პოეზია პარამეტრები

[დავით ივერიელი]

“MEMENTO MORI”
ტერენტი გრანელი

ახლა უფრო ხშირია შეცდომების დაშვება,

ახლა მოდის ივნისი, ირგვლივ მწვანე მოლია.

ჩემი წმინდა სახელი პოეზიას დარჩება,

ჩემი გული და სისხლი - ეს “Memento mori”-ა.


დღეს სამია ივნისის, მინდა იყოს ცამეტი,

ჩემს გარშემო ციხეა - მწუხარების სავანე.

რომ მდომოდა სიცოცხლე, სიკვდილს არ ვიწამებდი,

მიწა არ იქნებოდა ჩემთვის შავი სამარე.


სადღაც მთასთან იწვიმა, სადღაც მთაზე ბურია,

ამნაირი ღიმილი უწინ მე არ ვიცოდი.

ახლა მე ცას ვუცქერი, ცაზე ანთებულია

ვარსკვლავები - სიმბოლო თეთრი მარადისობის.


ახლა რა ვქნა არ ვიცი, მე როდესაც ასე ვარ,

როცა სულს ეპარება აჩრდილები სიბერის.

მე ძლიერი ტალანტი, ზეციური არსება,

ჩემი ნაზი სამშობლო - ლაჟვარდები ცისფერი.


რა ვქნა, შავი ღამეა, მძიმე და უსაშველო,

მახსოვს ჩემი სოფელი, მისი ყრუ ადგილები.

ახლა რაღაც სხვა მინდა, რაღაც სხვა, უსახელო,

რომ დაღუპვა მომელის, ვიცი დანამდვილებით.


ნელა გადის დღეები და ძნელია გარჩევა,

მე, ძვირფასო, ვერ მოვალ, გზა შენამდე შორია.

ჩემი გვარი: გრანელი - პოეზიას დარჩება,

ჩემი გული და სისხლი - ეს ”MEMENTO MORI”-ა.

SILENTIUM
ტერენტი გრანელი

სიჩუმის ყვავილები


ფიქრი გაიტაცა დილის ქარიშხალმა

(მე ასე ვსეირნობ ნელი სიარულით).

სულში უიმედო სივრცე გაიშალა,

გაჩნდა მუსიკიდან ქარი სინანულის.


ისევ შრიალია, ქრიან ეს გედები,

მე შენ განშორებას უხმოდ გავალებდი.

მხოლოდ მარტოობის დღეებს ვეგებები,

მხოლოდ სიჩუმეა ჩემი კავალერი.


ალბათ მეგობარმა სადღაც გამიხსენა,

როგორც ღამეების მიერ გადამწვარი.

ახლა კუბოში ვარ, გულმა დაისვენა,

მომდევს პროცესია, ჩუმი თანამგზავრი.


ალბათ სამარესთან ვარდი მრავალია,

ალბათ მარიამიც ტირის თავდახრილი.

მთვარე მდუმარეა და ცა მაღალია,

მოდის გათენება, როგორც ბალდახინი.

[Georg]

ეჰ...

ხალხური

* * *

სოფელს რა მხარეც უნახე,
სუყველა მხარე ჭრელია,
ძმაცა ვცან და ძმობილიცა,
ფეხქვეშ მიწისა მთხრელია,
სადაც მოკეთე მეგონა,
სულ ყველა ჩემი მტერია;
ეს ამისთანა სიცოცხლე,
აბა, რა სანატრელია,
ნუ დაენდობი სოფელსა,
სოფელი ჭრელი გველია.

[Georg]

დიდგორით დიდი გული აქვს ქართველს

დიდგორით დიდი გული აქვს ქართველს,
დიდგორით დიდი იმედიც არის...
დიდგორში მაშინ დანთებულ სანთლებს
არ ჩაქრობიათ ჯერ კიდევ ალი...
დიდგორით დიდი გული აქვს ქართველს,
დიდგორით დიდი იმედიც არის.

...და წასალეკად ჩვენს ველს და ზეგანს
მოაწყდა მტერი მუქარით, დავით...
მაგრამ თურქ-სელჯუკ დუშმანთა ზედან
აღიღო ხმალი
მეფემან დავით.

