მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

„წმინდა ბასილის სკიტელი მეუდაბნოე მამა დამასკინოსი ჰყვებოდა უდარდელობაში ჩავარდნილ ერთ მორჩილზე, რომელიც მრავალი წლის წინ კავსოკალივაში ცხოვრობდა. მან დაუტევა თავისი მონაზვნური კანონი და უყურადღებოდ ეპყრობოდა თავის სულიერ მოვალეობას. ცხოვრებას სიზარმაცესა და არხეინობაში ატარებდა. ავად გახდა და დიდხანს სიკვდილისწინა ტანჯვას იყო მიცემული, მაგრამ სული სხეულიდან არა და არ გამოდიოდა. ეს მოხდა 1935 თუ 1936 წელს.

ექიმი მოღვაწე და განმსჯელი მონაზონი იყო და მიხვდა, რომ მას წინაღობად თავისი არხეინი ცხოვრება ექცა.

მაშინ მორჩილის მოძღვარი, გრიგოლი, რომელიც მისი სულიერი მოძღვარი იყო, გულშემუსვრილი მუხლებზე დადგა ყველა იქ მყოფის წინაშე და თავისი გატანჯული მორჩილის სიყვარულით აღძრულმა პირობა დადო ღვთისა და კაცთა წინაშე, რომ ის თვითონვე შეასრულებდა სულიერი შვილის მიერ გამოტოვებულ საბერო კანონს.

როგორც კი ეს თქვა, ავადმყოფმა სული უფალს ჩააბარა და განისვენა.“

[marine]

„სოფელი მონაზვნისთვის იგივეა, რაც ნახშირის გამყიდველი (ანუ სოფელი შებილწავს მის სულს, დასვრის ისე, როგორც ნახშირის გამყიდველი).“

[marine]

"ლოცვისას უყურე ხატებს ან იყურე ძირს, ნუ დაიწყებ მლოცველების თვალიერებას; ყურადღებით იყავი მხოლოდ იმის მიმართ, რაც ტაძარში ხდება. ზოგიერთი ღვთისმოსავი ბერი თვალდახუჭული ლოცულობდა; თვალს მხოლოდ მაშინ ახელდა, როდესაც ძილი მოერეოდა"

/მამა ვალენტინი (მორდასოვი)/

[marine]

„დედაჩემი მონაზონივით ცხოვრობდა, გულმოდგინედ მარხულობდა, ლოცულობდა, სათნო ადამიანი იყო და მონაზვნობა უყვარდა. ყოველთვის გვერდით ვყავდი, რადგან, როცა ჩვილი ვიყავი, მას ღვთისგან ეუწყა, რომ მონაზონი გავხდებოდი. მან ლოცვისას ვარსკვლავი დაინახა, რომელმაც ჩვენი სახლი დატოვა და მთაწმინდისკენ გაფრინდა. ამ დროს მას ხმა მოესმა, - შენი სამი შვილიდან ეს ერთი იცოცხლებსო. დედაჩემს შეეშინდა: - ვაიმე, ორი შვილი მომიკვდება და ეს ერთიღა დამრჩებაო.

მან არ იცოდა, რომ ეს წინასწარმეტყელება ასე უნდა განემარტა: ბავშვებიდან ერთი ღმერთთან ახლოს იცხოვრებდა. მოგვიანებით ის მიხვდა, რომ ეს ხილვა ჩემს მთაწმინდაზე წასვლას ეხებოდა. ამიტომაც მმეთვალყურეობდა ასე მკაცრად და განშორების ნებას არ მაძლევდა, რათა ღვთისთვის, რამდენადაც შესაძლებელი იქნებოდა, წმინდა ძღვენი შეეწირა. თვითონ იგი იყო ჩემთვის სამაგალითო ადამიანი. ხშირად მინახავს, ჩაიკეტებოდა სამზარეულოში და მთელი საღამო მუხლმოდრეკილი აცრემლებული ლოცულობდა.“

/მამა ეფრემ ფილოთეველი/

[marine]

„ნუ მოვიტანთ მონასტერში სოფელს, თავისი ჩვეულებებით, კეთილმოწყობით.“

[marine]

„მამა მიქაელ ლავრელი, რომელსაც მორჩილება საავადმყოფოში მუშაობით ჰქონდა, შრომისმოყვარეობისა და დაუზარელობის მაგალითი გახლდათ. უხაროდა მოყვასის მომსახურება და მზად იყო, ნებისმიერ დროს ყველანაირი სამუშაო შეესრულებინა. მისი ცვილივით სახე ერთგვარ ასკეტურ ნათელს აფრქვევდა.“

[marine]

