ფორუმელთა პოეზია |
სტუმარს სალამი ( შესვლა | დარეგისტრირება )
ფორუმელთა პოეზია |
Homo Faber |
Jun 21 2007, 02:40 AM
პოსტი
#41
|
Member ჯგუფი: Members პოსტები: 196 რეგისტრ.: 22-May 07 წევრი № 1,988 |
დ ა კ ა რ გ უ ლ ი
(ნაწილი I) კარიდან უჩუმრად გამოდის ღამე. ესუბრება დილას, როგორც ქალს... ერთჯერადი მოხმარების საგნები სანაგვე ურნებს ყნოსავენ. ჯერ არ გათენებულა... და შენ რა გსურს ასეთ დროს??? შეუქცევადი მოლოდინი?! თუ უნუგეშო ტკბობა არაპროგნოზირებადი შიზოფრენიით... თუ გაურეცხავი საცვლების გამოფენა ჟანგბადის სამალავებით... ნუთუ დაგავიწყდა ვისი გორისა ხარ??? თუ კიდევ ერთხელ შეგახსენო რომ გორი ქალაქია და არა გორი... რა მოგდის ვერ ეგუები ფესვებს??? მოიჭერი... სანამ მოგჭრიან როგორც იმ სამშაბათ დღეს. ისინი ჩვენით იკვებებიან... როგორც მრღნელები ჩვენი გონების, პატარა უჯრედების ლაკონურობით... და მაინც დაგავიწყდა რომ პატრიოტი ხარ??? თუ უკვე გესმის ზარების როკვა საპატარძლო ბორდელში... ახლა ვხვდები რომ დაინახე... მჯერა რომ დაინახე საკუთარი მე მეორე პირში... თუ ესეც მომეჩვენა??? შენ სულ ასე ამბობ... რომ ბევრი რამ მეჩვენება... ჩაკბიჩე დედამიწა.... თუმცა შენ გჯერა საკუთარი თავის... მეც... მაგრამ არა იმის რომ გა(ვ)იზარდე... შენვის ეს თამაშია საკუთარ შენთან, მარადიულ შენთან... აი, გხედავ, რომ გარბიხარ უკანმოუხედავად გადაგვარებული რელსებისაკენ... იცი, აქ მატარებელი არ დადის... მაგიტომაცაა რელსები დაგებული... შენნაირებს რომ სჯეროდეთ... დაიჯერე, დაიჯერე... იქნებ მართლაც და არაფერ შუაშია მატარებელი... უბრალოდ ჩვენ გვძინავს... (ნაწილი II) ოდესმე მოაღწევს??? თუ ისევ ძველებურად წავა ჯერ არ მოსული??? სადაც ბულვარია იქ სამალავია კოსმიური ბურჟუების... ახლებური წყვეტა შთაგვაგონებს სამმაგ ფიესტას... რატომაც არა?! ეს ხომ გაგრძელება არ არის... შეხედე ამ ახალ შედევრს... მართლა უნიკალურია არა??? მედალი რომელსაც მხოლოდ ერთი მხარე აქვს... გამიზნულად დაკარგა საკუთარი მხარე ქვეცნობიერში... სამომავლო ზრუნვის კიდევ ერთი გამორეცხილი კრედო... საუკუნეები მთავრდება... უკვე 21-ია... მე კი სულ 20 თითი მაქვს... თუმცა შეიძლება დავუშვათ რომ 21... კარგი ერთ საუკუნეს კიდევ გადავიტან მაგრამ მერე??? როგორ გამოვიგონო სახაზავი??? როგორ შევქმნა ილუზია საცალო ვაჭრობის??? ან საყოფაცხოვრებო პორნოგრაფიის??? საიდან დავინახო ღმერთის მკრთალი სახე მოპირკეთებულ სლოგანებზე??? ან როგორ მივცე ჩემს სახეს ადამიანის ფორმა??? როგორ გაჩვენო, რომ ყველაფრისთვის ბრძოლა ორმაგი მარცხია??? მარცხი საკუთარ თავთან... საკუთარ 21-ე თითთან და საკუთარ მეათე გრძნობასთან??? როგორც ჩანს შენი მგრძნობელობა შეზღუდულია... შეზღუდულია მხედველობა, სმენა, სხეული ცარიელია, იმდენად ცარიელი, რომ მასში შენი ადგილი აღარ არის... თუმცა დაივიწყე... მე ხომ ვიცი. უბრალოდ შენ გძინავს... (ნაწილი III) ნაწილაკები იფანტებიან... ფილტვები სუნთქვით რითმებს არღვევენ... ისევე როგორც ყნოსვებს და მერიდიანებს პარაბოლისას... საერთო ენა ფორმას იღებს... ალმასი და ქვა ერთია, ფასი კი სხვადასხვა... იკვებებიან განავლით... წარმავლობით... ისევე როგორც ჩემი სხეულით... რომელსაც სიგარეტის