ქრისტეს შობა -, ადამიანისა და ღმერთის, ურთიერთ სიყვარულის სახე პარამეტრები

[marine]

----

"ახალშობილი მხსნელისთვის თაყვანის საცემლად შორეული აღმოსავლეთიდან მისულმა მოგვებმა, იესოს ძღვნად ოქრო, გუნდრუკი და მური მიართვეს.
ოქრო - როგორც მეფეს, გუნდრუკი - როგორც ღმერთს და მური - როგორც კაცს, ვინაიდან მურს გარდაცვლილის ცხედრის გასაპატიოსნებლად იყენებდნენ, რათა შენახულიყო იგი.

გადმოცემის თანახმად, ღვთისმშობელმა, ცოტახნით ადრე მის მიძინებამდე, მოგვების მიერ მაცხოვრის შობისას მირთმეული ეს ძღვენი იერუსალიმის ეკლესიას გადასცა. სიწმინდეები თაობიდან თაობას გადაეცემოდა, ბიზანტიაში არ აღმოჩნდა. 400 წელს, ბიზანტიის იმპერატორმა, არკადიმ, ისინი კონსტანტინეპოლში, ახალ დედაქალაქში გადაიტანა. კონსტანტინეპოლის დაპყრობამდე სიწმინდეები ბიზანტიის იმპერატორების პირად საგანძურში ინახებოდა.

1433 წელს, სერბეთის მთავარი, გიორგი ბრანკოვიჩი იძულებული გახდა თავისი მცირეწლოვანი ასული მარო (მარიამი) მურატ II-თვის, თურქეთის სულთანისთვის, მიეცა ცოლად. სწორედ ამ სულთანის ვაჟმა, მუჰამედ II-მ დაიპყრო კონსტანტინეპოლი. მარომ კი, რომელსაც უფლება ჰქონდა თავის ღმერთზე ელოცა, მრავალი სიწმინდე გადაარჩინა დაპრყობილ მართლმადიდებლურ ქალაქში.

კონსტანტინეპოლის დაცემიდან ოციოდე წლის შემდეგ მარო ათონის მთაზე გაემგზავრა, რათა მოგვთა ძღვენი წმინდა პავლეს ტაძრისთვის გადაეცა. ეს სიწმინდეები დღესაც ამ მონასტერში ინახება. ოქრომ ჩვენამდე 28 ცალი, 7x5 სანტიმეტრის ზომის, კვადრატული და სამკუთხედის ფორმის ფირფიტების სახით მოაღწია.

ეს ფირფიტები ერთამენთს წააგავს, მხოლოდ ორნამენტებით განსხვავდებიან. გუნდრუკი და მური კი ერთმანეთშია გადაზელილი და დაახლოებით 70 ცალი მუქი ფერის ბურთულების სახით არის შენახული. ოქროს წყლის კურთხევისთვის იყენებენ. ხანდახან, ძალიან იშვიათად, მოგვების ძღვენი ათონიდან გააქვთ, ამ სიწმინდეების საშუალებით ეშმაკეულებს დევნიან."

[marine]

"ისევ შემოქმედმა შეაშველა ხელი. წაღმა შემოატრიალა ეშმაკის მიერ უკუღმა დატრიალებული ცხოვრების ჩარხი და იწყო ათვლა ახალმა წელთაღრიცხვამ მიწიდან ცისკენ. და დაედო ამ წელთაღრიცხვას საძირკვლად ქრისტეს შობა"

/მეუფე სერგი (ჩეკურიშვილი)/

[marine]

"წელსაც მოაწია ქრისტეს შობამ. მწყემსების მსგავსად ვისწრაფოთ მისკენ. უარვყოთ ჰეროდესეული მტრობა მისდამი. მერე რა რომ ცოდვებით დამძიმებულნი ვართ, შებილწულნი. განა ცხოველთა ბაგა იუკადრისა ღმერთმა?! ნუ შევშინდებით. იმედი ვიქონიოთ. ღმერთი არ გაგვწირავს. შემოვუშვათ ჩვენს გულში ქრისტე და იგი განგვიწმენდს გონებას, გაგვიხსნის ყურთასმენას და კვლავ გავიგონებთ ანგელოსთა გალობას: დიდება მაღალთა შინა ღმერთსა, ქვეყანასა ზედა მშვიდობა და კაცთა შორის სათნოება. ამინ!"