„ერთმა მეთევზემ წმინდა ანას სკიტელ ღვთისმოშიშ ბერს, მამა მინას სადღესასწაულო სუფრისთვის თევზი მიუტანა. კვირა დღე იდგა და ბერმა ჰკითხა, როდის დაიჭირეო. "დღეს დილით დავიჭირე, მამაო, ახალთახალია", - უპასუხა კაცმა. "შვილო ჩემო, - უთხრა ბერმა, - კვირა დღეს დაგიჭერია და ამიტომაც მისი ჭამა აკრძალულია, მისი ყიდვა არ შემიძლია". მეთევზე ვერ მიუხვდა ნათქვამს. მაშინ ბერმა უთხრა: "გინდა ამაში დარწმუნდე? მიუგდე კატას და ნახავ, ისიც არ შეჭამსო". მართლაც, კატამ პირი არ დააკარა თევზს. ამის შემდეგ მეთევზე უფრო მეტად აფასებდა უქმე დღეებს. მამა მინა ნამდვილი ბერი იყო, განსაკუთრებული ღვთისმოშიშებით მოღვაწე. დღეში ერთხელ ჭამდა უზეთო საჭმელს, ისიც საღამოს. ამასთანავე ძალზე თავმდაბალი იყო, რადგან მასზე საღმრთო მადლი განისვენებდა.“

[marine]

„მთაწმინდელი მამები ამბობენ: - მონაზვნის ორი თვალია - კანონი და ღვთისმსახურება.“

[marine]

"ძველი და უხეირო სამოსითაც კი უშნოდ არ გამოიყურებოდა, რადგან დიდბერის [მამა ტიხონი] სულიერი სილამაზე ტანსაცმელსაც კი ამშვენებდა. იგი ძველი კაბის ნაჭრებიდან ჯვალოს საკემსავი მახათით იკერავად სკუფიებს, მაგრამ ეს სკუფიები სამეუფეო მიტრებზე უფრო მეტ მადლს ასხივებდა".

[marine]

"ერის ადამიანებს ხშირად სამონასტრო ცხოვრება ერთფეროვნად, უშფოთველად და მუდმივად სტაბილურ კალაპოტში მიმდინარედ წარმოუდგენიათ. სინამდვილეში კი იგი ძალზე დინამიკური, მრავალფეროვანი და საინტერესოა. ის სავსეა უამრავი ბრძოლით, სიმძიმით და მწუხარებით, მაგრამ უფალი იმდენ მადლსა და სიხარულს გვანიჭებს, რომ ეს დაბრკოლებები გასახსენებლადაც არ ღირს... წმ. იოანე სინელის მოწმობით: "უფალმა ერისკაცებს ამ ასპარეზის მთელი სიძნელე და უფრო მეტად - სიადვილე დაუმალა, რადგან ბევრს რომ სცოდნოდა ის, უმრავლესობა მონაზონი არ გახდებოდაო"...

/სქემმღვდელმონაზონი საბა (ნატროშვილი)/

[marine]

„იგი მონაზონთა ანგელოზებრივ დასს შეუერთდა“

[marine]

„ნუ წუხხართ, როცა ძმები სიმშვიდეს გირღვევენ. თუ ისინი რჩევას გვკითხავენ და ვუპასუხებთ, ამით მყუდროება არ დაირღვევა. ძმათა სიყვარული მყუდროებად ჩაითვლება. ის ხომ მრავალგვარია: ზოგი მთელი დღე ლაპარაკობს და სიკეთე მოაქვს, ზოგი კი ერთ სიტყვას იტყვის და ამით შეურაცხყოფს ძმას!“

[marine]

„ბერ იოსებ ვათოპედელის წიგნში, "მადლმოსილი მორჩილი ბერი ეფრემ კატუნაკელი", იესოს ლოცვის შესახებ გადმოგვცემს: ბერისადმი მორჩილებასთან ერთად ილოცეთ კიდეც: "უფალო იესო ქრისტე, შემიწყალე მე". ლოცვა ყოველი მონაზვნის უპირველესი მოვალეობაა. განსაკუთრებით ფრთხილად უნდა იყვნენ ახალგაზრდები, დამწყებნი, და ისინიც, ვინც მარტო საკუთარ ნებაზე ცხოვრობენ. აუცილებელია ბერისადმი მორჩილება და იესოს ლოცვა. ლოცვის სამჯერ თქმის შემდეგ ქრება ეშმაკი."

[marine]

"ახლობლებისთვის ბერ-მონოზონი სასარგებლო უნდა იყოს ცხოვრებით, კეთილი რჩევით, სიტყვითა და სწორი რჩევა-დარიგებით"

/მამა ვალენტინი (მორდასოვი)/

[marine]

"1922 წელს გლინის უდაბნო დახურეს. ბერმა ზინობიმ თან წმინდა ოდიკი წაიღო, რომელზეც შემდგომში ღია ცის ქვეშ ასრულებდნენ ლიტურგიას. ახალგაზრდა ბერი საქართველოში ჩამოვიდა და დრანდის ღვთისმშობლის მიძინების სახელობის მონასტერში დასახლდა, სადაც ჯერ ბერდიაკვნად, მერე კი მღვდელმონაზვნად დაასხეს ხელი.

