წმინდანის შესაძლებლობები პარამეტრები

[marine]

"როცა მღვიმის მამათა სენაკში ცხოვრობდა [მღვდელმონაზონი ილარიონი], იქვე იყო რუსი ბერი მამა თეონა, ის დურგალიც იყო და მნათეც. ერთ ღამეს მასთან დემონი მივიდა ადამიანის სახით და ჰკითხა, - რისთვის ინახავ ღვინოს სენაკშიო. ბერმა მიუგო, საეკლესიო საჭიროებისთვის მაქვს და არა ჩემთვისო. დემონმა ღვინო მოსთხოვა და ის იყო, უნდა აეღო, რომ მამა თეონამ ჭურჭელს ხელი ჩასჭიდა და ატყდა ერთი ამბავი - მომეცი-არ მოგცემო.
ყვირილზე მამებს გაეღვიძათ, მივიდნენ თეონასთან, კელიის კარზე უკაკუნეს, მაგრამ მას არაფერი ესმოდა და გაჰყვიროდა, - ღვინოს არ მოგცემო. ბოლოს გონს მოეგო და კარი გააღო. აღელვებული ბერი მამა ილარიონმა თავისთან წაიყვანა. ეშმაკმა შენი დიდი მორჩილების გამო შურით მოიმოქმედა ეს საქმეო, - დიდხანს ესაუბრა და დამშვიდებული გამოისტუმრა. მხოლოდ დილას მიხვდა, რომ რუსულად საუბრობდნენ.
წირვის შემდეგ თეონა მამა ილარიონთან მივიდა, მაგრამ მან მტკიცე უარი განაცხადა, - არაფერი მესმისო. აკი ღამით დიდხანს ვსაუბრობდითო? ამაზე ბერმა საბას დახმარებით უთხრა: - არ ვიცი, როგორ ვლაპარაკობდით. მაგრამ ღმერთმა დაინახა საჭიროება და ისე მოგაწოდა ჩემი საუბარი, გეგონა, რუსულად ვლაპარაკობდი, სინამდვილეში კი რუსულისა არაფერი გამეგებაო."

[marine]

წმინდა ნონა "სხეულით იყო დედაკაცი, ზნით კი მამაკაცებს სჯობნიდა".

[marine]

