წმინდა ნიკოლოზი და მისი სასწაულები პარამეტრები

[marine]

"ჩვენს ქალაქ ბრესტში რამოდენიმე წლის წინ მოხდა ასეთი სასწაული:

ერთი ქალი გაემგზავრა ჟიროვიჩესკის მონასტერში, ტაძრის დღესასწაულზე - ჟიროვიჩესკის ყოვლადწმიდა ღვთისმშობლის ხელთუქმნელი ხატის ხსენების დღეს. უკვე ტაძართან კი ქალს გაახენდა, რომ დაავიწყდა კარის დაკეტვა. ის მარტოხელა იყო და ვერც ვერავის დაურეკავდა. მონასტერში შევიდა თუ არა ტაძარში სირბილით მიუახლოვდა წმ. ნიკოლოზ სასწაულმოქმედის ხატს და სთხოვა, სანამ ის ტაძრის დღესასწაულზე იქნებოდა, დაეცვა მისი სახლი. ამის მერე დაავიწყდა კიდეც თავისი პრობლემა. იმ დღეს ამს დიდი სიხარული დაეუფლა.

ბრესტში დაბრუნებისას მას გაახსენდა, რომ სახლი ღია დარჩა და ღელვამ შეიპყრო. სირბილით მივიდა სახლთან, შევიდა ღია კარში - ხედავს, ყველაფერი ადგილზეა და შვებით ამოისუნთქა. უცებ სახლში მეზობელი შევიდა (ურწმუნო ქალი) და უთხრა - მომისმინე, გუშინ შენთან შემოვიარე, აქ კი მოხუცი დამხვდა. ვკითხე: - სადაა ჩემი მეზობელი-მეთქი, მან კი მიპასუხა: - ის ყოვლადწმიდა ღვთისმშობლის თაყვანის საცემად გაემგზავრა, მე კი მთხოვა, სახლისთვის მიმეხედაო. ქალმა თავზე ხელი იტაცა - გაახსენდა, რომ სახლს დაცვა წმ. ნიკოლოზს სთხოვა და წმ. ნიკოლოზის ხატი მიუტანა მეზობელს - ეს კაიც დაგხვდა სახლში? მეზობელმა დაუდასტურა. აი ასეთი სასწაული აღასრულა ჩვენმა საყვარელმა წმ. ნიკოლოზმა ჩვენს დროში".

[marine]

"ჩემი ბებოს სოფელში ცხოვრობდა ერთი უღმერთო კაცი. ომამდე ის ჩინოვნიკი იყო და ამიტომ მაცხოვრებლებისთვის ხელისუფალივით იყო. ის შედიოდა რომელიმე სახლში და მბრძანებლობდა: - "ხატი მოაშორეთ! კიდევ რომ დავინახო ხატები, წაგართმევთო".

მას ჰყავდა მორწმუნე ცოლი, მაგრამ, რა თქმა უნდა, ის ხატებს ოთახებში ვერ აჩენდა.

ომიდან ეს კაცი სხვა ადამიანად დაბრუნდა. დღისით შევიდა სოფელში, მიესალმნენ, მან კი მდუმარედ გააგრძელა გზა სახლისკენ, მხოლოდ მეზოებლებს დაუქნია თავი. მას მთელი ბრბო მიჰყვებოდა, ბავშვებიც მისდევნენ, ის კი სულ არ ჩერდებოდა.

შევიდა სახლში და ცოლს ჰკითხა: - სად გაქვს ხატები?

ქალი სახის გამომეტყველებით მიხვდა, რომ აღარ უნდა დაემალა: - სხვენში, - უპასუხა.

ჯარისკაცმა ჩამოიტანა ხატები, გაწმინდა და თაროზე დააბრძანა. დაეცა მათ წინაშე მუხებლზე, მიწამდე ხრიდა თავს. მხოლოდ ამის შემდგომ დაიწყო მისალმება, მოკითხვა და ხალხის გადაკოცნა. ხალხი, რა თქმა უნდა, გააოცა უღმერთოს ასეთმა გარდასახვამ.