და სცეს ნაღარას და ბარბითს რა წამს
წამოიგრაგნენ რაზმები ფიცხლად.
პირველ დავითმა ცხენ-კაცი გასჭრა
და წვერი ხმლისა უწვდინა მიწას.

გაიძგრიალა ცაში ჰოროლმა,
მოზიდეს შვილდიც,
ბოძალიც სტყორცნეს...
მეფის ნახმლევი თითო-ოროლა
ახლაც შრეებად ატყვიათ ბორცვებს.

დაზაფრეს მტერი,
თავზარი დასცეს,
დაცხრილეს ზეცა,
გატორეს ტევრი...
და თუმც სჭარბობდათ მომხდური ასჯერ,
დაცალეწეს და აოტეს მტერი...

რამეთუ დედასამშობლოს დაცვა,
რამეთუ დაცვა
მშობელი ერის,
რამეთუ დაცვა
რჯულის და ენის
ერთს აქცევს ასად...

დიდგორის ომმა მაშინ ჰყო ნათელ, -
როდია მთავარ
სიმრავლე ჯარის...
დიდგორით დიდი გული აქვს ქართველს,
დიდგორით დიდი იმედიც არის.

დიდგორით მტერი შემდეგშიც ვმუსრეთ,
რეკდა დიდგორი „ჰკა მაგრად“, „ვაშად“...
ცოტნე დადიანს ეხატა გულზე,
ხმალს უფხავებდა შამქორში ლაშქარს.

ხმა დიდგორისა
დედების ლოცვად,
ხმა დიდგორისა
მამების რისხვად
გვიხმობდა მებრძოლს,
გლეხკაცს თუ მგოსანს:
- სამშობლო ვიხსნათ!

დიდგორით მტერი შემდეგშიც ვძლიეთ,
გმირი აჩრდილი მრავალგზის ვიხმეთ...
იქნებ დიდგორიც
რუსთველის გმირებს
აღებინებდა ქაჯეთის ციხეს?!

რუხს და ბასიანს,
მარტყოფს, მარაბდას
გვედგა დავითის აჩრდილი დიდი.
ის გვამხნევებდა და გვიფარავდა
და დავითფერულს თამამად ვცდიდით.

...დრო გადის
...ჩვენს მთებს,
დიდგორის კალთებს
მთვარედ დაჰნათის დავითის ფარი...
დიდგორით დიდი გული აქვს ქართველს,
დიდგორით დიდი იმედიც არის!

იოსებ ნონეშვილი
1972

უფალო, შეგვიწყალე

უფალო, შეგვიწყალე, უფალო, შეგვიწყალე
ცოდვილნიც... უცოდველნიც... დიდებიც, პატარებიც,
ვაიმე, ქართველები შევიცვალეთ -
ბევრი ვართ ტახტრევანით და კისრით სატარები.

შინაურ-გარეულნი ერთმანეთს თაკილობენ,
ჩქარობენ, ერთმანეთი გადათელონ.
უფალო, დაიფარე გოდოლი ბაბილონის -
ვულკანზე შემდგარი საქართველო.

უფალო, შეაჩვენე სიმართლე მოსყიდული,
ამნაირ ერისკაცთა ჭერს მარიდე,
უფალო, შეაჩვენე ეშმაკის მოციქულნი,
ამრავლე, აძიერე გმირები ჭეშმარიტი.

უფალო, შეგვიწყალე, რამეთუ ცოტანი ვართ,
ნუ დაგვსჯი სიმცირით, მწიროვნებით,
შვილები დაგვიზარდე დემეტრე-ცოტნეებად,
ნინო და გიორგი მყავს ნათლია-მირონები!

უფალო, შეგვიწყალე და ბნელი ანათელე,
უფალო, შეგვიწყალე დიდებიც... პატარებიც...
არც ისე საწყალია ეს ჩვენი საქართველო,
არც ისე საწყალია და ხელით სატარები.

შოთა ნიშნიანიძე

[Georg]

მორის ფოცხიშვილი

უცხო სხეული ანუ

ბარბარიზმებით სავსე ბალადა

ვიღაც მომბღავის ტაოდან,
რაღაც შიგ ხორხში კვნესის, -
არც რა ბრუხუნი „ბრავო“ და
არც რა სლუკუნი „მერსი“.

არც რა ბუყბუყი ჭაობად,
არც რა ტაფაზე ხრაკვა, -
არც ის ლამაზი „ჩაო“ და
არც ის მაცდური „პაკა“.

