მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

"ყველაზე მეტად მაშინ არის ბედნიერი მონასტრის წევრი, როცა ამქვეყნიურს თმობს და უფლისთვის თავს წირავს. როგორც ცხვარი შესწირო უფალს, ისე ეწირება მონაზონიც ღმერთს, მთელი მისი ცხოვრება უფლის მორჩილებაა."

[marine]

"მონასტერში მიმავალი ადამიანი ტოვებს ოჯახს, ახლობლებს და უფლის შეწირული შვილი ხდება"

[marine]

"მონასტერში ზოგი გაჭირვებას მიჰყავს, ზოგს სიყვარული არ უმართლებს... როცა მონაზვნად აღიკვეცები, შეწირული ხარ უფლისთვის. ტოვებ ხორციელ მშობლებს, მაგრამ იძენ სულიერს - მაცხოვრისა და ღვთისმშობლის სახით. სულის გადასარჩენად მონასტრული ცხოვრება საუკეთესო საშუალებაა. პირადად მე თბილისში აღარ მინდა ჩამოსვლა, ტრანსპორტით მგზავრობა, აღარც ხორციელ შვილებთან მისვლა. მხოლოდ განმარტოებული ლოცვა მწადია, რითიც უფალს მეტად ვუახლოვდები."

[marine]

"- მონასტერში ხშირია მოწყინება და გონებრივი ბრძოლები?

- პირველი ბრძოლა - მოწყინებაა. მოწყინების შემოსვლით ეშმაკი ცდილობს მონასტრიდან გაგიშვას, მოულოდნელად სინანულის გრძნობას გიგზავნის და ერის ცხოვრებისკენ გიბიძგებს. შეიძლება ასეთი აზრიც გაგიჩნდეს - ერში კარგად ცხოვრობენ, დროს ატარებენ, შეიძლება იქაც ვიარო ეკლესიაშიო... ეშმაკი ცდილობს, როგორმე დაგაშოროს ეკლესიას. ეკლესიის სწავლების მიხედვით, მონასტერში ასეთ ბრძოლებს უნდა ველოდეთ და გავუძლოთ კიდეც. ამგვარი აზრებისაგან თავი უნდა დაიცვა წმინდანთა ცხოვრების კითხვით და წმინდა მამათა მიბაძვით"

[marine]

"ცოდვა არ არის ერში ცხოვრება, მაგრამ უფრო დიდი მადლი - ბერული ცხოვრებაა."

[marine]

"ზოგი პრობლემებს მოჰყავს მონასტერში და ხშირია შემთხვევა, როცა ვერ ჩერდება. მერე უფრო დიდ ცოდვებში ვარდება. ბერობა ან მონაზვნობა არ არის გამოსავალი რთული მდგომარეობიდან. ბერობა - ღვთის სიყვარულია და თავგანწირვაა უფლისთვის"

[marine]

უკანასკნელი ცოდვა

ეს ამბავი XIX საუკუნის რუსეთში მოხდა, კორენის მონასტერში. ბერი ვინმე გარდაიცვალა. იმ დროს მონასტრის წინამძღვარი პეტერბურგში იყო წასული საქმეზე და მხოლოდ ბერის დაკრძალვის დღეს, გვიან საღამოს დაბრუნდა სავანეში.

გზისაგან დაქანცული, სარეცელზე მიწვა დასასვენებლად, ჩათვლიმა და ასეთი ჩვენება იხილა: გარდაცვლილის სული ორ ანგელოზს აჰყავდა ზეცად. სულმა საზვერეები დაუბრკოლებლივ გაიარა. მიუახლოვდნენ ღვთის სასუფეველს, მაგრამ უეცრად აქამდე ღია სამოთხის კარი დაიხშო და შიგნიდან ხმა მოისმა: "ამ ცოდვის გამო ბერის სული ვერ შევაო ღვთის სასუფეველში!" მაგრამ რა ცოდვა იყო ეს, წინაძღვარმა ვერ გაარჩია.

