 სამხედრო ფსიქოლოგია, გამოცდილებების თუ აზრების გაზიარება |
სტუმარს სალამი ( შესვლა | დარეგისტრირება )
  |
| guest |
 Sep 5 2008, 02:29 AM
პოსტი
#1
|
|
Advanced Member  ჯგუფი: Members პოსტები: 6,611 რეგისტრ.: 7-June 07 წევრი № 2,127  |
ეს თემა მე არსენალში მქონდა და ნამდვილად საინტერესოდ განვითარდა.ვფიქრობ, აქაც შეიძლება იყოს, გარდა ამისა , ფორუმს ყავს ფსიქოლოგები და ასევე სამხედრო პირები,ამ მხრივაც ამართლებს ამ თემის არსებობა.
ბოლო დროს განვითარებული მოვლენები კიდევ უფრო ახლოს მიგვიყვანს ამ საკითხთან. იწერებოდა კიდეც ჯარისკაცთა დღიურებიდან ამონარიდები და ასე თუ ისე , ბევრი რამ ბევრისთვის უცხო იყო. აქვე გთხოვთ, რომ არ იყოს სხვების განკითხვა,განსაკუთრებით ფაქიზად მოიხსენიეთ მეომრები, ვისაუბროთ მხოლოდ გამოცდილის ან სარწმუნო ფაქტების გამოყენებით და არა ჭორებითა და ლეგენდების საშუალებით. მოდერატორს ვთხოვ, ნებისმიერი სახის დამაკნინებელ-დამამცირებელი პოსტის ავტორი დაისაჯოს, ვისაც წარმოდგენა არ აქვს, ვთხოვ თავი შეიკავოს. მადლობა წინასწარ. მე შევეცდები პუნქტების სახით დავყო, რაც გამახსენდება და რაც მაინტერესებს, ვისაც სურვილი, აქვს სიმარტივის გამო ჩამოთვლილთაგან აირჩიოს რომელიმე ან რამდენიმე და ერთმანეთს გავუზიაროთ ჩვენი აზრები. ვცადოთ შესაბამისი დასკვნები გავაკეთოთ. თუმცა, მე ვფიქრობ, რომ ეს საკითხი პიროვნულია და ზედმეტად განზოგადებაც არ მოხერხდება. თუ არ შეგეზარებათ, დიდი სიამოვნებით მოგისმენდით. 1. როგორ შევაფასებდით საკუთარ თავს , როდესაც ვბრუნდებით მშვიდობიან პერიოდში უკან. 2.სადამდე გრძელდება ჩვენი ფიზიკურ-ფსიქიური დატვირთვადობა? 3. რა ხდება ”საველე” სიტუაციების მერე, რას ვგრძნობთ, ნუთუ მხოლოდ უპირველესად რაც არის, გადარჩენა გვახარებს და მერე არ გვაწუხებს ის რაც გვინახავს და გამოგვიცდია? 4. საკუთარი ფსიქოსგან თავდაცვის ხერხები, თითქოსდა თავის მართლება საკუთარ თავთან, რომელიც შესაძლებელია არანაირად არ არის საჭირო, მაგრამ შინაგანად მაინც გვიჩნდება მოთხოვნილება ჩვენი მაშინდელი შინაგანი განწყობა გავამართლოთ. 5. როდის ხდება გრძნობების მოჭარბება და იმ ტკივილის ხელმორედ ატკივება, რაც ადრე გვინახავს და გამოგვიცდია? 6.როდის ხდება მოწინააღმდეგის როგორც სამიზნის და მოწინააღმდეგის როგორც ადამიანს შორის ზღვრის გაჩენა: ანუ როდის წყვეტს მოწინააღმდეგე იყოს მხოლოდ გასანადგურებელი სამიზანე და როდის ხდება ის ჩვენთვის ცოცხალი ადამიანი? 7.რამდენად დასაფასებლად მიგვაჩნია შევაფასოდ მოწინააღმდეგის საგმირო ქმედებები, თუნდაც იმ დროს, როცა მტრის ეს საქციელი როგორც მოსალოდნელია, ჩვენს საწინააღმდეგოდ არის მიმართული.( მსგავსად ვაჟასი: ”-იმ ცხონებულსა მუცალსა რკინა სდებიყო გულადა! -რას ამბობ, ქისტის ცხონება არ დაწერილა რჯულადა! -მით ვაქებ ვაჟკაცობასა არ იყიდება ფულადა! ”) 8. ე.წ. ვიეტნამის სინდრომი, რამდენად შესაძლებელია ეს გაუჩნდეს ნებისმიერს, თუ მხოლოდ გარკვეული ფსიქიური დარტყმის დროს იჩენს თავს? 9. მოტივაციის დადებითი ზეგავლენა ჯარისკაცებზე. რას მიიჩნევთ თქვენ მოტივაციად? თუ მხოლოდ ელემენტარული ბრძანების შესრულება-დაქვემდებარება-დამორჩილება წყვიტავს ჩვენს ქმედებისუნარიანობას? 10. როგორც ცნობილია, არსებობს შემთხვევები, როდესაც რომელიმე სამხედრო პირი არ ემორჩილება რაიმე არგუმენტის გამოყენებით ზემდგომის განკარგულებას, ისიც ვიცით, თუ რა შემთხვევებში ხდება ეს ანუ როდისაა დასჯის გარეშე დასაშვები. როგორ ფიქრობთ, ადამიანური გრძნობები, ემოციურობა იქნება მიზეზი, რომ რომელიმე ჩვენგანმა ეს ნაბიჯი გადავდგათ, თუნდაც მოსალოდნელი კონსექვენსების წინასწარი გააზრებით? 11. სიმამაცის ფაქტორი: როდის ხდება ყოველივე უმნიშვნელო, გარდა იმ მიზნისა, რისთვისაც ვიბრძვით (არაფერი გვაფერხებს, თვით სიკვდილის მოსალოდნელობაც ამის შესასრულებლად)? თუ სწორედ მაშინ არის მებრძოლი ყველაზე მეტად მამაცური, როცა ამ მიზნის გარდა მას უფრო მნიშვნელოვანი მიზნები გააჩნია და მის განსახორციელებლად ერთადერთი გზა გამარჯვებაა? 