ზრახვები და ხიბლი პარამეტრები

[marine]

"- ბოლო დროს მძაფრად განვიცდი სიწმინდეთა მიმართ ენით უთქმელ მკრეხელურ აზრთა მოძალებას. წამიკითხავს, ეშმაკი ამგვარად მგრძნობიარე ადამიანებს აწვალებს, რათა ისინი სადარდებელში ჩააგდოსო. მართლაც, როცა ასეთ ჟამს ლოცვას წამოვიწყებ, მაშინვე ამგვარი აზრები მომდის ხოლმე. ხანდახან ხატებთან მიახლებას ვერიდები - მეშინია, ეს მდგომარეობა არ განახლდეს და ღვთის რისხვა არ დავიტეხო თავს. იქნებ ყოველივე ამის საფუძველი თავად ჩემშია? ეს აზრი მოსვენებას მიკარგავს. მირჩიეთ, როგორ დავიბრუნო სულიერი სიმშვიდე. (მარი 23 წლის)

- სიწმინდეთა მიმართ ასეთი მკრეხელური აზრების მოძალება ეშმაკისგანაა. ამის დასტურია შფოთისა და ზიზღის შეგრძნება, რომელიც ამგვარ აზრებს სდევს თან. გული ასეთ მკრეხელობებს არ იწყნარებს, გულს ისინი არ სიამოვნებს და ამიტომ მათი არსებობა ცოდვადაც არ ითვლება.

ასეთი აზრებისადმი ყურადღების მიქცევა, მით უფრო მათთან ბრძოლა ქრისტიანის სიწმინდეებთან მიახლებას, ლოცვას, ღმერთთან ერთობას უშლის ხელს. სწორედ ესაა ეშმაკის მიზანიც. ამ დროს ყველაზე ეფექტური წამალი მათი სრული უგულებელყოფაა. როცა ბოროტი დაინახავს, რომ მის მიერ მოწოდებული მკრეხელური აზრები უფალთან ერთობაში ხელს ვეღარ გვიშლის, თავს დაგვანებებს".

[marine]

“მამა პაისის ცხოვრებაში განსაკუთრებული ადგილი ეკავა საეკლესიო გალობას. უყვარდა გალობა, თუმცა მას არასრულყოფილ ლოცვას ეძახდა. მამა პაისი გვირჩევდა: "როცა გაბრაზებულნი ანდა გაღიზიანებულნი ვართ, მაშინ ვიგალობოთ. ფსალმუნთგალობა განდევნის ეშმაკს, ვინაიდან ერთდროულად ლოცვაცაა და ეშმაკის არად ჩაგდებაც. როცა გმობის გულისთქმები გვებრძვიან, არ არის საჭირო იესოს ლოცვით წინააღმდეგობა, ვინაიდან ამ შემთხვევაში ეშმაკის პირისპირ ვდგებით და ის ჩვენს წინააღმეგ უფრო ძლიერ ბრძოლას აღძრავს. როცა გმობის გულისთქმები მოგვივა, ვიგალობოთ, და ეშმაკიც დაინახავს, რომ არად მივიჩნევთ და ბოროტებისგან გასკდება".

[marine]

"ღირსსაფერი ზრახვები"

[marine]

"ღვთისგან დამაშორებელი ყოველი ზრახვა, განსაკუთრებით, ბილწი ხორციელი ზრახვა, განაგდე გულიდან რაც შეიძლება მალე, ისევე როგორც ტანსაცმელზე მოხვედრილი ნაპერწკალი. ამ დროს ძლიერად ილოცე: უფალო, შემეწიე და შემიწყალე, ნუ დამიტევებ და ბოროტისგან მიხსენ მე".

[marine]

"მამა ევსევი ბერძენი (+1929) სწერდა სულიერ შვილს: გონებით ყოველთვის იფხიზლე, რომ ბოროტი ფიქრი მოსვლის უმალ განაგდო, რადგან თუ ბოროტი ფიქრი გონებაში შეჩერდება, გულშიც ჩავა.
მამა პაისი ათონელიც გვასწავლის, თვალი ვადევნოთ გულისთქმებს; ამისთვის კი "კარგია გავექცეთ ცნობისმოყვარეობას და ხალხთა კრებულს, რადგან ამ დროს უამრავ გულისთქმას ვაგროვებთ, რომელთა განდევნა შემდეგ ძნელია".
წმინდა მამა ბრძანებს: სული გამუდმებით უნდა ფხიზლობდეს და მზად იყოს სულიერ შტაბთან - ღმერთთან კავშირისათვის, რადგან მხოლოდ მაშინ იგრძნობს სიმტკიცეს, იმედს და სიხარულს.
ომში პარტიზანთა მეკავშირე გახლდით. თუ მერქიაში მდებარე შტაბს ყოველ საათს ვუკავშირდებოდი, თავს უსაფრთხოდ ვგრძნობდი. თუ ორ საათში ერთხელ - ნაკლებ უსაფრთხოდ. მაგრამ ხშირად კავშირზე მხოლოდ დილა-საღამოს გავდიოდით. მაშინ თავს ცუდად, მიტოვებულად ვგრძნობდი. ასეა ლოცვისას. რაც უფრო ხშირად ლოცულობ, თავს უფრო უსაფრთხოდ გრძნობ."