"კრონშტადტელ მათხოვრებს მამა იოანე უხვად აძლევდა ფულს. მასთან მხოლოდ ისინი კი არა, ფაბრიკის ღატაკი მუშების ცოლებიც მიდიოდნენ. დილაობით შინიდან ისე არ გავიდოდა, მოზრდილ ქისაში წვრილი მონეტები არ ჩაეყარა. იმ სახლის მეზობლად, სადაც ცხოვრობდა, ვინმე პეტროვის წვრილი საქონლის დუქანი მდგარა. მოძღვარი ყოველდღიურად სწორედ იქ ახურდავებდა ხოლმე ფულს. მედუქნე პეტროვს თურმე ფულის ყოველდღიური დახურდავება უძნელდებოდა და იმითაც უკმაყოფილო იყო, რომ მისი დუქნის გარშემო მამა იოანეს მომლოდინე უამრავი უპოვარი იყრიდა თავს. მათხოვრები ნამდვილ მყიდველებს ხელს უშლიდნენ, მაგრამ ამის მიუხედავად პეტროვს საქმე მშვენივრად მისდიოდა, თუმცა ამ გარემოებას სასტუმროს სიახლოვეს მიაწერდა.
თურმე ერთ დილით მამა იოანე ჩვეულებისამებრ პეტროვის დუქანში შევიდა და 20-მანეთიანის დახურდავება ითხოვა. ამ დროს იქ უამრავი მყიდველი იმყოფებოდა. მედუქნეს ხურდა თვითონაც სჭირდებოდა და გულში მამა იოანეზე ბრაზობდა, ნახევარი საათის მანძილზე ხუთკაპიკიანებისა და კაპიკიანების თვლას რომ აიძულებდა და გაიფიქრა: "წადი რა სხვაგან შენს ხურდებთან ერთადო..."
მოძღვარმა მედუქნის აზრები ზუსტად ამოიცნო და საყვედურით შეხედა, თუმცა სიტყვაც კი არ უთქვამს.
მეორე დღეს პეტროვს ხურდისათვის აღარ ესტუმრა და შემდეგშიც აღარ მიუკითხავს. გავიდა თვე და პეტროვმა შეამჩნია, რომ ვაჭრობა ჩაუვარდა. ბოლოს საქმე იქამდე მივიდა, დუქანი უნდა დაეხურა.
პეტროვი დადარდიანდა და თავისი გასაჭირი მეგობარს შესჩივლა, რომელიც მოულოდნელად დაეკითხა:
- მამა იოანე ხურდისათვის ისევ შენთან მოდის?
- არა, რაღაც შეწყვიტა სიარული, დიდი ხანია, ჩემთან აღარ გამოჩენილაო.
მეგობარი ჩაფიქრდა: - რამე ხომ არ აწყენინე მოძღვარს, რატომ შეწყვიტა შენთან სიარულიო?
მედუქნემ მოძღვრის უკანასკნელი სტუმრობა და საკუთარი უსაქციელობა გაიხსენა და მაშინვე მისკენ გაემართა, ფეხებში ჩაუვარდა და ცრემლმორეულმა აღმოთქვა:
"მამაო, მომიტევეთ!"
მამა იოანემ იგი წამოაყენა და დაამშვიდა: - მე შენზე არ ვბრაზობ, თუმცა დავინახე, რაც მაშინ გაიფიქრე, ამით მე კი არა, ღატაკებს და მათხოვრებს აწყენინე, მათთან კი ღმერთიაო...
იმ დღიდან მოძღვარმა ისევ იწყო პეტროვთან ფულის დასახურდავებლად სიარული, ამ უკანასკნელის საქმეც გამოსწორდა..."

[marine]

"წმინდა იოანეს [კრონშტადტელი] ლოცვები აიწია ზეცამდე და უფალიც, თავისი სათნომყოფლის ლოცვით, სნეულებს კურნავდა, მათაც კი, რომელთა მკურნალობაზე ექიმები უარს ამბობდნენ".

"ერთ ოთახში სამი სტუდენტი ცხოვრობდა. დიდმა ურწმუნოებამ მათ მკრეხელური ჩაადენინა. ერთმა მათგანმა თავი მოიავადმყოფა და დანარჩენმა ორმა კი წმინდა იოანეს [კრონშტადტელი] სთხოვა, მათთან მისულიყო და "ავადმყოფისთვის" ელოცა.

იოანე მივიდა და "ავადმყოფს" უთხრა:

- ახლა მე შენ არ გჭირდები, მაგრამ მალე დაგჭირდებიო.

შემდეგ ილოცა, ფული არ გამოართვა და წავიდა.

"ავადმყოფს" წამოდგომა სურდა, მაგრამ ვეღარ შეძლო. მეგობრებმა დაიცადეს სამი დღე, მაგრამ სნეული ფეხზე ვეღარ წამდოგა. შეშინებულები მივიდნენ წმინდა იოანესთან და ატირებულებმა შენდობა სთხოვეს. წმინდა იოანემ აპატია მათ და ამ სიტყვებით ანუგეშა:

- თქვენი მეგობარი უკვე გამოჯანმრთელდაო!

მართლაც, შინ მობრუნებულებს "სნეული" გამოჯანმრთელებული დახვდათ. ამ ამბავმა ისინი მოაქცია".

[marine]

"ერთხელ, ყრმობისას, წმინდა გრიგოლი [ღვთისმეტყველი] თურმე გვირგვინს ამზადებდა. წამახვილებული ბოლო გაეშვა და წარბი გაეჭრა. შემდგომში, როცა წმინდანის საფლავი გახსნეს, მამამისის ნეშტისგან იმითღა გაარჩიეს, რომ თავის ქალაზე განუხრწნელი დარჩენოდა გაპობილი წარბი. წმინდა გრიგოლის პატიოსანი თავი ახლა ვათოპედის მონასტერშია დაბრძანებული და მომლოცველნი ეთაყვანებიან."

