ფერეიდნელი ქართველები, ვისაუბროთ პარამეტრები

[gugua]

gamarjoba megobaro! sakartvelos gomarjos! bevrskhani iqo ar memetsala imeili gikra
rogona khar qmertsaqe sheni janisaqi minda
sakartvelos ra ambavia? gomarjos KARTVELS

ფერეიდნელი ქართველის წერილი.

[gugua]

ცოცხალი ჯაჭვი
ბელგია, ბრიუსელი
მოგესალმებით გერმანიიდან, ქალაქ ბონში მცხოვრები ქართველი. მე უბრალოდ ერთ-ერთი აქტივისტი ვარ. რამდენიმე ადამიანია, რომლებმაც თავი მოაბეს ამ აქციას. გერმანიიდან მხოლოდ 70 ადამიანი ვიყავით, დანარჩენები საფრანგეთიდან, ნიდერლანდებიდან და ბელგიიდან შემოგვიერთდნენ...
2008 წლის 1 სექტემბერს ბრიუსელში, ევროკავშირის შენობის წინ მოვაწყეთ აქცია, სადაც 20-მდე ინგუშიც შემოგვიერთდა. შემდეგ კი გავაკეთეთ ცოცხალი ჯაჭვი და გავეშურეთ მთავარი მოედნისაკენ.
http://de.youtube.com/watch?v=lxZbXXhzuuc
http://de.youtube.com/watch?v=to9jn7McCNw

ძალიან ამაღელვებელია, როცა ბელგიის დედაქალაქის მთავარ მოედანზე ქართველი ემიგრანტები "ჩემო კარგო ქვეყანავ, რაზედ მოგიწყენია"-ს მღერიან... ამაყი ვარ!
ჩვენი აზრით, ეს იყო ყველაზე დიდი აქცია საქართველოს საზღვრებს გარეთ...
გმადლობთ ქართველებო!

ქვეთავი 90.

[gugua]

1. ЛОНДОН. Англичане развенчали 10 мифов о «величии» России

Сегодняшняя Россия — это далеко не тайна и не загадка (как называл ее Черчилль), считает Денис Макшейн, член лейбористской партии Великобритании и бывший европейский министр, на страницах британской версии журнала Newsweek. В своих весьма нелестных высказываниях в адрес России он показывает последнюю как «задиру, обернутую в национализм и ауру высокомерия своего лидера».

Грузинская авантюра премьер-министра Владимира Путина вызвала шок и трепет при виде танков, самолетов и военных кораблей, которые были брошены на маленькую соседнюю страну, пишет он, отмечая, что Россия всегда была сильна в мифотворчестве — в XVIII веке оно выражалось в строительстве потемкинских деревень, а после 1945 года — в насаждении панического страха перед тем, что «советизм» приберет весь мир к рукам. Вот 10 главных мифов, по мнению автора, о сегодняшней России и её власти. (Полный текст на сайте InoPressa.ru.)

Миф 1 — интервенция в Грузии принесла огромную победу Путину.
Да, Путин продемонстрировал, кто управляет Россией, президента Дмитрия Медведева оттеснили на обочину. Да, Путин также добился, чтобы обе палаты российского парламента единодушно одобрили вторжение и аннексию частей Грузии. Но в то же самое время Путин сплотил Европу после многолетней разобщенности, спровоцированной Джорджем Бушем.
Как напоминает автор статьи, в 2003 году Совет Европы, созванный на чрезвычайный саммит по иракскому вопросу, раскололся на две части. В 2008 лидеры европейских стран поддержали президента Франции Николя Саркози и осмотрительно-твердый курс, за который с первых же дней кризиса ратует и министр иностранных дел Великобритании Дэвид Милибэнд. По мнению Макшейна, Путин даже не сумел заручиться поддержкой своего былого союзника, Китая: Пекин с ужасом взирал на то, как Россия одобряет попирание границ, признанных ООН.

Миф 2 — холодная война снова началась.
После 1945 года имела место конфронтация двух идеологий в мировом масштабе. Не то грузинский конфликт: он представлял собой войну без идеологической основы между двумя капиталистическими государствами. Тогда как Грузия пытается сделаться небольшим филиалом трансатлантического капитализма, а Южная Осетия превратилась в «гнойник коррумпированного мафиозно-военного капитализма», Россия избрала некую разновидность националистического, государственного капитализма, который устраивает бывших функционеров КГБ из поколения Путина, пишет Макшейн.

Миф 3 — с 1989 года Россия подвергается унижениям.
В действительности ни одного бывшего врага западной демократии не встречали столь радушно. Макшейн перечисляет: Россию приняли в G7, Совет Европы распахнул перед ней свои двери, даже притом что Госдума РФ отказывалась признавать Европейский суд по правам человека, во всех европейских крупных городах русских встречают гостеприимно, в Россию хлынули инвестиции. Джордж Буш, Тони Блэр и Герхард Шредер не скупились на похвалы Путину, когда в 2000 году тот стал президентом. Много лет западные лидеры в основном предпочитали закрывать глаза на гибель журналистов в правление Путина и на военные преступления, совершенные в Чечне.
Миф 4 — Запад отказывается общаться с Россией на равных.
По мнению Макшейна, скорее уж Россия не может относиться к другим европейским странам как к равным себе. При Путине имели место бесконечные словесные, дипломатические, хакерские и торговые конфликты с соседями, демонстрирующие, что Россия, чья экономика меньше, чем у Мексики или Южной Кореи, не усвоила ключевого урока ЕС: со всеми государствами, как бы они вас ни раздражали, следует обращаться уважительно. Россия отказывает Польше, Грузии или Эстонии в том равноправии, которого требует по отношению к себе.

Миф 5 — Запад стремится взять Россию в кольцо.
Мыслимо ли замкнуть кольцо вокруг страны, которая простирается от Европы до Японии и Китая? Россия — это единственное государство, которому позволено иметь базы антибаллистических противоракет вокруг своей столицы. Пусть Польше и странам Балтии Россия не нравится, но вторгаться в нее они не собираются, пишет Макшейн.
В Парламентской ассамблее НАТО заседают российские парламентарии, а российские генералы имеют статус наблюдателей в штаб-квартире НАТО в Брюсселе. Украине и Грузии предстоит проделать долгий путь, прежде чем они смогут вступить в НАТО или ЕС, но по какому праву независимым государствам не позволяется решать, в какие организации они могут или не могут вступать?

Миф 6 — Южная Осетия и Косово — это одно и то же.
Косовары добивались тех же прав, что и другие народы бывшей Югославии. Несмотря на исламофобские репрессии, осуществлявшиеся Слободаном Милошевичем, они мирными средствами создали параллельное гражданское общество, которое добилось свободы от власти Белграда после того, как жестокость сербов, являвшая собой геноцид, вынудила НАТО в 1999 году вмешаться.
Как напоминает экс-министр, Россия энергично ратовала за независимость Черногории, которая ныне полнится российскими деньгами и олигархами, но в то же время отказалась поддержать вместе с ЕС план Ахтисаари, предполагавший, что гораздо более многочисленное население Косово получит свое независимое государство, такое же, как другие бывшие части Югославии. Тезис, что Россия не стала бы распускать руки в Грузии, если бы провозглашение независимости Косово откладывалось и далее, не воспринимается всерьез никем из наблюдателей в регионе.

Миф 7 — следующий президент США будет мягче относиться к России.
Макшейн так не думает, потому что: кандидат от республиканцев, сенатор Джон Маккейн сказал, что, заглянув в глаза Путина, видит три буквы: «КГБ», а сенатор Джо Байден, баллотирующийся в связке с кандидатом от демократов Бараком Обамой, — близкий друг Михаила Саакашвили и сторонник «ястребиного» подхода во внешней политике. О курсе на задабривание Милошевича, проводившемся министрами иностранных дел Великобритании в 1990-е годы, Байден сказал: «Мне так и слышится «тук-тук-тук» — это Чемберлен постукивает зонтиком в Мюнхене». Вне зависимости от того, кто придет в Белый дом — Маккейн или Обама — политика США в отношении России не изменится.

Миф 8 — Европа разобщена.
Заседание Совета ЕС дало поразительные результаты — он единодушно приостановил переговоры с Россией о новом партнерском соглашении. В редакционных статьях газет — всего политического спектра, от левой Liberation до правой Figaro — весьма твердо осуждается российская агрессия. В защиту Путина неожиданно выступил премьер-министр Италии Сильвио Берлускони, былой любимец американских правых, но Берлускони не имеет особого влияния на политику ЕС, отмечает Макшейн. У руля стоят отнюдь не новоиспеченные члены ЕС: обеспокоенность российской агрессией громогласно выразили стабильные, нейтральные страны — Швеция и Финляндия, а рупором единодушного отпора ЕС в отношении России оказался лейборист Милибэнд.

Миф 9 — Европа в любом случае ничего не может предпринять.
О нет, восклицает Макшейн, она может. В Совете Европы парламентарии уже призвали приостановить членство России в этой организации. Власть в Совете Европы и Парламентской ассамблее НАТО принадлежит самим делегатам-парламентариям, а не правительствам их стран, и, безусловно, зазвучат призывы отстранить депутатов российской Думы от участия, пока Дума не отступится от своего единогласного одобрения решения по расчленению Грузии — государства, которое тоже входит в Совет Европы и Парламентскую ассамблею НАТО.
Если Путин откажется вывести войска и прекратить фактическую аннексию части Грузии, европейские члены G7 могут приостановить членство России в своем клубе и отсрочить на неопределенный срок ее прием в ВТО, считает автор статьи. Встроив Турцию в ЕС и предложив Украине начать консультации о возможном вступлении в эту организацию, можно превратить Черное море в демократическое европейское море.

Миф 10 — Россия контролирует поставки энергоносителей в Европу.
По мнению Макшейна, это верно лишь отчасти. Прекращение поставок нефти или газа — это оружие уровня атомной бомбы, которое не осмеливаются применять даже арабские страны при всей своей ненависти к Израилю. Россия нагнала на политиков паническую боязнь за энергетические сети Европы.
Великобритания не заботилась об энергетической безопасности — не строила хранилищ сжиженного природного газа, но теперь в Милфорд-Хейвене такое сооружение строится. Германия, приняв во внимание свою зависимость от российской нефти и газа, пересматривает неприязнь к атомной энергетике, а во Франции 85% потребляемой электроэнергии уже вырабатывается атомными электростанциями. Возможно, Россия только пришпорила единение ЕС в сферах внешней политики и энергетики.

2. Полковник Квачков: Была поставлена задача захватить Тбилиси и убить Саакашвили

Полковник Квачков, известный по процессу о покушении на Чубайса, рассказал в интервью изданию Profile о своих оценках 5-дневной русско-грузинской войны.
— Как вы в целом оцениваете итоги грузино-российского конфликта?
— Это была американская проверка боеспособности наших вооруженных сил по типу Халхин-Гола, и результат ее в целом для нас негативен. По ряду военно-технических показателей грузинская армия превосходила российскую. В отношении ВВС стала наглядной настоящая катастрофа. Грузинские штурмовики Су-25, модернизированные израильской компанией Elbit, могли действовать в ночное время, и наша авиация не способна была им эффективно противодействовать.
Даже на третий день войны грузинские ВВС продолжали наносить удары по российским военным колоннам, равно как и по военным и гражданским объектам на территории Южной Осетии! Дислоцированная в Северо-Кавказском ВО авиация за все это время не смогла завоевать господство в воздухе. Не было достаточного количества боеспособных самолетов. По нормам советского времени, дежурная эскадрилья должна была подняться в воздух в течение 10 минут… Прорыв грузинской бригадной тактической группы в Цхинвал 8 августа стал возможен в условиях отсутствия в составе СКВО хотя бы эскадрильи штурмовых ударных вертолетов типа Ка-50/52, способных ночью поразить колонны с боевой техникой в условиях горной местности.
— Но власти России должны были учитывать возможные обвинения в агрессии со стороны Запада. Возможно, и поэтому использовались ограниченные силы и средства?
— От обвинений в агрессии нас это не спасло. А с военной точки зрения нужно было, взявшись за дело, довести его до конца. После ничем не оправданных тяжелых потерь среди наших миротворцев и гражданского населения Южной Осетии мы все-таки — хоть и с опозданием — нанесли поражение агрессорам, у нас была уникальная возможность обеспечить установление в Грузии совершенно иного режима. 12 августа начался коллапс грузинской армии и органов управления. От полной победы над Грузией нас отделяло несколько часов. Мне достоверно известно, что перед подразделениями спецназа уже была поставлена задача высадиться в Тбилиси и захватить Саакашвили для последующего предания суду как организатора геноцида — либо нейтрализовать его. В России уже находился кандидат на роль главы не враждебного России, демократического грузинского государства.
— Это был Игорь Гиоргадзе?
— Без комментариев.
— И почему же этот план не осуществился?
— Не хватило политической воли. А в результате мы получили ситуацию, когда послевоенное мироустройство не слишком отличается от довоенного, что в рамках военной теории не позволяет говорить о полноценной победе. Грузинские военные аэродромы, удары по которым были не слишком эффективны, будут быстро восстановлены американцами, что позволит использовать их в ходе атаки против Ирана. Через Грузию будет вновь осуществляться воздействие на Чечню, Ингушетию и Дагестан. В каком-то смысле мы повторили ошибку США в 1991 году, когда они не завершили операцию «Буря в пустыне». Остался нарыв, который будет причинять сильную боль.

