცოდვათ რომ ითვლება ზომაზე მეტი სიამოვნება "რატომღაც" ეგ ყველამ იცის)

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 8 2007, 02:06 AM

ჩემო კარგებო,

დღეს საქართველოს მძიმე დღე ქონდა, მეც, აქაც დავჭამეთ ერთმანეთი, ამიტომ ცოტა ხანი მაცალეთ, გონს მოვეგები და ამ თემას აუცილებლად ჩავუღრმავდებით!

ღმერთმა იხსნას საქართველო!

კაიროსი!

მაინც უნდა გიპასუხო, არ შემიძლია დღეს, მაგრამ ვერ მოვითმინე, ცოტა უშინაარსოდ თუ გამომივიდა და დაუწყობლად მიშას დააბრალეთ

ჰმ, საინტერესოა, რატომ ვერ გავიგეთ, რაა ეს უზომოობა, საერთოდ უზომო ,რომ ყოველთვის მავნეა, ეს საერთო მიღებული ჭეშმარიტებაა,
სიამოვნება, როგორც დაგიწერე, თავად არაა ცოდვა, შესაბამისად იგი არ ვნებს სულს, მაგრამ როცა უზომოობაზე გვაქვს საუბარი, უნდა გავითვალისწინოთ, ის რომ გადამეტებულ სიამოვნებისას, უკვე ვცდებით ზომიერებას და ცოდვილ ტკბობაში გადავდივართ, კერძოდ მაგალითად ბუნებრივ სიამოვნებას გვანიჭებს ხაჭაპურის ჭამა ( ნამ, ნამ), მაგრამ გადამეტებული ტკბობა კი გემოთმოყვარეობა და მუცელღმერთობაა, გადამეტებულ ღვინის სიამოვნებას მემთვრალეობა ქვია, სექსუალურს მემრუშეობა, ძილს მცონარება და ა.შ. გადამეტებული იქამდის არსიამოვნებაც ანუ გლოვაც არ შეიძლება, გადამეტებული ყველაფერი მავნეა, იქამდის ლოცვაც და მარხვაც კი, როცა ისინი ბუნებრივი კალაპოტიდან ამოვარდნილი არიან!

პოსტის ავტორი: k@the თარიღი: Nov 8 2007, 02:21 AM

ვერ მოვითმინე მეც, კითხვა რომ არ დამესვა.

სადაა ეს ზღვარი? აი მაგალითი ისევ ხაჭაპურის.
ზიან სუფრასთან და მიირთმევენ ხაჭაპურს: A, B, G, D პიროვნებები.

A-მ მიირთვა დიდი სიამოვნებით ერთი ნაჭერი (ნამ, ნამ ©KAIROS) და მეტი არ სურდა უბრალოდ.
B-მ მიირთვა ერთი ნაჭერი, თვალი დარჩა მეორე ნაჭერზე, მაგრამ იფიქრა ცოდვაში არ ჩავრდეო და თავი შეიკავა.
G-მ არ იფიქრა ბევრი ცოდვაზე, ადგა და 7 ნაჭერი ხაჭაპური გემრიელად შესანსლა. დანაყრდა და შეირგო.
D-მ არ იფიქრა ცოდვაზე, ადგა და მანაც 7 ნაჭერი ხაჭაპური შესანსლა. მაგრამ მან ფიზიკურად სუსტმა, ვერ აიტანა ნაჭამი და არ(!) შეერგო.

მაინტერესებს, რომელი მათგანი ჩავარდა ცოდვაში?

პ.ს. პასუხის მიხედვით, მგონი კიდევ მექნება მერე კითხვა.

პოსტის ავტორი: Iona თარიღი: Nov 8 2007, 01:32 PM

რამდენადაც ჩემთვისაა ცნობილი სიამოვნება და ტკბობა იმდანად არის ცოდვა რამდენადაც ის ხელს უწყობს ვნებების აღძვრას.
გვინდა თუ არ გვინდა, ნებისმიერი სიამოვნება ასე თუი ისე ,რაღაც დოზით მაინც მაინც ვნებებს აღაგზნებს. რამეთუ დაცემულია ჩვენი ბუნება
და ახალს არ ვიტყვი რომ ადამიანს არ შეუძლია რომ სრულიად უცოდველად შეინახოს თავი
შეკითხვაზე თუ ვინ ცხონდება? მაცხოვარი პასუხობს კაცთაგან ეს შეუძლებელიაო!!!

წმინდანებიც კი ამბობოდნენ რომ ისინი უკანასკნელი ცოდვილები იყვნენ, და რა თქმა უნდა ისინი არ თვალთმაქცობდნენ და თავსა და სხვებს არ ატყუებდნენ. !!!
უბრალოდ ისინი ჩვეულებრივ ადამიანებზე მეტად გრძნობდნენ ადამიანდის დაცემულ ბუნებას.


ამიტომაც არის რომ ქრისტიანს აცხოვნებს რწმენა და არა საქმე.!!!
14. და ვითარცა-იგი მოსე აღამაღლა გუელი უდაბნოს, ეგრეთ ჯერ-არს ამაღლებაჲ ძისა კაცისაჲ. 15. რაჲთა ყოველსა რომელსა ჰრწმენეს იგი, არა წარწყმდეს, არამედ აქუნდეს ცხორებაჲ საუკუნოჲ. 16. რამეთუ ესრეთ შეიყუარა ღმერთმან სოფელი ესე, ვითარმედ ძეცა თჳსი მხოლოდ-შობილი მოსცა მას, რაჲთა ყოველსა რომელსა ჰრწმენეს იგი, არა წარწყმდეს, არამედ აქუნდეს ცხორებაჲ საუკუნოჲ

(ვისაც არ ახსოვს შევახსენებ, რომ ძველ აღთქმაში როდესაც ებრაელები იყვნენ უდაბნოში მათ დაატყდათ თავს განსაცდელი კეძოდ კი გველები კბენდნენ მათ, ---- მოსემ კი სპილენძის გველი აღამაღლა და ვინც რწმენით შეხედავდა მას ისინი გველის ნაკბენებისგან იკურნებოდნენ.
სპილენძის გველი კი არის სიმბოლო ეშმაკის ძალაუფლების შებოჭილობისა, და მართლაც მას შემდეგ რაც ქრისტემ სიკვდილითა სიკვდილი დათრგუნა და ჩვენ განვცხოველდით, ეშმაკმა დაკარგა თავისი ხელმწიფება ჩვენზე, ის უკვე თავის ნებაზე ვეღარ გვატარებს თუ ჩვენ თვითონ არ დავემორჩილეთ მის საცდურებს.)


XAFRAN გავეცი შენ კითხვას პასუხი?

პ.ს
აქვე დავუმატებ რომ ვინმეს შეიძლება გაუჩნდეს შეკითხვა აბა სიამოვნება თუ ცოდვაა ქრისტე რომ ღვინოს სვამდაო? - საქმე იმაშია რომ ქრისტეს არ ქონდა ცოდვით დაცემული ბუნება, ის იყო როგორც ადამი სანამ ვაშლს შეჭამდა (ვაშლი იყო თუ რა ხილიც იყო) ასე რომ მასში ვერანაირი ვნებები ვერ გაიღვიძებდნენ ღვინის სმით.

პოსტის ავტორი: XAFRAN თარიღი: Nov 8 2007, 01:51 PM

აი ამაში ვერ შევთანხმდით

რატოა უზომოება - მავნე მე არ მესმის. ამაზე არ მაკმაყოფილებს ის პასუხი რო ცოდვაა და მაგიტოა მავნე; იმიტო არ მაკმაყოფილებს ეს პასუხი რო ვერ ვხედავ უზომოებას რა ზიანი მოაქვს და უზომოება რატოა ცოდვა.
არც ის პასუხი მაკმაყოფილებს,--- რო უფალმა ასე დაგვიდგინა და უნდა დავემორჩილოთო; არ მაკმაყოფილებს ასეთი პასუხიც რადგან შესრულება იმისა რაც არ გესმის---არ მომწონს.
შეიზლება ეს ჩიხია და ვერ გამოვერკვევი ესეთი აზრებით ---- თუ ასეა ესეც ვთქვათ

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 8 2007, 02:20 PM

აჰაჰა

მაგარია

მასე მათემატიკურად არ ითვლება ცოდვები, მაგრამ შევეცდები

1. აქ არაა საუბარი რა რაოდენობით მიღებული რაღაც ( აქ ხაჭაპური); არამედ იმაზე, როგორი გავლენა მოახდინა სულზე, თუ აქ საკვები მიღებულია, როგორც საკვები და სიამოვნებაც ბუნებრივია, ზომიერია და არ გადამეტებული, მაშინ არაფერია პრობლემა, მაგრამ თუ ტკბობაში გადაიზარდა, რაც ერთი ნაჭერით იშვიათად ხდება, თუმცა შესაძლებელია, ასე რომ ნაჭრებამდე ვერ დავალთ


2. ვსაუბრობთ ცოდვაზე, რომელიც იბადება სულში და შერგება მონელება ან არ შერგება არ მონელება არაფერ შუაშია, თუმცა ისიც უნდა გავითვალისწინოთ, რომ ზედმეტს ნორმალური ადამიანის სხეულიც ვერ იღებს, მაგრამ ეს სხვა თემაა, მაგრამ რადგან ადამიანი ერთობაა სულისა და სხეული, მაშინ სულში დაბადებული ცოდვის ფესვები ხშირად სხეულში უნდა ვეძებოთ, მარხვის იდეაც ამაშია, სხეულის დამორჩილებაც ამას გულისხმობს.

ე.ი. სიზედმეტეს რაოდენობა კი არა სულის ამტანიანობა ე.ი. ცოდვაში არ ჩავარდნის პოტენციალი განსაზღვრავს ანუ ჩვენ ვერ ვიტყვით დალიე 3 ჭიქა, რადგან ერთი შეიძლება სულ გაითიშოს, მეორეს კი 3 დოქიც არაფერს აკლებდეს, ამიტომ ჩვენ ვამბობთ არ დალიო ( არ ჭამო, არ გაერთო, არ იძინო ... და ა.შ.) ზედმეტი, ამ ზედმეტში კი სწორედ ის ზღვარი იგულისხმება, რომლის იქით უკვე ცოდვაა.

ახლა XAFRAN , რატომაა უზომოება ცოდვა, უზომოობა ცოდვა იმდენად რამდენადაც თავადაა ცოდვის ხელშემწყობი, რადგან სწოროდ უზომოდ ქცევის ( ჭამის, სმის, გართობის...) შემდეგ სულში იკარგება მთავარი კონცენტრაცია - ღვთისნიერ აზროვნება, შემოდის მიწიერი და ვნებიერი ტკბობა, რაც ცოდვაა და ახლა ამაზეც თუ მკითხავ რატომაა ცოდვაო, მაშინ მართლა ანი-ბანიდან უნდა დავიწყოთ

დავით, თემა საინტერესოა, მაშინ გთხოვ ასე გავაკეთოთ, შევქმნი ცალკე თემას და ეს კამათი იქ გადმოიტანე...

ღმერთმა იხსნას საქართველო!

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: Nov 8 2007, 02:23 PM

Iona

"ვითარცა ჴორცნი თჳნიერ სულისა მკუდარ არიან, ეგრეთვე სარწმუნოებაჲ თჳნიერ საქმეთასა მკუდარ არს". (იაკ. 2.26)

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 8 2007, 02:27 PM

ამ თემაში ჩავუღრმავდებით ზნეობის, მორალის შესახებ ღვთისმეტყველებას, ესაა უზარმაზარი სამყარო, სადაც მამათა აზრი, უნდა გამტკიცდეს შესაბამისი წყაროების მოყვანით, და საკუთარი აზრები საკუთარ აზრებად უნდა იწოდოს, ისევე როგორც დასკვნები, დაგვჭირდება ლიტერატურა და ყველას ვთხოვ დაიწყოთ მოგროვება ყველანაირი ინფორმაციისა ამ თემაზე, 4 წელი ვსწავლობდი ამ საგანს და 2 წელი ვასწავლიდი, მაგრამ იმდენად დაბალია ჩვენთან ამ საგნის ცოდნაც და იმდენად ღარიბია პროფესიონალური ძიებანი ( ბატონი ლომოური მუშაობს ამ თემაზე), რომ ყველაფრის თავიდან დაწყება მოგვიწევს

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 8 2007, 02:29 PM

შეეშალა აპატიე

მოკლედ გავხსენი ახალი თემა და იქ გადმოიტანეთ, და სხვა საკითხებზეც ვისაუბროთ

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: XAFRAN თარიღი: Nov 8 2007, 02:44 PM

რატო აშორებს მიწიერი და ვნებიერი ტკბობა, ღვთისნიერიულ აზროვნებას. ანუ დავიწყოთ ანა ბანადან თუ არ შეწუხდებით.( არ მიიღება პასუხები : იმიტო აშორებს რო ცოდვაა; ან იმიტო აშორებს რო უფალმა დაგვიდგინა ასე)

პოსტის ავტორი: k@the თარიღი: Nov 8 2007, 03:30 PM

KAIROS
ზედმეტი, მაშ რა გაგებით ზედმეტი? მე უნდა გადავწყვიტო ზედმეტი მომივიდა თუ არა?
ვთქვათ ვიყავი სუფრაზე და ვიგემე იქ ის ხაჭაპური (ეტყობა მომენტრა, სულ ხაჭაპურს რო ვწერ).
როგორ გავიგო ეხლა მე, შევცოდე თუ არა? როცა ფიზიკურად არ შემერგება, აქ უკვე ცხადიც ხდება, რომ ზედმეტი მომივიდა. აი როდის არ შემერგება სულიერად? მაგას როგორ იგრძნობ ადამიანი?
მე შეიძლება სულ სინდისის ქენჯნას განვიცდიდე, ყოველი 'პური ჩემი არსობისას' - ს გადამეტების გამო. მაშინ ყოველ მისვლაზე მოძღვართან ეგ უნდა მოვინანიო? ნამდვილად კი საჭიროა მაგაზე გამუდმებით სინდისის ქენჯნა?
ან იქნებ სულაც არ მაწუხებდეს ის ფაქტი, რომ შოკოლადმოყვარეობა მჭირს . ვერ ვაცნობიერებ მე იმ ფაქტს რომ ეგ ცოდვაა. შესაბამისად ძალით ვერ გამოიწვევ ადამიანი სინანულის გრძნობას. თუ არ მაქ სინანული, არც ვიტყვი მაგას აღსარებაში. მაშ რა გამოდის ეხლა? ეჰ, არა რთულია ეს ყველაფერი...

მართლა, მაინტერესებს, როგორ ახსნი, რა არის არასრულფასოვნების კომპლექსი?

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 8 2007, 04:02 PM

აშკარაა ბევრი კითხვა დაიბადა,

1.

2.

3.

4.

5.

6, 7, 8, სხვა კითხვებიც მომივიდა პმ-ით, ამიტომ გთავაზობთ ნელნელა მივყვეთ ამ საკითხს, ანუ მე დავდებ სხვადასხვა წიგნებიდან ნაწყვეტებს, აუდიო ლექციებს და ა.შ. და თან შევეცდები კითხვებსაც ვუპასუხო, ამასთან ერთად ჩვენი განათლებული ფორუმელების დახმარების იმედი მაქვს

დავიწყოთ სისტემატურად
1. ადამიანი და მისი მდგომარეობა დაცემამდე
2, დაცემა და მისი შედეგები
3. ბუნებისეული ზნეობრივი კანონი
4. ძველაღთქმისეული კანონი და ზნეობა, ათი მცნების კანონი
5. მაცხოვრის განკაცება და მისი მაგალითი ზნეობრივ ასპექტში
6. ცხრა ნეტარების განხილვა
7. ახალაღთქმისეული ანუ სახარებისეული ზნეობა
8. ქრისტიანის დამოკიდებულება შიგა და გარე სამყაროსთან
9. ეკლესიის სწავლება ადამიანის ცხონების გზის შესახებ
10. სხვადასხვა ცოდვები და მათთან ბრძოლა

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Nov 8 2007, 04:08 PM

მეც მაქვს კითხვები,მაგრამ ალბათ ჯობია ამ პუნქტების განხილვის მერე დავწერო, იქნებ განხილვისას ისედაც გაეცეს პასუხი ჩემს კითხვებს.

მოუთმენლად ველი გაგრძელებას

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 8 2007, 04:43 PM

ლიტერატურა

.................

ამ საგანზე მუშაობისას გამოვიყენებთ შიმანსკის, მიტროპოლიტ ფილარეტის და ოლესცინკის წიგნებს, ამასთანავე მამა ვადიმ კორჟევსკის აუდიო ლექციებს MP 3 ფორმატში.

.................
დაინტერესებულ პირებს შეუძლიათ ინტერნეტში ან ბიბლიოთეკებში მოძებნონ ეს ლიტერატურა

Прот. Н. Фаворов Очерки Нравственного учения (1868 г. 3-е издание).

Чтение о христианской нравственности -1880.

Проф. С. Зарин Аскетизм по православному Христианскому учению I т. СПб. 1907 (в 2-х частях).

Еп. Стефан К вопросу о системе православного христианского нравоучения. 1910 г.;

его же Православное христианское нравственное учение Иннокентия, архиеп. Херсонского. 1907 г.;

Проф. прот. Стеллецкий Опыт нравственного православного Богословия. Харьков, 1914;

Прот. Янышев Православное христианское учение о нравственности. 1886 г.;

Чтение о христианской нравственности. 1906 г.;

проф. М.А. Олесницкий Из системы христианского нравоучения. Киев, 1896;

его же Нравственное Богословие. Учебное пособие для духовных семинарий. 5-е изд. 1915 г.

Покровский А. Нравственное Богословие.

Архиеп.(патриарх) Сергий (Страгородский) Православное учение о спасении. (4-е изд. 1910 г.)

Прот. С. Остроумов Жить - любви служить (очерк православного нравоучения). Изд. 2-е. СПб., 1911.

Еп. Петр Указание пути ко спасению (опыт аскетики). 3-е изд. 1905 Г.

свящ. М. Менстров Уроки по христианскому православному нравоучению. Изд. 2-е испр. СПб., 1914 г. Составлено применительно к программе, выработанной законоучительным съездом в 1909 г.

еп. Феофан Затворник (Говоров) Начертание христианского нравоучения (2-е изд. 1896 г.)

его же Путь ко спасению (краткий очерк аскетики), 8-е изд. 1899 г.

его же Что есть духовная жизнь и как на нее настроиться?

его же Толкования на послания ап. Павла, письма и др.

Из переводных работ еп. Феофана: "Добротолюбие" в 5-ти томах; "Невидимая брань" старца Никодима Святогорца и др.

Из сборников: труд еп. Феофана "О трезвении и молитве"; "Возстани, спяй".

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Nov 8 2007, 04:54 PM

კაიროს,

პაწპაწა რომ თქვენც დაწეროთ კაი იქნება, თორემ ამხელა მასალას ... რა ვიცი აბა მთლად გულხელდაკრეფილები არ ვიქნებით, მარა ცოტა შიგადაშიგ თქვენი ჩარევები კაი იქნებოდა.

პ.ს. თუ შეიძლება მითხარით მამა ილარიონ ალფეევზე თუ გაგიგიათ რამე და შეცდომაში ხომ არ ვარ, რომ ვკითხულობ მის სტატიებს.

პოსტის ავტორი: Iona თარიღი: Nov 8 2007, 05:07 PM

დავით
მე იმას კი არ ვამბობ რომ შეგიძლია ირწმუნო და ფეხი ფეხზე შემოიდო ...
რწმენა თუ გაქ რათქმა უნდა საქმეებიც გექნება მაგრამ, საქმეები მაინც იმდენი ვერ გექნება რომ მარტო მაგით გახვიდე ფონს.
წმ.ეფრემ ასურის აღსარება... http://www.orthodoxy.ge/tserilebi/agsareba.htm
მაცდურ ნებას შევყავარ ცოდვაში; ხოლო როცა ვცოდავ, ვაბრალებ სატანას, მაგრამ ვაი, რომ იგი არ მაიძულებს, მე თვითონ ვარ მიზეზი ჩემი ცოდვებისა, ვცოდავ ჩემივე ნებით.მადლი შენი მოსული ჩემს გულთან, იხილავს რა მასში ბილწ გულისთქმათა სიმყრალეს უმალვე განეშორება, რადგან ვერ ჰპოვებს თავის შესასვლელს და შესაძლებლობას დასახლდეს ჩემში თავისი ნებისაებრ.

გლახაკი ვარ, გველისაგან განძარცული; უძლური გახრწნილებით შეკრული; არ გამაჩნია ძალა ცოდვით დათრგუნულს, დავკარგე შენგან მომადლებული ნიჭი და ამიტომ არ გამაჩნია სრულყოფილი კეთილგონიერება. დავკარგე შენთან ურთიერთობა, ამიტომ არ ვიცი, საით მივდივარ. არაფერი მაქვს, თუ რამე გამაჩნია, ისიც მხოლოდ შენის დიდი მოწყალებით მოცემული, უკიდურესად გლახაკი ვარ, თუ კი გავმდიდრდები, ეს იქნება მხოლოდ შენგან ბოძებული და ახლაც შენია ის და ადრეც შენი იყო.

ვითხოვ მხოლოდ მადლს – ვაღიარებ, რომ მხოლოდ შენს მიერ გადავრჩები! – თუ გადავრჩი!

ისე ეს ფორუმი იმითაა კარგი რომ წმინდა წერილთან გაახლოვებს ძალაუნებურად... აი დავით შენ ეს ციტატა რომ არ მოგეყვანა მე იაკობ მოციქულის წერილებს ვინ იცის როდის წავიკითხავდი?!!!
ისე კი ის ციტატა შეგეძლო სრულიად დაგედო....
20. გნებავსა ცნობად, ჵ კაცო ამაოო, რამეთუ სარწმუნოებაჲ თჳნიერ საქმეთასა მკუდარ არს? 21. აბრაჰამ, მამაჲ ჩუენი, არა საქმეთაგან განმართლდაა, რამეთუ შეწირა ისაკი, ძე თჳსი, საკურთხეველსა ზედა? 22. ჰხედავა, რამეთუ სარწმუნოებაჲ შეეწია საქმეთა მისთა და საქმეთაგან სარწმუნოებაჲ იგი სრულ იქმნა? 23. და აღესრულა წერილი იგი, რომელი იტყჳს: ჰრწმენა აბრაჰამს ღმერთი, და შეერაცხა მას სიმართლედ, და მეგობარ ღმრთისა იწოდა. 24. ჰხედავთა, რამეთუ საქმეთაგან განმართლდების კაცი და არა სარწმუნოებისაგან ხოლო? 25. ეგრეთვე რააბცა, მეძავი, არა საქმეთაგან განმართლდაა, რამეთუ შეიწყნარნა მსტოვარნი იგი და სხჳთ გზით წარავლინნა? 26. რამეთუ ვითარცა ჴორცნი თჳნიერ სულისა მკუდარ არიან, ეგრეთვე სარწმუნოებაჲ თჳნიერ საქმეთასა მკუდარ არს.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 8 2007, 05:12 PM

აუცილებლად, ჯერ ლიტერატურას შეგიგროვებთ, დაგიდებთ, რომ თქვენც იკითხოთ და მომყვეთ, რაღაც დაამატოთ და ასე ერთად წინ წავალთ

მალე შემოგთავაზებთ პირველი თავის მოკლე ჩანაწერს





ეს არის ერთერთი ყველაზე დიდი მოღვაწე ეპისკოპოსი , მის რამოდენიმე შრომას მალე დავდებ ბიბლიოთეკაში


Иларион, епископ Венский и Австрийский (Алфеев Григорий Валерьевич)



Дата рождения:
24 июля 1966 г.

Дата хиротонии:
14 января 2002 г.
Дата пострига:
19 июня 1987 г.



Страна:
Австрия

Биография:
Иларион, еп. Венский и Австрийский, глава Представительства РПЦ при европейских международных организациях (Алфеев Григорий Валерьевич)

Родился 24 июля 1966 г. в Москве.

В 1984 г. окончил московскую среднюю специальную музыкальную школу им. Гнесиных по классу скрипки и композиции. В 1984–1986 гг. служил в рядах Советской Армии. После демобилизации поступил послушником в Виленский Свято-Духов монастырь.

19 июня 1987 г. пострижен в монашество, 21 июня рукоположен во иеродиакона, 19 августа — во иеромонаха. С 1988 г. служил настоятелем храмов в г. Тельшяй и с. Колайняй Виленской и Литовской епархии. В 1989 г. заочно окончил Московскую Духовную семинарию.

В 1990 г. назначен настоятелем Благовещенского кафедрального собора г. Каунаса. В 1991 г. окончил МДА со степенью кандидата богословия. В 1993 г. окончил аспирантуру МДА. В 1991–1993 гг. преподавал гомилетику, Священное Писание Нового Завета, догматическое богословие и греческий язык в МДАиС. В 1992–1993 гг. преподавал Новый Завет в Православном Свято-Тихоновском богословском институте и патрологию в Российском православном университете св. ап. Иоанна Богослова.

В 1993 г. был направлен на стажировку в Оксфордский университет. В 1995 г. защитил диссертацию и получил степень доктора философии. С 1995 г. работал в ОВЦС, с августа 1997 г. в должности секретаря по межхристианским связям.

В 1995–1997 гг. преподавал патрологию в Смоленской и Калужской ДС. С января 1996 г. состоял в клире храма св. вмц. Екатерины на Всполье в г. Москве (подворье Православной Церкви в Америке). В 1999 г. Свято-Сергиевским православным богословским институтом в Париже удостоен степени доктора богословия.

14 января 2002 г. в Москве в храме Христа Спасителя хиротонисан во епископа Керченского, викария Сурожской епархии. 17 июля 2002 г. назначен епископом Подольским, викарием Московской епархии, главой Представительства Московского Патриархата при европейских международных организациях. Определением Священного Синода от 7 мая 2003 г. назначен епископом Венским и Австрийским с поручением временного управления Будапештской и Венгерской епархией.


Место работы:
Представительство Русской Православной Церкви при европейских международных организациях
(Глава представительства)
Епархия:
Венская и Австрийская епархия
(Правящий архиерей)
Епархия:
Будапештская и Венгерская епархия
(Правящий архиерей)

Награды:
Награжден медалями св. блгв. кн. Константина Острожского Польской Православной Церкви, «За мужество и самопожертвование» Литовской Республики.

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Nov 8 2007, 05:24 PM

დიდი მადლობა, კაიროს

მე ვკიტხულობ მამა ილარიონის სტატიებს, ოჯახზე აქვს კარგად დაწერილი და ასევე მომეწონა "მოქცევის წესები" ოჯახში, როდესაც ყველა წევრი ეკლესიური არ არის.

გაიხარე, ძალიან გამიხარდა მამა ილარიონზე ეს ამბავი.

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 8 2007, 05:49 PM

კაიროს მაგარი თემა გახსენი...ყოჩაღ...

მე ამ დროს მახსენდება ნეტარი ავგუსტინეს აღსარებანი...მგონია, რომ ამაზე სრულყოფილი ბაზისი ზნეობრივი ღვთისმეტყველების შესახებ არც ერთ მამას არ დაუწერია....მეტს ვერც დავწერ, უბრალოდ იხილეთ მისი აღსარებანი - ეს არის შედევრი

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 8 2007, 06:04 PM

კანუს, დადე რა ლინკი, მაგისიც, მე ვაგროვებ უკვე ლიტერატურას და ლინკებს...




ჯერ მოვუსმინოთ დამასკელს

ღმერთმა ადამიანი შექმნა უბოროტო, წრფელი, სათნო, უჭირველი, უზრუნველი, ყველა სათნოებით გაბრწყინებული და ყველა სიკეთით დამშვენებული, როგორც რამ მეორე ქვეყნიერება, მცირე დიდში, სხვა ანგელოზი, თაყვანისმცემელი, შეზავებული, ხილული შესაქმის განმჭვრეტი, გონებისეულის მესაიდუმლე, მიწისეულთა მეფე, ზენა მეუფებას დაქვემდებარებული1, მიწიერი და ზეციური, წუთიერი და უკვდავი, ხილული და გონებისეული, სიდიადესა და სიმდაბლეს შუა, ერთი და იგივე - სულიც და ხორციც (ხორცი - ამპარტავნების წინააღმდეგ, სული - მადლისთვის, პირველი იმიტომ, რომ ევნოს და ვნებულმა გაიხსენოს და განსწავლა მიიღოს, მეორე კი იმიტომ, რომ იყოს და ადიდოს ქველმოქმედი), სიდიადით პატივდებული, ცხოველი, რომელიც აქ, ესე იგი ამჟამინდელ ცხოვრებაში უნდა ყოფილიყო ნამოღვაწები, ხოლო შემდეგ გადანაცვლებული სხვაგან, სამომავლო საუკუნეში და, საიდუმლოს დასასრულს, განღმრთობილი ღვთისადმი მინდობით, ანუ განღმრთობილი საღვთო გამობრწყინების წილმქონეობით და არა საღვთო არსებად გარდაქმნით.

ამრიგად, შექმნა მან იგი ბუნებით უცოდველი და ნებელობით თავისუფალი, მაგრამ უცოდველს ვამბობ არა იმიტომ, თითქოს არ იყო ცოდვის მიმღები (რადგან მხოლოდ ღვთიურობაა არმიმღები ცოდვისა) არამედ იმიტომ, რომ ბუნებაში არ ჰქონდა მას მცოდველობა; უმალ არჩევანში ჰქონდა მას ეს, ანუ უფლებამოსილი იყო იგი, როგორც სიკეთეში დარჩენისა და წარმატებისა საღვთო მადლის თანამოქმედებით, ასევე, კეთილისგან უკუმიქცევისაც და ბოროტებაში ყოფნისა, რასაც უშვებდა ღმერთი [ადამიანის] თვითუფლებრივობის გამო, რადგან არ არის სათნოება ის, რაც იძულებით კეთდება.

სული არის არსება ცოცხალი, მარტივი, უსხეულო, თავისი ბუნებით სხეულებრივ თვალთაგან უხილავი, უკვდავი, მოაზროვნე და გონისმიერი, უაღნაგობო, ორგანული სხეულით მოსარგებლე და მისთვის სიცოცხლის, ზრდის, გრძნობისა და შობადობის მიმნიჭებელი, გონების მქონე, თუმცა არათუ თავისი თავისგან განსხვავებულისა, არამედ - თავისივე უწმინდესი ნაწილისა (რადგან როგორც თვალია სხეულში, იმგვარადვეა სულში გონებას თვითუფლებრივი, მნებებელი და მოქმედი, ცვალებადი ანუ ნებსითცვალებადი, როგორც, აგრეთვე, ქმნილი, რომელსაც მისი შემოქმედის მადლისგან ბუნებით აქვს შეთვისებული ყოველივე ეს, რადგან მადლისგანვე მიუღია მას არსებობაც და ბუნებით ამგვარად არსებობაც.

.......

ნათელია, რომ ადამიანის შექმნისას ხაზი აქვს გასმული მის უნიკალურობას, მისი შექმნისეულ აღმატებულ მდგომარეობას "უბოროტო, წრფელი, სათნო, უჭირველი, უზრუნველი, ყველა სათნოებით გაბრწყინებული და ყველა სიკეთით დამშვენებული", ბუნებაში ცოდვა არ ქონდა, ნება თავისუფალი, ღვთის მადლის მიერ უკვდავი, და ეს იყო საწყისი მდგომარეობა საიდანაც ადამიანი თავისუფალი ნების სწორი გამოყენებით უნდა ესწრაფა ნეტარებისაკენ...

აქედან შეგვიძლია მოკლედ ვთქვათ, მთავარი არის "ხატება და მსგავსება" ისევ დამასკელს მოვუსმინოთ:

"ხილული და უხილავი ბუნებისგან საკუთარი ხელებით შექმნა მან ადამიანი თავისი ხატისებრ და მსგავსებისებრ, შეძერწა რა სხეული მიწისგან (!!!) და მისცა რა მას, საკუთარი შთაბერვის მიერ, მოაზროვნე და გონისმიერი სული, რასაც საღვთო ხატად ვამბობთ, რადგან „ხატისებრობა“ გონისმიერობასა და თვითუფლებრივობას აღნიშნავს, „მსგავსებისებრობა“ კი - ძალისამებრ სათნოების მსგავსებას. "

პომაზანსკი ერთაგან წერს :

"ადამიანის ფიზიკური მზერა უშუალოდ სამყაროსკენ არის მიმართული. შესაქმის პირველი თავის მიხედვით, ადამიანი მიწიერ ქმნილებათა გვირგვინად და ბუნების მეუფედ არის დადგენილი. როგორ გამოიხატება ეს? ამის შესახებ საუბრობს მიტროპოლიტი მაკარი ნაშრომში „მართლმადიდებლური დოგმატური ღვთისმეტყველება“: „ადამიანი, როგორც შვილი და მემკვიდრე ზეციური მამის სახლში და შექმნილი ღვთის ხატად, დადგენილ იქნა შემოქმედსა და მიწიერ ქმნილებათა შორის ერთგვარ შუამავლად, მისი მოწოდებაა იყოს წინასწარმეტყველი, რათა სიტყვითა და საქმით ამცნოს დედამიწას უფლის ნება. ის მღვდელმთავარია - შეუძლია ყოველი მიწიერის სახელით აღავლინოს ღვთისადმი ქება, შესწიროს სამადლობელი მსხვერპლი, და აუწყოს დედამიწას ზეციური კურთხევანი. ადამიანის დანიშნულებაა, იყოს თავკაცი და მეფე - დაიტიოს თავისთავში ყოველი ხილული ქმნილების არსებობის მიზანი და, როგორც შუამავალმა, შეძლოს ყოველივეს ღმერთთან შეერთება. ამით შეინარჩუნოს მიწიერ ქმნილებათა მთელი ჯაჭვის მწყობრი კავშირი და წესრიგი“

ასეთადაც იყო შექმნილი პირველი ადამიანი - მას შეეძლო, თავისუფლად, კეთილი ნებით, სიხარულით, სულის მოწოდებითა და არა იძულებით აღესრულებინა თავისი დანიშნულება.

დედამიწაზე ადამიანის მეფურ მდგომარეობაზე დაფიქრებული ფსალმუნთმთქმელი აღტაცებით დიდებისმეტყველებს შემოქმედზე: „უფალო, უფალო ჩუენო, ვითარ საკჳრველ არს სახელი შენი ყოველსა ქუეყანასა ზედა, რამეთუ ამაღლდა დიდად შუენიერებაი შენი ზესკნელს ცათა... რამეთუ ვიხილენ მე ცანი, ქმნულნი თითთა შენთანი, მთოვარე და ვარსკულავნი, რომელ შენ დააფუძნენ. რაჲ არს კაცი, რამეთუ მოიჴსენე მისი, ანუ ძე კაცისაჲ, რამეთუ მოხედავ მას? დააკლე იგი მცირედ რაიმე ანგელოზთა, დიდებითა და პატივითა გჳრგჳნოსან ჰყავ იგი. და დაადგინე იგი ზედა ქმნულსა ჴელთა შენთასა, ყოველივე დაამორჩილე ქვეშე ფერჴთა მისთა... უფალო, უფალო ჩუენო, ვითარ საკვირველ არს სახელი შენი ყოველსა ქუეყანასა ზედა“ (ფს. 8,1,3-6,10)"


მაშ ასე ხატისებრობა გონიმიერობაში და ნების თავისუფლებაშია, ხოლო მსგავება სათნოებაში, ერთი საშუალებაა , მეორე მიზანი...

(გაგრძელება იქნება)


........................................................................................................


