მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

„1922 წელს წმინდა ანას სკიტის ერთმა ძმამ საკუთარი მამა მოიყვანა, სახელად იოანე, რომელიც მონაზვნობაში იოაკიმე გახდა. მისმა ვაჟმა, ანტონიმ მას აუხსნა: რადგანაც წერა-კითხვა არ იცი, ერთი თითი მოკეცე და თქვი, "უფალო", მეორეს მოკეცვისას - "იესო", მესამეზე - "ქრისტე", მეოთხისას - "ძეო", მეხუთეზე კი "ღვთისაო".

მან ხელისგული აჩვენა და უთხრა: - ვაშლის აღებით ჩვენ მთელი ხელისგულით შევცოდეთ, ამიტომაც, დაე, ყველა თითი დაგვეხმაროს ლოცვაში. მაშინ მოვიპოვებთ ცხონებასო.

მამა იოაკიმე უსიტყვოდ ემორჩილებოდა თავის ვაჟს და მალევე მოუკლებლად ლოცვის ნიჭი მოიპოვა. ამასთან, მას მოუკლებელი ცრემლთა დენის ნიჭიც მიეცა. მისი სიმდაბლე იმ საფეხურამდე ავიდა, რომ ყველაზე ახალგაზრდა მონაზონთა დანახვისასაც კი მათ ნაფეხურებს კოცნიდა.

სკიტელმა მამებმა გადაწყვიტეს, გამოეცადათ, მისი ცრემლები მართლა სიმდაბლისმოყვარებისა და საკუთარი ნების მოკვეთისაგან თუ მოდიოდა. მათ უთხრეს: "მამაო იოაკიმე, როცა სასაფლაოს ჩაუვლი, მიცვალებულებისგან კურთხევა აიღე. თქვი: "მაკურთხეთ, მამანო". მამა იოაკიმე, შვილი მორჩილებისა, ასეც მოიქცა, სასაფლაოს კარებს მიუახლოვდა, შეჩერდა და ლოცვა დაიწყო: "მაკურთხეთ, მამანო". მაშინვე გარდაცვლილთა ძვლები ამოძრავდნენ, ერთმანეთს მიეხეთქნენ და გარკვევით მოისმა ხმა მიწიდან: "უფალმა გაკურთხოს, მამა იოაკიმე". უკან მამები მიჰყვებოდნენ, რომელთაც თქვეს: "ვაი ჩვენ, რომ აქ სიყრმიდანვე ვიღვწით, მაგრამ ასეთ მადლს ვერ მივაღწიეთო".

[marine]

„მონაზვნური ღვაწლი განისჯება არა მხოლოდ სხეულის, არამედ გონების ვნების გამოც“

/ნეტარი იერონიმე სტრიდონელი/

[marine]

“მორჩილება - ეს არის განსაკუთრებული ურთიერთობა მწყემსსა და დასამწყესს შორის, და ეფუძნება ღრმა ნდობას, ურთიერთპატივისცემას, სიმდაბლეს, ლოცვას, ღვთის სიმართლის ძიებას“

[marine]

“მონაზონმა ისე გონივრულად უნდა დაიცვას მარხვა, თითქოს სხეულში ას წელიწადს დარჩენა ჰქონდეს გადაწყვეტილი; ისე უნდა მოთოკოს სულიერი მოძრაობანი: დაივიწყოს წყენანი, დაუტევოს დარდი, არად ჩააგდოს მწუხარება და დანაკარგი, თითქოს ყოველდღე სიკვდილს აპირებდეს“

/არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/

[marine]