გეყო, რაც დარდი გდაღავდა,
გრისხავ, გიწყრები, გისტვენ, -
აღარასოდეს „აღა“ და
აღარასოდეს „მისტერ!“

ვის რას არგებს და რად უნდა
ხვითო სხვათა და სხვისი, -
არც რა ფაშფაშა „ფრაუ“ და
არც რა მისნური „მისის“.

ბედად თუკი რამ გადაგვრჩა,
საშვილიშვილოდ დაგვრჩა, -
აღარასოდეს „ჩა-ჩა-ჩა“,
აღარასოდეს “ჩაჩა!“

დადექ სარფთან და არხოტთან,
არ წამოეგო ანკესს, -
არც რა დიადი „საღოლ“ და
არც რა ზვიადი „დანკე!“

არც ეფექტური „ეფენდი“,
არც რიტორული „რაჯა“, -
იქნევდე, როგორც იქნევდი
სიტყვას მათრახად, ხანჯლად.

ისმოდე, როგორც ისმოდი,
ლოცვად, გალობად, ლხენად,
თორემ შეხედე, ის მოდის...
ფხიზლად, იბერთა ენავ!!!

[Irma]

ვაჟა-ფშაველა
სიმღერა

(ვუძღვნი ახალგაზრდა მგოსნებს)

არც-რა ტანთ მცვია, არც ფეხთა,
დავდივარ დედიშობილა,
მეც იმათ ჯოგიდამა ვარ,
ვინც სიღარიბით ცნობილა.
ამ წუთისოფლის თორნეში
ბევრი სხვა გამოცხობილა.
ჩემს გარდა ასეთს ყოფაში
მრავალი სხვაცა ყოფილა.
ყველას სამარე მიგველის,
ვინც დედის მუცლით შობილა.
საგმობიც ვიყო, ქედს არ ვხრი,
თავი მდიდარი მგონია,
ისეთი, თქვენმა ძმობამა,
ჯერ არვის გაუგონია.
მთლად მე მეკუთვნის ქვეყანა:
მთაში - მთა, ბარად - ბარია,
ზღვა და ხმელეთი ერთიან,
ცას - ვარსკვლავების ჯარია,
დილით მზე მანათობელი,
ღამის გუშაგი მთვარია,
მდიდართ სიმდიდრით ღიღინი,
ბეჩავთ ქვითინი მწარია,
ავდარი, ჟინჟლი, ცის ქცევა,
ცა მოწმენდილი, დარია;
დილით გაფურჩნა ვარდისა,
მთელი იმისი გვარია:
ია, უღრანს ტყეს მოსული,
თალხ-კაბა, ენა-მტკბარია,
კლდის თავს გაშლილი პირიმზე, -
მთის სასახელო ქალია;
მარგალიტივით მდელოზედ
ბრჭყვიალა დილის ცვარია.
ზამთრის ზვავების ქუხილი,
გაზაფხულს წვიმის ღვარია,
იქ ჯოჯოხეთი, სამოთხის
თუ დამიკეტეს კარია.
ხარს ვგევარ ნაიალაღარს,
რქით მიწასა ვჩხვერ, ვბუბუნებ;
ღმერთო, სამშობლო მიცოცხლე! –
მძინარიც იმას ვდუდუნებ;
საწყალთ საწყლობა რომ მესმის,
იმათ ვარამზე ვწუწუნებ;
არცროს უსაქმო არა ვარ,
მუდამ ვკოწიწობ, ვჩუჩუნებ.
ცოტა მაქვს, ცოტას ვჯერდები,
ბეჩავთაც გავუზიარებ.
სიკეთისათვის სიკეთეს
არავის დავუგვიანებ.
ავის თქმით, ავის ქცევითა
გულს არვის დავუზიანებ.
ხარს ვგავარ ნაიალაღარს,
რქით მიწასა ვჩხვერ, ვბუბუნებ:
ღმერთო, სამშობლო მიცოცხლე! –
მძინარიც იმას ვდუდუნებ;
საწყალთ საწყლობა რომ მესმის,
იმათ მაგივრად ვწუწუნებ;
ხანდახან ჟინი ამიღებს,
სიმღერას დავაგუგუნებ.