ანგელოზები დაბნეულები შედგნენ, არ იცოდნენ, რა ექნათ. ცოტა ხნის შემდეგ კვლავ მოისმა ხმა: "იმ შეურაცხყოფისთვის, იმ უპატიობისთვის, რაც ბერის სხეულმა დაკრძალვისას განიცადა, მიეტევოს ეს ცოდვა და ნება მიეცეს ღვთის სასუფეველში შესვლისაო" (თურმე დაკრძალვისას, როცა კუბოს სამარეში უშვებდნენ, ბერებს ცხედარი გადმოუვარდათ და ისეთი ძალით დაენარცხა მიწას, რომ გარდაცვლილს თავი გაუტყდა).

სასუფევლის ბჭენი განიხვნა და გახარებულმა ანგელოზებმა შეწყალებული ბერის სული სამოთხეში შეიყვანა.

წინაძღვარს გამოეღვიძა, იხმო მონასტრის ძმები, მოუთხრო სიზმრად ნანახი და დაკრძალვის ამბავი ჰკითხა. აღმოჩნდა, რომ გაუფრთხილებლობის გამო მიცვალებულის სხეული მართლაც გადმოვარდნოდათ კუბოდან, მაგრამ რაკი ცხედარი, წესისამებრ, მანტიაში იყო გახვეული, მათ არ იცოდნენ, მართლაც გაუტყდა თუ არა მას თავი.

ხილვის ჭეშმარიტებაში რომ დარწმუნებულიყო, წინამძღვარმა მონასტრის ძმებთან მოითათბირა და გადაწყვიტა, ბერის საფლავი გაეთხარა. ასეც მოიქცა.
გახსნეს კუბო და აღმოაჩინეს, რომ ბერს მართლაც გასტეხოდა თავის ქალა. ღვთის უსაზღვრო მოწყალებით გულშემუსვრილმა ბერებმა ადიდეს სახიერი უფალი, რომელიც საბაბს ეძებს კაცთა გადასარჩენად.

დაილოცოს ღვთის მოწყალება და სამართალი, რომელიც აგრერიგად განსხვავდება კაცობრივი სიმართლისაგან".

/ს. ვესნინი "მთაწმინდელის წერილები"/

[marine]

"თუ ადამიანს სურს და ღმერთი მოუწოდებს მონასტრული ცხოვრებისკენ, ამაზე უკეთესი გზა არ არსებობს. ანგელოზებრივ ცხოვრებას უტოლდება."

[marine]

"მონაზვნები - დედა ეკლესიის „რადისტები“ არიან და, ცხადია, თუ ამა სოფლისგან შორს მიდიან, ამას მხოლოდ სიყვარულით აკეთებენ; ისინი „რადიოხარვეზებს“ გაურბიან, რომ უკეთესი კავშირი იქონიონ უფალთან და ქვეყანას უფრო გამოადგნენ."

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

"ბერობა - ეს არის სიხარული და სიტკბოება გამოუთქმელი, რომელსაც ადამიანი ქრისტესთან მყოფობით, მასზე სრული მინდობით განიცდის. ბერობა არის დაცემული ადამიანური ბუნების მუდმივი იძულება ქრისტეს სიყვარულით განღმრთობისათვის. როგორც წმინდა იოანე სინელი წერს: "სადაცა ბუნებისა ძლევაი იქმნა, მუნ უეჭველად ბუნებისა შემოქმედი დაემკვიდრა".

/არქიმანდრიტი საბა (კუჭავა)/

[marine]

"ადამიანი ამქვეყნიურ ცხოვრებას რომ დაუტევებს და მონასტერში მიდის, ამით აცხადებს, რომ სურს განიწმინდოს მიწიერი სურვილებისა და ზრახვებისგან, რაც მღვიძარების - სულიერი სიფხიზლის - გარეშე შეუძლებელია.

