მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

"მამა ამბერკი ფილოთეოსის მონასტერში 1956 წელს მივიდა. ერთი წლის შემდეგ დიდი სქემა შემოსეს და პაისი უწოდეს. იმ დროს ათონზე ბევრი ღირსეული მამა ცხოვრობდა, რომელთაც მამა პაისიმ წიგნი მიუძღვნა. მათგან ბევრ რამეს სწავლობდა ახალგაზრდა ბერი. მაგრამ მისი ყველაზე დიდი მანუგეშებელი მაინც უფლის დედა იყო.

ერთხელ, მიძინების მარხვისას, მოძღვარმა რაღაც დაავალა. მარხვისა და ღამისთევის ლოცვებისგან პაისი ძალაგამოცლილი იყო. საღმრთო ლიტურგიის შემდეგ არ ჭამდა და მშიერი ივერონამდე მივიდა. კატერმა დაიგვიანა. ბერს ძალა გამოელია, იფიქრა, მოდი, სკვნილზე ღვთისმშობლისადმი ვილოცებ, რომ საჭმელი მომცესო და უმალ საკუთარი თავი განიკითხა: "უსინდისო ვარ, ღვთის დედა ასეთი უბრალო რამის გამო როგორ უნდა შეაწუხოო".

სკვნილი არ ჩაემარცვლა, რომ ერთი ბერი მოვიდა, პარკი გადასცა და უთხრა: "ძმაო, აიღე ეს ღვთისმშობლის გულისთვისო". პაისიმ პარკში ჩაიხედა - შიგ პური, რამდენიმე ლეღვი და ყურძნის მტევნები ელაგა. პაისიმ თავი ძლივს შეიკავა, რომ არ ატირებულიყო."

[marine]

დედა ზოსიმამ თქვა: "სულის სიწმინდის დამმარხველი მონაზონი ყოველთვის ბავშვივით მხიარულია, ხოლო არაწმინდა ფიქრებითა და სიტყვებით საკუთარი სულის შემბილწველი შფოთიანია, შეშინებული და სასოწარკვეთილი".

[marine]

სამთავროს დედათა მონასტრის იღუმენიამ, დედა ზოილემ ბრძანა: "მონაზვნად ახალგაზრდობაშივე აღვიკვეცე, მამაკაცის ხელი არასოდეს შემხებია, მაგრამ შევთხოვ ღმერთს, შემიწყალოს იმ მემრუშე დედაკაცივით, რომელმაც უფლის ფერხთ ცრემლებშერეული მირონი სცხო".

[marine]

დედა ზოილეს ჰკითხეს: - ლოცვაში ხელს ხომ არ გიშლიან ერისკაცები, მონასტერში შენთან სასაუბროდ რომ მოდიანო. მან უპასუხა: "ლოცვაში დიდად დამაბრკოლებს, თუ კაცს არ მივიღებ და ჩემგან უნუგეშოდ წავაო".

[marine]

"ადრე მონაზვნები ერთმანეთს სახეში არ უცქერდნენ, ხმას არ იმაღლებდნენ. მცირე საუბარსაც კი "შემინდეო" - სიტყვით ამთავრებდნენ, რადგან გრძნობდნენ თავიანთ ცოდვილობას და ეშინოდათ, გაუფრთხილებლად ნათქვამი სიტყვით ანდა ხმის ტონით შეურაცხყოფა და ტკივილი არ მიეყენებინათ ადამიანისთვის. ახლა კი მონაზვნებს ჩვეულებად ექცათ სიტყვა "შემინდეს" თქმა, არც კი ესმით აზრი ამ სიტყვისა და ზოგჯერ გაბოროტებულნიც კი ამბობენ, თითქოს ამით იტყვიან: "თავი დამანებე, რა შენი საქმეა". ადრე, როცა "შემინდეს" ამბობდნენ, ახსოვდათ, რომ ყოველი კაცი ხატებაა ღვთისა და რასაც ადამიანს გავუკეთებთ, ამას ქრისტესთვის ვაკეთებთ - თუ შეურაცხვყოფთ ადამიანს, ამით ქრისტეს შეურაცხვყოფთ, ახლა კი სიტყვა "შემინდეს" თქმა მხოლოდ ჩვეულებად ექცევათ და მას თუთიყუშივით იმეორებენ, თვითონაც არ იციან, რატომ."