[marine]

"ვიდრე ჩვენი სული სხეულში იმყოფება, სულიერი, ანუ აზრობრივი ბრძოლის მღელვარე ტალღები ჩვენში არ დაშრება: "ცხოვრების ამ გზაზე ჩვენი ფარი სინანული და მახვილი თავმდაბლობა უნდა იყოს", - ბრძანებს წმინდა მღვდელმთავარი ეგნატე ბრიანჩანინოვი".

/დეკ. გიორგი ცაბაძე/

[marine]

"დრო ცოტა გვაქვს და არ ვიცით, თუ როდის განილევა იგი. ამიტომ ვიღვაწოთ, თავს ჩავუკვირდეთ და გულისწყრომითა და ძლიერი ლოცვით განვაგდოთ ყოველგვარი უკეთური გულისსიტყვა".

/არქიმანდრიტი ეფრემ მთაწმინდელი/

[marine]

"სულიერი მღვიძარების მოსაპოვებლად აუცილებელი პირობაა სიმდაბლე - თავმდაბლობა და მორჩილება. როგორც წმინდა მამები გვმოძღვრავენ, სულიერი ცხოვრების გზაზე ადამიანი არასოდეს უნდა მიენდოს საკუთარ თავს, არამედ დაემორჩილოს სულიერ მოძღვარს, ნებისმიერი სულიერი საკითხი მისი კურთხევითა და რჩევა-მითითების გათვალისწინებით მოაგვაროს.
სულიერი წინამძღოლის, მასზე გამოცდილი მოღვაწის მორჩილება ევალება მონაზონსაც. სხვაგვარად გზას ასცდება, სულიერი საქმეები კი, რომლებიც გარეგნულად ღვთივსათნო ჩანს, შესაძლოა სულის დაღუპვის მიზეზად ექცეს - ხიბლში ჩავარდეს.
ამას ხილული ცოდვა სჯობია, რადგან მას ვამჩნევთ და ვინანიებთ, ხიბლში მყოფი კი ისე ჰყავს შეპყრობილი ამპარტავნებას, რომ თავი უცოდველი ჰგონია, მიაჩნია, რომ სულიერების უმაღლეს საფეხურს მიაღწია და უფალთან იმყოფება, ამიტომ არც ცოდვათა მონანიებაზე ფიქრობს, ამით კი სულს იღუპავს.
აი, სადამდე შეიძლება მიიყვანოს მორჩილების გარეშე მოღვაწეობამ უფლის გზაზე მდგომი ადამიანი."

/არქიმანდრიტი მაკარი (აბესაძე)/

[marine]

"განა გადარჩებაა ხმელი ტყე, თუ ცეცხლს წაუკიდებენ? ადამიანის ზრახვების ფიჩხსაც იგივე ემართება, როდესაც მას ქრისტესადმი სიყვარული მოიცავს".

/არქიმანდრიტი ეფრემ მთაწმინდელი/

[marine]

"ხიბლი-ეს არის სულიერი თვითტკბობა, რომლის დროსაც ადამიანი ფანტაზიით, თავისი დაავადებული წარმოსახვებით ეშმაკისეულ ჩვენებას მიიჩნევს როგორც ღვთაებრივ გამოცხადებას. მასში არის მიდრეკილება, სწრაფვა სულიერი ნეტარებისა, სასიამოვნო სულიერი განცდების, რაც საკმაოდ სახიფათოა. ნებისმიერი წარმოსახვაც კი ლოცვისას (ქრისტეს სახის წარმოდგენა ) მკაცრად იკრძალება მართლმადიდებლურ ასკეტიკაში."

[marine]

"იტირე შინაგანი ტირილით, როცა შეიგრძნობ უწმინდურ აზრთა მოზღვავებას"

[marine]

"ხშირად ახედე ზეცას და არ დააშტერდე ფეხებს - გექნება აზრები ნათელი და სუფთა".

/წმ. სერაფიმე საროველი/

[marine]

"მალე არს ქარი, ხოლო გულის-სიტყუანი კაცისანი უმალეს მისა არიან"

[marine]

“ვიღვაწოთ, თავს ჩავუკვირდეთ და გულისწყრომითა და ძლიერი ლოცვით განვაგდოთ ყოველგვარი უკეთური გულისსიტყვა.”

/არქიმანდრიტი ეფრემ მთაწმინდელი/

[marine]

"ხიბლში ძირითადად მაინც უფრო ფსიქიკურად გაუწონასწორებელი ადამიანები ვარდებიან. რელიგია კატალიზატორივით ამჟღავნებს ადამიანის ფარულ თვისებებს. საბედნიეროდ, ეკლესია სულიერებაში ექსპერტია, დიაგნოზს მაშინვე სვამს. ვისაც განკურნება სურს, განიკურნება კიდეც. მთავარი ის არის, რომ ხიბლი ვერსად დაიმალება და ვერ მოგვაჩვენებს თავს ანგელოზად. ეს არის ავადმყოფობა, რომელიც თავიდან იწყება ამბიციებით, სხვისი სწავლებით, დიდი წარმოდგენით საკუთარ ფიქრებზე, აზრებზე, რაც მერე ხილვებში გადადის და ა.შ.