1896


http://literatura.iatp.ge/

)

ბესიკი
მამამან გფაროს

მამამან გფაროს,
ძემან დაგცვაროს,
სულმან სამსებით გცეს ვარდის კონა!
გატრფოს ზენამა
სულთ მალხენამა,
მას აღემსჭვალო, სხვა არას მგონა!
გიკურთხნეს ძენი,
ღვთის ნაბოძენი,
პალესტინისა ვაზთ მინაწონა!
ცხოვრება ბევრად,
კეთილი ტევრად
გარე მოგადგეს; მტერი გყვეს მონად!

[zura.b.g.]

ერთხელც იქნება, მოვკდები,მივებარები მიწასა,
გულსა და გრძნობას შაურევ ცივის სამარის ქვიშასა
ჩემს გულსა დაეხვევიან გაშმაგებულნი ჭიანი,
ვეღარას მიშველს ქვითინით ჩემი ლამაზი თმიანი

ტყუილად აშფოთდებიან ჩემნი წაწალნი იანი,
ამაოდ ჩამოხდებიან ციდამ ვარსკლავნი ბარადა,
ასტეხს გლოვა-ზარს მდინარე, მაღლით მომხტომი ჩქარადა,
მოსკდება კლდისა ნაპრალი, ჩაიჭედება ჭალადა...
ვაჰმე, მათ ვეღარა ვნახავ
გადაქცეული მკვდარადა.© ვაჟა ფშაველა, 1886

выпадет раз, и я умру,
и самого себя дам земле,
живые чувства перетру
мёрзлым песком в могильной мгле,
черви, сомненья отбросив прочь,
сердце моё обступят, и
плачем не смогут мне помочь
пышноволосые мои,
вздрогнут фиалки, просто так,
детских ласк наших вспомнив дни,
зря вниз попрыгают с небес
звёзды в долину, а река
запричитает и прыжком
быстрым соскочит свысока,
и отколовшийся утёс
в русле застрянет на века...
эх, превратившись в мертвеца,
к ним я не подниму лица.

© Слава Месхи - перевод с грузинского

[Georg]

მურმან ლებანიძე:

სარეველა

ელეგანტურად,
ხელმწიფურად ერთის ხნით ყვავის,
ირგვლივ სინათლეს,
სიხალისეს სიხარულს ნერგავს.-
შეხე მკაცრს, ძვირფას
შეხამებას წითლის და შავის,
ცოდვა არ არის,
სარეველა ყაყაჩოს ერქვას?!

კაცს - კი, ბატონო!
კაცს შეცდომით ხსენებულს კაცად!
კაცს შენისთანას - ჯიშით, ჯურით
ყიამყრალს შენგვარს!

ჩამოთესლებულს
ამ ჩვენს სახლში ანწლად და ღვარძლად,
წისქვილი ვისიც
ბოროტების მარცვლეულს ღერღავს!

შენი სახელის
ხსენებაზე ყორანი ჩხავის, -
რიყეში ვარ და გულმოსული დავწვდები ჭრელ ქვას...
შეხე, რაგვარად,
რა ღირსებით, რა ეშხით ყვავის -
ცოდვაა სწორედ - სარეველა ყაყაჩოს ერქვას!

***
კაცური კაცის ცხოვრება, -
გზა, წიგნი სისხლით ნაფერი,-
ხელახლა აიწონება,
ხელახლა - სუყველაფერი!

მედროვის ყალბი დიდება,-
მკვახედ და მკუხედ ნამღერი,-
ხელახლა გაიჩითება,-
ხელახლა სუყველაფერი!

გაზაფხულს წყალი დიდდება -
იქნება მწუთხე ნაპირი!
იქნება ჯვარცმა, კირთება -
ხელახლა წაიკითხება,
ხელახლა - სუყველაფერი!

------------
Siquid est in me ingenii...

Cicero

[marine]

***
veRar vixseneb im RmerTis saxes –
me rom davxuWav da Tvalebs axels.
saxels - veRar vixseneb.
me ver vixseneb im RmerTs, romelic
Cems magidasTan dgas da momelis,
yoveldRe mawvdis puris TeTr naWers
da mere Tavis xeliTve maWmevs.
veRar vixseneb im RmerTis Tvalebs,
romliTac aTas sayvedurs malavs.
rogor viyviro – RmerTo mixseni!
roca saxelsac veRar vixseneb.
fiqri SiSveli terfebiT misdevs,
tanze sivrceeb ganZarcvul qristes.