12. მეტად მნიშვნელოვანი საკითხი: ჯარისკაცი და სიყვარული. რა დონეზე მოქმედებს ჯარისკაცის ფსიქოლოგიაზე საყვარელი ქალის მიერ არდაცდა,სხვისი არჩევა. ვიცი, ეს ყველასთვის დიდი ფსიქოლოგიური დარტყმაა ბევრი მიზეზების გამო, მაგრამ არის თუ არა უფრო დამამძიმებელი ან პირიქით - შემამსუბუქებული გარემოებები ჯარისკაცებისთვის ამ უდიდესი ”სასოწარკვეთის” დასამუშავებლად. 13. ზღვარი სისასტიკესა და სამხედრო ეთიკას შორის, როგორ მოვახერხოთ კონტროლი ”ზედმეტის” არმოსვლის? რა ითვლება სისასტიკედ საერთოდ ბრძოლის პირობებში? 14. თავგანწირვის ფაქტორი, არა მხოლოდ ზოგადი მიზნების,არამედ მეგობრის გამო. როგორ უნდა ვიმექმოდოთ, თუ ეს გრძნობისმიერი ფაქტორი სხვა მიზნებისთვის იქნებ საშიში აღმოჩნდეს, თუ საკუთარ სიცოცხლეს დავივიწყებთ და მის გადასარჩენად ყველა ღონეს ვიხმართ? ვისაც რაიმეს დამატება უნდა, მადლობელი ვიქნები თუ მიამატებს. |
   |
 
|
| შოთაძე |
Sep 5 2008, 11:28 PM
პოსტი
#2
|
 შოთა ჯგუფი: Members პოსტები: 2,169 რეგისტრ.: 26-April 07 მდებარ.: სევდიან ფიქრებში წევრი № 1,766 |
ჩემის აზრით ამ კითხვებზე ბევრს გაუჭირდება საუბარი მათ შორის ვინც ჯარ გამოვლიალია, რადგან ძირითადად ბრძოლა გამოვლილ ჯარისკაცის ფსიქოლოგიას შეიცავს ეს კითხვები და სხვამ შეიძლება ვერც ისაუბროს ისე როგორც საჭიროა
 -------------------- „მონარქს ძალაუფლება ენიჭება ღვთისგან, - ხოლო პრეზიდენტი მას სახალხო სიამაყისაგან იღებს (არჩევნები); მეფეს ძალა ემატება საღმრთო მცნებათა აღსრულებით, პრეზიდენტი კი ხელისუფლებაში თავს ინარჩუნებს ბრბოსადმი მაამებლობით; მონარქს ერთგული ქვეშევრდომნი ღვთისკენ მიყავს, პრეზიდენტი კი - მის ამომრჩევლებს ღმერთს აშორებს.“
მღვდელმთავარი ვლადიმერ კიეველი |
|
|
|
| guest |
Sep 6 2008, 12:09 AM
პოსტი
#3
|
|
Advanced Member ჯგუფი: Members პოსტები: 6,611 რეგისტრ.: 7-June 07 წევრი № 2,127 |
შოთაძე
მართალი ხარ, ამიტომაც სდუმს თემა. რომ ამოძრავდება,მერე ყველა ჩაერევა, გაჩნდება კითხვები პ.ს. მივამატებ: 15. ღალატი და მისი დამუშავების შესაძლებლობები, რამდენად გვამძიმებს და რას ვმოქმედებთ მაგ დროს. 16. საველე მეგობრობა და ურთიერთობები, თავგანწირვა მეგობრისთვის . რა ხდება მაშინ, როცა თანამებრძოლის დაუფიქრებელი ქმედება, ან პანიკა,ან მსგავსი საქციელი სხვებს საფრთხეს უქმნის? ვართ თუ არა იმისთვის მზად, რომ ამას ხელი შევუსალოთ, თუნდაც ეს ამ მეომრის ლიკვიდირებით ან გამორთვის ფასად დაჯდეს, როცა საკითხი სხვა და ბევრი მნიშვნელოვანი რამის გადარჩენას ეხება? თუ ოპერაციის შესრულებას ეს ერთი ხელს უშლის და აშკარა ფატალურ შეცდომას გამოიწვევს, როგორ ვმოქმედებთ მაშინ? ამ ერთს ვანაცვალებთ სხვა უამრავს ან ოპერაციის წარმატებულობას? |
|
|
|
| .ნინო |
Sep 7 2008, 10:05 PM
პოსტი
#4
|
 ნინო ჯგუფი: Members პოსტები: 3,842 რეგისტრ.: 29-December 06 წევრი № 765 |
ციტატა როგორ შევაფასებდით საკუთარ თავს , როდესაც ვბრუნდებით მშვიდობიან პერიოდში უკან. ბევრის წასაკითხად არ მცალია, მაგრამ ეს გულზე მომხვდა. მთელი ომის განმავლობასი, ყველას მე ვამხნევებდი ჩემს ირგვლივ. დედაჩემს, დეიდებს... ოჯახის ყველა წევრს.... დამთავრდა ომი, თითქოს ჩაწყნარდა ყველაფერი და ეხლა დამეწყო დეპრესია და ნერვოზი... 1 კვირა ღამეში საათი მეძინა და ცუდად არ გავმხდარვარ. ეხლა კი... მაინტერესებს თქვენც ასე ხართ? ანუ ბუნებრივი რეაქციაა ის, რაც მე "მჭირს?" პ.ს. თუ თემას გავცდი და სხვაგან გადავიტანე ბოდისს ვიხდი. მიმითითეთ და გავჩუმდები -------------------- აცხოვნე, ღმერთო, ერი შენი და აკურთხე სამკვიდრებელი შენი, ძლევა ჯვარითა ბარბაროსთა ზედა ღვთივდაცულსა ერსა შენსა მოანიჭე და ერი შენი საფარველსა ქვეშე მისსა დაიცევ, რათა ვიტყოდეთ, უფალო, დიდება შენდა.