ახლა იმისათვის, რომ მონოლოგი არ გამომივიდეს, შევეცდები ნელნელა კითხვებსაც მივხედოთ:



ასეთი იყო კითხვა და ასევე ქეთის რამოდენიმე კითხვა ამ პასუხშია, რომელსაც მე დამასკელით ვუპასუხებ:

"თავი ოცდამეშვიდე

სიამოვნებათა შესახებ

სიამოვნებათაგან ნაწილი სულისმიერია, ნაწილი სხეულებრივი. სულისმიერია ის, რაც საკუთრივ მხოლოდ სულისა არის, როგორც მაგალითად, სწავლასთან და მჭვრეტელობასთან დაკავშირებული სიამოვნებანი სხეულებრივია ის, რაც სულთან ზიარებით სხეულის კუთვნილებაც ხდება და ამიტომ სხეულებრივად იწოდება, როგორც მაგალითად, საჭმელთან, თანაყოფასთან და სხვა ამგვართან დაკავშირებული სიამოვნებანი. ამასთან, ვერავინ იპოვის ისეთ ისამოვნებას, სხეულს რომ ეკუთვნის მხოლოდ.

კიდევ, სიამოვნებათაგან ნაწილი ჭეშმარიტია, ნაწილი ყალბი, ნაწილი მხოლოდ აზროვნებისეული (მეცნიერებითად და მჭვრეტელობითად), ნაწილი კი სხეულებრივი (გრძნობადი). სხეულისეულ სიამოვნებათაგან ნაწილი არის ერთობლივად ბუნებისეულიც და აუცილებელიაც, რომლების გარეშე შეუძლებელია სიცოცხლე, როგორებიცაა, მაგალითად, სინაკლულის შემავსებელი საჭმელი და აუცილებელი სამოსი; ნაწილი თუმცა ბუნებისეულია, მაგრამ არა აუცილებელი, როგორც, მაგალითად, ბუნებითი და რჯულისმიერი სქესობრივი კავშირი, რადგან იგი ემსახურება მთელი მოდგმის შენარჩუნებას, მაგრამ შესაძლებელია, აგრეთვე, მის გარეშე ცხოვრებაც ქალწულებრივად; ნაწილი არც აუცილებელია და არც ბუნებისეული, როგორც, მაგალითად, სიმთვრალე, ავხორცობა და ნაყროვანება, არც ამეტებს საჭიროებას, რადგან ისინი არც ჩვენი სიცოცხლის განმტკიცებას ემსახურებიან და არც მოდგმის მემკვიდრეობითობას, არამედ, პირიქით, ზიანს გვაყენებენ.

ამიტომ, ვინც საღვთოდ ცხოვრობს, მართებს მას ესწრაფვოდეს იმ საიმოვნებებს, რომლებიც ერთდროულად აუცილებელიცაა და ბუნებისეულიც, ხოლო რაც ბუნებისეულია და არა აუცილებელი, მეორე რიგში უნდა მოაქციოს მან, - მხოლოდ შესაფერისი ჟამის, წესისა და ზომის კვალობაზე მისი აღსრულებით, სხვა დანარჩენი კი უნდა უკუაგდოს მთლიანად.

კარგ სიამოვნებად მიიჩნევა ის, რასაც არ შეერთვის მწუხარება, რაც არ იწვევს სინანულს, არცთუ სხვა რამ ზიანს გვაყენებს, რაც არ გადადის ზომას, არც მეტისმეტად მოგვწყვეტს საშური საქმეებისგან და არ გვიმონებს."


........


ახლა იონას წაპროტესტანტო იდეებზე



"ვითარცა ჴორცნი თჳნიერ სულისა მკუდარ არიან, ეგრეთვე სარწმუნოებაჲ თჳნიერ საქმეთასა მკუდარ არს". (იაკ. 2.26)

ეს არც იმას ნიშნავს, რომ მხოლოდ რწმენა აცხოვნებს და არც იმას რომ მხოლოდ საქმე, არამე სინერგია, ამას ორი ნების საღვთო და ადამიანურის შეერთებით მიიღწევა, ადამიანური ნება კი ქმედითია, ნათლისმცემელი ამბობს "აჩვენეთ საქმენი ღირსი სინანულისა", ნიშნავს, იმას რომ რწმენა უნდა იყოს შევსებული და აღსრულებული საქმეებით, რადგან ცალცალკე არცერთია გადამრჩენელ.
ვფიქრობ ესეც დაგაინტერესებთ:

პომაზანსკი:

როგორ მოქმედებს მაცხონებელი მადლი ღვთისა?

ადამიანის სულიერი დაბადება, ასევე შემდგომი სულიერი ზრდა ორი საწყისის ურთიერთქმედებით ხდება: ერთი მათგანია სულიწმიდის მადლი, მეორე - მის მისაღებად გულის გახსნა, წყურვილი და სურვილი მისი შეთვისებისა ისე, როგორც წვიმის სისველეს ისრუტავს გამოფიტული, გამომშრალი მიწა; სხვა სიტყვებით, საჭიროა ადამიანის პირადი ძალისხმევა,რათა მოიპოვოს, დაიმარხოს და აამოქმედოს სულში საღვთო ნიჭები.


....................................

დროებით დაგემშვიდობებით,

ღმერთმა დალოცოს საქართველო,

იხარეთ,

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: Iona თარიღი: Nov 8 2007, 07:28 PM

ვახ ეს კაიროსი ხომ სუფთა მაჭრივებელი სულისა ჩემისაა

მე უკვე მიკვირდა რომ ჩემი პოსტები კომენტარის გარეშე დატოვე.... რადგანაც სადაც არ უნდა დავწერო შენი კომენტარები იშვიათად თუ იგვიანებს, არადა ხშირ შემთხვევაში 80% იგივეს იმეორებ რაც ჩემსავე პოსტში წერია.
რათა კაიროს რა დაგიშავე ????

ეს იდეები კი გავს პროტესტანტულს , მაგრამ პროტესტანტებს არ მოუგონიათ, რწმენით ხსნა, ეს ბიბლიური იდეაა და არა მხოლოდ პროტესტანტული როგორც ეს სტერეოტიპულად ჰგონიატ ხოლმე. მათ შორის მეც ასე მეგონა ადრე
მე გირჩევდი, მოგესმინა მამა ოლეგ სტინიაევის ლექციები აპოკალიფსზე (მეზობელ თემაში), იქ ბევრ სხვა რამეზე მათ შორის იმ "წაპროტესტანტო" იდეებზე არის საუბარი.

ასე რომ მოპროტესტანტო არაფერია ჩემს ნაწერში.


უნათლავად, (ანუ სულიერად დაუბადებლად) ხსნის თემა გამახსენდა უნებურად.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 9 2007, 12:09 AM

და დანარჩენ 20 ში ცდები, და სად ცდები გაჩვენე, ახლა შენ აქ ოფთოფიქობას და ჭკუის დარიგებას, სად რა წავიკითხო, გიჯობს არგუმენტზე არგუმენტით და მამებით მიპასუხო, ან საერთო გამოცდილებიდან ( იგივე შენს მიერ გახსენებულ-ჩაღიმებულ თემიდან გამომდინარე) თუ გავითვალისწინებთ სჯობია საერთოდ არ მიპასუხო... ასე რომ შენ კი არ დამიშავე, არამედ შენ წაპროტესტანტო იდეებმა, რომელსაც ისევ ჯიუტად ბიბლიურად ასაღებ,ეს ადრე დავითმაც მოგწერა და ახლა თემას ნუ გააფუჭებ, ან არგუმენტები და მამები ან დუმილი...
ასე სჯობს,

კაიროსი!

პ.ს.

ძალიან მწარედ რომ დაგიმთავრო, გამოსავალს გთავაზობ პირველი ცოტა შენც იკითხე ხოლმე და მეორე ქვემოთ მოყვანილს თუ ეთანხმები, მაშინ არაფერია საკამათო

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Nov 9 2007, 10:50 AM

KAIROS

NO COMMENT

პოსტის ავტორი: Iona თარიღი: Nov 9 2007, 12:12 PM

და რა უნდა დამიმთავრო? ????
კამათი თუ გინადა ჯერ ჩემი პოსტები წაიკითხე და გაიაზრე, მე კი ვეთანხმები სინერგიას , მაგრამ შენ მემგონი კარგად ვერ ხვდები ჩემს დაწერილს, და შეცდომებზე როგორ უნდა მიმითითო?

აი ის 20% (ამ თემაში ) არის ის რაც შენ გგონია რომ მე ვერ ვხვდები და ვცდები. სინერგიის შესახებ კი მე თვინონ მაქვს დაპოსტილი უნათლავთა დისკუსიის დროს, და ჩემი პოსტები რო გქნოდეს წესიერად წაკითხული, და ცოტა მეტი პატივისცემა გქონდეს ოპონენტის, გეხსომებოდა!
და ეგ კითხვაც არ გაგიჩნდებოდა.


ყოველი მოყვანილი არგუმენტი დამყარებულია წმინდა წერილზე, თუკი რომელიმე მამა, წმინდა წერილის ადგილებს რომელიც მე მოვიყვანე განსხვავებულად განმარტავს, შენ მიმითითე !!!--- შენ მეტი მოგეთხოვება კაიროს, თეოლოგიას შენ ასწავლი მე ხომ არა?

მე ჭკუას არ გარიგებ უბრალოდ გირჩევ რომ მოუსმინო , მამა ოლეგ სტინიაევი ხელწამოსაკრავი კაცი არაა და შენზე მეტი თუ არა ნაკლები არ ესმის

პ.ს
მირონცხებული მეფეზე თემა დაიხურა საუბედუროდ ვერ გიპასუხე ისევე როგროც უნათლავთა თემა, ხოლო ქორწინებაზე და იერარქიულობაზე თუ გინდა ვიკამათოთ ცოტა მოგვიანებით. ახლა უბრალოდ დრო არ მაქვს.

პოსტის ავტორი: judi თარიღი: Nov 9 2007, 02:55 PM

k@the

ზომიერება ოქროს შუალედია, როგორც ზმიდა მამები ამბობენ.. იმდენი უნდა აიგო საკუთარ თავზე სულიერი გვაწლი იქნება თუ ხორციელი, რომ მისი ატანა შეძლო.. წმიდა მამები საერთოდ არაფერს იხმევდნენ (ხშირად), მაგრამ უკვე იმდენად იყვნენ ნასაზრდოები სულიერად რომ ამას ფიზიკურად იტანდნენ....
ამიტომ, იმზაე დარდი, რომ ხაჭაპური (პირობითად) შეჭამე და იდარდო, არ მგონია მთალდ სწორად, იმიტომ რომ თანდათანობით ზომიერებით უნდა მივიდეთ, მოძღვრის კურთხევით იქამდე, თუნდაც რა რაოდენობის ლოცვა წავიკითხოთ, რომ სულიერად შევძლოთ და შესაბამისად სული რომ გაძლიერდება, შენთვისაც და ჩემთვისაც ის შოკოლადი თუ ხაჭაპური არად შეიქმნება..

პოსტის ავტორი: Iona თარიღი: Nov 9 2007, 04:58 PM

ბოდიში მაგრამ ციტატები საიდან იყო დადებული ????


სარწმუნოებამან შენმან გაცხოვნა შენო, პირველად გაიგე?

და არაფერს მე არ ვასაღებ.
მე საქმეების ჩადენის აუცილებლობას არ ვუარყობ, მე უბრალოდ ვამბობ რომ რჯულს მაინც ვერ აასრულებ საქმეებით სრულიად რადგანაც თუ ერთ რამეში ხარ დამნაშავე ყველაფერში ხარ დამნაშავე.
კითხვაზე აბა რა გვეშველება? შენ თვითონ იფიქრე.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 9 2007, 06:11 PM

იონა...

არასოდეს წმიდა წერილში "რწმენით ხსნაში" მხოლოდ რწმენით ხსნა არ იგულისხმება

, ვატყობ უბრალოდ ვერ ვუგებთ ერთმანეთს, აბა რომელი ჭკუათმყოფელი გეტყვის რომ საქმეებით მხოლოდ ცხონდება ადამიანიო?ჩვენ შეგეკამათეთ იმ შენს გადამეტებულ მტკიცებაზე სადაც მხოლოდ რწმენით ხსნა უფრო ჩანდა ვიდრე სინერგია...აი ეს იყო შენი შეცდომა, ეს არ არის სწორი გამოთქმა, ასე გაყოფა არ ხდება რწმენისა და საქმისა...თორემ მერე რაც წერე ( და ჩაასწორე); იმაში რათქმაუნდა გეთანხმებით და არაა პრობლემა
აქ არაფერია საკამათო ვატყობ, პროტესტანტი რომ იყო ( ეგერაა გაღიმებული ზემოთ ) სხვაგანა ვისაუბრებდით, აქ კი კარი თემაა და ასეთი უაზრო კამათებით ვაფუჭებ თემას, თუ კიდევ მოგივა სურვილი ეს კამათი ისევ აქ გააგრძელო, გთავაზობ იდეას. გახსენი თემა "მოდი მეკამათეთ" და იქ ვისაუბროთ


ოღონდ ასეთები არ იყოს...

კარგი? აბა კარგად!

აქ ეს კამათი მორჩა, და ჩვენ დაგეგმილის მიხედვით გავაგრძელოთ...

-----------------------------------------------------------------------------



აქ შევეცადოთ მოკლედ მოვხაზოთ მაინც როგორ შეიცვალა ადამიანის მდგომარეობა, ცვლილება ორგვარია 1. გარეგანი-სხეულებრივი 2. შინაგანი-სულისმიერი
გარეგანი ცვლილება აშკარაა, შემოვიდა სიკვდილი, ტკივილი, ავადმყოფობა, ხრწნა, შემოვიდა განხეთქილება ადამიანში, სული რჩება უკვდავი, ხორცი მოკვდავია, თუმცა განხეთქილება დროებითია, მაგრამ მაინც ეს განხეთქილება დამანგრეველია მისთვის, სულის შინაგან ცვლილებები ისაა, რომ ადამიანში გაბატონდა ცოდვისადმი მიდრეკილებანი და იგი „ცოდვის მონად“ აქცია (რომ. 6,6). დაიბინდა მისი გონება და გრძნობა; ამიტომ ადამიანის ზნეობრივმა თავისუფლებამ ხშირად იწყო მიდრეკა ბოროტებისკენ და არა სიკეთისკენ. ადამიანთა მისწრაფებას, ეღვაწათ ცხოვრებაში, გულისთქმა და სიამაყე დაედო საფუძვლად" ...(პომაზანსკი)

...................................


ახლა რათა საუბარმა ერთის მხრივ მონოლოგის და მეორეს მხრივ ყოვლადუსარგებლო კამათის სახე არ მიიღოს, და მოსაწყენი არ გახდეს, შევეცადოთ ზოგიერთ ზნეობრივ საკითხს ჩავუღრმავდეთ, იგივე ზედმეტი სიამოვნების თემას, დამასკელის ციტატა მოვიყვანე, რა იყო გაუგებარი და საიდან გავაგრძელოთ? ასევე იყო სხვა კითხვები ცოლქმრის თანაცხოვრების შესახებ და სჯობს თანადროულად ვისაუბროთ საინტერესო საკითხებზე, მერე ნელნელა შემოგვიერთდებიან კანუდოსელი , დავითი და სხვები, მალე ლიტერატურსაც დავდებ, რომელიც ზემოთ ბიბლიოთეკაში იქნება.
....

იხარეთ თქვენ და საქართველომ!

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: Iona თარიღი: Nov 9 2007, 06:34 PM

მართალია !!! ვერ ვუგებთ ერთმანეთს, აბა რომელი ჭკუათმყოფელი გეტყვის მხოლოდ ირწმუნე და ხელი არ გაანძრიეო.


რავიცი საქმეებით და რჯულით ვერ "ქაჩავს" ადამიანი და .... ??? არ ვიცი ალბათ ცალკე უნდა გაიხსნას თემა თუ რას ნიშნავს რწმენით ხსნა.

ეს სხვა თემაა ამიტომ ჯობია სხვაგან ვილაპარაკოთ ამაზე.

პოსტის ავტორი: neo თარიღი: Nov 9 2007, 09:37 PM

ცოდვა ღმერთის მცნებების დარღვევაა მაგრა პრაქტიკულად რომ აღქმადი გახდეს შეიძლება ითქვას:

ცოდვა არის ის რაც ვნებს ადამიანს ან სხვა ადამიანებს, რადგან სხვების ვნება სიყვარულის კანონის მიხედვით თავადვე უბრუნდება ადამიანს, ისე როგორც სვებისათვის კარგის კეთება...

ცნებები იცავენ თვითონ ადამიანსვე, ღმერთი ამბობს არ იმრუშო იმიტომ რომ ამით შენთ თავს ზიანს აყენებ... მარტივად ამით კარგავ სიწმიდეს, შესაბამისად ღმერთთან ურთიერთობის უნარს, შესაბამისად სიყვარულის უნარს...

ყველა ცოდვა ადამიანს თვითონვე ვნებს... გადამეტებული სიამოვნება ნიშნავს ,,ვნებიან" დამოკიდებულებას... ვნებას კიდე ვნება იმიტომ ქვია რომ გვნებს

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 13 2007, 12:21 AM

ცოდვის რაობა საინტერესო თემაა და მოდით ვნახოთ, მაინც მისი სხვადასხვა განმარტებები ( და ცოტა იაქტიურეთ )

მამა ვასილი ბოშანოვსკი წერს:

Грех, также как и добродетель, можно рассматривать в трех видах проявления: как грешное дело, как греховное расположение или страсть и как общее греховное состояние души. Также грешная жизнь человека имеет свои возрасты, подобно как и добродетельная.

ეს ცნობილი შედარებაა ცოდვის სხვადასხვა მდგომარეობის შესახებ, თუ როგორ ვნებს იგი სულს, ანუ ჯერ შემოდის ცოდვა, შემდეგ ცოდვა გადადის ვნებაში ანუ ბოროტ ჩვევაში, ამის შემდეგ უკვე სული ვარდება ცოდვილ ნდგომარეობაში, აღსანიშნავია, რომ რაც უფრო ჩავარდნილია დიდ ცოდვებში ადამიანი, მით უფრო დაზიანებულია მისი სული და მით უფრო მეტად ჭირს "ზე-წამოდგომა", ხდება იგნორირება ყოველგვარი მხილებისა, აგრესია, ასევე თვითგამართლება, სულიერი ძილის მძიმე მდგომარეობაში შესვლა...

იგივე მოძღვარი წმიდა მამებზე დაყრდნობით ცოდვის ფიქრიდან საქმესაკენ გადაზრდაზე საუბრობს:

Развитие греха от мысли к делу

Святые подвижники, наблюдавшие за постепенным развитием греха, указывают несколько моментов образования греха из мысли в дело и определяют виновность каждого из них. Чем дальше какой-либо момент отстоит от зарождения греха и чем ближе к концу, тем он значительнее, развратнее, греховнее. Наибольшая виновность -- в деле.

Весь ход развития греха от мысли, к делу изображается так: сначала бывает ПРИЛОГ, далее ВНИМАНИЕ, потом УСЛАЖДЕНИЕ, за ним ЖЕЛАНИЕ, из него РЕШИМОСТЬ и, наконец, само греховное дело (см. преп. Филофея Синайского. Сорок глав о трезвении, гл. 34-36; Добротолюбие в русск. пер. т. III, изд. 2-е. М., 1900, стр. 417-418. Несколько иное деление, чем у преп. Филофея, указывают преп. Ефрем Сирин, преп. Исихий Иерусалимский, Нил Синайский. Об этом см. Л. Соколов. Психология греха и добродетели. Вологда 1905, стр. 5-9; 9-13; 44. С. Зарин. Аскетизм, ч. 1. кн. 2-я, стр. 248-253).

მოკლედ, რომ დავწეროთ აქაა საუბარი ცოდვის განვითარების ამ ეტაპებზე:

მიზეზი ( მაგ: მარხვაში ხაჭაპური ), ყურადღება, წინასწარი გონებითი ტკბობა, სურვილი, გადაწყვეტა და ქმედება ანუ ცოდვის ჩადენა საქმით...

შემდეგში გავაგრძელებ...

იხარეთ,

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: athos თარიღი: Nov 13 2007, 02:53 AM

ნაწყვეტი ანტონ სუროჟელის წიგნიდან "Начало Евангелия Иисуса Христа, Сына Божия"
საიდან გაჩნდა ბოროტება

ღმერთმა ანგელოზები შექმნა ნათელნი და სრულნი. როგორც ყველა მისი ქმნილება, ისინიც უმანკონი იყვნენ, მაგრამ უნდა გაზრდილიყვნენ სიწმინდემდე, როგორც ადამიანი იბადება უმანკო, მაგრამ შინაგანი ბრძოლით და ბოროტისადმი წინააღმდეგობით, სიწმიდის სრულ საზომს უნდა მიაღწიოს.

როცა ვლაპარაკობთ ანგელოზებზე, შეიძლება ასე წარმოვიდგინოთ, ღმერთმა ისინი შექმნა ნათელნი, გამჭვირვალენი. წმ. გრიგოლ პალამა შესანიშნავად ამბობს რომ ანგელოზები მსგავსნი იყვნენ ბროლისა (უფლის ანგელოზები ასეთებად დარჩნენ), რომელიც ატარებს სინათლეს და ირეკლავს მას სხვადასხვა მხარეს, მათში არ არის არავითარი სიბნელე, ისინი ბოლომდე გამჭვირვალენი არიან, ამიტომ მათში გამავალი ღვთაებრივი ნათელი თავისუფრად იღვრება ყველა მხარეს. აი ასეთებად იყვნენ ისინი შექმნილნი, და გარკვეული დროის მანძილზე უნდა გაზრდილიყვნენ, არა იმ გაგებით რომ უნდა გამხდარიყვნენ უფრო ნათელნი ან გამჭვირვალენი, ისინი ისედაც უკვე იყვნენ სპეტაკნი, მაგრამ აქ ლაპარაკია არა ბროლზე, არამედ ნამდვილ, ცოცხალ არსებებზე, რომელთაც ღმერთმა მოუწოდა მისკენ ევლოთ, გაზრდილიყვნენ, გათავისუფლებულიყვნენ ყოველგვარი ქმნილებრიობისგან და ზიარებოდნენ ღვთაებრივს, არა შერწყმოდნენ მას, არამედ ზიარებოდნენ მის სრულ სიწმიდეს, მის ღვთაებრივ სისპეტაკეს და სილამაზეს. ერთი ძველი მწერალი ამბობს, რომ ანგელოზებმა ასე იწყეს ზრდა, და თავიანთი ზრდის ყოველ საფეხურზე ხედავდნენ რომ ისინი ხდებოდნენ უფრო მშვენიერნი, რომ ღმერთთან ერთობა ხდიდა მათ უფრო მეტათ ნათლად, წმინდად, სრულად, მაგრამ ყოველ ჯერზე იმისთვის რომ მიეღწიათ მეტი სიწმინდისთვის, მეტი სისრულისა და სილამაზისთვის მათ შინაგანად უნდა ეთქვათ უარი იმ სილამაზეზე, სისრულეზე და სისავსეზე, რასაც უკვე მიაღწიეს. და აი დადგა მომენტი, როცა ზოგიერთი ანგელოზი შეყოყმანდა, თითქოს საკუთარი თავით ტკბობა დაიწყეს, დაენანათ დაეკარგათ ის, რაც უკვე ქონდათ, იმისთვის რომ შეებიჯებინათ გაურკვევლობაში, მათ რა თქმა უნდა იცოდნენ ღვთის სიტყვა, რომელიც მოუწოდებდათ: დატოვე ყველაფერი უარყავი საკუთარი თავი და შენ ახვალ სისრულის და სილამაზის ახალ საფეხურზეო, - მაგრამ მათ შეეშინდათ “როგორ დავკარგო ის საოცარი სილამაზე, რომელიც არის უკვე ჩემში?”

არის ძველი მონათხრობი ბერძნულ მითოლოგიაში, თუ საოცარი სილამაზის ყმაწვილმა როგორ დაინახა თავისი ანარეკლი და ისე მოიხიბლა ამ სილამაზით, რომ ვერ შეძლო თვალი მოეწყვიტა თავისი გამოსახულებისთვის და ასე მოკვდა თავის სილამაზეზე თვალის დახუჭვის უუნარო

შესაძლოა ამის მსგავსი მოუვიდათ ანგელოზებსაც. ზოგიერთი შეყოყმანდა: როგორ შემიძლია უარვყო ყოველივე ის, რაც უკვე მაქვს, რაც ასე სუფთაა, ნათელია, ღვთაებრივია, იმისთვის რომ მივიწიო ახალ საზომად? და იმ წუთს როცა ღვთის ანგელოზმა დაიწყო საკუთარი თავით ტკბობა და მოაშორა მზერა ღმერთს, უარი თქვა დაევიწყებინა საკუთარი თავი, რომ ცოდნოდა მხოლოდ ღმერთი, ის გახდა ქმნილება(тварь, პირუტყვი) ბოლომდე. ჩაეფლო თავის ქმნილობაში, და დაკარგა ურთიერთობა ღმერთთან, ის გახდა სხვა არსება, ღმერთთან ურთიერთობის არმქონე, რომელიც უკვე იმყოფებოდა არა ღმერთთან ერთობაში, არამედ განცალკევებით. ის იდგა ღვთის წინაშე, პირისპირ, მაგრამ უკვე დაბნელებული, თავისი შექმნილობის ტყვე; ხოლო იყო ტყვე საკუთარი შექმნილობისა(მატერიის) ღმერთისგან მოწყვეტით - ნიშნავს ჩაეფლო სიბოროტეში, სიკვდილში, ნგრევაში, ეს მოუვიდათ ანგელოზთა იმ ნაწილს, რომელთაც ახლა ეშმაკებს ვეძახით

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 14 2007, 11:40 PM

იმ განხილვის შემდეგ რაც უფრორე თეორიულია, საინტერესო იქნება ცოტა პრაქტიკულ საკითხს თუ მივუბრუნდებით, კერძოდ ოჯახის მოწყობის ზნეობრივ საკითხს...

თანადროულად დგას ახალი გზები და ახალი ხედვები, კერძოდ აღარ ხდება როგორც ძველად იყო აკვანში დანიშვნა და ახლა აღარაა, და ეს წინსვლად შეგვიძლია მივიჩნიოთ, დაქორწინების საკითხთან დაკავშირებით, არის აზრთა განსხვავება, ის რაც იყო ადრე ნიშნობიდან ჯვრისწერამდე დიდი ( ან საკმაო) მანძილის არსებობის შესახებ, რომლის განმავლობაში მართალია არ შეიძლებოდა სქესობრივი კონტაქტი, მაგრამ ამ ხნის განმავლობაში ხდებოდა წყვილის დაახლოება, და შეიძლებოდა დაშორებაც პრობლემის გარეშე... დღეს ეს შეცვლილია, შეყვარებულობის საერო ინსტიტუტით, სადაც საზღვრები პიროვნულად იქმნება, თუა საერთოდ რათქმაუნდა...

ანუ ვცდილობთ თავიდანვე დავამყაროთ სწორი დამოკიდებულება ახალგაზრდა წყვილთ შორის, მე სრულიად მიუღებლად მიმაჩნია, ზოგიერთი სასულიერო პირის ჩარევა ( და არა უბრალო კეთილგონიერი რჩევა) წყვილის ან დაწყვილების საკითხში, როცა აარჩევენ მრევლში გოგონას და კურთხევას აძლევენ დაქორწინდნენ იმაზე, ვისაც ის ურჩევს ( სტიქაროსანი, მედავითნე...) ეს მართლაც სრული უკანონობა და უზნეობა ეკლესიაში საკმაოდ დამკვიდრებულია და ჩემს ირგვლივ არის ძალიან ბევრი მაგალითია...

მოგვიანებით გავაგრძელებ...

იხარეთ და იაქტიურეთ

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Nov 14 2007, 11:46 PM

მე მეგონა ამის სპეცები მხოლოდ ნათესავები იყვნენ (ქართულ სინამდვილეში, სხვა არც მაინტერესებს, მე ჩემიანის მტკივა).

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 14 2007, 11:51 PM

გარიგების საკითხი არ არის ცალმხრივად უარსაყოფი, მაგრამ როცა ამას რაიმე "რელიგიური" საფუძველი ედება, ეს არის სრული უზნეობა, რადგან არანაირი "კურთხევა" არ შეიძლება გაიცეს ადამიანის თავისუფალი ნების წინააღმდეგ...

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Nov 14 2007, 11:57 PM

გარიგებაზე არ ვამბობ, კაიროს... უფრო დაცილებაზე. ანუ ერთს დააცილებენ, რომ სხვას გაურიგონ - აი, ეს. ვიცი იცი რასაც ვგულისხმობ.

პოსტის ავტორი: თამარი_ცქნაფო თარიღი: Nov 14 2007, 11:58 PM

ასეთი რამ ეკლესიის სინამდვილეში ხდება?

საერთოდ, ეს გარიგებები არ მესმის და მომკალი, თუ გინდა... არანაირი, ხელოვნურია მაინც...

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Nov 15 2007, 12:02 AM

ეკლესიაზე არ ვამბობ, თამარ, ღმერთმა დამიფაროს!

მეც შენს აზრზე ვარ გარიგების ამბავში, შეიძლება ვინმეს "წაეხმაროს" ახლობელი,მიუთითოს , მაგრამ ის რომ მას ვინმე დაატოვებინოს იმის გამო რომ სხვა გაურიგოს, აქ ლაპარაკი ზედმეტია თვით ზნეობაზეც.

პოსტის ავტორი: თამარი_ცქნაფო თარიღი: Nov 15 2007, 12:04 AM

ასეთი რამ მართლა პირველად გავიგე. იქნებ ამას რაღაც ახსნა აქვს? იქნებ ერთისთვის სასიკეთოდ ხდება, მაგრამ არ ვიცი, ასეთი რამ... ჩემთვიაც მიუღებელია...მაგრამ მე მეგონა, ეკლესიაზე ამბობდი და ორმაგად შევშფოთდი

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Nov 15 2007, 12:08 AM

მასეთებს არც ერი აინტერესებთ და არც ღმერთი. საკუთარი უმეცრების და ცუდამპარტავნობის გამოვლინება,სხვა არაფერი.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 15 2007, 12:59 AM

საინტერესოა საერთოდ ეგ საკითხი, დაოჯახებაში ჩარევა, მხოლოდ ძალიან ფრთხილად და მხოლოდ ძალიან კეთილი მიზნებით შეიძლება ჩემის აზრით...

პოსტის ავტორი: k@the თარიღი: Nov 15 2007, 01:18 AM

სამწუხაროდ, დღესდღეობით მხოლოდდამხოლოდ კეთილი განზრახვებით ზედმეტად ერევიან მშობლები, თუ ნათესავები ახალგაზრდა, ოჯახის შექმნის სურვილით შეპყრობილ წყვილთა ურთიერთობაში.
მე არ ვამბობ, რომ მშობელმა შვილს არ უნდა ურჩიოს, ან მოძღვარმა არ დაარიგოს, მაგრამ საბოლოო გადაწყვეტილება შვილზეა. მან უნდა იცხოვროს იმ ადამიანთან და აღზარდოს ღირსეული მომავალი თაობა.

ძალიან ხშირად, ხდება ადამიანის შეფასება მატერიალური ღირსებებით, ან გვარიშვილობით, ან დიპლომებით, ან.... ან ... და თვითონ პიროვნული მახასიათებლები ბოლო პლანზეა გადაწეული.

ეს არამკითხე მრჩეველებიც უხვად არსებობენ ხოლმე მეგობრებშიც
როცა თავად არაფერი იციან ცხოვრების და ისე გადაჭრით, 'ბრტყელ-ბრტყელ' დარიგებებს იძლევიან, თითქოს უკვე 3-ჯერ ქონდეთ ცხოვრების გზა გავლილი

ამიტომ სანამ ვინმეზე რამეს ვურჩევდეთ ადამიანს, კარგად უნდა დავფიქრდეთ!
ყველას არ აქვს უფლება პიროვნებაზე, თავისი აზრი თავს მოახვიოს მეორეს, მითუმეტეს თუ იმ მეორეს ეს პიროვნება ესიმპატიურება.

ოჯახის შექმნა გარიგებით არაა ცუდი, თუ გარიგებას დავარქმევთ ორი ადამიანისთვის საშუალების მიცემას, ერთმანეთი გაიცნონ და თავად გადაწყვიტონ მომავალში რაიმე.
მთავარია ადამიანს უკან დასახევი გზა არ გადაუჭრა.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 15 2007, 01:23 AM

კარგი სიტყვაა, ვისა აქვს მაშინ და სანამდის?

პოსტის ავტორი: k@the თარიღი: Nov 15 2007, 01:38 AM

ჰოო, რთული კითხვაა.

მოძღვარს, მშობლებს, ზოგჯერ მეგობრებსაც. მაგრამ აქ მთავარი სწორედ ეგ 'სანამდისაა'...
ყოველთვის ფრთხილად უნდა შეირჩეს დრო, როდის ვუთხრათ და რა ვუთხრათ, რომ ჩვენმა ნათქვამმა უკურეაქციაცია არ გამოიწვიოს, ან იქნებ ვცდებოდეთ კიდეც.
მოძღვარი კარგად იცნობს თავის სულიერ შვილს და შეურჩევს კიდეც დროს თუ მოინდომა, ზოგჯერ არის ადამიანი ისე დაბინდული გონებით სიყვარულისგან, რომ არა რჩევა არ დააბრუნებს რეალობას. თუმცა რჩევის იქით წასვლის მომხრე მე არ ვარ, ანუ მშობლებმა რომ იციან გადამალვა, ან საზღვარგარეთ გაშვება, ან რაიმე მაგდაგვარი.
ძალიან ძნელია მიხვდე, მე მაგალითად როგორც მეგობართა პატრონმა, როდის შემიძლია მართლა ვურჩიო და როდის ჯობს თავი შევიკავო.
რადგან თვითოეული ადამიანი არის ინდივიდი, ის რაც მე სწორად მიმაჩნია, ან ნაკლად მიმაჩნია, ან დასაცინი მგონია, შეიძლება სხვას სრულიად განსხვავებული წარმოდგენა ქონდეს ამაზე.
ჩემი ყველა მეგობარი ნამდვილად არაა ჩემნაირი აზროვნების და რატო უნდა მოვახვიო ჩემი აზრები თავს?

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Nov 15 2007, 01:42 AM

რა კეთილგანზრახვაზეა საუბარი, როცა ორ ადამიანს აუბედურებ? აქ არანაირი სიკეთე არ არის.

პოსტის ავტორი: k@the თარიღი: Nov 15 2007, 01:50 AM

staywhite
მესმის ნანა, მიდოდა ბრჭყალებში ჩამესვა და გადავიფიქრე
უბრალოდ იმ ხალხს, მართლაც ღრმად სჯერათ, რომ მათ უკეთ იციან და მათ მხოლოდ კეთილი ზრახვები ამოძრავებთ. ხოლო სინამდვილეში ადამიანის ცხოვრებით მანიპულირებენ!

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Nov 15 2007, 02:03 AM

შენს პოსტს დავეთანხმე, კატ, ამიტომ ჩემს გამო არ ჩასვა ბრჭყალებში ისე თქვი, რომ მე უკეთესად ვერ ვიტყოდი. გაიხარე და ღმერთმა კაი ბედი მოგცეს.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 15 2007, 02:31 AM

ჰმ, ძალიან მტკივნეულ საკითხს შევეხე ვატყობ, ქეთიმ კარგად თქვამ
სადღაც შეიძლება უცხომაც, ანუ საკითხი დგას ყველამ ვისაც კეთილი ამოძრავებს.. შეიძლება კეთილი ამოძრავებდეს? კი, შეიძლება ისეთი რამ იცოდეს, რამაც ხელი შეუშალოს ან პირიქით გააძლიეროს ურთიერთობა? კი, ასე რომ მოტივი ბევრ რამეს ნიშნავს, თუმცა სხვაა მოტივაცია, და სხვა ამ მოტივაციის გამოხატვის ხელოვნება ქმედებაში. ანუ როგორ, სად, რა ხერხით, ენით და ტერმინებით გადასცემ...