მართალია, წმინდა ეგნატე ბრიანჩანინოვი ამბობს, ჩვენ, ყველანი ხიბლში ვართო, მაგრამ ამაში ის გულისხმობს, გვახსოვდეს, რომ ადამიანები ვართ და შეიძლება შევცდეთ. ვისაც ეს არ ახსოვს, სწორედ ის არის ხიბლში. მაგრამ ხიბლის სხვადასხვაგვარი გამოვლინებები არსებობს.

არის თანდაყოლილი ხიბლი და არის უფრო რთული, მკვეთრად გამოხატული არანორმალური თვისებებით, რომელიც, ფაქტობრივად, ფსიქიკურ დაავადებას უკავშირდება. ამ დროს მოძღვარმა უნდა იმუშაოს ფსიქიატრთან ერთად (ვგულისხმობ მართლმადიდებელ ფსიქიატრს, რომელიც ერკვევა რელიგიაში და იცის, რა დონეზე უნდა ჩაერთოს).

არის რელიგიაში შეძენილი ხიბლი, რომელიც გამოწვეულია არასწორი რელიგიურობით, არასწორი ლოცვით, ზედმეტი ღვთისმსახურებით და ა.შ. ეს არის დაუმორჩილებლობა.

ამბა დოროთე ამბობს: არავინ მინახავს დაცემული, თუ არა ის, რომელიც თავის თავს მიენდობაო. მოძღვრისა და მრევლის ურთიერთობაში მთავარი მაინც გონიერი მორჩილებაა. გონიერი მოჩრილება კი ნიშნავს იმას, რომ მოძღვარს ემორჩილები ღვთის გულისთვის, იმიტომ რომ ის არის ეკლესიის სწავლების მატარებელი.

აბსოლუტური მორჩილება ძველი დროისთვის იყო დამახასიათებელი, სულიწმინდით განბრძნობილ მოძღვარს ადამიანი სავსებით ენდობოდა. დღეს ადამიანი ყველაფერს ათანხმებს და ამოწმებს მოძღვართან. ეს უფრო მეგობრობაა, ვიდრე მორჩილება, სულიერ ცხოვრებაში გამოცდილი მოძღვრის ზედამხედველობა და მასთან თანხმობაა."

/მამა ზაქარია მარგალიტაძე/

[marine]

"ვფიქრობ და მხოლოდ დადებითი ფიქრები მიტრიალებს თავში"

[marine]

"თუ შევეწინააღმდეგებით გმობის გულისთქმებს, ისინი ძალით შეიჭრებიან სულში, მაგრამ უფალი ჯილდოს უბოძებს კაცს მოთმინებისთვის".

[marine]

"მკაცრია ცოდვილი ზრახვების ზამთარი, სამაგიეროდ, ტკბილია ღმერთის სამოთხე".

/არქიმანდრიტი ეფრემ მთაწმინდელი/

[marine]

"ერთი ბერის ცხოვრების აღწერაში ნათქვამია, თუ როგორ ესხმოდა ეშმაკი თავს მას, როცა მოსანათლად ქალი მოვიდოდა, როგორ წამოეშლებოდა მაშინვე სიძვისა და უწმინდური აზრები. და ამით შეწუხებულმა როგორ მიმართა ვედრებით წმინდა იოანე ნათლისმცემელს: - წმინდაო იოანე, შენ ხომ წმინდა ხარ ყოველგვარი უწმინდური აზრებისაგან. ევედრე ღმერთს, მეც გამათავისუფლოს ამ უწმინდურებისაგან, რათა არ შევბილწო ის საქმე, რასაც აღვასრულებ.

მაშინ მას გამოეცხადა წმინდა იოანე ნათლისმცემელი და უთხრა: - შემიძლია გაგათავისუფლო ამ უწმინდური აზრებისაგან, მაგრამ მაშინ დაკარგავ მოწამის გვირგვინს. განაგრძე ბრძოლა, ებრძოლე შენში უწმინდურ აზრებს ულმობლად. ადრე თუ გვიან ღვთის მადლი, რომელსაც უხმობ, გაიმარჯვებს და დაიდგამ მოწამის გვირგვინს.

და ეს ბერი განაგრძობდა ნათლობას, იბრძოდა, იბრძოდა მანამ, სანამ სრულად არ გათავისუფლდა ყოველგვარი უწმინდური აზრებისაგან და სანამ არ შეძლო ნათლობის ისე ჩატარება, როგორც ამას იოანე ნათლისმცემელი აღასრულებდა იორდანეში".

[marine]

"ძმამ ჰკითხა ამბა ესაიას: როგორ უნდა დავეყუდოთ კელიაში? ბერმა უპასუხა: კელიაში დაყუდება ნიშნავს დაემხო ღვთის წინაშე და მთელი ძალით შეეწინააღმდეგო ბოროტის მიერ დათესილ გულისთქმებს. აი, ამას ნიშნავს სოფლიდან განდგომა."