ფორმა აქვს... შენ რა მოგდის??? მართლა ვეღარ გცნობ... საერთოდ ვერ შეგამჩნიე... არ მეგონა თუ ისევ მოხვიდოდი... ნუთუ მართლა ვერ მიცანი??? გეკითხები, ისე კი ვიცი რომ შენ წარსულებს ვერ იხსენებ... მე უკვე წარსული ვარ... შენი წარსული... თან უცხო მზერით... შენში რაღაც არის... თუმცა უკვე არ მახსოვს რატომ გითხარი ეს... გამჩნევ რომ გიჭირს საკუთარ თავზე წარშულში ლაპარაკი... კაი დაიკიდე... ნურაფერს დამპირდები... მაინც ყველაფერი დაგავიწყდება... და ჩემი ძილიც ძალიან ადრეა... თუმცა უკვე ძალიან გვიანია... გვიანია ამ ყველაფრის შეცვლაც... ეს უკვე წარსულია... გადახსნილ ხორხში გაჩხერილი... მეუფე მოკვდა... ძმა ძმის წილ... (ნაწილი IV, რომელსაც შეიძლება ნაწილი არც ეწოდოს) სანამ თვალის რკალები გაეყრებიან ერთმანეთს. და სანამ ყველაფერი გახდება მომავლის ნაშთი... ჩვენ დავივიწყებთ ყველაფერს, რაც ოდესმე გვინახავს, და რისიც ისედაც არასდროს გვჯეროდა... აქ არ დარჩება დრო, რომელიც დასრულებას გადაურჩა... აქ არ დარჩება საუკუნეთა მარშები ღვთიურ კარნავალზე... აქ არ დაგვავიწყდება ჩვენი ფარული, უძრავი სილამაზე, მომაკვდავი გალაქტიკების... და რა ცუდია რომ აქ ასე ხდება, და რა ცუდია რომ მე თქვენთან არ ვარ... და რა ცუდია რომ ყველაფერი რაც არ მახსოვს, უკვე მოხდა, და რა კარგია რომ მეძინა, სანამ ტყე აქაც ფოთოლს გამოისხამდა, და ვერ გამოიღებდა სანატრელ თესლს... მოძრავ საავადმყოფოებში, მიწის ბგერები უნაყოფოდ იკბინებიან, და მთვრალი ოცნება, უკვე აღარ არის ოცნება... რომელიც იყო... და რომელიც აწ ოცდამეერთედ დაგვათენდა, გარდაცვლილი მარადისობის მზიან და სევდიან გზატკეცილზე... -------------------- ქარის მოტანილს, წვიმა დაასველებს
|
QORBUDA |
Jun 21 2007, 12:02 PM
პოსტი
#42
|
Member ჯგუფი: Members პოსტები: 306 რეგისტრ.: 14-March 07 წევრი № 1,374 |
რატომ ტირი მე ხომ შენთვის ცრემლი არ მითხოვია?
ეგ თვალები უხვ ცრემლებით რატომ ამოგვსებია? ერთი ცრემლი იწყებს დენას, მას მეორე მოჰყვება, მეორეს სხვა ემატება და ერთურთში ირწყმება, შენს სახეზე ნელი დენით ნაკადულად დინდება. რისთვის გინდა ეგ ცრემლები ქუთუთოს რომ გისველებს? რისთვის გინდა ეგ ცრემლები ბაგე ტკბილს რომ გიმლაშებს? გულის დარდით ბროლს რდა ჰყრი? ტკბილსა მიწას რად ამლაშემ? ცრემლი შენი რად გადმოდის ბაგეს შენსა რად ამწარებს? ჩემთვის ტირი? ჩემთვის დარდობ? ცრემლი ჩემთვის გადმოგდის? ნუ ტირიხარ მე ხომ შენთვის ცრემლი არ მითხოვია? -------------------- ბალახი ვიყო სათიბი
არა მწადიან ცელობა, ცხვრადვე მამყოფე უფალო, ოღონდ ამცილდეს მგელობა. ვ.ფშაველა |
QORBUDA |
Jun 21 2007, 07:30 PM
პოსტი
#43
|
Member ჯგუფი: Members პოსტები: 306 რეგისტრ.: 14-March 07 წევრი № 1,374 |
რად გამოვკარი ეს თითი ჩახმახსა ცოდვის მომგვრელსა,
უმწეო ჩიტი მოვკალი, რატომ ხელი არ მომტყდება. მოვუკალ ცაში ნავარდი, მზისა სხივებში ტრფიალი, მოვკალ ხმა მისი მგოსანი ბუნების მახარობელი. იქნებ ობლადაც დავტოვე ბარტყები ბედის მომვლელენი, ან იქნებ სატრფო მოვკალი ოჯახის გამამრავლები. რად გამოვკარი ეს თითი ჩახმახსა ცოდვის მომგვრელსა, რად ჩავიდინე ეს ცოდვა, რად დავუბნელე თვალია, უმწეოს სული მოვუკალ ღვთისაგან ნაბოძარია. -------------------- ბალახი ვიყო სათიბი