/მეუფე სერგი (ჩეკურიშვილი)/


"შობის ღამეს, მთელს სამყაროში, დიადი სასწაულები მოხდა. მაცხოვრის დაბადებისთანავე გამოქვაბულში უეცრად პირდაპირ ქვიდან წყარომ ამოხეთქა; მისგან შორს, რომში კი მიწიდან სურნელოვანმა ზეთმა იწყო დენა და მდინარის წყალს შეერია; წარმართული ტაძარი, რომელსაც მარადიულს ეძახდნენ, დაინგრა, მასში მდებარე კერპები დაიმსხვრა, ცაზე კი სამი მზე გამოჩნდა; ესპანეთში იმ ღამეს ცაზე თვალისმომჭრელად მბრწყინავი ღრუბელი გაჩნდა; ისრაელში, მიუხედავად ზამთრისა, ვაზი აყვავდა. ხოლო ყველაზე დიდი სასწაული ანგელოზების გამოცხადება იყო, რომლებიც მწყემსებს გამოეცხადნენ და სახარებაშიც არის აღწერილი".



"როგორც წმინდა მამები ამბობენ, შობის ვარსკვლავი ცაზე იმ მომენტიდან აინთო, როცა მთავარანგელოზმა გაბრიელმა ქალწულ მარიამს ახარა, რომ მისგან იშვება ქვეყნიერების მხსნელი."


"ბეთლემმა კარი გამოუკეტა მას, იერუსალიმმა ჯვარი განუმზადა, ხოლო წუთისოფელს დღემდე მოძულებული ჰყავს იგი".

[marine]

- მამაო, ბევრი დღემდე კითხულობს, რატომ აღინიშნება ჩვენში შობა 7 იანვარს და არა, როგორც სახარება გვაუწყებს, 25 დეკემბერს.

- ეს, ძირითადად, კალენდარული "რეფორმის" ბრალია, რომელიც კომუნისტებმა შემოიღეს. მოგეხსენებათ, მათი მიზანი სიწმინდეთა ან განადგურება, ან, უკეთეს შემთხვევაში, სამუზეუმო ექსპონატებად ქცევა იყო. ხსენებული რეფორმაც სწორედ ამ მიზანს მსახურებდა.

ეკლესია შობას 25 დეკემბერს აღნიშნავს. უბრალოდ, იგი ძველი კალენდრით ცხოვრობს. მოკლედ თუ ვიტყვით, 25 დეკემბერი და 7 იანვარი ერთი და იგივე თარიღია და განსხვავება ზემოხსენებული რეფორმით განყოფილ ძველსა და ახალ კალენდრებშია.

/მამა ზაქარია მარგალიტაძე/

[marine]

"უფალი [ბაგაში შობით] მხოლოდ ყველაზე აუცილებელს დასჯერდა, რომ ჩვენც ასევე მოვიქცეთ. გვაჩვენა, რომ არა ადგილი ანიჭებს ადამიანს მნიშვნელობას, არამედ ადამიანი ხდის ადგილს კურთხეულს".

[marine]

"ტიპიკონით იკრძალება მუხლმოდრეკა ქრისტეშობის წინადღესასწაულიდან ნათლისღების წარგზავნამდე"

[marine]

"ახალშობილი მაცხოვრის თაყვანისცემიდან სამ ათწლეულზე ცოტა მეტი ხნის შემდგომ, მოგვები მოინათლნენ (მოციქულ თომასგან) და თავად გახდნენ ქრისტიანობის მქადაგებლები. მათი წმინდა ნაწილები III საუკუნეს აღმოაჩინეს და ამჟამად გერმანიაში, კიოლნის ტაძარში ინახება".