საქართველო იქნება მთლიანი! ნებით ქართველი არ თმობს საშობლოს, განა ადვილი დასათმობია... |
|
|
|
| guest |
Sep 8 2008, 12:18 AM
პოსტი
#5
|
|
Advanced Member ჯგუფი: Members პოსტები: 6,611 რეგისტრ.: 7-June 07 წევრი № 2,127 |
.ნინო
ციტატა დამთავრდა ომი, თითქოს ჩაწყნარდა ყველაფერი და ეხლა დამეწყო დეპრესია და ნერვოზი... 1 კვირა ღამეში საათი მეძინა და ცუდად არ გავმხდარვარ. ეხლა კი... და წარმოიდგინე , შენ ფრონტზე არ ყოფილხარ, როგორი განცდები ექნებათ მათ, ვინც იბრძოდა? უბრალოდ, ბევრ ს შესწევს ძალა, მართოს როგორღაც ეს , სიტყვით არ გამოაჩინოს, ძირითადად სდუმან. მაგრამ რას განიცდიან, როგორ გრძნობენ თავს, ეს პპიროვნულია და იშვიათად , რომ განვაზოგადოთ. შენი რეაქცია კი სრულიად გასაგებია. ციტატა 7.რამდენად დასაფასებლად მიგვაჩნია შევაფასოდ მოწინააღმდეგის საგმირო ქმედებები, თუნდაც იმ დროს, როცა მტრის ეს საქციელი როგორც მოსალოდნელია, ჩვენს საწინააღმდეგოდ არის მიმართული. ესეც საინტერესოა. წესით, ნებისმიერი გმირობის დაფასება შეიძლება, სულ ერთია ვისი მხრიდან,მაგრამ ბრძოლის ველზე მისი გათვალისწინება წესით არ არის აუცილებელი და უფრო სწორად, არც შეიძლება. ერთ მაგალითს მოვიყვან,ადრეც მეწერა მოკლედ ეს ისტორია, მაგრამ სხვა ასპექტში. ბოსნიის ომის დროს ნატოს ბომბდამშენი ჩამოაგდეს სერბებმა, პილოტმა მოახერხა კატაპულტირება და მოწინააღმდეგის ტერიტორიაზე დაეცა ტყეში. 5 დღე გრძელდებოდა მისი დამალვა, "ფუნკით" მოახერხა მისიანებთან დაკავშირება, მაგრამ მოწინააღმდეგენ ჩაჭრა მისი კავშირი და ამით დაადგინა , სავარაუდოდ სად იმყოფებოდა ეს პილოტი. ძალიან ბევრი წვალების მერე, მშიერი- მწყურვალი, უძლური ეს პილოტი როგორც იქნა ამერიკელმა შვეულფრენმა გამოიყვანა ამ ტერიტორიებიდან ანუ გადაარჩინა, თუმცა, აყვანის დროს სერბები ესროდნენ ვერტმფრენს, დააზიანეს კიდეც,მაგრამ რაღაც სასწაულით ასე დაზიანებულმა შეძლო სამშვიდობოს გასვლა. სამწუხაროდ იმ სერბი ოფიცრის სახელი არ მახსოვს, ის ვიცი, რომ ამბობდა: როგორც ოფიცერი, ძალიან გაბრაზებული ვიყავი, რომ ეს პილოტი ხელთ ვერ ჩავიგდეთო,შეიძლებოდა ამის გაკეთებაო,მაგრამ როგორც ადამიანი, მის მამაცობას და სასოწარუკვეთობას ამ გამოუვალ მდგომარეობაში იმ დონეზე ვაფასებ, რომ ადამიანური მხრით მოხარულიც კი ვიყავი, რომ გაგვექცაო, იმიტომ რომ იმსახურებდა მისი მამაცობით ამასო. დანარცენებზე გავაგრზელოთ მერე. მაინტერესებს თქვენი აზრი ბოლო ორ პუნქტზე ძალიან. |
|
|
|
| Ismail |
Sep 8 2008, 10:11 PM
პოსტი
#6
|
 სტუმარი ცოტა ხანისა ჯგუფი: Members პოსტები: 2,336 რეგისტრ.: 29-June 07 მდებარ.: Қырҭтәыла, Қарҭ წევრი № 2,331 |
staywhite
 მაგარი თემაა!ამ საკითხებიდან უმეტესობის თაობზე სასაუბროდ ალბათ უფრო იმ ადამიანებმა უნდა ილაპარაკონ, ვისაც ომი გამოვლილი აქვს, თუმცა, რამოდენიმეზე მაინც ვისაუბრებ: ციტატა 10. როგორც ცნობილია, არსებობს შემთხვევები, როდესაც რომელიმე სამხედრო პირი არ ემორჩილება რაიმე არგუმენტის გამოყენებით ზემდგომის განკარგულებას, ისიც ვიცით, თუ რა შემთხვევებში ხდება ეს ანუ როდისაა დასჯის გარეშე დასაშვები. როგორ ფიქრობთ, ადამიანური გრძნობები, ემოციურობა იქნება მიზეზი, რომ რომელიმე ჩვენგანმა ეს ნაბიჯი გადავდგათ, თუნდაც მოსალოდნელი კონსექვენსების წინასწარი გააზრებით? ასეთი ქმედება, ზოგიერთ შემთხვევაში უდიდეს გმირობად და ვაჟკაცობად მიმაჩნია.