"გასაოცარი იყო მისი [წმ. იოანე კრონშტადტელის] დაფარულმცოდნელობის მადლიც. ერთხელ ცენტრალური რუსეთიდან წმინდა იოანესთან კრონშტადტში ვაჭარი ჩამოვიდა და წმინდა ანდრიას ტაძარში მის ლიტურგიას დაესწრო. წირვის ბოლოს, ჯვარზე მთხვევისას, წმინდა იოანეს გვერდით იდგნენ მორჩილები, რომლებსაც ხელთ სინები ეჭირათ, სადაც შეწირულობას ტოვებდნენ.

ნეტარმა მთელი თანხა ამ ვაჭარს გადასცა. ვაჭარმა უთხრა, რომ მდიდარი იყო და აქეთ სხვებს აძლევდა ფულს. წმინდა იოანემ გაუმეორა:

- აიღე, აიღე, გამოგადგება.

მართლაც, შინ დაბრუნებულ ვაჭარს საქონლით სავსე საწყობები დამწვარი დახვდა და წმინდა იოანეს მიცემული ფულიღა იყო მისი ერთადერთი საარსებო წყარო".

[marine]

"ღვთის ნებით, წმინდა ლუკიანე წამოდგა, მოკვეთილი თავი აიღო, მდინარე გადალახა, იმ ადგილას მიადგა, სადაც სურდა, რომ დაკრძალულიყო და მშვიდად მიიძინა საუკუნო ძილით".

[marine]