[marine]

"ღმერთმა უკვე ჩაიდინა ყველაზე წარმოუდგენელი რამ ადამიანის გონებისთვის, მან გადმოლახა თავისი მარადიულობის ზღურბლი და შემოვიდა დროის მდინარებაში, მან, რომელმაც თავად შექმნა ადამიანი, მისი სიყვარულის გამო დათანხმდა მიეღო მისგან სილა, შოლტი და ათასგვარი დამცირება. თავისი ნებით, ჩვენდამი უსაზღვრო სიყვარულის გამო, მოვიდა ამ ქვეყნად და მსხვერპლად გაიღო თავისი თავი".

[marine]

"პირველები, ვინც ახლადდაბადებულ მხსნელს თაყვანისცეს, მწყემსები იყვნენ, ბუნების ჭეშმარიტი შვილები, რომლებსაც მაცხოვრისათვის მხოლოდ თავიანთი გულის საგანძური შეეძლოთ მიეძღვნათ, გულის საგანძე - სავსე უბრალოებით, რწმენით და მორჩილებით.

უკვე მოგვიანებით კი სიბრძნით აღჭურვილი მოგვები მივიდნენ აღმოსავლეთიდან. ეს ალბათ იმაზე მეტყველებს, რომ გულის უბრალოებას და ღრმა კეთილსინდისიერ მეცნიერებას ერთნაირად მიჰყავს ადამიანი ქრისტემდე. მხოლოდ პირველი გზა პირდაპირია, მოკლე და უფრო სარწმუნო, ვიდრე მეორე. მწყემსებს უშუალოდ ანგელოზებმა აუწყეს, ხოლო მოგვებმა უტყვი ვარსკვლავის გამოჩენიდან მოყოლებული, ძნელადსავალი და არცთუ უხიფათო გზა გაიარეს ვიდრე სასურველ მიზანს მიაღწევდნენ."

[marine]

"ახლა კი მიიღე შობა და იმღერე, თუ ისე ვერა, როგორც იოანე დედის მუცელში, ისე მაინც, როგორც დავითი გალობდა კიდობნის წინ. პატივი ეცი აღწერას და ადიდე შობა, რომლითაც გავთავისფულდით ხორციელი შობის ბორკილებისგან; პატივი ეცი პატარა ბეთლემს, რომელმაც სამოთხეში მიგვიყვანა; თაყვანი ეცი ბაგას, რომელში ჩაწოლილის სიტყვითაც გამოიზარდე, როდესაც იყავი ისეთი უტყვი, როგორც ისაია ამბობს: "იცის ხარმა თავისი პატრონი და ვირმა თავისი ბატონის ბაგა".

/წმ. გრიგოლ ნაზიანზელი/

[marine]

"2000 წელს, ბეთლემში, მთელმა სამყარომ ძველი კალენდრით იდღესასწაულა ქრისტეშობის ბრწყინვალე დღესასწაული, რითაც კონსტანტინოპოლის საპატრიარქომ, ფაქტობრივად, აღიარა ჩვენი საეკლესიო კალენდრის უპირატესობა".

/მეუფე იოანე (გამრეკელი)/

[marine]

"ჯერ კიდევ ქრისტეს შობამდე წარმართული სამყაროს საუკეთესო წარმომადგენლები ცხოვრობდნენ იმედით, რომ ღვთის გზის მაძიებელი ხალხის გულში ჭეშმარიტი სარწმუნოება აღმოცენდებოდა და ხსნას ყოვლისმიმტევებელი ღმერთის სიყვარულით მოიპოვებდა.

I საუკუნის რომაელი ისტორიკოსების ტაციტუსისა და სვეტონიუსის მოწმობით, აღმოსავლეთის მცხოვრებთა შორის გავრცელებული იყო აზრი, რომ მოევლინებოდათ მეფე, რომელიც მშვიდობასა და წესრიგს დაამყარებდა.