3. Россия, по сути, отрицает христианские ценности

Какое-то время была надежда на то, что у властей Российской Федерации хватит, как минимум, здравого смысла не подставлять свою страну. К сожалению, этим надеждам не суждено было сбыться. Россия не просто развязала войну с Грузией, но и предприняла попытку полностью оккупировать ее, заменив законно избранные власти страны на свой марионеточный режим.

Почему Кремлю не удалось осуществить свои планы в Грузии отдельный вопрос. Очевидно опьяненные потоком нефтегазовых денег, его хозяева просто не верили, что западная цивилизация способна эффективно вмешаться и защитить небольшой народ, идентифицирующий себя как европейский. Вмешалась, сначала дипломатическими методами, а потом и военно-гуманитарной миссией.

Мы не знаем, какие приватные разговоры шли по закрытым каналам, но факт остается фактом, остановившись в 40 километрах от Тбилиси, русский медведь понял, что попал в капкан, и с этого момента начал вести себя еще более агрессивно и не логично, усугубляя свое и без того незавидное положение.

О зверствах и вандализме российской армии и «добровольцев», за которых правительство России несет такую же ответственность, как и за своих солдат, написано много, и будет написано еще больше. Соответствующие материалы представлены в международный суд, который обязательно даст всему происшедшему соответствующую квалификацию.

Конечно, основные военные преступники сидят в Кремле и прикрывшись ядерным щитом чувствуют свою безнаказанность. Но ведь и руководители Третьего Рейха оккупируя Судеты и убивая тысячи людей, тоже навряд ли думали о скором возмездии.

Единственное чем могут утешиться новоиспеченные военные преступники, так это тем, что мир стал гуманнее, и Гаагский трибунал в отличие от Нюрнбергского не выносит смертных приговоров. Впрочем, все это лирика.

Давайте зададимся другим вопросом, был ли у России шанс избежать той ситуации, в которую она попала. На первый взгляд, конечно, да, для этого было достаточно всего лишь здравого смысла одного человека, который к тому же формально не является первым лицом в государстве. Но это только на первый взгляд.

На самом деле мы являемся свидетелями цивилизационного противостояния между Россией и христианской цивилизацией, продолжающегося уже несколько сотен лет. Все началось еще во времена «просвещенного» царя Иоанна Васильевича, который не скрывал своей симпатии к европейским ценностям, но решил направить энергию своего буйного народа на Восток, тем более что войны в Европе никогда России особо не удавались.

Мог ли подумать тогда царь, прозванный Грозным, что обрекает свой народ и всех его соседей на сотни лет никому не нужных и бесполезных страданий. Наверное, нет. Однако, случилось, то что случилось.

Учинив в Казани то, что современные специалисты по международному праву иначе как этническими чистками и геноцидом не назвали бы, покорив и без того достаточно покорные другие народы Поволжья и Сибири, банды российских первопроходцев принесли русскому престолу огромные территории вплоть до Тихого океана.

Захватив эти территории, Россия, однако, не смогла их переварить, и из европейской страны превратилась в идеологическую антитезу европейской цивилизации.

Глубоко трагична судьба православия в рамках Российской государственности. Лишившись своей опоры в лице Византии, русское православие оказалось в заложниках у российской антисистемы, которая, по сути, отрицала христианские ценности как таковые.

Разграбление и разрушение Горийской епархии в Грузии и физическое оскорбление архиепископа Шида Картли, не что иное, как знаковое событие этой войны.

Многие в Грузии, да и не только в ней после этого задумались, а православные ли русские?

Вопрос риторический, ни реформы Никона, ни мученичество, ни русские святые, которым молятся и в грузинских храмах не смогли сделать из этого народа подлинно православных. Для тех в России, кто обвиняет грузин в том, что они продались американцам и европейцам замечу, что в христианской церкви действительно существует много конфессий, но всех христиан объединяет готовность следовать заветам Спасителя. К сожалению, даже множество святых и подвижников не смогли избавить этот народ от тлетворного, разлагающего влияния Антисистемы.

Пожалуй, имеет смысл объяснить, что я имею в виду, когда говорю об Антисистеме. В мире существует несколько цивилизаций со своей системой ценностей. Для примера можно привести дальневосточную цивилизацию, в рамках которой достаточно мирно сосуществуют буддизм, индуизм и конфуцианство.
Исламская цивилизация, которая, несмотря на все различия между, ощущает себя единым организмом — Уммой.

Африканская цивилизация, которая пока недостаточно оформлена, но, несомненно, имеет свою систему ценностей. И, конечно, христианская цивилизация, объединенная своими, абсолютно четкими представлениями о добре и зле.

Так вот, то, что сегодня называется Россией, является антитезой именно христианской цивилизации. В периоды своего усиления данная Антисистема пытается навязать христианской цивилизации свою систему ценностей, но так как сделать это духовно не представляется возможным, делает это исключительно силой.

Завоевание Украины, Белоруссии, стран Балтии и восточной Европы яркая иллюстрация этого. Не стоит думать, что христианская цивилизация не сопротивляется, напротив, реформы Никона, Петра Первого, западничество, попытки либеральных реформ начала 90-х годов прошлого века, все это попытки христианской цивилизации победить Антисистему, победить именно в умах и душах россиян. Неудачные попытки.

Глубоко символично, что российские войска стерли с лица земли именно Гори, родной город того человека, который реанимировал Антисистему и довел ее до абсурда.

В Грузии уже давно знают кто такой Сталин, и понимают его роль в мировой истории, в Грузии, но не в Гори.

Населению этого небольшого грузинского городка пришлось на себе испытать дела достойных продолжателей «великого» Сталина. Не думаю, что после всего этого «чудом» сохранившийся памятник Сталину, единственный во всей Грузии будет долго стоять на своем месте.

Так или иначе, холодная война стала реальностью, как бы в это не хотелось верить большинству населения России. Слова Медведева о том, что Россия готова к холодной войне не более чем бравада, не готова, еще как не готова.

Когда все доходы страны зависят исключительно от нефтегазовых поступлений, Стабилизационный фонд и личные счета элиты находятся на «вражеской» территории, а население страны не объединено никакой общей идеей, говорить о готовности к какой либо войне, кроме войны с трехмиллионной Грузией, по крайней мере, не корректно.

Еще вчера хозяева Кремля имели реальный шанс демонтировать Антисистему и включить Россию в рамки христианской цивилизации, где ей и место. Сегодня, смена политической элиты России стала необходимым условием для возвращения России в Европу, а значит стала неизбежной.

1, 2 და 3 ინფორმაციის მოწოდებისათვის მადლობას მოვახსენებ ჩვენს თანამემამულეს – ბატონ გიზო უჯარმელს, აშშ, კალიფორნია.

ქვეთავი 88.

[gugua]

გთხოვთ მოინახულოთ www.fereidani.ge ქვეთავი 87 - "ვიმღეროთ საქართველოსათვის", სადაც დაემატა გერმანიიდან მიღებული რუსული აგრესიის საწინააღმდეგო აქციის (ფრანკფურტი) ორი ვიდეო ჩანაწერი.
ჩანაწერების გამოგზავნისათვის მადლობას მოვახსენებ ჩვენს თანამემამულეს, ბატონ ჯიმი ჩახვაშვილს!

[gugua]

გამარჯობა ჩემო მეგობაროვ!
რუსელები ვერცრას ვერ იქმენ იმიტო რო ქართველები ერთად არიან და საქართველოს უდგებიან! საქართველო მუდამ ეგრე იქნების!
საიდ ასფანანი.

[gugua]

ქეთევან დედოფალს!

ერი შენ გიმზერს –
საქართველოს ”მზეს”,
შირაზის თავზე გასკდება მეხი,
მრისხანე ზეცა მოიყრის ღრუბლებს
და უფლის ჯვარი აისახება,
მთას და ცას შორის გაჩენილ ზღურბლზე.
გულგაპობილი დღეს შენ კი არა,
გულგაგლეჯილი იყო ირანი
და ისტორიის სასტიკი სკიპტრა
მოსპე, იმედით მოსპე ტირანი.

დედოფალო! ბრიალებდა დიდი ცეცხლი,
ქალღმერთივით დაამშვენე ზეცა,
შაჰ-აბასი, ”დალეწილი” შაჰ-აბასი,
მერე ჯალათს შეშლილივით ეცა.
დედოფალო! ბრიალებდა დიდი ცეცხლი,
შენს თვალებშიც ცეცხლის შუქი კრთოდა,
შაჰ-აბასის დამშეული გამოხედვა,
შენი ტანის სითეთრეზე ბოდვა...
ო, ქეთევან! ერთი სიტყვით დაამარცხე,
ურჯულოთა შლეგიანი ვნება,
ღმერთო, იყოს მისი ერის ძლიერება,
საქართველოს დედოფალის ნება!

ქეთევან შენგელია.

ქვეთავი 39.

[კესო]

gugua
საღამო მშვიდობისა!!! 12-ში გავაცილეთ ფერეიდნელი ქართველები. 36-ნი იყვნენ. უმაგრესი ხალხია. ახლა ძალიან დაღლილი ვარ, შემდეგ მოგიყვებით ამბებს და გამოგიგზავნით სურათებს. ახლა იმ ლექსს დავწერ, რომელიც ქობულეთში ერთმა ბიჭმა დაწერა. მართალია რითმი მთლად დაცული არაა, მაგრამ მაინც კაი ლექსია... თან მაგრად გაუჭირდა თანამედროვე ქართულით დაწერა, სიტყვებს გვეკითხებოდა


************
მე და შენ ამ სახლის გარდა რა გოქ ამ ქვეყანაზე;
პატარა სახლი გოქ, მაგრამ ეს სიყვარულის სახლია;

დავწეროთ ჩვენი სახლის კარ-კედელზე რომ იცოდეთ,
შენ ხარ ჩემი უკანასკნელი იმედი.

რა ლამაზია ლექსი დარჩენისთვის,
რა ლამაზია მომავალზე ფიქრი.

მე და შენ სიყვარულით ვიმღეროთ
მხოლოდ და მხოლოდ საქართველოსთვის!!!

საქართველოვ, საქართველოვ, ეს სიცოცხლე ჩემი შენია,
სიცოცხლეს შევწირავთ და გაბრწყინდება საქართველო!
(ოღონდ ამ ხაზს ძლივს ამბობდა)

სამშობლო, სამშობლო, ჩემთვის, შენთვის, გაერთიანებისთვის!!!

***************
გაიხარეთ!!! ღმერთს ებარებოდეთ!!!

[gugua]

kesaria777-ს!
სხვათაშორის დაპატიჟებული ვიყავი მაგრამ ჩამოსვლა ვერ მოვახერხე... ჯერ კიდევ გორიდან დამირეკა ალიფაშამ, ერთ საათში თბილისში ვიქნებით და გნახავთო, მაგრამ მაშინ ვერ მოხერხდა, პირდაპირ წამოვიდნენ... ვერც მე მოვახერხე ქობულეთში ჩამოსვლა... ასე რომ ვერ შევხვდი მათ საერთოდ... თუ კიდევ გამომიგზავნით ინფორმაციებს და ფოტო-მასალას საიტისთვის, მადლობელი ვიქნები !
გიორგი

[gugua]

გთხოვთ მოინახულოთ ჩემი ”შინაურული” საიტი – www.fereidani.ge სადაც დაემატა ორი ქვეთავი:
ქვეთავი 91 – გაზეთი ”ახალი ივერია”;
ქვეთავი 92 – ”ნაჯაფ-აბადელი დავით გუგუნაშვილი ღოუბანში”.
პატივისცემით გიორგი ალავერდაშვილი.


