ლადო ასათიანი, ''ვიცი, ჩემი ცხოვრება ხანმოკლე იქნება...'' |
სტუმარს სალამი ( შესვლა | დარეგისტრირება )
ლადო ასათიანი, ''ვიცი, ჩემი ცხოვრება ხანმოკლე იქნება...'' |
k@the |
Mar 28 2008, 02:39 PM
პოსტი
#1
|
იყო და არა იყო რა... ჯგუფი: Members პოსტები: 16,796 რეგისტრ.: 21-May 07 მდებარ.: მყარად მიწაზე წევრი № 1,967 |
გავიხსენოთ ლადო ასათიანი, ჩემი უსაყვარლესი პოეტი...
ლადო ასათიანი 1917-1943 ლადო ასათიანი დაიბადა 1917 წლის 14 იანვარს ქუთაისში. ლადოს მშობლები პედაგოგები იყვნენ, ცაგერის რაიონის კვიდრნი. ლადო ასათიანმა 1934 წელს დაასრულა სასოფლო-სამეურნეო ტექნიკუმი და სწავლა ქუთაისის პედაგოგიურ ინსტიტუტში, საბუნებისმეტყველო ფაკულტეტზე გააგრძელა. სულ მოკლე ხანში კი ქართული ენისა და ლიტერატურის ფაკულტეტზე გადავიდა. სტუდენტობის პერიოდში ჩაბმული იყო სამეცნიერო წრეებისა და ლიტერატურული ორგანიზაციების მუშაობაში, იყო ქუთაისში გამომავალი გაზეთის „სტალინელის“ თანამშრომელი, სწორედ ამ გაზეთში დაიბეჭდა პირველად მისი ლექსები. 1936 წელს ლადო ასათიანი რამდენიმე თვით მშობლიურ სოფელ ბარდნალაში დაბრუნდა. ამ პერიოდში თარგმნა პუშკინის, მამინ-სიბირიაკის ნაწარმოებები. ქუთაისში დაბრუნების შემდეგ ლადო კიდევ უფრო აქტიურად ჩაება ქალაქის ლიტერატურულ ცხოვრებაში. განსაკუთრებით იყო გატაცებული ფოლკლორისტული ძიებებით. 1937-38 წლების რეპრესიები ლადო ასათიანის ოჯახსაც შეეხო: დედამისი - ლიდა ცქიტიშვილი, რუსული ენისა და ლიტერატურის მასწავლებელი, დააპატიმრეს „ხალხის მტრის“ ბრალდებით. რეპრესირებული ოჯახის შვილს მალე გამოუჩნდნენ მოშურნეები, მოწინააღმდეგეები, რომელთაც ბრძოლა გამოუცხადეს ახალგაზრდა პოეტს. 1937 წლის 16 ივლისს გაზეთ „სტალინელში“ გამოქვეყნდა პუბლიკაცია, რომელშიც რამოდენიმე სხვადასხვა მწერალთან ერთად, მკაცრად იყო გაკრიტიკებული ლადო ასათიანი. „კრიტიკოსები“ პოეტს „პოლიტიკური შეცდომების“ გამოსწორებისაკენ მოუწოდებდნენ, ურჩევდნენ, თავი დაენებებინა „მავნე ლაყბობისათვის“. ასეთი გამოხდომები მძიმე შთაბეჭდილებას ახდენდა ახალგაზრდა პოეტზე; მის გარშემო ატეხილი აჟიოტაჟით გამოწვეული გულისტკივილი კარგად ჩანს პოეტის ჩანაწერებში, პირად წერილებში, თანამედროვეთა მოგონებებში. დედის დაპატიმრების შემდეგ ლადო ასათიანი ინსტიტუტიდან გარიცხეს. ოფიციალური მიზეზი ასეთი იყო: „კონტრევოლუციური ლაყბობა“. ასეთი ბრალდება 1937-38 წლებში, რეპრესიების დროს, გაწირვის ტოლფასი იყო და, ბუნებრივია, ამ ფაქტმაც ძლიერ იმოქმედა პოეტზე. ამგვარი ბრალდებით „დაღდასმული“ ლადო ამაოდ დადიოდა დაწესებულებიდან დაწესებულებაში სამუშოს საძიებლად, მაგრამ მატერიალურ სიდუხჭირეში ჩავარდნილ „მტრის შვილს“ ხელს არავინ უმართავდა. 1938 წლიდან მდგომარეობა რამდენადმე შეიცვალა, რეპრესიების ტალღამ თითქოს გადაიარა. 1938 წლის 29 მარტს კი საქალაქო კომიტეტის დადგენილებით ლადო ასათიანი ინსტიტუტში აღადგინეს. 1938 წლის ზაფხულიდან ლადო ასათიანი თბილისში გადმოვიდა საცხოვრებლად, თანამშომლობდა ჟურნალ „ჩვენი თაობის“ რედაქციასთან. მისი ნაწარმოებები ქვეყნდებოდა „ახალგაზრდა კომუნისტში“, „მნათობში“, „ლიტერატურულ გაზეთში“, „პიონერში“ და სხვ. 1938-39 წლებში პოეტი მუშაობდა გაზეთ „ნორჩ ლენინელში“, აქვეყნებდა ლექსებს, ნარკვევებს, ლიტერატურულ წერილებს. სტატიები მიუძღვნა ნიკოლოზ ბარათაშვილის, ვანო სარაჯიშვილის, შიო მღვიმელის, უოლტერ სკოტის, ჟორჟ სანდის და სხვათა შემოქმედებას. 