მოძღვარი პარამეტრები

[marine]

"- რას ნიშნავს კურთხევა? როგორ უნდა გვესმოდეს ამ სიტყვის მნიშვნელობა?

- კურთხევა ღვთაებრივი ძალის მატარებელი სიტყვაა. ამ ძალას მადლი ეწოდება. ამგვარად, კურთხევა მადლის მიღებას ნიშნავს. როდესაც ადამიანი ღვთის კურთხევით, ღვთისგან ბოძებული მადლით აღივსება და აღიჭურვება, ცხოვრებას მართებულად წარმართავს, ყველაფერს სწორად აღიქვამს, ისე, როგორც უფლისგანაა ბოძებული და ნებადართული.

ამდენად, კურთხევა ღრმა, ცოცხალი შინაარსის მატარებელი სიტყვაა. კურთხევის წყალობით ადამიანი სწორად მოქმედებს, სწორად აზროვნებს და მისი ცხოვრება სწორი მიმართულებით მიედინება. ღვთის კურთხევის ქვეშ მყოფი კაცი შესისხლხორცებულია, შედუღებულია ღვთის მადლთან, მისით არის აღვსებული და მის მოღვაწეობასაც, ღვთისკენ სვლას კეთილი ნაყოფი გამოაქვს."

/მამა დავით შენგელია/

[marine]

"მოძღვრის გარეშე საკუთარ ცოდვას ვერ დაინახავ".

[marine]

"სულიერი მოძღვრობა მშობელზე უფრო მნიშვნელოვანია".

[marine]

"სულიერი მოძღვარი ხორციელ მშობლებზე აღმატებულია"

[marine]

"დღეს ჩვენ, უბრალო მოძღვრები, ახლოს მივდივართ შეჭირვებულ საზოგადოებასთან. მათთვის ჩვენი გულისა და სახლის კარები მუდამ ღიაა. ამიტომ ვიცით, როგორ სუნთქავს ჩვენი საზოგადოება და რა დროს უჩქარდება გული".

/დეკ. შიო პაიჭაძე/

[marine]

"ზოგადად კურთხევა ზეცასთან კავშირია"

/დეკ. ზურაბ მჭედლიშვილი/

[marine]

"დღეს ჩვენ, უბრალო მოძღვრები, ახლოს მივდივართ შეჭირვებულ საზოგადოებასთან. მათთვის ჩვენი გულისა და სახლის კარები მუდამ ღიაა. ამიტომ ვიცით, როგორ სუნთქავს ჩვენი საზოგადოება და რა დროს უჩქარდება გული".

/დეკ. შიო პაიჭაძე/

[marine]

"ამბობენ, მოძღვარსა და სულიერ შვილს შორის ღრმა შინაგანი მსგავსება და უხილავი სულიერი კავშირიაო".

[marine]

"აღარა მყავს სულიერი მამა და აღარც მეყოლება, - ამბობდა მისი [წმ. იოანე მაქსიმოვიჩის] სულიერი შვილი მღვდელი მარტინ ერლინგსი, - ყოველ შემთხვევაში, ამგვარი, რომელიც შუაღამისას დაგირეკავს და გეტყვის: წადი, დაიძინე, რაზეც ახლა ლოცულობ, შეგისრულდებაო."

[marine]

"- ხშირად გვსმენია: ღმერთის მწამს, მაგრამ სასულიერო პირების საჭიროებას ვერ ვხვდებიო...

- ყოველგვარი გადაჭარბების გარეშე შეიძლება ითქვას, რომ ამგვარად მოსაუბრენი საკუთარ თავს ტვინის ამოქმედების საშუალებას არ აძლევენ. ეს შეურაცხყოფა კი არა, ფაქტია.

გავიხსენოთ, რას ბრძანებს მოციქული იაკობი: სარწმუნოება საქმეთა გარეშე მკვდარიაო. იმის აღიარება, რომ შემოქმედის არსებობის გწამს, არაფრის მომცემია, რადგან ეშმაკმაც მშვენივრად იცის, რომ ღმერთი არსებობს, მაგრამ იცავს კი მის მცნებებს?