2008 წლის 23 სექტემბერს სამსახურში სტუმრად მეწვია ნაჯაფაბადიდან ახლად ჩამოსული დავით გუგუნაშვილი, რომელიც შეძლებისდაგვარად ხშირად სტუმრობს თავის ისტორიულ სამშობლოს – საქართველოს. ადრინდელი ჩამოსვლის დროს ერთად ვიყავით ვარძიაში, რომელმაც წარუშლელი შთაბეჭდილება დატოვა მასზე, წელს კი ბათუმი და ქუთაისი მოინახულა.
იმავე საღამოს თანამშრომლებთან ერთად მიპატიჟებული ვიყავი ჩემს უფროს მეგობართან, ბატონ თეიმურაზ სულხანიშვილთან, რომელიც ზაფხულობით მეუღლესთან ერთად თეთრიწყაროს რაიონში, სოფელ ღოუბანში ცხოვრობს. ვთხოვე დავითს, რომ ჩვენთან ერთად წამოსულიყო კიდევ ერთი დიდებული, ქართული ოჯახის გასაცნობად. დავითს ერიდებოდა უცხო ხალხის შეწუხება, მაგრამ როცა ავუხსენი რომ ბატონი თემური მხატვარია, მისი მეუღლე ქალბატონი მედეა კი წლების განმავლობაში საბავშვო ბაღის გამგე იყო და ყოველი ჩვენი შეხვედრისას ხშირად გვისაუბრია ფერეიდანზე და ირანში მცხოვრებ ქართველების ბედ-იღბალზე, მხოლოდ ამის შემდეგ დამეთანხმა დავითი და ერთად გავემგზავრეთ.
ღოუბანში თავისი სახლის წინ გველოდნენ ბატონი თემური, ქალბატონი მედეა და მათი ახლობელი დავით ყელბერაშვილი. ძალიან გაუხარდათ ჩვენი სტუმრობა და განსაკუთრებით კი ნაჯაფ-აბადელი ქართველის, დავით გუგუნაშვილის გაცნობა. ბატონმა თემურმა დაგვათვალიერებინა ერთი წლის წინანდელი სტუმრობის შემდეგ გაკეთებული მარანი. სიამაყით გვითხრა, რომ სოფლის მცხოვრებლებს სასმელი წყლის სათავე და ძველი კერამიკული წყალსადენები გაუწმენდიათ და აღუდგენიათ, რაც უკვე ეტყობოდა სანაქებოდ მოვლილ კარ-მიდამოს.
ცოტა ხანში ბატონ თემურის ახლობლებიც შემოგვიერთდნენ: დავით პეტრიაშვილი, დავით (სპარტაკ) პეტრიაშვილი და ლიმონა აზარიაშვილი. მათაც ძალიან გაუხარდათ ჩვენი გაცნობა და აღნიშნეს კიდეც, რომ დავით გუგუნაშვილი იყო პირველი ირანში მცხოვრები ქართველი, რომელიც სტუმრობდა ღოუბანს.

* * *
“გამარჯობა გიორგი, დიდი მადლობა! შენისთანა ხალხი საზღვარგარეთ მცხოვრებ ქართველებს, შეიძლება ითქვას, ”ცხოვრებას უადვილებს”. სიამოვნებით ვეცნობი მასალებს შენს ვებ-გვერდზე და როცა კი ვნახულობ, ყოველთვის მიხარია და გული სევდით მევსება-ხოლმე... მე უკვე 14 წელია ჰოლანდიაში ვცხოვრობ და ვმუშაობ. www.gotscha.nl პატივისცემით, გოჩა ლაღიძე. ჰოლანდია.”
ეს წერილი რამდენიმე ხნის წინ მივიღე. რა თქმა უნდა ძალიან გამიხარდა და ”შთაბეჭდილებების ქართულ დიასპორაში” დავამატე. მაშინვე გამახსენდა ”იმედის” ტელევიზიაში ”დროებაში” ნანახი ვრცელი სიუჯეტი გოჩა ლაღიძის შესახებ, რომელიც საბრძოლო აღჭურვილობის მეტად ორიგინალურ ასლებზე მუშაობდა. მისი საიტიდან კი მის ყველა ნამუშევარს და ბიოგრაფიულ მონაცემებსაც გავეცანი, სადაც ვკითხულობთ:
”გოჩა დაიბადა თბილისში, 1965 წელს. 1-ლ ექსპერიმენტულ საშუალო სკოლაში სწავლის დროს (1971-1979) იგი ამჟღავნებს მიდრეკილებას ფიზიკა-მათემატიკისადმი და თავისებურ ნიჭს მხატვრობისადმი. მშობლების ინივიატივით, 1979 წლიდან, გოჩა სწავლას განაგრძობს თბილისის კომაროვის სახელობის ფიზიკა-მათემატიკურ სკოლაში. მის საუკეთესო აღმზრდელ პედაგოგთა შორის აღსანიშნავია საქართველოს ისტორიის მასწავლებელი ჯუანშერ ჯურხაძე. ისტორიის მასწავლებელი გოჩასთვის სამაგალითო პიროვნება შეიქმნა. მან გააღრმავა გოჩას ინტერესი საქართველოს ისტორიისადმი და დააინტერესა ქართველი რაინდების გმირული ცხოვრება-მოღვაწეობით და მათი საბრძოლო აღჭურვილობის ნიმუშებით, რომლის შესანიშნავი კოლექციაც გოჩამ 14 წლის ასაკში მის ოჯახში ნახა. ეს იყო მნიშვნელოვანი მომენტი, რადგან საუცხოო ქართულმა საჟურველმა უდიდესი შთაბეჭდილება მოახდინა და გადააწყვეტინა თავისი ხელით მუზარადი დაემზადებინა. გოჩა წარმატებით აღწევს მიზანს და ასე იბადება მისი პირველი ნამუშევარი, ე.წ. ”გუდამაყრული ჩაბალახი”. შედეგით მოხიბლულმა მასწავლებელმა გოჩას, წახალისების მიზნით, თავისივე ნახელავი ფარი აჩუქა.
1982 წლიდან გოჩა საქართველოს სახელმწიფო პოლიტექნიკური ინსტიტუტის, ავტომატიკა და გამოთვლითი ტექნიკის ფაკულტეტის სტუდენტია, სადაც იგი ხვდება თავის მომავალ მეუღლეს. 1989 წელს იცავს დიპლომს, კვალიფიკაციით – ელექტროობის ინჟინერი. ინსტიტუტში სწავლის დროს იგი სერიოზულად არის დაინტერესებული ქართული საჭურველით, ინტენსიურად სწავლობს ისტორიული საბრძოლო აღკაზმულობის ნიმუშებს. 1985 წლიდან აკად. ჯანაშიას სახელობის საქართველოს სახელმწიფო მუზეუმის ხშირი სტუმარია. კვლევაში მას განსაკუთრებულ დახმარებას უწევენ მუზეუმის ფონდის თანამშრომლები და ქართულ იარაღზე სამეცნიერო ნაშრომების ავტორები, ბატონები, კოტე ჩოლოყაშვილი და გურამ შოშიტაშვილი. პერიოდში, 1985-1989, ქმნის მნიშვნელოვან ისტორიულ და მხატვრულ ნამუშევარს – მთლიანად აღადგენს ხევსურულ აბჯარს (ჩაჩქანი, ჯაჭვის პერანგი, სამკლავეები, საფუხრეები, სამხარიღლიო, ფარი და ხმალი). საქართველოს ტელეფილმის და რესპუბლიკის სახალხო მხატვის ბატონი გურამ გაბაშვილის ინიციატივით, 1988 წელს, შეიქმნა და გადაიცა ფილმი ”ჯაჭვის პერანგი”, სადაც მისი ნამუშევრები საზოგადოებას გააცნეს სახელმწიფო მუზეუმის თანამშრომლებმა პროფ. კოტე ჩოლოყაშვილმა, მხატვარმა გურამ გაბაშვილმა და შოთა რუსთაველის აკადემიური თეატრის კარიბჭის აღდგენითი სამუშაოების ხელმძღვანელმა, მხატვარმა თემურ სულხანიშვილმა.
1988 წელს გოჩას საქართველოს მხატვართა კავშირის ხალხური ოსტატის წოდება ენიჭება. ამავე წელს, რესპუბლიკის კულტურის სამინისტროს მიერ, ნამუშევრები იგზავნება ავსტრიის ქალაქ ტიროლის მერიაში ორგანიზებულ სამხატვრო გამოფენაზე. ამ პერიოდში გოჩას მისწრაფებები და უდიდესი სურვილია გამოჭედოს ქართული ჯავარდენი და შუა საუკუნეების ევროპელი რაინდის ჯავშანი.
1987-1989 წლებში გოჩა მუშაობას იწყებს თბილისის სამხატვრო-საწარმოო კომბინატში, ამასთან უწევს ასისტირებას მხატვარ თემურ სულხანიშვილს. ამავე წლებში ასრულებს მხატვარ ზურაბ წერეთელის პირადი დაკვეთით რამოდენიმე მხატვრულ-მონუმენტალურ ნამუშევარს. 1989 წელს მისი ნამუშევრები სელექცირებულია თბილისის მხატვართა სახლში მოწყობილ რესპუბლიკური გამოფენისათვის. ამ გამოფენაზე მონაწილეობის დროს გოჩა მიწვევას ღებულობს აკად. ა. ჩიტაიას სახელობის არქიტექტურისა და ყოფის სახელმწიფო ეთნოგრაფიული მუზეუმიდან, სადაც 1991 წლამდე მუშაობს. 1994 წლიდან გოჩა ოჯახით ცხოვრობს ნიდერლანდების სამეფოში.”
ამ ინფორმაციის გაგების შემდეგ მაშინვე შევეხმიანე გოჩა ლაღიძეს და მივწერე, რომ ბატონი თემურ სულხანიშვილი ჩემი უფროსი მეგობარია. პასუხად კი ასეთი წერილი მივიღე: ”თემურ სულხანიშვილი ჩემთვის არის გაგება, მას უდიდესი წვლილი აქვს ჩემი, როგორც სპეციალისტის ჩამოყალიბებაში. დიდი მოკითხვა ჩემგან, გული მწყდება რომ ვერ მოვინახულე 2007 წელს, მაგრამ აუცილებლად გამოვასწორებ. პატივისცემით, გოჩა ლაღიძე”.
თეთრიწყაროს რაიონის სოფელ ღოუბანში, ჩვენი და ნაჯაფ-აბადელი დავით გუგუნაშვილის მხატვარ ბატონ თემურ სულხანიშვილთან სტუმრობისას გადაღებული რამდენიმე ფოტო გავუგზავნე გოჩა ლაღიძეს (სანამ საიტისთვის გავამზადებდი), პასუხად კი ჩემთვის მეტად მოულოდნელი პასუხი მივიღე. გოჩა მწერდა რომ ფოტოებზე აღბეჭდილ პატივცემულ პიროვნებებს არ იცნობდა!!!
ეს მეტად მოულოდნელი იყო ჩემთვის... ჯერ კი დავიბენი, მაგრამ მერე მოვიკრიბე ძალა და ტელეფონების წიგნიდან ყველა სამხატვრო ორგანიზაციაში დავიწყე დარეკვები... ამგვარად მივაკვლიე ერთ ქალბატონს, ნინო ზაალიშვილს, რომელმაც მითხრა, რომ იცნობდა ორივე მხატვარ თემურ სულხანიშვილს და ერთ-ერთის მეუღლეს ერქვა ნანა.
ყველაფერი თავის ადგილზე დადგა. (მხატვრების, ბატონ თემურის და ქალბატონ ნანასთან შეხვედრის ამსახველ ინფორმაციას დამუშავების შემდეგ შემოგთავაზებთ).

[gugua]

Почему началась российско-грузинская война.
Это была полномасштабная война с участием всех видов войск. Она продолжается, несмотря на соглашение о прекращении огня.

Российско-грузинская война — часть другой, очень крупной войны, которой Россия намеревалась нанести ответный удар Западу. Возникает вопрос, почему российские войска атаковали Грузию на трех фронтах и готовы были атаковать 12,13, 14 и 15 августа еще по двум фронтам, которые не были открыты. Версия официальной пропаганды России о признании Южной Осетии под мотивом защиты российских граждан не выдерживает никакой критики. Если бы целью России было признание народов, высказывающих желание быть независимыми, то Москва должна была бы первым делом признать независимость Чечни.