რატი ამაღლობელი

[Irine]

წმიდა ალექსი ბერი (შუშანია)
ლექსები

სოფელთან გამოთხოვება ოცის წლის ალექსის მიერ
და იმავე დღეს მისგან თქმული

აჰა, მოვალ მე ცოდვილი, ქრისტე ტკბილო მომეხმარე,
ტვირთ-მძიმე ვარ და მაშვრალი, განმისვენე და მახარე;
გახრწნილი ვარ, განრღვეული, ცოდვით წყლული და მდებარე,
და აწ მომეც ძლევა ჯვარით, ვიდრეცა ვარ, დამიფარე.

აწ მშვიდობით, გეთხოვები, ჩემო წუთის, შენ, სოფელო;
ფუფუნებით დაღუპულო, მარად ლხინისა მდომელო,
ზღვა-უფსკრულო, კაცთა მახევ, მარად ვაისა მხმობელო,
ურგები ხარ, მოღალატე, კაცის არ დასანდობელო!

უზესთაეს ფიქრი არი გზაი იწრო მაღლა ცამდე,
უმჯობეს არს სიყმაწვილით, რომ გზად მისა განვემზადე,
ეს სოფელი ვერას მარგებს, რო ვიფიქრე, გამოვცადე,
არ სოფლისთვის გავჩენილვარ, ღვთის მონებად დავიბადე.

გმადლობ, ქრისტე, ღმერთო ჩემო, დღეს შევიქენ ბედნიერი;
დღემდი სოფლის მონა ვიყავ, აწ-კი შენგნით ზეციერი!
ნუღა დამნთქავს მე სოფელი, მადლი მომეც ზომიერი;
სოფლის გემო ნუ დამზიდავს, ცნობა მომეც გულხმიერი.

აწ მშვიდობით, შენ სოფელო, რადგან გიყვარს ღალატობა;
რა შეგატყვე შენ სიცრუვე, სწორეთ არ მაქვს შენზე ნდობა;
შენა გიყვარს: სულ ამაოდ ცეკვა, ლხინი, თამაშობა...
ოდეს მოვა დრო სიკვდილის, უქმობს ღონე, ძალადობა.

დაგვრჩეს აქა ჩვენ ყოველი: ცოლი, შვილი და დობილი,
საყვარლები, მეგობრები, სატრფიალოდ გაცნობილი,
ძმა-ბიჭებთან ცეკვა-ტაში, ამაოდა გაქრობილი;
ვერც სიმდიდრემ დაგვიფაროს, ოხრად იქნეს დარჩომილი.

კაცთ ბუნება ხორცთა შინა დღე-ღამ ზვაობს ნდომისაგან;
დაავიწყებს მაღალ ღმერთსა, დააბნელებს ცნობისაგან,
ვახ, თუ მივყვეთ ხორცთა ნებას, გადაგვაგდებს ზომისაგან;
უკანასკნელ წარდგომასა ცეცხლმან გვტანჯოს წყრომისაგან.

აწ, უფალო, ნუ მიმანდობ ფიქრის ჩემის ყოფნის ნებას;
რაც მომედვას განსაცდელი, შენგან ვითხოვ მოთმინებას,
უქმად ჟამი ნუ განმივლის, ნუ ჩამაგდებ მოწყინებას,
ჩემის აზრით ნუ გამიშობ, მყავ განსვლამდე შენსა ნებას.

[ლილიანა]

უბატონო ლილეო

რა სიზმარი, რა გზა ან რა ფანტომი,
ცხადად, თითქმის ყველაფერი ცხადად, -
საქართველოს არ ჰყოლია ბატონი,
საქართველოს ერთგული სპა ჰყავდა.

ვინ რა ბრძანა, რა ქადილი, რა ტონი,
ვინ ხარკს თხოვდა, ვინ ღველფს ანუ ღადარს, -
სვანურ ლილეს არ ჰყოლია ბატონი,
სვანურ ლილეს დალ-ქალღმერთი ჰყავდა!

იყო სიტყვა, იყო სიტყვის გამგონიც,
იყო სცენა, იყო ფარდის ფარდაც, -
დედანას არ ჰყოლია ბატონი,
დედაენას დედაერი ჰყავდა!