1939 წელს ლადო ასათიანი არმიაში გაიწვიეს, მაგრამ ავადმყოფობის გამო თბილისში დააბრუნეს. იგი ტუბერკულიოზით იყო დაავადებული, არაერთი თვე გაატარა აბასთუმანში, მაგრამ ვერ განიკურნა. ლადო ასათიანი გარდაიცვალა 1943 წელს სრულიად ახალგაზრდა, 26 წლისა. იგი დიდუბის პანთეონშია დაკრძალული. გამოყენებული ლიტერატურა: „ქართველ მწერალთა ბიოგრაფიები“ ლიტერა, 2004 (როგორ არ მინდა, ძლიერო სენო...) ლადო ასათიანი როგორ არ მინდა, ძლიერო სენო, ლექსში ქართულად რომ მოგიხსენო! როგორ არ მინდა, ჩემს სიჭაბუკეს დააჩნდეს შენი შავი ჩრდილები! ეს რა უშრეტი ცეცხლით დამბუგე, პირს მარიდებენ ქალიშვილები! შენ შეგრჩა ვაჟას ფილტვების დაღრღნა, ჩემს წინააღმდეგ აღსდექი ახლა. შენ ბოროტების გარეშე ვერ ძლებ, შენ შეერკინე ანტიურ ბერძნებს, შენ ჰიპოკრატემ ჭლექი გიწოდა და მხოლოდ მაშინ შეშინდი ცოტა. შენ გადუქროლე რომის ქარვასლებს და შეაშფოთე რომაელები, მაგრამ ახალი დროის ქალ-ვაჟებს ამაოდ ცდილობ, რომ გაერევი! შენ შეგრჩეს ვაჟას ფილტვების დაღრღნა და ჩემს დაცემას ნუ ლამობ ახლა. ო, განვედ ჩემგან, ძლიერო სენო, ჩემს შემდეგ ნურვინ ნუ მოგიხსენოს. 1941 -------------------- --
There are only 10 types of people in the world -- those who understand binary, and those who don't. |
zviadauri |
Mar 28 2008, 03:01 PM
პოსტი
#2
|
Advanced Member ჯგუფი: Members პოსტები: 3,040 რეგისტრ.: 24-June 07 წევრი № 2,286 |
k@the
შენ გაიხარე ქეთო,მაგრად გამიხარდა ეს თემა |
T.L. |
Mar 28 2008, 03:06 PM
პოსტი
#3
|
Вот бы мне крылья... ჯგუფი: Members პოსტები: 6,950 რეგისტრ.: 1-September 06 მდებარ.: where the wild roses grow წევრი № 134 |
მწერალთა სახლის ბაღში ერთი მწერალი იჯდა - რაფიელის “სამშობლო ხევსურისა” ადგილობრივი, კუთხური პატრიოტიზმიაო, შოვინიზმის სუნი უდისო. სულ სულელი ვუძახე: უნდა მეცემნა, ძლივს გამასწრო...
------------------ ჩემი სამშობლო ტკბილია, როგორც დედის რძით ბალღი ტუჩშეუშრობელი, ტკბილია, როგორც ცის ნამი, როგორც ალერსი მშობელის, ტკბილია, როგორც ველებზე ჯეჯილის მწვანე ფაფარი, ტკბილია, როგორც ძილისპირს ძველი ქართული ზღაპარი. ბარში ბულბულთა ჯარია, მთაში ირემი ყვირისა, ტკბილია, როგორც სურნელი ახლადმოხდილი ღვინისა, ტკბილია, როგორც სურნელი ახლადგამომცხვარ პურისა, ტკბილია, როგორც ნუგეში ბედისგან დაღუპულისა. ტკბილია, როგორც ბეღელი ამოვსებული თავამდი, ტკბილია, როგორც სიმღერა და შეძახილი თამადის: - ჩემი სამშობლო ზურმუხტის და მარგალიტის სადარი, ამრიგად აყვავებული მხარე მეორე სად არი? ჩემი სამშობლო ქვეყანა რა ლამაზია, რა კარგი, ცა-ფირუზ, ხმელეთ-ზურმუხტი, ნაირფერებით ნაქარგი, ტკბილია, როგორც რუსთველი, ტკბილია, როგორც აკაკი, ხალხი შრომაში გართული, ამღერებული ფანდური, იადონების გალობა და იავნანა ქართული. როგორც კრიალა მთის წყარო, ცადმიჭედილი ნაძვები, და იის წყალით ფერილი ლაჟვარდის ლიბრი ღაწვები, ტკბილია, როგორც ხალხისთვის თავდადებული ლომგული, ტკბილია, როგორც ურმული, ტკბილია როგორც ჩონგური. საამო არის, ვით რთველი, მწიფე მტევნების ნაჯური, დილისკენ ხოხბის ყივილი, სიმღერა გარიჟრაჟული, იალაღებზე ღრუბლებად მიმოფანტული ნახირი და გაზაფხულის პირზედა ტყიდან გუგულის ძახილი. ტკბილია, როგორც წისქვილში მთვარიან ღამის გათევა, ტკბილია, როგორც აპრილში ტყემლების შემონათება, ტკბილია, როგორც მტევანი ვაზზე ასხმული შავადა და სიყვარული უებრო, მოსული თავისთავადა. ხალხია ენამზიანი, გმირი და არამკვეხარა, - დიდია ჩემი სამშობლო, ტკბილია ჩემი ქვეყანა. ჩემი სამშობლო ზურმუხტის და მარგალიტის სადარი, ამრიგად აყვავებული მხარე მეორე სად არი? -------------------- мне бы в небо...