რომაელი პოეტი ვერგილიუსი ადიდებდა იმ ჩვილს, რომელიც გარდამოხდებოდა ზეცით, მომადლებდა ქვეყანას მშვიდობას და დაუბრუნებდა დედამიწას "ოქროს ხანას". კაცობრიობა თრთოლით მოელოდა ძველი აღთქმის წინასწარმეტყველების აღსრულებას - მოვლინებას ქვეყნის მხსნელისა და ღმრთისა ჩვენისა იესო ქრისტესი...

დაბოლოს, ღმერთი უფალი გამოგვიჩნდა ჩვენ, დედამიწაზე იესო ქრისტეს მობრძანებით ზეცა შეერწყა მიწას და ყოველი ჩვენგანისთვის გაიღო საუკუნო ნეტარების კარი."

[marine]

"ვიცით, რომ ძველი აღმოსავლეთის ერთ-ერთი დიდი მოაზროვნე კონფუცი, რომელიც ცდილობდა შეექმნა ზნეობრივი მოძღვრება, მიხვდა, რომ ადამიანები თანდათან უფრო და უფრო ძნელად ემორჩილებიან ზნეობრივ ნორმებს, მით უფრო მაშინ, თუ მათ კანონის ძალა არ აქვთ და ამ კანონების აღსრულებას სახელმწიფო არ უზრუნველყოფს. კონფუცი ამბობს, სამყაროს მხოლოდ ღმერთის ადამიანად მოსვლა უშველის. თუმცაღა როცა ის მოვა, აუცილებლად მოკლავენო".

[marine]

"გამართლდა კაცობრიობის გაცნობიერებული, ნახევრად გაცნობიერებული თუ გაუცნობიერებელი მოლოდინი, აღესრულა უდიდესი სასწაული - ღმერთი განკაცდა. წმინდა იოანე ოქროპირი ამბობს, ყველაზე დიდი სასწაული, რაც კი მომხდარა სამყაროში, უფლის განკაცებაა, ყველა დანარჩენი აქედან გამომდინარეობსო. ამის შემდეგ აღარაფერი უნდა გაგვიკვირდეს.

წარმოიდგინეთ, ტრანსცენდენტური ღმერთი, ამ სამყაროს მიღმა არსებული სრულყოფილი მარადიულობა სამყაროში შემოდის და კაცის სახეს იღებს. ეს გამაოგნებელი რეალობაა - უფალი, რომელიც ყოვლადკმარი და ყოვლადნეტარი არსებაა, რომელსაც არაფერი აწუხებს, არაფერი სტკივა, ადამიანურ ბუნებას იღებს. იცით, ეს რას ნიშნავს? მოულოდნელად რომ გადაწყვიტოთ, მეორე დღეს თქვენი ნებისა და ცნობიერების შენარჩუნებით იქცეთ კიბორჩხალად სადმე ზღვის ნაპირას... თუმცა ეს შედარება ზუსტად მაინც ვერ გამოხატავს ამ მოვლენის მნიშვნელობას, ჩვენსა და კიბორჩხალას შორის ხომ იმხელა განსხვავება არ არის, რამხელაც ღმერთსა და ადამიანს შორის."

/დეკ. თეოდორე გიგნაძე/

"თუ არ გენატრება, აბა, ყოველდღე ვის ელაპარაკები? ხომ გვიხარია შობის დღესასწაული? უფლის მეორედ დაბრუნება ჩვენი მარადისობაში შობის დღესასწაული იქნება და უფრო მეტად გაგვიხარდება."

/დეკ. თეოდორე გიგნაძე/

[marine]

"1908 წელს, ქრისტეშობის დღეებში მიწისძვრამ აღგავა პირისაგან მიწისა ეს 300000-კაციანი ქალაქი. მესინის სასაფლაოც კი ისე შეირყა, რომ საფლავები ამოატრიალა და საფალვის ქვებიც დაამსხვრია. როცა ნანგრევები გათხარეს, ერთი ქალი ნახეს ცოცხალი, რომელიც მიწისძვრისას ქმართან ერთად იწვა. საძინებელი ოთახი დაინგრა, ქმარი დაიღუპა, ცოლი გადარჩა.