ფრონტზე კი მას ასეთი რამ შეემთხვა, რამაც მთელი მისი ცხოვრება შეცვალა:

ერთი ბრძოლის შემდგომ ის გონს მოეგო კანტიზიანი თუ დაჭრილი, მინდორზე თუ ტყეში - კარგად არ ახსოვდა. არც თავისიანები ჩანდნენ და არც გერმანელები. სად გაქრნენ, ვერ მიხვდა. მიდამოც უცნობი იყო. ადგა ჯარისკაცი და რაღაც ბილიკს გაუყვა. შემოხვდა მას ვიღაც და ჰკითხა: - შენ იმ სოფელში აღარ წახვიდე იქ ფაშისტები არიან. კეთილი კაცო, აი იქით წადიო. - და უჩვენა გზა. მიუბრუნდა ჯარისკაცი, რომ სოფლის სახელი ეკითხა, მაგრამ მგზავრი გამქრალიყო. მიაღწია მან სოფელს, და მართლაც, იქ მისი ნაწილი იყო გაჩერებული. მივიდა ხელმძღვანელთან. შევიდა სახლში, იქ კი თაროზე ის უცნობი მგზავრი დაინახა - ეს წმ. ნიკოლოზის ხატი იყო. როგორც აღმოჩნდა, თავად წმ. მღვდელმთავარმა უჩვენა გზა.

ეს შემთხვევა სამუდამოდ აღიბეჭდა მის გულში. მთელი დარჩენილი ცხოვრება ის მსახურობდა სოფლის ტაძარში - ჯერ დარაჯად, შემდგო კი მნათედ"

/დეკანოზი სერგეი (ნიკოლაევი)/

[marine]

"1992 წელს ბაზრობაზე ჩემთან მოვიდა კაცი და მითხრა, რომ ხატს ჰყიდდა ორი კოლოფი სიგარეტის საფასურად. ასეთ ხატებს მკერდზე ატარებენ მღვდლები - ზემოთ უფლის ხელთუქმნელი ხატია, ქვემოთ კი - წმ. ნიკოლოზის. ის იყო ლითონის, გაცვეთილი. ჩანდა, რომ იყო ძალიან ძველი. სიგარეტი არ მქონდა და ეს ხატი ფულით ვიყიდე. მაშინ ტაძარში ჯერ კიდევ არ დავდიოდი. ამ ხატს გულით ვატარებდი, როცა მძიმე დღე მქონდა; კერძოდ, 1993 წელს გამიშვეს ცხელ წერტილში, საიდანაც მშვიდობით დავბრუნდი სახლში.

1997 წლიდან დავიწყე ტაძარში რეგულარული სიარული. მაშინ ვაკურთხებინე კიდეც ეს ხატი.

ერთხელ მთხოვეს ელექტროდგუშის გაყვანილობის შეკეთება. როცა მოვრჩი მუშაობას გადავწყვიტე შემოწმება, თუ იყო ქსელში დენი. მოვკიდე ხელი მილს და არ ვიცოდი, რომ აპარატს დენი გადაჰქონდა. დენის გავლენით მე ოროვე ხელი მომეკრუნჩხა. ჩემს სხეულში დენმა გაიარა. დამეწყო ძლიერი ძაგძაგი. ამავე დროს, ისეთი განცდა მქონდა, თითქოს ნაწილებად მშლიდნენ. რამოდენიმე წამის შემდგომ ვიგრძენი, რომ ზემოთ ვმაღლდებოდი. დაახლოებით 2-3 მეტრი სიმაღლიდან მე დავინახე საკუთარი სხეული, რომელიც ძლიერ ძაგძაგებდა. არავითარი აზრი არ მომდიოდა, მხოლოდ - შიში; და უცებ გამიელვა: საჭირო იყო, როგორმე ხელები მომეგლიჯა დენის გადამტანი ნაწილებისგან. მართლაც ხელები მოწყდა თუ არ მათ, რაღაც ძალამ გადამაგდო. მე დავეცი, და როცა წამოვდექი მაშინვე გამახსენდა წმ. ნიკოლოზის ხატი.

მე გავიხსენი პერანგი - ხატი მკერდზე მქონდა. გონებაში წარმოვთქვი წმ. ნიკოლოზის ლოცვა. შემდგომ შევხედე ჩემს მარცხენა ხელს, რომელშიც ძრავი მეჭირა. ორი თითი დამწვარი მქონდა დენისგან, მათ შორის ერთი - თითქმის ძვლამდე. შემდგომ შევედი იმ სახლში, რომლის ეზოშიც ვმუშაობდი და ერთ-ერთ ოთახში დავინახე წმ. ნიკოლოზის ხატი. ამის მერე წამოვედი ტაძარში.

ამ დროიდან დავრწმუნდი წმ. ნიკოლოზის სწრაფშემწეობაში - მე ხომ სასწაულით დავრჩი ცოცხალი"

/ვ. ლობივი, ვოლგოგრადი/

[marine]

"დაახლოებით 15 წლის წინ მე მქონდა საკვერცხეების კისტა. გინეკოლოგმა დამინიშნა თერაპია, რის მერეც უნდა გამეკეთებინა კისტის მოსაცილებელი ოპერაცია.