Чеченский народ неоднократно высказывал свое желание жить отдельно от России, в том числе с оружием в руках.

Чечня не была признана, на них были брошены танки, «Грады», артиллерия, химические войска. Значительная часть чеченских боевиков была уничтожена химическим оружием.

Когда мы сейчас говорим о потерях в Южной Осетии, то называются цифры — несколько сотен погибших. В Южной Осетии погибло 134 человека. Из них 80% военные, которые боролись с оружием в руках, а 20% мирные жители. Это, конечно, трагедия, независимо от того, мирные это жители или военные, но сравнивать с Чечней не стоит, потому что в Чечне с обеих сторон погибло около 200 тысяч человек.

С учетом всего этого российские власти должны были признать независимость Чечни, а потом независимость Косово, но этого не было сделано ни до, ни после признания независимости Абхазии и Южной Осетии. Для российского руководства главное не право наций на самоопределение, а политика двойных стандартов.

Поэтому утверждение, что Россия в Южной Осетии действовала в интересах защиты своих граждан, как минимум, неубедительно.

Да, 90% населения Южной Осетии — российские граждане. На территории бывшего Югоосетинского округа жили примерно 48 тысяч граждан осетинской национальности и 20 тысяч грузин. Около 10 тысяч осетин поддерживали прогрузинскую осетинскую администрацию Дмитрия Санакоева. Напомню, Санакоев в 90-х годах был одним из лидеров сепаратистского движения, который со своими 500 сторонниками разошелся с Кокойты и сформировал другую администрацию и контролировал не только грузинские, но и осетинские села.

Если бы российские власти отстаивали цель защиты российских граждан, то они должны были отстаиваться в Туркмении, где российские граждане были брошены, и где их права ущемлялись.

Заявления о защите российских граждан — это откровенное лицемерие, которое используется в качестве предлога для начала военных операций.
Третий предлог — это так называемый геноцид осетин грузинской армией. Заявления о геноциде с указанием цифр — 1400, 1600, 1800, 3000 впервые прозвучали 8 августа, в 5 часов вечера из уст Кокойты, который покинул Цхинвали до начала военной операции.

В течение нескольких недель официальные российские средства информации продолжали и сейчас продолжают повторять эти цифры, несмотря на то, что Путин, прибывший во Владикавказ 9 августа, с большим трудом выдавил фразу, что погибло несколько десятков человек.

Специальная группа российской Генпрокуратуры, которая была направлена на территорию Южной Осетии, после месяца работы сообщила о 134 погибших, 80% из которых были бойцами, а остальные — мирными жителями.

…Ключевой параметр определения геноцида — это использование государственной машины для уничтожения по этническому признаку. Даже случай Косово, где были уничтожены 30 тысяч косоваров, и около миллиона покинули страну, не считает геноцидом.

Этнической чисткой считается взаимное уничтожение абхазов и грузин. В 1992–93 гг. в Абхазии погибли 3000 абхазов и 17 000 грузин. На момент распада Советского союза абхазы составляли в Абхазии 17% населения, а грузины — 52%. В результате абхазской войны 250 тысяч грузин покинули территорию Абхазии. Сейчас грузины живут в Абхазии только на территории Гальского района. Таким образом, ни одно из официальных объяснений российско-грузинской войны не соответствует действительности.

Из-за чего началась российско-грузинская война? Один из ответов, это те процессы, которые идут в Грузии в течение последних 4 лет. Коротко — в Грузии создается современное, европейское, демократическое государство, ответственное перед населением. Я довольно давно занимаюсь экономическими реформами, которые проводились в разных странах в разные времена, и должен сказать, что нет ни одной другой страны в мире, где было проведено такое количество реформ, в течение такого короткого времени и с таким качеством.

Последние три года экономика Грузии росла от 11 до 13% в год, выше, чем в Китае. Надо сказать, не имея нефти и газа. До конфликта Грузия импортировала электроэнергию в Россию. Если бы кто-нибудь 3–5 лет тому назад сказал бы, что Грузия станет экспортировать электроэнергию в Россию, никто бы не поверил. Этого человека назвали бы фантазером. В экономической сфере в Грузии произошло чудо. Приток иностранных инвестиций в страну составил 17–18% ВВП, в России вес инвестиционного частного капитала чуть больше 1% ВВП. И это с учетом того, что Грузия маленькая страна, у которой есть неразрешенные конфликты и маленький рынок.

Надо сказать и о том, что представляют Абхазия и Южная Осетия с экономической точки зрения. Если коротко, это сталинские анклавы, особенно Южная Осетия. Последние 4 года население Южной Осетии нигде не работает и не стремится к этому особенно. Люди живут на субсидии из российского бюджета, которые постоянно возрастают и достигли 700 миллионов долларов США. Если разделить эту сумму на 40 тысяч человек, вы получите, что Москва ни один свой регион не субсидировала так, как Южную Осетию.

По распоряжению Путина для Южной Осетии было дополнительно выделено 10 миллиардов российских рублей. Сейчас в Джаве строится большая военная база. Именно туда была введена техника еще до конфликта.

Следует отметить, что до начала военных действий уровень милитаризации Южной Осетии и Абхазии был довольно высоким.

Российская пропаганда в течение последнего месяца рассказывала о том, что Грузия является чрезвычайно милитаризованной страной, военный бюджет которой в течение последних 4 лет вырос с 30 миллионов долларов до почти 1 миллиарда. Сейчас на военный бюджет Грузии уходит 8% ВВП, это приличная цифра. Но если мы сравним количество военных на 1000 человек, то в Грузии на 100 человек приходится 6 военнослужащих, в Абхазии — 60, в Южной Осетии — 65, это десятикратное превосходство. Количество резервистов на 1000 человек в Грузии составляет 22, в Абхазии — 165, в Южной Осетии — 326 человек. Здесь почти 15-кратное превосходство.

У Грузии на 100 000 человек было 4–6 артиллерийских орудий, у Абхазии 35, у Южной Осетии — 190. Аналогичное положение с бронетехникой. У Грузии на 100 000 человек было 5 единиц БТР, у Абхазии 75, у Южной Осетии — 391.

Таково соотношение без учета тех данных, что Россия ввела в Абхазию и Южную Осетию довольно много боевой техники. В мае и июле только в Абхазии было введено более 1500 единиц бротехники, артеллерийских орудий, танков и и других видов техники.

У нас нет данных о ВВП Абхазии и Южной Осетии, но косвенно можно судить об их возможностях. По самым приблизительным оценкам, в течение последних 4 лет Абхазия тратила на военную сферу 50% своего бюджета, а Южная Осетия — 60%. Это без закупки техники. Понятно, что Россия доставляла им оружие бесплатно.

Эти данные можно сравнить с военным бюджетом США на пике второй мировой войны, который составлял 52%, и Великобритании — 52–54%.
С учетом всего вышесказанного можно абсолютно точно сказать, что в Абхазии и Южной Осетии еще до начала конфликта 7 августа существовали российские военные базы. Абхазия и Южная Осетия еще до августа были самыми милитаризованными регионами в мире, если не считать Северную Корею.

Мы должны четко понимать, кто кому противостоял во время августовских военных действий в Грузии. Задачей российского руководства была смена режима Саакашвили. Этого не скрывал в России никто ни на каком уровне. Война против Грузии готовилась последние 4 года. После того, как грузинская власть безболезненно решила проблему Аджарии, в Москве начали думать о смещении Саакашвили.

В декабре 2005 года руководители российских энергокомпаний были вызваны в Кремль для организации энергетической блокады Грузии. Когда ответ энергетиков оказался неутешительным для властей, они сами приступили к делу и перешли на атаку. Вскоре все трубопроводы и линии электропередачи, которые шли из России в Грузию, были взорваны. Потом было заявлено, что это дело рук каких-то террористов, но следствие установило, что использовались взрывные устройства тех видов, которые применяют российские спецназовцы. После этого была попытка ликвидации лидера грузинской оппозиции. В 2006 году грузинские спецслужбы задержали нескольких российских агентов, но Грузия проявила дипломатическую этику и без шума передала их Москве.

Тем не менее, активность российских спецслужб не уменьшилась, а усилилась. В сентябре 2006 года были арестованы еще 4 русских агента, но уже публично. После этого началась блокада Грузии — транспортная, визовая, винная, боржомная…

В течение всего этого периода Россия усиливала свои военные анклавы в Абхазии и Южной Осетии. Российские дипломаты не скрывали, что военная операция в Грузии осуществится до сентября текущего года. Россия восстановила железнодорожный участок до Очамчире и построила вторую линию на 54-километровом участке Сухуми-Очемчире. По этой линии в мае-июне Россия ввезла в Абхазию 50 эшелонов военного груза. Складывалось впечатление, что удар будет нанесен со стороны Абхазии.

Обстрел расположенных на территории Южной Осетии грузинских сел начался 1-го августа. Если раньше осетины после ответного огня грузинской стороны прекращали стрельбу, на этот раз было не так. Осетинская сторона продолжала обстрел не только из автоматического оружия, а из артиллерийских орудий.

Департамент по информации Южной Осетии еще 6 августа не скрывал, что на территории Южной Осетии уже находились российские военные соединения. 3 августа в Цхинвали прибыли заместитель министра обороны России Николай Панько и начальник разведывательной службы. Они встретились с Кокойты. После их отъезда Кокойты перебрался в Джаву, началась эвакуация населения из Южной Осетии. В тот же день, 3 августа началась мобилизация наемников на Северном Кавказе, что означет, что Россия начала военные действия 3 августа.

К этому времени к границе Грузии уже были подтянуты не только 58-я армия, но еще и разные подразделения, 9 тысяч человек, 700 единиц бронетехники. 6 августа российские пограничники заняли Рокский тоннель с грузинской стороны. С 3 по 7 августа российские СМИ передавали информацию о начале войны, которая еще не начиналась.

7 августа грузинская сторона попыталась договориться с осетинской. Из Тбилиси в Цхинвали выехал государственный министр Грузии по вопросам реинтеграции Темур Якобашвили, который должен был встретиться с Кокойты при посредничестве посла России по особым поручениям Попова. Попов в Цхинвали не приехал, причиной была названа спустившая шина. Ему посоветовали воспользоваться запаской. Он ответил, что она негодная. Якобашвили встретился в Цхинвали с командующим миротворческими силами Маратом Кулахметовым, который посоветовал в одностороннем порядке прекратить огонь.

В 18:30 Якобашвили по телефону сообщил президенту Саакашвили о предложении генерала. В 19:00 Саакашвили выступил по телевидению и заявил, что грузинская сторона заинтересована в мире. Саакашвили человек с характером и гонором, но он просил, чуть не умолял договориться. Он объявил об одностороннем прекращении огня, но в 22:10 осетинская сторона начала массированную бомбежку сначала села Тамарашени, а потом остальных грузинских сел.

По информации находящихся тогда в Цхинвали российских журналистов, в Цхинвали практически не осталось населения, журналистов было больше, чем жителей. По их же информации, в городе много российских военнослужащих и гражданских лиц спортивного телосложения, с явной военной осанкой. По официальным данным, до начала военных действий из Цхинвальского региона в Северную Осетию были эвакуированы 34 тысяч человек.

К этому времени на территорию Южной Осетии из России вступили 150 танков и живая сила. После появления там танковой колонны Минобороны России грузинское руководство пришло к выводу, что война, о которой так долго говорили российские политики, началась.

После этого начались бои в трех направлениях — штурм Цхинвали, бои у Джавы и в направлении Роки. Обе стороны понесли большие потери. Следует отметить, что российские танки через Рокский тоннель прибыли вечером 10 августа. Параллельно российские соединения заняли Верхнюю Абхазию, Черноморский флот был уже у берегов Грузии.

Военные аналитики вычислили, что с учетом скорости кораблей, чтобы оказаться в Поти 9 и 10 августа, они должны были покинуть Севастополь вечером 7 августа, либо до атаки на Цхинвали, либо в тот самый момент. Надо отметить также, что Минобороны России мобилизовало вооруженные подразделения у Земо Ларси и около грузино-армянской границы.

Из того, что произошло и происходит, ясно, что война не закончена, она продолжается. Стратегической цели войны — смещения руководства Грузии — никто не отменял. Россия не скрывает, что для нее неприемлем западный выбор Грузии. Думаю, все только начинается. Российская власть поступила с Грузией так, как поступает шпана, когда нападает на слабого. На прибалтийские страны Россия напасть не сможет, Прибалтика под защитой НАТО.