----------------------- სიკეთით სძლიე შენს მტერსა.... ------------------------------------------- უფრთხილდით საკუთარ აზრებს,რადგან ისინი ზეცაში ისმის... --------------------------------------------------------------------------- |
k@the |
Mar 28 2008, 03:09 PM
პოსტი
#4
|
იყო და არა იყო რა... ჯგუფი: Members პოსტები: 16,796 რეგისტრ.: 21-May 07 მდებარ.: მყარად მიწაზე წევრი № 1,967 |
ცხრა ძმა ხერხეულიძე
ლადო ასათიანი ეს გაფრენილი ფაფარი, თუ მშობლიური ნისლია? ვისია ცხრა ბედაური, ცხრა დარახტული ვისია?! საით წავიდნენ ვაჟები, რად მიატოვეს რაშები, რაშები თამაშ-თამაშა, ომებში ნათამაშები?! მაინც ეს ერთი თეთრონი რა გულსაკლავად ჭიხვინებს, ბედშავო, ვისაც ეძახი, ვაი რომ ვეღარ იხილე! იმისი სული მტრედივით ცაში გაფრინდა ლაღადა, აღარ გყავს შენი პატრონი, ხერხეულიძე აღათანგ! ეს მშობლიური ქარია ჩვენი ალგეთის ველების თუ სუნთქვა ქარბუქიანი ფაფარაყრილი მერნების? მერნებო, ველურ ფლოქვებით მიწა ამაოდ დატორეთ, ამაოდ გაფიცხებულხართ, ამაოდ უხმობთ პატრონებს, ფოლადის ბეგთარიანებს ბნელში ამაოდ დაეძებთ: ისინი მამულისათვის მარაბდის ველზე დაეცნენ! ერთი მათგანი დაჭრილი უბეში დროშას მალავდა, იწვა სისხლისგან დაცლილი... კურთხეულ იყოს მარაბდა! ეს აწეწილი ფაფარი, თუ მშობლიური ნისლია? ვისია ცხრა ბედაური, ცხრა დარახტული ვისია? — დაწრიალებენ, დაძრწიან ქაფმორეული ლაშებით… მხედრებო, ასე უღმერთოდ რად მიატოვეთ რაშები?! 1942 ამ ლექსზე სისხლი მეყინება. ისეთი შეგრძნება მაქ, იქ რომ ვიყო მთებს გადავდგავდი... -------------------- --
There are only 10 types of people in the world -- those who understand binary, and those who don't. |
T.L. |
Mar 28 2008, 03:10 PM
პოსტი
#5
|
Вот бы мне крылья... ჯგუფი: Members პოსტები: 6,950 რეგისტრ.: 1-September 06 მდებარ.: where the wild roses grow წევრი № 134 |
ნუ მათქმევინებ
ისე გავიდა ეს გაზაფხული... მე ერთი სიტყვაც არ მახსოვს შენი, მე – სიყვარულით ვარ დაზაფრული, კიდეც რომ გსურდეს ვეღარ მიშველი. ისე გავიდა ეს გაზაფხული მე ერთი სიტყვაც არ მახსოვს შენი. რა დაგიშავე, მითხარი ბარე,, რად ამითრთოლე მგზნებარე გული, რისთვის მომიკალ, რად გამიმწარე ეს სიჭაბუკე და გაზაფხული. მე სიყვარული ამიტანც უცებ, დაგეძებ, დამსდევს ფიქრთა კრებული, დავიარ, თბილის-ქალაქის ქუჩებს და დავბრუნდები აცრემლებული. ვაი, სად გნახო, საით იქნები, ვიცი გარბიხარ და მემალები, შენ დაგეძებენ ჩემი ფიქრები და ამღვრეული ჩემი თვალები. ჩემთვის ერთია, სადაც იქნები, ჩემს სიყვარულში დაგაჯერებენ, შემოგხვდებიან ჩემი ფიქრები და ჩემს მაგივრად გაგაჩერებენ. შენ შემომხედავ მწყრალი თვალებით, გაიცქრიალებ და შებრუნდები; მე ვნებიანი და ნამთვრალევი, გეტყვი – აროდეს არ შემძულდები! ნუ გაფრინდები, ჩემო ოცნებავ, ნუ გაგიტაცებს თრთოლვა ქალური, მე შენთვის მინდა ეს საოცრება, ეს სიჭაბუკე და სიყვარული. ნუ მათქმევინებ, - ამ გაზაფხულზე: ნეტავი მიწა მეყაროს გულზე, ჰოდა, თუ მოხვალ ვარდებით ხელში (პოეტებს უყვართ ვარდის სურნელი), ვიმღერებ მუდამ მე შენი ეშხით და სიყვარულით განუკურნელი. დავლევთ სიყვარულს, როგორც ტკბილ ღვინოს, გეტყვი, რაც დამაქვს გულში ფარული, მერე, წავიდეთ, დავაგვირგვინოთ ეს სიჭაბუკე და სიყვარული. -------------------- мне бы в небо...
----------------------- სიკეთით სძლიე შენს მტერსა.... ------------------------------------------- უფრთხილდით საკუთარ აზრებს,რადგან ისინი ზეცაში ისმის... --------------------------------------------------------------------------- |
zviadauri |
Mar 28 2008, 03:21 PM
პოსტი
#6
|
Advanced Member ჯგუფი: Members პოსტები: 3,040 რეგისტრ.: 24-June 07 წევრი № 2,286 |
|
kato_Bato |
Mar 28 2008, 03:55 PM
პოსტი
#7
|
Я тучка, тучка, тучка. Я вовсе не медведь.. ჯგუფი: Senators პოსტები: 15,479 რეგისტრ.: 4-November 06 მდებარ.: Not shureLand.... წევრი № 389 |
ჩემი უსაყვარლესი პოეტია, ერთერთი ყველაზე ძვირფასი ჩემთვის
* * * - ამისი ქმარი სარდაფში მოკვდა, - ასე იტყვიან შენზე ქალები, და შენც ასეთი ნაზი და კოხტა სიყვარულს ვერსად დაემალები. - ამისი ქმარი ღვინოში მოკვდა, - ასე იტყვიან შენზე ლოთები, და შენც ასეთი ნაზე და კოხტა ახალ სიყვარულს დაელოდები. - ამ კაცის ცოლმა სხვა შეიყვარა, - ასე იტყვიან ჩემზე ბიჭები, გამიხსენებენ, როგორც ნიკალას, და თბილ სამარეს დააბიჯებენ. -------------------- მელია დადუმდა და პატარა უფლისწულს მიაჩერდა.