ზუსტად ერთი თვე ვსვამდი დანიშნულ ტაბლეტებს და ვლოცულობდი წმ. ნიკოლოზ სასწაულთმოქმედის მიმართ. 19 დეკემბერს კისტა ორგანიზმიდან თავისთავად გამოიდევნა. ძალიან გამოცდილი და განათლებული გინეკოლოგი გაოცებული იყო. გამიშვეს ექოსკოპიაზე, რომელმაც დაადასტურა - ოპერაცია აღარ იყო საჭირო".

[marine]

"ერთხელ მამა ადრიანმა (კორსანოვი) დედისგან მიიღო მწუხარებით სავსე წერილი, რომელშიც იგი ატყობინებდა: დაიწვა სახლი და ახლა ცხოვრობენ ცხოვრობენ მიწურში. იქ კი წვიმის დროს წყალი მუხლამდე ადიოდა, რის გამოც დედა ძლიერ დაავადდა. ამიტომ დედა ევედრებოდა: დროებით მიტეოვებინა მონასტერი, ემუშავა, რათა მათთვის სახლი აეშენებინა, რამეთუ მათ არავისგან ჰქონდათ დახმარების იმედი. მაშინ მამა ადრიანე მონასტრიდან არ წავიდა, სამაგიეროდ კი დღისით და ღამით ლოცულობდა წმ. ნიკოლოზის მიმართ, რათა დახმარებოდა მის ავადმყოფ დედას.

გარკვეული დროის შემდგომ მას მიუტანეს ჩანთა, იქვე იყო წერილი - სთხოვდნენ, ეს ფული ბერს დედისთვის გადაეცა, რომელსაც დაეწვა სახლი. ვინ გამოგზავნა ეს ფული - დღემდე უცნობია. მაგრამ როცა მამა ადრიანეს დედამ იყიდა სახლი და დაიწყო მისი დათვალიერება, მან სხვენში აღმოაჩინა წმ. ნიკოლოზის დიდი ხატი, რომლიდანაც წმიდა მღვდელმთავარი უღიმოდა მას"

/ვიქტორია კარპუხინა/

[marine]

"ჩვენს სოფელში ერთ ქალს, ანას, აღმოაჩნდა კიბო.

ერთხელ ის იწვა რუსულ ღუმელზე სახლში. მასთან მოვიდა ვიღაც მოხუცი და უთხრა: "ღვთის მხევალო, ილოცებ - და იცოცხლებო!"

მან დაიწყო ლოცვა და მალევე იგრძნო თავი უკეთესად, მუშაობაც კი დაიწყო. მაგრამ მუშაობამ ლოცვა დაავიწყა და საერთოდაც შეწყვიტა ის. მაშინ კვლავ გამოეცხადა ეს მოხუცი, რომელშიც მან წმ. ნიკოლოზ სასწაულთმოქმედი შეიცნო, რომელმაც უთხრა: "მხევალო ღვთისა, რატომ არ ლოცულობ?"

/ანა კორჩაგინა, ალტაის მხარე/

[marine]

"წმ. ნიკოლოზს ჩემ ცხოვრებაში არაერთი სასწაული მოუხდენია, მაგრამ მე გავიხსენებ განსაკუთრებით მნიშვნელოვანს. წმ. ნიკოლოზმა განკურნა ჩემი ნაცნობი ქალი. მას აღმოაჩნდა კიბო, რომელიც სწრაფად პროგრესირებდა. ითხოვდნენ სასწრაფო ოპერაციის ჩატარებას. ჩაუტარდა ანალიზები რამოდენიმე კლინიკაში და ყველგან დადასტურდა კიბოს უჯრედების სწრაფი ზრდა. მე მქონდა წმ. ნიკოლოზის სასწაულთმოქმედი მირონი, რომელიც ქალაქ ბარიდან ჩამოვიტანე. ეს მირონი მივეცი სნეულ ქალს და ვუთხარი, ჯვრის სახით წაესვა შუბლზე და სნეულ ადგილზე. გარკვეული დროის შემდგომ მითხრა, რომ ეს მირონი მცირე ულუფებით დალია კიდეც.

დაახლოებით ერთი თვის შემდგომ, როცა კვლავ გაიკეთა ანალიზები, ექიმები გაოცდნენ - კიბოს უჯრედების ზრდა არათუ შეჩერდა, არამედ კლება დაიწყო, გახდა მინიმალური.

ამჟამად ეს ქალი ჯანმრთელია.

დიდება უფალს! მადლობა წმ. ნიკოლოზ სასწაულთმოქმედს!"