როგორ გახსნა ტაძარი წმ. გიორგიმ
ეს გასაოცარი ამბავი ხრუშჩოვის დროს სამარყანდში მოხდა, არქიმანდრიტ სერაფიმეს (სატუროვი) მსახურებისას. ეს მღვდელი პერმიდან იყო, რეპრესირებული, ათი წელი იჯდა ციხეში, ბევრი ცუდი რამ ნახა ცხოვრებაში, მოხუცი გახლდათ, სნეული, ძლივსღა დადიოდა. თავისი სითბოთი ბევრი ახალგაზრდა იზიდა ტაძარში. ბევრი ინათლებოდა.
სუკში დაინახეს, რომ ახალგაზრდობამ ტაძარში იწყო სიარული და მიზეზი გამონახეს ტაძრის დასაკეტად...
ერთხელ მასთან ცოლ-ქმარი მივიდა და მონათვლა სთხოვეს, ოღონდ წიგნში არ გაატაროთ, სამსახურიდან მოგვხსნიანო. მაშინ საეკლესიო წიგნში ნათლულების და ნათლიების საპასპორტო მონაცემებს წერდნენ. ყველაფერ ამას კი რელიგიის რწმუნებული ათვალიერებდა... მოძღვარი დათანხმდა. კარებს იქით კი ორგანოს წარმომადგენლები იდგნენ
_ აბა, ახალგაზრდებო, რისთვის იყავით ეკლესიაშიო.
თურმე ისინი სუკთან შეკრულნი იყვნენ. მოხელემ ოქმი შეადგინა და ჩაწერა, რომ მღვდელმა ხალხი მონათლა, ჟურნალში კი არ ჩაწერა. ესე იგი სამოქალაქო კანონს არ ემორჩილება. ამის გამო მას ღვთისმსახურება აუკრძალეს. ორი წელი ტაძარში ღვთისმსახურება არ ყოფილა. ორი-სამი ადამიანი იკრიბებოდი და ღამღამობით ღვთისმსახურებდნენ.
გავიდა ორი წელი. მოახლოვდა დღესასწაული _ წმინდა გიორგის ხსენების დღე. მთელი მრევლი სწუხდა, რომ ღვთისმსახურება არ იქნებოდა. ხელისუფლებას თავისი გეგმები ჰქონდა: აქ კარგი საბავშვო ბაღი გაიმართება. შვიდი ბინაც გამოვა, ტაძარი ვრცელია, აბანოც, ფურნეც, სასადილოც დაეტევა, მოედანი ფართოა, ჭაცაა, ორი მუხაც.
მაგრამ 6 მაისის წინა საღამოს, ზეაღმატებული რამ მოხდა. ტაძრის გვერდით არქიმანდრიტ სერაფიმესთან ერთად ორი მესენაკეც ცხოვრობდა _ მონაზონი იულია (კარგ ხატებს სწერდა) და მორჩილი ევდოკია, მამა სერაფიმესავით ორივე გადმოსახლებული. მამა სერაფიმე ამ დროს თავის კელიაში დღესაწაულისთვის ემზადებოდა, კანონებს კითხულობდა, დედა იულია კი ეკლესიის ეზოს ჰგვიდა. უეცრად დაინახეს, ეკლესიის გალავნის კარები გაიღო და ორი ოფიცერი შემოვიდა, ძველებური უბრალო სამოსი ეცვათ, თეთრ ცხენებზე ისხდნენ. ერთი ასაკოვანი იყო, მეორე _ შედარებით ახალგაზრდა. პირველი დიდებული იყო, ლამაზი, მარჯვე. გადმოხტა ცხენიდან და მონაზონს სახელით მიმართა: _ დედაო იულია, ცხენის აღვირი დაიკავე, მე კი მამა სერაფიმესთან წავალო.
აკანკალებული დედა იულია მუხლებზე დაეცა: _ ეჰ, საყვარელო, ამ ღონიერ ცხენს ვერ მოვერევიო. მაშინ ოფიცერმა აღვირი მხლებელს გადასცა და უკითხავად მამა სერაფიმესთან შევიდა. როცა ბერი ხატების წინ მუხლმოყრილი დაინახა, ბრძანების კილოთი უთხრა:
_ მამაო სერაფიმე, მოემზადე ღვთისმსახურებისთვის, დღეს ტაძარი გაიხსნება!
მოძღვარი დაიბნა: ვინ არის ეს ოფიცერი, საიდან მოვიდა? როგორი ძალა იგრძნობა მის სიტყვებში. ხმა კი ლამაზი აქვს, ძლიერი, წმინდა ბარიტონი! უეცრად მიხვდა მღვდელი, რომ ეს თვით წმინდა დიდმოწამე გიორგი იყო. სარკმლიდან გაიხედა _ ორივე მხედარი მსუბუქად მოახტა ცხენებს და ისე გააჭენეს, რომ ფლოქვებს ნაპერწკლები გასცვივდა. მამა სერაფიმესგან ისინი სამარყანდის აღმასკომში მივიდნენ.
დიდმოწამე გიორგიმ გვერდი აუარა მილიციელებს, მათ მხოლოდ შეხედეს და სიტყვა ვერ შეჰბედეს. ძლევაშემოსილი გიორგი პირდაპირ მეორე სართულზე ავიდა, გვერდი აურა სხვებივით უეცრად დამუნჯებულ მდივანს, შევიდა აღმასკომის თავმჯდომარის კაბინეტში, სახელით მიმართა და უთხრა: _ დღესვე გახსენით წმინდა დიდმოწამე გიორგის ტაძარი, თორემ სასტიკად დაისჯებითო.
თავმჯდოარე შეაშინა უცნობი ოფიცრის გამოჩენამ და მისმა ნათქვამმა. ოფიცერი მიბრუნდა და წავიდა. თავმჯდომარეს სურდა ეკითხა, _ ვინ ხართო, მაგრამ ენა ვერ მოაბრუნა. ვერ შესძლო გონს მოსვლა, უცნობის მიერ გაცემული ბრძანების ძალით შეკრულმა ფანჯრიდან გადახედა: ის უნაგირს მსუბუქად მოახტა და გაქუსლა.
შეშინებულმა მოხელემ რელიგიის საქმეთა რწმუნებულს დაურეკა.
_ სასწრაფოდ გამოგზავნეთ წარმომადგენელი დიდმოწამე გიორგის ტაძარში, რათა დღესვე გაიხსნას! ბრძანებას მოგვიანებით დაწერთ.
დაწერის დრო სადღა ჰქონდა _ ისე იყო შეშინებული.
რელიგიის საქმეთა რწმუნებულის თანაშემწე თხუთმეტ წუთში მამა სერაფიმესთან იყო:
_ გახსენით ტაძარი, იმსახურეთ თავისუფლად.
მეორე დღეს აღმასკომის თავმჯდომარე მანქანით მიადგა მამა სერაფიმეს:
_ ხელმძღვანელი თუ გყავთ?
_ კი, როგორ არა, გვყავს.
_ თუ შეიძლება მისი ფოტოსურათი მაჩვენეთ.
მამა სერაფიმემ მას ტაშკენტის ეპისკოპოსის სურათი გამოუტანა.
_ არა, ეს არ არის! უფრო მაღლა მდგომი თუ გყავთ? გუშინ ჩემთან თქვენი უფროსი იყო. ოფიცერი გახლდათ. ხელმწიფებით მიბრძანა, _ სასწრფოდ გახსენით ტაძარი, თორემ სასტიკად დაისჯებითო!
მამა სერაფიმეს ცრემლები წამოუვიდა, სიტყვის თქმა ვეღარ შესძლო... მხოლოდ თეთრ ცხენზე მჯდარი დიდმოწამე გიორგის ძველი ხატიღა გამოუტანა.
აღმასკომის თავმჯდომარემ შეხედა თუ არა თქვა:
_ ისაა!!! ის იყო გუშინ ჩემთან!
თავმჯდომარეც ატირდა.
ბევრი იყო ამ გააოცარი ამბის მოწმე: თუ როგორ გახსნა დიდმოწამე გიორგიმ ტაძარი. დიდება ღმერთს ყველაფრისთვის!