განა ზედმიწევნით არ აცხადდა მაცხოვრის სიტყვები: "მას ღამესა ორნი იყვნეს ერთსა ცხედარსა. ერთი იგი წარიტაცის და ერთი იგი დაეტეოს" (ლუკა, 17,34). იმდროინდელი გაზეთების მიხედვით, მესინაში მხოლოდ ორი შენობა გადარჩა - ციხე და საგიჟე. 200000 კაცი დაიღუპა მაშინ, 100000-მა გადარჩენილმა კი შრომის უნარი დაკარგა. გადარჩენილთა უმეტესობა ღარიბთა კლასს ეკუთვნოდა.

გაზეთ "მესინის ვარსკვლავის" რედაქტორმა ბიკენტი კუადომ მიმართა იტალიის ერთ-ერთი თეატრალური გაზეთის რედაქციას; "გთხოვთ გამოაქვეყნოთ თქვენს გაზეთში, რომ ერთხანს მესინა ღვთისგან განდგომილთა ხელში იმყოფებოდა. ბოლო კვირასაც, რომელიც წინ უძღოდა საშინელ კატასტროფას, შეიკრიბნენ მკვეთრად ანტირელიგიურ თემაზე სასაუბროდ.

ამ შეკრების მიხედვით მე რაიმე დასკვნის გამოტანა არ მინდა, მაგრამ ვთვლი, რომ ვალდებულნი ვართ, ერთი თანხვედრა აღვნიშნოთ: მესინის გაზეთი "ლა ტელეფონო" გამოირჩეოდა უხეში ანტირელიგიური მსახურებით. საშობაო ნომერში სამარცხვინო პაროდია გამოაქვეყნა "ყრმა იესოსადმი ლოცვაზე", სადაც იყო ასეთი საშინელი ფრაზა:

"ჰოი, ჩემო საყვარელო ბიჭო,
ჭეშმარიტო კაცო და ჭეშმარიტო ღმერთო!
შენი ჯვრის სიყვარულისთვის
უპასუხე ჩვენს შეძახილს:
თუ მართლა მითი არა ხარ,
მაშინ მიწისძვრით გაგვსრისე ყველანი".

საგულისხმოა ახლა ამ სტრიქონის გახსენება. სხვა რამის ახსნას აღარ დავიწყებ".

იტალიური გაზეთები აღნიშნავდნენ სხვა "უცნაურ დამთხვევასაც": "შობის ღამეს, საზეიმო ღვთისმსახურებისას, მესინის ქუჩებში რელიგიური პროცესია მიემართებოდა, რომელსაც სამხრეთ იტალიაში ყოველ 24 დეკემბერს აწყობდნენ. პროცესიას თავში ჰქონდა ყრმა იესოს გამოსახულება. მას თეთრსამოსიანი ბავშვები მიჰყვებოდნენ ჩირაღდნებით ხელში.

პროცესიამ მესინის ერთ-ერთ ხალხმრავალ კლუბს ჩაუარა, შენობიდან წაგებული მთვრალი მოთამაშეები გამოცვივდნენ. ბავშვებს ყრმა იესოს გამოსახულება გამოსტაცეს, ფეხებით შესდგნენ და დაამსხვრიეს... დღესასწაულმა ჩაიარა და საშინელმა მიწისძვრამ ქვა ქვაზე არ დატოვა მესინაში". წაიკითხონ და გულისხმაყონ, ვინც თბილისში ვალპურგის ღამეს აწყობს ანდა მასში მონაწილეობს."

[marine]

"თუ ქრისტეს შობა ქალწულისგან მიუწვდომელია ჩვეულებრივი გონებისთვის, მაშინ ის ანუგეშებს და განამხნევებს ყველას, ვინც ისწრაფვის თავისი არსების სულიერი და ზნეობრივი გარდაქმნისთვის."