არა მწადიან ცელობა, ცხვრადვე მამყოფე უფალო, ოღონდ ამცილდეს მგელობა. ვ.ფშაველა |
missis_kartveli |
Jun 22 2007, 12:48 AM
პოსტი
#44
|
Advanced Member ჯგუფი: Members პოსტები: 1,142 რეგისტრ.: 14-December 06 მდებარ.: tbilisi წევრი № 684 |
გახსენ კარიბჭე
გახსენ კარიბჭე, მე მოველ შენთან, მსურს შენთან ვიყო, გახსენ კარიბჭე, სხვა კარიბჭე არ მოსურს გაიღოს, მე შენთან მოველ მსუს დაჩოქილმა შენზედ ვილოცო, ამქვეყნით დაღლილს მსურს ცხოვრების გზა დამილოცო. სხვა გზას არ ვირჩევ, ამ გზით მინდა მუდამ ვიარო, შვებას ვიპოვი ეს იარებიც მსურს დავიამო, მოველ, გამიღე, შენს ხატებთან მივესვენები, და განმიკურნე სული მრავლად დანასერები. სანთელს დაგინთებ, ლოცვას აღვავლენ შენადვე ცრემლით, ნება მომეცი კალთას ვემთხვიო ტკივილთა თმენით, ცრემლად დავლტები შენს წინაშე მე სინანულით, რომ დამიშუშო სულის წყლული სისხლით ნამული. გახსენ კარიბჭე, მე მოველ შენთან ძIრს დაცემული, გთხოვ შეივედრო განწირული ცოდვილი სული. ამით სძლო ა-ჰა მოხდა სასწაული, მოგვევლინა კაცთ იესო, მ-არიამზედ სთქვა უფალმა, ღვთის ძის დედა იყოს ესო, ი-გი ყრმა ბაგაში გაჩნდა, ღვთის შვილს იესო არქვესო, თ-ვე კი დეკემბერი იყო, ოცდახუთსა მოხდა ესო. ს-ასწაულებს მოახდენდა, კურნავდა ყრუთ, სნეულთ, ბრმებსო, ძ-ეს უფლისას ბრალი დასდვეს, სასწაულს რით მოახდენსო, ლ-ერწამ ჰყარეს, ყვრიმალთ სცემეს, თან ჯვარზედაც გააკრესო, ო-რთ ავაზაკთ გაუტოლეს, მათთან ერთად გასწირესო. |
ana-xatia |
Jun 22 2007, 12:59 AM
პოსტი
#45
|
Member ჯგუფი: Members პოსტები: 377 რეგისტრ.: 8-October 06 წევრი № 261 |
|
missis_kartveli |
Jun 22 2007, 01:09 AM
პოსტი
#46
|
Advanced Member ჯგუფი: Members პოსტები: 1,142 რეგისტრ.: 14-December 06 მდებარ.: tbilisi წევრი № 684 |
ათასი ლხინი, ათასი ჭირი
სადღაც იწვიმებს, სადღაც კი მოთოვს, სხვაგანაც ასე გამოავდრდება. სად მზე ამოვა და გაიღიმებს, სადღაც კი ქარი ამოვარდება. მე ძალზე მიჭირს, შენ კი დღეს გილხინს, სხვა კი მომავლის იმედით ცოცხლობს, ათასი ლხინი, ათასი ჭირი, ყველა ათასი შემთხვევით ვცხოვრობთ. რაა სიცოცხლე? თუ არა ლხინის და გაჭირვების მონაცვლეობა, ჭირშიც და ლხინშიც ღვთის სიყვარული_ ეს არის ჩვენი მოვალეობა. |
QORBUDA |
Jun 22 2007, 01:15 AM
პოსტი
#47
|
Member ჯგუფი: Members პოსტები: 306 რეგისტრ.: 14-March 07 წევრი № 1,374 |
მარტოობა ბუდობს ჩემში,
სევდიანი და უსევდო, ბედიანი და უბედო, ცრემლიანი და უცრემლო. ნეტავ მოხდეს სასწაული ოცნებები ამიცხადდეს, ან სიზმარი სულთ ნანახი რიალობად ამიცხადდეს. მინდა ვიყო მინდვრად, მთაში, ხისა ქოხი თავს მეფაროს, წვიმას, ავდარს შემიფაროს, მის მკლავებში დამიფაროს. დილით ადრე ალიონზე მზე ცხრათვალა დამენახოს ყოველ სხივსა მის ანთებულს ტყის გულები გაენათოს. მოვიდოდეს წვიმა ჩქრით სველი ბალახი ფეხით ვთელო ცამ კი კიდევ თავის ცრემლით სულ ბოლომდე დამასველოს. მოვიდოდეს წვიმა ჩქერით, შხაპა-შხუპით, შხაპა-შხუპით. მზის ხელებით, ცის ცრემლებით ცისარტყელა დამენახოს. მოვიდოდეს ბევრი თოვლი და სიმწვანე თეთრად ღებოს, მე კი კიდევ გულის გრძნობით სულ სირბილში გადავტკეპნო. მარტოსული არ ვარ პოეტი, მაგრამ სულით ვარ ობოლი, რადგან ჩემთვის სიყვარული არის მიუწვდომელი. -------------------- ბალახი ვიყო სათიბი