[marine]

"წმინდა დედას [ღირს სოფია თრაკელს] ერთი ჭურჭელი ჰქონდა, რომლითაც შეჭირვებულთ ღვინოს შეასმევდა ხოლმე და ღვინო მანამ არ ილეოდა, სანამ ეს საიდუმლო ერთ ნათესავს არ გაანდო.
ამის გამოსასყიდად თავს იმგვარი მარხვა განუჩინა, სხეული მთლად გამოეფიტა და სუნთქვაც კი უჭირდა".

[marine]

"წმინდა თეოდორემ უსისხლო მსხვერპლის შესაწირი ვერცხლის ფეშხუმის შესაძენად მორჩილი გაგზავნა კონსტანტინოპოლში. მაგრამ როცა მოუტანეს, წმინდა თეოდორემ არ მიიღო და არაწმიდება უკან დააბრუნა. ოსტატი ჩაფიქრდა, გაიხსენა, რომ ოდესღაც ეს ჭურჭელი მეძავს ეპყრა ხელთ. გაოცდა ოსტატი წმინდა კაცის დაფარულთმცოდნეობით და სხვა ჭურჭელი გაუგზავნა."

[marine]

რამდენჯერმე ვიყავი [მჯდომარე] ანასტასიასთან და როგორ ვნანობ, რომ უფრო ხშირად არ მივდიოდი! ერთხელ დედა მძიმედ ავად გამიხდა, მივედი ანასტასიასთან, ჩემი სატკივარი მოვუყევი და ვთხოვე, დედაჩემისთვის ელოცა. ანასტასიამ ვაშლი მომცა - ეს აჭამეო. ვაშლი შინ წამოვიღე, როგორი შვება ვიგრძენი სულში! სასწაულს ველოდი და მოხდა! დედამ ვაშლი შეჭამა და იმავე დღეს გამოჯანმრთელდა."

/არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/

[marine]

"სხვა საღვთო ნიჭებთან ერთად წმინდა კაცმა წინასწარმეტყველების სულიც მიიღო. მომავალს წინასწარ ამცნობდა ან იქვე მყოფთ ეუბნებოდა, მოშორებით რა ხდებოდა. მონასტერში წესად ჰქონდათ - როცა რაიმე საქმეს აკეთებდნენ, ძმებს თავიანთი სენაკის გარეთ არც საჭმელი უნდა ეჭამათ და არც სასმელი დაელიათ. მაგრამ ერთხელ მონასტრიდან სამორჩილო საქმეზე გასულმა ძმებმა დიდი ხნით დაიგვიანეს. შეიტყვეს, მახლობლად ერთი ღვთისმოშიში ქალი ცხოვრობდა. შევიდნენ მასთან სახლში, იტრაპეზეს, მონასტერში დაბრუნდნენ და ჩვეულებისამებრ კურთხევა სთხოვეს მოძღვარს. მან მაშინვე გამოსცადა ისინი - სად იტრაპეზეთო. არსადო, - უპასუხეს. წმინდა მამამ ჰკითხა: "რატომ ცრუობთ? განა ამა და ამ ქალის სახლში არ შეხვედით? განა ესა და ეს არ ჭამეთ? განა ამდენი თასი არ დალიეთ?" ამის შემდეგ მიხვდნენ ყველანი, თუ რა ჩაიდინეს, ათრთოლებულნი დაეცნენ მის ფერხთა წინაშე და აღიარეს ცოდვები. მოძღვარმა აპატია მათ ბრალი და დაარიგა, რომ მისი არყოფნისასაც ისე მოქცეულიყვნენ, როგორც მასთან ყოფნისას, უნდა სცოდნოდათ - იგი სულით ყოველთვის მათთან იმყოფებოდა."

[marine]

"როდესაც მეუფის [წმ. ნექტარიოს პენტაპოლელის] ნეშტი გადაასვენეს, ყველამ იხილა მისი უხრწნელი სხეული. წლების შემდეგ მეუფე ნექტარიოსის სხეული გაიხრწნა. შესაძლოა იმიტომ, რომ მისი მადლმოსილი შეწევნა საბერძნეთის სხვა მხარეებშიც გავრცელდეს, სადაც წმინდა ნექტარიოსის თაყვანსაცემად ტაძრებია აღმართული და მისი წმინდა ნაწილები განისვენებს".

[marine]

"1981 წელს მამა პაისი სულიერმა შვილმა, მთაწმინდელმა ბერმა მოინახულა და ღამე მასთან გაათია. დილით მამა პაისიმ თქვა, რომ ღამით გრძნობდა, ათონის ერთ-ერთი მონასტრის ძმობა როგორ ევედრებოდა რაღაცას. ამბობდა, ამ მონასტერს დიდი განსაცდელი ელისო. მალე მთელ ათონზე ცნობილი გახდა, რა შეემთხვათ სწორედ იმ ღამეს ამ მონასტრის ბერებს. მართლაც, შემდგომში ამ მონასტრის ბერებმა თქვეს, რომ იმ ღამეს თავიანთ ლოცვებში ისინი შეწევნას ევედრებოდნენ მამა პაისის.
სალონიკელი სახელმწიფო მოხელე, ვინმე ხარილაოსი მოწმობდა: "ერთხელ მამა პაისიმ ერთ-ერთ მომლოცველს უთხრა: "როცა შენს ქალაქში დაბრუნდები, ამა და ამ მისამართზე მიდი და კურთხევა და ხატები გადაეცი კაცს, რომელსაც იქ მაღაზია აქვსო". კაცი ძალზე დააბნია ამანათმა - ის პირადად არ იცნობდა ბერს. თურმე კაცი ყოველ ღამით სკვნილზე ევედრებოდა მამა პაისის. ბერი შორიდან გრძნობდა ამ ლოცვას და დაამტკიცა კიდეც ეს გაგზავნილი ხატებით.
ერთი ქალბატონი მოჰყვა: "1993 წელს მე და ჩემი ქმარი სუროტის მონასტერში წავედით ღირსი არსენ კაპადუკიელის დღესასწაულზე. მამა პაისისთან შეხვედრა გვსურდა. სამი ათას კაცამდე იყო შეკრებილი, დილის 9 საათიდან საღამოს 5 საათამდე მოძღვართან შეხვედრის მსურველთა რიგში ვიდექით. ჩემს ქმარს ოფლმა დაასხა, ფერი დაკარგა. შემეშინდა - გულის ოპერაცია ჰქონდა გადატანილი. მისთვის საჭმელი და წამალი მქონდა წამოღებული. ლოცვა დავიწყე.
უეცრად მამა პაისის ქოხიდან მონაზონი გამოვიდა და იკითხა: "რომელია აქ ბატონი არისტადისი, რომელსაც სნეული გული აქვს? ბატონო არისტადის, ჩალისფერქურთუკიანო, მოძღვარი გეძახით". მივხვდი, რომ მამა პაისიმ შეისმინა ჩემი ვედრება და ურიგოდ შევედით..."