- მომიშინაურე!.. - შეევედრა იგი უფლისწულს.... - როგორ უნდა მოგიშინაურო? - ჰკითხა პატარა უფლისწულმა. - ამისთვის დიდი მოთმინებაა საჭირო, - მიუგო მელიამ. - ჯერ შორიახლოს დაჯდები მოლზე. აი ასე. მე მალულად დაგიწყებ ცქერას. შენ კი ხმა არ უნდა ამოიღო. საუბარი ხშირად გაუგებრობის მიზეზია. მერე ყოველდღე უფრო და უფრო მომიახლოვდები... |
marine |
Mar 28 2008, 04:02 PM
პოსტი
#8
|
მ_ა_კ_ა ჯგუფი: co-Moderators პოსტები: 59,336 რეგისტრ.: 3-November 06 მდებარ.: გულის საკურთხეველი:) წევრი № 381 |
ძალუმად ქართული სიტყვის პატრონი იყო ლადო. ვეთაყვანები მის პოეზიას
ჩემი საყვარელი ლექსი: გულბაათ ჭავჭავაძე ლადო ასათიანი უკვე ჩათავდა სოფლად რთველი და ყურძნის კრეფა, აზვავებული შემოდგომა ბეღლებს ჩაბარდა. სტუმრებისათვის ლავაშებით დახურეს სეფა და ჭავჭავაძე გულბაათი დასვეს თამადად. დასვეს თამადად გოლიათი მსმელი კახელთა, დასვეს და დაჯდა, დაიმშვენა, სუფრას გახედა: ჩანდნენ ორ მწკრივად ჟღალ ჩოხებში ძველი მსმელები, ღვინო სწყუროდათ, ღვინის ეშხით ვერ ისვენებდნენ. მან ჯერ ულვაში გადიგრიხა ყურებზე, უკან, მერე პირველმა წესისამებრ გატეხა ლუკმა, თასი ასწია, მიულოცა ლხინი თავადთა და აზარფეშამ ფრინველივით გაინავარდა. * სვეს უმოწყალოდ ღვინოები ცეცხლისმფრქვევლები, მერიქიფეებს აღარ შერჩათ ხელში ქვევრები. მოფარდაგულზე გაიშხვართნენ მსმელი კაცები, ლეკურებივით მოიქნიეს სველი ყანწები. და როცა სუფრას აღარ შერჩა ერთი კაციცა, როცა ლავაშით დახურული სეფაც დაიქცა, როცა დაიმსხვრა სასმურები და დაილია, — მაშინ გულბაათ ჭავჭავაძე გადაირია, გადაირია, როგორც ერთ დროს შედან ჭილაძე, და იერიში მიიტანა წვრილ ჭინჭილაზე: — კაცი ვშობილვარ, ეს ცხოვრება დამილევია და გაბმულ სმაში ჭინჭილით არ დამილევია. — ბატონიშვილო, ეს ჭინჭილა გადაგრჩათ მარტო, ღვინით შეუვსეთ და მოართვით ჭინჭილა ბატონს. შეტორტმანებულს ნახევარიც არ დაეცალა, წყენით წამოცდა: “ეს ოხერი რომ არ გათავდა!” სანთელს გახედა, მოეჩვენა ერთი ათადა, თვალთ დაუბნელდა, დაეკარგა მუხლებში ძალა, წაიბორძიკა, წაიფორხილ-წაიბანცალა და ნაცოხნარით გაბერილი, როგორც კამეჩი, აზრდაკარგული გაიშხვართა შუაღამეში. ჭერი შეინძრა, იატაკმა გაიჭრიჭინა, თაიგულივით ხელში შერჩა ჭრელი ჭინჭილა. * გაჩაღებოდა მაღვალაკი თვალი კახურში და სუფრის ბოლოს ხითხითებდა მთვრალი ბახუსი. თითქოს იტყოდა: "მასპინძელო, ეს რა კაცია, ქვევრებსა ნთქავდა და ჭინჭილამ ვით წააქცია!" 1942 ჭავჭავაძე გულბაათი - ღვინის სმით განთქმული ძველი კახელი თავადი. ჭილაძე შედანი - სახელგანთქმული ღვინისმსმელი ძველი სამეგრელოს მთავრის - დადიანის კარზე, მოხსენიებულია იტალიელი მოგზაურის არქანჯელო ლამბერტის „სამეგრელოს აღწერაში“ (1654). -------------------- "კ უ ს_ ნ ა ბ ი ჯ ე ბ ი თ_ ფ უ ძ ი ა მ ა ს_ მ თ ი ს კ ე ნ".
------------------- "არც შექებით ვხდებით უკეთესნი და არც გაკიცხვით უარესნი." /არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/ -------------------- "ფრაზა, რომელსაც ხშირად იყენებდნენ ძველი გადამწერები: "ჴელი მწერლისა მიწასა შინა ლპების და ნაწერნი ჰგიან". |
k@the |
Mar 30 2008, 04:19 PM
პოსტი
#9
|
იყო და არა იყო რა... ჯგუფი: Members პოსტები: 16,796 რეგისტრ.: 21-May 07 მდებარ.: მყარად მიწაზე წევრი № 1,967 |
ლადო ასათიანის ყველა ლექსი მიყვარს ...
არ ვიცი, ასე რამ შემაყვარა! ყველა ხევსური და ყველა სვანი, ქართველი ქალი თვალებმაყვალა, ჩემი თბილისი და ფიროსმანი, არ ვიცი, ასე რამ შემაყვარა! მოკვდა თუ არა, ყველამ აცხონა, ცოცხალი არვინ არ მიიკარა, მე ფიროსმანის ქუჩაზე ვცხოვრობ და ყოველ დილით ვხვდები ნიკალას. ძილგატეხილი და არეული ჭიქა არაყით გაიხსნის მადას, მერე შეკრთება, ვით მთვარეული და ორთაჭალის ლამაზებს ხატავს. ქართული ზეცა, ქართული ზვარი, მტკვარი მღვრიე და მტკვარი ანკარა… ჩემი თბილისი და ფიროსმანი, არ ვიცი, ასე რამ შემაყვარა! 1939 -------------------- --
There are only 10 types of people in the world -- those who understand binary, and those who don't. |
ლილიანა |
Mar 30 2008, 05:19 PM
პოსტი
#10
|
Advanced Member ჯგუფი: Moderator პოსტები: 4,439 რეგისტრ.: 18-August 06 წევრი № 78 |
ციტატა როგორ არ მინდა, ძლიერო სენო, ლექსში ქართულად რომ მოგიხსენო! როგორ არ მინდა, ჩემს სიჭაბუკეს დააჩნდეს შენი შავი ჩრდილები! ეს რა უშრეტი ცეცხლით დამბუგე, პირს მარიდებენ ქალიშვილები! შენ შეგრჩა ვაჟას ფილტვების დაღრღნა, ჩემს წინააღმდეგ აღსდექი ახლა. შენ ბოროტების გარეშე ვერ ძლებ, შენ შეერკინე ანტიურ ბერძნებს, შენ ჰიპოკრატემ ჭლექი გიწოდა და მხოლოდ მაშინ შეშინდი ცოტა. შენ გადუქროლე რომის ქარვასლებს და შეაშფოთე რომაელები, მაგრამ ახალი დროის ქალ-ვაჟებს ამაოდ ცდილობ, რომ გაერევი! შენ შეგრჩეს ვაჟას ფილტვების დაღრღნა და ჩემს დაცემას ნუ ლამობ ახლა. ო, განვედ ჩემგან, ძლიერო სენო, ჩემს შემდეგ ნურვინ ნუ მოგიხსენოს აი ეს ჩემი საყვარელი ლექსია ციტატა როგორ არ მინდა, ძლიერო სენო, ლექსში ქართულად რომ მოგიხსენო ამ სიტყვენოთ ისეთი ადვილია გაითავისო ავტორის ტკვილის სიმძაფრე ... -------------------- 21. შემიწყალეთ მე, შემიწყალეთ მე, ჵ მეგობარნო ჩემნო, რამეთუ ჴელი უფლისაჲ შეხებულ არს ჩემდა.