არა მწადიან ცელობა, ცხვრადვე მამყოფე უფალო, ოღონდ ამცილდეს მგელობა. ვ.ფშაველა |
missis_kartveli |
Jun 22 2007, 01:28 AM
პოსტი
#48
|
Advanced Member ჯგუფი: Members პოსტები: 1,142 რეგისტრ.: 14-December 06 მდებარ.: tbilisi წევრი № 684 |
სწრაფად მიმაქროლებენ
საუკუნეთ ქარები, მივალ, მაგრამ არ ვიცი საით მივექანები. დრო გადის, არ ჩერდება, ბედის ბორბლის ტრიალი, უსასრულოდ მივქრივარ, ისმის ქართა ზრიალი. ცოცხალი ეკრანები ჩემს გარშემო იშლება, ვხედავ ციხე-ტაძრები ძირს ეცემა, იშლება. ომი სისხლისღვრიანი, ბრძოლის ორომტრიალი, მზეზე ხმლების პრიალი, ხმები ომახიანი. მშვიდობა, ნეტარება, ბუნებით დამშვენება, ურთიერთ სიყვარულით ქვეყანის აშენება. სწრაფად დროთა ცვალება, ბრძოლა, ტანჯვა, ვაება, მშვიდობის მოპოვება, კვლავ სულის ნეტარება. არ ვიცი სად მიდიან დროთა ქარავანები, აწ რა მელის არ ვიცი, მაინც მივექანები. უწერელი ფურცელი ისტორიის გვეშლება, ვხედავ ეს იმედები წინ ვარდებად გვეშლება. ვარდების წვიმა წვიმა ცრის, წვიმა ცრის... ცრემლი სდის ვის? ვაებაა თუ გოდება, თუ ეს ლურჯი ცა ტირს... ეს რა ბრბო არის, ეს რა ხალხია? ვის ეძახიან, ვის? ნეტავ რას ითხოვს, და რას რაღადებს, ხმა ერისა და ღვთის... ეს ხშირი წვიმაც ცრემლები ცისა, უკეთ მომავლად ცრის, მანამ განცდილი ყველა ტკივილი ამ ნეტარებად ღირს... გათავდა, მორჩა, უკვე ცრემლები წითელ ვარდებად წვიმს, და ეს სიახლეც დასაწყისია ვარდით ნაფენი დღის. |
QORBUDA |
Jun 22 2007, 10:35 AM
პოსტი
#49
|
Member ჯგუფი: Members პოსტები: 306 რეგისტრ.: 14-March 07 წევრი № 1,374 |
ძნელია იყო გულით პოეტი უსიყვარულოდ წერო ლექსები. ძნელია იყო გულით პოეტი მიგაჩნდეს ირგვლივ ფუჭი ყოველი. ძნელი იყო გულით პოეტი და არ გიყვარდეს და-ძმანი შენი. ძნელია იყო გულით პოეტი და არ გიყვარდეს მშობელი შენი. ძნელია იყო გულით პოეტი და არ გიყვარდეს მოყვასი შენი. ძნელია იყო გულით პოეტი და არ გიყვარდეს სამშობლო შენი. ძნელია იყო გულით პოიეტი და არ გიყვარდეს მხარეი შენი. ძნელია იყო გულით პოეტი და არა გწამდეს წმინდა სანთელის. ძნელი იყო გულით პოეტი და არა გწამდეს მფარველი ღმერთის. ძნელია იყო გულით პოეტი უსიყვარულოდ წერო ლექსები. ძნელია იყო გულით პოეტი მიგაჩნდეს ირგვლივ ფუჭი ყოველი. -------------------- ბალახი ვიყო სათიბი
არა მწადიან ცელობა, ცხვრადვე მამყოფე უფალო, ოღონდ ამცილდეს მგელობა. ვ.ფშაველა |
xevsuri |
Jun 25 2007, 10:57 AM
პოსტი
#50
|
კაცები არასოდეს საუბრობენ ქალებზე, რომლებიც უყვართ ჯგუფი: Members პოსტები: 284 რეგისტრ.: 19-June 07 მდებარ.: bambarmia, kergudu წევრი № 2,239 |
უკვე ჩამომშორდა სისხლის ნაკვალევი