Для России неприемлема также демократическая и европейзированная Украина. Москве очень не понравилась позиция Киева, которая в дни августовского конфликта открыто поддержала Тбилиси.

Отдел мониторинга КЦ

ქვეთავი 88.

[gugua]

Мой грузинский друг, Георгий! Я армянин и живу в Москве‚ несколько дней назад я случайно открыл твой сайт о Ферейдане. Моё внимание привлекло сперва фон грустной мелодии, а потом и фотографии. . . С нетерпением прочитал английский вариант первои путешествии, потом и перевод нескольких глав. . . Мне сразу стало ясно, что происходит в сайте. . . Не смотря на то, что я очень уважаю грузинов и хорошо знаю вашу историю (мы же братья по крови!) по етой трагедии, которая произошло 400 лет назад, я ничего не знал. Очень рад, что Ферейданские грузини все таки смогли сохранить родной язык, что к сожалению не могу сказать о некоторых грузинах, проживающих в Москве.
Мне очень понравилось тот факт, что в сердце Испахана, по близости дворца Шах-Аббаса есть прекрасный кирпичный мост, котории построил грузин Алаверди-Хан! Это правда, что мостовые 33 арки связани с грузинской азбукой? Есть ли какая-то связь у твоеи фамилии с Алаверди-Ханом?
В сайте кроме Ферейданских пейзажов я с удоволствием просматриваю фотографии Грузии. Как изменилось Тбилиси! Меня обрадовал то, что в конце 82-ой главы обнаружил фото Еревана!
Друг мой дорогой, я хочу поблагодарить тебя за такую прекрасную и интересную работу! А также хочу поблагодарить Григол Саникидзе и всех, кто дал нам возможность, узнать о Ферейдане!
С нетерпением жду о Ферейдане новых информации на английском языке! В ближающее время собираюсь приехать в Армению! А из Еревана до Тбилиси уже несколько шагов... С уважением, Гарник Саркисян. Москва.

”შთაბეჭდილებები, წინადადებები, შენიშვნები” - ”ქართული დიასპორა” - ჩანაწერი 31.

[gugua]

გამარჯობა ბატონო ალავერდიშვილი! როგორ ხართ, ხომ კარგად ხართ თქვენ და თქვენი ოჯახი? მინდა მადლობა მოგიხადოთ ასეთი დიდ საქმეს გაკეთებისთვის! ძაან მაგარი საქმე გაგიკეთავთ იცით რა არი? მე 2 კვირაში დილობიდან საღამომდე როსაც უქმაოდ ყოფილვარ დაახლოებით 5 საათს ამ ვებ-გვერდში ვარ და ვათორიალებ და ვერც გამამსვლია ყველაფერი წავიკითხო მხოლოდ თითოროლა წავიკითხავ და ეს მინდა გითხრათ რო ეხლა მივხდი რო რამდენი დრო და ენერგია ამ საქმეს ნდომია. ისევ ვუმბობ ძაან დიდი საქმე გიკეთავთ და ისევ და ისევ მინდა ძაან მაგარი მადლობა მოგიხადოთ ასეთი მაგარი საქმეს გაკეთებისთვის. კარგად იყავით და მომიკითხეთ თქვენი ოჯახი და ყველა მაგარი ქართველი. ღმერთს ებარებოდეთ! დავით დავითაშვილი. 22.10.2008; 15:56. ისპაჰანი.
P.S. ამ წერილის ავტორი ჩემი მეგობარი და მუდმივი მასპინძელია ისპაჰანში, მისი ძმა რევაზი კი ფერეიდანში. მიუხედავად დიდი ხნის ურთიერთობისა, დავითი ისევ გვარით მომმართავს. ამასთან დაკავშირებით მინდა შეგახსენოთ ენათმეცნიერის, ქალბატონ დარეჯან ჩხუბიანიშვილის მიერ დავითის მშობლების ოჯახში ყოფნისას ჩანიშნული სიტყვები: ”დავითაშვილმა იცის”, ”დავითაშვილო, მაჲტანე”... ასე ასახელებდა თავის მეუღლეს თურანა. ჩემს კითხვაზე, თუ რატომ მიმართავდა თავის ქმარს გვარით, თურანამ განმიმარტა: სახელი რომ დავუძახო, ალი-რეზა უნდა ვთქვაო, ეს ”ექაური” სახელია, დავითაშვილი კი ”ჩონებურია”, ქართულიაო”.

"შთაბეჭდილებები, წინადადებები, შენიშვნები" - "ირანი, ფერეიდანი" - ჩანაწერი 8.

[gugua]

გამარჯობათ ყველას, მოკლედ მოგაწვდით აქტუალურ ინფორმაციებს იმის შესახებ, თუ რა ხდება საქართველოს თემაზე:
1. ჩემდა მოულოდნელად გავიგე, რომ ვიღაც სომეხი გვარად Garik Avanesian და ასევე ვიღაც ჩეხები აწყობენ გამოფენას თემაზე "Gruzinské snění" ანუ ”ქართული ოცნება” (Georgian dreaming) http://www.roztoky.cz/userfiles/file/cultu...ie_pozvanka.jpg
გამოფენა გაიხსნა გუშინ, 22 ოქტომბერს და გასტანს 30 ოქტომბრამდე, ეს პირველი ეტაპი.
მეორე, გაგრძელება იქნება 1.11-დან და ემატება ვერნისაჟი. ამ ორ თარიღს შორის რა განსხვავებაა თემების მიხედვით ჯერ არ ვიცი, გავარკვევ (თქვენც გაარკვიეთ). ძირითადად იქნება ფოტო-გალერეა საქართველოზე (წლევანდელი სურათები). რადგანაც ყველამ კარგად ვიცით თუ რა ”ობიექტურობით” აშუქებენ საიტები საქართველოს მოვლენებს, გირჩევთ არ დაიზაროთ და მიხვიდეთ, ან დამიკავშირდეთ ე-მაილით (ტელეფონით) და ერთად წავიდეთ ვისაც გინდათ. დანარჩენს თქვენ მიხვდებით... იმედი მაქვს, ჩეხების მონაწილეობა ამ გამოფენაში ცუდი არ უნდა იყოს...???
მისამართია: add: GALERIE Hotelu Academic Tyršovo náměstí 2222
2. სლოვაკეთში არსებობს ქართველთა და სლოვაკთა საზოგადოება: http://www.slovensko-gruzinsko-sakartvelo.eu/
ასევე ნახეთ მათი სტატია, რომელიც აკრიტიკებს რუსების ბინძურ ანტი-ქართულ პროპაგანდას. ამ სტატიაზე პასუხი სენატორმა ჟარომირ სტეტინამაც გასცა:
http://www.jaromirstetina.cz/aktuality/rij...an-society.html
დასაფასებელია ამ ხალხის ყურადღება და დროული რეაქცია (კიდევ დიდი გზა გვაქვს გასავლელი).
3. 29 ნოემბერს (add: waldorska škola v jinonicich) შაბათს, გაიმართება საქველმოქმედო შეხვედრა, რომლის მიზანია დავეხმაროთ სიღნაღის გონებადაქვეითებულ ბავშვთა სახლს. ორგანიზატორია ჩეხური არასამთავრობო ორგანიზაცია, რომელიც ჩვენ დაგვიკავშირდა და გვთხოვა რამდენიმე ქართული ხალხური სიმღერა შეგვესრულებინა ამ ღონისძიების დროს. ასე რომ ჩვენი ქართული ხალხური ანსამბლი ”სამშობლო” (რომელსაც უკვე ორი რეპეტიცია ჰქონდა, მადლობა ბატონ თამაზის) შეასრულებს: ”შავლეგოს”, ”წინწყაროს”, ”მრავალჟამიერს” და კიდევ სხვა სიმღერებს.
თუ ვინმეს სიმღერა გეხერხებათ, შემოგვიერთდით!
მოკითხვით ჯიმი დაბრუნდაშვილი mob: 724 551 786; www.samshoblo.net

ქვეთავი 87.

[gugua]

მეგობრებო, საიტის შესახებ თქვენი შთაბეჭდილებები, წინადადებები და შენიშვნები შეგიძლიათ გამოაგზავნოთ შემდეგ მისამართებზე: ელ.ფოსტა – Gugua56@gmail.com; სკაიპი – Gugua56 წერილის ბოლოს მიუთითეთ თქვენი სახელი, გვარი და ქვეყანა. თქვენს მიერ გამოგზავნილი ტექსტი მცირეოდენი კორექტირების შემდეგ დაემატება შესაბამის განყოფილებაში.
1. განყოფილებაში ”საქართველო” დაემატება საქართველოში მცხოვრებთა მიერ გამოგზავნილი წერილები;
2. განყოფილებაში ”ქართული დიასპორა” დაემატება საზღვარგარეთ მცხოვრები ქართული დიასპორის წარმომადგენლების და აგრეთვე არაქართველი პიროვნებების წერილები;
3. განყოფილებაში ”ირანი, ფერეიდანი” დაემატება ფერეიდანში და საერთოდ, ირანის ისლამურ რესპუბლიკაში მცხოვრებ ქართველთა წერილები.
ვისაც აქვს პირადი კონტაქტები ირანში მცხოვრებ ქართველებთან, ნამყოფია ფერეიდანში და აქვს შესაბამისი ფოტო-მასალა ან მოგზაურობის ჩანაწერები, მათზე გაკეთდება ცალკე ქვეთავი.
პატივისცემით, გიორგი (გუგუა) ალავერდაშვილი.
ღმერთს ებარებოდეთ!

[gugua]

გამარჯობათ გიორგი! ძალიან მოგვწონს თქვენი საიტი. ჩემი და რეზო ბერაძის სახელით მადლობას გიხდით მისი ლექსის – ”ოთხასი წელი” გამოქვეყნებისათვის. მე გახლავართ მარი ჩხაიძე, ვმუშაობ სათნოების სახლში, ”კათარზისში”. რამდენიმე ხნის წინ მართლმადიდებლურ ფორუმზე დავდე ბატონ რეზო ბერაძის ეს ლექსი, რომელიც შემდეგში თქვენს საიტშიც ვნახეთ ატვირთული (ქვეთავი 70, ”ლექსები ფერეიდანზე”). ბატონი რეზო ინვალიდია და ჩვენი ხშირი სტუმარია. გამოცემული აქვს ლექსების კრებული. ძალიან გაუხარდა როცა თავისი ეს გამოუქვეყნებელი ლექსი თქვენს საიტზე ნახა. ვკითხავ თუ კიდევ აქვს ფერეიდანზე რაიმე ლექსი და მოგაწვდით. პატივისცემით, მარი ჩხაიძე.
”შთაბეჭდილებები, წინადადებები, შენიშვნები” – ”საქართველო” – ჩანაწერი 39.

გარდა ამისა, ქვეთავში 31 – ”ჩემზე და ჩემებზე” დაემატა ”საიუბილეო მომენტები” და მეორე მოგზაურობის ”...და ისევ ფერეიდანში” მეორე და მესამე ნაწილის ინგლისური თარგმანი.

გთხოვთ მოინახულოთ.