[marine]

"ერთხელ, თათარ-მონღოლთა თავდასხმისას მის [ღირსი ალექსი კუშტის იღუმენი] უდაბნოს ხუთი მძარცველი შეესია. ღირსი მამა მათ შესახვედრად მშვიდად გამოვიდა და ჯვარი გამოსახა, რის შედეგადაც ხუთივე უსულოდ დაეცა. შემდეგ ყოვლადწმინდა სამების სახელით მკვდრეთით აღადგინა და მშვიდობით გაუშვა".

[marine]

"ათენის უნივერსიტეტის საღვთისმეტყველო ფაკულტეტის პროფესორი, პროტოპრესვიტერი კონსტანტინე პაპადოპულოსი ჰყვებოდა: 1981 წლის ზაფხულში ხომალდით დაფნაში ჩავედით. ხელთ ჩემი ექვსი წლის ვაჟი მეჭირა. გემბანზე უცნობმა ერისკაცმა მითხრა, - დღეს ნუ წახვალთ მამა პაისისთან, ხვალ ეწვიეთო. გავოცდი, - საიდან იცის ჩემი გეგმები-მეთქი. ვკითხე კიდეც. მითხრა, - დღეს ვიყავი მამა პაისისთან, მან დაფნაში გამომგზავნა, რათა გემიდან ჩამოსული მღვდლისთვის, რომელსაც ხელში ბავშვი ეჭირებოდა, ეს სიტყვები გადამეცაო. იმ დღეს მამა პაისის ვიღაც უნდა მოენახულებინა და იზრუნა, რომ ტყუილად არ გავრჯილიყავით."

[marine]

"ათონიადელი მოწაფე ეწვია ბერს. მამა პაისიმ ჰკითხა: "რამდენი და-ძმა გყავს?" "რვა", - უპასუხა ბიჭმა. "ცდები, - შეეპასუხა ბერი, - ცხრა" - ბიჭმა არ იცოდა, რომ დედამისი ფეხმძიმედ იყო."

[marine]

"ერთი კაცი, რომელმაც სახელის გამხელა არ ინება, ჰყვებოდა: "გერმანიაში, რესტორანში ვმუშაობდი და დროდადრო ჩემს უფროსს ფულს ვპარავდი. მაგრამ სინდისი მაწუხებდა. მამა პაისის შესახებ შევიტყვე და ათონზე წავედი, რათა მისთვის ჩემს ვნებაზე მომეთხრო და რჩევა მეთხოვა.
"პანაღუდაში" მასთან უამრავი ხალხი დამხვდა. როგორც კი ბერმა შემამჩნია, განზე გამიყვანა, ხელისგულზე ჯვარი გამომსახა და მითხრა: "ამიერიდან ნუღარ გააკეთებ იმას, რასაც აქამდე აკეთებდი. წადი, მოძღვარს აღსარება უთხარი". შემძრა მისმა ნათქვამმა. აღსარება ვთქვი და ღვთის შეწევნით, მეტად აღარ მიქურდია."