მამა ზინობი სოხუმში, წმინდა ნიკოლოზის სახელობის ეკლესიაში მსახურობდა. როცა ბოლშევიკებმა შეავიწროვეს, სხვა ბერებთან ერთად აფხაზეთის მთებს მიაშურა, სადაც მაშინ ბევრი ღირსი მამა მოღვაწეობდა.

აქ ერთი ამბავიც მოხდა: ორმა ბერმა გამოუცდელობით შხამიანი ბალახი შეჭამა. დაეწყოთ გულისრევა. ერთი მათგანი გარეთ გამოვარდა, წვიმიანი დღე იყო, ფეხი დაუცურდა, უფსკრულში გადავარდა და დაიღუპა. მეორე კი ოთხი დღე უგონოდ იყო. გონს რომ მოვიდა, ძილში გარდაცვლილი ძმა გამოეცხადა, მწუხარე სახით რაღაცას ევედრებოდა, ასე გაგრძელდა რამდენიმე დღე.

ბერმა ეს ამბავი სხვა მამებსაც მოუთხრო და მათაც გარდაცვლილის სულისთვის ლოცვა გააძლიერეს. ორმოცი დღის გასვლის შემდეგ, როცა გარდაცვლილი ბერის სამოსი გაინაწილეს, ერთ კაბაში ჩაკერებული ოქროს თუმნიანი ნახეს. ახლა კი მიხვდნენ, რისი თქმა სურდა გარდაცვლილს. ძმების გადაწყვეტილებით, მამა ზინობიმ ეს თუმნიანი სოხუმში გაყიდა და ფული გლახაკებს დაურიგა. ამის შემდეგ გარდაცვლილი უკვე მხიარული სახით გამოეცხადა ძმას."

[marine]

"ბერის სიხარულით აღსავსე სახე სარკესავით ირეკლავდა იმ ღვთიურ მადლს, რომელიც მის სულში ტრიალებდა"

[marine]

"მონაზვნების ცხოვრება ათონზე ასე უსახელოდ მიდის. ცხოვრობ ბერდიდთან, გიყვარს ის. მუხლის დრეკა, ღვაწლი. ყველაფერია, მაგრამ ისინი შენ არ გახსოვს და შენზე არავინ ამბობს, - ეს ვინ არისო?" შენ ცხოვრობ ქრისტეში, ქრისტე კი შენში. ცხოვრობ შინაგანად, ცხოვრობ ღმერთთან, რომლისაგან ყოველივე იძვრის და მოძრაობს, შედიხარ ხელითუქმნელ ტაძარში და იქ უცნობივით ცხოვრობ".

/წმ. პორფირე კავსოკალიველი/

[marine]

„მონასტერში ადამიანი სულიერ სიმშვიდეს ეძებს. ზოგი იმისთვის მოდის, რომ მოშორდეს საერო ცხოვრებას, სულიერად განიწმინდოს და ღმერთს მიუახლოვდეს. მონასტერში მიმავალი ადამიანი ტოვებს ოჯახს, ახლობლებს და უფლის შეწირული შვილი ხდება, - ამბობს მორჩილი ირმა, - მძიმე ჯვარია მონასტერში ცხოვრება. თუ შინაგანად არ ხარ ამისთვის განწყობილი, აქ ვერ გაჩერდები. ღმერთი ჩაგაგონებს მონასტერში წასვლას და უფლისთვის თავის შეწირვას. მონაზვნობა ყველაზე კარგია, ცოდვებიც მაშინ გეხსნება და უფლის პატარძალი ხდები. ზოგი მეუბნება, - რა არის მონასტერში ასეთი, რატომ მიდიხარო. ნაკლებად ესმით, რომ ყველაფერი ღვთის ნებით ხდება. მონაზონს ყველაზე მეტად ებრძვის ბოროტი, თუნდაც იმისთვის, რომ ერისკენ უბიძგოს და დააშოროს უფალს.“

[marine]

„ყველაზე ძალიან ღმერთი მიყვარს და ჩემი ადგილი მონასტერშია“

/მამა პართენ აფციაური/

[marine]

"ყმაწვილს სიმდიდრე როდი აბრკოლებდა მის ნათლისღებას. ზოგიერთს ტყუილად ჰგონია, რომ უფალმა მას მონაგების დატოვება ნათლისღებისათვის უბრძანა, აქ ქრისტე იმ სისრულეზე მიგვანიშნებს, რომელიც ჩვენთვის მონაზვნობის უდიდესი წოდების მოსაპოვებლადაა საჭირო."

/ღირსი იოანე სინელი/