[gugua]

94. როსტომ ბერიძე − «სამი საქართველო» − ტაო-კლარჯეთი, ფერეიდანი, საინგილო

შოთა რუსთაველის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ბიზნესის უმაღლესი სკოლის, ტურისტული სააგენტო “UNItour”-ის და სტუდენტური თვითმმართველობის ერთობლივმა პროექტმა ”სამი საქართველო”, თურქეთის, ირანის და აზეირბაიჯანის ქართველებით დასახლებული ისტორიული რეგიონები: ტაო-კლარჯეთი, ფერეიდანი და საინგილო მოიცვა.
პროექტის მიზანი სხვადასხვა ქვეყნებში მცხოვრები, საქართველოსაგან ათასობით კილომეტრით დაშორებული ქართველების გაცნობა, ისტორიული უკუღმართობის ფოტო და ვიდეოფირზე აღბეჭდვა და მისი საზოგადოების ფართო ფენებისათვის ჩვენება გახლდათ, პროექტშივე იყო გათვალისწინებული ჩვენებურებში ქართული ენის, წერა-კითხვის, ქართული სამზარეულოს, ხელოვნების პოპულარიზაცია.
ექსპედიციისათვის მზადება თებერვლის თვეში დავიწყეთ, განვსაზღვრეთ ძირითადი მარშრუტები და ვადები, ჩავატარეთ მნიშვნელოვანი სამუშაოები ჯგუფის ფორმირებისა და ექსპედიციის განხორციელებისათვის საჭირო მატერიალური და ფინანსური რესურსების მოძიების თვალსაზრისით, დავამყარეთ სათანადო კავშირები შესაბამის საელჩოებთან და საკონსულოებთან, ექსპედიციის მომზადების პროცესში გავიარეთ არაერთი კონსულტაცია საქართველოში მცხოვრებ, ფერეიდნელ ქართველებთან.
შევიძინეთ სათანადო აღჭურვილობა: კარვები, საძილე ტომრები, ზურგჩანთები და სამედიცინო საშუალებები, − ყველაფერი ის რაც ესპედიციისთვის საჭიროა. დავგეგმეთ ექსპედიციის დაწყების თარიღი − 2008 წლის 18 ივლისი.
უნდა ითქვას, რომ ექსპედიციის ყველა წევრი ვგრძნობდით, თუ როგორი ემოციური იქნებოდა ჩვენი მოგზაურობა, ამასთან საინტერესო და მნიშვნელოვანიც, მნიშვნელოვანი იმ ათასობით ქართველისათვის, რომლებიც ყოველ წუთს ელოდებიან მათთან ქართველის გამოჩენას და ქართულის გაგონებას, იმ ადამიანებისთვის რომელთაც დღემდე არ დავიწყებიათ ”ვისი გორისა” არიან.
18 ივლისს უნივერსიტეტის ეზოდან გაგვაცილეს უნივერსიტეტის პროფესორ- მასწავლებლებმა, მშობლებმა, მეგობრებმა და უბრალო ადამიანებმა, დაგვილოცეს ”სამი საქართველოსკენ” მიმავალი გზა და ძირძველ ქართველებთან გულთბილი მოკითხვა დაგვაბარეს.
აუცილებელ პროცედურას თურქეთის საბაჯოზე დიდი დრო დასჭირდა, ერთ საათიანი ლოდინის შემდეგ გავიარეთ, გეზი ისტორიული კლარჯეთისაკენ ავიღეთ, სასტარტო დღისთვის დაგეგმილი გვქონდა იმერხევის ერთ-ერთ ქართულ სოფელში ღამისთევა. პონტოს დანისლული მთების გადალახვის შემდეგ ჭოროხის აუზში გადავედით, ჩვენი ყურადღება იმთავითვე მიიქცია მდინარე ჭოროხზე მშენებარე ჰიდრო-ელექტრო სადგურმა, რომლის ერთი კაშხალი უკვე ექსპლუატაციაშია.…
იმერხევი საქართველოს ისტორიული მხარეა, რომელიც გამორჩეულია თავისი ბუნებით, სიმდიდრითა და ისტორიით. პირველი გაჩერებაც მისი ერთ-ერთი ულამაზესი ქართული დასახლება − უსტამისია, რომლის თურქული სახელწოდება ”სკიკალე” ქართულად ძველ ციხეს ნიშნავს.
უსტამისში სიხარულით დაგვხდნენ, უამრავი ადამიანი გაგვეცნო, სახლებში გვეპატიჟებოდნენ და დიდი სიყვარულის გამოხატვას ცდილობდნენ. იმერხეველი ჩვენებურების 80% ქართულად, იმერხეული კილოკავით მეტყველებს განსაკუთრებით უფროსი ასაკის ადამიანები.
სტუმრად მისულებს მოსიაშვილის ოჯახმა ტრადიციულად გაგვიმასპინძლდა და ბევრი გვესაუბრა სოფლის და იქ მცხოვრები ოჯახების შესახებ. საღამოს სოფელი შემოგვატარეს.
უსტამისი ულამაზესი სოფელია. ჯეჯილით, მწვანე ყანებით მობიბინე ველებით, ნაძვნარითა და ულამაზესი ხედებით, ცივი წყაროებითა და ლამაზი ქართულით მოსაუბრე აქაურებით. სოფელი უფრო და უფრო გიზიდავს, გაჯადოებს და მშობლიურობის განცდას განიჭებს. ალბათ ამიტომაც ვითამაშეთ კლარჯ ბიჭებთან ერთად ფეხბურთი, ვისეირნეთ სოფლის ორღობეებში, ამიტომაც ავიღეთ სასმისი და ვადღეგრძელეთ ჩვენი, ვისთვის გაღმა და ვისთვის გამოღმა დარჩენილი საქართველო.
ღამე ამავე ოჯახში გავითენეთ, 19 ივლისს, კი მას შემდეგ რაც ზღვის დონიდან დაახლოებით 1100 მეტრის სიმაღლეზე მდებარე სოფელს ნისლი საუცხოოდ დაადნა, მასპინძლებს დავემშვიდობეთ და გეზი ბაზარგანისაკენ (თურქეთ-ირანის სასაზღვრო პუნქტი) ავიღეთ.
უსტამისის შემდეგ გაიშალა რთული და გრძელი გზა, გვერდით ჩაუარეთ არდაჰანს, ყარსს, დოღუბაიაზეთს, ”არარატის” მთებს და დღის ბოლოს ირანის ისლამური რესპუბლიკის სახელმწიფო საზღვარს მივადექით. ვიდრე საზღვარს მივაღწევდით, გზად მოვინახულეთ ისმაილ ფაშას სასახლე, რომელიც ამ რეგიონში მართლაც შთამბეჭდავი ნაგებობაა.
ექსპედიციის წევრებმა საბაჟო პროცედურები ამჯერად მარტივად გავიარეთ, რაც ბევრისთვის მოულოდნელი იყო. ირანის საზღვარზე ექსპედიციის ხელმძღვანელს როსტომ ბერიძეს იუბილე სიმბოლურად მივულოცეთ და გზა გავაგრძელეთ.
ამჯერად გზა რომელმაც ირანში ალექსანდრე მაკედონელის ნაკვალევთან, ქალაქ სუსთან, ზაგროსის მთებთან, პერსეპოლისსა და შირაზთან უნდა მიგვიყვანოს. ირანის უკიდურეს სამხრეთით მდებარეობს, იქ მოსახვედრად უნდა გავიაროთ ე.წ ”ირანის აზერბაიჯანი”, გვერდი უნდა აუქციოთ ირან-ერაყის მეტად რთულ სასაზღვრო რაიონებს და ირანის სიღრმიდან შევიდეთ სამხრეთში, სპარსული ენის არცოდნა ბუნებრივია ამ ამოცანას უფრო ართულებდა. აქ დიდი სამსახური გაგვიწია საქართველოში ქართული ენის სასწავლო კურსებზე მყოფმა შალვა (ახმედ) შოკშზერილმა, რომელიც ნაჯაფაბადელი ქართველია და ამ ექსპედიციაში ჩვენი თხოვნით საქართველოდან გამოგვყვა, ამ ქართველმა ახალგაზრდამ მართლაც უანგარო დახმარება გაგვიწია, რითაც თავისი წვლილი შეიტანა ექსპედიციის წარმატებით განხორციელებაში.
ამჯერად გვერდი აუქციეთ ქალაქ თავრიზს და ღამით ქალაქ ზანჯანის ერთ-ერთ სასტუმროში დავბინავდით.
სასტუმროდან 21 ივლისის დილის 10 საათზე გამოვედით. შევავსეთ ჩვენი სურსათის მარაგი და 11 საათისთვის დავტოვეთ ქალაქი. წინ დიდი გზა გველოდა, ქაზვინი, ამადანი, ლორესტანი, ყუზესტანი, ეს ის პროვინციებია, სადაც ჩვენ უნდა გაგვევლო. 850 კილომეტრის გავლის შემდეგ, 19 საათზე ქალაქ ამადანში ჩავედით. ირანში რაც უპირველესად თვალშისაცემია დაბალი ფასებია.
ამადანი დავტოვეთ და რამდენიმე ათეული კილომეტრის დაშორებით ერთ-ერთ ავტოსადგმოზე ღამის გასათევად ვჩერდებით. დილით კი 07 საათზე გზას ვაგრძელებთ. 22 ივლისის დღის 12 საათისთვის ჩვენ უკვე ქალაქ შუშტარში ვიყავით. ვეწვიეთ ჩვენი თანმხლები მეგობრის შალვას დეიდის, იოსელიანების ოჯახს. ოჯახმა გულითადად გვიმასპინძლა, გვქონდა საინტერესო საუბრები ოჯახის წევრებთან. შუადღისას ოჯახის ერთ-ერთი წევრის თანხლებით გავემგზავრეთ ქალაქ სუსაში, სადაც მოვინახულეთ დანიელ წინასწარმეტყველის სამარხი, რომელიც სამეფო სასახლის ქვემოთაა აგებული. საოცარ ლამაზ აკლდამას ყოველდღიურად უამრავი ადამიანი მოილოცავს ხოლმე, შიიტები, სუნიტები, ქრისტიანები და იუდეველებიც კი. ამის შემდეგ მოვინახულეთ ძველი სპარსეთის ლეგენადარული მეფის, დარიოს III ზამთრის სასახლის ნანგრევები, რომელიც ალექსანდრე მაკედონელის სპარსეთში ლაშქრობის დროს განადგურდა. ქალაქის დათვალიერების შემდეგ ჩვენ უკან, შუშტარში ვბრუნდებით, გვიან საღამოთი კი მდინარეზე საბანაოდ წავედით. იქ სადაც დღით ტემპერატურა 55°C უტოლდება მართლაც, რომ თბილ მდინარეში გატარებული საღამო დიდი შვება იყო.
23 ივლისს დილით დავტოვეთ შუშტარი და ქალაქ შირაზისაკენ გავეშურეთ, დავლაშქრეთ ზაგროსის მთები, ადგილობრივების დახმარებით, ჩვენ ზუსტად იმ ადგილს მივადექით, რომელიც თავის დროზე ალექსანდრე მაკედონელმა გაიარა თავისი მხედრობით. დატვირთული დღის შემდეგ, საღამოთი, უკვე შირაზში ვიმყოფებოდით და ადგილობრივ კერძებს ვაგემოვნებდით, ირგვლივ კი პოლიციის გაძლიერებული დაცვა გვეხვეოდა (თითქოს და ჩვენივე უსაფრთხოებისთვის). ღამე ქალაქის ცენტრალურ პარკში, კარვებში გავატარეთ, ირანის დიდ ქალაქებში წლის ამ დროს მოსახლეობის ერთ ნაწილი პარკებსა და სკვერებში ატარებს ღამეს. ჩვენც რა თქმა უნდა მივბაძეთ მათ.
24 ივლისს დილით მოვინახულეთ ქერიმ ხანის სასახლე და აქ არსებული შირაზის ისტორიის მუზეუმი, XIV საუკუნის ცნობილი სპარსი პოეტის ხაფიზის მემორიალი. როცა ვსაუბრობთ შირაზის ისტორიაზე, ჩვენ გვახსენდება ქართველთა წამებული დედოფალი წმინდა ქეთევანი, რომელიც იმ ქალაქში ეწამა სადაც ჩვენ ვიმყოფებოდით, მაშინ იქ თითქოს წარმოვიდგინეთ კიდეც იმ დროის შირაზი... და იმ დროის ჩვენი “შირაზული ტრაგედია”. ღამით პერსეპოლისისაკენ ავიღეთ გეზი, 25 ივლისის დილის 5 საათზე უკვე ნაკრძალის ტერიტორიაზე ვიყავით.
პერსეპოლისის დათვალიერების უფლებას მხოლოდ 8 საათიდან იძლეოდნენ. რამაც საშუალება მოგვცა ცოტა ხნით მაინც თვალი მოგვეტყუებინა.
დარიოს III პერსეპოლისის საზაფხულო სასახლე გრანდიოზული და შთამბეჭდავი ნაგებობაა, დახვეწილი დაგეგმარებითა და უმშვენიერესი არქიტექტურით, პერსეპოლისის თითოეული ქვა იმ სიდიადეზე მეტყველებს რაც დარიოს III და მის იმპერიას ახასიათებდა, მოვინახულეთ დარიოს I და დარიოს II აკლდამები, რომლებიც სასახლის აღმოსავლეთით მდებარეობს. ყოველდღიურად უამრავი ადამიანი ათვალიერებს პერსეპოლისს, რასაც თავის მხრივ ხელს უწყობს ნაკრძალის გამართული და მოწესრიგებული ტურისტული ინფრასტრუქტურა.
პერსეპოლისის შემდეგ ჩვენი გაჩერება ქალაქი ისპაჰანია, რომელმაც ჩვენზე დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა, ისპაჰანში მოვინახულეთ ცენტრალური შაჰ აბასის მოედანი და ჩვენთვის ყველაზე საინტერესო ალავერდი ხან უნდილაძის მიერ აგებული 33 თაღისგან შემდგარი უმშვენიერესი ხიდი, რომელიც ქალაქის ერთ-ერთ მთავარ ღირსშესანიშნაობათაა მიჩნეული. სიმბოლურია ალბათ, რომ სწორედ ამ ხიდთან შევხდით ჩვენ პირველ ქართველებს, რომელებიც წარმოშობით ფერეიდანიდან იყვნენ, ამჯერად კი ისპაჰანში ცხოვრობენ, ემოციური იყო მათთან შეხვედრა, დიდი ხნის საუბრის შემდეგ მათ საჩუქრად დედა-ენის სახელმძღვანელოები გადავეცით და დავემშვიდობეთ.
ჩვენ ვერ შევძლებთ აღვწეროთ იმ ქართველების სიხარული და გრძნობა, რაც თითოეულმა ჩვენთაგანმა მათ თვალებში დავინახეთ. საოცარია ისინი ყველაზე ამაყი ხალხია მთელს ირანში, ამაყი იმით, რომ ქართველები არიან.
ღამით ვესტუმრეთ ჩვენი მეგზურის, შალვას კიდევ ერთ დეიდას, რომელიც ისპაჰანში ცხოვრობს, დეიდა კარგად მეტყველებდა ქართულად და ჩვენი სტუმრობით დიდად გაიხარა. იყო ცრემლიც. გაგვაცნო თავისი ოჯახი და მათ შესახებ გვესაუბრა. გვიან ღამე დავემშვიდობეთ და ნაჯაფაბადისაკენ გავეშურეთ, სადაც უკვე იქაური ქართველები გველოდნენ, იმ ღამით შალვას ოჯახში გავჩერდით. მრავალი ქართველი მოვიდა ჩვენს სანახავად, გვეკითხებოდნენ საქართველოს ამბებს, ყველას აინტერესებდა ახსოვდათ თუ არა ირანის ქართველები საქართველოში. შალვას ერთ-ერთმა მეზობელმა გიორგი სეფიაშვილმა გვთხოვა ექსპედიციის ნაწილს მასთან გაეთია ღამე, იმდენად დიდი იყო სურვილი, რომ უარის თქმა უხერხული იქნებოდა.
26 ივლისის დილით ნაჯაფაბადი XIII ქუჩის მცხოვრებლებმა (ძირითადათ ქართველებითაა დასახლებული) ჩვენს ირგვლივ დაიწყეს შეკრება, ვერ წარმოგვედგინა თუ ასე რეზონანსული იქნებოდა ჩვენი იქ სტუმრობა, ქალები, ბავშვები, მოხუცები, ახალგაზრდები ყველა გარეთ გამოვიდა და შემოგვცქეროდა. ეს იყო სიყვარულისა და 400 წლიანი მონატრება. იყო ცრემლი და ბევრი, ძალიან ბევრი მოსაფერებელი სიტყვა, ქართული, ძარღვიანი სიტყვა. მთელ ერთ საათს გრძელდებოდა დამშვიდობება.