მოკლედ საინტერესოა..

იხარეთ,

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Nov 15 2007, 02:54 AM

თქვენის ნებართვით წავშალე. აზრი მაინც გასაგებია უკვე.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 15 2007, 03:04 AM

ჰმ, ეს ძალიან დიდი ნაკლია ჩვენი კომპლექსური აზროვნებისა, 10 დან 8 კაცი დაგეთანხმება ამაში, მაგრამ იმ რვადან 2.ს ეყოფა ვაჟკაცობა მასეთი " სულიერად ქალწული" ცოლად მოიყვანოს..

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Nov 15 2007, 03:16 AM

ვაჟკაცობა სწორედაც! მეზობლის აზრს რომ ანაცვალებ საკუთარ გრძნობას და დაამცირებ საქციელით სხვას, იასნია იქ ვაჟკაცობაზე არ ღირს ბაასი. ბევრი ანატომიური ქალწული მინახავს სულიერად გარყვნილი და ვერანაირად ვერ ჯობნიან იმ დედებს, ან ქალებს ,ვისაც ეს რამდენიმე მმ რაღაც არ აქვთ, ვერც ნამუსში და ვერც რწმენაში. სირცხვილია სხვა თუ არაფერი ასე დაასორტირო სხვა და მოსამართლის როლი ითამაშო, სხვისი ბედი მართო ! სირცხვილი! ხოდა ვაი მათ ვაჟკაცობას ნამუსს ერთ ადგილას თუ ეძებენ მარტო

პ.ს.მზად ვარ მიყვიროთ.

პოსტის ავტორი: k@the თარიღი: Nov 15 2007, 03:25 AM

staywhite
მართლა სამწუხარო ამბავია

KAIROS
აქ მხოლოდ გაბედვაზე არაა საუბარი. ყველა ადამიანი არაა მეამბოხე და მტკიცე საკმარისად! ყველას არ შეუძლია წინ აღუდგეს საზოგადოებრივ აზრს, ოჯახის აზრს, მეგობრების აზრს. ჩვენ საზოგადოებაში ვცხოვრობთ, ოჯახში ვცხოვრობთ. ადამიანს ყოველთვის უჭირს ცვლილებები, წინააღმდეგობების დაძლევანი, ჩვენ უმეტესად ინერტულები ვართ.

ერთი ჩემი ნაცნობი გოგო ამბობდა, 'რას ქვია ჩემი შვილი (ჯერ არც იყო გათხოვილი) არ დამეკითხოს და ჩემს გარეშე მოიყვანოს ცოლიო!' 'არ ვაპატიებო!' ეს დაახლოებით 5 წლის წინ ხდებოდა და მე მეცინებოდა, კი მარა შენმა შვილმა უნდა იცხოვროს მასთან, შენ ხომ არ მოგყავს ცოლადთქო და ვერაფრით გადავათქმევინე! მიუხედევად იმისა, რომ არც შვილი ყავდა და არც არშეთანხმებული სარძლო.

ხალხო უნდა შევიგნოთ, რომ ასეთი მიდგომა არის ეგოიზმი. რატო უნდა მოიყვანოს ჩემმა ძმამ ჩემი მოწონებული გოგო? თვითონ თავი არ აქვს მხრებზე?? და თუ მას მოსწონს და მასთან ბედნიერია, რატომ უნდა ჩავერიო მის ცხოვრებაში?? ამით ხო მე ძმას დავკარგავ! არ აქვს მნიშვნელობა მოიყვანს თუ არა იმ გოგოს ცოლად, მე ძმას დავკარგავ! მიღირს? არა!

რჩევა და დარიგების მიცემა ტაქტიანის სხვაა და ცხოვრებაში უხეშად ჩარევა სულ სხვა. აქ გვეშლება ჩვენ, როცა გვგონია ჩვენ უკეთ ვიცით მისთვის რაა კარგი.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 15 2007, 03:26 AM

ყვირილი არ ვარგა, პრობლემა კი აქტუალურია, ხედავთ რამდენ რამეზეა საფიქრი?

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Nov 15 2007, 03:39 AM

(* აქ რაც მეწერა წავშალე, რაღაც განკითხვის მსგავსად გამოდიოდა და არ მინდა ამ ასპექტში რამე დავწერო)

პ.ს კატ, მხოლოდ სამწუხარო კი არა უდიდესი ტრაგედიაა,ვიცნობ მათ.

პოსტის ავტორი: Misha Songulashvili თარიღი: Nov 15 2007, 05:28 AM

ძალიან პრობლემატურ საკითხზე მიდის მსჯელობა აქ... ეს მართლაც დიი პრობლემაა და ალბად განსაკუთრებით ჩვენს საზოგადოებაში. ბევრი მინახავს პირად გრძნობებსა თუ ცხოვრებაში გარეშე პირთაგან ჩარევით გამწარებული. როგორ ფიქრობთ, რატომ ხდება რომ ეს პრობლემა უფრო აქტუალური ჩვენთანაა, ან გამოსავლად რას მიიჩნევთ? რა უნდა მოხდეს რომ ესეთი ფაქტები ხშირი არ იყოს, როგორიც staywhite-მა მოყვა???

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Nov 15 2007, 05:37 AM

მიშა,

რა უნდა მოხდეს? მე ვფიქრობ მეტი რწმენა და ნაკლები განკითხვა .... ალბათ ეს..რა ვიცი, იქნება ვცდები,მარა ასე ვფიქრობ. ღრმად მორწმუნე ადამიანი არ ახარისხებს გარეშეთმყოფთ მითუმეტეს უაზრო "ნიშნების" მიხედვით.

ღმერთმა გვაპატიოს ყველას.

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 15 2007, 11:27 AM

საინტერესო თემაზე გაგიმართავთ საუბარი....

მღვდლების "ჩარევა" ამ საკითხში, სწორად ამბობს კაიროსი - არაა ცალსახა...ჩარევაცაა და ჩარევაც...ამას რჩევის ფორმა უნდა ჰქონდეს ყველა შემთხვევაში. ასეთი მაგალითი ვიცი მე, როდესაც მღვდელმა ურჩია წყვილს და ისინი ბედნიერები არიან, ასევე ვიცი მეორე უკიდურესობა - მგონი ეს მღვდლის გაუნათლებლობის და ეგოიზმის ბრალიც იყო, როდესაც საკუთარ შვილს "სტენიდა" სულიერ შვილს...სულიერმა შვილმა უარი უთხრა, რაზეც მღვდელმა ისეთი "ანათემები" დააყარა, დღემდე მახსოვს მისი გააფთრება, როდესაც იმ საწყალ გოგოს ეჩხუბებოდა....


ერთია მღვდელი და სულ სხვა - მოძღვარი, მოძღვრობა არ უნდა დაიჩემოს ასე ადვილად ადამიანმა...

პოსტის ავტორი: Misha Songulashvili თარიღი: Nov 15 2007, 01:30 PM

staywhite
კანუდოსელი
ორივე აბსოლიტურად მართლები ხართ...

staywhite

არ ვიცი რაა, მაგრამ მარტო ეს არ არის ალბად ძირითადი პრობლემა. ადამიანი რომ თავს აძლევ სხვის ცხოვრებაში უხეშად აფათუროს ხელები და სხვისი გრძნობები გასთელოს, როგორც ეს თქვენი მოთხრობილი ამბიდან ჩანდა. ალბად მაინც პრობლემა შინაგანი კულტურის არ ქონასთანა გვაქვს. რათქმაუნდა ვერც რწმენით დაიკვეხნის ასეთი ადამიანი. ალბად დამეთანხმებით რომ სხვის თვალში ბეწვის დანახვა და საკუთარი დირეს უგულვებელყოფა უკულტურობაა...

კანუდოსელი

ხო მართალია, მღვდლობიდან მოძღვრობამდე ძალიან რთული გზააგასავლელი.

პოსტის ავტორი: k@the თარიღი: Nov 21 2007, 04:53 AM

ძალიან კარგადაა აღწერლი სიამოვნებათა სახეობები. ყველაფერი გასაგებიცაა, მხოლოდ ისევ და ისევ ეს 'არ გადადის ზომას' გაურკვეველი რჩება ჩემთვის. ეს ზომა ისევ ჩვენს სინდისზეა? : )
ასევე ის, რომ 'არა აუცილებელი და არც ბუნებისეული' სიამოვნება მაინცდამაიც ზიანის მომყენებელია. რა ზიანი შეილება მოაყენოს ადამიანს, ვთქვათ ნაყროვანებამ? ცხადია ისეთს არ ვგულისხმობ არ შეერგოო,´რომ ვთქვით. ვითომ, მაძღარ ადამიანს, რაიმე განსაკუთრებული, სულისთვის არასასარგებლო აზრები ებადება თავში?

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 22 2007, 12:21 AM

ეგ რათქმაუნდა და ბუნებრივად, რაც უფრო მაძღარი, გაზულუქებული და განებივრებულია ხორცი, ხორცისას ფიქრობს და ბიწიერს, ვნებიანს, ცოდვიანს ბადებს, ყოველი ბოროტი კი დაცემული და ცოდვით სნეული ადამიანისათვის უფრო ადვილად იბადება, უფრო ადვილად იზრდება და მოდის ქმედებაში, ამიტომაა, რომ ხორცის, სხეულის კონტროლი, დიდად მნიშვნელოვანია ქრისტიანის ცხოვრებაში, აი რას ამბობს წმ.იოანე ოქროპირი
"მარხვის ჟამს ცხრებიან ვნებანი, აღსდგებიან სათნოებანი, უმეტესი სიწმიდით ელვარებს უბიწოება, ხორცი მორჩილ ხდება სულისა და მას ემსახურება", ე.ი. მარხვის აუცილებლობაზე შეგვიძლია საუბარი, იდეაში ქრისტიანი მუდამ მარხვაშია, იმ გაგებით, რომ მუდამ ფხიზლობს, თუნდაც საკვებად ღებულობდეს ხორცს, მაინც ფხიზლობს,ხოლო, მარხვაში კი განსაკუთრებულად იღწვის რადგან " მისი მიზეზით ცხრება მრისხანება, ითრგუნება ავხორცი გულისთქმა, ცოცხლდებიან და ბრწყინდებიან ჩვენში სათნოებანი; მისი წყალობით მშვიდდებიან ვნებანი და ყუჩდება გულისთქმათა ამბოხი; გონება თითქოსდა წყნარ ზღვაში ექცევა, იგი წარმატების ებრძვის უკეთურ საქმეთა ქარიშხლის მღელვარებას და ხომალდი სათნოებათა ნავთსაყუდელში მიჰყავს(ოქროპირი)", ანტონ ჭყონდიდელი კი თეოლოგიურ, ბიბლიურ არგუმენტსაც გვთავაზობს, საკვებისადმი ქრისტიანის დამოკიდებულებაზე
"მოვიღოთ კიდევ მიზეზი მარხვისა, თუ რისთვის მოგვეცა. ჭამა ცთომას მერმე შემოვიდა, თორემ ცთომამდის ანგლოზის მსგავსად ღვთის ხედვით იზრდებოდა კაცი, ვითარცა იტყვის წინასწარმეტყველი დავით: „და პური ანგელოზთა ჭამა კაცმან“. და ჭამა რომ ცთომას მერმე შემოვიდა, ეს პირუტყვის მსგავსება არის, ვითარცა ხმობს დავით: „ბაძვიდა იგი პირუტყვთა უგუნურთა და მიემსგავსა მათ“. და ღმერთს ჩვენი პირუტყვის მსაგვსება არ ჰნებავს, - ანგელოზთ მსგავსება ნებავს. მიხედე მარხვის ძალს: სადამდის მარხვაში მდგმოებ, მანამდის ანგელოზთ მსგავსი ხარ: არც ისინი მიიღებენ საზრდელს და არც შენ; ისინიც ქრისტეს მსახურებენ "
მართლაც ღრმაა ბასილი დიდის სწავლება, ეყრდნობა რა უფლის სიტყვას , რომ სატანის განგდება მხოლოდ მარხვითა და ლოცვით ხდება, ამბობს :"მარხვა ხომ სიღრმეში დამკვიდრებული ცოდვებისაგან ათავისუფლებს სულს", სხვაგან კი აზუსტებს საკვების გავლენაზე :
"სხეულისათვის რა უფრო ადვილი და სასარგებლო იქნება - მსუბუქი საზრდელის მიღების შემდეგ მსუბუქად გატარება ღამისა თუ საჭმლის სიმრავლისაგან დამძიმებული ძილი? განა შეიძლება თქმა იმისა, რომ მძიმედ დატვირთული ნავი უფრო გადაურჩება ზღვის ღელვას, ვიდრე მსუბუქად დატვირთული? ასევეა ადამიანის სხეულიც, ვინც საკვებს ზომიერად და მსუბუქად იღებს, ის უფრო დიდი წარმატებით მოიგერიებს ავადმყოფობას, ვიდრე ის, ვინც მრავალფეროვანი სანოვაგით ტვირთავს სხეულს"
თუმცა მართლაც ისე, რომ არ გამომივიდეს, რომ მარხვა მარტო ჭამა-სმისაგან თავისშეკავებად წარმოვადგინო, ისევ ბასილი დიდს მოვიყვან:
მაგრამ მარხვა მხოლოდ საჭმლისაგან თავის შეკავებას როდი ნიშნავს,
"ჭეშმარიტი მარხვა ბოროტისაგან განშორებაა, რადგან შეიძლება ხორცი არ სჭამო, მაგრამ ძმა შეჭამო, ღვინოზე უარი თქვა, მაგრამ გინება ვერ დათმო, საღამომდე თავი შეიკავო ჭამისგან, მაგრამ მთელი დღე მოყვასის განსჯაში გაატარო. ვაი მათდა, რომელნიც უღვინოდ არიან მთვრალნი (ესაია 51,2), "
და ბოლოს ეს ამონაკრებია ნაყროვანების შესახებ კლემაქსიდან:

თვალყური ადევნე და ნახავ, რომ მრავალგვარი საჭმელი მუცელს რომ ბერავს, სიძვის ვნებას აღძრავს.

სტომაქი თავშეკავებით დაიოკე და შეძლებ, რომ საკუთარი ბაგეც მოზღუდო; რადგან საკვების სიმრავლე ენას გაამტკიცებს.

გვითხარ, ყოველთა კაცთა მტანჯველო და გაუმაძღარო, სიხარბის ოქროთი ყველას შემსყიდველო, საიდან შემოაღწიე ჩვენში, ან უკვე დამკვიდრებული რას მოქმედებ და რანაირად შეიძლება, რომ ჩვენგან განგაძეოთ? ის კი ამგვარი შეურაცხყოფით განრისხებული მძვინვარედ და გაუმაძღრად გვპასუხობს: - რატომაა, რომ ჩემს მორჩილებაში მყოფნი, მაგინებენ მე? ან როგორ შეძლებ ჩემგან განრიდებას, როდესაც ბუნებითა ხართ შეკავშირებულნი ჩემთან? კარი, რომლიდანაც თქვენში შემოვდივარ, საკვების თვისებებია, ჩემი გაუმაძღარობის მიზეზი კი - ჩვევაა. ჩემი ვნების საფუძველი ხანგრძლივი ჩვეულება, სულის უგრძნობელობა და სიკვდილის დავიწყება. ან როგორ ეძიებთ ჩემს პიმშოთა სახელებს? უფროის Qქვიშისა განვამრავლებ მათ, მაგრამ ჩემს უპირველეს და საყვარელ პირმშოთა შესახებ მაინც გეტყვით. უპირველესი ძე - სიძვაა, მისგან გამომავალი მეორე - სასტიკი გული, მესამე - ძილის წყურვილი. ბოროტ ზრახვათა ზღვა, სიბილწის ტალღები, გამოუთმქმელი და თვალით უხილავი უწმინდურობის სიღრმე ჩემგან გამოედინება. ჩემი ასულებია: უდებება, მრავლისმეტყველება, კადნიერება, სიცილი, მკრეხელობა, ბილწსიტყვაობა, ურჩობა, უგრძნობელობა, გონების დაბინდვა, თვითგანდიდება, თავხედობა, სოფლის სიყვარული, რომელსაც შებილწული ლოცვა, აზრთა განბნევა, მოულოდნელი და უცაბედი განსაცდელები მოჰყვება. ამას კი მოსდევს ვნებათაგან უსასტიკესი - სასოწარკვეთილება. ცოდვების ხსენება აღმიდგება მე წინ, სიკვდილზე ფიქრიც ძლიერ მებრძვის, მაგრამ არაფერია ადამიანში ისეთი, რაც ბოლომდე დამამარცხებს. ვინც ნუგეშინისმცემელი სული მოიხვეჭა, ის ჩემს წინააღმდეგ ლოცულობს და შეწყალებული საკუთარ თავში მოქმედების ნებას აღარ გაძლევს. ხოლო მათ, ვისაც ზეციური ნუგეშინისმცემელის მადლი არ უგემიათ, ჩემს სიტკბოებაში ეძებენ შვებას. ჩემი გამქარვებელი მხოლოდ იგია.

სრულად აქ ნახე

http://www.orthodoxy.ge/tserilebi/kibe/14.htm

მაშ ასე, ვნახეთ, რა მნიშვნელობა ქონი მარხვას და რა ვნების მოტანა შეუძლია თურმე ნაყროვანებას. ვფიქრობ, პასუხი ამ კითხვაზე
ასეთუისე გაცემულია

იხარეთ,

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: XAFRAN თარიღი: Nov 27 2007, 02:28 AM

რატო კარგავს ადამიანი სიწმინდეს და ადგება ზიანი სულს სიამოვნებისას, თუნდაც ათი მცნებით აკრძალული სიამოვნებისას- წარმოდგენა არ მაქვს. ნუ ვიტყვით ცოდვაა და მაგიტომ მოაქვს ზიანიო, რადგან ცოდვას კონკრეტული ზიანი უნდა მოქონდეს და სადაა ეს კონკრეტული ზიანი ვერ ვხედავ, რადგან აკრძალული სიამოვნების მიღება ან საერთოდ სიამოვნების მიღება არ ნიშნავს იმას რომ შენ გადაწყვიტე მყარად წუთისოფლით ტკბობა და უარყავი უმთავრესი ქრისტიანული პრინციპები.

მაგრამ ვხედავ ერთ რამეს რომ არა რომელიმე კონკრეტული სიამოვნება, არამედ საერთოდ სიამოვნებაზე დამოკიდებულება - არის დამღუპველი, თორე თვით სიამოვნება ვფიქრობ არაა არანაირად ცოდვა.
ვფიქრობ რომ როცა სიამოვნებაზე ხარ დამოკიდებული და ვერ წარმოგიდგენია ამ სიამოვნების გარეშე ყოფა, ეს უფრო უარესი ზიანია სულისთვის ვიდრე ის რომ "აკრძალულ" სიამოვნებას იღებ, რადგან ქრისტიანისტვის სიამოვნებაზე დამოკიდებულება ეს არის მყარი განზრახვა წუთისოფლით ტკბობისა, ხოლო აკრძალული ხილი ქრისტიანს კონკრეტული სისუსტით აღგზნებისას შემოეჭმება ხოლმე. ( მარა როდის ხდება ადამიანი დამოკიდებული სიამოვნებაზე და როდის არა საკითხავი ესაა)

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 27 2007, 05:45 PM

დამასკელი წაიკითხე ხაფრან? ხოდა მერე დაწერე ერთი რა იყო გაუგებარი...



ყოჩაღ, კარგი მიხვედრაა, მართლა ეგრეა ოღონდ... ნახევრად

ცოდვაა მრუშობა და მორჩა, ღვთის ზნეობრივი კანონის დარღვევაა, რაც ქრისტიანული სწავლების მიხედვით სულს აზიარებს, ცოდვაა ათი მცნების დარღვევა და სულს აზიანებს და აშორებს ზნეობისა და სიწმიდის პირველწყაროს, ახლა ამის სამედიცინო ექსპერტიზას ვერ შემოგთავაზებთ, ეს რწმენაა, გინდ მიიღე, გინდა იმრუშე




ასე რომ იყოს, ჩემო კარგო, მაშინ როცა კაცის მოკვლა მოგინდება უნდა მოკლა კიდეც, რაც მოგივა არეულ და ცოდვილ თავში არ უნდა გააკონტროლო და შინაგან ვნებებს, ემოციებს და წამიერ აფეთქებებს უნდა მიყვა, ქრისტიანობის დევიზი კი არის " მარადის საკუთარ თავზე მაღლა" ( წმ. გრიგოლ ნოსელი), ასე რომ თუკი იდეალად ქრისტიანობას დაისახავ, უნდა ემსახურო კიდეც, საკუთარი თავის და ვნებების ძლევით დაწყებული!

მოკლედ, წარმატებებს გისურვებ ამ საქმეში



იხარე,

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Nov 27 2007, 11:28 PM

სადღაც აღსარების შესახებ იყო თემა,ვერ ვიპოვე და აქ დავწერ, რამეთუ რისი კითხვაც მინდა არც ისე მოშორებულია ამ თემას.

მოკლედ,გერმანიის ტელევიზია ამ ბოლო დროს ხშირად აჩვენებს მეორე მსოფლიო ომის ამბებს და მიუხედავად გერმანელების მიმართ "დამჩმორებლური" პოლიტიკისა, ნელნელა იწყება მედლის ორივე მხრიდან შეხედვის მცდელობა. ამ რამდენიმე დღის წინ კი ტელეარხ foenix-ზე აჩვენეს ყოფილი სს-ელების ძებნით და დაკავებით დაკავებული ორგანიზაცეიბი. ამ გადაცემაში კი აქტიურობდა ვინმე ამერიკელი როზენბაუმი (გვარი გვეუბნება ვინცაა წარმოშობით),საქმე ეხებოდა ორ ძველ სს-ნაცისტს, რომლებიც სამხრეთ ამერიკასა და იორდანიაში უნდა აფარებდნენ თავს.მოთხრობილი იყო აგრეთვე,თუ როგორ შეძლეს მაშინ ნიურნბერგის პროცესისგან თავის დაღწევა და გაყალბებული საბუთებით ევროპის დატოვება. ეს როზენბაუმი კი დაუღალავად ლანძღავდა ერთერთ კათოლიკურ ეკლესიას,სადაც ეს ნაცისტები გაქცევამდე თავს აფარებდნენ და აგრეთვე ვიღაც აბატის დახმარებით მოახერხეს ევროპის დატოვება.

ჩემი კითხვაა: რატომ ილანძღებოდა ეკლესია, თუ მან ვინმე, თუნდაც უდიდესი ცოდვილი შეიფარა? ნუთუ ვალდებულია მოძღვარი რომ ასეთი ხალხი მართლმსაჯულებას გადასცეს? გარდა ამისა,კათოლიკებშიცაა აღსარების საიდუმლო და მარტო აქედან გამომდინარე, რა უნდა გაებაზრებია მღვდელს იქ მისული და აღსარება ჩაბარებული, ,იქნებ მონანიე კიდეც, კაცის ამბავი და მოეკვლევნებინა? გთხოვთ ამიხსნათ ზოგადად, ასეთ შემთხვევაში ხომ ნამდვილად სწორად იქცევა ეკლესია ანუ სასულირო პირი, რომ "მფარველობს" იქ მისულს? ავიღოთ ისევ ახალი ინციდენტები,ვთქვათ რადოვან კარაჯიჩი მონასტერში მივიდა და იქაა, თავს აფარებს, უნდა გასცეს ის მოძღვარმა? სულერთია რომელი ქვეყნის მონასტერში იქნება, რომ ეროვნულობას და პატრიოტულ აზრებს ავცდეთ.

მგონი გამიგეთ რისი კითხვა მინდა.

პოსტის ავტორი: k@the თარიღი: Nov 27 2007, 11:40 PM

staywhite
ნანა თუ ადამიანს, რომელმაც უამრავი ცოდვა ჩაიდინა მონანიების გრძნობა დაეუფლება და ის ტაძარში მივა, მაშინ ის ადამიანი ტაძარს არ მიაყენებს ჩრდილს, არც არჩევანის წინაშე დააყენებს მის შემფარებელ სასულიერო პირთ და თავისი სინანულით სამართალდამცავებსაც ჩაბარდება. რადგან ჩემი აზრით სინანული არაა სადმე სულიერი სიმშვიდის მოსაპოვებლად თავის შეფარება, ნამდვილი სინანული იმათ წინაშე წარდგომაა, ვისთანაც რაიმე დანაშაული მიგიძღვის, ყოველი დამცირების ატანა მათგან და პატიების თხოვნა.
ამას დაგიფასებს უფალი.
ასე მგონია მე

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Nov 27 2007, 11:46 PM

გასაგებია კატ, მარა რომ არ ნანობდეს უნდა გადასცენ? ესეც საინტერესოა. ან თუ შეინანებს, რა აუცილებელია მართლმსაჯულებას ჩაბარდეს, სინდისის ხმა უფრო მტანჯველია ვიდრე ციხე, ცოდვის შეგრძნების სიმძიმე ხშირად არყოფნასაც გასურვებინებს. ამ დროს ჩაბარება თვითმკვლელობა არაა? მაგრამ გამოვრიცხოთ მონანიება - არ მონანიება მათემატიკურად ჯერ და მერე ვნახოთ,მაგის გავრცობით რა იცვლება

პ.ს. კატ, ერთი მხების განტოლებას გადახედე რა, ახალი თემაა პრაქტიკული კითხვები ქვია.

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Nov 28 2007, 08:19 PM

ეს თემა ამოვწურეთ?

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Nov 28 2007, 09:05 PM

მე ვფიქრობ რომ ზნეობა გახლავთ ის განყენება, რომელიც ძნელად თუ უკავშირდება ქრისტეს მოსვლას და ზოგადად მისი მოსვლა არ ყოფილა დედამიწაზე ზნეობის მოტანა... ქრისტიანობის დაყვანა ზნეობამდე დანაშაულია, ვინაიდან ზნეობა არ გახლავთ "გიყვარდეს მტერი შენი" ეს უფრო ქრისტეს მიერ დამკვიდრებული და წუთისოფლისთვის დებოშისმომწყები მცნებაა...

ზნეობა უფრო სინდისის მოქმედებაა დროსა და ადამიანურ ჩვეულებებში, საზოგადოებებში, ეთნო-კულტურულ ატმოსფეროში, სადაც არჩევანი გამოკვეთს ისეთ თავისებურებებს რომლებიც შემდეგ "კარგად" ან "ცუდად" მიიჩნევა... მაგრამ ქრისტიანობას ეს გამოყოფები და ხალხის შეხდულებები არასდროს აუყვანია დოგმის ხარისხში... მისი რღვევა შეიძლება და მერე როგორ

მოკლედ ასე ვთქვათ, ყველაფერი გამომდინარეობს და ებმის სიყვარულს, სიყვარულია ის კონსტიტუცია, რომელთან მიმართებებში არ არსებობს ხალხის მიერ შექმნილი ბარიერი...

პოსტის ავტორი: XAFRAN თარიღი: Nov 29 2007, 09:52 PM

ეს ძალიან არ მომწონს

მარა რას ვიზავთ ეტყობა ყველაფერი არ უნდა გავიგოთ, უნდა დავმორჩილდეთ და მორჩა. (მარა ესეც არ მომწონს)



მე მხოლოდ სიამოვნებებზე ვსაუბრობდი და არა მკვლელობაზე ან იმაზე რასაც აშკარა ზიანი მოაქვს

ასევე გისურვებთ წარმატებებს

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 29 2007, 10:42 PM

წმ. ილია მართალს აქვს ასეთი სიტყვები, არის რაღაც, რომელიც ჯერ უნდა გაიგო, მერე ირწმუნო, და არის რაღაც, რომელიც ჯერ უნდა ირწმუნო და მერე გაიგებ- შენს შემთხვევაში მეორეა, მოგწონს თუ არა, აბა სხვანაირად ძნელია დაგიწერო რატომაა ეს მრუშობა და სიამოვნება ცოდვა, ისე მოდი ცოდვას შევეშვათ შენი აზრით "გულაობა" არის უზნეობა? თუ არის მაშინ ეს მრუშობაშიც მოქმედებს:

და თუ ეჭვქვეშ აყენებ მრუშობის უზნოებას, მაშინ მოდი მრუშობის უზნეობაზე ვისაუბროთ

იხარე,
და ცოტა ხშირად შემოდი, შენნაერი გაწონასწორებული, კორექტული და კარგად დაინტერესებული მოპაექრე იშვიათად შემხვედრია ამ ფორუმში

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: XAFRAN თარიღი: Nov 30 2007, 12:12 AM

kairos

სიმართლე გითხრა მე მზათ ვარ დავთმო ყოველი ის რასაც უფალი მომიწოდებს. და როგგორც ქრისტიანს მესმის რომ ადამიანმა თავი მაქსიმალურად უნდა გაინთავისუფლოს ამქვეყნიურ სიამოვნებათაგან რათა ასე ვთვათ ამ ცხოვრებაშივე იქცეს ვითარცა ანგელოზი და მაქსიმალურად ემსგავსოს მათ. ( დათმოს საკუთარი რომ მიიღოს ზესაკუთარი )

უბრალოდ მე ხშირად ვიკავებ არაქრისტიანულ ან შუალედურ პოზიციას, რათა არა ქრისტიანს, ათეისტს თუნდაც ბუნებრივად მოაზროვნეს შევძლო განვუმარტო ქრისტიანობაში ყოველის მიზანშეწონილება და ლოგიკურობა; მათი აღქმიდან გამომდინარე სიტუაციაში თუ არ ჩავდექი, ამას მე ვერ შევძლებ.

და მართლაც პირველყოფილის მდგომარეობაში ანუ ბუნებრივი ადამიანის გააზრებისას, რომელსაც არაფერი გაეგება
არამიწიერი კანონებისა( და ასეთნი დღეს ბევრნი არიან ) ვერ აუხსნი რატოა მრუშობა უზნეობა ან გარყვნილება;
რა ცნებაა უბიწოება ვერ აუხსნი.

რადგან ვერ ვუხსნი მათ ამ ყოველივეს, არ მაქ უფლება გავამტყუნო ისინი. ასე რო მე მათი ადვოკატი ვარ :

მრუშობა, სექსი და მისი მრავალფეროვნება ისეთივე ბუნებრივი მოთხოვნილებაა როგგორც გართობა კარგათ რო დაუფიქრდე, რადგან ყოველგვარი სიამოვნება ართობს ადამიანს, რომელთაგანაც ზოგიერთი ფასეულია ქრისტიანულად და ზოგიერთი დასაზრახი. ქრისტიანობა ართულებს ყველაფერს იმ მხრივ რო რაც სასიამოვნოა შესაძლებელია აღმოჩდეს ბოროტება, ეს კი წარმოუდგენელია ბუნებრივად მოაზროვნე ადამიანისთვის. ასევე არ არსებობს, გაუგებარია თავშეკავების ცნება და მისი აუცილებლობა - მარტივ დედამიწურად მოაზროვნესათვის.
ყველაზე დიდი არგუმენტი კი ისაა რო აღვირახსნილი ცხოვრება არ უშლის ხელს ადამიანს: იყოს მოყვასისათვის თავდადებული, სიკეთის მქმნელი და მქადაგებელი, თავმდაბალი, მიმტევებელი და ყოველი დასაფასებელით აღჭურვილი
ასევე შეილება უბრალომ შეიცნოს ის რომ სიამოვნებაზე უზომოდ შეყვარებული - შეილება მანიაკალიზმამდე მივიდეს; აღიქვას - რაიმეზე დამოკიდებულების დამღუპველობა.
მაგრამ არ მესმის მრუშობის ზიანი, რადგან ვერ ვხედავ თუნდაც სიბინძურეს

რაც შეეხება გაწონასწორებულობას და კორექტულობას თუ ეს ჩემ მიმართ იყო მომართული გმადლობთ.
უბრალოდ ბევრი ფიქრი და თვითკრიტიკულობაა საჭირო

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 30 2007, 01:02 AM

კარგი პოსტია, მაგრამ აქ ბოლომდე ვერ გეთანხმები

ბოდიში მაგრამ აღვირახსნილმა, გაყვნილმა და უწესომ რა უნდა იქადაგოს? სიკეთე კი ბატონო, შეიძლება გააკეთოს და მიმტევებელიც შეიძლება იყოს, მაგრამ ეს ხომ არანაირად არ ნიშნავს, იმას, რომ მისი სულიერი მდგომარეობა კარგია, რადგან სიამოვნებაზე დამასკელის განმარტებას ვერ გავუგეთ კარგად, შევეცდები რამოდენიმე სხვა განამარტებაც შემოგაშველო, საინტერესო იქნება, მაგალითად რა არის მრუშობა. რას ავნებს იგი, რადგან ერთმა დაავადებამ შეიძლება ერთი სახით გამომჟღავნდეს, მეორემ სხვანაირად, კერძოდ თუ ხელი გტკივა,ეს არ ნიშნავს იმას, რომ ვერ დადიხარ, ანუ მრუშობის მიუტევებლობასთან დაკავშირება შეცდომაა, მიუტევებლობა სხვა დიდი ცოდვების ნაყოფია ( ამპარტავნების და ა.შ.) , მრუშობა კი სხვა ცოდვებს შობს , ამისათვის კარგი თუ კიბისაღმწერელს წავიკითხავთ

მანამ ეს მამები ვნახოთ

სიძვასა და მრუშებაზე


ავხორცობა გვაიძულბს, ის მოვიმოქმედოთ, რისი გაფიქრებაც კი გვზარავს.
წმ. იოანე ოქროპირი


ყოველი სვეტი მტკიცე საფუძველს ემყარება, მრუშობის ვნება კი ნაყროვანებაზეა დაფუძნებული.

წმ. ნილოს სინელი

ხორციელ ბრძოლას დაუდევრობა იწვევს, იგი ჩუმად წარგიტაცებს სხვების განსჯისა და განკითხვისაკენ და ამ გზით გიმუხთლებს.

წმ. ბარსანუფი დიდი

როგორც ღელვის სიმძაფრე უსაჭო ნავს იტაცებს, ისე უკრძალავსა და უდებებით მიშვებულს გონებას იტაცებს გულის-თქმა სიძვისა.

წმ. მაქსიმე აღმსარებელი

როგორც ლერწმითა და თივით შეუძლებელია ცეცხლის შემაგრება, ეგრეთვე შეუძლებელია ბრძოლა და მორევნა სიძვის ვნებისა სიმძღრით ჭამითა.

წმ. მაქსიმე აღმსარებელი

53. ვისაც სურს, რომ სიძვის ეშმაკი ნაყროვანებითა და სიმაძღრით დაამარცხოს, იმას მიაგავს, ვინც აგზნებული ხანძრის ჩასაქრობას ზეთით ცდილობს.

ღირსი იოანე სინელი

როგორც ვნახეთ, აქ ნაყროვანების ცოდვა პირდაპირაა დაკავშირებული მრუშობასთან, ხოლო მრუშობა კი უფრო დიდ ცოდვად მოიაზრება ასეცაა კიბისაღმწერელის ნაშრომშიც

XIV. ნაყროვნებისათვის;

XV. სიძვისათვის;

იქ მიახლოებით 120 სიტყვაა ამ ცოდვასთან და მის წინააღმდეგ ბრძოლასთან დაკავშირებით, შენ ნახე მერე

http://www.orthodoxy.ge/tserilebi/kibe/15.htm

მე შევეცდები მრუშობის დამახასიათებელი სიტყვები ამოვკრიბო:

ისე სიბინძურიდან დავიწყებ

ეშმაკებს, როგორც ამბობენ, არაფერი ისე არ ახარებთ, როგორც ცოდვის ბოროტი სიმყრალე და არც ერთი სხვა ვნება ისე არ უყვართ - როგორც სხეულის შემბილწველნი.