მათ უკეთ გავუგებდი, რომ ეთქვათ - ათეისტები ვართო, რადგან შეუძლებელია, ნაკურთხის გწამდეს, მაკურთხევლის კი - არა.

ვინც ზედაპირულად მაინც იცის ეკლესიის ისტორია, ამგვარად არასოდეს იფიქრებს. თუ მავანი გადაწყვეტს, რომ ღმერთი არ არსებობს, უფალი ამით არ გაქრება. არიან ისეთნიც, ეკლესიასაც რომ აღიარებენ, ხატსაც, სანთელსაც, მაგრამ მღვდელს - არა, რაც კიდევ უფრო დიდი აბსურდია.

ასეთი აზროვნება, ერთი მხრივ, გაუნათლებლობის შედეგია, მეორე მხრივ კი საკუთარ ცოდვათა არდანახვისა, რაც ძალზე "მომგებიანი" პოზიციაა და თავის მოტყუება,

წინააღმდეგ შემთხვევაში, ამგვარად მოაზროვნეს საკუთარ დაცემულ ბუნებასა და ცოდვებთან მოუწევს ჭიდილი, რაც ერთობ არაკომფორტულია, რეალობის ადეკვატურად დანახვა და შეფასება კი ქრისტიანის ბუნებრივი მდგომარეობაა.

ხომ გახსოვთ, რას ბრძანებს უფალი? მე ვარ გზა, ჭეშმარიტება და სიცოცხლე! სცან ჭეშმარიტება და ჭეშმარიტებამან განგათავისუფლოს შენ!"

/მამა ლევან მათეშვილი/

[marine]

"მოძღვარი არის კომპასი. იგი ვალდებულია მასთან მისული პიროვნება ღმერთთან მიიყვანოს. ყოველმა ადამიანმა ისეთი მოძღვარი უნდა შეარჩიოს, მის სულიერ მათხოვრობას (გაჭირვებას) რომ აკმაყოფილებდეს. მოძღვარი უნდა იყოს მომთხოვნი, მკაცრი და მოუსყიდავი პიროვნება."

/მამა ანტონ გულიაშვილი/

[marine]

"უფალს არ უყვარს ის, რომ მოძღვარს ძალით გამოსთხოვო კურთხევა. როგორ ლოცვა-კურთხევასაც მოგცემს, ისე უნდა იცხოვრო".

/მამა ეგნატე (გოგალაძე)/

[marine]

"ერთ-ერთი წმინდა მამა მრევლის განსაკუთრებული, გამორჩეული სიყვარულით სარგებლობდა. ერთხელ ჰკითხეს, - როგორ მიაღწიეთ ამგვარ მდგომარეობასო. უპასუხა, - არასოდეს არაფერი განსაკუთრებული გამიკეთებია მრევლის მიმართ, მხოლოდ ვცდილობდი, რომ მათთან ყოველთვის გულწრფელი ვყოფილიყავი. გულწრფელობა მხოლოდ მოძღვარს არ მოეთხოვება, ამით მოძღვარი მიგვითითებს, რომ მრევლიც გულწრფელი იყოს მოძღვართან, არ დაიტოვოს გულში არც ერთი ცოდვა. განკითხვის ჟამს ადამიანს სწორედ გულში დაფარული ცოდვა მოეკითხება."

/მამა იაკობ აბაშიძე/

[marine]

"ერთ-ერთი წმინდა მამა ამბობს, - ხანდახან, ჩვენ, სულიერი მოძღვრები, სანაგვე ყუთებს ვემსგავსებით, რამეთუ მოდიან ჩვენი სულიერი შვილები, სულიერად დამძიმებულნი, და მოგვაყრიან თავიანთ ცოდვებს - აღსარებაზეა საუბარი - და თვითონ დასუფთავებულ-განწმენდილნი მიდიან. მოძღვარს როგორ ტოვებენ, ამაზე არ ფიქრობენო. ჩვენც, მოძღვრები, ადამიანები ვართ, ჩვენც გვჭირდება ნუგეში, გვერდით დგომა, როგორც ჩვენს სულიერ შვილებს."