შთაგონება, როგორც ირმის ნახტომი,
თამარ მეფე მეუფედ და ხატად, -
პოეზიას არ ჰყოლია ბატონი,
პოეზიას რუსთაველი ჰყავდა!

მორის ფოცხიშვილი

ღამე

არ ანთია შუქი არსად,
არც რა ბჟურტავს მწუხრში ერთობ,
ეს არ ნიშნავს მაინც, ღმერთო,
სადღაც ვიღაც რომ არ ენთოს.

აღარც ეზო, აღარც სახლი,
არც რა გზა და არც რა ახო,
ეს არ ნიშნავს, სადღაც ახლო
გული გულში რომ არ სახლობს.

თითქმის აღარავინ არ ჩანს,
სიმს ამაოდ ვხერხავ ხემით,
მაინც ვფიქრობ, ალბათ დარჩა
ვიღაც, ვისაც ესმის ჩემი.

[ვალერი]

ანა კალანდაძე

საქართველოო ლამაზო

„სხვა საქართველო სად არი?“
გრ. ორბელიანი

ქარი გიმღერის ნანასა,
ზღაპარს გიამბობს ჭადარი...
ძეწნამ ალერსით ამავსო
ეჭვებით ნაავადარი...
საქართველოო ლამაზო,
„სხვა საქართველი სად არი?“
ცა ვარსკვლავებით ინთება,
ცა – არცა რისი სადარი...
მთვარე რომ ამობრწყინდება,
გული გაფრენად მზად არი...
დიდება, შენი დიდება,
„სხვა საქართველო სად არი?“
მინდვრები, ქართლის მინდვრები,
ქედები მხარგაშლილები...
მთაში – ტყე დანაბინდები,
ტყეში – ქორბუდა ირმები...
ბარად შრიალებს ჭადარი,
მზეს უმღერიან ჩიტები...
მხარევ მოსილო დიდებით,
„სხვა საქართველო სად არი?“
ლურჯი ბალახი მხარამდი,
მწყერი გოგმანობს ბალახში...
თეთნულდზე – მზე და ბადაღში...
სხვა საქართველო ვინ ნახა?
„სხვა საქართველო სად არი?“
როს ვარსკვლავები ხმაურით
აინთებიან ცათანი,
კლდეს მოაწყდება ზღვაური
მეშვიდე ცაზე ატანილს...
კლდეებში ჯიხვი დაფრთხება,
გორში იტირებს ატამი,
ყაყაჩოს გვერდს ვერ აუვლი,
„სხვა საქართველო სად არი?“
აქ დაიბადა „სულიკო“,
მზისკენ გაფრინდა „მერანი“...
და თუნდაც გადმოსულიყო
მტერი შმაგი და ვერანი,
მარჯვენს მოსჭრიდა ალუდა,
სით გაუშვებდა ლელაჲ?
აქ დაიბადა „სულიკო“,
მზისკენ გაფრინდა „მერანი“...
მთათ ორბის ფრთები მოისხეს,
ცაში ასულა ძერაი...
დაბლა შრიალებს მოლისებრ
ყანაი გაუყელავი...
ფიქრს დაუღლია ონისე,
ბახტრიონს მიდის ლელაი...
მთათ ორბის ფრთები მოისხეს,
ცაში ასულა ძერაი...
ქარი გიმღერის ნანასა,
ზღაპარს გიამბობს ჭადარი...
ძეწნამ ალერსით ამავსო
ეჭვებით ნაავადარი...
საქართველოო ლამაზო,
„სხვა საქართველო სად არი?“

[kato_Bato]

მინდა გიორგი ლობჟანიძის შესახებ გითხრათ, თუ ჯერ არ იცით...

ძალიან კარგად წერს...
გუშინ ვიყავი მისი პოეზიის საღამოზე და იქედან ვერ ვიტყვი როგორი მოვედი, სიტყვები აღარ მყოფნის იმის სათქმელად რა განვიცადე, თან მენუგეშა მისი ტკივილის და სიხარულის დანახვა, მარტო არა ვარ მეთქი ვიფიქრე... ან მე რა მოსატანი ვარ, საქართველო აღარაა მარტო "რახა-რუხა" თანამედროვე--ახალგაზრდული ლიტერატურის ამარა...(ცუდად არ გამიგოთ რა)
თუ სადმე იპოვით მის მოკრძალებულ კრებულებს და თარგმანებს, შეიძინეთ..
მერე შვილებს ეტყვით, ამ კაცის დროს ვცხოვრობდი და მისი ზიარი ჰაერით ვსუნთქავდიო.