"შევდივართ ბეთლემში, ბეთ-ლეხემში, რაც ნიშნავს - სახლი პურისა. საიდუმლო და მრავალმნიშვნელოვანია სახელი ქალაქისა, სადაც დაიბადა ის, ვინც საკუთარ თავზე თქვა: მე ვარ პური ცხოვრებისაი."



"მთელი ქალაქი [ბეთლემი] ქრისტეთი ცხოვრობს, მარტო ახლა კი არა, საუკუნეებია, ასეა."




"ამ ცივ მღვიმეში გაისმა პირველი მოძრაობა ყველაზე თბილი გულისა, რომელსაც ოდესმე უმოძრავია დედამიწაზე. ტოკავდა იგი სიყვარულით, მხოლოდ სიყვარულით კაცთა მოდგმისა."



"წმინდა მიწაზე ბევრია ფართო და ნაკლებად ბნელი მღვიმე. იმ მღვიმეებში თავს აფარებს პირუტყვი, ცხოვრობს ხალხი. თხრიან საფლავებს. მაგრამ ძე ღმრთისა, კაცთმოყვარე, გარდამოვიდა საუკუნო ნათლის საყდრიდან (ტახტიდან) მიწაზე და მღვიმედაც კი ნათელი და მყუდრო მღვიმე არ აირჩია. რა თავმდაბლობაა! ჩვენს გამო რამხელა თავის დამდაბლებაა! ყველანი მუხლებზე ვეცემით, მის წინაშე აღვასრულებთ სინანულის მუხლთა დრეკას, მუხლთ ვიდრეკთ წინაშე საუკუნო გონებისა და საუკუნო სიყვარულისა.

ჩვენი სულები აღიწევა ქრისტესკენ, ზეცისა და მიწის მეუფებისკენ, ცოდვისა და სიკვდილის მძლეველისკენ. აბა, რა არის ჩვენთვის მისი მღვიმე, თუ არა ჩვენი დიდებისმოყვარეობისთვის სილის გაწვნა და საუკუნო მოწმობა მისი დადებულებისა?

იგი, მკვდრეთით აღმდგარი და ცოცხალი მეუფე, უხილავად მოდის ჩვენთან, ისევე როგორც მაშინ, როცა ემმაუსში თავის ორ მოწაფესთან ერთად მოგზაურობდა. ვგრძნობთ მის იქ ყოფნას და ვხარობთ მისი ყოველი ნახვით.

როცა საშობაო ტროპარი ვიგალობეთ, ერთმა მომლოცველმა წამოიძახა: "ქრისტე იშვა!" ჩვენ კი ვუპასუხეთ: "ჭეშმარიტად იშვა!" და დაიგუგუნა მღვიმემ, ვითარცა დედოზარმა.

გამოვედით მღვიმიდან და ბერძენ მიტროპოლიტთან გავემგზავრეთ, მერე კი უფრო შორს, შორს... მაგრამ სულიწმინდა მღვიმეში დაგვრჩა და აქამდე წმინდა მღვიმე სახლობს ჩვენს სულში."

[marine]

"რითი დაგეხმარო? მოგიყვები ერთ საშობაო ამბავს, რომელიც და იოვანკასგან მომისმენია. შესაძლოა ეს დაგეხმაროს.

"აი, უკვე ორმოც წელზე მეტია, ამ ქვეყანაზე მარტო ვცხოვრობ. არასოდეს გამიხარია, ბავშვობის წლების გარდა, როცა მშობლების სახლში ვცხოვრობდი, მაგრამ არავის დავუნახივარ შეწუხებული: ხალხში ყოველთვის მხიარული ვიყავი, მარტო დარჩენილი კი ვტიროდი. ყველა ბედნიერად მთვლიდა, რადგან ვერ მხედავდნენ. ყველა მხრიდან წუწუნი მესმოდა ოჯახის ხალხისგან და მარტოხელებისგან, წუწუნებდნენ მდიდრები და ღარიბები. ვფიქრობდი: ამ უბედურებს ჩემს უბედურებაზე რატომ ვესაუბრო და ამით ჩემს გარშემო გავამრავლო მწუხარება? დაე, ყველას მხიარულად ვეჩვენებოდე: შესაძლოა ამით უფრო მეტი სიკეთე მოვუტანო დამწუხრებულ სამყაროს, ჩემს საიდუმლოს დავფარავ და მაშინ გამოვიტირებ, როცა მარტო დავრჩები-მეთქი.