სისულელეა, თითქოს სამხდრო მოსამსახურეს მხოლოდ ბრძანების შესრულება ევალება! კი, მას ეს ევალება, მაგრამ მას აქვს უფლება არ შეასრულოს უსამართლო ბრძანება. ჯარისკაცი ადამიანია და მას აქვს თავისი აზრის ქონისა და ფიქრის უფლება. ეს არ ნიშნავს, რომ ომის დროს ყველამ საკუთარი მოსაზრების მიხედვით უნდა იმოქმედოს. ეს ნამდვილად არეულობას წარმოშობს და ასეთი ჯარი ომს ვერ მოიგებს. ჯარისკაცმა უნდა შეასრულოს ისეთი ბრძანებებიც, რომელიც შესაძლოა ეწინააღმდეგებოდეს მის მოსაზრებას, მის რწმენას (სარწმუნოებას არ ვგულისხმობ), მის გრძნობებსა და მის ემოციებს, მაგრამ საჭირო იყოს ომის დროს. მაგრამ არსებობს მდგომარეობა, როდესაც ჯარისკაცს აქვს ყველანაირი მორალური უფლება (რომ არაფერი ვთქვათ საკანონმდებლო საფუძვლებზე), არ დაემორჩილოს განკარგულებებს. ყოველ კონკრეტულ შემთხვევაში ჯარისკაცის საქციელი ინდივიდუალურად უნდა შეფასდეს. მაგალითად, ჯარისკაცი თუ უარს იტყვის უფროსის ისეთი ბრძანების შესრულებაზე, რომელიც აშკარად დანაშაულებრივია (გენოციდი, მშვიდობიანი მოსახლეობის დაწიოკება, ტყვეების დახვრეტა და სხვ.), არ იქნება სამართლიანი? ანდა მაგალითად, რუსეთის ამ ოკუპაციის დროს რომელიმე რუსი ჯარისკაცი რომ ამდგარიყო და გამოქცეულიყო რუსეთის ჯარიდან იმ საფუძვლით, რომ რუსეთი ოკუპაციას ეწეოდა (და არა ომის შიშის გამო), - განა ეს არ იქნებოდა გმირობის ტოლფასი? P.S. საკითხს გავცდი არა?  -------------------- ...And it's hard to hold a candle
In the cold November rain... |
|
|
|
| guest |
Sep 8 2008, 10:41 PM
პოსტი
#7
|
|
Advanced Member ჯგუფი: Members პოსტები: 6,611 რეგისტრ.: 7-June 07 წევრი № 2,127 |
Ismail
საკითხს ნამდვილად არ აცდენილხარ  ციტატა ჯარისკაცი ადამიანია და მას აქვს თავისი აზრის ქონისა და ფიქრის უფლება. ნამდვილად,მაგრამ შენ თვითონვე განავრცე და თქვი, რომ თვითნებურება არ შეიძლება და ისჯება კიდეც. ციტატა მაგრამ არსებობს მდგომარეობა, როდესაც ჯარისკაცს აქვს ყველანაირი მორალური უფლება (რომ არაფერი ვთქვათ საკანონმდებლო საფუძვლებზე), არ დაემორჩილოს განკარგულებებს. ყოველ კონკრეტულ შემთხვევაში ჯარისკაცის საქციელი ინდივიდუალურად უნდა შეფასდეს. ჯარისკაცს ან ოფიცერს აქვს უფლება არ შეასრულოს ზემდგომის ბრძანება მხოლოდ გარკვეული მიზეზების გამო.მანამდე მან უნდა მივიდეს უფრო მაღალჩინიანთან და მოახსენოს ეს, თუ რა თქმა უნდა ამის შესაძლებლობა იმ მომენტში არის. რა შემთხვევაში ეძლევა ჯარისკაცს უფლება არ დაემორჩილოს ბრძანებას? ძირითადად შემდეგი მიზეზების გამო: 1.ბრძანება სათავეშივე უაზროა და არანაირად არ მოიტანს წარმატებას; 2.გამოიწვევს ნებისმიერ შემთხვევაში უაზრო მსხვერპლს ან ტექნიკის დანაკარგს (საკუთარ მხარეს); 3.როგორც შენ წერ: ცივილი და უიარაღო მოსახლეობის დახოცვას; 4.ეწინააღმდეგება ჟენევის შეთანხმებას; ეს რაც ახლა გამახსენდა. რაც შეეხება საკუთარი ღირსების დაცვის მიზეზით, ჯარისკაცს არ აქვს უფლება არ შეასრულოს ბრძანება, მაგალითად, თუ ის ჩათვლის, რომ ესა-თუ ის ორდერი მისთვის დამამცირებელია.არ ვსაუბრობ აქ ექსტრემალურად დამაკნინებელ პიროვნულობის შელახვაზე. მაგ დროს უარს ამბობენ ბრძანებაზე და მერე სასამართლო განიხილავს მტყუან-მართალს. პ.ს. დანარჩენებზე რას იტყვით? |
|
|
|
| Ismail |
Sep 8 2008, 11:14 PM
პოსტი
#8
|
|
სტუმარი ცოტა ხანისა ჯგუფი: Members პოსტები: 2,336 რეგისტრ.: 29-June 07 მდებარ.: Қырҭтәыла, Қарҭ წევრი № 2,331 |
ციტატა 7.რამდენად დასაფასებლად მიგვაჩნია შევაფასოდ მოწინააღმდეგის საგმირო ქმედებები, თუნდაც იმ დროს, როცა მტრის ეს საქციელი როგორც მოსალოდნელია, ჩვენს საწინააღმდეგოდ არის მიმართული.