[marine]

"რამდენიმე დღე გამიჭირდა მონასტერში ყოფნა, მაგრამ უფლის, მეუფისა და დედა სოსანას დახმარებით, დავძლიე ყოველივე. დედა სოსანა რომ არ ყოფილიყო, ალბათ იქიდან გამოვიქცეოდი. მას შემდეგ მონასტრიდან წამოსვლის სურვილი აღარასოდეს გამჩენია."

/მამა ისააკი (ფირცხალავა)/

[marine]

" მიწაზე მორონინე ბერი გლახაკია და იმავე დროს მეფეა თავის სამფლობელოში. მისი კვერთხი ლოცვაა, მისი გვირგვინი - ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის საფარველი, მისი ტახტი კი - ღვთის ნებისადმი მორჩილება."

/არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/

[marine]

"ერთხელ ალექსანდრიის ეპისკოპოსი თეოფილე ნიტრიის მთას ეწვია და ყველაზე გამოცდილ ბერს ჰკითხა: საუკეთესო რა პოვე სულიერ ცხოვრებაშიო. მან უპასუხა: ყველაფერში თავს ვიდანაშაულებდიო. ეპისკოპოსმა მიუგო: "ეს არა მარტო საუკეთესო, არამედ ერთადერთი გზაა გადარჩენისა".

[marine]

დედა ზოილეს უთხრეს: "განრისხებული არ გვინახიხარ, მაგრამ რას გააკეთებდი ანდა როგორ მოიქცეოდი, თუ ორ მოჩხუბარ დას დაინახავდი?" მან უპასუხა: "მე მათ ვეტყოდი: თუ ჩხუბი გინდათ, ბალიშებით იჩხუბეთ-მეთქი".

[marine]

ჰკითხეს დედა ზოილეს: "ერისკაცებთან საუბრისას შინაგან ლოცვას ხომ არ კარგავო". უპასუხა: "როცა ერისკაცებთან ვსაუბრობ, უფრო მეტად ვუსმენ, ვიდრე ვლაპარაკობ. ამ დროს ჩემთვისაც ვლოცულობ, მისთვისაც და იესოს ლოცვას შემდეგი სიტყვებით წარმოვთქვამ: "შეგვიწყალენ ჩვენ", ზოგჯერ კი ვამბობ: "მისი ლოცვების გამო შეგვიწყალენ ჩვენ".

[marine]

ჰკითხეს დედა ზოილეს: "რითი იკვებებოდით შიმშილობის წლებში?" მან უპასუხა: ძალიან გვიჭირდა, მაგრამ არ გვიშიმშილია. როცა საკვები გვითავდებოდა, უფალი სასწაულებრივად გვიგზავნიდა, რამდენიც გვჭირდებოდა". მერე კი გაიღიმა და დაუმატა: "მონაზვნები და მგლები ღამღამობით თუ დაიძინებენ, მშივრები დარჩებიან" (ის ამას ღამის ლოცვაზე ამბობდა).

[marine]

გლინელი მამები ამბობდნენ: "მემრუშე ბერი - ძმაა იუდასი; იუდამ გასცა ქრისტე - მეორე ჰიპოსტასი წმინდა სამებისა, მრუში კი ღალატობს ღვთაების მესამე ჰიპოსტასს - სულიწმინდას. მამები ამბობდნენ: დაცემული ბერების შვილები ჩვეულებისამებრ ავადმყოფები იბადებიან და მათი შთამომავლობა მეორე ანდა მესამე თაობაში ამოწყდება ხოლმე".

[marine]

"პარმანდი - ოთხკუთხა ქსოვილია, რომელზეც ქრისტეს ჯვარცმაა გამოსახული და აწერია მოციქულის სიტყვები: "სხეულით მიტვირთავს ჩემი უფლის წყლულები". პარმანდი ბერის სამოსის ნაწილი იყო".

[marine]

"ერში ყოფნის დროს მივხვდი, რომ მონაზვნობა აღმატებულია სხვა საქმეთა შორის, რასაც შეიძლება ამ ქვეყანაზე ემსახურო".