თითქოს ხელისგულიც უფრო გამითეთრდა ჩემმა გარეგნობამ ძველი დაიბრუნა მაგრამ მოგონება წითლად აღმებეჭდა ძმისთვის გავიმეტე, ის რაც არ გამაჩნდა ჩემს ერს დავუშინე, მოპარული ტყვია ნუთუ მოვერიე იმ ჩემს შინაგანებს ან თუკი ამდენ ცრემლს გამარჯვება ჰქვია მე ვინ დამრთო ნება შენი დასასრულის ერთი თანამოძმის ერთო სიცოცხლეო მე ვინ მომცა ტყვია, ტყვია გარეწარი მისი ბრალი არის, ის რაც სისხლში გდია სადღაც გაპარული ჩემი კაცობა და უკვე ჩარეცხილი ჩემი შიდა მრწამსი დღეს აღარ ეტყობა ამ ჩემს გარეგნობას ვატყობ ფაიფურის, სათამაშო დავრჩი ღმერთი დიადია ჩემო მეგობარო სიყვარულს გაიმეტებს ალბათ შვილებისთვის ტაძრის შესასვლელთან, ხედავ შენი ბიჭი? ამ ჩემს გოგონას რომ, ხელისგულზე კოცნის! მე არ ჩამომშორდა, ისევ წითელი მაქვს მაგრამ მომავალი, არის გაწმენდილი იცი მეგობარო, მე რა მიხარია? ტყვიის აჩრდილები აღარ კლავენ სინდისს -------------------- Jesus
შიში დავძლიე, გადავახტი პირველ ბარიერს, ეს სიხარული, ბავშვობის და შენი ბრალია, გამომყევი და უცილობლად გაპოვნინებო, დაგიჯერე და ავე, ავე, ავე იესო! http://www.xevsureti.ge |
lamara |
Jun 25 2007, 04:14 PM
პოსტი
#51
|
lamara ჯგუფი: Members პოსტები: 615 რეგისტრ.: 25-May 07 მდებარ.: Tbilisi წევრი № 2,015 |
დიდი პოეტი არ ვარ, მაგრამ რამდენიმე მეც მივჯღაბნე. ერთს დავწერ და თუ ინებებთ გადახედეთ და თქვენი აზრი გამოთქვით. ჩემი პატრიოტიზმით გაკვირვებულმა მეგობრებმა ერთხელ მკითხეს "მაინც რამ შეგაყვარა საქართველო ასე ძლიერო", ჰოდა ვუპასუხე:
რამ შემაყვარა მე საქართველო რამ შემაყვარა მე საქართველო? ქართველმა ხალხმა: ჭკვიანმა, ლაღმა, ქველმამდაბალმა, სტუმართმოყვარემ, მხიარულმა და მუდამ მღიმარემ... ხშირად პირქუშმა, ფიცხმა, გიჟმაჟმა, სიტყვაძვირმა და ზოგჯერ მრისხანემ, გმირმა მამაცმა, მეფემ ამაყმა და მეფე-ქალმა სათნომ, ლამაზმა... დედაქალაქმა, ძველმა თბილისმა, დილის საარით დამშვენებულმა და არ-ჩამცხრალმა სიყმაწვილის ხმამ, მის გრძელ ქუჩებში აჟღერებულმა. მრავალმა ხატმა და დიდმა მადლმა, ჩვენს ძველ ტაძრებში მიმობნეულმა, 365-მა სალოცავმა, წმიდა გიორგის სახელზე აგებულმა... და მწიგნობრობამ, სამმა ანბანმა წმიდა სამების მადიდებელმა, 33-მა ასო-ნიშანმა ქრისტეს ამქვეყნად ცხოვრების წელთა სადიდებელად... კიდევ? ბუნებამ, დილის რიჟრაჟმა, ულამაზესმა აის-დაისმა, დარმა, ავდარმა, წვიმამ და ქარმა... და იმ ქუხილმაც, წუხელ რომ გაისმა... ჩემმა მთა-ბარმა, ველმა, ტრამალმა, ირემმა ლაღმა, ჯიხვმა ბერხენმა, ბებერმა ხარმა, რქებით რომ ხნავდა... მთის ცივმა წყარომ, სუფთამ,ანკარამ, დიდ ქვებზე მჩქეფმა წყალმა წანწკარამ... ზღვამ,ტბამ,მდინარემ... თუ მათ დავშორდი,ვიქნები მუდამ ცრემლმომდინარე... ღვთისმშობლის წილხვედრ ჩემს ქვეყანას ღმერთი მფარველობს და წმიდანების მეოხებას ყოველ წამს ვხედავ, მე მათი დიდი იმედით ვცოცხლობ და იმის რწმენით, რომ ეს ქვეყანა- იბერია კვლავ გაბრწყინდება. ლამარა რურუა -------------------- [font=Arial]http://forum.archangels.ge/[/font][size=7]
|
QORBUDA |
Jun 27 2007, 03:27 PM
პოსტი
#52
|
Member ჯგუფი: Members პოსტები: 306 რეგისტრ.: 14-March 07 წევრი № 1,374 |
ტურფას ჰკითხეს რადა სტირი,