/ოლეგ კოვალკოვი/

[marine]

"წმინდა ნიკოლოზის ოჯახი თევზსაჭერი ფლოტილიის მფლობელი იყო, თავად წმინდა ნიკოლოზი კი ბავშვობიდანვე კარგი მეზღვაური გახლდათ. ამიტომ იგი მეზღვაურთა მთავარ მფარველადაა მიჩნეული"

[marine]

"მისი ბიძა პატარას ეპისკოპოსი იყო, რომელმაც ყრმა ნიკოლოზს მედავითნეობა შეასწავლა, ხოლო როდესაც წამოიზარდა - მღვდლად დაასხა ხელი, თავის თანაშემწედ დაადგინა და მრევლისთვის ქადაგებას ავალებდა"

[marine]

"სოფელთან, სადაც ჩემი ბებია ცხოვრობდა, მიედინებოდა მდინარე ველეტმა. მაშინ ეს მდინარე იყო ღრმა და წყალუხვი, მისი ნაპირები კი - ჭაობიანი.

ერთხელ მოხდა ასეთი უბედურება - დედის თვალწინ ჭაობში ჩავარდა 3 წლის ვანიჩკა და მაშინვე დაიწყო დახრჩობა. დედა გადახტა ჭაობში, ხელი მოკიდა შვილს, მაგრამ თავადაც არ იცოდა ცურვა. დაიწყო ორივემ ჭაობში ჩაძირვა.

უბედურმა დედამ დაიწყო წმ. ნიკოლოზისადმი ლოცვა და გადარჩენის თხოვნა და მოხდა სასწაული: თითქოს წყლის დიდმა ჭავლმა ამოაგდო დედა-შვილი წაქცეულ მორზე, რომელიც ხმელეთამდე იყო გადებული.

ჩემი ბიძია ვანია დღემდე ცოცხალია, ამჟამად ის 70 წლისაა"




"როცა მე 35 წლის ვიყავი, მინდოდა გამეჩინა მეორე შვილი. არასდროს მქონდა ჯანმრთელობის პრობლემები და მეგონა, რომ მალე დავფეხმძიმდებოდი, მაგრამ გავიდა წელი და ნანატრი ფეხმძიმობა არ დგებოდა. გავესინჯეთ მეც და ქმარიც, გვითხრეს, რომ ასაკი აღარ იყო შესაფერისი.

2012 წელს ჩვენ გავფრინდით თურქეთში, ქალაქ დემრეში; მივედით ტაძარში, სადაც სიცოცხლეში მსახურობდა წმ. ნიკოლოზ სასწაულთმოქმედი. იქ ვილოცეთ და ვთხოვეთ წმიდანს, გამოეგზავნა ჩვენთვის პატარა. მე აღთქმა დავდე, რომ თუ ბიჭი მეყოლებოდა, მას ნიკოლოზს დავარქმევდი.

არ გასულა დიდი დრო და ფეხმძიმედ დავრჩი. ამ დროს უკვე 38 წილს ვიყავი. ორსულობისას რატომღაც დამავიწყდა ჩემი აღთქმა.

როცა პატარა ჯერ კიდევ მუცელში მყავდა, გადავწყვიტე მისთვის სულ სხვა სახელი დამერქმია. და აი, ბავშვი დაიბადა - 19 დეკემბერს - წმ. ნიკოლოზის ხსენების დღეს! თავად ექიმმა მირჩია, ბავშვისთვის ნიკოლოზი დამერქმია! მაშინ კი გამახსენდა ჩემი აღთქმა და ახლა მეზრდება პატარა ნიკოლოზი".

/მხევალი ღვთისა ქსენია/

[marine]

"ჩემი ნაცნობი ელენე ახლა უკვე მოხუცი პენსიონერია. აი რა შეემთხვა ახალგაზრდობაში, როცა ის გეოლოგიურ ექსპედიციაში სოლოვეცკის კუნძულზე იყო.

გვიანი შემოდგომა იყო; ზღვა თანდათან იფარებოდა ყინულით.

ერთხელ ის მარტო გაეშურა ერთ კუნძულზე რაღაც სამუშაოს დასასრულებლად. საღამოს დაბრუნებისას ელენემ ნახა, რომ ზღვა ისე დაფარულიყო ყინულით, რომ ნავი უკვე ვეღარ მოძრაობდა. ქარიშხალმა მისი ნავი გაურკვეველ ადგილას გადაიყვანა. ელენე ბავშვობიდან მორწმუნე იყო და სულ ლოცულობდა წმ. ნიკოლოზის მიმართ. მან გადაწყვიტა ნაპირს გაჰყოლოდა, იმ იმედით, რომ რომელიღაც სახლს გადააწყდებოდა. შემოხვდა მოხუცი, რომელმაც ჰკითხა:

სად მიდიხარ გოგონა?