ნამეტანი ხმამაღლა არ მომივიდეს დაწერა)
მაგრამ ნამდვილად ასეა)

გაიცანით:
გიორგი ლობჟანიძე

[kato_Bato]

და იმის პასუხად, ყველაგან რომ ქრისტეს ვეძებთ( ალბათ, იმიტომ რომ გვინდა სხვაც გადარჩეს ჩვენთან ერთად) ირანელი პოეტი ქალის ფორუყ ფაროხზადის ლექსის ქართულ თარგმანს დავწერ...

იგი სწორედ იმ ადამიანმა გადმოაქართულა, რომელზედაც ზემოთ მოგახსენეთ.
და ის განწყობა რომ არ დაკარგულიყო, რაც ამ ლექსს ორიგინალში აქვს, არ გაურითმავს.

მექანიკური თოჯინა


ამათზე უფრო,
დიახ, დიახ, ამათზე დიდ ხანს,
ამათზე უფრო
შეიძლება მდუმარე დარჩე.

შეიძლება მრავალი საათი
მკვდართა მზერასავით გაყინული მზერით
მიშტერებოდე სიგარეტის კვამლს,
მიშტერებოდე ყავის ფინჯანს,
ხალიჩაზე ამოქარგულ ფერწასულ ყვავილს,
კედელზე გაკლაკნილ საშიშ ხაზს;
შეიძლება გაფიჩხული ხელის მტევნებით ფანჯრებიდან
ფარდა გადასწიო და დაინახო:
ქუჩებში კოკისპირული წვიმა ასხამს;
ბავშვი თავისი ფერადი ფრანით
თაღს შეფარებია;
ძველი, დანჯღრეული ეტლი
ფუსფუსით სავსე სიჩქარით ტოვებს
ცარიელ მოედანს.
შეიძლება ერთ ადგილას დარჩე,
ფარდის გვერდით_
მაგრამ ყრუ,
მაგრამ უსინათლო.

შეიძლება დაიყვირო,
ძალიან უცხო,ძალიან ყასიდი ხმით დაიყვირო:
"მიყვარს..."

შეიძლება მახვილგონივრულად დასცინო
ყველა განსაცვიფრებელ გამოცანას;
შეიძლება თავი მხოლოდ კროსვორდების
ამოხსნით შეიქციო და
შეიძლება გული მხოლოდ უაზრო
პასუხის პოვნით გაიხარო.
უაზრო პასუხის_
დიახ, ხუთი-ექვსიოდე ბგერისა.

შეიძლება მთელი ცხოვრება
მუხლმოყრილი იდგე,
სამარის მძიმე ფეხქვეშ თავწახრილი;
შეიძლება წარეცხილ საფლავში ღმერთი დაინახო.
შეიძლება უმნიშვნელო მონეტა ირწმუნო.
შეიძლება მეჩეთის სენაკებში გაიხრწნა
"წმინდა ადგილთა მომლოცველობის"
მკითხველი მოხუცივით;
შეიძლება მიმატება-გამოკლებისას,
გაყოფა-გამრავლებისას,
როგორც ნულს,
მუდამ ერთნაირი შედეგი გქონდეს.
შეიძლება შენი თვალი_თავის განრისხებულ
ბუდეში ჩამჯდარი _
ძველი ფეხსაცმლის გახუნებულ ფოლაქად ჩაითვალოს;
შეიძლება წყალივით შრებოდე საკუთარ გუბეში.
შეიძლება ერთი წამის სილამაზე
სასაცილოდ ჩაშავებული სწრაფი ფოტოსავით
სირცხვილით მიმალო
ზანდუკის ბნელ კუნჭულში;
შეიძლება ერთი დღის ცარიელად მირჩენილ ჩარჩოში
ვინმე დასჯილის,ძლეულის
ან ჯვარცმულის ხატი ჩამოკიდო.
შეიძლება პატარ-პატარა სურათებით დაფარო
კედელზე გაჩენილი საშიში ბზარები.
შეიძლება უფრო ამაო ლანდებსაც შეერწყა.