შენი ცრემლი რადა სდისა, ვინ გატკინა ეგრე გული , რომ ცრემლები ღვარად გდისა. ან კი თუ ღირს ეგ ცრემლები , ამდენ დარდსა დასატირსა. გულს დარდ მძიმე შემომყრია, ტურფა სწორი დამკარგვია, და თვლიდან სინანულის , ცრემლი მიტომ დამდენია. რადა სტირი მერე ტურფას, ის ხომშენი აღარ არის, ალბათ სხვასაც ეტურფება, გულს უსწორებს ლექსის თქმითა. ტურფა ჩემი, ჩემი იყო, იგი ჩემად დამრჩენია, ამ ქვეყანას აღარ არის, ცრემლიც მიტომ დამდენია. ბოდიშს გიხდი არ მინდოდა გულსა შენსა დარდ შეპყრობა, ანაც თუნდაც მაგ ცრემლების ბროლის დარდის დანახვისა. ეს ცრემლები გულს მიმშვიდებს, სულს მიამევს დასაწვისსა, მეტი რაღა შემრჩენია, ცრემლს შევწირავ მისატირსა. ეგ ცრემლები არ უშველის დარდის, სევდის გაქარწყლებას, ანაც ტუნდაც მოგონების, იმ წარსულის დავიწყებას. ნუთუ არვინ გყვარებია? გულის სწორი დაგკარგვია, ასე გულქვად რომ იძახი ცრემლი ნუღარ დაგდენია. ტურფა სწორნი კი მყოლიან, ზოგიერთნიც გამთხოვიან, მაგრამ ცრემლი, ჩემი გული მათ არასდროს გაჰყოლია. არ გყოლია მაშინ ტურფა, ვისაც ეტრფი სულით გულით, ვისთვის სიცოცხლეს გასწირავ სიამაყით გაშმაგული. რატომ ფიქრობ ასე ჩემზე განა ქვის მაქვს სული,გული? განა მე არ შემიძლია ეგ ქმედება ვაჟკაცური? მაშინ თუ ეგ შეგიძლია, თავგანწირვა ვაჟკაცური, ნუღარ მეტყვი,ცრემლს რადა ვღვრი გული რად მაქვს დაქანცული. მასშ შენ ამბობ ცრემლი შველის? დარდის,სევდის გაქარწყლებას? ანაც თუნდაც მოგონების იმ წარსულის დავიწყებას? ხეს რომ ტოტი სტყდება ობლად, როგორც ჩვილი დედის მკერდსა, იმწამითვე ხისა ტოტი გასახმობად ესწრაფება. ვერ მიგიხვდი შენსა სათქმელს რა გინდოდა ამით გეთქვა? შენნი თქმულნი ჩემსა მიმართ, უცნაურად მეჩვენება. როცა მოსწყდა ხესა ტოტი ხე ცრემლებად დაიღვარა, რათ დაკარგა მან სიმშვენე მთა-მინდვრების შესაფრეად. მერე შენთან რა კავშირი აქვს ხისტოტსა ობლად ხმელსა? ანაც თუნდაც შენსა სატრფოს გულის ობლად დამტოველსა. ის წავიდა და დამტოვა დამიბნელა დღე ნათელი. ამ ცხოვრებას ჩემმა გულმა ვერ უპოვა შესაფერი. მაშინ მიხვდა ის ვაჟკაცი რომ ტურფობას სხვა ფასი აქვს, და რომ ცრემლის ნიაღვარი დარდისაჟამს მართალია. -------------------- ბალახი ვიყო სათიბი
არა მწადიან ცელობა, ცხვრადვე მამყოფე უფალო, ოღონდ ამცილდეს მგელობა. ვ.ფშაველა |
კანონისტი |
Oct 9 2007, 02:05 PM
პოსტი
#53
|
დავით ჯგუფი: Members პოსტები: 16,930 რეგისტრ.: 17-October 06 მდებარ.: თბილისი, საქართველო წევრი № 284 |
ეს ლექსი მივუძღვენი საქართველოს მომავალ მეფეს 5 წლის წინ
ღმერთო, მოხედენ ჩვენ საქართველოს შენგან ხელდასხმულს, ღმერთო, ფარავდე ერსა ჩვენსა და მეფეს ცხებულს. მოგვმადლე ძლევა საკვირველი, მოგვეც ნათელი, რათა მარადის განვადიდოთ შენი სახელი დაგვასხი ღმერთო, ზეციური ხელი ძლიერი განსაცდელისგან გამოიხსენ ქართველი ერი, საუფლო სიბრძნით განანათლე ხელმწიფე ჩვენი და აღადგინე საქართველო, ვითარც ძე შენი! -------------------- „ნეტარ არიან, რომელთა დაიცვან სამართალი და ჰყონ სიმართლე ყოველსა ჟამსა.“ (ფს. 105; 4) |
lamasvani |
Oct 9 2007, 02:25 PM
პოსტი
#54
|
Member ჯგუფი: Members პოსტები: 120 რეგისტრ.: 28-June 07 მდებარ.: tbilisi წევრი № 2,318 |
ჩემი ბავშვობის აჩრდილი
ორთავ ხელს მავლებს ქეჩოში და თვალში ცრემლებ გაჩრილი მთხოვს დაბრუნდიო ბეჩოში -------------------- დამსეტყვე ცაო დამსეტყვე
აქა ვარ ჩემის თავითა www.karavi.ge |
თამარი_ცქნაფო |
Oct 14 2007, 08:43 PM
პოსტი
#55
|
მე რომ მიყვარხარ, განა ისე არწივს მთა უყვარს... ჯგუფი: Members პოსტები: 15,854 რეგისტრ.: 1-November 06 მდებარ.: მწვერვალი ''დიადი ვერასოდეს'' წევრი № 362 |
მე მომიტევეთ, პრეზიდენტებზე ლექსებს ვერ ვწერ...