გიორგი სეფიაშვილის ოჯახში შევხდით გამოჩენილ ფერეიდანელ საზოგადო მოღვაწეს საიდ მულიანს (მოლაშვილი), რომელმაც ჩვენს ექსპედიციას მეგზურობა უნდა გაუწიოს ფერეიდანში მუშაობისას. იგი მნიშვნელოვანი ფიგურაა ირანის ქართულ წრეებში. მისი თაოსნობით ფერეიდანში აქტიურად მიმდინარეობს ქართული წერა-კითხვის პოპულარიზაცია რომელშიც ბევრი ახალგაზრდა ქართველია ჩაბმული, ქართული ენის შენარჩუნებისა და ფერეიდანელთათვის ქართული წერა-კითხვის შესწავლის საქმეში უმნიშვნელოვანესია საიდ მულიანის მიერ სპეციალურად ფერეიდანელი ქართველებისთვის შედგენილი დედა-ენა, რომელსაც პირველად საიდ მულიანისვე ინიციატივით გახსნილ ქართულ საზაფხულო სკოლაში გამოიყენებენ.
ნაჯაფაბადიდან ფერეიდანისკენ ავიღეთ გეზი...
პირველი გაჩერება ფერეიდუნშაჰრი, (ბახტიარის მთებში მდებარეობს, ქალაქ ისპაჰანიდან 100 კმ დაშორებით), როგორც აქაური ქართველები უწოდებენ − მარტყოფი.
ამბაკო ჭელიძე რომელმაც ფერეიდანში 1923 წელს იმოგზაურა წერს − ”... რომ მივედით, უკვე ტევა აღარსად იყო. ქუჩა, ეზო, ოთახები ხალხით გაივსო. ამან გააძნელა ჩვენი დანახვის საქმე. ამიტომ ხალხმა მოითხოვა გავსულიყავით გარეთ, ფართო ადგილზე, რომ ყველას დავენახეთ. მეტი გზა აღარ იყო გავედით. ამავე დროს ჩვენთან მუსაიფი არ შეუწყვეტიათ, შიგადაშიგ გაიძახოდნენ: − დიდი საქართველოდან მოსულან!” აი ჩვენც ზუსტად მსგავს სიტუაციაში აღმოვჩდით, უამრავი ადამიანი შეიკრიბა მარტყოფის ქუჩებში, ყველა ჩვენთან ცდილობდა მოახლოებას, გამარჯობის თქმას, გასაუბრებას სურათის გადაღებას... როგორც ყველაზე ახლობელ ადამიანებს სჩვევიათ ისე მოვიკითხეთ ერთურთი, იყო ცრემლი და უდიდესი სიხარული. მთავარი ემოციური შეკითხვა, რომელიც დაგვისვეს იყო: ”400 წელი რატომ არ მოგვიკითხეთ” ჩვენ ვუპასუხეთ − ”ჩვენც 400 წელი მოვდიოდით და ახლა ჩამოვედით თქვენს მოსანახულებლად”. დაახლოებით 25 წუთის მანძილზე ქალაქში ვმოძრაობდით (მოულოდნელი იყო ის, რომ ქუჩებში წარწერები არაბულ და ქართულ ენაზეა), შემდეგ სამართალდამცავი ორგანოების, მათ შორის ირანის ისლამის პოლიციის მოთხოვნით უნდა გავცლოდით მარტყოფის ქუჩებს, მათი თქმით უკვე მთელი მოსახლეობა ქუჩაში იწყებდა გამოსვლას. ჩვენც საიდ მულიანის სახლისკენ გავეშურეთ, რომელიც მარტყოფის შესასვლელში მდებარეობს, მიუხედავათ პოლიციის აქტიურობისა უამრავი ავტომობილი და მოტოციკლი გვაცილებდა საყვირებით, ყიჟინით და საქართველოს შეძახილით.
საიდ მულიანის ოჯახში დავბინავდით, ვივახშმეთ და ნანახისა და განცდილის შეფასება ვცადეთ, მაგრამ უშედეგოდ... ის დღე დასრულებული გვეგონა, როცა გვაცნობეს რომ მარტყოფის დასვენების პარკში ჩვენთან შესახვედრად უამრავი ქართველი შეკრებილიყო. ჩვენც მათკენ გვიწევდა გული. მართლაც უამრავი ადამიანი შეკრებილიყო პარკში, ყველას სიხარულით უძგერდა გული: ქალებს, ბავშვებს, ახალგაზდებს...
წარმოუდგენელი საღამო იყო!
27 ივლისს სახლიდან 9 საათზე გავედით და კიდევ ერთი ქართული სოფლის − ჩუღურეთის მოსანახულებლად გავემგზავრეთ. სოფელი საკმაოდ საინტერესო და თავისებური გახლდათ, საცხოვრებლები აქ ალიზისაგან ამოყვანილი კედლებით იყო ნაშენი. აქ შემორჩენილია ტრადიციული დედა-ბოძი და მასზე ნაგები ფერეიდნული ჭერი, რომელიც ბევრ საერთოს ჰპოვებს ქართული ოდის ჭერთან. გავეცანით სოფლის ცხოვრებას, მეურნეობის დარგებიდან დაწყებული ხელსაქმით დასრულებული. სოფლის ახალგაზრდა ქალები შესანიშნავ ხალიჩებს ქსოვენ, რომელიც ბაზარზე მოწონებით სარგებლობს და შესაბამისად მოთხოვნაც დიდია.
სოფელში ჩვენ მეგზურობას საიდ მულიანთან ერთად, ამ მხარის კოლორიტი მუხტარ დარჩიაშვილი გვიწევდა. მათთან ერთად მარტყოფელი ახალგაზრდების ინიციატივით მიგვიწვიეს ე.წ ”პიტნინაზე” (მდინარე ჩუღურეთში), სადაც თევზით გაგვიმასპინძლდნენ, ქართულმა სუფრამ კიდევ უფრო დაგვაახლოვა ერთმანეთს, იქაურებს ქართული სახელები შევარქვით და რამდენიმე ქართული ხალხური ცეკვის მოძრაობები შევასწავლეთ.
საღამო იყო როცა ჩუღურეთი დავტოვეთ.
ფერეიდანელი ქართველები საკუთარი წესებითა და ტრადიციებით ცხოვრობენ, ქართველები ირანში ყველაზე ლაღი, თავისუფალი და თავისებური ხალხია, ამას მეტყველებს ისიც, რომ უცხოობაში და უდაბნოში გატარებული 400 წლის მიუხედავათ, ფერეიდანელებმა ქართული თავმოწონებით შეინახეს ყურძნის კულტურა − ”ჩვენ აქ სტუმრები ვართ, ჩვენი სამშობლო სიზმრად ნანახი საქართველოა, ჩვენი მომავალიც იქაა” გვითხრა ერთ-ერთმა ფერეიდანელმა ახალგაზრდამ.
ფერეიდანელები განსაკუთრებული რუდუნებით ეპყრობიან ყოველივე ქართულს − ენას, წეს-ჩვეულებებს, კულტურას, სიმღერას და ა.შ. მაგრამ სამწუხაროდ დროთა სიავემ აქაურებს ქართული სამზარეულო დაავიწყა. სამზარეულო, რომელიც ზოგადად ეროვნული კულტურის მნიშვნელოვანი შემადგენელი ნაწილია, ფერეიდანში ჩვენ გადავწყვიტეთ გამოგვეწვია ინტერესი კულტურის ამ ელემენტისათვის და გაგვეცნო ის აქაურებისათვის. ჩვენი ინიციატივით საიდ მულიანის ოჯახში შევკრიბეთ მარტყოფის რესტორნებისა და კაფე-ბარების წარმომადგენლები და სხვა ცნობილი ქართველები. მათთან ერთად მოვამზადეთ ქართული კერძები (ლობიო, საცივი, ხაჭაპური, ხინკალი და სხვა) ინტერესი ძალიან დიდი იყო, მათ ჩაიწერეს ამ კერძების მომზადების წესები და დაგვპირდნენ, რომ მას შეიტანდნენ როგორც ოჯახის ასევე რესტორნებისა და კაფე-ბარების მენიუში. ისინი კმაყოფილნი დარჩნენ ამ ღონისძიებით და აღნიშნეს, რომ ქართველებმა მივიწყებული ქართული კერძების მომზადება ხელახლა უნდა ისწავლონ.
უნდა აღვნიშნოთ ერთი სასიამოვნო ტენდენციაც, ფერეიდანელი ახალგაზდები უფრო და უფრო ინტერესდებიან ქართულით, უფრო მეტად სწავლობენ ქართულს და წარმოიდგინეთ ზოგიერთ უფროსი ასაკის ქართველზე უკეთაც ლაპარაკობენ. ღვთის წყალობით ფერეიდნელი ქართველები არ ივიწყებენ საკუთარ ვინაობას და მეტიც ყოველმხრივ ცდილობენ უფრო მეტად დაუკავშირდნენ მას.
28 ივლისის, ქართული სამზარეულოს წარმატებული ,,მასტერკლასის” შემდეგ დავემშვიდობეთ ფერეიდანს, უამრავი ადამიანის, ცრემლი, მოფერება ირეოდა ირანის ერთ-ერთ უდაბურ პროვინციაში.
წამოსულებს ღამით ისპაჰანთან ახლოს ქართველები დაგვხდნენ, გაგვაჩერეს, თბილად მოგვიკითხეს და მათთან სტუმრობა გვთხოვეს, ჩვენც დიდი სიამოვნებით გავყევით ერთერთ მასპინძელს, დავითაშვილების ოჯახში ლამაზი შეხვედრა მოეწყო. უამრავი ქართული ლექსი, მათ შორის ადგილობრივი ქართველი პოეტების შემოქმედებაც მოვისმინეთ, მთავარი თემატიკა საქართველო, ქართველობა და დედა ენა იყო. ცრემლმორეული სიხარული, ემოციისგან ხმაგაწყვეტილი სიმღერა, ერთობის განცდა და საუკუნოდ ერთად ყოფნის სურვილი, ეს ის პორტრეტული შტრიხებია, რომელიც შეიძლება ამ ხალხმრავალ შეხვედრაზე გენახათ. სახლის კედლები მორთული იყო სხვადასხვა ქართული ორნამენტებით, გამონათქვამებით: − ”სიკეთიდან ეკლები აყვავდების” ან კიდევ ”სწავლის ძირი მწარე არის, კენწეროში გატკბილდების”. ჰუმანური და ეროვნული ღირებულებებით ცხოვრობენ ისინი საქართველოდან შორს. ალბათ ამიტომაც მოვიდნენ დღემდე როგორც ამაყი ქართველები და ამიტომაც არიან ისინი ყველაზე განსხავებული ხალხი ისლამურ სახელმწიფოში.
ღამით ისპაჰანი დავტოვეთ და თეირანში წამოვედით, ღამე ერთ-ერთ სკვერში საძილე ტომრებში გავითენეთ, 29 ივლისს დავათვალიერეთ ირანის უდიდესი დედაქალაქი, რომელმაც კარგი შთაბეჭდილებები დატოვა, მოვინახულეთ სამეფო რეზიდენცია, რეზა ხანისა და მაჰმუდ რეზა შაჰის სასახლეები, გვქონდა საშუალება გაგვესეირნა თეირანის ქუჩებში მაგრამ დაგვერწმუნეთ ეს ძალიან რთული იყო. ღამე ჩვენი თეირანელი მეგობრის კახა ყაფლანიშვილის ოჯახში გავათიეთ.
30 ივლისს დილით, 9:30 საათზე დავტოვეთ თეირანი და ქაზვინისკენ ავიღეთ გეზი, ჩვენი გათვლებით ამავე დღის ბოლოს უნდა დაგვეტოვებინა ირანის საზღვარი, როდესაც გამოვცდით ქალაქ ყარაჯს, შეგვემთხვა მცირე საგზაო შემთხვევა, გამოძიებაში ადგილობრივი პოლიცია და საქართველოს საკონსულო ჩაერთო. რამდენიმე დღე ირანის წითელი ჯვარის ოფისში გავატარეთ.
იმდენად დიდი იყო ჰერეთისა და იქაური ქართველების მონახულების სურვილი, რომ შესაძლო დაბრკოლებებს ნაკლებად ვითვალისწინებით და უკან დახევას არ ვაპირებდით.
2 აგვისტოს დავტოვეთ ირანის წითელი ჯვარის ცენტრი და დაზიანებული ტრანსპორტით ქაზვინის ავტოსადგურში მივედით, იქედან კი საზოგადოებრივი ტრანსპორტით ქალაქ რაშთში გავემგზავრეთ, წინ რთული და დამღლელი გზა გვქონდა, ქალაქ რაშთიდან სხვა ტრანსპორტით სასაზღვრო ქალაქ ასტარაში ჩავედით და აზერბაიჯანის საზღვარს მივადექით, უკვე საღამო იყო, მიუხედავათ ამისა, დაკარგული დღე რომ აგვენაზღაურებინა გადავწყვიტეთ გზა ბაქოს გავლით უშუალოდ საინგილოსკენ გაგვეგრძელებინა.
ბაქოში გვიან ღამით ჩავედით. ღამის ბაქო საკმაოდ ლამაზი ქალაქია, იქვე ხელდახელ ნაპოვნი მინიბუსით კახისკენ გამოვემგზავრეთ, თან დაგვემგზავრა ორი ინგილო, რომლებიც გროზნოდან (ჩეჩნეთის დედაქალაქი) შინ ბრუნდებოდნენ.
3 აგვისტოს დილით, თითქმის 28 საათიანი მგზავრობის შემდეგ საინგილოს ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი რაიონის კახის წმინდა გიორგის ეკლესიასთან გავჩერდით. დავესწარით წირვას, რომელსაც ადგილობრივი ქრისტიანი ქართველები ესწრებოდნენ, წირვის შემდგომ მათ ვესაუბრეთ ჩვენი ექსპედიციის შესახებ, ვუამბეთ კლარჯელ და ფერეიდანელ ქართველების შესახებ.
სიხარულით შეგხვდნენ საინგილოში, უნდა ითქვას, რომ ჰერეთთან კულტურული და სულიერი კავშირები უფრო მეტადაა შენარჩუნებული, ინგილოები ხშირად სტუმრობენ საქართველოს, საქართველოსთან ფიზიკური სიახლოვე ხელს უწყობს ეროვნული თვითშეგნების შენარჩუნებას, მაგრამ პრობლემები აქაც ბევრია. მოვინახულეთ ქურმუხის წმინდა გიორგის ეკლესია, რომელიც მნიშვნელოვნადაა დაზიანებული, როგორც აქაური ქართველები გვეუბნებიან ისინი დიდი ,,ბრძოლისა და ჯაფის” ფასად ახერხებენ ტაძრის გადარჩენას და მასში სადღესასწაულო დღეებში წირვა-ლოცვის ჩატარებას. სირთულეებია ქართული სკოლების ფუნქციონირების თვალსაზრისითაც.
კახეთის ბარისთვის დამახასიათებელი ბუნება, ლაღი ქართული, ეკლესიის ზარები და ამაყი ინგილოები მშობლიურობას განგაცდევინებს. თუმცა, როცა ხედავ აქაური ქართველების ტრაგიზმით სავსე თვალებს, გრძნობ, რომ კვლავ ”სხვა საქართველოსი” ხარ..., უფრო სწორად რომ ვთქვად, ირგვლივ მართლაც საქართველოა − თავისი ქართველებით, ტაძრებით, ქართულით, ბუნებით, ტრადიციითა და კულტურით, ურთიერთობებით, ხასიათით მაგრამ ამავე დროს არ არის საქართველო, ის სხვა სახელმწიფოს ნაწილია. ერთი სიტყვით ძალიან რთული და უხერხული განცდა გეუფლება საინგილოში ყოფნისას.
საინგილოში წმინდა ქართულად გვიმასპინძლდებიან...
ქართული ღვინით ვლოცავთ საქართველოს...
განსაკუთრებით დასამახსოვრებელი იყო წმინდა გიორგის ეკლესიის მგალობელთა გუნდი − ”ლუკა”, მათი შესრულებული მრავალჟამიერი და მათი ცრემლიანი თვალებით დალეული საქართველოს ერთიანობის სადღეგრძელო.
4 აგვისტოს უკვე საქართველოში ვიყავით, პროექტი ”სამი საქართველო” ”სიყვარულის ქალაქში” სიღნაღში შევაჯამეთ. 5 აგვისტოს, საღამოს ბათუმში დავბრუნდით.
ჩვენი მოგზაურობა 20 დღეს გაგრძელდა, ამ ოცი დღის მანძილზე შეიძლება ითქვას დიდი სამუშაოები ჩავატარეთ, ჩავიწერეთ და გადავიღეთ უნიკალური მასალები სამ სახელმწიფოში მცხოვრები ძირძველი ქართველების შესახებ, რომელიც უკვე მუშავდება და საზოგადოება მალე ფილმის და ფოტო-გამოფენის სახით იხილავს მას. ვფიქრობთ საკმაოდ საინტერესო იქნება ინფორმაცია სამი განსხვავებული, ქართველებით დასახლებული რეგიონის შესახებ, რომლებსაც ერთი რამ აერთიანებს, ქართული, ქართველობის შეგნება და საქართველოსადმი უზომო მონატრება და სიყვარულის გრძნობა. ერთხელ კიდევ დავწრმუნდით, რომ თითოეულმა მათგანმა იდეალში ”საკუთარი საქართველო” შექმნა, ძლიერი ქართული მუხტით.
ტაო-კლარჯეთი, ფერეიდანი და ჰერეთი იქ ყოველთვის ელის ქართველებს, ადამიანებს ვისაც ჯერ კიდევ ახსოვს მათი არსებობა და იცის მათი ტრაგიკული ბედისწერის შესახებ. იქაური ქართველები თქვენც გელოდებიან...
როგორც ფერეიდნელები იტყვიან,
ღმერთს ებარებოდეთ!!!