[marine]

"ბატონი პ.ი. სასოწარკვეთილი იყო - მისი ახალშობილი ვაჟი ძლივს სუნთქავდა, ექიმები კარგს არაფერს ჰპირდებოდნენ. ერთმა ნაცნობმა ურჩია, მამა პაისის სთხოვე დახმარებაო. შეშინებული და იმავე დროს დაიმედებული მივიდა "პანაღუდაში". დაინახა, ავადმყოფი მამა პაისი მავთულის ღობეს დაყრდნობოდა და ელოდებოდა. დაინახა და დაუძახა: "ყმაწვილო, ახლა შენი მიღება არ შემიძლია, თავს ცუდად ვგრძნობ. წადი საავადმყოფოში და შვილი წამოიყვანე. მას არაფერი სჭირს".
კაცი დაიბნა, მადლობის გადახდაც კი დაავიწყდა, კარიესში გავარდა და მეუღლეს დაურეკა. მანაც დაუმოწმა, - ყრმა სასწაულებრივად გამოკეთდაო. ეს 1993 წელს მოხდა. მას მერე პატარა ათანასე თითქმის არასოდეს გამხდარა ავად."

[marine]

"სხვა თქმულება ლომისის სალოცავის კარის შესახებაა, რომელიც მუხის ხისგან არის დამზადებული და რკინა აქვს გადაკრული. ერთხელ მთაზე მეფის ჯარს შეუსვენებია. მოშიებულ მოლაშქრეებს კერძის მოსახარშად შეშა ვერ უპოვიათ, მეთაურის ბრძანებით ლომისის კარის ჩამოუხსნიათ, დაუპიათ და ცეცხლი იმით დაუნთიათ. უჭამიათ თუ არა, ყველა დაბრმავებულა. მეთაური ლომისას შევედრებია, თვალის ჩინი დაგვიბრუნე და ტაძარს რკინის კარს შევაბამო. ჯარს თვალი ახელია და სარდალს მადლობის ნიშნად ეს კარი შეუბამს".

/"საპატრიარქოს უწყებანი" N20, 2017, გვ.10/

[marine]

"როცა წმინდა ბენედიქტემ სწავლას თავი დაანება და უდაბნოში დასახლდა, თან მხოლოდ ძიძა გაჰყვა, რომელსაც ის ძალიან უყვარდა. მან საცხოვრებლად აირჩია ენფიდე. მასთან ერთად წმინდა პეტრეს ეკლესიის მახლობლად ცხოვრების მოსურნე მრავალი ცნობილი კაცი დასახლდა.
ერთხელ ზემოხსენებულმა ძიძამ მეზობლის ქალისგან საწური ითხოვა. გაუფრთხილებლად დადო მაგიდაზე, გადმოვარდა და გატყდა. ძიძა ხმამაღლა აქვითინდა. ღვთისმოსავ ბენედიქტეს შეებრალა ძიძა, საწურის ნატეხები შეაერთა და აცრემლებულმა ლოცვა დაიწყო. ლოცვის დასასრულს საწური გამთელდა, ნაწიბურიც არ ეტყობოდა, ალერსიანად ანუგეშა ძიძა და გამრთელებული საწური გადასცა. ეს ამბავი იმ მხარეში ყველამ შეიტყო და ისე განცვიფრდნენ, რომ საწური ეკლესიის კარიბჭეში ჩამოკიდეს, რათა ტაძარში შესულს და გამოსულს, ყველას სცოდნოდა, რამდენად დიდი მადლი მიიღო მონასტრის მკვიდრმა, ყრმა ბენედიქტემ. ეს საწური ლონგობარდების შემოსევისასაც კი ეკლესიის კარიბჭეში ეკიდა."