სწორედ ეს არის ის ''რაღაც სხვა'' სანამ წვიმებმა გადაიარეს და სანამ თოვლში დარჩა ბილიკი, ეს ჯერ არ უთხრა ადამიანებს, თუ გინდ გაიგო ხორცის კივილი. დიდხანს ატარე სევდა ღიმილით, მთის ციცაბოდან ნუ გსურს დაშვება! ჯერ შეეცადე და აიარე, მერე დარჩება ბალახი ცრემლად. და როცა კვალში დარჩება სხივი, უკან მოგრჩება ქვითკირის მსხვრევა- გული გაუღე ადამიანებს და მათ თვალებში იქეცი ცეცხლად! სანამ წვიმებმა გადაიარეს, სანამ უკუნი თენდება თეთრად, მზეზე უამბე ადამიანებს, რომ გადაიქცეთ ყველანი ''ერთად''! -------------------- ''ადამიანზე გამძლეა თიხა,
მაგრამ თიხაზე გამძლეა სიტყვა, ის შეიძლება უბრალო იყოს და აუტანელ ტკივილად ითქვას''... |
k@the |
Oct 15 2007, 01:59 AM
პოსტი
#56
|
იყო და არა იყო რა... ჯგუფი: Members პოსტები: 16,796 რეგისტრ.: 21-May 07 მდებარ.: მყარად მიწაზე წევრი № 1,967 |
უფ, მომწონს, მომწონს ხალხო თქვენი ნაღვაწი!
ამდენს ვკაფიაობ და მეც ხომ არ დამეწყო ლექსების წერა? -------------------- --
There are only 10 types of people in the world -- those who understand binary, and those who don't. |
თამარი_ცქნაფო |
Oct 15 2007, 11:51 AM
პოსტი
#57
|
მე რომ მიყვარხარ, განა ისე არწივს მთა უყვარს... ჯგუფი: Members პოსტები: 15,854 რეგისტრ.: 1-November 06 მდებარ.: მწვერვალი ''დიადი ვერასოდეს'' წევრი № 362 |
k@the
მოიცა, კიდევ გაკაიფებ რა მჭირს?! ჩემთან მოჰქონდათ მჭკნარი ფოთლები და მაჩოქებდნენ დამსხვრეულ ხესთან. არსად არ ჩანდა სევდა, წუხილი- მხოლოდ დუმილი და გაოცება. იყო სიცილიც- მღერანარევი და სიყვარულით ქვეყნის ანთებაც, მაგრამ ტკივილი- ჩვევანარევი უკვე აღელდა და გადმომეფრქვა. გზებმა წალეკეს ძიების კვალი; წვიმას აქ არც კი ჩამოუვლია და ამომშრალი ორივე თვალით მზის ფერხთქვეშ სული ამომხდომია! -------------------- ''ადამიანზე გამძლეა თიხა,
მაგრამ თიხაზე გამძლეა სიტყვა, ის შეიძლება უბრალო იყოს და აუტანელ ტკივილად ითქვას''... |
k@the |
Oct 15 2007, 12:04 PM
პოსტი
#58
|
იყო და არა იყო რა... ჯგუფი: Members პოსტები: 16,796 რეგისტრ.: 21-May 07 მდებარ.: მყარად მიწაზე წევრი № 1,967 |
k@the მოიცა, კიდევ გაკაიფებ რა მჭირს?! ჩემთან მოჰქონდათ მჭკნარი ფოთლები და მაჩოქებდნენ დამსხვრეულ ხესთან. არსად არ ჩანდა სევდა, წუხილი- მხოლოდ დუმილი და გაოცება. იყო სიცილიც- მღერანარევი და სიყვარულით ქვეყნის ანთებაც, მაგრამ ტკივილი- ჩვევანარევი უკვე აღელდა და გადმომეფრქვა. გზებმა წალეკეს ძიების კვალი; წვიმას აქ არც კი ჩამოუვლია და ამომშრალი ორივე თვალით მზის ფერხთქვეშ სული ამომხდომია! კი არ მაკაიფებ, უნდა დაგეწერა კიდევ გაკაფიებო შენ ლექსებს მესამე წაკითხვისას ვუჭერ მუღამს, მელოდია და აზრი მომწონს -------------------- --
There are only 10 types of people in the world -- those who understand binary, and those who don't. |