მივდივარ ნაპირ-ნაპირ, რომ სახლს გადავაწყდე.

ნაპირ-ნაპირ ნუ მიდიხარ, ასეულობით კილომეტრზე ვერაფერს ნახავ. აი, იქ ბორცვს ხედავ? ადი მასზე და დაინახავ გზას.

შეხედა ელენემ ბორცვს, შემდგომ მიუბრუნდა მოხუცს, მაგრამ ის გამქრალიყო. ქალი მიხვდა, რომ ეს თავად წმ. ნიკოლოზმა უჩვენა მას გადარჩენის გზა. ავიდა მორცვზე, საიდანაც დაინახა სახლი - ის მეზღვაურის ქოხი აღმოჩნდა.

მეთევზეს გაუკვირდა ელენეს ნახვა და დაამოწმა, რომ ასეულობით კილომეტრზე ნაპირის გასწვრივ არანაირი სახლი არ იყო და ის მართლაც დაიღუპებოდა სიცივისა და შიმშიისგან.

ასე გადაარჩინა წმ. ნიკოლოზმა მორწმუნე ელენე დაღუპვას".

[marine]

"1887 წელს, ქრისტეს შობამდე 4 დღით ადრე, ნიკოლა-ბაბაევსკის მონასტერში მივიდა კოსტრომის გუბერნიის გლეხი, ყოფილი ჯარისკაცი ფილიმონ ოტვაგინი, რომელსაც სხეულის მარჯვენა მხარის სისუსტე ჰქონდა - მას გადაადგილებაში სხვები ეხმარებოდნენ. ვოლოგდის საავადმყოფოში ინახებოდა ჩანაწერი ამ პაციენტის განუკურნებელი დიაგნოზის შესახებ, რაც მას შრომის უუნაროს ხდიდა.

25-26 დეკემბერს ღამეს მას ჰქონდა ხილვა, რომ მის სარცელთან იდგა წმ. ნიკოლოზ სასწაულთმოქმედი, მარჯვნივ კი - ზეციური დედოფალი, ყოვლადწმიდა ღვთისმშობელი. მეუფემ უთხრა მას: - იშრომე და ილოცე ჩემთან და უფალი კურნებას გაჩუქებს. ზეციურმა დედოფალმაც მას იგივე უთხრა.

როცა ის გამოფხიზლდა, მან დადამბლავებულ სხეულში ძალა იგრძნო - მარჯვენა ხელი თავამდე მიიტანა, რაც ადრე არ შეეძლო, რის გამოც მარცხენა ხელით იწერდა პირჯვარს. იმ დილით ლიტურგიაზე მისულს უკვე თავისუფლად შეეძლო პირჯვრის გამოსახვა. შემდგომ ის სრულებით განიკურნა და დარჩა მონასტერში".

[marine]

"ჩვენს მეგობარ ალას დიდი ბებია ძალიან მორწმუნე ჰყავდა. მას ჰქონდა ბევრი ძალიან ძველი წიგნი და ხატი. მაგრამ მისი ქალიშვილი რევოლუციის შემდგომ პერიოდში გაიზარდა და ურწმუნო იყო.

როდესაც მან ორმოცდაათ წელს გადააბიჯა, მას გაუჩნდა კუჭის წყლული. მდგომარეობა მძიმე იყო, იმდენად, რომ ქალი შეიძლება მომკვდარიყო. მას გაუკეთეს ოპერაცია და მალე სახლშიც გაწერეს. ექიმებმა ის გააფრთხილეს, რომ თუ საკვებს არ მიიღებდა, ის დაიღუპებოდა. ამის მიუხედავად, ქალი არაფერს ჭამდა - არც უნდოდა და არც შეეძლო და თანდათან სუსტდებოდა და სუსტდებოდა.

კუთხეში, სადაც მისი საწოლი იდგა, იყო დაბრძანებული წმ. ნიკოლოზის ხატი.

ერთხელ მან დაინახა, თუ როგორ გადმოვიდა ხატიდან, როგორც კიბეზე, თავად წმ. ნიკოლოზი, ისეთივე დაბალი სიმაღლის, როგორც ნახატზე იყო. წმიდანი ქალს მიუახლოვდა, ნუგეში სცა და დაუწყო დარწმუნება. "ჩემო ძვირფასო, უნდა ჭამო, თორემ შეიძლება მოკვდე". შემდგომ მოხუცი ხატზე დაბრუნდა.