თამაზ დარჩიძე
უნივერსიტეტის სტუდენტური თვითმმართველობის თავმჯდომარე

მერაბ დიასამიძე
ბიზნესის ადმინისტრირების სპეციალობის მაგისტრანტი
ბიზნესის სკოლის სასწავლო პროცესის მენეჯერი

[gugua]

მოგესალმებით ბატონო გიორგი! თქვენი საიტის ბოლო ქვეთავის − ”94. როსტომ ბერიძე − «სამი საქართველო» − ტაო-კლარჯეთი, ფერეიდანი, საინგილო” წაკითხვის შემდეგ გამიჩნდა სურვილი მოგითხროთ შემდეგი: მოგეხსენებათ მე განსაკუთრებული დამოკიდებულება მაქვს იმ მუსულმანი ქართველების მიმართ, რომლებსაც შინაგანად შერჩენილი აქვთ ქართველობა! ერთ-ერთი მათგანია ართვინელი გურჯი ბატონი ნური თორუნი, რომელიც სკაიპის მეშვეობით გავიცანი დაახლოებით 2,5 წლის უკან. მან მთელი ოჯახით ქალიშვილის ქორწილშიც კი მიგვიპატიჟა შარშან. თქვენ მოგეხსენებათ ჩემი ავადმყოფობის შესახებ და სანამ მე არ ვმუშაობდი, ძალიან წუხდნენ ჩემი გაუჩინარების გამო. როგორც კი გამოვჩნდი მომიკითხეს გულიანად, მითხრეს რომ ნერვიულობდნენ ჩემზე. ბატონმა ნურიმ დელიკატურად გამომკითხა ყველაფერი დიაგნოზისა და მედიკამენტების (რომლებიც საკმაოდ ძვირია) შესახებ და წუხილი გამოთქვა ყველაფრის გამო.
ერთ დღეს მირეკავს უცნობი ქალბატონი ბათუმიდან და მეუბნება, რომ მე ვარ გუგული დუმბაძე, ჩვენი ოჯახის მეგობარმა ბატონმა ნურიმ მოგვაწოდა წამლები თქვენთან გადმოსაცემად და როგორ დაგიკავშირდეთო. ჩემს გაოცებას საზღვარი არ ჰქონდა, წარმოიდგინეთ რამდენად დიდსულოვანი უნდა იყოს ადამიანი, რომ ღირებულების მიუხედავად თვალით უნახავ პიროვნებას ასეთი რამ გაუკეთოს?! გულწრფელად გეუბნებით, რომ ცრემლები მომადგა თვალებზე. კიდევ ერთხელ ვირწმუნე, რომ ქართველი ყველგან ქართველია, სადაც არ უნდა იყოს! ღმერთმა გვამრავლოს!
პატივისცემით, მერი რაზმაძე. ბორჯომი. 2008 წლის 7 ნოემბერი.

[fandurka]

ალიფაშამ,

გამარჯობა,თორნიკეს გულისხმობ?ვიცნობ.ძალიან კარგი ადამიანია.საერთოდ ყველა კარგები ხართ

[bycha]

გამარჯობათ,შეძლების დაგვარად, ვისაც მოგეპოვებათ,იქნებ დაგვედო ამ თემის შესაფერი ფოტოები?-

[bycha]

მე და ჩემი მეგობრები..ფერეიდანის მარტყოფი


მე,ჩემი ნათლული და მისი საბიძაშვილო..ისფაჰანში


ამ საფლავთან ალბად,ნებისბისმიერი ქართველი ბევრჯერ დაფიქრდება და შეეცდება ცოტა ხნით მაინც წარმოიდგინოს,რუ რამხელა ადამიანის,პოლიტიკოსის სამარესთან იმყოფება.ეს აბას-1-ის სამარეა....ჩვენი ქვეყნის ამომგდების......