ეს კი მოციქულის სიტყვებს ეყრდნობა

თუ ყოველივე ცოდვა, რომელი ქმნეს კაცმან გარეგან ხორცთა არს, ხოლო რომელმან ისიძვოს ხორცთა შინა თვისთა, სცოდავს (1კორ. 6.18), ეს უეჭველია. იმიტომ, რომ სიბილწის დინებით ჩვენი ხორცის თვით ბუნება შეიბღალება, სხვა ცოდვაში კი ეს არ ხდება.

აქ ჩანს თვით ამ ცოდვის ორიგინალური სახე, კერძოდ ის რომ ეს პირდაპირ ხორცს შებღალავს, ყრვნის, ვიცი ახლა ეგ არა არგუმენტიო, მაინც თეოლოგიურიაო, მაგრამ მოიცა, ეს მაინც დავიმახსოვროთ რომ ეს ცოდვა პირდაპირ ხორცს უტევს, სულსაც რათქმაუნდა, რადგან აქ აქცენტი გადადის სულიერ შედეგებზე, რადგან ცოდვა ერთი შეხებითაც შეიძლება შემოვიდეს:
66. მხოლოდ ერთი შეხებით შეგიძლია, შებილწო სხეული, რადგან არაფერია ქვეყნად ამ გრძნობაზე სახიფათო.

ახლა ნელნელა სიძვა/მრუშობის შედეგებიც ვნახოთ

სიძვა ლოცვის დამაბრკოლებელია და ღვთის წინაშე ლოცვის უფლებას გვართმევს და გონებას გვიბნელებს.


გავაგრძელებ შემდეგ, ნელნელა მივალთ მთავარ მიზნამდე

იხარე,

კაიროსი!






არაფრის, ნამდვილად სწორს წერ ბოლოში, კარგი იქნება ეს ფორუმის ერთერთ ლოზუნგადაც იქცეს

პოსტის ავტორი: XAFRAN თარიღი: Nov 30 2007, 01:41 AM

KAIROS

მგონია სიწმიდის არსი მაშინ აღიქმება როცა უფლის არსს ჩაწვდება ადამიანი. ასე როო ასე ვიტყვი - მარტივი, მიწიერი, ბუნებრივი ადამიანის ლოგიკა სიწმიდის არსს ვერ ჩაწვდება. ასე რო ეს ასე დავასრულოთ

ერთს ვიტყვი ამაო გართობა ( არა მარტო მრუშობა) სულსა რყვნის და მიწიერ ცხოვრებას აჯაჭვებს.

და საერთოდ, მე ძაან რადიკალური შეილება ვარ, მაგრამ ყველანაირი ხორციელი სიამოვნება ცოდვათ უნდა ითვლებოდეს............. ვოტტტ

და კიდე საერთოდ არაა აუცილებელი დედამიწაზე ადამიანთა მოდგმის გამრავლება.....

სიყვარულის გამრავლებაა საჭირო და არა ადამის მოდგმის... და ცოლ-ქმარს შორის სექსი თუ სიყვარულია(და რაღაც არა მგონია ეს ასე იყოს) მაშინ ადამის მოდგმა ღირსია გამრავლდეს.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 30 2007, 03:06 PM

დასკვნები გაქვსსს

ეეჰ, ნეტავიმც შეგვეძლოს, მაშინ არც ომი იქნებოდა, არც ცოდვა, მაგრამ მაშინ სამოთხეში ვიქნებოდით , აქ ხორცი გვაქვს იგი თავისას ითხოვს, მის სრულ დამორჩილებას მამები ათობით წლები ხრიოკ უდაბნოში და სრულ შიმშილსა და მუდმივ ლოცვაში ცდილობდნენ, ახლა ჩვენ სად შევედრებით, უბრალოდ ვცდილობთ, ცოდვებში მაინც არ ჩავარდეთ ამ "იძულებითი" სიამოვნებებისას...



ეგეც იგივე, სექსი სიყვარულია, ოღონდ ხორციელი, არაა უწესო, არაა არაბუნებრივი, ღვთისგან მოცემულია, შესაბამისად ის სიამოვნებაც არაა უწესო ან დასაგმობი, მაგრამ აქაც სწორედ ის ზღვარი უნდა ვიცოდეთ, რაც ზემოთ დავწერე, და ახლა ვინმე თუ ქალწულობას შეინახავს, მაშინ იგი ამაღლებულია ხორციელზე, ამიტომაა ბერ-მონაზვნური ცხოვრების წესი ანგელოზებრივი.

იხარე,

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Nov 30 2007, 03:43 PM

მნათე

ეს ბავშვი ხანდახან რა კარგად მეტყველებს ხოლმე...

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Nov 30 2007, 03:54 PM

XAFRAN

ასეთი ლოგიკით შენს წინაპრებს, რომ ეხელმძღვანელა აქ ეს პოსტი არ იქნებოდა, ჩვენსას, რომ ეხელმძღვანელა, არც ჩვენი და შესაბამისად არც ფორუმი.

რა ვიცი უფალი ამბობს მარილი ხართ ამ ქვეყნისო და შენ გაწყვეტა გინდა კაცობრიობის გასამრავლებელი არ ხართო? ეგ კაცობრიობის შენეული სიყვარულია?






შენ ბერობა გდომებია, მაგრამ ეგ არ ნიშნავს, რომ თქვა ადამიანები არ არიან გასამრავლებელია. თუმცა თემას ავცდიებით ამაზე თუ დავიწყეთ მსჯელობა.

პოსტის ავტორი: XAFRAN თარიღი: Nov 30 2007, 11:24 PM

მხევალი ნინო

თუ შენს სულს რაიმე არგებს - უნდა გააკეთო. და დაე თუნდაც ყოველი ამქვეყნიური სიამოვნებათა დათმობა მოგიწიოს. თუ არ თმობ გააზრებულად ამქვეყნიურ სიამოვნებებს - საკუთარი სულისა და უფლისათვის, და ცდილობ შეუხამო იგი უმთავრესს - ვფიქრობ ეს უბრალოდ თვალთმაქცობაა საკუთარ თავთან.


KAIROS


ხოდა ბერ-მონაზვნური ცხოვრება თუ არის უმეტესი და ანგელოზებრივი, რას ჩადის ადამიანი მაშინ როცა იცის ეს გზა და განზრახ არ მიყვება ამ გზას. ანუ არ თმობს და არ უღირს შეწიროს თავისი ყოფა ანგელოზებრივ ცხოვრებას - ეს კი იმას ნიშნავს რომ მისთვის ამქვეყნიური სიამოვნებანი უფრო მნიშვნელოვანია ვიდრე ანგელოზებრივი ცხოვრება.

და არ დამიწყოთ ეხლა სუსტები ვართ და ასე შემდეგო. თვალთმაქცობა საკუთარ თავთან და უფალთან სისუსტე არაა. გაბრაზებული ფანატიკოსის სმაილაკი

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Nov 30 2007, 11:36 PM

ხორციელი სიამოვნება ქმნის ხორცს.. მაშ ხორციც ცოდვაა

მის გარეშე რომ ადამიანი არ არსებობს?

თუ რსებობს მითხარით

პოსტის ავტორი: XAFRAN თარიღი: Nov 30 2007, 11:56 PM

ხორცი უნდა ემსგავსოს სულს.

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Dec 1 2007, 12:11 AM

არა, ღმერთს

პოსტის ავტორი: XAFRAN თარიღი: Dec 1 2007, 12:21 AM

განა უაფალი იესო ქრისტე ხორციელად არ ამაღლდა ზეცად...

თქვა ის რომ ღმერთი არ ხარ და მუდამ მეტისა და მეტისათვის არ იღწოდე საკუთარი სულისა და მრწამსისიათვის--- არ ვიცი ალბათ ეგეთი ქრისტიანობააა დღეს მოდაში. მუაჰაჰაჰჰაჰაჰა

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Dec 1 2007, 12:22 AM

რა თქმა უნდა.. რადგან ის განკაცებული ლოგოსი იყო და არა განსულიერებული

პოსტის ავტორი: XAFRAN თარიღი: Dec 1 2007, 12:26 AM

და განა ჩვენი უდიდესი ამოცანა ის არაა რომ მას ვემსგავსოთ...?

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Dec 1 2007, 12:42 AM

დიახ, მაგრამ ის ჭამდა, სვამდა, ილხენდა, იცინოდა... უარი არ უთქვამს არც ქორწილზე და არც დასვენებაზე... რადგან ის ქმნიდა მაგალითს კაცთა ცხოვრებისათვის, ადამიანური სრულქმნილების იდეალს....

პოსტის ავტორი: XAFRAN თარიღი: Dec 1 2007, 01:01 AM

რა გინდა თქვა რომ ცოლს შეირთავდა რამე რო ყოფილიყოო...????? ეს აბსურდია( და მერე შვლებიც ეყოლებოდა და ასე შემდეგ...არ ვიცი ეს პირველად მესმის და არც დავიჯერებ)

სვამდა და ჭამდა საარსებოთ და არა გემოთი რო დამტკბარიყო. ილხენდა, იცინოდა, ისვენებდა -ეს არანაირათ არაა ხორციელი სიამოვნება.

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Dec 1 2007, 01:17 AM

რა მარაზმს ამბობ, მაშ საჭირო ყოფილა არა საარსებოდ კვება? და როგორ გგონია, როცა საარსებოდ იკვებები არ გსიამოვნებს?



დამანახე ერთი, სად მინდა რომ ეგ ვთქვა

პოსტის ავტორი: XAFRAN თარიღი: Dec 1 2007, 01:26 AM

უარი არ უთქვამს არც ქორწილზეო და....

და კიდე გემოთმოყვარეობა ცოდვა არსებობს თუ არა - ვააა... თორე ადამიანისთვის ჭამა აუცილებელია და მას სიამოვნება ახლავს ნამდვილად და თავისთავად;

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Dec 1 2007, 01:27 AM

ქორწილში მე მოვილხინე? წყალი მე არ გარდამიქცევია ღვინოდ ღმერთმანი

პოსტის ავტორი: XAFRAN თარიღი: Dec 1 2007, 01:33 AM

მოიცა რაღაც ავურიეთ.

შენ რა თქვი - ქორწილში მოლხენაზე არა უთქვამს უარიაო თუ ცოლზე არ უთქვამს უარიო....

როცა თქვი ქორწილზე უარი არ უთქვამსო მე გავიფიქრე რო ცოლის მოყვანა უნდოდა.

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Dec 1 2007, 01:37 AM

ძიდა, არ ამაკრა მკრეხელისიარლიყი

მოლხენაზე ვსაუბრობ

პოსტის ავტორი: XAFRAN თარიღი: Dec 1 2007, 01:40 AM

ხოდა ძაან კარგი

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Dec 1 2007, 01:46 PM

ეს ძალიან მნიშვნელოვანი სიტყვებია, გამოვყავი ძალიან საჭირო ციტატები, რადგან ხაფრან ჩემო, შენ სრულიად უკუაგდებ ხორციელ სიამოვნებათ, რაც არაბუნებრივია და შეუძლებელია მოკვდავ ხორცში მყოფთათვის, მაგ : ჭამა , აი ნაწყვეტი, " სხეულისეულ სიამოვნებათაგან ნაწილი არის ერთობლივად ბუნებისეულიც და აუცილებელიაც, რომლების გარეშე შეუძლებელია სიცოცხლე, როგორებიცაა, მაგალითად, სინაკლულის შემავსებელი საჭმელი", უფალიც იკვებებოდა, ხოლო როცა სხეულებრივად ამაღლდა, ამაღლდა არა იმ ხორცით, რომელსაც კვება და შემოსვა ესაჭიროებოდა, არამედ უკვე განღმრთობილი ხორცით, ასე რომ ხორციელ სიამოვნებათაგან სამი ნაწილი გამოგვირჩია წმ. მამამ:

1) ბუნებრივი და აუცილებელი ( ჭამა, შემოსვა)

2) ბუნებრივი და არა აუცილებელი ( სქესობრივი კავშირი...)

3) არაბუნებრივი და არა აუცილებელი,არამედ საზიანო მაგ; მემთვრალეობა ...

ასე რომ პირველი-ორი ხორციელ სიამოვნებათაგან, რადგანაც ბუნებრივნი არიან, შეწყნარებულია ეკლესიის მიერ, ხოლო მესამე დაგმობილია, ანუ თქმა იმისა, რომ თუკი ვინმე ბუნებრივი და კანონიერი სქესობრივი ტკბება, რაც ასევვე ბუნებრივია, რადგან ასეა გონივრულად მოწყობილი ადამიანი ( და არა მარტო იგი), არაა დასაგმობი, არც ისაა დასაგმობი, როცა ჭამ რაიმეს გსიამოვნებს, რადგან გემოვნების შემგრძნობი ნაწილებიც სხეულში უფლის ნებით არიან, სხვაა როცა ვინმე მათზე ამაღლდება ან ქალწულად დარჩება ან ზოგიერთ იშვიათ მეუდაბნოე მამათა მსგავსად "მწარეთ" შეჭამს, მაგრამ ეს უკანასკნელნი ღვაწლია და არა აუცილებლობა!

იხარე,

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Dec 3 2007, 07:34 PM

KAIROS

ზუსტადაც.



რატომ უწოდებ ყველაფერს ცოდვას ხაფრან ვერ გავიგე..

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Dec 3 2007, 09:37 PM

რელიგიური ცხოვრების დასაწყისში ამფერები ყველას გვჭირდა

რადგან შეხვიდე განსხვავებულ განზომილებაში, გაიკეთო ქრისტეს სათვალე და ამ მჭვრეტელობით აღიქვა გარე სამყარო და რეალიები - ადვილი არ არის... ილუზიეა და ამქვეყნიური განმსჯელობა მუდამ იქნება ჩვენი თანამდევი, სანამ ერთხელაც გამათავისუფლებელი არ გაგვათავისუფლებს...

პოსტის ავტორი: XAFRAN თარიღი: Dec 4 2007, 05:16 PM

KAIROS

მაშ რაღათ გავურბივართ ამ ღვაწლს, - თუ თავის შეწუხება არ გვინდა და ჩვენს ქვეცნობიერს ფარისევლურათ აწერია: "ისედაც მოვხვდები სამოთხეში და მონაზვნური ცხოვრება არ კიდე ლეღვი"

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Dec 4 2007, 07:58 PM

მოდი თემას დავუბრუნდეთ, თორემ საკუთარი მოსაზრებების გარჩევაზე გადავედით.

თუ შეგიძლია ბერობა ძალიან კარგია, ჩვენ კი არ ვემალებით და კი არ გავურბივართ ღვაწლს, რაც არ შეგვიძლია იმას არ ვიღებთ თავზე, უარესს ცოდვაში, რომ არ ჩვარდეთ. შეიძლება ხვალ ყველაფერი შეიცვალოს ვინ იცის...


მოდი დავუბრუნდეთ თემას..

კაიროსს პლისსსს..

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Dec 4 2007, 11:03 PM

ღვაწლი არჩევანია, არ ძალუძს ყველას ამ გზაზე სიარული, არამარტო არ ძალუძს, არამედ არაა ყველა მოწოდებული ამისათვის, "ხარატი ხარატობდეს, მწიგნობარი მწიგნობრობდეს", შესაბამისად ერისკაცი ერისკაცობდეს, ერის, ღვთის , მოყვასის კაცი იყოს და უფალი იქნება მასთან, მონაზონი მონაზვნობდეს და ერის ხალხს თავისი ლოცვებით და სულიერი რჩევებით, ანუ ხაფრან , ისევ ზედმეტს ითხოვ, ის ვინც ამბობს "მონაზვნობა არა ლეღვი" ( ისე შესანიშნავი ხილია ლეღვი ) , ის უბრალოდ მორწმუნეც არ არის, ან ძალიან გაუთვითცნობიერებელია თავის რწმენაში, იმისათვის რომ ერისკაცული საქმიანობის ზედმეტად დამცირება არ გამოგვივდეს, საჭიროა კარგად გავიგოთ, რაა ეგ საქმიანობა. იგია ღვაწლი ოჯახში, კარგი მეუღლე, უღლის მწევი და შვილების წინ გამწევი, როგორც კარიერაში, სწავლაში, ისე სულიერებაში, იგია დამცველი ერისა, დამცველი ეკლესიისა, შემომწირველი და მარჩენელი მონასტერ-ეკლესიათა, იგია თავისი ერთგული საქმიანობით, ერის გამაძლიერებელი,მაშენებელი, განმსწავლებელი თავისი პროფესიონალიზმით, და თანადროულად იგია მრევლი, მგალობელი, მედავითნე, მნათე... ვფიქრობ საკმარისი ღვაწლია ცხონებისათვის შეგვაძლებინოს

ნინო, ესეც ამ თემაში შედის, მართალია ხაფრანმა ცოტა გადაგვახვევინა თემიდან, მაგრამ სასარგებლო იყო და მალე დავუბრუნდები თემას

იხარეთ,

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Dec 8 2007, 02:20 PM

სანამ გავაგრძელებდეთ, მანამ მოუსმინეთ ამ ლექციებს, საინტერესოა

http://www.iveria-tv.ge/index.php?option=com_content&task=view&id=40&temp=2

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Dec 10 2007, 05:14 PM

KAIROS

არ ხსნის ,

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Dec 10 2007, 05:26 PM

კაიროს,

ეს ვერ გავიგე , ანუ კარიერის ამბავი. რაც გიწერია ცხადია გასაგებია, მაგრამ კარიერისკენ წრაფვა ხშირად ადამიანებს რაღაცნაირად გარდაქმნის, მატებს პატივმოყვარეობას, შურს, ზოგს დაჟე "კერპის" დონეზე უიგივდება, ძილი აღარ აქვს მაგაზე ფიქრით, ანუ იმედია გამიგეთ რას ვგულისხმობ, რასაც რუსულად "ჩერეზ ტრუპ" ქვია მიზნის მიღწევაში. მოკლედ, დაწერეთ თქვენი აზრი ამის შესახებ (ვიცი, მეტყვით, რომ კარიერა ყველასთვის არ არის ისე, როგორც ავღწერე, მაგრამ გადავხედოთ რეალობას და დავრწმუნდეთ იმაში კიდევ, რაც ცნობილია ცხოვრებისეული მაგალითებიდან, რომ როგორ იცვლებიან ადამიანები ამ სურვილებით არიან რა შეპყრობილნი).

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Dec 10 2007, 06:18 PM

მართალი ხარ, ისევე როგორც ნებისმიერ ბოროტებას მიზნად სიკეთე აქვს... კვლა ბედნიერებისთვის, ქურდობა წარმატებისთვის და ა.შ

ყველა გზის მიზანი ონტოლოგიურად სიკეთეა, მაგრამ მნიშვნელოვანია არა თავად მიზანი ცხოვრებაში არამედ გზა და მიზნის საჭიროების ადეკვატურობა ჩვენი სულის ცხონებაში, გზა - მიზნამდე მისასვლელი.... ქრისტესმ სწორედ გზა, სინათლე და ჭეშმარიტება მოგვიტანა (საკუთარი პიროვნება) ქრისტემ დაგვანახა, რომ მთავარია ადამიანმა იმოქალაქეოს არა ამ სოფლის სიძლიერისთვის მხოლოდ და მხოლოდ, არამედ ამ ქვეყანაში ისეთი ადგილისთვის, რომელიც იდეალური პლაცტარმი იქნება იმ ნანატრ ქვეყანაში გადასასვლელად, რომლის ნაწილადაც თავს ვთვლით და რომელიც ასე წყურია ქრისტიანთა გულებს

თუ ჩვენ გვექნება პიროვნების აწმყოური (გადავშმემანდი მთლად ) სიყვარული, თუ ჩვენ შევძლებთ ქრისტეს სიყვარულისა და მისდამი მსახურების პოვნას თითოეულ საქმეში, და ამ საქმესაც არსობრივად გავაქრისტიანებთ - მართალი დაგვერქმევა საშინელი სამსჯავროს დღეს

კარიერა ქრისტეს საქადაგებლად, მიღწევები ქრისტესთვის, ძალმოსილება ქრისტეს შესატკბობად... ქრისტე ყველგან და ყველაფერში, ქრისტე დუქნებში, რესტორნებში, იმისთვის, რომ მან ამ ყველაფრიდან ადამიანთა გულებში - ჩვენში გადმოინაცვლოს

ეს ჩვენზეა დამოკიდებული, ჩვენ კეთილ საქმეზე, ანუ იმაზე რასაც ამ ქვეყნის მარილს ეძახის ქრისტე....

პოსტის ავტორი: k@the თარიღი: Dec 10 2007, 06:20 PM

სწორედაც რომ რეალურ ცხოვრებას გადავხედოთ. აქედან გამომდინარე ვიტყვი, რომ ყველა ადამიანი დედამიწაზე, ერთიდაიმავე საქმით ვერ დაკავდება, რაოდენი სულისთვის სასარგებლოც არ უნდა იყოს ეს. მაგალითად ყველანი ვერ იქნებიან მონასტერში, ზოგი ერში უნდა დარჩეს და იქ იღვაწოს. ერში ყოფნა ნიშნავს მასში ასევე რაიმე სარგებლის შეტანას, შენს წვლილს ერისკაცობაში. ეს შეიძლება იყოს კარგი ოჯახი და შვილები, შეიძლება იყოს პედაგოგიური მოღვაწეობა, სამეცნიერო საქმიანობა და სხვა უამრავი, რაც ერში მცხოვრები ადამიანებისათვის საჭიროა. ადამიანი რა საქმესაც ხელს მოჰკიდებს, ის უნდა შეასრულოს პატიოსნად, გულდასმით, კეთილსინდისიერად. ამდენად თუ ის ასე იღვაწებს, მოსალოდნელიცაა, რომ ერისკაცულ ცხოვრებაში, თუნდაც კარიერაში რაიმე წარმატებებს მიაღწიოს. ხანდახან ისე ხდება, რომ რომელიმე ადამიანის გულდასმითი შრომა, ჩვენგან 'კარიერიზმად'(არც ისეთი კარგი გაგებით) ფასდება. კარიერიზმი - კარგი გაგებით, ანუ შრომისმოყვარეობა, კეთილსინდისიერი საქმიანობა და ამ საქმიანობაში ზრდის სურვილი, ჩემი აზრით მადლია ერისკაცისათვის. მთავარია პრიორიტეტები არ შეგეცვალოს და კარიერა სულიერებაზე წინ არ დააყენო.
ია ტაკ დუმაიუ

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Dec 10 2007, 06:37 PM

ია ტოჟე ტაკ დუმაიუ, კატუშ, მარა მე რაც ვიკითხე ყველამ იცის იმის მაგალითები, და ხშირია ეს.

საყვარელი საქმის კეთება, პროფესიას გაყოლა, რაც ისწავლე იმის გამოყენება, განხორციელება, ყველაფერი ეს კარგია და აუცილებელიც, მაგით ხდება ჩვენი პური არსებობისას მოხვეჭა, მაგრამ მე ვსაუბრობ ისეთ შემთხვევებზე, როცა ეს ცხოვრების მიზნად ხდება, მოგების და მოგების ხელსაწყოდ, ნუთუ არ გინახავთ , როგორი ხდებიან ადამიანები მაგ დროს? რა არის აქ გაუგებარი, აბა მთვარიდან არც მე ვარ, რომ არ მესმოდეს : იმიტომ სწავლობ, რომ გამოიყენო...

პ.ს. კატ, კარიერიზმი არაა ის რასაც შენ აკეთებ, ანუ მიყვები შენს პროფესიას, კარიერიზმს უფრო სხვა დატვირთვა აქვს, რაც განდიდებას, მოხვეჭას, გაზულუქებას და საერთოდ ყველაფერზე რომ სპასობნი ხდება კაცი ამის მისაღწევად, იმას უფრო ნიშნავს. მე ნაკლებად მჯერავს კარიერის ბოდებით გაჟღენთილი ხალხის მაღალი სულიერების ამბავი , ვინც მინახავს ასეთი, ყოველშემთხვევაში არ მიმაჩნია მისაღებად (მაგალითებია უხვად, მიმეხედვა უნდა მხოლოდ).

პოსტის ავტორი: k@the თარიღი: Dec 10 2007, 06:48 PM

staywhite
მესმის და გეთანხმები. მაგრამ ასეთი ხალხი, არ არიან სულიერად მცხოვრებნი და საერთოდ არაფერი არ უნდა გააიდეალო ადამიანმა ცხოვრებისეული ზედმეტად, არც კარიერა და არც სხვა რამ, მატერიალური ღირებულების მქონე ნივთი.
ბევრი არის, ვისაც ცხოვრებაში მიზნად დაუსახავს 'დიდი' კარიერის შექმნაც და მიუღწევიათ კიდეც, რის ფასად ეგ მეორე საკითხია. ეგეთებთან ჩვენ, კეთილმორწმუნე მართლმადიდებლებს არაფერი გვესაქმება და არც მათი საქმე არაა რაიმე მადლით დამშვენებული, ვინც მხოლოდ პირად განდიდებაზე ფიქრობს.
თუმცა კარიერის შექმნა არაა დასაძრახი. მთავარია, მართლა პრინციპი 'მიზანი ამართლებს საშუალებებს' არ იყოს შენი ცხოვრების თანამგზავრი. ანუ ამოსავალი წერტილი, არის ისევდაისევ მართლმადიდებლური ცხოვრება, ხოლო შემდეგ ზრუნვა თუნდაც კარიერისათვის.
სხვა, მართალი ხარ! კარიერისთვის 'ყველაფერზე წამსვლელ' ხალხს არაფერი საერთო აქვთ მართლმადიდებლობასთან და არც ჩვენთან

პოსტის ავტორი: d.p თარიღი: Dec 11 2007, 11:25 AM

კაკაია მატემატიჩესკაია უვერენნოსტ მე კიდე ვეჩნი ძიება მაქ გამოწერილი მემგონი. ეჰ მიხარია ხალხი რო თავში დარწმუნებულია და ყოველ მეორე დღეს ჩემსავით აზრი არ ეცვლება მართლმადიდებლობის არსზე
რაც კარიერას შეეხება კაცია და გუნება - მთავარია გულწრფელობა პირველ რიგში საკუთარ თავთან. თუ ადამიანი რაიმე საქმეში ხედავს ცხოვრების აზრს და არც ერთხელ არ შეპარვია ეჭვი თავის "სიმართლეში" და ცხოვრებას მაგ საქმეს უძღვნის მაშინ გაუმარჯოს ეგეთ ადამიანს მიუხედავად იმისა არის თუ არა მორწმუნე (მარა ეგეთი ხალხი მემგონი არ არსებობს ლოლ) აი მაშინ იწყება ჩემი უკმაყოფილება როდესაც ადამიანს პრეტენზია აქ სანიმუშო მართლმადიდებლობაზე, თავი ნინიას ბაღში გონია და თავის აშკარად არამართლმადიდებლურ საქმიანობას უქვემდებარებს მართლმადიდებურ სწავლებას - წმინდა წერილიდან ციტატების თავისებური ინტერპრეტაციის თუ რაიმე სხვანაირი მარაზმის საშუალებით და ყველაზე ცუდი არის როდესაც ამ ადამიანს ეძლევა გარკვეული "ძალაუფლება/ავტორიტეტი/წაქეზება" რისს შედეგადაც უფრო მეტი გამოუცდელი ადამიანი მოყავს თავის აზრზე - მარაზმის კასკადს დავარქმევდი ამ მოვლენას. მოკლედ ყველანაირი "სამაუვერენი" (k@the შენზე არ მაქ საუბარი - ზოგადად ) ადამიანი საშიშია ძალიან ვაი რა საშიშია დაჟე დუმატ' სტრაშნო

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Dec 11 2007, 01:47 PM

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Dec 11 2007, 02:28 PM

კარგია staywhite, კარგ თემას შევეხეთ, საინტერესოს და საკმაოდ უცნობსაც მართლმადიდებლური კუთხით, მოდით სანამ ჩვენსას ვიტყვით მანამ პროფესიონალის აზრს გავეცნოთ,


Профессор Киевской Духовной Академии

Доктор Богословия М. Олесницкий,


К семейному дому в широком смысле слова принадлежит и служебный персонал. В наше время слышится много жалоб на прислугу, которая, в свою очередь жалуется на своих хозяев. В старые времена между ними существовали личные и нравственные отношения, теперь же все сводится только к денежной договоренности. Хозяевам важна только наибольшая польза от домашних работников, а для этих последних хозяева лишь источник дохода. Авторитет и почитание, взаимное участие в жизни отошли на задний план. Поэтому для улучшения отношений в семейном доме надо восстановить нравственные или личные отношения между хозяевами и работниками.

Хозяева должны видеть людей в своих домашних работниках, уважать их и любить, как братьев о Господе (Филим. 16), перед Которым нет раба, ни свободного (Гал. 3:28), и у Которого нет лицеприятия (Еф. 6:9). Потому хозяева должны не только платить жалование (Иак. 5:4), но и принимать участие в их жизни и давать советы и наставления в затруднениях. Хозяева должны не только требовать исполнения работ, но и заботится о религиозном и нравственном воспитании работников, наблюдать за поведением и за порядком в доме и личным примером давать образец доброй жизни. За усердное и честное исполнение работ должно воздавать не только подарками, но и выражением личного довольства и доверием. При таком к себе отношении порядочная прислуга будет питать уважение к хозяевам и не станет переходить из дома в дом в надежде получить лучшее жалование. Особенно ласково надо относиться к многолетней прислуге и даже состарившейся в доме. Безнравственную же прислугу следует поскорее удалять из дома. В свою очередь, работники должны выполнять свои обязанности терпеливо и без досады в простоте сердца, боясь Господа (Колос. 3:22-24), соблюдать интересы дома и страшиться самых тонких видов нечестности (Тит. 2:10), быть благодарными попечению добрых хозяев. Апостол говорит: Рабы, повинуйтесь всякому человеческому начальству, для Господа... слуги, со всяким страхом повинуйтесь господам не только кротким, но и суровым (1 Пет. 2:13; Еф. 6:5). Разумеется, слуги не должны исполнять противозаконных требований господ.

კარგი ნაწყვეტია, ერთის მხრივ გვაჩვენებს ურთიერთდამოკიდებულებას ადამიანსა და სამუშაოს შორის, მეორეს მხრივ უფრო ძირში ჩადის, უფროსსა და მოსამსახურეს შორის, თავად კოლეგას ტერმინის შესახებ მინდა გითხარათ, ორი სიტყვა, ჩვენთან გამოიყენება ავტომატურად, არადა მას ლათინური ძირი აქვს, ასევე დაკავშირებული იტალიურ ზმნასთან
"Collegare" რაც ნიშნავს კავშირს, დაკავშირებას, აქედან გამომდინარე, ნებისმიერი რამ რასაც არ უნდა აკეთებდეს ქრისტიანი უნდა იყოს დამაკავშირებელი, უპირველესად ქრისტესთან და შემდეგ მოყვასთან და ნებისმიერი რამ რაც მას ამ მიზნიდან აშორებს, უნდა მოიკვეთოს ის და ეს სულაც არაა რაიმე "სამოუვერენიე", არა, ეს არის ქრისტიანული აზროვნება, რომელიც მოკვეთას გვასწავლის მოსაკვეთელის, თუმცა რათქმაუნდა არა მარტო, არამედ ეკლესიასთან აქტიური და ცოცხალი კავშირით, რათა დასკვნები დამოუკიდებლად და შესაძლო "

არ მოხდეს, მაგრამ დანარჩენი ზუსტად ისეა, როგორც მნათემ დაწერა:



და ისეც როგორ ქეთიმ



ასევე სხვაგან



ასე რომ კარიერა, თავად არაა რაიმე ბოროტება, ისევე როგორც სიმდიდრე, არის საშიშროება, არის ის ნემსის წვერში გაძვრენის გზა, თუმცა აბა მთელ ქრისტიანულ გზას ეკლის გზა ქვია და როგორც იტყვიან მგლის შიშით...

ასე რომ გახდით პროფესიონალები, გახდით უფროსები, დირექტორები, მინისტრები, ოღონდ დარჩით ადამიანები და რაც მთავარია ქრისტიანები, ესაა მთავარი!

იხარეთ,

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: k@the თარიღი: Dec 11 2007, 04:14 PM

არც არაფერში არ ვარ დარწმუნებული ტყუილად შეგშურდა.
რაც მწამს ეგ ჩემშია. ეგ პოსტი რო დავწერე და გადავიკითხე, მე თვითონ მომხვდა თვალში ეგ სიტყვები და აღარ გადავაკეთე. ისინდისოდ მოვახვედრე ჩემი თავიც მაგ ხალხში. მინდა რო ეგრე იყოს და იმიტომ. 'პრადალა, ჟილაემოე ზა დესტვიტელნოე'
დანარჩენი გეთანხმები რაც დაწერე. ეგრეა.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Dec 20 2007, 03:00 AM

საინტერესო ნაწყვეტი

რაა ქრისტიანული ზნეობრიობა, რაა მიზანი ზნეობისა


Нравственное Богословие

Профессор Киевской Духовной Академии

Доктор Богословия М. Олесницкий,


Христианская нравственность.

В чем состоит сущность нравственности, или ее главное начало? Сущность нравственности должна объединять в себе те ее стороны, которые доселе найдены в ней. А в ней найдены свобода и закон, которые и должны совмещаться в нравственности. И те нравоучители, которые выставляют односторонне или свободу или закон, проповедуют неистинное начало нравственности. Мы приступим сперва с обозрения этого неистинного начала.

Выставляющие на вид первым делом свободу, или изменчивое чувство, проповедуют эвдемонизм, или утилитаризм. В значении главного начала нравственности они ставят счастье в обычном смысле этого слова. По этой теории, деятельность человека должна быть направлена к его благоденствию, к счастью. Такое начало часто высказывается в философском и вообще естественном нравоучении. Но оно иногда встречается и в богословском нравоучении.

Но христианину очень часто приходится предпочитать скорбные часы жизни часам веселым и привольным. Иногда бедствующего христианина мы невольно признаем более счастливым, чем иного благоденствующего. По слову Свящ. Писания, нам необходимо идти узкой дорогой и проходить тесными воротами (Матф. 7:13-14). Нам необходимо отвергнуться себя и взять крест свой (Матф.16:24). Мало того, не может быть побуждением к нравственности и обещанное вечное блаженство, т. е. нельзя сказать, что мы должны поступать согласно с волей Божией главным образом ради получения вечной награды. Такое побуждение было бы нечистым, своекорыстным, эгоистичным и эндемонистическим.

Для избежания нечистоты нравственности другие нравоучители становятся на одностороннюю точку зрения закона, или божественной воли. Главным представителем этого направления является философ Кант. По его учению, сущность нравственности заключается исключительно в форме общего законодательства, а не в материи, или содержании. А формализм Канта переходит в деспотизм, так как закон не указывает никакого основания для своих повелений и совсем пренебрегает добровольным согласием человека с законом. Sie volo, sie jubeo - вот формула нравственного закона. Подобные мысли высказывались и в богословском нравоучении. Особенно резко выразил это Дунс Скотт и его последователи. Они говорят: Бог не потому хочет добра, что добро само по себе добро, а, наоборот, добро потому и добро, что его хочет Бог. И если бы Бог назвал добром противоположное тому, что называется добром, то мы его должны были бы признавать добром. Очевидно, здесь божественная воля представляется безосновательным произволом, и относится она насильственно к человеку.