არა მარტო მონასტერში მოღვაწემ, არამედ ნებისმიერმა მორწმუნემ განუწყვეტლივ უნდა ადევნოს თვალყური გულისა და გონების მოძრაობას, კეთილი, ღვთივსათნო აზრები შეიწყნაროს, ურიგო კი განაგდოს.

სწორედ ეს არის მღვიძარება - სულიერი სიფხიზლე, რომელიც აუცილებელია, რათა ადამიანმა თავი დააღწიოს ეშმაკეულ აზრებს, უკუაგდოს ისინი, ვიდრე ბოროტის ნებას დაჰყვება და ცოდვას ჩაიდენს."

/არქიმანდრიტი მაკარი (აბესაძე)/

[marine]

"ხორციელი მღვიძარება მხოლოდ იმას როდი გულისხმობს, რომ ადამიანმა რაც შეიძლება ნაკლები იძინოს; შესაძლოა, ადამიანი ღამეებს ათენებდეს, მაგრამ არა იმისთვის, რომ ილოცოს ან სულისთვის სასარგებლო სხვა საქმე აკეთოს, არამედ იმისთვის, რომ უცქიროს ტელევიზორს ან სხვაგვარად გაერთოს. ამას სჯობია, იძინოს - ძილის დროს მისი სული უკეთეს მდგომარეობაში იქნება.

მაგრამ როდესაც მონასტერში მოღვაწე ფხიზლობს, ის აუცილებლად ლოცულობს ან საღმრთო წერილისა თუ სხვა საღმრთო წიგნების კითხვით არის დაკავებული, ანუ იძენს სულიერ სარგებელს, რაც სულიერი მღვიძარების მოსაპოვებლად და ამ სათნოებაში განსამტკიცებლად არის საჭირო. ამასთანავე, ღამით ლოცვასა თუ სხვა სულიერ საქმეს უფალი მეტადაც შეიწირავს და განსაკუთრებულ მადლსაც მოგვმადლებს - ის ხედავს, რომ იმ დროს, როდესაც თითქმის ყველას სძინავს, ვიღაც დგება და ლოცულობს, რაღაცას იკლებს უფალთან ყოფნისთვის.

ღმერთს ჩვენი არც მღვიძარება სჭირდება, არც სხვა რამ შესაწირი; ეს ყოველივე თავად ჩვენ გვჭირდება უფალთან თანამყოფობისთვის, მისგან მადლისა და წყალობის მისაღებად."

/არქიმანდრიტი მაკარი (აბესაძე)/

[marine]

"ბერთა საძვალე (კრიპტა)"

[marine]

“- მონასტერში მოღვაწეს, ალბათ, ზედმეტი ძილის სურვილი არც უჩნდება...

- კაცი მონასტერში რომ მიდის, უკვე იცის, რომ ფიზიკური მღვიძარებაც მოეთხოვება და ამის მნიშვნელობაც გაცნობიერებული აქვს, შემდეგ კი, როცა სამონასტრო ცხოვრებას შეუდგება, გადაეწყობა იმ განრიგზე, რასაც სამონასტრო წეს-განგება მოითხოვს, თავისთავად, ძილიც ნაკლები სჭირდება.

მონასტერში ბერების მოსასვენებელი საწოლებიც კი არ არის ისეთი, რომ ძილისკენ მიდრიკოს ადამიანი. თუ კაცი რბილ და მოხერხებულ საწოლში წევს, გაღვიძების შემდეგ კვლავ ძილისკენ მიუწევს გული, ამიტომ სასურველია, მორწმუნემ თავს უფლება არ მისცეს, იძინოს მეტისმეტად რბილ საწოლში, ბერ-მონაზონთათვის კი ეს მით უმეტეს არ არის საკადრისი, რადგან ადამიანი საერო ცხოვრებას რომ ტოვებს, ის უარს ამბობს ყველაფერზე, რაც ხორციელ სიამოვნებას ანიჭებს.”