( მსგავსად ვაჟასი: ”-იმ ცხონებულსა მუცალსა რკინა სდებიყო გულადა! -რას ამბობ, ქისტის ცხონება არ დაწერილა რჯულადა! -მით ვაქებ ვაჟკაცობასა არ იყიდება ფულადა! ”) ადამიანის უშიშრობა და გამბედაობა, ზოგადად დასაფასებელია. მაგრამ უშიშრობა და გამბედაობა არა ბოროტ, არამედ კეთილ და სამართლიან მიზანს უნდა ემსახურებოდეს. ომში თითქმის ყოველთვის არსებობს მტყუანი და მართალი მხარე (ბანალურადაა ნათქვამი, მაგრამ ასეა). ხოდა თუ მე მართალ მხარეს ვიბრძვი, მე ვერ დავაფასებ მტრის იმ გმირულ საქციელს, რომელიც მე ან ჩემს თანამებრძოლს დაგვაზარალებს, რადგან მტყუანი მტრისგან ხომ ჩვენ უბრძოლველად და მშვიდობიანად დამორჩილებას ან ჩვენთვის თავის დანებებას მოვითხოვთ და არა გმირულ საქციელს. მტრის საქციელს ყველაზე მეტად იმ შემთხვევაში დავაფასებ, თუკი იგი გადაუდგება თავის სახელმწიფოს და თავისი ნებით ჩაგვბარდება! აი ეს იქნება ყველაზე დიდი გმირობა! თუმცა, ადამიანური გამბედაობა და საკუთარი სიცოცხლის საფრთხეში ჩაგდება მაგალითად, თანამებრძოლების გადასარჩენად, ძნელია არ დააფასო, თუნდაც ეს მოწინააღმდეგის ჩადენილი იყოს  . მოკლედ, ძალიან პრობლემატური საკითხია...-------------------- ...And it's hard to hold a candle
In the cold November rain... |
|
|
|
| guest |
Sep 8 2008, 11:44 PM
პოსტი
#9
|
|
Advanced Member ჯგუფი: Members პოსტები: 6,611 რეგისტრ.: 7-June 07 წევრი № 2,127 |
Ismail
ციტატა თუმცა, ადამიანური გამბედაობა და საკუთარი სიცოცხლის საფრთხეში ჩაგდება მაგალითად, თანამებრძოლების გადასარჩენად, ძნელია არ დააფასო, თუნდაც ეს მოწინააღმდეგის ჩადენილი იყოს მაგაზეა საუბარი, მაგალითიც მოვიყვანე. წესით კი,ყველა ჯარისკაცი ასრულებს ბრძანებას და შეუძლებელია თუნდაც ინტერვენტების ჯარისკაცები მაინცდამაინც ველურ და დაუნდობელ ჯოგად წარმოვიდგინოთ (ზედა პოსტის პირობების გამოკლებით). აქ არის პუნქტი სისასტიკის ზღვარზე. რა არის საერთოდ სისასტიკე ომში ? |
|
|
|
| Ismail |
Sep 9 2008, 12:21 AM
პოსტი
#10
|
|
სტუმარი ცოტა ხანისა ჯგუფი: Members პოსტები: 2,336 რეგისტრ.: 29-June 07 მდებარ.: Қырҭтәыла, Қарҭ წევრი № 2,331 |
staywhite
ციტატა(staywhite @ Sep 8 2008, 11:44 PM)  აქ არის პუნქტი სისასტიკის ზღვარზე. რა არის საერთოდ სისასტიკე ომში ? სისასტიკე, ძირითადად ალბათ არის ისეთი ძალადობა, რომელიც არ არის გამოწვეული შეიარაღებული მტრის განადგურების აუცილებლობით. -------------------- ...And it's hard to hold a candle
In the cold November rain... |
|
|
|
| guest |
Sep 9 2008, 12:38 AM
პოსტი
#11
|
|
Advanced Member ჯგუფი: Members პოსტები: 6,611 რეგისტრ.: 7-June 07 წევრი № 2,127 |
Ismail
ციტატა სისასტიკე, ძირითადად ალბათ არის ისეთი ქმედება, რომელიც არ არის გამოწვეული შეიარაღებული მტრის განადგურების აუცილებლობით. კი,ერთერთი ეგეც შეიძლება იყოს. მაგრამ ხომ შეიძლება შეიარაღებული მოწონააღმდეგე გაანადგურო "სასტიკად" ? მაგალითად, წამებით, ან ბრუტალურად, როცა მისი ლიკვიდაცია კლასიკური ხერხით - სროლით შეიძლება. ეს მეტად რთული , ემოციური საკითხია... გარდა ამისა, ვისთვის სისასტიკე, ვისთვის სამიზნის განადგურება ნებისმიერი ხერხით. რამდენად აკონტროლებს მეომარი ამას? ხვდება კი გამწარებული რა შეიძლება იყოს სასტიკი და რა მხოლოდ მისი განადგურება? არ არის მარტივი ამ საკიტხზე მსჯელობა, ბევრი მაგ დროს "ჭკუიდან გადადის" და მერე უჭირს ფსიქიურად ამის მოხარშვა,არადა იმ მომენტში მისთვის ეს ნორმალურია. წარმოიდგინე, შენ წინ ეცემიან დაფლეთილ,დაგლეჯილი თანამებრძოლეები, ამ დროს კონტროლი ძნელია, ბევრი ახერხებს და ბევრიც ვერა. თუმცა, სადღაც მყარი ზღვარი მაინც არსებობს. სისასტიკეა ასევე მოკლულის დამახინჯება, თუმცა ბევრი ამასაც მისცემს გამართლებას... ძნელია ... |
|
|
|
| შოთაძე |
Sep 10 2008, 01:22 AM
პოსტი
#12
|
|
შოთა ჯგუფი: Members პოსტები: 2,169 რეგისტრ.: 26-April 07 მდებარ.: სევდიან ფიქრებში წევრი № 1,766 |
ბევრისგან მსმენია რომ პატიოსანი კაცი ომში ყველა ვაიანტში დაიჩაგრებაო და მგონი მართლაც ეგრეა და თქვენ რას ფიქრობთ?