/დედა გლაფირა/

[marine]

"ბერმონაზვნობა ამქვეყნიური სიკვდილია, მიწიერის უარყოფა და ყველაფერზე მეტად ღმერთის სიყვარულის გამოხატვა. ჩემთვის უდიდესი საჩუქარი მონაზვნობაა. ძნელია, მაგრამ ის ხომ ტკბილი ცხოვრების საწინდარია."

/სქემმონაზონი ნინო (დაშნიანი)/

[marine]

"ვერც უდაბნო, ვერც კინოვია, ვერც მონასტერი ადამიანს წმინდანს ვერ ხდის. მხოლოდ ღვთისადმი სრული მინდობა და მორჩილება აყალიბებს ამგვარ რჩეულ სახეებს".

/არქიმანდრიტი ქერუბინი (კარამბელასი)/

[marine]

"როცა ცივ წყლებს მივაღწიე, დავინახე ერთი ხანშიშესული და ზორბა ბერი, რომელსაც ჯორი ბუჩქზე მიება და წყაროს გვერდით ფეხმორთხმით იჯდა. წინ აბგა ედო. იქიდან გამხმარ ორცხობილას იღებდა, წყალში ალბობდა და მას ნიგოზსა და თაფლთან ერთად მიირთმევდა. ბერს არ ვიცნობდი. მივესალმე და მივხვდი, რომ რუმინელი იყო. დამტვრეული ბერძნულით მიმიპატიჟა თავის თვალწარმტაც სუფრასთან. ვიფიქრე, რომ იგი უეჭველად მამა კორნილიუსი იყო, წმინდა იოანე ნათლისმცემლის სახელობის რუმინული სკიტის წინამძღვარი.
ცივი წყარო, ტყე, ტაბლასთან მიმჯდარი ბერი, იქვე მობალახე ჯორი - ბევრი მხატვარი ინატრებდა ამის დახატვას და იშვიათი სურათიც გამოუვიდოდა."

/არქიმანდრიტი ქერუბინი (კარამბელასი)/

[marine]

"ერთმა ქალმა მიამბო, - ერთხელ თურმე მონაზონ მართასთან ერთად მცხეთის ახლოს, მთაში მდებარე მონასტრის მოსალოცად მიდიოდა. მათ ახლდათ ახალგაზდა ბერი, რომელიც ლექსებს წერდა. მან დაიწყო თავისი ლირიკის კითხვა, მერე კი ვაჟა-ფშაველას ლექსებს მოჰყვა. დედა მართას თვალები ცრემლებით აევსო, მაგრამ ხმა არ ამოუღია. ქალმა ჰკითხა: - რაზე აცრემლდი? შესაძლოა, ამ ბერმა არ იცოდა შენი წარსული და უნებურად ტკივილი მოგაყენაო. მან კი უპასუხა: "არა, მე სხვა რამეზე ვფიქრობდი: როგორ ძნელია ბერისთვის გაუმკლავდეს საკუთარ ვნებებსა და განსაცდელებს. ის კი, საცოდავი, ბავშვივით ცეცხლს ეთამაშება... ერისკაცული სიმღერები და ლექსები ის ცეცხლია, რომელსაც მისი დაწვა შეუძლია". მისი სიტყვები, სამწუხაროდ, გამართლდა. ის ბერი დაოჯახდა... შემდეგ ცოლ-შვილის სარჩენად ეკლესიებში მოწყალებას ითხოვდა და, რაც უარესია, ქადაგებდა, რომ სადაც "სიყვარულია", იქ არ არის ცოდვა და მრუშობა, სიყვარულით ყველაფერი დაშვებულიაო. საერთოდ, ბერი, რომელიც გატაცებულია ერისკაცული ხელოვნებით, თუნდაც გარეგნულად იცავდეს უბიწოების აღთქმას, შეტრუსულ ფრთიან ჩიტს ჰგავს, რომელსაც ზეცაში ფრენა არ შეუძლია და მიწაზე დადის."

/არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/

[marine]

"ღვთის სიყვარულით ამა ქვეყნის სიკეთენი მოიძულა და მოგზაური ბერობა ირჩია".

[marine]

"იქაურობა მონაზონთა ნამდვილ ქალაქად იქცა"