ამის შემდგომ ქალმა საჭმელი მოითხოვა და თანდათან დაიწყო მომჯობინება. მან ოთხმოც წლამდე იცოცხლა და იმქვეყნად ჭეშამარიტ ქრისტიანად წავიდა"

[marine]

"მამა გაბრიელმა [აღმსარებელი და სალოსი] გაიხსენა: "ახალგაზრდობაში ბათუმში ვმსახურობდი ჯარში. ერთ საღამოს ზღვაში გადაკიდებულ ხიდზე გავედი. მოაჯირს დაყრდნობილი ღმერთზე ფიქრს მივცემოდი. უეცრად ხიდი ჩატყდა და ზღვის ფსკერისკენ წავედი (ცურვა არ ვიცოდი და ვიფიქრე, დავიხრჩობი-თქო)/ გონს რომ მოვედი, თავთან სამი ოფიცერი მედგა. მათ გამოვეყვანე. წმინდა ნიკოლოზის ხატი მოვიკითხე, რომელიც უბის ჯიბეში მედო. ამოვიღე თუ არა ხატი, ოფიცრებმა წამოიძახეს: ეს ზუსტად ის კაცია, რომელიც ვიხილეთ და გვითხრა (ისინი კატერით გამოსულიყვნენ ზღვაზე), ამა და ამ ადგილზე კაცი იხრჩობა და უშველეთო". ეს იყო წმინდა ნიკოლოზი. იგი ოფიცრებს გამოეცხადა და მომავალი დიდი ბერი, მდაბალი გაბრიელი დაიფარა"

[marine]

"ეს საოცარი შემთხვევა მოხდა ამ საუკუნის დასაწყისში ხარბინში. ამ დროს ქალაქი დასახლებული იყო რუსი ემიგრანტებით, რომლებმაც თან მიაბრძანეს ბევრი ხატი და რკინიგზის სადგურშიც კი დაკიდეს წმ. ნიკოლოზის დიდი სიწმინდე.

ერთხელ ადრეულ გაზაფხულზე სადგურის შენობაში შევარდა სრულებით სველი ჩინელი და გაწვა ხატის წინ. მან ხატისკენ გაიშვირა ხელები და გრძნობით დაიწყო ბუტბუტი. როგორც გაირკვა, ის გადადიოდა გაყინულ მდინარეზე, ჩაუტყდა ყინული და აღმოჩნდა გაყინულ წყალში. საბრალო უკვე ფსერისკენ ეშვებოდა, როცა გაახსენდა, რომ რუსები ყოველთვის მოუხმობდნენ დახმარებისთვის ვიღაც მოხუცს, რომლის გამოსახულებაც კიდია სადგურში.

"მოხუცო სადგურიდან, მოხუცო სადგურიდან - გადამარჩინე!"

ეს იყო ჩინელის უკანასკნელი სიტყვები. ამის შემდგომ მან გონება დაკარგა. როცა გონს მოვიდა - ის უკვე მეორე ნაპირზე იყო და პირველი, რაც გააკეთა, იყო ის, რომ გაიქცა სადგურში, რათა მადლობა გადაეხადა ხუცესისთვის სასწაულებრივი გადარჩენისთვის"

[marine]

"40 წელი გავიდა იმ დღიდან, ეს სასწაული კი ახლაც თვალწინ მიდგას. სიკვდილამდე არ დამავიწყდება.

იყო მაისი ცხელი დღე. ბაზარში გაცხოველებული ვაჭრობა იყო. დიდი რიგი დადგა. მივედით - იქ კი ხატებს ყიდდნენ. ყველას უნდოდა ეყიდა წმ. ნიკოლოზის ხატი, მაგრამ ბერ ბედავდნენ - 15 მანეთი ღირდა. ქალები ევაჭრებოდნენ გამყიდველს - 10 მანეთად მოგვეციო, მაგრამ ის უარზე იყო - წმ. ნიკოლოზის ხატი ერთი მაქვსო.

მე მეზობელთან ერთად ვიყავი და ორივეს გვინდოდა წმ. ნიკოლოზის ხატის ყიდვა, მაგრამ ურიგოდ მისვლა გვერიდებოდა. ის ხატი ხომ ბევრს უნდოდა. ჩვენ რიგის ბოლოში დავდექით. ვიდექით შიშით - ვაითუ ჩვენ არ შეგვხდეს!

ამინდი იყო წყნარი, უშფოთველი, მაგრამ უცებ ეს ხატი, ფოტოს სახით, აფრინდა და პირდაპირ ჩემთან მოფრინდა - გულზე მიმეკრა.

ყველა გაოცდა - ნიავიც კი არ ყოფილა.

სასწაულია, - აღმოხდა გამყიდველსაც.

მე დახლზე დავდე ფული და გავიქეცი სახლში. დუნიაშა გამომყვა ლამის ტირილით.