/მამა აკაკი რევიშვილი/

[marine]

"ვაი, რომ ჩვენ, ადამიანებს განზოგადებული მსჯელობა გვახასიათებს ხშირად და იგივე გვემართება ეკლესიასთან მიმართებითაც: ეკლესიას ედება ხოლმე ბრალი იმაში, რაშიც სცოდავენ მისი მსახურნი. ასეთი საქციელი, რა თქმა უნდა, არ არის სწორი, რადგან ეკლესია არ არის რომელიმე მღვდელი ან ეკლესიის მსახური; და მიუხედავად ამისა, ის, ვინც უღირსად იქცევა ეკლესიის წიაღში, ნებსით თუ უნებლიეთ, ეკლესიის მტრად გვევლინება და რაც არ უნდა მცდარი იყოს განზოგადების პრინციპით მსჯელობა ეკლესიის შესახებ, ეს ასე ხდებოდა ყოველთვის და ალბათ ასეც იქნება.

ადამიანის ცნობიერებაში ღმერთის სახელი სიწმინდესთან, სიმართლესთან, პატიოსნებასთან არის დაკავშირებული და მისი მსახურისგანაც იმავეს ითხოვს. სწორედ ამიტომაც მართებს ღვთის მსახურს უდიდესი პასუხისმგებლობა ყოველი მისი მოქმედებისას, და არა მხოლოდ მსახურს, არამედ ყოველ წევრს ეკლესიისა, საერონი იქნებიან ისინი თუ სასულიერონი. მათი საქციელის მიხედვით შეიძლება კიდეც იდიდოს ღმერთის სახელი და მისი ეკლესია მართლაც მყუდრო თავშესაფრად იქნეს აღქმული, და შეიძლება კიდეც შეგინებული და უარყოფილი იქნეს".

/დეკ. თავმას ჩოხელი/

[marine]

"ერთხელ, რაღაც გაუგებრობის გამო, დიონისიატის მონასტრის ახალგაზრდა მონაზვნებმა დატოვეს სავანე და განზრახვის მხარდასაჭერად მამა ხარლამპეს - ცნობილ სულიერ მამას, მიაკითხეს. ეტყობა, თვით იოანე ნათლისმცემელმა გაუგზავნა ისინი მას. მამა ხარლამპე მონაზვნებს გაესაუბრა და მკაცრად დატუქსა. ისინი მონასტერში დაბრუნდნენ.

ცნობილმა დიონისიატელმა იღუმენმა მამა გაბრიელმა, როცა მოჯანყენი კვლავ მონასტერში დაინახა, დაბრუნების მიზეზი ჰკითხა. შეიტყო, რომ ისინი უკან მამა იოსების საძმოს მოძღვარმა დააბრუნა.

ეკლესიაში ყველა მღვდელს არა აქვს აღსარების მიღების უფლება, მხოლოდ იმას, ვისაც ამის ნებას ეპისკოპოსი მისცემს (მამა ხარლამპე სწორედ ასეთი მოძღვარი იყო). ბრძენი იღუმენი მეორე დღეს მივიდა ახალ სკიტში, მადლობა გადაუხადა მამა ხარლამპეს მხარდაჭერისთვის და დიონისიატის მონასტრის მოძღვრობა შესთავაზა. მამა ხარლამპე უარზე იდგა. იღუმენმა უთხრა: - მომიტანე ოლარი, ცოდვათაგან გახსნის ლოცვა უნდა წაგიკითხოო.