თამარი_ცქნაფო |
Oct 15 2007, 10:52 PM
პოსტი
#59
|
მე რომ მიყვარხარ, განა ისე არწივს მთა უყვარს... ჯგუფი: Members პოსტები: 15,854 რეგისტრ.: 1-November 06 მდებარ.: მწვერვალი ''დიადი ვერასოდეს'' წევრი № 362 |
k@the
შენ თუ ვერ, მაშინ, აჰა, ისევ მე *** არსად, არასდროს და არც არავის, არ გაუგია, რად იქცა მთვარე- მე არ მქონია სხვა აგონია, გარდა გადვიქცე, როგორმე ღამედ. წვეთოვან მზეზე მიმაქვს ფიქრები, მის მწველ სარეცელს ვაშრობ სიზმრებით და დახეული წამების სიგრძეს, ვერ დაეწევა თვით ფრთათა სახეც. ქვიშად გადიქცა მუქლურჯი მთვარე, და წითელ მკერდში ჩაკვდა სინათლე. როგორ წაიქცა კივილად ღამე, ვერ გამოიცნო მთათა სიმაღლემ. მე არ მქონია სხვა აგონია, გარდა გავექცე მთვარეთა კარებს და უკვე დაღლილს - ასე მგონია, რომ გზად თელავენ სისხლს და ხორცს კვლავვე! -------------------- ''ადამიანზე გამძლეა თიხა,
მაგრამ თიხაზე გამძლეა სიტყვა, ის შეიძლება უბრალო იყოს და აუტანელ ტკივილად ითქვას''... |
teo.. |
Oct 16 2007, 06:15 AM
პოსტი
#60
|
Member ჯგუფი: Members პოსტები: 256 რეგისტრ.: 17-November 06 მდებარ.: USA წევრი № 486 |
მრავალ სვეტიცხოვლობას დაგასწროთ უფალმა, მისი ძალი და მადლი გფარავდეთ ჩემო კარგებო. მინდა ეს ბრძწყინვალე დღე ჩემი ლექსით მოგილოცოთ
სვეტიცხოველთან მოვდივარ... სვეტიცხოველთან მომაწია სიშავემ ღამის, შევჩერდი... გულზე შემომაწვა ტკივილი ლამის, დავჯექ და... მუხლი მოვიყარე ტაძრის წინ ღამით, ჩემდა უნებურად, ხელი შევახე - გიორგის მახვილს. წამს შეშფოთებულმა ხელის შეხებით წმინდანზე ალბათ, უკან დავიხიე, ტაძარს, კედელზე მივეყრდნე მაგრად. გაოცებული შევყურებდი მოხატულ ფრესკებს და ამ ქვეყნიურს, ვერ ვხედავდი ტაძარში ფერებს. და ცის ტატნობზე გაიელვა მნათობმა მკრთალად და უკუნეთში შავი ჭინკები გაფანტა სადღაც... და ღამის ცაზე გამობრჭყინდა მნათობი სვეტად, დაბლა დაეშვა, ტაძარს გუმბათზე დაედგა სვეტად... და რა ვიხილე, გამობრწყინდა ცით ანგელოზი, შეიძრა -ცა და დედამიწა, იგრგვინა ზეცამ. კიდით - კიდემდა გაიელვა მნათობმა ყველგან და სულიწმინდა გადმოეშვა ტაძარზე მტრედად. და თეთრი იყო იმ საღამოს მიდამო ტაძრის, ისმოდა ირგვლივ ბუკის ცემა, გალობა, ლოცვა... შვება ვიგრძენი, დამიამდა მტკივანი გული, უძლეველის წინ მოვიყარე ცოდვილმა მუხლი. ყოველი გაჰქრა... თენდებოდა ნელ-ნელა ღამე, სვეტიცხოვლიდან არ მინდოდა გამოსვლა გარეთ. გაოცებული შევყურებდი მოხატულფრესკებს და ამ ქვეყნიურს ვერ ვხედავდი - ტაძარში ფერებს. 01.31.1993 თეა კანდელაკი -------------------- სასოება ჩემდა მამა, შესავედრებლად ჩემდა ძე, მფარველად ჩემდა სულიწმიდა, სამებაო წმიდაო დიდება შენდა.
|
მსუბუქი ვერსია | ახლა არის: 22nd September 2024 - 01:47 AM |
მართლმადიდებლური არხი: ივერიონი
ფორუმის ელექტრონული ფოსტა: იმეილი