-------------------- „მონარქს ძალაუფლება ენიჭება ღვთისგან, - ხოლო პრეზიდენტი მას სახალხო სიამაყისაგან იღებს (არჩევნები); მეფეს ძალა ემატება საღმრთო მცნებათა აღსრულებით, პრეზიდენტი კი ხელისუფლებაში თავს ინარჩუნებს ბრბოსადმი მაამებლობით; მონარქს ერთგული ქვეშევრდომნი ღვთისკენ მიყავს, პრეზიდენტი კი - მის ამომრჩევლებს ღმერთს აშორებს.“
მღვდელმთავარი ვლადიმერ კიეველი |
|
|
|
| guest |
Sep 10 2008, 01:25 AM
პოსტი
#13
|
|
Advanced Member ჯგუფი: Members პოსტები: 6,611 რეგისტრ.: 7-June 07 წევრი № 2,127 |
შოთაძე
ციტატა ბევრისგან მსმენია რომ პატიოსანი კაცი ომში ყველა ვაიანტში დაიჩაგრებაო და მგონი მართლაც ეგრეა და თქვენ რას ფიქრობთ? უდიდესი აფსურდი, რა იმდენი გმირი უპატიოსნო იყო? ან ამდენი სასახელო გადარჩენილი მეომარი? რას არ გაიგონებ კაცი რა... |
|
|
|
| შოთაძე |
Sep 10 2008, 01:27 AM
პოსტი
#14
|
|
შოთა ჯგუფი: Members პოსტები: 2,169 რეგისტრ.: 26-April 07 მდებარ.: სევდიან ფიქრებში წევრი № 1,766 |
ციტატა(staywhite @ Sep 10 2008, 01:25 AM) შოთაძე უდიდესი აფსურდი, რა იმდენი გმირი უპატიოსნო იყო? ან ამდენი სასახელო გადარჩენილი მეომარი? რას არ გაიგონებ კაცი რა... პატიოსანი და ვაშკაცური ცხოვრება ხო განსხვავდება? ქუჩური გაგებით კიდე ქვეყნის არის  -------------------- „მონარქს ძალაუფლება ენიჭება ღვთისგან, - ხოლო პრეზიდენტი მას სახალხო სიამაყისაგან იღებს (არჩევნები); მეფეს ძალა ემატება საღმრთო მცნებათა აღსრულებით, პრეზიდენტი კი ხელისუფლებაში თავს ინარჩუნებს ბრბოსადმი მაამებლობით; მონარქს ერთგული ქვეშევრდომნი ღვთისკენ მიყავს, პრეზიდენტი კი - მის ამომრჩევლებს ღმერთს აშორებს.“
მღვდელმთავარი ვლადიმერ კიეველი |
|
|
|
| guest |
Sep 10 2008, 01:39 AM
პოსტი
#15
|
|
Advanced Member ჯგუფი: Members პოსტები: 6,611 რეგისტრ.: 7-June 07 წევრი № 2,127 |
შოთაძე
ციტატა პატიოსანი და ვაშკაცური ცხოვრება ხო განსხვავდება? ომში ამას არანაირი მნიშვნელობა არ აქვს, ქურდულს და რამე სისულეებს მათსას. იქ სხვა კანონებია. ახლა ლაჩრებზე არ ვსაუბრობთ ცხადია... შოთაძე თუ რამის თქმა შეგიძლია თემის ირგვლივ, სიამოვნებით, თუ არადა სხვისი ნათქვამი დრებედენები არ იყოს აქ, ამ თემას არ უხდება ისეც. |
|
|
|
| ლეონტი |
Sep 10 2008, 01:23 PM
პოსტი
#16
|
 ილოცე!!! ჯგუფი: Members პოსტები: 1,990 რეგისტრ.: 7-November 06 მდებარ.: ოთახი წევრი № 416 |
1. როგორ შევაფასებდით საკუთარ თავს , როდესაც ვბრუნდებით მშვიდობიან პერიოდში უკან.
ერთი ნაღდად ვიცი რომ ის რაც ომამდე ვიყავი, ვეღარ ვიქნები. ჭრილობები შუშდება, ნაიარევი რჩება. 2.სადამდე გრძელდება ჩვენი ფიზიკურ-ფსიქიური დატვირთვადობა? ოო ეს ძალზე ინდივიდუალურია. ვინც ცოცხალი გადარჩება იმას ვკითხოთ. 3. რა ხდება ”საველე” სიტუაციების მერე, რას ვგრძნობთ, ნუთუ მხოლოდ უპირველესად რაც არის, გადარჩენა გვახარებს და მერე არ გვაწუხებს ის რაც გვინახავს და გამოგვიცდია? არაფერი არ გვახარებს, რადგან ცოცხალი კი ხარ მაგრამ აღარ ხარ ცოცხალი. პლიუს ადრენალინი კიდე გინდა , როგორც სისხლი მგლებს, ომი ისე გიზიდავს. 4. საკუთარი ფსიქოსგან თავდაცვის ხერხები, თითქოსდა თავის მართლება საკუთარ თავთან, რომელიც შესაძლებელია არანაირად არ არის საჭირო, მაგრამ შინაგანად მაინც გვიჩნდება მოთხოვნილება ჩვენი მაშინდელი შინაგანი განწყობა გავამართლოთ. არავითარი მართლება, ფსიქიკის სრული ნგრევა და საუკეთესო გამოსავალი ალკოჰოლია, საკმაოდ დიდი ხნით. 5. როდის ხდება გრძნობების მოჭარბება და იმ ტკივილის ხელმორედ ატკივება, რაც ადრე გვინახავს და გამოგვიცდია? აქ თავდაცვის მექანიზმი მუსაობს, უკვე იმუნიტეტი გაქვს, ტუნდაც ხელახლა იმოქმედოს რამემ, ისეთი სიზლიერის აღარ იქნება, ყველაფერი მარტივად ხდება. -------------------- tamarapaint.com აგრეთვე putkari.ge
|
|
|
|
| guest |
Sep 10 2008, 03:21 PM
პოსტი
#17
|
|
Advanced Member ჯგუფი: Members პოსტები: 6,611 რეგისტრ.: 7-June 07 წევრი № 2,127 |