მამა ხარლამპემ დაიჩოქა, თავი მოიდრიკა. იღუმენმა მას ოლარი გადააფარა და უთხრა: - აი, კისერზე ჩამოვიკიდე ოლარი და გიბრძანებ შენ, მორჩილების გამო, დღევანდელი დღიდან შეუდგე ჩვენი წმინდა სავანის მოძღვრის მოვალეობას.

ასეც მოხდა. ვის არ ეშინია ოლარის? მამა ხარლამპემ იცოდა მისი ფასი და კრძალვა ჰქონდა ამ სიწმინდისადმი, ამიტომაც უარი აღარ უთქვამს და უპასუხა: - მაკურთხე, მამაო, იყოს ნება ღვთისა.

მას მერე მრავალი წლის მანძილზე მამა ხარლამპე მორჩილებით იღებდა დიონისიატელთა აღსარებებს. ქსენოფონტეს მონასტრის მამებმაც სთხოვეს მოძღვრობა. დიდი თხოვნით დაითანხმეს.

მალე მამა ხარლამპეს არა მარტო ათონზე, არამედ ათონს გარეთაც გაუვარდა სახელი, როგორც დიდსულიერ მამას. მასთან მრავალი სოფლის მღვდელი და ერისკაცი მიდიოდა აღსარებაზე. განსაკუთრებული მოძღვარი იყო მამა ხარლამპე, თითოეულ აღმსარებელს თავისი პიროვნების მცირე ნაწილს აძლევდა. ხანდახან მკაცრობდა, უფრო კი შემწყნარებლობით გამოირჩეოდა.

საკუთარი თავისთვის მკაცრი გახლდათ მამა ხარლამპე, მაგრამ თუ მონაზონი ეტყოდა, - მამაო, არ მყოფნის ძალა საბერო კანონის შესასრულებლადო, - ის ყოველთვის ნახულობდა გამოსავალს.

- 150 მეტანიის გაკეთება თუ არ შეგიძლია, 100 გააკეთე.

- ასიც არ შემიძლია.

- მაშინ სკვნილზე შეასრულე თორმეტი ასეული, მეტანიის ნაცვლად ჯვარი გამოისახე.

- ესეც მიმძიმს, მამაო.

- მაშინ, მოდი, ასე ვქნათ. სანამ შენ მოძლიერდები, მე შევასრულებ შენს მაგივრად კანონს. შენ მხოლოდ ღვთისმსახურებაზე იარე და აღასრულე შენი მორჩილება.

ეს ხერხი ხშირად ჭრიდა. კაცს, ბოლოს და ბოლოს, სინდისი შეაწუხებდა, იტყოდა, მოძღვარმა ჩემს მაგივრად კანონი რატომ უნდა შეასრულოს, სირცხვილიაო და შეუდგებოდა მოღვაწეობას.

ერთხელ ერთ ძმას უბედურება შეემთხვა - ეშმაკეული გახდა. მოძღვარმა იცოდა, რომ ეშმაკი მხოლოდ მარხვითა და ლოცვით განიდევნება. სნეულის თანაგრძნობისთვის მან მარხვა შეინახა. მაშინ ხსნილი იყო და ორმოცი დღის მანძილზე ზეთისგანაც კი თავი შეიკავა, ამასთან, სნეულს ყოველდღიურად შეფუცვის ლოცვებს უკითხავდა, მისთვის სკვნილზე ლოცულობდა, პარაკლისს იხდიდა და იმდენ ხანს იღვაწა, ვიდრე ძმა არ განიკურნა.

მეორედ ბურეზარში ერთი ძმა ეშმაკეული გახდა, მისი საქციელის დათმენა აღარავის შეეძლო და საგიჟეში უპირებდნენ გაგზავნას. მაგრამ მამა ხარლამპემ ლიტურგიებით, შეფუცვის ლოცვებით, სკვნილზე ლოცვით ეშმაკი განდევნა ძმისგან.