|
k@the |
Mar 30 2008, 06:10 PM
პოსტი
#11
|
იყო და არა იყო რა... ჯგუფი: Members პოსტები: 16,796 რეგისტრ.: 21-May 07 მდებარ.: მყარად მიწაზე წევრი № 1,967 |
ლილიანა
მეც ძალინ მიყვარს ეგ ლექსი, რომ წარმოვიდგენ, რამხელა ტკივილს უნდა გრძნობდე ადამიანი. ოჯახი შვილი მთელი სიცოცხლე, რომელიც შეიძლება გქონოდა . . . ამ ლექსზეც, რომელიც თავის შვილს მიუძღვნა, სულ მეტირება... სასაფლაო მანანას ვის უნახავს სასაფლაო, უფლის ხელით დახატული, აქეთ-იქით საფლავები და მათ შორის ნაკადული, და მათ შორის ნაკადული, ვით სიცოცხლის ლურჯი თვალი, ვით იესოს ტანჯულ მკერდზე გადმომსკდარი სისხლის ღვარი? ვის უნახავს სასაფლაო, უფლის ხელით დახატული, ვის უნახავს, საფლავებში როგორ მოქრის ნაკადული, როგორ მოქრის, როგორ მოქუხს, ვით სიცოცხლე უშიშარი, და როგორ დუმს სასაფლაო, ვით იესოს ლურჯი ტანი? ვის უნახავს ყვავილები ნაკადულის ნაპირებზე და პეპლები, ყვავილებზე დაფრენას რომ აპირებდნენ, დაფრენას რომ აპირებდნენ შავი ჯვრების მაღლობიდან და ტკბებოდნენ ნაკადულის საამური გალობითა? ვის გინახავთ სასაფლაო, თავს რომელი იმეტებდით? მე მინახავს, მე მიცვნია დაკარგული იმედები, გაფრენილი ოცნებები, გაძარცული გვირგვინები, მე მინახავს, ვით სიცოცხლეს, მე — სიცოცხლე ვიგინები. ეს მე ვმდგარვარ, შვილო ჩემო, ცივი ქვების პირდაპირა და სიკვდილი შავფრთიანი ყელს მხვევია ბირდაბირად. მე მიგრძვნია შავი შიში ამ მდუმარე ლოდებიდან: მეც აქ უნდა დამეძინოს მეც აქ უნდა მქონდეს ბინა! იქნებ ეგ სულ მალე მოხდეს, იქნებ, ღირს ვარ გასაწირად, მაშინ ერთი დაიხსომე, ჩემო ქალო პაწაწინავ: მოცქრიალდი ჩემს საფლავთან, ვით სიცოცხლის ლურჯი თვალი, ვით ეს შლეგი ნაკადული, ვით ყვავილთა დედოფალი, დაიხარე პიტალოზე ამაყი და დამამშვენი და, ყვავილთა დედოფალო, მოიგონე მამაშენი, მოიგონე მამაშენი, შუშა-ოქროდ გასაზრდელო, თქვი, რომ მოკვდა სიყვარულით, შეუყვარდა საქართველო. თქვი და ისე გაიცინე, მანანაო თვალხატულავ, რომ მე გულზე გადმიქროლოს სიცოცხლედ და ნაკადულად! ვის უნახავს სასაფლაო, უფლის ხელით დახატული, ვის უნახავს, საფლავებში როგორ მოჰქრის ნაკადული, როგორ მოქრის, როგორ მოქუხს, ვით სიცოცხლე უშიშარი, და როგორ დუმს სასაფლაო, ვით იესოს ლურჯი ტანი?! 1941 -------------------- --
There are only 10 types of people in the world -- those who understand binary, and those who don't. |
ლილიანა |
Mar 30 2008, 06:40 PM
პოსტი
#12
|
Advanced Member ჯგუფი: Moderator პოსტები: 4,439 რეგისტრ.: 18-August 06 წევრი № 78 |
ციტატა როგორ არ მინდა, ძლიერო სენო, ლექსში ქართულად რომ მოგიხსენო ეს სიტვები და ეს სტრიქონი ტიციან ტაბიძის ლექსიდან " მაშ გამაჯვება " პირადად მე ყველაზე უფრო ცოცხლად მიყვება საქართველოზე შეყვარებული ორი უდიდესი პოეტის სიყვარულზე ნეტა, სადა აქვს ამ ზვარებს ბოლო, ვინ დარგო ერთად ამდენი ვაზი. სჯობს აღარ გქონდეს სულაც სამშობლო, ანდა არ იყოს ასე ლამაზი" -------------------- 21. შემიწყალეთ მე, შემიწყალეთ მე, ჵ მეგობარნო ჩემნო, რამეთუ ჴელი უფლისაჲ შეხებულ არს ჩემდა.