დიდხანს ვიხსენებდით ამ სასწაულს. ნაცნობებს მოუყევით. ახლა დუნია აღარაა ცოცხალი, მაგრამ ეს სასწაული ალბათ კიდევ ბევრს ახსოვს".

[marine]

"ეს მოხდა მოსკოვში. ვიყიდე დიდი საზამთრო. ვიჯექით მდინარე მოსკოვის ნაპირთან პარკში. შემოდგომის პირი იყო. ჩვენი ბავშვები ჩვენთან ერთად მხიარულობდნენ. გავჭერით საზამთრო. გულში გაუცნობიერებელი შფოთი მქონდა. გავიხედე გარშემო - არაფერი ხდებოდა. გარშემო ხეები და ბუჩქები იყო, ჩიტები ჭიკჭიკებდნენ.

დიმა, ერთი ბავშვი გვაკლია.

ქმარი გავუშვი 6 წლის შვილის სანახავად. ეს განსაკუთრებით მშვიდია. უყვარს წყალში კენჭების ჩაყრა...

რამოდენიმე წუთის შემდგომ ქმარმა სრულებით სველი ბავშვი მოიყვანა. წყალი ჩამოდიოდა წურწურით ტანსაცმლიდან.

შოკში ჩავვარდი.

როგორც კი საზამთრო გავჭერით, ჩემს შვილს თურმე ფეხი დაუცდა და წყალში გადავარდა. როგორც ბავშვმა თქვა, წყლიდან მაშინათვე ბაბუამ ამოიყვანა. ქმარს ვკითხე, ვინმე ხომ არ დაუნახავს, მან კი მითხრა - იქ არავინ ყოფილა ბავშვის გარდაო. ქმარმა მაინც გადაწყვიტა მოეძებნა ჩვენი გადამრჩენელი, მაგრამ ვერავინ ნახა - მოხუცი თითქოს აორთქლებულიყო.

გავიდა ცოტა ხანი. მე ბავშვებთან ერთად ტაძარში წავედი.

- აი, ამ ბაბუამ გადამარჩინა! - ხატზე მიმანიშნა შვილმა.

ეს იყო წმ. ნიკოლოზ სასწაულთმომქმედი.

წმ. მღვდელმთავარო ნიკოლოზ, ევედრე ღმერთსა ჩვენთვის!"

[marine]

"ერთ ტაძარში ეკიდა წმ. ნიკოლოზის ხატი. თითქოს ჩვეულებრივი ხატი იყო, სხვებისგან არაფრით გამოირჩეოდა. ერთი მორწმუნე ხშირად ემთხვეოდა მას და წმინდანისგან შეწევნას იღებდა.

ერთხელაც მოხდა სასწაული: ეს მორწმუნე სოფლიდან მანქანით მიდიოდა ტაძარში. იყო ძალიან ყინვიანი და თოვლიანი ზამთარი.

გზაზე მძღოლმა მგზავრი დაინახა, რომელიც დიდი ხნის დგომისგან გაციებული ჩანდა - არავინ უჩერებდა. არც ამ მძღოლმა გაუჩერა - თითქოს ვერ ენდო.

მივიდა ტაძარში. ჩვეულებისამებრ, მივიდა წმ. ნიკოლოზის ხატთან, მაგრამ ჯერ ვიღაც ქალმა გადაუჭრა გზა, მერე ბავშვი მიიყვანეს ხატთან, შემდგომ დამლაგებელმა არ მიუშვა ხატთან - იატაკია სველი, არ მიხვიდეო. უცებ მან გულში გარკვევით გაიგო - ჩემთან მოსვლა გინდა, გაჭირვებულს კი არ დაეხმარეო.

კაცი შეცბა - გაახსენდა ის საბრალო, გზაზე რომ იყინებოდა და ყველაფერს მიხვდა.

გულმოწყალე წმიდანი არც ცხოვრებაში და არც ზეცაში გადანაცვლების შემდგომ არ ტოვებს გაჭირვებაში მყოფთ, ვინც მას მიმართავს. მან ამხილა ეს მორწმუნე და მიუთითა გულისხმიერების მნიშვნელობაზე.

თუ თავს ქრისტიანებს ვუწოდებთ უნდა ვიყოთ ღირსი ამ წოდებისა - უნდა გვიყვარდეს და ვზრუნავდეთ ადამიანებზე. თუ ეს ასე არ არის - ე.ი. არც ნამდვილი ქრისტიანები ვართ.

ასეთი საოცარი სახით იქნა მხილებული ეს ქრისტიანი.