ვევედრებოდი ღმერთს, გამომცხადებოდა, რომ თითით ცოტათი მაინც ენიშნებინა. ვლოცულობდი იმგვარად, რათა ჩემი დაფარული წუხილით არ დავღუპულიყავი. მთელ ჩემს შემოსავალს მოწყალებად გავცემდი. ვნახულობდი სნეულებსა და გლახაკებს და ჩემი მოჩვენებითი მხიარულებით მათთან სიხარული მიმქონდა. ხშირად ვამბობდი: "მე მწამს შენი, ყოვლადსახიერი უფალო, მაგრამ გთხოვ, გამომეცხადე, როგორც თვითონ გსურს, რომ განმიმტკიცდეს რწმენა.

დიდ დღესასწაულებზე ყოველთვის მიჭირდა. ჩავიკეტებოდი ოთახში, შობასა და აღდგომას ტირილში ვატარებდი. მაგრამ წინა შობას გამომეცხადა იესო. მოახლოვდა დიდი დღესასწაული. გადავწყვიტე, ყველაფერი ისე გამეკეთებინა, როგორც დედა მასწავლიდა. იატაკზე ნამჯა გავშალე, თითოეულ კუთხეში სამი კაკალი დავდე: დაე, წმინდა სამება მოწყალე ექმნეს სამყაროს ოთხივე მხარეს. ყველაფერ ამას ვაკეთებდი და განუწყვეტლივ ვლოცულობდი: "უფალო, გამომიგზავნე სტუმრები, ოღონდ მთლად გლახაკები და მშივრები! უფალო, გევედრები, ამ შეჭირვებულთა სახით გამომეცხადე!" ხანდახან გავიფიქრებდი, "უგუნურო იოვანკა, რომელ სტუმრებს ელოდები ქრისტეშობას! ამ წმინდა დღეს ყველა შინ ხვდება, შენ ვინღა გესტუმრება". და ისევ ვტიროდი, ვიმეორებდი ლოცვებს, ვემზადებოდი და ვტიროდი.

როცა ტაძრიდან, საშობაო მსახურებიდან დავბრუნდი, ოთახში სანთელი ავანთე: "უფალო, ნუ დამიტევებ!" - ვლოცულობდი. მაგრამ გაუკაცრიელებულ ქუჩაზე არავინ ჩანდა: შობაა! უკაცური იყო ჩვენი ქუჩა. უეცრად თოვლის ხრაშუნი მომესმა. კარებისკენ გავიქეცი. ჩემი სტუმრები ხომ არ არიან-მეთქი. არა, გვერდით ჩამიარეს. საათმა დარეკა, შუადღეა, მე კიდევ მარტო ვარ. ავტირდი და წამოვიძახე: "ახლა ვხედავ, უფალო, რომ მიმატოვე!" ვქვითინებდი. უეცრად ტირილით ჩახლეჩილი ხმა მომესმა: "მოწყალება გაიღე, ძმაო, დამეხმარე, დაო!" წამოვხტი, კარები გავაღე. ჩემს წინ ბრმა იდგა, თავის წინამძღოლთან ერთად. ორივეს კონკიძველები ეცვა, გათოშილები იყვნენ. "ქრისტე იშვა, ჩემო ძმებო!" - წამოვიძახე გახარებულმა. "ჭეშმარიტად იშვა, - მიპასუხეს აღელვებულებმა, - შეგვიწყალე, დაო! ჩვენ ფულს არ ვითხოვთ. დილას აქეთია, ჩვენთვის პური არავის მოუცია. მხოლოდ რაკის ყლუპი ან კაპიკი გაიმეტეს, პური კი არა. ჩვენ კი გვშია!" თითქოს ღრუბლებში ავცურდი, შევიყვანე ოთახში, დავსვი სუფრასთან, გავუმასპინძლდი, ვემსახურე, სიხარულით ცრემლები ღაპაღუპით ჩამომდიოდა. გაოცებულებმა მკითხეს: - რატომ ტირი, დაიკოო. "სიხარულით, ძმებო, წმინდა და ნათელი სიხარულით! უფალმა მომცა ის, რაცა ვთხოვე. რამდენიმე დღეა ვევედრები, რომ ჩემთვის სწორედ ისეთი სტუმრები გამოეგზავნა, როგორიც თქვენ ხართ. უბრალოდ კი არ მოსულხართ ჩემთან, არამედ ყოვლადსახიერმა უფალმა მოგიყვანათ, გამოგგზავნათ... ეს ყველაზე ბედნიერი შობაა ჩემს სიცოცხლეში. ახლა კი ვიცი: "ცხოველ არს უფალი ჩვენი!" "დიდება და ქება მას, ამინ", - მიპასუხეს ჩემმა სტუმრებმა. მე ისინი საღამომდე დავიტოვე. მერე გუდები სანოვაგით ავუვსე და გავისტუმრე".