Но даже имея правильный взгляд на божественную волю, нельзя ограничиться только законодательной волей Божией. Спрашивается: в чем же состоит воля Божия, и на каком основании она одно предписывает, как добро, а другое отвергает и запрещает, как зло? Кроме того, для основания нравственности необходимо, чтобы объективная воля Божия была воспринята субъективной волей человека, и было бы согласие человека на исполнение воли Божией, чтобы она стала силой, влекущей человека. Истинная нравственность возможна только в форме свободы, она должна исходить из доброго сокровища сердца (Матф. 34:35).

Иные богословы указывают на "совершенство," как на сущность нравственности. И в Свящ. Писании сказано: Будьте совершенны, как Отец ваш небесный совершен есть (Матф. 5:48). Но спрашивается: в чем же состоит совершенство? В чем состоит совокупность совершенства, по выражению апостола? (Кол. 3:14). Очевидно, идея совершенства есть идея формальная; но нам необходимо еще знать реальное содержание нравственности.

Еще чаще указывают на "богоуподобление," как на начало нравственности. И в Свящ. Писании мы часто призываемся уподобляться Богу. Сотворил Бог человека именно для того, чтобы он сделался подобием Божиим. Но спрашивается: в каком случае мы уподобляемся Богу? В чем состоит сущность жизни Божией, которую мы должны воспроизводить в своей жизни?

ნელნელა გავიაზროთ, აქ არის "ბედნიერების" ცნების განმარტება

ხომ საინტერესოა, არა როგორ შეუპირისპირა ევდემონიზმს და უტილიტარიზმს


დავაზუსტოთ რაა ევდემონიზმი ქართულად ბედნიერიზმი

Эвдемони́зм (греч. ευδαιμονία — процветание, блаженство) — этическое направление, рассматривающее блаженство, счастье, удовольствие или пользу (одного или всех) как мотив и цель всех стремлений.

Приверженцы эвдемонизма считали счастливым и в то же время добродетельным человека, духовные и телесные способности которого могут беспрепятственно развиваться, который благодаря всестороннему развитию этих способностей доставляет удовольствие себе и другим, так что ему обеспечены уважение современников и славная память потомков.

ამაზე უარესია უტილიტარიზმი

Утилитари́зм — направление в этике (этическая теория), согласно которому моральная ценность поведения или поступка определяется его полезностью. Зачатки утилитаризма содержатся уже в трудах древнегреческого философа Эпикура. В более полной форме учение было разработано Джереми Бентамом. Согласно классической формулировке Бентама, морально то, что «приносит наибольшее счастье наибольшему количеству людей». Основные разногласия в теории утилитаризма относятся к определению понятий пользы и счастья. Бентам и многие другие философы считали пользой максимальное превосходство удовольствия над страданием. Некоторые философы, например австралиец Петер Сингер, рассматривают «счастье», как наиболее полное удовлетворение предпочтений и желаний человека, даже если оно не связано с максимализацией удовольствия.

В обиходе утилитаризмом называется всякая деятельность, в основе которой лежит грубый материальный расчёт, стремление из всего извлекать выгоду, узкий практицизм.

ესეც ერთი საკითხი...



აი ესეც გასარკვევია, უტილიტარიზმი ანუ გამომყენებლობიზმი ხშირად გაკრთება ხოლმე ქრისტიანულ აზროვნებაშიც, ღმერთთან ლოცვისას ხშირად უფრო ვაჭრობა მიდის, შენ სანთელი და ცხვარი და მე ეს და მე ის ხშირად მიდის ლოცვა "ბედნიერებაზე" და ვარდებიან ევდემონიზმში, როცა არ იციან კარგად რაა მართლაც ქრისტიანისათვის ბედნიერება.

მოგვიანებით გავარგძელებ,

თქვენი აქტიურობის მოლოდინში,

იხარეთ,

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Jan 3 2008, 05:43 PM

... ჩაიძინა თოფიქმაც

ახლა, ცოტა რომ თქვენც მიგაღებინოთ მონაწილეობა ამ თოფიქის
განვითარებაში, ვიწყებ რეგულალურ კითხვებს, მაინტერესებს თქვენი პასუხები, ინტერნეტში და სახელმძღვანელოებში ძებნის გარეშე, შემდეგ სწორ პასუხს დაგიწერთ

აი პირველი კითხევბი:
1. Какую добродетель называют "главной" в христианской жизни?

2. Хотя нравственность не сводится к регламентации поведения, объясните, почему необходимы руководящие правила для различных случаев жизни.

3. Каковы три основных направления обязанностей христианина?

იხარეთ;

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Jan 3 2008, 05:47 PM

KAIROS


კაიროს, მგონი ფორუმელმა ბავშვებმა რუსულზე უკეთესად ინგლისური იციან, ხომ არ აჯობებდა კითხვები ქართულად დაგედო?

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Jan 3 2008, 06:00 PM

აჰა, კარგი ვთარგმნი:

კითხვები:

1. Какую добродетель называют "главной" в христианской жизни?

რომელ სათნოებას ეწოდება "მთავარი" ქრისტიანის ცხოვრებაში?

2. Хотя нравственность не сводится к регламентации поведения, объясните, почему необходимы руководящие правила для различных случаев жизни.

მიუხედავად იმისა, რომ ზნეობრიობა არ დადის საქციელთა შეზღუდულ რეგლამენტაციაზე, თქვენი აზრით, მაინც რატომაა აუცილებელი სახელმძღვანელო წესების არსებობა ცხოვრებაში გასატარებლად?


3. Каковы три основных направления обязанностей христианина?

რომლებია ქრისტიანის ვალდებულებათა სამი ძირითადი მიმართულება?

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Jan 3 2008, 06:03 PM

KAIROS


მდააა. ა

პოსტის ავტორი: k@the თარიღი: Jan 10 2008, 07:33 PM

1. ალბათ პირველ რიგში თავმდაბალი უნდა იყო ადამიანი, ამპარტავნება აბრმავებს

2. ცხადია ადამიანის ზნეობრიობა ვერ განისაზღვრება წესებით და ქცევათა რეგლამენტირებით, მაგრამ ალბათ წესი საჭიროა იმისათვის, რომ ადამიანებს სხვადასხვა შეხედულებები აქვთ ზნეობასთან დაკავშირებით და ამ წესებით, მხოლოდ იმ საერთო მინიმუმის განსაზღვრა შეიძლება, რასაც ზნეობრიობა შეიძლება ეწოდოს.

3. ქრისტიანის მოვალეობანი? გიყვარდეს მოყვასი შენი. გიყვერდეს მტერი შენი.
ნეტა გიყვარდეს თავი შენიცაა მოვალეობა

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Feb 17 2008, 04:43 AM

ძლივს დავუბრუნდი ამ თემას...

ქეთი, სანამ შენ პასუხებს განვიხილავდე ( იმედი მაქვს სხვათა პასუხებისა), იქნებ ახლა ვისაუბროთ ადამიანთა ურთიერთობებზე, კერძოდ ახალგაზრდებზე, რა იწვევს დაშორებას და პირიქით, რას ეფუძვნება სერიოზული ურთიერთობა და საერთოდ რეალურად, რომ დავწეროთ რაა ადამიანური სიყვარული? ხანდახან გადამეტებაც ხდება( თავის მოკვლა სიყვარულის გამო ან უცნაური მონასტერში წასვლა) ან პირიქით საერთოდ შეუფასებლობა, როცა სიყვარული მარტო ვნენებზე დაყავთ ან რაღაც გარიგებამდე დადის..

რაა სიყვარული?

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Feb 17 2008, 07:24 AM

კაიროს,

ჩვეულებრივ, "რა არის სიყვარული?" კითხვაზე პასუხი მოსალოდნელია ძალიან სუბიექტური იყოს, როცა ქალ-ვაჟის სიყვარულს ეხება. თუ ქრისტიანული კუთხით განვიხილავთ, უამრავი ნაშრომია თემაზე "ქრისტიანული ოჯახი". მე მგონი ძირითადად რთული საკითხია.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Feb 17 2008, 11:04 AM

ნაშრომები რომ ბევრია, ეს პირიქით გვავალებს, მათ გავეცნოთ და ჩვენი აზრი ასე ჩამოვაყალიბოთ...

რა საზღვრები აქვს,რამ შეიძლება დაარღვიოს ან პირიქით...
ვფიქრობ, უნდა ვიპოვოთ ის ძაფი საიდანაც დავიწყებთ ამ თემის განხილვას, მერე წავა წყალივით

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Feb 17 2008, 01:49 PM

კეთილგონიერება, სიმართლე, სამართლიანობა, სიმტკიცე....

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Feb 18 2008, 12:35 AM

განავრცე ( უკვე დიდი ხარ და ... )
შესანიშნავი სიტყვები ანტონ სუროჟელიდან ( გაგიკვირდებათ იმდენად რომანტიულად აქვს დაწერილი )
სიყვარული იმ მომენტში იწყება, როდესაც ჩემს წინ დავინახავ ადამიანს და ჩავწვდები მის სიღრმეს, როდესაც უეცრად დავინახავ მთელ მის არსს. რა თქმა უნდა, როდესაც ვამბობ: „ვხედავ“, ეს ნიშნავს არა იმას, რომ „ვწვდები გონებით“ ან „ვხედავ თვალებით“, არამედ - „ვწვდები მთელი ჩემი არსებით“. იგი შეიძლება შევადაროთ, მაგალითად, მუსიკის, ბუნების, ხელოვნების ნაწარმოების მშვენიერებით გამოწვეულ განცდას, როდესაც ვდგავარ მის წინაშე გაოცებული, დადუმებული და აღვიქვამ მხოლოდ იმას, რაც ჩემს წინაშეა და არანაირი სიტყვით არ ძალმიძს ამის გამოთქმა, არა თუ ამოძახილით: „ღმერთო ჩემო!, რა მშვენიერია!..“ ადამიანის სიყვარულის საიდუმლო იმ მომენტში იწყება, როდესაც ვუმზერთ მას მისი ფლობის სურვილის გარეშე, მასზე ძალაუფლების ქონის სურვილის გარეშე, მისი ნიჭიერების ან მისი პიროვნების რაიმე გზით გამოყენების სურვილის გარეშე, - მხოლოდ ვუმზერთ და ვოცდებით იმ მშვენიერებით, რომელიც ჩვენს წინაშე იშლება.

მაგარია

ახლა ხაზგასმა რაზე ხდება: იმის შემდეგ რაც:

მოქმედებს სრული უანგარობის წესი:

უცნაურია პირველი, პლატონური სიყვარულის იდეა სადღაც ამას ენათესავება, თავისი უკიდურესობით კი ემიჯნება რათქმაუნდა...
მაგრამ ესეც რეალობაა და აუცილებელი შემადგენელი ნაწილი...

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Feb 18 2008, 12:39 AM

უდიდესი სიტყვებია, დამაფიქრებელი და შეძლებისდაგვარად განსახორციელებელი მადლობა, კაიროს, ამ ციტატამ მე ახლა , ამ ადგილზე და ამ მომენტში ბევრი რამე დამანახა და გამიკეთა .

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Feb 18 2008, 12:58 AM

როგორც ლუისის ფორმულირება გვეუბნება, ეს არის სინდისისა და საზოგადო ზნეობრიობის საფუძველი... რომელზეც დაშენებულია ყველა სხვა

პოსტის ავტორი: abo თარიღი: Feb 18 2008, 01:00 AM

ძალიან საინტერესოა, და მით უფრო რომ ეს ხშირად ვლინდება მცირეწლოვან ბავშვებში, მაგ ბაღში (სახლობანა, ცოლქმრობანა) თამაშის დროს, როცა პარტნიორს ამოირჩევ და აღარც გსურს შეცვალო. ბავშვს ამ დროს რომ ჰკითხო გიპასუხებს რომ ყავს შეყვარებული. მართალია ფიზიოლოგიურად მეორადი სასქესო ორგანოები ჯერ განვითარებული არაა, და მით უფრო ფლობის სურვილზე საუბარიც არ არსებობს, მაგრამ აქ სიყვარულის ნიშნები მაინც მკაფიოდ არის გამოხატული, სიახლოვის სურვილით, გაკეკლუცებით ან საგმირო საქმის ჩვენებით ,რომელიც რჩეულისადმია მიმართული.
შემდეგ გადის დრო და ამ უანგარობას მაინც ანგარება ცვლის.....

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Feb 18 2008, 01:06 AM

გეთანხმები მე პირადად, აბო .

ეს ფრაგმენტი უფრო მოხვდა თვალს :

პოსტის ავტორი: solomony თარიღი: Feb 18 2008, 01:07 AM

ჩემი აზრით დაუშვათ ცოლქმრული სიყვარული დროებითია და ადამიანთა გარდაცვალებასთან ერთად მათი ეს სიყვარული გარდაისახება სხვანაირ სიყვარულში,რადგანაც სამოთხეში ერთ ადამიანს არ ეყვარება მეორე როგორც ცოლი ან ქმარი.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Feb 23 2008, 04:36 AM

როგორ მივეცი პირობა ფორუმს, კანუდოსელის ინციდენტის და სენატის, ჩემდა გასაკვირად ( ) სამართლიანი და გაწონასწორებული გადაწყვეტილების შემდეგ, დავბრუნდი ფორუმზე და ისევ მოცემული თემის ირგვლივ და ისე სუროჟელის ნაშრომზე მსურს შევაჩეროთ ჩვენი ყურადღება...
ხშირად იბადება კითხვა, რაში მდგომარეობს ზნეობრივი მხარე ქორწინების საიდუმლოსი და როდის იწყება იგი, თუმცა მოდით ჯერ ამ ციტატას ჩავუღმავდეთ:

"...საჭიროა მტკიცედ ვიცოდეთ, რომ ორი ერთმანეთზე შეყვარებული ადამიანის ხორციელი ერთობა არის მათი ურთიერთობის არა დასაწყისი, არამედ სისავსე და ზღვარი, რომ მხოლოდ მაშინ, როდესაც ორი ადამიანი შეერთდა გულით, გონებით, სულით, მათი ერთობა შეიძლება გადაიზარდოს, გადავიდეს ხორციელ მთლიანობაში, რომელიც ამ დროს არის უკვე არა ხარბი ფლობა ერთიმეორისა, არა პასიური დანებება ერთიმეორისადმი, არამედ წმინდა საიდუმლო, ნამდვილი საიდუმლო, ე.ი. ისეთი მოქმედება, რომელიც უშუალოდ გამომდინარეობს ღვთისაგან და მივყავართ მისკენ"

ე.ი. აქ ხდება ურთიერთობის ორი მხარის არა ფიზიკურის და ფიზიკურის ხაზგასმა, ეს უკანასკნელი, როგორც დამაგვირგვინებელი შეერთებისა, ეს მნიშვნელოვანი პასაჟია, რადგან დღეს დამკვიდრებულია სხვა აზრი, რომ სექსუალური "გამოცდილება" წყვილს აძლევს ერთმანეთის "აღმოჩენის" და შემეცნების ახალ პერსპექტივებს; და მოულოდნელი "სიუპრიზებიდან" თავდაცვას, ანტონი სუროჟელი, კი ხორციელ ურთიერთობას არ თვლის, რაიმე დამატებით ფსიქოლოგიურ ფაქტორად ადამიანის გაგების ქორწინებამდელ გზაზე, არც მხოლოდ მიწიერ და მხოლოდ დაცემულ ვნებისეულ ლტოლავს ხედავს: "არა ხარბი ფლობა ერთიმეორისა, არა პასიური დანებება ერთიმეორისადმი", არამედ უფრო მაღალ დონეზე აყავს, რაც საერთოდ ორიგინალურია, ხორციელი ურთიერთობის ასეთ მაღალ დონეზე ამაღლება უიშვიათესია, ჭამისა და სმის ამაღლება ცნობილია რაც ზიარებისას ხდება, ახლა ეს მეორე ფენომენია, მაგრამ ევქარისტიისა და ქორწინების საიდუმლოს სხვა რამეც აერთიანებს; ესაა ერთიანობის მიზანი, სუროჟელი მიტროპოლიტი იყენებს ერთერთ მამას ( არ ასახელებს ისე):

"...ქორწინება, როგორც ერთობა დანაწევრებულ სამყაროში, არის ისეთი საიდუმლო, სასწაული, რომელიც აღემატება ყოველგვარ ბუნებრივ ურთიერთობას, ყოველგვარ ბუნებრივ მდგომარეობას. და ხორციელი ქორწინებაც ასევე, ეკლესიის ერთ-ერთი მამის სწავლებით, გვევლინება საიდუმლოდ, რომელიც ჰგავს ევქარისტიას, მორწმუნეთა ზიარებას, რა აზრით? იმ აზრით, რომ ევქარისტიის დროს ღვთის ძალით, სიყვარულის და რწმენის ერთმანეთთან შემაერთებელი სასწაულით, მორწმუნე და ქრისტე ერთნი ხდებიან. ქორწინების დროსაც (რა თქმა უნდა, სხვა დონეზე და სხვაგვარად), ერთმანეთის რწმენისა და სიყვარულის წყალობით, ორი ადამიანი გადალახავს ყოველგვარ გათიშულობას და იქცევა ერთიან არსებად, ერთ პიროვნებად ორი პირის სახით. ეს ერთდროულად არის სულიერ-სამშვინველ-ხორციელი ქორწინების სისავსეც და უბიწოების სისავსეც, როდესაც ორი ადამიანი ერთმანეთს ეპყრობა, როგორც სიწმინდეს და ყველა თავის ურთიერთობას, ხორციელის ჩათვლით, აქვევს წმინდა საიდუმლოდ, ისეთ რამედ, რაც მიწიერს აღემატება და მარადისობაში გადადის."


ბოლომდე ამას მაინც ვერ გავიგებთ, უბრალოდ იმიტომ, რომ საიდუმლოა, მაგრამ შეგრძნება ყველას ძალუძს, მართლაც შეყვარებულთა და ამ სიყვარულით დაქორწინებულთაგან ვიცი, რომ იქ ხორციელი ურთიერთობა, ამ სიყვარულის ბუნებრივი და სიყვარულისმიერი განცდაა...

დღეს ამ ნაწყვეტით დავასრულებ და გული მწყდება, რომ ეს სახარებაში არაა შეტანილი, რადგან წარმოადგენს ერთერთი სახარების თარგმანის ფრაგმენტს, რომელიც კანონიკურ ტექსტში არ მოხვდა, მაგრამ თავად ეს ნაწყვეტი არის უაღრესად გულში ჩამწვდომი:

"..ერთ-ერთ ძველ ხელნაწერში არის ადგილი, სადაც ქრისტეს ეკითხებიან: „როდის მოვა ღვთის სასუფეველი?“ და ქრისტე პასუხობს: „ღვთის სასუფეველი უკვე მოსულია იქ, სადაც ორნი - უკვე ორნი კი არა, ერთნი არიან...“

იხარეთ;

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Feb 23 2008, 05:18 AM

კაიროს,

მართლა კარგად წერია და გასაგებად. მადლობთ.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Mar 10 2008, 03:32 AM

სანამ სუროჟელს დავუბრუნდებოდე, რადგან ძალიან ბევრი რამაა საფიქრალი: მანამ ერთ მოკლე და საინტერესო სტატიას შემოგთავაზებთ, ცოლ-ქმრულ ( თუ იერარქიის მიხედვით ქმარ-ცოლურ ) ურთიერთობაში არსებულ პრობლემატიკას ეხება:

СУПРУЖЕСКИЕ КОНФЛИКТЫ И ИХ ПРЕОДОЛЕНИЕ
Из книги священника Павла Гумерова «Малая Церковь», изданной Сретенским монастырем в 2008 г.

Супружеская жизнь — это, к сожалению, не постоянный праздник жизни, «буйство глаз и половодье чувств». В любой семье бывают и кризисные периоды, и конфликты, и непонимание. Но важно помнить, что все это — явления временные. Пережить эти сложные моменты можно только набравшись терпения и внимания друг к другу.

Мы не будем рассматривать ситуации, когда между супругами уже ничего не осталось и они приняли окончательное решение расстаться. Посоветовать тут что-либо сложно, осталось только молиться за них. Но чаще всего бывает, что оба супруга тяготятся сложившейся ситуацией и хотят примирения, но не знают, как это сделать.

Болезнь легче предупредить, чем вылечить, это общеизвестно. Раздражение, гнев, упреки нужно пресекать в себе на самом подходе. Не нужно дожидаться, когда все обострится до предела. Как говорит апостол Иаков: …язык — небольшой член, но много делает. Посмотри, небольшой огонь как много вещества зажигает! И язык — огонь, прикраса неправды… (Иак 3, 5–6). Иногда после бурного выяснения отношений, когда становится очень стыдно за все, что было сказано в сердцах, понимаешь: конфликт не стоил и выеденного яйца. Всего этого можно было избежать, сдержавшись и призвав силу воли на подмогу.

Приходилось слышать признания людей, находящихся в затяжном семейном конфликте, что они, дескать, вступили в брак без любви и теперь мучаются.

Любовь, конечно, была. Я прекрасно помню этих людей в ранний период, когда они были ласковы и нежны друг к другу. Но они не сумели сохранить то, что было, и все хорошее скоро забылось. Древо любви нуждается в каждодневном поливе. Таким супругам нужно очень хорошо разобраться в своих отношениях. Спокойно выяснить, что для каждого из них составляет идеал семейного счастья, и, используя все то хорошее, что было, начать строить заново. И любовь обязательно вернется, если сами люди этого хотят. Ведь нам заповедана любовь даже к врагам.

Так называемые кризисы в семье случаются по двум причинам: 1) либо супруги не смогли притереться друг к другу; 2) либо не сумели сохранить то, что было.

Первый род кризиса приходится, как правило, на начальные годы жизни в браке.

«Чему можно уподобить семью? Представим себе два камня, острых и твердых. Пока они не соприкасаются друг с другом, вроде бы все хорошо, один другой не задевает. Но положи их в мешок и потряси сильно и долго. Возможны два варианта: либо камни обтесываются и уже не ранят друг друга, либо не хотят избавляться от своих острых углов, и тогда рвется мешок и камни вылетают из него. Мешок — это семья. Либо супруги через мелкие самопожертвования притираются, либо разлетаются в злобе друг на друга»[1], — пишет священник Илья Шугаев в своей книге «Один раз на всю жизнь».

Второй род семейных кризисов связан с временными и возрастными изменениями. Либо сами супруги, либо их жизнь как-либо меняется, и люди не всегда могут перестроиться, привыкнуть к этим изменениям. То есть появляется новое испытание, а супруги к нему не готовы, не могут сохранить то хорошее, что было. В кризисные периоды жизнь семьи терпит перемену. Например, вырастают дети, вылетают из гнезда. Супругам приходится привыкать к этому новому положению, иногда притираться заново, учиться любить друг друга. Но, как говорили древние латиняне «кто предупрежден — тот вооружен». И кто готов к трудностям, легко может их преодолеть.

Я уже упоминал, что конфликты в семье происходят в основном по двум причинам: 1) из-за того, что кто-то «тянет одеяло на себя» и не хочет начать исправляться сам; 2) из-за нежелания ничего менять. Назову и третью причину: неумение супругов понять друг друга. Например, жена жалуется, что муж очень изменился, перестал уделять ей внимание, приходит с работы и сидит у телевизора. Ей хочется заботы, ласки, и ей кажется, что у них совсем разные представления о семье.

Вот что отвечает психолог А.В.Курпатов:

«Вы говорите, что у вас с мужем разные представления о семье. А вы знаете, какие у него представления? Вы должны узнать, какой (в картинках) ваш муж видит свою идеальную семью. Именно идеальную, то есть не с вами, а вообще. Какой она должна быть? Выведите его на этот доброжелательный и искренний разговор, разведайте. Вполне возможно, что его представления об идеальной семье не слишком отличаются от вашего. Но, как вы думаете, знает ли он, какой вы видите вашу идеальную семью? Сомневаюсь. Скорее всего, он не в курсе. И когда дойдет у вас до откровенности, имеет смысл и его поставить в известность.

Только в том случае, если в ваших идеальных (воображаемых) моделях семьи вы с мужем сможете найти общие точки соприкосновения, есть шанс на восстановление нормальных, гармоничных отношений. Сразу предупреждаю: поиск этих “точек соприкосновения” должен проходить без обвинений, угроз, шантажа, обид, резких высказываний и зацикливания на мелочах. Среди сора и плевел вы должны будете отыскать зерна — здоровые зерна, способные дать всходы. Из прошлого можно взять лучшее, в будущее можно смотреть оптимистично, друг друга можно и нужно поддерживать — и тогда реконструкция пойдет на пользу: и брак восстановите, и себя не потеряете»[2].

Мы часто ждем от человека чего-то и очень злимся, когда он об этом не догадывается, а сказать ему боимся. Остается добавить, что откровенная беседа должна быть очень душевной и спокойной, ни в коем случае не затевайте что-либо в раздраженном состоянии, будет только хуже!

Никто не будет спорить, что раздражительность, гнев, уныние очень мешают в браке, и стараться изменить свой характер к лучшему нужно в первую очередь для себя. Человек, который отказывается что-либо изменить в себе, рискует остаться один. Грех, который мы совершаем, направлен в первую очередь против нас самих.

Случается, что супруги больно ранят друг друга, так что простить бывает очень трудно. Слышал совет: если никак не можешь простить человека, представь, что ты его хоронишь и должен подойти ко гробу и дать последнее целование. Однажды ко мне пришла женщина и жаловалась на мужа, который сильно обижал ее. Она говорила, что готова уже развестись с ним. Через два дня он скончался во цвете лет от сердечного приступа. Горе жены не знало границ.

Теперь немного поговорим о типах характеров. Они всем известны: холерик, сангвиник, флегматик, меланхолик. Нередко в брачном союзе сходятся люди совершенно разных темпераментов. Это неплохо, они могут дополнять друг друга. Но бывает, что это служит причиной непонимания. Любящим супругам очень важно разобраться, какой тип характера у тебя и твоей половины.

Мужа с эмоциональным, вспыльчивым характером может раздражать то, что жена-флегматик очень спокойно реагирует на его переживания. А ведь в глубине души она, может, переживает и чувствует все гораздо глубже и сильнее. Просто нужно уметь понять это по каким-либо определенным признакам. Конечно, это приходит не сразу.

Очень часто можно видеть, как хлопотливые жены, раздраженные молчаливым спокойствием мужей, зацикливаются на какой-нибудь мелочи и бесконечно их «пилят». Как-то я видел сувенир: маленькая пила воткнута в бревно, и на ней написано: «Пили, но знай меру». Когда нас «клинит» на пустяке и мы не можем остановиться, из мухи получается слон.

Никто не может посоветовать, как воздействовать на близких. Даже психотерапевты лишь помогают «изменить наши собственные эмоциональные реакции на то или иное событие»[3]. Психику человека не переделаешь. Если мы изменимся сами, глядишь, и он пойдет тебе навстречу.



--------------------------------------------------------------------------------

[1] Священник Илия Шугаев. Один раз на всю жизнь. С. 21.

[2]Курпатов А.В. Конфликты в семье. — М., 2006. С. 32–33.

[3] Курпатов А.В. Конфликты в семье. С. 34.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Mar 28 2008, 04:37 AM

[quote]სუროჟელის ნაშრომზე მსურს შევაჩეროთ ჩვენი ყურადღება[/quote]
ვაგრძელებ სუროჟელიდან ნაწყვეტებს:
ნახეთ რა მარჯვედ იყენებს ქრისტიანული ქორწინების ახსნისას გაბრიელ მარსელს, ქვემოთ კი გერმანელ ავტორებსაც:
[quote]ქორწინებაში არის მარადიული განზომილება, რომელიც, შესაძლოა, ყველაზე უკეთ გამოხატა ფრანგმა მწერალმა გაბრიელ მარსელმა. იგი წერს: „უთხრა ადამიანს: „მე შენ მიყვარხარ“ - იგივეა, რაც უთხრა მას: „შენ მარად იცოცხლებ, არასოდეს არ მოკვდები“.[quote]

ეს კი სიყვარულის საინტერესო და ღრმა ხედვაა:

ჩვენ ყველანი ვფიქრობთ, თითქოს ვიცით, რა არის სიყვარული და შეგვიძლია სიყვარული. სინამდვილეში ძალიან ხშირად შეგვიძლია მხოლოდ ადამიანური ურთიერთობებით პირის ჩატკბარუნება. ვფიქრობთ, რომ გვიყვარს ადამიანი, რადგან მის მიმართ ალერსის გრძნობას განვიცდით, რადგან მასთან თავს კარგად ვგრძნობთ; მაგრამ სიყვარული - რაღაც უფრო მეტია, ბევრად უფრო მომთხოვნი და, ზოგჯერ, ტრაგიკულიც.
სიყვარულს სამი მხარე აქვს:
1) ჯერ ერთი, შეყვარებული ადამიანი გასცემს, სურს გასცეს. მაგრამ იმისათვის, რომ გასცეს, იმისათვის, რომ გასცეს სრულყოფილად, გასცეს ისე, რომ მიმღებს ტკივილი არ მიაყენოს, საჭიროა იცოდეს გაცემა. ხშირად ხდება, რომ გავცემთ არა სიყვარულით, ნამდვილი, თავგანწირული, უხვი სიყვარულით, არამედ იმიტომ, რომ როდესაც გავცემთ, ჩვენში იზრდება საკუთარი მნიშვნელობის, საკუთარი სიდიადის შეგრძნება. გვგონია, რომ გაცემა - არის საკუთარი თავის განმტკიცების, საკუთარი თავისთვის და სხვა ადამიანებისთვის საკუთარი მნიშვნელობის ჩვენების ერთ-ერთი ხერხი. მაგრამ ამ პირობებით ადამიანისგან მიღება - ძალზე მტკივნეულია. სიყვარულს მხოლოდ მაშინ ძალუძს გაცემა, როდესაც საკუთარ თავს ივიწყებს; ადამიანი გასცემს, როგორც ერთ-ერთმა გერმანელმა მწერალმა თქვა, ისევე, როგორც ჩიტი გალობისას. არა იმიტომ, რომ საჭიროა, იძულებითია მისგან გაცემა, არამედ იმიტომ, რომ გაცემა - მისი სულის გალობაა, სიხარულია, რომელშიც შესაძლოა თავი დაივიწყო სხვა ადამიანის სიხარულისთვის. ისეთი სიყვარული, რომელსაც გაცემის უნარი აქვს, გაცილებით უფრო იშვიათია, ვიდრე ჩვენ წარმოგვიდგენია.
2) მეორე მხრივ, სიყვარულში საჭიროა მიღების ცოდნა; მაგრამ ზოგჯერ მიღება გაცემაზე ბევრად უფრო ძნელია. ჩვენ ყველამ ვიცით, თუ რამ მტანჯველია მივიღოთ რაიმე, განვიცადოთ წყალობა ადამიანისგან, რომელიც არ გვიყვარს, ან პატივს არ ვცემთ; ეს არის დამამცირებელი, შეურაცხმყოფელი. ჩვენ ამას ვხედავთ ბავშვებში: როდესაც ვინმე, ვინც მათ არ უყვართ, ვისი სიყვარულისაც არ სჯერათ, აძლევს მათ საჩუქარს, მათ სურთ გათელონ საჩუქარი იმიტომ, რომ იგი შეურაცხყოფს მათი სულის სიღრმეს. იმისთვის, რომ შეგვეძლოს გაცემა და შეგვეძლოს მიღება, საჭიროა გამცემის სიყვარული იყოს თავდავიწყებული, ხოლო მიმღებს უყვარდეს გამცემი და უსათუოდ დარწმუნებული იყოს მის სიყვარულში. დასავლელმა მოსაგრემ ვენსან დე პოლმა, აგზავნიდა რა ერთ-ერთ თავის მონაზონს ღარიბთა დასახმარებლად, მას უთხრა: „გახსოვდეს - დაგჭირდება მთელი სიყვარული, რისი უნარიც კი შესწევს შენს გულს იმისათვის, რომ ადამიანებმა შეძლონ მოგიტევონ შენი წყალობანი...“ ჩვენ რომ ეს უფრო ხშირად გვახსოვდეს, ნაკლებად გაგვიკვირდებოდა, როცა გარშემომყოფნი უსიხარულოდ, ზოგჯერ შეკუმშული გულით მოგვმართავენ დახმარებისთვის და ღებულობენ ჩვენგან მას.
3) მაგრამ იქაც კი, სადაც გაცემა და მიღება - ზეიმია, სიხარულია, არის სიყვარულის კიდევ ერთი მხარე, რომელსაც ვივიწყებთ. ეს არის თვითშეწირვა არა იმ აზრით, რასაც ჩვეულებრივ მასზე ვფიქრობთ; მაგალითად, რომ ადამიანი, რომელსაც უყვარს სხვა ადამიანი, მზად არის მისთვის იმუშაოს, მოიკლოს რაიმე იმისთვის, რომ მან მიიღოს რაიმე საჭირო, რომ მშობლებს შეუძლიათ მოიკლონ საჭირო რამ იმისთვის, რომ ბავშვები იყვნენ მაძღრები და ჩაცმულები და ზოგჯერ საჩუქრის მიღების სიხარულიც იგემონ. არა; ის თვითშეწირვა, რომელზეც მე ვსაუბრობ, უფრო მკაცრია: იგი შეეხება რაღაც უფრო მეტად შინაგანს. იგი იმაში მდგომარეობს, რომ ადამიანი მზად არის სხვისი სიყვარულისათვის გადგეს განზე. ეს ძალზე მნიშვნელოვანია. ხანდახან ხომ ასეც ხდება ქმარსა და ცოლს შორის: მათ უყვართ ერთმანეთი ძლიერ, მტკიცედ, ალერსიანად, სიხარულით, მაგრამ ერთ-ერთი მათგანი ეჭვიანობს ცოლი ქმარზე ან ქმარი ცოლზე - არა ვინმესთან მიმართებაში, ვისაც ძალუძს აქვე, ახლავე დააყენოს მათი სიყვარული კითხვის ნიშნის ქვეშ, არამედ წარსულის გამო. მაგალითად, შორდებიან ბავშვობის მეგობრები; სადღაც მოგონებების სიღრმეში ინთქმება წარსულის განცდები. მას, ვისაც ასე გიჟურად, უგუნურად უყვარს, სურს, რომ ცხოვრება დაიწყოს მხოლოდ მათი შეხვედრის მომენტიდან. ხოლო ყოველივე ის, რაც წინ უსწრებს ამას, ცხოვრების, სულის, ურთიერთობების მთელი სიმდიდრე - მას სახიფათოდ ეჩვენება; ეს არის რაღაც, რაც ცხოვრობს საყვარელი ადამიანის სულში მისგან დაუკითხავად. ეს არის ერთ-ერთი ყველაზე სახიფათო რამ. იმიტომ, რომ ადამიანს არ შეუძლია დაიწყოს ცხოვრება რომელიმე დღიდან, თუნდაც საყვარელ, ძვირფას ადამიანთან შეხვედრის ყველაზე ნათელი დღიდან. მან უნდა იცხოვროს თავისი სიცოცხლის დასაწყისიდან. შეყვარებულმა უნდა მიიღოს წარსულის საიდუმლო, როგორც საიდუმლო და მოუფრთხილდეს მას, დაიცვას იგი, უნდა დაუშვას, რომ წარსულში იყო საყვარელი ადამიანის ასეთი ურთიერთობები მშობლებთან, მეგობრებთან - იყო ცხოვრების ისეთი მოვლენები, რომლებთანაც იგი სხვაგვარად ვერ იქნება თანაზიარი, თუ არა მოსაფრთხილებელი, ალერსიანი, მოკრძალებული სიყვარულით. და აქ იწყება არე, რომელსაც შეიძლება ვუწოდოთ რწმენის არე არა მხოლოდ ღმერთისა, არამედ ერთი ადამიანის მეორისადმი ურთიერთრწმენისა.[/quote]

საუცხოოა!