„რა თქმა უნდა, ბერი არასდროს ამბობს: „მე ვიხსნი მსოფლიოს“. იგი ლოცულობს სამყაროს გადარჩენაზე საკუთარი ცხონებისათვის ლოცვის პარალელურად. ხოლო, როცა სახიერი უფალი გაიგონებს მის ლოცვას, დაეხმარება სამყაროს. ბერ არ ამბობს: „მე გადავარჩინე სამყარო“. არამედ - „ღმერთმა იხსნა ქვეყნიერება“. ბერმა ისეთ მდგომარეობას უნდა მიაღწიოს, რომ ლოცულობდეს: „ღმერთო ჩემო, მე ნუ გადმომხედავ, მე ნუ შემიწყალებ. იზრუნე ქვეყნიერებაზე, შეიწყალე იგი“. ბერი ასე ლოცულობს არა იმიტომ, რომ თავად არ საჭიროებს ღვთის მოწყალებას, არამედ იმიტომ, რომ ქვეყნის მიმართ უდიდესი სიყვარული აქვს“

/წმ. პაისი მთაწმინდელი/

[marine]

„იღუმენის მეშვეობით უნდა გაიგო ნება ღვთისა და ამის მიხედვით მოიქცე და არა შენ თვითონ აიჩემო რაღაც“.

/ღირსი სილუანე ათონელი/

[marine]

„ძია ნიკოლოზს ერთი ვნება ჰქონდა: თამბაქოს წევა.
„საუბედუროდ ეს ვნება დამრჩა, მეუბნებოდა ძია ნიკოლოზი, - რათა ჩემივე მიზეზით, არად ჩამეგდოს ღმერთმა და ადამიანებმა. მას თავი დავანებე, - უფალს ჩემზე ეტყვის მაცდური, - ის აბოლებს და ამიტომაც ჩემიაო“.
ვკითხე:
-როდესმე მონასტრის შიგნით თუ მოგიწევია.
-არასოდეს შვილო, ყოველთვის გარეთ გავდივარ, გალავნის ბოლოში. ვინაიდან კარიბჭის თავზე გამოსახულია ღვთისმშობელი, რომელმაც ბევრჯერ მანუგეშა. ხოლო თამბაქოს კვამლი ჩვენი რწმენის საგანძურის გარშემო არ უნდა ტრიალებდეს.
მამა ფილოთეოსმა ბევრჯერ შესთავაზე მონაზვნად აღკვეცა, რაზეც ის პასუხობდა: „არა, სიგარეტით ვერ შევუდგები ღვთისთვის მიძღვნილი ცხოვრების გზას. მონაზონს ყოველთვის ხელში სკვნილი უნდა ეპყრას და ლოცულობდეს. მე თვითონვე გეტყვით, როდის ვიქნები მზად მონაზვნის სამოსის ჩასაცმელად“.
მრავალი წლის შემდეგ, როცა მისი ცხოვრება დასასრულს მიუახლოვდა, ღმერთმა ჯილდოდ ამცნო, თუ როდის გარდაიცვლებოდა. მან მოუხმო იღუმენს თავის ოთახში და უთხრა: „მამაო, ორმოცი დღის მერე მოვკვდები. მონაზვნად აღმკვეცე, რათა მომავალ ცხოვრებაში თქვენ არ განგეშოროთ, ძველი მამებისგან გამიგია, რომ საუკუნო სასუფეველში მონაზვნები ერთ ადგილას იქნებიან, ხოლო ერისკაცები სვა ადგილზე“.
დიდი გულშემუსვრილებით აღიკვეცა მონაზვნად. მისი წინასწარმეტყველების არავის სჯეროდა, მაგრამ მეორმოცე დღეს მართლაც გარდაიცვალა,რათა მიღო საზღაური თავისი შრომისა. მისი დაკრძალვისას გამოუთქმელი კეთილსურნელება იგრძნობოდა. ხალხი, ვინც მისი ცხედარი საფლავში ჩაუშვა, ამბობდა: „თუ ჩვენი არ გჯერათ, ხელებზე გვისუნეთო“.
ბერდიდმა გვიბრძანა, აღმოსავლეთით მივბრუნებულიყავით და მუხლი მოგვეყარა. ლოცვის დასრულების შემდეგ სამარე მიწით ამოავსეს. ყველას გვჯეროდა, რომ უფალმა ის ღირს მამათა დასში შერაცხა.
მისმა ლოცვამ განგვამტკიცოს ჩვენ სიმდაბლესა და წმინდა, უჩინარ მსახურებაში. ამინ“.