შეიძლება მექანიკური თოჯინა იყო
და შუშის ორი თვალით შენს სამყაროს ხედავდე;
შეიძლება მუყაოს ყუთში
თივით გატენილი ტანით
წლების მანძილზე
ბადეათა და მძივთა შუშაში იძინო
და ხელის ყოველი ფუჭი შეხებისას
უმიზეზოდ წამოიძახო:
"მე ძალიან ბედნიერი ვარ,
ძალიან ბედნიერი!"

[ლილიანა]

ამერიკელი პოეტი ლენგსტონ ჰიუიზი
იესოს ფერხთით


ისეოს ფერხთით
დგას ზღვა მწუხარება .
უფალო , მომადლე
წყალობის ხარება !

ვდგავარ შენს ტერფებთან ,
მწამს შენი სახელი ,
პატარა იესოვ ,
მომეცი ხელი !



ანგელოსთა ფრთები

ანგელოსთა ფრთები თოვლივით თეთრია ,
თოვლივით თეთრია,
თოვლივით თეთრია,
ანგელოსთა ფრთები თოვლივით თეთრია,
მე კი ძლივს მივათრევ
ო, ფრთებს ძლივს მივათრევ ,
მე ცეცლის მორევში .
ანგელოსთ ფრთები კი თოვლივით თეთრია ,
თოვლივით თეთრია

ცეცხლი

ცეცხლი, უფალო ,
ცეცხლი!
ცეცხლით განწმინდე სული !

არ ვიყავ ქველი
არ ვიყავ წმინდა,
ვიყავ ბილწი , მდაბალი , უნდო ,

ცეცხლი , უფალო.
ცეცხლი.
ცეცხლით განწმინდე სული!

მითხარი , ძმაო ,
გამანდე მეცა
ტანჯვის და გლოვის
გზა თუა ზეცა?

ცეცხლი, უფალო,
ცეცხლი ,
ცეცხლით განწმინდე სული !

ვიყავი ცრუ და
ვიყავი მპარავი .
ჩემდენი ქალები
თუ ჰყავდათ ფარაოს !

ცეცხლი , უფალო,
ცეცხლი ,
ცეცხლით განწმინდე სული !
ცეცხლი მსურს , უფალო,
განწმინდე სული !

[გლახა]

ლილიანა
მაგარიააააააააააააა
დონეაააააააააა

[ლილიანა]

ზვიად გამსახურდიას თარგმანია

[kato_Bato]

ლუკას

შენ მშვიდად დგახარ ცხოვრების მიღმა,
როგორც ფოთოლი_ქარიშხლის უკან,
და ჯერ არ იცი, რომ მამაშენი
მთელი სიცოცხლე გიცდიდა, ლუკა.
სიცოცხლე _ უფლის მოწვდილი პეშვი _
მე, ქვიშასავით გზადაგზა მაპნევს,
მაგრამ ვერ იქნა, დღემდე, ვერაფრით,
ვერ ამაფხრიწეს ჯადოსნურ ზღაპრებს.
შენ უნდა დაგრჩეს ყველა ზღაპარი _
ოცნების ყველა ციმციმა ღრიჭო,
რომ როცა წავალ, ამ ზღაპრებიდან
გეფერებოდე, პატარა ბიჭო.
ჩათბუნებული დედის კალთაში
შენ იქსოვები სიზმრის ძაფებით;
მოხვალ და ყოფის შხამიან სასმისს
ჩემი ტუჩებით დაეწაფები.
თუკი ამ სასმისს ვერვინ აგაცდენს,
არ მოგეწვდება ყოფა ედემად,
ჩემს გულს გაივლის ყველა ლურსმანი,
შენ რომ ხელებში ჩაგეჭედება.
ჯერ კი მშვიდი ხარ,
ცხოვრების ორთქლით
არ მოთუთქულხარ,
თვალებფახურავ,
და ნიავმა რომ არ შეგაწუხოს,
ფისოებიან საბანს გახურავ.


(გიორგი ლობჟანიძე)

[ლილიანა]

kato_Bato
გაიხარე !
მიყვარს ლობაჟანიძე

[kato_Bato]

ლილიანა
დიდი მადლობა, ისე გამიხარდა რომ მოგეწონათ) ისე ისე....

[შეხვეწილი]