ციტატა(ლეონტი @ Sep 10 2008, 11:23 AM) 1. როგორ შევაფასებდით საკუთარ თავს , როდესაც ვბრუნდებით მშვიდობიან პერიოდში უკან. ერთი ნაღდად ვიცი რომ ის რაც ომამდე ვიყავი, ვეღარ ვიქნები. ჭრილობები შუშდება, ნაიარევი რჩება. თუ შენ ფრონტზე ყოფილხარ, მეტად საინტერესოა შენი შეფასებები. ცხადია,ეს არის შენი პირადი განცდა. 1-ში გეთანხმები,მეც მასე ვარ ციტატა 2.სადამდე გრძელდება ჩვენი ფიზიკურ-ფსიქიური დატვირთვადობა? ოო ეს ძალზე ინდივიდუალურია. ვინც ცოცხალი გადარჩება იმას ვკითხოთ. რა თქმა უნდა, მკვდარს ვერ ვკითხავთ, თორემ საინტერესო იქნებოდა მათი ამის მერენდელი აზრი მე გეტყვი, რომ აქაც მეტად პიროვნულია, ზოგი უკიდურესობამდე იტანს , ბევრი კი არაა გამორიცხული მაგალითად დაავადდეს კანტუზიით და მსგავსი ფსიქიური დაავადებებით. ციტატა 3. რა ხდება ”საველე” სიტუაციების მერე, რას ვგრძნობთ, ნუთუ მხოლოდ უპირველესად რაც არის, გადარჩენა გვახარებს და მერე არ გვაწუხებს ის რაც გვინახავს და გამოგვიცდია? არაფერი არ გვახარებს, რადგან ცოცხალი კი ხარ მაგრამ აღარ ხარ ცოცხალი. პლიუს ადრენალინი კიდე გინდა , როგორც სისხლი მგლებს, ომი ისე გიზიდავს. კი, თუმცა სიხარული მაინც წინა პლანზეა, დანარჩენი შეგრძნებები კი ძირითადად საკუთარ თავთან რჩება "გასარკვევი". ადრენალინის ამბავიც ხშირ შემთხვევაში მართალია,მაგრამ არ არის კრიტერიუმი, რომ ოომმა მიჩვევა იცის იმ თვალსაზრისით, რომ მისი ანუ ბრძოლის გამეორება გსურს (ომმა შეიძლება ის მიჩვევა იცოდეს, რომ უფრო მსუბუქად აღიქვამ იმ უბედურებებს, რაც ხდება ანუ მიჩვეული ხარ იმას, რომ ომია ეს და სხვანაირად არ იქნება,ანუ არ გაკვირვებს ბევრი რამ). ყველაზე მეტად ომი ჯარისკაცს არ უყვარს,მაგრამ შენი მტკიცება, რომ ომი გიზიდავს, ზოგიერთის შემთხვევაში მართალია, მაგრამ ნორმალური ფსიქიური მდგომარეობის მეომარს არანაირად არ იზიდავს სისხლი. ეს უკანასკნელი მხოლოდ აუცილებლობით არის გამოწვეული, რომ ის მომკვლელი გახდეს. ყველა შემთხვევაში ომის დროს ფიქრობ, რომ ამას მალე ბოლო ქონდეს. ბრძოლის მონატრება არ არსებობს, მაგრამ იცი, რომ განმეორდეს იგივეს იზამ.ეს უკვე სხვა საქმეა. გარდა ამისა, გადამდგარი სამხედროები განიცდიან არასრულყოფილების კომპლექს,რომ ისინი "გამოუსადეგარნი" არიან თითქოს აწი, მაგრამ ეს არ ნიშნავს რომ ისინი მათ გამოსადეგრობას მხოლოდ ომის გამეორებაში ხედავენ.ცოტა სხვა საქმეა ეს. ადრენალინის დაოკება ან მისი აფაფრვა სიმულაციით შეიძლება: მაგალითად, პოლიგონზე სროლები, პარაშუტიდან ხტომა, ექსტრემალური სპორტი და მსგავსი. ციტატა 4. საკუთარი ფსიქოსგან თავდაცვის ხერხები, თითქოსდა თავის მართლება საკუთარ თავთან, რომელიც შესაძლებელია არანაირად არ არის საჭირო, მაგრამ შინაგანად მაინც გვიჩნდება მოთხოვნილება ჩვენი მაშინდელი შინაგანი განწყობა გავამართლოთ. არავითარი მართლება, ფსიქიკის სრული ნგრევა და საუკეთესო გამოსავალი ალკოჰოლია, საკმაოდ დიდი ხნით. ხდება თავის მართლება რაღაც ზღვრამდე, მაგრამ გულში მაინც სწორედ სასამართლოს ემსგავსება და როგორც ნებისმიერი მსჯავრდებული ,მაინც იმართლებ თავს. სრული ნგრევა ღმერთს მადლობა ყველას არ აქვს,ამას პიროვნების ფსიქიური სიძლიერე განსაზღვრავს. ალკოჰოლს ბევრი მიმართავს, მაგრამ არა ნებისმიერი. ჩემი მეუღლე საერთოდ არ ეკარება ალკოჰოლს, მხოლოდ ეწეოდა ჯაჭვურად. მეც არ ვსვამ არასოდეს, საერთოდ არც ვსინჯავ,იმიტომ რომ არ მომწონს, იქნებ რომ მომწონდეს, დამელია,არ ვიცი... ციტატა 5. როდის ხდება გრძნობების მოჭარბება და იმ ტკივილის ხელმორედ ატკივება, რაც ადრე გვინახავს და გამოგვიცდია? აქ თავდაცვის მექანიზმი მუსაობს, უკვე იმუნიტეტი გაქვს, ტუნდაც ხელახლა იმოქმედოს რამემ, ისეთი სიზლიერის აღარ იქნება, ყველაფერი მარტივად ხდება. ამაში გეთანხმები სრულად. იქნებ სხვას ქონდეს სხვა გამოცდილება,მე სწორედ რომ დაგეთანხმები. |
|
|
|
| guest |
Sep 10 2008, 10:54 PM
პოსტი
#18
|
|
Advanced Member ჯგუფი: Members პოსტები: 6,611 რეგისტრ.: 7-June 07 წევრი № 2,127 |
ერთი ჯარისკაცის ლექსი :