[marine]

„უდაბნოში განმარტოებული არ უნდა ნანობდეს სოფელზე, რომელიც მან დატოვა; ერში ცხოვრებისათვის მოწოდებული კი არ უნდა ამბობდეს, რომ აქ ცხონება შეუძლებელია!“

[marine]

„მე ვიცნობ ბერებს, რომლებიც ახლოს არიან ღმერთთან და ღვთისმშობელთან. უფალი ისე ახლოსაა ჩვენთან; ახლოსაა, ვიდრე ჰაერი, რომლითაც ჩვენ ვსუნთქვათ. ჰაერი გაივლის ჩვენ სხეულის შიგნით და აღწევს გულამდე, უფალი კი ცხოვრობს ადამიანის თვით გულში“.

/წმ. სილუანი/

[marine]

„მონაზვნებმა, რომელთაც აღთქმა დადეს ჯვრისა და სახარების წინაშე, დაიცვეს განა სიწმინდით ყველა თავისი სამონაზვნო აღთქმა? ახლა, მონასტერთა ნაკლებობის გამო ზოგიერთი შეგნებულად, ხოლო ზოგიც გაუცნობიერებლად ცდილობს სამონაზვნო აღთქმის ტვირთვის შემდეგაც იცხოვროს ამა სოფლად, ოჯახშიც კი. სამწუხაროდ, ჩვენი ცხონების მტრისგან წაქეზებულთა შორის არსებობს აზრი, რომ მონაზონი ერში - არ არის იგივე, რაც მონასტერში, რომ მისთვის აუცილებელი არ არის ყველა სამონაზვნო აღთქმის მკაცრად დაცვა. ასე ხომ მხოლოდ უგუნურს შეუძლია ლაპარაკი. სადაც არ უნდა იცხოვროს ადამიანმა, რა პირობებშიც უნდა მოხვდეს იგი, თუ სამონაზვნო აღთქმა მიუღია და მათ არ იცავს, ფიცის გამტეხია“.

/არქიმანდრიტი იოანე კრესტიანკინი/

[marine]

"მორჩილება არის ყოველგვარი განსჯის უარყოფა განმსჯელი გონების მიერ."

/ღირსი იოანე სინელი/

[marine]

“ქრისტეს ნათლით კელიას ფერი აქვს შეცვლილი და მოღვაწეს ერთგვარი „ფხიზელი აღფრთოვანება“ ეუფლება, ის უხილავ ღმერთს ხედავს. „ღმერთი სინათლეა, - წერს წმინდა გრიგოლ ახალი ღვთისმეტყველი, - და მისი გამოსახულება ერთგვარი ნათელია.“ წმინდა გრიგოლ პალამას სიტყვებით რომ ვთქვათ, იმ დროს მონაზონი ღვთაებრივ წმინდა ნათელს ჭვრეტს... და ეს მახარებელი სანახაობაა“.

[marine]

„ის ალბათ არასდროს იფიქრებდა მონაზვნობაზე…
ერთადერთი შვილი ჰყავდა, რომელმაც გამოუცხადა, რომ მონასტერში უნდა წასულიყო…
ჰოდა, ძალიან პატარა ასაკში დაადგა მამა ელია ბერობის ურთულეს აღმართს…
როგორ შეელეოდა მარტოშვილის გაშვებას დედა, ბევრიც არ უფიქრია და ისიც მონასტრის კარებს მიადგა…
ალბათ, ღმერთზე მეტად შვილის სიყვარულით აღიკვეცა მონაზვნად… ასე ხომ შვილთან უფრო ახლოს იქნებოდა…
რამდენიმე დღის წინ შეუძლოდ გახდა…
მამა ელიას ცხვირსახოცი სთხოვა, დამიტოვეო…
შეიძლება ამოუხსნელიც იყოს, რას ნიშნავს შვილისთვის დედა რომ დედაოც ხდება… რათ გინდა დედაო ჭუჭყიანი ცხვირსახოციო, უკითხავს მამა ელიას… მომენატრები და შენს სურნელს გულში ჩავიკრავო…
ახლა, ნახევარი საათის წინ დედა მართა გარდაიცვალა, მამა ელია მიუახლოვდა დედის ჯერ კიდევ თბილ სხეულს და მას ხელში შვილის ცხვირსახოცი ეჭირა…“