|
xornabujeli |
Mar 30 2008, 08:49 PM
პოსტი
#13
|
giorgi ჯგუფი: Members პოსტები: 1,304 რეგისტრ.: 24-July 07 მდებარ.: Zveli Tbilisi. წევრი № 2,509 |
გაიხარე ქეთევან,კარგი თემაა. ძალიან მიყვარს ლადოს ლექსი "კრწანისის ყაყაჩოები", და ამის რუსული ვარიანტიც :
კრწანისის ყაყაჩოები (სამასი არაგველის სხოვნას) ჰეი, თქვენ, არაგველებო, გაუმაძღარნო ომითა, თქვენს საფლავებთან მოსვლა და მუხლის მოდრეკა მომინდა. შავჩოხიანო ვაჟკაცო, ჭრილობა ხომ არ შეგხსნია! ეს სისხლი არის, თუ მართლა ყაყაჩოების ცეცხლია? შავჩოხიანო ვაჟებო, ასე რამ გაგახალისათ, ჟრიალი ხომ არ მოგესმათ ოჟა ჯურხაის ფარისა! სიმღერა ხომ არ მოგესმათ პატარა კახის ხმალისა? იქნებ მე თვალი მატყუებს, ზეცა მაბრმავებს კრიალა, მაშინ თქვენ თვითონ აღსდექით და მარქვით ომახიანად: თუ არც ყაყაჩოს ცეცხლია და არც ახალი იარა, მა ეს ბებერი კრწანისი რა ძალამ ააბდღვრიალა? ჰეი, თქვენ, არაგველებო, გაუმაძღარნო ომითა, თქვენს საფლავებთან მოსვლა და მუხლის მოდრეკა მომინდა. 1940 ------------------------------- Л. АСАТИАНИ КРЦАНИССКИЕ МАКИ Памяти трёхсот арагвинцев Эй, вы, арагвинцы, ненасытные в войнах, К вашим могилам пришёл я, чтоб склонить свою голову. Может на чёрных черкессках ран ваших вспыхнул наряд?! Кровь это или и вправду маки так ярко горят?! Что же вас так ободрило, воины в чёрной одежде, Или вдруг сабля запела Малого Каха как прежде?! Щит зазвучал у Джурхая и всколыхнулась надежда. А может бы мне показалось, и всё это выдумал зря? Но что это старый Крцаниси такою зарёю объят, И если не маки пылают, и если не раны горят, Так что за ткая сила творит колдовской свой обряд?! Эй, вы, арагвинцы, ненасытные в войнах, Мне захотелось прийти к вам и склонить свою голову. Перевод с грузинского Н. Барнабишвили -------------------- "Nosce te ipsum – შეიცან თავი შენი."
---------------------------------------------- "აქა ვდგავარ და სხვაგვარად არ ძალმიძს." ''მთავარში - ერთობა, სადაოში - თავისუფლება, მაგრამ ყველაფერში - სიყვარული! ''მოგვეცი ძალა უფალო,რათა უმადურობით არ განგეშოროთ! ამინ!" ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- "Lord Jesus, I believe you are the Son of God. Thank you for dying on the cross for my sins. Please forgive my sins and give me the gift of eternal life. I ask you in to my life and heart to be my Lord and Savior. I want to serve you always." |
ქეთუ |
Mar 30 2008, 08:56 PM
პოსტი
#14
|
ცრემლისფერი... ჯგუფი: Members პოსტები: 2,898 რეგისტრ.: 16-December 06 მდებარ.: USA წევრი № 698 |
xornabujeli
ვგიჟდები ამ ლექსზე, ლადოს შემოქმედებიდან ყველაზე მეტად "კრწანისის ყაყაჩოები" მიყვარს და ამ ლექსის წაკითხვის შემდეგ ეს ყვავილიც ძალიან ძალიან მიყვარს.( ნუ ჩემს სახლში ვინც შემოვა ამას პირველ რიგში შეამჩნევს) უძლერესი ლექსია კრწანისის ყაყაჩოები ჰეი, თქვენ, არაგველებო, გაუმაძღარნო ომითა, თქვენს საფლავებთან მოსვლა და მუხლის მოდრეკა მომინდა. შავჩოხიანო ვაჟკაცო, ჭრილობა ხომ არ შეგხსნია! ეს სისხლი არის, თუ მართლა ყაყაჩოების ცეცხლია? შავჩოხიანო ვაჟებო, ასე რამ გაგახალისათ, ჟრიალი ხომ არ მოგესმათ ოჟა ჯურხაის ფარისა! სიმღერა ხომ არ მოგესმათ პატარა კახის ხმალისა? იქნებ მე თვალი მატყუებს, ზეცა მაბრმავებს კრიალა, მაშინ თქვენ თვითონ აღსდექით და მარქვით ომახიანად: თუ არც ყაყაჩოს ცეცხლია და არც ახალი იარა, მა ეს ბებერი კრწანისი რა ძალამ ააბდღვრიალა? ჰეი, თქვენ, არაგველებო, გაუმაძღარნო ომითა, თქვენს საფლავებთან მოსვლა და მუხლის მოდრეკა მომინდა. -------------------- "ლოცვას უდრის ზოგჯერ ფიქრი... მოხდება ხოლმე... რაც უნდა მდგომარეობაში იყოს ტანი, სული მაინც მუხლმოყრილია..." "Ce n’est rien de mourir... c’est affreux de ne pas vivre!!!" |
T I K O |
Mar 31 2008, 09:37 PM
პოსტი
#15
|
Advanced Member ჯგუფი: Members პოსტები: 2,328 რეგისტრ.: 14-January 08 წევრი № 3,632 |
ძალუმად ქართული სიტყვის პატრონი იყო ლადო. ვეთაყვანები მის პოეზიას ჩემი საყვარელი ლექსი: გულბაათ ჭავჭავაძე ლადო ასათიანი უკვე ჩათავდა სოფლად რთველი და ყურძნის კრეფა, აზვავებული შემოდგომა ბეღლებს ჩაბარდა. სტუმრებისათვის ლავაშებით დახურეს სეფა და ჭავჭავაძე გულბაათი დასვეს თამადად... ეგ ჩემი საყვარელი ლექსიცაა, მარი კიდევ ლადოს ეს ლექსები მიყვარს განსაკუთრებულად: ვიდრე სიკვდილი გამახვევდეს ბნელს მოსასხამში, ვიდრე სიკვდილის ჭვალი გულზე დამესობოდეს, უკანასკნელად დამაწვინეთ ჩემს ოდა სახლში, უკანასკნელად, ვიდრე თვალნი დამევსებოდნენ. უკანასკნელად პაპიჩემის გაჯორკილ ტახტზე, დამიგეთ მაგრად, დამახურეთ შავი ნაბადი, უკანასკნელად უდრტვინველად მამყოფეთ ასე, ვიდრე სიკვდილი შფოთიან სულს გამინაბავდეს. ფიროსმანის მეგობრებთან ეს რა ეშმაკმა ააბორგა ამაღამ ქარი, ამიწიოკა, დამირბია მან შთაგონება! თბილისის ქუჩებს დავედევნე, ვიხმე ამქარი დავიწყებული ფიროსმანის მოსაგონებლად. აქ, ამ ქუჩებში, დადიოდა, როგორც სიზმარი (საქართველოს ცას აქ ეტრფოდა მისი ოცნება), ჩამოხეული, ტანმაღალი, მარად ხიზანი, მარტოდენ გული და ბაჯაღლო პატიოსნება. მივალ, მხვდებიან საზანდრები, ქუჩის მგოსნები, ბნელთან მებრძოლი უსინათლო მეთარეები, “ტვინდასეტყვილი” ნიკალაის ძველი დოსტები, და ცოცხლდებიან ფიროსმანის მწარე დღეები. ვეტყვი: „როგორმე მოიგონეთ, ძია-კაცებო, ლოთი მხატვარი, მარტოსული და მეგობარი, მითხარით რამე ფიროსმანის ბედის გარშემო და მერე შევსვათ მისი ხსოვნის შესანდობარი!