კაიროსი!

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Mar 28 2008, 09:59 PM

უნაკლოა!

პოსტის ავტორი: XAFRAN თარიღი: Mar 30 2008, 03:13 PM

მე ასე ვიტყოდი, რომ ქორწინება არის განსაკუთრებული მისტიკური რიტუალი, რომელიც სექსუალურ ურთიერთობას დასაშვებს ხდის და ცოდვის იარლიყისგან ანთავისუფლებს. ( ცოცხალი სასწაული )

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Apr 18 2008, 03:17 AM

ძალიან დიდი გაშიფვრის და გაწმენდის რიტუალი სჭირდება ამ ციტატას ქრისტიანულად მისაღები რომ გახდეს, მაგრამ მაინც გასაგებია
ახლა ერთ საკითხს მინდა მივხედოთ, კერძოდ მომაკვდინებელ ცოდვათაგან ყველაზე გავრცელებულს... მრუშობას...
როდის იწყება იგი, სად მთავრდება და როგორ შეიძლება თანამედროვე სამყაროში მისი საზღვრების დადგენა, ეს არაა ადვილი საკითხი, ამიტომ ზედაპირულად ნუ დავწერთ...

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: Apr 18 2008, 11:43 AM

KAIROS

ოოო, ძალიან მტკივნეული პრობლემაა.

პოსტის ავტორი: sandro40 თარიღი: Apr 18 2008, 01:02 PM

გეთანხმები

ძალიან საინტერესო თემაა მადლობთ

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Apr 19 2008, 03:36 AM

ნამდვილად, რადგან ეს ერთადერთი ცოდვაა, რომელიც ყველაზე მეტად პოპულარულია სასიკვიდინე ცოდვებს შორის, ჩვენ როგორც აზიატურად მოაზროვნეებს შეგვეფერება, ჩვენს აზიატობას და მასკილიზმს, ვმალავთ ფსევდომართლმადიდებლური აზროვნების ქვეშ; საკმარისია გადაავლოთ თვალი რას წერენ მრუშობაზე ( სას. პირები ან სტუდენტები და ა.შ.) რომ აშკარად ანტიფემინიზმი და ქალთა დისკრიმინაცია ხვდებით

აი ნაწყვეტები:

"ქალი, რომელიც თავის სხეულს ნახევრად შიშველს ატარებს ემსგავსება მეძავს, რადგან ის ყოველ ადამიანში ვნების ცეცხლს აღანთებს და მრუშობისაკენ უბიძგებს ისე, რომ ამას შეიძლება თვითონაც ვერ აცნობიერებდეს. მეძავს შუბლზე არ აწერია, რომ იგი მეძავია, ჩაცმულობა და გარეგნობაა მისი მამხილებელი. "

"ვაი შენდა, დედაკაცო, როცა გამომწვევად გამოწყობილი მამაკაცთა საზოგადოებაში ჩნდები! თავს ნუ იტყუებ: როცა თითქმის შიშველი დადიხარ ან ტანზე მჭიდროდ მოტმასნილ ტანსაცმელს იცვამ და ცდილობ შენი სხეულის მშვენიერებანი უკეთ წარმოაჩინო, იცოდე, რომ შენში აშკარად სიძვის ვნება ჩაბუდებულა, შენ ხარ საცთური, რადგან ცდილობ, კაცების გულში ბილწი გულისთქმა გამოიწვიო, და ამისათვის ვაი შენდა!

ამ შემთხვევაში, შესაძლოა, სხვისი განგებ ცდუნების განზრახვა არ გქონია, მაგრამ ეს დანაშაულს არ ამსუბუქებს. ... შენ, დედაკაცო, ეროტიკულად მიმზიდველ ტანსაცმელში გამოწყობილი გახვედი გარეთ, ქალაქში ნახევრად შიშვლად მოსიარულემ ხორციელი სილამაზე მრავალს უჩვენე და შენი მომხიბლავი გარეგნობით უამრავი მზერა დაატკბე. მაშ იცოდე, დღეს შენ მრავალთან იმრუშე! და ვაი შენდა, რადგან ცდუნება შენი სახით მიმოდიოდა ქუჩებში დღეს!"

ნუ ეს ყველაფერი მართლა სამარცხვინოა, თუკი იმ ფონზე განვიხილავთ რაც ხდება როცა გოგონებს ლამის კაბის ზომა აუღონ...

ახლა ვინც მე მიცნობს, მიხვდება, რომ მე იმას კი არ ვამბობ, რომ ჩაცმის კულტურა უმნიშვნელოა, არამედ იმას რომ აქცენტის გაკეთება გოგონებზე, სირაქლემის პოზიციას გავს, ეშმაკის სხვაში ძებნას...

ჩვენ უნდა ვისაუბროთ ცოდვაზე, სქესის განურჩევლად, ვისაუბროთ მის ხასიათზე, მავნებლობაზე, გავრცელებაზე და ა.შ.

თქვენ რას იტყვით?

იხარეთ;

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: Apr 20 2008, 11:53 PM

KAIROS
ისე, სიმართლე რომ ვთქვა, ქალის ჩაცმულობა მართლაც მოქმედებს

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Apr 21 2008, 01:00 AM

ეგ რათქმაუნდა დავით, მაგრამ საქმე არის ხარისხებში, ანუ რას აყენებენ პირველ და მეოთხე რანგზე, ჩვენთან მთელი აქცენტი გადადის ქალებზე, ყველა ჯოხი მათზე ტყდება და ყველაფერში ისინი გამოდიან დამნაშავენი, ხშირად ხდებიან დისკრიმინაციის მსხვერპლი თავად ეკლესიაშიც კი! ხშირად ეკლესიაშიც კი მუსირებს აზრი, რომ კაცი თუ მრუშობს, ან რა მოხდა მერე ან ეპიტემია და მორჩა, ქალი კი... ( არ ვიტყვი ახლა იმ სიტყვას, თავადაც მიხვდებით)...
სამოსი მნიშვნელოვანია, მაგრამ არა გადამწყვეტი, ხშირად ვნებით შეპყრობილი ადამიანი, შეიძლება ოდნავ ჩახსნილმა კაბამ უფრო გააღიზიანოს, ვიდრე ნახევრადშიშველმა ჩაცმულობამ..
მე მსურს, მოვნახოთ ლიტერატურა ამ ცოდვის ბუნების შესახებ, მისი რაობის და მოქმედების შესახებ, თორემ "არ შეიძლება" ტრაფარეტებით შორს ვერ წავალთ, უნდა ვიყოთ მზად ვუპასუხოთ კითხვას "რატომ"...
გავაგრძელებ
იხარეთ;
კაიროსი!

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: Apr 21 2008, 09:13 PM

KAIROS

სრულებით გეთახნემები.
თუ გინახავს მულტფილმი "პერსეპოლისი". მანდ არის ეგ და სხვა მრავალი პრობლემა დასმული. მანდ, მართალია, მუსლიმური სამყაროზეა საუბარი, მაგრამ მაინც საგულისხმოა. თუ არ გინახავს ჩემი რჩევაა ნახო აუცილებლად.

პოსტის ავტორი: death თარიღი: Apr 26 2008, 12:50 AM

ეს არც ისე სწორი შედარებაა

ქორწინება გვაძლევს მადლს, რომელიც ორ სხეულს ერთად გარდაქმნის. ხოლო თუ ქორწინებაში სიყვარული არ იქნება, არმედ იქნება მხოლოდ შიშველი სექსი მას ეს ღვთაებრივი მადლი დაეკარგება. ქამ საიდუმლოს იმიტომაც ჰქვია საიდუმლო რომ ბოლომდე მისი არსი შუცნობელია. ანუ ეს არ არის სიძვის საწინააღმდეგო კომპრომისი.

პოსტის ავტორი: kmunebi თარიღი: Apr 26 2008, 12:55 AM

ვიზიარებ. ძაან კარგად და კლაკონურადაა ნათქვამი.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Jun 16 2008, 03:39 AM

მოკლედ, ზნეობრივი საკითხი ძალიან მივიწყებულია...

აშკარაა რომ განვიცდით დიალოგის თითქმის სრულიად უცოდინარობას, დაწყებული ჩვენი პოლიტიკოსებით,
როცა ნებისმიერი დაპირისპირება ერთმანეთის ლანძღვაში გადადის, დამთავრებული სამწუხაროდ ჩვენი ეკლესიით...

და რათქმაუნდა ამ ფორუმით... მინდა ცოტა ხანი დავფიქრდეთ ამაზე, როგორ ვისწავლოთ დიალოგი? როგორ
მივეჩვიოთ ჩვენგან განსხვავებული აზრის მქონე ადამიანის პატივისცემას? ერთია როცა ადამიანმა გააკრიტიკოს აზრი და თქვას რომ ეს აზრი აბსურდია, სისულელეა და სხვაა, რომ მეორემ ამაზე უპასუხოს რომ ის ეშმაკის გზაზეა, ეკლესიის მტერია და ა.შ. ან შენ ვინ ხარ ამასდაამას რომ წერ, რა გაგიკეთებია და ა.შ. ვინ იცის ვის რა გუკეთებია, ვინ ვინაა ღვთის წინაშე? მოკლედ ის რასაც ნებისმიერი ფორუმელი ნახავს ნებისმიერ ოდნავ გამწვავებული კამათის დროს, რატომ? უპირველესად დიალოგის კულტურის არ ქონის გამო, ამ კულტურას სწავლა, შეჩვევა უნდა, შემწყანრებლობის დიდი მნიშვნელობა აქაც აღინიშნება, ჩვენი ერთერთი ფორუმელის ხელმოწერა "მოუსმინე ორივე მხარეს" ნიშნავს, არა მარტო მოსმენას, არამედ გამოძიებას, იქნებ სინამდვილეს ამბობს მოკამათე მხარე? ამიტომაა აუცილებელი, რასაც ვიტყვით აუცილებლად გავამყაროთ არგუმენტებით და როცა ეს უკანასკნელნი არა გვაქვს უნდა ვთქვათ, რომ ეს ჩვენი პირადი აზრია, და არცერთ შემთხვევაში არ შეიძლება მოწინააღმდეგე აზრის უცილობლად მცდარად ჩათვლა წინასწარ და განუხილველად...

ეკლესიის მამების კამათის სტილი ვისწავლოთ უნდა, მახსოვს ბ.ნი ედიშერი გვასწავლიდა ერთი 10-12 წლის უკან ამას, მამები როცა წერილობით კამათში შედიოდნენ, არასდროს ჰაერზე არ კამათობდნენ, მათი ნაწერი შედგებოდა
სამი ნაწილისაგან
1) მეორე მხარის არგუმენტები, მოყვანილი სრულად ( არა ნაგლეჯებით)
2) არგუმენტების განხილვა და საპასუხო აზრი
3) დამამტკიცებელი კონტარგუმენტები, დოკუმენტებით გამტკიცებული ( და ყველა დოკუმენტეზე უნდა იყოს მინიშნებული საიდანაა აღებული, ისე არა ჩვენში რომ იციან მამები ამბობენ )
და უცილობელი წესი, არანაირი შეხება ადამიანის ღირსებასთან ან ვინმეს რწმენის დახასაითება; ასევე ვინმეს ცხოვრების დახასიათება და მოკლედ საერთოდ შეხება სხვის პიროვნებაზე...
როგორ უნდა მივეჩვიოთ ნელნელა დიალოგს?

პოსტის ავტორი: syd თარიღი: Jun 16 2008, 12:37 PM

KAIROS

ალბათ მივეჩვიოთ უნდა დაგეწერა ხო?

პოსტის ავტორი: argani თარიღი: Jun 17 2008, 08:12 PM

მთავარია შინაგანი ლაგამი თუ მოქმედებს თორემ მასე საბაბები და ბრალის დასადები მიზეზი არ გამგელევა.

"იმიტომ ავიღე რომ უპატრონოდ იდო ნივთი" არაა იმის გამართლება რომ შენი კუთვნილი რამ არ აიღე.

პოსტის ავტორი: XAFRAN თარიღი: Jun 18 2008, 03:39 PM

შეუზლებელია ადამიანმა აღმოაჩინოს რაიმე კარგი და მისმა ქვეცნობიერმა არ თქვას - "მეც მინდა"!!!

ამას მარტო ის არ იტყვის ვისაც ყველაფერი გააჩნია უკვე.

და ყველაფერი კი მას გააჩნია ვინც უფლის გზას შესდგომია. ვოტ.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Oct 21 2008, 02:29 AM

აქ მაგ მინდაზე არაა საუბარი
ეგ კარგი "მინდაა" სულს ყოველთვის კარგი უნდა, კარგი არის წმინდა, სუფთა, ლამაზი, მშვიდი, ნაზი და სულიერი ის სულს ყოველთვის უნდა, ყოველთვის შია და ყოველთვის ელტვის... თუმცა ეს მეტნაკლებად სჩანს ადამიანის სულიერი მდგომარეობიდან გამომდინარე ჩვენთვის მთავარია გავიგოთ რაა სიწმინდე და მივსდიოთ მას, ხოლო იქ ხორციელ "ნდომაზე" იყო ნაწერი, ანუ სხვაა ხორცთა ნდომა, ცოდვილი ნდომა, და სხვაა სულიერი სურვილი ზესვლისა...
საერთოდ ქრისტიანული ცხოვრება სულაც არაა ბუდიზმივით "სურვილებიდან განთავისუფლება", არა, პირიქით ქრისტიანული ცხოვრება ეყრდნობა სურვილს, იმედს, რწმენას... ჩვენ გვსურს, გვინდა, გვწამს, ვიმედოვნებთ და გვსურს რომ გვიყვარდეს... იმიტომ გვსურს რომ გვიყვარდეს, რომ სიყვარული ღმერთია და იგი სულ მიუწვდომელია, მხოლოდ ჩვენი სურვილით, ჩვენი ნებით მივილტვით მისკენ და ვიზრდებით მასში, დაუსრულებლივ!

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Oct 21 2008, 02:56 AM

დღეისათვის ერთი კარგი სტატია ფორუმს, დიდია, მაგრამ გამონახეთ დრო და ყურადღებით წაიკითხეთ, ნახავთ ამ 17 საუკუნის წინ მცხოვრებ მამას, როგორი ძლიერებით აქვს წარმოდგენილი ყველა თანამედროვე ოჯახური ცხოვრების პრობლემები, მერე გავარჩიოთ...

1) დაე, ქმარი ცოლისთვის იყოს ყველაზე ძვირფასი, ხოლო ცოლი - ქმრისთვის ყველაზე საყვარელი. ქალი მეუღლის თანამოაზრე უნდა იყოს, ამაზეა დამოკიდებული მთელი სამყაროს კეთილდღეობა. რადგანაც მსოფლიოში უამრავი ქალაქია, ქალაქები ოჯახებითაა დასახლებული, ხოლო ოჯახი - ცოლო და ქმარია. როდესაც მათ შორის რაიმე უთანხმოებაა, ეს აუცილებლად აისახება საზოგადოებაზე, ხოლო მისი გართულებული ვარიანტი შეიძლება საზოგადოებრივი კონფლიქტის, ან უარეს შემთხვევაში, ომის სახითაც მივიღოთ. ქორწინება შეიძლება იყოს როგორც დიდი უბედურების, ასევე დიდი სიკეთისა და კეთილდღეობის სათავე. ამიტომაც ამბობს პავლე მოციქული: "ცოლნი თვისთა ქმართა დაემორჩილენით, ვითარცა უფალსა" (ეფეს. 5,22). რატომ ენიჭება ამას ასეთი მნიშვნელობა? პასუხი ცალსახაა: როდესაც მეუღლეები ურთიერთშეთანხმებულად ცხოვრობენ, სწორად ზრდიან შვილებს - ეს მეზობლებზე, მეგობრებსა თუ ნათესავებზე კეთილისმყოფელ გავლენას ახდენს. წინააღმდეგ შემთხვევაში ყველაფერი თავდაყირა დგება და ომის დროს ჯარის ხელმძღვანელებს შორის უთანხმოებით გამოწვეულ აურზაურს ემსგავსება.


2) აქ ოქროპირი ქალებს იცავს ზედმეტი მასკულინისტური აზროვნებისაგან :"თუ შენ მეტყვი, რომ ქალმა განმდევნა სამოთხიდან, მე გიპასუხებ: ქალმა აღგამაღლა ზეცამდე. იობის ცოლი ბოროტია? სუსანა კეთილია. ეგვიპტელი მრუშია? სარა უბიწოა!"."

3) შემდეგში ოქროპირი ეხება ქორწინების ორ მისიას 1) გამრავლებას და 2) ცოდვისაგან თავის აცილებას... "ქორწინება, - ამბობს ის, - არის დაწესებული შვილების გასაჩენად და უფო იმიტომ, რომ სხეულის ბუნებრივი მოთხოვნილებები დაიოკო. ამაზე მიუთითებს პავლე მოციქულიც: "ხოლო სიძვისათვის კაცად-კაცადსა თვისი ცოლი ესვინ" (Iკორ. 7,2). მას არ უთქვამს, შვილების გასაჩენადო, არამედ ხაზს უსვამს ქორწინების, სწორედ, ამ დანიშნულებას. თავდაპირველად ქორწინების მთავარი მიზანი გამრავლება იყო, მაგრამ მოგვიანებით, როდესაც მთელი დედამიწა დასახლდა ადამიანებით, მისი ძირითადი მისია ავხორცობის თავიდან აცილება გახდა, რადგან თუ ადამიანი უქორწინებლად მიეცემა ვნებებს, სულს დაიღუპავს, ქორწინება კი გაათავისუფლებს მას სიბილწისაგან და ძალას მისცემს, შეინარჩუნოს სიწმიდე", თუმცა ეგ სხვა თემაა, სადღაც ვწერდით, რომ ქორწინების მხოლოდ ასე შემოსაზღვრა რაღაცნაირად მისი დამცირებაა, თუ მხოლოდ დემოგრაფიული ან ფსიქო-სექსუალური პრობლემების მოგვარებას ემსახურება, მაშინ სადაა საიდუმლო? მოკლედ ეს დიდი თემაა და მაგაზე ჩვენ გვქონდა საუბარი ეკლესიის საიდუმლოთა თოფიქში:

http://church.ge/index.php?showtopic=740&st=160

4) ეს ფრაგმენტი ქორწინების ერთერთ მნიშვნელოვან ნაწილს, არჩევანს უკავშირდება:
ცოლ-ქმრული ბედნიერება უმთავრესად დამოკიდებულია პიროვნებათა ხასიათის თავისებურებებზე. საცოლისა და საქმროს არჩევისას იკვეთება მომავალი ოჯახის კეთილდღეობისა და უბედურების ალბათობა. იოანე ოქროპირი ამ საკითხს უმთავრეს ყურადღებას აქცევს. საცოლეში ვაჟი უწინარესად სათნო სულსა და ზნეობრივ სიწმინდეს უნდა ეძებდეს. ბევრს არა აქვს ცოლისადმი ისეთი დამოკიდებულება, როგორსაც გონება კარნახობს, ამიტომაც ვურჩევ მამაკაცებს, ცოლად ისეთი ქალი მოიყვანონ, რომელიც ზნეობითა და სათნო საქციელით გამოირჩევა".
იოანე ოქროპირი ქორწინებას განიხილავს, როგორც ორი გულის კავშირს, რომელიც დამყარებული უნდა იყოს გულწრფელობასა და ურთიერთნდობაზე, რათა ზუსტად ასახავდეს ქრისტეს დამოკიდებულებას ეკლესიისადმი, ამიტომაც ის ცდილობდა, ყველა საშუალებით დაემტკიცებინა, რომ ანგარებიანი ე.წ. "კეთილგონივრული" არჩევანი ქალის მხრივ, შეურაცხმყოფელია ქორწინების სიწმინდისათვის, დამამცირებელი მისი ღირსებისათვის და მავნებელი - თავისი შედეგებით."


5) ეს კი თანაგაგებას ეხება: "მუღლეთა შორის სიყვარულისა და თანადგომის განსამტკიცებლად დიდ როლს თამაშობს ურთიერთშეგონების აუცილებლობა, რაც, რა თქმა უნდა, ორმხრივი უნდა იყოს. არ იქნება არც გაგება, არც სიყვარული მათ შორის, როდესაც თითოეული მეორისაგან მოითხოვს სიყვარულსა და ერთგულებას, თავად კი თავს არიდებს ვალდებულებიბის აღსრულებას. თითოეული მათგანი გაგებით უნდა მოეკიდოს ნაკლსა და სისუსტეს და მოთმინებით აღიჭურვოს უსიამოვნების, წყენისა თუ უნებლიე შეცდომის დროს."

http://www.orthodox.ge/index.php?id=aktualuri_temebi/col_kmroba.php

პოსტის ავტორი: უჩა თარიღი: Oct 21 2008, 10:46 AM

KAIROS
გულდასმით წავიკითხე.

ძალიან საინტერესო იყო და ძალიან კარგად იყო ამოკრებილი.

გაიხარე.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Feb 4 2009, 11:30 PM

ამ თემას ცოტა უფრო დიდი ყურადღება სჭირდება, ამიტომ განახლება ვიწყებ განხილვით

პრაღელი მთავარეპისკოპოსის სერგი კოროლევის ნაშრომისა:

"სულიერი ცხოვრება ერში"


ძალიან მნიშვნელოვანია ეს ფაქტი, კერძოდ ის რომ ადამიანს ბუნებრივად წყურის სიკეთე, მას ადრის ქსოვილს, რომლისაგანაც ან "საქორწინე სამოსელივით" შეიმოსავს ადამიანი და მივა უფალთან / იგავი მექორწილეებზე/ ან პირიქით საკუთარი ნებითვე შეიმოსება ბნელით, ანუ მთავარი ისაა, რომ ხდება ეს შემოსვა, მნიშვნელოვანია ვიცოდეთ რას ვიმოსავთ, ეს გარჩევა კეთილისა და ბოროტისა, ქრისტეში ცხოვრებით ხდება სინამდვილეში, და ყველა სიტუაცია ქრისტეში ცხოვრების შანსად და გზად იქცევა:

Жажда добра

ДУША ЧЕЛОВЕКА ЖАЖДЕТ, по существу своему, встречи с добром и всюду старается позаимствовать, собрать, найти добро. Это добро есть как бы нити, из которых ткет себе человек одежду для брачного Чертога, в которой предстанет он перед престолом Божиим и останется вечно. Одежда, сотканная из нитей добра и любви, просветлится, заблестит от Божьего света. Сотканная из нитей зла, недобрых дел, еще более омрачится от Небесного света, устыдит и доставит горькую муку тому, кто окажется одетым в нее. Своими собственными руками, т. е. своей волей, хотя и несовершенной, расслабленной грехом, но свободно, надеваем на себя или одежду радости, или одежду стыда. То лучшее, что дал нам Господь, как венцу Своего творения, — свободную волю, достоинство которой Сам и оберегает, не оказывая на нас никакого давления. Мы ее не бережем и часто беззаботно порабощаем греху. А поработив ее греху, как восстановим в добре, когда силы наши расслаблены? Своими силами не можем ее исправить, но благодатной Божией силой можем: Богу все возможно! Пока душа наша еще на пути в Царствие Божие, пока еще есть время, закрепим и укрепим нашу волю, слабую, немощную, благодатной силой Божией и найдем в ней нужную силу и поддержку в борьбе со злом.

Жизнь — великий труд. Надо научиться жить во Христе мудро, и тогда все вокруг нас приобретет смысл и цену для вечности. Если будем внимательны, то обстоятельства, нас окружающие, послужат нам, “старцами,” научат нас послушанию Богу, помогут в терпении и любви пройти свой жизненный путь и обрести спасение. Где бы мы ни были, всюду нас окружает возможность спасения; в какие бы условия ни поставила нас жизнь, — всегда можем духовно зреть и совершенствоваться. Наша жизнь при всякой обстановке может быть путем, ведущим нас к нашему благу, к блаженству, которое бывает доступно уже здесь, на земле.

სიკეთის წყურვილი, ძალიან საინტერესო ფენომენია, საღვთო მუდმივი სიყვარულის ანაბეჭდი ჩვენში...

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Feb 5 2009, 12:12 AM

KAIROS

ზნეობრიობასა და იუმორზე დადე რამე... თორე ხალხს სიცილი ცოდვა გონია.

პოსტის ავტორი: Atman თარიღი: Oct 2 2009, 06:18 PM

მნათე

+1000000

პოსტის ავტორი: ქევანა თარიღი: Oct 2 2009, 11:49 PM

ეს კურაევს ექნება

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Oct 3 2009, 02:32 AM

რათქმაუნდა რომ არის ასეთი იუმორი და არ არის ანტიქრისტიანული, თუ იგია მოზომილი, მოქნილი და საღი ...

მოვუსმინოთ მამა ალექსანდრე მენს:

Имел ли Христос собственность? И второе: смеялся ли?

Он имел собственность общую. Община апостолов имела общую кассу, которой, кстати, заведовал Иуда. Он был «фининспектором».

Смеялся ли Христос? В Евангелии это не написано, но я уверен, что Он улыбался много раз. Большинство Его притч, по характеру своему, рассказаны так, что и слушатели улыбались, и Он. Например, возьмите притчу о том, как надо настойчиво двигаться духовно, молиться, просить. Кого Он приводит в пример? Вдову, которая «достала» судью. Он ни Бога не боялся, ни людей не стыдился, но она так к нему пристала, эта «женщина слабая, беззащитная», что он сказал: «Ну, ладно, Бога не боюсь, людей не стыжусь, но от нее просто невозможно отвязаться». И Христос говорит: смотрите, как она добивалась своего, и вы так же стремитесь.

Таких примеров в Евангелии очень много. Люди видели, что Иоанн Креститель аскет, и все равно ему не верили. Но Христос вел обычный образ жизни — и опять не верили. И вот Он говорит: «Что ж, вы похожи на детей, которым поют веселые песни, а они не пляшут; печальные песни — не плачут. Приходит Иоанн Креститель — не ест, не пьет, вы говорите: "в нем бес". Прихожу Я, Сын Человеческий, ем и пью, — говорите: "вот Он, пьяница и обжора"».

Многие слова Христа сказаны с улыбкой, даже с юмором, я не побоюсь этого слова. О беспечных людях, которые забывают, что жизнь коротка и что мы должны будем дать за нее отчет, там рассказывается не с помощью каких-то грандиозных мифологических сказок, а рассказывается про подружек невесты, которые прибыли ночью, по обычаям той страны, встречать жениха. Они заснули, и когда жених пришел, у них не было ничего, чтобы встретить, и двери перед ними захлопнулись. Это бытовая сценка. И когда они стали кричать и стучать, им сказали: мы не знаем, кто вы такие. Это притча о разумных и неразумных девах.


აი ერთერთი ეკლესიური ანეგდოტების წიგნიც

http://www.krotov.info/library/18_s/sem/77koanov.html

რუსული რეალობა
AQUA VITAE.

Священник в разговоре с диаконом:

- Хорошо, что водка постная…


ეს კი რამოდენიმე ნიმუში ქრისტიანული იუმორიდან:

Пришла одна сестра на исповедь к священнику и говорит: - Грешна я, святой отец, гордыня одолевает меня: каждый раз, когда я в зеркало смотрюсь, то думаю: "ах, какая я красивая!" - Ну, это не грех, это заблуждение!


ხოოო, ეს ანეგდოტი ეძღვნება კანუდოსას


На лекции:
Профессор: Очевидно, что 6 дней творения мира символичны.
Студент: То есть это может быть 6 миллионов лет?
Профессор: Да.
Студент: Или 6 секунд?
Профессор: Да все что угодно.
Студент: А как насчет 6 дней?
Профессор: Н-е-е-е-е-т!!!


ესეც მაგარია

: "Бога нет" (Ч. Дарвин)
"Ч. Дарвина нет" (Бог)

ნუ ეს ტიპიური ევროპულია, მაგრამ წავა

Папа, я не могу выйти замуж на Людвига - он атеист и не верит в существование ада!
- Ничего, дочка, смело выходи: Ты и твоя мамочка быстро убедите его в том, что он заблуждается!


და ესეც იყოს და ამით მოვრჩეთ, თორემ გადავუხვევთ

Программа "Союз-Аполлон".
Американский астронавт и советский космонавт проводят работы в открытом космосе...
Космонавт:
- Ну и где же твой Бог? Посмотри вокруг... Что-то нигде не видать...
Астронавт:
- А ты гермошлем сними...

პოსტის ავტორი: Atman თარიღი: Oct 3 2009, 06:23 AM

და სიცილმა რა დააშავა? გაცინება არ შეეძლო?




არ გადავუხვევთ, ეგრე გააგრძელე, დადე კიდევ კარგი ანეგდოტები ესენი ძალიან ცნობილები და უკვე მოსაწყენები იყო

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Oct 3 2009, 09:15 AM

ლინკიც ნახე?
ახლა ამ თემას ანეგდოტების თემად ხომ ვერ ვაქცევთ, ხანდახან გამოვურევ კარგი
ახლა ღიმილს და სიცილ-ხარხარს განასხვავებენ, იუმორი კი, მაგრამ მაქსიმუმ სიცილი, ხარხარი მეზედმეტება

პოსტის ავტორი: Atman თარიღი: Oct 3 2009, 09:50 AM

არც ეგ ლინკი უქნია გამჩენს

პოსტის ავტორი: ქევანა თარიღი: Oct 3 2009, 02:52 PM

შეხე შენ რამდენი ვარიანტი ყოფილა, მე ეს ვიცოდი:

ნიცშე: ღმერთი მოკვდა
ღმერთი: ნიცშეც მოკვდა



ეხლა ისევ ეს თემა გავაგრძელოთ რა

ანუ, თუ სწორად გავიგე სიკეთის წყურვილი ერში სულიერი ცხოვრების ამოსავალი წერტილია?

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Oct 5 2009, 03:31 AM

კარგი ქევან

ეს არის ქრისტიანული ანთროპოლოგიის უმთავრესი დებულება, ადამიანი ბუნებით ელტვის სიკეთეს, და ეს სიკეთისადმი ლტოლვა ნიშნავს იმას, რომ ეს სიკეთე უნდა გამოდიოდეს მისგან და არ უნდა იყოს არავინ და არაფერი ვისთვისაც სიკეთე არ უნდა ქრისტიანს , სწორედ ამიტომაა რომ არ არსებობს მტერი ქრისტიანისათვის, თუ არადა ცოდვა, ამიტომაა, რომ ქრისტიანი ამ ცოდვას უპირველესად საკუთარ თავში ხედავ და ყველასთან სიკეთიდან გამომდინარე მოქმედებს.

ყველაზე ბანალური დედის სიყვარულიდან ყველაზე ანომალიური მტრის სიყვარულამდე ერთი ხიდი გადის სიკეთე, და ერთი ხიდი რაც ამას ეყრდნობა სიყვარული, კეთილი გინდოდეს ყველასათვის ნიშნავს, იმას რომ ყველაში ხედავდე უფლის ხატებას, ამიტომაა, რომ ნებისმიერი შურისგება ცოდვაა...

იმიტომ როგორც სიკეთე ორმხრივია, ანუ კეთილია მისთვის ვინც მას იქმს, მისთვისაც ვისზეც მას იქმიან, ამიტომ კეთილის მკეთებელი უპირველესად საკუთარ თავს იკურთხებს, მაგრამ არც ისე, რომ სიკეთე "ჩვენთვის" ვაკეთოთ, არამედ ჭეშმარიტებით და სიალალით, მხოლოდ სიალალით გაკეთებული სიკეთეა უძლეველი და გამაერთიანებელი.

აკი ცხოვრებაც ბრძოლაა, სიკეთისათვის ბრძოლა, ხანდახან არ გამოგვდის, მაგრამ მისკენ მისწრაფვაც კი თავად სიკეთეა, მოდი გავაგრძელებს იმ სტატის, რომელიც წინ დავიწყე:

პრაღელი მთავარეპისკოპოსისსერგი კოროლევი:

"სულიერი ცხოვრება ერში

Всякий грех есть несчастье и для нас самих, и для окружающих нас. Грех есть начало разделяющее и разъединяющее, отталкивающее нас от людей. Грех не исторгнутый лежит тяжестью на сердце и отводит людей друг от друга. Всякая победа над грехом есть отвоевание себя и других для взаимопонимающей жизни всех людей. При победе над грехом открывается взаимное притяжение и родство людей по природе: побеждая грех в себе, человек помогает другому, даже помимо воли последнего, раскрыть лучшие свойства его души, как бы произвольно — влечет последнего к добру. Побеждая грех и оживляя в себе, в своем внутреннем человеке, лучшие стороны, человек этим самым открывает духовный клад и в другом человеке, помогает другому найти в себе то, чего он еще и не видит в себе.

Добро находит отклик в среде тех людей, которые имеют его, но еще не видят его. Человек, пока грех владеет им, как бы боится другого человека, но при победе над грехом в себе он заражает и другого, и окружающих добром. Это важно отметить и почувствовать, потому что в обычном состоянии у нас преобладает пессимистическое чувство и нам кажется, что грех владеет миром. Такой пессимизм удерживает от борьбы с грехом и понижает активность в борьбе с ним.

При поверхностном знакомстве с человеком мы ничего не видим и даже не можем видеть неиспользованный клад добра, присущий другому. Побеждающему грех в себе открываются в другом эти силы добра и эти стороны души другого, богатство добродетелей. Когда греховный человек увидит другого, делающего добро, он обретет и в себе силы для христианского делания. Великая, ни с чем не сравнимая радость заключается в отыскании добра в себе и в других, в увеличении его в мире проявляется сила благодати Божией, проявляется в том, что она помогает нашим расслабленным силам делать то, что без нее было бы невозможно. В жизни часто бывает, что человек «делает грех, которого не хочет» (св. ап. Павел). Этот невольный пленник греха в чужом добре находит силу, двигающую его к добру в обычной будничной жизни.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Oct 6 2009, 09:33 AM

აქედან ამომდინარეობს პასუხი ბევრ კითხვაზე...

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Oct 12 2009, 11:16 PM

მოკლედ ასე ვიწყებთ განხილვას ერთერთი ძალიან საინტერესო წიგნისა არქიმანდრიტ კვიპრიანეს (კერნი) ნაშრომებზე დაყრდნობით "ცოდვილთა ტიპოლოგიის" შესახებ, ახლა თუ დავუშვებთ, რომ ჩვენც ცოდვილები ვართ () , მაშინ გამოდის რომ ჩვენი თავიც მეტნაკლებად შეგვიძლია ამ ტიპოლოგიაში ამოვიცნოთ

მაშ ასე ნელნელა დავიწყოთ , ჯერ წინასიტყვაობა:


ТИПЫ ГРЕШНИКОВ
Как определить свой характер в духовной жизни


Вместо предисловия


Лишний раз напоминая об опасности схематизации и условных схоластических делений в таком таинстве как исповедь, в этой книге будет дан очень общий обзор характеров и типов грешников и кающихся.
Можно с успехом внести в представленные характеристики множество разных подробностей и вариантов, но в предлагаемом перечне, не притязая на полноту, показываются наиболее яркие примеры духовных состояний.


მაშ ასე ესეც პირველი ტიპი, ვიწყებთ ყველაზე კარგი მაგალითით:


Характер простеца

Все реже встречающийся в мире цивилизации и в эпоху прогресса тип христианина и пример кающегося грешника. В старой России, кое-где, может быть, еще на Востоке, во всяком случае, в обстановке патриархального и бытового христианства эти люди составляли, можно говорить без преувеличения, большинство кающихся. Ум их не перегружен рассудочным моментом, сердце открыто для любящего отеческого слова духовника. По социальному положению своему это люди, не отравленные фабричной техникой, суетой городской жизни и призрачными богатствами цивилизации.