ასეთი ქრისტეშობა ჰქონდა იოვანკას. ღმერთმა ქნას, რომ წელს უფრო მეტად გაიხაროს. შენც ილოცე, შვილო, რომ გამოგეცხადოს ზეციერი მამა, მას მრავალი მოწყალება აქვს: შენც მოგიხდება სასწაული. ნუ გაემზადები ამ წმინდა დღეს მწუხარებისთვის - მოემზადე სიხარულისთვის და ყოვლისმხილველი, ყოვლადმოწყალე უფალი შენზეც მოიღებს სიხარულს."



"მთელი ძველი აღთქმა უფლის შობისთვის მზადებაა"

[marine]

"გულგრილად ვეღარ ჩავუვლით მოყვასს, რომელიც ხელგამოწვდილი დახმარებას ელის ჩვენგან, მატერიალურად თუ არა, სიტყვიერად აუცილებლად ვანუგეშებთ. მარხვაში ჩვენი გონება ცდილობს, რაც შეიძლება მეტი სულიერი სიმდიდრე მოიხვეჭოს. აზროვნება ამქვეყნიური, წარმავალი საგნებიდან მარადიული ცხოვრებისკენ არის მიპყრობილი. ამიტომ "მეს" ადგილს მოყვასი იკავებს. გვახსენდება ახლობელი ავადმყოფები, რომელთაც აქამდე მხოლოდ ლოცვაში ვიხსენიებდით. ახლა მათ მოსანახულებლად და სანუგეშოდ მივიჩქარით. არც საპყრობილეში მყოფნი გვავიწყდება.

ასე გამუდმებით სიკეთის ქმნაზე ფიქრში გართულებს სულ გვავიწყდება გასართობი - ჩვენი საუკუნის, შეიძლება ითქვას, ყველაზე დიდი საცდური. ის კი არა და, განკითხვისთვისაც აღარ გვრჩება დრო...

თუკი შევძელით, ამგვარად გვემარხულა, - ენით, თვალით, გონებით და უპირველესად გულით (თვით უფალი ბრძანებს, რომ პირიდან შემავალი კი არ შეაგინებს კაცს, არამედ გულიდან გამომავალი, რადგან თითოეული ქმედების იდეა გულში იბადება), - შობის მადლი აუცილებლად შემოვა ჩვენში, თვით უფალი, მხსნელი კაცობრიობისა, იშვება ჩვენს გულში და გამოიხსნის მას ეშმაკის ტყვეობისგან"

[marine]

"იმ წელს ქრისტეშობა ისე შემოსულა, რომ მის მეუღლეს არ გაუხნილებია".

[marine]

"შობას ტკივილი არ სდევდა თან, მაგრამ მერე, ადამიანთა ამპარტავნებისგან მოვიდა ტკივილი და ეკლის გვირგვინი"