“ — ”თვითრჯული“ იყო, აუმღვრია სისხლი თბილისმა, სულ მარტო იყო, მარტო სვამდა, მარტო გათავდა, ფუნჯის მოსმის დროს ჰქონდა რაღაც ჯადო-თილისმა, არაყს დალევდა და ქვეყანას დაგიხატავდა! — შემოგხედავდა დარცხვენილი, ვერ გაიგებდი, რა ჭკვისა იყო, რა ჰაზრების და რა გუნების, უყვარდა მტკვარი, მტკვარზე — ტივი, ტივზე — ტიკები, გოჭი, მწვანილი და ფრთიანი ორაგულები! — როცა ზაფხული დადგებოდა თბილის-ქალაქში, ჯავრობდა: ხედავ, ყველაფერი როგორ ხმებაო, გაეხვეოდა ირემივით მწვანე ბალახში: სოფელში ვეღარ მივდივარ და მეამებაო… — არც კოხტა იყო საცოდავი და არც ართვალი ამაყი იყო, ჩვენ მორჩილად ვიდექით მასთან, ეჰ… ახლა გახდა ნიკალაი დიდი მხატვარი, უფასოდ გაქრა, უფასოდ და ახლა დაფასდა! — ნეტავი ამ დროს მოსწრებოდა მის ნაცნობებთან! (ვაი, რა უღვთოდ დაიღუპა საწყალმა თავი!) თბილის-ქალაქის ყველა მხატვარს ის აჯობებდა, არ დარჩებოდა არაფერი დაუხატავი! ჰყვებიან ასე ფიროსმანის დროის ქადაგნი, ყველა მათგანში დაუვიწყარ ნიკალას ვხედავ… დგას ფიროსმანის მოხატული თბილის-ქალაქი — ეს პოეზიის უწმინდესი ადგილის დედა! მე ვუსმენ ყველას, წარმოვიდგენ ცხოვრებას მისას, ცოცხლდება ჩემ წინ მკრთალი სახე ფერების მგოსნის, მთვარეულივით დავემხობი თბილისის მიწას და დიდი ნიკო ფიროსმანის ნატერფალს ვკოცნი! -------------------- An eye for eye only ends up making the whole world blind.
|
nuca_ge |
Mar 31 2008, 09:40 PM
პოსტი
#16
|
Member ჯგუფი: Members პოსტები: 852 რეგისტრ.: 10-October 07 წევრი № 2,937 |
ძალიან მიყვარს ამ ადამიანის შემოქმედება!!!!!! უძლიერესიაა!!!!!
-------------------- ყველაფერი კარგად იქნება !!!!!!!!!!!!!!!!
|
k@the |
Mar 31 2008, 10:07 PM
პოსტი
#17
|
იყო და არა იყო რა... ჯგუფი: Members პოსტები: 16,796 რეგისტრ.: 21-May 07 მდებარ.: მყარად მიწაზე წევრი № 1,967 |
(ამ ხეივანში ის ძალზე ხშირად ...) ამ ხეივანში ის ძალზე ხშირად დასეირნობდა ჩვენს სასახელოდ, ხელში ცისფერი წიგნი ეჭირა და აწეული ჰქონდა საყელო. ერთი შეხედვით უზომოდ მკაცრი, ახლოს არავის არ იკარებდა და იდგა, როგორც სხვა დროის კაცი, ფოთლებდაცვენილ ბაღის კარებთან. ნეტავ იმ ასულს, ასულს საროტანს, ვისაც ის თავის გულს გაუღებდა… არვინ იცოდა რა უხაროდა ან ასე ძლიერ რა აწუხებდა. ბინდი რამ დაჰყვა სიჭაბუკიდან მისი თვალების გაცისკროვნებას… უმზერდა ხალხი და ხალხს უკვირდა ამ სულ უბრალო კაცის ცხოვრება… ერთ დღეს ის გაქრა და გულის შიგნით ჩაგვიდგა რაღაც ნაღველის მსგავსი… ნეტავ, ჭაბუკი ცისფერი წიგნით კვლავ თუ გაივლის ამ ხეივანში?! 1942 წ. -------------------- --
There are only 10 types of people in the world -- those who understand binary, and those who don't. |
მარიამი |
Mar 31 2008, 10:21 PM
პოსტი
#18
|
+ + + ჯგუფი: Senators პოსტები: 12,615 რეგისტრ.: 23-July 06 მდებარ.: თბილისი წევრი № 6 |
ერთ პატარა ამბავს მოვყვები ჩემი ცხოვრებიდან
მახსოვს, ლადო ასათიანის ლექსების კრებული მქონდა (ახლაც მაქვს) ყავისფერყდიანი. ამ წიგნით ვისწავლე კითხვა 4 წლის ასაკში. სულ თან დავატარებდი: ლოგინთანაც ეს წიგნი მედო, ავდგებოდი და სადაც წავიდოდი, თან წავიღებდი. ერთხელაც მშობლებს განვუცხადე ლადო ასათიანის ლექსი უნდა გითხრათ-თქო და დავიწყე "სალაღობო" ჯერ გაოცებულები მიყურებდნენ, მერე მკითხეს ვინ გასწავლაო. ვუპასუხე - ჩემით ვისწავლე, წავიკითხე და ისე-თქო. რა თქმა უნდა, არ დამიჯერეს, რა წაიკითხე, რას გვატყუებო (არ იცოდნენ, თუ კითხვა ვიცოდი ). მეც მივუტანე წიგნი, გადავშალე "სალაღობო"-ზე და აი, აქ წავიკითხე-მეთქი. მამაჩემმა მითხრა, აბა ერთი კიდევ წაიკითხეო, ოღონდ სხვა ლექსიო და სხვა ადგილას გადამიშალა წიგნი. მეც წავიკითხე მშობლების რეაქცია მე არ მახსოვს, მაგრამ ძალიან შთამბეჭდავი ყოფილა ასე მასწავლა, და არა მარტო მასწავლა, შემაყვარა კითხვა ლადო ასათიანის ლექსებმა. ქეთიმ რომ პირველ პოსტში ლექსი დაწერა, ეგ ლექსი ხმამაღლა მაქვს ნათქვამი 5-6 წლისას ლადო ასათიანის საფლავზე დიდუბის პანთეონში. მამაჩემმა სპეციალურად წამიყვანა მის საფლავზე, რადგან ასე ძალიან მიყვარდა და მითხრა, აბა ახლა რამე ლექსი თქვიო. მეც პირდაპირ ეს ლექსი დამიწყია: "როგორ არ მინდა, ძლიერო სენო, ლექსში ქართულად რომ მოგხსენო..." ძალიან მიყვარს ლადო -------------------- ნუ მივატოვებთ ერთმანეთს, როცა ერთმანეთს ვჭირდებით...