У этих людей очень ясно сознание греха и греховности. Они, может быть, не читали трактатов по нравственному богословию, не выучили таких слов, как "аскетика", "нравственность" и никогда не слыхали о категорическом императиве Канта, но совесть их исключительно чутка и бескомпромиссна. Грех их тяготит, его они страшатся и от него жаждут освободиться через свое искреннее покаяние и молитву духовника. Поэтому они и подходят к исповеди исключительно моралистически. Они не будут вступать в сложные рассуждения с духовником о разных философских предметах, но и не будут запираться в грехах. Они, прежде всего, - смиренны и кротки. Они с охотой выслушивают поучение священника и будут ему за это глубоко благодарны. Они легко перечисляют свои грехи, часто даже приговаривая: "да что там, батюшка, что ступила, то и согрешила", или "виноват словом, делом, помышлением, всеми чувствами" и потом он перечисляет особенно его тяготящие грехи. У них нет "проблематики" и "парадоксальностей". Грех для них есть грех. Они не сомневаются в этом. У них нет двоемыслия, с одной стороны, это может быть и грех, но с другой, если принять во внимание то-то и то-то, может быть, это и не грех. После исповеди такого человека священник зачастую удивляется четкости и просветленности совести грешника и для себя самого может найти немало назидательного в смиренном подходе этого простеца к Церкви, к Богу, к священнику, к покаянию. Повторяем, такой тип людей все больше и больше отходит в область предания.

პოსტის ავტორი: Atman თარიღი: Oct 12 2009, 11:18 PM

აი ცოდვილად რომ ვგრძნობდე თავს ამ ტიპს მივაკუთვნებდი

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Oct 13 2009, 12:09 PM

აქ ცოტა რუსული მომენტებია და ვატარებთ დანარჩენი საინტერესოა და გულდასმით წაიკითხეთ...

Характер интеллигента


Это - полная противоположность только что упомянутому образу простеца. И по своему прошлому, и по образованию, и по культурному наследию, и по своему отношению к Церкви и по подходу к греху, он несет что-то очень непростое, для себя тягостное и болезненное, а для исповедующего духовника это испытание его пастырского терпения и опытности.

Тип человека, отличающегося высокой интеллектуальностью свойственен всякой культуре и всякому народу. Тип этот всегда занимал и будет занимать в Церкви положение, отличное от положения простеца, и к нему духовнику всегда придется подходить иначе, чем он подходит к человеку, далекому от интеллектуальных запросов. Но тип интеллигента есть продукт только русской истории, неведомый западной культуре. На нем сказались влияния исторические, культурные, бытовые, европейской цивилизации несвойственные. Этот тип, в его классическом облике второй половины XIX и начала XX века, вероятно, историческим процессом будет сметен с лица этой планеты, но в своей основе он носит какие-то типично русские черты, которые останутся в жизни, как бы история не повернулась.

Вот эти существенные особенности интеллигента:
1) повышенная рассудочность и, следовательно, привычка говорить от книжных авторитетов;
2) недисциплинированность мысли и отсутствие того, что так отличает людей латинской, романской культуры, а именно: уравновешенность и ясность мыслей и формулировок;
3) традиционная оппозиционность всякой власти и иерархичности, будь то государственная или церковная; страстная увлеченность политикой;
4) характерная безбытность и боязнь всякой устроенности: семьи, сословия, церковного общества;
5) склонность вообще к нигилизму, вовсе не ограничивающемуся классическим типом Базарова и Марка Волхова, а легко сохраняющемуся и в духовной жизни,
6) влияние всяких в свое время острых течений, вроде декадентства, модернизма, проявляющееся в изломанности и изуродованности душевной. Все это можно было бы при желании умножить, но достаточно и сказанного

В своем подходе к покаянию такой тип часто бывает очень труден и для себя и для священника. Мало кто мог окончательно отрясти с себя прах этих былых болезней. Симптомы старого часто выбиваются на поверхность, и несчастный чувствует себя пленником былых привычек. Эта неясность и смятенность души обнаруживается и в образе мышления, и в способе выражаться. Такие люди зачастую не способны ясно выразить свое душевное состояние. Они почти всегда находятся в плену своих "настроений", "переживаний", "проблем". Они не умеют даже просто перечислять свои грехи, ходят "вокруг да около", иногда признаются в том, что не умеют исповедываться. У них нет ясного сознания греха, хотя это вовсе не означает, что они лишены нравственного чувства. Как раз обратно, это зачастую люди с высоким моральным уровнем, щепетильные к себе, неспособные ни на какой предосудительный поступок. Они, как правило, - носители общественной честности, "кристальной души люди". Но в своем отношении к внутренней жизни они пленены мудрованиями и излишними рассуждениями. Исповедь их носит характер рассудочный; они любят спорить, "не соглашаться с данным мнением". Они и на исповеди готовы вступать в прения и "оставаться при особом мнении". Они прекрасные диалектики и эту свою способность приносят и к исповедному аналою. Кроме того, от своей часто расплывчатой исповеди, в которой преобладают неопределенные части речи - "как-то", "до некоторой степени", "мне думается", "как бы вам это объяснить" и прочие, они легко пускаются в отвлеченные совопросничества. Они любят на исповеди, - совершенно не считаясь с тем, что за ними стоят ожидающие исповеди, - задавать священнику замысловатые философские и богословские вопросы, забывая, что исповедь никак не есть удобный момент для этого. Приходится слышать от этих людей: "меня страшно мучает вопрос о страданиях людей; как это Бог допускает страдания невиновных детей?" или что-либо в таком роде. Они часто жалуются на свои "сомнения". Маловерие типично для этой категории кающихся.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Oct 25 2009, 10:43 PM

ესეც თვითკმაყოფილთა დახასიათებაა

Характер человека с самодовольной совестью


К сожалению, это один из очень часто встречающихся случаев исповедной практики. Это люди, - совершенно независимо от того, интеллектуалы они или малообразованы, - малосознательные в своей духовной жизни, утвержденные в каком-то религиозном самодовольстве. Их отличительным признаком является особое духовное благополучие. Их ничто в духовной жизни не тревожит. Кодекс их моральных требований весьма скуден и очень напоминает "кодекс" Вронского или Анны Карениной. Они стараются не задумываться над духовными вопросами, считая это для них необязательным. Духовного голода у них нет. Кругозор моральный весьма сужен. Можно было бы их упрекнуть в известной духовной самовлюбленности, и уж во всяком случае самодостаточности
Эти люди весьма часто на исповеди: 1) перечисляют свои достоинства, говорят о своем положении в обществе, твердо верят в свои "заслуги"; 2) легко "каются в грехах своих близких" (жены, мужа, детей, тещи и прочих); 3) чаще же всего просто признаются, что у них "никаких особых грехов" нет, что они не убили никого, не украли ничего, да и вообще ни в чем не грешны.
Все это свидетельствует о совершенной духовной безграмотности, элементарной нечувствительности к духу Евангелия. Священнику надо многое и многое таким людям объяснять, втолковывать, раскрывать. Необходимо в подобных случаях заняться основной катехизацией таких христиан. Этого, разумеется, невозможно достичь во время исповеди, этому надо посвятить долгое время, многократные проповеди, терпеливое и постепенное вразумление.
Таким людям надо заново всему в христианстве учиться, а именно: что грех - это болезнь души; что греховность есть последствие общего для всех первородного греха; что бороться с грехом надо в самом начале его зарождения; что деление грехов на мелкие и крупные - это одно из опаснейших для духовной жизни успокоений; что грех вовсе не есть одно только греховное, злое дело, он коренится в глубинах души, в закоренелых страстях, что каждый христианин должен быть подвижником, аскетом, идти узким путем, ведущим ко спасению, а не широким, направленным в ад, что Евангелие и Церковь не могут устареть, что это понятия и реальности вечные, а то, если они не соответствуют нашим привычкам, то не Церковь и не Евангелие надо приспосабливать к этим привычкам, а себя подчинять дисциплине Церкви и заповедям Христовым. И многое, многое другое.
Таким людям надо во что бы то ни стало стараться пробудить в себе отвращение ко греху, смертную память, духовное трезвение, покорность голосу Церкви, желание духовного перерождения и преображения в "новую тварь".

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 14 2009, 07:25 PM

ესეც ცოდვილის სხვა სახე


Характер человека с мнительной совестью

Пример подобного рода грешника является противоположностью только что разобранному несознательному и равнодушному христианину. Это тоже весьма тяжелый случай в пастырской исповедной практике, тем более, что проистекает он из самых чистых и возвышенных побуждений. Если самооправдывающийся "духовный буржуа" даже и понять не хочет, почему он грешен и в чем он может быть перед Богом и Церковью виновен, то настоящий обладатель скрупулезной совести, как раз наоборот, раздавлен сознанием греховности. Его подавленность грехом делает из него человека духовно слабого, трусливого, бесплодного. Он воображает себя носителем всех возможных грехов, сосудом всякой нечисти, рабом диавола и прочее. Он часто начинает считать себя сомневающимся в вере, но потом постепенно становится сомневающимся и в самом себе, и в милости Божией, и в возможности спасения для себя и т.д. Это одна из форм духовного заболевания, излечить которую может только вдумчивый и опытный духовник.

ხომ კითხულობთ? ძალიან საინტერესო დაყოფაა

პოსტის ავტორი: lingvo თარიღი: Nov 14 2009, 07:29 PM

KAIROS
ხო, ორი უკიდორესობაა მოყვანილი, ერთი საკუთარ თავში ცოდვილობის ვერ დანახვა, მეორე კი ცოდვილობის დანახვით სასოწარკვეთილებაში ჩავარდნა და უსასოობა.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 16 2009, 04:51 AM

ესეც ახალი ხასიათი . ოღონდ აქ ბავშვებზეა საუბარი და კარგი იქნება თუ წაიკითხავთ გულდასმით.

Характер детей


Особенные затруднения встают перед священником при исповедании маленьких детей. Эти затруднения происходят от разных причин. Во-первых, оттого, что разговаривать с детьми тоном правильным, правдивым и естественным - является особым даром, стяжать который не всякому дано. Во-вторых, обстановка в которой проходит зачастую детская исповедь, оставляет желать много лучшего: родители дома не всегда могут дать надлежащее воспитание ребенку, направить его интересы, развить церковность. Подготовить к исповеди, особенно к первой, дома не умеют. От священника зависит, как устроить правильно детское говение, то есть заранее начать с детьми говорить на тему о покаянии, объяснить все, с этим связанное, пробудить соответствующее настроение.

Затруднения во время исповедания ребенка проистекают от своеобразности детской психологии, отличной от психологии людей взрослых. Кроме того, священник совершенно ошибочно может начать с детьми говорить не тем тоном, каким надо; начнет что-то неестественное и надуманное изображать, стараясь подделаться под какой-то воображаемый им детский мир, взгляд и разговор. Естественность и искренность дети чувствуют гораздо сильнее, чем кто бы то ни было. Фальшивый тон поэтому создаст только неправильный подход к душе ребенка.

Священник в особенности должен действовать на ребенка непосредственно, без лишних рассуждений и отвлеченностей. Надо действовать на совесть, раскрыть ее детям, пробудить ее, звать к искренности с самим собою. "Начало премудрости - страх Господень". Это должно быть внушено детям сызмальства. Страх Божий не как рабское паническое чувство, а как благоговейное почитание Небесного Отца, растворенное любовью сыновней. Священник не должен развивать в ребенке утилитарного отношения к греху и добродетели, то есть не должен строить своего воспитания детской души на принципах какого-то соразмеривания юридических, наемнических понятий, если будешь хорошо вести себя, то и Бог тебе пошлет все хорошее, а если будешь себя плохо вести, то Бог тебя лишит того-то и того-то. Это недостойно проповеди любви и морали. В евангельской морали очень часто нет именно этого равновесия и нашего понятия справедливости (награда виноградарям не по справедливости людской, а по милости и любви Божией). Священник не должен злоупотреблять угрозами типа "тебя Бог накажет". Надо воспитывать в детской душе с самых ранних лет примат любви, а не страха, сыновства, а не рабства и наемничества. Духовник должен найти это нелегкое равновесие страха Божия и любви сыновней. Надо постепенно стараться развивать в душе ребенка истинно христианское чувство любви к Евангелию, преданности Церкви, любви к чистоте, святости; приводить примеры святых, отдававших все и самих себя Богу.

Особенно надо обращать внимание на детские склонности ко лжи, к пользованию чужими вещами, к издевательству и насмешкам над слабыми; на склонность детей мучить животных; на привычки кривляться и вообще быть неискренними; на склонность к грубости и т.д.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Mar 21 2010, 10:23 AM

ახალი მნიშვნელოვანი საკითხი:

აღსარება და ცოდვები

სპეციალურად არ ვხსნი ახალ თემას, ჯერ აქ ვნახოთ რამდენად შორს წავალთ გარჩევებში და შემდეგ თუ ჩათვლის მოდერი გადაიტანს ახალ თემად.

ჩვენს საეკლესიო ლიტერატურაში სამარცხვინო აღსარებების სიებია, რომელიც ყოველგვარი შესწორების ან ახსნის გარეშეა გამოცემული , მაგალითად ცოდვებში წერია თეატრში და კონცერტებზე სიარული, ზოგადად ტელევიზორის ყურება და ა.შ. და ეს იმის ფონზე, რომ უწმიდესი თავად დადის კონცერტებზე და საპატრიარქოს თავად აქვს ტელევიზია...

მაშინ მაინც რა არის ცოდვები, რომელიც აღსარების დროს უნდა მოვინანიოთ, არსებობს უამრავი ლიტერატურა ამ თემაზე, მე ძალიან მომეწონა აღსარების და ცოდვების ნათელი გადმოცემა, რომელიც მოცემულია ქვემოთ მოყვანილ სტატიაში, ცალკე გავამუქე ის ჩამონათვალი, რომელიც შინაარსის მიხედვით არის დაყოფილი და ეხება:


1. греховные состояния по отношению к Богу ანუ ღმერთთან დაკავშირებული ცოდვები

2 Грехи и преступления по отношению к ближним ანუ მოყვასის მიმართ ჩადენილი ცოდვები

ცალკეა გამოყოფილი:

3. Плотские грехи - სხეულებრივი ცოდვები

4 Грехи греховные проявления в семье - ცოდვების გამოვლენა ოჯახში

5 Грехи по отношению к самому себе - ცოდვები საკუთარი თავის მიმართ


წინ არის მოკლე და ნათელი ახსნა ცოდვების არსისა, როგორ უნდა მოვემზადოთ აღსარებისათვის და ზოგიერთი სასარგებლო რჩევა.

კეთილ კითხვას გისურვებთ;

იხარეთ;

კაიროსი!

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ИСПОВЕДЬ И ПОКАЯНИЕ

1. Грех и его горькие плоды

Грех – это не только преступление закона Божьего, но и болезнь души, мучение совести, скрытый гнойник, отравляющий жизнь. Грех часто кажется сладким, но плоды его горьки. Грех отсекает и удаляет нас от Бога и Церкви. Удаление от Бога – это удаление от полноты жизни, это умирание души под тяжестью греха, сон совести, притупившейся от множества беззаконий. В результате греха мы ввергаем себя в различные бедствия и мучаем самих себя. Грехи родителей сказываются и на детях.

2. Покаяние

Благодаря покаянию мы можем восстать от своего падения, обрести радость возвращения к Богу. Истинное покаяние – это кардинальное изменение образа мыслей, перемена жизни, отрицание греха всем сердцем.

3. Исповедь

Личное устное исповедание грехов перед священником – непременное условие Таинства Покаяния.

Для справки: Так называемая «общая исповедь», при которой люди не исповедуясь священнику, выслушивают перечень грехов и получают разрешительную молитву, не является исповедью. Официальное издание Русской Православной Церкви «Настольная книга священнослужителя» (М. 1998. Том 8) квалифицирует «общую исповедь» как «неканоническое новшество» и «церковное беззаконие» (Стр. 474-477).

Некоторые говорят на исповеди, что грешны во всем. Это также не является исповедью. В таком лжепокаянии сквозит нежелание продумывать свою жизнь, страх увидеть ее при свете заповедей Христовых и, прежде всего, — упорное нежелание измениться и изменить свою жизнь.

4. Подготовка к исповеди

В начале церковного пути мы можем остро чувствовать потребность в исповеди, и в то же время не знаем, что же на ней говорить. Это случается тогда, когда по отношению к самим себе мы исходим из ложной предпосылки: «я не хуже других». В результате мы не видим ничего из ряда вон выходящего в том, что бы мы ни натворили: нам кажется, что так поступают все. Приходя на исповедь, очень важно видеть свой грех. Вне зависимости от того, поступают ли так все или нет, важно, что я не имею права так поступать, я искренне опознал в себе эти грехи, и я должен с ними расстаться. Это нужно лично мне, а не кому-то; от этого зависит моя вечная жизнь или смерть.

Другим камнем преткновения является смущение, с которым мы приходим на первую исповедь. Важно помнить, что нашу исповедь принимает Господь, священник же является от Бога установленным совершителем Таинства Покаяния и нашим помощником в этом деле.

Готовясь к первой исповеди, самое главное — не передумать и не отложить на потом то, чего просит и к чему стремится душа. Постарайтесь внимательно вспомнить свою жизнь с того времени, когда Вы стали различать плохое и хорошее, — и все то, в чем совесть упрекнет, все те страницы, которые захочется поскорее перевернуть, все, о чем лукавый голос мысленно будет нашептывать: «А вот этого не говори, слишком давно, слишком стыдно, слишком невозможно выговорить и объяснить», — это как раз и принести на исповедь в первую очередь вместе с решимостью к одним грехам никогда не возвращаться, а с другими - греховными навыками, привычками бороться изо всех сил.

Перед тем как отправиться на исповедь, нужно побыть в уединении, помолиться Богу, что бы Он освятил тайные уголки нашей души. Если мы не побоимся заглянуть в собственное сердце и будем откровенны с самими собой, то увидим бездну своих грехов.

4.1 Наши грехи и греховные состояния по отношению к Богу

Равнодушие к Богу, Его благой воле и Его Слову. Жизнь без молитвы, исповеди и Причастия. Обольщение себя известной глупостью: «Бог у меня в душе - церковь мне не нужна», в основе которой лежит нераскаянность и гордыня.

Богохульство, кощунство над святыней. Занятие магией, прорицанием, астрологией, гаданием и т.д.; обращение к колдунам, экстрасенсам, гипнологам-кодировщикам, бабкам, гадалкам, что является отречением от веры и надежды на Бога и, в конце концов, заканчивается общением с сатаной и его нечистыми духами.

Поиски ложной духовности: членство в сектах, медитация, йога и прочие оккультные практики, что исполняет человека гордыней и отдает во власть демонов. Переодевание в костюмы нечистой силы даже ради забавы (празднество хэллоуина и т.п.), что является предательством веры и насмешкой над Жертвой Христовой.

Нежелание знать о своей вере ничего больше, кроме самых элементарных понятий. Нежелание читать Св. Писание и книги о духовной жизни.

Пренебрежение к церковным праздникам, богослужению, к постам и постным дням. Употребление имени Божьего в шутках и пустых разговорах.

Редкое Причащение (избегать Причащения – значит презирать Жертву Христа). Причащение без подготовки и примирения с ближними.

Недоверие к Богу, неверие в Его благой Промысел в несчастьях и в различных затруднениях. Вера в приметы, в судьбу, в гороскопы и сны.

4.2 Грехи и преступления по отношению к ближним

Аборты и абортивные средства. Совет и участие в совершении аборта. Аборт – это варварское убийство беззащитного и невинного человечка. Это отвержение Божьего дара и благословения, отрицание надежды на Бога, соучастие в делах диавола, кровавая жертва идолу комфорта и себялюбия. Этот чудовищный грех может быть очищен только сугубым покаянием посредством коренного изменения всего отношения к жизни, делами милосердия и самоотвержения до конца своих дней.

Для справки: внутриматочные спирали и кольца являются 100%-но абортивным средством, препятствующим имплантации зачатого ребенка в стенку матки для дальнейшего развития. Все современные гормональные «противозачаточные» средства (таблетки, уколы, имплантанты и т.д.) являются абортивными препаратами. Они лишь снижают вероятность зачатия, которое рано или поздно все равно происходит. В этом случае зачатый эмбрион также не имплантируется в стенку матки и умирает. Разновидностью аборта является и экстракорпоральное оплодотворение (ЭКО), поскольку сопровождается уничтожением избыточных эмбрионов.

Абортивные средства контрацепции приравниваются к аборту (Социальная Концепция РПЦ, XII.3). Супруги, не желающие отказаться от абортивных контрацептивных средств, не получают прощения грехов на исповеди и не допускаются к Святому Причастию.

Вражда, издевательство, насилие, убийство. Участие в наркобизнесе, в игорном бизнесе, в спаивании алкоголем. Покушение на самоубийство.

Соучастие в развращении детей и подростков (через СМИ, обучение, торговлю эротическими фильмами, книгами и журналами). Пропаганда половой распущенности, гомосексуализма и прочих сексуальных извращений. «Половое просвещение», подталкивающее подростков и молодежь к рукоблудию, добрачным половым связям и абортам. (По слову Христа, такому «учителю» лучше было бы, если бы ему повесили камень на шею и утопили во глубине морской).

Ненависть, зависть, злорадство, злопамятство, воздаяние злом за зло .

Грубость, дерзость, насмешки, ссоры, проклятия, жестокость. Советы к совершению греха, разглашение чужих грехов, осуждение, сплетни, клевета. Грубые и мелочные замечания людям в храме, не знающим церковных правил.

Сеяние смуты и разделения в среде верующих по своему невежеству, гордыне и непослушанию Церкви. Неуважение к родителям и старшим.

Ложь, обман, утаивание найденной вещи. Воровство. Хищения на службе и на работе, вымогательство, незаконные сделки, ростовщичество, жизнь за чужой счет.

Несправедливое отношение к подчиненным. Преследование за правду.

Отсутствие любви к ближнему, безразличие к нему, пренебрежение, презрение, неблагодарность. Грубое, неразумное вмешательство родителей в семейную жизнь своих детей. Отсутствие добрых дел и милосердия. Жестокое обращение с животными.

Нецеломудренная одежда, провоцирующая сексуальный интерес (обтягивающие брюки, мини-юбки, глубокие разрезы, голые пупки и т.п.) – как сказал Христос: «Горе человеку, через которого соблазн приходит».

4.3 Плотские грехи

Блуд и прелюбодеяние, т.е. добрачные и внебрачные половые связи и сожительства, что оскверняет человека и делает недостойным счастливой семейной жизни. (Для находящихся в добрачных или внебрачных сожительствах Св. Причастие невозможно. Законный брак – это, как минимум, регистрация в ЗАГСе).

Рукоблудие, гомосексуализм и прочие извращения, извращения в интимной супружеской жизни (без подробностей). Блудное услаждение нечистыми мыслями, фантазиями и прикосновениями. Прикосновение к святыням в нечистоте.

4.4 Грехи греховные проявления в семье

Нарушение супружеской верности (прелюбодеяние).

Отсутствие заботы о своей семье. Отсутствие любви и уступчивости. Стремление властвовать и эгоизм. Развод без серьезных на то причин, которые допускает Церковь, что является проявлением гордыни и безответственности.

Намеренный отказ от рождения детей из эгоистических побуждений. (За что дается от Бога крест намного более тяжкий, чем рождение и воспитание детей). Безразличие к воспитанию детей в вере и заповедях Божиих.

Жизнь верующих супругов в браке без благословения Божия (Венчания). Полное пренебрежение к постам и церковным праздникам в плане воздержания в супружеской жизни. Стремление к воздержанию без взаимного согласия обоих супругов.

4.5 Грехи по отношению к самому себе

Курение, пьянство, наркомания, игромания – как формы медленного самоубийства и зависимости от демонических сил. Опьянение до скотского состояния. Азартные игры. Одуряющая музыка. Фильмы и компьютерные игры со сценами насилия, ужасов и убийства.

Непристойные анекдоты и блудные песни (попса и т.п.), танцы с бесстыдными телодвижениями. Злоупотребление косметикой и никчемными украшениями (вместо украшения души христианскими добродетелями). Болезненное внимание к моде, выражающей дух тщеславия и часто блуда. Осквернение души журналами, фильмами и компьютерными играми эротического характера.

Любовь к деньгам и имуществу. Расточительство вместо благотворительности. Жадность и корыстолюбие. Стремление хорошо устроиться в этой жизни в ущерб другим.

Объядение, страсть к лакомству. Употребление в пищу крови животных.

Сквернословие. Пустословие и болтливость. Тщеславное разглашение своих добрых поступков и добродетелей. Самолюбование, самомнение и гордость. Высокомерие, надменность, эгоизм. Любовь к похвалам.

Очень часто мы исповедуемся в различных незначительных промашках и не придаем никакого значения тому, что не любим Бога, ненавидим своего ближнего, не верим в слово Божие и остаёмся полными себялюбия и гордыни.
5. Правила исповеди

Чтобы наша исповедь была угодна Богу, она должна быть искренней, правдивой, проникнута смирением и страхом Божиим. На исповеди мы не должны:

Исповедоваться в чужих грехах;
Рассказывать пространные истории. Исповедоваться общими словами. Мы должны сказать, в чём конкретно мы оказались недостойными любви Божией;
Говорить об уже исповеданных грехах, кроме тех случаев, когда мы их повторяем;
Что-либо утаивать, потому что мы тем самым смеемся над Таинством, но Бог поругаем не бывает. В результате, вместо прощения мы лишь усугубим свои грехи.

Молитва разрешения (прощения) грехов читается священником над покаявшимися. Если у нас нет и намека на покаяние, если мы не собираемся отказываться от своей греховной жизни, тогда эта молитва остаётся недействительной.

6. Путь покаяния

Нужно понимать, что даже если тебя простили все священники, патриархи, архиереи и весь мир, ты всё равно не будешь прощён, если не удалишься от греха и не изменишь свою жизнь.

Покаяние не должно ограничиваться взрывом эмоций. Необходимо исправлять свои ошибки, не возвращаться к одним и тем же грехам, старательно исполнять заповеди Божии. Для борьбы с грехом требуется время, труд, навык в добродетели и содействие благодати Божией. Необходимы регулярные исповедь и Святое Причащение, чтобы жить во Христе постоянно.

Тяжкие грехи требуют сугубого покаяния, строгости жизни, терпения скорбей и смирения, понуждения себя на многие добрые дела. Как говорил святой Киприан Карфагенский (III в.): «Сколь много мы согрешаем, столь тяжко должны и плакать. Глубокую рану надобно врачевать прилежно и долго. Покаяние не должно быть менее преступления».

Не нужно забывать: то греховное, патологическое состояние, которое складывалось в течение десятилетий, не может измениться в один миг. Но не нужно унывать. Лечебница покаяния всегда открыта. «Впасть в грех свойственно человеку. Оставаться же во грехе свойственно не человеку, но сатане», - говорят святые отцы Церкви. Поэтому святые так усиленно просили Бога: «Даруй мне покаяние всецелое».

ПОДГОТОВКА ВЗРОСЛЫХ К СВ. ПРИЧАСТИЮ

Желающий причаститься должен подготовиться к этому Таинству соединения человека с Богом. Подготовка касается как телесной, так и духовной жизни человека. Телу предписывается ограничение в пище (пост) и воздержание от супружеских отношений. В дни поста исключается пища животного происхождения — мясные и молочные продукты и, при строгом посте, рыба. Хлеб, овощи, фрукты, растительная пища употребляются в умеренном количестве. Ум не должен рассеиваться по мелочам житейским и развлекаться (речь идет о телевизоре, компьютерных играх, развлекательной музыке и т.п.).

Продолжительность подготовки определяется благословением священника.

Необходимо примириться с тем, с кем находишься в ссоре. Простить обиды.

На кануне Св. Причастия нужно прочитать дома канон покаянный Господу, канон Богородице и канон Ангелу Хранителю. Также «Последование к Св. Причащению». Вполне возможно, что впервые готовясь к Св. Причастию, Вы не сможете прочитать все эти молитвы. Тем не менее, постарайтесь сделать максимум из того, что окажется Вам по силам. После полуночи уже не едят и не пьют - к Св. Причастию приступают натощак.

Новичкам, не имеющим навыка к молитве, лучше прочитать все обязательные молитвословия не за один раз, а постепенно в течение всего периода подготовки.

Перед Св. Причастием необходима исповедь на вечернем богослужении. Утром, во время литургии, исповедуют, как правило, лишь детей, многодетных мам, престарелых и больных людей.

После Св. Причастия нужно стремиться быть в трезвении, воздержании и немногословии. По молитвослову необходимо прочитать благодарственные молитвы. В ночь после Причастия следует воздержаться от супружеских отношений.

Если по состоянию здоровья вы практически не можете поститься (болезнь, беременность, кормление грудью) или по уважительным причинам не можете быть на вечернем богослужении, или прочитать все положенные молитвы (например, Вы – мама с маленькими детьми), это не должно быть для вас препятствием к Св. Причастию.

http://didaskal.ru/deloN8005

პოსტის ავტორი: Ligia თარიღი: Aug 27 2010, 03:44 AM

ესეც დამჭირდა

პოსტის ავტორი: აკაკი თარიღი: Aug 27 2010, 12:21 PM

ნუთუ არ იცით, რომ თქვენი სხეული ტაძარია თქვენში დამკვიდრებული სული წმიდისა, რომელიც გაქვთ ღვთისაგან, და რომ არ ეკუთვნით თქვენსავე თავს? (1 კორ 6:19)

რამ შეუთავსოს ღვთის ტაძარი კერპებს? რადგანაც თქვენ ხართ ტაძარი ცოცხალი ღვთისა, როგორც თქვა ღმერთმა: „დავმკვიდრდები მათში და ვივლი მათ შორის; მე ვიქნები მათი ღმერთი, ხოლო ისინი იქნებიან ჩემი ხალხი. (2 კორ 6:16)

ნუთუ არ იცით, რომ ღვთის ტაძარი ხართ, და სული ღვთისა მკვიდრობს თქვენში? (1 კორ. 3:16)

პოსტის ავტორი: ქევანა თარიღი: Sep 14 2010, 09:23 PM

ვაჰ... ამ ორს ახლა დავაკვირდი

ანუ პლასტიკური ქირურგიაც ბოროტება იქნება, ლოგიკურად ესეც Злоупотребление–ა

პოსტის ავტორი: Ligia თარიღი: Sep 15 2010, 01:39 AM

გააჩბია ქევან, პლასტიკური ქირურგიის უკან რა იმალება, ერთია დამტვრეული ცხვირის ივა კუზანოვთან გასწორება და მეორე პამელა ანდერსონივით მკერდის გადიდება ანუ ბოლოსკენ წერია რომ მრუშობისკენ თუ მიდის ეს შენი გადაპრანჭვა და მისთანებიო, თორე არა მგონია საგამოს კაბაზე, ლამაზი მაკიაჟი რომ გაიკეთო, ჯოჯოხეთის ცეცხლში დაიწვა

ჩემი აზრია

პოსტის ავტორი: .zakaria. თარიღი: Sep 15 2010, 02:08 AM

კი ქევან ბოროტებაა ნამდვილად თან დიდი

პოსტის ავტორი: ნაინა თარიღი: Sep 15 2010, 04:57 AM

მდააა, რა ძაან გვიჭირს

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Sep 15 2010, 09:27 AM

ქევანა

ქევან, ბოროტებაა ყველაფერი, რასაც ბოროტად იყენებ. ანუ, მიზანი გაქვს ბოროტი. სხვა შემთხვევაში, ადამიანს, ქალი იქნება ეს თუ კაცი, თუ სურს უფრო უკეთ გამოიუყურებოედეს და თავისი უშნო ფორმების გამო, კომპლექსები არ ტანჯავდეს, შეისწოროს ცხვირი იქნება ეს თუ ყური. ქალები მაინც განსაკუთრებულად მტკივნეულად განიცდიან თავის გარეგნობას. თუ არის საშუალება რაღაც გამოსოწრდეს, რატომაც არა, არ მესმის. მთავრია ოპერაციის მიზანი არ იყოს, შედეგის მრუშობისთვის გამოყენება და ვთქვათ პლეიბოისთვის ფოტოსესიის ჩატარება. გარდა ამისა, პლასტიკური ქირურგია, გარდა სხეულის კორექციისა, ათასგვარი ნაწიბურების და ტრამვების შედეგად დამახინჯებული სხეულის გამოსოწრებასაც ემსახურება.

მინდა შეგახსენო, რომ სუხიშვილების მოცეკვავეების უმრავლესობას ცხვირის ოპერაცია ჰქონდა გაკეთებული....

პოსტის ავტორი: ნაინა თარიღი: Sep 15 2010, 05:10 PM

ცოტა თავს რომ მოუაროს ადამიანმა რომ ნორმალურად გამოიყურებოდეს და
ქუჩაში ხალხი არ დაფრთხოს, ესე იგი მრუშობის წინაპირობაა?
მართლა გვიჭირს, სამწუხაროდ

პოსტის ავტორი: .zakaria. თარიღი: Sep 15 2010, 05:54 PM

მაშინ დაივიწყეთ კოსმეტიკა ,ეპილაცია ,ტანის დაბანაც,დუშგელებიც,ლოსიონები
ც,სუნამოებიც,კარგმა არომატმა ვიღაცა შეიძლება აცდუნოს)) თმები არდაივარცხნოთ,ფეხები იქამდე გაიპარსეტ სანამდეც კაბაა და მეტი არა ზევიტ უკვე მრუშობისტვისაა))) მამაკაცებმა არიბანაონ,მართმადიდებელ მამაკაცს ცოტა ოფლის სუნი უნდა ასდიოდესო ეგეც წავიკითხე მე აქ რომელიღაცა თემაში)

პოსტის ავტორი: ნაინა თარიღი: Sep 15 2010, 05:57 PM

.zakaria.

უფფფ, რა საინტერესო სურათი დახატე.
გავედი ამ თემიდან თორემ ცუდად ვარ უკვე.
დანარჩემ ზემოთ დაქერილზე რომ აღარაფერი ვთქვათ, გულყრისთვის ეს ფრაზაც კმარა

პოსტის ავტორი: ქევანა თარიღი: Sep 16 2010, 12:33 PM

Ligia
ხო, მესმის ეგ და რა მიკვირს იცი?
არსებობს კი ისეთი ნაშრომი ღვთისმეტყველებაში სადაც გათვალისწინებული იქნება ის ფაქტი, რომ ბევრ მოვლენას ან საგანს ორმხრივი გამოყენების შესაძლებლობა აქვს. როგორც ნობელის დინამიტს, დაახლოებით ეგრე
ან თუ კრძალავ, ისე არ უნდა აკრძალო, რომ დაახრჩო აკრძალვით

მხევალი ნინო
რა სერიოზულად მპასუხობ? გუშინ ხომ არ დავრეგისტრირებულვარ.
როცა მაგ პოსტს ვწერდი აზრები იმ ციტატიდან გამოვდიოდი რაც ჩემს პოსტშია.

ვიცი. ვიცი რომ თამარ დედოფალიც იქნიდა წარბებს. ვიცი რა არის ბოროტება და რა სიკეთე.




ერთადერთი ლიგიას პოსტი მომეწონა

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Sep 16 2010, 12:39 PM

ქევანა

ნუ, რადგან შენ ლიგიას პოსტი მაინც მოგეწონა.. : ))))

მე მგონი ამ სიტყვის შინაარსი კარგად გესმის. სწორედ, ამაზე მქონდა მე საუბარი. ბოროტად გამოყენება პლასტიკური ქირურგიისაც შეიძლება და ავადსახსენებელი კომპიუტერისაც.