ერთხელ მამა ხარლამპეს მღვდელი ესტუმრა - მძიმე განსაცდელი შემთხვეოდა, ცოტაც და დაეცემოდა და ხარისხიც აეყრებოდა. მღვდელს რაღაცის თქმა უნდოდა, მაგრამ წითლდებოდა, ვერ ბედავდა.

მაშინ მამა ხარლამპემ უთხრა: "რისი გრცხვენია? ეს ხომ შენ არ გინდოდა, ჩემო შვილო? ეს შენზე შენი სიამაყის გამო დაიშვა. ეშმაკმა მახე იმ წითელკაბიანი ქალის საშუალებით დაგიგო. მცირე ეპიტიმიას დაგადებ, ამიერიდან გაფრთხილდი". აღსარებიდან გამოსული მღვდელი თავისთვის ამბობდა: "ეს რა კაცია? ყველაფერს ხედავს, მისთვის მანძილი არ არსებობს".

სულიერმა შვილმა, მამა იოსებმა, ცნობისმოყვარეობით ჰკითხა მამა ხარლამპეს, რა მოხდაო. მან უპასუხა: "აღსარების გათქმა არ შეიძლება, მაგრამ რადგან მან კი არა, მე თვითონ მოვუყევი ყველაფერი, გეტყვი, - იმ მღვდლის მოსვლამდე ვიცოდი, რაც მის თავს მოხდა".

[marine]

"1972 წელს საბრძნეთში დაიწყეს მსჯელობა, მღვდლებს ანაფორა სცმოდათ თუ არა. ზოგიერთი სამღვდელო პირი მამა პაისის ანაფორის ჩაუცმელობის კურთხევას სთხოვდა. ერთ-ერთი მოდერნისტი მღვდელი არწმუნებდა, - ადამიანს ანაფორა ხომ არ აქცევს მღვდლად! უმჯობესია, მღვდლებმა უანაფოროდ იარონ, ამით უფრო დაუახლოვდებიან ხალხსო და სხვა. მამა პაისიმ ახალგაზრდა მღვდელს დიდი ხნის საუბრის მერე უთხრა: - კარგი, ხვალ მოდი და გიპასუხებო.

მთელი ღამე ლოცვაში გაატარა, დილით მღვდელს ზეთისხილის ხე აჩვენა, რომლისთვისაც წინასწარ ტყავი აეძრო, გაესხლა და კენწეროში რამდენიმე ტოტიღა დაეტოვებინა. ამგვარად ის მართლაც წააგავდა... უანაფორო, წვერშეკრეჭილ მღვდელს. აბა რას იტყვი, მოგწონს კანგაცლილი ხე? აი, ამ ხესავით გამოიყურებიან ის მღვდლები, ვინც ანაფორას არ ატარებსო.

ამ პატარა და მარტივმა მაგალითმა მღვდელი გონს მოიყვანა. რამდენიმე წლის შემდეგ ერთმა გონიერმა ქრისტიანმა ვაჟმა ჰკითხა: "მამაო, რატომ უნდა ეცვას მღვდელს ანაფორა?" "მიზეზი მრავალია, - უთხრა მას მამა პაისიმ, - მაგრამ სრულიად საკმარისია მხოლოდ ეს ერთიც - ყველა კეთილმოკრძალებულ ადამიანს მოსწონს და უხარია, როცა თავის მღვდელს ანაფორაშემოსილს ხედავს".

[marine]

"თემურ წიკლაური, მომღერალი: - მამა გრიგოლი [კუმელაშვილი] იყო ჩემი სულიერი მამა. მისი გარდაცვალების შემდეგ მეორედ დავობლდი. იგი იყო სხივი, რომელიც მოსწყდა ზეცას და ახლა ისევ დაუბრუნდა მას".

[marine]

"კურთხევის გარეშე რაც უნდა გააკეთო, მადლი არ აქვს და უფლის წინაშე არც შეიწირება"

[marine]

"რწმენით მიდი მოძღვართან და სამოთხეს მოიპოვებ".

/წმ. სილოვანე ათონელი/