/მამა პეტრე კვარაცხელია/

[marine]

„მონაზვნობა უმოკლესი გზაა განღმრთობისკენ!“

/არქიმანდრიტი ეპიფანე თეოდოროპულოსი/

[marine]

“ღვთის მადლით, ღვთივკურთხეული მონაზვნები ახლაც არსებობენ. დედამიწა თავისი არსებობით ამ დალოცვილ ასკეტთა არსებობას უნდა უმადლოდეს. ცოდვის სიბნელეში ჩაფლულ თანამედროვე სამყაროს ნათელს ისინი ფენენ“.

[marine]

„როგორც უმარილო ხორცს უმალ დაესევა მატლი და სიმყრალის გამო ყველა ერიდება, ხოლო მოეყრება რა მარილი, მაშინვე მოშორდება არაწმინდება, რადგან მარილი თავისი ბუნებით მაშორებელია მატლისა და სიმყრალისა, ასევეა ის მონაზონიც, რომელმაც თავი მიუძღვნა ქვეყნიური საქმეებისათვის ზრუნავს, არ ზის თავის სენაკში ღვთის შიშით გარემოცული და არ ეწევა სამონაზვნო საქმეს - მარხვასა და ლოცვას, რომელიც მარილია სულისა, ასეთი წამხდარია შინაგანად და აღვსებულია მრავალი სიმყრალითა და ბოროტი გულისთქმებით; ამიტომაც გაურბიან მას ანგელოსნი ღვთისა სიმყრალის, ამაო გულისთქმებისა და დაბნელებულ ვნებათა გამო, რომელიც დამკვიდრებულია მის სულში. ასეთში დაღოღავენ მატლები, რომლებიც გაჩენილია ბნელი ძალებისა და ბოროტ გულისთქმებისგან, ბუდობენ მასში, ჭამენ და განლევენ მას. ხოლო თუკი მონაზონი მალე მოეგება გონს და მიენდობა ღმერთს, მაშინვე დაუბრუნდება მას სული სახიერი და კაცთმოყვარე და ვნებები და ყოველი სიმყრალე უჩინო შეიქნება“.

/ღირსი ზოსიმე პალესტინელი/

[marine]

„მონასტრის ყველა მცხოვრები როდია მონაზონი, არამედ იგი - რომელიც მონაზვნურ საქმეს აღასრულებს“

/წმ. ბარსანოფი დიდი/

[marine]

„დედა სარას ოცდაათი წლის განმავლობაში ებრძოდა მრუშობის ზრახვები და არასოდეს უთხოვია, რომ ეს ბრძოლა შეწყვეტილიყო, არამედ ღმერთს მხოლოდ იმას ევედრებოდა, რომ ამ ბრძოლის გასაძლებად გამძლეობა და მოთმინება ებოძებინა“.

[marine]

„ამბა პამბოს ძმამ შესჩივლა, რომ ზრახვებთან სულიერი ბრძოლა ჰქონდა. ბერმა, სხვათა შორის, უთხრა მას: „ნუ გაგიკვირდება ის, რაც გემართება. ხედავ, როგორი მოხუცი ვარ; სამოცდაათი წელია, ამ სენაკში ვცხოვრობ და საკუთარი სულის ცხონებისათვის ვზრუნავ; ამ სიბერეშიც ვებრძვი განსაცდელსა და თავდასხმებს ზრახვებისაგან“.

[marine]

„ქალაქში მცხოვრებსაც შეუძლია, მიბაძოს მეუდაბნოეთა სიბრძნისმოყვარეობას“