/არქიმანდრიტი მაკარი (აბესაძე)/

[marine]

"ვისი ბერობაც საჭიროა, მას უფალი ყოველთვის მისცემს საამისო ძალას და რწმენას. ღმერთისთვის არ არსებობს სიტყვა "შეუძლებელი".

[marine]

"არ არის გამორიცხული, სიფხიზლე მონასტერში მოღვაწემაც მოადუნოს. ცხადია, მონასტერში ადამიანი ტელევიზორის ცქერითა თუ სხვა საერო გასართობებით ვერ შეიქცევს თავს, მაგრამ შეიძლება გადაერთოს მიწიერ საზრუნავზე, მისკენ მიუწევდეს გული (შრომა მონასტერში მოღვაწესაც მოეთხოვება, მაგრამ ხორციელი ღვაწლი აქ ლოცვასა და სხვა სულიერ საქმეებთან უნდა იყოს შერწყმული).

თუკი ასეთ მდგომარეობაში მყოფმა ადამიანმა არ მოიკრიბა ძალა და შემწეობა არ სთხოვა უფალს, ვერასგზით ვერ მოახერხებს სულიერ მწყობრში ჩადგომას, ეს კი იმას ნიშნავს, რომ ვერც მოღვაწეობას გააგრძელებს. მომეტებული ძილისა და უქმადყოფნისთვის მონასტერში არავინ რჩება, ფიზიკური და სულიერი მღვიძარების გარეშე მოღვაწეობა შეუძლებელია. ეს ბერმონაზვნობის უმთავრესი პირობაა, ურომლისოდაც სულიერი ღვაწლი ვერ მიიღწევა."

/არქიმანდრიტი მაკარი (აბესაძე)/

[marine]

- განუწყვეტელი ფიზიკური მღვიძარება ორგანიზმის გამოფიტვას ხომ არ იწვევს? ბერ-მონაზვნებს ხომ დღე-ღამეში მხოლოდ ოთხი ან ხუთი საათი სძინავთ...

- იყვნენ ბერები, რომლებმაც საუკუნეზე მეტხანს იცოცხლეს და დღე-ღამის განმავლობაში მხოლოდ ერთი-ორი საათი ეძინათ. ათონის წმინდა მთაზე მოღვაწე მამა ილარიონ ქართველს დღე-ღამეში ორი საათი ეძინა: ერთი საათი - იატაკზე მჯდომს, ერთიც - კვერთხზე დაყრდნობილს, - მაგრამ რაკი მისი ორგანიზმი ღვთისთვის სათნომყოფელი ცხოვრებით იყო განბრძნობილი და განმტკიცებული, ამას არც გამოფიტვა გამოუწვევია და არც სხვა სახის ხორციელი დარღვევა. ამ ყველაფერს ამქვეყნიური ამაო ცხოვრება უფრო იწვევს, ვიდრე ღვთისთვის სათნო საქმეთა გამო სიფხიზლე.

/არქიმანდრიტი მაკარი (აბესაძე)/

[marine]

"ბერი საკუთარ თავზე არ უნდა ზრუნავდეს"

[marine]

“სამწუხაროდ, მადლის დრო წავიდა! ახლა ყველაზე თბილ ადგილებში - ბერთა და მეუდაბნოეთა დასახლებებშიც კი ცივა. კეთილი მაგალითები და თვით სათნოებაც შემცირდა!“

/არქიმანდრიტი ეფრემ მთაწმინდელი/

[marine]

"მამა კალენიკე ათონელი (+1930) ამბობდა: როცა ბაგირზე მოსიარულე სახიფათო, ბობოქარი მდინარის თავზე გაჭიმულ თოკზე გადის, თუ ყურადღებით არ იქნება, შეიძლება საშინელი სიკვდილით დაიღუპოს. ასეთივე ბედი ელის ბერს, რომელიც გამუდმებით არ ფხიზლობს."