ნუ, მე რა, პლასტიკურმა ქირუგებმა იდარდონ, გეენისკენ აქვთ გზა

პოსტის ავტორი: ქევანა თარიღი: Sep 16 2010, 01:03 PM

[quote]მე მგონი ამ სიტყვის შინაარსი კარგად გესმის. სწორედ, ამაზე მქონდა მე საუბარი. ბოროტად გამოყენება პლასტიკური ქირურგიისაც შეიძლება და ავადსახსენებელი კომპიუტერისაც.

ხო, ეგ ეგრეა. მაგრამ ფრაზა შეეხებოდა კოსმეტიკით ბოროტად სარგებლობას,

ხოდა აი მაგალითი: შეიძლება დაიხატო, მრუშობისკენ არ მიდიოდეს შენი ქცევა პლუს მაკიაჟი, მაგრამ სხვის თვალში მაინც ბილწი აზრი აღძრა.
ხოდა ამის მიხედვით როგორ გინდა განსაზღვრო ვინ ბოროტად იყენებს და ვინ არა?

არის ხო ლოცვა იმათათვის ვინც დავაბრკოლეთ. და ეს დაბრკოლება კაცმა არ იცის საიდან რისგან შეიძლება მოვიდეს, სულ უბრალო რამეზეც კი ბრკოლდებიან.

ძალიან ბევრი წერდა და წერს, რომ მართალია ქალს კაბა აცვია, მაგრამ იმ კაბაში უფრო გამომწვევია ვიდრე შარვალში. არადა წმინდა მამები მიუთითებენ რომ ქალს აუცილებლად კაბა უნდა ეცვა ეკლესიაში.

ანუ მე იქითკენ მივდივარ, რომ ესე დაწვრილებით განსაზღვრა და ჩამოთვლა ცოდვების, ცოტა უცნაური მგონია : )


პ.ს. ხო მართლა, ეს მაგალითებია, ნუ დამცხებთ თუ შეიძლება : )

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Sep 16 2010, 01:12 PM

ქევანა

ქეთევან, მასე შეიძლება ცადრში იყო და მაინც აღძრა ვიღაცის ზრახვები. შენ, როცა იმოსები და ილამაზებ ტავს, უნდა იცოდე ზღვარი, თორემ, შეიძლება ტომარა ცაიცვა და მაინც ჩააგდო ვინმე ცოდვაში. ან საპირისპირო, არიქა, ცოდვაში არ ცავაგდოო და საბოლოოდ, თვითონ ჩაგაგდონ ცოდვაში. ანუ, დღეს თავსაბურავით რომ იარო და უფორმო უზომო მაიკა ქვედაბოლოებით, დამიჯერე მხოლოდ ზიზღის და დაცინვის ობიექტი გახდები. თუ არადა, ჩვენს ფორუმს და ჩვენს აზრებს გადახედე და მიხვდები, რომ ასეა. ანუ, გარკვეულწილად გიწევს ამ დროისთვის ფეხის აწყობა, თორემ, დაცინვის ობიექტი ნაკლებადაა ბედნიერი. და კიდევ მესამე, უფორმო ტანსაცმელით სიარული მონაზვნებისთვის გამიგია, შენ ანუ ცვენ ეს არ გვეხება, უბრალოდ, ზღვარი უნდა ვიცოდეთ. დანარცენი, იმ ხალხმა გაარკვიონ ვინც გვიყურებს.

პოსტის ავტორი: ქევანა თარიღი: Sep 16 2010, 04:43 PM

აა, ეს კარგი რაღაც თქვი

პოსტის ავტორი: ikanosi თარიღი: Sep 16 2010, 05:17 PM

ხოდა ფეხის აწყობით შევალთ ჯოჯოხეთში თუ ჩვენს დროს გავითვალისწიენბთ

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Sep 16 2010, 06:05 PM

ikanosi

ზომა უნდა იცოდე შვილო, ზომა.

ქევანა



ქეთი, მე-12 საუკუნში, რომ თუნდაც , მუხლამდე ქვედაბოლო ცაგეცვა, იმ სტანდარტებით და მორალის იმ აღქმით, ცხადია მაორალური და ცოდვაში ცამგდები ქალი იქნებოდი. ნუ , შარვლით, ხომ ანათემას გადაგცემდნენ. ეხლა, ჩვენს საუკუნეში, ეს იმდენად ბუნებრივია, რომ როცა არ იმოსები უკვე ფანატი ხარ, ხომ გესმის. ანუ, ადამიანებისთვის ასეთი ცაცმულობა გამომწვევი, ამორალური და თვალშისააცემი კი არ არის, არაამედ, ბუნებრივია.

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Feb 25 2014, 11:22 AM

"ენას არ ძალუძს გამოთქვას იოანეს ღვაწლი და უბედნიერესი ხვედრი - ქალწულ-მახარებლად სახლდება.

ამგვარი სახელდება იოანეს არა მარტო მოციქულთაგან გამოარჩევს, არამედ დედამიწის ზურგზე დაბადებულ ყველა ურჩეულეს პიროვნებათაგან და მე ვფიქრობ, ამას საფუძვლად უდევს შემდეგი:

იოანეს, ვიდრე აღესრულებოდა, შეძლო შეენარჩუნებინა სულის, ხორცის, გონების, გრძნობის სიქალწულე.

სხეულებრივი სიქალწულე ყველა მოკვდავს ძალუძს დაიცვას უბიწოდ, თუკი მოიწადინებს, მაგრამ უაღმატებულესი სულიერი სიქალწულის შენარჩუნება, ანუ გულისთქმებსა და მისწრაფებებში უზაკველობა და შეურყვნელობა, მხოლოდ იოანე ქალწულ-მახარებელს ხვდა წილად.

ესე იგი, ქალწულ-მახარებლად სახელდება იმის დამადასტურებელია, რომ იოანემ უცოდველის მდგომარეობას მიაღწია და ბუნებით უცოდველი "ქრისტეს საყუარელი" მოწაფე გახდა."

/წმ. გრიგოლ პალამა/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Nov 3 2014, 03:00 PM

„საბჭოთა კავშირის დაპყრობილი ტერიტორიებიდან გერმანელები მუშახელს დასავლეთისაკენ ერეკებოდნენ იძულებით სამუშაოებზე.

მათი თავმოყრის ადგილებში - საკონცენტრაციო ბანაკებში ფაშისტები სამედიცინო ექსპერიმენტებსაც ატარებდნენ.

ერთ-ერთმა ექიმ-გინეკოლოგმა, რომელიც ახალგაზრდა საბჭოელ გოგონებს აკვირდებოდა, ადოლფ ჰიტლერს მისწერა:

„რუსეთის დამარცხება შეუძლებელია, სანამ ამ ხალხს ასეთი ზნეობრიობა გააჩნია; ჩემ მიერ გამოკვლეული მდედრობითი სქესის პირთა შორის, 15-დან 20 წლამდე ასაკში, 90% ქალწული არისო“.

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 28 2014, 07:58 PM

"ვინც ვნებებს არ ემორჩილება, მას არ ტანჯავს მწუხარება"

/მამა დავით კირკიტაძე/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Feb 10 2015, 06:06 PM

"უნდა გვახსოვდეს, ყველა ადამიანი ცოდვილია, არ ვართ დაზღვეულნი ცოდვისგან. განკითხვის დროს დახმარების ნაცვლად ვაზიანებთ ამ ადამიანს, რითაც ჩვენც ცოდვაში ვვარდებით. ამიტომ თავი უნდა შევიკავოთ განკითხვისაგან"

/მიტროპოლიტი დანიელი (დათუაშვილი)/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Mar 1 2015, 10:59 PM

"ცხოვრობდე ამქვეყნად, ქრისტეს სიტყვებით რომ ვთქვათ, ნიშნავს დაუღლავად ებრძოდე ვნებებს, რომელიც გიშლის ღმერთისა და ჩვენი მამის ნათელში მარადიული ცხოვრება მოიპოვო"

/არქიმანდრიტი სოფრონი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Mar 18 2015, 09:55 PM

"შინაგანად საკუთარი თავის გაღმერთება, ღვთისგან მოცემულის დაჩემება, სასოება საკუთარი ძალებისა და ღირსებების მიმართ"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Mar 18 2015, 10:32 PM

"ახალი აღთქმის დასაწყისში სამი უმთავრესი პიროვნება დგას: მაცხოვარი, ღვთისმშობელი და იოანე ნათლისმცემელი. სამივე ქალწულია"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Mar 18 2015, 10:56 PM

"დაიმარხავ სიწმინდეს?" "ჰე, ღვთისა ძალითა". ეს იმას ნიშნავს, რომ უფლის დიდი იმედი უნდა გვქონდეს, ჩვენი კი მხოლოდ სურვილია"

/არქიმანდრიტი დოროთე (ყურაშვილი)/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Mar 29 2015, 11:08 PM

"გულის განწმენდა - ეს მხოლოდ განზრახვა და გადაწყვეტილება არ არის, ეს შეუპოვარი შრომაა, რომელიც სიკვდილამდე გრძელდება"

/არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 1 2015, 08:55 PM

"მოყვასის ღირსებას ნუ შეეხება თქვენი ენა. გამოიყენეთ იგი მხოლოდ ღვთის სადიდებლად და საამებლად, და თუ მაინცდამაინც ავსიტყვაობის სურვილი წაგძლევთ, მაშინ გაიხსენეთ თქვენი სიყრმით ქმნილი ცოდვები და საკუთარი თავი განიკითხეთ ამის გამო".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 19 2015, 08:29 PM

"ეცადეთ მშვიდობა გქონდეთ ყველას მიმართ და სიწმიდე, ურომლისოდაც ვერავინ იხილავს უფალს" (ებრ. 12.14). სიმშვიდე და სიწმინდე არის ორი აუცილებელი წინაპირობა მათთვის, ვინც დაჟინებით ითხოვს უფლის სახის ხილვას, სიმშვიდე არის საძირკველი, რომელსაც ემყარება სიწმინდე"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 24 2015, 09:48 PM

"ზრახვის გაჩენა კი არ არის ცოდვა, არამედ - გონების მეგობრული საუბარი მასთან".

/წმ. მარკოზ მოსაგრე/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 27 2015, 08:34 PM

"განღმრთობა ასკეტიკის ვიწრო გზას გულისხმობს და ზნეობრივი კათარზისით არის განპირობებული. მაგრამ ჩვენი გამოხსნისა და გადარჩენის მიზანი მხოლოდ მორალურმა განწმენდამ კი არა, ღმერთში უსაზღვრო ჩაღრმავებამ განაპირობა"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: May 4 2015, 07:29 PM

"წმიდა მეფე სოლომონი ბრძანებს, ღმერთი ზნედაცემულ ადამიანებში ვერ დამკვიდრდება:

"ბოროტის-მოქმედსა სულსა არა შევიდეს სიბრძნე, არცა დაიმკვიდრონ ხორცთა შინა განკაფულთა ცოდვათა.

რამეთუ წმიდა სული სწავლისა ევლტინ ზაკუასა და განეშორის ზრახვათაგან უგულისხმოთა, ემხილოს, მორაიწიის მის ზედა სიცრუეი" (სიბრძ. 1. 4-5)

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: May 6 2015, 07:14 PM

"ღმერთის წინაშე ღვთიურად ვიყოთ მართალნი!"

/დეკ. დავით შაქარაშვილი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: May 24 2015, 08:08 PM

"რაც უფრო მაღალი ზნეობისაა ადამიანი და რაც უფრო ახლოსაა იგი სახარების მცნებებთან, მით უფრო ემატება სულიერი სამყაროს ცოდნა. სულიერ სიბრძნეს გარეგანი ცოდნა კი არ ასაზრდოვებს, არამედ ის შინაგანი განწყობა, რომელზედაც ითქვა:

"ნეტარ იყვნენ წმინდანი გულითა, რამეთუ მათ ღმერთი იხილონ" (მთ. 5,8)".

/მღვდელ-მონაზონი ანდრია (სარია)/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jun 26 2015, 08:32 PM

"სიწმინდეა ერთადერთი ქრთამი ღვთის წინაშე"

/წმ. ნატალია/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 8 2015, 09:54 PM

"თანამედროვეობაში სულიერ ცხოვრებას იმდენად დიდი ყურადღება არ ექცევა, როგორც გარეგნულს, ამიტომაც ზნეობრივი დაცემა იწყება მაშინ, როდესაც შინაგანი და სულიერი კარგავს თავის სახეს"

/დეკ. შიო პაიჭაძე/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 10 2015, 10:02 PM

"ვნებათმცხრალობა"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 14 2015, 10:40 PM

"ვიყოთ ნინეველები და არა სოდომელები. ვუწამლოთ ცოდვას, რომ მასთან ერთად არ დავიღუპოთ; შევისმინოთ იონას ქადაგება, რომ არ წაგვლეკოს ცეცხლმა და წუნწუბამ".

/წმ. გრიგოლ ღვთისმეტყველი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 14 2015, 10:54 PM

"მუდმივად ჩასაფრებული უნდა ვიყოთ საკუთარი გულის კართან"

/იღუმენი დიონისე გვიმრაძე/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 24 2015, 11:02 PM

"გულში მხოლოდ კეთილი აზრები უტრიალებდა.

ნეტარი ფოკა ისე იყო გარემოცული სათნოებითა და ზნეობრიობით, რომ ეშმაკი ვერაფერს უშავებდა. წმინდა კაცი თავის გადასარჩენად მუდამ ფხიზლად იყო"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Aug 5 2015, 01:34 PM

"ზნესრული ცხოვრება"

/ელგუჯა მაღრაძე/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Aug 5 2015, 01:48 PM

„კაცის ზნეობასრულობა“

/ელგუჯა მაღრაძე/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Aug 6 2015, 07:06 PM

"ღმერთი არის უმაღლესი იდეალი ყველა ჩვენი ზნეობრივი სწრაფვისა. ეს უზენაესი ძალა უდევს საფუძვლად და იგია შინაარსი და მისწრაფება ადამიანის მორალური ცხოვრებისა"

/ილია II/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Aug 21 2015, 10:05 PM

"მჭიდროდ ნაქსოვი ზნეობის ფარდა"

"ზნეობის ფარდაც ჩამოირეცხავს
სილას შლამიანს, დღის სიბინძურეს"

/პოეტი მაყვალა დავლაძე/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Sep 5 2015, 09:27 PM

"ზნეობრივი სიდუხჭირე"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Sep 7 2015, 04:27 PM

"სიწმინდეთმკრეხელობის ფიქრები"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Sep 7 2015, 04:51 PM

"...ჩვენთვი მნიშვნელოვანია ის, რომ მეუფე ეგნატე [ბრიანჩანინოვი] , ადრეული სიყრმიდანვე მიისწრაფვოდა ჭეშმარიტი სულიერ-ზნეობრივი ცხოვრებისაკენ..."

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Sep 8 2015, 05:26 PM

"ზნეობრივად განშვებული"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Sep 12 2015, 12:10 PM

"მამა პაისის [ათონელი] სინდისი იყო სუფთა და ცოდვის უკუმდებელი, ფაქიზი - მადლის მისაღებად. ამბობდა, ბერი ძირითადად არის "გაწვრთნილი სინდისიო". ჩვენი სინდისი პაპიროსის ქაღალდივით თხელი უნდა იყოს. თუ საკუთარ სინდისს დამშვიდებულს, ანდა წმინდას ვერა ვხედავთ, ლოცვასა და სულიერ მოღვაწეობას არ წყებდა"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Sep 17 2015, 06:30 PM

"იმდენად პატიოსანი იყო, ფანქრით გადაშლილი სტრიქონი თუ შეხვდებოდა წიგნში, არ კითხულობდა."
ოთარ ჭილაძე

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Sep 20 2015, 09:26 PM

"ზნეობრივი სრულყოფა, კეთილზნეობრივი ცხოვრების გზაზე"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Sep 25 2015, 09:04 PM

ადამიანის "ზნეობითი სურათის" დახატვა...

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Oct 1 2015, 05:42 PM

"მამა ცდილობდა, [ნეტარი] ავგუსტინესთვის კარგი განათლება მიეცა, მაგრამ მისი ზნე-ხასიათისთვის ყურადღება არასოდეს მიუქცევია"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Oct 1 2015, 06:05 PM

"უფალო ღმერთო ჩემო, ჩემი სინდისის მსაჯულო"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Oct 2 2015, 12:04 PM

"უკიდურესად ხორციელი კაცი"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Oct 2 2015, 02:40 PM

"არც ერთმა კაცმა არ იცის "რა ხდება კაცში,თუ არა კაცის სულმა, რომელიც არის მასში".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Oct 5 2015, 11:34 AM

"ყოველივე ისე აღასრულე, თითქოს ღვთის წინაშე იდგე და არავითარ შემთხვევაში არ დაუშვა, რომ სინდისი გქენჯნიდეს და გასამართლებდეს იმის გამო, რომ ურიგოდ იქცეოდი"

/წმ. სვიმეონ ახალი ღვთისმეტყველი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Oct 8 2015, 07:06 PM

"ყოვლის შემმუსვრელი ზნეობრივი ეპიდემია"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Oct 8 2015, 10:23 PM

"უშუალობა და სირბილე მისი ზნისა"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Oct 8 2015, 10:44 PM

"ზნეობრივი აღვირახსნილობის თავისუფლება"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Oct 9 2015, 12:35 PM

"ხორციელი ბრძნობის პირმშონი"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Oct 9 2015, 12:46 PM

"ზნეობრივი გახრწნა"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Oct 9 2015, 01:04 PM

"მიიღებს რა ანტიქრისტეს ბეჭედს, კაცობრიობა ზნეობრიობის ყველა საზღვარს წაშლის"

/ბერი ანტონის ხილვა/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Oct 11 2015, 10:57 PM

"მორალური გახრწნილება"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Oct 12 2015, 10:14 PM

"ზნეობრივად დაავადდა"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Oct 13 2015, 09:23 PM

"ჩვენ მეტად რთულ და საშიშ დროში ვცხოვრობთ - "მაღალი სიჩქარეებისა და დაბალი ზნეობის ეპოქაში".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Oct 13 2015, 09:44 PM

"ფსიქოლოგიური "დოლორიზმი" (სწავლება ტანჯვის სარგებლობისა და ზნეობრივი ღირებულების შესახებ)

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Oct 21 2015, 05:36 PM

"ზნეობრივი მოთხოვნილებები"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Oct 27 2015, 02:51 PM

"უღრმესი ზნეობრივი კრიზისი"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Nov 5 2015, 11:33 AM

„შთამბეჭდავი იყო ყველასთვის მათი საქციელი“

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Nov 7 2015, 10:44 PM

"უმსგავსო მორალი"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Nov 8 2015, 10:42 PM

"დამშვიდებული სინდისი"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Nov 12 2015, 12:30 PM

"იუდას ზნეობის კაცი"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Nov 14 2015, 10:25 AM

"ანტიქრისტე იქნება ლოგიკური, სამართლიანი დასასრული ადამიანთა საერთო ზნეობრივი და სულიერი მიმართულებისა".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Nov 18 2015, 06:53 PM

"სინდისი არ უნდა საყვედურობდეს"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Nov 18 2015, 07:07 PM

„ზოგჯერ მოფონდება აღვირი თავშეკავებისა და ზომიერებისა“

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Nov 19 2015, 12:02 PM

"ბერები გრძნობდნენ სიმართლეს და ემუსრებოდათ სინდისი"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Nov 19 2015, 12:27 PM

„მშვენიერი ზნეობრივი თვისებების მქონე“

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Nov 19 2015, 01:08 PM

„მოქმედებათა ზნეობრივი ღირსება“

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Nov 19 2015, 09:13 PM

"ზ ნ ე ო ბ რ ი ვ ი გ რ ძ ნ ო ბ ე ბ ი - შემოღებულია ჯონ სტუარტ მილის მიერ. ვლ. სოლოვიოვთან ეს არის: სირცხვილი, სინანული, თანაგრძნობა, თანაგანცდა, ალტრუიზმი, სიყვარული, მოწიწება, მოვალეობის გრძნობა. მშვინვიერ ცხოვრებაში ეს გრძნობები ადამიანის ზნეობრივ თავისებურებებთან თანამოქმედებით პროცესში იმყოფებიან".

ალტრუიზმი (ლათ. altruisme – სხვა) — ზნეობრივი პრინციპი, რომელიც ნიშნავს სხვა ადამიანებისადმი უანგარო სამსახურს, პირადი ინტერესების ნაცვლად, სხვისი ინტერესების წინა პლანზე წამოწევას.

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Nov 25 2015, 06:13 PM

"კატუნაკელი მამა ბენიამინი ჯერ კიდევ ერში ღვთისმოშიშად ცხოვრობდა, რადგან ქრისტიანული ზნეობის ოჯახის შვილი იყო".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 7 2015, 10:39 AM

"ყოველი საქმითი ცოდვის სათავე აზრისმიერი გარყნილებაა"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 12 2015, 10:52 PM

"თუ ვმოქმედებთ ყველა ჩვენი სურვილის მიხედვით, აუცილებლად ვღალატობთ მორალს"

/ინგა გულაშვილი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 22 2015, 12:05 PM

"ბოროტზნეობა"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 23 2015, 03:59 PM

"მაშინ გაიღვიძა ჩემმა სულმა"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 23 2015, 04:11 PM

„ზნემაღალი, მკაცრი საკუთარი თავისა და სხვების მიმართ“

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 23 2015, 04:21 PM

“როგორც დიდი ძაბვის მავთულს მიკარებული უვნებლად ვერ გადარჩება, ასევე ცოცხალი ვერ დარჩება ღვთის ზნეობრივი სჯულის დამრღვევი. შემოქმედმა ხომ ზნეობრივ სჯულზე დაამყარა მთელი ხილული და უხილავი სამყარო”

/წმ. ნიკოლოზ სერბი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 23 2015, 04:59 PM

„შერყვნილი სინდისი“

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 23 2015, 10:01 PM

"ბიბლია, ჩვენი რწმენისა და საღვთო სჯულის უმთავრესი წიგნი, მშრალ ზნეობრივ მოძღვრებას კი არ ქადაგებს, ცხოვრებიდან მოიხმობს მაგალითებს, რომელიც მოწმობს, თუ რა შედეგი მოჰყვება ღვთის მცნებების გათელვას".

/წმ. ნიკოლოზ სერბი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 28 2015, 04:38 PM

"განიცდიდე შინაგან კონფლიქტს საკუთარ სინდისთან"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 2 2016, 07:45 PM

"რაც უფრო განვითარებულია სამყარო, მით გარყვნილია"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 2 2016, 08:03 PM

"ზნეობრივი გზა ყოველთვის ტანჯვაზე გადის"

/ფილოლოგი ლალი ბარძიმაშვილი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 20 2016, 08:48 PM

"მოუსყიდველი მსაჯული - სინდისი"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 27 2016, 01:17 PM

"ვისაც არა აქვს სარწმუნოება ცხოველი, მას არცა წმიდა ზნეობა ექნება".

/წმ. ნიკოლოზ სერბი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Feb 2 2016, 11:04 PM

"მხოლოდ ერთი ზნეობა არსებობს, სახელდობრ ის, რომელიც იესო ქრისტემ მოგვცა".

/ა. ჩეხოვი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Feb 11 2016, 10:57 PM

"უკიდურესი გაჭირვების გამო ადამიანი ზოგჯერ კარგავს ზნეობრივ სახეს, მაგრამ ამას ჩვენი ერი უსათუოდ გადაიაზრებს (გადახარშავს)".

/რევაზ სირაძე/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Feb 23 2016, 05:37 PM

"კაცს თვალში მტვრის ნამცეცი რომ ჩაუვარდეს, თვალს აატკივებს. ასევე ჩვენი სინდისი ამხილებს კაცს პირველი და მცირე შეცოდებისთვისაც კი; მაგრამ უკეთუ კაცმა განაგრძო შეცოდება და სინდისის მხილება არ შეისმინა, მიემსგავსება სირაქლემას კუჭს, რომელიც რკინასაც კი ინელებს".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Mar 11 2016, 12:06 PM

"რას ნიშნავს სინდისის თავისუფლება? უსინდისობის თავისუფლებას ხომ არა? როგორ შეიძლება სინდისის გათავისუფლება? ის ხომ ჩვენს ნებას არ ემორჩილება. სინდისი ხომ ღვთის მამხილებელი ხმაა ადამიანში! ე.ი. როცა ეს მხილება არ მოგწონს, სიცრუით მიანიჭებ სინდისს "თავისუფლებას", დააწყნარებ, დაამშვიდებ მას, თითქოს არაფერი ხდება, მიამწყვდევ სულის ბნელ კუნჭულში და მორჩა, "თავისუფალი" ხარ! ვაშა, გაიმარჯვე, უკვე უსინდისო ხარ! - შენ მოიპოვე სინდისის თავისუფლება!"

/მეუფე სტეფანე (კალაიჯაშვილი)/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Mar 14 2016, 12:48 PM

"ხდება სექსუალური ქცევის გაშმაგებული გახრწნა"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Mar 18 2016, 11:55 AM

"სიმართლე არის ერთ-ერთი მთავარი სულიერი ძალა"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 10 2016, 09:02 PM

"ადამიანი აკეთებს იმას, რასაც არც ერთი ცხოველი არ იზამდა, ამიტომ იმის თქმა, რომ ჩვენში პოპულარიზებადი სექსი ადამიანებს ღორებად აქცევს, ღორების შეურაცხყოფაა. ღორს ლაპარაკი რომ შეეძლოს, იტყოდა: "მე მეტისმეტად წესიერი ვარ იმისათვის, რომ ასეთი რამ ვაკეთო".

/არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: May 6 2016, 07:43 PM

"მაცხოვარი დოგმატურად გამომსხნელია, ხოლო ზნეობრივ ასპექტში ზნეობრივი მაგალითია კაცობრიობისა, თუ როგორ უნდა იცხოვროს ადამიანმა, რათა ცხონდეს და განიღმრთოს".

/დეკ. შიო პაიჭაძე/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: May 12 2016, 09:55 PM

"ყველაზე განსაცვიფრებელი, ყველაზე დიდი სასწაული ქრისტეს ცხოვრებაში ის არის, თუ კარგად დავაკვირდებით, თუ კითხულობთ სახარებას, რომ იგი არასოდეს არ მიდის არანაირ კომპრომისზე უზნეობასთან. იტყვით: ის ხომ ღმერთიაო და გიპასუხებთ. - იგი არასოდეს არ მიდის კომპრომისზე უზნეობასთან, როგორც ადამიანი".

/დეკ. თეოდორე გიგნაძე/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: May 12 2016, 10:24 PM

„მას შემდეგ, რაც უფალი ადამიანად მოვიდა, იგი უზნეობას ებრძოდა როგორც ადამიანი. ეს არის სწორედ მნიშვნელოვანი. იგი უზნეობას ებრძოდა, როგორც ადამიანი. სანამ იგი არ აღესრულება ჯვარზე, იგი ებრძოდა უზნეობას, ბოროტებას, მხოლოდ და მხოლოდ როგორც ადამიანი. ეს არის სწორედ ქრისტეს ღვაწლის ერთ-ერთი მთავარი ნაწილი. მან თავისი ცხოვრებით და ტანჯვით ადამიანური ბუნება განწმიდა. რას ნიშნავს განწმიდა? ჩვენ ხომ უნდა ვსვამდეთ ამ კითხვას: რას ნიშნავს განწმიდო ადამიანური ბუნება? - სწორედ იმას, რომ იგი შეებრძოლა უზნეობას, ბოროტებას. ფიზიკურად იგი დამარცხდა. ჩვენ მოვკალით უფალი. უზნეობა და ბოროტება მან არა ფიზიკურად, არამედ თავისი ზნეობით დაამარცხა.“

/დეკ. თეოდორე გიგნაძე/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: May 15 2016, 01:12 PM

"სინდისს აქვს თვისება, დაგტანჯოს, თუ შენ მის წინააღმდეგ მოქმედებ, მაგრამ სინდისი ის ინსტრუმენტია, რომელიც დროთა განმავლობაში, ნელ-ნელა უფრო და უფრო ფაქიზდება, ან პირიქით - უხეშდება. გააჩნია, ვინ როგორ ცხოვრობს".

/დეკ. თეოდორე გიგნაძე/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: May 22 2016, 01:41 PM

"ამჟამად ჩვენ ვხედავთ კაცობრიობის ისტორიაში ჯერ არნახულ ზნეობრივ გახრწნას, რომელმაც ზოგადსაკაცობრიო კატასტროფის ხასიათი მიიღო".

/არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: May 26 2016, 10:51 AM

"გარყვნილი ნება"

/დეკ. თეოდორე გიგნაძე/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jun 3 2016, 09:29 PM

"ბევრად ძნელია შეინარჩუნო პატიოსნება სიბილწითა და გარყვნილებით გარემოცულმა, ვიდრე იყო წმინდა, წმინდათა შორის".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jun 6 2016, 10:28 AM

"თუკი რაიმე ბოროტება არსებობს ამქვეყნად, უპირველესად, ეს არის სულიერების დაკონსერვების სურვილი".

/ზაზა ფირალიშვილი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jun 7 2016, 05:20 PM

"ზნეობაში ბოროტების გაჩენით დაიწყო კაცთა მოდგმის ტანჯვა - იგი ჩვენს ცხოვრებაში შემოსული ცოდვის შედეგია".

/დეკ. შიო პაიჭაძე/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jun 13 2016, 08:48 PM

"ხშირად უფრო საცოდავია ის ადამიანი, რომელიც თითქოსდა ზნეობრივი ცხოვრებით ცხოვრობს, მაგრამ ეს ინდიკატორი ჩამქრალი აქვს. რატომ? - ესეც საიდუმლოებაა. თუმცა როგორც წმინდა იოანე ოქროპირი ამბობს, მისი ბრალია, რომ ჩამქრალია, რაღაც ხდება მასში ცუდი, რომელიც არ ვლიდნება".

/დეკ. თეოდორე გიგნაძე/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jun 25 2016, 10:48 PM

"ზნესრულობა"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 3 2016, 09:14 PM

"კაცი, რომელიც თავისი ავი ბუნების საწინააღმდეგოდ, თავისივე ნებით მოქმედებს, არა სასჯელის შიშით, ან იძულებით, არამედ გონივრულად, ღირსების შეგრძნებით, ეს გმირობის ტოლფასია. აქ ჩანს, სინდისის ღვთაებრივი ძალმოსილება, როცა აიძულებ თავს, არ იკადრო ღვთის ხატებისთვის შეუფერებელი საქციელი, არ დაეცე საკუთარ თვალში, არ შელახო თავმოყვარეობა, არ შეურაცხყო ის, რისთვისაც ღმერთი განკაცდა, რისთვისაც ჯვარცმა და სიკვდილი დაითმინა და საკუთარი სისხლით გამოისყიდა".

/მამა შოთა ორველაშვილი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 4 2016, 10:18 PM

"ადამიანის კაცადკაცური ღირსებისათვის"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 16 2016, 11:03 AM

"ყოველი აღვირახსნილი სული თავის თავშივე იმარხავს საკუთარ სასჯელს (ნეტარი ავგუსტინეს მიხედვით, სასჯელი არასდროს არის თვითნებური და ზეგარდმო მოვლენილი: ის ბრალის იმანენტურია და მისგანვე იღებს დასაბამს)".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 27 2016, 02:57 PM

"ზნეობრივი ფასეულობის მოსპობა"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 27 2016, 03:17 PM

„რაც უფრო მაღალი ზნეობისაა ადამიანი და რაც უფრო ახლოსაა იგი სახარების მცნებებთან, მით უფრო ემატება სულიერი სამყაროს ცოდნა. სულიერ სიბრძნეს გარეგანი ცოდნა კი არ ასაზრდოებს, არამედ ის შინაგანი განწყობა, რომელზეც ითქვა: „ნეტარ იყვნენ წმიდანი გულითა, რამეთუ მათ ღმერთი იხილონ“.

/არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 31 2016, 05:55 PM

"კეთილდღეობას სული აღიქვამს, ვიდრე ხორცი, ამიტომ ვინც სულიერად წინ მიდის და ზნეობრივია, სიმდიდრე მას მძიმე ტვირთად დააწვება, თუკი სხვასაც არ შეეწევა".

/ბერი სერაპიონი (მახათაძე)/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Aug 1 2016, 08:54 PM

"ველურზნიანი"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Aug 1 2016, 09:12 PM

„კეთილზნეობის უმაღლესად მოშურნე“

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Aug 3 2016, 08:42 PM

"რელიგიის გარეშე ზნეობას რა ფასი აქვს?!"

/წმ. ნიკოლოზ იაპონელი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Aug 17 2016, 09:38 PM

"ზნეობრივი და სულიერი პორტრეტი"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Aug 22 2016, 09:53 PM

"ზნეობრივად განშვებული"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Aug 24 2016, 09:33 PM

"ზნეამაღლებული"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Sep 6 2016, 11:07 PM

"წმინდა სამღვდელო ხარისხის მადლთან ერთად, ყოვლისშემძლე ღმრთის წინაშე იზრდებოდა წმინდა ბონიფაციუსის ზნეობრივი წარმატებაც".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Sep 12 2016, 05:33 PM

"დამდაბლდი, ზნეობრივად გააცამტვერე საკუთარი თავი".

/წმ. იოანე კრონშტადტელი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Oct 12 2016, 09:54 PM

"მოძღვარი ზნეობრივად უკომპრომისო კაცი იყო".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Oct 23 2016, 01:32 PM

"ზნეობრივი კრიტერიუმები მას საკმაოდ მყარი ჰქონდა".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Oct 28 2016, 11:41 AM

"აქეთ უზნეობა ვეღარ ეტევა კანში, ყველა ხვრელიდან ავხორცულად მოიზლაზნება".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Oct 30 2016, 09:19 PM

"მეტემფსიქოზის [რეინკარნაცია] აღიარება ამახინჯებს ადამიანის ზნეობრივ ცხოვრებას".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 1 2016, 11:05 PM

"ქრისტიანობა არანაირად არ ზღუდავს ხელოვნებას, ოღონდ ითხოვს მისგან ზნეობრიობას".

/გვანცა კოპლატაძე/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 14 2016, 09:28 PM

"ზნეობრივი ნგრევის მიზეზი აზროვნების მატერიალიზაციაა, უფრო სწორედ - მეშჩანიზაცია".

/მამა ზაქარია მარგალიტაძე/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 28 2016, 02:54 PM

"ბაბუაჩემი მიყვებოდა: უნივერსიტეტში, პირველ კორპუსში გვქონდა ლექციები და მიწისქვეშა გადასასვლელით მეორე მხარეს გოგო-ბიჭები ერთად გადავდიოდითო. ერთხელ შუქი ჩაქვრა, გვირაბში ჩამობნელდა და ბიჭები ერთად დავდექით, რომ გოგონებს ცუდად არ შევხებოდითო".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 30 2017, 07:32 PM

"ცოდნა უზნეო ადამიანის ხელში საშიშია".

/ილია მეორე/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Feb 2 2017, 11:17 AM

"წამხდარი ზნის ადამიანები"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Feb 15 2017, 10:46 PM

"რაც უფრო ეცემა ადამიანის ზნეობრივი საზომები, მით უფრო უძნელდება მრევლობა, რადგან კვდება მასში ადამიანური ბუნების უდიდესი უნარი – რელიგიურობა."

დეკ. ანდრია (კემულარია)

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Feb 24 2017, 06:22 PM

"ღრმა და მრავალფეროვანია მიზეზი ჩვენის ზნეობრივი გაქარწყლებისა"