ყოველთვის არა, ზოგჯერ მხოლოდ, და ისიც წამით, ჯარისკაცები ტირიან ღამით... მალავენ ცრემლს და სიბნელისას ელტვიან კალთას, როცა რჩებიან მარტოდმარტო საკუთარ თავთან... იარაღს ნაჩვევ ხელს სახეზე აიფარებენ ზოგჯერ ვერაგი განთიადი მოეპარებათ.. თუმცა მზის სხივი ვერას ატყობს სახეს უძილოს, რამდენ დარდს იტევს სევდიანი გული უძირო.... დილა ყოველი ისევ ღამის დასაწყისია.. მათი ტკივილი ვარსკვლავებმა მხოლოდ იციან... დაღლილებს ბოღმით, ძალადობით, სისხლით და შხამით, ცრემლების საფრად გაუხდიათ საუფლო ღამის.... მე მინახავს ასე, მინახავს მტირალნი,არა შიშის გამო,არამედ ბევრი სილამაზის გამო,მინახავს სიყვარულის გამო მტირალნი,მონატრების გამო მტირალნი, აუხდენელი ოცნებების გამო მტირალნი და .... საკუტარი თავის გამო მტირალნი  |
|
|
|
| ქევანა |
Sep 11 2008, 12:40 AM
პოსტი
#19
|
 მთვლემარე დრაკონი ჯგუფი: Members პოსტები: 7,454 რეგისტრ.: 11-February 07 მდებარ.: Shire, Hobbitland, Middle-earth წევრი № 1,055 |
staywhite
ნან მე ერთი უბრალო ცენტურშა (ცენტურიონი ანუ) ვარ.. დიდი საინტერესო თემაა... ნაწილ-ნაწილ დავაფიქსირებ თითქეულზე ჩემს აზრს პირველ რიგში მინდა ვთქვა რომ ასეთ საომარ მდგომარეობაში არასდროს ვყოფლვარ.. მე წესიერად ისიც კი არ მახსოვს სამოქალქო ომის დროს რა ხდებოდა.. პატარა ვიყავი... ძალიან საგულისხმოა ჩემთვის 6. პუნქტი.. უცებ ამას მივეჭერ რატომღაც.. როდის ხედავ სამიზნეს მტერში...  თითქოს მარტივია პასუხი: როცა ის შენს და შენიანების სიცოცხლეს ემუქრება, მაშინ ის მტერია შენი...საერთოდ ომი არ ცნობს სულიერ გმირობებს.. აქ შენ იბრძვი ფიზიკური არსებობისთვის, სამშობლოსთვის... ისტორიიდან ვიცი, რომ ბახტრიონის ომის დროს, ქართველებმა არცერთი მაჰმადიანი არ დაინდეს, ქალი, კაცი, მოხუცი თუ ბავშვი.. პირწმინდად გაასუფთავეს ციხე და შემოგარენი.. რაღა ეს ნაკლებ ცნობილი... აგერ ყბადაღებული და პოპულარული დავითის ეპოქა ავიღოთ.. "დიდი თურქობით" გვემუქრებოდა გაქრობა, რადგან ქართველი გლეხი გარბოდა თავისი მიწიდან და მის მაგიერ თურქი სახლდებოდა.... ძნელია პაციფისტობა.. ცოცხალი ადამიანი სხვა, განსაკუთრებულ შემთხვევებში ხდება... ხო, რაც შეეხება 5-ს (უკუღმა მოვდივარ ).. მე მაშინ მტკივა როცა სხვასაც ტკივა და მე ამას ვხედავ.. იმიტომ ვგიჟდები, ისე მინდა იმ მაროდიორების დასჯა...4 = აქ ალბათ ის იგულისხმება რომ კაცის კვლა ცოდვაა, მაგრამ ომის დროს ვამართლებთ თითქოს? რა გითხრა, ნან... მიფიქრია ამაზე... საერთოდ არ მიყვარს ომი, მაგრამ როცა ვხედავ რომ სხვა გზა არ არის, უცებ ამაზე არც ვფიქრობ... 3= არ ვიცი 2= არ ვიცი, არ მიფიქრია 1= ეს ალბათ ე.წ. "ვიეტნამის" პუნქტს უფრო უახლოვდება და მაგაზე მერე -------------------- “I'd built that bridge for you. But I didn’t know that I would be building it for you and him.” ("Dაისყ")
"He was born with a gift of laughter and a sense that the world was mad. And that was all his patrimony." - Scaramouche, Rafael Sabatini *** ფორუმზე გლანძღავ და მიწასთან გასწორებ, ძვირფასო, მაგრამ გახსოვდეს, ფორუმს გარეთ მე შენ მიყვარხარ : ) *** Спасение утопающего – дело рук самого утопающего... *** ამინდის შემქმნელი |
|
|
|
| სარდიონ |
Sep 11 2008, 12:48 AM
პოსტი
#20
|
 Member ჯგუფი: Members პოსტები: 677 რეგისტრ.: 3-April 08 წევრი № 4,428 |
6.როდის ხდება მოწინააღმდეგის როგორც სამიზნის და მოწინააღმდეგის როგორც ადამიანს შორის ზღვრის გაჩენა: ანუ როდის წყვეტს მოწინააღმდეგე იყოს მხოლოდ გასანადგურებელი სამიზანე და როდის ხდება ის ჩვენთვის ცოცხალი ადამიანი?
7.რამდენად დასაფასებლად მიგვაჩნია შევაფასოდ მოწინააღმდეგის საგმირო ქმედებები, თუნდაც იმ დროს, როცა მტრის ეს საქციელი როგორც მოსალოდნელია, ჩვენს საწინააღმდეგოდ არის მიმართული.( მსგავსად ვაჟასი: როცა საკუთარ ტერიტორიაზე იბრძვი მოწინააღმდეგეში ხედავ გასანადგურებელ ობიექტს, რა ვასკაცობა რა შეცოდება . აქ მოვიდა უნდა მოკვდეს 100 % შეწყალების გარეშე. -------------------- KILL YOUR TV !
|
|
|
|
|
ამ თემას კითხულობს 1 მომხმარებელი (მათ შორის 1 სტუმარი და 0 დამალული წევრი)
0 წევრი:
| მსუბუქი ვერსია | ახლა არის: 24th April 2024 - 12:18 PM |
მართლმადიდებლური არხი: ივერიონი
ფორუმის ელექტრონული ფოსტა: იმეილი
CHURCH.GE-Powered by Giorgi and IPB. Hosting by WebHostinG.Ge
2024
Licensed to: church.ge