აღსარების შემდგომღა შეძლო მან ხატთან მისვლა და ამის შემდგომ მსგავსი აღარ ჩაუდენია. ის მიხვდა, რომ ქრისტიანობაში მთავარი - სიყვარული, ადამიანებისადმი მოწყალებაა. სახარებაში უფალი ხომ გვეუბნება - თუ გეყვარებათ ერთმანეთი ამით მიხვდებიან, რომ ჩემი მოწაფეები ხართ".

[marine]

"2005 წლის ივლისში გარდაიცვალა დედა. არ იყო გასული 40 დღე, გადავწყვიტე სასაფლაოზე გასვლა. დედის საფლავთან იჯდა კაცი, საშიში გარეგნობით. ერთმანეთს გადავხედეთ. შევბრუნდი და წავედი. გავიფიქრე - ახლა გამომყვება მეთქი. ასეც მოხდა - გამომყვა ის და კიდევ ორ მეტრიანი სხვა კაცი. შემეშინდა - იყო შემთხვევები, როცა სასაფლაოზე ადამიანებს თავს ესხმოდნენ.

და აი, ბუჩქებიდან გამოვიდა მოხუცი, გავიფიქრე - ვიღაცის საფლავზე მიდის მეთქი. მე ყურადღება მივაქციე მის სახეს - არაჩვეულებრივი, სუფთა, ნათელი - გადმოცემაც მიჭირს, თეთრი წვერითა და თმით. ნაცნობი სახე იყო - ნეტავ სად მინახავს? - გავიფიქრე. მან უბრალოდ შემომხედა და გაუარა დედის საფლავს, მე გავყევი მას. ის ორი კაციც გამოგვყვა, მაგრამ ნაბიჯს არ უმატებდნენ. გზად მე შევიარე ჩემი ქმრის საფლავზე, დავაწყვე ყვავილები. მოხუცი გაჩერდა, დამიცადა, ის ორიც ასევე. გამოვაღწიეთ სამშვიდობოს და ვხედავ - მოხუცი თითქოს გაქრა. სახლში მშვიდობიანად დავბრუნდი.

როცა ტაძარში მივედი, მოვილოცე წმ. ნიკოლოზის ხატი და გავოცდი - ეს ხომ ჩემი გადამრჩენელი მოხუცი იყო! ის დამეხმარა ისე, რომ არც კი მითხოვია - მადლობა უფალს, რომ ამის ღირსი გავხდი".

[marine]

"ახლახანს გარდაიცვალა კიროვსკის მაცხოვრებელი, 91 წლის მარია ბელოვაია.

მარია დაიბადა და აღიზარდა სვირში, გლეხის ოჯახში. მეურნეობას აწარმოებდნენ საკუთარი ძალით. ცხოვრობდნენ ღარიბად. მამა გვიან შემოდგომით მიდიოდა ბოლო გემით. მიდიოდა სამუშაოდ და გაზაფხულზე პირველი ბრუნდებოდა სახლში; მუშაობდა მიწაზე.

ოჯახში შეუცვლელი წესი ჰქონდათ: წმ. ნიკოლოზის ხსენების დღეს 22 მაისს სახლში მიეწვიათ მღვდელი და გადაეხადათ სასწაულმოქმედი მღვდელმთავრის პარაკლისი. ამ პარაკლისის შემდგომ ოჯახში თითქმის ყველაფერი ლაგდებოდა და გვარდებოდა.

როდესაც მარია იყო 15 წლის, მამამ რატომღაც დაიგვიანა სამუშაოდან დაბრუნება სახლში და ვერ მოუსწრო წმ. ნიკოლოზის დღესასწაულს. დადგა დღესასწაული; დედამ უთხრა ქალიშვილს - მანკა, მოდი წელს ნუღარ გადავიხდით პარაკლისს - გაზაფხულია, დრო - ფულია, ბევრი საქმე გვაქვს მინდორში და ბოსტანში.

ასეც გადაწყვიტეს. როგორც აღმოჩნდა, ამ დღეს მაამ ბრუნდებოდა სახლში, ფეხი დაუცდა, გემბანზე დაეცა და ორი ნეკნი მოიტეხა. სახლში ვერ მიაღწია - დიდი ხნით დააწვინეს საავადმყოფოში. დედა-შვილს მოუწიათ მთელი გაზაფხული მამის გარეშე გაეტარებინათ - გაიტანჯნენ. პარაკლისზე ეკონომია გააკეთეს და სამგიეროდ უკაცობისგან რამდენი ძალა და ჯანმრთელობა გალიეს.

ასე განსწავლეს უფალმა და წმ. ნიკოლოზმა ისინი. იმ დროიდან მარიას სახლში წმ. ნიკოლოზის პარაკლისი ყოველთვის ტარდებოდა და ოჯახშიც ყველაფერი იყო მშვიდად"

/ანა, ქალაქი კიროვსკი/