|
T I K O |
Apr 2 2008, 12:49 PM
პოსტი
#19
|
Advanced Member ჯგუფი: Members პოსტები: 2,328 რეგისტრ.: 14-January 08 წევრი № 3,632 |
მარიამი
მე კი ბავშვობაში სულაც არ მიყვარდა ლექსები ისე, პირველი ლექსების კრებული, რომელიც წავიკითხე და ძალიან მომეწონა, ლადოსი იყო იმ სილამაზეს წარსულს მ. მ-ს ჩემი ბავშვობის სახლთან ვხვდებოდი ფერმკრთალ ასულს და შენ მაგონებ ახლა იმ სილამაზეს წარსულს. სხვა რამ, შაირის გარდა, როგორ გაკადრო, აბა? რარიგ გიხდება და გრთავს ეს შინდისფერი კაბა! ხედავ? ზამთარი ქრება, ყვავილებს გაშლის ნუში; ყველგან ხალისი… სევდა მხოლოდ პოეტის გულში. წუხილს წაიღებს ქნარი და სტრიქონებად დაქსოვს. — საღამო იყო წყნარი, თქვენთან ვიყავი, მახსოვს… -------------------- An eye for eye only ends up making the whole world blind.
|
k@the |
Apr 3 2008, 05:15 PM
პოსტი
#20
|
იყო და არა იყო რა... ჯგუფი: Members პოსტები: 16,796 რეგისტრ.: 21-May 07 მდებარ.: მყარად მიწაზე წევრი № 1,967 |
მარიამი
აქაც გილოვავ და აი, ლადოს ამ ლექსს მოგიძღვნი... ძალიან მიყვარს სალაღობო ხომ ლამაზია ეს ჩემი ცოლი, მაგრამ მე უფრო ლამაზი მინდა, ატმის ხესავით აფეთქებული და მოქნეული გავაზივითა. ხომ ლამაზია ეს საქართველო, მაგრამ მე უფრო ლამაზი მინდა, ფართოდ გაშლილი და მოხატული თამარ დედოფლის დარბაზივითა. “კაცის გული ისეთია, ვით მორევი შავი ზღვისა: რაგინდ კარგი ცოლი ჰყავდეს, მაინც ენატრება სხვისა!” დაუკარით, რომ ძველ ხანჯალს ელდა ეცეს, გაისარჯოს და ბრძოლაში დაიხარჯოს! გაუმარჯოს საქართველოს მზეს და ზეცას, საქართველოს ძლიერებას გაუმარჯოს! დაუკარით! ჯერ ხომ სისხლი გვიდგას ძარღვში, ჯერ ხომ საროს ფოთლები არ გასცვენია, ჯერ ხომ მცხეთის სვეტიცხოვლის დიდ ტაძარში საქართველოს ცხელი გული ასვენია! დაუკარით! და იმღერეთ ისე მაგრად, რომ ფილტვები გვეტკინოს და დაგვებეროს! დაუკარით, რომ ჭაბუკნი ვიყოთ მარად, რომ ცხოვრებამ ვერასდროს ვერ დაგვაბეროს! დაუკარით! და იმღერეთ შადიანი, ფიცხელ ომში რომ მღეროდა მაჩაბელი. დაუკარით ძველებური დარდიანი, დაუკარით არწივების ასაფრენი! ცხრა ლახვარი რომ დამარტყათ ცხრაჯერ გულში, მტრის ჯინაზე ცხრაჯერ მწარედ გავიცინებ, დავიღლები საქართველოს სიყვარულში, სასთუმალზე ერთხელაც არ დავიძინებ! დაუკარით! მოასწარით, თორემ ჰერი... და სიბერეც ძუ მგელივით მოგვიხტება, დაუკარით ძველებური მოსალხენი: - შავგვრემანებს შავი ჩოხა მოგვიხდება! დაუკარით ძველებური ლოთიანი, საათნოვა რომ მღეროდა შაითანთან, დაუკარით! განა ყველა ლოთი არი?! განა ყველა სიყვარულით დაიშანთა?! დაუკარით ძველებური ლოთიანი, თორემ დარდი ღრუბელივით გასივდება, გაფრინდება სიყმაწვილე შფოთიანი, წრფელი გული, ცხელი გული გაცივდება! ”ვაჟკაცსა გული რკინისა, აბჯარი თუნდა ხისანი, თვალნი ქორებულ მხედავნი, ზედ მუხლნი შავარდნისანი”. ხომ ლამაზია ეს ჩემი ცოლი, მაგრამ მე უფრო ლამაზი მინდა, ატმის ხესავით აფეთქებული და მოქნეული გავაზივითა. ხომ ლამაზია ეს საქართველო, მაგრამ მე უფრო ლამაზი მინდა, ფართოდ გაშლილი და მოხატული თამარ დედოფლის დარბაზივითა! 1940 -------------------- --
There are only 10 types of people in the world -- those who understand binary, and those who don't. |
მსუბუქი ვერსია | ახლა არის: 22nd September 2024 - 02:02 AM |
მართლმადიდებლური არხი: ივერიონი
ფორუმის ელექტრონული ფოსტა: იმეილი